Embedded Files
Ο μετασχηματισμός του αρχικού χριστιανισμού
Ο μετασχηματισμός του αρχικού χριστιανισμού
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (2018, 8 Οκτωβρίου)
Τα φιλοσοφικά ρεύματα του 2ου αιώνα
Τα κοσμικά φιλοσοφικά ρεύματα του 2ου αιώνα λαφυραγωγώντας τον πνευματικό πλούτο του γνήσιου χριστιανισμού τον μετασχημάτισαν σε νέα κρατική θρησκεία τύπων και προσδοκιών
Τα φιλοσοφικά ρεύματα του 2ου αιώνα
Τα κοσμικά φιλοσοφικά ρεύματα του 2ου αιώνα λαφυραγωγώντας τον πνευματικό πλούτο του γνήσιου χριστιανισμού τον μετασχημάτισαν σε νέα κρατική θρησκεία τύπων και προσδοκιών
«Και άλλα πολλά θαύματα έκαμεν ο Ιησούς ενώπιον των μαθητών αυτού, τα οποία δεν είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω τούτω· ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού». (Ιωάν. 20:30-31)
Το τέλος / η ολοκλήρωση λοιπόν του Μωσαϊκού νόμου είναι ο Χριστός, η ζωή, ο οποίος κατήργησε τον θάνατο που απέρρεε από τον νόμο και έφερε εις φως την ζωή και την αφθαρσία δια του ευαγγελίου σε όσους μετανοούν και πιστεύουν στον αληθινό Θεό και σωτήρα Ιησού Χριστό, ανεξαρτήτως βιολογικής καταγωγής. (2 Τιμ. 1:10)
Όπως και για πολλούς άλλους της ίδιας περιόδου έτσι και για τον «χριστιανό» φιλόσοφο Κλήμη της Αλεξανδρινής φιλοσοφικής σχολής, ο Χριστιανισμός ήταν η ανώτερη φιλοσοφία που προπαρασκεύασε ο Μωσαϊκός Νόμος και η ελληνική φιλοσοφία. Η άποψη αυτή καλλιεργήθηκε από τον Ιουδαίο ελληνιστή φιλόσοφο Φίλωνα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου (15 π.Χ.-45 μ.Χ.) φανατικό υπερασπιστή της πλατωνικής σκέψης και εξαπλώθηκε από τους υπέρμαχους της ανθρώπινης σοφίας.
«Προσέχετε μήπως υπάρξει κάποιος που σας αρπάξει σαν λάφυρό [του] με τη φιλοσοφία και[ με τη] μάταιη απάτη κατά την παράδοση των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και όχι κατά Χριστό. Γιατί μέσα σ’ αυτόν κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά». (Προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου προς Κολοσσαείς 2:8-9)
Η παρενέργεια αυτής της θεώρησης των φιλοσόφων, παρουσίαζε τον χριστιανισμό ως να αποδέχεται την ελληνική σκέψη, άποψη αντίθετη από αυτό που υποστήριξε ο Ιησούς και οι απόστολοι.
«Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω». (Ματθ. 5:17)
«Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». (1 Κορ. 1:21)
Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού είχε επιφέρει εθνική, πολιτιστική και θρησκευτική κρίση στον σαρκικό Ισραήλ. Ο βιβλικός ιουδαϊσμός έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό του είχε δώσει την θέση του στον χριστιανισμό που είχε ως αντίπαλο τους μη πιστεύσαντας Ιουδαίους. Χωρίς ναό και ιερείς, την εκπροσώπηση των τελευταίων την είχαν αναλάβει οι ραβίνοι οι οποίοι το 100 μ.Χ. περίπου συγκάλεσαν την σύνοδο της Ιάμνειας στην Παλαιστίνη για να οριστικοποιήσουν τον βιβλικό κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης όπως αυτός οριζότανε στο Ταλμούδ. Η ενέργεια αυτή καθιέρωσε τον ραβινικό ιουδαϊσμό ως ιδεολογική συνέχεια του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού.
Η περίοδος εκπροσώπησης του χριστιανισμού από υπηρέτες αποστολικού αναστήματος είχε παρέλθει. Οι φιλόσοφοι απολογητές, υπερασπιστές της «χριστιανικής φιλοσοφίας» όπως την θεωρούσαν, βοηθούμενοι από τις κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες πέτυχαν τον συνδυασμό Ελληνισμού – Χριστιανισμού, δημιουργώντας σταδιακά την ετικέτα του «Χριστιανικού Ελληνισμού».
Μέσα από έντονες διαμάχες μεταξύ των αντιπροσώπων των τότε φιλοσοφικών τάσεων και την επικράτηση των εχόντων την ισχυρότερη πολιτική στήριξη, μορφώθηκε τελικά τον 3ο - 4ο αιώνα μ.Χ., νέα κρατική θρησκεία ρωμαϊκών συμφερόντων ο «πατερικός πλατωνικός χριστιανισμός». H αντιφατική Αρχαία Φιλοσοφία και η σωτηριολογία Πατερικού τύπου έγιναν από τότε πνευματική παρακαταθήκη της ελληνικής κληρονομιάς.
Ο τοιούτος χριστιανισμός όντας παραλλαγή του εθνικού πολυθεϊσμού, επικράτησε με την ισχύ των ρωμαϊκών όπλων και επέφερε πνευματικό σκότος συντηρούμενο έως σήμερα από τις κατ’ όνομα χριστιανικές αντιμαχόμενες εθνικές θρησκείες.
Ο πλατωνισμός ως θεωρία των ιδεών είχε υποστηρικτές κυρίως από τους εξ’ ελλήνων θρησκευόμενους και με αυτόν ενδύθηκε η Ορθόδοξη Ανατολική «Χριστιανική» εκκλησία. Ο αριστοτελισμός ως θεωρία του πραγματισμού - το μη αισθητό είναι και μη υπάρχον – είχε υποστηρικτές κυρίως από τους εξ’ ιουδαίων θρησκευόμενους και από Άραβες οι οποίοι διάβαζαν τα μεταφρασμένα σε αραβικά έργα του Αριστοτέλη. Μετά το σχίσμα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας το 1054 η Καθολική Δυτική εκκλησία κάτω από την ισχυρή επιρροή του Ιταλού φιλόσοφου και θεολόγου Θωμά Ακινάτη (1125-1274), ιερέα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και υποστηρικτή του αριστοτελισμού, ενσωμάτωσε στην θεολογία της την αριστοτελική φιλοσοφία. Έτσι γεννήθηκε ο «αριστοτελικός χριστιανισμός» ο οποίος επηρέασε και τον υλιστικό δυτικό πολιτισμό.
Επίλογος
Οι σημερινοί εκπρόσωποι και ακόλουθοι του επιβληθέντα σχισματικού «πατερικού πλατωνικού χριστιανισμού» και οι γεφυρωμένες με αυτόν σύγχρονες Προτεσταντικές ομολογίες , (βλέπε καταστατικά εκκλησιών της Διαμαρτύρησης), αρνούνται να δεχτούν την προ είκοσι αιώνων εκπλήρωση του Μωσαϊκού νόμου και των προφητών δια του Ιησού και τις απορρέουσες πνευματικές ευλογίες. Δίνοντας προσοχή σε μυθεύματα, συντηρούν τον θρησκευτικό τυπικισμό της Παλαιάς Διαθήκης.
Όσοι δε προσμένουν χωρίς βιβλική υποστήριξη, την ανοικοδόμηση ενός τρίτου επίγειου ναού στην Ιερουσαλήμ από «σύγχρονους Εβραίους» που δεν μπορούν να αποδείξουν την γενεαλογική τους συνέχεια από τον Αβραάμ, φαντασιώνονται την επανάληψη της βιβλικής ιστορίας, μεμφόμενοι έτσι τον Θεό ως παραβάτη.
«Διότι εάν όσα κατέστρεψα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην δεικνύω εμαυτόν». (Γαλ. 2:18)
Ο Κύριος Ιησούς να σας ευλογεί. Η υπακοή στην αλήθεια του Θεού απελευθερώνει τις ευλογίες του στη ζωή μας
Ο Ιησούς βασιλεύει!
Ο Γνωστικισμός, ο Πατερικός Μυθολογικός Χριστιανισμός και ο Βιβλικός Ιησούς Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές
Ο Γνωστικισμός, ο Πατερικός Μυθολογικός Χριστιανισμός και ο Βιβλικός Ιησούς Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές
Το παρόν είναι μέρος της εργασίας «Μυθολογικά και Ουτοπικά θρησκευτικά ιδεώδη από την ολοκλήρωση της Αποστολικής Διακονίας έως σήμερα» που δημοσιεύτηκε από www.aionios-diathiki.gr
Το παρόν είναι μέρος της εργασίας «Μυθολογικά και Ουτοπικά θρησκευτικά ιδεώδη από την ολοκλήρωση της Αποστολικής Διακονίας έως σήμερα» που δημοσιεύτηκε από www.aionios-diathiki.gr
Ο όρος «Γνωστικισμός» είναι μεταγενέστερος και δηλώνει χριστιανίζουσα θρησκευτική τάση με πολλές διακλαδώσεις που συνδύαζε στοιχεία αποκρυφιστικά, ειδωλολατρικά, μυθολογικά, αστρολογικά, φιλοσοφικά και στοιχεία από την Π.Δ. και την Κ.Δ.. Οι οπαδοί της, οι «Γνωστικοί», ονόμαζαν εαυτούς («ομοουσίους» τω Θεώ), όρος που απαντάται στους Ορφικούς[12], στον Ερμητισμό και στο «Ορθόδοξο» εκκλησιαστικό μυστικιστικό σύστημα. Δηλωνόντουσαν γνήσιοι Χριστιανοί «εσμέν εξ απάντων ανθρώπων ημείς χριστιανοί μόνοι»[13] και ήταν σε αντιπαράθεση με τo μυστηριακό πνευματικό μονοπώλιο της «Καθολικής Εκκλησίας», αν και είχαν πολλά κοινά σε θεολογικό και τελετουργικό επίπεδο. Τα όσα είναι γνωστά περί της διδαχής τους και των πρακτικών τους προέρχονται κυρίως από αντιπάλους φιλοσόφους και συγγραφείς, όπως τον Ιππόλυτο Ρώμης, τον Κλήμη Αλεξάνδρειας, τον Ειρηναίο Λυώνος, τον Ωριγένη, τον Επιφάνιο, και από τα κείμενα της βιβλιοθήκης του Ναγκ Χαμαντί που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή Χοινοβοσκίον της Αιγύπτου στα τέλη του 1940. Ο χρόνος εμφάνισης των διαφορετικών σχολών των Γνωστικών είναι ασαφής. Το βέβαιο είναι ότι η ψευδώνυμη γνώση τους που εκφραζότανε ή με απόλυτη εγκράτεια ή με άκρατη ακολασία, ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στις τάξεις των πρώτων Ιουδαιοχριστιανών, με τους οποίους και συμποσίαζαν, γεγονός που μαρτυρεί ότι υπήρξε εβραϊκός Πρωτογνωστικισμός, με αντιλήψεις που προσέγγιζαν τα αρχαία αιγυπτιακά Ερμητικά Κείμενα και την ελληνική Μυθολογία. Αμφιλεγόμενη είναι η άποψη, ότι ίχνη Γνωστικισμού ανιχνεύονται στο ασκητικό μεσσιανικό κίνημα των Εσσαίων, που αυτοαποκαλούνταν «Υιοί του Δικαίου» και κατήγγελλαν την αυταρχική θρησκευτικοπολιτική ιουδαϊκή εξουσία.
Οι λατρευτικές πράξεις των Γνωστικών συνοδεύονταν από επικλήσεις πνευμάτων, άσματα με μουσική, προσευχές, δοξολογίες και εκστατικές ρήσεις (προφητείες, γλωσσολαλιά, ξόρκια). Έχοντας σαφή επιρροή του ορφικού μοτίβου «είμαι παιδί της Γης και του έναστρου ουρανού, το γένος μου είναι ουράνιο» αναζητούσαν τρόπους να επιστρέψουν στον ουρανό, που πίστευαν ότι ήταν η καταγωγή τους. Αδιαφορούσαν για τα εγκόσμια και μη θέλοντας να παγιδέψουν και άλλους σε αυτόν τον ελαττωματικό κόσμο ασκούσαν την αγαμία, θεωρώντας ότι «το γαμείν και γεννάν από του σατανά είναι»[14]. Καταδίκαζαν την κρεοφαγία και την οινοποσία και επιδίδονταν στον ασκητισμό (στοιχεία που απαντώνται και στους Ορφικούς), τιμωρώντας έτσι την φυσική σάρκα, που τη θεωρούσαν φυλακή του πνεύματος και τη συνέδεαν με το κακό.
Κατά τον Πλάτωνα ο περιορισμός της αθάνατης ψυχής σε ένα σώμα είναι το ίδιο με φυλάκιση σε τάφο (= σήμα στην αρχαία) «τάφος γαρ έστι το σώμα της ψυχής» . Οι δε Ορφικοί σώμα εννοούσαν το νεκρό σώμα (το πτώμα) και το ζωντανό «δια το σώον (που δεν έχει υποστεί βλάβη) άμα συν αίματι Ον».
Αντίθετα, εκτός των μετριοπαθών, κάποιες τάξεις των Γνωστικών, οι «Αντιτάκτες», υποστήριζαν τον Αντινομισμό (= θεωρία που απορρίπτει τον ηθικό νόμο και προτάσσει τη ελεύθερη βούληση) και συμμετείχαν σε σεξουαλικά λατρευτικά όργια, θεωρώντας την ακραία ακολασία ως το μέσο καταπολέμησης της κακής υλικής σάρκας, από την οποία έπρεπε να απελευθερωθεί η θεϊκή φύση (οργιαστικός Γνωστικισμός), ενώ άλλοι προέβαιναν σε αυτοευνουχισμό.
Στους κόλπους του Γνωστικισμού αναπτύχθηκε και η ιδέα του Δοκητισμού ( ο Ιησούς φαινομενικώς είχε σώμα και φαινομενικώς σταυρώθηκε), με εισηγητή τον Ιουδαιοχριστιανό Κήρινθο, με αιγυπτιακή παιδεία, που ήταν και ο εισηγητής του Χιλιασμού. Τον Δοκητισμό, με παραλλαγές, τον ασπάσθηκαν, εκτός από τους Κηρινθιανούς, οι περισσότερες γνωστικές ομάδες. Εικάζεται ότι στους Μεσσαλιανούς γεννήθηκε και η ιδέα της μεταβολής του σώματος του Χριστού άλλοτε σε υλικό και άλλοτε σε πνευματικό, οι δε Οφίτες έλεγαν ότι το αναστημένο σώμα του Ιησού ήταν ψυχικό και πνευματικό[15]. Μερίδα των Γνωστικών πίστευε ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τρεις ουσίες, την ύλη, την ψυχή και το πνεύμα και ανάλογα με το πια επικράτησε αναπτύχθηκαν σε υλικούς, ψυχικούς και πνευματικούς[16].
Θεϊκή διαρχία των Γνωστικών
Η θεογονία, κοσμογονία και ανθρωπογονία μεταξύ των Γνωστικών ήταν ποικίλη με βάση τον πλουραλισμό και την διαρχία (φιλοσοφική θεωρεία που ερμηνεύει τον κόσμο με βάση δύο ανταγωνιστικών δημιουργών αρχών (θεών) μία κακή και μία αγαθή και εκ των οποίων προκύπτουν δύο ξεχωριστοί, ανόμοιοι, αντίθετοι μεταξύ τους κόσμοι, ο κακός αισθητός και ο πνευματικός ή νοητός), θέσεις αντίθετες με την βιβλική αφήγηση της Mίας Αρχής / Ενός Θεού, δια του οποίου κτίσθηκαν τα ορατά και τα αόρατα.
«Καὶ φωτίσαι τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ θεῷ τῷ τὰ πάντα κτίσαντι». (Εφ. 3:9)
Μορφές διαρχικών απόψεων συναντάμε στον Ζωροαστρισμό, στον Ορφισμό, στον Πυθαγορισμό κ.ά., καθώς και στον Στωικισμό στον οποίο και θα αναφερθούμε για τον σκοπό της παρούσας μελέτης. Οι Στωικοί (φιλόσοφοι της «Ποικίλης Στοάς» 300π.Χ. – 250 μ.Χ.) είχαν ως αρχή το «ομοφώνως τη φύσει ζην» και εκπροσωπούντο από τρεις τάσεις. Επηρεασμένοι από τον Ηράκλειτο που θεωρούσε «ως ουσία της ειμαρμένης τον Λόγο, ο οποίος διαποτίζει την ουσία του σύμπαντος» και από τον Ερμητισμό όπου «ο Θωθ είναι ο Λόγος που διαποτίζει και διαπερνά τα πάντα»[17], πίστευαν ότι υπάρχουν δύο αρχές στο σύμπαν, η ενεργητική, που είναι ο Θεός ή Λόγος, «το ποιούν» και η παθητική, που είναι η Ύλη «το πάσχον». Ο Λόγος που ενυπήρχε μέσα στην ύλη (ενδοσυμπαντικός θεός), δημιούργησε μέσω αυτής τα όντα, διατηρώντας την ενότητά τους και την αιώνια τάξη. Για τους Στωικούς ο θεός είναι ταυτόχρονα, το κάθε τι στη φύση (πανθεϊσμός) και όλα μαζί είναι ο θεός (υλιστικός μονισμός). Πίστευαν στην ειμαρμένη και την θεία πρόνοια και έλεγαν ότι ο άνθρωπος συνδέεται με την «παγκόσμια ψυχή» μέσω μιας εσωτερικής προσωπικής θεότητας, που ήταν ο «Δαίμων εαυτός» και κατά συνέπεια υπήρχε αλληλοεπίδραση των ουρανίων και των επιγείων όντων «η αρχή της συμπάθειας». Η άποψη αυτή συγγενεύει με την Χαλδαϊκή Αστρολογία και θεουργία και ήταν το υπόβαθρο, για τις αστρολογικές προβλέψεις και την μαντεία. Όπως και οι Επικούρειοι, φιλόσοφοι του «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ αποθνήσκομεν», δεν δεχόντουσαν την αθανασία της ψυχής αλλά πίστευαν ότι η ψυχή διαλύεται αμέσως μετά την νέκρωση του σώματος ή ότι ζει έως να αναλωθεί από τη μέλλουσα εκπύρωση και την επαναδημιουργία στη συνέχεια του ίδιου κόσμου (Παλιγγενεσία). Ο Στωικός Χρύσιππος ορίζει την ψυχή ως «πνοή μέσα μας έμφυτη, αδιάσπαστη, που διατρέχει όλα τα μέρη του σώματος, όσο η ομαλή αναπνοή του ζωντανού όντος είναι παρούσα στο σώμα»[18]. Αυτή την «ψυχική πνοή», οι Στωικοί την κατέτασσαν σε οκτώ επίπεδα, το Ηγεμονικόν ή η Διάνοια ή ο Νους που ήταν και το κέντρο όλων, τις πέντε Αισθήσεις, το Σπερματικόν και το Φωνητικόν.
Ανθρωπολογική διαρχία
Παράγωγο της θεϊκής διαρχίας των Γνωστικών και λοιπών φιλοσοφικών συστημάτων είναι η ανθρωπολογική διαρχία, η οποία διχάζει τον άνθρωπο σε δύο στοιχεία, το αισθητό θνητό σώμα και την νοερά αθάνατη ψυχή (την προ-υπάρχουσα κατά τους Χαλδαίους, τον Πλάτωνα , τον Φίλωνα, τους Γνωστικούς κ.ά.). Κατά συνέπεια ο άνθρωπος είναι μέτοχος και των δύο αρχών και της Καλής και της Κακής και εάν αποδράσει από το σώμα που μετέχει της Κακής αρχής, σώζεται. Η ιδέα αυτή αντιτίθεται στην βιβλική αφήγηση, όπου «ψυχή» εννοείται η εκ του ενός Ζωοδότη Θεού προέλευση της ζωής που υπάρχει σε κάθε ζωντανό κτίσμα, χωρίς την πλατωνίζουσα διάκριση των Γνωστικών. Κατά την εβραϊκή Βίβλο, η «ψυχή» δεν αναφέρεται σε ένα μόνο τμήμα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά σημαίνει τον ολόκληρο άνθρωπο, ως ενιαία ζωντανή υπόσταση «και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν», που στην πορεία καθυποτάχθηκε από τον θάνατο «εβασίλευσε ο θάνατος». (Γεν. 2:7, Ρωμ. 5:14-17)
«Και γαρ απ΄ αρχής Αδάμ τη έκτη ημέρα πλασθείς από γης και λαβών το εμφύσημα εζωογονήθη». (Επιφανίου, Πανάριον κεφ. 4)
«ὅτι πᾶσαι αἱ ψυχαὶ ἐμαί εἰσιν ὃν τρόπον ἡ ψυχὴ τοῦ πατρός οὕτως καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ υἱοῦ ἐμαί εἰσιν ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα αὕτη ἀποθανεῖται». (Ιεζ. 18:4)
«Καὶ ἐπὶ πάσῃ ψυχῇ τετελευτηκυίᾳ οὐκ εἰσελεύσεται ἐπὶ πατρὶ αὐτοῦ οὐδὲ ἐπὶ μητρὶ αὐτοῦ οὐ μιανθήσεται». (Λευ. 21:11 Ο΄)
«Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω». (Ρωμ. 13:1)
«ἀποστείλας δὲ Ἰωσὴφ μετεκαλέσατο Ἰακὼβ τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ πᾶσαν τὴν συγγένειαν ἐν ψυχαῖς ἑβδομήκοντα πέντε». (Πράξ. 7:14)
«…λέγων ἐγερθεὶς παραλάβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου». (Ματθ. 2:20)
«Και εἶπεν Σαμψών αποθανέτω ψυχή μου μετὰ ἀλλοφύλων». (Κρ. 16:30)
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι εβραϊκές βιβλικές αναφορές και ο αντιαιρετικός Επιφάνιος, αντικρούουν την πλατωνίζουσα Ανατολική πίστη περί αθανασίας της ψυχής, όπως αυτή διατυπώνεται σε «Εξοδιαστικό» ιερομονάχων του 16ου αιώνα.
«Ο Θεός ημών ο δημιουργός και ευεργέτης απάσης της κτίσεως ο κατασκευάσας τον άνθρωπον εκ σώματος αισθητού τε και χοϊκού και νοεράς και αθανάτου ψυχής …»[19].
Ο Αριστοτέλης ομοίως αντικρούει τον Πλάτωνα λέγοντας ότι: «Ότι μεν ούν ουκ έστιν η ψυχή χωριστή του σώματος, ή μέρη τινά αυτής – ή μεριστή πέφυκεν – ουκ άδηλον»[20].
Το δόγμα της «αθανασίας της ψυχής» είναι άμεσα συνδεδεμένο με την δοξασία της μετεμψύχωσης, όπου η ψυχή μετά τον θάνατο του σώματος αναχωρεί και εισέρχεται σε άλλο σώμα ανθρώπου, ζώου ή φυτού, μέχρι να γίνει η κάθαρση της και να επιστρέψει στην προ της πτώσεως της κατάσταση. Η άποψη αυτή μαζί με την πλατωνίζουσα «χριστιανική» άποψη ότι ο «θνητός» άνθρωπος έχει μέσα του μία νοερά αθάνατη υπόσταση που ή θα απολαύσει μακαριότητα ή θα βασανίζεται αδιαλείπτως από τον δήμιο «τριαδικό Θεό» μετά τον θάνατο του σώματος, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον όρο «θνητός» και με την αποστολική ρήση ότι ο Θεός είναι «ο μόνος έχων αθανασία» και με το «δει.. το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν». Ο θεός λοιπόν σύμφωνα με τις θρησκευτικές απόψεις έπλασε τον άνθρωπο με σκοπό να τον βασανίζει αιωνίως εάν δεν υποταχθεί στις τρεις υποστάσεις του.
Το πλήρωμα του Θεού κατά τους Γνωστικούς
Κατά την εκδοχή του Αιγύπτιου Βαλεντίνου, ενός εκ των θεωρουμένων «πατέρων» του Γνωστικισμού, στον αρχέτυπο κόσμο εκπορεύτηκαν εκ του Αληθινού, Άρρητου, Αγαθού και Υπερβατικού Θεού, τριάντα, αρσενικές και θηλυκές πνευματικές οντότητες οι «Αιώνες» με ιεραρχική τάξη. Οι Αιώνες δημιούργησαν ερωτικά ζεύγη «αρρενοθήλειες ενότητες», από τα οποία προήλθαν άλλοι κατώτεροι ιεραρχικά Αιώνες. Όλοι οι Αιώνες συγκροτούσαν το πλήρωμα του Θεού.
Η εκδοχή του Βαλεντίνου για το πλήρωμα του Θεού, συγγενεύει α) με τις εκπορεύσεις «Σεφιρότ» που αναφέρουν τα απόκρυφα κείμενα της Καμπάλα και το καμπαλιστικό δένδρο της ζωής β) με το Λάβδωμα ή Τετρακτύς των Πυθαγορείων και το το αρχαιοελληνικό δένδρο της ζωής και γ) με την θεογονία του Ησίοδου, σύμφωνα με τον Επιφάνιο.
Ο «Αιώνας Ιησούς» των Γνωστικών
Ο τελευταίος Αιώνας του πληρώματος, η Σοφία, δυσαρεστημένη για την κατάταξη της, επιθυμεί να ενωθεί με τον Άρρητο. Εκείνος την ωθεί να ενωθεί με την προβολή του, το «Νου» και έτσι γεννιόνται δύο νέοι Αιώνες, ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα. Η αταξία αποκαθίσταται με την γέννηση του Αιώνα Ιησού, που διασπά τον Αιώνα Σοφία σε δύο, την Ουράνια και την Χθόνια ή Αχαμώθ. Η «Σοφία Αχαμώθ», εκβάλετε από το πλήρωμα του θεού και γεννά τον κακό θεό, τον ερμαφρόδιτο Ιαλδαβαώθ ή Σάκλα, που σημαίνει Υιός του Χάους και τον παρουσίαζαν ως λεοντόμορφο Φίδι. Αυτός μη γνωρίζοντας ότι υπάρχει άλλος θεός ανώτερος του, δημιουργεί τον παρόντα υλικό κατώτερο και ελλαττωματικό κόσμο. Για τους Γνωστικούς αυτός ήταν ο θεός της Π.Δ., θέση κατεξοχήν αντι-ιουδαϊκή, που τους οδήγησε να τιμούν τους απειθείς χαρακτήρες της βιβλικής αφήγησης. Για τους σύγχρονους θεόσοφους, ο Ιαλδαβαώθ είναι ο αληθινός τέλειος Όφις, ο επτακέφαλος θεός (το θηρίο της αποκάλυψης με τα επτά κέρατα).
Αξιοσημείωτο είναι ότι σε όλες τις παραλλαγές των Γνωστικών μύθων, ανιχνεύεται η προ-εγκόσμια γέννηση του «Αιώνα Ιησού», που έχει πνευματική συγγένεια με την φιλοσοφική «πατερική σκέψη» της προ-εγκόσμιας και προαιώνιας ύπαρξης του Υιού, του δευτέρου προσώπου / Θεού, του Μυστηρίου της «Τρισυπόστατης Μονάδας», όπως ορίζεται στο σύμβολο της πίστεως «τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων». Σύμφωνα δε πάντα με την «πατερική σκέψη» ο Υιός αν και είναι «γεννητός» προ πάντων των αιώνων συγχρόνως είναι και «συνάναρχος» με τον Πατέρα, αν και είναι «ομοούσιος(ν) τω πατρί» συγχρόνως είναι και υπερούσιος !!!!
Υπερούσιος
«Υπερούσιος χαρακτηρίσθηκε από τους θεολογούντες των πρώτων μετά Χριστόν χρόνων ο Θεός (Χριστιανισμός) ως «επέκεινα της ουσίας κείμενος», (Ιουστίνος, Μέγας Αθανάσιος, Ιωάννης ο Δαμασκηνός κ.ά.).
Ως Υπερούσιος όμως, ανυμνείται από τους υμνογράφους της Χριστιανικής Εκκλησίας και ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητας «Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει ... κλπ.»[21].
Στους Νεοπλατωνιστές, οι οποίοι είχαν αποδεχτεί το δόγμα του ζωροαστρικού δυισμού[22], ανήκει και το έργο του Ιάμβλιχου «περί Αιγυπτίων μυστηρίων» όπου αναφέρεται ότι από τον Ένα υπερβατικό θεό ξεπρόβαλε ένας δεύτερος θεός που ήταν «προούσιος και αρχή της ουσίας (των όντων)»[23] και ο θεός των υποδεέστερων ενδιάμεσων θεών.
Προούσιος= ο προ πάσης ουσίας (ύλης) υπάρχων (Lexigram)
Οι καθηγητές της φιλοσοφίας Βασίλης Κάλφας και Γιώργος Ζωγραφίδης αναφέρουν ότι:
«Στην κρυπτική έκφραση ἐπέκεινα τῆς οὐσίας στηρίχθηκε η πεποίθηση ότι ο Πλάτων ανέπτυξε μια «άγραφη» φιλοσοφία, μαθηματικής έμπνευσης, μόνο για τους μυημένους της Ακαδημίας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η οντολογική πρόταξη του Αγαθού (που ταυτίζεται με το Ένα), και η παραγωγή των Ιδεών και των μαθηματικών οντοτήτων από αυτό. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η τοποθέτηση του Αγαθού ἐπέκεινα τῆς οὐσίας δεν παύει να σημαίνει και κάτι πιο απλό: ότι, για τον Πλάτωνα, όλη η γνώση έχει ηθική θεμελίωση, ότι η ηθική προηγείται της γνωσιολογίας»[24].
Κρυπτικός = ο επιτήδειος εις το κρύπτειν ή κρύπτεσθαι, κρυψίνους, υποκριτής (Λεξ. Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου)
Ο φιλοσοφικός κρυπτικός όρος υπερούσιος «επέκεινα της ουσίας» ή προούσιος που αναφέρεται στο δεύτερο δημιουργό θεό της αιγυπτιακής Μυθολογίας και στο δεύτερο πρόσωπο/θεό της επιβεβλημένης «Τρισυπόστατης Μονάδας», είναι ανύπαρκτος στην «αποστολική σκέψη» και αντιπροσωπεύει το αντίπαλο προς αυτή στρατόπεδο της «πατερικής σκέψης» που αποκρυστάλλωσε και ερμήνευσε την εξελιγμένη «πλατωνική σκέψη» η οποία θέτει ως δημιουργό των όντων ένα δεύτερο «προούσιο» θεό που προβλήθηκε από τον Πρώτο.
Η ανθρωπογονία των Γνωστικών
Βοηθοί του κακού θεού ήταν τα ποιήματά του οι «Άρχοντες» ή οι 360 «Άγγελοι» σύμφωνα με τους Σηθιανούς, οι οποίοι και ποίησαν τον βιβλικό χοϊκό Αδάμ (= άνθρωπο), κατά την εικόνα του αρχέτυπου ερμαφρόδιτου τέλειου και μεγαλώνυμου πνευματικού ανθρώπου[25], που ήταν η αντανάκλαση του επίσης αρρενοθήλυ υπέρτατου θεού τον οποίον ονόμαζαν Μητροπάτορα (= Μητέρα και Πατέρα όλων) και ήταν ο Πιγεραδάμας ή Γεραδάμας. Για τους Ναασηνούς ο αρχέτυπος άνθρωπος ήταν τριφυής (σώμα, ψυχή, πνεύμα) και τον ονόμαζαν Αρχάνθρωπο ή Άνωθεν άνθρωπο ή Αδάμαντα. Οι Μανιχαίοι τον ονόμαζαν «Πρώτο Άνθρωπο». Οι Καμπαλιστές και οι σύγχρονοι θεοσοφιστές Νεογνωστικοί, τον ονομάζουν Αδάμ Κάδμων. Και στην ελληνική Μυθολογία όπου περιγράφονται τα «αρχέγονα ελληνικά μυστήρια» τον ονομάζουν Πρατόλαο.
Ο Ιαλδαβαώθ με την άδεια της μητέρας του, κενώνεται από την δύναμή του εμφυσώντας στον χοϊκό Αδάμ πνοή ζωής, η οποία όμως περιείχε τα θεϊκά στοιχεία της μητέρας του. Έτσι ο άνθρωπος απέκτησε θεία σπίθα και συνείδηση θεϊκής καταγωγής από το πλήρωμα της θεότητας, την οποία όμως ο Ιαλδαβαώθ την φυλάκισε με τα δεσμά της λήθης. Η μόνη ελπίδα «αυτοσωτηρίας» του ανθρώπου ήταν η αφύπνιση της εσωτερικής θείας σπίθας, μέσω της απόκρυφης ενορατικής γνώσης και η ανάκτηση της μνήμης της, θέση συγγενής με τους σύγχρονους θεόσοφους.
Η θεία σπίθα των Γνωστικών συγγενεύει και με τον μύθο του Τιτάνα Προμηθέα, ποιητή του ανθρώπου από πηλό και φωτιά, που περιέγραφε την μαγική εκείνη στιγμή, που ανεφλέγει πνευματικά, με την βοήθεια της θεάς της σοφίας Αθηνάς, η νοητική σπίθα στον άνθρωπο, διακρίνοντας τον από το υπόλοιπο «άλογο» ζωικό βασίλειο[26].
Η ενσάρκωση του «Αιώνα Ιησού» κατά τους Γνωστικούς
Στην συνέχεια ο Γνωστικός «πατέρας» Βαλεντίνος μας παραδίδει την ακόλουθο ψευδή γνώση: Ο Αιώνας Ιησούς, ενσαρκώνεται (ντύνεται με υλικό σώμα) και γίνεται ο (τέλειος) άνθρωπος Ιησούς.
Η «σκέψη» του Βαλεντίνου, συγγενεύει με την «σκέψη» των Απολογητών που έλεγαν: «η δε πρώτη δύναμις μετά τον Πατέρα πάντων και Δεσπότην Θεόν και υιός ο λόγος εστίν ος τίνα τρόπον σαρκοποιηθείς άνθρωπος γέγονεν»[27], καθώς και με την αποκαλυπτική «πατερική σκέψη» της ενσάρκωσης του προ-υπάρχοντος Υιού σε τέλειο άνθρωπο.
Μετά ο Αιώνας Χριστός εμφανίζεται στους ανθρώπους με την μορφή του ανθρώπου Ιησού (που ήταν η ενσάρκωση του Αιώνα Ιησού), στον οποίον και είχε ενοικήσει κατά την βάπτιση του στον Ιορδάνη ποταμό, με σκοπό να τους επαναφέρει στο πνευματικό φως και στη συνέχεια εγκαταλείπει, τον άνθρωπο Ιησού, πριν την σταύρωση του. Ο σταυρικός θάνατος του Ιησού, για τους Γνωστικούς δεν σώζει, αλλά ήταν η απελευθέρωση του Αιώνα Ιησού από το υλικό του σώμα.
Σκοπός του ενσαρκωμένου Αιώνα Ιησού ήταν: Η αφύπνιση και σωτηρία της εκπεσούσης ψυχής, του θείου στοιχείου του ανθρώπου, μέσω της διαφώτισης του Αιώνα Χριστού, που το πετύχαιναν οι «πνευματικοί» ανακτώντας την μνήμη των προτέρων. Έτσι οι «πνευματικοί» δια της γνώσεως αυτοσώζονται, γίνονται δηλαδή Γνωστικοί και εισέρχονται στο πλήρωμα του θεού.
Η αποκατάσταση της ενοφυλίας ή αφυλίας κατά το αιώνιο αρχέτυπο του ερμαφρόδιτου πνευματικού ανθρώπου.
Η κατάλυση της εξουσίας του κακού θεού της Π.Δ.
Η καταστροφή του ελλαττωματικού υλικού κόσμου και των «σαρκικών / υλικών» ανθρώπων μέσω της εκπύρωσης ή μέσω διάλυσης.
Η αποβολή των «ψυχικών» εκ του θείου πληρώματος.
Η αποκατάσταση της θείας τάξης, εντός του πληρώματος του θεού.
Ο «Αιώνας Χριστός» λοιπόν δια του «ενσαρκωμένου Αιώνα Ιησού» παρέχει την γνώση για την αυτοσωτηρία των «πνευματικών» ανθρώπων, και διασώζει και το «θείο πλήρωμα».
Εκπύρωση
Αξιοσημείωτο είναι ότι η δοξασία της «Παλιγγενεσίας» του Ηράκλειτου και των Στωικών, οι οποίοι υποστήριζαν την «κυκλική πορεία του σύμπαντος προς την αιωνιότητα» μέσω επαναλαμβανομένων πανομοιότυπων αναγεννήσεων των ορατών που λάμβαναν χώρα μετά από κάθε εκπύρωση[28], είχε επίδραση στα περισσότερα θρησκευτικά και φιλοσοφικά συστήματα. Επίδρασε επίσης και στην «πατερική σκέψη» με την διαφορά ότι η τελευταία υποστηρίζει την «ευθύγραμμη πορεία του σύμπαντος» και προσμένει γεγονότα που νομοτελειακά θα επιφέρουν, δια του πυρός, το τέλος της ιστορίας των αισθητών».
Ενσάρκωση (incarnation)
Οι Γνωστικοί ασχολούνταν με την αρχαία Φιλοσοφία και Μυθολογία, την οποία και είχαν ως δεξαμενή σκέψης. Έτσι είχαν υιοθετήσει την αντιβιβλική άποψη της ενσάρκωσης και μετενσάρκωσης, που ήταν πάγια διδασκαλία των Ορφικών, των Πυθαγόρειων, των Πλατωνικών, των λατρών του Διόνυσου κ.ά., που πίστευαν, ότι οι αθάνατες ψυχές των ανθρώπων ήταν πνεύματα, που εξέπεσαν από τον ουρανό στην γη (κάθοδος της ψυχής εντός της ύλης) λόγω ακαθόριστης αμαρτίας και για τιμωρία ενσαρκώθηκαν, ντύθηκαν δηλαδή με υλικό σώμα και έκτοτε το ζητούμενο είναι ο εξαγνισμός μέσω πολλών μετενσαρκώσεων και η αποκατάσταση στην αρχική τους προέλευση. Η πτώση της ψυχής από την ουράνια μακαριότητα μέσα στο γήινο σώμα, συμβολίζεται κατά τον Ιουδαίο φιλόσοφο Φίλωνα, από τους δερμάτινους χιτώνες, που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα να φορέσουν, πριν τους εκβάλει, από τον Κήπο της Εδέμ. Κατά τον ίδιο, η εκπεσούσα ψυχή και η φυλάκιση της στο γήινο σώμα μοιάζει με την υποδούλωση των Εβραίων στην Αίγυπτο και πρέπει να επιδιώκει την έξοδο της.
Επίσης στους «Χαλδαϊκούς Χρησμούς» αναφέρεται ότι: «Όσον αφορά την υπόσταση της ψυχής, αυτή έχει ένα διαμεσολαβητικό και αναγωγικό ρόλο. Με την κάθοδο της στα σώματα καθίσταται δέσμια της ύλης, χωρίς όμως να παύει να αποτελεί μία ρευστή πραγματικότητα, διατηρώντας ένα μη πεπτωκός τμήμα της στο νοητό κόσμο. Τελικά, προορίζεται να ανέλθει στον τόπο προέλευσής της, στον ουράνιο θόλο, ξεφεύγοντας από τη λήθη των αισθητών»[29].
Η γνωστική ιδέα της ενσάρκωσης, του αρχέτυπου Αιώνα Ιησού στον γήινο άνθρωπο Ιησού, μαρτυρείται από αντιαιρετικές πηγές και στο πρόσφατα ανακαλυφθέν γνωστικό απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιούδα. Σε αυτό φαίνεται ότι ο «προδότης» Ιούδας κατείχε ιδιαίτερη γνώση και η προδοσία του ήταν λυτρωτική ενέργεια, για να ελευθερωθεί το ενσαρκωμένο Πνεύμα του Ιησού, από το υλικό στοιχείο και να επιστρέψει στο πλήρωμα του θεού. Σύμφωνα πάντα με το απόκρυφο κείμενο, ο Ιησούς είπε στον Ιούδα «Εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει»[30].
Την θεωρία της ενσάρκωσης του «Φιλοσοφικού Ιησού», άντλησε από την ίδια δεξαμενή σκέψης της Φιλοσοφίας και της Μυθολογίας και η «πατερική σκέψη» και τα συγγενή της δόγματα που ομολογούν πίστη στον «ενσαρκωμένο Υιό», παραποιώντας το «εγένετο», της αποστολικής ρήσης «ο λόγος σαρξ (= σώμα) εγένετο» που είναι μέση φωνή, αόρ. β΄ του ρήματος «γίγνομαι» σε «ενσαρκώθηκε».
Γίγνομαι = γεννώμαι || έρχομαι εις το είναι, γίνομαι || είμαι. (Λεξ. Σταματάκου)
Εν-σαρκώνω= υλοποιώ || δίδω υλικήν υπόσταση εις τινα || ενσωματώνω || μετενσαρκώνω || μετεμψυχώνω. (Λεξ. Σταματάκου)
Επηρεασμένοι βαθιά από την γνωστική δοξασία της ενσάρκωσης του «Αιώνα Ιησού», οι «πατέρες» της «Καθολικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας» και οι συναφείς ομολογίες, αρνούνται, ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο «προκεχειρισμένος» (= ορισμένος εκ των προτέρων, προορισμένος), αληθινός Υιός του Θεού που γεννήθηκε εν χρόνω, 100% εκ Πνεύματος Αγίου.
«Τοῦ δὲ Ἰησοῦ χριστοῦ ἡ γένεσις (όχι η ενσάρκωση) οὕτως ἦν. μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου». (Ματθ. 1:18
Αντ’ αυτού, αντιγράφοντας τους μύθους του Γνωστικισμού, ευαγγελίζονται, ότι ο προαιώνιος Υιός, κατέβηκε από τον ουρανό και ενσαρκώθηκε (ντύθηκε με χοϊκό σώμα) «κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπίσαντα», όπως ορίζεται στο πατερικό σύμβολο της πίστεως. Η δήλωση αυτή είναι μυθολογική και κατά την «πατερική σκέψη» εμπλέκει τρία μέρη, α) τον προ-υπάχοντα Υιό, β) το Πνεύμα το Άγιο και γ) την θνητή Μαρία. Παραπέμπει όμως σε σύζευξη ουρανού και γης, συγγενεύοντας έτσι με την μυθική ένωση του θεού Ουρανού που ήταν κατοικία των θεών και το πρώτο μυθικό αρσενικό στοιχείο και της θεάς Γαίας την «μητέρα των μακάρων και των θνητών ανθρώπων» που στην μυθική κοσμογονία συμβολίζει την υλική πλευρά του κόσμου[31].
Ο θεολόγος και καθηγητής της πατρολογίας, αείμνηστος Παναγιώτης Χρήστου, στο άρθρο του «Ενοφυλία το ιδεώδες των Γνωστικών» αναφέρει:
«Γενικώς εις τα συστήματα των Γνωστικών δύο θεότητες προεδρεύουν των θείων και των εγκοσμίων, μία άρρην και μία θήλεια. Η πρώτη περικλείει το ουράνιον στοιχείον, η Δευτέρα το γήινον είναι ο ουρανός και η γη της παλαιάς ελληνικής θρησκείας»[32].
Οι δύο φύσεις του Ιησού
Η συνδυαστική αυτή γνωμάτευση των συνοδικών πατέρων, ότι ο προ-υπάρχων δεύτερος θεός (ο Υιός) ενσαρκώθηκε «εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου» [άρα ο Ιησούς δεν ήταν ο Υιός του Θεού αλλά η ενσάρκωση του προ-υπάρχοντος δεύτερου θεού-υιού] οδήγησε αναπόφευκτα και στην όχι καινοφανή ιδέα των δύο φύσεων του Ιησού, που είναι πνευματική κληρονομιά της Μυθολογίας, την οποία αφελώς ασπάζονται και τα πνευματοληπτικά κινήματα της Πεντηκοστής που είναι γεννήματα αμερικανικών χριστιανικών σιωνιστικών κέντρων, καθώς και τα λοιπά της Διαμαρτύρησης.
Ήδη στον μυστικιστικό Ερμητισμό («μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων, μαγικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών») συναντάμε την ιδέα των δύο φύσεων του εκπεσόντος στον φυσικό κόσμο αρχέτυπου ανθρώπου.
«Και ο ίδιος ο (αρχέτυπος) άνθρωπος, θαυμάζοντας την εικόνα του, ερωτεύεται τον εαυτό του και θέλει να κατοικήσει στη γη. Έτσι έχουμε την πτώση του ανθρώπου και η φύση τον περισφίγγει από παντού. Και εξ αιτίας της πτώσης του ο άνθρωπος έχει διπλή φύση: θνητός ως προς το σώμα και αθάνατος ως προς την ουσία, δούλος και ταυτόχρονα κυρίαρχος της Ειμαρμένης που τελικά προσδιορίζεται από όλες τις σφαίρες»[33].
Ακόμα, σύμφωνα με την αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού , ο Έλληνας, ως αληθινός γιός του θεού, γεννιέται από γήινη μήτρα και ουράνιο σπέρμα.
Στο έργο του Αισχύλου «Προμηθεύς ο Δεσμώτης», ο Προμηθέας προλέγει ότι ο Λυτρωτής του, «ο λύσων», θα γεννηθεί από Θεό και την θνητή παρθένο Ιώ[34].
Επίσης ο Διόνυσος που οι αρχαίοι Έλληνες τον αποκαλούσαν «Σωτήρα», «πάσχων θεός» και «θείο βρέφος» είχε και αυτός διττή φύση, αφού ήταν γέννημα της σύζευξης του θεού Δία (ουράνιο πρωταρχικό πυρ) και της θνητής νύμφης Σεμέλης (γήινη ουσία), ήτο δε και τρίγονος (τρις φορές γεννηθείς), ο Διόνυσος-Φάνης, ο Διόνυσος- Ζαγρέας και ο αναστημένος Διόνυσος που κλήθηκε από τον Δία να βασιλεύσει.
Ο μέγιστος των Ελλήνων μυθικών ηρώων Ηρακλής που οι γονείς του ήταν ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων Δίας και η θνητή Αλκμήνη είχε και αυτός δύο φύσεις, και πολλοί άλλοι.
Σύντομο ιστορικό της «ένωσης των δύο φύσεων του Ιησού»
Οι Οικουμενικές σύνοδοι, σκόπευαν στην εύρεση, από τους επισκόπους της Αυτοκρατορικής θρησκείας, καταπραϋντικών και συμβιβαστικών λύσεων στις εσω-εκκλησιαστικές διαμάχες τους, αφού πλήθος Γνωστικών και άλλων «αιρετικών» διετέλεσαν, για αρκετό καιρό, μέλη της «επίσημης Εκκλησίας». Πολλές φορές η επίλυση των δογματικών ερίδων γινόταν μέσα σε «ατμόσφαιρα τρομοκρατίας», με δωροδοκίες και φανατικούς οπλισμένους μοναχούς που λεηλατούσαν τις αντίπαλες εκκλησίες φονεύοντας τους επισκόπους των. Έτσι το Χριστολογικό δόγμα της σύνθετης φύσης του Ιησού σε μία υπόσταση, διατυπώθηκε το 451 μ.Χ. από την Δ΄ Οικουμενική της Χαλκηδόνας, που συγκάλεσε το Ρωμαϊκό αυτοκρατορικό ζεύγος Μαρκιανού και Πουλχερίας, με σκοπό να αντιμετωπισθεί η εριστική διδαχή του αρχιμανδρίτη Ευτυχίου, συνεργάτη του Κυρίλλου της Αλεξανδρινής σχολής, που υποστήριζε ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε μέσα στη θεία και επομένως, ο Ιησούς είχε μία μόνο φύση τη θεϊκή. Έτσι αντί της «απορρόφησης» της μιας φύσεως από την άλλη, επικράτησε η «ένωση» των φύσεων σε μία υπόσταση, που υποστήριξε η σχολή της Αντιόχειας. Η νέα συνοδική φόρμουλα, για τη ταυτότητα της φύσης του Ιησού, επέφερε σχίσμα και οι εκκλησίες που αποσχίστηκαν ονομάστηκαν Αντιχαλκηδόνιες.
Όρος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σε απόδοση
«Η ένωση των δύο φύσεων στον Χριστό έγινε έτσι ώστε αυτές να μη συγχέονται, να μη μεταβάλλονται να μη καταμερίζονται, να μη διαιρούνται, χωρίς (όμως) καθόλου να καταργείται η διαφορά των δύο φύσεων εξαιτίας αυτής της ένωσης, η οποία συντελέστηκε με τέτοιο τρόπο, που να διατηρεί η κάθε φύση τις ιδιότητες, αλλά και να είναι (και οι δύο) ενωμένες σ΄ ένα πρόσωπο και σε μία υπόσταση». Πηγή
Ο βιβλικός Ιησούς
Οι Απόστολοι δίδαξαν, ότι η Εβραία δούλη του Θεού Μαριάμ, έτεκε τον Ιησού, τον οποίον είχε συλλάβει θαυματουργικά, χωρίς την βιολογική συμμετοχή της. Αυτό που είχε γεννηθεί μέσα της ήταν εκ Πνεύματος Αγίου.
«το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός έστιν Αγίου». (Ματθ. 1:20)
«Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ». (Λουκ. 1:35)
Οι φύσεις είναι ξεχωριστές και διακριτές και δεν συν-θέτονται, παρεκτός στην Μυθολογία. Ο Ιησούς δεν είχε δύο γονείς, πατέρα και μητέρα, όπως ο βιολογικός άνθρωπος και οι μυθικοί θεάνθρωποι, ούτε είχε δύο φύσεις ενωμένες σε μία υπόσταση, μία βιολογική γήινη και μία επουράνια, αλλά ήταν ολόκληρος «Γέννημα» εκ θελήματος του ουράνιου Πατέρα, ο οποίος έμενε μέσα στον Υιό Του και ο Υιός έμενε μέσα στον Πατέρα Του[35].
«Εἰ δὲ ποιῶ κὰν ἐμοὶ μὴ πιστεύητε, τοῖς ἔργοις πιστεύετε, ἵνα γνῶτε καὶ γινώσκητε ὅτι ἐν ἐμοὶ ὁ πατὴρ καγὼ ἐν τῷ πατρί». (Ιωάν. 10:38)
Ο Ιησούς ήταν «ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς», «η εικόνα του αοράτου Θεού», «ο Αρχηγός της ζωής», «ο Υιός (το Γέννημα) της αγάπης του Θεού», «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού», «ο Ζωντανός, αληθινός Ναός του Θεού». Ο Ιησούς ήταν η απτή η ορατή η ζωντανή εικόνα του Πατέρα, το απαύγασμα της δόξας του Θεού του αοράτου που είναι «ὁ μόνος ἔχων αθανασίαν».
Ο Ιησούς δεν ήταν η φανέρωση της αισθητής, ορατής υπόστασης, του θνητού χοϊκού ανθρώπου, τον οποίο ο Θεός εποίησε κατά εικόνα Θεού «ἐν εἰκόνι θεοῦ ἐποίησα τὸν ἄνθρωπον» (Γεν. 9:6, Lxx) και είναι «τύπος του μέλλοντος», που σημαίνει ότι ο χοϊκός θα λάβει την εικόνα του «επουρανίου Ιησού».
Ο Ιησούς ήταν η φανέρωση της αόρατης και αθάνατης Υπόστασης του Αιώνιου Θεού και λειτουργούσε (μιλούσε, άκουε, ενεργούσε, ζωοποιούσε) ακριβώς όπως ο Πατέρας Του γιατί ήταν ο Ίδιος ο Αληθινός Θεός και η Ζωή η Αιώνια και όχι ένας δεύτερος θεός που έγινε θεάνθρωπος «την δόξαν μου ετέρω ου δώσω». (Ησ. 42:8)
«οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστιν; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἀπ' ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ, ὁ δὲ πατὴρ ἐν ἐμοὶ μένων ποιεῖ τὰ ἐργὰ αὐτοῦ». (Ιωάν. 14:10)
Ο «Λόγος» δεν πήρε σάρκα, αλλά έγινε σάρκα «Ο Λόγος σαρξ εγένετο» και έτσι, φάνηκε, έγινε ορατός ο Ένας Θεός της Π. Διαθήκης «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «η Ζωή εφανερώθη».
Αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό δεν ήταν ο ενδιάμεσος θεός του Πλάτωνα και των Γνωστικών, ούτε ο δεύτερος θεός των Απολογητών, των Ερμητιστών και των «πατέρων της Καθολικής Εκκλησίας» αλλά ήταν ο Πατέρας Θεός με σώμα εξ ουρανού που το γέννησε ο Ίδιος. Όποιος έβλεπε το σώμα του Ιησού έβλεπε τον Αιώνιο Θεό.
«Ο εωρακώς εμέ εώρακεν τον πατέρα». (Ιωάν. 14:9)
«ἀλλ' εἶπον ὑμῖν ὅτι καὶ ἑωράκατέ με καὶ οὐ πιστεύετε». (Ιωάν. 6:36)
Και στον Μωυσή είπε ο Θεός «κατέβην εξελέσθαι αυτούς» (από την Αίγυπτο) αλλά τότε κατέβηκε ασώματος, χωρίς σώμα, διότι ακόμη δεν είχε γεννήσει τον μονογενή Υιό Του. (Ιωάν. 2:21, 6:51, Πράξ. 7:34).
Ο Ιησούς, ο Χριστός, δεν ντύθηκε με χοϊκό σώμα
«Σώματα επουράνια και σώματα επίγεια». Ο Αρχηγός της σωτηρίας Ιησούς, ο Χριστός, ο Λόγος της ζωής, είχε ξεχωριστό / μοναδικό επουράνιο σώμα «ουκ εξ αιμάτων», που η ταυτότητα του ήταν «η Ανάσταση» και «η Ζωή», «ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ η ζωή».
Όταν ο Ιησούς ρώτησε σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι; Ο Πέτρος δεν είπε ότι: Συ είσαι ο Υιός της Μαρίας, ούτε είπε: Συ είσαι ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού, αλλά είπε: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος». Και ο Ιησούς του απάντησε: « Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς». (Ματθ. 16:16-17)
Ο Ιησούς ήταν «ο Υιός του Πνεύματος, ο Υιός του Θεού» διότι τον γέννησε ο Αιώνιος Θεός / το Αιώνιο Πνεύμα «σώμα δε κατηρτίσω μοι». Δεν είχε, ούτε φόρεσε σώμα χοϊκού ανθρώπου. Απεναντίας ο χοϊκός άνθρωπος που είναι «τύπος του μέλλοντος», λαμβάνοντας τον Ιησού «θέλει φορέσει την εικόνα του επουρανίου».
«Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι και καθώς εφορέσαμεν (οι εν Χριστώ) την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου». (Α΄ Κορ. 15:49)
Το σώμα του Ιησού δεν ήταν φαινομενικό, όπως πίστευαν οι Δοκητές, αλλά ήταν ορατό και ψηλαφούμενο, όπως και το μάνα εξ ουρανού ήταν ορατό και ψηλαφούμενο, με ίδιον, τίμιο αίμα.
«Εκείνο, το οποίον ήτο απ' αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής». (Α΄ Ιωάν. 1:1)
Εάν, με το φως της Κ. Διαθήκης, συγκρίνουμε το «εξ ουρανού» σώμα του Κυρίου Ιησού (Α΄Κορ, 15:47) του δεύτερου ανθρώπου (Αδάμ=άνθρωπος), με το αισθητό, χοϊκό σώμα του πρώτου ανθρώπου, παρατηρούμε ότι το σώμα του Ιησού, ήταν ομοίωμα/απεικόνισμα του αισθητού σώματος της αμαρτίας (σάρκας) του χοϊκού ανθρώπου και όχι απαύγασμα της δόξας του ή χαρακτήρας της υπόστασης του.
Άλλωστε ο Ησαΐας φωνάζει «πάσα σαρξ χόρτος και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου». (40:6). Και ο Ιώβ λέει: «βροτός δε γεννητός ίσα όνω ερημίτη». (11:12, LXX)
Τι είναι το ομοίωμα
Ομοίωμα = το, πράγμα τι έχον ομοιότητα προς άλλο, απεικόνισμα (Λεξ. Liddell-Scott)
Απεικόνισμα= η ακριβής αναπαράσταση με εικαστικά μέσα (Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα)
Ομοίωμα = κάθε κατασκευή που μοιάζει εξωτερικά ως προς τη μορφή, το σχήμα κτλ. με κάτι άλλο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο (ξύλινο / γύψινο ομοίωμα του Παρθενώνα), αντίγραφο. (Lexigram)
Ομοίωμα= αντικείμενο που κατασκευάστηκε έτσι ώστε να είναι όμοιο εξωτερικά με άνθρωπο, ζώο ή πράγμα, χωρίς όμως να έχει τις λειτουργίες του προτύπου του π.χ. μουσείο κέρινων ομοιωμάτων (Βικιλεξικό)
Τι είπαν οι Απόστολοι για την σάρκα /σώμα του Ιησού
«Τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου ἐν ᾧ ἠσθένει διὰ τῆς σαρκός, ὁ θεὸς τὸν ἑαυτοῦ υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας …». (Ρωμ. 8:3)
« ….εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος». (Φιλ. 2:7)
«ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκεν αἵματος καὶ σαρκός, καὶ αὐτὸς παραπλησίως (= περίπου, σχεδόν ομοίως) μετέσχεν τῶν αὐτῶν». (Εβρ. 2:14)
Ο Ιησούς θεληματικά υπέφερε και δοκιμάστηκε κατά πάντα, όπως ο χοϊκός άνθρωπος υποφέρει και δοκιμάζεται, για να γίνει εύσπλαχνος και αξιόπιστος Αρχιερέας και θεληματικά γεύθηκε τον θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου για να νικήσει τον θάνατο και ανέστη για να μας χαρίσει την Ζωή (Ιωάν. 3:13, 6:51, Ρωμ. 8:3, Πράξ. 20:28, Φιλιπ. 2:8, Εβρ. 2:16-17, 2:9, 4:15, 10:5, GR/Orthodox)
Η ενσάρκωση και η μετενσάρκωση, ήταν κυρίαρχη πίστη των ειδωλολατρών, των Γνωστικών και των ανατολικών θρησκειών
Όπως οι όροι ομοούσιος και υπερούσιος, έτσι και ο όρος ενσάρκωση είναι ανύπαρκτος στην Αγία Γραφή, απαντάται μόνο σε αρχαίες θρησκείες και φιλοσοφικές σχολές.
Στην αιγυπτιακή Μυθολογία, το νερό και ο ήλιος θεωρούνταν σύμβολα της ζωής, λόγω γεωγραφικής θέσης (Νείλος ποταμός, ηλιοφάνεια). Οι δε ηγεμόνες της Αιγύπτου (Φαραώ) ήταν η ενσάρκωση του Θεού στην γη και το επίκεντρο της θρησκευτικής λατρείας.
Στον Ινδουισμό, αβατάρ είναι η κάθοδος και η ενσάρκωση ανώτερων όντων στην γη, όπως ο αγέννητος και αθάνατος θεός Βισνού, που έχει στο ενεργητικό του πολυάριθμες ενσαρκώσεις, με μορφή ζώων, πουλιών, φυτών και ανθρώπων, με σκοπό να σώσει την ανθρωπότητα από το κακό και τις δαιμονικές δυνάμεις. Οι κυριότερες ενσαρκώσεις του Βισνού είναι με την μορφή του Ραμαγιάνα ή Ράμα και του Κρίσνα. Σε αναμονή είναι η αβατάρα του Κάλκιν, η ενσάρκωση του λευκού αλόγου, που θα αποκαταστήσει στη γη τον χρυσό αιώνα και θα φέρει την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου και την ανακάλυψη της θείας φύσης του[36]. Ο Ινδουισμός έχει έξι (6) ορθόδοξα συστήματα, το αρχαιότερο φιλοσοφικό σύστημα αυτογνωσίας η Βεδάντα, θεωρεί, ότι το αισθητό είναι παραίσθηση (illusion), το δε σύμπαν κατά διαστήματα καταστρέφεται και αναδημιουργείται (Ηράκλειτος-Στωικοί).
Επίσης το θρησκευτικό ρεύμα των Αλαουίτων, που είναι κράμα ζωροαστρικών, χριστιανικών, μουσουλμανικών και γνωστικών δοξασιών, πιστεύει ότι η ενσάρκωση του Θεού ήταν ο Ιουδαίος Ιησούς του Ναυή, που κατέκτησε την γη του Ισραήλ, καθώς και ο τέταρτος χαλίφης Αλί, που δολοφονήθηκε από τους εχθρούς του Σουνίτες.
Οι οπαδοί του αποθανόντα Ινδού γκουρού Σάτυα Σάι Μπάμπα, τον υμνούν ως ενσάρκωση της Αγίας Τριάδας και της Αλήθειας, ως Κύριο της δημιουργίας και σωτήρα της ανθρωπότητας. Ο ίδιος πάντως είχε δηλώσει ως νέος, ότι ήταν η ενσάρκωση του πνευματικού δασκάλου Σάι Μπάμπα του Σίρντι.
Οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθοδηγητές του Γνωστικισμού, όπως ο Σίμων και ο μαθητής του Μένανδρος, θεωρούσαν τους εαυτούς τους γνήσιες ενσαρκώσεις ανώτατων δυνάμεων[37].
Οι γνωστικοί Σηθιανοί, πήραν το όνομά τους από την λατρεία του Σήθ, υιού του Αδάμ, που πίστευαν ότι ήταν η ενσάρκωση του θεού και κατείχε την θέση του Χριστού.
Ακόμη και ο Πέρσης Μάνης, που ίδρυσε δική του θρησκεία, τον Μανιχαϊσμό, πίστευε ότι είναι η τελευταία ενσάρκωση του Χριστού και του Βούδα.
Ομοίως η αναδυόμενη νέα κινεζική θρησκεία «Του Παντοδύναμου Θεού», που υποστηρίζει ότι ο Χριστός των εσχάτων ημερών εμφανίστηκε στην Κίνα, υιοθετεί θεωρίες ενσαρκώσεων και άλλες γνωστικές αντιλήψεις.
Οι Μελχισεδεκιτές, της Φρυγίας και της Λυκαονίας, κράμα Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, πίστευαν ότι ο Μελχισεδέκ ήταν η ενσάρκωση του Λόγου. Αυτοί κατά την Οθωμανική περίοδο εξισλαμίστηκαν βιαίως.
Οι Ιμαμίτες (Δωδεκατιστές), που είναι μέρος του Σιιτισμού[38], θεωρούν τους δώδεκα μεγάλους πνευματικούς καθοδηγητές (= Ιμάμηδες) ότι είναι η ενσάρκωση του θείου φωτός. Αναμένουν τον δωδέκατο μεσσιανικό Ιμάμη (Mahdi = ο ορθά καθοδηγούμενος), να έρθει στις έσχατες ημέρες του κόσμου, ως σωτήρας του Ισλάμ, έχοντας βοηθό του τον Χριστό που θα κατέβει από τον ουρανό για αυτό τον σκοπό (Δευτέρα Παρουσία) και θα κάνει όλους τους Χριστιανούς Μουσουλμάνους. Και ύστερα θα επέλθει η συντέλεια του κόσμου, η εκμηδένιση της ύλης, η Κρίση και η αιωνιότητα.
Σύμφωνα δε με τον Όμηρο και την ομηρική σχολή σκέψης, οι θεοί ενσαρκώνονταν και συμμετείχαν ενεργά στα ανθρώπινα δρώμενα και την ανθρώπινη ιστορία, όπως μας διδάσκουν και τα «Ομηρικά έπη», Ιλιάδα και Οδύσσεια.
Στα απόκρυφα βιβλία των Καμπαλιστών, τα οποία αποδεικνύουν για τους δύσπιστους, την ιστορικότητα του Ιησού, αναφέρεται ότι το πνεύμα του Ησαύ μπήκε μέσα στον Χριστό και γι΄ αυτό ήταν κακός και ο ίδιος ο Ησαύ.
Επίσης ο Ιώσηπος, λέει για τους ελληνίζοντες Φαρισαίους: «Όλες οι ψυχές, υποστηρίζουν, είναι άφθαρτες, αλλά η ψυχή των καλών μόνο περνά στο σώμα κάποιου άλλου, ενώ οι ψυχές των ασεβών υποφέρουν από ατελείωτη τιμωρία[39]».
Οι μυθολογικές δυαλιστικές ιδέες, περί πτώσης της αθάνατης ψυχής και ενσάρκωση της σε γήινο σώμα που παρομοιάζετο με σήμα (τάφο) απ΄ όπου έπρεπε να ελευθερωθεί και να επιστρέψει εξαγνισμένη στη ουράνια πατρίδα μέσω μετενσαρκώσεων «δόγμα της ανακυκλωτικής μετεμψυχώσεως», είχαν διεισδύσει σε όλες τις αρχαίες δοξασίες. Εάν εκλάβουμε δε ως έγκυρη την μαρτυρία του Επιφανίου «κατά Στωικών», όπου καταγγέλλει τις ιδέες αυτές ως «πλάνη και ασέβεια», φαίνεται, ότι και αυτοί οι Στωικοί, είχαν μεταπηδήσει στο ιδεολογικό στρατόπεδο του Πλατωνισμού.
«μεταγγισμούς τε ψυχῶν καὶ μετενσωματώσεις ἀπὸ σώματος εἰς σῶμα, καθαιρομένων (= εξαγνισμένων) <ψυχῶν ἀπὸ> σωμάτων ἠδ' αὖ πάλιν εἰσδυουσῶν καὶ ἀνάπαλιν γεννωμένων, διὰ πολλῆς αὐτῶν πλάνης ταύτην τὴν ἀσέβειαν παρυφαίνοντες. μέρος δὲ θεοῦ καὶ ἀθάνατον τὴν ψυχὴν ἡγοῦνται». (Επιφάνιος, Πανάριον, κατά Στωικών).
Η ιδεολογική «Ιερή Τριάδα» των Γνωστικών και οι συγγένειές της
Σύμφωνα με τους Σηθιανούς που ήταν κύριο ρεύμα του γνωστικισμού, από τον Μόνο, Υπερβατικό, Αγαθό Θεό του Φωτός, γεννιέται η Βαρβηλώ (όπως η Αθηνά από τον «Μητροπάτορα Δία»), η υπέρτατη Μητέρα-Πατέρας του παντός, που είναι θηλυκή και ανδρόγυνη, «η πρώτη σκέψη», «η εικόνα του», «το Άγιο πνεύμα», «ο τρις-άνδρας», «η πρώτη δόξα του αόρατου Πατέρα», «ο αιώνιος Αιώνας του άυλου κόσμου» και «ο πρώτος των μελλόντων».
Η Βαρβηλώ ατενίζοντας την υπέρτατη Μονάδα γέννησε τον Αυτογενή Υιό του φωτός, που ταυτίζεται με τον Χριστό. Οι Σηθιανοί της απέδιδαν τρεις ιερές υποστάσεις «Πατέρας–Μητέρα-Υιός», που είναι του Καλυπτού (κρυμμένου), του Πρωτοφανούς (πρωτοφανερωμένου) και του Αυτογενούς (αυτογέννητου)[40]. Από τις τρεις υποστάσεις αυτές αναφάνηκε ο αρχέτυπος Άνθρωπος ο Πιγεραδάμας ή Γεραδάμας.
Η ιδέα των τριών ιερών υποστάσεων «Πατέρας-Μητέρα -Υιός» είναι συγγενής με τους συντελεστές της ιερής τριάδας της κοσμοθέασης του Πυθαγόρα, «της Ατέρμονης κίνησης (Πατέρας)-της Αέναης Ζωής (Μητέρα)- και της Αέναης ενέργειας (Υιός)[41]».
Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι οι πρωταρχικές ιδέες είναι οι αριθμοί. Οι μονοί αριθμοί ήταν αρσενικές θείες οντότητες και οι ζυγοί αριθμοί θηλυκές, το δε γινόμενο 2×3= 6 ήταν (αρσενικό-θηλυκό) που συμβόλιζε τον γάμο. Πίστευαν ότι τα πάντα ορίζονται από τον ιερότατο αριθμό τρία (3) «Το παν και τα πάντα τοις τρισίν ώρισται» (Γέννηση – Ζωή - Θάνατος, Παρελθόν – Παρόν - Μέλλον, Μήκος – Πλάτος - Ύψος). Δίδαξαν δε την απόκρυφη Διάλυση της Μονάδας σε τριάδα ή τριάδες, εισάγοντας έτσι την θεωρία των τριαδικών Μονάδων.
«Όπως άλλωστε λένε και οι Πυθαγόρειοι, το παν και τα πάντα ορίζονται από τον αριθμό τρία, γιατί το τέλος και το μέσο και η αρχή αντιπροσωπεύονται από τον αριθμό του παντός, που είναι ο αριθμός τρία (3). Γι΄ αυτό έχοντας πάρει από την φύση αυτές τις έννοιες, σαν νόμους της, χρησιμοποιούμε κατά τις θεοτικές τελετές (θεουργίες) αυτόν τον αριθμό (3)»[42].
Οι απόψεις των Πυθαγορείων ήταν τα ισχυρότερα επιχειρήματα των «πατέρων» και των ευαγγελιζομένων την «Χριστιανική Ιερή Τριάδα» στους «άπιστους» και «ασεβείς» Εθνικούς, που άλλο τι δεν σέβονταν εκτός από θηλυκές ή αρσενικές «Ιερές Τριάδες». Όμως με την επικράτηση της «Χριστιανικής Ιερής Τριάδας» και της ανδροκρατούμενης ιεροσύνης, οι θηλυκές «Ιερές Τριάδες» έχασαν τη δημοτικότητά τους.
