Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (2019, 13 Ιανουαρίου) Βιβλικές παραπομπές από: Βάμβας, WH, LXX
Πρόλογος
Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η προτροπή σε ειλικρινή έρευνα, ανεπηρέαστη από ανθρώπινες θρησκευτικές παραδόσεις, των διασωθέντων βιβλικών κειμένων, καθώς και των συσχετισμένων ιστορικών τετελεσμένων, για ακριβέστερη κατανόηση των εκπληρωμένων επαγγελιών του ενός Θεού, που δόθηκαν στους πατέρες του κατά σάρκα Ισραήλ και των απορρεόντων πνευματικών ευλογιών για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Αυτό θα συμβάλει στην ανάδειξη της αλήθειας του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, ο οποίος νίκησε τον θάνατο και μας χάρισε, με προϋποθέσεις, την αθανασία. Στην αναζήτηση αυτής της αλήθειας, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την γέννηση, την πορεία και το πέρας του Ιουδαϊσμού και να κατανοήσουμε μέσα από τις εβραϊκές Γραφές τους τύπους του, όπως εξηγήθηκαν από τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του. Ομοίως πρέπει να γνωρίζουμε το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό περιβάλλον, του επί την κυριαρχία της ρωμαϊκής βασιλείας, Θεοσύστατου εβραϊκού έθνους, κατά την χρονική περίοδο της ίδρυσης από τον ίδιο τον Θεό του γνήσιου Χριστιανισμού, που είναι η εκπλήρωση / ολοκλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού. Ο χρόνος δράσης του Ιησού και των εκλεγμένων Αποστόλων Του και το έργο το οποίο αυτοί διεκπεραίωσαν είναι ιστορικά γεγονότα μοναδικά και ανεπανάληπτα. Οι γνήσιοι Απόστολοι πέτυχαν στην αποστολή τους, ολοκλήρωσαν το έργο τους, κήρυξαν σε όλα τα έθνη, αρχής γενομένης από τους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ και λοιπούς Ισραηλίτες της διασποράς και το έργο της σωτηρίας του θνητού ανθρώπου ολοκληρώθηκε. Η μετάβαση από το Παλαιό στο Νέο έγινε, ο Μωσαϊκός Νόμος των τύπων και αλληγοριών ολοκληρώθηκε, ήρθε το αληθινό, το πραγματικό, ο θάνατος νικήθηκε, η Ζωή, ο Ιησούς, βασίλευσε και ο βιβλικός Ιουδαϊσμός ολοκλήρωσε τον σκοπό του. Οι ζώντες εν Χριστώ Ιησού είναι το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου (Ησ. 65:23), ο Νέος πνευματικός Ισραήλ, ο λαός του Θεού, που ακούει και οδηγείται από τον Ζώντα εις τους αιώνες και όχι από θνητούς μέντορες.
Οι επικρατούσες προσδοκίες του σύγχρονου θρησκευτικού κατεστημένου είναι το αποτέλεσμα συσσωρευμένων παρανοήσεων των Γραφών, λόγω επίδρασης της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, των σιβυλλικών χρησμών, της συγκρητιστικής αρχαίας ελληνικής θρησκευτικής σκέψης και των λαϊκών παραδόσεων, που σκοπίμως ή εξ΄ αγνοίας, υποστηρίζονται από τους αυτοπροβαλλόμενους ηγέτες του «χριστεπώνυμου» πλήθους.
Ο Νόμος και οι Εβραίοι
Οι Εβραίοι που ήταν υπό τον Νόμο, ήταν υπό δουλεία και υπό κατάρα από τα οποία τους εξαγόρασε ο Χριστός Ιησούς.
Οι Εβραίοι της Γαλιλαίας, που έλαβαν εντολές από τον Ιησού, συγγραφείς των επιστολών της Καινής Διαθήκης, έγραψαν στους ομοεθνείς τους, που ήταν κάτω από το νεκρό γράμμα του Νόμου και τώρα είχαν γίνει μέτοχοι επουρανίου κλήσεως, για τον Νέο επουράνιο Αρχιερέα τους «τον αναστημένο εκ νεκρών μέγα ποιμένα των προβάτων εν αίματι Διαθήκης αιωνίου» τον Ιησού Χριστό. (Εβρ. 13:20)
Τους υπενθύμιζαν να μην επιστρέψουν στον παλαιό τρόπο λατρείας τους, που ξεκίνησε με την επίγεια σκηνή και το «άγιον το κοσμικόν», με τα φτωχά και ασθενή κοσμικά στοιχεία, εις τα οποία ήταν δεδουλωμένοι οι λατρευτές. Διότι τώρα οι εν Χριστώ, ήταν ελεύθεροι να λατρεύουν τον ένα Θεό, στον αληθινό επουράνιο Ναό, εν πνεύματι και αληθεία, όπου ο Ιησούς είχε εισέλθει Πρώτος.
Ο εξιλασμός σύμφωνα με τις ιουδαϊκές Γραφές
Η διαδικασία εξιλασμού την οποίαν εκτέλεσε ο επουράνιος αρχιερέας Ιησούς Χριστός, έγινε σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης.