Η τριαδική ιδέα των Γνωστικών, συγγενεύει επίσης με την «Τριάδα του Παραδείσου» που αποτελείται από τον «Συμπαντικό Πατέρα, τον Αιώνιο Υιό, και το Άπειρο Πνεύμα» σύμφωνα με το βιβλίο της Ουράντια[43] που διαδίδει αρχαίες γνωστικές ιδέες τις οποίες λαμβάνουν, ως ισχυρίζονται, από εξωγήινα, ανώτερα όντα.
Επίσης συγγενεύει με την θεωρία των τριών υποστάσεων που θεμελίωσε ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος, στις «Εννεάδες», όπου αναπτύσσει την οντολογική ιεραρχική ενότητα του Όντος (της ιερής Τριάδας) «Εν (ο Ουρανός)–Νους (ο Κρόνος)–Ψυχή (ο Δίας)»[44].
Ασπαζόμενοι την φιλοσοφική άποψη της ιερής Τριάδας που δεσπόζει στο αισθητό σύμπαν, οι πρόγονοι μας πίστευαν και στους τρεις αδελφούς Δία – Ποσειδώνα - Άδη.
Η παλαιότερη αναφορά για τον Δία, που δηλώνει την πρώτη εκδήλωση ή Λόγο, υπάρχει στους Ορφικούς, ο δε ποιητής Βιργίλιος τον αποκαλεί «Μεγάλο όφι». Εξελισσόμενη η νεοπλατωνική σκέψη ανάπτυξε την «Τριάδα Του Δία»: Πατέρας (η δυναμικότητα) – Υιός (η δύναμη σε πράξη) και Πνεύμα (ο νούς)[45].
Οι αρχαίες τριαδικές, θηλυκές ή αρσενικές, θεότητες έχουν ισχυρή ιδεολογική συγγένεια με την τριάδα των Γνωστικών και ισχυρότατη με την «πατερική αποκάλυψη» του Τρισυπόστατου Θεού (Πατήρ - Υιός - Άγιο Πνεύμα).
Η τριπλή υπόσταση δείχνει τρεις οντολογικές θεότητες, τρεις Θεούς και παραπέμπει στον Πολυθεϊσμό. Υπό αυτήν την έννοια ο «Χριστιανισμός», τον οποίο διαμόρφωσε η «πατερική σκέψη», είναι νέα πολυθεϊστική θρησκεία, παραλλαγή της αρχαίας και όχι μονοθεϊστική, όπως η ίδια κακώς επικαλείται. Αναμιγνύοντας «οι πατέρες» τον πολυθεϊσμό με τον μονοθεϊσμό διαιώνισαν την αρχαία θρησκευτική σκέψη του Πλωτίνου ότι: «Ο λατρεύων τους Θεούς, λατρεύει τον Θεό».
Ο ιστορικός Μιχάλης Μπατής στο άρθρο του «Η Τριαδική Υπόσταση του Θείου- Η Αέναη Πάλη Θήλεως και Άρρενος» (Μέρος Β΄)» υποστηρίζει ότι:
«Ο Πλάτωνας στο έργο του <Φαίδων> μίλησε πρώτος για μια Τριαδική θεότητα όπως προσπαθεί να την περιγράψει ο Χριστιανισμός. Το Αγαθόν αντιπροσωπεύει τον Πατέρα, ο Λόγος είναι ο Υιός του και η Ψυχή είναι το Άγιο Πνεύμα»[46].
Ο ίδιος ιστορικός στο άρθρο του «Ελληνιστική εποχή και Χριστιανισμός» αναφέρει:
«Ένα άλλο θεολογικό στοιχείο το οποίο έλαβε ο Χριστιανισμός από την αρχαία παράδοση και ιδίως από εκείνη των ύστερων χρόνων, είναι η τριαδική αντίληψη του θείου. Η διατύπωση του δόγματος της Αγίας Τριάδας παραπέμπει στην αρχή της Ορφικής Τριαδικότητος, σύμφωνα με την οποία ο νόμος του τριγώνου διέπει τα πάντα, από την Δημιουργία (Νυξ – Ουρανός - Γαία), έως την τριαδική υπόσταση του ανθρώπου (Πνεύμα, Ψυχή, Σώμα), έως την Τρισήλιο Θεότητα του Ιουλιανού και την τριχοτόμηση της ψυχής (λογικό, θυμικό, επιθυμητικό). Κατά τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Ιάμβλιχο αρχή των πάντων είναι το Εν, από το οποίο απορρέει ο τριαδικός νους. Αυτός ο τριαδικός νους στην ιεραρχική τάξη του Δωδεκαθέου εκφράζεται δια της σχέσεως Δίας - Πατήρ, Αθηνά - Πνεύμα και Απόλλων - Λόγος. Από τις δοξασίες αυτές απέρρευσε και η αντίστοιχη τριαδική αντίληψη του θείου στον Χριστιανισμό, ενώ ο Ιουδαϊσμός είναι μονολατρικός, εστιαζόμενος στον Γιαχβέ»[47].
Άρρεν και Θήλυ κατά τους Γνωστικούς.
«Καὶ ᾠκοδόμησεν Κύριος ὁ Θεὸς τὴν πλευράν ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ Αδάμ εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν Αδάμ». (Γέν. 2:21)
Την κατά την Βίβλο, οικοδομή της γυναίκας με υλικό μία από τις πλευρές (= τα οστά που σχηματίζουν την θωρακική κοιλότητα) του χοϊκού Αδάμ, οι Γνωστικοί, την παρερμήνευαν ως παράτυπο και παροδικό διαχωρισμό του θηλυκού, από του αρσενικού και ως την αιτία του θανάτου. Φαντασιώνονταν έναν αρχέτυπο πνευματικό ανδρόγυνο θεό, (δίφυλο, άρρεν και θήλυ), δημιουργό της ανθρωπότητας, ο οποίος χωρίστηκε στα δύο και έχασε την αρχική του εικόνα της ενοφυλίας. Η φυσική σύζευξη, ανδρός και γυναικός, αποτυπώνει την ανάγκη επανένωσης των φύλων και αποκατάστασης της αρχέτυπης πνευματικής ενοφυλίας ή αφυλίας, μέσω της ερωτικής απόλαυσης, που ήταν και το ουτοπικό ιδεώδες των Γνωστικών για την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών. Η ιδέα αυτή ανιχνεύεται και σε αναγνωρισμένα ως ορθόδοξα κείμενα, όπως στην «Β΄ επιστολή Κλήμεντος»[48] και στο «Μαρτύριον της Περπέτουας»[49].
Ομοίως και οι ομοφυλοφιλικές θρησκευτικές τελετές των Ναασηνών, Καρποκρατιανών, Οφιτών, Βορβοριτών κ.ά. Γνωστικών ομάδων, προς τιμή του ερμαφρόδιτου αρχέτυπου Μητροπάτορα Αρχάνθρωπου, σκοπό είχαν την βίωση της αρχέγονης κατάστασης της ανδρογυνίας και κατά συνέπεια την άρση της τεκνοποιίας. Με παρόμοιους μύθους, οι ομοφυλοφιλικές, παρά φύση πράξεις, γνωστές από αρχής κτίσεως κόσμου, απέκτησαν θρησκευτικό χαρακτήρα. (Γεν. 19:4-5)
«Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών». (Ρωμ. 1:26—27)
Αυτό είναι και το υπόβαθρο της σημερινής αποδοχής και προώθησης, από τους κόλπους του Φιλελεύθερου Χριστιανισμού και του Νέο-γνωστικισμού, της παρά φύση σεξουαλικής πράξεως και του ανδρόγυνου μοντέλου (unisex), που επιχειρεί την παύση της οντολογικής διάκρισης των δύο βιολογικών φύλων, λανσάροντας το κοινωνικό φύλο (Gender=γένος), με αποτέλεσμα την εναντίωση στο «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε».
Ο μύθος του ανδρόγυνου θεού ή ανθρώπου, απαντάται και εκτός γνωστικών συστημάτων, όπως στην θεογονία των Ορφικών, όπου μέσα από το αυγό γεννάται αρρενοθήλεια θεότητα, ο Φάνης (=θεός του φωτός, που συγγενεύει με τον περσικό Μίθρα) «Πατέρας - Μητέρα», με τέσσερα μάτια και τέσσερα κεφάλια, ταύρου, λιονταριού, φιδιού, κριαριού, χρυσά φτερά και φωνή λιονταριού και κριού. Άλλες ονομασίες του Φάνη ήταν: Φαέθων, Μήτις, Πρωτόγονος, Έρως, Ηρικεπαίος. Η επικοινωνία με τον Φάνητα γινόταν με μαγικές τελετές και ξόρκια.
Επίσης, απαντάται στον Ποιμάνδρη του Ερμή του τρισμέγιστου, όπου ο πρώτος Νους και πατήρ πάντων είναι αρρενοθήλυς[50] και στον πλατωνικό μύθο των δίφυλων όντων, τον οποίον εκφράζει και ο Αριστοφάνης στο Συμπόσιο, όπου λέγεται ότι ο άνθρωπος φτιάχτηκε σε τρία διπλά γένη, διπλό αρσενικό (γέννημα του ήλιου), διπλό θηλυκό (γένημα της γης) και αρσενοθήλυκο (γέννημα της σελήνης με στοιχεία της γης και του ήλιου). Αυτά τα ολόκληρα όντα αθέτησαν την ουράνια εξουσία και οι θεοί για τιμωρία τα διχοτόμησαν. Έτσι εκ του αρσενικού προήλθαν δύο μισά αρσενικά, εκ του θηλυκού δύο μισά θηλυκά και εκ του αρσενοθήλυκου δύο μισά ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Έκτοτε οι άνθρωποι μέσω του έρωτος ψάχνουν να βρουν «το έτερο τους ήμισυ»[51].
Επίσης, «Κατά την πρώιμη Ιουδαϊκή περίοδο (1.600 – 1.550 π.Χ) όπως μας εξιστορεί ο Φίλων, οι Ιουδαίοι λάτρευαν την θεά Ασερά. Οι τρις βασικές της μορφές ήταν : η Γιαρίχ (η Σελήνη) ως κόρη, η Σεκινά (η Γαία) ως μεγάλη μητέρα της ζωής και η Αστάρτη (ανδρόγυνος) ή Ανάτ θεά της Σοφίας αλλά και πολεμίστρια ταυτόχρονα»[52].
Ο Γνωστικισμός σήμερα
Οι διάφορες μορφές του Γνωστικισμού, εκτός από την επιρροή που είχαν σε όλα τα θρησκεύματα, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και στην διαμόρφωση αναρχικών και κομμουνιστικών πολιτικών θεωριών. Επίσης επηρέασαν την θρησκευτική επανάσταση του πολυσχισματικού Προτεσταντισμού, μέσα στο θεσμοθετημένο, αυταρχικό, αριστοτελικό Χριστιανισμό της Δύσης.
Παρόλο που οι Γνωστικοί διώχτηκαν για τα πιστεύω τους[53] και για την περιφρόνησή τους στην διεφθαρμένη πολιτική και θρησκευτική εξουσία, οι σπόροι των πεποιθήσεων τους παρέμειναν ζωντανοί έως και σήμερα καταγεγραμμένοι στα θρησκευτικά «σύμβολα πίστεως». Στους κόλπους δε του προοδευτικού και Φιλελεύθερου Χριστιανισμού, που αναγνωρίζουν στα Γνωστικά κείμενα σπόρους αληθείας, έχει αναπτυχθεί και η ιδέα πως η ελεύθερη βούληση δεν αποτελεί πρόσκομμα για την σωτηρία του ανθρώπου.
Απόψεις των Γνωστικών, ενστερνίζονται οι θεοσοφιστικές, γκουρουιστικές, νεογνωστικές, σαηεντολογικές, και λοιπές Ανατολικές οργανώσεις της Νέας χρυσής Εποχής του Υδροχόου (New age), οι Τέκτονες που θεωρούν προστάτη τους τον Πυθαγόρα και τα Γνωστικά ιδρύματα όπως της Urantia. Αυτοί είναι και οι εμπνευστές των κινηματογραφικών ταινιών Star Wars, του Matrix κ.ά. και γενικά της προπαγάνδας, περί εξωγήινων ανώτερων υπάρξεων και αστρικών κυρίαρχων υπέρ δυνάμεων, με αγαθό ή πανούργο ενδιαφέρον για τους γήινους. Τα ίδια κέντρα διαδίδουν και την καμπαλιστική θηλυκή θεότητα «Σεκινά», επιδιώκοντας την επανασύνδεση των θηλυκών θεοτήτων στο νεκρό σώμα των θρησκειών.
Οι ιδέες των σύγχρονων εσωτεριστών/αποκρυφιστών, έχουν μεγάλη απήχηση, σε ένα κόσμο, όπου η σκανδαλώδης και πολυαίμακτη «χριστιανική» παράδοση και ο θρησκειοποιημένος «πολυκέφαλος Χριστιανισμός», τον ώθησε να στρέψει την πλάτη, στις ανώφελες «χριστιανικές» τυπολατρίες και στα πνευματικά αδιέξοδα της θεσμικά επιβεβλημένης φιλοσοφικής «πατερικής σκέψης» και αναζητά σε άλλες θρησκευτικές κινήσεις τις απαντήσεις στις υπαρξιακές και μεταφυσικές του αναζητήσεις. Η μυστικιστική φιλοσοφική «Τριαδική θεότητα» σημαία της «Καθολικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας» που εξελίχθηκε σε πνευματική παρακαταθήκη του ελληνικού πολιτισμού είναι η αιτία και όχι η λύση της κρίσης του πολιτισμού της Νεωτερικότητας.
Σημειώσεις
[12] Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδη σελ. 64
[13] Φιλοσοφούμενα, η κατά πασών αιρέσεων έλεγχος, βιβλίο V, 9 σελ. 121
[14] Φιλοσοφούμενα, η κατά πασών αιρέσεων έλεγχος. βιβλίο VII, 35 σελ. 245
[15] Ειρηναίου, έλεγχος, Βιβλίο Α, 30:13
[16] Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδη σελ. 67
[17] Ερμητικά κείμενα, εκδ. Παρασκήνιο, εισαγωγή σελ. 9
[18] Gourinat Jean Batiste «Οι Στωικοί για την ψυχή», εκδ. Καρδαμίτσα, 1999 σελ. 30.
[19] DMITRIEVSKIJ, Opisanie 2, 547. Ε.Ι.Ε.Κ.Ν.Ε 60 Θεσμοί και Ιδεολογία στη νεοελληνική κοινωνία. Παναγιώτης Δ. Μιχαηλάρης «ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ. Η προσαρμογή μιας ποινής στις αναγκαιότητες της Τουρκοκρατίας».
[20] Αριστοτέλης: Περί ψυχής, 413a4-6
[12] Βικιπαίδεια
[22] Κατελής Βίγκλας «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική θεολογία»
[23 ] Ιάμβλιχος «περί Αιγυπτίων Μυστηρίων» VIII, 2
[24] Β. Κάλφα και Γ. Ζωγραφίδη «Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι» (7.9. Η μετοχή και η μίμηση)
[25] Στο έργο του Ωριγένους διασώζεται ο εξής γνωστικός ύμνος: «Από σου πατήρ και δια σε μήτηρ, τα δύο αθάνατα ονόματα, αιώνων γονείς, πολίτα ουρανού, μεγαλώνυμε άνθρωπε». Διαιρούσιν δε αυτόν, ως Γηρυόνην, τριχή. «Φιλοσοφούμενα, η, κατά πασών αιρέσεων έλεγχος βιβλίο Ε.7 σελ. 95»
Στα γνωστικά διαρχικά συστήματα η θεότητα και η ανθρωπότητα στην αρχέτυπη μορφή τους παρουσιάζονται με δύο φύσεις άρρεν και θήλυ οι οποίες αποχωρίστηκαν, για αυτό υπάρχουν άνδρες και γυναίκες και η ένωσή τους -ενοφυλία ή αφυλία - είναι το επιζητούμενο. Για περισσότερα βλέπε: «Ενοφυλία το ιδεώδες των γνωστικών» του Παναγιώτη Χρήστου.
Την ιδέα της αρρενοθηλείας -δύο φύσεις ενωμένες σε μία οντότητα- την συναντάμε στην λατρεία της θεάς Κυβέλης και του Άττη και στους Πυθαγόρειους Στην ελληνική μυθολογία ο Ερμαφρόδιτος ήταν γιος του Ερμή και της Αφροδίτης και πήρε το όνομά του από τα ονόματα των γονιών του.
[26] http://erevoktonos.blogspot.com/2018_01_25_archive.html
[27] Ιουστίνου Απολ. Α΄32, 10
[28] Στον αρχαίο κόσμο ήταν διαδεδομένη η θεωρεία της «αποκάθαρσις από των κακών», δια της εκπύρωσης και η αποκατάσταση των στοιχείων στην αρχική τους μορφή. Οι Στωικοί, αναπαράγοντας τον Ηράκλειτο, δεχόντουσαν «ότι ο κόσμος είναι φθαρτός, καταστρεφόμενος δια της εκπυρώσεως και αναγεννώμενος πάλιν εκ νέου. Η ιστορία του κόσμου άρα είναι αλληλοδιαδοχή κόσμων φθειρομένων και αναγεννωμένων. Η καταστροφή εκάστου περιοδικώς εμφανιζομένου κόσμου συντελείται δι΄ εκπυρώσεως, ήτις είναι μετατροπή συμπάντων των εν τω κόσμω όντων εις πυρ, «εις πύρ ανάλυσις των όντων». «Την τοιαύτην εκ νέου δημιουργίαν καλούν οι Στωικοί «παλιγγενεσίαν» και «αποκατάστασιν». Δια ταύτης επέρχεται εκ νέου η «διακόσμησις» …….. Η μεθ΄ εκάστην εκπύρωσιν εμφανιζομένη διακόσμησις είναι αιωνίως η αυτή». (Κ.Δ. Γεωργούλης, Ιστορία της Ελληνικής φιλοσοφίας. Εκδ. Παπαδήμα Αθήναι 1994 σελ. 380-381)
[29] Κατελής Βίγκλας «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική θεολογία» https://www.researchgate.net
[30] Ιωάννης Καραβιδόπουλος «Ο Ιούδας της ιστορίας και ο Ιούδας των αποκρύφων κειμένων» http://www.discussion.gr/themata/judas/karavidopoulos.html
[31] Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου «Ελλήνων μύθοι. Η Γαία και ο Ουρανός» https://www.larissanet.gr/2017/08/09/i-gaia-kai-o-ouranos/
[32] Παναγιώτης Χρήστου «Ενοφυλία το ιδεώδες των Γνωστικών» www.apostoliki-diakonia.gr
[33] Ερμή του Τρισμέγιστου «Ερμητικά κείμενα» ISBN: 960-7107-01-2 εκδ. Παρασκήνιο. (Εισαγωγικά για τον πρώτο λόγο σελ. 15)
[34] Κατά τον μύθο η Ιώ πέρασε από το ένα πέλαγος και σε ανάμνηση της το ονόμασαν Ιόνιο πέλαγος.
[35] Η ένωση των δύο φύσεων του Ιησού Χριστού σε μία υπόσταση, αποδέχεται ήπιο Αρειανισμό. Κατά τον Άρειο, ο οποίος πίστευε σε ιεραρχική τριάδα, που σχηματίστηκε σταδιακά και όχι αιώνια, «ο κτιστός Υιός του Θεού προσέλαβε ως Χριστός «εν χρόνω», όχι όλη την ανθρώπινη φύση του, αλλά μόνο ανθρώπινο (Χοϊκό) σώμα χωρίς ψυχή, αφού τη θέση της ψυχής την κατέβαλε ο κτιστός λόγος (συγγενής πίστη με αυτή των Απολιναριστών)». Πηγή
[36] Ο Βισνού είναι η τρίτη μορφή της ανώτατης τριαδικής θεϊκής εκδήλωσης του ινδουισμού, Τριμούρτι, όπου ο Βράχμα είναι ο δημιουργός, ο Βισνού είναι ο διατηρητής/προστάτης και ο Σίβα είναι ο καταστροφέας ή ο μετασχηματιστής, που είναι όρος γνωστικός.
[37] Ζαν Ντορές «Τα απόκρυφα κείμενα των γνωστικών της Αιγύπτου» σελ. 269
[38] Κλάδος του Ισλάμ, με δεύτερο κλάδο τους Σουνίτες, που δέχονται τον Αλή, τον γαμπρό και ξάδελφο του Μωάμεθ για ηγέτη -Χαλίφη κατά την παράδοση- αντίθετα με τους Σουνίτες που δέχονται τον Αμπού Μπακρ, ως πρώτο διάδοχο του Μωάμεθ.
[39] Ιουδαϊκοί πόλεμοι, βιβλίο. Β΄, VIII, 14
[40] Σπύρος Ράγκος «Γνωστικισμός και Πλάτων» http://n1.intelibility.com/ime/lyceum/?p=lemma&id=350&lang=1
[41] Μιχάλης Μπατής «Η Τριαδικότητα του Θείου κατά τον Πυθαγόρα» https://intownpost.com/
[42] Αριστοτέλους, Περί Ουρανού, 286 α, 10-16 «Θρησκευτική πρακτική στον Αριστοτέλη» www.fourakis.gr
[43] Έγγραφα 10 και 104, «Η Αγία Τριάδα του Παραδείσου» και «Προέλευση της σκέψης για την τριάδα», από το βιβλίο «Ουράντια» του ιδρύματος Ουράντια στο Σικάγο του Ιλινόις. https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/eggrafo-104-proeleysi-tis-skepsis-gia-tin-triada
[44] https://hellenictheology.gr/kronos-nous-dias-kosmiki-psychi/
[45] www.agniyogahellas.gr
[46] Μιχάλης Μπατής ««Η Τριαδική Υπόσταση του Θείου- Η Αέναη Πάλη Θήλεως και Άρρενος» (Μέρος Β΄)» www.intownpost.com
[47] Μιχάλης Μπατής «Ελληνιστική εποχή και Χριστιανισμός» www.intownpost.com
[48] Ο Ιησούς απαντώντας σε ερώτηση μαθητού, απαντά ότι η βασιλεία θα έλθει «όταν τα δύο εν και το έξω ως το έσω, και το άρρεν μετά της θηλείας, ούτε άρρεν ούτε θήλυ». (Β΄ Κλήμεντος 12:26)
[49] «Πρὸ μιᾶς οὖν τοῦ θηριομαχεῖν ἡμᾶς, βλέπω ὅραμα τοιοῦτον. Πομπόνιος ὁ διάκονος, φησίν, ἦλθεν πρὸς τὴν θύραν τῆς φυλακῆς καὶ ἔκρουσεν σφόδρα …. καὶ λέγει μοι· Σὲ περιμένω, ἐλθέ. καὶ ἐκράτησεν τὰς χεῖράς μου, καὶ ἐπορεύθημεν διὰ τραχέων καὶ σκολιῶν τόπων· καὶ μόλις παρεγενόμεθα εἰς τὸ ἀμφιθέατρον· καὶ εἰσήγαγέν με εἰς τὸ μέσον καὶ λέγει μοι· Μὴ φοβήθῃς· ἐνθάδε εἰμὶ μετὰ σοῦ, συγκάμνων σοι· καὶ ἀπῆλθεν. καὶ ἰδοὺ βλέπω πλεῖστον ὄχλον ἀποβλέποντα τῇ θεωρίᾳ σφόδρα· κἀγὼ ἥτις εἶδον πρὸς θηρία με καταδικασθεῖσαν ἐθαύμαζον ὅτι οὐκ ἔβαλλόν μοι αὐτά. καὶ ἦλθεν πρός με Αἰγύπτιός τις ἄμορφος τῷ σχήματι μετὰ τῶν ὑπουργούντων αὐτῷ μαχησόμενός μοι. καὶ ἔρχεται πρός με νεανίας τις εὐμορφώτατος τῷ κάλλει ἐξαστράπτων, καὶ ἕτεροι μετ᾿ αὐτοῦ νεανίαι ὡραῖοι, ὑπηρέται τε σπουδασταὶ ἐμοί. καὶ ἐξεδύθην καὶ ἐγενήθην ἄρρην». (Μαρτύριο Περπέτουας 10)
[50] «Ο Νους-Θεός που είναι σερνικο-θήλυκος, ζωή και φως μαζί γέννησε με ένα λόγο, άλλον δημιουργό Νουν, ο οποίος είναι θεός της φωτιάς (πυρός) και του πνεύματος και ο ενιαίος δημιουργός επτά διοικητών που περιέχουν σε κύκλους τον αισθητό κόσμο και η διοίκησή τους καλείται Ειμαρμένη». (Ερμητικός λόγος Α΄ 9, Ποιμάνδρης)
[51] Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης «Η ομοφυλία στον πλατωνικό μύθο» eranistis.net
[52] Μιχάλης Μπατής «Η Τριαδική Υπόσταση του Θείου- Η Αέναη Πάλη Θήλεως και Άρρενος ως Κεντρικό Πρόσωπο της Τριαδικότητας στην Αρχαία Ελλάδα και τον Κόσμο» (Μέρος Α΄) www.intownpost.com
[53] Οι αρχικοί θηρευτές αιρέσεων της χριστιανικής Εκκλησίας (Ειρηναίος, Ιππόλυτος, Επιφάνιος κλπ.) θεωρούσαν τον Γνωστικισμό μια επάρατη χριστιανική αίρεση και έγραψαν δεκάδες τόμους πολεμικής ρητορικής εναντίον του. Οι Έλληνες φιλόσοφοι από την άλλη ήταν διχασμένοι όσον αφορά τον Γνωστικισμό. Για παράδειγμα, ο Πλωτίνος στο βιβλίο του «Προς Γνωστικούς» θα πολεμήσει τις αντιλήψεις τους και γενικά τη θεοσοφία των Γνωστικών, που τη θεωρεί διαστροφή τής πλατωνικής διδασκαλίας. Άλλοι Νεοπλατωνιστές όμως, όπως ο Πορφύριος και ο Ιουλιανός, ευθυγραμμίζονται με τους Γνωστικούς στην πολεμική τους κατά των Χριστιανών και ιδιαίτερα στην απόκρουση της ιδέας ότι ο υπέρτατος Θεός μπορεί να είναι ο ίδιος δημιουργός του υλικού κόσμου. Πηγή: Βικιπαίδεια: Γνωστικισμός
===================
Βιβλική και Πλατωνική Ανθρωπογνωσία, Δυο Διαφορετικοί Δρόμοι Θεωρήσεως
Βιβλική και Πλατωνική Ανθρωπογνωσία, Δυο Διαφορετικοί Δρόμοι Θεωρήσεως
Συγγραφή: Μιχάλης Μπατής (Σεπτέμβριος 29, 2018)
«D’où venons–nous; Que sommes–nous; Où allons-nous;», δηλαδή: «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» Τρία θεμελιώδη ερωτήματα με τα οποία τιτλοφόρησε έναν φημισμένο πίνακά του ο Πολ Γκογκέν, κρατώντας έτσι ζωντανές μέχρι σήμερα τις προσωπικές του υπαρξιακές ανησυχίες. Φυσικά, ο Γκογκέν δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε το τελευταίος που τον απασχόλησαν τα εν λόγω ερωτήματα. Απεναντίας, εδώ και χιλιετίες αυτά απασχολούν τη διάνοια κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Σε αυτά, λοιπόν, τα πανανθρώπινα ερωτήματα η Βίβλος και ο Πλάτων έδωσαν τις δικές τους απαντήσεις, υποδεικνύοντας όμως δύο πολύ διαφορετικούς δρόμους για την προέλευση, την ουσία και τον προορισμό της ανθρώπινης ζωής.
Paul Gauguin
Κατά τη Βίβλο, ο άνθρωπος είναι χωματένιος, γήινος(1), φτιάχτηκε για να φροντίζει τη γη(2) και να ζει σε αυτήν(3), καθώς αυτή είναι το φυσικό σπίτι του(4). Ο δε σωματικός θάνατος είναι εχθρός του ανθρώπου (5), είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας(6) , του αποχωρισμού του από την πηγή της ζωής(7), που είναι ο Θεός, ενώ η λύτρωση του ανθρώπου, η αιώνια ζωή, θα έρθει μέσω της επανασύνδεσής του με τον Θεό διά του αίματος του Χριστού(8), ο οποίος θα κάνει ανάσταση νεκρών(9) και μάλιστα θα χαρίσει αθανασία σε ορισμένους υπό κάποιες προϋποθέσεις(10).
Κατά τον Πλάτωνα, ο πραγματικός άνθρωπος είναι η άυλη ψυχή(11), η οποία εκ φύσεως διαθέτει αθανασία. Αυτή προϋπήρχε σε μια ουράνια κατάσταση, αλλά λόγω κάποιων «οφειλών» εγκλωβίστηκε στο σώμα, το οποίο αποκαλείται «τάφος» (σήμα) και «φυλακή» (δεσμωτήριον) της ψυχής(12). Επομένως, ο θάνατος του σώματος είναι φίλος του ανθρώπου γιατί επιτρέπει στην ψυχή να ελευθερωθεί και να επιστρέψει τελικά στην ουράνια κατάστασή της(13) . Ωστόσο, όσων οι ψυχές εντρύφησαν στις ηδονές του σώματος, αυτές θα υποστούν επιπλέον ενσαρκώσεις (14) και, αν μάλιστα κριθούν αθεράπευτες, θα βασανίζονται αιώνια στον Τάρταρο.
Όταν κανείς αντιλαμβάνεται το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της βιβλικής και της πλατωνικής ανθρωπολογίας, δεν μπορεί παρά να απορεί για το γεγονός ότι πολλοί στοχαστές, φιλόσοφοι και θεολόγοι έχουν συσχετίσει και συνδυάσει τούτες τις δύο ανθρωπογνωσίες σαν να επρόκειτο για απόψεις συγγενικών έργων.
Επί παραδείγματι, ο Φίλων οΑλεξανδρεύς, Ιουδαίος φιλόσοφος που ήταν σύγχρονος του Χριστού, πίστευε ότι ο Πλάτων αναπαρήγαγε ιδέες τις οποίες είχε πάρει από το βιβλικό βιβλίο της Γένεσης. Κατά την αλληγορική (16) ερμηνεία του Φίλωνος, ο Παράδεισος βρίσκεται στον ουρανό, αλλά η αμαρτία είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκιση της ψυχής στο σάρκινο σώμα. Η πτώση της ψυχής από την ουράνια μακαριότητα μέσα στο σώμα θεωρούσε ότι συμβολίζεται από τους δερμάτινους χιτώνες που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα να φορέσουν κατά την έξωσή τους από τον Κήπο.
Μολονότι οι μεταγενέστερες Χριστιανικές Γραφές, ή αλλιώς «Καινή Διαθήκη», πουθενά δεν μνημονεύουν τον Φίλωνα, ούτε και χρησιμοποιούν τη φιλοσοφία στην ανάλυση και την παρουσίαση του Ευαγγελίου (ενώ αντιθέτως η Καινή Διαθήκη συνεχίζει τη σκέψη της Παλαιάς ανεπηρέαστα από τις εξελίξεις στον εξελληνισμένο Ιουδαϊσμό), αυτός έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στους Χριστιανούς φιλοσόφους του 2ου αιώνα και επηρέασε δραστικά τις απόψεις τους σε βασικά θέματα, ώστε να θεωρείται σήμερα ως ο «πρώτος εκ των Πατέρων της Εκκλησίας». Το αποτέλεσμα ήταν οι Χριστιανοί θαυμαστές του να υιοθετήσουν την άποψη περί της δήθεν συγγένειας Πλάτωνος και Βίβλου, ώστε «όλοι οι Απολογητές και μετά απ’ αυτούς το σύνολο περίπου της χριστιανικής λόγιας παράδοσης δέχεται, ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι γνώριζαν τη θρησκεία της Π. Διαθήκης είτε εξ απευθείας ανάγνωσης της Πεντατεύχου είτε μέσω της Αιγύπτου». Μερικοί μάλιστα έφτασαν σε πιο ακραίες αντιλήψεις. Για παράδειγμα, «ο Ιππόλυτος από το δεύτερο αιώνα απέδωκε τις Πλατωνικές ιδέες στο Πνεύμα του Θεού», ενώ ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, ο πρώτος Χριστιανός φιλόσοφος , υποστήριζε πως ο σπερματικός Λόγος του Θεού είχε φωτίσει τους Έλληνες φιλοσόφους .
Τα αίτια της σύγχυσης
Για ποιον λόγο αυτοί οι μορφωμένοι απολογητές του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού ασπάστηκαν τούτες τις εσφαλμένες θέσεις; Οι Ιουδαίοι και οι Χριστιανοί αντιμετώπιζαν την περιφρόνηση ενός ελληνορωμαϊκού κόσμου που ήταν βουτηγμένος στην ειδωλολατρία και τον ηδονισμό. Από την άλλη μεριά, η ελληνική φιλοσοφία, και ειδικότερα ο Πλατωνισμός, φαινόταν να συμφωνεί με τη Βίβλο ως προς τον μονοθεϊσμό και την έμφαση στις υψηλές πνευματικές αξίες και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε ως ισχυρός σύμμαχός τους. Επιπλέον, στο μέρος όπου διαμορφώθηκε ο πυρήνας της παραδοσιακής χριστιανικής θεολογίας, δηλαδή η πολυπολιτισμική Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ο Γνωστικισμός αποτελούσε ισχυρή επιρροή, εφαρμόζοντας έναν ξέφρενο συγκρητισμό μεταξύ Βίβλου, Πλατωνισμού και ανατολικών θρησκειών, που περιλάμβανε την ιδέα της αθανασίας της ψυχής και της υποτίμησης του σώματος. Και παρά την ανοιχτή αντιπαράθεση των χριστιανών πρεσβυτέρων και απολογητών με τους Γνωστικούς, για πολλούς τα όρια μεταξύ Γνωστικισμού και Χριστιανισμού ήταν ασαφή. Παραδείγματος χάριν, η ψευδοκλημέντεια Β προς Κορινθίους επιστολή, ένα από τα πρώτα έργα όπου γίνεται νύξη στη διπλή σύσταση του ανθρώπου από ψυχή και σώμα, φαίνεται να θεωρεί αυθεντία το γνωστικό Κατ’ Αιγυπτίους Ευαγγέλιο ή Ευαγγέλιο του Θωμά.
Παράλληλα, τα ελληνικά διανοητικά επιτεύγματα γοήτευαν Ιουδαίους και Χριστιανούς σε τέτοιον βαθμό, ώστε να θέλουν να παρουσιάσουν τη βιβλική θρησκεία ως φιλοσοφικό σύστημα. Ως αποτέλεσμα, επιδίωκαν την «ορθολογιστική εξήγηση των Γραφών» και επιδίδονταν στη «συστηματική απόπειρα της εναρμονίσεως της Χριστιανικής Πίστεως με τα ελεύθερα συμπεράσματα της ανθρώπινης διανοήσεως. Όπως σήμερα πολλοί θεολόγοι πασχίζουν να εναρμονίσουν την ευρέως αποδεκτή θεωρία της εξέλιξης με τη βιβλική Δημιουργία, παρόμοια και τότε Ιουδαίοι και Χριστιανοί αναμίγνυαν τη βιβλική ανθρωπολογία με την ελληνική, που ήθελε τη μυστηριώδη δύναμη της ψυχής να κυβερνά το σώμα. Μάλιστα, μέσω της δοξασίας πλατωνικής ψυχής οι Πατέρες της Εκκλησίας μπορούσαν να εξηγήσουν «επιστημονικά» το πώς οι ανεστημένοι διατηρούν την ίδια προσωπικότητα και μνήμη που είχαν πριν τον σωματικό τους θάνατο. (Το δε ιλαροτραγικό τούτης της ιστορίας είναι ότι, ενώ οι αρχαιοελληνικές απόψεις περί ψυχής έχουν διαψευστεί από τη σύγχρονη επιστήμη, καθότι πλέον έδρα της προσωπικότητας θεωρείται τεκμηριωμένα ο υλικός εγκέφαλος και όχι κάποια άυλη ουσία, τα δόγματα που επηρεάστηκαν από εκείνες τις απόψεις συνεχίζουν να διδάσκονται και να είναι αποδεκτά από εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν την ψευδαίσθηση ότι, διατηρώντας τα, προσκολλώνται στη Βίβλο.)
Φυσικά, όπως αναφέρεται στο λήμμα «Πλάτων και Πλατωνισμός» της Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάνικα, το αφύσικο πάντρεμα Βίβλου και Πλατωνισμού βασίστηκε στη διαστρέβλωση και των δύο, στην «αντι-ιστορική προσέγγιση και στις απλοϊκές μεθόδους ερμηνείας των κειμένων, τόσο των ειδολολατρικών όσο και των χριστιανικών». Αμέσως μετά, το λήμμα αναφέρεται συγκεκριμένα στη χριστιανική δοξασία της αθανασίας της ψυχής ως καρπό τούτης της διαστρέβλωσης.
Αναμφίβολα, μεγάλο τόπο για αυτή τη διαστρέβλωση έδωσε η διασπορά και ο εξελληνισμός των Ιουδαίων, οι οποίοι είχαν χάσει την επαφή τους με τη γλώσσα των Εβραϊκών Γραφών και είχαν επηρεαστεί από τον πλατωνισμό, αλλά και η σταδιακή απομάκρυνση των Χριστιανών από τις εβραϊκές-παλαιοδιαθηκικές ρίζες του Ευαγγελίου με την ελάττωση του αρχικού εβραϊκού πυρήνα της χριστιανικής εκκλησίας, που φυσικά περιλάμβανε και τους ίδιους τους αποστόλους. Πολλοί, επομένως, αδυνατούσαν να κατανοήσουν σε επαρκή βαθμό τις εβραϊκές σημασίες που έφεραν οι ελληνικές λέξεις τόσο της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα όσο και των Χριστιανικών Γραφών, όπως «ψυχή», «πνεύμα», «σάρκα», τις οποίες και κατανοούσαν με ελληνιστικό τρόπο. Όπως λέει η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια για τους Πατέρες της Εκκλησίας που διαμόρφωσαν το περί ψυχής δόγμα, «συχνά, φαίνεται ότι διαβάζουν τις Γραφές με ελληνικές διάνοιες, ερμηνεύουν ορισμένες σημιτικές εκφράσεις σύμφωνα με το δικό τους υπόβαθρο».—I.C. Brady, «Human Soul», New Catholic Encyclopedia, Gale Thomson, 2003, τόμ. 13, σελ. 342.
Θα ήταν παράληψή μας, όμως, αν περιοριζόμασταν απλώς στην επίδραση της διανόησης και της φιλοσοφίας. Η ελκυστική και ευφυής θεωρία του Πλατωνισμού ήταν η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη ήταν η μυστικιστική πρακτική του. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο πλατωνισμός εξ’ αρχής και επί πολλούς αιώνες τροφοδοτούνταν από τη μυστικιστική ομάδα των Πυθαγορείων. Όταν το λαμβάνουμε αυτό υπόψη, δεν παραξενευόμαστε για το ό,τι η μαιευτική του Σωκράτη, του δασκάλου του Πλάτωνος, αποτελούσε προσπάθεια ανάκλησης των γνώσεων που η ψυχή κατείχε πριν ενσαρκωθεί, ενώ ο ίδιος ο Σωκράτης αναφερόταν στο «δαιμόνιο» που τον ενέπνεε.
Τα θρησκευτικά στοιχεία που εξαρχής έφερε μέσα του ο Πλατωνισμός ισχυροποιήθηκαν στο διάβα των ετών, και έτσι ο Μέσος Πλατωνισμός και ο Νεοπλατωνισμός απέκτησαν έντονο θρησκευτικό και μυστικιστικό χαρακτήρα. Για την υπερφυσική εμπειρία της θεϊκής γνώσης που αποκτά η ψυχή μιλούν οι ύστεροι πλατωνιστές, όπως ο Φίλων, ο Πλούταρχος, ο Πλωτίνος, καθώς και οι Χριστιανοί ασκητές της ερήμου, ο Αυγουστίνος ο Ψευδο-Διονύσιος και άλλοι. Από την άλλη μεριά, ο Τερτυλλιανός, που εξέφραζε απερίφραστα την αποστροφή του για τους Χριστιανούς Πλατωνιστές των ημερών του, βάσιζε τις απόψεις του περί ψυχής στις υπερφυσικές εμπειρίες των Μοντανιστών.
Πλατωνισμός στον χριστιανισμό – κατά το μάλλον ή ήττον
Θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί ότι αποκορύφωμα της επιρροής του Πλατωνισμού στους Χριστιανούς θεολόγους ήταν η περίπτωση του Ωριγένη, ο οποίος έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει ότι η ψυχή προϋπάρχει του σώματος και φυλακίζεται σε αυτό, ότι η ψυχή εξαγνίζεται μέσω του καθαρτηρίου πυρός και ότι οι ψυχές ορισμένων θα υποστούν μετενσαρκώσεις. Μολονότι αυτές οι απόψεις ήταν παντελώς αντίθετες με τις Γραφές, το κλίμα της σύγχυσης και του δογματικού φιλελευθερισμού εκείνης της εποχής επέτρεψε στον Ωριγένη να απολαμβάνει τη φήμη του μεγαλύτερου θεολόγου και να τιμάται από ηγετικές φυσιογνωμίες της Ορθόδοξης θεολογίας. Όπως λέει ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σκουτέρης: «Ο Ωριγένης έδωσε νέα ώθηση στη διαμόρφωση και στη διατύπωση της χριστιανικής διδασκαλίας. Αυτό φαίνεται από την επίδραση που είχε το έργο του σε μεταγενέστερους πατέρες και εκκλησιαστικούς συγγραφείς. Δεν θα ήταν υπερβολή αν σημείωνε κανείς ότι με τον Ωριγένη ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη θεολογία. Ο Ωριγένης, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο εκκλησιαστικό συγγραφέα των πρώτων χριστιανικών χρόνων, άφησε έντονα ίχνη στη θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας, τα οποία σε μεγάλο βαθμό αξιοποιήθηκαν από μεταγενέστερους θεολόγους, κυρίως από τον Αθανάσιο και τους Καππαδόκες. Είναι, κατά συνέπεια, πρόδηλο ότι η συμβολή του Ωριγένη στη διαμόρφωση και στην ιστορική εξέλιξη του δόγματος υπήρξε αν όχι καθοριστική, οπωσδήποτε σημαντική».
Ναι, ο Ωριγένης «άσκησε τεράστια επίδραση στη θεολογική σκέψη της Εκκλησίας και εντελώς ξεχωριστά στην ερμηνεία των Αγίων Γραφών», επισημαίνει ο καθηγητής θεολογίας Σάββας Αγουρίδης. Και μολονότι αργότερα αφορίστηκε και οι απόψεις του περί προΰπαρξης των ψυχών και καθαρτηρίου πυρός καταδικάστηκαν επισήμως, αυτό δεν έγινε παρά τριακόσια χρόνια αργότερα, με τις αποφάσεις της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου το 553.
Μήπως η εν λόγω Σύνοδος απάλλαξε τη χριστιανική δογματική από κάθε στοιχείο του Πλατωνισμού; Ελάχιστοι επιστήμονες θα το έλεγαν αυτό. Η πλατωνική επίδραση του Ωριγένη ήταν καταλυτική στην Ανατολή, όπως υπήρξε και του νεοπλατωνίζοντα Αυγουστίνου στη Δύση, και θα ήμασταν αστείοι αν λέγαμε ότι αυτή περιοριζόταν στην προΰπαρξη των ψυχών και στη μετενσάρκωση, θέσεις εξαιρετικά ακραίες και εμφανέστατα αντιβιβλικές.
Όπως θα δούμε σε μελλοντικό άρθρο, πλατωνικές απόψεις που αφορούν στη φύση της ψυχής, όπως περί άυλου και αθανασίας, και στην υποτίμηση του σάρκινου σώματος έγιναν αναπόσπαστο μέρος του παραδοσιακού Χριστιανισμού. Γι’ αυτό και λέει η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια: «Η χριστιανική αντίληψη περί μιας πνευματικής ψυχής, δημιουργημένης από τον Θεό και εμφυσημένης στο σώμα κατά τη σύλληψη, προκειμένου ο άνθρωπος να γίνει ζωντανή ολότητα, αποτελεί καρπό μιας μακράς εξέλιξης στη χριστιανική φιλοσοφία. Μόνο με τον Ωριγένη στην Ανατολή και τον Άγιο Αυγουστίνο στη Δύση, η ψυχή καθιερώθηκε ως μια πνευματική ουσία και διαμορφώθηκε μια φιλοσοφική αντίληψη σχετικά με τη φύση της».
Επομένως δεν πρέπει να μας προξενεί έκπληξη που ο Μητροπολίτης Περγάμου και ακαδημαϊκός Ιωάννης Ζηζιούλας, αν και τονίζει τη μη ταύτιση πλατωνικής και Ορθόδοξης άποψης, παραδέχεται ότι καθαυτό το δόγμα της αθανασίας της ψυχής «δεν είναι χριστιανικής προελεύσεως» αλλά αποτελεί «πλατωνική ιδέα» που υιοθέτησε η Ορθόδοξη Εκκλησία . Τη συγκεκριμένη άποψη του Ζηζιούλα αποδέχεται και σε δικό του βιβλίο ο Μητροπολίτης Ναυπακτίας και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος (470. Επίσης, η Εγκυκλοπαίδεια της θρησκείας αναφέρει πιο συγκεκριμένα: «Ο Γρηγόριος Νύσσης (περ. 330–περ. 395), ο Νεμέσιος (που ήταν επίσκοπος Εμέσης προς το τέλος του 4ου αιώνα) και ο Έλληνας θεολόγος Μάξιμος ο Ομολογητής (περ. 580-662) ερμήνευσαν τις βιβλικές απόψεις περί ψυχής ακολουθώντας την πλατωνική γραμμή και εν γένει την παράδοση του Ωριγένη και της σχολής του» .
Ένα βιβλίο της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος γράφει για τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Ο πατήρ, συνδυάζοντας την ιουδαϊκή με την αρχαιοελληνική (πλατωνική) έννοια της ψυχής, κάποιες φορές ερμηνεύει ακόμα και την ιουδαϊκή έννοια της ψυχής πλατωνικά, ως το πνευματικό δηλαδή εκείνο συστατικό του ανθρώπου . Η ψυχή τότε εκλαμβάνεται ως η έδρα της νόησης, των συναισθημάτων και της ολόκαρδης αφοσίωσης». Ήδη, όμως, το 1906 η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια απέρριπτε την ιδέα ότι στις Εβραϊκές Γραφές διδάσκεται η αθανασία της ψυχής και έλεγε χωρίς περιστροφές: «Η πεποίθηση ότι η ψυχή συνεχίζει την ύπαρξή της μετά τη διάλυση του σώματος πουθενά δεν διδάσκεται ρητά στην Αγία Γραφή. Η πίστη στην αθανασία της ψυχής έφτασε στους Ιουδαίους από την επαφή τους με την ελληνική σκέψη και κυρίως μέσω της φιλοσοφίας του Πλάτωνα, του βασικού εκφραστή της».
Όπως επηρεάστηκαν οι Ιουδαίοι φιλόσοφοι, έτσι επηρεάστηκαν και οι Χριστιανοί φιλόσοφοι. Ένα εγχειρίδιο του πανεπιστημίου της Οξφόρδης αναφέρει: «Τα χριστιανικά δόγματα έχουν δύο πηγές. Η πρώτη είναι ο Ιουδαϊσμός της εποχής του δεύτερου Ναού, ο οποίος παρείχε την ιδέα της ανάστασης του σώματος. (Η Καινή Διαθήκη καταγράφει το ότι οι Φαρισαίοι πίστευαν σε σωματικές αναστάσεις, αλλά ότι οι Σαδδουκαίοι δεν πίστευαν στη μετά θάνατον ζωή. Ο Ιησούς υπερθεμάτισε το πρώτο, το οποίο και εδραιώθηκε ως χριστιανικό δόγμα με τη δική του σωματική ανάσταση.) Η δεύτερη πηγή ήταν η ελληνική φιλοσοφία, που παρείχε την ιδέα της αθανασίας της ψυχής» (Cullman 1973).
Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα συμφωνεί: «Οι αρχαίοι Χριστιανοί φιλόσοφοι υιοθέτησαν την ελληνική αντίληψη περί της αθανασίας της ψυχής και θεώρησαν την ψυχή ως δημιούργημα του Θεού που εμφυσείται στο σώμα κατά τη σύλληψη». Το ίδιο κάνει και η Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας εκδόσεων Ρούτλετζ: «Η χριστιανική θεολογία, πιστεύοντας στη μετά θάνατον ζωή, το βρήκε φυσικό να υιοθετήσει την αντίληψη του Πλάτωνος περί της ψυχής» (530). Η Εγκυκλοπαίδεια Ενκάρτα παρατηρεί: «Το χριστιανικό δόγμα περί ψυχής έχει δεχθεί ισχυρή επιρροή από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη» Ο Γιαρουσλάβ Πέλικαν, ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους ειδικούς επί του θέματος, αφού παρουσιάζει τις ομοιότητες του Περί ψυχής και αναστάσεως του Γρηγορίου Νύσσης με τον Φαίδωνα του Πλάτωνος, καταλήγει: «Η ιδέα της αθάνατης και λογικής ψυχής είναι μέρος της ελληνικής κληρονομιάς στο χριστιανικό δόγμα». Και ο ευσεβής Ορθόδοξος φιλόλογος και θεολόγος Δρ. Γεώργιος Φουντουλάκης παραδέχεται σε μια συνοπτική πραγματεία του περί της ψυχής: «Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και μάλιστα ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης είπαν πολλά για την αθανασία της ψυχής. Και με τις φιλοσοφικές θεωρίες τους επηρέασαν τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και τους μεταγενέστερους φιλόσοφους και θεολόγους Η φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Πλωτίνου επηρέασε πιο πολύ τη Βυζαντινή Φιλοσοφία και Θεολογία, καθώς και όλη τη σκέψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας .
Συμπερασματικά η πλειονότητα των ακαδημαϊκών αναγνωρίζει την παραμόρφωση της βιβλικής ανθρωπολογίας από τις ισχυρές πλατωνικές απόψεις. Και ήδη από τον 19ο αιώνα είχαν τεθεί οι επιστημονικές βάσεις για να διαχωριστούν οι γνήσιες βιβλικές από τις πλατωνικές και όποιες άλλες ελληνικές θέσεις, και αυτός ο διαχωρισμός έχει πλέον πολλά τεκμήρια στη διάθεσή του και έχει προχωρήσει σε μεγάλο βάθος.
Βέβαια, ακόμη και πριν από τη συστηματική βοήθεια της επιστήμης των βιβλικών γλωσσών και της θρησκειολογίας, υπήρξαν άνθρωποι που είχαν αντιληφθεί πως ορισμένες παραδοσιακές δοξασίες για την ψυχή και τη μετά θάνατον ζωή δεν μπορούσαν να στηριχθούν πραγματικά στη Βίβλο. Ονομαστά παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων είναι ο Τζόν Μίλτον (1608-1674), ο Χένρι Ντοντγουελ (1641-1711) και ο Χένρι Γκρού (1781-1862). Αυτό κυρίως ήταν αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ότι το δόγμα της αθανασίας της ψυχής συγκρούεται μετωπικά με τη σαφή βιβλική διδασκαλία ότι η αιώνια ζωή είναι δώρο Θεού μέσω της θυσίας και της ανάστασης του Χριστού.
Ωστόσο, η συστηματική μελέτη των βιβλικών γλωσσών και της ιστορίας της θρησκείας μάς παρέχει κάποια εργαλεία ώστε να ορίσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τη βιβλική ανθρωπολογία, την ελληνική ή, ειδικότερα την πλατωνική, και να εξακριβώσουμε τα σημεία και τον τρόπο με τον οποίο υπήρξε επίδραση από τη μία στην άλλη.
Παραπομπές
Γένεση 2:7.
Γένεση 2:15.
Ησαΐας 45:18.
Ψαλμός 115:16.
1 Κορινθίους 15:26.
Ρωμαίους 6:23.
Ψαλμός 36:9.
Κολοσσαείς 1:21, 22.
1 Κορινθίους 15:21, 22.
Ιωάννης 3:3-6· Ρωμαίους 8:17· 2 Τιμόθεο 2:11· Αποκάλυψη 2:10, 11.
Αλκιβιάδης 130c.
Γοργίας 493a· Κρατύλος 400c.
Φαίδων 64a, 66b, 67a, 68b, 69c.
Φαίδων 81d-e· Ellen Wagner, Essays on Plato’s psychology, Lexington Books, 2001, σελ. 274.
Φαίδων 113e.
Ως αλληγορική ερμηνεία εννοείται εδώ ο συστηματικός αποσυμβολισμός των μύθων με σκοπό την αποκάλυψη και ανάδειξη μεγάλων, απόκρυφων αληθειών. Αυτή η μέθοδος ερμηνείας καθιερώθηκε από τους Έλληνες φιλοσόφους, κυρίως τους στωικούς, σε μια προσπάθεια να συμβαδίσουν οι αρχαίοι μύθοι, π.χ. του Ομήρου και του Ησίοδου, με τα τότε σύγχρονα πορίσματα της διανόησης. (Βλ. J. Tate, “On the History of Allegorism”, The Classical Quarterly, Cambrige University Press, τόμ. 28, τεύχ. 2 (Απρ., 1934), σελ. 105-114) Διαθέτοντας αυτό το απατηλό διανοητικό εργαλείο, ο Φίλων υποστήριξε ότι οι Εβραϊκές Γραφές, δηλαδή η καθ’ ημάς «Παλαιά Διαθήκη», είναι συγγενείς με τον Πλατωνισμό. Ως εκ τούτου, ενώ ήταν βαθύτατα επηρεασμένος από τις ελληνικές φιλοσοφικές απόψεις, διατηρούσε την ψευδαίσθηση πως έμενε πιστός στη Βίβλο.—David Winston, “Philo Judaeus”, The Encyclopedia of Religion (2η έκδ.), Thomson
Η Παναγία των αρχαίων Ελλήνων
Η Παναγία των αρχαίων Ελλήνων
Συγγραφή: Θερμού Μαρία (12 Αυγούστου 2012, 05:45)
Πηγή άρθρου: https://www.tovima.gr/2012/08/12/culture/i-panagia-twn-arxaiwn-ellinwn/#images/
https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2005/12/16/12322241_Athena_Varvakeion.jpg
Στρατηγός, προστάτις και παρθένος. Είναι η θεά Αθηνά ή η Παναγία; Προστάτις των γυναικών, των παιδιών και του τοκετού. Είναι η Άρτεμις Παιδοτρόφος και Λοχεία ή μήπως η Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια και πολυεύσπλαχνη, που δοκίμασε αβάσταχτο πόνο και γνώρισε πολλά βάσανα. Είναι η θεά Ίσις ή πρόκειται για την Παναγία, μητέρα του Χριστού;
Στρατηγός, προστάτις και παρθένος. Είναι η θεά Αθηνά ή η Παναγία; Προστάτις των γυναικών, των παιδιών και του τοκετού. Είναι η Άρτεμις Παιδοτρόφος και Λοχεία ή μήπως η Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια και πολυεύσπλαχνη, που δοκίμασε αβάσταχτο πόνο και γνώρισε πολλά βάσανα. Είναι η θεά Ίσις ή πρόκειται για την Παναγία, μητέρα του Χριστού;
Εκεί, στο γύρισμα του ελληνικού κόσμου από τον πολυθεϊσμό στον χριστιανισμό, όταν ο δεύτερος άρχισε σιγά-σιγά να επικρατεί στη θρησκευτική συνείδηση και στη λατρευτική πρακτική, η μείξη στοιχείων του ειδωλολατρικού παρελθόντος με τη νέα θρησκεία όχι μόνο δεν θα τη μείωνε, αλλά θα συντελούσε σε μεγάλο βαθμό στην εδραίωσή της. Πρότυπα αιώνων, εξάλλου, ήταν δύσκολο να καταργηθούν. Αντιθέτως, η αφομοίωσή τους από τον χριστιανισμό υπήρξε ο συνδετικός κρίκος που χρειάζονταν οι άνθρωποι για να τον δεχθούν ευκολότερα. Αποτέλεσμα, πολλές από τις αρχαίες θεότητες και τελετουργίες να παραμείνουν στο χριστιανικό εορτολόγιο και να προσαρμοστούν στο τυπικό και στις παραδόσεις της νέας θρησκείας.
Είναι σύμπτωση ότι η μεγάλη γιορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει με τα γενέθλια της θεάς Αθηνάς στις 28 του αρχαίου μήνα Εκατομβαιώνα (μέσα Ιουλίου – μέσα Αυγούστου), όταν τελούνταν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή της αρχαίας Αθήνας; Ή μήπως είναι τυχαίο ότι ο ναός της παρθένου Αθηνάς στην Ακρόπολη μετατράπηκε σε ναό της Παναγίας Παρθένου; Αλλωστε δεν ήταν μόνον ο Παρθενώνας που έγινε χριστιανική εκκλησία, αφού σύμφωνα με το διάταγμα του Ιουστινιανού όλα τα αρχαία ιερά έπρεπε να μετατραπούν σε ναούς προκειμένου να εξαγνιστούν. Σε πολλά δε από αυτά, όπου λατρεύονταν γυναικείες, παγανιστικές θεότητες, χτίστηκαν ναοί αφιερωμένοι στην Παναγία, η οποία πολύ συχνά προσλάμβανε και τις ιδιότητες των αρχαίων θεοτήτων.
Οι ιδιότητες
Οι επαναλαμβανόμενοι εποχικοί κύκλοι του θανάτου και της αναγέννησης και τα λατρευτικά έθιμα που σχετίζονται με τη γη, τη βλάστηση και την καλή σοδειά συνδέθηκαν και με την Παναγία, όπως έχει γράψει ο μεγάλος λαογράφος Γεώργιος Μέγας. Τα Εισόδια της Θεοτόκου συνδέονται με τη σπορά και η Παναγία λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της θεάς Δήμητρας αποκτώντας άλλοτε το προσωνύμιο Αποσπορίτισσα και άλλοτε Μεσοσπορίτισσα. Παραμένει μάλιστα και το αρχαίο έθιμο της πανσπερμίας, τα πολυσπόρια, όπως το λέμε σήμερα.
Αειπάρθενος, όπως οι αρχαίες θεές Αθηνά και Αρτεμη, ονομάστηκε η Παναγία από τον 6ο αιώνα. Ταυτόχρονα όμως είναι η προστάτις των εγκύων γυναικών που για να έχουν καλό τοκετό κρατούν ένα φυλαχτό-φυτό, «της Παναγίας το χορτάρι», όπως λέγεται. Αρχαίες μητρικές θεότητες ήταν και άλλες: η Αστάρτη, η Λητώ, η Γαία, η Ισις, με ρίζες που χάνονται στο βάθος της Νεολιθικής εποχής. Αρχέτυπο όλων όμως θεωρείται η Μεγάλη Μητέρα ή Μητέρα Γη ή Μεγάλη Μητέρα Θεά, που κατά τον Γιουνγκ πρόκειται για ένα μητριαρχικό μοντέλο που ενυπάρχει στον άνθρωπο πριν και από την κύηση.
Η Μεγάλη Μητέρα ήταν άλλωστε η κύρια θεότητα στη Μινωική Κρήτη, από κάποια εποχή μάλιστα παράλληλα με τον «νεαρό θεό» (είτε ως «θείο βρέφος» είτε ως σύζυγό της). Σύμφωνα με τον κύκλο της φύσης για τον θάνατο και την αναγέννηση η Μεγάλη Μητέρα παντρεύεται διαρκώς τον νεαρό θεό που γεννιέται και πεθαίνει κάθε χρόνο.
Προστάτις
Στρατηγός των στρατηγών, η Παναγία προστατεύει τους πιστούς της – όπως και η θεά Αθηνά τους Αθηναίους – σε κάθε δύσκολη στιγμή. Το 626, στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από Αβαρους και Πέρσες, οι πιστοί που έχουν συγκεντρωθεί στη Μεγάλη Εκκλησία θα δουν ξαφνικά μπροστά τους την Παναγία να έχει απλώσει προστατευτικά το πέπλο της πάνω από την πόλη (θυμηθείτε τον πέπλο της Αθηνάς στα Παναθήναια). Και η μεγαλύτερη απόδειξη: «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» ψάλλουν οι πολιορκημένοι χριστιανοί στην τελευταία λειτουργία της Αγίας Σοφίας, το 1453.
Ο Ακάθιστος Υμνος ωστόσο μοιάζει κάπως με τις «ισιακές αρεταλογίες», τους ύμνους δηλαδή προς τη θεά Ισιδα, όπως λέει ο καθηγητής Αρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος. Πολλά από τα χαρακτηριστικά της αιγύπτιας θεάς, που είχε εξελληνιστεί, πέρασαν και στην Παναγία. «Οπως η Παναγία, έτσι και η θεά αυτή απέκτησε μύριες προσωνυμίες, ήταν δηλαδή μυριώνυμη, όπως «παντοκράτειρα» και «βασίλισσα του ουρανού, της γης και του κάτω κόσμου»» σημειώνει ο κ. Τιβέριος.
Η βασιλική του Παρθενώνα
Είναι άγνωστο πότε ακριβώς μετατράπηκε ο Παρθενώνας σε χριστιανικό ναό, το βέβαιο όμως είναι ότι επί Ιουστινιανού (482-565) καθαγιάστηκε και ορίστηκε ως η «καθολική εκκλησία των Αθηνών». Η λατρεία της ειδωλολατρικής παρθένου έδωσε έτσι τη θέση της στη χριστιανή Παρθένο και ο ναός πήρε το όνομα Παναγία Αθηνιώτισσα. Για τον σκοπό αυτόν μάλιστα και προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της νέας λατρείας ο Παρθενώνας υπέστη πολλές επεμβάσεις και μετατράπηκε σε τρίκλιτη βασιλική.
Το κύρος του ναού ήταν μεγάλο, αφού ακόμη και ο Βασίλειος Β‘Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τη νίκη του κατά των Βουλγάρων στην Παναγία Αθηνιώτισσα. Επρόκειτο άλλωστε για περίλαμπρο ναό, με τη χρυσή εικόνα της Παναγίας και θαυμάσια ψηφιδωτά. Μόνο 188 ψηφίδες διασώθηκαν από αυτά και μεταφέρθηκαν το 1848 στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ σήμερα διακρίνονται ελάχιστα ίχνη των αρχικών παραστάσεων. Εκείνο όμως που διασώζεται είναι τα εκατοντάδες χαράγματα με ονόματα στρατηγών, επισκόπων κ.λπ., αλλά και απλές αναγραφές ονομάτων, θανάτων, τίτλοι και επαγγέλματα, προσευχές και συμβολικές παραστάσεις που αναγράφηκαν μέσα στους αιώνες στους κίονες του ναού. Κατά την Αλωση των Αθηνών από τους Λατίνους όμως η εκκλησία συλήθηκε και μετατράπηκε σε καθολική με την ονομασία «Σάντα Μαρία ντι Ατένε», ενώ αργότερα έγινε τζαμί.
Στην υποτιθέμενη ομοιότητα της παράστασης μιας μαρμάρινης μετόπης του Παρθενώνα με τη σκηνή του Ευαγγελισμού οφείλεται εξάλλου η διάσωσή της κατά τον Μεσαίωνα από φανατικούς της νέας θρησκείας που κατέστρεψαν τον αρχαίο διάκοσμο του ναού. Η μετόπη βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο Ακρόπολης.
Ο Αβραάμ πατέρας της πίστεως
Ο Αβραάμ πατέρας της πίστεως
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Η επαγγελία λοιπόν του ενός Θεού στον Αβραάμ ότι θέλει γίνει πατήρ πλήθους εθνών, μιλούσε για ζωοποίηση των πνευματικά νεκρών εβραίων και εθνικών.
«Παύλος, δούλος Θεού, απόστολος δε Ιησού Χριστού κατά την πίστιν των εκλεκτών του Θεού και την επίγνωσιν της αληθείας της κατ' ευσέβειαν, επ΄ ελπίδι ζωής αιωνίου την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων, εφανέρωσε δε εν καιροίς ωρισμένοις τον λόγον αυτού δια του κηρύγματος ….». [Τίτ. 1:2-3]
«Διά να έλθη εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διά Ιησού Χριστού, ώστε να λάβωμεν την επαγγελίαν του Πνεύματος διά της πίστεως». [Γαλ. 3:14]
Η ίδια επαγγελία ακυρώνει κάθε εθνικιστική και βιολογική ερμηνεία του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού για αναβίωση και επικράτηση σε παγκόσμια κλίμακα της επίγειας βασιλείας του Ισραήλ. Ήταν υπόσχεση του Θεού, που ξεπερνούσε τα στενά όρια του σαρκικού γενεαλογικά εβραϊκού έθνους και αγκάλιαζε όλα τα τέκνα της πίστεως ανεξαρτήτως επίγειας εθνικότητος. Κάθε βιολογική ή εθνικοθρησκευτική αντίληψη της υπόσχεσης στερείται αληθείας. Δεν είπε ο Θεός στον Αβραάμ ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας όλων των εθνών, αλλά τον έκανε πατέρα της πίστεως των τέκνων της επαγγελίας τα οποία είναι απάτορα, αμήτορα, αγενεαλόγητα σε σχέση με την κοσμική κτίση, διότι οι οικείοι, τα ζωντανά τέκνα του Θεού, είναι ένα πνευματικό ζωντανό έθνος, άγιο, «λαός που απέκτησε ο Θεός για να εξαγγείλει τις αρετές του». [Ι Πέτρ. 2:9, Πράξ. 17:26]
«Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». [Ιωάν. 1:12-13]
Η διδαχή των αποστόλων
«Εξεύρετε λοιπόν ότι οι όντες εκ πίστεως, ούτοι είναι υιοί του Αβραάμ». (Γαλ. 3:7)
«Ο Αβραάμ επίστευσεν εις τον Θεόν και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην ……….. Πως λοιπόν ελογίσθη; ότε ήτο εν περιτομή ή εν ακροβυστία; Ουχί εν περιτομή αλλ' εν ακροβυστία και έλαβε το σημείον της περιτομής, σφραγίδα της δικαιοσύνης της εκ πίστεως της εν τη ακροβυστία, διά να ήναι αυτός πατήρ πάντων των πιστευόντων ενώ υπάρχουσιν εν τη ακροβυστία, διά να λογισθή και εις αυτούς η δικαιοσύνη, και πατήρ της περιτομής, ουχί μόνον εις τους περιτετμημένους, αλλά και εις τους περιπατούντας εις τα ίχνη της πίστεως του πατρός ημών Αβραάμ της εν τη ακροβυστία». [4:3-11]
«Καθώς είναι γεγραμμένον, ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα, ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς και καλούντος τα μη όντα ως όντα». [Ρωμ. 4:17]
Η επαγγελία λοιπόν του ενός Θεού στον Αβραάμ ότι θέλει γίνει πατήρ πλήθους εθνών, μιλούσε για ζωοποίηση των πνευματικά νεκρών εβραίων και εθνικών.
«Παύλος, δούλος Θεού, απόστολος δε Ιησού Χριστού κατά την πίστιν των εκλεκτών του Θεού και την επίγνωσιν της αληθείας της κατ' ευσέβειαν, επ΄ ελπίδι ζωής αιωνίου την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων, εφανέρωσε δε εν καιροίς ωρισμένοις τον λόγον αυτού δια του κηρύγματος ….». [Τίτ. 1:2-3]
«Διά να έλθη εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διά Ιησού Χριστού, ώστε να λάβωμεν την επαγγελίαν του Πνεύματος διά της πίστεως». [Γαλ. 3:14]
Η ίδια επαγγελία ακυρώνει κάθε εθνικιστική και βιολογική ερμηνεία του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού για αναβίωση και επικράτηση σε παγκόσμια κλίμακα της επίγειας βασιλείας του Ισραήλ. Ήταν υπόσχεση του Θεού, που ξεπερνούσε τα στενά όρια του σαρκικού γενεαλογικά εβραϊκού έθνους και αγκάλιαζε όλα τα τέκνα της πίστεως ανεξαρτήτως επίγειας εθνικότητος. Κάθε βιολογική ή εθνικοθρησκευτική αντίληψη της υπόσχεσης στερείται αληθείας. Δεν είπε ο Θεός στον Αβραάμ ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας όλων των εθνών, αλλά τον έκανε πατέρα της πίστεως των τέκνων της επαγγελίας τα οποία είναι απάτορα, αμήτορα, αγενεαλόγητα σε σχέση με την κοσμική κτίση, διότι οι οικείοι, τα ζωντανά τέκνα του Θεού, είναι ένα πνευματικό ζωντανό έθνος, άγιο, «λαός που απέκτησε ο Θεός για να εξαγγείλει τις αρετές του». [Ι Πέτρ. 2:9, Πράξ. 17:26]
«Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». [Ιωάν. 1:12-13]
«Αλλά δεν είναι δυνατόν ότι εξέπεσεν ο λόγος του Θεού. Διότι πάντες οι εκ του Ισραήλ δεν είναι ούτοι Ισραήλ, ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ, διά τούτο είναι πάντες τέκνα, αλλ' Εν τω Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα. Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού, αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται διά σπέρμα». (Ρωμ. 9:6-8)
Και προς το σπέρμα σου όστις είναι ο Χριστός [η Ζωή]
Ούτε όταν του είπε «και προς το σπέρμα σου» εννοούσε το φθαρτό βιολογικό σπέρμα, διότι ο βιολογικός άνθρωπος σπέρνεται, γεννιέται με φθορά, με ατιμία και με ασθένεια, αλλά καθιερώνοντάς τον Αβραάμ πατέρα της πίστεως, του είπε για τον επουράνιο άνθρωπο Ιησού Χριστό που ως πνεύμα ζωοποιούν εγείρει μέσα στο ψυχικό, φθαρτό και θνητό σώμα των χοϊκών ανθρώπων, τον εσωτερικό πνευματικό άνθρωπο, δια της στον Ιησού πίστεως και αποδοχής.