Η διαδικασία εξιλέωσης στην επίγεια σκηνή του μαρτυρίου, που ήταν αντίτυπο της αληθινής επουράνιας, ολοκληρώνονταν με την έξοδο του αρχιερέα από τα άγια των αγίων. Ο αρχιερέας φορούσε λινή στολή υπηρεσίας, όταν εισερχόταν στο αγιαστήριο για να κάνει εξιλέωση σ’ αυτό, την οποία στην συνέχεια έπρεπε να εκδυθεί, και αφού έλουζε το σώμα του με νερό «εν τόπω αγίω», φορούσε τα πολυτελή, έγχρωμα, εκ βύσσου ιμάτια του, που περιλαμβάνανε το εφόδ, τον ποδήρη του εφόδ, τον κεντητό χιτώνα, την μήτρα, την ζώνη, το «λογείον των κρίσεων», το οποίο ήταν τετράγωνο, υφαντό, κατά τρόπο που να περιέχει τέσσερεις σειρές, έκαστη με τρεις πολύτιμους λίθους, με τα ονόματα των δώδεκα φυλών του σαρκικού Ισραήλ και το χρυσό πέταλο επί της μίτρας. (Έξ. κεφ. 28)
Σημείωση: Στον Ησαΐα κατά τους Ο', καταγράφεται διάκριση μεταξύ λινού και βύσσου.
Πρώτα εξαγνιζότανε το αγιαστήριο, η σκηνή του μαρτυρίου και το θυσιαστήριο
Ούτος είναι ο νόμος του ολοκαυτώματος
Οι στολές των ιερέων που ιεράτευαν θεωρούντο άγιες και κανείς από τον λαό δεν επιτρεπόταν να τις αγγίξει. Ολοκληρώνοντας την υπηρεσία τους τις άλλαζαν, για να έρθουν σε επαφή με τον λαό.
Ερμηνευτική απόδοση του Ιεζεκιήλ 42:14 κατά τους Ο΄από τον Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα
«Δεν θα εισέρχονται εκεί άλλοι πλην των ιερέων. Οι δε ιερείς δεν θα εξέρχονται από τον άγιον αυτόν τόπον εις την εξωτερικήν αυλήν, δια να μη μολύνωνται, αλλά να είναι πάντοτε αγνοί και καθαροί αυτοί που προσφέρουν τας θυσίας. Επίσης δια να μη εγγίζουν οι λαϊκοί τας στολάς των ιερέων, με τας οποίας λειτουργούν, διότι και αι στολαί είναι άγιαι. Οι ιερείς αυτοί όταν θα έρχωνται εις επαφήν με τον λαόν, θα φορούν άλλα ενδύματα».
Το υπόδειγμα εξιλασμού κατά τον Μωσαϊκό Νόμο προεικόνιζε την αληθινή επουράνια εξιλέωση.
Ο επουράνιος λοιπόν Ιησούς με την επουράνια σάρκα του / σώμα του, το οποίο ήταν, ομοίωμα σαρκός αμαρτίας, αποστάλθηκε από τον Θεό, για να υπηρετήσει τον λαό του Ισραήλ και ως αρχιερέας, να κάνει άπαξ και δια παντός εξιλέωση, προσφέροντας τον εαυτό του για θυσία.
Και ενώ γεύτηκε τον θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου, θυσιάζοντας τον εαυτό του στο σταυρό, σε τρεις μέρες αναστήθηκε και πριν εισέλθει ως επουράνιος αρχιερέας στην αληθινή επουράνια σκηνή, είπε στην μαθήτρια Του Μαρία την Μαγδαληνή «μη μου άπτου», για να εκπληρώσει το γραμμένο του Νόμου. (Ιεζεκιήλ 42:14 Ο΄) Και αφού εισήλθε στην αληθινή επουράνια σκηνή, προσφέροντας το δικό του άμωμο, άγιο αίμα, για να κάνει αιώνιο εξιλασμό, στην συνέχεια εξήλθε από τα αληθινά άγια ενδεδυμένος τα ιμάτια της δόξας του Πατρός αυτού / της δόξας Αυτού, όπως είχε υποσχεθεί στους μαθητές του και ολοκλήρωσε την σωτηρία στους προσμένοντας Αυτόν, σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.
Εάν, υποθετικά, ο Ιησούς δεν είχε εξέλθει από τα επουράνια άγια για να ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού κατά τον Νόμο, σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν ήταν πιστός αρχιερέας, άρα και οι Εβραίοι πιστοί, που είχαν πάψει να θυσιάζουν στον Ναό, διότι είχαν εγκαταλείψει τα φτωχά και ασθενή στοιχεία του κόσμου, εξαπατήθηκαν και δεν σώθηκαν. Ούτε λοιπόν ο αρχιερέας Ιησούς φάνηκε εκ δευτέρου, ο επίγειος Ναός καταστράφηκε, άρα το ζήτημα του εξιλασμού είναι μετέωρο και η ανθρωπότητα είναι σε αναζήτηση Σωτήρα. Εάν όμως ομολογούμε Σωτήρα τον Ιησού Χριστό σημαίνει ότι αυτός έχει ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού και έχει εξέλθει από τα επουράνια άγια.
Ο Ιησούς είναι Ελεήμων και Πιστός Αρχιερεύς
Οι σαρκικοί λατρευτές των επουρανίων τύπων, πρόσμεναν έξω από την σκηνή του μαρτυρίου, τους θνητούς ιερείς τους μέχρι αυτοί να εκτελέσουν τις ιερατικές υπηρεσίες τους.
Ομοίως και ο Νέος, πνευματικός Ισραήλ, που βίωσε τις έσχατες μέρες του αιώνα του Μωσαϊκού Νόμου, πρόσμενε στην γενεά των Αποστόλων τον αθάνατο επουράνιο Αρχιερέα του, να εξέλθει από την αληθινή επουράνια σκηνή για να ολοκληρωθεί το έργο της απολύτρωσης.
Ο Νόμος επιφέρει οργή
Εκτός από την προεικόνιση της αληθινής ουράνιας εξιλέωσης, που εξετελέσθη, ο Νόμος για την ολοκλήρωσή του απαιτούσε και την εκτέλεση των γραμμένων κρίσεων για τους παραβάτες του Νόμου και φονιάδες των απεσταλμένων Προφητών και Αγίων του Θεού και αυτού του Ιησού, από τους αντικείμενους Ιουδαίους.
«Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρετε εδώ και κατασφάξατε έμπροσθέν μου». (Λουκ. 19:27)
Σημείωση: Η οργή του Αρνίου στους αντικείμενους Ιουδαίους, εκτελέσθηκε έμπροσθεν του Ιησού, όταν φάνηκε εκ δευτέρου.
Οι συνέπειες της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του Ναού της Το κατ’ εξοχή σύμβολο του βιβλικού Ιουδαϊσμού, ο Ναός, κάηκε. Οι Ιερείς των τύπων παύτηκαν, οι προσφορές των ζώων έπαψαν, οι πλύσεις και τα βαπτίσματα έπαψαν, οι προφητείες εκπληρώθηκαν, τα παλαιά παρήλθαν, το τέλος πάντων όσων είχαν σχέση με τον Νόμο των τύπων ήλθε, οι γραμμένες κρίσεις εκπληρώθηκαν. Ο σαρκικός Ισραήλ έδωσε την θέση του στον πνευματικό Ισραήλ, ο επίγειος Ναός έδωσε την θέση του στον επουράνιο, οι σαρκικοί λατρευτές έπαυσαν. Ο Θεός είναι Πνεύμα και λατρεύεται από αληθινούς, πνευματικούς, εν Χριστώ λατρευτές, «εν πνεύματι και αληθεία». Το τέλος του Νόμου (= ολοκλήρωση / εκπλήρωση πάντων όσων αφορούσαν τον νόμο και τις σαρκικές του διατάξεις) είναι ο Χριστός, προς δικαιοσύνη εις πάντα τον πιστεύοντα. (Ρωμ. 3:21-22)
Το τέλος πάντων έφτασε / ήγγικεν Λίγα χρόνια πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, ο γνήσιος Απόστολος του Ιησού Πέτρος, εβραϊκής καταγωγής, καθώς και οι λοιποί Απόστολοι, έγραψε στους εκ της διασποράς πιστούς Εβραίους, «πάντων δε το τέλος ήγγικεν» (Α΄ Πέτρ. 4:7). Τι τους είπε; Τι κατάλαβαν οι Εβραίοι πιστοί; Μήπως κατάλαβαν ότι έφτασε το τέλος του κόσμου; Μήπως κατάλαβαν ότι θα πέσουν τα φυσικά αστέρια από τον ουρανό στην γη; Μήπως κατάλαβαν ότι θα φύγει ο φυσικός ουρανός [= το στερέωμα που διαχωρίζει τα ύδατα τα κάτω από τα ύδατα τα πάνω (Γέν. 1:6-8)] και η φυσική γη [= η ξηρά όχι η θάλασσα (Γέν. 1:9-10)], διότι παρουσιάστηκε σφάλμα στην δημιουργία και ο Θεός αποφάσισε να τα δημιουργήσει από την αρχή; Όχι βέβαια. Ουδέποτε ο Ιησούς μίλησε στον σαρκικό λαό του Ισραήλ, για το τέλος της ιστορίας του κόσμου, που ο ίδιος δημιούργησε. Απεναντίας οι Γραφές λένε ότι ο Ιησούς είναι Ιερέας εις τον αιώνα για να μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών πάντοτε, διότι επέτυχε αιώνια λύτρωση για τους αμαρτωλούς και ότι οι πυλώνες της επουράνιας Ιερουσαλήμ δεν θα κλείσουν ποτέ για να εισέρχονται σ΄αυτήν οι λυτρωμένοι εις τους αιώνες των αιώνων. Η Διαθήκη του Σωτήρα ημών Θεού Ιησού είναι ενεργός και δεν έχει ημερομηνία λήξης, δεν είναι παρένθεση στην ιστορία του κόσμου, είναι αιώνιος.