«Εάν υπάρχει σώμα ψυχικό υπάρχει και πνευματικό [σώμα]». [Ι Κορ. 15:42-44]
«Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως [άνθρωπος] ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν». [ΙΙ Κορ. 4:16]
Η υπόσχεση λοιπόν μιλούσε για μία πνευματική ζωντανή κτίση. Μιλούσε για ένα πνευματικό σώμα, ένα νέο άνθρωπο που θα γεννιόταν από άφθαρτο πνευματικό σπόρο, τον λόγο του Θεού και που είναι ο επουράνιος και όχι ένας χοϊκός Ιησούς Χριστός.
«Επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». [Ι Πέτρου προς Εβραίους 1:23]
«Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». (ΙΙ Κορ. 5:17)
Η σάρκα/το σώμα του Ιησού Χριστού
Σάρκα = σαρξ//σώμα//κορμί//ο άνθρωπος [Λεξ. Σταματάκου]
«Και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». [Ιωάν. 1:14]
Ο Ιησούς είναι η ζωή και η ανάσταση, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός είχε δόξα ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας, δεν ήταν με «ατιμία» όπως ο πνευματικά νεκρός βιολογικός άνθρωπος, αλλά ήταν «ο λόγος της ζωής που έγινε άνθρωπος» η ίδια η ζωή η αιώνιος, η ζωή του αιώνιου Πατέρα, ο εαυτός του Θεού και όχι ένας έτερος θεός. [Ι Ιωάν. 1:1-3]
Σύγκρινε: «Και ο λόγος έγεινε σαρξ», «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «και η ζωή εφανερώθη». [Ιωάν. 1:14, Ι Τιμ. 3:16, Ι Ιωάν. 1:2]
«Και η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον Πατέρα και εφανερώθη ημίν». [Ι Ιωάν. 1:2]
«Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ». [Ιωάν. 5:26]
Το σώμα του Ιησού είναι το κατοικητήριο, ο οίκος, του πληρώματος του Θεού του αοράτου, ο ναός του ενός Θεού, ο οποίος δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς. Οι ζωοποιημένοι δια του Ιησού, τα πνευματικά τέκνα της επαγγελίας, είναι και αυτοί μέσα στον Χριστό, «εν Χριστώ», μέσα στον αληθινό αχειροποίητο ναό και είναι οι αληθινοί ζωντανοί προσκυνητές «εν πνεύματι και αληθεία» του Πατέρα Θεού του «εν Χριστώ» κατοικούντος. [Κολ. 2:9]
«Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού». [Ιωάν. 14:6, 2:20-21]
Ο Ιησούς δεν σπάρθηκε όπως σπέρνεται ο βιολογικός άνθρωπος, αλλά είναι η εκπλήρωση της υπόσχεσης εις τον Αβραάμ, ο ζωντανός λόγος του Θεού, ο επουράνιος άνθρωπος, που δίνει ζωή στους νεκρούς πνευματικά ανθρώπους.
«Διότι ο άρτος του Θεού είναι ο καταβαίνων εκ του ουρανού και δίδων ζωήν εις τον κόσμον». [Ιωάν. 6:51, 33]
Ο Ιησούς ήταν «ο άρτος της ζωής ο καταβάς εκ του ουρανού», όπως ήταν και το μάννα εκ του ουρανού, και είναι αυτός «ο σπόρος ο άφθαρτος», που δίνει ζωή και γεννά τον πνευματικό άνθρωπο.
Πνεύμα ζωοποιούν
Το «άγιο» που γεννήθηκε μέσα στην μήτρα της Μαριάμ ήταν εκ Πνεύματος Αγίου, για αυτό και ο Ιησούς Χριστός είναι «Πνεύμα ζωοποιούν». [Ι Κορ. 15:45]
«Και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή: Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι, διό και το γεννώμενον άγιον [όχι εκ σου] κληθήσεται υιός Θεού». [Λουκ. 1:35 WH]
«Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου». [Ματθ. 1:20]
Ο Ιησούς αναφερόταν συνέχεια στον Πατέρα του «το Πνεύμα», τους υπενθύμιζε την ουράνια καταγωγή του και ουδέποτε ο ίδιος αποκάλεσε την χοϊκή Μαριάμ μητέρα. Η ανθρωπότητα λοιπόν του Ιησού Χριστού συσχετίζεται με τον νέο, τον πνευματικό «εν Χριστώ» άνθρωπο, του οποίου ο Ιησούς είναι ο Πατέρας («ο δίδων ζωήν») και όχι με τον φθαρτό χοϊκό άνθρωπο. Οι ομοιότητες του Ιησού με τον χοϊκό άνθρωπο ήταν δύο:
α) Ως προς το σχήμα, «.....εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος …». [Φιλ. 2:7]
β) Ως προς τα παθήματα τα οποία δοκίμασε «καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτία» για να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερέας. [Εβρ. 2:17-18]
«Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας». [Εβρ. 4:15]
Περισσότερα για την σάρκα – σώμα του Ιησού
«Επειδή ουν τα παιδία κεκοινώνηκεν αίματος και σαρκός και αυτός παραπλησίως [= περίπου ομοίως] μετέσχεν των αυτών, ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου τουτ’ έστιν τον διάβολον». [Εβρ. 2:14]
«Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί ….». [Ρωμ.8:3]
«Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε εκ των κάτω, [χοϊκοί] εγώ είμαι εκ των άνω [επουράνιος]· σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου». [Ιωάν. 8:23]
«Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγει εκ τούτου του άρτου θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου». [Ιωάν. 6:51]
Η ανάσταση των πνευματικά νεκρών, λόγω της αμαρτίας, χοϊκών ανθρώπων
«Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται [βιολογικό σπέρμα] εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωϊκόν [ψυχικόν], ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν [ψυχικόν], και είναι σώμα πνευματικόν». [Ι Κορ. 15:42-44]
«Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος [ο ψυχικός] φθείρηται, ο εσωτερικός όμως [ο πνευματικός άνθρωπος] ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν». [ΙΙ Κορ. 4:16]
«Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε [γδυθήκατε] τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενεδύθητε [ντυθήκατε] τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν». [Κολ. 3:9-10]
Ο παλαιός ψυχικός άνθρωπος και ο νέος πνευματικός άνθρωπος
Ο παλαιός άνθρωπος είναι ο θνητός, ο σαρκικός, ο φθαρτός άνθρωπος, που «σπείρεται» γεννιέται από χοϊκό πατέρα και μητέρα, ενώ ο νέος άνθρωπος είναι ο πνευματικός, ο άφθαρτος, που γεννιέται μέσα στον χοϊκό από τον επουράνιο Ιησού που είναι πνεύμα ζωοποιούν.
«Το γεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεννημένον εκ του πνεύματος είναι πνεύμα». [Ιωάν. 3:6]
Η υπόσχεση λοιπόν στον Αβραάμ ήταν δήλωση που έθετε σε εκκίνηση το μεγαλειώδες και ασύλληπτο για την ανθρώπινη διάνοια σχέδιο της αγάπης του Θεού, για την ζωοποίηση δια Ιησού Χριστού, του πνευματικά νεκρού λόγω της αμαρτίας ανθρώπου και αυτό γίνεται μέσω της πίστης.
Βιβλικές μαρτυρίες
«Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς». [Ματθ. 8:22]
«Διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε και απολωλώς ήτο και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται». [Λουκ. 15:24, Ι Τιμ. 6:19, Ι Κορ. 15:42-49, Ιωάν. 3:6]
«Διά τούτο λέγει· Σηκώθητι ο κοιμώμενος και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός». [Εφεσ. 5:14]
Παύλος προς Φήλικα: «Περί αναστάσεως νεκρών εγώ κρίνομαι σήμερον από σας». [Πράξ. 24:21β]
«Και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού, κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού». [Εφ. 2:5-6]
Σύμφωνα με το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου προς τους ομοεθνείς του Ισραηλίτες ο Θεός εκπλήρωσε την επαγγελία του προς τον Αβραάμ στην γενεά των αποστόλων.
«Και ημείς υμάς ευαγγελιζόμεθα την προς τους πατέρας επαγγελίαν γενομένην, ότι ταύτην ο Θεός εκπεπλήρωκεν τοις τέκνοις ημών αναστήσας Ιησούν ως και εν τω ψαλμώ γέγραπται τω δευτέρω, υιός μου ει συ εγώ σήμερον γεγέννηκα σε». (Πράξ. 13:32-33 WH)
Ο Ιησούς βασιλεύει!
Η γέννηση του βιβλικού ιουδαϊσμού
Η γέννηση του βιβλικού ιουδαϊσμού
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Βιβλικός ιουδαϊσμός
Ο βιβλικός ιουδαϊσμός ήταν η παραδοσιακή μονοθεϊστική θρησκεία των Εβραίων, που γεννήθηκε μετά την σύσταση τους ως έθνος. Ήταν η Θρησκεία των υποσχέσεων και των προσδοκιών με έντονο στοιχείο τους τύπους, οι οποίοι ήταν εικόνες των επουράνιων προσδοκώμενων πνευματικών αγαθών, που εκπληρώθηκαν δια Ιησού Χριστού και είχε ηλικιακό χαρακτήρα με γέννηση, ακμή και γήρας.
«Λέγων δε καινήν, έκαμε παλαιάν την πρώτην το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού». [Εβρ. 8:13]
Βιβλικός ιουδαϊσμός
Ο βιβλικός ιουδαϊσμός ήταν η παραδοσιακή μονοθεϊστική θρησκεία των Εβραίων, που γεννήθηκε μετά την σύσταση τους ως έθνος. Ήταν η Θρησκεία των υποσχέσεων και των προσδοκιών με έντονο στοιχείο τους τύπους, οι οποίοι ήταν εικόνες των επουράνιων προσδοκώμενων πνευματικών αγαθών, που εκπληρώθηκαν δια Ιησού Χριστού και είχε ηλικιακό χαρακτήρα με γέννηση, ακμή και γήρας.
«Λέγων δε καινήν, έκαμε παλαιάν την πρώτην το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού». [Εβρ. 8:13]
Ο κυριότερος προφήτης και θεμελιωτής του ήταν ο υπηρέτης του Θεού Μωυσής ο οποίος έκανε κατά πάντα όσα δείχτηκαν σ’ αυτόν. Οι ιστορικές συνθήκες διαμόρφωσης του έθνους και της θρησκείας των Εβραίων γίνονται γνωστές μέσα από την γραπτή Τορά και τα βιβλία των προφητών του Ισραήλ, την εβραϊκή βίβλο.
Η από την αρχή καθοδήγηση και επικοινωνία του αληθινού Θεού με τον Ισραήλ τον κατέστησαν ετερόνομο κοινωνικά και θρησκευτικά έθνος. Οι αυτόνομοι λαοί επέλεγαν την γη τους, την συναλλαγή και επιμιξία τους με άλλους, φιλοσοφούσαν, νομοθετούσαν και επινοούσαν τους θεούς τους και την εκάστοτε θρησκεία τους, ανάλογα με την εφαρμοζόμενη πολιτική τους και τις κοινωνικές, πνευματικές και πολιτιστικές τους ανάγκες, εκτός εάν διατελούσαν υπό ξένης κυριαρχίας.
Ο Ισραήλ [= Ισχύς Θεού] ούτε επέλεξε, ούτε του επεβλήθη από άλλα κράτη να είναι έτσι. Ήταν ο Θεός ο ίδιος που μίλησε στον Άβραμ τον Χαλδαίο, γιο του ειδωλολάτρη Θάρα, ηλικίας τότε εβδομήντα πέντε ετών και του είπε:
«Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα και θέλω σε ευλογήσει και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν». [Γέν. 12:1-2, 7, Πράξ. κεφ. 7]
Ο Άβραμ λοιπόν πήρε την γυναίκα του Σάραν και τον ανηψιό του Λωτ και πήγε στη γη Χαναάν. Εκεί πάλι φάνηκε εις αυτόν ο Κύριος και του είπε «Εις το σπέρμα σου θέλω δώσει την γη ταύτην». Ο ίδιος ο Θεός λοιπόν αποφάσισε να δημιουργήσει το έθνος του Ισραήλ, όρισε την γη κατοικίας του και τον τόπο που θα Τον λάτρευαν και κατέστησε τον Άβραμ βιολογικό του πατέρα υποσχόμενος ότι θα τον ευλογήσει.
Και ενώ ο Άβραμ είχε ήδη λάβει την υπόσχεση ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας του κατά σάρκα Ισραήλ, σε ηλικία ογδόντα έξι ετών αποκτά τον Ισμαήλ από την Άγαρ την Αιγύπτια την δούλη της Σάρας, που αλληγορικά ερμηνευμένο, είναι η Παλαιά Διαθήκη η αλλιώς, ο Μωσαϊκός νόμος, τον οποίο μετά από τετρακόσια τριάντα χρόνια παρέλαβε ο Μωυσής στο όρος Σινά δια μέσου αγγέλων και που θα αποτελούσε τον απαράβατο κανόνα της θρησκευτικής και πολιτικής οργάνωσης του εβραϊκού έθνους, με επουράνιες υποσχέσεις που έλαβαν πνευματική τελείωση.
«Δεν θέλετε προσθέσει εις τον λόγον τον οποίον εγώ σας προστάζω, ουδέ θέλετε αφαιρέσει απ' αυτού, διά να φυλάττητε τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, τας οποίας εγώ σας προστάζω». [Δευτ. 4:2]
«Οίτινες [ιερείς] λειτουργούσιν εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων...». [Εβρ. 8:5]
Η εθνική και η θρησκευτική λοιπόν ταυτότητα του χοϊκού Ισραήλ και τα όρια κατοικίας του στην γη όπου κατοικούσαν πριν οι Αμορραίοι, ορίστηκαν από τον ίδιο τον Θεό με κυρίαρχη εντολή:
«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος». [Κριτ. 6:10, Πράξ. 13:19, Δευτ. 6:4, Γέν. 16:16, Γαλ. 4:22-24]
Η επαγγελία προς τον Άβραμ
Σε ηλικία ενενήντα εννέα ετών φάνηκε πάλι ο Κύριος στον Άβραμ και αφού αυτοσυστήθηκε ως ο Θεός του, του είπε:
«Εγώ, ιδού, η διαθήκη μου είναι προς σε και θέλεις γείνει πατήρ πλήθους εθνών και δεν θέλει καλείσθαι πλέον το όνομά σου Άβραμ αλλά το όνομά σου θέλει είσθαι Αβραάμ διότι πατέρα πλήθους εθνών σε κατέστησα ….. Και θέλετε περιτέμνει την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και θέλει είσθαι εις σημείον της διαθήκης μεταξύ εμού και υμών». [Γέν. 17:4, 11]
Συνεχίζοντας ο Θεός να ομιλεί στον Αβραάμ του λέει να καλεί στο εξής τη γυναίκα του Σάρα, με το όνομα Σάρρα [= Ηγεμόνισσα] και ενώ δεν τεκνοποιούσε ως νέα η Σάρα, του υπόσχεται ότι στο γήρας της, θα του έδινε γιό μέσα από αυτή, τον Ισαάκ. Ο Ισαάκ σαν τέκνο επαγγελίας, έγινε η σπουδαιότερη αλληγορία στην ιστορία του ιουδαϊσμού και είναι η Καινή Διαθήκη η αλλιώς ο χριστιανισμός που είναι η εκπλήρωση και τελειοποίηση του βιβλικού ιουδαϊσμού. [Γέν. Κεφ. 17, Γαλ. 4:22-24, Ρωμ. 10:4]
Η διδαχή του χριστιανισμού για την επαγγελία της ζωής στον Αβραάμ
«Παύλος, απόστολος Ιησού Χριστού διά θελήματος Θεού κατά την επαγγελίαν της ζωής της εν Χριστώ Ιησού». [ΙΙ Τιμ. 1:1]
«Ημείς δε, αδελφοί, καθώς ο Ισαάκ επαγγελίας τέκνα είμεθα». [Γαλ. 4:28]
«Επειδή η επαγγελία προς τον Αβραάμ ή προς το σπέρμα αυτού, ότι έμελλε να είναι κληρονόμος του κόσμου, δεν έγινε διά του νόμου, αλλά διά της δικαιοσύνης της εκ πίστεως. Διότι εάν ήναι κληρονόμοι οι εκ του νόμου, η πίστις εματαιώθη και κατηργήθη η επαγγελία». [Ρωμ. 4:13]
«Ο Αβραάμ επίστευσεν εις τον Θεόν και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην. Εξεύρετε λοιπόν ότι οι όντες εκ πίστεως, ούτοι είναι υιοί του Αβραάμ. Προϊδούσα δε η γραφή ότι εκ πίστεως δικαιώνει τα έθνη ο Θεός, προήγγειλεν εις τον Αβραάμ ότι Θέλουσι ευλογηθή εν σοι πάντα τα έθνη ………. Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού, δεν λέγει και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ’ ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός [η ζωή]». [Γαλ. 3:6-8, 16, Ιωάν. 11:25]
Ο Αβραάμ πατέρας της πίστεως
«Ο Αβραάμ επίστευσεν εις τον Θεόν και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην ……….. Πως λοιπόν ελογίσθη; ότε ήτο εν περιτομή ή εν ακροβυστία; Ουχί εν περιτομή αλλ' εν ακροβυστία και έλαβε το σημείον της περιτομής, σφραγίδα της δικαιοσύνης της εκ πίστεως της εν τη ακροβυστία, διά να ήναι αυτός πατήρ πάντων των πιστευόντων ενώ υπάρχουσιν εν τη ακροβυστία, διά να λογισθή και εις αυτούς η δικαιοσύνη, και πατήρ της περιτομής, ουχί μόνον εις τους περιτετμημένους, αλλά και εις τους περιπατούντας εις τα ίχνη της πίστεως του πατρός ημών Αβραάμ της εν τη ακροβυστία». [Ρωμ. 4:3-11]
«Καθώς είναι γεγραμμένον, ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα, ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς και καλούντος τα μη όντα ως όντα». [Ρωμ. 4:17]
Η επαγγελία λοιπόν του ενός Θεού στον Αβραάμ ότι θέλει γίνει πατήρ πλήθους εθνών, μιλούσε για ζωοποίηση των πνευματικά νεκρών εβραίων και εθνικών.
«Επ΄ ελπίδι ζωής αιωνίου την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων, εφανέρωσε δε εν καιροίς ωρισμένοις τον λόγον αυτού δια του κηρύγματος ….». [Τίτ. 1:2-3]
«Διά να έλθη εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διά Ιησού Χριστού, ώστε να λάβωμεν την επαγγελίαν του Πνεύματος διά της πίστεως». [Γαλ. 3:14]
Η ίδια επαγγελία ακυρώνει κάθε εθνικιστική και βιολογική ερμηνεία του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού για αναβίωση και επικράτηση σε παγκόσμια κλίμακα της επίγειας βασιλείας του Ισραήλ. Ήταν υπόσχεση του Θεού, που ξεπερνούσε τα στενά όρια του σαρκικού γενεαλογικά εβραϊκού έθνους και αγκάλιαζε όλα τα τέκνα της πίστεως ανεξαρτήτως επίγειας εθνικότητος. Κάθε βιολογική ή εθνικοθρησκευτική αντίληψη της υπόσχεσης στερείται αληθείας. Δεν είπε ο Θεός στον Αβραάμ ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας όλων των εθνών, αλλά τον έκανε πατέρα της πίστεως των τέκνων της επαγγελίας τα οποία είναι απάτορα, αμήτορα, αγενεαλόγητα σε σχέση με την κοσμική κτίση, διότι οι οικείοι, τα ζωντανά τέκνα του Θεού, είναι ένα πνευματικό ζωντανό έθνος, άγιο, «λαός που απέκτησε ο Θεός για να εξαγγείλει τις αρετές του». [Ι Πέτρ. 2:9, Πράξ. 17:26]
«Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». [Ιωάν. 1:12-13]
Και προς το σπέρμα σου όστις είναι ο Χριστός [η Ζωή]
Ούτε όταν του είπε «και προς το σπέρμα σου» εννοούσε το φθαρτό βιολογικό σπέρμα, διότι ο βιολογικός άνθρωπος σπέρνεται, γεννιέται με φθορά, με ατιμία και με ασθένεια, αλλά καθιερώνοντάς τον Αβραάμ πατέρα της πίστεως, του είπε για τον επουράνιο άνθρωπο Ιησού Χριστό που ως πνεύμα ζωοποιούν εγείρει μέσα στο ψυχικό, φθαρτό και θνητό σώμα των χοϊκών ανθρώπων, τον εσωτερικό πνευματικό άνθρωπο, δια της στον Ιησού πίστεως και αποδοχής.
«Εάν υπάρχει σώμα ψυχικό υπάρχει και πνευματικό [σώμα]». [Ι Κορ. 15:42-44]
«Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως [άνθρωπος] ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν». [ΙΙ Κορ. 4:16]
Η υπόσχεση λοιπόν μιλούσε για μία πνευματική ζωντανή κτίση. Μιλούσε για ένα πνευματικό σώμα, ένα νέο άνθρωπο που θα γεννιόταν από άφθαρτο πνευματικό σπόρο, τον λόγο του Θεού και που είναι ο επουράνιος και όχι ένας χοϊκός Ιησούς Χριστός.
«Επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». [Ι Πέτρου προς Εβραίους 1:23]
«Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». (ΙΙ Κορ. 5:17)
Η σάρκα/το σώμα του Ιησού Χριστού
Σάρκα = σαρξ//σώμα//κορμί//ο άνθρωπος [Λεξ. Σταματάκου]
«Και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». [Ιωάν. 1:14]
Ο Ιησούς είναι η ζωή και η ανάσταση, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός είχε δόξα ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας, δεν ήταν με «ατιμία» όπως ο πνευματικά νεκρός βιολογικός άνθρωπος, αλλά ήταν «ο λόγος της ζωής που έγινε άνθρωπος» η ίδια η ζωή η αιώνιος, η ζωή του αιώνιου Πατέρα, ο εαυτός του Θεού και όχι ένας έτερος θεός. [Ι Ιωάν. 1:1-3]
Σύγκρινε: «Και ο λόγος έγεινε σαρξ», «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «και η ζωή εφανερώθη». [Ιωάν. 1:14, Ι Τιμ. 3:16, Ι Ιωάν. 1:2]
«Και η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον Πατέρα και εφανερώθη ημίν». [Ι Ιωάν. 1:2]
«Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ». [Ιωάν. 5:26]
Το σώμα του Ιησού είναι το κατοικητήριο, ο οίκος, του πληρώματος του Θεού του αοράτου, ο ναός του ενός Θεού, ο οποίος δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς. Οι ζωοποιημένοι δια του Ιησού, τα πνευματικά τέκνα της επαγγελίας, είναι και αυτοί μέσα στον Χριστό, «εν Χριστώ», μέσα στον αληθινό αχειροποίητο ναό και είναι οι αληθινοί ζωντανοί προσκυνητές «εν πνεύματι και αληθεία» του Πατέρα Θεού του «εν Χριστώ» κατοικούντος. [Κολ. 2:9]
«Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού». [Ιωάν. 14:6, 2:20-21]
Ο Ιησούς δεν σπάρθηκε όπως σπέρνεται ο βιολογικός άνθρωπος, αλλά είναι η εκπλήρωση της υπόσχεσης εις τον Αβραάμ, ο ζωντανός λόγος του Θεού, ο επουράνιος άνθρωπος, που δίνει ζωή στους νεκρούς πνευματικά ανθρώπους.
«Διότι ο άρτος του Θεού είναι ο καταβαίνων εκ του ουρανού και δίδων ζωήν εις τον κόσμον». [Ιωάν. 6:51, 33]
«Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων ο καταβάς εκ του ουρανού», όπως ήταν και το μάννα εκ του ουρανού, και είναι αυτός «ο σπόρος ο άφθαρτος», που δίνει ζωή και γεννά τον πνευματικό άνθρωπο.
Πνεύμα ζωοποιούν
Το «άγιο» που γεννήθηκε μέσα στην μήτρα της Μαριάμ ήταν εκ Πνεύματος Αγίου, για αυτό και ο Ιησούς Χριστός είναι «Πνεύμα ζωοποιούν». [Ι Κορ. 15:45]
«Και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή: Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι, διό και το γεννώμενον άγιον [όχι εκ σου] κληθήσεται υιός Θεού». [Λουκ. 1:35]
«Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου». [Ματθ. 1:20]
Ο Ιησούς αναφερόταν συνέχεια στον Πατέρα του «το Πνεύμα», τους υπενθύμιζε την ουράνια καταγωγή του και ουδέποτε ο ίδιος αποκάλεσε την χοϊκή Μαριάμ μητέρα. Η ανθρωπότητα λοιπόν του Ιησού Χριστού συσχετίζεται με τον νέο, τον πνευματικό «εν Χριστώ» άνθρωπο, του οποίου ο Ιησούς είναι ο Πατέρας «ο δίδων ζωήν» και όχι με τον φθαρτό χοϊκό άνθρωπο. Οι ομοιότητες του Ιησού με τον χοϊκό άνθρωπο ήταν δύο:
α) Ως προς το σχήμα «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος …». [Φιλ. 2:7]
β) Ως προς τα παθήματα τα οποία δοκίμασε «καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτία» για να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερέας. [Εβρ. 2:17-18]
«Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας». [Εβρ. 4:15]
Περισσότερα για την σάρκα – σώμα του Ιησού
«Επειδή ουν τα παιδία κεκοινώνηκεν αίματος και σαρκός και αυτός παραπλησίως [= περίπου ομοίως] μετέσχεν των αυτών, ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου τουτ’ έστιν τον διάβολον». [Εβρ. 2:14]
«Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί ….». [Ρωμ.8:3]
«Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε εκ των κάτω, [χοϊκοί] εγώ είμαι εκ των άνω [επουράνιος]· σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου». [Ιωάν. 8:23]
«Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγει εκ τούτου του άρτου θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου». [Ιωάν. 6:51]
Η ανάσταση των πνευματικά νεκρών, λόγω της αμαρτίας, χοϊκών ανθρώπων
«Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται [βιολογικό σπέρμα] εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωϊκόν [ψυχικόν], ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν [ψυχικόν], και είναι σώμα πνευματικόν». [Ι Κορ. 15:42-44]
«Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως [άνθρωπος] ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν». [ΙΙ Κορ. 4:16]
«Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε [γδυθήκατε] τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενεδύθητε [ντυθήκατε] τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν». [Κολ. 3:9-10]
Ο παλαιός άνθρωπος είναι ο θνητός, ο σαρκικός, ο φθαρτός άνθρωπος, που «σπείρεται» γεννιέται από χοϊκό πατέρα και μητέρα, ενώ ο νέος άνθρωπος είναι ο πνευματικός, ο άφθαρτος, που γεννιέται μέσα στον χοϊκό από τον επουράνιο Ιησού που είναι πνεύμα ζωοποιούν.
«Το γεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεννημένον εκ του πνεύματος είναι πνεύμα». [Ιωάν. 3:6]
Η υπόσχεση λοιπόν στον Αβραάμ ήταν δήλωση που έθετε σε εκκίνηση το μεγαλειώδες και ασύλληπτο για την ανθρώπινη διάνοια σχέδιο της αγάπης του Θεού, για την ζωοποίηση δια Ιησού Χριστού, του πνευματικά νεκρού λόγω της αμαρτίας ανθρώπου και αυτό γίνεται μέσω της πίστης.
Βιβλικές μαρτυρίες
«Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς». [Ματθ. 8:22]
«Διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε και απολωλώς ήτο και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται». [Λουκ. 15:24, Ι Τιμ. 6:19, Ι Κορ. 15:42-49, Ιωάν. 3:6]
«Διά τούτο λέγει· Σηκώθητι ο κοιμώμενος και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός». [Εφεσ. 5:14]
Παύλος προς Φήλικα: «Περί αναστάσεως νεκρών εγώ κρίνομαι σήμερον από σας». [Πράξ. 24:21β]
«Και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού, κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού». [Εφεσ. 2:5-6]
Η περιτομή ως σημείο
Η περιτομή ήταν σημείο, σφραγίδα που επιβεβαίωνε την εκ πίστεως δικαίωση και ζωοποίηση για όλα τα έθνη. Ο δε Αβραάμ σύμφωνα με την επαγγελία θα ήταν πατέρας της πίστεως, όλων των πιστών είτε είχαν περιτομή είτε όχι. Η περιτομή λοιπόν δεν ήταν καινοτομία για τους Εβραίους που θα τους έκανε ιδιαίτερους ή ανώτερους από άλλα έθνη, αλλά ήταν σημείο για να τους υπενθυμίζει την επαγγελία του Θεού προς τον Αβραάμ «περί ζωοποιήσεως των νεκρών», εξ’ άλλου η περιτομή ήταν ήδη σε χρήση πριν τον Αβραάμ από Αιγύπτιους, Αιθίοπες, Σύριους και άλλους. [Ηροδ. Ιστ. Β΄, 104:2]
«Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου, ή τις η ωφέλεια της περιτομής; Πολλή κατά πάντα τρόπον. Πρώτον μεν διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού. Επειδή αν τινές δεν επίστευσαν, τι εκ τούτου; μήπως η απιστία αυτών θέλει καταργήσει την πίστιν του Θεού;». [Ρωμ. 3:1-3]
Η εκπλήρωση της επαγγελίας κατήργησε την περιτομή. Απευθυνόμενος ο Παύλος στους απ’ αρχής πιστεύσαντας ιουδαίους χριστιανούς γράφει:
«Ιδού, εγώ ο Παύλος σας λέγω ότι εάν περιτέμνησθε, ο Χριστός δεν θέλει σας ωφελήσει ουδέν». [Γαλ. 5:2]
«Προσέχετε τους κύνας, προσέχετε τους κακούς εργάτας, προσέχετε την κατατομήν· διότι ημείς είμεθα η περιτομή, οι λατρεύοντες τον Θεόν εν Πνεύματι και καυχώμενοι εις τον Χριστόν Ιησούν και μη έχοντες την πεποίθησιν εν τη σαρκί». [Φιλ. 3:2-3]
Η διδαχή του χριστιανισμού για τον αληθινό Ιουδαίο
«Ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ, διά τούτο είναι πάντες τέκνα, αλλ' Εν τω Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα. Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού, αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται διά σπέρμα». [Ρωμ. 9:7-8]
«Διότι Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ η γινομένη εν σαρκί, αλλ' Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ' εκ του Θεού». [Ρωμ. 2:28-29]
«Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τα ώτα, σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του Πνεύματος του Αγίου καθώς οι πατέρες σας, ούτω και σεις». [Πράξ. 7:51]
Το ίδιο δίδασκε και ο βιβλικός Ιουδαϊσμός υποσχόμενος νέο πνευματικό, ζωντανό όχι νεκρό, άνθρωπο
«Προς τίνα θέλω λαλήσει και διαμαρτυρηθή, διά να ακούσωσιν; ιδού, το ωτίον αυτών είναι απερίτμητον και δεν δύνανται να ακούσωσιν· ιδού, ο λόγος του Κυρίου είναι προς αυτούς όνειδος δεν ηδύνονται εις αυτόν». [Ιερ. 6:10]
«Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά». [Ησ. 55:3, βλ. και Πρ. 13:26-41]
«Πας οίκος Ισραήλ απερίτμητος την καρδίαν». [Ιερ. 9:26β]
«Περιτμήθητε τω θεώ υμών και περιτέμνεσθε την σκληροκαρδίαν υμών άνδρες Ιούδα και οι κατοικούντες Ιερουσαλήμ». [Ιερ. 4:4, Δευτ. 10:17]
«Και θέλει περιτέμει Κύριος ο Θεός σου την καρδίαν σου και την καρδίαν του σπέρματός σου, διά να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου, διά να ζης». [Δευτ. 30:6]
«Και δώσω αυτοίς καρδίαν ετέραν και πνεύμα καινόν [= νέο] δώσω εν αυτοίς και εκσπάσω την καρδίαν την λιθίνην εκ της σαρκός αυτών και δώσω αυτοίς καρδίαν σαρκίνην, όπως εν τοις προστάγμασιν μου πορεύωνται και τα δικαιώματά μου φυλάσσωνται και ποιώσιν αυτά και έσονται μοι εις λαόν και εγώ έσομαι αυτοίς εις Θεόν». [Ιεζ. 11:19-20 Ο΄]
Ο βιβλικός ιουδαϊσμός ήταν θρησκεία που προσδοκούσε επουράνια αγαθά
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ’ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού έως αν έλθη τα αποκείμενα αυτώ [οι φυλαγμένες γι’ αυτόν εξουσίες] και αυτός προσδοκία εθνών». [Γέν. 49:10, Ο΄]
«Επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον». [Μάρκ. 1:15]
«Και ιδού, ήτο άνθρωπός τις εν Ιερουσαλήμ, ονομαζόμενος Συμεών, και ο άνθρωπος ούτος ήτο δίκαιος και ευλαβής, προσμένων την παρηγοριά του Ισραήλ και Πνεύμα Άγιον ήτο επ' αυτόν». [Λουκ. 2:25]
«Διότι οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Κύριον, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην». [Ψαλμ. 37:9]
«Αντιλαβού μου κατά το λόγιόν σου και ζήσομαι και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου». [Ψαλμ. 118:116 Ο΄]
«Και τώρα παρίσταμαι κρινόμενος διά την ελπίδα της επαγγελίας της γενομένης υπό του Θεού προς τους πατέρας ημών, εις την οποίαν το δωδεκάφυλον ημών γένος, λατρεύον εκτενώς τον Θεόν νύκτα και ημέραν, ελπίζει να καταντήση, περί ταύτης της ελπίδος εγκαλούμαι, βασιλεύ Αγρίππα, υπό των Ιουδαίων. Τι απίστευτον κρίνεται εις εσάς, ότι ο Θεός ανιστά νεκρούς;». [Πράξ. 26:6-8]
Η σκηνή του μαρτυρίου και τα σκεύη της ήταν τύπος της επουράνιας σκηνής
«Και ποιήσεις μοι αγίασμα [= αγιαστήριο, ναό] και οφθήσομαι εν υμίν [θα εμφανίζομαι εις εσάς] και ποιήσεις μοι κατά πάντα όσα εγώ σοι δεικνύω εν τω όρει το παράδειγμα της σκηνής και το παράδειγμα πάντων των σκευών αυτής ούτω ποιήσεις». [Εξ. 25:8-9, Ο΄]
Ο Θεός ποτέ δεν άφησε τον εαυτό του αμαρτύρητο, ανά τους αιώνες φανερώνει και αποδεικνύει την μία υπόστασή του και την Δεσποτεία του με στοιχεία και αποδείξεις.
«Ναβουχοδονόσορ βασιλεύς πάσι τοις έθνεσι ……….. και νυν υποδείξω υμίν τας πράξεις ας εποίησε μετ’ εμού ο Θεός ο μέγας έδοξε δε μοι αποδείξαι υμίν και τοις σοφισταίς υμών ότι έστι Θεός ….». [Δαν. 4:37c Ο΄]
«Οστις εν ταις παρελθούσαις γενεαίς αφήκε πάντα τα έθνη να περιπατώσιν εν ταις οδοίς αυτών, καίτοι δεν αφήκεν αμαρτύρητον εαυτόν αγαθαποιών, δίδων εις ημάς ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας ημών». [Πράξ. 14:16-17]
Η εκλογή του Ισραήλ και τα όσα υπέδειξε σε αυτόν να κάνει ο ένας και μόνος αληθινός Θεός, είχαν προφητική και υποσχόμενη γνώση που αφορούσε τον εαυτό του Θεού, την ζωή. Η γέννηση του Ιησού Χριστού, που είναι η Ζωή, ο θάνατος του και η ανάστασή του εκπλήρωσαν αυτόν τον σκοπό [Ιωάν. 5:26, 11:25].
«Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». [Ιωάν. 17:3]
«Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού διά του προσώπου του Ιησού Χριστού». [ΙΙ Κορ. 4:6]
Η σκηνή του μαρτυρίου, αλλιώς αγιαστήριο «το άγιον το κοσμικόν» [Εβρ. 9:1], ήταν η φορητή, επίγεια και χειροποίητη σκηνή των Εβραίων, ο ισχυρότερος θεσμός της εβραϊκής κοινωνίας και του ιουδαϊσμού. Ήταν δε τύπος του αληθινού επουράνιου, αχειροποίητου κατοικητηρίου του Θεού. Κατασκευάστηκε από τον Μωυσή καθ’ υπόδειξη του Θεού, με γήινα υλικά με σπουδαιότερο σκεύος την κιβωτό του μαρτυρίου στα άγια των αγίων, όπου και η παρουσία του Θεού. Ο Μωσαϊκός νόμος και η κατασκευή και λειτουργία της σκηνής, ήταν υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων αγαθών με διατάξεις και αποδεικτικά στοιχεία που αφενός οριοθετούσαν και νομιμοποιούσαν τον βιβλικό ιουδαϊσμό, αφετέρου φανέρωναν την αγάπη του Θεού και την πρόθεση του να ευλογήσει όλα τα έθνη δια Ιησού Χριστού.
«Και συ εισακούση εκ του ουρανού εξ ετοίμου κατοικητηρίου σου και ποιήσεις πάντα όσα αν επικαλέσηται σε ο αλλότριος όπως γνώσιν πάντες οι λαοί το όνομά σου και φοβώνται σε καθώς ο λαός σου Ισραήλ και γνώσιν ότι το όνομά σου επικέκληται επί τον οίκον τούτον ον ωκοδόμησα». [Ι Βασ. 8:43, 49, Ο΄]
«Εις νόμος θέλει είσθαι διά σας τους εκ της συναγωγής και διά τον ξένον τον παροικούντα μεταξύ σας, νόμιμον αιώνιον εις τας γενεάς σας· καθώς σεις, ούτω θέλει είσθαι και ο ξένος ενώπιον του Κυρίου». [Αρ. 15:15]
«Ή των Ιουδαίων μόνον είναι ο Θεός; Ουχί δε και των εθνών; Ναι, και των εθνών». [Ρωμ. 3:29]
«Οίτινες [ιερείς] λειτουργούσιν εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων, καθώς ελαλήθη προς τον Μωϋσήν ότε έμελλε να κατασκευάση την σκηνήν· διότι Πρόσεχε, λέγει, να κάμης πάντα κατά τον τύπον τον δειχθέντα εις σε εν τω όρει». [Εβρ. 8:5]
«Διότι ο νόμος, έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, δεν δύναταί ποτέ διά των αυτών θυσιών, τας οποίας προσφέρουσι κατ' ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχομένους». [Εβρ. 10:1]
Η διάταξη της σκηνής του μαρτυρίου, για τους χοϊκούς λατρευτές
Ο κοσμικός, χειροποίητος ναός αποτελούνταν από την πρώτη σκηνή όπου εισέρχονταν οι ιερείς οι εκτελούντες τις λατρείες και την δεύτερη σκηνή όπου ήταν η κιβωτός του μαρτυρίου και εισέρχονταν μόνος του ο αρχιερέας με προσφορά αίματος ζώων «υπέρ εαυτού και των εξ’ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού». Ανάμεσα στις δύο σκηνές υπήρχε χώρισμα, το καταπέτασμα. Όσο καιρό υπήρχε και λειτουργούσε η πρώτη σκηνή ήταν δηλωτικό του Αγίου Πνεύματος, ότι δεν είχε φανερωθεί ακόμα η οδός που οδηγούσε στα Άγια των Αγίων, καθώς λειτουργούσε με θυσίες ζώων, προσφορές, τροφές και ποτά που ήταν σαρκικές διατάξεις και ήταν παραβολή έως του καιρού που θα ερχόταν η αληθινή επουράνια σκηνή. (Εβρ. 9:6-10)
Η χειροποίητη εκ της γης, κοσμική, κατασκευή και οι σαρκικές διατάξεις της σκηνής του μαρτυρίου, προϋπέθεταν αντιστοίχως θνητούς, γήινους λατρευτές και λειτουργούς και έτσι είναι καταγραμμένο στην εβραϊκή βίβλο.
Ο χοϊκός άνθρωπος
«Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοή ζωής και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». [Γέν. 2:7, Ο΄]
«Και νυν κύριε Πατήρ ημών συ, ημείς δε πηλός έργον των χειρών σου πάντες». [Ησ. 64:7, Ο΄]
«Αι χείρές σου με έκαμαν και με έπλασαν· συνέτισόν με, και θέλω μάθει τα προστάγματά σου». [Ψαλ. 119:73]
«Ενθυμήθητι, δέομαι, ότι ως πηλόν με έκαμες· και εις χώμα θέλεις με επιστρέψει». [Ιώβ 10:9]
Πνεύμα ο Θεός
Ο Θεός όμως είναι Πνεύμα και αιώνιος, δεν δύναται να λογισθεί ως πηλός, η εκτέλεση λοιπόν της πρόθεσης του «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» απαιτούσε επουράνιο, αιώνιο, πνευματικό άνθρωπο και όχι χοϊκό εκ της γης [Ιωάν. 4:24].
Ο χοϊκός Αδάμ (= άνθρωπος) ήταν «κατ’ εικόνα Θεού», «τύπος του μέλλοντος». (Ρωμ. 5:14)
Ο Θεός στην δημιουργική δράση του, εποίησε τον άνθρωπο εκ της γης «κατ’ εικόνα Θεού» δίνοντας του ψυχικό σώμα και όχι πνευματικό σώμα, διότι τον έπλασε δεν τον γέννησε, κατηγοριοποιώντας τον έτσι ως «πρώτο άνθρωπο» και ως «τύπο του μέλλοντος». Από την αρχή λοιπόν της δημιουργίας του χοϊκού ανθρώπου, ο νέος πνευματικός άνθρωπος ήταν ο προσδοκώμενος, η «καινή κτίσις». Ο γεννηθείς υιός του Θεού, ο επουράνιος Ιησούς Χριστός, «είναι εικών του Θεού του αοράτου», ο λόγος της ζωής και ως «πνεύμα ζωοποιούν», εκπληρώνει αυτήν την προσδοκία γεννώντας μέσα στον χοϊκό άνθρωπο τον πνευματικό άνθρωπο που δεν δύναται να αμαρτάνει, αντίθετα με τον χοϊκό που δεν δύναται να μην αμαρτάνει και γι΄αυτό δεν αρέσει εις τον Θεό.
«Όσοι δε είναι της σαρκός δεν δύνανται να αρέσωσιν εις τον Θεόν». [Ρωμ. 8:8]
«Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού». [Ι Ιωάν. 3:9]
«Λέγω λοιπόν, Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Διότι η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε. Αλλ' εάν οδηγήσθε υπό του Πνεύματος, δεν είσθε υπό νόμον». (Γαλ. 5:16-18)
Δύο άνθρωποι διαφορετικής προέλευσης
Αναφέρονται λοιπόν δύο διαφορετικοί άνθρωποι ως «εικόνα Θεού». Ο πρώτος άνθρωπος είναι ο «εκ της γης» εις τον οποίο ο Θεός ενεφύσησε πνοή ζωής, και τον έκανε σύμφωνα με εικόνα Θεού, «κατ’ εικόνα Θεού», «τύπο του μέλλοντος», δηλαδή κατά την εικόνα που θα φανερωνόταν ο Θεός «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» και που είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. [Ι Τιμ. 3:15]
«Και οφθήσεται η δόξα Κυρίου και όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού ότι Κύριος ελάλησε». [Ησ. 40:5]
«Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». [Ιωάν. 1:14]
Ο δεύτερος λοιπόν άνθρωπος είναι ο «εξ’ ουρανού Ιησούς», που γεννήθηκε από το Πνεύμα το άγιο και αυτός είναι η φανέρωση του Θεού «εν σαρκί», «εικών [μορφή] του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως». [Κολ. 1:15].
σ.σ. Πρωτότοκος της νέας πνευματικής κτίσεως, όχι της κοσμικής.
«Ώστε ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις. Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονεν καινά [νέα]». [ΙΙ Κορ. 5:17]
«Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις». [Γαλ. 6:15]
Ο αόρατος λοιπόν Θεός έγινε ορατός ως άνθρωπος Ιησούς και ο πρώτος άνθρωπος ο «εκ της γης» είναι η εικόνα, ο τύπος, αυτού του ανθρώπου, που είναι «ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος» ο Ιησούς Χριστός. [Ιωάν. 1:18, Κολ. 1:15, Ρωμ. 5:14, Ι Ιωάν. 5:20]
«Ούτως είναι και γεγραμμένον· Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν [ψυχικόν] έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου». [Ι Κορ. 15:45-49]
«Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν». [Κολ. 3:9-10]
Η κοινωνία με τον επουράνιο Ιησού είναι κοινωνία με το άγιο Πνεύμα
Ο Θεός καλεί τον άνθρωπο σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό που είναι το φως η αλήθεια και η ζωή.
«Πιστός ο Θεός δι’ ου εκλήθητε εις κοινωνίαν του υιού αυτού Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». (Ι Κορ. 1:9)
Ο Ιησούς είναι επουράνιος και είναι «Πνεύμα ζωοποιούν», η κοινωνία με τον Ιησού είναι κοινωνία με το άγιο Πνεύμα.
«Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών· αμήν». [ΙΙ Κορ. 13:14]
«Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα και όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία». [ΙΙ Κορ. 3:17]
«Οίδα γαρ ότι τούτο μοι αποβήσεται εις σωτηρίαν δια της υμών δεήσεως και επιχορηγίας του πνεύματος Ιησού Χριστού». [Φιλ. 1:19]
Οι εκπληρωμένες επαγγελίες του Θεού αποσκοπούν εις το να γίνει ο πνευματικός άνθρωπος κοινωνός θείας φύσεως καθώς είναι και η φύση του Ιησού Χριστού.
«Διά των οποίων εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι, ίνα διά τούτων γείνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν διά της επιθυμίας διαφθοράν». [ΙΙ Πέτρ. 1:4]
Οι φθαρτοί νεκροί λατρευτές και οι ζωοποιημένοι δια Ιησού λατρευτές
Ο χοϊκός άνθρωπος λάτρευε μέσα σε χοϊκό ναό, ο νέος πνευματικός άνθρωπος, ο «εν Χριστώ», λατρεύει τον ζωντανό εις τους αιώνες Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» μέσα στον αληθινό πνευματικό Ναό που είναι το σώμα του Ιησού. Το σύνολον των ζωντανών εν Χριστώ λατρευτών είναι πνευματικό οικοδόμημα που «αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω».
«Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτούς· Χαλάσατε τον ναόν τούτον, και διά τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν. Και οι Ιουδαίοι είπον· Εις τεσσαράκοντα και εξ έτη ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ θέλεις εγείρει αυτόν εις τρεις ημέρας; Εκείνος όμως έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού». [Ιωάν. 2:19-21]
«……εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω· εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος». [Εφ. 2:21-22]
Η όλη σύνθεση λοιπόν του χειροποίητου κοσμικού ναού, με τους χοϊκούς φθαρτούς λατρευτές, ήταν τύπος που προεικόνιζε την λειτουργία του αληθινού επουράνιου Ναού, με τους ζωοποιημένους, αληθινούς «εν πνεύματι αγίω» προσκυνητές, και «λειτουργούσε έως καιρού διορθώσεως». [Εβρ. 9:10, Ιωάν. 4:23]
Αναιρεί το πρώτο, δια να στήση το δευτέρο
Πολλές φορές ο Θεός υπενθύμιζε μέσω των προφητών του ότι «δεν ευαρεστείτο» σε προσφορές και ολοκαυτώματα.
«Τίνα χρείαν έχω του πλήθους των θυσιών σας; λέγει Κύριος· κεχορτασμένος είμαι από ολοκαυτωμάτων κριών και από πάχους των σιτευτών και δεν ευαρεστούμαι εις αίμα ταύρων ή αρνίων ή τράγων». [Ησ. 1:11]
«Αφού είπεν ανωτέρω ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς, αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον, τότε είπεν· Ιδού, έχω έρθει (ήκω) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου. Αναιρεί το πρώτον, διά να στήση (όχι συστήση) το δεύτερον». [Εβρ. 10:8-9]
«Διά τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει· Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ' ητοίμασας εις εμέ σώμα». [Εβρ. 10:5, Ψαλμ. 39 (40):7 Ο΄ Έκδ. Αποσ. Διακ.]
Αυτό είναι το επουράνιο σώμα του Ιησού που παρέδωσε για χάρη μας «προσφορά και θυσία εις τον Θεό εις οσμή ευωδίας». [Εφεσ. 5:2]
Η αληθινή σκηνή είναι αχειροποίητος, είναι επουράνια
«Κεφάλαιον δε επί τοις λεγομένοις, τοιούτον έχομεν αρχιερέα, ος εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, των αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής, ην έπηξεν [ = στερέωσε, έστησε] ο Κύριος, ουκ άνθρωπος». [Εβρ. 8:1-2]
«Χριστός δε παραγενόμενος [ελθών] αρχιερεύς των γενομένων [αυτών που ήρθαν] αγαθών δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής ου χειροποιήτου τουτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως [της κοσμικής, γήινης]». [Εβρ. 9:11]
Ο Θεός λοιπόν αναίρεσε, ακύρωσε, το παλαιό και σύστησε, εισήγαγε, το νέο. Σε αυτό το νέο επουράνιο Ναό λατρεύουν από τότε οι ζωοποιημένοι δια Ιησού Χριστού, αληθινοί, πνευματικοί λατρευτές η «νέα κτίσις».
«Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι». [Ιωάν. 4:23-24]
«Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού, την οποίαν καθιέρωσεν [ενεκαίνισεν] εις ημάς διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν· ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς». [Εβρ. 10:19-23]
Τον θεσμό της επίγειας σκηνής της ιουδαϊκής κοινωνίας τον αντικατέστησε η επουράνια σκηνή με την νέα και ζωντανή οδό, που καθιερώθηκε μέσω του καταπετάσματος, δηλαδή με την σάρκα του Ιησού που κατέβηκε από τον ουρανό. Η νέα και ζωντανή οδός, οδηγεί τους ζωντανούς αληθινούς προσκυνητές στο εσωτερικό της αληθινής επουράνιας Σκηνής, όπου λατρεύουν τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία».
«Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού». [Ιωάν. 14:6]
Η εκπλήρωση της επαγγελίας
Η επαγγελία λοιπόν προς τους πατέρες των Εβραίων και θεμελιωτές του Ιουδαϊκού μονοθεϊσμού Αβραάμ, Ισαάκ, και Ιακώβ εκπληρώθηκε.
«Και ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις τα τέκνα σας [τοις τέκνοις ημών], αναστήσας τον Ιησούν, ως είναι γεγραμμένον και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα». [Πράξ. 13:33]
«Είπε δε προς αυτούς· Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους ελάλησα προς υμάς ότε ήμην έτι μεθ' υμών, ότι πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωϋσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού». [Λουκ. 24:44]
Ο πρώιμος χριστιανισμός είναι η εκπλήρωση των γραπτών προσδοκιών του βιβλικού ιουδαϊσμού, που ολοκληρώθηκε. Ο βιβλικός ιουδαϊσμός αποχαρακτηρίστηκε ως θρησκεία προσδοκιών και ως θρησκεία των τύπων «το τέλος του νόμου ο Χριστός». Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της πεντηκοστής επιβεβαίωσε την ολοκλήρωση της εποχής του βιβλικού ιουδαϊσμού και του τυπικού του. Την σκυτάλη για την σωτηρία του ανθρώπου και την αληθινή γνώση και λατρεία του ενός Θεού την πήρε ο αληθινός πρώιμος χριστιανισμός με εντολή, όχι να επιβληθεί η να κρατικοποιηθεί, αλλά:
«Να κηρυχθεί εις το όνομα του Ιησού Χριστού μετάνοια και άφεση αμαρτιών εις πάντα τα έθνη αρχής γινομένης από Ιερουσαλήμ». [Λουκ. 24:47]
«Έστω λοιπόν γνωστόν εις εσάς, άνδρες αδελφοί, ότι διά τούτου κηρύττεται προς εσάς άφεσις αμαρτιών. Και από πάντων, αφ' όσων δεν ηδυνήθητε διά του νόμου του Μωϋσέως να δικαιωθήτε, διά τούτου πας ο πιστεύων δικαιούται». [Πράξ. 13:38-39]
Καθώς οι επαγγελίες του Θεού στον Αβραάμ νομιμοποιούσαν τον σαρκικό Ισραήλ και τον βιβλικό ιουδαϊσμό, έτσι και η εκπλήρωση αυτών των επαγγελιών από τον Θεό, νομιμοποιεί και καθιερώνει τον νέο πνευματικό Ισραήλ και τον γνήσιο πρώιμο χριστιανισμό.
«Επειδή εξ αυτού και δι' αυτού και εις αυτόν είναι τα πάντα. Αυτώ, η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν». [Ρωμ. 11:36]
Αυτός ο αμιγής χριστιανισμός, δεν χρειάζεται βεβαίως καμία κοσμική νομιμοποίηση ούτε παντός είδους κοσμική επιβολή διότι βασίζεται στην βουλή του Θεού και στην αβίαστη θέληση του ανθρώπου «Εάν τις θέλει να έρθει οπίσω μου ……. [Ματθ. 16:24]», και είναι θεμέλιο του Θεού στερεό που έχει την εξής σφραγίδα:
«Γνώρισε [έγνω] ο Κύριος τους όντας αυτού, και ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου». [ ΙΙ Τιμ. 2:19]
Ο αγώνας των αποστόλων στην γνήσια αρχέγονη και πνευματικά, όχι σαρκικά, μαχόμενη εκκλησία, ήταν να έρθουν οι πιστοί σε επίγνωση του «μυστηρίου του Θεού, Χριστού, εις τον οποίον είναι κρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως». [Κολ. 2:1-3 WH]
«Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί. Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν, διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν». [Ιωάν. 5:21-23]
«Πας ο αρνούμενος τον Υιόν δεν έχει ουδέ τον Πατέρα. Όστις ομολογεί τον Υιόν έχει και τον Πατέρα». [Ι Ιωάν. 2:23]
«Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πως συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα;». [Ιωάν. 14:9]
Ο κίνδυνος να ξέπεφταν από την αλήθεια οι αδελφοί εν Χριστώ, πήγαζε από την ανθρώπινη αντιφατική και συγκρητιστική ελληνική φιλοσοφία και από την προφορική παράδοση του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού.
«Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών [= λεηλατών] δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης κατά την παράδοσιν των ανθρώπων κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν, ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς και έστε εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος έστιν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας». [Κολ. 2:8-10]
«Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». [Ι Κορ. 1:21]
Ο Ιησούς βασιλεύει!
Μυθολογικά και Ουτοπικά Θρησκευτικά Ιδεώδη από την Ολοκλήρωση της Αποστολικής Διακονίας έως Σήμερα
Μυθολογικά και Ουτοπικά Θρησκευτικά Ιδεώδη από την Ολοκλήρωση της Αποστολικής Διακονίας έως Σήμερα
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Αθήνα, Φεβρουάριος 19, 2020, ώρα 23:59)
Προλεγόμενα
«Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. Ἡ χάρις μετὰ σου· ἀμήν». (Α΄ Τιμ. 6:20-21)
Από αρχαιοτάτων χρόνων, η γέννηση και η εξέλιξη των θεογονικών και των κοσμογονικών μύθων (που ήταν το αποτέλεσμα φιλοσοφικών σκέψεων, για την ερμηνεία της φύσης και την θέση του ανθρώπου σε αυτή) και των θρησκειών που πάντοτε διασυνδέονταν με εθνικούς σκοπούς, αποτέλεσαν και αποτελούν το σημαντικότερο παράγοντα διαμόρφωσης και εξέλιξης των πολιτισμών και της πολύπαθης ιστορίας του κόσμου.
Σύμφωνα με τους θρησκειολόγους, στην προϊστορία γεννήθηκε ο Ανιμισμός (θρησκευτική πίστη του ανθρώπου σε πνευματικές υπάρξεις που εμψυχώνουν την φύση, που οδήγησε στον πρωταρχικό φόβο των πνευμάτων των νεκρών). Ο Ανιμισμός δεν έπαυσε να ανιχνεύεται στον Σαμανισμό, σε θρησκείες, στις πεποιθήσεις της «Νέας Εποχής» (New Age) και στα τηλεοπτικά ή έντυπα παιδικά παραμύθια, όπου η ύλη έχει φωνή, ακούει, βλέπει, δακρύζει κ.ά.. Ακολούθησε ο Τοτεμισμός (η χειροποίητη κατασκευή, από τον μάγο της φυλής, ξυλόγλυπτης απεικόνισης ζώου ή φυτού, που θεωρούσαν ότι έχει ιερές ιδιότητες και προστάτευε την πατριά ή την φυλή) και η Προγονολατρεία (δυαλιστική πίστη, πως οι ψυχές/ζωές των προγόνων είναι αθάνατες πνευματικές οντότητες και μετά τον θάνατο του υλικού σώματος τους εξακολουθούν να προστατεύουν και να βοηθούν τους απογόνους τους).
Η αύξηση των πληθυσμών και η δημιουργία εθνών και κρατών, ανέδειξε ιδιαίτερες ιερές θρησκευτικές δοξασίες, λαϊκά έθιμα, μουσικές και εικαστικές παραδόσεις και μυθικές ενώσεις γήινων εξουσιών με θεϊκές δυνάμεις, που απέβησαν χρήσιμες για την συνοχή των κοινωνιών και την πειθαρχεία τους στην εξουσία. Αποτέλεσμα ήταν να γεννηθούν πολλές θρησκείες και εξουσιαστικά ιερατεία, με ιδιαίτερο τρόπο εκλογής το καθένα[1], των οποίων οι λατρευτικές πρακτικές ήταν συνυφασμένες με την κοινωνική και δημόσια ζωή και ταυτίστηκαν με την έννοια της πατρίδας και του έθνους. Με βασικό θρησκευτικό ερέθισμα το άγνωστο και τον φόβο, η κάθε θρησκεία σύστηνε τον δικό της προστάτη και θαυματουργό θεό ή θεούς, είχε την δική της κοσμοθέαση και ερμηνεία για την ανθρώπινη ζωή και την προέκτασή της μετά θάνατο, έχοντας όμως παράλληλα και ομοιότητες, λόγω κοινών ριζών, από την αλληλεπίδραση των πολιτισμών και την ανέκαθεν τάση των προσήλυτων να προσαρμόζουν την νέα τους πίστη στην υπάρχουσα παλαιά.
Στην αρχαία Μεσοποταμία, οι Σουμέριοι ανέπτυξαν ένα πολύπλοκο πολυθεϊστικό θρησκευτικό σύστημα με διάφορες θηλυκές και αρσενικές θεότητες και δαίμονες και ποικίλες κοσμοθεωρίες. Στην κάθε πόλη-κράτος των Σουμερίων, ο βασιλιάς της ήταν «ο αντικαταστάτης του θεού επί γης» (πατέσι ή ισάκ) με υπερεξουσίες[2]. Την πόλη προστάτευε ο πολιούχος της και του κατασκεύαζαν οικία-ναό (Ziggurat) που ήταν υψηλή ογκώδης κατασκευή με μορφή βαθμιδωτής πυραμίδας. Η κατασκευή αυτή απεικόνιζε την έμφυτη ανάγκη του χοϊκού ανθρώπου να συνδεθεί με το Θείο. Στην γη των Σουμερίων κατοίκησαν οι Χαλδαίοι που ανέπτυξαν την επιστήμη της αστρονομίας και των μαθηματικών, τη μαγεία, τη μαντεία και ανέδειξαν την Βαβυλώνα κοιτίδα της αρχαίας σοφίας. Για τους Χαλδαίους, τα άστρα ήταν αυτόβουλες θεϊκές οντότητες που επιδρούσαν στη ζωή των ανθρώπων οι οποίοι μέσω θεουργιών μπορούσαν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους (Αστρολογία). Στο (Δανιήλ 2:2) οι Χαλδαίοι αναφέρονται ως μάγοι φαρμακευτές και επαοιδοί (= οι ενεργούντες μάγια με ψαλμωδίες).
Οι δοξασίες αυτές μαζί με τον περσικό Ζωροαστρισμό ή Μαζδαϊσμό (οι χρονολογικές απόψεις γέννησής του διίστανται) και την εμφάνιση τον 6ο αι π.Χ., του Κομφουκιανισμού στην Κίνα, του Ορφισμού στην Ελλάδα και του Βουδισμού στην Ινδία, διαμόρφωσαν και την ιστορία των εθνών.
Με την αιχμαλωσία του δεκάφυλου βασιλείου του Ισραήλ από τους Ασσύριους το 752 π.Χ. και την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία του δίφυλου βασιλείου του Ιούδα το 586 π.Χ., ολοκληρώθηκε και η διασπορά στα έθνη των απογόνων του Άβραμ, που καταγόταν από την Ουρ των Χαλδαίων, των οποίων ο ιστορικός μονοθεϊστικός βιβλικός Ιουδαϊσμός, ήταν ο πρόδρομος της αρχέγονης γνήσιας Εκκλησίας του Ιησού Χριστού.
Η γέννηση της Εκκλησίας του Χριστού «ἥτις ἐστὶν τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσιν πληρουμένου» (Εφ. 1:23) δεν ήταν αποτέλεσμα ανθρώπινης εξελισσόμενης θρησκείας, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της εκπλήρωσης των βιβλικών επαγγελιών και των τύπων του βιβλικού Ιουδαϊσμού δια του Ιησού Χριστού, που δόθηκαν από τον Ένα Αληθινό, εξωσυμπαντικό Θεό, μέσω των Εβραίων προφητών Του. Μέσα δε από την εκκλησία έγινε γνωστό εις τις αρχές και τις εξουσίες στα επουράνια η πολυποίκιλος σοφία του Θεού.
«ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ θεοῦ, κατὰ πρόθεσιν τῶν αἰώνων ἣν ἐποίησεν ἐν τῷ Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ κυρίῳ ἡμῶν». (Εφ. 3:10-11)
Η ιδρυθείσα εκκλησία του ζωντανού Θεού, δεν ήταν προσχέδιο μιας ατελούς θρησκείας ή ενός φιλοσοφικού συστήματος, το οποίο παρέδωσε ο Θεός στους «πατέρες - φιλόσοφους» της Ορθοδοξίας, για να το διαμορφώσουν τυπολατρικά, να το αποκρυσταλλώσουν δογματικά και να το εδραιώσουν οικουμενικά με θεσμικό εξαναγκασμό, καταπατώντας το «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν … ». Η εκκλησία του Θεού ήταν και είναι «ο στύλος και το εδραίωμα (= στερέωμα / βάση) της αληθείας» την οποία απέκτησε ο Κύριος και Θεός για τον εαυτό Του, με το δικό Του τίμιο αίμα, για να εξαγγείλει τις αρετές Του.
«Λαόν ον περιποιησάμην τας αρετάς μου διηγείσθαι». (Ησ. 43:21, Ο΄)
Σε αυτούς, που το Πνεύμα το Άγιο έθεσε επισκόπους στην πρώτη εκκλησία (και όχι σε θρησκευόμενους επαγγελματίες ή αυτόκλητους επισκόπους) ο απόστολος Παύλος είπε:
«Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος». (Πράξ. 20:28 GR/Orthodox)
«Υμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν, ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς· οἵ ποτε οὐ λαός, νῦν δὲ λαὸς Θεοῦ, οἱ οὐκ ἠλεημένοι, νῦν δὲ ἐλεηθέντες». (Α΄ Πέτρου προς Εβραίους 2:9-10. Βλέπε και Ωσηέ κεφ. α΄)
Περιεποιήσατο είναι μέση φωνή, αόριστος, ενικός του ρήματος περιποιώ = διαφυλάττω δι’ εαυτόν//σώζω δι’ εαυτόν//αποκτώ δι’ εαυτόν//λαμβάνω τι εις την κατοχήν μου. (Λεξ. Σταματάκου)
Η «αδιάκοπη αποστολική διαδοχή» των θρησκευόμενων επαγγελματιών επισκόπων, που επικαλείται το Ορθόδοξο μυστικιστικό θρησκευτικό σύστημα, δεν αναγνωρίζει την ολοκλήρωση του αυθεντικού αποστολικού έργου. Όμως η εκκλησιαστική γραμματεία και οι ιστορικοί της ύστερης αρχαιότητος αναδεικνύουν με πιστότητα την απουσία νέων αποστόλων, με το κύρος και την δράση των Αποστόλων της Πρώτης Εκκλησίας. Αυτή η διαπίστωση είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το μοναδικό έργο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων, μέσω του Ιησού Χριστού, εκπληρώθηκε στην γενεά των έγκριτων Αποστόλων. Εμείς καλούμαστε απλά να το πιστεύουμε και να αναπαυόμαστε σε αυτό δοξάζοντες τον βιβλικό Ιησού και εξαγγέλλοντες τις αρετές Του, που είναι να διάγουμε ενάρετο βίο. Αγαπώντας δε και συγχωρώντας αλλήλους και διδάσκοντες και διδασκόμενοι με την αλήθεια του Θεού, αποδεικνύουμε ότι είμαστε αληθινά πνευματικά τέκνα Του που μάχονται για την ειρήνη με όπλο την αγάπη και σημαία τον Λυτρωτή και Αληθινό Θεό Ιησού.
«Οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκομεν τὸν ἀληθινόν, καὶ ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος». (Α΄ Ιωάν. 5:20)
Έκτοτε, οι ατελείωτες επεξηγηματικές αναλύσεις για τον «φιλοσοφικό Ιησού» ανέδειξαν την συγγένειά του με τον μυθικό «Αιώνα Ιησού» των Γνωστικών και την διαφορετικότητά του από τον «βιβλικό Ιησού». Οι δε συνοδικές αποφάσεις των φιλόσοφων «πατέρων» που διάβαζαν τα κείμενα των Προφητών και των Αποστόλων με μπούσουλα τις διδαχές της ελληνικής Φιλοσοφίας και Μυθολογίας, σκοπό είχαν να αντικρούσουν άλλες «παρεκκλίνουσες» από την «πατερική σκέψη» θρησκευτικές εκδοχές, γεννήματα του συγκρητισμού των χρόνων εκείνων.
Στο διάβα του χρόνου, οι εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις και η συνεχής ίδρυση νέων εκκλησιών, με φιλόδοξες αποικιοκρατικές βλέψεις και απόλυτες δογματικές πεποιθήσεις, το μόνο που πέτυχαν ήταν να εκθρέψουν την αντιπαλότητα, την θεολογική αλαζονεία, την μισαλλοδοξία, την κενοδοξία και να γεννήσουν ποταμούς αίματος μη κατανοώντας τις ρήσεις του Ιησού.
«Απόστρεψον τὴν μάχαιραν σου εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀπολοῦνται». (Ματθ. 26:62)
Το παλαιό ουδέποτε έπαψε να υπάρχει.
Τα σημερινά χριστιανικά δόγματα και εκκλησίες που έχουν διαμορφώσει και το σύγχρονο παρακμάζοντα Δυτικό πολιτισμό, είναι διασκευές και προσαρμογές παλαιών μεταποστολικών μίξεων, ιουδαιοχριστιανικών, γνωστικών, ανατολικών, αστρολογικών, μυθικών και άλλων θρησκευτικών εκδοχών, που ο χρόνος μετέφερε ή αναζωπύρωσε. Θυμίζουν δε έντονα τις διαμάχες και τις αντεγκλήσεις των ολίγων αρχαίων φιλοσόφων (πολυποίκιλη ελληνική σκέψη) εκ των οποίων μερικοί σύρθηκαν σε «δίκες ασεβείας» από το σύγχρονό τους θεοκρατικό κατεστημένο, όπως ο Αναξαγόρας, ο Σωκράτης κ.ά., διώχθηκαν και δολοφονήθηκαν, όπως ο Ελεάτης Ζήνων, οι Πυθαγόρειοι κ.ά., των οποίων όμως οι θεογονικές και κοσμογονικές θεωρίες, απέτυχαν να δώσουν στους μαθητές τους την γνώση του αληθινού Θεού και ορθές απαντήσεις στις υπαρξιακές και μεταθανάτιες αναζητήσεις τους, θέση που αποτυπώνεται με σαφήνεια σε επιστολή του Παύλου προς Κορινθίους.
« ….. ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν». (Α΄ Κορ. 1:21)
Η εναντίωση αυτή διατυπώνεται στην Π. Διαθήκη και για τους Εβραίους.
«Ταύτα Κυρίω ανταποδίδετε ούτω λαός μωρός και ουχί σοφός ουκ αυτός σου Πατήρ εκτήσατο σε και εποίησεν σε και έκτισέν σε». (Δευτ. 32:6)
«Ησχύνθησαν σοφοὶ καὶ ἐπτοήθησαν καὶ ἑάλωσαν (= έπεσαν, κυριεύθησαν) ὅτι τὸν λόγον κυρίου ἀπεδοκίμασαν σοφία τίς ἐστιν ἐν αὐτοῖς». (Ιερ. 8:9)
Οι λεκτικές αυτές εναντιώσεις στην «σοφία» των ανθρώπων, δεν αναφέρονταν στα ερευνητικά /επιστημονικά επιτεύγματα της αρχαίας διανόησης. Αυτό το έπραξαν αργότερα, ενίοτε και με χρήση ένοπλης νομοθετημένης βίας (βλ. Υπατία), οι εκφραστές του «Καθολικού Ρωμαϊκού Χριστιανισμού», όπως ο Αφρικανός ρήτορας, πρώην Μανιχαίος, Αυγουστίνος, του οποίου η άποψη για τα μαθηματικά ήταν η εξής:
«Ο καλός χριστιανός πρέπει να προφυλάγεται από τους μαθηματικούς και όλους εκείνους που κάνουν κενές προφητείες. Ήδη υπάρχει ο κίνδυνος οι μαθηματικοί να έχουν κάνει συμβόλαιο με τον διάβολο για συσκοτίσουν το πνεύμα και να περιορίσουν τους ανθρώπους στα δεσμά της κολάσεως»[3].