Του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν του οποίου (Ευαγγελίου) εγώ ο Παύλος έγινα υπηρέτης (Κολ. 1:23)
Οι πιστοί, Εβραίοι και Εθνικοί, που ήξεραν ότι το ευαγγέλιο είχε ήδη κηρυχθεί σε όλα τα έθνη, «εις πάσαν την κτίσιν», (Βλ. και Ρωμ. 10:18, 16:26, Κολ. 1:6, 23), κατάλαβαν ότι έρχεται το τέλος του αιώνα του Νόμου και του τυπικού του (= επίγειος Ναός, θυσιαστήριο, αγιαστήριο, ιερείς, στολές, σκεύη, θύματα / ζώα προς θυσία, μεσσιανικές προφητείες, γενεαλογίες, περιτομή, σαρκικός λαός του Θεού). Κατάλαβαν ότι η σωτηρία τους ήταν πλησιεστέρα από τότε που πίστεψαν. Κατάλαβαν ότι ο ερχομός του Σωτήρα Ιησού ήταν πλησίον, ο καιρός εγγύς, η ημέρα πλησιάζουσα. Κατάλαβαν ότι ο καιρός ήταν εγγύς που ο Θεός θα τους ανταπέδιδε άνεση για τις θλίψεις τους, και θλίψεις στους αντικείμενους Ιουδαίους που τους έθλιβαν. (Βλ. Β΄Θεσ. Κεφ. 1)
«Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». (Ματθ. 24:14)
Ο γαρ καιρός εγγύς έστιν
Όλες οι επιστολές μιλούσαν για τον επικείμενο ερχομό του Ιησού Χριστού, στην γενεά της πρώτης εκκλησίας
Το βιβλίο της Αποκάλυψης που εστάλη στην πρώτη εκκλησία και όχι στον κόσμο, φώναζε για την επικείμενη έλευση Αυτού και την καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ και του Ναού. «Α δει γενέσθαι εν τάχει», «μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας (σε πραγματικό χρόνο) και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα, ο γαρ καιρός εγγύς», «και λέγει μοι μη σφραγίσης τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, ο γαρ καιρός εγγύς έστιν», «έρχομαι ταχύ, κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανό σου».
Περισσότερα για το βιβλίο της Αποκάλυψης εδώ.
Οι ανακρίβειες του Χριστιανικού Σιωνισμού
Ο ιδεολογικά εθνικιστικός και αντικείμενος στον Χριστό Ιησού, φαρισαϊκός Ιουδαϊσμός και ο καρπός της σύζευξης του ελληνιστικού με το εβραϊκό στοιχείο, διαμόρφωσαν τον ραβινικό Ιουδαϊσμό, του οποίου οι περισσότεροι εκφραστές του, διατηρούν αναλλοίωτη έως σήμερα την αντιβιβλική πίστη, στην ανοικοδόμηση ενός τρίτου ναού, στην γη της Ιερουσαλήμ, ως εκπλήρωση υπόσχεσης του εθνικού τους θεού. Ο Σιωνισμός (= εβραϊκός εθνικισμός) φορέας αυτής της εσφαλμένης εθνικιστικής ιδεολογίας, υποστηρίζεται από τον επίσης αντιβιβλικό «χριστιανικό» Σιωνισμό, κίνηση που υπάρχει κυρίως μεταξύ Ευαγγελικών φονταμενταλιστικών κύκλων και δευτερευόντως μεταξύ των Βαπτιστών των Η.Π.Α.. Η κίνηση αυτή διαδίδει την σύγχρονη «θεωρία των οικονομιών» του Αγγλικανού τριαδικού κληρικού John Nelson Darby (1800-1882), ανατρέποντας έτσι τις θεμελιώδεις βιβλικές αλήθειες ότι «το τέλος του Νόμου είναι ο Χριστός» και ότι «’Ωμοσεν Κύριος και ου μεταμεληθήσεται, Συ ιερεύς εις τον αιώνα». (Εβρ. 7:21)
Προς διάδοση των αντιβιβλικών θέσεων του «χριστιανικού» Σιωνισμού, που εξυπηρετούν μάλλον γεωστρατηγικές πολιτικές, ιδρύθηκαν παγκοσμίως εκκλησίες με κάποιες να αυτοπροσδιορίζονται ως «αποστολικές», για να προσδώσουν αποστολικό κύρος και μεσσιανικό χαρακτήρα, διαμορφώνοντας έτσι κατάλληλα πεδία στους ιδρυτές αυτών, για άσκηση πνευματικής εξουσίας -στους μη έχοντας βιβλικές γνώσεις και σκοπίμως ακατήχητους πιστούς- για κοινωνική προβολή και για νεποτισμό.
Για τους ιδρυτές αυτούς, τα φυσικά φαινόμενα, όπως σεισμοί, πλημμύρες, τσουνάμια, εκρήξεις ηφαιστείων, καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, ακόμα παγκόσμιες οικονομικές ή γεωπολιτικές ανακατατάξεις, πολεμικές επιχειρήσεις, έντονες πολιτικές ή θρησκευτικές προσωπικότητες, έκλυση ηθών, ατυχήματα, κ.ά., είναι αιτίες διαμόρφωσης φοβικών κοινωνιών, που εύκολα χειραγωγούνται και αναζωπύρωσης παραδοσιακών εσχατολογικών φαντασιώσεων, που αγγίζουν το τέλος του κόσμου. Οι φαιδρότητες αυτές επικουρούμενες από ψευδοπροφήτες και κινδυνολόγους, οι οποίοι συνεχώς αναγγέλλουν τις έσχατες ημέρες, επαναλαμβάνονται από γενεά σε γενεά. Η αυθαίρετη, φανταστική θεωρεία των οικονομιών «Dispensationalism», θεωρεί τον Χριστιανισμό ως παρένθεση και θέτει το σύγχρονο «Ισραήλ» ως ρυθμιστή του θείου σχεδίου για το «τέλος της ιστορίας του κόσμου». Για να εκπληρωθεί η θεωρία του, απαιτείται οπωσδήποτε πίστη σε ένα τριαδικό θεό (τριάς = σύνολο τριών ομοίων πραγμάτων), όπου το κάθε μέλος της τριαδικής θεότητας, αναλαμβάνει δράση σε διαφορετικές χρονικές περιόδους /οικονομίες, (προτείνονται έως επτά). Προϋποθέτει, ότι το τέλος του Χριστού είναι ο Νόμος, την παύση δηλαδή της Νέας Διαθήκης, που αντικατέστησε την Παλαιά για το ασθενές και ανωφελές αυτής και επιστροφή στην Παλαιά -αυτό λέγεται φαντασιοκόπημα- μεμφόμενοι έτσι τον Θεό ως παραβάτη.