Στις εθνικές «χριστιανικές» εκκλησίες και στις παραφυάδες τους, κάθε λόγος για τον Δημιουργό Θεό και το τετελεσμένο έργο Του για την σωτηρία του ανθρώπου, είναι ελλιπής χωρίς αναφορά στο τέλος του κόσμου. Έχοντας δε διασκευάσει ανώφελες και απαρχαιωμένες ιουδαϊκές τυπολατρίες και επικαλούμενες γνωστικές σοφιστείες, λαϊκές παραδόσεις και θεσμικά επιβεβλημένες, μεταποστολικές, φιλοσοφικές συνοδικές αποφάσεις, υπόσχονται την λύτρωση μέσω αυτών. Διαφημίζουν δε την Παντοδυναμία του Πανάγαθου Θεού, που θα την αποδείξει εξαλείφοντας την ανθρωπότητα και τον κακό υλικό κόσμο, μέσω της εκπύρωσης, καταδικάζοντας τις αθάνατες ψυχές των απίστων σε ακατάπαυστα βασανιστήρια. Είναι αυτοί που μυωπάζοντες κινδυνολογούν, αρνούμενοι να βιώσουν τον καρπό του ολοκληρωμένου και Αιώνιου έργου της σταύρωσης και της ανάστασης του μοναδικού Λυτρωτή και Σωτήρα Ιησού Χριστού, τον οποίον αποδέχονται, σύμφωνα όμως με τα καταστατικά τους.
«ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ φωτὸς ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ». (Εφ. 5:9)
Οι Εγκεκριμένοι Ιουδαίοι Απόστολοι έλαβαν Θεϊκή Εντολή και τελείωσαν με επιτυχία την Αποστολή τους
«Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων. Αμήν». (Μάρκ. 16:20)
Το τέλος του μοναδικού και ανεπανάληπτου αποστολικού έργου[4], στην διάρκεια του οποίου «ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα και με διάφορα θαύματα και με διανομάς του Αγίου Πνεύματος κατά την θέλησιν αυτού» και η καταστροφή της κάτω Ιερουσαλήμ και του επίγειου Ναού της, με τα τυπολογικά του στοιχεία το 70 μ.Χ., τα οποία αντικαταστάθηκαν με την άνω Ιερουσαλήμ και τον επουράνιο Ναό της, σφράγισαν την εκπλήρωση των Μεσσιανικών Προφητειών, που είχαν πανανθρώπινη και οικουμενική διάσταση και την ολοκλήρωση/το τέλος του βιβλικού Ιουδαϊσμού. (Εβρ. 2:4, 12:22, Γαλ. 4:25-26, Αποκ. 21:2, 22),
«Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». (Ματθ. 24:14)
Ο Ιησούς προειδοποιούσε τους Ιουδαίους μαθητές Του για την επικείμενη καταστροφή του επίγειου Ναού της Ιερουσαλήμ και το τέλος του Μωσαϊκού Νόμου και όχι για το τέλος του υπάρχοντος, κακού, κατά τους Γνωστικούς, ορατού αισθητού κόσμου. Για την αρχέγονη εκκλησία ήταν επικείμενα («εν τάχει»), α) η Παρουσία του Κυρίου Ιησού με τη Δόξα του Πατέρα («έρχομαι ταχύ»), β) η καταστροφή (κατάλυση) με φωτιά, του ορατού επίγειου Ναού και των στοιχείων τα οποία τον συνιστούσαν που ήταν οι τύποι των αόρατων επουρανίων «στοιχεία δὲ καυσούμενα λυθήσεται» και γ) η κρίση των ασεβών Ιουδαίων που πότισαν με το αίμα των Προφητών, των Αγίων και των Αποστόλων το χώμα της Αγίας γης «γη και τα εν αυτή έργα ευρεθήσεται», όπως είχε μαρτυρήσει και ο Ιερεμίας στο σαρκικό λαό Ισραήλ, την «καρποφόρον άμπελον» του Κυρίου: «εν ταις χερσίν σου ευρέθησαν αίματα ψυχών αθώων … ». (2:34, LXX)
Για τους εν ζωή τυπολάτρες και ασεβείς εκ των Ιουδαίων των χρόνων εκείνων που απέρριπταν «το Σωτήριον του Θεού» που είδε ο Συμεών με τα μάτια του, η ημέρα του Κυρίου Ιησού θα ερχόταν ως «κλέπτης εν νυκτί». (Λουκ. 2:30, Α΄ Θεσ. 5:2-6, Ιούδας 1:15)
Η Οικονομία του Μυστηρίου «Η οικονομία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ τω τα πάντα κτίσαντι», που δεν είχε γνωστοποιηθεί στις προηγούμενες γενεές [να είναι δηλαδή οι Εθνικοί κατά σάρκα (τα θηρία) συγκληρονόμοι και σύσσωμοι και συμμέτοχοι της επαγγελίας της ζωής, με το δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ (τα πρόβατα)], τελικά αποκαλύφτηκε δια Πνεύματος Αγίου, μέσω του κηρύγματος των Αποστόλων, στην εκκλησία του Ιησού Χριστού. (Εφ. Κεφ. 2, 3:9, Ρωμ. 16:25-27, Κολ. 1:21-28)
«Και ελθών εκήρυξεν ευαγγέλιον ειρήνης εις εσάς τους μακράν (κατά σάρκα Εθνικοί) και εις τους πλησίον (δωδεκάφυλο Ισραήλ), διότι δι' αυτού (του Ιησού Χριστού) έχομεν αμφότεροι την είσοδον προς τον Πατέρα δι' ενός Πνεύματος». (Εφ. 2:17-18)
Το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός που ήταν το Αιώνιο ευαγγέλιο της Σωτηρίας, το «εἰς πάντα τὰ ἔθνη γνωρισθέντος», ανέτρεψε εκ θεμελίων άπαξ και δια παντός, το σύγχρονο του εβραϊκό εθνικισμό (Σιωνισμό), τις πανάρχαιες εβραϊκές και άλλες εθνικές απόκρυφες ή μεταφυσικές κοσμοθεωρήσεις και θεογονικές και ανθρωπογονικές πεποιθήσεις (Καμπάλα, Ζωροαστρισμό, Γνωστικισμό, Πλατωνισμό, Ερμητισμό). Επίσης ανέτρεψε κάθε αρχαία θρησκευτική δοξασία, που ήταν προϊόν ανθρώπινης ερμηνείας και λογικής και ανίσχυρη να σταθεί μπροστά στην δύναμη του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, του οποίου το μήνυμα ήταν:
Η Βασιλεία των ουρανών, συνεπώς ο θρίαμβος και η κυριαρχία Του επί των επουρανίων πονηρών δυνάμεων, των αγγέλων, των αρχών και των εξουσιών. Η γνώση του Αληθινού Θεού, της Μίας Αρχής και η «εν Πνεύματι Αγίω» λατρεία Του.
Η έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον.
Η κοινωνική δικαιοσύνη.
Η δωρεά της αθανασίας, μέσω της σταύρωσης και της ανάστασης Του, για τους Ιουδαίους και τους κατά σάρκα Εθνικούς, υπό προϋποθέσεις. (Εφ. 1:2, Κολ. 2:15, Α΄ Πέτρ. 3:22, Ιωάν. 1:18, 13:34, 3:14, Α΄ Ιωάν. 5:20) Η επικείμενη Παρουσία Του με τη Δόξα του Πατέρα και Κρίση Του για το αίμα των Προφητών, των Αγίων και των Αποστόλων που χύθηκε στην Ιερουσαλήμ από το θεοκρατικό της σύστημα. (Ματ. 23:29-31, Αποκ. 16:5-6)
Το τέλος/ολοκλήρωση του αιώνα του βιβλικού Ιουδαϊσμού και του τυπικού του.
Η Βασιλεία του Ιησού Χριστού δεν ήταν από τούτο τον κόσμο
Ο Ιησούς Χριστός δεν νίκησε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ή άλλη, ανθρώπινη βασιλεία, με σκοπό να γίνει ο ρυθμιστής των πολιτικών και στρατηγικών της εξελίξεων και των θρησκευτικών της μεταρρυθμίσεων. Η Επουράνια Βασιλεία Του δεσπόζει στον ουρανό και στην γη και δεν απειλείται, από τις ηττημένες και κατηργημένες πονηρές πνευματικές εξουσίες και τους νικημένους κοσμοκράτορες του σκότους, ούτε από τα εμπόλεμα, ουτοπικά φιλοσοφικό - θρησκευτικά συστήματα των ανθρώπων. (Ματθ. 28:28, Εβρ. 2:14, Ψαλμ. 8:2, Α΄ Χρον. 29:12)
«Απεκρίθη ο Ιησούς· Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, διά να μη παραδωθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν». (Ιωάν. 18:36)
«Ερωτηθείς δε υπό των Φαρισαίων, πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού, απεκρίθη προς αυτούς και είπε· Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού ούτως ώστε να παρατηρήται· ουδέ θέλουσιν ειπεί· Ιδού, εδώ είναι, ή Ιδού εκεί· διότι ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών». (Λουκ. 17:20-21)
Η ζωή νίκησε τον θάνατο
« … φανερωθείσαν δε τώρα (η χάρις) διά της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου». (Απόστολος Παύλος, Β΄ Τιμ. 1:10)
Ο απεσταλμένος από τον Θεό, Ιησούς [αραμαϊκά (Γεσούα), εβραϊκά (Γεχοσούα) που σημαίνει «ο Θεός είναι σωτηρία»], ήταν η ίδια η Ζωή που φανερώθηκε, για να νικήσει και να καταργήσει τον θάνατο, ο οποίος είχε βασιλεύσει εξ αιτίας της παραβάσεως του πρώτου χοϊκού ανθρώπου. Όσοι θνητοί, εκ του δωδεκάφυλου Ισραήλ και από τους κατά σάρκα Εθνικούς, έλαβαν τον αναστημένο Ιησού, τον έσχατο, δεύτερο άνθρωπο που ήταν εξ ουρανού, έλαβαν την Ζωή, ζωοποιήθηκαν με αυτόν, έγιναν αθάνατοι / αιώνιοι, έγιναν πνευματικά τέκνα του Θεού και αποκάλεσαν τον Ιησού «Εμμανουήλ», που σημαίνει «Μεθ΄ημών ο Θεός», αναγνωρίζοντας Τον έτσι ως τον Ένα Ζώντα και Αληθινό Θεό, την Μία Αρχή, που δίνει ζωή. (Ματθ. 1:23, Α΄Ιωάν. 1:2, 5:20, Α΄ Κορ. 15:45-47, Γαλ. 6:1, Κολ. 2:13, Α΄ Τιμ. 6:19 WH)
«Ο γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ ἐστιν ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ζωὴν διδοὺς τῷ κόσμῳ». (Ιωάν. 6:33)
Ο Ιησούς λοιπόν ήταν «ο Άρτος της Ζωής», «ο Αίρων» την αμαρτία του κόσμου, ο Νικητής του θανάτου και ο Δωρητής της Ζωής. (Ιωάν. 1:29, 6:33, 10:10)
Ήταν ο Εξαγοραστής των Εβραίων, εκ της κατάρας του Μωσαϊκού Νόμου, ώστε να έλθει και στα έθνη η ευλογία του Αβραάμ. (Γαλ. 3:13-14)
Ήταν Αυτός που απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες στα επουράνια και κατήργησε τον έχοντα το κράτος του θανάτου, δηλαδή τον διάβολο, τον πνευματικό πονηρό άρχοντα, του κόσμου τούτου. (Κολ. 2:15, Εβρ. 2:14, Εφ. 2:2, Ιωάν. 16:33)
Ήταν Αυτός, που έκανε την Παλιγγενεσία. (Ματθ. 19:28, Τιτ. 3:5)
Ήταν ο Λόγος της Ζωής, που γέννησε τη Νέα, τη Ζωντανή Κτίση, η οποία δεν είναι πλέον σαρκική, αλλά είναι πνευματική και αιώνια «καθ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση» του Πατέρας της.
«Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν (απεκύησεν) ημάς (ο Θεός) διά του λόγου της αληθείας, διά να ήμεθα ημείς απαρχή τις των κτισμάτων αυτού». (Ιάκωβος προς Εβραίους 1:18)
«Ώστε ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις, τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονεν καινά». (Β΄ Κορ. 5:17)
Το έργο που επετέλεσε ο Τελειωτής του Νόμου και ο Νικητής της βασιλείας του θανάτου και του διαβόλου, ο Ιησούς / η Ζωή, δεν εξελίσσεται, ούτε αναβαθμίζεται, ούτε μεταβάλλεται, ούτε χρειάζεται κάποια μεταρρύθμιση η δογματική αποκρυστάλλωση ή θρησκειοποίηση. Ο δε Νικητής παραμένει πάντοτε Νικητής, χτες και σήμερα και εις τους αιώνες και δεν αναμένεται επαναληπτική αναμέτρηση (ρεβάνς) με τις δυνάμεις του σκότους. (Ρωμ. 5:17, 10:4, Εβρ. 13:8)
Οι θρησκείες εξελίσσονται Αντιθέτως τα ποικίλα νεκρά, θρησκευτικά συστήματα, εξελισσόντουσαν και διαμορφωνόντουσαν σύμφωνα με το οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό τους περιβάλλον και από την μεταξύ τους αλληλεπίδραση και αφομοίωση με στοιχεία άλλων θρησκειών. Το αυτό δε θα πράττουν πάντοτε, παράγοντας συνεχώς νέες θρησκευτικές αποχρώσεις μη δυνάμενες να διαφωτίσουν ή να ζωοποιήσουν. Εξ αυτών, τα επικρατέστερα συμμαχούσαν με την κοσμική εξουσία, ενίοτε και την εξασκούσαν, μεταβαλλόμενα έτσι σε ολοκληρωτικά θρησκευτικοπολιτικά συστήματα.
Αυτό συνέβαινε και συμβαίνει, διότι οι θρησκείες εξυπηρετούν φιλοδοξίες επίγειων συμφερόντων, εθνικών, προσωπικών, ή συντεχνιακών, με πρόφαση το θέλημα του Θεού και ουτοπικά θρησκευτικά ιδεώδη, όπως ότι ο επίγειος χαμένος παράδεισος θα ανακτηθεί με την έλευση του Μεσσία που θα εγκαθιδρύσει μια χιλιετή ειρηνική βασιλεία επί της γης ή ότι θα έρθει η επίγεια βασιλεία του σαρκικού «Ισραήλ» ή ότι θα αναβιώσει το «χριστιανικό» Βυζάντιο ή ότι θα έρθει η επίγεια βασιλεία του Ισλάμ ή η επίγεια βασιλεία του ιστορικού Αντίχριστου ή ότι επίκειται το τέλος της ιστορίας και άλλα φαιδρά.
Δημιουργώντας δε οι θρησκείες κατάλληλες δομές εξουσίας με ευκαιρίες καριέρας και κινδυνολογώντας προς εκφοβισμό (Αντίχριστος, αιώνια κόλαση, αρπαγή εκκλησίας, συντέλεια του κόσμου) χειραγωγούν την πνευματική ελευθερία των αδαών θρησκευόμενων, αδρανοποιώντας τους την ικανότητα της κριτικής σκέψης και καθιστώντας τους θρησκόληπτους, οπαδούς κερκίδας και παθητικούς δέκτες μυθοπλασιών.
Οι αντιδράσεις στη δράση του Ιησού και των Αποστόλων Η ειρήνη «Pax Romana» που επετεύχθη στρατιωτικά από τον Καίσαρα Αύγουστο, συνέβαλε στην οικονομική και κοινωνική σταθερότητα της πολυεθνικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Καθώς θεωρούσαν όλα τα ειδωλολατρικά κράτη, έτσι και για τους Ρωμαίους πολιτικούς, η συνέχεια της ρωμαϊκής ισχύος, εξαρτιόταν, από την θρησκευτική αφοσίωση στα σεβάσματά της, ιδιαίτερα δε στο πρόσωπο του «θεϊκού υιού του θεού» Καίσαρα (το επώνυμο του μονάρχη Ιουλίου Καίσαρα είχε υιοθετηθεί ως βασιλικός τίτλος) και της «Αιώνιας Ρώμης». Όποιος δε έλεγε εαυτόν βασιλέα, θεωρείτο εχθρός της Ρώμης και θανατώνονταν.
Το τελευταίο, ήταν και η αιτία σταύρωσης του Ιησού, του οποίου η θανατική ετυμηγορία δεν ήταν θρησκευτική, διότι «Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν (Ιωάν. 5:18)», αλλά πολιτική, διότι «Πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα αντιλέγει εις τον Καίσαρα» σύμφωνα με το δόλιο κατηγορητήριο των Ιουδαίων. (Ιωάν. 19:12)
«ὁ θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν ἤγειρεν Ἰησοῦν ὃν ὑμεῖς διεχειρίσασθε κρεμάσαντες ἐπὶ ξύλου». (Πράξ. 5:30)
Όμως ο λόγος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του επίγειου Ναού της, ως αποτέλεσμα της αποτυχημένης επανάστασης των Ιουδαίων εθνικιστών / Ζηλωτών, που νόμιζαν ότι θα εξέλθουν νικητές λόγω της εκλεκτής βιολογικής καταγωγής τους, ήταν πολιτικός, διότι αρνούνταν την ρωμαϊκή κατοχή και θρησκευτικός, διότι όσοι δεν προσκυνούσαν την εικόνα του Αυτοκράτορα και της Αιώνιας Ρώμης θανατώνονταν. Βλέπε: «Τα θηρία της αποκάλυψης».
Ωστόσο, οι συνέπειες της «Pax Romana» (εφαρμογή του Ρωμαϊκού Δίκαιου, κοινή γλώσσα, οδικό και θαλάσσιο δίκτυο, κοινό νόμισμα), ήταν ευνοϊκές για την πραγματοποίηση πάσης φύσεως αποστολών και την διακίνηση αγαθών και ιδεών. Επιπροσθέτως, η οργάνωση των εβραϊκών συναγωγών στα έθνη, διευκόλυνε την διάδοση του θείου μηνύματος, που ένωσε τους διασπαρμένους εκλεκτούς, από το δεκάφυλο οίκο Ισραήλ και από το δίφυλο οίκο Ιούδα, κάτω από το Αρχηγό της Ζωής Ιησού, ένωση, που εκπλήρωσε την προφητεία του Ωσηέ και αποτέλεσε την μήτρα των πρώτων Εβραίων μαθητών (απαρχή). (Ωσηέ 1:9-11, Α΄ Πέτρ. 2:10, Ιωάν. 11:51-52)
Το κήρυγμα των εκλεγμένων Ιουδαίων Αποστόλων, που είπαν όσα είδαν και όσα άκουσαν από τον Ιησού και «όχι μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες», είχε δύο μέτωπα αντίστασης και αντίδρασης. Πρώτα ήρθε αντιμέτωπο με την εβραϊκή, δαυϊδική, εθνικιστική πίστη (Φαρισαϊκός Ιουδαϊσμός) και την απόκρυφη ιουδαϊκή παράδοση (Καμπάλα), που αντιπροσώπευαν ισχυρές ιουδαϊκές σέχτες και με Ιουδαίους μάγους (Πράξ. 13:6). Κατόπιν δια του Αποστόλου Παύλου και των συνεργατών του, ήρθε αντιμέτωπο με την κατά τόπους, εθνική θρησκευτική πίστη, με μορφές αποκρυφισμού και μαγείας και με την τότε διαδεδομένη ελληνική αντιφατική σκέψη και την Μυθολογία.
Τα μέτωπα αυτά αντιμετωπίστηκαν, από τους εντολοδόχους του Ιησού και υπηρέτες του Λόγου, όχι με αυτοκρατορικούς απειλητικούς νόμους (έδικτα) ούτε με ένοπλη βία, αλλά με κήρυγμα και διδαχή και με ενέργειες Πνεύματος Αγίου[5]. Οι δε αντιδράσεις και οι επιβουλές των εναντίων, καθώς και οι βιβλικές παρεκκλίσεις και οι θεολογικές επιμιξίες, που προκλήθηκαν εκ των προσερχόμενων στην πίστη του Ιησού, με σιωνιστικό, καμπαλιστικό ή μυθολογικό παγανιστικό ιστορικό, υπήρξαν ισχυρές και ποικίλες.
Έτσι, όσοι Ιουδαίοι πιστοί (Ιουδαιοχριστιανοί), ήταν ζηλωτές του Νόμου και των πατρώων παραδόσεων (Πράξ. 21:20), έφεραν μέσα στις νεοσύστατες ιουδαϊκές χριστιανικές κοινότητες, σιωνιστικές αντιλήψεις, παλαιοδιαθηκικές πρακτικές και ιουδαϊκούς απόκρυφους μύθους. Ομοίως και οι Εθνικοί πιστοί (Εθνικοχριστιανοί) έφεραν τις δικές τους αρχαίες θρησκευτικές, μυθολογικές, αντιλήψεις και προκαταλήψεις, και απόκρυφες γνώσεις, τις οποίες και έμιξαν με την αποστολική Διδαχή, γεγονός, που εκτός, από την θεσμική επιβολή της «Ορθόδοξης» άποψης, συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην εδραίωση του μεταλλαγμένου Χριστιανισμού στον εθνικό κόσμο, αφού οι Εθνικοί προσήλυτοι αναγνώριζαν κοινά στοιχεία πίστης.
Αποτέλεσμα αυτών των προσμίξεων ήταν να δημιουργηθούν νέες θρησκευτικές τάσεις και ρεύματα και να ιδρυθούν ανορθόδοξα και αντίπαλα θρησκευτικά μεσσιανικά προσωποπαγή κινήματα και εκκλησίες, που ονοματίσθηκαν, είτε από το όνομα του εκάστοτε ιδρυτή τους, που ως φορέας απελευθερωτικού μηνύματος ήταν αναμφισβήτητος, είτε από τον τόπο καταγωγής τους, είτε από τις πρακτικές τους.
Τα κινήματα αυτά, ήγειραν χρόνιες δογματικές διαμάχες, συχνά βίαιες, με την ισχυρότερη οικονομικά και υποστηριζόμενη, από την ελίτ της εξουσίας «Ορθόδοξη» φιλοσοφική μυστικιστική τάση, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθούν ή να διωχθούν. Εκτός από τα πιστεύω τους, άλλοι λόγοι που διώχθηκαν, ήταν ότι κατάγγελλαν την αυθαιρεσία της εξουσίας και την πλεονεξία και ανηθικότητα των πλουσίων και του κλήρου. Όσοι επέζησαν από τους διωγμούς, μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Ανατολής ή όπου αλλού μπορούσαν να διασωθούν, με αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή με νέες δοξασίες και τοπικές κουλτούρες και να παραχθούν και πάλι καινούργιες θρησκευτικές μίξεις και σέχτες.
Τα περισσότερα από αυτά τα κινήματα, είχαν κοινό παρονομαστή πίστης σε διαρχικά συστήματα, στην αρνησικοσμία, σε μεσσιανικές αναμονές και στην προσδοκία της κυρίαρχης εμφάνισης του κακού (Αντίχριστος). Κατ΄ αυτούς η εμφάνιση του Αντίχριστου, θα σύρει τον Θεό α) στον «Τελικό» πόλεμο μεταξύ καλού και κακού[6] (εσχατολογικός πόλεμος των Υιών του Φωτός και των Υιών του Σκότους), β) στην «Κρίση» των ανθρώπων και γ) στην κατάταξή τους στον Παράδεισο ή στην Κόλαση (στον Παράδεισο των ύμνων ή στον Οίκο του ψεύδους κατά τους Ζωροάστρες). Έπειτα αναμένεται το «Τέλος» του υπάρχοντος αισθητού κόσμου, δια της εκπύρωσης και η εμφάνιση νέου με την Θεϊκή Τάξη αποκατεστημένη.
Οι αντιλήψεις αυτές παρουσιάζουν τον Θεό, για τον οποίο ο ψαλμωδός ψέλνει «ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου κύριε πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας», ως έναν πειραματιστή κοσμοποιητή, που κοπιάζει για να πετύχει την ιδανική κτίση και να σώσει τελικά τον Εαυτό Του.
Οι περισσότερες, από αυτές τις εσχατολογικές φαντασιώσεις, απαντώνται και στην κοσμοθεωρία του περσικού Ζωροαστρισμού, ή Μαζδαϊσμού, με ιδρυτή τον Πέρση μάγο Ζαρατούστρα ή Ζωροάστρη και παραλλαγή τον Ζουρβανισμό[7]. Οι Ζωροάστρες πίστευαν σε ανταγωνιστικό δυϊσμό και εξελισσόμενοι επινόησαν την δική τους ιδιόμορφη τριάδα, [Ωρομάσδης ή Αχούρα Μάσδα (η ενσάρκωση του καλού) – Μίθρας (το καλό πνεύμα, θεός του φωτός, μεσίτης, σωτήρας, επόπτης και άρχων του κόσμου) και Αριμάν (η ενσάρκωση του κακού), που συγγενεύει με τις τρις αρχέγονες Αρχές των Σηθιανών Γνωστικών, «Φως – Ανάσα (Πνεύμα)-Σκότος»[8].
Σε αντίθεση με κάποιες φιλοσοφικές τάσεις, όπως ο Πλατωνισμός, που δίδασκε ότι ο κόσμος είναι αΐδιος, όπως και το αρχέτυπό του, εσχατολογικές φαντασιώσεις απαντώνται και σε άλλες αρχαίες θρησκείες και δαιμονικούς χρησμούς (Σιβυλλικοί χρησμοί) και αναπαράγονται έως και σήμερα από διάφορες θρησκείες Δυτικές και Ανατολικές, αλλοιώνοντας έτσι την Παλαιοδιαθηκική και Καινοδιαθηκική κοσμοθεώρηση και θέτοντας την ανθρωπότητα σε αναμονή του τέλους της, μετατρέποντας το «εδώ και τώρα», μη προθεσμιακό, αλλά αέναο μήνυμα της ζωής, του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, σε ουτοπία.
«Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 3:36)
«Καὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ εἰς γενεὰς καὶ γενεὰς τοῖς φοβουμένοις αὐτόν». (Λουκ. 1:59)
Σύμφωνα δε με τη δυναμική τους και τη χρησιμότητα τους, τα θρησκευτικά αυτά κινήματα έλαβαν και την ανάλογη πολιτική στήριξη, που καθόρισε την εδραίωση και την κατάταξη τους στο κοσμικό θρησκευτικό στερέωμα. Μέσα από αυτές τις υπόγειες ιστορικές διαδρομές της αλληλεπίδρασης και της θεσμικής ή εξωθεσμικής αλληλοεξόντωσης (θρησκευτικοί πόλεμοι, διωγμοί) των σιωνιστικών, των γνωστικών, των ζωροαστρικών, των «ορθοδόξων», των μυθολογικών και άλλων θρησκευτικών κινημάτων, διαμορφώθηκε και το σύγχρονο μωσαϊκό των χριστιανικών δογμάτων και των εθνικών Εκκλησιών.
Όμως, οι εκφραστές αυτών, απέτυχαν να πείσουν την ανθρωπότητα, για την ύπαρξη μιας «Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» και για τις σταθερές αλήθειες, ότι ο Θεός είναι αγάπη με οικουμενική έννοια, ότι είναι Ένας (όχι δυαδικός ή τριαδικός ή τετραδικός κ.λπ.) και ότι είναι ο Δωρητής της Αιωνίου Ζωής, χωρίς την ανάγκη εκτέλεσης νεκρών τυπικών τελετουργιών ή θεουργιών και ύπαρξης θεσμοθετημένων και ιεραρχημένων, αμειβόμενων (επαγγελματικών) ή μη αμειβόμενων, ιερατείων.
«Ο Θεός είναι πνεύμα, και εκείνοι οπού τον προσκυνούσι κάμει χρεία να τον προσκυνούσι με πνεύμα και με αλήθεια». (Ιωάν. 4:24 Μετάφραση: Μάξιμου του Καλλιουπολίτου)
Ποιοι προσηλυτιζόντουσαν Προσήλυτοι σε αυτά τα μυθολογικά και ουτοπικά θρησκευτικά κινήματα, γινόντουσαν και γίνονται, δια τους εξής λόγους: Απαιδευσία, άγνοια ή παρανόηση των εβραϊκών Γραφών, οικονομική ένδεια, κυβερνητική ή θρησκευτική καταπίεση, φιλοδοξία, μυστικιστική τάση, περιέργεια και φόβος για τα μέλλοντα, θρησκευτική προκατάληψη, ειδικές οικογενειακές ή κοινωνικές επιρροές, προσωποληψία, τυχοδιωκτισμός, πλουτισμός, φιληδονία (αντινομιστές) και άλλα παρόμοια τούτων.
Ιδιαιτέρως οι φτωχοί των χαμηλών κοινωνικών τάξεων ήταν επιρρεπέστεροι στο να αποδεχτούν και να ακολουθήσουν μεσσιανικούς και χιλιαστικούς θρύλους, διότι απέβλεπαν στην βελτίωση των υλικών συνθηκών διαβίωσης και σε ένα Παράδεισο επί της γης. Θέλοντας δε να επισπεύσουν την εκπλήρωση των ονειρικών τους προσδοκώμενων, κάποια κινήματα επηρεαζόμενα, από την απατηλή αποκαλυπτική οδηγία των προφητών ηγετών τους, μετατρέπονταν σε αναρχικά ένοπλα κινήματα που τον μεσαίωνα εξελίχτηκαν σε λαϊκές σταυροφορίες των φτωχών και εξαθλιωμένων. Έδρασαν είτε αυτόνομα, σφάζοντας απίστους και λεηλατώντας πλούσιους κληρικούς και ιδιώτες, είτε υπηρετώντας το θρησκευτικό ιμπεριαλισμό της «χριστιανικής» Δύσης, εντασσόμενοι στις επίσημες σταυροφορίες για την άλωση της «χριστιανικής» Ανατολής και την απελευθέρωση της Αγίας πόλης!!![9].
Όπως συμβαίνει και σήμερα, οι αυτοδιορισμένοι ταγοί και ιδρυτές των ανορθόδοξων αυτών προσωποπαγών κινημάτων, εκμεταλλευόμενοι τις σύγχρονές τους πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και θρησκευτικές συγκυρίες, τα φυσικά φαινόμενα (σεισμοί, πλημμύρες, τσουνάμια, καύσωνες, θύελλες, εκλείψεις ουρανίων σωμάτων, πυρκαγιές κ.λπ.), τις επιδημίες, τις πολεμικές συρράξεις των ιμπεριαλιστών, τις επαναστάσεις των καταπιεσμένων και αδικουμένων τάξεων, την από πάντοτε έκλυση των ηθών (που κάποιοι και από αυτούς κρυφά ή φανερά εξασκούσαν) και τα λοιπά κοσμικά δρώμενα και τις διεθνείς προσωπικότητες, καλλιεργούσαν φοβικές κοινωνίες, που ήταν εύκολο να τις χειραγωγήσουν. Αναγγέλλοντας τους δε συνεχώς έναν ερχόμενο κακό παγκόσμιο ηγέτη (Αντίχριστος) και μια επικείμενη μακρόχρονη ειρηνική βασιλεία επί της γης, σηματοδοτούσαν το επερχόμενο τέλος της Ιστορίας[10].
Οι εξαπατημένοι προσήλυτοι πείθονταν, ότι θα ζούσαν τον Παράδεισο στην γη, ότι θα λύτρωναν την αθάνατη ψυχή τους που ήταν φυλακισμένη στο κακό γήινο σώμα τους (που παραμένει κύρια επιδίωξη του ασκητισμού/μοναχισμού με πλατωνικές καταβολές) και ότι θα γλύτωναν τον εσαεί βασανισμό, μετά τον φυσικό τους θάνατο (Κόλαση) που είναι ωφέλιμο διαχρονικό φοβικό ψέμα, που ενέπνευσε και τον ποιητή Δάντη (1308-1321), με παγανιστική προέλευση, προς αποτροπή εκτέλεσης της αμαρτίας, που όμως αντικαθιστά και ανατρέπει την χάρη και την δύναμη του Ιησού Χριστού[11]. Κυρίως δε τους καλλιεργούνταν η ψευδαίσθηση, ότι οι αποδεχόμενοι τις μεσάζουσες υπηρεσίες, των εκ Θεού εκλεγμένων ηγετών τους, θα κέρδιζαν την εύνοια του Υψίστου και θα γινόντουσαν οι εκλεκτοί Του.
Παράθεση των Κυριότερων Μεταποστολικών Ουτοπικών θρησκευτικών Κινημάτων
«Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ». (Β΄ Κορ. 11:13)
Τα μεταποστολικά θρησκευτικά κινήματα, με εξωβιβλικές ερμηνείες και δοξασίες, βασισμένες ή επηρεασμένες από ζωροαστρικές, αστρολογικές, καμπαλιστικές, πλατωνικές και αποκρυφιστικές διαρχικές διδαχές που έπαιξαν ρόλο στην διαμόρφωση των σύγχρονων εκκλησιών και πολλών χριστιανικών δογμάτων, ήταν τουλάχιστον ογδόντα, σύμφωνα με τον εβραϊκής καταγωγής Επιφάνιο της αλεξανδρινής σχολής. Τα κυριότερα είναι:
Γνωστικοί. Ο όρος «Γνωστικισμός» είναι μεταγενέστερος και δηλώνει χριστιανίζουσα θρησκευτική τάση με πολλές διακλαδώσεις που συνδύαζε στοιχεία αποκρυφιστικά, ειδωλολατρικά, μυθολογικά, αστρολογικά, φιλοσοφικά και στοιχεία από την Π.Δ. και την Κ.Δ.. Οι οπαδοί της, οι «Γνωστικοί», ονόμαζαν εαυτούς («ομοουσίους» τω Θεώ), όρος που απαντάται στους Ορφικούς[12], στον Ερμητισμό και στο «Ορθόδοξο» εκκλησιαστικό μυστικιστικό σύστημα. Δηλωνόντουσαν γνήσιοι Χριστιανοί «εσμέν εξ απάντων ανθρώπων ημείς χριστιανοί μόνοι»[13] και ήταν σε αντιπαράθεση με τo μυστηριακό πνευματικό μονοπώλιο της «Καθολικής Εκκλησίας», αν και είχαν πολλά κοινά σε θεολογικό και τελετουργικό επίπεδο. Τα όσα είναι γνωστά περί της διδαχής τους και των πρακτικών τους προέρχονται κυρίως από αντιπάλους φιλοσόφους και συγγραφείς, όπως τον Ιππόλυτο Ρώμης, τον Κλήμη Αλεξάνδρειας, τον Ειρηναίο Λυώνος, τον Ωριγένη, τον Επιφάνιο, και από τα κείμενα της βιβλιοθήκης του Ναγκ Χαμαντί που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή Χοινοβοσκίον της Αιγύπτου στα τέλη του 1940. Ο χρόνος εμφάνισης των διαφορετικών σχολών των Γνωστικών είναι ασαφής. Το βέβαιο είναι ότι η ψευδώνυμη γνώση τους που εκφραζότανε ή με απόλυτη εγκράτεια ή με άκρατη ακολασία, ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στις τάξεις των πρώτων Ιουδαιοχριστιανών, με τους οποίους και συμποσίαζαν, γεγονός που μαρτυρεί ότι υπήρξε εβραϊκός Πρωτογνωστικισμός, με αντιλήψεις που προσέγγιζαν τα αρχαία αιγυπτιακά Ερμητικά Κείμενα και την ελληνική Μυθολογία. Αμφιλεγόμενη είναι η άποψη, ότι ίχνη Γνωστικισμού ανιχνεύονται στο ασκητικό μεσσιανικό κίνημα των Εσσαίων, που αυτοαποκαλούνταν «Υιοί του Δικαίου» και κατήγγελλαν την αυταρχική θρησκευτικοπολιτική ιουδαϊκή εξουσία.
Οι λατρευτικές πράξεις των Γνωστικών συνοδεύονταν από επικλήσεις πνευμάτων, άσματα με μουσική, προσευχές, δοξολογίες και εκστατικές ρήσεις (προφητείες, γλωσσολαλιά, ξόρκια). Έχοντας σαφή επιρροή του ορφικού μοτίβου «είμαι παιδί της Γης και του έναστρου ουρανού, το γένος μου είναι ουράνιο» αναζητούσαν τρόπους να επιστρέψουν στον ουρανό, που πίστευαν ότι ήταν η καταγωγή τους. Αδιαφορούσαν για τα εγκόσμια και μη θέλοντας να παγιδέψουν και άλλους σε αυτόν τον ελαττωματικό κόσμο ασκούσαν την αγαμία, θεωρώντας ότι «το γαμείν και γεννάν από του σατανά είναι»[14]. Καταδίκαζαν την κρεοφαγία και την οινοποσία και επιδίδονταν στον ασκητισμό (στοιχεία που απαντώνται και στους Ορφικούς), τιμωρώντας έτσι την φυσική σάρκα, που τη θεωρούσαν φυλακή του πνεύματος και τη συνέδεαν με το κακό.
Κατά τον Πλάτωνα ο περιορισμός της αθάνατης ψυχής σε ένα σώμα είναι το ίδιο με φυλάκιση σε τάφο (= σήμα στην αρχαία) «τάφος γαρ έστι το σώμα της ψυχής» . Οι δε Ορφικοί σώμα εννοούσαν το νεκρό σώμα (το πτώμα) και το ζωντανό «δια το σώον (που δεν έχει υποστεί βλάβη) άμα συν αίματι Ον».
Αντίθετα, εκτός των μετριοπαθών, κάποιες τάξεις των Γνωστικών, οι «Αντιτάκτες», υποστήριζαν τον Αντινομισμό (= θεωρία που απορρίπτει τον ηθικό νόμο και προτάσσει τη ελεύθερη βούληση) και συμμετείχαν σε σεξουαλικά λατρευτικά όργια, θεωρώντας την ακραία ακολασία ως το μέσο καταπολέμησης της κακής υλικής σάρκας, από την οποία έπρεπε να απελευθερωθεί η θεϊκή φύση (οργιαστικός Γνωστικισμός), ενώ άλλοι προέβαιναν σε αυτοευνουχισμό.
Στους κόλπους του Γνωστικισμού αναπτύχθηκε και η ιδέα του Δοκητισμού ( ο Ιησούς φαινομενικώς είχε σώμα και φαινομενικώς σταυρώθηκε), με εισηγητή τον Ιουδαιοχριστιανό Κήρινθο, με αιγυπτιακή παιδεία, που ήταν και ο εισηγητής του Χιλιασμού. Τον Δοκητισμό, με παραλλαγές, τον ασπάσθηκαν, εκτός από τους Κηρινθιανούς, οι περισσότερες γνωστικές ομάδες. Εικάζεται ότι στους Μεσσαλιανούς γεννήθηκε και η ιδέα της μεταβολής του σώματος του Χριστού άλλοτε σε υλικό και άλλοτε σε πνευματικό, οι δε Οφίτες έλεγαν ότι το αναστημένο σώμα του Ιησού ήταν ψυχικό και πνευματικό[15]. Μερίδα των Γνωστικών πίστευε ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τρεις ουσίες, την ύλη, την ψυχή και το πνεύμα και ανάλογα με το πια επικράτησε αναπτύχθηκαν σε υλικούς, ψυχικούς και πνευματικούς[16].
Θεϊκή διαρχία των Γνωστικών Η θεογονία, κοσμογονία και ανθρωπογονία μεταξύ των Γνωστικών ήταν ποικίλη με βάση τον πλουραλισμό και την διαρχία (φιλοσοφική θεωρεία που ερμηνεύει τον κόσμο με βάση δύο ανταγωνιστικών δημιουργών αρχών (θεών) μία κακή και μία αγαθή και εκ των οποίων προκύπτουν δύο ξεχωριστοί, ανόμοιοι, αντίθετοι μεταξύ τους κόσμοι, ο κακός αισθητός και ο πνευματικός ή νοητός), θέσεις αντίθετες με την βιβλική αφήγηση της Mίας Αρχής / Ενός Θεού, δια του οποίου κτίσθηκαν τα ορατά και τα αόρατα.
«Καὶ φωτίσαι τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ θεῷ τῷ τὰ πάντα κτίσαντι». (Εφ. 3:9)
Μορφές διαρχικών απόψεων συναντάμε στον Ζωροαστρισμό, στον Ορφισμό, στον Πυθαγορισμό κ.ά., καθώς και στον Στωικισμό στον οποίο και θα αναφερθούμε για τον σκοπό της παρούσας μελέτης. Οι Στωικοί (φιλόσοφοι της «Ποικίλης Στοάς» 300π.Χ. – 250 μ.Χ.) είχαν ως αρχή το «ομοφώνως τη φύσει ζην» και εκπροσωπούντο από τρεις τάσεις. Επηρεασμένοι από τον Ηράκλειτο που θεωρούσε «ως ουσία της ειμαρμένης τον Λόγο, ο οποίος διαποτίζει την ουσία του σύμπαντος» και από τον Ερμητισμό όπου «ο Θωθ είναι ο Λόγος που διαποτίζει και διαπερνά τα πάντα»[17], πίστευαν ότι υπάρχουν δύο αρχές στο σύμπαν, η ενεργητική, που είναι ο Θεός ή Λόγος, «το ποιούν» και η παθητική, που είναι η Ύλη «το πάσχον». Ο Λόγος που ενυπήρχε μέσα στην ύλη (ενδοσυμπαντικός θεός), δημιούργησε μέσω αυτής τα όντα, διατηρώντας την ενότητά τους και την αιώνια τάξη. Για τους Στωικούς ο θεός είναι ταυτόχρονα, το κάθε τι στη φύση (πανθεϊσμός) και όλα μαζί είναι ο θεός (υλιστικός μονισμός). Πίστευαν στην ειμαρμένη και την θεία πρόνοια και έλεγαν ότι ο άνθρωπος συνδέεται με την «παγκόσμια ψυχή» μέσω μιας εσωτερικής προσωπικής θεότητας, που ήταν ο «Δαίμων εαυτός» και κατά συνέπεια υπήρχε αλληλοεπίδραση των ουρανίων και των επιγείων όντων «η αρχή της συμπάθειας». Η άποψη αυτή συγγενεύει με την Χαλδαϊκή Αστρολογία και θεουργία και ήταν το υπόβαθρο, για τις αστρολογικές προβλέψεις και την μαντεία. Όπως και οι Επικούρειοι, φιλόσοφοι του «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ αποθνήσκομεν», δεν δεχόντουσαν την αθανασία της ψυχής αλλά πίστευαν ότι η ψυχή διαλύεται αμέσως μετά την νέκρωση του σώματος ή ότι ζει έως να αναλωθεί από τη μέλλουσα εκπύρωση και την επαναδημιουργία στη συνέχεια του ίδιου κόσμου (Παλιγγενεσία). Ο Στωικός Χρύσιππος ορίζει την ψυχή ως «πνοή μέσα μας έμφυτη, αδιάσπαστη, που διατρέχει όλα τα μέρη του σώματος, όσο η ομαλή αναπνοή του ζωντανού όντος είναι παρούσα στο σώμα»[18]. Αυτή την «ψυχική πνοή», οι Στωικοί την κατέτασσαν σε οκτώ επίπεδα, το Ηγεμονικόν ή η Διάνοια ή ο Νους που ήταν και το κέντρο όλων, τις πέντε Αισθήσεις, το Σπερματικόν και το Φωνητικόν.
Ανθρωπολογική διαρχία Παράγωγο της θεϊκής διαρχίας των Γνωστικών και λοιπών φιλοσοφικών συστημάτων είναι η ανθρωπολογική διαρχία, η οποία διχάζει τον άνθρωπο σε δύο στοιχεία, το αισθητό θνητό σώμα και την νοερά αθάνατη ψυχή (την προ-υπάρχουσα κατά τους Χαλδαίους, τον Πλάτωνα , τον Φίλωνα, τους Γνωστικούς κ.ά.). Κατά συνέπεια ο άνθρωπος είναι μέτοχος και των δύο αρχών και της Καλής και της Κακής και εάν αποδράσει από το σώμα που μετέχει της Κακής αρχής, σώζεται. Η ιδέα αυτή αντιτίθεται στην βιβλική αφήγηση, όπου «ψυχή» εννοείται η εκ του ενός Ζωοδότη Θεού προέλευση της ζωής που υπάρχει σε κάθε ζωντανό κτίσμα, χωρίς την πλατωνίζουσα διάκριση των Γνωστικών. Κατά την εβραϊκή Βίβλο, η «ψυχή» δεν αναφέρεται σε ένα μόνο τμήμα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά σημαίνει τον ολόκληρο άνθρωπο, ως ενιαία ζωντανή υπόσταση «και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν», που στην πορεία καθυποτάχθηκε από τον θάνατο «εβασίλευσε ο θάνατος». (Γεν. 2:7, Ρωμ. 5:14-17)
«Και γαρ απ΄ αρχής Αδάμ τη έκτη ημέρα πλασθείς από γης και λαβών το εμφύσημα εζωογονήθη». (Επιφανίου, Πανάριον κεφ. 4)
«ὅτι πᾶσαι αἱ ψυχαὶ ἐμαί εἰσιν ὃν τρόπον ἡ ψυχὴ τοῦ πατρός οὕτως καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ υἱοῦ ἐμαί εἰσιν ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα αὕτη ἀποθανεῖται». (Ιεζ. 18:4)
«Καὶ ἐπὶ πάσῃ ψυχῇ τετελευτηκυίᾳ οὐκ εἰσελεύσεται ἐπὶ πατρὶ αὐτοῦ οὐδὲ ἐπὶ μητρὶ αὐτοῦ οὐ μιανθήσεται». (Λευ. 21:11 Ο΄)
«Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω». (Ρωμ. 13:1)
«ἀποστείλας δὲ Ἰωσὴφ μετεκαλέσατο Ἰακὼβ τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ πᾶσαν τὴν συγγένειαν ἐν ψυχαῖς ἑβδομήκοντα πέντε». (Πράξ. 7:14)
«…λέγων ἐγερθεὶς παραλάβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου». (Ματθ. 2:20)
«Και εἶπεν Σαμψών αποθανέτω ψυχή μου μετὰ ἀλλοφύλων». (Κρ. 16:30)
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι εβραϊκές βιβλικές αναφορές και ο αντιαιρετικός Επιφάνιος, αντικρούουν την πλατωνίζουσα Ανατολική πίστη περί αθανασίας της ψυχής, όπως αυτή διατυπώνεται σε «Εξοδιαστικό» ιερομονάχων του 16ου αιώνα.
«Ο Θεός ημών ο δημιουργός και ευεργέτης απάσης της κτίσεως ο κατασκευάσας τον άνθρωπον εκ σώματος αισθητού τε και χοϊκού και νοεράς και αθανάτου ψυχής …»[19].
Ο Αριστοτέλης ομοίως αντικρούει τον Πλάτωνα λέγοντας ότι: «Ότι μεν ούν ουκ έστιν η ψυχή χωριστή του σώματος, ή μέρη τινά αυτής – ή μεριστή πέφυκεν – ουκ άδηλον»[20].
Το δόγμα της «αθανασίας της ψυχής» είναι άμεσα συνδεδεμένο με την δοξασία της μετεμψύχωσης, όπου η ψυχή μετά τον θάνατο του σώματος αναχωρεί και εισέρχεται σε άλλο σώμα ανθρώπου, ζώου ή φυτού, μέχρι να γίνει η κάθαρση της και να επιστρέψει στην προ της πτώσεως της κατάσταση. Η άποψη αυτή μαζί με την πλατωνίζουσα «χριστιανική» άποψη ότι ο «θνητός» άνθρωπος έχει μέσα του μία νοερά αθάνατη υπόσταση που ή θα απολαύσει μακαριότητα ή θα βασανίζεται αδιαλείπτως από τον δήμιο «τριαδικό Θεό» μετά τον θάνατο του σώματος, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον όρο «θνητός» και με την αποστολική ρήση ότι ο Θεός είναι «ο μόνος έχων αθανασία» και με το «δει.. το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν». Ο θεός λοιπόν σύμφωνα με τις θρησκευτικές απόψεις έπλασε τον άνθρωπο με σκοπό να τον βασανίζει αιωνίως εάν δεν υποταχθεί στις τρεις υποστάσεις του.
Το πλήρωμα του Θεού κατά τους Γνωστικούς
Κατά την εκδοχή του Αιγύπτιου Βαλεντίνου, ενός εκ των θεωρουμένων «πατέρων» του Γνωστικισμού, στον αρχέτυπο κόσμο εκπορεύτηκαν εκ του Αληθινού, Άρρητου, Αγαθού και Υπερβατικού Θεού, τριάντα, αρσενικές και θηλυκές πνευματικές οντότητες οι «Αιώνες» με ιεραρχική τάξη. Οι Αιώνες δημιούργησαν ερωτικά ζεύγη «αρρενοθήλειες ενότητες», από τα οποία προήλθαν άλλοι κατώτεροι ιεραρχικά Αιώνες. Όλοι οι Αιώνες συγκροτούσαν το πλήρωμα του Θεού.
Η εκδοχή του Βαλεντίνου για το πλήρωμα του Θεού, συγγενεύει α) με τις εκπορεύσεις «Σεφιρότ» που αναφέρουν τα απόκρυφα κείμενα της Καμπάλα και το καμπαλιστικό δένδρο της ζωής β) με το Λάβδωμα ή Τετρακτύς των Πυθαγορείων και το το αρχαιοελληνικό δένδρο της ζωής και γ) με την θεογονία του Ησίοδου, σύμφωνα με τον Επιφάνιο.
Ο «Αιώνας Ιησούς» των Γνωστικών
Ο τελευταίος Αιώνας του πληρώματος, η Σοφία, δυσαρεστημένη για την κατάταξη της, επιθυμεί να ενωθεί με τον Άρρητο. Εκείνος την ωθεί να ενωθεί με την προβολή του, το «Νου» και έτσι γεννιόνται δύο νέοι Αιώνες, ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα. Η αταξία αποκαθίσταται με την γέννηση του Αιώνα Ιησού, που διασπά τον Αιώνα Σοφία σε δύο, την Ουράνια και την Χθόνια ή Αχαμώθ. Η «Σοφία Αχαμώθ», εκβάλετε από το πλήρωμα του θεού και γεννά τον κακό θεό, τον ερμαφρόδιτο Ιαλδαβαώθ ή Σάκλα, που σημαίνει Υιός του Χάους και τον παρουσίαζαν ως λεοντόμορφο Φίδι. Αυτός μη γνωρίζοντας ότι υπάρχει άλλος θεός ανώτερος του, δημιουργεί τον παρόντα υλικό κατώτερο και ελλαττωματικό κόσμο. Για τους Γνωστικούς αυτός ήταν ο θεός της Π.Δ., θέση κατεξοχήν αντι-ιουδαϊκή, που τους οδήγησε να τιμούν τους απειθείς χαρακτήρες της βιβλικής αφήγησης. Για τους σύγχρονους θεόσοφους, ο Ιαλδαβαώθ είναι ο αληθινός τέλειος Όφις, ο επτακέφαλος θεός (το θηρίο της αποκάλυψης με τα επτά κέρατα).
Αξιοσημείωτο είναι ότι σε όλες τις παραλλαγές των Γνωστικών μύθων, ανιχνεύεται η προ-εγκόσμια γέννηση του «Αιώνα Ιησού», που έχει πνευματική συγγένεια με την φιλοσοφική «πατερική σκέψη» της προ-εγκόσμιας και προαιώνιας ύπαρξης του Υιού, του δευτέρου προσώπου / Θεού, του Μυστηρίου της «Τρισυπόστατης Μονάδας», όπως ορίζεται στο σύμβολο της πίστεως «τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων». Σύμφωνα δε πάντα με την «πατερική σκέψη» ο Υιός αν και είναι «γεννητός» προ πάντων των αιώνων συγχρόνως είναι και «συνάναρχος» με τον Πατέρα, αν και είναι «ομοούσιος(ν) τω πατρί» συγχρόνως είναι και υπερούσιος !!!!
Υπερούσιος
«Υπερούσιος χαρακτηρίσθηκε από τους θεολογούντες των πρώτων μετά Χριστόν χρόνων ο Θεός (Χριστιανισμός) ως «επέκεινα της ουσίας κείμενος», (Ιουστίνος, Μέγας Αθανάσιος, Ιωάννης ο Δαμασκηνός κ.ά.).
Ως Υπερούσιος όμως, ανυμνείται από τους υμνογράφους της Χριστιανικής Εκκλησίας και ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητας «Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει ... κλπ.»[21].
Στους Νεοπλατωνιστές, οι οποίοι είχαν αποδεχτεί το δόγμα του ζωροαστρικού δυισμού[22], ανήκει και το έργο του Ιάμβλιχου «περί Αιγυπτίων μυστηρίων» όπου αναφέρεται ότι από τον Ένα υπερβατικό θεό ξεπρόβαλε ένας δεύτερος θεός που ήταν «προούσιος και αρχή της ουσίας (των όντων)»[23] και ο θεός των υποδεέστερων ενδιάμεσων θεών.
Προούσιος= ο προ πάσης ουσίας (ύλης) υπάρχων (Lexigram)
Οι καθηγητές της φιλοσοφίας Βασίλης Κάλφας και Γιώργος Ζωγραφίδης αναφέρουν ότι:
«Στην κρυπτική έκφραση ἐπέκεινα τῆς οὐσίας στηρίχθηκε η πεποίθηση ότι ο Πλάτων ανέπτυξε μια «άγραφη» φιλοσοφία, μαθηματικής έμπνευσης, μόνο για τους μυημένους της Ακαδημίας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η οντολογική πρόταξη του Αγαθού (που ταυτίζεται με το Ένα), και η παραγωγή των Ιδεών και των μαθηματικών οντοτήτων από αυτό. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η τοποθέτηση του Αγαθού ἐπέκεινα τῆς οὐσίας δεν παύει να σημαίνει και κάτι πιο απλό: ότι, για τον Πλάτωνα, όλη η γνώση έχει ηθική θεμελίωση, ότι η ηθική προηγείται της γνωσιολογίας»[24].
Κρυπτικός = ο επιτήδειος εις το κρύπτειν ή κρύπτεσθαι, κρυψίνους, υποκριτής (Λεξ. Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου)
Ο φιλοσοφικός κρυπτικός όρος υπερούσιος «επέκεινα της ουσίας» ή προούσιος που αναφέρεται στο δεύτερο δημιουργό θεό της αιγυπτιακής Μυθολογίας και στο δεύτερο πρόσωπο/θεό της επιβεβλημένης «Τρισυπόστατης Μονάδας», είναι ανύπαρκτος στην «αποστολική σκέψη» και αντιπροσωπεύει το αντίπαλο προς αυτή στρατόπεδο της «πατερικής σκέψης» που αποκρυστάλλωσε και ερμήνευσε την εξελιγμένη «πλατωνική σκέψη» η οποία θέτει ως δημιουργό των όντων ένα δεύτερο «προούσιο» θεό που προβλήθηκε από τον Πρώτο.
Η ανθρωπογονία των Γνωστικών
Βοηθοί του κακού θεού ήταν τα ποιήματά του οι «Άρχοντες» ή οι 360 «Άγγελοι» σύμφωνα με τους Σηθιανούς, οι οποίοι και ποίησαν τον βιβλικό χοϊκό Αδάμ (= άνθρωπο), κατά την εικόνα του αρχέτυπου ερμαφρόδιτου τέλειου και μεγαλώνυμου πνευματικού ανθρώπου[25], που ήταν η αντανάκλαση του επίσης αρρενοθήλυ υπέρτατου θεού τον οποίον ονόμαζαν Μητροπάτορα (= Μητέρα και Πατέρα όλων) και ήταν ο Πιγεραδάμας ή Γεραδάμας. Για τους Ναασηνούς ο αρχέτυπος άνθρωπος ήταν τριφυής (σώμα, ψυχή, πνεύμα) και τον ονόμαζαν Αρχάνθρωπο ή Άνωθεν άνθρωπο ή Αδάμαντα. Οι Μανιχαίοι τον ονόμαζαν «Πρώτο Άνθρωπο». Οι Καμπαλιστές και οι σύγχρονοι θεοσοφιστές Νεογνωστικοί, τον ονομάζουν Αδάμ Κάδμων. Και στην ελληνική Μυθολογία όπου περιγράφονται τα «αρχέγονα ελληνικά μυστήρια» τον ονομάζουν Πρατόλαο.
Ο Ιαλδαβαώθ με την άδεια της μητέρας του, κενώνεται από την δύναμή του εμφυσώντας στον χοϊκό Αδάμ πνοή ζωής, η οποία όμως περιείχε τα θεϊκά στοιχεία της μητέρας του. Έτσι ο άνθρωπος απέκτησε θεία σπίθα και συνείδηση θεϊκής καταγωγής από το πλήρωμα της θεότητας, την οποία όμως ο Ιαλδαβαώθ την φυλάκισε με τα δεσμά της λήθης. Η μόνη ελπίδα «αυτοσωτηρίας» του ανθρώπου ήταν η αφύπνιση της εσωτερικής θείας σπίθας, μέσω της απόκρυφης ενορατικής γνώσης και η ανάκτηση της μνήμης της, θέση συγγενής με τους σύγχρονους θεόσοφους.
Η θεία σπίθα των Γνωστικών συγγενεύει και με τον μύθο του Τιτάνα Προμηθέα, ποιητή του ανθρώπου από πηλό και φωτιά, που περιέγραφε την μαγική εκείνη στιγμή, που ανεφλέγει πνευματικά, με την βοήθεια της θεάς της σοφίας Αθηνάς, η νοητική σπίθα στον άνθρωπο, διακρίνοντας τον από το υπόλοιπο «άλογο» ζωικό βασίλειο[26].
Η ενσάρκωση του «Αιώνα Ιησού» κατά τους Γνωστικούς
Στην συνέχεια ο Γνωστικός «πατέρας» Βαλεντίνος μας παραδίδει την ακόλουθο ψευδή γνώση: Ο Αιώνας Ιησούς, ενσαρκώνεται (ντύνεται με υλικό σώμα) και γίνεται ο (τέλειος) άνθρωπος Ιησούς.
Η «σκέψη» του Βαλεντίνου, συγγενεύει με την «σκέψη» των Απολογητών που έλεγαν: «η δε πρώτη δύναμις μετά τον Πατέρα πάντων και Δεσπότην Θεόν και υιός ο λόγος εστίν ος τίνα τρόπον σαρκοποιηθείς άνθρωπος γέγονεν»[27], καθώς και με την αποκαλυπτική «πατερική σκέψη» της ενσάρκωσης του προ-υπάρχοντος Υιού σε τέλειο άνθρωπο.
Μετά ο Αιώνας Χριστός εμφανίζεται στους ανθρώπους με την μορφή του ανθρώπου Ιησού (που ήταν η ενσάρκωση του Αιώνα Ιησού), στον οποίον και είχε ενοικήσει κατά την βάπτιση του στον Ιορδάνη ποταμό, με σκοπό να τους επαναφέρει στο πνευματικό φως και στη συνέχεια εγκαταλείπει, τον άνθρωπο Ιησού, πριν την σταύρωση του. Ο σταυρικός θάνατος του Ιησού, για τους Γνωστικούς δεν σώζει, αλλά ήταν η απελευθέρωση του Αιώνα Ιησού από το υλικό του σώμα.
Σκοπός του ενσαρκωμένου Αιώνα Ιησού ήταν: Η αφύπνιση και σωτηρία της εκπεσούσης ψυχής, του θείου στοιχείου του ανθρώπου, μέσω της διαφώτισης του Αιώνα Χριστού, που το πετύχαιναν οι «πνευματικοί» ανακτώντας την μνήμη των προτέρων. Έτσι οι «πνευματικοί» δια της γνώσεως αυτοσώζονται, γίνονται δηλαδή Γνωστικοί και εισέρχονται στο πλήρωμα του θεού.
Η αποκατάσταση της ενοφυλίας ή αφυλίας κατά το αιώνιο αρχέτυπο του ερμαφρόδιτου πνευματικού ανθρώπου.
Η κατάλυση της εξουσίας του κακού θεού της Π.Δ.
Η καταστροφή του ελλαττωματικού υλικού κόσμου και των «σαρκικών / υλικών» ανθρώπων μέσω της εκπύρωσης ή μέσω διάλυσης.
Η αποβολή των «ψυχικών» εκ του θείου πληρώματος.
Η αποκατάσταση της θείας τάξης, εντός του πληρώματος του θεού.
Ο «Αιώνας Χριστός» λοιπόν δια του «ενσαρκωμένου Αιώνα Ιησού» παρέχει την γνώση για την αυτοσωτηρία των «πνευματικών» ανθρώπων, και διασώζει και το «θείο πλήρωμα».
Εκπύρωση
Αξιοσημείωτο είναι ότι η δοξασία της «Παλιγγενεσίας» του Ηράκλειτου και των Στωικών, οι οποίοι υποστήριζαν την «κυκλική πορεία του σύμπαντος προς την αιωνιότητα» μέσω επαναλαμβανομένων πανομοιότυπων αναγεννήσεων των ορατών που λάμβαναν χώρα μετά από κάθε εκπύρωση[28], είχε επίδραση στα περισσότερα θρησκευτικά και φιλοσοφικά συστήματα. Επίδρασε επίσης και στην «πατερική σκέψη» με την διαφορά ότι η τελευταία υποστηρίζει την «ευθύγραμμη πορεία του σύμπαντος» και προσμένει γεγονότα που νομοτελειακά θα επιφέρουν, δια του πυρός, το τέλος της ιστορίας των αισθητών».
Ενσάρκωση (incarnation)
Οι Γνωστικοί ασχολούνταν με την αρχαία Φιλοσοφία και Μυθολογία, την οποία και είχαν ως δεξαμενή σκέψης. Έτσι είχαν υιοθετήσει την αντιβιβλική άποψη της ενσάρκωσης και μετενσάρκωσης, που ήταν πάγια διδασκαλία των Ορφικών, των Πυθαγόρειων, των Πλατωνικών, των λατρών του Διόνυσου κ.ά., που πίστευαν, ότι οι αθάνατες ψυχές των ανθρώπων ήταν πνεύματα, που εξέπεσαν από τον ουρανό στην γη (κάθοδος της ψυχής εντός της ύλης) λόγω ακαθόριστης αμαρτίας και για τιμωρία ενσαρκώθηκαν, ντύθηκαν δηλαδή με υλικό σώμα και έκτοτε το ζητούμενο είναι ο εξαγνισμός μέσω πολλών μετενσαρκώσεων και η αποκατάσταση στην αρχική τους προέλευση. Η πτώση της ψυχής από την ουράνια μακαριότητα μέσα στο γήινο σώμα, συμβολίζεται κατά τον Ιουδαίο φιλόσοφο Φίλωνα, από τους δερμάτινους χιτώνες, που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα να φορέσουν, πριν τους εκβάλει, από τον Κήπο της Εδέμ. Κατά τον ίδιο, η εκπεσούσα ψυχή και η φυλάκιση της στο γήινο σώμα μοιάζει με την υποδούλωση των Εβραίων στην Αίγυπτο και πρέπει να επιδιώκει την έξοδο της.
Επίσης στους «Χαλδαϊκούς Χρησμούς» αναφέρεται ότι: «Όσον αφορά την υπόσταση της ψυχής, αυτή έχει ένα διαμεσολαβητικό και αναγωγικό ρόλο. Με την κάθοδο της στα σώματα καθίσταται δέσμια της ύλης, χωρίς όμως να παύει να αποτελεί μία ρευστή πραγματικότητα, διατηρώντας ένα μη πεπτωκός τμήμα της στο νοητό κόσμο. Τελικά, προορίζεται να ανέλθει στον τόπο προέλευσής της, στον ουράνιο θόλο, ξεφεύγοντας από τη λήθη των αισθητών»[29].
Η γνωστική ιδέα της ενσάρκωσης, του αρχέτυπου Αιώνα Ιησού στον γήινο άνθρωπο Ιησού, μαρτυρείται από αντιαιρετικές πηγές και στο πρόσφατα ανακαλυφθέν γνωστικό απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιούδα. Σε αυτό φαίνεται ότι ο «προδότης» Ιούδας κατείχε ιδιαίτερη γνώση και η προδοσία του ήταν λυτρωτική ενέργεια, για να ελευθερωθεί το ενσαρκωμένο Πνεύμα του Ιησού, από το υλικό στοιχείο και να επιστρέψει στο πλήρωμα του θεού. Σύμφωνα πάντα με το απόκρυφο κείμενο, ο Ιησούς είπε στον Ιούδα «Εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει»[30].
Την θεωρία της ενσάρκωσης του «Φιλοσοφικού Ιησού», άντλησε από την ίδια δεξαμενή σκέψης της Φιλοσοφίας και της Μυθολογίας και η «πατερική σκέψη» και τα συγγενή της δόγματα που ομολογούν πίστη στον «ενσαρκωμένο Υιό», παραποιώντας το «εγένετο», της αποστολικής ρήσης «ο λόγος σαρξ (= σώμα) εγένετο» που είναι μέση φωνή, αόρ. β΄ του ρήματος «γίγνομαι» σε «ενσαρκώθηκε».
Γίγνομαι = γεννώμαι || έρχομαι εις το είναι, γίνομαι || είμαι. (Λεξ. Σταματάκου)
Εν-σαρκώνω= υλοποιώ || δίδω υλικήν υπόσταση εις τινα || ενσωματώνω || μετενσαρκώνω || μετεμψυχώνω. (Λεξ. Σταματάκου)
Επηρεασμένοι βαθιά από την γνωστική δοξασία της ενσάρκωσης του «Αιώνα Ιησού», οι «πατέρες» της «Καθολικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας» και οι συναφείς ομολογίες, αρνούνται, ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο «προκεχειρισμένος» (= ορισμένος εκ των προτέρων, προορισμένος), αληθινός Υιός του Θεού που γεννήθηκε εν χρόνω, 100% εκ Πνεύματος Αγίου.
«Τοῦ δὲ Ἰησοῦ χριστοῦ ἡ γένεσις (όχι η ενσάρκωση) οὕτως ἦν. μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου». (Ματθ. 1:18)
Αντ’ αυτού, αντιγράφοντας τους μύθους του Γνωστικισμού, ευαγγελίζονται, ότι ο προαιώνιος Υιός, κατέβηκε από τον ουρανό και ενσαρκώθηκε (ντύθηκε με χοϊκό σώμα) «κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπίσαντα», όπως ορίζεται στο πατερικό σύμβολο της πίστεως. Η δήλωση αυτή είναι μυθολογική και κατά την «πατερική σκέψη» εμπλέκει τρία μέρη, α) τον προ-υπάχοντα Υιό, β) το Πνεύμα το Άγιο και γ) την θνητή Μαρία. Παραπέμπει όμως σε σύζευξη ουρανού και γης, συγγενεύοντας έτσι με την μυθική ένωση του θεού Ουρανού που ήταν κατοικία των θεών και το πρώτο μυθικό αρσενικό στοιχείο και της θεάς Γαίας την «μητέρα των μακάρων και των θνητών ανθρώπων» που στην μυθική κοσμογονία συμβολίζει την υλική πλευρά του κόσμου[31].
Ο θεολόγος και καθηγητής της πατρολογίας, αείμνηστος Παναγιώτης Χρήστου, στο άρθρο του «Ενοφυλία το ιδεώδες των Γνωστικών» αναφέρει:
«Γενικώς εις τα συστήματα των Γνωστικών δύο θεότητες προεδρεύουν των θείων και των εγκοσμίων, μία άρρην και μία θήλεια. Η πρώτη περικλείει το ουράνιον στοιχείον, η Δευτέρα το γήινον είναι ο ουρανός και η γη της παλαιάς ελληνικής θρησκείας»[32].
Οι δύο φύσεις του Ιησού Η συνδυαστική αυτή γνωμάτευση των συνοδικών πατέρων, ότι ο προ-υπάρχων δεύτερος θεός (ο Υιός) ενσαρκώθηκε «εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου» [άρα ο Ιησούς δεν ήταν ο Υιός του Θεού αλλά η ενσάρκωση του προ-υπάρχοντος δεύτερου θεού-υιού] οδήγησε αναπόφευκτα και στην όχι καινοφανή ιδέα των δύο φύσεων του Ιησού, που είναι πνευματική κληρονομιά της Μυθολογίας, την οποία αφελώς ασπάζονται και τα πνευματοληπτικά κινήματα της Πεντηκοστής που είναι γεννήματα αμερικανικών χριστιανικών σιωνιστικών κέντρων, καθώς και τα λοιπά της Διαμαρτύρησης.
Ήδη στον μυστικιστικό Ερμητισμό («μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων, μαγικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών») συναντάμε την ιδέα των δύο φύσεων του εκπεσόντος στον φυσικό κόσμο αρχέτυπου ανθρώπου.
«Και ο ίδιος ο (αρχέτυπος) άνθρωπος, θαυμάζοντας την εικόνα του, ερωτεύεται τον εαυτό του και θέλει να κατοικήσει στη γη. Έτσι έχουμε την πτώση του ανθρώπου και η φύση τον περισφίγγει από παντού. Και εξ αιτίας της πτώσης του ο άνθρωπος έχει διπλή φύση: θνητός ως προς το σώμα και αθάνατος ως προς την ουσία, δούλος και ταυτόχρονα κυρίαρχος της Ειμαρμένης που τελικά προσδιορίζεται από όλες τις σφαίρες»[33].
Ακόμα, σύμφωνα με την αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού , ο Έλληνας, ως αληθινός γιός του θεού, γεννιέται από γήινη μήτρα και ουράνιο σπέρμα.
Στο έργο του Αισχύλου «Προμηθεύς ο Δεσμώτης», ο Προμηθέας προλέγει ότι ο Λυτρωτής του, «ο λύσων», θα γεννηθεί από Θεό και την θνητή παρθένο Ιώ[34].
Επίσης ο Διόνυσος που οι αρχαίοι Έλληνες τον αποκαλούσαν «Σωτήρα», «πάσχων θεός» και «θείο βρέφος» είχε και αυτός διττή φύση, αφού ήταν γέννημα της σύζευξης του θεού Δία (ουράνιο πρωταρχικό πυρ) και της θνητής νύμφης Σεμέλης (γήινη ουσία), ήτο δε και τρίγονος (τρις φορές γεννηθείς), ο Διόνυσος-Φάνης, ο Διόνυσος- Ζαγρέας και ο αναστημένος Διόνυσος που κλήθηκε από τον Δία να βασιλεύσει.