Οι δύο κόσμοι Ο Ιησούς που ήταν ο Χριστός των εβραϊκών Γραφών (Πράξ. 9:22) και στον οποίον πίστεψε πλήθος Ιουδαίων που πρόσμενε την παρηγοριά του Ισραήλ (Λουκ. 2:25), μιλούσε την γλώσσα των Προφητών και ήρθε για να εκπληρώσει τον Νόμο και τους Προφήτες.
Ως Υιός του Πνεύματος (ο Θεός είναι Πνεύμα), ο Ιησούς αντικατέστησε το τυπικό του Ιουδαϊσμού, με το αληθινό, με το επουράνιο. Ήταν επουράνιος, ο αληθινός Θεός, ο αληθινός Ναός, γέννησε τους αληθινούς προσκυνητές, κατήργησε τον θάνατο, και χαρίζει την αθανασία. Έκανε τα πάντα Νέα, εκτέλεσε την οργή του Θεού στους Ιουδαίους παραβάτες του Νόμου, σύμφωνα με τους όρους της Π. Διαθήκης, έκρινε τον Παλαιό κόσμο και εγκαινίασε Νέα οδό ζώσα και αληθινή, δια της οποίας πλησιάζουμε τον ένα Θεό. Κάθε τι που έχει εκπληρωθεί δεν είναι προσδοκώμενο. Ο Χριστιανισμός δεν είναι ο Ιουδαϊσμός, δεν έχει τύπους, δεν έχει προφητείες που περιμένουν εκπλήρωση. Ο Χριστιανισμός δεν έχει σκιές, είναι φως, είναι η εκπλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού. Ο γνήσιος Χριστιανισμός είναι το Νέο που αντικατέστησε το Παλαιό. Έχουμε λοιπόν δύο κόσμους, τον κόσμο προ Χριστού ο οποίος ήταν υποταγμένος σε αγγέλους και κοσμοκράτορες του σκότους, βασίλευε ο θάνατος παρέα με τον Άδη, ο άνθρωπος ήταν σαρκικός (ο παλαιός άνθρωπος) ανήμπορος να κάνει το θέλημα του Θεού, ο Νόμος ήταν σκιά των μελλόντων αγαθών και παιδαγωγός εις τον Χριστό έως του πληρώματος των καιρών. Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου γεννήθηκε ο Χριστός Ιησούς. Η εποχή λοιπόν του Χριστού ήταν εποχή πλήρωσης των καιρών του παλαιού κόσμου.
Στον κόσμο μετά Χριστό, έχουμε Βασιλέα ουράνιο τον Ιησού Χριστό, που του εδόθη πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη, ο οποίος έχει τα κλειδιά του Άδου και του Θανάτου και έχει καταργήσει τον έχοντα το κράτος του θανάτου τουτέστιν τον Διάβολο (Εβρ. 2:14). Έχουμε τον Νέο άνθρωπο, τον πνευματικό, τον «κατά Θεό εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας», ο οποίος έχει την χάρη και την δύναμη να πράξει το αγαθό θέλημα του Θεού και να λάβει την αθανασία. Δεν υπάρχουν πλέον οι σκιές του νόμου, η ζωή φανερώθηκε, οι γραφές εκπληρώθηκαν.
Η αποστολική περίοδος
Οι αποστολικοί χρόνοι ήταν περίοδος μετάβασης από το Παλαιό στο Νέο. Οι Απόστολοι είχαν εντολή να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο της μετάβασης, για να γίνουν πάντα τα γραμμένα. Τα σαράντα χρόνια από την ανάσταση του Ιησού έως την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και το πέρας του Ιουδαϊσμού, χαρακτηρίζεται ως αποστολική περίοδος, διότι έδρασαν οι άπαξ απεσταλμένοι έγκριτοι Απόστολοι. Ο Ιησούς δεν απέστειλε άλλους αποστόλους σε αντικατάσταση τους, όπως γινόταν με τους ιερείς, διότι το έργο τους εκπληρώθηκε. Έκτοτε το έργο τους είναι ενεργό, και όλοι οι άνθρωποι καλούνται πλέον να πιστέψουν σ’ αυτό και να λάβουν την δωρεά της αιωνίου ζωής. Τα όσα συνέβησαν στην γενεά των αποστόλων ήταν για την σωτηρία όλων των εις Χριστόν πιστευόντων εις τους αιώνας των αιώνων.
Η μεταποστολική περίοδος
Από το 70 μ.Χ. και μετά, λόγω έλλειψης αποστόλων, καμία από ανθρώπους ιδρυθείσα εκκλησία δεν μπορεί να λογισθεί ως αποστολική. Η μεταποστολική περίοδος, ήταν περίοδος θρησκευτικών φιλοσοφικών ερίδων, από διάφορες φιλοσοφικές παρατάξεις, εβραϊκές και ελληνικές. Μεσουρανούσε ο Μεσοπλατωνισμός με τις παραλλαγές του, που εξελίχθηκε με τον Πλωτίνο σε Νεοπλατωνισμό με τις παραλλαγές του, επίσης υπήρχε ο Αριστοτελισμός, ο Στωικισμός, ο Επικουρισμός με τις παραλλαγές τους, ο Γνωστικισμός κ.ά.. Η δράση των Απολογητών φιλοσόφων -Ιουδαίων και Ελλήνων οι οποίοι αναγνώριζαν τον Χριστιανισμό ως την ανωτέρα φιλοσοφία και ανέλαβαν να τον εκπροσωπήσουν στον εθνικό κόσμο, απόντων των αποστόλων- πέτυχε την σύνθεση του Χριστιανισμού με την ανθρώπινη φιλοσοφία, τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της.
Οι προσηλυτισμένοι πλέον στο νέο, θρησκευτικό, φιλοσοφικό μίγμα, υιοθέτησαν ιουδαϊκούς μύθους της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, προφητείες του Ελληνισμού (Σιβυλλικοί χρησμοί), πλατωνικές θεολογικές απόψεις, αριστοτελικές απόψεις, γνωστικές απόψεις, οι οποίες είχαν προκύψει από αλληλοεπιδράσεις με περσικές θεολογικές απόψεις, κινεζικές απόψεις, αιγυπτιακές και λοιπές θεολογικές απόψεις και όλο αυτό το βάπτισαν «Χριστιανισμό». Στην συνέχεια του χρόνου, οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες απαίτησαν την συμμαχία του συνθετικού πλέον Χριστιανισμού με την ρωμαϊκή εξουσία, ενέργεια που του εξασφάλισε την προστασία του ηλιολάτρη, θεϊκού κατά κόσμο, καίσαρα Κωνσταντίνου. Ο πολιτικά διορατικός Κωνσταντίνος, ο οποίος σκανδαλωδώς ανακηρύχτηκε άγιος και ισαπόστολος, από την νέα κοσμοπολιτική θρησκεία των οικουμενικών συνόδων –οι «άγιοι» πατέρες πέτυχαν ανταποδόσεις για αυτό- γνωρίζοντας ότι μια κοινή θρησκεία θα ενώσει τον λαό του, που αποτελείτο από διαφορετικές εθνότητες και πίστεις, ανέλαβε τον συνθετικό Χριστιανισμό υπό την προστασία του και ανακήρυξε τον Ιησού θεό του πολέμου, (εν τούτω νίκα), αποκτώντας έτσι πρόθυμους για τις πολεμικές του επιχειρήσεις. Η αποδοχή του συνθετικού «Χριστιανισμού» στον εθνικό κόσμο, επετεύχθη με νόμους του ρωμαϊκού κράτους που προέβλεπαν την επιβολή του θανάτου στους μη πειθομένους και έκτοτε το αίμα των απίστων ειδωλολατρών έρευσε άφθονο σε δύση και ανατολή. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος, προχώρησε στην κρατικοποίηση του συνθετικού Χριστιανισμού, πράξη που ισχύει έως και σήμερα. Τα πρωτεία όμως της καθιέρωσης χριστιανικής θρησκευτικής ταυτότητας, τα κατέχει ο ηγεμόνας της Αρμενίας Τιριδάτης Γ΄ο οποίος κατέστησε το 301 μ.Χ. τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αρμενίας, πριν επινοηθεί το δόγμα της «αγίας τριάδος». Ο θρίαμβος του συνθετικού, επεξεργασμένου Χριστιανισμού
Το ρωμαϊκό σπαθί και η νομοθετημένη βία των προσήλυτων, εκχριστιάνισε τους εθνικούς και τους αιρετικούς και ο συνθετικός επεξεργασμένος «Χριστιανισμός» των πατέρων θριάμβευσε. Για να είναι δε κατά πάντα σύμφωνοι με τις Γραφές, όπως ισχυρίζονταν οι «άγιοι», με εισηγητή τον Αθανάσιο, έκαναν οντολογική εξίσωση του πατρός και του υιού, ανακηρύσσοντας τον Ιησού συνάναρχο και συναΐδιο με τον πατέρα -διαμορφώνοντας έτσι και την επιλογή του δυαδικού θεού, που είναι πολύ διαδεδομένος στις μέρες μας, για όσους δεν προτιμούν τον τριαδικό - σε πείσμα των πλατωνικών φιλοσόφων, του Ιουδαίου Φίλωνος, του Ιουστίνου και λοιπών εκ γης φωτισθέντων, που πίστευαν ότι ο λόγος είναι δεύτερος κατά τάξη θεός και κατώτερος του πατέρα, πρωτότοκος υιός, αρχάγγελος, κ.