Ο μέγιστος των Ελλήνων μυθικών ηρώων Ηρακλής που οι γονείς του ήταν ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων Δίας και η θνητή Αλκμήνη είχε και αυτός δύο φύσεις, και πολλοί άλλοι.
Σύντομο ιστορικό της «ένωσης των δύο φύσεων του Ιησού»
Οι Οικουμενικές σύνοδοι, σκόπευαν στην εύρεση, από τους επισκόπους της Αυτοκρατορικής θρησκείας, καταπραϋντικών και συμβιβαστικών λύσεων στις εσω-εκκλησιαστικές διαμάχες τους, αφού πλήθος Γνωστικών και άλλων «αιρετικών» διετέλεσαν, για αρκετό καιρό, μέλη της «επίσημης Εκκλησίας». Πολλές φορές η επίλυση των δογματικών ερίδων γινόταν μέσα σε «ατμόσφαιρα τρομοκρατίας», με δωροδοκίες και φανατικούς οπλισμένους μοναχούς που λεηλατούσαν τις αντίπαλες εκκλησίες φονεύοντας τους επισκόπους των. Έτσι το Χριστολογικό δόγμα της σύνθετης φύσης του Ιησού σε μία υπόσταση, διατυπώθηκε το 451 μ.Χ. από την Δ΄ Οικουμενική της Χαλκηδόνας, που συγκάλεσε το Ρωμαϊκό αυτοκρατορικό ζεύγος Μαρκιανού και Πουλχερίας, με σκοπό να αντιμετωπισθεί η εριστική διδαχή του αρχιμανδρίτη Ευτυχίου, συνεργάτη του Κυρίλλου της Αλεξανδρινής σχολής, που υποστήριζε ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε μέσα στη θεία και επομένως, ο Ιησούς είχε μία μόνο φύση τη θεϊκή. Έτσι αντί της «απορρόφησης» της μιας φύσεως από την άλλη, επικράτησε η «ένωση» των φύσεων σε μία υπόσταση, που υποστήριξε η σχολή της Αντιόχειας. Η νέα συνοδική φόρμουλα, για τη ταυτότητα της φύσης του Ιησού, επέφερε σχίσμα και οι εκκλησίες που αποσχίστηκαν ονομάστηκαν Αντιχαλκηδόνιες.
Όρος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σε απόδοση
«Η ένωση των δύο φύσεων στον Χριστό έγινε έτσι ώστε αυτές να μη συγχέονται, να μη μεταβάλλονται να μη καταμερίζονται, να μη διαιρούνται, χωρίς (όμως) καθόλου να καταργείται η διαφορά των δύο φύσεων εξαιτίας αυτής της ένωσης, η οποία συντελέστηκε με τέτοιο τρόπο, που να διατηρεί η κάθε φύση τις ιδιότητες, αλλά και να είναι (και οι δύο) ενωμένες σ΄ ένα πρόσωπο και σε μία υπόσταση». Πηγή
Ο βιβλικός Ιησούς Οι Απόστολοι δίδαξαν, ότι η Εβραία δούλη του Θεού Μαριάμ, έτεκε τον Ιησού, τον οποίον είχε συλλάβει θαυματουργικά, χωρίς την βιολογική συμμετοχή της. Αυτό που είχε γεννηθεί μέσα της ήταν εκ Πνεύματος Αγίου.
«το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός έστιν Αγίου». (Ματθ. 1:20)
«Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ». (Λουκ. 1:35)
Οι φύσεις είναι ξεχωριστές και διακριτές και δεν συν-θέτονται, παρεκτός στην Μυθολογία. Ο Ιησούς δεν είχε δύο γονείς, πατέρα και μητέρα, όπως ο βιολογικός άνθρωπος και οι μυθικοί θεάνθρωποι, ούτε είχε δύο φύσεις ενωμένες σε μία υπόσταση, μία βιολογική γήινη και μία επουράνια, αλλά ήταν ολόκληρος «Γέννημα» εκ θελήματος του ουράνιου Πατέρα, ο οποίος έμενε μέσα στον Υιό Του και ο Υιός έμενε μέσα στον Πατέρα Του[35].
«Εἰ δὲ ποιῶ κὰν ἐμοὶ μὴ πιστεύητε, τοῖς ἔργοις πιστεύετε, ἵνα γνῶτε καὶ γινώσκητε ὅτι ἐν ἐμοὶ ὁ πατὴρ καγὼ ἐν τῷ πατρί». (Ιωάν. 10:38)
Ο Ιησούς ήταν «ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς», «η εικόνα του αοράτου Θεού», «ο Αρχηγός της ζωής», «ο Υιός (το Γέννημα) της αγάπης του Θεού», «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού», «ο Ζωντανός, αληθινός Ναός του Θεού». Ο Ιησούς ήταν η απτή η ορατή η ζωντανή εικόνα του Πατέρα, το απαύγασμα της δόξας του Θεού του αοράτου που είναι «ὁ μόνος ἔχων αθανασίαν».
Ο Ιησούς δεν ήταν η φανέρωση της αισθητής, ορατής υπόστασης, του θνητού χοϊκού ανθρώπου, τον οποίο ο Θεός εποίησε κατά εικόνα Θεού «ἐν εἰκόνι θεοῦ ἐποίησα τὸν ἄνθρωπον» (Γεν. 9:6, Lxx) και είναι «τύπος του μέλλοντος», που σημαίνει ότι ο χοϊκός θα λάβει την εικόνα του «επουρανίου Ιησού».
Ο Ιησούς ήταν η φανέρωση της αόρατης και αθάνατης Υπόστασης του Αιώνιου Θεού και λειτουργούσε (μιλούσε, άκουε, ενεργούσε, ζωοποιούσε) ακριβώς όπως ο Πατέρας Του γιατί ήταν ο Ίδιος ο Αληθινός Θεός και η Ζωή η Αιώνια και όχι ένας δεύτερος θεός που έγινε θεάνθρωπος «την δόξαν μου ετέρω ου δώσω». (Ησ. 42:8)
«οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστιν; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἀπ' ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ, ὁ δὲ πατὴρ ἐν ἐμοὶ μένων ποιεῖ τὰ ἐργὰ αὐτοῦ». (Ιωάν. 14:10)
Ο «Λόγος» δεν πήρε σάρκα, αλλά έγινε σάρκα «Ο Λόγος σαρξ εγένετο» και έτσι, φάνηκε, έγινε ορατός ο Ένας Θεός της Π. Διαθήκης «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «η Ζωή εφανερώθη».
Αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό δεν ήταν ο ενδιάμεσος θεός του Πλάτωνα και των Γνωστικών, ούτε ο δεύτερος θεός των Απολογητών, των Ερμητιστών και των «πατέρων της Καθολικής Εκκλησίας» αλλά ήταν ο Πατέρας Θεός με σώμα εξ ουρανού που το γέννησε ο Ίδιος. Όποιος έβλεπε το σώμα του Ιησού έβλεπε τον Αιώνιο Θεό.
«Ο εωρακώς εμέ εώρακεν τον πατέρα». (Ιωάν. 14:9)
«ἀλλ' εἶπον ὑμῖν ὅτι καὶ ἑωράκατέ με καὶ οὐ πιστεύετε». (Ιωάν. 6:36)
Και στον Μωυσή είπε ο Θεός «κατέβην εξελέσθαι αυτούς» (από την Αίγυπτο) αλλά τότε κατέβηκε ασώματος, χωρίς σώμα, διότι ακόμη δεν είχε γεννήσει τον μονογενή Υιό Του. (Ιωάν. 2:21, 6:51, Πράξ. 7:34).
Ο Ιησούς, ο Χριστός, δεν ντύθηκε με χοϊκό σώμα «Σώματα επουράνια και σώματα επίγεια». Ο Αρχηγός της σωτηρίας Ιησούς, ο Χριστός, ο Λόγος της ζωής, είχε ξεχωριστό / μοναδικό επουράνιο σώμα «ουκ εξ αιμάτων», που η ταυτότητα του ήταν «η Ανάσταση» και «η Ζωή», «ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ η ζωή».
Όταν ο Ιησούς ρώτησε σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι; Ο Πέτρος δεν είπε ότι: Συ είσαι ο Υιός της Μαρίας, ούτε είπε: Συ είσαι ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού, αλλά είπε: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος». Και ο Ιησούς του απάντησε: «Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς». (Ματθ. 16:16-17)
Ο Ιησούς ήταν «ο Υιός του Πνεύματος, ο Υιός του Θεού» διότι τον γέννησε ο Αιώνιος Θεός / το Αιώνιο Πνεύμα «σώμα δε κατηρτίσω μοι». Δεν είχε, ούτε φόρεσε σώμα χοϊκού ανθρώπου. Απεναντίας ο χοϊκός άνθρωπος που είναι «τύπος του μέλλοντος», λαμβάνοντας τον Ιησού «θέλει φορέσει την εικόνα του επουρανίου».
«Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι και καθώς εφορέσαμεν (οι εν Χριστώ) την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου». (Α΄ Κορ. 15:49)
Το σώμα του Ιησού δεν ήταν φαινομενικό, όπως πίστευαν οι Δοκητές, αλλά ήταν ορατό και ψηλαφούμενο, όπως και το μάνα εξ ουρανού ήταν ορατό και ψηλαφούμενο, με ίδιον, τίμιο αίμα.
«Εκείνο, το οποίον ήτο απ' αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής». (Α΄ Ιωάν. 1:1)
Εάν, με το φως της Κ. Διαθήκης, συγκρίνουμε το «εξ ουρανού» σώμα του Κυρίου Ιησού (Α΄Κορ, 15:47) του δεύτερου ανθρώπου (Αδάμ=άνθρωπος), με το αισθητό, χοϊκό σώμα του πρώτου ανθρώπου, παρατηρούμε ότι το σώμα του Ιησού, ήταν ομοίωμα/απεικόνισμα του αισθητού σώματος της αμαρτίας (σάρκας) του χοϊκού ανθρώπου και όχι απαύγασμα της δόξας του ή χαρακτήρας της υπόστασης του.
Άλλωστε ο Ησαΐας φωνάζει «πάσα σαρξ χόρτος και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου». (40:6). Και ο Ιώβ λέει: «βροτός δε γεννητός ίσα όνω ερημίτη». (11:12, LXX)
Τι είναι το ομοίωμα
Ομοίωμα = το, πράγμα τι έχον ομοιότητα προς άλλο, απεικόνισμα (Λεξ. Liddell-Scott)
Απεικόνισμα= η ακριβής αναπαράσταση με εικαστικά μέσα (Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα)
Ομοίωμα = κάθε κατασκευή που μοιάζει εξωτερικά ως προς τη μορφή, το σχήμα κτλ. με κάτι άλλο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο (ξύλινο / γύψινο ομοίωμα του Παρθενώνα), αντίγραφο. (Lexigram)
Ομοίωμα= αντικείμενο που κατασκευάστηκε έτσι ώστε να είναι όμοιο εξωτερικά με άνθρωπο, ζώο ή πράγμα, χωρίς όμως να έχει τις λειτουργίες του προτύπου του π.χ. μουσείο κέρινων ομοιωμάτων (Βικιλεξικό)
Τι είπαν οι Απόστολοι για την σάρκα /σώμα του Ιησού
«Τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου ἐν ᾧ ἠσθένει διὰ τῆς σαρκός, ὁ θεὸς τὸν ἑαυτοῦ υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας …». (Ρωμ. 8:3)
« ….εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος». (Φιλ. 2:7)
«ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκεν αἵματος καὶ σαρκός, καὶ αὐτὸς παραπλησίως (= περίπου, σχεδόν ομοίως) μετέσχεν τῶν αὐτῶν». (Εβρ. 2:14)
Ο Ιησούς θεληματικά υπέφερε και δοκιμάστηκε κατά πάντα, όπως ο χοϊκός άνθρωπος υποφέρει και δοκιμάζεται, για να γίνει εύσπλαχνος και αξιόπιστος Αρχιερέας και θεληματικά γεύθηκε τον θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου για να νικήσει τον θάνατο και ανέστη για να μας χαρίσει την Ζωή (Ιωάν. 3:13, 6:51, Ρωμ. 8:3, Πράξ. 20:28, Φιλιπ. 2:8, Εβρ. 2:16-17, 2:9, 4:15, 10:5, GR/Orthodox)
Η ενσάρκωση και η μετενσάρκωση, ήταν κυρίαρχη πίστη των ειδωλολατρών, των Γνωστικών και των ανατολικών θρησκειών
Όπως οι όροι ομοούσιος και υπερούσιος, έτσι και ο όρος ενσάρκωση είναι ανύπαρκτος στην Αγία Γραφή, απαντάται μόνο σε αρχαίες θρησκείες και φιλοσοφικές σχολές.
Στην αιγυπτιακή Μυθολογία, το νερό και ο ήλιος θεωρούνταν σύμβολα της ζωής, λόγω γεωγραφικής θέσης (Νείλος ποταμός, ηλιοφάνεια). Οι δε ηγεμόνες της Αιγύπτου (Φαραώ) ήταν η ενσάρκωση του Θεού στην γη και το επίκεντρο της θρησκευτικής λατρείας.
Στον Ινδουισμό, αβατάρ είναι η κάθοδος και η ενσάρκωση ανώτερων όντων στην γη, όπως ο αγέννητος και αθάνατος θεός Βισνού, που έχει στο ενεργητικό του πολυάριθμες ενσαρκώσεις, με μορφή ζώων, πουλιών, φυτών και ανθρώπων, με σκοπό να σώσει την ανθρωπότητα από το κακό και τις δαιμονικές δυνάμεις. Οι κυριότερες ενσαρκώσεις του Βισνού είναι με την μορφή του Ραμαγιάνα ή Ράμα και του Κρίσνα. Σε αναμονή είναι η αβατάρα του Κάλκιν, η ενσάρκωση του λευκού αλόγου, που θα αποκαταστήσει στη γη τον χρυσό αιώνα και θα φέρει την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου και την ανακάλυψη της θείας φύσης του[36]. Ο Ινδουισμός έχει έξι (6) ορθόδοξα συστήματα, το αρχαιότερο φιλοσοφικό σύστημα αυτογνωσίας η Βεδάντα, θεωρεί, ότι το αισθητό είναι παραίσθηση (illusion), το δε σύμπαν κατά διαστήματα καταστρέφεται και αναδημιουργείται (Ηράκλειτος-Στωικοί).
Επίσης το θρησκευτικό ρεύμα των Αλαουίτων, που είναι κράμα ζωροαστρικών, χριστιανικών, μουσουλμανικών και γνωστικών δοξασιών, πιστεύει ότι η ενσάρκωση του Θεού ήταν ο Ιουδαίος Ιησούς του Ναυή, που κατέκτησε την γη του Ισραήλ, καθώς και ο τέταρτος χαλίφης Αλί, που δολοφονήθηκε από τους εχθρούς του Σουνίτες.
Οι οπαδοί του αποθανόντα Ινδού γκουρού Σάτυα Σάι Μπάμπα, τον υμνούν ως ενσάρκωση της Αγίας Τριάδας και της Αλήθειας, ως Κύριο της δημιουργίας και σωτήρα της ανθρωπότητας. Ο ίδιος πάντως είχε δηλώσει ως νέος, ότι ήταν η ενσάρκωση του πνευματικού δασκάλου Σάι Μπάμπα του Σίρντι.
Οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθοδηγητές του Γνωστικισμού, όπως ο Σίμων και ο μαθητής του Μένανδρος, θεωρούσαν τους εαυτούς τους γνήσιες ενσαρκώσεις ανώτατων δυνάμεων[37].
Οι γνωστικοί Σηθιανοί, πήραν το όνομά τους από την λατρεία του Σήθ, υιού του Αδάμ, που πίστευαν ότι ήταν η ενσάρκωση του θεού και κατείχε την θέση του Χριστού.
Ακόμη και ο Πέρσης Μάνης, που ίδρυσε δική του θρησκεία, τον Μανιχαϊσμό, πίστευε ότι είναι η τελευταία ενσάρκωση του Χριστού και του Βούδα.
Ομοίως η αναδυόμενη νέα κινεζική θρησκεία «Του Παντοδύναμου Θεού», που υποστηρίζει ότι ο Χριστός των εσχάτων ημερών εμφανίστηκε στην Κίνα, υιοθετεί θεωρίες ενσαρκώσεων και άλλες γνωστικές αντιλήψεις.
Οι Μελχισεδεκιτές, της Φρυγίας και της Λυκαονίας, κράμα Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, πίστευαν ότι ο Μελχισεδέκ ήταν η ενσάρκωση του Λόγου. Αυτοί κατά την Οθωμανική περίοδο εξισλαμίστηκαν βιαίως.
Οι Ιμαμίτες (Δωδεκατιστές), που είναι μέρος του Σιιτισμού[38], θεωρούν τους δώδεκα μεγάλους πνευματικούς καθοδηγητές (= Ιμάμηδες) ότι είναι η ενσάρκωση του θείου φωτός. Αναμένουν τον δωδέκατο μεσσιανικό Ιμάμη (Mahdi = ο ορθά καθοδηγούμενος), να έρθει στις έσχατες ημέρες του κόσμου, ως σωτήρας του Ισλάμ, έχοντας βοηθό του τον Χριστό που θα κατέβει από τον ουρανό για αυτό τον σκοπό (Δευτέρα Παρουσία) και θα κάνει όλους τους Χριστιανούς Μουσουλμάνους. Και ύστερα θα επέλθει η συντέλεια του κόσμου, η εκμηδένιση της ύλης, η Κρίση και η αιωνιότητα.
Σύμφωνα δε με τον Όμηρο και την ομηρική σχολή σκέψης, οι θεοί ενσαρκώνονταν και συμμετείχαν ενεργά στα ανθρώπινα δρώμενα και την ανθρώπινη ιστορία, όπως μας διδάσκουν και τα «Ομηρικά έπη», Ιλιάδα και Οδύσσεια.
Στα απόκρυφα βιβλία των Καμπαλιστών, τα οποία αποδεικνύουν για τους δύσπιστους, την ιστορικότητα του Ιησού, αναφέρεται ότι το πνεύμα του Ησαύ μπήκε μέσα στον Χριστό και γι΄ αυτό ήταν κακός και ο ίδιος ο Ησαύ.
Επίσης ο Ιώσηπος, λέει για τους ελληνίζοντες Φαρισαίους: «Όλες οι ψυχές, υποστηρίζουν, είναι άφθαρτες, αλλά η ψυχή των καλών μόνο περνά στο σώμα κάποιου άλλου, ενώ οι ψυχές των ασεβών υποφέρουν από ατελείωτη τιμωρία[39]».
Οι μυθολογικές δυαλιστικές ιδέες, περί πτώσης της αθάνατης ψυχής και ενσάρκωση της σε γήινο σώμα που παρομοιάζετο με σήμα (τάφο) απ΄ όπου έπρεπε να ελευθερωθεί και να επιστρέψει εξαγνισμένη στη ουράνια πατρίδα μέσω μετενσαρκώσεων «δόγμα της ανακυκλωτικής μετεμψυχώσεως», είχαν διεισδύσει σε όλες τις αρχαίες δοξασίες. Εάν εκλάβουμε δε ως έγκυρη την μαρτυρία του Επιφανίου «κατά Στωικών», όπου καταγγέλλει τις ιδέες αυτές ως «πλάνη και ασέβεια», φαίνεται, ότι και αυτοί οι Στωικοί, είχαν μεταπηδήσει στο ιδεολογικό στρατόπεδο του Πλατωνισμού.
«μεταγγισμούς τε ψυχῶν καὶ μετενσωματώσεις ἀπὸ σώματος εἰς σῶμα, καθαιρομένων (= εξαγνισμένων) <ψυχῶν ἀπὸ> σωμάτων ἠδ' αὖ πάλιν εἰσδυουσῶν καὶ ἀνάπαλιν γεννωμένων, διὰ πολλῆς αὐτῶν πλάνης ταύτην τὴν ἀσέβειαν παρυφαίνοντες. μέρος δὲ θεοῦ καὶ ἀθάνατον τὴν ψυχὴν ἡγοῦνται». (Επιφάνιος, Πανάριον, κατά Στωικών).
Η ιδεολογική «Ιερή Τριάδα» των Γνωστικών και οι συγγένειές της
Σύμφωνα με τους Σηθιανούς που ήταν κύριο ρεύμα του γνωστικισμού, από τον Μόνο, Υπερβατικό, Αγαθό Θεό του Φωτός, γεννιέται η Βαρβηλώ (όπως η Αθηνά από τον «Μητροπάτορα Δία»), η υπέρτατη Μητέρα-Πατέρας του παντός, που είναι θηλυκή και ανδρόγυνη, «η πρώτη σκέψη», «η εικόνα του», «το Άγιο πνεύμα», «ο τρις-άνδρας», «η πρώτη δόξα του αόρατου Πατέρα», «ο αιώνιος Αιώνας του άυλου κόσμου» και «ο πρώτος των μελλόντων».
Η Βαρβηλώ ατενίζοντας την υπέρτατη Μονάδα γέννησε τον Αυτογενή Υιό του φωτός, που ταυτίζεται με τον Χριστό. Οι Σηθιανοί της απέδιδαν τρεις ιερές υποστάσεις «Πατέρας–Μητέρα-Υιός», που είναι του Καλυπτού (κρυμμένου), του Πρωτοφανούς (πρωτοφανερωμένου) και του Αυτογενούς (αυτογέννητου)[40]. Από τις τρεις υποστάσεις αυτές αναφάνηκε ο αρχέτυπος Άνθρωπος ο Πιγεραδάμας ή Γεραδάμας.
Η ιδέα των τριών ιερών υποστάσεων «Πατέρας-Μητέρα -Υιός» είναι συγγενής με τους συντελεστές της ιερής τριάδας της κοσμοθέασης του Πυθαγόρα, «της Ατέρμονης κίνησης (Πατέρας)-της Αέναης Ζωής (Μητέρα)- και της Αέναης ενέργειας (Υιός)[41]».
Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι οι πρωταρχικές ιδέες είναι οι αριθμοί. Οι μονοί αριθμοί ήταν αρσενικές θείες οντότητες και οι ζυγοί αριθμοί θηλυκές, το δε γινόμενο 2×3= 6 ήταν (αρσενικό-θηλυκό) που συμβόλιζε τον γάμο. Πίστευαν ότι τα πάντα ορίζονται από τον ιερότατο αριθμό τρία (3) «Το παν και τα πάντα τοις τρισίν ώρισται» (Γέννηση – Ζωή - Θάνατος, Παρελθόν – Παρόν - Μέλλον, Μήκος – Πλάτος - Ύψος). Δίδαξαν δε την απόκρυφη Διάλυση της Μονάδας σε τριάδα ή τριάδες, εισάγοντας έτσι την θεωρία των τριαδικών Μονάδων.
«Όπως άλλωστε λένε και οι Πυθαγόρειοι, το παν και τα πάντα ορίζονται από τον αριθμό τρία, γιατί το τέλος και το μέσο και η αρχή αντιπροσωπεύονται από τον αριθμό του παντός, που είναι ο αριθμός τρία (3). Γι΄ αυτό έχοντας πάρει από την φύση αυτές τις έννοιες, σαν νόμους της, χρησιμοποιούμε κατά τις θεοτικές τελετές (θεουργίες) αυτόν τον αριθμό (3)»[42].
Οι απόψεις των Πυθαγορείων ήταν τα ισχυρότερα επιχειρήματα των «πατέρων» και των ευαγγελιζομένων την «Χριστιανική Ιερή Τριάδα» στους «άπιστους» και «ασεβείς» Εθνικούς, που άλλο τι δεν σέβονταν εκτός από θηλυκές ή αρσενικές «Ιερές Τριάδες». Όμως με την επικράτηση της «Χριστιανικής Ιερής Τριάδας» και της ανδροκρατούμενης ιεροσύνης, οι θηλυκές «Ιερές Τριάδες» έχασαν τη δημοτικότητά τους.
Η τριαδική ιδέα των Γνωστικών, συγγενεύει επίσης με την «Τριάδα του Παραδείσου» που αποτελείται από τον «Συμπαντικό Πατέρα, τον Αιώνιο Υιό, και το Άπειρο Πνεύμα» σύμφωνα με το βιβλίο της Ουράντια[43] που διαδίδει αρχαίες γνωστικές ιδέες τις οποίες λαμβάνουν, ως ισχυρίζονται, από εξωγήινα, ανώτερα όντα.
Επίσης συγγενεύει με την θεωρία των τριών υποστάσεων που θεμελίωσε ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος, στις «Εννεάδες», όπου αναπτύσσει την οντολογική ιεραρχική ενότητα του Όντος (της ιερής Τριάδας) «Εν (ο Ουρανός)–Νους (ο Κρόνος)–Ψυχή (ο Δίας)»[44].
Ασπαζόμενοι την φιλοσοφική άποψη της ιερής Τριάδας που δεσπόζει στο αισθητό σύμπαν, οι πρόγονοι μας πίστευαν και στους τρεις αδελφούς Δία – Ποσειδώνα - Άδη.
Η παλαιότερη αναφορά για τον Δία, που δηλώνει την πρώτη εκδήλωση ή Λόγο, υπάρχει στους Ορφικούς, ο δε ποιητής Βιργίλιος τον αποκαλεί «Μεγάλο όφι». Εξελισσόμενη η νεοπλατωνική σκέψη ανάπτυξε την «Τριάδα Του Δία»: Πατέρας (η δυναμικότητα) – Υιός (η δύναμη σε πράξη) και Πνεύμα (ο νούς)[45].
Οι αρχαίες τριαδικές, θηλυκές ή αρσενικές, θεότητες έχουν ισχυρή ιδεολογική συγγένεια με την τριάδα των Γνωστικών και ισχυρότατη με την «πατερική αποκάλυψη» του Τρισυπόστατου Θεού (Πατήρ - Υιός - Άγιο Πνεύμα).
Η τριπλή υπόσταση δείχνει τρεις οντολογικές θεότητες, τρεις Θεούς και παραπέμπει στον Πολυθεϊσμό. Υπό αυτήν την έννοια ο «Χριστιανισμός», τον οποίο διαμόρφωσε η «πατερική σκέψη», είναι νέα πολυθεϊστική θρησκεία, παραλλαγή της αρχαίας και όχι μονοθεϊστική, όπως η ίδια κακώς επικαλείται. Αναμιγνύοντας «οι πατέρες» τον πολυθεϊσμό με τον μονοθεϊσμό διαιώνισαν την αρχαία θρησκευτική σκέψη του Πλωτίνου ότι: «Ο λατρεύων τους Θεούς, λατρεύει τον Θεό».
Ο ιστορικός Μιχάλης Μπατής στο άρθρο του «Η Τριαδική Υπόσταση του Θείου- Η Αέναη Πάλη Θήλεως και Άρρενος» (Μέρος Β΄)» υποστηρίζει ότι:
«Ο Πλάτωνας στο έργο του <Φαίδων> μίλησε πρώτος για μια Τριαδική θεότητα όπως προσπαθεί να την περιγράψει ο Χριστιανισμός. Το Αγαθόν αντιπροσωπεύει τον Πατέρα, ο Λόγος είναι ο Υιός του και η Ψυχή είναι το Άγιο Πνεύμα»[46].
Ο ίδιος ιστορικός στο άρθρο του «Ελληνιστική εποχή και Χριστιανισμός» αναφέρει:
«Ένα άλλο θεολογικό στοιχείο το οποίο έλαβε ο Χριστιανισμός από την αρχαία παράδοση και ιδίως από εκείνη των ύστερων χρόνων, είναι η τριαδική αντίληψη του θείου. Η διατύπωση του δόγματος της Αγίας Τριάδας παραπέμπει στην αρχή της Ορφικής Τριαδικότητος, σύμφωνα με την οποία ο νόμος του τριγώνου διέπει τα πάντα, από την Δημιουργία (Νυξ – Ουρανός - Γαία), έως την τριαδική υπόσταση του ανθρώπου (Πνεύμα, Ψυχή, Σώμα), έως την Τρισήλιο Θεότητα του Ιουλιανού και την τριχοτόμηση της ψυχής (λογικό, θυμικό, επιθυμητικό). Κατά τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Ιάμβλιχο αρχή των πάντων είναι το Εν, από το οποίο απορρέει ο τριαδικός νους. Αυτός ο τριαδικός νους στην ιεραρχική τάξη του Δωδεκαθέου εκφράζεται δια της σχέσεως Δίας - Πατήρ, Αθηνά - Πνεύμα και Απόλλων - Λόγος. Από τις δοξασίες αυτές απέρρευσε και η αντίστοιχη τριαδική αντίληψη του θείου στον Χριστιανισμό, ενώ ο Ιουδαϊσμός είναι μονολατρικός, εστιαζόμενος στον Γιαχβέ»[47].
Άρρεν και Θήλυ κατά τους Γνωστικούς.
«Καὶ ᾠκοδόμησεν Κύριος ὁ Θεὸς τὴν πλευράν ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ Αδάμ εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν Αδάμ». (Γέν. 2:21)
Την κατά την Βίβλο, οικοδομή της γυναίκας με υλικό μία από τις πλευρές (= τα οστά που σχηματίζουν την θωρακική κοιλότητα) του χοϊκού Αδάμ, οι Γνωστικοί, την παρερμήνευαν ως παράτυπο και παροδικό διαχωρισμό του θηλυκού, από του αρσενικού και ως την αιτία του θανάτου. Φαντασιώνονταν έναν αρχέτυπο πνευματικό ανδρόγυνο θεό, (δίφυλο, άρρεν και θήλυ), δημιουργό της ανθρωπότητας, ο οποίος χωρίστηκε στα δύο και έχασε την αρχική του εικόνα της ενοφυλίας. Η φυσική σύζευξη, ανδρός και γυναικός, αποτυπώνει την ανάγκη επανένωσης των φύλων και αποκατάστασης της αρχέτυπης πνευματικής ενοφυλίας ή αφυλίας, μέσω της ερωτικής απόλαυσης, που ήταν και το ουτοπικό ιδεώδες των Γνωστικών για την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών. Η ιδέα αυτή ανιχνεύεται και σε αναγνωρισμένα ως ορθόδοξα κείμενα, όπως στην «Β΄ επιστολή Κλήμεντος»[48] και στο «Μαρτύριον της Περπέτουας»[49].
Ομοίως και οι ομοφυλοφιλικές θρησκευτικές τελετές των Ναασηνών, Καρποκρατιανών, Οφιτών, Βορβοριτών κ.ά. Γνωστικών ομάδων, προς τιμή του ερμαφρόδιτου αρχέτυπου Μητροπάτορα Αρχάνθρωπου, σκοπό είχαν την βίωση της αρχέγονης κατάστασης της ανδρογυνίας και κατά συνέπεια την άρση της τεκνοποιίας. Με παρόμοιους μύθους, οι ομοφυλοφιλικές, παρά φύση πράξεις, γνωστές από αρχής κτίσεως κόσμου, απέκτησαν θρησκευτικό χαρακτήρα. (Γεν. 19:4-5)
«Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν· ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών». (Ρωμ. 1:26—27)
Αυτό είναι και το υπόβαθρο της σημερινής αποδοχής και προώθησης, από τους κόλπους του Φιλελεύθερου Χριστιανισμού και του Νέο-γνωστικισμού, της παρά φύση σεξουαλικής πράξεως και του ανδρόγυνου μοντέλου (unisex), που επιχειρεί την παύση της οντολογικής διάκρισης των δύο βιολογικών φύλων, λανσάροντας το κοινωνικό φύλο (Gender=γένος), με αποτέλεσμα την εναντίωση στο «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε».
Ο μύθος του ανδρόγυνου θεού ή ανθρώπου, απαντάται και εκτός γνωστικών συστημάτων, όπως στην θεογονία των Ορφικών, όπου μέσα από το αυγό γεννάται αρρενοθήλεια θεότητα, ο Φάνης (=θεός του φωτός, που συγγενεύει με τον περσικό Μίθρα) «Πατέρας - Μητέρα», με τέσσερα μάτια και τέσσερα κεφάλια, ταύρου, λιονταριού, φιδιού, κριαριού, χρυσά φτερά και φωνή λιονταριού και κριού. Άλλες ονομασίες του Φάνη ήταν: Φαέθων, Μήτις, Πρωτόγονος, Έρως, Ηρικεπαίος. Η επικοινωνία με τον Φάνητα γινόταν με μαγικές τελετές και ξόρκια.
Επίσης, απαντάται στον Ποιμάνδρη του Ερμή του τρισμέγιστου, όπου ο πρώτος Νους και πατήρ πάντων είναι αρρενοθήλυς[50] και στον πλατωνικό μύθο των δίφυλων όντων, τον οποίον εκφράζει και ο Αριστοφάνης στο Συμπόσιο, όπου λέγεται ότι ο άνθρωπος φτιάχτηκε σε τρία διπλά γένη, διπλό αρσενικό (γέννημα του ήλιου), διπλό θηλυκό (γένημα της γης) και αρσενοθήλυκο (γέννημα της σελήνης με στοιχεία της γης και του ήλιου). Αυτά τα ολόκληρα όντα αθέτησαν την ουράνια εξουσία και οι θεοί για τιμωρία τα διχοτόμησαν. Έτσι εκ του αρσενικού προήλθαν δύο μισά αρσενικά, εκ του θηλυκού δύο μισά θηλυκά και εκ του αρσενοθήλυκου δύο μισά ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Έκτοτε οι άνθρωποι μέσω του έρωτος ψάχνουν να βρουν «το έτερο τους ήμισυ»[51].
Επίσης, «Κατά την πρώιμη Ιουδαϊκή περίοδο (1.600 – 1.550 π.Χ) όπως μας εξιστορεί ο Φίλων, οι Ιουδαίοι λάτρευαν την θεά Ασερά. Οι τρις βασικές της μορφές ήταν : η Γιαρίχ (η Σελήνη) ως κόρη, η Σεκινά (η Γαία) ως μεγάλη μητέρα της ζωής και η Αστάρτη (ανδρόγυνος) ή Ανάτ θεά της Σοφίας αλλά και πολεμίστρια ταυτόχρονα»[52].
Ο Γνωστικισμός σήμερα
Οι διάφορες μορφές του Γνωστικισμού, εκτός από την επιρροή που είχαν σε όλα τα θρησκεύματα, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και στην διαμόρφωση αναρχικών και κομμουνιστικών πολιτικών θεωριών. Επίσης επηρέασαν την θρησκευτική επανάσταση του πολυσχισματικού Προτεσταντισμού, μέσα στο θεσμοθετημένο, αυταρχικό, αριστοτελικό Χριστιανισμό της Δύσης.
Παρόλο που οι Γνωστικοί διώχτηκαν για τα πιστεύω τους[53] και για την περιφρόνησή τους στην διεφθαρμένη πολιτική και θρησκευτική εξουσία, οι σπόροι των πεποιθήσεων τους παρέμειναν ζωντανοί έως και σήμερα καταγεγραμμένοι στα θρησκευτικά «σύμβολα πίστεως». Στους κόλπους δε του προοδευτικού και Φιλελεύθερου Χριστιανισμού, που αναγνωρίζουν στα Γνωστικά κείμενα σπόρους αληθείας, έχει αναπτυχθεί και η ιδέα πως η ελεύθερη βούληση δεν αποτελεί πρόσκομμα για την σωτηρία του ανθρώπου.
Απόψεις των Γνωστικών, ενστερνίζονται οι θεοσοφιστικές, γκουρουιστικές, νεογνωστικές, σαηεντολογικές, και λοιπές Ανατολικές οργανώσεις της Νέας χρυσής Εποχής του Υδροχόου (New age), οι Τέκτονες που θεωρούν προστάτη τους τον Πυθαγόρα και τα Γνωστικά ιδρύματα όπως της Urantia. Αυτοί είναι και οι εμπνευστές των κινηματογραφικών ταινιών Star Wars, του Matrix κ.ά. και γενικά της προπαγάνδας, περί εξωγήινων ανώτερων υπάρξεων και αστρικών κυρίαρχων υπέρ δυνάμεων, με αγαθό ή πανούργο ενδιαφέρον για τους γήινους. Τα ίδια κέντρα διαδίδουν και την καμπαλιστική θηλυκή θεότητα «Σεκινά», επιδιώκοντας την επανασύνδεση των θηλυκών θεοτήτων στο νεκρό σώμα των θρησκειών.
Οι ιδέες των σύγχρονων εσωτεριστών/αποκρυφιστών, έχουν μεγάλη απήχηση, σε ένα κόσμο, όπου η σκανδαλώδης και πολυαίμακτη «χριστιανική» παράδοση και ο θρησκειοποιημένος «πολυκέφαλος Χριστιανισμός», τον ώθησε να στρέψει την πλάτη, στις ανώφελες «χριστιανικές» τυπολατρίες και στα πνευματικά αδιέξοδα της θεσμικά επιβεβλημένης φιλοσοφικής «πατερικής σκέψης» και αναζητά σε άλλες θρησκευτικές κινήσεις τις απαντήσεις στις υπαρξιακές και μεταφυσικές του αναζητήσεις. Η μυστικιστική φιλοσοφική «Τριαδική θεότητα» σημαία της «Καθολικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας» που εξελίχθηκε σε πνευματική παρακαταθήκη του ελληνικού πολιτισμού είναι η αιτία και όχι η λύση της κρίσης του πολιτισμού της Νεωτερικότητας.
Άλλες πρώιμες ή μεταγενέστερες γνωστικές ομάδες
Καρποκρατιανοί. Ανήκαν στο πρώιμο Γνωστικισμό, με ιδρυτή τον αλεξανδρινό γνωστικό και πλατωνικό φιλόσοφο Καρποκράτη, που έλεγε ότι ο υλικός κόσμος φτιάχτηκε από αγγέλους. Πίστευαν όπως ο Πλάτωνας και άλλοι φιλόσοφοι, στην προΰπαρξη και αθανασία της ψυχής η οποία φυλακίστηκε στο υλικό σώμα και έπρεπε να αγνισθεί με πολλές μετενσαρκώσεις. Κατ΄ αυτόν ο διάβολος ήταν αργηχός των δημιουργών αγγέλων και η επιδίωξη του ήταν να επαναφέρει τις ψυχές στο ύπατο θεό. Ήταν κατά της ιδιοκτησίας και υπέρ της κοινοκτημοσύνης και της κοινογαμίας. Δίδασκαν τον αντινομισμό και επιδίδονταν σε όργια. Θεωρούσαν ότι μπορούσαν να γίνουν όμοιοι με τον Χριστό, τον οποίο θεωρούσαν απλό άνθρωπο αλλά ηθικό, και ανώτεροι από τους Αποστόλους. Ο Επιφάνης, γιος του Καρποκράτη, μετά τον θάνατό του σε νεαρή ηλικία, τιμήθηκε ως θεός στην Σάμη Κεφαλονιάς, τόπος καταγωγής της μητέρας του. Συνήθιζαν να κάνουν επάργυρες ή επίχρυσες, πολύχρωμες εικόνες του Χριστού και άλλων φιλοσόφων και να τους αποδίδουν τιμές όπως έκαναν και οι ειδωλολάτρες ανέκαθεν. Κατά τον Επιφάνιο, λαβαίνανε χάραγμα ή σφραγίδα στο λοβό του δεξιού τους αυτιού.
Η ειδωλολατρία των Καρποκρατιανών και οι συγγένειές της Η εικονική λατρεία των Καρποκρατιανών συγγενεύει με την σιμωνιακή πρακτική λατρείας και την Ανατολική και Δυτική «χριστιανική» εικονολατρία. Παρόλο που στην σύνοδο της Ελβίρας (305-6 μ.Χ.) αποφασίστηκε η ανεικονική λατρεία του Θεού κατά την βιβλική εντολή «οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ομοίωμα», εν τούτοις υπερίσχυσε η αρχαία ελληνική παράδοση του ανθρωπομορφισμού, που είναι η αισθητή παράσταση των θεών και του ενθρονισμένου Δία. Η εικονολατρία μετά από αιματοχυσίες και υποστηριζόμενη από την Ειρήνη την Αθηναία που είχε τυφλώσει τον γιο της Κωνσταντίνο ΣΤ΄ και την ειδωλολάτρισσα Θεοδώρα, σύζυγο του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεόφιλου, επικυρώθηκε με τις ευλογίες των εικονόφιλων «πατέρων», παρακάμπτοντας την θεϊκή εντολή και σφραγίζοντας «τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας». Η προσπάθεια επαναφοράς των εικονομάχων στην «ευσέβεια» συντελέσθηκε με τον θάνατο εκατό χιλιάδων ψυχών, κυρίως Παυλιανιτών και την δέσμευση των περιουσιών των, από το «χριστιανικό» Βυζαντινό κράτος.
Κατά τα άλλα, «ως ειδωλολατρία ορίζεται η θεώρηση άψυχων αντικειμένων ως θεοτήτων και η λατρεία αυτών (Φετιχισμός), καθώς και έμψυχων όντων του φυσικού κόσμου (Τοτεμισμός). Με την ευρύτερη έννοια ειδωλολατρία είναι επίσης κάθε αυθαίρετη υποκειμενική αντίληψη για την υψηλή έννοια του θείου, όπως για παράδειγμα ο ανθρωπομορφισμός»[54].
Ναασσινοί. Οφιολατρική γνωστική ομάδα, που λάτρευαν τον Όφι-Χριστό, σωτήρα του κόσμου από τον κακό θεό και δημιουργό του επίγειου κόσμου. Ονοματίστηκε έτσι από την εβραϊκή ονομασία του όφεως (Νάας). Οι Ναασσινοί στην θεογονία τους τοποθετούσαν ως προαιώνια θεϊκή αρχή μία ερμαφρόδιτη οντότητα, τον Αρχάνθρωπο ή Άνωθεν Άνθρωπο ή Αδάμαντα, που της απέδιδαν στοιχεία πατρότητος και μητρότητος.
Η οφιολατρία των Ναασσινών και οι συγγένειές της Το φίδι ήταν από τα αρχαιότερα θρησκευτικά σύμβολα και στις παραδόσεις όλων των λαών υπάρχουν αναφορές για θεϊκά ερπετοειδή όντα. Στην ελληνική Μυθολογία, αναφέρεται, πως ο αρχέγονος Τιτάνας, ήταν ο Οφίων, που μαζί με την Ωκεανίδα Ευρυνόμη κυβερνούσαν τον κόσμο.
Ο μυθικός Κέκροπας γιός του Ουρανού και της Γης, ιδρυτής της πόλεως των Αθηνών κάτω από την Ακρόπολη που την εποχή εκείνη ονομαζόταν Κεκροπία ήταν διφυής, μισός άνθρωπος και μισός ερπετό και λατρευόταν υπό την μορφή φιδιού. Την δε ακρόπολη των Αθηνών την φύλαγε το φίδι της θεάς Αθηνάς.
Επίσης τα φίδια στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν τα ιερότερα ζώα του χώρου, αφού κατά την παράδοση, ο θεός ιατρός Ασκληπιός, έφτασε στην πόλη με μορφή φιδιού.
Στον ορφικό μύθο ο Δίας μεταμορφωμένος σε φίδι διώκει την Κόρη, ο δε ποιητής Βιργίλιος αποκαλεί τον Δία «Μεγάλο όφι».
Στην ινδική μυθολογία αναφέρονται οι Νάγκα που είναι μυθικά φίδια που προστατεύουν τον Βούδα και μπορούν να παίρνουν ανθρώπινη μορφή κ.ά.
Σιμωνιανοί. Συνδύαζαν την κοσμολογική αφήγηση τους με τις τιτανομαχίες της ελληνικής Μυθολογίας, και το αφήγημα της ομηρικής Ελένης με το πρόσωπο της Βαρβηλώ. Δίδασκαν ότι ο κόσμος και ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από αγγέλους και ένας από αυτούς ήταν ο θεός των Εβραίων. Ανέπτυξαν αντινομιστικές, δοκητικές και διαρχικές αντιλήψεις. Τελούσαν οργιαστικές τελετές και λάτρευαν ως θεό και υπεράνω όλων Πατέρα τον ιδρυτή τους Σίμωνα τον μάγο[55], στον οποίο έκαναν εικόνες σύμφωνα με την μορφή του Δία προσφέροντας θυμιάματα, θυσίες και σπονδές. Το ίδιο έκαναν και για την γυναίκα του Ελένη, πρώην πόρνη, που κατά τον Σίμωνα ήταν η ενσάρκωση του «Αιώνα Επίνοια», την οποία λάτρευαν ως την Μητέρα όλων και της έκαναν εικόνες με την μορφή της Αθηνάς. Κατά τον Ειρηναίο ο μάγος Σίμων ήταν πατέρας του Γνωστικισμού.
Καϊνίτες. Τιμούσαν τον Κάϊν, ως την προσωποποίηση της Σοφίας τον οποίον θεωρούσαν θύμα του δημιουργού. Επίσης τιμούσαν τον Ησαύ και τον Ιούδα, ως κάτοχο υψηλότερης γνώσης και ευεργέτη της ανθρωπότητας.
Βορβορίτες ή Κοδδιανοί ή Βαρβηλίτες. Φημισμένοι για την ανηθικότητά τους και τα τελετουργικά τους σεξουαλικά όργια. Στην Αίγυπτο τους ήξεραν ως Φιβιωνίτες ή Στρατιωτικοί. Ο Επιφάνιος στο «κατά Γνωστικών» αναφέρει ότι οι Φιβιωνίτες έκαναν αισχρές θυσίες και πορνείες. Είχαν επινοήσει 365 ουράνιους Άρχοντες και εμπαίζοντας τα «γυναικάρια» τους έλεγαν «μίγηθι μετ΄εμού ίνα σε ανενέγκω προς τον άρχοντα» επικαλούμενοι σε κάθε μίξη το όνομα ενός εκάστου εξ αυτών. Τελειώνοντας τα ονόματα οι μίξεις επαναλαμβανόντουσαν και για την κάθοδο και στο τέλος έλεγαν «εγώ ειμί ο Χριστός επειδή άνωθεν καταβέβηκα δια των ονομάτων των <τξε> αρχόντων».
Σοδομίτες. Πίστευαν ότι η ακολασία και η σεξουαλική διαστροφή ήταν το κλειδί της σωτηρίας.
Περατικοί. Παρέβαλαν τους εαυτούς τους με τους Εβραίους, που πέρασαν την έρημο και θεραπεύθηκαν από το φίδι που ύψωσε ο Μωυσής.
Αδαμιανοί. Τελούσαν συνάξεις γυμνοί.
Εγκρατίτες. Ασκούσαν αυστηρό ασκητισμό και αγαμία για να μην διαιωνίζεται η φυλάκιση της αθάνατης θείας ψυχής στον τάφο του σώματος.
Άλλα κινήματα Μαρκιωνίτες. Με ιδρυτή τον Έλληνα Μαρκίωνα, καταγόμενο από ποντιακή εύπορη εφοπλιστική χριστιανική οικογένεια. Απέρριπτε την Π.Δ., που την απέδιδε σε έναν κατώτερο θεό «τον θεό του νόμου», που δημιούργησε τον υλικό κόσμο, ενώ την Κ.Δ. την απέδιδε σε έναν ανώτερο, αληθινό, άγνωστο, «αγαθό θεό», που κατοικούσε στο δικό του άυλο κόσμο. Η διαρχία του Μαρκίωνα, πίστη δηλαδή σε δύο θεούς, έκανε διάκριση κυριαρχίας και δεν ήταν ανταγωνιστική διαρχία, όπως των Γνωστικών. Για τον Χριστό πίστευε ότι ήταν η αποκάλυψη του «αγαθού θεού», που εμφανίστηκε, για να σώσει τον κόσμο από την δυναστεία του Δημιουργού θεού της Π.Δ. και του οποίου το σώμα και η θυσία ήταν φαινομενική. Ο Μαρκίων ήταν δεινός ομιλητής και ίδρυσε δική του εκκλησία με επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους και μυστήρια, διατηρώντας όμως ο ίδιος τον έλεγχο πάντων. Επέβαλε αναγκαστική εγκράτεια και όσοι παντρεμένοι προσηλυτίζονταν έπρεπε να χωρίζουν.
Χριστιανοί Σιβυλλικοί. Ήταν Χριστιανοί που αναγνώριζαν το κύρος των Σιβυλλικών κειμένων και ονομάσθηκαν «Σιβυλλικοί», από τον πολέμιο του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, φιλόσοφο Κέλσο[56]. Τα Σιβυλλικά κείμενα είχαν μεγάλη απήχηση τους πρώτους αιώνες μ.Χ. και τα χρησιμοποιούσαν για να προσηλυτίσουν τους Εθνικούς. Κάποιο από αυτά δίδασκε την αποκατάσταση των πάντων και την παγκόσμια σωτηρία. Ο Κλήμης Αλεξάνδρειας τα χαρακτηρίζει ως «σωτήριους ύμνους». Οι Σιβυλλικοί Χριστιανοί είναι οι πατέρες του σημερινού Ουνιβερσαλισμού (Universalism).
Ο ασκητής, γνωστικίζων φιλόσοφος Ωριγένης, μαθητής του Κλήμη Αλεξανδρέα, ήταν σημαντική μορφή του «πατερικού Χριστιανισμού» και προκάλεσε τις «ωριγενιστικές έριδες». Αν και ήταν πολέμιος του Χιλιασμού, δεχόταν την αποκατάσταση των πάντων ακόμα και του Σατανά. Η Ε΄οικουμενική σύνοδος λόγω δογματικής αντιπαράθεσης τον αναθεμάτισε, αλλά ποτέ δεν χάθηκε το ενδιαφέρον για τα έργα του. Τελευταία, ανά τετραετία γίνεται συνέδριο στο πανεπιστήμιο Aarhus στην Δανία με θέμα «Ωριγένης και Ωριγενισμός στην ιστορία της Δυτικής σκέψης». (Origeniana)
Ιουδαιοχριστιανοί. Ιουδαΐζοντες Χριστιανοί. Πίστευαν στον Ιησού με το δικό τους ιουδαϊκό «εθνικιστικό» όραμα. Επέβαλαν την περιτομή και την τήρηση του Μωσαϊκού νόμου και στους εξ εθνών κατά σάρκα. Οι χιλιαστικές θεωρίες τους, υποστηρίχτηκαν από τους Ιουστίνο, Παπία, Ειρηναίο, Τερτυλλιανό, Λακτάντιο και Μεθόδιο Ολύμπου[57].
Ο σύγχρονος Ιουδαιοχριστιανισμός
Σήμερα οι χιλιαστικοί και σιωνιστικοί Μύθοι, που θέτουν τους «Εβραίους» ως Ρυθμιστές του παγκόσμιου γίγνεσθαι, υποστηρίζονται από τις θρησκευτικές οργανώσεις των Μαρτύρων της Σκοπιάς, των Ευαγγελικών, των Πεντηκοστιανών κ.ά.. Οι τελευταίοι ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του made in USA «Χριστιανικού Σιωνισμού - Christian Zionism» και θεωρούν την σταυρική θυσία του Ιησού παρένθεση στην ιστορία του κόσμου. Κατ΄ αυτούς η εκπλήρωση των προφητειών της Π. Διαθήκης είναι «το κράτος του Ισραήλ» και όχι ο Χριστός. Προσμένουν την επανάληψη της βιβλικής ιστορίας (την ανοικοδόμηση του επίγειου Ναού της Π. Δ. στην κάτω Ιερουσαλήμ, με την λυχνία, την τράπεζα, το ιλαστήριο και τα λοιπά σκεύη, με θνητούς Λευίτες ιερείς, θυσίες ζώων, τον ερχομό του Αντίχριστου, τη χιλιετή Βασιλεία και τη ρεβάνς του πνευματικού πολέμου, Χριστός – Διάβολος) ευαγγελίζοντας στην ουσία ότι: «το τέλος του Χριστού είναι ο Νόμος και το κράτος του Ισραήλ»[58]. Διδάσκουν δε μια ειδική Τρίτη θεϊκή συνθήκη για την σωτηρία μόνο των σύγχρονων Εβραίων, καταργώντας «την γνώση σωτηρίας» που ήδη δόθηκε στους Εβραίους με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή πριν δύο χιλιάδες (2000) χρόνια.
«Τοῦ δοῦναι γνῶσιν σωτηρίας τῷ λαῷ αὐτοῦ ἐν ἀφέσει ἁμαρτιῶν αὐτῶν». (Λουκ. 1:77)
Εβιωνίτες . Ιουδαιοχριστιανική αίρεση, που απέρριπτε την παρθενογένεση και πίστευαν ότι ο Ιωσήφ ήταν ο φυσικός πατέρας του Ιησού. Ήσαν φτωχοί, στηριζόμενοι στην διδαχή του Ιησού περί φτωχών στους μακαρισμούς. Ασχολούνταν με φιλόπτωχο έργο, κάνανε συχνές πλύσεις καθαρισμού και δεν τρώγανε κρέας ούτε έπιναν κρασί. Κοινωνούσαν με άρτο και νερό και τους αποκαλούσαν Υδροπαραστάτες. Περιτέμνονταν και δεχόντουσαν την αργία του Σαββάτου και της Κυριακής. Απέρριπταν μέρος του νόμου και τον Απόστολο Παύλο τον οποίον ονόμαζαν «αποστάτη του Νόμου». Ο Ειρηναίος λέει γι΄ αυτούς «προσκυνούν στα Ιεροσόλυμα, σαν να είναι ο οίκος του Θεού»[59]. Οι Ελκεσαΐτες που πίστευαν σε ένα μυθικό προφήτη τον Ελκεσάϊ που είχε παραλάβει ένα ουράνιο βιβλίο, ήταν γνωστικοί Εβιωνίτες και πίστευαν ότι ο Χριστός ήταν κτίσμα, αρχάγγελος και χρησιμοποιούσε το χοϊκό σώμα του Αδάμ στο οποίο και είχε εισέλθει (ενσάρκωση). Είχαν πλάσει «το δόγμα των διαδοχικών προφητών» κατά το οποίο ο Θεός στέλνει κατά καιρούς προφήτες από τους οποίους ο τελευταίος είναι ο καλύτερος. Το δόγμα αυτό επηρέασε πολλούς ιδρυτές θρησκειών όπως τον Μάνη (Μανιχαϊσμός), τον Μωάμεθ (Ισλάμ) και άλλους.
Μανιχαϊσμός. «Η θρησκεία του φωτός». Ιδρυτής ο Πέρσης Μάνης, από Ελκεσαΐτες γονείς, ο οποίος μιμούμενος τον Ελκεσαίο ισχυριζόταν ότι ο Θεός του αποκάλυψε την ουράνια αλήθεια. Κατ΄αυτήν ο Διάβολος ήταν ο θεός της Π.Δ. που έφτιαξε τον αισθητό κόσμο και τον άνθρωπο, ενώ ο καλός θεός του φωτός ήταν αμέτοχος. Ο πραγματικός Ιησούς δεν ήταν αυτός της Ναζαρέτ.
«Ο Ιησούς για τους Μανιχαίους ήταν ο Φωτεινός και ο Ουράνιος, που είχε κατέλθει στον κόσμο σε διάφορες ιστορικές περιόδους, εισερχόμενος στα σώματα μεγάλων διδασκάλων όπως ο Σήθ, ο Βούδας, ο Ζωροάστρης αλλά και μέσω του ίδιου του Μάνη, ο οποίος ήταν τμήμα του αιώνιου αγώνα για να απελευθερωθεί το φως από την κατώτερη ύλη»[60].
Ο Mανιχαϊσμός ήταν ανεικονικός, δυιστικός και δίδασκε αυστηρό ασκητισμό. Ήταν κράμα Χαλδαϊσμού, Ζωροαστρισμού, Καμπαλισμού, Γνωστικισμού, Βουδισμού και αιγυπτιακών και ελληνικών παραδόσεων. Εξαπλώθηκε από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έως την Κίνα χάρις στον ιεραποστολικό ζήλο των «Εκλεκτών» που ήταν οι ανώτεροι μυημένοι. Είχαν σαφή επιρροή και από τους Μανδαίους οι οποίοι λάτρευαν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως αληθινό προφήτη και Χριστό. Στο βασίλειο Ουιγούρων Τούρκων το 762 μ.Χ. επιβλήθηκε ως κρατική θρησκεία.
Μοναρχιανοί. Αντιτριαδιστές, υπερασπιστές της θείας Μοναρχίας. Αναπτύχθηκαν δύο κύριες τάσεις, οι Τροπικοί Μοναρχιανοί ή Πατροπασχίτες (Πραξέας, Νοητός) -ο όρος Πατροπασχίτες τους αποδόθηκε από τον Τερτυλλιανό ο οποίος τελικά μεταστράφηκε στον Μοντανισμό- και οι Δυναμικοί Μοναρχιανοί ή Υιοθετιστές. Κύριοι εκπρόσωποι των Υιοθετιστών ήταν οι Άλογοι, ο Παύλος ο Σαμοσατεύς, ο Θεόδοτος ο Βυζάντιος, κ.ά..
Μοντανιστές. Με ιδρυτή τον Μοντανό από την Φρυγία, στα τέλη του δεύτερου αιώνα. Το κίνημα αυτό θεωρούσε ότι είχε την συνέχεια του αποστολικού χαρίσματος της προφητείας. Ήταν πνευματοληπτικό κίνημα με έντονες ασκητικές πρακτικές και ψευδο-προφητείες, στοιχεία, που υπήρχαν και σε άλλα κατοπινά μεσσιανικά και χιλιαστικά κινήματα. Τρέφονταν με τη προσδοκία της επικείμενης έλευσης του Ιησού και της καθόδου της πνευματικής Ιερουσαλήμ. Η αρχική τους ονομασία ήταν «κατά φρύγας» ή «Καταφρύγια» αίρεση ή αίρεση των «Πεπεζυτών».
Σαβελλιανοί. Με ιδρυτή το Σαβέλλιο, αρχηγό των Τροπικών Μοναρχιανών. Ο Σαβέλλιος θεωρούσε ότι ο Θεός είναι μία και μόνη αρχή (ουσία) και άλλοτε φανερώνεται με τον τρόπο του Πατρός, (νομοθέτη δημιουργού), άλλοτε με τον τρόπο του Υιού (λυτρωτή) και άλλοτε με τον τρόπο του Αγίου Πνεύματος (η ζωντανή πηγή της Εκκλησίας).
Αρειανιστές. Με ιδρυτή τον Λίβυο Άρειο, που έλεγε ότι ο Υιός είναι δημιούργημα του Πατρός και όχι η υπόσταση Του. Η διδασκαλία του είχε τριαδικές προεκτάσεις. Κατά τον Άρειο ο Ιησούς είχε θεϊκές ιδιότητες αλλά δεν ήταν θεός, θέση συγγενής με αυτή των Μαρτύρων του Ιεχωβά και των Μορμόνων σήμερα.
Ορθόδοξοι. «Η φωνή των πατέρων» δεν είναι «η φωνή του Ιησού και των Αποστόλων». Όσοι νομίζουν ότι η «Ορθοδοξία» είναι η συνέχεια του αυθεντικού αποστολικού έργου σφάλλουν, άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι την ιστορία την γράφουν όπως θέλουν οι νικητές και οι πνευματικοί επικυρίαρχοι. Η «Ορθοδοξία» είναι το Ανατολικό μέρος του σχίσματος της χριστιανίζουσας «Καθολικής» αυταρχικής θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου ο αυτοκράτορας της ήταν επίσημα ο «Εν Χριστώ Βασιλεύς των Ρωμαίων», οι υπήκοοι της ήταν «ο Περιούσιος Λαός ή ο Νέος Ισραήλ» και το δόγμα της ήταν «Μία Θρησκεία, Ένας Βασιλιάς, Μία Οικουμένη», τα δε δογματικά εκκλησιαστικά ζητήματα αποτελούσαν κρατικά ζητήματα. Η κρατική «Καθολική Εκκλησία», ως σύμμαχος του πολιτιστικού, στρατιωτικού και θρησκευτικού ιμπεριαλισμού της Αυτοκρατορίας, κέρδισε ειδικά προνόμια που αύξησαν το κύρος της και την περιουσία της σε γη και σε χρήμα.
Όλες οι διδακτορικές διατριβές στην φιλοσοφία και θεολογία, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η σύνδεση της Φιλοσοφίας της ύστερης αρχαιότητος με την θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολής είναι άρρηκτη[61]. Η «Ορθοδοξία» λοιπόν αποκρυσταλλώθηκε δογματικά, με την παρά φύσιν σύζευξη των εκφάνσεων της εκ της γης αρχαίας Φιλοσοφίας - Μυθολογίας και της αποστολικής δια Πνεύματος Αγίου Διδαχής. Αντικατέστησε δε την Χάρη του Κυρίου μας και Θεού μας Ιησού Χριστού, με μία παράδοση μυστικιστικής δογματικής θεολογίας που έχει κορυφή ένα μυθολογικό «τριαδικό θεό», με ανώφελους ιουδαϊκούς τύπους, με το θυμιατό, με το κερί, με το τάμα στον «άγιο», με την δεισιδαιμονία και με την προσκύνηση ειδώλων και λειψάνων. Κατά την ομολογία τους ο «Θρίαμβος» αυτός επετεύχθη διότι οι «πατέρες» απλώς!!!! απεφόρτισαν από το φιλοσοφικό – μεταφυσικό περιεχόμενο, τους φιλοσοφικούς «όρους» της εποχής τους και τους επαναφόρτισαν με θεολογία[62] «όρος που χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα έργα του Πλάτωνα και άλλων φιλοσόφων με αναφορά στη διδασκαλία του Μύθου»[63].
Κατά την ειλικρινή τους ομολογία, οι εκπρόσωποι του Ορθόδοξου μυστικιστικού θρησκευτικού συστήματος, θεωρούν τον «Αρχαίο Ελληνισμό» υπόβαθρό τους, ισχυριζόμενοι ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν προ Χριστού «εν Χριστώ» και ότι η αντιφατική θεολογική φιλοσοφία τους ήταν παιδαγωγός των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμό. Ο Πλάτωνας δε θεωρείτο από τους «πατέρες» πλησιέστερος συγγενής με την θρησκεία τους, διότι σε αντίθεση με τις αντιλήψεις των συμμαθητών του στην Φιλοσοφία-Μυθολογία, πίστευε ότι ο «Θεός» είναι αγαθός και όχι κακός και «δημιούργησε τον καλύτερο (αγαθότερο) δυνατό κόσμο επειδή είναι αγαθός»[64].
Το αυτό υπόβαθρο θεωρούν και για το ανεικονικό, μη διαρχικό, Ισλάμ (7ος αι. μ.Χ.) για τον οποίο ο Αλλάχ (Θεός) είναι Καλός και Κακός μαζί. Το Ισλάμ είναι συγκερασμός του ραβινικού καμπαλιστικού Ιουδαϊσμού[65], που πιστεύει ότι οι λόγοι των Ραβίνων είναι λόγος θεού, του Ιουδαιοχριστιανισμού με τις γνωστικές του εκφράσεις, του Ζωροαστρισμού, του Μανιχαϊσμού, του Ερμητισμού και των εθνικών παραδόσεων του αραβικού Παγανισμού. Το Ισλάμ σαφώς και έχει εκλεκτική συγγένεια με την αρχαία ελληνική Φιλοσοφία, αφού οι Βεδουίνοι είχαν κατακτήσει ελληνιστικές περιοχές στην Μέση και Εγγύς Ανατολή, που επηρέαζαν φιλοσοφικά τους αυτόχθονες. Άλλωστε ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναγνωρίζει το Ισλάμ ως μορφή χριστιανικής αιρέσεως συγγενικής του Αρειανισμού[66].
Ο φιλοσοφικός Ιησούς
«Εἰ μὲν γὰρ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει ὃν οὐκ ἐκηρύξαμεν, ἢ πνεῦμα ἕτερον λαμβάνετε ὃ οὐκ ἐλάβετε, ἢ εὐαγγέλιον ἕτερον ὃ οὐκ ἐδέξασθε, καλῶς ἀνέχεσθε». (Β΄ Κορ. 11:4)
Η αρχαία ελληνική θρησκευτική Φιλοσοφία δεν ήταν στατική, αλλά ήταν εξελικτική και είχε διαλλακτική σχέση με τις ανατολικές και αφρικανικές διδαχές[67]. Εκζητούσε την αλήθεια, αλλά δεν την βρήκε, διότι την ζητούσε κατά την παράδοση των ανθρώπων και κατά τα στοιχεία του κόσμου τούτου. Οι Πλατωνιστές θεωρούσαν ότι «οι ιδέες είναι τα πραγματικά όντα» και ομοίως με άλλες φιλοσοφικές τάσεις, εξέφραζαν την ενότητα και την πολλότητα ταυτόχρονα «εν πάντα είναι». Μεταχειριζόντουσαν τον όρο «θεός» ως ένα σύνολο ποικίλων οντοτήτων, από τον υπερβατικό κοσμικό Δημιουργό, την Κοσμική Ψυχή και τα μέρη της που ήταν οι ανθρώπινες ψυχές, έως τους Ολύμπιους θεούς και άλλες αστρικές δευτερεύουσες θεότητες, που ήταν ενδιάμεσες δυνάμεις ιεραρχικά δομημένες, μέσω των οποίων ο Πρώτος Θεός δημιούργησε τον αισθητό κόσμο και επικοινωνούσε με αυτόν, γεφυρώνοντας το ιδεατό με το αισθητό. Το αρχαίο αιγυπτιακό - ερμητιστικό απόσπασμα που παρατίθεται, αποτυπώνει τις Θεολογικές – Φιλοσοφικές - Μυθολογικές αντιλήψεις στις οποίες εντρυφούσαν οι Αρχαίοι.
Ιάμβλιχος «περί Αιγυπτίων Μυστηρίων» VIII, 2 – Ancient Fragments of the Phonician, Chaldaean, Egyptian, Typian, Carthaginian, Indian, Persian, and others writers, (By Isaac Preston Cory, ESG. Fellow of Caius Coll. Cambridge – London William Pickering 1832, page 283)
«Προ των όντως όντων και των άλλων αρχών, έστι θεός εις, πρώτος και του πρώτου θεού και βασιλέως, ακίνητος εν μονότητι της εαυτού ενότητος μένων ούτε γαρ νοητόν αυτώ επιπλέκεται, ούτε άλλο τι παράδειγμα δε ίδρυται του αυτοπάτορος, αυτόγονου, και μονοπάτορος θεού του όντος αγαθού. Μειζον γαρ τι και πρώτον, και πηγή των πάντων, και πυθμήν των νοουμένων πρώτων ειδών όντων. Από δε του ενός τούτου, ο αυτάρχης θεός, εαυτόν εξέλαμψε, διό και αυτοπάτωρ και αυτάρχης. Αρχή γαρ ούτος και θεός θεών, μονάς εκ του ενός, προούσιος και αρχή της ουσίας, απ΄αυτού γαρ η ουσιότης και η ουσία, (διό και ουσιοπάτωρ καλείται αυτός γαρ προ όντος όν, των νοητών έστιν αρχή) διό και νοητάρχης προσαγορεύεται. Αύται ουν εισίν αρχαί πρεσβύταται πάντων, ας Ερμής προ αιθερίων και εμπυρίων θεών προστάτει και των επουρανίων»
Μετάφραση:
«Πριν από αυτούς που υπάρχουν πραγματικά, και πριν από τις άλλες εξουσίες υπάρχει Ένας Θεός, προηγούμενος και από τον Πρώτο θεό και βασιλιά, διαμένοντας ακίνητος μέσα στην μοναδικότητα της Ενότητάς Του (Πυθαγόρας). Διότι ούτε κάτι κατανοητό περί αυτού εμπλέκεται, ούτε κάτι άλλο. Παράδειγμα δε κείται του Αυτο-πάτορα, Αυτο-γέννητου και μονοπάτορος Θεού, του πραγματικά Αγαθού (Πλάτων). Διότι (Είναι) Μεγαλύτερος και Πρώτος και πηγή των πάντων και βάση των πρώτων νοούμενων ιδεών -των αρχετύπων- όλων. Από δε του ενός τούτου (του μονοπάτορος), ακτινοβόλησε / εξέλαμψε(ο Δεύτερος) ο βασιλιάς θεός, για αυτό είναι και αυτοπάτωρ και ο μόνος βασιλιάς. Διότι αυτός (ο Δεύτερος) και αρχή είναι, και θεός των άλλων (υποδεέστερων) θεών, Μονάδα και αυτός (ο Δεύτερος) εκ του ενός (του Πρώτου) ο προ πάσης ουσίας υπάρχων θεός και η πρωταρχική αιτία της ουσίας (της ύπαρξης) , διότι από αυτόν είναι η δύναμη της ύπαρξης (της ζωής) και η ύπαρξη (η ζωή) για αυτό και πατήρ της ύπαρξης καλείται διότι αυτός προηγείται κάθε οντότητος και είναι πρωταρχική αιτία των νοητών για αυτό και προσφωνείται αρχηγός του νοητού κόσμου. Αυτές είναι αρχές παλαιότερες όλων αυτών, που ο Ερμής (ο Τρισμέγιστος) τοποθετεί πριν από τους Αιθέριους και εμπύριους επουράνιους θεούς».
Εστιάζοντας στην παραπάνω θεώρηση του Ερμητισμού, ο ελληνιστής Ιουδαίος φιλόσοφος Φίλων, που απέδιδε την ελληνική Φιλοσοφία στην πεντάτευχο και επίδρασε δυναμικά στην διαμόρφωση της «πατερικής σκέψης», κατάταξε τον «Λόγο», ως τον ανώτερο των ενδιάμεσων δυνάμεων, δεύτερο θεό, κατώτερο του Μόνου Θεού (του Πρώτου), αρχάγγελο, πρωτότοκο Υιό Θεού, θέσεις που συγγένευαν με αυτές των αρχαίων και των γνωστικών δοξασιών.
Το «φιλώνειο Λόγο» τον ασπάστηκε ο Ιουστίνος «ότι ο λόγος εστί και λέγεται Θεός και Κύριος έτερος, υπό τον ποιητήν των όλων»[68] και άλλοι φιλόσοφοι Απολογητές και Χριστιανοί διανοούμενοι που ούτως ή άλλως στην εποχή τους ήταν μυημένοι στον Νεοπλατωνισμό, που ήταν σύνθεση Πυθαγορισμού, Πλατωνικού Ιδεαλισμού, Αριστοτελικού Εμπειρισμού, Γνωστικισμού, Ερμητισμού, Μαγείας και Χαλδαϊκής θεολογίας και θεουργίας.
Ως προς την Χαλδαϊκή θεολογία, η ενοποιητική έννοια του «Εν» που χαρακτήριζε τις Βαβυλωνιακές θεότητες, είχε οδηγήσει τους Νεοπλατωνικούς φιλόσοφους Πλωτίνο, Ιάμβλιχο και Πρόκλο να δώσουν έμφαση στους Χαλδαϊκούς χρησμούς που θεωρούνταν ως το απόγειο της γνώσης και της σοφίας, έχοντας τον αριθμό τρία (3) ως βάση του Χαλδαϊκού οντολογικού συστήματος για θεούς και δαίμονες.
Ο ιστορικός – θεολόγος, Κατελής Βίγκλας στο έργο του «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική Θεολογία» αναφέρει για την «Θεολογία των Χαλδαϊκών χρησμών» τα εξής:
«Ο πρώτος θεός των Χαλδαϊκών Χρησμών είναι η Πατρική μονάδα και υποτίθεται ότι βασιλεύει σιωπηρά από την άβυσσο, από όπου δημιούργησε τον κόσμο με την Δύναμη και το Νου. Η Δύναμη ισοδυναμεί συνήθως με τον Υιό, το κεντρικό στοιχείο, ενώ ο Νους με την Εκάτη. Η Εκάτη, είναι η ζωντανή φωτιά, και η ψυχή του κόσμου, αποτελώντας έναν τρίτο θεό, έχοντας μία ενδιάμεση θέση, χωρίζοντας και ενώνοντας τις δύο πρώτες υποστάσεις, καλούμενες επίσης «Άπαξ και Δις επέκεινα» (και ο Διόνυσος ήταν άπαξ επέκεινα). Κάποτε όμως από το περιεχόμενο των αποσπασματικών στίχων των Χαλδαϊκών Χρησμών φαίνεται ότι ο Νους είναι ο δεύτερος δημιουργός θεός και τότε η δύναμη ταυτίζεται με την Εκάτη. Η πρώτη τριάδα αντιστοιχεί στον κόσμο του υπερκόσμιου φωτός και είναι απολύτως νοητή και αιώνια»[69].
Οι ιδέες αυτές συγκρούστηκαν με τους Μοναρχιανούς και άλλες Ιουδαιοχριστιανικές ομάδες πιστές στον βιβλικό Μονοθεϊσμό. Αργότερα οι «πατέρες φιλόσοφοι» με εισηγητή τον Αθανάσιο προβίβασαν τον ενδιάμεσο διακριτό δεύτερο θεό «Λόγο» του Φίλωνα, των Ερμητιστών και λοιπών, κάνοντας οντολογική εξίσωση του Πρώτου Μόνου Θεού Πατέρα και του Δεύτερου Θεού Υιού.
Πατερική «εταιρική διαρχία» και η εξέλιξή της σε «εταιρική τριαρχία»
Οι επικρατούσες διαρχικές ιδέες στην αρχαιότητα ήταν ή ανταγωνιστικές, όπως του Ζωροαστρισμού ή μη ανταγωνιστικές, όπως του Μαρκιωνισμού. Από τις δογματικές φιλοσοφικές ζυμώσεις των «πατέρων» γεννήθηκε μία νέα «εταιρική» διαρχική θεολογία - φιλοσοφία, όπου ο δεύτερος θεός Υιός, είναι «Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού» [δύο (2) Θεοί], γεννητός μεν προ πάντων των αιώνων, αλλά συνάναρχος και συναϊδιος και ομοούσιος και υπερούσιος με τον Πατέρα.
Επειδή όμως «Το της πλατωνικής φιλοσοφίας εξαίρετον αγαθόν» έπρεπε οι «Ορθόδοξοι Χριστιανοί» να λατρεύουν «Ένα Θεό εν Τριάδι» και «Τριάδα εν Μονάδι», χωρίς όμως να συγχέουν τα πρόσωπα (τους θεούς) ούτε και να διαιρούν την ουσία!!!! Άλλωστε τον δρόμο τον είχε δείξει η κοσμοθέαση του Πυθαγόρα με την ιερή τριάδα της δράσης «Πατήρ-Μήτηρ-Υιός» από την οποία εκπορεύτηκε το σύμπαν.
Τα προβλήματα αυτά τα έλυσαν όλα οι «πατέρες», αποφορτίζοντας το φιλοσοφικό-μεταφυσικό περιεχόμενο των «φιλοσοφικών όρων, των Αρχαίων» και επαναφορτίζοντάς Τους με «θεολογικό πατερικό περιεχόμενο» (όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται) και υιοθετώντας στη συνέχεια το «τα πάντα εισίν εν, εν παντί» του Ερμή του Τρισμέγιστου, βρήκαν τη λύση και τώρα σύμφωνα με τον Αθανάσιο:
«Λατρεύομε ένα Θεό εν Τριάδι, και Τριάδα εν Μονάδι· ούτε συγχέομε τα πρόσωπα ούτε διαιρούμε την ουσία. Διότι υπάρχει ένα πρόσωπο του Πατρός, ένα άλλο του Υιού και ένα άλλο του Αγίου Πνεύματος. Αλλά η Θεότης του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι ενιαία: η δόξα ίση, το μεγαλείο συναιώνιο. . . . Ο Πατήρ αιώνιος, ο Υιός αιώνιος και το Άγιο Πνεύμα αιώνιο . . . Ομοίως, ο Πατήρ είναι παντοδύναμος, ο Υιός είναι παντοδύναμος και το Άγιο Πνεύμα είναι παντοδύναμο. Κι εν τούτοις δεν υπάρχουν τρεις παντοδύναμοι, αλλά είς παντοδύναμος. Ομοίως ο Πατήρ είναι Θεός, ο Υιός είναι Θεός και το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν τρεις Θεοί αλλά ένας Θεός. . . . Και σ’ αυτή την Τριάδα κανείς δεν προηγείται ή έπεται του άλλου· κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος του άλλου. Αλλά και τα τρία πρόσωπα είναι συναιώνια συγχρόνως και ομοούσια».
Έτσι λοιπόν αν και δεν υπάρχουν τρεις θεοί, σύμφωνα με τον Αθανάσιο, εν τούτοις σύμφωνα με την μυθολογία και τους «πατέρες», ο δεύτερος συνάναρχος και υπερούσιος θεός, ο Υιός, μπόρεσε και κατέβηκε στην γη και ενσαρκώθηκε (ντύθηκε με υλικό σώμα που το πήρε «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου»).
Η διονυσιακή λατρεία
Αυτά τα θεολογικά – φιλοσοφικά - μυθολογικά θέματα όμως, τα είχαν λύσει προ πολλού, οι λατρευτές του Διόνυσου και τα εξηγούσαν … μέσα από τους ύμνους. (Διόνυσος Τριούχος, Τρίγονος /τρις γεννηθείς)
Πρόκλου – «Ιεροί ύμνοι», Εις Διόνυσον {αποσπάσματα}.
Μονάδα τριούχον = τριαδική μονάδα (Βλέπε: Τρισυπόστατη Μονάδα)
ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΥΔΟΣ Περί μηνών 2-6 «ότι η μονάς εν τριάδι θεωρείται, δυνατόν εκ των υμναρίων λαβείν. Προς γαρ τον άπαξ επέκεινα ο πρόκλος ούτω: μονάδα γαρ σε τριούχον ιδών εσεβάσατο κόσμος».
Μετάφραση: «Ότι η μονάδα παρατηρείται μέσα στην τριάδα είναι δυνατόν να το καταλάβει κανείς από τους μικρούς ύμνους. Διότι λέγει ο (Νεοπλατωνικός) Πρόκλος προς εκείνον (τον Διόνυσο), που είναι εντελώς υπερβατικός (επέκεινα της ουσίας): «Διότι μόλις ο κόσμος είδε εσένα ως τριαδική μονάδα (μονάδα που περιέχει την τριάδα) σε εσεβάστηκε». (Ύμνος εις Διόνυσον, αποσπάσματα)[70]
Οι Ορθόδοξοι, λατρευτές του Φιλοσοφικού Ιησού, έχοντας φιλοσοφική εξάρτηση από την Αρχαία θρησκεία και όχι θεολογική αποκάλυψη, αδυνατούν να εκφέρουν χριστιανικό λόγο ή πραγματεία, που να μην τεκμηριώνεται από την αρχαία ελληνική γραμματεία και τις σκέψεις των αρχαίων φιλοσόφων, των οποίων όμως τις σχολές φρόντισαν να παύσουν, επιβάλλοντας την δογματική απολυτότητά τους με την βοήθεια της θεσμικής θανατικής τιμωρίας στους αλλόθρησκους και αλλόδοξους.
Συνδεδεμένη, η Νέα Θρησκεία, με το άρμα της ρωμαϊκής κρατικής μηχανής, γέννησε το χριστιανικό θρησκευτικό εθνικισμό, με στόχο εθνικούς σκοπούς και το Ρωμαίος ή Χριστιανός απέκτησαν ταυτόσημες έννοιες, με όμοιό του το Ελλάς Ελλήνων Ορθοδόξων. Σήμερα οι εθνικοποιημένες Εκκλησίες, όπως Βοσνιακή Εκκλησία, Εκκλησία της Ελλάδος, Εκκλησία της Ρωσίας, Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Φιλανδίας, Εκκλησία της Δανίας, βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία, κ.ά. διαγιγνώσκουν το «αθεράπευτο» αυτοάνοσο νόσημα του εθνοφυλετισμού. Συνέβη δε ότι είχε συμβεί και με τον εβραϊκό θρησκευτικό εθνικισμό (Σιωνισμός), που δεν διέκρινε την οικουμενικότητα των πνευματικών βιβλικών επαγγελιών. (Γαλ. 3:8-14, 26-28)
Περί Μαριολατρίας
Οι Ορθόδοξοι «θεολόγοι-φιλόσοφοι» φρονώντας τα επίγεια και όχι τα επουράνια (Κολ. 3:1) καθιέρωσαν την λατρεία κειμηλίων, λειψάνων με προτίμηση τις νεκροκεφαλές, καθώς και την Μαριολατρία με πολλές επωνυμίες. Έτσι αυξήθηκαν τα ιερά, κατά συνέπεια και τα εκκλησιαστικά έσοδα, αλλά το κυριότερο είναι, ότι οι προσήλυτοι στην Νέα θρησκεία, μετά το «Εν τούτω νίκα», απέκτησαν αειπάρθενο υπέρμαχο στρατηγό και προστάτιδα στις πολεμικές επιχειρήσεις τους, αντικαθιστώντας την Αθηνά Παλλάδα κόρη του Δία, κατά τον μύθο, που προστάτευε τους Αθηναίους.
Ο Καθολικός ιερέας Άντριου Γκρίλι λέει: «Η Μαρία ως σύμβολο συνδέει άμεσα τη Χριστιανοσύνη με τις αρχαίες θρησκείες των μητέρων - θεών»[71].
Ο Επιφάνιος, στο κατά «Κολλυριδιανών», που ήταν κακόδοξη αίρεση αποτελούμενη από γυναίκες ιέρειες που απένειμαν στη Μαρία ισόθεο τιμή, ως την Βασίλισσα του ουρανού, προσφέροντας καθημερινά την ίδια ώρα ως θυσία κολλυρίδας (αρτοσκευάσματα), αναφέρει το εξής:
«Ναι μην άγιον ην το σώμα της Μαρίας, ου μην θεός, ναι δη παρθένος ην η παρθένος και τετιμημένη αλλ΄ ουκ εις προσκύνησιν υμίν δοθείσα …» ….. «Ουχ ίνα εις το όνομα αυτής προσενέγκωμεν … »[72].
Οι Ορθόδοξοι «φιλόσοφοι», καθιέρωσαν το αρχαίο έθιμο της εικονολατρίας και της περιφοράς των εικόνων, την αγιολατρεία με δυνατότητα επιλογής προσωπικού ή υπαλληλικού ή συντεχνιακού προστάτη και μεσίτη (ενδιάμεσος μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων), καθώς και άλλες παγανιστικές τελετές, που δεν συνάδουν με το μήνυμα του Ευαγγελίου της Σωτηρίας του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού. Βαθιά δε επηρεασμένοι και εξαρτημένοι, από τα γνωστικά και τα αιγυπτιακά ασκητικά κινήματα και τον κοινοβιακό μοναχισμό, με τις διαρχικές αντιλήψεις τους και μιμούμενοι τις πρακτικές τους (αγαμία, αποχή από τροφές, τιμωρία του υλικού σώματος για να αγιάσει η αθάνατη ψυχή) ανήγαγαν την απομόνωση από την κοινωνία σε ιερό εκκλησιαστικό θεσμό. Το δε ζητούμενο της απομόνωσης είναι η ένωση με τον θεό και η υπέρβαση από τον υλικό κόσμο δια της Ησυχίας, με σύντροφο την μελέτη του θανάτου (Ορθόξοξη Ψυχοθεραπεία). Ο ιστορικός Προκόπιος είχε ονομάσει τη ζωή του μοναχού «τέλεια μελέτη του θανάτου»[73].
Οι αθλούμενοι στην «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία», οπαδοί του ησυχαστή φιλόσοφου, λόγιου και μοναχού Γρηγορίου Παλαμά (Παλαμίτες), πιστεύουν ότι δια της ησυχίας και της κατάνυξης και περιβαλλόμενοι από πλήθος χειροποίητων εικόνων «Ορθοδόξων» αγίων, μπορούν με τις ανθρώπινες αισθήσεις και όχι εκστατικά, να δουν την «Αγία Τριάδα» ή αλλιώς την άκτιστη Δόξα (θεοπτία) και τότε μπορούν να γίνουν «θεολόγοι».
«Ιστορικά, ο δυτικός χριστιανισμός έχει την τάση να απορρίπτει τον Παλαμισμό, ιδίως τη διάκριση Ουσίας και Ενεργειών, χαρακτηρίζοντάς τον ως αιρετική εισαγωγή μιας απαράδεκτης διαίρεσης της Τριάδας με τάσεις πολυθεϊσμού. Επιπλέον, η σχετική πρακτική του ησυχασμού που χρησιμοποιούνται για την επιτευχθεί η θέωση χαρακτηρίστηκε ως «μαγεία»[74].
Με δόγμα «Βασιλεία ουρανών έστιν απάθεια ψυχής» και «Βασιλεία θεού έστιν γνώσης της Αγίας Τριάδος» παρουσιάζουν την αρνησικοσμία, και το δόγμα της «Αγίας Τριάδος» ως βιβλικές αλήθειες, αγιοποιώντας και εκθειάζοντας ως χαρισματούχους, στυλίτες/κιονίτες, δενδρίτες, έγκλειστους και άλλους «σαλούς» αρνητές του κόσμου και των αγαθών της ζωής.
Η πορεία της Νέας Θρησκείας
Η αρχομανία και η διεκδίκηση του εκκλησιαστικού θρόνου, οδήγησε μετά από αμοιβαίους αναθεματισμούς, στο σχίσμα των εκκλησιών Ανατολής και Δύσης (1054) και στην συνέχεια στην άλωση και λεηλασία της Κωνσταντινούπολης και την σφαγή ομοθρήσκων από τους Λατίνους «εν Χριστώ» αδελφούς (1250), με την τέταρτη σταυροφορία. Μετά τις σταυροφορικές «υπηρεσίες» του «ιπποτισμού» η χριστιανική Δύση στρέφεται στην Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα και στο κλασσικό πνεύμα και Αναγεννιέται. Το (1517) η μεταρρύθμιση του Λούθηρου, επέφερε σχίσμα στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Δυτικής εκκλησίας και γεννήθηκε ο Προτεσταντισμός, που χωρίστηκε σε Λουθηρανισμό και Καλβινισμό. Στους κόλπους του Προτεσταντισμού ξεφύτρωσαν νέες «εθνικές εκκλησίες» και πολλές σύγχρονες ομολογίες, ανομοιογενείς μεταξύ τους. Επίσης αναπτύχθηκε ο φονταμενταλισμός, ο οποίος απαντάται και σε άλλες Θρησκείες. Ο Προτεσταντισμός εξέθρεψε στους κόλπους του θεωρίες της ελεύθερης βούλησης και διαμόρφωσε την ιδεολογία του καπιταλισμού που οδήγησε στην κατάρρευση του φεουδαρχικού συστήματος[75].
Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος 8ος (1509-1547) εξ αιτίας της πολυτάραχης ερωτικής του ζωής, προκάλεσε την απόσχιση της Αγγλίας από την παπική εξουσία της Ρώμης, η οποία του αρνήθηκε νέο διαζύγιο και έτσι γεννήθηκε η Αγγλικανική εκκλησία. Στους κόλπους της Αγγλικανικής εκκλησίας γεννήθηκε ο πουριτανισμός (ακραία έκφραση του συντηρητισμού) που ήκμασε στα χρόνια της δυναμικής Βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ Α΄ κόρη του Ερρίκου Η΄. Από τους πουριτανούς γεννήθηκε και η πουριτανική Ευαγγελική εκκλησία της Αμερικής.
Το 18ο αιώνα η «Ορθοδοξία» ευρισκόμενη κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, αναζητεί την αναγέννηση της θεολογίας της και του υπόδουλου ελληνικού έθνους, μέσα από το Κολλυβαδικό κίνημα, με πρωτεργάτες Ορθόδοξους μοναχούς και θεολόγους-φιλόσοφους. Η προσπάθεια τελεσφόρησε μέ την αναβίωση της μυστικής και νηπτικής – ησυχαστικής παράδοσης των «πατέρων» (νηπτική θεολογία)[76], σε συνδυασμό πάντα με την εικονολατρία (ζεύξη νοητού και αισθητού). Έτσι η ανατολική υπόδουλη Ορθόδοξη εκκλησία αποσαφήνισε την θεολογική της ταυτότητα θέτοντας τείχος ασφαλείας στο Δυτικό και στο Προτεσταντικό προσηλυτισμό.
Στην περίοδο της Οθωμανοκρατίας, (που ήταν το αποτέλεσμα της ανθενωτικής πολιτικής «καλύτερα το Οθωμανικό σαρίκι, παρά η Παπική τιάρα» με πρωτεργάτη τον μοναχό Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος μετά την άλωση έγινε ο πρώτος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)[77], με στόχο να διατηρηθεί η εθνική συνείδηση, ο υπόδουλος ελληνισμός συσπειρώθηκε κάτω από τον θεσμό της Ορθόδοξης εκκλησίας, η οποία απέκτησε προνόμια από τον Οθωμανό κατακτητή και λειτούργησε ως θεσμός αυτοδιοίκησης των υπόδουλων Ορθόδοξων Ελλήνων. Έτσι ο Ορθόδοξος πατριάρχης έγινε ο πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης του «ρωμαίικου μιλλέτ», του συνόλου δηλαδή των ελληνορθοδόξων της αυτοκρατορίας. Ο πατριάρχης ήταν βοηθούμενος από πλούσιες οικογένειες, τους Φαναριώτες, και κοινοτικούς άρχοντες γνωστούς, ως προεστοί, επίτροποι, δημογέροντες και κοτζαμπάσηδες, οι οποίοι μαζί με τον πατριάρχη απέκτησαν πλούτη και πολιτική δύναμη. Όπως η άρχουσα τάξη των Εβραίων κάτω από την ρωμαϊκή εξουσία ασκούσε φιλο-ρωμαϊκή πολιτική , έτσι και αυτοί ασκούσαν φιλο-0θωμανική πολιτική. Για την εκλογή του Εθνάρχη πλέον πατριάρχη, ο οποίος όριζε τους μητροπολίτες και τους ιερείς και λογοδοτούσε ενώπιον του Σουλτάνου, δινόταν δώρο (πεσκέσι) στον σουλτάνο 500 χρυσά νομίσματα, ποσό που με τον καιρό αυξανόταν.
Το μεγαλύτερο αντιβιβλικό χάρισμα που επέδειξε, από την γέννησή του, ο "πατερικός Χριστιανισμός" ήταν να πείθει την αμόρφωτη μάζα του λαού και την κυρίαρχη πολιτική τάξη, ότι είναι η συνέχεια της αρχέγονης εκκλησίας του Χριστού και ότι όποιος αμφισβητεί την δογματική της και τις ιεροτελεστίες της είναι εχθρός του κράτους και της Αγίας Τριάδας και πρέπει να τιμωρείται.
Μεσσαλιανοί. Συριακό, φιλήσυχο, πλανόδιο ασκητικό και ενθουσιαστικό κίνημα του 4ου αιώνα με γνωστικές ρίζες, που γεννήθηκε στην βασιλεία του Βαλεντινιανού και του Βάλη και συνέβαλλε στην εμφάνιση των Ησυχαστικών κινημάτων του 14ου -15ου αιώνα. Στα συριακά μεσσάλ σημαίνει ευχή για αυτό καλούνται και Ευχίτες / Προσευχόμενοι. Επίσης καλούνται Ενθουσιαστές ή Χορευτές, διότι επιδίωκαν με συνεχείς προσευχές και ενθουσιαστικούς χορούς την θέαση του θείου φωτός, που ήταν και το ζητούμενο των ιερώς ησυχαζόντων ορθοδόξων μοναχών και αποσκοπούσε στην θέωση του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτόν ο πνευματικός γίγαντας και φωστήρας κατά την Ορθοδοξία, αριστοτελικός φιλόσοφος και μοναχός Γρηγόριος Παλαμάς, υπέρμαχος της διδασκαλίας των μυστικιστών ησυχαστών, που επιδίωκαν όπως και οι Ευχίτες την Απάθεια (= θάνατος των παθών που οδηγεί στην αθανασία και που συγγενεύει κατά πολύ με την Νιρβάνα του Ινδουισμού)[78], κατηγορήθηκε από τον Βαρλαάμ και τους ομόφρονές του, ως Μεσσαλιανός και ομφαλόψυχος, καθώς και άλλοι ορθόδοξοι μοναχοί ως κρυφο-ευχίτες. Ο Γρηγόριος Παλαμάς αντέκρουσε τις κατηγορίες, υποστηριζόμενος από τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
Οι Μεσσαλιανοί περιφρονούσαν τα εγκόσμια και στρέφονταν κατά της ιεραρχημένης εκκλησίας. Περιφερόμενοι ρακένδυτοι κηρύττοντας την εθελούσια φτώχεια και επιβιώνοντας με την επαιτεία «καλλιέργησαν μια αυτό-εξύψωση, χωρίς μεσάζοντες, που συχνά έφτανε στην αυτοθεοποίηση κι έναν Αντινομιαμισμό (πίστη ότι ο πνευματικός άνθρωπος δεν αμαρτάνει με το πνεύμα αλλά με την σάρκα άρα η αμαρτία της σαρκός δεν είναι αμαρτία του πνεύματος) που εκφραζότανε συχνά ως άναρχος ερωτισμός»[79].
Μαζί με άλλα ομοειδή κινήματα συνέβαλαν στην ανάπτυξη της «Αδελφότητας του ελεύθερου πνεύματος» μια αποκλίνουσα μορφή του μυστικισμού για άμεση κατανόηση και επικοινωνία του θείου.
Η τριαρχική πίστη τους ήταν παραλλαγή του Ζωροαστρισμού που περιελάμβανε τον Πατέρα, τον πρεσβύτερο υιό Του διάβολο ως δημιουργό του κακού υλικού κόσμου και τον νεότερο υιό Του Ιησού.
Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γεώργιος Στάμκος στο βιβλίο του «Οι Πρόδρομοι των Βογόμηλων στη Σκιά του Άλλου Θεού» αναφέρει για τους Ευχίτες της Θράκης: «Υιοθετώντας αυτή την νέα τριαρχικότητα (Πατέρας – πρεσβύτερος Υιός – νεότερος Υιός), σύμφωνα με την οποία ο νεότερος Υιός (Χριστός) κυβερνά την ουράνια σφαίρα και ο πρεσβύτερος Υιός (Δημιουργός / Σαταναήλ) κυβερνά την επίγεια, προσπάθησαν να επινοήσουν μια νέα ισορροπία, που θα ήταν πλησιέστερη της Αγίας Τριάδας των Ορθοδόξων ….. Όμως οι Ευχίτες της Θράκης ήταν χωρισμένοι σε τρεις τάσεις. Η πρώτη τάση αποδέχονταν τη λατρεία και τον σεβασμό και των δύο Υιών ταυτόχρονα, οι οποίοι, παρότι είχαν χωριστεί, κατάγονταν από τον ίδιο πατέρα με τον οποίο τελικά θα επανενώνονταν. Η δεύτερη τάση υποστήριζε τη λατρεία του νεώτερου Υιού (Χριστός) «ωσάν κυβερνήτης του καλύτερου και ανώτερου τμήματος του κόσμου» αλλά ταυτόχρονα απέδιδε τιμές και στη δύναμη του πρεσβύτερου Υιού (Σαταναήλ), παρά την ικανότητά του να προκαλεί κακό. Η Τρίτη τάση, και η πιο ακραία, υποστηρίζονταν από αυτούς που είχαν διαχωρίσει πλήρως τον εαυτό τους από τον «άρχοντα των ουρανών» (Χριστό) και «αγκάλιαζαν μονάχα τον επίγειο Σαταναήλ» ……. Αυτή η Τρίτη ομάδα των Ευχιτών της Θράκης, αν και ολιγάριθμη, ήταν η αιτία για να κατηγορηθούν όλοι οι Ευχίτες για «Σατανολατρεία», επειδή είχαν και την παράδοση να τελούν και αρχαία μυστήρια, εκστατικούς χορούς, και τερατώδεις τελετές στις οποίες περιλαμβάνονταν έκφυλα αιμομικτικά σεξουαλικά όργια ακόμη και ανθρωποθυσίες»[80]
Από αρχηγούς ομάδων προσκείμενους στο ασκητικό κίνημα του Μεσσαλιανισμού προέκυψαν οι Ευσταθιανοί, οι Αδελφιανοί, οι Λαμπετιανοί. Διάδοχοί τους υπήρξαν οι Βογόμιλοι.
Ευνομοιανοί ή Ανόμοιοι ή Αετιανοί. Με εισηγητή τον Ευνόμιο, θεολόγο της αλεξανδρινής σχολής, επίσκοπο στην Κύζικο (360 μ.Χ.), που δεχόταν έναν ήπιο Αρειανισμό, όπου ο Πατήρ ήταν ανόμοιος κατά την ουσία με τον υιό. Δίδασκαν πως ο Λόγος κατέλαβε τη θέση της ψυχής μέσα στο σώμα του Χριστού. Στις φιλοσοφικές αντιπαραθέσεις στις απόψεις του Ευνομίου, τάχθηκαν οι Όμοιοι με εισηγητή τον Ακάκιο Καισαρείας που δίδασκε ότι ο Πατήρ είναι όμοιος κατά την ουσία με τον Υιό και οι Ομοιουσιανοί, με εισηγητή τον Ευσέβιο Καισαρείας ο οποίος έλεγε ότι ο Πατήρ είναι καθ΄ όλα όμοιος με τον Υιό άρα και κατά την ουσία.
Απολιναριστές. Με ιδρυτή τον επίσκοπο Λαοδικείας Απολλινάριο (379 μ.Χ.). Δεν δέχονταν ότι ο Υιός είχε δύο φύσεις, διότι τότε θα είχαμε δύο Χριστούς και όχι ένα. Αποκαλούσαν δε τους τους δεχόμενους την ενσάρκωση και διττή φύση του Ιησού Σαρκολάτρες ή Ανθρωπολάτρες. Έχοντας πλατωνικές πεποιθήσεις, υποστήριζαν ότι την θέση του νου ή της λογικής ψυχής στον Χριστό την κατέλαβε ο θείος λόγος.
Νεστοριανοί. Με ιδρυτή τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο μαθητή του Θεόδωρου Μοψουεστίας (5ος αιώνας). Δίδασκε ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ως δύο πρόσωπα, ο άνθρωπος Ιησούς και ο θεϊκός υιός και όχι ως ενιαίο πρόσωπο. Απέρριπτε τον όρο «Θεοτόκος» για την Μαρία και πρόβαλλε τον όρο «Χριστοτόκος», υποστηρίζοντας ότι η Μαρία γέννησε την ανθρώπινη φύση του Ιησού και όχι την θεϊκή. Ακολούθησε το Νεστοριανικό σχίσμα κατά το οποίο διασπάσθηκε η Ασσυριακή εκκλησία της ανατολής, από την Βυζαντινή εκκλησία και έτσι παραμένει ως σήμερα αποκαλούμενη «Νεστοριανή». Η προσπάθεια διευθέτησης του ζητήματος με συνοδική διαδικασία στην Έφεσο οδήγησε στο «Χαλκηδόνειο σχίσμα». Οι Νεστοριανοί και οι Παυλικιανοί ήταν κατά των εικόνων.
Παυλικιανοί ή Παυλιανίτες. Ένοπλο κίνημα, του 7ου αιώνα, Αρμένιων γνωστικών, που οι βυζαντινοί το θεωρούσαν εκχριστιανισμένη μορφή του Μανιχαϊσμού. Έδιναν έμφαση στις επιστολές του Παύλου και υποστήριζαν δύο αρχές, μία αγαθή που ήταν ο θεός του μέλλοντος και μία πονηρή που δημιούργησε και εξουσίαζε τον κόσμο. Απεχθάνονταν την Μαριολατρία και ήταν κατά του μοναχισμού και της εκκλησιαστικής εξουσίας. Αρνούντο την προσκύνηση εικόνων και λειψάνων και υποστήριξαν τους εικονομάχους Αυτοκράτορες οι οποίοι και τους ευνόησαν. Λόγω της ανεικονικής πίστης τους και την αντιπαράθεσή τους με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συμμάχησαν με τον Εμίρη της Μελετίνης και εξαπέλυαν από κοινού επιδρομές στις επαρχίες της Ρωμανίας. Μετά την ένοπλη επικράτηση των εικονομάχων διώχθηκαν ανηλεώς. Ο Ιωάννης Τσιμισκής μεταχειρίζεται τα υπολείμματά τους στρατιωτικά και τους μεταφέρει στην βαλκανική. Έτσι μεταφέρουν τους γνωστικούς σπόρους στην Βουλγαρία όπου και γεννιέται το κίνημα των Βογόμιλων.
Βογόμιλοι (Θεόφιλοι). Εμφανίστηκαν στην Βουλγαρία (10ος - 15ος αιώνας) και ήταν συνεχόμενος κρίκος του γνωστικισμού τον μεσαίωνα. Το ότι ο ιδρυτής τους ήταν ο Βογόμιλος (Θεόφιλος) αμφισβητείται. Είχαν κοινά στοιχεία με τους Μεσσαλιανούς και τους Παυλικιανούς και άλλα χριστιανικά γνωστικά κινήματα. Επικράτησαν σε Σερβία και Βοσνία, όπου ίδρυσαν και την Βοσνιακή Εκκλησία με εθνοφυλετική ταυτότητα και από εκεί έσπειραν τα πιστεύω τους στην Δύση. Λόγω γεωγραφικής θέσης δέχτηκαν επιρροές και εξ ανατολών και εκ δυσμών. Ταλάνισαν την κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια για πολλούς αιώνες κάνοντας ένοπλη αντίσταση στη Δυτική και στην Ανατολική εκκλησιαστική εξουσία, με αποτέλεσμα να διωχτούν θανάσιμα και από τους δύο. Διέξοδο στην οικτρή θέση που βρέθηκαν τους έδωσαν οι Οθωμανοί, που τους πρόσφεραν προστασία από το σπαθί των Χριστιανών γειτόνων των και θρησκευτική ελευθερία με τον όρο να υπακούσουνε στον Σουλτάνο. Έτσι οι περιοχές που ήταν υπό την επιρροή τους αποφάσισαν ότι ήταν πρακτικότερο να εξισλαμιστούν, την στιγμή μάλιστα που αρκετές θρησκευτικές πεποιθήσεις τους ομοίαζαν με το Ισλάμ. Βογομιλικού τύπου, στρογγυλοί σταυροί, διασώζονται στο μεσαιωνικό νεκροταφείο της Χαλκηδόνας στην Θεσσαλονίκη, γεγονός που μαρτυρεί την γεωγραφική εξάπλωση τους[81].
Καθαροί ή Αλβιγήνοι. Διάδοχοι των Βογόμιλων στην Νότια Γαλλία
Οι Καθαροί δεν δέχονταν τη Θεία φύση του Χριστού, απέρριπταν την ενσάρκωση και την ανάσταση και πρέσβευαν ότι οι δυνάμεις που εξουσίαζαν τον άνθρωπο ήταν το Καλό (πνεύμα) και το Κακό (σώμα και υλικά αγαθά). Υποστηριζόμενοι από ευγενείς το κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις προκαλώντας την ανησυχία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και των φεουδαρχών. «Έτσι το 1208, όταν οι φανατικοί Αλβιγήνοι δολοφόνησαν τον επίτροπο του Πάπα Ιννοκέντιου Γ' (Innocent III), Πέτρο του Καστελνό (Pierre de Castelnau), αυτός κήρυξε Σταυροφορία κατά της αίρεσης, εξομοιώνοντας αυτή με τις Σταυροφορίες κατά των απίστων και υποσχόμενος, αφενός ότι τα εδάφη των αιρετικών θα ανήκαν σε αυτούς οι οποίοι θα τα κατακτούσαν και αφετέρου, ότι με μια ετήσια θητεία των ιπποτών στη σταυροφορία, έπαιρναν εφ' όρου ζωής άφεση αμαρτιών και είχαν εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο»[82].
Όσοι επέζησαν εντάχθηκαν αργότερα στο μοναστικό στρατιωτικό τάγμα των Ναϊτών (Ιππότες του Ναού του Σολομώντος) των οποίων ο διοικητής κατείχε τον τίτλο του Μαγίστρου. Οι Ναΐτες εξολοθρεύθηκαν μετά από πολιτική και δυτική εκκλησιαστική σκευωρία εις βάρος τους.
Βάλδιοι. Πρώιμοι προτεστάντες και ρίζα του Ουμανισμού. Πίστευαν ότι ήταν η συνέχεια της αποστολικής εκκλησίας.
Λολλάρδοι. Δημοφιλείς ένθερμοι περιοδεύοντες κήρυκες, που κρατούσαν ραβδί. Πρώιμοι προτεστάντες, φλογιζόμενοι από το κήρυγμα του θεολόγου Τζον Ουίκλιφ ο οποίος μετέφρασε την Αγία Γραφή από την Λατινική στην Αγγλική και εκτελέσθηκε από την Δυτική χριστιανική εκκλησία, όπως όλοι όσοι τολμούσαν να κάνουν την Αγία γραφή προσιτή στο κόσμο. Η επίσημη εκκλησία μονοπωλούσε όπως και σήμερα κείμενα. μόνο με μύθους θαυματοποιών αγίων και μαρτύρων. Ο όρος Λολλάρδοι πιθανόν προήλθε από μία λέξη που σημαίνει «αυτοί που μουρμουρίζουν ή ψάλλουν» Ήταν κατά της προσκύνησης εικόνων και αγίων και δεν δεχόντουσαν χτιστούς ναούς και συγχωροχάρτια. Αμφισβητούσαν την εκκλησιαστική εξουσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και κατηγορήθηκαν για υποκίνηση της κοινωνικής εξέγερσης των χωρικών ενάντια στους μεγαλοκτήμονες και την Δυτική εκκλησία. Οι Λολλάρδοι κατέληξαν μετά από απόφαση της ιεράς εξέτασης στην ιερά πυρά.
Αναβαπτιστές, ανήκουν στην λεγόμενη ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του Προτεσταντισμού με πολλές ομολογίες, απέρριπταν τον νηπιοβαπτισμό και ήθελαν τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, δεν στρατευόντουσαν ούτε κατείχαν δημόσιες θέσεις. Οι πιο γνωστές ομολογίες αναβαπτιστών είναι οι Χουτερίτες, οι Αδελφοί, οι Άμις οι οποίοι χωρίσθηκαν σε συντηρητικούς και προοδευτικούς τους Μενονίτες, οι Σοκινιανοί (αντιτριαδιστές), οι Σαββατιανοί.
Κουάκεροι. Ιδρυτής ο περιπλανώμενος ιεροκήρυκας Τζορτζ Φοξ. Την ονομασία την πήραν όταν ο Φοξ είπε στον δικαστή σε μία δίκη, ότι πρέπει να τρέμει τον Λόγο του Θεού και αυτός του απάντησε «πες μας λοιπόν εσύ ο τρέμων (Quaker)». Έκτοτε στις συναθροίσεις τους αρκετοί έτρεμαν σε ένδειξη ευλάβειας. Γενικά είναι ειρηνιστές, ζουν απλά, δεν ψεύδονται, δεν ορκίζονται και δέχονται το «Τριαδικό Δόγμα» χωρίς περαιτέρω αναζήτηση.
Μεθοδιστές. Αναζωπυρωτικό κίνημα της Αγγλικανικής εκκλησίας υπό τον Τζον Γουέσλεϋ. Κατά βάση ανήκουν στον Αρμινιανισμό που είναι θεολογικό κίνημα που ίδρυσε ο Ολλανδός Ιάκωβος Αρμίνιος, που πιστεύει ότι ο άνθρωπος σώζεται από τον Θεό με την ελεύθερη θέλησή του υπό προϋποθέσεις. Η θέση αυτή είναι αντίθετη απ΄ αυτή που αναπτύχθηκε από τον Αυγουστίνο Ιππώνος και την υιοθέτησε ο Καλβινισμός, που ίδρυσε ο Ιωάννης Καλβίνος, και προτείνει ότι ο Θεός σώζει μόνο τους προορισμένους «εκλεκτούς» χωρίς την θέληση του ανθρώπου (Απόλυτος προορισμός ή προκαθορισμός).
Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σύγχρονη μορφή της ιουδαϊκής θεωρίας του Χιλιασμού με έδρα το Μπρούκλιν στην Νέα Υόρκη. Η οργάνωση ιδρύθηκε το έτος 1881 από τον πλούσιο Εβραίο έμπορο Κάρολο Ρώσελ και τους μετέπειτα Ρόδερφορδ και Νάθαν Νορ. Ακολουθώντας τον Άρειο δεν δέχονται την θεότητα του Ιησού, τον οποίο πιστεύουν ως κτίσμα και ότι είναι ο πρώτος αξιωματούχος του Ιεχωβά (όπως θέλουν να ονομάζουν τον Θεό), ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Αναμένοντας τον επί της γης παράδεισο που θα είναι παντοτινός, διαδίδουν τις απόψεις τους με τα περιοδικά «Ξύπνα» και «Σκοπιά». Δεν δέχονται τις Πλατωνικές ιδέες περί προ-ύπαρξης και αθανασίας της ψυχής και περί αιωνίου βασανισμού των ψυχών των απίστων και δεν κάνουν αιμοδοσίες.
Ευαγγελικοί . Η προέλευσή του «Ευαγγελικού Χριστιανισμού» εντοπίζεται συνήθως στο 1738, με διάφορα θεολογικά ρεύματα που συντελούν στην ίδρυσή του, συμπεριλαμβανομένου του Αγγλικού Μεθοδισμού, της Μοραβικής Εκκλησίας και του Λουθηρανισμού. Κατά κύριο λόγο, ο Τζον Γουέσλεϋ και άλλοι πρώτοι Μεθοδιστές ήταν οι πρώτοι Ευαγγελικοί. Σήμερα, οι Ευαγγελικοί βρίσκονται σε πολλά Προτεσταντικά κλαδιά, καθώς και σε διάφορες ονομασίες που δεν ανήκουν στο συγκεκριμένο κλάδο. Μεταξύ των ηγετών και των μεγάλων μορφών του Ευαγγελικού Προτεσταντικού κινήματος ήταν ο Τζον Γουέσλεϋ, ο Τζωρτζ Γουάιτφιλντ, ο Τζόναθαν Έντουαρντς, ο Μπίλι Γκράχαμ, ο Μπιλ Μπράιτ, ο Άρολντ Τζον Οκένγκα, ο Τζον Σκωττ και ο Μάρτιν Λόιντ-Τζόουνς. Το κίνημα απέκτησε μεγάλη δυναμική τον 18ο και 19ο αιώνα με τις Μεγάλες Αφυπνίσεις στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες[83].
Πεντηκοστιανοί. Αμερικανικής προέλευσης, προσωποπαγές, πνευματοληπτικό, πολυδιάσπαστο, χιλιαστικό μεσσιανικό κίνημα (αδιάσπαστα συνδεδεμένο με την γνώμη, ιδέα, αποκάλυψη ή προφητεία του ιδρυτή ή του ποιμένα), κλάδος του Προτεσταντισμού που τον εικοστό (20ο) αιώνα μετά Χριστό «σήκωσε την σκόνη του», που έκατσε πάνω στο ήδη κατασκονισμένο θρησκευόμενο πλήθος από την σκόνη της Μυθολογίας, των Ανατολικών και Δυτικών θρησκειών, του Γνωστικισμού και του «πατερικού Χριστιανισμού». Οι Πεντηκοστιανοί φαντάζονται ότι είναι η συνέχεια του αποστολικού έργου και κυρίως διαδίδουν τις θεωρίες των Οικονομιαστών ή Χριστιανών Σιωνιστών. Κατά την ομολογία τους θεωρούν τα βιβλία της Αγίας Γραφής θεόπνευστα και έχουν καταστατικό τους την Καινή Διαθήκη. Αλλά ισχυρίζονται ότι το Πνεύμα το Άγιο τους έχει αποκαλύψει να πιστεύουν στην «Αγία Τριάδα», στο γνωστικό πατερικό «σύμβολο της πίστεως», στην κάθοδο και ενσάρκωση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας, και στην διττή φύση του Ιησού, στον ερχομό του ιστορικού Αντίχριστου, στο επερχόμενο τέλος του κόσμου, στα αιώνια βασανιστήρια των απίστων από τον Αγαθό μεν, αλλά Δήμιο «τριαδικό θεό» τους, και στην προπαγάνδα των Χριστιανών Σιωνιστών. Πιστεύουν εν έτι 2020 ότι είναι η γενιά της «αρπαγής» και κινδυνολογώντας μονίμως «εξαπατούν τις καρδιές των ακάκων». Ο Μονοθεϊστικός ή Αντιτριαδικός μεσσιανικός Πεντηκοστιανισμός, δεν δέχεται μεν το φιλοσοφικό «Τριαδικό Δόγμα» όμως δέχεται όλα τα υπόλοιπα. Και οι δύο κλάδοι θέλοντας να νομιμοποιήσουν την ύπαρξη τους ως φορείς και συνεχιστές του τελειωμένου αποστολικού έργου μεταχειρίζονται την ονομασία «αποστολική εκκλησία, αποστολική διδαχή κ.λπ.».
Το προσωποπαγές κίνημα της «Πεντηκοστής» είναι ένα ακόμη χιλιαστικό, μεσσιανικό κίνημα στο μακρύ κατάλογο της πολύπαθης «Θρησκευτικής Ιστορίας», που φιλοδόξησε, κινδυνολόγησε, ψευδοπροφήτευσε, αστόχησε ως προς την πίστη, εξαπάτησε και αφιόνισε τους οπαδούς του.
Συμπέρασμα
«Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι». (Ματθ. 11:27)
* Στο σύγχρονο πολύχρωμο θρησκευτικό τοπίο, ο κάθε προσήλυτος, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως «πρόβατο», «άγιο», «πιστό», «χριστιανό», «άνθρωπο του θεού», «ελεημένο», «σωσμένο», «εκλεκτό» κ.λπ., αναλόγως του τόπου καταγωγής του ή της οικογενειακής του παράδοσης ή της ομολογιακής του ένταξης και της υπακοής του σε κάποιο ιερατείο ή άνεμο διδασκαλίας. Για τους περισσότερους προσήλυτους η «Εκκλησία» είναι κοινωνική διέξοδος.
* Οι περισσότερες «χριστιανικές» εκκλησίες και ομολογίες στηρίζονται στο γνωστικό «σύμβολο της πίστεως» το επικυρωμένο από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, στο μυθολογικό «τριαδικό θεό» και στον «Φιλοσοφικό Ιησού», που είναι συγγενής με τον «Αιώνα Ιησού» των «Γνωστικών» και διάφορος από τον «Βιβλικό Ιησού», όλα προϊόντα θεσμικής επιβολής, της αρχαίας ελληνικής σκέψης από τους «πατέρες» με «αποστολική επικάλυψη».
* Πνευματικός δεσποτισμός είναι η επιβαλλόμενη εμμονική θεολογική -φιλοσοφική άποψη, κόντρα στη βιβλική ορθότητα. Προσβάλλει τους κατεχόμενους από φρόνημα υπεροχής, το οποίο αντιμάχεται το φρόνημα του Χριστού και επιφέρει ανίατο αφιονισμό.
* Η «πατερική» μυστικιστική και μυθική «Τριαδική Θεότητα», ήταν σημαία της «Καθολικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας» που απειλούσε με αποκεφαλισμό και δήμευση της περιουσίας, όσους δεν την προσκυνούσαν (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.9) και εξελίχθηκε σε πνευματική παρακαταθήκη του ελληνικού πολιτισμού. Είναι δε η αιτία και όχι η λύση της κρίσης του πολιτισμού της Νεωτερικότητας.
* Ο αυταρχισμός και ο δογματικός ηγεμονισμός, ο οποίος χαρακτήριζε την «Καθολική Ρωμαϊκή Θρησκεία» συνεχίζεται αμείωτος και στις μέρες μας, από τους επικεφαλής της «επίσημης Εκκλησίας» και των «θρησκευτικών αδελφοτήτων». Αυτοί είναι θεματοφύλακες αρχαίων ελληνικών και ιουδαϊκών μύθων και αγωνίζονται για την διασφάλιση των ιστορικών, των επαγγελματικών και των περιουσιακών τους κεκτημένων ή την επίτευξη προσωπικών στόχων και φιλοδοξιών, επαληθεύοντας τους λόγους του προφήτη Ησαΐα που είπε:
«Λαός μου οἱ πράκτορες ὑμῶν καλαμῶνται ὑμᾶς καὶ οἱ ἀπαιτοῦντες κυριεύουσιν ὑμῶν λαός μου οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς πλανῶσιν ὑμᾶς καὶ τὸν τρίβον τῶν ποδῶν ὑμῶν ταράσσουσιν». (Ησ. 3:12, LXX)
* Όταν ο Ιησούς ρώτησε σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι; Ο Πέτρος δεν είπε ότι: Συ είσαι ο Υιός της Μαρίας, ούτε είπε: Συ είσαι ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού, αλλά είπε: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος». Και ο Ιησούς του απάντησε: «Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς». (Ματθ. 16:16-17)
* Οι Απόστολοι δεν απεστάλησαν να κηρύξουν την ανθρώπινη θεολογία–φιλοσοφία των Βαβυλωνίων ή των Ορφικών ή τον Όμηρο ή τον Πλάτωνα ή τον Γνωστικισμό ή τον ημίθεο και ενσαρκωμένο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, τον θεό Υιό «Ιησού». Τέτοιοι θεοί υπήρχαν πολλοί στο πάνθεο των Ελλήνων και λοιπών λαών. Οι Απόστολοι κήρυξαν «εν Πνεύματι Αγίω» τον Ιησού Χριστό, Θεό Ζώντα και Αληθινό, Σωτήρα του κόσμου.
«Καὶ ὅ τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ· ἐάν τι αἰτήσητέ με ἐν τῷ ὀνόματί μου ἐγὼ ποιήσω». (Ιωάν. 14:13-14, SBLGNT)
Αμήν
Σημειώσεις
[1] [ιερεύς = ο τας θυσίας επιτελών ιερεύς, θύτης, εις ον και η εκ των σπλάγχνων του θύματος μαντεία ανήκεν (Liddel-Scott)].
Οι Φρύγοι ιερείς, της ορεινής Μεγάλης Μητρός Κυβέλης της Πεσσινούντος, που το άγαλμα της έπεσε από τον ουρανό, και του συζύγου της Άττεως, μυούνταν στην λατρεία της μέσω του αυτοευνουχισμού. Η Κυβέλη στην Ελλάδα λατρευόταν ως Ρέα και ο αρχαίος ποιητής Πίνδαρος την αποκαλεί «Κυβέλα, Μάτερ θεών». Για περισσότερες θεότητες και ιερατεία βλέπε: «Λεξικό των αρχαίων κυρίων ονομάτων της μυθολογίας, ιστορίας και γεωγραφίας». Μετάφραση από τα γερμανικά, υπό Νικολάου Λωρέντη.
Σύμφωνα με την επίσημη θέση της Ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας, το κληρονομικό Λευϊκό ιερατείο, του βιβλικού ιουδαϊσμού, θεωρείται τύπος της Ορθόδοξης ιερωσύνης η οποία είναι θεοΐδρυτη!!! Το Ορθόδοξο ιερατείο, εν τη γενέσει του έκανε την εκλογή του με ψηφοφορία, παντός του λαού και του κλήρου «ψηφίσματι κοινώ πάντων, κλήρου και λαού» (Θρησκευτική και ηθική εγκυκλοπαίδεια τόμος 7ος σελίς 677-686), αλλά στην πορεία του εξελίχτηκε σε επαγγελματικό ιερατείο, που αναπόφευκτα εξέθρεψε την «Σιμωνία».
Στον Ραβινικό Ιουδαϊσμό δεν υπάρχουν πλέον ιερείς αλλά νομοδιδάσκαλοι και στο Ισλάμ, όπου πίστη και κράτος είναι ένα και το αυτό, δεν υπάρχει ιερατείο και μυστήρια, αλλά τα θρησκευτικά καθήκοντα τα ασκούν οι κρατικοί λειτουργοί.
Στον Βουδισμό όλοι οι μοναχοί θεωρούνται ιερείς, και στον Ινδουισμό, που είναι σύνολο πολλών τοπικών θρησκειών, την διδασκαλία των ιερών κειμένων -Βέδες- την έχουν αναλάβει οι γκουρού (= δάσκαλοι).
[2] Κάρολος Μπρούσαλης «Σουμέριοι: Οι άγνωστοι της 3ης χιλιετίας π.Χ.»
[3] Ν. Καστάνη «Η Παρακμή της Μαθηματικής Παιδείας τους Πρώτους Αιώνες του Μεσαίωνα»
[4] Προς Ρωμαίους 10:18, 16:26-27, Προς Κολοσσαείς 1:6, 23
[5] Η πρώτη εκκλησία δεν δίωκε τους αντικειμένους. Τα βιβλία των μάγων δεν τα έκαιγαν οι απόστολοι, αλλά οι ίδιοι, που έπρατταν τις μαγείες. «Ικανοὶ δὲ τῶν τὰ περίεργα πραξάντων συνενέγκαντες τὰς βίβλους κατέκαιον ἐνώπιον πάντων· καὶ συνεψήφισαν τὰς τιμὰς αὐτῶν καὶ εὗρον ἀργυρίου μυριάδας πέντε». (Πράξ. 19:19)
Οι Ρωμαίοι απεχθάνονταν τις μαγείες, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Σουετώνιο, ο Καίσαρας Αύγουστος το 13 π.Χ. διέταξε να καούν δύο χιλιάδες βιβλία μαγείας. Το 95 π.Χ. η Γερουσία των Ρωμαίων απαγόρευσε την ανθρωποθυσία που έπρατταν οι Κέλτες μάγοι (Δρυίδες). Επίσης ο Κλαύδιος εκδίωξε από την Ρώμη αστρολόγους, Δρυίδες και Ιουδαίους (Πράξ. 18:1)
[6] «Η Βασιλεία του Θεού δεν θα εκπληρωθεί με έναν ιστορικό θρίαμβο της Εκκλησίας στο τέλος μιας ανοδικής προόδου, αλλά με την νίκη του Θεού ενάντια στο τελευταίο ξέσπασμα του κακού ..». «Κατήχηση της καθολικής εκκλησίας», εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1996, σελ. 227)
[7] Η Περσία τον 8ο αιώνα εξισλαμίστηκε βίαια από το Ισλάμ. Πρεσβευτές του Ζωροαστρισμού υπάρχουν σήμερα σε Ινδία, Ιράν και Ιράκ, καλούνται «Παρσιστές» και λατρεύουν την φωτιά ως μέσο πνευματικής ενόρασης και αποτροπής του πνευματικού σκότους και του κακού και ως σύμβολο εξαγνισμού. Τον 17ο αιώνα οι πυρολάτρες αναφέρονται και ως «Γκόροι»
[8] Ζαν Ντορές « Τα απόκρυφα κείμενα των γνωστικών της Αιγύπτου» σελ. 165
[9] Νόρμαν Κον (Cohn Norman) «Αγώνες για την έλευση της χιλιετούς Βασιλείας του Θεού. Επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του Μεσαίωνα»
[10] Ειρηναίου έλεγχος, εισαγωγή, σελ. 32
[11] «εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δι' ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην». (Ρωμ. 8:10, GR/Orthodox)
[12] Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδη σελ. 64
[13] Φιλοσοφούμενα, η κατά πασών αιρέσεων έλεγχος, βιβλίο V, 9 σελ. 121
[14] Φιλοσοφούμενα, η κατά πασών αιρέσεων έλεγχος. βιβλίο VII, 35 σελ. 245
[15] Ειρηναίου, έλεγχος, Βιβλίο Α, 30:13
[16] Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδη σελ. 67
[17] Ερμητικά κείμενα, εκδ. Παρασκήνιο, εισαγωγή σελ. 9
[18] Gourinat Jean Batiste «Οι Στωικοί για την ψυχή», εκδ. Καρδαμίτσα, 1999 σελ. 30.
[19] DMITRIEVSKIJ, Opisanie 2, 547. Ε.Ι.Ε.Κ.Ν.Ε 60 Θεσμοί και Ιδεολογία στη νεοελληνική κοινωνία. Παναγιώτης Δ. Μιχαηλάρης «ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ. Η προσαρμογή μιας ποινής στις αναγκαιότητες της Τουρκοκρατίας».
[20] Αριστοτέλης: Περί ψυχής, 413a4-6
[21] Βικιπαίδεια
[22] Κατελής Βίγκλας «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική θεολογία» https://www.researchgate.net
[23] Ιάμβλιχος «περί Αιγυπτίων Μυστηρίων» VIII, 2
[24] Β. Κάλφα και Γ. Ζωγραφίδη «Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι» (7.9. Η μετοχή και η μίμηση)
[25] Στο έργο του Ωριγένους διασώζεται ο εξής γνωστικός ύμνος: «Από σου πατήρ και δια σε μήτηρ, τα δύο αθάνατα ονόματα, αιώνων γονείς, πολίτα ουρανού, μεγαλώνυμε άνθρωπε». Διαιρούσιν δε αυτόν, ως Γηρυόνην, τριχή. «Φιλοσοφούμενα, η, κατά πασών αιρέσεων έλεγχος βιβλίο Ε.7 σελ. 95»
Στα γνωστικά διαρχικά συστήματα η θεότητα και η ανθρωπότητα στην αρχέτυπη μορφή τους παρουσιάζονται με δύο φύσεις άρρεν και θήλυ οι οποίες αποχωρίστηκαν, για αυτό υπάρχουν άνδρες και γυναίκες και η ένωσή τους -ενοφυλία ή αφυλία - είναι το επιζητούμενο. Για περισσότερα βλέπε: «Ενοφυλία το ιδεώδες των γνωστικών» του Παναγιώτη Χρήστου.
Την ιδέα της αρρενοθηλείας -δύο φύσεις ενωμένες σε μία οντότητα- την συναντάμε στην λατρεία της θεάς Κυβέλης και του Άττη και στους Πυθαγόρειους Στην ελληνική μυθολογία ο Ερμαφρόδιτος ήταν γιος του Ερμή και της Αφροδίτης και πήρε το όνομά του από τα ονόματα των γονιών του.
[26] http://erevoktonos.blogspot.com/2018_01_25_archive.html
[27] Ιουστίνου Απολ. Α΄32, 10
[28] Στον αρχαίο κόσμο ήταν διαδεδομένη η θεωρεία της «αποκάθαρσις από των κακών», δια της εκπύρωσης και η αποκατάσταση των στοιχείων στην αρχική τους μορφή. Οι Στωικοί, αναπαράγοντας τον Ηράκλειτο, δεχόντουσαν «ότι ο κόσμος είναι φθαρτός, καταστρεφόμενος δια της εκπυρώσεως και αναγεννώμενος πάλιν εκ νέου. Η ιστορία του κόσμου άρα είναι αλληλοδιαδοχή κόσμων φθειρομένων και αναγεννωμένων. Η καταστροφή εκάστου περιοδικώς εμφανιζομένου κόσμου συντελείται δι΄ εκπυρώσεως, ήτις είναι μετατροπή συμπάντων των εν τω κόσμω όντων εις πυρ, «εις πύρ ανάλυσις των όντων». «Την τοιαύτην εκ νέου δημιουργίαν καλούν οι Στωικοί «παλιγγενεσίαν» και «αποκατάστασιν». Δια ταύτης επέρχεται εκ νέου η «διακόσμησις» …….. Η μεθ΄’ εκάστην εκπύρωσιν εμφανιζομένη διακόσμησις είναι αιωνίως η αυτή». (Κ.Δ. Γεωργούλης, Ιστορία της Ελληνικής φιλοσοφίας. Εκδ. Παπαδήμα Αθήναι 1994 σελ. 380-381)
[29] Κατελής Βίγκλας «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική θεολογία» https://www.researchgate.net
[3ο] Ιωάννης Καραβιδόπουλος «Ο Ιούδας της ιστορίας και ο Ιούδας των αποκρύφων κειμένων» http://www.discussion.gr/themata/judas/karavidopoulos.html
[31] Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου «Ελλήνων μύθοι. Η Γαία και ο Ουρανός» https://www.larissanet.gr/2017/08/09/i-gaia-kai-o-ouranos/
[32] Παναγιώτης Χρήστου «Ενοφυλία το ιδεώδες των Γνωστικών» www.apostoliki-diakonia.gr
[33] Ερμή του Τρισμέγιστου «Ερμητικά κείμενα» ISBN: 960-7107-01-2 εκδ. Παρασκήνιο. (Εισαγωγικά για τον πρώτο λόγο σελ. 15)
[34] Κατά τον μύθο η Ιώ πέρασε από το ένα πέλαγος και σε ανάμνηση της το ονόμασαν Ιόνιο πέλαγος.
[35] Η ένωση των δύο φύσεων του Ιησού Χριστού σε μία υπόσταση, αποδέχεται ήπιο Αρειανισμό. Κατά τον Άρειο, ο οποίος πίστευε σε ιεραρχική τριάδα, που σχηματίστηκε σταδιακά και όχι αιώνια, «ο κτιστός Υιός του Θεού προσέλαβε ως Χριστός «εν χρόνω», όχι όλη την ανθρώπινη φύση του, αλλά μόνο ανθρώπινο (Χοϊκό) σώμα χωρίς ψυχή, αφού τη θέση της ψυχής την κατέβαλε ο κτιστός λόγος (συγγενής πίστη με αυτή των Απολιναριστών)». Πηγή
[36] Ο Βισνού είναι η τρίτη μορφή της ανώτατης τριαδικής θεϊκής εκδήλωσης του ινδουισμού, Τριμούρτι, όπου ο Βράχμα είναι ο δημιουργός, ο Βισνού είναι ο διατηρητής /προστάτης και ο Σίβα είναι ο καταστροφέας ή ο μετασχηματιστής, που είναι όρος γνωστικός.
[37] Ζαν Ντορές «Τα απόκρυφα κείμενα των γνωστικών της Αιγύπτου» σελ. 269
[38] Κλάδος του Ισλάμ, με δεύτερο κλάδο τους Σουνίτες, που δέχονται τον Αλή, τον γαμπρό και ξάδελφο του Μωάμεθ για ηγέτη -Χαλίφη κατά την παράδοση- αντίθετα με τους Σουνίτες που δέχονται τον Αμπού Μπακρ, ως πρώτο διάδοχο του Μωάμεθ.
[39] Ιουδαϊκοί πόλεμοι, βιβλίο. Β΄, VIII, 14
[40] Σπύρος Ράγκος «Γνωστικισμός και Πλάτων» http://n1.intelibility.com/ime/lyceum/?p=lemma&id=350&lang=1
[41] Μιχάλης Μπατής «Η Τριαδικότητα του Θείου κατά τον Πυθαγόρα» https://intownpost.com/
[42] Αριστοτέλους, Περί Ουρανού, 286 α, 10-16 «Θρησκευτική πρακτική στον Αριστοτέλη» www.fourakis.gr
[43] Έγγραφα 10 και 104, «Η Αγία Τριάδα του Παραδείσου» και «Προέλευση της σκέψης για την τριάδα», από το βιβλίο «Ουράντια» του ιδρύματος Ουράντια στο Σικάγο του Ιλινόις. https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/eggrafo-104-proeleysi-tis-skepsis-gia-tin-triada
[44] https://hellenictheology.gr/kronos-nous-dias-kosmiki-psychi/
[45] www.agniyogahellas.gr
[46] Μιχάλης Μπατής ««Η Τριαδική Υπόσταση του Θείου- Η Αέναη Πάλη Θήλεως και Άρρενος» (Μέρος Β΄)» www.intownpost.com
[47] Μιχάλης Μπατής «Ελληνιστική εποχή και Χριστιανισμός» www.intownpost.com
[48] Ο Ιησούς απαντώντας σε ερώτηση μαθητού, απαντά ότι η βασιλεία θα έλθει «όταν τα δύο εν και το έξω ως το έσω, και το άρρεν μετά της θηλείας, ούτε άρρεν ούτε θήλυ». (Β΄ Κλήμεντος 12:26)
[49] «Πρὸ μιᾶς οὖν τοῦ θηριομαχεῖν ἡμᾶς, βλέπω ὅραμα τοιοῦτον. Πομπόνιος ὁ διάκονος, φησίν, ἦλθεν πρὸς τὴν θύραν τῆς φυλακῆς καὶ ἔκρουσεν σφόδρα …. καὶ λέγει μοι· Σὲ περιμένω, ἐλθέ. καὶ ἐκράτησεν τὰς χεῖράς μου, καὶ ἐπορεύθημεν διὰ τραχέων καὶ σκολιῶν τόπων· καὶ μόλις παρεγενόμεθα εἰς τὸ ἀμφιθέατρον· καὶ εἰσήγαγέν με εἰς τὸ μέσον καὶ λέγει μοι· Μὴ φοβήθῃς· ἐνθάδε εἰμὶ μετὰ σοῦ, συγκάμνων σοι· καὶ ἀπῆλθεν. καὶ ἰδοὺ βλέπω πλεῖστον ὄχλον ἀποβλέποντα τῇ θεωρίᾳ σφόδρα· κἀγὼ ἥτις εἶδον πρὸς θηρία με καταδικασθεῖσαν ἐθαύμαζον ὅτι οὐκ ἔβαλλόν μοι αὐτά. καὶ ἦλθεν πρός με Αἰγύπτιός τις ἄμορφος τῷ σχήματι μετὰ τῶν ὑπουργούντων αὐτῷ μαχησόμενός μοι. καὶ ἔρχεται πρός με νεανίας τις εὐμορφώτατος τῷ κάλλει ἐξαστράπτων, καὶ ἕτεροι μετ᾿ αὐτοῦ νεανίαι ὡραῖοι, ὑπηρέται τε σπουδασταὶ ἐμοί. καὶ ἐξεδύθην καὶ ἐγενήθην ἄρρην». (Μαρτύριο Περπέτουας 10)
[50] «Ο Νους-Θεός που είναι σερνικο-θήλυκος, ζωή και φως μαζί γέννησε με ένα λόγο, άλλον δημιουργό Νουν, ο οποίος είναι θεός της φωτιάς (πυρός) και του πνεύματος και ο ενιαίος δημιουργός επτά διοικητών που περιέχουν σε κύκλους τον αισθητό κόσμο και η διοίκησή τους καλείται Ειμαρμένη». (Ερμητικός λόγος Α΄ 9, Ποιμάνδρης)
[51] Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης «Η ομοφυλία στον πλατωνικό μύθο» eranistis.net
[52] Μιχάλης Μπατής «Η Τριαδική Υπόσταση του Θείου- Η Αέναη Πάλη Θήλεως και Άρρενος ως Κεντρικό Πρόσωπο της Τριαδικότητας στην Αρχαία Ελλάδα και τον Κόσμο» (Μέρος Α΄) www.intownpost.com
[53] Οι αρχικοί θηρευτές αιρέσεων της χριστιανικής Εκκλησίας (Ειρηναίος, Ιππόλυτος, Επιφάνιος κλπ.) θεωρούσαν τον Γνωστικισμό μια επάρατη χριστιανική αίρεση και έγραψαν δεκάδες τόμους πολεμικής ρητορικής εναντίον του. Οι Έλληνες φιλόσοφοι από την άλλη ήταν διχασμένοι όσον αφορά τον Γνωστικισμό. Για παράδειγμα, ο Πλωτίνος στο βιβλίο του «Προς Γνωστικούς» θα πολεμήσει τις αντιλήψεις τους και γενικά τη θεοσοφία των Γνωστικών, που τη θεωρεί διαστροφή τής πλατωνικής διδασκαλίας. Άλλοι Νεοπλατωνιστές όμως, όπως ο Πορφύριος και ο Ιουλιανός, ευθυγραμμίζονται με τους Γνωστικούς στην πολεμική τους κατά των Χριστιανών και ιδιαίτερα στην απόκρουση της ιδέας ότι ο υπέρτατος Θεός μπορεί να είναι ο ίδιος δημιουργός του υλικού κόσμου. Πηγή: Βικιπαίδεια: Γνωστικισμός
[54] https://www.impantokratoros.gr/neoeidololatria_nea_epoxh.el.aspx
[55] Εκκλησιαστική ιστορία Ευσεβίου Καισαρείας, Βιβλίο 2, 13
[56] Κέλσος «Αληθής Λόγος κατά Χριστιανών» σελ. 109, εκδόσεις Θύραθεν. Το περιεχόμενο του βιβλίου διασώθηκε από το απολογητικό έργο του φίλου του γνωστικισμού Ωριγένη «Κατά Κέλσου». Το συμπέρασμα από αυτό το έργο είναι ότι ο χριστιανισμός του 2ου αιώνα είχε καμπαλιστικές και γνωστικές προσμίξεις. Ο Κέλσος επαναλάμβανε τις προσβολές προς τον Χριστιανισμό των ταλμουδικών κειμένων.