ά.. (Φιλώνειος λόγος) Το φιλοσοφικό τριαδικό δόγμα, είναι η αιχμή του ελληνιστικού Χριστιανισμού, που έθεσε ως σκοπό του την καθολική, βίαιη επικράτηση του και την απόλυτη δογματικότητα του. Η νέα, τυπολογική, σχισματική θρησκεία των πατέρων, παραλλαγή του εθνικού πολυθεϊσμού, προσδοκεί εκ νέου την εκπλήρωση / το τέλος των επαγγελιών του Θεού και επιβλήθηκε με ποταμούς αίματος. Με θεσμική βία έκλεισαν όλες τις φιλοσοφικές σχολές των εθνικών, αναθεματίζοντας τα μαθηματικά, την ιατρική, την αστρονομία, κ.ά. και παραμένει έως σήμερα ο βασικός κορμός του κρατικού «Χριστιανικού» κατεστημένου, θεματοφύλακας λαϊκών παραδόσεων και μυθοπλασιών, αναπαράγοντας συνεχώς νέα σχίσματα. Είναι λυπηρό άνθρωποι που ισχυρίζονται, ότι είδαν «το φως το αληθινό» και «έλαβαν πνεύμα άγιο», να υποστηρίζουν τον επιβληθέντα συνθετικό Χριστιανισμό του αιμοσταγούς, ηλιολάτρη Κωνσταντίνου και υποστηρικτή του Αρειανισμού και να συστήνουν ως ορθοτομημένες, τις πολλάκις τροποποιηθείσες, αποφάσεις των φιλοσοφικών οικουμενικών συνόδων και το σύμβολο πίστεως της κρατικής «ορθοδοξίας». Αγνοούν εκουσίως ότι αυτό πήρε τέσσερις αιώνες μετά Χριστό για να ολοκληρωθεί, από τους "πατέρες", οι οποίοι ομολογούν την Μαρία ως «Δέσποινα την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν». Επιπλέον είναι λυπηρό οι τοιούτοι να πιστεύουν σε τρισήλιο θεό και παράλληλα να λένε ότι είναι αποστολικοί και ότι έχουν καταστατικό τους το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Αυτά είναι απατηλά, ασύμβατα και τα ασπάζονται οι αφελείς και οι ανιστόρητοι.
Λοιπές παρανοήσεις των παραφυάδων του συνθετικού κρατικού Χριστιανισμού Σύντομη ιστορική αναφορά για την κατανόηση του 11ου κεφαλαίου στον Ησαΐα, που επικαλούνται οι χιλιαστές και του 11ου κεφαλαίου προς Ρωμαίους επιστολή που επικαλούνται οι οικονομιαστές. Ο οίκος Ιακώβ και η διασπορά Ο οίκος Ιακώβ (12 φυλές) είχε διασπασθεί σε δύο βασίλεια, του Ισραήλ (10 φυλές) και του Ιούδα (2 φυλές). Τελικά τους δύο οίκους τους διέσπειρε στα έθνη με τα οποία και ομοιώθηκαν.
«Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών». (Ρωμ.2:24)
Η επιστροφή, από την βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, του δίφυλου Ιούδα στην γη της επαγγελίας, έδωσε παράταση στο εβραϊκό έθνος, έως τον ερχομό του Ιησού, του «σπέρματος» της επαγγελίας της ζωής, που εδόθη προς τον Αβραάμ για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Οι λοιπές διεσπαρμένες φυλές αποκόπηκαν από την μητρόπολη Ιερουσαλήμ, ήσαν σε μόνιμη έχθρα με τους επιστρέψαντες Ιουδαίους και αντιμετωπίζονταν από αυτούς ως και οι Εθνικοί. (Έσδρας, Νεεμίας) Τα πρόβατα Ο όρος πρόβατο / πρόβατα ταυτοποιεί τους Εβραίους (Ματ. 15:24, 10:16, Ρωμ. 8:36, 1 Πέτρ.2:25, Μαρκ. 14:27, Εβρ. 13:20, Ιωάν. 21:17 κ.α.). Ήταν ο λαός της βοσκής Του.
Ο Ιησούς, όπως μαρτυρούν οι γραφές, γεννήθηκε υπό Νόμο για να εξαγοράσει τους υπό τον Νόμο (τους Εβραίους) δια να λάβουν την υιοθεσία. Έδρασε στην γη της επαγγελίας και μόνο, «δεν απεστάλην ειμή στα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». Όλες οι συνομιλίες του Ιησού ήταν με τους Εβραίους και αφορούσαν τον Νόμο, την ερμηνεία του και την εκπλήρωσή του. Έκλεξε Εβραίους αποστόλους και οι πρώτοι μαθητές του (η απαρχή) ήταν Εβραίοι. (Επιστολή Ιακώβου, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας 1:1, 18)
Η πρώτη εντολή στους Εβραίους Αποστόλους ήταν: «Υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». (Ματθ. 10:6) Ο λόγος αυτός έγινε για να εκπληρωθεί η προφητεία του Ωσηέ και άλλων Προφητών που είχαν πει ότι ο Θεός θα μάζευε πάλι τα διασκορπισμένα του πρόβατα σε μία ποίμνη κάτω από έναν ποιμένα.