[57] Ειρηναίου έλεγχος, εισαγωγή, σελ. 33
[58] Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πλάνες των «Χριστιανών Σιωνιστών» και του πολυδιασπασμένου πνευματοληπτικού Πεντηκοστιανισμού, που γεννήθηκε από αμερικανικές σιωνιστικές προτεσταντικές ομάδες, βλέπε:
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ: ΜΙΑ ΑΠΙΘΑΝΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ»
«Οι Ρίζες του Χριστιανικού Σιωνισμού»
[59] Ειρηναίου, έλεγχος, βιβλ. Α, κεφ. κστ΄, 2 σελ. 97
[60] Γεώργιος Στάμκος, από το βιβλίο του «Οι πρόδρομοι των Βογόμιλων στη Σκιά του Άλλου Θεού» σελ. 78
[61] «Η παρουσία του νεοπλατωνικού Πρόκλου στην Παράφραση του Γεωργίου Παχυμέρη στο Περί θείων ονομάτων του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου» www.didaktorika.gr
[62] Ιερόθεος Βλάχος «Η Ορθόδοξη νηπτική θεολογία της Εκκλησίας ως μέθοδος θεραπείας» https://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/niptiki1.htm
[63] Θεολογία - Βικιπαίδεια
[64] Τίμαιος 29d – 30c
[65] Ο Μωαμεθανισμός είναι εβραϊκό καμπαλιστικό κατασκεύασμα. Ο Βεδουϊνος Μωάμεθ είχε Εβραία μητέρα και κάποιες από τις γυναίκες του ήταν Εβραίες. Το περιβάλλον του αποτελείτο από Εβραίους μάγους, αστρολόγους και αποκρυφιστές, με επικεφαλής τον μοναχό Εβραίο ξάδελφο της γυναικός του Ουάρακα μπιν Νάουφαλ, που γνώριζε την Π. Δ. και τις εβραϊκές παραδόσεις. (Από το βιβλίο «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα» του Αρχιμ. Χαραλ. Βασιλοπούλου)
Οι Εβραίοι συμφωνούν «Το Ισλάμ είναι πιο κοντά στον Ιουδαϊσμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία». http://redskywarning.blogspot.com
[66] «Ισλάμ μια Χριστιανική Αίρεση» http://www.oodegr.com/oode/islam/xr_airesi1.htm
[67] Κωνσταντίνος Τσοπάνης – Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων: «Ο μυστικισμός στην αρχαία Ελλάδα» https://archive.gr/?p=78
[68] Ιουστίνου Διάλ. 56, 4
[69] Κατελής Βίγκλας «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική θεολογία» https://www.researchgate.net
[70] ΤΡΙΑΣ https://gregoriusworld.blog
[71] The Making of the Popes 1978, ΗΠΑ, 1979, σ. 227
[72] Επιφάνιος, Πανάριον, «Κατά Κολλυριδιανών των τη Μαρία προσφερόντων» σελ. 655, 658
[73] Β. Ν. Τατάκη «Ο Βυζαντινός Μυστικισμός ( Κυριώτερα Ρεύματα )» http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/tatakis/tatakis_ch1.htm
[74] Παλαμισμός - Βικιπαίδεια
[75] Max Weber «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» Μετάφραση Μιχ. Γ. Κυπραίου, Gutenberg, Αθήνα 2006
[76] Ιερόθεος Βλάχος «Η Ορθόδοξη νηπτική θεολογία της Εκκλησίας ως μέθοδος θεραπείας» https://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/niptiki1.htm
[77] Η άλωση του 1453 – Η Μεγάλη Προδοσία των ανθενωτικών. https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2017/05/1453.html
[78] Η αλληλεπίδραση των πολιτισμών και ιδεών είναι εμφανής και αποδεδειγμένη ιστορικά από αρχαιοτάτων χρόνων. Υποστηρίζεται λοιπόν ότι το σουφικό ανατολίτικο ασκητικό τάγμα των Μεβλεβί ή περιστρεφόμενων Δερβίσηδων, που επιδίωκαν μέσω περιστροφικής εκστατικής κίνησης να έρθουν σε επαφή με το θείο, ήταν αποτέλεσμα επίδρασης των επιδιώξεων εκστατικών, ενθουσιαστικών, μυστικιστικών κινημάτων. Άλλωστε τα εν μέρει συγγενή ασκητικά κινήματα της Ανατολής είχαν αμφίδρομες αλληλεπιδράσεις με αρχαίες σαμανικές, ζωροαστρικές, στωικές, νεοπλατωνικές, γνωστικές, και λοιπές θρησκευτικές επιδιώξεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο βασιλιάς της Ινδίας και της νότιας Ασίας (Ασόκα ο Μέγας, 273 π.Χ. – 232 π.Χ.), του οποίου πολλά διατάγματα ήταν σκαλισμένα στα ελληνικά, όντας ένθερμος υποστηρικτής του Βουδισμού Μαχαγιάνα, διοργάνωσε ιεραποστολές προς εξάπλωσή του, που έφτασε έως Συρία, Αίγυπτο, Μακεδονία και Ήπειρο. Αργότερα ο επίσης βουδιστής, Ινδός βασιλιάς Κανίστρα, τον εξάπλωσε έως Κίνα, Σιάμ κ.λπ.. Το ανεξάρτητο ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής (250-130 π.Χ.), στο σημερινό Αφγανιστάν, συνέβαλλε στην ίδρυση της ελληνοβουδιστικής σχολής τέχνης στην Γανδάρα, αρχαίο βασίλειο στο σύγχρονο Πακιστάν και την δυτική Ινδία και έτσι γεννήθηκε ο «Ελληνοβουδισμός» (= πολιτισμική πρόσμιξη στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού με την βουδιστική ανεικονική τέχνη), με αποτέλεσμα την ανθρωπομορφική αναπαράσταση, του Βούδα με μοντέλο τον Απόλλωνα, και άλλων βουδιστικών θεοτήτων. Η ελληνοβουδιστική τέχνη επηρέασε και τις τέχνες στην Κίνα, την Ιαπωνία και την Κορέα. Έχουν επίσης βρεθεί Βουδιστικά χειρόγραφα γραμμένα σε καλλιγραφικά Ελληνικά, τα οποία υμνούν διάφορους Βούδες και κάνουν αναφορά του Μαχαγιάνα Λοκεσβάρα Βούδα (συγκεκριμένα το πλήρες όνομα αναγράφεται με Ελληνικά γράμματα ως λωγοασφαροραζοβοδδο). Τα χειρόγραφα αυτά έχουν χρονολογηθεί αργότερα από τον 2ο αιώνα μ.Χ. https://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνοβουδισμός
[79] Νόρμαν Κον «Αγώνες για την έλευση της χιλιετούς Βασιλείας του Θεού Επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του Μεσαίωνα» κεφ. 8: Μια ελίτ ανήθικων υπερανθρώπων. Η αίρεση του Ελεύθερου Πνεύματος σελ. 157
[80] Γεώργιος Στάμκος, από το βιβλίο του «Οι Πρόδρομοι των Βογόμιλων στη Σκιά του άλλου Θεού» σελ. 99, 100
[81] Βογόμιλοι. Ποια ήταν η κυνηγημένη χριστιανική αίρεση με τους στρογγυλούς σταυρούς κοντά στην Θεσσαλονίκη. Πίστευαν ότι ο σατανάς ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Θεού και αρνούνταν κάθε εξουσία «Μηχανή του χρόνου»
[82] Σταυροφορίες: Η Σταυροφορία των Αλβιγηνών (1208-1244) http://greekworldhistory.blogspot.com/2015/11/1208-1244.html
[83] Ευαγγελικός Χριστιανισμός «Βικιπαίδεια»
Η ιστορική εξέλιξη του τριαδικού τύπου βαπτίσματος
Η ιστορική εξέλιξη του τριαδικού τύπου βαπτίσματος
Από τον αδ. Walter Copes
Στη μεγάλη εντολή του Ματθαίου 28:19, ο Ιησούς διέταξε ότι όλοι οι πιστοί πρέπει να βαφτιστούν.
Η ανάγκη του βαπτίσματος επιβεβαιώνεται πάλι στο Μάρκο 16:16 και στον Ιωάννη 3:5. Οι απόστολοι, στους οποίους δόθηκε η εξουσία και η κατεύθυνση από τον Ιησού, υπάκουσαν σ΄ αυτήν την εντολή στην ίδρυση της πρώτης αποστολικής εκκλησίας, όπως καταγράφεται στο βιβλίο των Πράξεων. Σε όλες τις καταγραμμένες περιπτώσεις (Πράξεις 2:38, 8:16, 10:48, 19:5) όπου η εντολή του βαπτίσματος εκπληρώνεται, το πραγματικό όνομα του Ιησού, χρησιμοποιείται μαζί με τους τίτλους του Κυρίου ή Χριστού.
Πουθενά στη Καινή Διαθήκη δεν βαφτίστηκε κανένας χρησιμοποιώντας τον τύπο «εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος». Ακόμα μια μελέτη θα δείξει ότι η σημαντικότερη μερίδα του χριστιανισμού σήμερα δεν βαπτίζει με τον τρόπο που οι Απόστολοι έκαναν στο βιβλίο των Πράξεων.
Στη μεγάλη εντολή του Ματθαίου 28:19, ο Ιησούς διέταξε ότι όλοι οι πιστοί πρέπει να βαφτιστούν.
Η ανάγκη του βαπτίσματος επιβεβαιώνεται πάλι στο Μάρκο 16:16 και στον Ιωάννη 3:5. Οι απόστολοι, στους οποίους δόθηκε η εξουσία και η κατεύθυνση από τον Ιησού, υπάκουσαν σ΄ αυτήν την εντολή στην ίδρυση της πρώτης αποστολικής εκκλησίας, όπως καταγράφεται στο βιβλίο των Πράξεων. Σε όλες τις καταγραμμένες περιπτώσεις (Πράξεις 2:38, 8:16, 10:48, 19:5) όπου η εντολή του βαπτίσματος εκπληρώνεται, το πραγματικό όνομα του Ιησού, χρησιμοποιείται μαζί με τους τίτλους του Κυρίου ή Χριστού.
Πουθενά στη Καινή Διαθήκη δεν βαφτίστηκε κανένας χρησιμοποιώντας τον τύπο «εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος». Ακόμα μια μελέτη θα δείξει ότι η σημαντικότερη μερίδα του χριστιανισμού σήμερα δεν βαπτίζει με τον τρόπο που οι Απόστολοι έκαναν στο βιβλίο των Πράξεων.
Πότε άρχισε η απόκλιση;
Ποιος είναι ο σωστός τρόπος βαπτίσματος;
Ο σκοπός αυτής της εργασίας είναι να παρουσιαστούν τα αποτελέσματα μιας ιστορικής έρευνας που ολοκληρώνεται με τους συγγραφείς να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το αρχικό αποστολικό βάπτισμα γινόταν στο όνομα του Ιησού και ότι ο τριμερής τύπος (σημ. μετ. : δηλ. εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος) ήταν μια μεταποστολική εξέλιξη.
Οι περισσότεροι εκκλησιαστικοί ιστορικοί και θεολόγοι επίσης συμφωνούν ότι ο τύπος του βαπτίσματος που χρησιμοποιείται σήμερα δεν είναι ο τύπος που χρησιμοποιούνταν στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης.
Όπως ο γερμανός μελετητής Edmund Schlink έχει δηλώσει, “Καταρχήν υπάρχει το πρόβλημα του "τριαδικού τύπου". Πουθενά αλλού στην Καινή Διαθήκη δεν μιλά για το βάπτισμα «στο όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος». Μιλά μόνο για το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού Χριστού (με μικρoπαραλλαγές).... Σε αυτή την περίπτωση, η εντολή του βαπτίσματος σύμφωνα με τη μορφή στο Ματθαίο 28:19 δεν μπορεί να είναι η ιστορική προέλευση του Χριστιανικού βαπτίσματος. Τουλάχιστον, πρέπει να θεωρηθεί σίγουρο ότι το κείμενο διαδόθηκε σε μια μορφή που εξελίχθηκε από την Εκκλησία.” 1
Πώς δημιουργήθηκε το χριστιανικό βάπτισμα;
Αυτή η ιστορική ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί απλά αναφέροντας το Ματθαίος 28:19, δεδομένου ότι αυτό το κείμενο παρουσιάζει αναπόφευκτες δυσκολίες για την ιστορική σκέψη. Ούτε τα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης παρέχουν οποιαδήποτε υποστήριξη για την υπόθεση ότι η πρώτη εκκλησία δεν βάφτιζε αρχικά στο όνομα του Ιησού Χριστού.2
Αν και οι υπάρχουσες γραφές για την περίοδο 96 μΧ. - 140 μ.Χ., η οποία αντιπροσωπεύει την πρώτη μεταποστολική περίοδο, είναι πολύ περιορισμένες, από μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού συνεχiζόταν ως δόγμα της εκκλησίας.
Ο Κλήμεντας Ρώμης , έγραψε το 96 μ.Χ. στην επιστολή του «Προς τους Κορινθίους», “Και τώρα μπορούνε όλοι - βλέποντας το Θεό και Κύριο των Κυρίων κάθε σάρκας που εξέλεξε τον Κύριο Ιησού Χριστό και εμάς μέσω Αυτού για να είμαστε δικός Του λαός, προνόμιο σε κάθε ψυχή πάνω στην οποία η μεγαλειότητά Του και το άγιο όνομά Του έχει επικληθεί... ”.3 Σημειώστε τη χρήση και την ιδιομορφία "της μεγαλειότητάς Του και του αγίου ονόματός Του", το οποίο είναι αναμφισβήτητα το όνομα του Ιησού, στο οποίο ο Κλήμεντας αναφέρεται.
Στον “Ποιμένα του Ερμά”, ο οποίος χρονολογείται γύρω στο120 μ.Χ., ο Ερμάς γράφει, “Προτού ο άνθρωπος να ντυθεί το όνομα του Υιού του Θεού, είναι νεκρός, αλλά όταν λάβει τη σφραγίδα (βάπτισμα) αυτός βάζει κατά μέρος τη θνητότητα και λαμβάνει ζωή".4
Ποιο ήταν το όνομα του Γιου του Θεού; Ιησούς! Είναι γνωστό ότι τα γραπτά του Ερμά ήταν αποδεκτά από πολλούς ηγέτες της αρχαίας εκκλησίας και διαβάζονταν συνήθως στην εκκλησία. Μελετώντας τα γραπτά του, είναι επίσης προφανές ότι ενστερνιζόταν μόνο έναν Θεό και όχι την Τριάδα. Γράφει, “Καταρχήν πιστεύω ότι ο Θεός είναι Ένας, ο οποίος δημιούργησε όλα τα πράγματα και τα έβαλε σε τάξη."5 Επιπλέον, ο Ερμάς γράφει: «Είναι αυτοί που άκουσαν το Λόγο και ήταν πρόθυμοι να βαφτιστούν στο όνομα του Κυρίου’ αλλά λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο αγιασμό που η αλήθεια απαιτεί, αποχώρησαν τους εαυτούς τους και περπάτησαν πάλι πίσω από τις κακές τους επιθυμίες» .”6 Σε αυτό το σημείο της Ιστορίας, οι υπάρχουσες γραφές συνεχίζουν να παρουσιάζουν το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού. Δεν παρουσιάζουν τον τριμερή τύπο ούτε να εφαρμόζεται ούτε να γράφεται κάτι γι΄αυτόν. Πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν με αυτό το συμπέρασμα.
Ο Wilheim Bousset γράφει στο “Kurios Christos ”, "είναι ακόμα ουσιαστικά ένα βάπτισμα στο όνομα του Ιησού".7
Ο G. R. Beesley-Murray δήλωσε: “Δεν υπάρχει ένα παράδειγμα σε ολόκληρη τη λογοτεχνία της Καινής Διαθήκης ενός βαπτίσματος που πραγματοποιείται στο όνομα του Πατρός, του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος.” 8
Ο Harry Wolfsan γράφει: “Η επιστήμη της κριτικής, γενικά, απορρίπτει την παραδοσιακή απόδοση του τριμερούς βαπτιστικού τύπου σαν εντολή του Ιησού και την θεωρεί ως πιο πρόσφατη προέλευσης.”9
Ο E. Lohmeyer στο βιβλίο του, “Das Evangelium des Atthaus ”, γράφει ότι ο Ευσέβιος, ο επίσκοπος της εκκλησίας της Καισάρειας, συχνά έγραφε το Ματθαίος 28:19 ως: “Πορευθέντες μαθητεύσατε εις πάντα τα έθνη βαπτίζοντας εν τω ονόματί Μου, διδάσκοντες αυτούς, να τηρούν όλα τα πράγματα, όσα αυτός διέταξε. ”10 Ο Lohmeyer δηλώνει: Η έκφραση “εν τω ονόματί μου” αναφέρεται στο βάπτισμα στο όνομα του Ιησού.
Πάλι ο Bousset γράφει: “Η μαρτυρία για την ευρεία διάδοση του απλού βαπτιστικού τύπου στις αρχές του δεύτερου αιώνα είναι τόσο συντριπτική που ακόμη και στο Ματθαίος 28:19, ο τριαδικός τύπος αργότερα παρεμβλήθηκε.”11
Ο Ernest F. Scott επιβεβαιώνει: “Είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρο ότι η πρώϊμη εκκλησία ήξερε μόνο τον απλό τύπο και ακόμα τόσο αργά όπως στη Διδαχή(των Αποστόλων), θεωρείται ότι αυτό και μόνο είναι απαραίτητο.”12 Σε αυτό το σημείο της Ιστορίας της Εκκλησίας ο τύπος βαπτίσματος ήταν ακόμα στο όνομα του Ιησού. Εντούτοις, νωρίς στο δεύτερο αιώνα η εκκλησία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη διαμάχη του Γνωστικισμού, η οποία αφορούσε τη φύση του Ιησού και της σχέσης του Υιού με τον Πατέρα.
Οι ηγέτες της Εκκλησίας αυτής της περιόδου θεώρησαν ότι αυτή η διαμάχη θα οδηγούσε στη συνολική καταστροφή της χριστιανικής πίστης.13 Ο Αριστείδης, ο Ιουστίνος ο μάρτυρας, ο Τατιανός, ο Αθηναγόρας, και ο Θεόφιλος Αντιοχείας ήταν μερικοί από εκείνους τους ανθρώπους που υπεράσπιζαν το Χριστιανισμό. Αυτοί οι άνδρες έγιναν γνωστοί σαν Έλληνες Απολογητές και επηρεάστηκαν πολύ από τις ελληνικές φιλοσοφίες..14 Η φιλοσοφία του Φίλωνα του Αλεξανδρινού, ο οποίος ήταν ένας εβραίος φιλόσοφος στην Αλεξάνδρεια, ταύτισε τον Λόγο με τον πλατωνικό όρο μορφές ή αρχέτυπα. Από τις διδασκαλίες του Φίλωνα, οι Έλληνες Απολογητές θέτουν το Λόγο ίσο με τον Ιησού Χριστό προκειμένου να αποδοθεί μια διανοητικά ικανοποιητική εξήγηση της σχέσης του Χριστού με τον Θεό Πατέρα.15 Είναι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που γίνεται η συζήτηση για το δόγμα του Λόγου, που εμφανίζονται οι πρώτες ιστορικές αναφορές στο τριαδικό βάπτισμα στο νερό.
Η αρχική πηγή ενός διαφορετικού βαπτιστικού τύπου είναι από τα γραπτά του Ιουστίνου του Μάρτυρα που γράφει στα 140 μ.Χ..: “Γιατί στο όνομα του Θεού Πατέρα και Κυρίου του σύμπαντος, και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, αυτοί έπειτα ελάμβαναν τον καθαρισμό με το ύδωρ.”16 Είναι προφανές ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όπου συζητούνταν το δόγμα του Λόγου και πρωτοεμφανίζεται η συζήτηση για τον Τριαδισμό, συμβαίνει η πρώτη απόκλιση απομάκρυνσης από το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού. Αν και η ιστορία δεν είναι σαφής για το ποιος εισήγαγε αρχικά τον τριαδικό τύπο(βαπτίσματος), δεν φαίνεται να είναι συμπτωματικό ότι η εισαγωγή του (όσον αφορά τις ιστορικές αναφορές) εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της περιόδου των Απολογητών, όταν η διαμάχη για τη Θεότητα σάρωνε την εκκλησία. Καθώς όλο και περισσότερες εκκλησίες εναγκαλίζονταν τις τριαδικές αντιλήψεις (οι οποίες δεν είχαν αναπτυχθεί πλήρως σε αυτό το σημείο), βρίσκουμε περισσότερες αναφορές στον τρισυπόστατο βαπτιστικό τύπο. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου των Απολογητών, αν και το δόγμα της Τριάδας δεν ήταν αναπτυγμένο πλήρως, ο τρισυπόστατος τύπος βαπτίσματος προέκυψε πολύ γρήγορα. Μπορούμε μόνο να σκεφτούμε ότι αυτό συνέβη όταν οι άνθρωποι έχασαν την έννοια της Θεότητας και της φύσης του Ιησού Χριστού και σε αντίθεση με την Κολλοσαείς 3:17 το οποίο δηλώνει ότι, “Και κάθε τι, ό,τι αν κάνετε, με λόγο ή με έργο, όλα να τα κάνετε στο όνομα του Κυρίου Ιησού, ευχαριστώντας διαμέσου αυτού τον Θεό και Πατέρα.”, άρχισαν να παρερμηνεύουν τη σημασία του Ματθαίου 28:19.
Αφού η αντίληψη για την Μοναδικότητα του Θεού και την σωτηρία διαμέσου του ονόματος του Κυρίου Ιησού άρχισε να αμφισβητείται,οι εκκλησίες στην περίοδο των Απολογητών άρχισαν να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο Ματθαίος 28:19.
Αυτό συνέβη προφανώς επειδή δεν μπόρεσαν να εναρμονίσουν αυτό το βάπτισμα(δηλ. το τριαδικό βάπτισμα) σε σχέση με ότι οι Απόστολοι πράγματι έκαναν στο βιβλίο των Πράξεων.
Η Τριάδα των προσώπων στην Θεότητα είναι η αιτία καθορισμού της τριπλής καταβύθισης από τον Τερτυλλιανό και αργότερα από τον Ιερώνυμο, τον Βασίλειο και τον Αποστολικό Κανόνα. 17
Πολλοί σύγχρονοί ιστορικοί έχουν αναγνωρίσει την καταστροφική επιρροή που οι φιλοσοφίες της περιόδου των Απολογητών έφεραν στην Εκκλησία. Όπως ο Adolf Harnack στο βιβλίο του “Outlines of the History of Dogma” γράφει: “...(η εκκλησία) νομιμοποίησε στο εσωτερικό της τις Ελληνικές δοξασίες, τις δεισιδαίμονες απόψεις και τα ήθη των ειδωλολατρικών μυστηρίων, τη λατρεία και τις τελετές της κρατικής διοίκησης με την οποία συνδέθηκε και από την οποία έλαβε τη νέα δύναμη. Αν και θεωρητικά μονοθεϊστική, επαπειλήθηκε να γίνει πολυθεϊστική στην πράξη και να δώσει τόπο σε ολόκληρες διατάξεις ξεπεσμένης ή παραποιημένης θρησκείας.”18 Δεδομένου ότι το δόγμα της Τριάδας παραγκώνισε σιγά σιγά το μονοθεϊσμό των Αποστόλων, πολλά λάθη και παραδόσεις των ανθρώπων άρχισαν να “γλιστρούν” μέσα στην εκκλησία. Η διαδικασία ήταν αργή και συνοδευόμενη συχνά από αλληλοσπαραγμούς και σε μερικές περιπτώσεις από αιματοχυσία. Από μιά κοντινή ματιά σε μερικά από τα λάθη που έφθειραν την εκκλησία θα κατανοήσουμε πως το ένα λάθος οδήγησε σε περισσότερα λάθη. Παραδείγματος χάριν, η ελληνική λέξη που χρησιμοποιείται για το βάπτισμα στη Καινή Διαθήκη σημαίνει βυθίζω, εμβαπτίζω, κατεβάζω μέσα στο νερό. Δεν υπάρχει καμία μαρτυρία ότι ο Λουκάς, ο Ιωάννης και ο Παύλος έδωσαν οποιεσδήποτε έννοιες επάνω σε αυτό το ρήμα που δεν αναγνωρίζονται από τους Έλληνες.19
Ο Stanley, στο βιβλίο του “Ιστορία της Ανατολικής Εκκλησίας ” λέει, “...δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφισβήτηση ότι στην αρχική μορφή του βαπτίσματος, η κύρια σημασία της λέξης, ήταν πλήρης καταβύθιση στα νερά της βάπτισης, και ότι για τουλάχιστον τέσσερις αιώνες ένας άλλος τύπος ήταν είτε άγνωστος είτε θεωρούταν, εκτός αν υπήρχε περίπτωση επικίνδυνης ασθένειας, σαν εξαίρεση, σχεδόν μια σπάνια περίπτωση.”20 Είναι πιθανό ότι η πρακτική του ραντισμού προέκυψε από τη συνήθεια της επίθεσης των χεριών και του χρίσματος με λάδι..
Ο J.N.D. Kelly γράφει περί αυτού, “... η συνηθισμένη διαδικασία ήταν αυτή, καθώς εξέρχονταν από τα νερά του βαπτίσματος, ο μόλις βαφτισμένος Χριστιανός χριόταν με ευωδιαστό λάδι, με ταυτόχρονη επίθεση των χειρών.”21 Λόγω αυτών των χρισμάτων, οι άνθρωποι άρχισαν να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός του ήταν για να πληρωθεί αυτό το άτομο με Άγιο Πνεύμα .22 συνεπώς, λόγω αυτής της πεποίθησης, αυτό έγινε συνήθες φαινόμενο να χύνεται το νερό επάνω στο κεφάλι αυτού που βαπτιζόταν αφού πρώτα είχε καταδυθεί .23 μετά από τον τέταρτο αιώνα, η βύθιση είχε αρχίσει να αντικαθίσταται σε μερικές εκκλησίες από ένα άφθονο ράντισμα στο κεφάλι, ενώ το πρόσωπο που βαφτιζόταν στεκόταν στο νερό.24 Εντούτοις, το ράντισμα καθυστερούσε να γίνει αποδεκτό ως κοινός τρόπος βαπτίσματος. Δεν είναι πριν από το δέκατο τρίτο αιώνα που το ράντισμα έγινε ο κανόνας και η βύθιση η εξαίρεση. 25 Δεδομένου ότι ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε πέρα από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και στα κατακτημένα εδάφη, η μεταστροφή των ενηλίκων σήμαινε συνήθως και το βάπτισμα επίσης όλων των παιδιών, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Την ίδια εποχή πολύ λίγοι βαφτίζονταν ως ενήλικοι. Δεν είναι σίγουρο πότε και πώς άρχισε η πρακτική του βαπτίσματος των νηπίων. Δεν υπάρχει πουθενά στη Καινή Διαθήκη ένα παράδειγμα αυτής της πρακτικής ούτε είναι αυτή πουθενά διατάχθηκε.26 Ο Τερτυλλιανός γνώριζε για το βάπτισμα νηπίων αλλά το καταδίκασε στα γραπτά του περίπου το 200 μ.Χ.. 27 Εντούτοις, το βάπτισμα των νηπίων έγινε γενικά αποδεκτή εκκλησιαστική πρακτική από τον πέμπτο αιώνα με μεμονωμένες εστίες αντίστασης, τους Παυλικιανούς του ένατου αιώνα και το Πετροβουσιάνους του δωδέκατου αιώνα.28 Είναι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της σταδιακής αλλαγής των τρόπων βαπτίσματος που η έμφαση του βαπτίσματος μετατοπίστηκε από τη σημασία που είχε στην Καινή Διαθήκη σε ένα εξωτερικό σημάδι, και έτσι το βάπτισμα έχασε την πνευματική του σημασία.
Ο Beasley- Murray δήλωσε, “... όταν το νηπιοβάπτισμα επικράτησε, ο προσωπικός θρησκευτικός παράγοντας μειώθηκε καθώς και ο μυστηριακός - σωτηριολογικός χαρακτήρας του βαπτίσματος, που για τον κοινό λαό σήμαινε το μυστηριακό – μαγικό στοιχείο, έγινε το ουσιαστικό πράγμα στην τελετή(του βαπτίσματος).”29 Όλο και περισσότερο, η σωτηρία γινόταν ένα εξωτερικό στοιχείο χωρίς την εσωτερική σημασία. Αυτό οδήγησε τον Hatch να δηλώσει, “... όταν γενικεύθηκε το νηπιοβάπτισμα, και οι άνθρωποι μεγάλωναν για να γίνουν Χριστιανοί όπως μεγάλωναν για να γίνουν πολίτες, η διατήρηση των αρχικών προτύπων έγινε ιδιαίτερα αδύνατη στην εκκλησία. Όσοι ομολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί υιοθέτησαν την τρέχουσα ηθική, ήταν ευχαριστημένοι με το να μην είναι χειρότεροι από τους γείτονές τους... εκείνο το οποίο ήταν το ιδανικό πρότυπο των προσόντων για το βάπτισμα έγινε το ιδανικό πρότυπο των προσόντων για τη χειροτονία και αναπτύχθηκε μια διάκριση μεταξύ της ηθικής του κλήρου και της ηθικής του κόσμου, η οποία δεν ξεπεράστηκε ποτέ.”30
Είναι κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου που προφανώς όλο και περισσότεροι Χριστιανοί άρχισαν να δέχονται τον τριαδικό τύπο ως τρόπο βαπτίσματος. Εντούτοις, πρέπει να αναφερθεί ότι για τον μέσο χριστιανό σε αυτήν την περίοδο, δεν ήταν τόσο πολύ σημαντικό ποιος τύπος χρησιμοποιούνταν όσο το γεγονός ότι βαφτιζόταν. Ωστόσο, δεν συμμεριζόταν ο καθένας αυτήν την άποψη. Ένα από τα αμφισβητούμενα θέματα συνέχισε να είναι ο τύπος του βαπτίσματος. Πολλές χριστιανικές κοινότητες συνέχισαν να βαφτίζουν στο όνομα του Ιησού. Η εκκλησία της Ρώμης, που ποιμενόταν από τον Αλέξανδρο το 115 μ.Χ., ήταν υποστηρικτής του ονόματος του Πατέρα, σύμφωνα με τον Ιγνάτιο στις επιστολές του προς Ρωμαίους.31 Αυτή ήταν αναμφισβήτητα μια μονοθεϊστική εκκλησία αυτή την εποχή.
Ακόμη και στη διάρκεια της περιόδου που ο Ζεφυρίνος και ο Κάλλιστοςήταν επίσκοποι της Ρώμης, (198 μ.Χ.. - 220 μ.Χ..) ο Ιππόλυτος γράφει στην αντιμετώπιση του κατά όλων των αιρέσεων ότι αυτοί οι άνδρες ήταν μονταλιστές ή πίστευαν στον μοναρχιανισμό.32 Βασισμένος πάνω στην σύνδεση ανάμεσα στους μονοθεϊστές πιστούς και στο βάπτισμα στο όνομα του Ιησού, υποστηρίζει ότι η εκκλησία της Ρώμης ακόμη βάπτιζε στο όνομα του Ιησού αυτή την περίοδο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η διαμάχη για τον Μοντανισμό, που σάρωνε την εκκλησία περίπου το 156 μ.Χ., έγινε προφανώς ένας αποφασιστικός παράγοντας σε διάφορες εκκλησίες. Πολλές από τις πρώιμες εκκλησίες αντέδρασαν έντονα στις διδασκαλίες του Μοντάνου.
Εάν η κύρια ώθηση του Μοντανισμού ήταν η αναζωπύρωση των χαρισμάτων του Πνεύματος μέσα στην εκκλησία όπως κάποιοι έχουν πει, γιατί θα έπρεπε ένας μεγάλος αριθμός των Χριστιανών στις πρώτες εκκλησίες να έχουν αντιδράσει τόσο πολύ ενάντια στον Μοντάνο, όταν η πλειοψηφία των πιστών μιλούσε σε γλώσσες και χρησιμοποιούσε τα χαρίσματα του Πνεύματος;
Αν και τελικά αυτό δεν μπορεί να αποδειχθεί , αλλά επειδή ο Μοντάνος ήταν τριαδικός, 33 αυτό θα μπορούσε να είναι η αιτία που οι εκκλησίες απέρριπταν την τριαδική διδασκαλία περισσότερο απ' όσο απέρριπταν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Εάν είναι όντως έτσι, είναι περισσότερο από πιθανό ότι η διαμάχη περιλάμβανε επίσης και το βάπτισμα. Άλλοι μονοθεϊστές που βάπτιζαν συνέχισαν να εμφανίζονται. Ένα από τους πιό γνωστούς ήταν ο Πραξέας. Αν και η αληθινή ταυτότητα του Πραξέα δεν είναι γνωστή, καταγόταν από τη Μικρά Ασία, η οποία ήταν η κοιτίδα των Μοναρχιανικών απόψεων 34 και έφθασε στη Ρώμη κατά τη διάρκεια που ποίμαινε την εκεί εκκλησία ο Βικτωρίνος (περίπου το 190 μ.Χ..). Ο Πραξέας ήταν αδιαφιλονίκητα οπαδός του μονοθεϊσμού. Αυτό είναι γνωστό λόγω της ισχυρής επίθεσης του Τερτυλλιανού στο έργο του “Κατά του Πραξέα”. Ο Τερτυλλιανός γράφει ότι ο Πραξέας διδάσκει ότι: “Τον Θεό τον ίδιο, τον Παντοδύναμο Κύριο, τον οποίο αυτοί στα κηρύγματά τους αυτοί δήλωναν ότι είναι ο Ιησούς Χριστός.35 Επιπλέον, ο Πραξέας πίστευε ότι ο ίδιος ο Πατέρας κατήλθε μέσα στη παρθένο Μαρία, ήταν ο ‘Ιδιος που γεννήθηκε από αυτήν , ο Ίδιος υπέφερε, ήταν πράγματι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.”36
Τελικά ξέρουμε ότι ο Πραξέας βάπτιζε μια φορά στο όνομα του Ιησού (βάπτιζε μοναρχιανικά) λόγω της ισχυρής υπεράσπισης του Τερτυλλιανού για το τριαδικό βάπτισμα στο νερό ενάντια στον Πραξέα. Ο Τερτυλλιανός γράφει, “Αυτός (ο Ιησούς) τους διέταξε να βαπτίζουν στον Πατέρα, και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, όχι μόνο στον ένα και πράγματι όχι μόνο μια φορά αλλά τρεις φορές, αφού βυθιζόμαστε στα τρία πρόσωπα. ”37 Ενώ κατά τη διάρκεια του δεύτερου αιώνα το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού αμφισβητήθηκε από τους τριαδικούς, από την αρχή του τρίτου αιώνα οι τριαδικοί άρχισαν να καταδικάζουν εκείνους που βάπτιζαν στο Όνομα του Ιησού ως αιρετικούς και να απαιτείται καθένας που επανεντασσόταν με την εκκλησία να ξαναβαπτίζεται με τον τριαδικό τύπο. Ο Harnack στις περιλήψεις της ιστορίας του δόγματος γράφει ότι, “....σε όλες τις εκκλησιαστικές επαρχίες υπήρχαν μοναρχιανικές απόψεις.38 Συνεχίζει με πολλούς δυτικούς δασκάλους, οι οποίοι δεν ήταν επηρεασμένοι από τον Πλάτωνα και την Ανατολή, και που χρησιμοποιούσαν στο τρίτο και τέταρτο αιώνα τον μονταλιστικό τύπο χωρίς ενδοιασμό.”39 Ο Τερτυλλιανός και ο Ωριγένης επιβεβαιώνουν ότι η πλειοψηφία του χριστιανικού κόσμου στο καιρό τους σκεφτόταν μοναρχιανικά..40
Ο Τερτυλλιανός αναγνωρίζει περαιτέρω (έμμεσα) ότι η πλειοψηφία των πιστών επί των ημερών του συνέχισε να βαφτίζει στο όνομα του Ιησού καθώς αυτός γράφει: “...τους απλούς, πράγματι (δεν θα τους αποκαλέσω παράλογους και αμαθείς), που πάντα αποτελούν την πλειοψηφία των πιστών,είναι έκπληκτοι στην θρησκεία (των Τριών σε Ένα), πάνω στη βάση ότι ο ίδιος ο κανόνας της πίστης τους τους απομακρύνει από το πλήθος των Θεών του κόσμου στον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό... Αυτοί συνεχώς εκστομίζουν ενάντίον μας ότι είμαστε κήρυκες δύο Θεών και τριών Θεών, ενώ έχουν την πεποίθηση για τους εαυτούς τους ότι είναι λάτρεις του Ενός Θεού. ”41
Ο Κυπριανός, που έγινε ο επίσκοπος Καρθαγένης το 248 μ.Χ., γράφει στην 70η επιστολή του, στον Αγριππίνο σχετικά με τον επαναβαπτισμό των αιρετικών, τους οποίους αυτός χαρακτήριζε μια ομάδα όπως εκείνοι που δεν βαφτίζονταν χρησιμοποιώντας τον τριαδικό τύπο.42 Προφανώς, πρέπει να υπήρχε μια διαρκής αντιπαράθεση που συνεχιζόταν μέσα στις εκκλησίες για το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού εναντίον του τρισυπόστατου βαπτίσματος για να συνεχίσουν αυτοί οι εκκλησιαστικοί ηγέτες να κάνουν την καταγγελία των "αιρετικών ".
Στα 255-256 μ.Χ., το Συμβούλιο του βαπτίσματος των Αιρετικώνκλήθηκε από τον Πάπα Στέφανο της Ρώμης για να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα. Προφανώς, υπήρξαν πιστοί σε αυτό το σημείο στην εκκλησιαστική ιστορία που συνέχιζαν να χρησιμοποιούν το όνομα του Ιησού στο βάπτισμα. Όταν ο Πάπας Στέφανος της Ρώμης επέτρεψε "σε αιρετικούς" να εισέλθουν στην εκκλησία χωρίς να έχουν υποστεί βάπτισμα χρησιμοποιώντας τον τριαδικό τύπο, ακόμα κι αν ήταν βαπτισμένοι στο όνομα του Ιησού, ο Κυπριανός αισθάνθηκε τόσο εξαγριωμένος που έγραψε μια σκληρή επιστολή για να επιπλήξει τον Στέφανο για την κλίση του προς τον Μονοθεϊσμό.43 Όμως πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι ο Στέφανος έκανε περισσότερα από το να κλίνει προς το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού, αλλά στην πραγματικότητα, θεωρούσε το βάπτισμα έγκυρο μόνο όταν πραγματοποιούνταν στο όνομα του Ιησού Χριστού. ή όπως ο Ιωσήφ Χέφελε γράφει στο έργο του “Ιστορία των Χριστιανικών Συνόδων”, Ίσως κάποιοι να αναρωτηθούν ξανά εάν ο Στέφανος απαιτούσε ρητά ότι τα τρία θεία πρόσωπα πρέπει να ονομαστούν στη τελετή του βαπτίσματος, και εάν το απαιτούσε ως απαραίτητη προϋπόθεση όρου, ή εξελάμβανε το βάπτισμα ως έγκυρο δεδομένου ότι αυτό γινόταν μόνο στο όνομα του Ιησού Χριστού... Ο Κυπριανός φαίνεται να αφήνει να εννοηθεί ότι το τελευταίο ήταν η θέση του Πάπα Στέφανου, αλλά αυτός πουθενά δεν λέει κάτι τέτοιο κατηγορηματικά.44 Επιπλέον, ο Hefele γράφει, “Κατά συνέπεια ο Κυπριανός αναγνωρίζει ότι ο Στέφανος, και εκείνοι που συμφωνούν με αυτόν, δεν αποδίδουν καμία αξία στο βάπτισμα, εκτός αν αυτό πραγματοποιείται στο όνομα του Ιησού Χριστού.”45 Ο Κυπριανός γράφει επίσης δύο φορές σε αυτή την επιστολή του ότι, “οι αντίπαλοί του θεωρούσαν ως ικανοποιητικό το βάπτισμα που διεξαγόταν από την εκκλησία, αλλά διεξαγόταν στο όνομα του Χριστού (nomine Christi.)” Αν και δεν μπορεί να ειπωθεί ότι ο Στέφανος ήταν μοναρχιανιστής-μονοθεϊστής, αναγνώριζε βεβαίως το βάπτισμα ονόματος του Ιησού σαν σημαντικό, εάν όχι απαραίτητο.
Κατά συνέπεια το ζήτημα του βαπτίσματος στο όνομα του Ιησού δεν περιορίστηκε σε λίγους μόλις “αιρετικούς" αλλά συνέχισε να προσελκύει μεγάλους αριθμούς οπαδών, αρκετά επαρκείς ώστε η Καθολική εκκλησία να συγκαλέσει ειδική σύνοδο για να αντιμετωπίσει το ζήτημα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου των τύπων του διπλού βαπτίσματος, οι τριαδικοί απέκτησαν πολιτική δύναμη, πρώτιστα μέσω της μετατροπής του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου το 312 μ.Χ. Όταν ο Κωνσταντίνος αγκάλιασε τον Καθολικισμό, οι τριαδικοί, για πρώτη φορά, απόκτησαν πλήρη εξουσία να εξαλείψουν οργανωμένη αντίσταση στις διδασκαλίες τους. Όταν ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε τη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ., δήθεν για να συζητήσει το Αρειανικό- Αθανασιακό ζήτημα, εκδόθηκαν επίσης κανόνες εναντίον των βαπτιστών στο όνομα του Ιησού, στον 19ο κανόνα που εκδόθηκε από τη Σύνοδο της Νίκαιας, οι μοναρχιανιστές - μονοθεϊστές πιστοί των Παυλικιανών χρειαζόταν να επαναβαπτιστούν με τη χρησιμοποίηση του τριαδικού τύπου προτού μπορέσουν να γίνουν αποδεκτοί μέσα στην Καθολική εκκλησία.46
Στον VII κανόνα της Συνόδου της Κωνσταντινούπολης του 381 μ.Χ., η Καθολική εκκλησία συγκεκριμένα δήλωνε ότι εκείνοι οι οπαδοί του Σαβέλλιου (που ήταν ένας μοναρχιανιστής-μονοθεϊστής) ... "οι οποίοι διδάσκουν την ταύτιση του Πατέρα και του Υιου, και κάνει διάφορα άλλα κακά πράγματα, γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι εδώ, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που προέρχονται από τη χώρα των Γαλατών” ήταν ειδωλολάτρες με άκυρο βάπτισμα.47 Από αυτές τις καταγγελίες των κανόνων, είναι προφανές ότι οι πιστοί του ονόματος του Ιησού ήταν πολύ έντονα παρόντες στις εκκλησίες σε αυτό το σημείο στην εκκλησιαστική ιστορία. Μέχρι τον καιρό της Συνόδου της Κωνσταντινούπολης το 381 μ.Χ., το δόγμα της Τριάδας ήταν πλήρως αναπτυγμένο και αποδεκτό.
Εντούτοις, όπως ο Πάπας Πελάγιος είπε μετά τη Δεύτερη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 560 μ.Χ. ότι, “... υπάρχουν πολλοί που λένε ότι βαπτίζουν μόνο στο όνομα του Χριστού και με μια μόνο βύθιση.”48 Παρά την επαναλαμβανόμενη πίεση από την Καθολική εκκλησία, οι μονοθεϊστικές - μοναρχιανικές εκκλησίες συνέχιζαν προφανώς να επιβιώνουν.
Καθώς η εκκλησία μπήκε στους Σκοτεινούς Αιώνες, γίνεται δύσκολο να ανιχνευθούν σαφείς αναφορές σε πιστούς στο όνομα του Ιησού. Όταν ο Μαρτίνος Λούθηρος άρχισε τη Μεταρρύθμιση και άλλοι άνθρωποι διαφωτίστηκαν στην αλήθεια, έφεραν μαζί τους τον τριαδικό τύπο βαπτίσματος στα νέα πιστεύω. Συνεπώς, οι περισσότερες εκκλησίες σήμερα έχουν βασίσει το βάπτισμά τους σε αυτήν την παράδοση. Αν και αυτός ο τρόπος βαπτίσματος έχει γίνει σήμερα αποδεκτός στο χριστιανισμό χωρίς σοβαρό προβληματισμό, η ιστορία αποκαλύπτει ότι δεν ήταν μέρος της αρχικής διδασκαλίας των Αποστόλων. Επιπλέον, μέχρι την έννοια της Τριάδας που εξελίχθηκε λόγω του συνδυασμού της ελληνικής φιλοσοφίας και του Χριστιανισμού, η πρώτη εκκλησία συνέχισε να βαφτίζει στο όνομα του Ιησού και μετά από τον θάνατο των Αποστόλων. Οποιοσδήποτε σοβαρός οπαδός της Αγίας Γραφής θα επιθυμήσει την αλήθεια στην αρχική μορφή της, και όχι μια προσθήκη που προήλθε από τις παραδόσεις των ανθρώπων. Εάν κάποιος πρόκειται να είναι αναθεματισμένος επειδή κηρύσσει οποιοδήποτε άλλο μήνυμα εκτός από εκείνο που κήρυξε ο Παύλος, 49 τι γίνεται με τους οπαδούς του μηνύματος Ευαγγελίου;
Τελικά, πιστεύουμε ότι το βάπτισμα με καταβύθιση στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού για την απαλλαγή των αμαρτιών είναι ο μόνος τρόπος βαπτίσματος που υποστηρίζεται από τις Γραφές και όλες οι άλλες μορφές είναι ανακριβείς και προέκυψαν μετά από τον θάνατο των Αποστόλων.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. The Doctrine of Baptism, Edmund Schlink, Concordia Publishing House, St. Louis/London, 1972), p. 27-28. 2. Ibid, p. 27-28. 3. Library of Christian Classics, Epistle to the Corinthians, Cyril C. Richardson, (Westminister Press, Philadelphia, 1953), p. 73. 4. Kurios Christos, Wilhim Bousset, trans. by John E. Steeley, (Abington Press, Nashville), p. 295. 5. Ecclesiastical History, Hermas 2:1, trans. Roy Deferrari, (Catholic University of America Press, Washington, D. C.), p. 299 6. The Apocryphal New Testament, (Peter Eckler Publishing, New York). 7. Kurios Christos, Bousset. 8. Baptism in the New Testament, G. R. Beasley-Murray, (William B. Eerdmans Publishing Co., Grand Rapids, MI, 1962), reprinted 1974, p. 82-83. 9. The Philosophy of the Church Fathers, Henry Austryn Wolfsan, p. 277 10. Das Evangelium des Matthus, E. Lohmeyr, ed. Werner Schmauch, 2nd ed. (Gottengen, 1967), p. 412. 11. Kurios Christos, Bousset, p. 295. 12. The Beginnings of the Church, Ernest F. Scott, (Scribner's publishing, 1914), p. 176-177. 13. Eerdman's Handbook to the History of Christianity, ed. Tim Dowlley, "The Church Expands", W. Ward Gasque, (William B. Eerdman's Publishing Co., Grand Rapids, MI), p. 75 14. Ibid. 15. Early Christian Doctrines, John Norman Davidson Kelly, (Harper and Brothers Publishers, New York, 1958), p. 95. 16. The Ante-Nicene Fathers, ed. Alexander Roberts, James Donaldson, Vol. I, Justin Martyr's Apology, (William B. Eerdman's Publishing Co, Grand Rapids, MI, 1980), p. 183. 17. The Act of Baptism in the History of the Christian Church, Henry S. Burrage, (American Baptist Publication Society, Philadelphia, PA, 1879), p. 48 18. Outlines of the History of Dogma, Adolf Harnack, 1893, trans. by Edwin K. Mitchell, (Beacon Press, Beacon Hill, Boston, MA, 1957), p. 194. 19. The Act of Baptism in the History of the Christian Church, Burrage, p. 27, quoting from Professor E. A. Sophocles of Harvard College in Lexicon of Greek Usage in the Roman and Byzantine Periods (B.C. 146 - A.D. 1100). 20. Ibid., quotes Stanley in History of the Eastern Church, p. 117. 21. Early Christian Doctrines, J.N.D. Kelly, p. 433. 22. Ibid. 23. The Act of Baptism in the History of the Christian Church, Burrage, p. 87. 24. Christian Baptism, ed. A. Gilmore, (Luttenworth Press, London, 1959), 3rd. ed., 1960, p. 219. 25. History of the Apostolic Church, Dr. Phillip Schaff, p. 569. 26. The Doctrine of Baptism, E. Schlink, p. 134. 27. Ibid, p. 132. 28. Christian Baptism, Gilmore, p. 217 29. Baptism in the New Testament, Beasley-Murray, p. 353. 30. Christian Baptism, Gilmore, p. 221. 31. The Ante-Nicene Fathers, Vol. I, Epistle of Ignatius to the Romans. 32. The Ante-Nicene Fathers, Vol. V, Hippolytus in "Refutation of all Heretics", p. 125. 33. Hasting's Encyclopedia of Religion and Ethics 3, p. 829. 34. An Introduction to the Early History of Christian Doctrine, J. F.Bethune-Baker, (Methuen & Co., London, 1903), p. 102. 35. The Ante-Nicene Fathers, Vol. III, Tertullian "Against Praxeas", p. 598. 36. Ibid p. 597. 37. Ibid. 38. Outlines of the History of Dogma, Adolf Harnack, p. 169. 39. Ibid, p. 182. 40. Ibid, p. 176. 41. Against Praxeas, p. 598. 42. The Ante-Nicene Fathers, Vol. V, Epistle LXX of Cyprian, p. 378. 43. Ibid. 44. A History of the Christian Councils, Charles Joseph Hefele, trans. William R. Clark, 2nd ed., (T & T Clark, Edinburgh, 1894), p. 110. 45. Ibid, p. 108. 46. The Ante-Nicene Fathers, Vol. XIV, The Seven Ecumenical Councils, p. 40. 47. Ibid, p. 185. 48. The Act of Baptism in the History of the Christian Church, H. S. Burrage, p. 77. 49. Galatians 1:8
Μετάφραση: Βασίλης Ζαφείρογλου
Ιουδαϊσμός - Χριστιανισμός και η θρησκεία των Οικουμενικών Συνόδων
Ιουδαϊσμός - Χριστιανισμός και η θρησκεία των Οικουμενικών Συνόδων
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Οι πρώτοι εβραίοι χριστιανοί και όσοι μετέπειτα ενσωματώθηκαν σ’ αυτό το κομμάτι του ιουδαϊσμού, αποτέλεσαν ένα πνευματικό σώμα, που διατήρησε αμετάβλητη την μονοθεϊστική του πίστη. Ζωοποιημένοι από τον Ιησού Χριστού αποδείχθηκαν «τέκνα επαγγελίας» και έγειναν «μέτοχοι επουράνιας κλήσης». Λάτρευαν τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» και ο Θεός τους έδωσε εξουσία να γίνουν υιοί του και θυγατέρες του, όντας Θεός ζωντανών και όχι νεκρών.
«Όστις πιστεύει εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον». [Ιωάν. 3:36, Ματθ. 22:32, Λουκ. 2:25, ΙΙ Τιμ. 1:1, Εβρ. 3:2]
Πρόλογος
Η τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία δεν επιλέγει
την αλήθεια αλλά οδηγείται σ’ αυτή
Ο ιστορικός βιβλικός μονοθεϊστικός ιουδαϊσμός που ξεχώριζε ανάμεσα στις τριαδικές, πολυθεϊστικές θρησκείες των εθνών, κυοφόρησε τον χριστιανισμό, δια μέσου των καταγραμμένων επαγγελιών της Τορά ή Πεντατεύχου του Μωυσή και των Ιουδαίων προφητών. Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και εξαπέστειλε ο Θεός τον τεχθέντα από την Μαρία Υιό του Ιησού, εκπληρώνοντας έτσι την επαγγελία που είχε δώσει στον πατριάρχη και ιδρυτή του εβραϊκού έθνους Αβραάμ, ότι θα τον κάνει πατέρα πλήθους εθνών, ο ιουδαϊσμός είχε διασπασθεί στα δύο.
Το ένα μέρος ήταν ο φαρισαϊκός ιουδαϊσμός όπως αυτός είχε εξελιχθεί από τον 2ο π.Χ. αιώνα και ύστερα. Μετά την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία το 587 π.Χ. και την καταστροφή του ναού του Σολομώντος, με σκοπό να διατηρηθεί η εθνική και θρησκευτική συνοχή του κοσμικού εβραϊκού έθνους, δημιουργήθηκαν ως υποκατάστατο του ναού, οίκοι προσευχής και μελέτης, οι γνωστές συναγωγές, όπου πρωτοστατούσαν όχι ιερείς, αλλά σοφοί και λόγιοι Ιουδαίοι, που μετονομάστηκαν ραβίνοι. Αμυνόμενοι στις εξωτερικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές επιρροές, κυρίως των Ελλήνων και προσθέτοντας σταδιακά στην εκπαίδευση των Εβραίων, ανθρώπινες παραδόσεις και διδαχές, αλλιώς την προφορική Τορά, τροφοδότησαν την ανάπτυξη εθνικοθρησκευτικής ανωτερότητας, δηλαδή του εθνικισμού, τον οποίο εκπροσώπησαν με ακραίο ζήλο οι Φαρισαίοι. Ως επακόλουθο ήταν να διαμορφωθεί μια νέα ιδιότητα του ενός Θεού του Ισραήλ, αυτή του εθνικού προστάτη κατά την ομοιότητα της εθνικής πολυθεΐας. Την εσφαλμένη αυτή ιδιότητα του ενός αληθινού Θεού, ως εθνικού προστάτη, την πρεσβεύουν έως και σήμερα τα ποικίλων αποχρώσεων κατ’ όνομα χριστιανικά κράτη, που την υιοθέτησαν μέσω του ατυχούς ιστορικού γεγονότος της κρατικοποίησης του εξελληνισμένου χριστιανισμού, από το Ρωμαϊκό κράτος τον 4ο μ.Χ. αιώνα.
Το άλλο μέρος ήταν ο αρχικός βιβλικός ιουδαϊσμός, που παρέμεινε προσηλωμένος στον γραπτό λόγο και τους προφήτες, πρόσμενε την παρηγοριά του Ισραήλ, και δέχθηκε την εκπλήρωση της επαγγελίας προς τον Αβραάμ περί της αιωνίου ζωής εν Χριστώ Ιησού σύμφωνα με τις γραφές. Αυτός ο αρχικός βιβλικός ιουδαϊσμός, έφτασε στην πνευματική του ολοκλήρωση, που είναι ο γνήσιος πρώιμος χριστιανισμός, όπως καθιερώθηκε από τον Ιησού και τους αποστόλους του.
Οι πρώτοι εβραίοι χριστιανοί και όσοι μετέπειτα ενσωματώθηκαν σ’ αυτό το κομμάτι του ιουδαϊσμού, αποτέλεσαν ένα πνευματικό σώμα, που διατήρησε αμετάβλητη την μονοθεϊστική του πίστη. Ζωοποιημένοι από τον Ιησού Χριστού αποδείχθηκαν «τέκνα επαγγελίας» και έγειναν «μέτοχοι επουράνιας κλήσης». Λάτρευαν τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» και ο Θεός τους έδωσε εξουσία να γίνουν υιοί του και θυγατέρες του, όντας Θεός ζωντανών και όχι νεκρών.
«Όστις πιστεύει εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον». [Ιωάν. 3:36, Ματθ. 22:32, Λουκ. 2:25, ΙΙ Τιμ. 1:1, Εβρ. 3:2]
Ι. Η γέννηση του βιβλικού ιουδαϊσμού
Ο βιβλικός Ιουδαϊσμός ήταν η παραδοσιακή μονοθεϊστική θρησκεία των Εβραίων, που γεννήθηκε μετά την σύσταση τους ως έθνος. Ήταν η Θρησκεία των υποσχέσεων και των προσδοκιών με έντονο στοιχείο τους τύπους, οι οποίοι ήταν εικόνες των επουράνιων προσδοκώμενων πνευματικών αγαθών, που εκπληρώθηκαν δια Ιησού Χριστού και είχε ηλικιακό χαρακτήρα με γέννηση, ακμή και γήρας.
«Λέγων δε καινήν, έκαμε παλαιάν την πρώτην το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού». [Εβρ. 8:13]
Ο κυριότερος προφήτης και θεμελιωτής του ήταν ο υπηρέτης του Θεού Μωυσής ο οποίος έκανε κατά πάντα όσα δείχτηκαν σ’ αυτόν. Οι ιστορικές συνθήκες διαμόρφωσης του έθνους και της θρησκείας των Εβραίων γίνονται γνωστές μέσα από την γραπτή Τορά και τα βιβλία των προφητών του Ισραήλ, την εβραϊκή βίβλο.
Η από την αρχή καθοδήγηση και επικοινωνία του αληθινού Θεού με τον Ισραήλ τον κατέστησαν ετερόνομο, κοινωνικά και θρησκευτικά, έθνος. Οι λοιποί αυτόνομοι λαοί επέλεγαν την γη τους, την συναλλαγή και επιμιξία τους με άλλους, φιλοσοφούσαν, νομοθετούσαν, επινοούσαν τους θεούς τους και την εκάστοτε θρησκεία τους, ανάλογα με την εφαρμοζόμενη πολιτική τους και τις κοινωνικές, πνευματικές και πολιτιστικές τους ανάγκες, εκτός εάν διατελούσαν υπό ξένης επικυριαρχίας.
Ο Ισραήλ [= Ισχύς Θεού] ούτε επέλεξε, ούτε του επεβλήθη από άλλα κράτη να είναι έτσι. Ήταν ο Θεός ο ίδιος που μίλησε στον Άβραμ τον Χαλδαίο, γιο του ειδωλολάτρη Θάρα, ηλικίας τότε εβδομήντα πέντε ετών και του είπε:
«Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα και θέλω σε ευλογήσει και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν». [Γέν. 12:1-2, 7, Πράξ. κεφ. 7]
Ο Άβραμ λοιπόν πήρε την γυναίκα του Σάραν και τον ανηψιό του Λωτ και πήγε στη γη Χαναάν. Εκεί πάλι φάνηκε εις αυτόν ο Κύριος και του είπε «Εις το σπέρμα σου θέλω δώσει την γη ταύτην». Ο ίδιος ο Θεός λοιπόν αποφάσισε να δημιουργήσει το έθνος του Ισραήλ, όρισε την γη κατοικίας του και τον τόπο που θα Τον λάτρευαν και κατέστησε τον Άβραμ βιολογικό του πατέρα υποσχόμενος ότι θα τον ευλογήσει.
Και ενώ ο Άβραμ είχε ήδη λάβει την υπόσχεση, ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας του κατά σάρκα Ισραήλ, σε ηλικία ογδόντα έξι ετών αποκτά τον Ισμαήλ, από την Άγαρ, την Αιγύπτια δούλη της Σάρας, που αλληγορικά ερμηνευμένο, είναι η Παλαιά Διαθήκη, («η γεννώσα προς δουλείαν»), η αλλιώς, ο Μωσαϊκός νόμος, τον οποίο μετά από τετρακόσια τριάντα χρόνια, παρέλαβε ο Μωυσής στο όρος Σινά δια μέσου αγγέλων και που θα αποτελούσε τον απαράβατο κανόνα της θρησκευτικής και πολιτικής οργάνωσης του εβραϊκού έθνους, με επουράνιες υποσχέσεις, που έλαβαν πνευματική τελείωση. [Δευτ. 4:2, Εβρ. 8:5, Γαλ. 4:24]
Η εθνική και η θρησκευτική λοιπόν ταυτότητα του χοϊκού Ισραήλ και τα όρια κατοικίας του, στην γη όπου κατοικούσαν πριν οι Αμορραίοι, ορίστηκαν από τον ίδιο τον Θεό με κυρίαρχη εντολή:
«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος». [Κριτ. 6:10, Πράξ. 13:19, Δευτ. 6:4, Γέν. 16:16, Γαλ. 4:22-24]
Η επαγγελία της ζωής προς τον Άβραμ
Σε ηλικία ενενήντα εννέα ετών φάνηκε πάλι ο Κύριος στον Άβραμ και αφού του αυτοσυστήθηκε ως ο Θεός του, είπε:
«Εγώ, ιδού, η διαθήκη μου είναι προς σε και θέλεις γείνει πατήρ πλήθους εθνών και δεν θέλει καλείσθαι πλέον το όνομά σου Άβραμ αλλά το όνομά σου θέλει είσθαι Αβραάμ διότι πατέρα πλήθους εθνών σε κατέστησα ….. Και θέλετε περιτέμνει την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και θέλει είσθαι εις σημείον της διαθήκης μεταξύ εμού και υμών». [Γέν. 17:4, 11]
Η περιτομή ως σημείο της διαθήκης
Η περιτομή ήταν σημείο της διαθήκης, σφραγίδα, που επιβεβαίωνε το υποσχόμενο, δηλαδή την εκ πίστεως δικαίωση και ζωοποίηση για όλα τα έθνη. Ο δε Αβραάμ σύμφωνα με την επαγγελία θα ήταν πατέρας της πίστεως, όλων των πιστών, είτε έκαναν περιτομή είτε όχι. Η περιτομή της ακροβυστίας, δεν ήταν καινοτομία για τους Εβραίους, που θα τους έκανε ιδιαίτερους ή ανώτερους από άλλα έθνη, αλλά ήταν σημείο, για να τους υπενθυμίζει την επαγγελία του Θεού προς τον Αβραάμ, περί ζωοποιήσεως των νεκρών δια της πίστεως, («πατέρα πλήθους εθνών σε κατέστησα»). Εξ’ άλλου η περιτομή ήταν ήδη σε χρήση πριν τον Αβραάμ από Αιγύπτιους, Αιθίοπες, Σύριους και άλλους. [Ηροδ. Ιστ. Β΄, 104:2]
«Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου, ή τις η ωφέλεια της περιτομής; Πολλή κατά πάντα τρόπον. Πρώτον μεν διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού. Επειδή αν τινές δεν επίστευσαν, τι εκ τούτου; μήπως η απιστία αυτών θέλει καταργήσει την πίστιν του Θεού;». [Ρωμ. 3:1-3]
Η εκπλήρωση της επαγγελίας, δια του Ιησού, κατήργησε την περιτομή. Απευθυνόμενος ο Παύλος στους απ’ αρχής πιστεύσαντας Ιουδαίους γράφει:
«Ιδού, εγώ ο Παύλος σας λέγω ότι εάν περιτέμνησθε, ο Χριστός δεν θέλει σας ωφελήσει ουδέν». [Γαλ. 5:2]
«Προσέχετε τους κύνας, προσέχετε τους κακούς εργάτας, προσέχετε την κατατομήν· διότι ημείς είμεθα η περιτομή, οι λατρεύοντες τον Θεόν εν Πνεύματι και καυχώμενοι εις τον Χριστόν Ιησούν και μη έχοντες την πεποίθησιν εν τη σαρκί». [Φιλ. 3:2-3]
Συνεχίζοντας ο Θεός να ομιλεί στον Αβραάμ του λέει να καλεί στο εξής τη γυναίκα του Σάρα, με το όνομα Σάρρα [= Ηγεμόνισσα] και ενώ δεν τεκνοποιούσε ως νέα η Σάρα, του υπόσχεται ότι στο γήρας της, θα του έδινε γιό μέσα από αυτή, τον Ισαάκ. Ο Ισαάκ σαν τέκνο επαγγελίας, έγινε η σπουδαιότερη αλληγορία στην ιστορία του ιουδαϊσμού και είναι η Καινή Διαθήκη της χάριτος, η οποία ελευθέρωνε από την δουλεία και ενοχή του νόμου, και που είναι η εκπλήρωση / τελειοποίηση του βιβλικού ιουδαϊσμού. [Γέν. Κεφ. 17, Γαλ. 4:22-24, 5:1, Ρωμ. 10:4, Εβρ. 2:15]
«Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου». (Ρωμ. 8:2)
Η διδαχή του χριστιανισμού για την επαγγελία της ζωής στον Αβραάμ
«Παύλος, απόστολος Ιησού Χριστού διά θελήματος Θεού κατά την επαγγελίαν της ζωής της εν Χριστώ Ιησού». [ΙΙ Τιμ. 1:1]
«Ημείς δε, αδελφοί, καθώς ο Ισαάκ επαγγελίας τέκνα είμεθα». [Γαλ. 4:28]
«Επειδή η επαγγελία προς τον Αβραάμ ή προς το σπέρμα αυτού, ότι έμελλε να είναι κληρονόμος του κόσμου, δεν έγινε διά του νόμου, αλλά διά της δικαιοσύνης της εκ πίστεως. Διότι εάν είναι κληρονόμοι οι εκ του νόμου, η πίστις εματαιώθη και κατηργήθη η επαγγελία». [Ρωμ. 4:13]
«Ο Αβραάμ επίστευσεν εις τον Θεόν και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην. Εξεύρετε λοιπόν ότι οι όντες εκ πίστεως, ούτοι είναι υιοί του Αβραάμ. Προϊδούσα δε η γραφή ότι εκ πίστεως δικαιώνει τα έθνη ο Θεός, προήγγειλεν εις τον Αβραάμ ότι Θέλουσι ευλογηθή εν σοι πάντα τα έθνη ………. Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού, δεν λέγει και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ’ ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός [η ζωή]». [Γαλ. 3:6-8, 16, Ιωάν. 11:25]
Ο Αβραάμ πατέρας της πίστεως
«Ή των Ιουδαίων μόνον είναι ο Θεός; Ουχί δε και των εθνών; Ναι, και των εθνών». [Ρωμ. 3:29]
«Ο Αβραάμ επίστευσεν εις τον Θεόν και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην ……….. Πως λοιπόν ελογίσθη; ότε ήτο εν περιτομή ή εν ακροβυστία; Ουχί εν περιτομή αλλ' εν ακροβυστία και έλαβε το σημείον της περιτομής, σφραγίδα της δικαιοσύνης της εκ πίστεως της εν τη ακροβυστία, διά να ήναι αυτός πατήρ πάντων των πιστευόντων ενώ υπάρχουσιν εν τη ακροβυστία, διά να λογισθή και εις αυτούς η δικαιοσύνη, και πατήρ της περιτομής, ουχί μόνον εις τους περιτετμημένους, αλλά και εις τους περιπατούντας εις τα ίχνη της πίστεως του πατρός ημών Αβραάμ της εν τη ακροβυστία». [Ρωμ. 4:3-11]
«Καθώς είναι γεγραμμένον, ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα, ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς και καλούντος τα μη όντα ως όντα». [Ρωμ. 4:17]
Η επαγγελία λοιπόν του ενός Θεού στον Αβραάμ ότι θέλει γίνει πατήρ πλήθους εθνών, μιλούσε για ζωοποίηση των νεκρών, Εβραίων και εθνικών.
«Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς». [Ματθ. 8:22]
«Διά τούτο λέγει· Σηκώθητι ο κοιμώμενος και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός». [Εφεσ. 5:14]
«Και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού, κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού». [Εφεσ. 2:5-6]
Η ίδια επαγγελία ακυρώνει κάθε εθνικιστική και βιολογική ερμηνεία του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού, για αναβίωση και επικράτηση, σε παγκόσμια κλίμακα, της επίγειας βασιλείας του Ισραήλ. Ήταν υπόσχεση του Θεού, που ξεπερνούσε τα στενά όρια του σαρκικού γενεαλογικά εβραϊκού έθνους και αγκάλιαζε όλα τα τέκνα της πίστεως, ανεξαρτήτως επίγειας εθνικότητος. Κάθε βιολογική, ή εθνικοθρησκευτική αντίληψη της υπόσχεσης, στερείται αληθείας. Δεν είπε ο Θεός στον Αβραάμ ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας όλων των εθνών, αλλά τον έκανε πατέρα της πίστεως, των τέκνων της επαγγελίας, τα οποία είναι απάτορα, αμήτορα, αγενεαλόγητα σε σχέση με την κοσμική κτίση, διότι οι οικείοι, τα ζωντανά τέκνα του Θεού, είναι ένα πνευματικό ζωντανό έθνος, άγιο, «λαός που απέκτησε ο Θεός για να εξαγγείλει τις αρετές του». [Ι Πέτρ. 2:9, Πράξ. 17:26]
«Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». [Ιωάν. 1:12-13]
Και προς το σπέρμα σου όστις είναι ο Χριστός [η Ζωή]
«Επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». [Ι Πέτρου προς Εβραίους 1:23]
Ούτε όταν του είπε «και προς το σπέρμα σου» εννοούσε το φθαρτό βιολογικό σπέρμα, διότι ο βιολογικός άνθρωπος, σπέρνεται, γεννιέται, με φθορά, με ατιμία και με ασθένεια, αλλά καθιερώνοντάς τον Αβραάμ πατέρα της πίστεως, του είπε για τον επουράνιο άνθρωπο Ιησού Χριστό, που ως πνεύμα ζωοποιούν (1 Κορ. 15:45), εγείρει μέσα στο ψυχικό, φθαρτό και θνητό σώμα, των χοϊκών ανθρώπων, τον εσωτερικό, νέο άνθρωπο, τον πνευματικό άνθρωπο.
«Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά [βιολογικό σπέρμα], ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωϊκόν [ψυχικόν], ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν [ψυχικόν], και είναι σώμα πνευματικόν». [Ι Κορ. 15:42-44]
«Το γεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεννημένον εκ του πνεύματος είναι πνεύμα». [Ιωάν. 3:6]
«Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος (ο ψυχικός) φθείρηται, ο εσωτερικός όμως [ο πνευματικός άνθρωπος] ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν». [ΙΙ Κορ. 4:16]
«Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε [γδυθήκατε] τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενεδύθητε [ντυθήκατε] τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν». [Κολ. 3:9-10]
Ο παλαιός / ο εξωτερικός άνθρωπος είναι ο θνητός, ο σαρκικός, ο φθαρτός άνθρωπος, που «σπείρεται», γεννιέται, από χοϊκό πατέρα και χοϊκή μητέρα, ενώ ο νέος / ο εσωτερικός άνθρωπος είναι ο πνευματικός, ο άφθαρτος, που γεννιέται μέσα στον χοϊκό / θνητό, από τον επουράνιο Ιησού, που είναι πνεύμα ζωοποιούν (1 Κορ. 15:45).
Ο χοϊκός άνθρωπος ήταν τύπος του πνευματικού ανθρώπου της επαγγελίας
Ο Θεός είναι Πνεύμα, είναι αιώνιος/αθάνατος, και δεν δύναται να λογισθεί ως πηλός εκ της γης. Ως εκ τούτου η εκτέλεση της πρόθεσης του, «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν», απαιτούσε επουράνιο, αιώνιο/αθάνατο, πνευματικό άνθρωπο και όχι χοϊκό εκ της γης, εξαρτώμενο από τροφές και πιόματα (Ιωάν. 4:24, Γεν. 1:26).
Ο χοϊκός Αδάμ (= άνθρωπος), πλάστηκε σύμφωνα με εικόνα Θεού, «κατ’ εικόνα Θεού» και «τύπος του μέλλοντος ανθρώπου» (Ρωμ. 5:14). Η δε κατηγοριοποίηση του ως «ο πρώτος άνθρωπος», καταδεικνύει την προσδοκία ενός δεύτερου (1 Κορ. 15:47-49), ο οποίος θα ήταν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της αρχικής πρόθεσης του Θεού, δηλαδή πνευματικός, αιώνιος/αθάνατος και επουράνιος. Συνεπώς από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, εκ της γης, ο πνευματικός άνθρωπος, η καινή/νέα κτίση, ήταν το προσδοκώμενο. Η προσδοκία αυτή εκπληρώθηκε δια του Ιησού, «όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (της νέας της πνευματικής, όχι της κομικής). (Κολ. 1:15)
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ’ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού έως αν έλθη τα αποκείμενα αυτώ [οι φυλαγμένες γι’ αυτόν εξουσίες] και αυτός προσδοκία εθνών». [Γέν. 49:10, Ο΄]
«Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». (ΙΙ Κορ. 5:17)
Η σάρκα/το σώμα του Ιησού Χριστού είναι Ναός του Θεού του αοράτου (Ιωάννης 2:21)
«Διότι εν αυτώ (μέσα σ΄αυτόν) κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». (Κολ. 2:9)
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός, το Πνεύμα, εμφανιζόταν μέσα από το επίγειο αγίασμα (= αγιαστήριο, Ναό), μέσα σε νεφέλη. Στην Καινή Διαθήκη «ο Θεός ώφθη εν σαρκί». Εμφανίσθηκε μέσα από τον επουράνιο Ναό. Μέσα από το εξ' ουρανού σώμα, του Αγίου παιδός του Ιησού. (Λευ. 16:2, Α΄ Τιμ. 3:16)
«Δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ (ο Θεός ήταν μέσα στον Χριστό) διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής». (2 Κορ. 5:19)
Στην Παλαιά Διαθήκη, η σκηνή του μαρτυρίου, αλλιώς αγιαστήριο, «το άγιον το κοσμικόν» [Εβρ. 9:1], ήταν η φορητή, επίγεια και χειροποίητη σκηνή των Εβραίων, ο ισχυρότερος θεσμός της εβραϊκής κοινωνίας και του ιουδαϊσμού, η οποία κατασκευάστηκε με εντολή του Θεού προς τον Μωυσή. Ήταν δε τύπος του αληθινού, επουράνιου, αχειροποίητου, κατοικητηρίου του Θεού. Κατασκευάστηκε με γήινα υλικά, και με σπουδαιότερο σκεύος την κιβωτό του μαρτυρίου, μέσα στα άγια των αγίων, όπου και η παρουσία του Θεού.