Ο Πέτρος που είχε λάβει την εντολή «βόσκε τα αρνία μου» (δηλαδή τους Εβραίους), στην επιστολή του προς τους ελεημένους Εβραίους της διασποράς, επιβεβαιώνει την εκπλήρωση του Ωσηέ κεφ. 1
«Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν, εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού ……………. οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες ………. να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών ……. ». (Α΄ Πέτρ. 1:1-2, 2:10-12)
Ομοίως κάνει και ο Παύλος: «Και διά να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν, ημάς ( τους Εβραίους) τους οποίους εκάλεσεν ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων αλλά και εκ των εθνών; (Εβραίοι της διασποράς). Καθώς και εν τω Ωσηέ λέγει· Θέλω καλέσει λαόν μου τον ου λαόν μου, και ηγαπημένην την ουκ ηγαπημένην· και εν τω τόπω, όπου ερρέθη προς αυτούς, δεν είσθε λαός μου, εκεί θέλουσι καλεσθή υιοί Θεού ζώντος. Ο δε Ησαΐας κράζει υπέρ του Ισραήλ· Αν και ο αριθμός των υιών Ισραήλ ήναι ως η άμμος της θαλάσσης, το υπόλοιπον αυτών θέλει σωθή· διότι θέλει τελειώσει και συντέμει λογαριασμόν μετά δικαιοσύνης, επειδή συντετμημένον λογαριασμόν θέλει κάμει ο Κύριος επί της γης (του Ισραήλ). Και καθώς προείπεν ο Ησαΐας· Εάν ο Κύριος Σαβαώθ δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς σπέρμα (οι πιστοί Εβραίοι), ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει και με τα Γόμορρα ηθέλομεν ομοιωθή. (Ρωμ. 9:23-27)
Οι λύκοι και οι όφεις
Ως λύκοι και όφεις ταυτοποιούνται οι άρχοντες, οι κριτές, οι ψευδοπροφήτες και οι γραμματείς και Φαρισαίοι του Ισραήλ.
Τα βόδια
Ως βόδια ταυτοποιούνται οι εργάτες της πρώτης εκκλησίας
Τα θηρία
Τα Θηρία, τετράποδα, ερπετά, πετεινά που έδειξε ο Θεός στον Πέτρο (Πράξ. 11:5) ταυτοποιούν τους κατά σάρκα εθνικούς στους οποίους το πρώτον απεστάλη ο Πέτρος (απεστάλη στον Κορνήλιο) και οι οποίοι ήσαν ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας και απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ. Όσοι όμως εδέχθησαν τον Χριστό έγιναν συγκληρονόμοι και σύσσωμοι και συμμέτοχοι της επαγγελίας της αιωνίου ζωής, και τούτο ήταν το μυστήριο το οποίο ήταν αποσιωπημένο από χρόνων αιωνίων.
Μέσα λοιπόν στην γνήσια αρχέγονη εκκλησία του Θεού, τον πνευματικό Ισραήλ, το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου, βόσκανε μαζί βόδια (= οι εργάτες της πρώτης εκκλησίας), πρόβατα και λύκοι (= πιστοί, ελεημένοι εκ του οίκου Ισραήλ και εκ του οίκου Ιούδα, λαός και άρχοντες, πιστοί απ' όλο τον οίκο Ιακώβ και από τις δώδεκα φυλές ) και θηρία (= πιστοί, ελεημένοι εκ των κατά σάρκα εθνικών). Τούτο όλο φανερώνει την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα και του Ωσηέ καθώς και την εκπλήρωση της επαγγελίας προς τον Αβραάμ ο οποίος ήταν πατέρας πίστεως της ακροβυστίας και της περιτομής.
Σημείωση: Διαθέτης και μνηστήρας είναι ο ίδιος ο Θεός
Η επαγγελία της ζωής δόθηκε πριν τον Μωσαϊκό νόμο
Συμπέρασμα
Η επαγγελία της ζωής, η οποία εδόθη στον Αβραάμ, πατέρα του σαρκικού εβραϊκού έθνους και που καθιστούσε τους εν Χριστώ, ουράνιους πολίτες, (πνευματικό Ισραήλ), για να εκπληρωθεί προϋπέθετε την ένωση εν Χριστώ και των δύο οίκων του Ισραήλ, (όλου του οίκου Ιακώβ) και την συμμετοχή των πιστών, εκ των κατά σάρκα εθνικών (πρόβατα + θηρία) και σύμφωνα με τις Γραφές εφ΄όσον οι προϋποθέσεις εκπληρώθηκαν άρα και η επαγγελία εκπληρώθηκε.
Ο Νόμος που έγινε μετά την επαγγελία ήταν ανήμπορος να την καταργήσει η να την ακυρώσει. Η κληρονομιά δεν ήταν εκ του Νόμου αλλά δι΄ επαγγελίας χάρισε αυτήν ο Θεός (πριν το Νόμο), κάθε σκέψη επιστροφής στον Νόμο δεν είναι αληθής. Κάθε εθνικιστική ερμηνεία σωτηρίας απορρίπτεται από τις Γραφές, κάθε ιδιαίτερη διαθήκη με γνώμονα την βιολογική καταγωγή απορρίπτεται, κάθε άλλο σχέδιο σωτηρίας εκτός από την Καινή Διαθήκη απορρίπτεται, κάθε σιωνιστική ιδεολογία είναι ψευδής.
Ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν προσθήκη στην ιστορία του κόσμου με περιορισμένη διάρκεια ισχύος.
Επίσης η ολοκλήρωση / τέλος του Νόμου που είναι ο Χριστός δεν υποστηρίζει τον αντινομισμό.
Αμήν |