«Και ποιήσεις μοι αγίασμα [= αγιαστήριο, ναό] και οφθήσομαι εν υμίν [θα εμφανίζομαι εις εσάς] και ποιήσεις μοι κατά πάντα όσα εγώ σοι δεικνύω εν τω όρει το παράδειγμα της σκηνής και το παράδειγμα πάντων των σκευών αυτής ούτω ποιήσεις». [Εξ. 25:8-9, Ο΄]
Ο κοσμικός, χειροποίητος ναός, αποτελούνταν από την πρώτη σκηνή όπου εισέρχονταν οι ιερείς οι εκτελούντες τις λατρείες και την δεύτερη σκηνή όπου ήταν η κιβωτός του μαρτυρίου και εισέρχονταν μόνος του ο αρχιερέας με προσφορά αίματος ζώων, «υπέρ εαυτού και των εξ’ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού». Ανάμεσα στις δύο σκηνές υπήρχε χώρισμα, το καταπέτασμα. Όσο καιρό υπήρχε και λειτουργούσε η πρώτη σκηνή, ήταν δηλωτικό του Αγίου Πνεύματος, ότι δεν είχε φανερωθεί ακόμα η οδός που οδηγούσε στα Άγια των Αγίων, καθώς λειτουργούσε με θυσίες ζώων, προσφορές, τροφές και ποτά, που ήταν σαρκικές διατάξεις και ήταν παραβολή, έως του καιρού που θα ερχόταν, ο Χριστός Ιησούς, η αληθινή επουράνια σκηνή, μέσα στην οποία θα λάτρευαν αληθινοί πνευματικοί προσκυνητές. [Εβρ. 9:6-10]
Το επουράνιο σώμα/σάρκα του Ιησού είναι ο Αληθινός, αχειροποίητος, Ναός, είναι η επουράνια αληθινή σκηνή που ήρθε, είναι η οδός που οδηγεί εις τα άγια, είναι η οδός που πλησιάζουμε και λατρεύουμε τον Θεό τον κατοικούντα μέσα σ’ αυτόν, «εν πνεύματι και αληθεία». (Εβρ. 8:1-2, 10:19)
«Χριστός δε παραγενόμενος [ελθών] αρχιερεύς των γενομένων [αυτών που ήρθαν] αγαθών δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής ου χειροποιήτου τουτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως [της κοσμικής, της γήινης]». [Εβρ. 9:11]
Ο Θεός λοιπόν αναίρεσε, ακύρωσε, το παλαιό, το σαρκικό, και σύστησε, εισήγαγε, το νέο, το πνευματικό. Σε αυτό το νέο επουράνιο Ναό του σώματος του Ιησού (Ιωάν. 2:21), λατρεύουν από τότε οι ζωοποιημένοι δια Ιησού Χριστού, «οι εν Χριστώ», αληθινοί, πνευματικοί προσκυνητές, η «νέα κτίση».
«Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι». [Ιωάν. 4:23-24]
Τον θεσμό της επίγειας σκηνής της ιουδαϊκής κοινωνίας τον αντικατέστησε η επουράνια σκηνή με την νέα και ζωντανή οδό, που καθιερώθηκε μέσω του καταπετάσματος, δηλαδή με την σάρκα του Ιησού, που κατέβηκε από τον ουρανό.
Η προέλευση του Ιησού
«Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου». (Ματθ. 1:20)
Ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού ήταν το Πνεύμα, και ο Ιησούς γεννήθηκε εις Πνεύμα ζωοποιούν. Εάν ο Ιησούς ήταν βιολογικός, χοϊκός άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να κάνει παλιγγενεσία (= το να γεννιέται κάποιος για δεύτερη φορά, να επιστρέφει από τον θάνατο ή την ανυπαρξία στην ζωή). (Ματθ. 19:28)
Σύμφωνα με την βιβλική μαρτυρία, ο Ιησούς, ήταν το σπέρμα της επαγγελίας προς τον Αβραάμ, και Πατέρας του ήταν το Πνεύμα. Ο χαρακτηρισμός του ως «ο δεύτερος άνθρωπος εξ’ ουρανού» (1 Κορ. 15:48), τον αποχαρακτηρίζει, ως γήινο, βιολογικό άνθρωπο. Δεδομένου και του ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, ήταν αδύνατο παν το πλήρωμα της θεότητας να κατοικούσε μέσα στον άμωμο και άσπιλο Ιησού (1 Πέτρ. 1:19), εάν η σάρκα του, το σώμα του, ήταν βιολογικό. Ο βιολογικός άνθρωπος είναι φθαρτός και δεν μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία, ούτε γήινη σάρκα και αίμα μπορούν να κληρονομήσουν βασιλεία Θεού. Κληρονόμοι είναι τα πνευματικά τέκνα της επαγγελίας, η νέα κτίση, η παλιγγενεσία.
Ο Ιησούς δεν ήταν τύπος του πρώτου ανθρώπου, αλλά ο πρώτος άνθρωπος εκ της γης, ήταν τύπος του μέλλοντος ανθρώπου, του δεύτερου ανθρώπου, από τον ουρανό, του Ιησού, του οποίου η σάρκα/σώμα, ήταν «ομοίωμα σαρκός αμαρτίας». (Ρωμ. 8:3)
«Ούτως είναι και γεγραμμένον· Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν (ψυχικόν), έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι· και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν». (1 Κορ. 15:45-50)
Ο Ιησούς είπε για τον εαυτό του τα εξής
«Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε εκ των κάτω, [χοϊκοί] εγώ είμαι εκ των άνω [επουράνιος]· σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου». [Ιωάν. 8:23]
«Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγει εκ τούτου του άρτου θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου». [Ιωάν. 6:51]
«Διότι ο άρτος του Θεού είναι ο καταβαίνων εκ του ουρανού και δίδων ζωήν εις τον κόσμον». [Ιωάν. 6:51, 33]
Οι συγγραφείς των επιστολών είπαν για τον Ιησού
«Ο ερχόμενος άνωθεν είναι υπεράνω πάντων. Ο ων εκ της γης εκ της γης είναι και εκ της γης λαλεί· ο ερχόμενος εκ του ουρανού είναι υπεράνω πάντων». (Ιωάν. 3:31)
«Όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως (της νέας κτίσις)». (Κολ. 1:15)
«Όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς». (Εβρ. 1:3)
«Και ο λόγος έγεινε σαρξ», «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «και η ζωή εφανερώθη». [Ιωάν. 1:14, Ι Τιμ. 3:16, Ι Ιωάν. 1:2]
Η εκπλήρωση της επαγγελίας
Η επαγγελία λοιπόν προς τους πατέρες των Εβραίων και θεμελιωτές του Ιουδαϊκού μονοθεϊσμού, Αβραάμ, Ισαάκ, και Ιακώβ εκπληρώθηκε.
«Και ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις τα τέκνα σας [τοις τέκνοις ημών], αναστήσας τον Ιησούν, ως είναι γεγραμμένον και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα». [Πράξ. 13:33]
Ο πρώιμος χριστιανισμός είναι η εκπλήρωση των γραπτών προσδοκιών του βιβλικού ιουδαϊσμού, που ολοκληρώθηκε «το τέλος του νόμου ο Χριστός». Ο βιβλικός ιουδαϊσμός αποχαρακτηρίστηκε ως θρησκεία προσδοκιών και ως θρησκεία των τύπων. Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της πεντηκοστής επιβεβαίωσε την ολοκλήρωση της εποχής του βιβλικού ιουδαϊσμού και του τυπικού του. Την σκυτάλη για την σωτηρία του ανθρώπου και την αληθινή γνώση και λατρεία του ενός Θεού την πήρε ο αληθινός πρώιμος χριστιανισμός με εντολή, όχι να επιβληθεί η να κρατικοποιηθεί, αλλά:
«Να κηρυχθεί εις το όνομα του Ιησού Χριστού μετάνοια και άφεση αμαρτιών εις πάντα τα έθνη αρχής γινομένης από Ιερουσαλήμ». [Λουκ. 24:47]
Καθώς οι επαγγελίες του Θεού στον Αβραάμ νομιμοποιούσαν τον σαρκικό Ισραήλ και τον βιβλικό ιουδαϊσμό, έτσι και η εκπλήρωση αυτών των επαγγελιών από τον Θεό, νομιμοποιεί και καθιερώνει τον νέο πνευματικό Ισραήλ και τον γνήσιο πρώιμο χριστιανισμό. Αυτός ο αμιγής χριστιανισμός, δεν χρειάζεται βεβαίως καμία κοσμική νομιμοποίηση, ούτε παντός είδους κοσμική επιβολή, διότι βασίζεται στην βουλή του Θεού και στην αβίαστη θέληση του ανθρώπου «Εάν τις θέλει να έρθει οπίσω μου ……. ». [Ματθ. 16:24)
ΙΙ. Η γέννηση του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού
Αρμόδιους για την διδασκαλία του λαού Ισραήλ και ερμηνεία του γραπτού νόμου είχε θέσει ο Θεός τους ιερείς, τους γιούς του Ααρών και για τις μεταξύ τους υποθέσεις και διαφορές τους υπέδειξε να διορίσουν κριτές και εισαγγελείς.
«……διά να διακρίνητε [ο Ααρών και οι γιοί του] μεταξύ αγίου και βεβήλου και μεταξύ ακαθάρτου και καθαρού, και διά να διδάσκητε τους υιούς Ισραήλ πάντα τα διατάγματα, όσα ελάλησε Κύριος προς αυτούς διά χειρός του Μωϋσέως». [Λευ. 10:10-11]
«Κριτάς και γραμματοεισαγωγείς [= εισαγγελείς] καταστήσεις σεαυτώ εν πάσαις ταις πόλεσί σου αις Κύριος ο Θεός σου δίδωσίν σοι κατά φυλάς και κρίνουσιν τον λαόν κρίσιν δικαίαν». [Δευτ. 16:18, Ο΄]
Ο θεσμός της βασιλείας που ζήτησαν οι Εβραίοι από τον τελευταίο κριτή, τον Σαμουήλ, δημιούργησε όπως και σε κάθε βασιλεία, οικογενειοκρατίες. Σε συνδυασμό με την αγνωσία του νόμου λόγω πλημμελούς διδαχής των ιερέων, οι οποίοι ενίοτε παραμελούσαν και την συντήρηση του ναού [ΙΙ Βασ. 12:4], δημιούργησε αντίπαλα πολιτικά και θρησκευτικά ρεύματα, που επέφεραν σχίσματα στον λαό Ισραήλ, αποστασία από τον Θεό, διχοτόμηση της βασιλείας και εμφύλιες πολεμικές συρράξεις. Στις πράξεις των βασιλέων, ξεχωρίζει ο Ιωσαφάτ βασιλιάς του Ιούδα που επιχειρεί να κάνει το αρεστό εις τον Θεό και στέλνει μαζί με τους Λευίτες και αναρμόδιους άρχοντες στις πόλεις του Ιούδα, για να διδάξουν τον λαό το βιβλίο του νόμου του Κυρίου [ΙΙ Χρ. 17:7-9]. Συνεπώς η εμπλοκή της ελίτ στα θρησκευτικά ζητήματα ήταν σε δράση και η διαφύλαξη των συμφερόντων απαιτούσε την επιβίωση του έθνους, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί σταδιακά εθνικιστική θρησκευτική συνείδηση και πίστη σε ένα Θεό, εθνικό προστάτη, που θα εξασφάλιζε την ευμάρεια και υπεροχή του κράτους έναντι των άλλων. Έτσι επισκιάστηκε η αντίληψη της αγαθής πρόθεσης του Θεού να ευλογήσει όλα τα έθνη, όπως αυτή είχε εξαγγελθεί στον πατριάρχη Αβραάμ.
Αργότερα στην βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και διασπορά, η καταστροφή του οικοδομημένου ναού, του ισχυρότερου θεσμού του ιουδαϊσμού, ανέδειξε έντονα την ανάγκη για την επιβίωση της ιουδαϊκής ταυτότητας και την ανύψωση του εθνικού και θρησκευτικού φρονήματος. Την ανάγκη αυτή την κάλυψαν οι οίκοι προσευχής και μελέτης που εξελίχτηκαν σε συναγωγές, με εκπαιδευτικούς, λόγιους Ιουδαίους, τους μετέπειτα ραβίνους. Οι συναγωγές αντιστάθμιζαν την έλλειψη του ναού και συνεχίστηκαν ως δευτερεύον θρησκευτικός θεσμός και μετά την ανοικοδόμηση του, που έγινε με την υποστήριξη και χορηγία ξένης δύναμης, της Περσίας. [Έσδ. 7:14-15]
Πρωταγωνιστές την περίοδο της ανοικοδόμησης του ναού, που όμως υστερούσε σε ωραιότητα του πρώτου, ήταν ο πολιτικός ηγέτης Ζοροβάβελ και ο ιερέας και γραμματέας Έσδρας, έμπειρος στον γραπτό νόμο του Κυρίου, ο οποίος αποκατάστησε σε μεγάλο βαθμό την γνώση του νόμου, όρισε ιερείς Λευίτες, κριτές και δικαστές, και έτσι το βασίλειο του Ιούδα συνέχισε την επιβίωση του με όσους ο Θεός διέγειρε το πνεύμα να ανεβούν και να οικοδομήσουν τον οίκο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. [Έσδ. 1:5]
Έως την γέννηση του Ιησού το εβραϊκό έθνος συνέχισε την θρησκευτική και πολιτική σχισματική του πορεία. Εκτός από τον ανοικοδομημένο ναό στην Ιερουσαλήμ λειτουργούσε και ναός στη Σαμάρεια, στο όρος Γαριζίν ο οποίος οικοδομήθηκε από τις δέκα φυλές του βασιλείου του Ισραήλ και σύμφωνα με τον Ιώσηπο καταστράφηκε από τον αρχιερέα και βασιλέα των Ιουδαίων Ιωάννη Υρκανό το 128 π.Χ. ο οποίος εγκαινίασε στον Ισραήλ τον θεσμό της διπλής εξουσίας, της πολιτικής και της θρησκευτικής. Επίσης οι αρχαιολόγοι βεβαιώνουν και ιουδαϊκό ναό στο νησί Ελεφαντίνη της Αιγύπτου που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της εκεί εβραϊκής κοινότητας. Με την υποστήριξη του Πτολεμαίου στ΄ κτίστηκε κι άλλος ναός από τον αρχιερέα Ονία στην Λεοντόπολη της Αιγύπτου, όπου αυτός κατέφυγε διωχθείς υπό της οικογένειας των Μακκαβαίων, ο οποίος ναός υπήρξε πνευματικό κέντρο των Ιουδαίων της Αιγύπτου. Η συμμετοχή των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας στην εξέγερση των Ιουδαίων της Παλαιστίνης κατά της κυριαρχίας της Ρώμης επέφερε και την καταστροφή του ναού στην Λεοντόπολη.
Πολιτική διάσπαση των Ιουδαίων
Ο εμφύλιος πόλεμος των Ελλήνων ανάμεσα στους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες οι οποίοι και επικράτησαν στην Παλαιστίνη, μετέτρεψαν λόγω γεωγραφικής θέσης, την γη της Ιουδαίας σε πεδίο μαχών, παρασύροντας σε πολιτικό διχασμό τους Εβραίους, χωρίζοντάς τους σε ελληνίζοντες και εθνικιστές. Η βίαιη πολιτική εξελληνισμού των Σελευκιδών έθεσε εκτός νόμου την ιουδαϊκή θρησκεία προκαλώντας εμφύλιο μεταξύ των ιουδαϊκών παρατάξεων με την συμμετοχή και ελληνιστών αρχιερέων. Η επανάσταση των Μακκαβαίων μετά από πολλούς αγώνες χάρισε τελικά την ανεξαρτησία πάλι στους Ιουδαίους, επήλθε ειρήνη ανάμεσα στις παρατάξεις χωρίς όμως να αναχαιτισθεί η διάδοση της ελληνικής σκέψης και η τάση του εξελληνισμού.
Η ανάμειξη του ιερατικού θεσμού με την πολιτική, αποδυνάμωσε την αρχική του αποστολή και δημιούργησε ρήγμα μεταξύ των ιερέων και των σοφών και γραμματέων οι οποίοι έλεγχαν τις συναγωγές. Τοιουτοτρόπως καλλιεργήθηκε το έδαφος για την ανάδειξη, μέσα από τους λόγιους, της σέχτας των Φαρισαίων [= αυτοί που έχουν χωρισθεί] οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είναι οι νόμιμοι αντιπρόσωποι, ερμηνευτές και θεματοφύλακες του ιουδαϊσμού, αναγνώριζαν εκτός της γραπτής Τορά και την προφορική, δημιουργώντας έτσι το δίπολο, εντάλματα Θεού – εντάλματα ανθρώπων. Αυτοί έδιναν ιδιαίτερη σημασία στους ανθρωποσύστατους τύπους, ανύψωναν το εθνικό φρόνημα και ήσαν δημοφιλείς μεταξύ του απλού λαού. Οι Φαρισαίοι ήταν σε μόνιμη κοινωνική και θρησκευτική αντιπαράθεση με την σέχτα των Σαδδουκαίων που απέρριπταν την προφορική παράδοση, επεδίωκαν σφόδρα τον εξελληνισμό και υπερασπιζόντουσαν τα δικαιώματα και προνόμια της άρχουσας τάξης.
Η Ρωμαϊκή κατάκτηση, η φιλορωμαϊκή πολιτική των Ιουδαίων αρχόντων, και η ελληνιστική τάση των ευπόρων κυρίως Ιουδαίων της Παλαιστίνης και των αποικισθέντων στην Αίγυπτο, ισχυροποίησαν τη θέση των Φαρισαίων δημιουργώντας όμως παρενέργεια στην εβραϊκή αντίληψη, αυτή της υπερίσχυσης των προφορικών παραδόσεων έναντι του γραπτού νόμου του Μωυσή, με αποτέλεσμα την γέννηση άκρατου εθνικισμού . Το γεγονός αυτό προείδε ο προφήτης Ησαΐας και το επιβεβαίωσε και ο Κύριος Ιησούς.
«Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά, η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ’ εμού. Εις μάτην δε με σέβονται διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων». [Ματθ. 15:6-9]
Καθ’ όλη την διάρκεια της διακονίας του στη γη του Ισραήλ, ο Ιησούς αναφερόταν πάντοτε στο γραπτό νόμο και τους προφήτες και ουδέποτε σε ανθρώπινες παραδόσεις και διδαχές τις οποίες και απέρριπτε.
«Και αρχίσας από Μωϋσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς». [Λουκ.24:27]
Ο απόστολος Παύλος «εκ φυλής Βενιαμίν» ήταν Φαρισαίος, που σπούδασε στα Ιεροσόλυμα «παρά τους πόδας» του επίσης Φαρισαίου Γαμαλιήλ. Ήταν περισσότερο ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων και πριν την μεταστροφή του στο Χριστό μη έχοντας την πνευματική κατανόηση του γραπτού νόμου, εδίωκε και κακοποιούσε την εκκλησία του Θεού.
«Διότι ηκούσατε την ποτέ διαγωγήν μου εν τω Ιουδαϊσμώ ότι καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και εκακοποίουν αυτήν, και προέκοπτον εις τον Ιουδαϊσμόν υπέρ πολλούς συνηλικιώτας εν τω γένει μου περισσότερον ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων». [Γαλ. 1:13-14]
Όταν όμως ήρθε σε επίγνωση κατάλαβε ότι οι γραφές μιλούσαν όχι για ένα σαρκικό αλλά για ένα πνευματικό λαό, που θα παραλάμβανε μια επουράνια κληρονομιά και βασιλεία, που δεν θα ήταν από αυτόν τον κόσμο. Έτσι αυτά που νόμιζε πριν ότι ήταν κέρδη τα θεώρησε όλα σκύβαλα, για να κερδίσει το Χριστό. Έχοντας πια αυτή την κατανόηση συστήνει στην εκκλησία «να μην φρονεί περισσότερο από αυτό που είναι γραμμένο για να μην επαίρεται κάποιος υπέρ του ενός κατά του άλλου». [Φιλ. 3:8, Ι Κορ. 4:6].
Στον Τιμόθεο ο ίδιος απόστολος εξυψώνει την θεοπνευστία των γραφών θέτοντας αναμφισβήτητα τον γραπτό λόγο της εβραϊκής βίβλου υπεράνω κάθε ανθρώπινης παράδοσης και φιλοσοφίας.
«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν». [ΙΙ Τιμ. 3:16-17]
Και πάλι: «Διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα διά της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών». [Ρωμ. 15:4
Κανένα «γνήσιο τέκνο της πίστης», του αληθινού Ιησού, δεν παρασύρθηκε από τις ανθρώπινες παραδόσεις των Φαρισαίων, που όσοι ήλπιζαν σ’ αυτές, πίστευαν για τον Ιησού ότι ήταν ο Εβραίος που θα αποκαθιστούσε τη βασιλεία στο σαρκικό Ισραήλ κατά το γήινο πρότυπο του Δαυίδ.
«Ο Ιησούς λοιπόν γνωρίσας ότι μέλλουσι να έλθωσι και να αρπάσωσιν αυτόν, διά να κάμωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος». [Ιωάν. 6:15]
Οι ίδιες αντιβιβλικές φαρισαϊκές αντιλήψεις, στάθηκαν εμπόδιο εις το να αναγνωρίσουν τον επουράνιο Ιησού ως τον Έναν αληθινό Θεό και γι’ αυτό ζητούσαν να τον θανατώσουν πιστεύοντας ότι ο Ιησούς ήταν όπως και αυτοί χοϊκός άνθρωπος, που έκανε τον εαυτό του Θεό.
« Διά τούτο λοιπόν μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί μόνον παρέβαινε το σάββατον, αλλά και Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν». [Ιωάν. 5:18]
« Απεκρίθησαν προς αυτόν οι Ιουδαίοι, λέγοντες· Περί καλού έργου δεν σε λιθοβολούμεν, αλλά περί βλασφημίας, και διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν». [Ιωάν. 10:33]
Ο φαρισαϊκός ιουδαϊσμός παρέμεινε στην εθνικιστική, επίγεια θεώρηση, των επαγγελιών του Θεού και μη κατανοώντας τον γραπτό προφητικό λόγο, αρνήθηκε τον τελειωτή της πίστεως Ιησού Χριστό και δίωξε τον αληθινό χριστιανισμό από τη γέννηση του, αποτυγχάνοντας έτσι να πετύχει την πνευματική του ολοκλήρωση και να γίνει δέκτης των επουράνιων αγαθών.
«Πλην δεν θέλετε να έλθητε προς εμέ, διά να έχητε ζωή». [Ιωάν. 5:40]
«Διότι οι κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ και οι άρχοντες αυτών, μη γνωρίσαντες τούτον μηδέ τας ρήσεις [φωνάς] των προφητών, τας αναγινωσκομένας κατά παν σάββατον, επλήρωσαν αυτάς κρίναντες τούτον, και μη ευρόντες μηδεμίαν αιτίαν θανάτου, εζήτησαν παρά του Πιλάτου να θανατωθή». [Πράξ. 13:27-28]
Ο σημερινός ραβινικός ιουδαϊσμός ο οποίος εντρυφά σε συλλογή ανθρώπινων ιουδαϊκών παραδόσεων, συστήνεται ως η ιδεολογική συνέχεια του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού με ποικίλες τάσεις και απογυμνωμένος από τα στοιχεία που νομιμοποιούσαν τον ιουδαϊσμό, δηλαδή τον ναό, τους προφήτες, τους ιερείς, τις θυσίες, τους βαπτισμούς, τις προσφορές και την γενεαλογική ιουδαϊκή γραμμή εξ’ αίματος, συντηρεί την προσδοκία ενός τρίτου χειροποίητου Ναού στην Ιερουσαλήμ, ως το μέσον εκπλήρωσης των εθνικιστικών του ιδεολογιών, αγνοώντας παντελώς ότι:
«Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς». [Πράξ. 17:25]
ΙΙΙ. Η γέννηση της κρατικής θρησκείας των Οικουμενικών συνόδων
«Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν:
Εάν εσείς μείνετε στο λόγο το δικό μου, είστε αληθινά μαθητές μου, και θα
γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». [Ιωάν. 8:31]
Ο διαμορφωθείς βυζαντινός, «πατερικός» χριστιανισμός, διαφέρει στην δομή του από τον πρώιμο χριστιανισμό που καθιέρωσε ο Ιησούς και οι απόστολοι και που είναι η ολοκλήρωση του βιβλικού ιουδαϊσμού.
Ο εξελληνισμένος χριστιανισμός και ο εκχριστιανισμένος ελληνισμός επετεύχθησαν με την ανάμειξη της Πλατωνικής κατά βάση σκέψης και του μονοθεϊστικού ιουδαιοχριστιανισμού, με πρωτεργάτη τον Ιουδαίο ελληνιστή φιλόσοφο Φίλωνα, και αργότερα με τους φιλόσοφους απολογητές. Σταδιακά αυτή η μείξη διαμόρφωσε νέο φιλοσοφικό ρεύμα, που ήταν μετεξέλιξη του νεοπλατωνισμού του Πλωτίνου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως πατερική φιλοσοφία, η βυζαντινή σκέψη. Σύμφωνα με αυτή την νέα «πατερική» φιλοσοφία ο Ιησούς Χριστός έχει δύο φύσεις, είναι τέλειος άνθρωπος και τέλειος θεός και έτσι οι εβραίοι αρνητές που οδήγησαν με δόλο τον Ιησού στο σταυρό, δικαιώθηκαν κατά το ήμισυ.
«Απεκρίθησαν προς αυτόν οι Ιουδαίοι, λέγοντες· Περί καλού έργου δεν σε λιθοβολούμεν, αλλά περί βλασφημίας, και διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν». (Ιωάν. 10:33)
Οι «πατέρες» της νέας θρησκείας κεντρισμένοι και αυτοί από την αγάπη του Φίλωνα με την αντιφατική ελληνική φιλοσοφία ξέχασαν τις γραφές που λένε ότι:
«Επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». [Ι Κορ. 1:21].
«Λαλούμεν δε σοφίαν μεταξύ των τελείων, σοφίαν όμως ουχί του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των φθειρομένων· αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην, την οποίαν προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, την οποίαν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε· διότι αν ήθελον γνωρίσει, δεν ήθελον σταυρώσει τον Κύριον της δόξης». [Ι Κορ. 2:6-8]
Ο πρώιμος χριστιανισμός είναι η φανέρωση της αγάπης του Θεού και «ο φωτισμός της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Χριστού» και είναι σε αντιδιαστολή με την ανθρώπινη φιλοσοφία.
«Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις αλλ’ εν διδακτοίς πνεύματος πνευματικοίς πνευματικά συγκρίνοντες». [Ι Κορ. 2:13]
«Επειδή είναι γεγραμμένον· Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών. Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;». [Ι Κορ. 1:19-20]
Αυτή την αντιδιαστολή οι απολογητές φιλόσοφοι την εξομοίωσαν, αφενός μεν υποβιβάζοντας «το ευαγγέλιο του Θεού» σε επίπεδο ανθρώπινης φιλοσοφίας και αφετέρου δε προβιβάζοντας την ανθρώπινη αντιφατική φιλοσοφία σε επίπεδο θεϊκό. [Ρωμ. 15:16]
«Πλάτων μεν γαρ, ως άνωθεν καταλελυθώς και τα εν ουρανοίς άπαντα ακριβώς εωρακώς, τον ανωτάτω θεόν εν τη πυρώδει ουσία είναι λέγει. Αριστοτέλης δε ………. σαφώς και φανερώς την Πλάτωνος αναιρεί δόξαν». [Ιουστίνος φιλόσοφος λόγος παραινετικός προς Έλληνας (80, 81)]
Με αυτή την αντιφατική φιλοσοφία πορεύτηκε μεγάλο μέρος των «χριστιανών» από τον 20 μ.Χ. αιώνα και μετά, δελεαζόμενοι από τους απολογητές, που δίδασκαν εσφαλμένα ότι η φιλοσοφία είναι παιδαγωγός προς τον χριστιανισμό και συνεργός εις την κατανόηση της αλήθειας.
Αυτή η διδαχή ήταν σε πλήρη αντίθεση από την διδαχή των αποστόλων που έλεγαν :
«Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν». [Γαλ. 3:24-25]
Οι ελάχιστες αναφορές της Καινής Διαθήκης στην ελληνική γραμματεία έχουν απλό ανθρώπινο νόημα και δεν αποδεικνύουν την παράλληλη διάδοση των φιλοσοφικών ρευμάτων από τους αποστόλους. Αυτό το ισχυρίζονται εσφαλμένα οι θιασώτες του μετεξελιγμένου και επεξεργασμένου «πατερικού» χριστιανισμού, ο οποίος όπως προελέχθη είναι το αποτέλεσμα, της επί σειρά ετών διεργασίας της ανάμειξης της φιλοσοφίας, με την αποκάλυψη της αλήθειας από το άγιο Πνεύμα, που αποστάλθηκε από τον ουρανό. [Ι Πέτρου προς Εβραίους 1:2]
Βιβλική μαρτυρία
«Και ο λόγος μου και το κήρυγμα μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως, ίνα η πίστης υμών μη η εν σοφία ανθρώπων, αλλ’ εν δυνάμει Θεού». [Ι Κορ. 2:4-5 TRA]
Αποδεχόμενοι αυτή την ορθή στρατηγική του αποστόλου Παύλου, οι Ιουδαίοι της Βέροιας ήταν «ευγενέστεροι» από τους Ιουδαίους της Θεσσαλονίκης και όταν τους επισκέφτηκε ο Παύλος στην συναγωγή τους, εδέχθησαν τον λόγο μετά πάσης προθυμίας. Για να βεβαιωθούν για την αλήθεια του Ιησού, «εξέταζαν κάθε μέρα τις γραφές» χωρίς να συμβουλευτούν την ελληνική φιλοσοφία, που άρπαζε ως λάφυρο τον Χριστό από τους πιστούς. [Κολ. 2:8]
«Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης κατά την παράδοσιν των ανθρώπων κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν». [Κολ. 2:8]
Η νέα θρησκεία
Η πλατωνίζουσα νέα «πατερική» σκέψη, καλυπτόμενη πίσω από την εβραϊκή βίβλο και την προσωπικότητα του Ιησού Χριστού και έχοντας υπόβαθρο τον ελληνισμό, διαμόρφωσε τελικά νέα πολυθεϊστική θρησκεία, υποβασταζόμενη από την ρωμαϊκή πολιτική της νέας Ρώμης. Ντυμένη τους αποτεφρωμένους τύπους του ιουδαϊσμού «στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσεται [ΙΙ Πέτρ. 3:10]», όπως επίγειοι ναοί με συμβολική διαρρύθμιση και λειτουργία, που θυμίζει έντονα τον καμένο ναό των Eβραίων, προβίβασε τον «έτερο θεό λόγο» του Φίλωνα και του απολογητή Ιουστίνου και λοιπών φιλοσόφων, από «δεύτερο» και «κατώτερο» θεό, σε «συνάναρχο» και «συναΐδιο» με τον Πατέρα, κάνοντας οντολογική εξίσωση του Θεού Πατρός και του Θεού Υιού.
Η εσφαλμένη προσπάθεια των απολογητών να αναμείξουν την ελληνική σκέψη, που πίστευε σε σύνθετες θεότητες με ιεραρχική ένωση μελών θεών [ενοθεϊσμός], με τον βιβλικό μονοθεϊσμό, γέννησε μακρές θεολογικές φιλοσοφικές μάχες. Τελικά με την αρωγή των φιλοσόφων «πατέρων» και την διεξαγωγή πολλών συνόδων, που στην πράξη τροφοδοτούσαν νέες διαμάχες, και αλλεπάλληλες καθαιρέσεις και εξορίες επισκόπων όλων των επί μέρους παρατάξεων, παράχθηκε θεός τριών υποστάσεων, τρισήλιος θεότης, δικαιώνοντας έτσι την ανθρώπινη φιλοσοφία και την ανέκαθεν εθνική πολυθεΐα. Το ακατάληπτο για τους ανθρώπους της «Τρισυπόστατης μονάδος» έγινε πλήρως καταληπτό στα τέλη του 40υ μ.Χ. αιώνα, μόνο από τους «πατέρες» φιλοσόφους, οι οποίοι οριστικοποίησαν το τριαδικό δόγμα, που ανακηρύχτηκε με αυτοκρατορικό βούλευμα ορθό, αντικαθιστώντας την «κατά Χριστόν» διδαχή. [Κολ. 2:8]
Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης. Απόσπασμα διατάγματος από το Βυζαντινό ρωμαϊκό δίκαιο
Περί της ορθοδόξου πίστεως των χριστιανών και του μηδένα κατατολμάν περί αυτής δημοσία αμφισβητείν.
1) Ανάγνωθι βι. α’ τι α κεφ. α και δ, εν οις φησίν, ότι Χριστιανός έστιν ο πιστεύων μίαν είναι θεότητα εν ίση εξουσία του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, ο γαρ παρά τα ειρημένα δοξάζων αιρετικός έστιν.
2) Μηδείς κληρικός η μοναχός η στρατευόμενος η άλλος οιοσδήποτε πληθύν συνάγων δημοσία περί της πίστεως διαλεγέτω, υβρίζειν γαρ δοκεί την εν χαλκηδόνι σύνοδον την δεόντως πάντα διατυπώσασαν, ήτις και τοις αιρετικοίς πάσι δίδωσι γινώσκειν τα ημέτερα. Ώστε ουν ει μεν κληρικός είη ο ταύτα ποιών, του συλλόγου των κληρικών εκπεσείται. Ει δε στρατευόμενος, της στρατείας. Οι δε λοιποί κατά την οικείαν τάξιν τιμωρείσθωσαν.
Μετάφραση
"Χριστιανός είναι αυτός που πιστεύει ότι υπάρχει μία θεότητα με ίση εξουσία του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος. Αυτός που πιστεύει διαφορετικά σε αυτά που έχουν ειπωθεί είναι αιρετικός .
Κανένας κληρικός η μοναχός η στρατευόμενος η άλλος οποιοσδήποτε συγκεντρώνοντας πλήθος δημοσία να μην μιλά για την πίστη, γιατί θα φαίνεται ότι υβρίζει την σύνοδο στη Χαλκηδόνα η οποία δεόντως τα πάντα διατύπωσε, και η οποία σε όλους τους αιρετικούς δίνει τη δυνατότητα να μάθουν την άποψή μας . Ώστε αν κάποιος κληρικός αυτό κάνει, από το σύλλογο των κληρικών θα απομακρυνθεί . Αν είναι στρατευόμενος, από το στρατό. Οι δε υπόλοιποι σύμφωνα με την οικεία τάξιν να τιμωρούνται."
Τα έντονα γράμματα από aionios-diathiki
Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Κωνσταντίνος και Θεοδόσιος
Ο ηλιολάτρης, πολυθεϊστής, μιθραϊστής, αιμοσταγής, αυτοκράτορας των Ρωμαίων, Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, για πολιτικούς λόγους επιδίωξε την θρησκευτική αφομοίωση των εθνοτήτων του, θεωρώντας ότι έτσι θα εξασφάλιζε και την εύνοια του Θεού των «Χριστιανών» στις πολεμικές του επιχειρήσεις αλλά και την προθυμία των ίδιων να χύσουν το αίμα τους για την αυτοκρατορία. Όντας ειδωλολάτρης την όποια γνώση είχε για τον Υιό του Θεού, την είχε αποκομίσει από αμφιλεγόμενους χρησμούς μιας Σίβυλλας [= μάντισσα, ιέρεια του θεού Απόλλωνα] την οποία και μακάριζε.
«Αυτό ενεπνεύσθη από τον θεόν να προφητεύση η παρθένος Σίβυλλα. Εγώ δε βεβαίως την θεωρώ μακαρίαν, εφ’ όσον ο Σωτήρ [προσωνύμιο του Απόλλωνα] την εξέλεξεν ως προφήτιν περί της υπέρ ημών προνοίας του». [Ευσέβιος, Βασ. Κωνσταντίνου, λόγος τω των αγίων συλλόγω, κεφ. 18, 5]
Οι περισσότεροι σύγχρονοι του Ευσέβιου θεωρούσαν ότι, οι περί του Ιησού Σιβυλλικοί χρησμοί ήταν πλαστογραφήματα καθώς ο ίδιος ο Ευσέβιος μαρτυρεί:
«Αλλ’ οι περισσότεροι άνθρωποι απιστούν, μολονότι παραδέχονται ότι η Ερυθραία Σίβυλλα υπήρξε μάντις, υποπτεύονται δε ότι τα έπη ταύτα συνέθεσε κάποιος από την ιδικήν μας θρησκείαν όχι άμοιρος ποιητικής μούσης και ότι ταύτα είναι νόθα και απεκλήθησαν χρησμοί της Σίβυλλης». [Βασ. Κωνσταντίνου, λόγος τω των αγίων συλλόγω, κεφ. 19, 1]
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προερχότανε από τον στρατό και είχε πάρει το αξίωμα του από πολεμικές ανδραγαθίες. Το κύριο μέλημά του, ήταν η σωστή διοίκηση, η αύξηση και η διατήρηση της εδαφικής του κυριαρχίας. Χωρίς να έχει γνώσεις από την ελληνική και την ιουδαϊκή γραμματεία και αναρμόδιος σε ιουδαιοχριστιανικά βιβλικά ζητήματα, συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία χαρακτηρίζεται ως πολιτική πράξη, σκοπεύοντας στην συνοχή του ρωμαϊκού κράτους μέσω κοινής πίστης. Κάνοντας τις αποφάσεις της Συνόδου νόμο του κράτους με ποινή θανάτου στους αμφισβητίες, έθεσε τον εαυτό του προστάτη του ήδη εξελληνισμένου και σχισματικού χριστιανισμού, παραχωρώντας και ειδικά προνόμια στον κλήρο. Ο ίδιος επηρεασμένος από Αρειανιστές επισκόπους φίλους του και την αδελφή του Κωνσταντία έκλινε προς τον Αρειανισμό. Λίγα χρόνια αργότερα μετά την καταδίκη από την Σύνοδο του Αρειανισμού και την εξορία του Άρειου, ανακαλεί τον τελευταίο από την εξορία και τιμωρεί με τον ίδιο τρόπο τον μεγάλο αντίπαλο του Αρείου στην Σύνοδο, τον «πατέρα» Αθανάσιο της Αλεξανδρείας.
Την μεγαλύτερη όμως διαστρέβλωση των επαγγελιών του Θεού και της διδαχής του γνήσιου χριστιανισμού, που δεν έχει σημαία ή χρώμα, την πέτυχε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος κάνοντας το 380 μ.Χ., τον επεξεργασμένο χριστιανισμό, επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας του, αποδίδοντας έτσι εθνικοθρησκευτική ταυτότητα στους χοϊκούς πολίτες του, σε αντίθεση με την πνευματική και ουχί εκ του κόσμου τούτου ταυτότητα, που αναγνωρίζει ο ένας Θεός στους «μετόχους της επουράνιας κλήσης». [Εβρ. 3:1]
«Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού· επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού· εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι». [Γαλ. 3:26-29]
Η νέα κρατική θρησκεία των «πατέρων» φιλοσόφων, υποστηριζόμενη από την αντιπαγανιστική νομοθεσία των μονοκρατόρων προστατών της, οι οποίοι έθεσαν εκτός νόμου όλες τις αρχαίες θρησκείες επιβάλλοντας την ποινή του αποκεφαλισμού και άλλων μέσων τιμωρίας στους αντιφρονούντας, πέτυχε την βίαιη επικράτηση της, αποφέρουσα πνευματικό σκότος διαρκείας σε ανατολή και δύση. Το απόσπασμα από τις Πράξεις των αποστόλων που παρατίθεται αποτυπώνει την πλήρη αντίθεση των αγαθών προθέσεων του Θεού για τον άνθρωπο, με τους σκοπούς και τα κρατικά υπηρετούμενα συμφέροντα της νέας θρησκείας, συμμάχου του Βυζαντίου, και την πολιτική της βίαιης εκκαθάρισης των αλλόπιστων.
«Εκλέγων σε [τον Παύλο] εκ του λαού και των εθνών, εις τα οποία τώρα σε αποστέλλω διά να ανοίξης τους οφθαλμούς αυτών, ώστε να επιστρέψωσιν από του σκότους εις το φως και από της εξουσίας του Σατανά προς τον Θεόν, διά να λάβωσιν άφεσιν αμαρτιών και κληρονομίαν μεταξύ των ηγιασμένων διά της εις εμέ πίστεως». [Πράξ. 26:17-18]
Οι παρενέργειες της κρατικοποίησης της νέας θρησκείας
Οι αντιχριστιανικές επιπτώσεις της απόφασης του Θεοδοσίου να κρατικοποιήσει το έργο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων, διαιωνίζονται και αποτυπώνονται πρωτίστως από τα αποτελέσματα της αντιπαγανιστικής πολιτικής που ακολούθησε αυτός και άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, η οποία μοιάζει με αυτήν του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη.
«Και πας όστις δεν κάμνει τον νόμον του Θεού σου και τον νόμον του βασιλέως, ας εκτελήται ταχέως κρίσις επ' αυτόν, είτε εις θάνατον, είτε εις εξορίαν, ή εις δήμευσιν υπαρχόντων, ή εις φυλακήν». [Έσδ. 7:26]
Και δεύτερον από την ιδιάζουσα χριστιανική αντίληψη που απέκτησαν οι βυζαντινοί «χριστιανοί» υπήκοοι, όπως διαφαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα, από άρθρο του θεολόγου Μανώλη Τζιράκη:
«Πέρα όμως από τον αυτοκράτορα και ο υπήκοος του Βυζαντινού κράτους είναι ακραιφνής και πιστός χριστιανός. Πιστεύει ότι το κράτος στο οποίο ανήκει είναι υπό την προστασία του Θεού και απολαμβάνει την εύνοιά Του. Την πίστη αυτή εκφράζει ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης τον 6ο αιώνα όταν αναφέρει ότι: «Το Κράτος των Ρωμαίων ου καταληθήσεται, θα μείνει αλώβητον ανά τους αιώνας, ως πρώτον πιστεύσαν εις τον Δεσπότην Χριστόν» ( att. Αρβελέρ, 2009). Τα μέλη της βυζαντινής κοινωνίας είναι νομοταγείς υπήκοοι του αυτοκράτορα και προσηλωμένοι στην πίστη τους χριστιανοί, καθοδηγούμενοι από μοναχούς και κληρικούς, ακούουν αδιάκριτα στο όνομα Ρωμαίος ή Χριστιανός, έννοιες ταυτόσημες στο Βυζάντιο, που ο αυτοκράτοράς του Λέων ΣΤ΄ ονομάζει χαρακτηριστικά Έθνος Χριστιανών, ενώ τον βυζαντινό λαό ονόμασαν Περιούσιο ή Νέο Ισραήλ (Αρβελέρ, 2009).»
Επίλογος
Η διαμορφωθείσα θρησκευτική και η εκ των υστέρων πολιτική επικυριαρχία της νέας κοσμικής βυζαντινής θρησκείας, παραπέμπει στους στρατιωτικούς κατακτητικούς θριάμβους της Ρώμης μάλλον, παρά στον αμιγή και δια Πνεύματος Αγίου επουράνιο προορισμό, που χάραξε ο πρώιμος χριστιανισμός με την πειθώ του θεόπνευστου γραπτού λόγου και όχι με την πειθώ της αντιφατικής εξελιγμένης πατερικής φιλοσοφίας και του ένοπλου εξαναγκασμού, που έβλαψαν και νόθευσαν τις βασικές αλήθειες ότι ο Θεός είναι αγάπη και είναι Ένας.
«Και αφού διώρισαν εις αυτόν ημέραν, ήλθον προς αυτόν πολλοί εις το κατάλυμα, εις τους οποίους εξέθεσε διά μαρτυριών την βασιλείαν του Θεού και έπειθεν αυτούς εις τα περί του Ιησού από τε του νόμου του Μωϋσέως και των προφητών από πρωΐ έως εσπέρας». [Πράξ. 28:23]
«Εν εκείνω τω καιρώ αποκριθείς ο Ιησούς είπε· Δοξάζω σε, Πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια». [Ματθ. 11:25]
Αμήν
Ηλίας, Ενώχ και Μωϋσής
Ηλίας, Ενώχ και Μωϋσής
Η Βίβλος λέει "και ο Ηλίας ανέβηκε με ανεμοστρόβιλο στον ουρανό." (Β’ Βασιλέων β:11).
"Με την πίστη ο Ενώχ μετατέθηκε στον ουρανό για να μη δει θάνατο" (Εβραίους 11:5), και "επειδή, τον μετέθεσε ο Θεός"
(Γένεση ε:24), και ο Μωϋσής εμφανίστηκε στην μεταμόρφωση με τον Ιησού (Ματθαίος ιζ:3). Αποδεικνύουν άραγε αυτά τα εδάφια
ότι αυτοί οι τρεις άνδρες της πίστης ήταν στον ουρανό (στο θρόνο του Θεού) προτού σταλθεί ο Χριστός στη γη με σάρκα; Ιωάννης
3:13, «Και κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου»
Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Ιησού σε χρόνο που μόνο ο Χριστός είχε δει τον Θεό (Ιωάννης α:18). Και πώς γνώριζε ότι κανένας άνθρωπος δεν είχε αναληφθεί στον ουρανό στον θρόνο του Θεού; Επειδή ερχόταν από εκεί (από τον ουρανό). Άραγε σε ποιον ουρανό πήγε ο Ηλίας; Ο Ενώχ; Ο Μωυσής;
Η Βίβλος λέει "και ο Ηλίας ανέβηκε με ανεμοστρόβιλο στον ουρανό." (Β’ Βασιλέων β:11).
"Με την πίστη ο Ενώχ μετατέθηκε στον ουρανό για να μη δει θάνατο" (Εβραίους 11:5), και "επειδή, τον μετέθεσε ο Θεός"(Γένεση ε:24), και ο Μωϋσής εμφανίστηκε στην μεταμόρφωση με τον Ιησού (Ματθαίος ιζ:3). Αποδεικνύουν άραγε αυτά τα εδάφια ότι αυτοί οι τρεις άνδρες της πίστης ήταν στον ουρανό (στο θρόνο του Θεού) προτού σταλθεί ο Χριστός στη γη με σάρκα; Ιωάννης 3:13, «Και κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου»
Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Ιησού σε χρόνο που μόνο ο Χριστός είχε δει τον Θεό (Ιωάννης α:18). Και πώς γνώριζε ότι κανένας άνθρωπος δεν είχε αναληφθεί στον ουρανό στον θρόνο του Θεού; Επειδή ερχόταν από εκεί (από τον ουρανό). Άραγε σε ποιον ουρανό πήγε ο Ηλίας; Ο Ενώχ; Ο Μωυσής;
Ο Ηλίας
Ο Ηλίας σηκώθηκε από έναν ανεμοστρόβιλο «στον ουρανό» (Β΄ Βασιλέων β:1) από «άμαξα πυρός και άλογα πυρός» (εδάφιο 11).
Και όμως μετά από 1000 χρόνια από αυτό το γεγονός ο ίδιος ο Ιησούς είπε « και κανένας δεν έχει ανεβεί στον ουρανό παρά μόνον Αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο γιος του ανθρώπου…» (Ιωάννης γ:13).
"και οὐδείς ἀναβέβηκεν εἰς τον οὐρανον εἰ μη ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου."(Ιωάν. 3:13 [SBLGNT])
Είναι αυτό μια αντίφαση στη Βίβλο; Αναλήφθηκε στ’ αλήθεια ο Ηλίας στον ουρανό εκεί που είναι ο θρόνος του Θεού, ακόμα κι αν ο Ιησούς είπε ότι δεν έγινε κάτι τέτοιο; Εάν ο Ηλίας δεν πήγε στον ουρανό, πού πήγε τότε;
Οι τρεις Ουρανοί
Η Γραφή αναφέρει τρεις ουρανούς (Β΄Κορινθίους ιβ:2) και όχι μόνον έναν.
Ο πρώτος ουρανός είναι η ατμόσφαιρα της γης όπου πετούν τα πουλιά. (Γένεση α:20, Ιερεμίας δ:25, λδ:29, Θρήνοι δ:19, Σοφονίας α:3).
Μία από τις εβραϊκές λέξεις για τον «ουρανό» είναι η λέξη shamayim. Η ίδια αυτή λέξη είναι μεταφρασμένη ως «ουρανός» στη Γραφή, όπως μπορούμε να δούμε συγκρίνοντας το Γένεσις ζ:3 «και από των πτηνών του ουρανού» με το Γένεσις ζ:23 «πτηνού του ουρανού». Η λέξη «ατμόσφαιρα» και «ουρανός» χρησιμοποιούνται εναλλακτικά από την ίδια Εβραϊκή λέξη (Ψαλμός η:8). Έτσι ο πρώτος ουρανός είναι συνώνυμος με τα «ύψη» ή «υψώματα».
Ας παραθέσουμε κάποια άλλα παραδείγματα για να εξηγήσουμε τον πρώτο ουρανό. Στην Έξοδο ιθ:20 μας λέει ότι ο Θεός ήταν στην κορυφή του όρους Σινά όταν κάλεσε τον Μωυσή εκεί πάνω. Ο Θεός εξηγεί το όρος Σινά ως «ουρανό» (Έξοδος κ:22, Δευτερονόμιο δ:36). Εδώ ό,τι υπάρχει πάνω από το έδαφος ονομάζεται «ουρανός»
Ένα άλλο παράδειγμα του πρώτου ουρανού βρίσκουμε στον Αμώς θ:1-3, όπου ο Θεός εκφράζει ότι στην περίοδο της κρίσης κανείς δεν θα μπορεί να ξεφύγει (εδάφιο 1) «ακόμα κι αν ανέβαινε στον "ουρανό" (εδάφιο 2). Αυτός ο «ουρανός» ορίζεται στο επόμενο εδάφιο, εδάφιο 3, ως ανέβασμα στην κορυφή του όρους Κάρμηλος.
Άλλο παράδειγμα γι αυτό το θέμα βρίσκεται εκεί που η Γραφή μιλάει για τη «δρόσο του ουρανού» (Γένεση κζ:28,39, Δευτερονόμιο λγ:28, Δανιήλ δ:15-33, ε:21). Ο πρώτος ουρανός απ’ όπου έρχεται η δρόσος, είναι η ατμόσφαιρα όπου περιφέρονται τα σύννεφα και ο άνεμος. Άρα οτιδήποτε πάνω από το έδαφος ονομάζεται «ουρανός».
Μια άλλη εβραϊκή λέξη για τον «πρώτο ουρανό» είναι "shachaq". Αυτή η ίδια λέξη για τον ουρανό (Ψαλμοί πθ:6,37) είναι επίσης μεταφρασμένος σαν "ουρανός" ή "ουρανοί" (Δευτερονόμιο λγ:26; Ιώβ 37:18; Ψαλμοί ιη:11), και σαν 'νέφη' (Ιώβ λε:5; λ6:28; Ψαλμοί λς:5; ξη:34, Παροιμίες γ:20; η:28).
Ο δεύτερος ουρανός είναι το διάστημα όπου υπάρχουν οι πλανήτες και τα αστέρια (Γένεση α:14-17; ιε:5; κβ:17; κς:4, Δευτερονόμιο α:10; ιζ:3; Ψαλμοί η:3, Ιερεμίας η:2; Ματθαίος κδ:29). Συνήθως ο όρος "η στρατιά του ουρανού" η "το στερέωμα του ουρανού" χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον δεύτερο ουρανό.
Ο τρίτος ουρανός καλείται κυριολεκτικά "ο τρίτος ουρανός" στην Β’ Κορινθίους ιβ:2. Αυτός ο τρίτος ουρανός είναι αυτό που Χριστός καλεί "το Σπίτι του Πατέρα" (Ιωάννης ιδ:2), και ο Ιησούς Χριστός και ο απόστολος Παύλος το ονομάζουν "παράδεισο" (Λουκάς κγ:43, Β’ Κορινθίους ιβ:2-4, Αποκάλυψη β:7). Αυτό είναι όπου ο Θεός και το ουράνιο αγιαστήριο υπάρχουν (Α’ Πέτρου γ:22).
Αυτός ο τρίτος ουρανός είναι επίσης γνωστός ως "ουρανός των ουρανών" (Δευτερονόμιο ι:14; Α’ Βασιλέων η:27, Β’ Χρονικών β:6; ς:18, Νεεμίας θ:6, Ψαλμοί ρμη:4),
"Η Άνω Ιερουσαλήμ" (Γαλάτες δ:26; Εβραίους ιβ:22; Αποκάλυψη γ:12),
"Η Βασιλεία των Ουρανών" (Ματθαίος κε:1, Ιακώβου β:5),
"Η αιώνια Βασιλεία" (Β’ Πέτρου α:11),
"Η αιώνια κληρονομιά" (Α’ Πέτρου α:4, Εβραίους θ:15),
και "η καλύτερη πατρίδα" (Εβραίους ια:14,16).
Το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι από έναν «ουρανό» γίνετσι φανερό από τον Ψαλμό ριε:16, "Ο ουρανός, και ακόμα οι ουρανοί, είναι του Κυρίου." Υπάρχουν προφανώς δύο διαφορετικοί «ουρανοί» που καταγράφονται σ’ αυτό το εδάφιο.
Αφού ο Ηλίας δεν μπορούσε να είχε πάει στον ουρανό όπου είναι ο Θρόνος του Θεού, τότε σε ποιόν ουρανό πήγε; Δεν παραλήφθηκε στον ουράνιο θρόνο του Θεού (όπως μερικοί φαντάζονται). Πραγματικά παραλήφθηκε σ’ αυτή την ατμόσφαιρα της γης, τον πρώτο ουρανό. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ανεμοστρόβιλος σε κανένα άλλο μέρος, παρά μόνο στην ατμόσφαιρα που περιβάλλει αυτή την γη.
Γιατί παραλήφθηκε;
Ποιος ήταν ό λόγος αυτής της ασυνήθιστης ενέργειας του Θεού; Γιατί πήρε τον Ηλία στην ατμόσφαιρα; Ήταν για να τον κάνει αθάνατο;
Όχι! Η Γραφή δεν λέει τίποτα σχετικά με αυτό! Στην προς Εβραίους ια:13,39, διαβάζουμε για τους προφήτες που έζησαν με πίστη και πέθαναν χωρίς να λάβουν τις υποσχέσεις. Έτσι ο Ηλίας δεν μπορούσε να γίνει αθάνατος, γιατί αυτό θα του έδινε την υπεροχή επάνω από τον Ιησού. Αλλά τι αποκαλύπτει η Γραφή ως λόγο για αυτήν την μετακίνηση; Η απάντηση βρίσκεται στο Β’ Βασιλέων β:3, 5.
Σημειώστε τι είπαν οι «υιοί των προφητών» στον Ελισσαιέ: «Ξέρεις ότι ο Κύριος παίρνει σήμερα τον κύριό σου από πάνω από το κεφάλι σου;» (Β’ Βασιλέων β:3) Ο Ηλίας ήταν ο ηγέτης των γιων των προφητών εκείνο τον καιρό. Ο Θεός είχε στείλει τον Ηλία ως προφήτη του στον κακό βασιλιά Αχαάβ και στο γιο του Οχοζία. Τώρα ο Θεός ήθελε ο Ελισσαιέ να κατευθύνει το έργο του, δεδομένου ότι ο βασιλιάς Οχοζίας είχε πεθάνει και ένας νέος βασιλιάς κυβερνούσε. Έτσι ο Θεός τι έκανε;
Δεν θα μπορούσε να επιτρέψει τον Ηλία να είναι ανάμεσα στο λαό μαζί με το Ελισσαιέ που κατεύθυνε το έργο τώρα. Αυτό θα ήταν το ίδιο σαν να τον καθιστούσε ακατάλληλο. Ο Θεός ποτέ δεν αφαιρεί ένα αξίωμα(διακονία) από έναν άνθρωπο όταν αυτός ο άνθρωπος εκτελεί το καθήκον του σωστά. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Θεός ήταν να μετακινήσει τον Ηλία έτσι ώστε κάποιος άλλος να εκπληρώσει την διακονία του. Αυτό πράγματι έκανε ο Θεός. Καθώς παραλαμβανόταν, η μηλωτή του Ηλία έπεσε από εκείνον και ο Ελισσαιέ την μάζεψε (Β’ Βασιλεών β:12-15). Και τι σήμαινε η μηλωτή; Στα σχόλια του Clarke προσέχουμε ότι αυτή "φοριόταν από τους προφήτες και τους ιερείς σαν το απλό διακριτικό της διακονίας τους " (Τόμος.2, σελ.484).
Ο σκοπός του Θεού στο να απομακρύνει τον Ηλία ήταν για να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο άνδρα που θα καταλάμβανε το αξίωμα του Ηλία στον Ισραήλ για άλλα πενήντα χρόνια.. Αυτό το έργο έπρεπε να αρχίσει κάτω από ένα νέο βασιλιά, γιατί ο Οχοζίας είχε μόλις πεθάνει και ο Ηλίας ήταν ήδη μεγάλος σε ηλικία. Γι’ αυτό, για να μην κάνει τον Ηλία ακατάλληλο στα μάτια του λαού, ο Θεός τον πήρε μακριά επιτρέποντας στην μηλωτή που δήλωνε το αξίωμα του Ηλία να πέσει στα χέρια του Ελισσαιέ. Έτσι ο Θεός διατήρησε το όνομα και το αξίωμα του προφήτη Του.
Που πήγε ο Ηλίας;
Αυτό υπήρξε περίπλοκο πρόβλημα για πάρα πολλούς. Δεν ανέβηκε στον θρόνο του Θεού, επειδή αυτό το είπε ο Ιησούς.
« και κανένας δεν έχει ανεβεί στον ουρανό παρά μόνον Αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο γιος του ανθρώπου…» (Ιωάννης γ:13).
"και οὐδείς ἀναβέβηκεν εἰς τον οὐρανον εἰ μη ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου."(Ιωάν. 3:13 [SBLGNT])(Ιωάννης γ:13)
Επίσης, προσέξτε στο Β΄ Βασιλέων β:3,5 ότι οι υιοί των προφητών ήξεραν εκ των προτέρων ότι ο Ηλίας θα αναλαμβανόταν από τον Θεό. Πίστευαν ότι ο Ηλίας επρόκειτο να πάει σε μια άλλη τοποθεσία, γι’ αυτό και φοβόντουσαν ότι το Πνεύμα του Θεού θα τον έριχνε πάνω «σε κάποιο βουνό ή επάνω σε κάποια κοιλάδα»(Β΄ Βασιλέων β:16). Ο Ελισσαιέ ήξερε ότι ο Θεός θα προστάτευε τον Ηλία από την πτώση, αλλά στην επιμονή τους επέτρεψε στους άνδρες να πάνε να ψάξουν γι’ αυτόν, χωρίς αποτέλεσμα. Ο Θεός δεν είπε ότι ο Ηλίας θα πέθαινε εκείνον τον καιρό. Εάν θα πέθαινε, ο Ελισσαιέ θα μπορούσε να αναλάβει το νέο του αξίωμα χωρίς την απομάκρυνση του Ηλία, γιατί γνωρίζουμε ότι ο Ελισσαιέ πέθανε ενώ ήταν στο αξίωμα, αφού εκπλήρωσε το καθήκον του. (Β΄ Βασιλέων ιγ:14).
Ο νέος βασιλιάς του Ισραήλ ήταν ένας άλλος γιός του Αχαάβ, ο Ιεοράμ, ή Ιωράμ, όπως ονομάζεται μερικές φορές. Η αρχή της βασιλείας του σημάδεψε το έτος της απομάκρυνσης άμαξα του Ηλία στον ουρανό. (Β΄ Βασιλέων α:18 και γ:1 ). Στη διάρκεια της βασιλείας αυτού του βασιλιά, ο Ελισσαιέ ήταν ο αναγνωρισμένος προφήτης του Θεού (Β΄ Βασιλέων γ:11). Στο πέμπτο έτος του Ιωράμ βασιλιά του Ισραήλ, ο γιός του βασιλιά του Ιούδα άρχισε να συμβασιλεύει μαζί με τον πατέρα του στον Ιούδα (Β΄ Βασιλέων η:16 ). Και το δικό του όνομα ήταν Ιωράμ. Το πρώτο πράγμα που έκανε για να στερεώσει τη διακυβέρνηση της βασιλείας του ήταν να θανατώσει τους συγγενείς του για να μην διεκδικήσουν τον θρόνο από αυτόν. (Β΄ Χρονικών κα:4). Για σχεδόν έξι χρόνια ακολούθησε τις οδούς των εθνών γύρω από αυτόν και έπραξε κακά ενώπιον του Θεού.
Σχεδόν επτά χρόνια είχαν τώρα περάσει από τότε που ο Ηλίας είχε φύγει από τον λαό. Μετά από αυτή την άνομη διακυβέρνηση του Εβραίου βασιλιά, ο Θεός διάλεξε τον Ηλία να γράψει ένα γράμμα και να το στείλει στον βασιλιά!!!!!
Το περιεχόμενο αυτού του γράμματος βρίσκεται στη Β΄ Χρονικών κα:12-15. Από το λεκτικό αυτού του γράμματος, είναι σαφές ότι ο Ηλίας το έγραψε αφού είχαν συμβεί αυτά τα γεγονότα, επειδή μιλάει γι’ αυτά σαν γεγονότα του παρελθόντος, και για τις ασθένειες σαν μέλλον. Δύο χρόνια μετά αφού αρρώστησε ο βασιλιάς, πέθανε, έχοντας βασιλεύσει μόνο οκτώ σύντομα έτη. (Β΄ Χρονικών κα:18-20).
Αυτό αποδεικνύει ότι το γράμμα γράφτηκε περίπου δέκα χρόνια μετά αφού ο Ηλίας είχε παρθεί σε μια άλλη τοποθεσία από τον ανεμοστρόβιλο.
Ο Θεός χρησιμοποίησε τον Ηλία για να μεταφέρει το μήνυμα, επειδή εκείνος ήταν ο προφήτης του Θεού τις ημέρες του πατέρα του τωρινού βασιλιά, και ο γιός δεν ακολουθούσε τους δρόμους του υπάκουου πατέρα του, του Ιωσαφάτ. Αυτό το γράμμα αποδεικνύει ότι ήταν ζωντανός κάπου αλλού. Η Γραφή δεν αποκαλύπτει πόσο περισσότερο έζησε ο Ηλίας αφού έγραψε το γράμμα, αλλά σίγουρα λέει ότι είναι δεδομένο σε όλους τους ανθρώπους άπαξ να πεθάνουν. (Ρωμαίους ε:12,14, Α΄ Κορινθίους ιε:20-23, Εβραίους θ:27).
Ένα συμβάν παρόμοιο με του Ηλία συνέβη στις Πράξεις η:39,40. Ο Φίλιππος αρπάχθηκε στον πρώτο ουρανό, όπως ο Ηλίας, και μεταφέρθηκε σε μια άλλη τοποθεσία περίπου 30 μίλια μακριά.
Ένα άλλο παρόμοιο συμβάν συνέβη στον Ιεζεκιήλ, στο οποίο συμβάν το πνεύμα τον πήρε μακριά (Ιεζεκιήλ γ:12). Το πνεύμα τον σήκωσε «μεταξύ γης και ουρανού» και τον έφερε «στην Ιερουσαλήμ, στη θύρα της εσωτερικής πύλης. (Ιεζεκιήλ η:3). Ύστερα το πνεύμα τον πήγε πίσω στην Χαλδαία.(Ιεζεκιήλ ια:24).
Ο Ηλίας μπορεί να μην βρέθηκε, επειδή μεταφέρθηκε αρκετά μακρύτερα απ’ ότι έψαξαν οι πενήντα άνδρες (Β΄ Βασιλέων β:17).
Και όσο για το αν αρπάχτηκε στον ουρανό όπου είναι ο θρόνος του Θεού, μπορούμε να γνωρίζουμε ότι ούτε ο Ηλίας, ούτε ο Ενώχ, ούτε ο Μωυσής πήγαν στην ουράνια διαμονή του Θεού, επειδή ο Ιησούς είπε, ενώ ήταν πάνω σ’ αυτή τη γη ότι «κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό» (Ιωάννης γ:13) και «κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό» (Ιωάννης α:18).
Ενώχ
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Ενώχ δεν πέθανε αλλά «αρπάχθηκε» κατευθείαν στον ουρανό όπου είναι ο Θεός. Αλλά ο Ενώχ τελικά πέθανε, όπως όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν.
Πώς μπορούμε να το γνωρίζουμε αυτό;
Ο απόστολος Παύλος αναφέρει τις περιστάσεις που σχετίζονται με τον Ενώχ στην Εβραίους ια:5, μαζί με τους άλλους άνδρες της πίστης, και έπειτα δηλώνει : "Με πίστη πέθαναν όλοι αυτοί, χωρίς να πάρουν τις υποσχέσεις" (Εβραίους ια:13). Ναι, ο Ενώχ πέθανε, και δεν έλαβε την υπόσχεση «της ουράνιας πατρίδας» (εδάφιο 16) τον καιρό που γράφτηκε «η Προς Εβραίους Επιστολή».
Βασισμένοι στην Εβραίους ια:5,13 και την διακήρυξη του Ιησού στον Ιωάννη γ:13, «Και κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου», πως μπορούμε να καταλάβουμε την περίπτωση του Ενώχ;
Στη Γένεση ε:21-24 λέει ότι οι ημέρες του Ενώχ, που έζησε πάνω στη γη, τελείωσαν όταν ήταν 365 ετών.
Η ερώτηση είναι, πέθανε, ή «αρπάχθηκε» στον ουρανό ζωντανός, ή μεταφέρθηκε σε μια άλλη τοποθεσία πάνω στη Γη;
Ας εξετάσουμε την φράση που είναι γραμμένη έντονα στη Γένεση ε:24, όπου λέει, "Και ο Ενώχ περπάτησε μαζί με τον Θεό, και δεν βρισκόταν πλέον· επειδή, τον μετέθεσε ο Θεός " και να συγκρίνουμε την ίδια εβραϊκή φράση στα παρακάτω εδάφια:
Ψαλμοί λζ:36 - Φίλος
«αλλά, αφανίστηκε· και δέστε, δεν υπήρχε· μάλιστα, τον αναζήτησα, και δεν βρέθηκε.»
Ψαλμοί 39:13 - Φίλος
«Σταμάτα μαζί μου, για να αναλάβω δύναμη, πριν αποδημήσω και δεν υπάρχω πλέον.»
Οι εβραϊκές λέξεις για τις φράσεις που είναι με έντονα γράμματα είναι οι ίδιες με τις με τις εβραϊκές λέξεις στη Γένεση ε:24. Όπως στους Ψαλμούς η φράση σημαίνει ότι ο άνθρωπος «πέθανε», ή θα πέθαινε τελικά. Ας κοιτάξουμε την ίδια φράση στο βιβλίο της Γένεσης:
Γένεσις 42:13 - Φίλος
«Κι εκείνοι είπαν: Οι δούλοι σου είμαστε 12 αδελφοί, γιοι ενός ανθρώπου στη γη Χαναάν· και δες, ο νεότερος βρίσκεται σήμερα μαζί με τον πατέρα μας, και ο άλλος δεν υπάρχει.»
Αυτό ειπώθηκε από τους αδελφούς του Ιωσήφ. Τι εννοούσαν με τη φράση «δεν υπάρχει»;
Γένεσις 44:20 - Φίλος
«Και είπαμε στον κύριό μου: Έχουμε πατέρα γέροντα, και παιδί των γηρατειών του, μικρό, και ο αδελφός του πέθανε· κι αυτός έμεινε μόνος από τη μητέρα του, και ο πατέρας του τον αγαπάει.» Εδώ οι αδελφοί εξιστορούν την προηγούμενη συζήτησή τους σχετικά με τον Ιωσήφ και τον Φαραώ. Όταν πρωτοείπαν «και ο ένας δεν υπάρχει» εννοούσαν ότι ο Ιωσήφ «είναι νεκρός».
Ματθαίος 2:18 - Φίλος
«Φωνή ακούστηκε στη Ραμά, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς· η Ραχήλ έκλαιγε για τα παιδιά της, και δεν ήθελε να παρηγορηθεί, επειδή δεν υπάρχουν».
Που ήταν τα παιδιά της Ραχήλ; Απλά ήταν πεθαμένα.
Εβραίους 11:5 - Φίλος
«Με πίστη μετατέθηκε ο Ενώχ, για να μη δει θάνατο, και δεν βρισκόταν, για τον λόγο ότι, τον μετέθεσε ο Θεός· επειδή, πριν από τη μετάθεσή του, δόθηκε μαρτυρία ότι ευαρέστησε τον Θεό.» Η φράση που λέει «για να μη δει θάνατο» σημαίνει ότι ο Ενώχ δεν πέθανε ποτέ;
Εβραίους ια:13, "Με πίστη πέθαναν όλοι αυτοί [ανάμεσα τους είναι και ο Ενώχ]." Αλλά όχι μόνο αυτό, το εδάφιο 13 συνεχίζει να λέει ότι δεν έλαβαν τις υποσχέσεις. Μία από τις υποσχέσεις ήταν «μια ουράνια πατρίδα»(εδάφιο 16).
"Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν, μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, διά να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· ..... Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν διά της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν, διότι ο Θεός προέβλεψε καλύτερόν τι περί ημών, διά να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών." (Εβρ. 11:35, 39-40 [Βάμβας])
Εάν ο Ενώχ ήταν στον ουρανό, δεν θα είχε λάβει αυτή την υπόσχεση;
Ψαλμοί 89:48-48 - Φίλος
«Ποιος άνθρωπος θα ζήσει, και δεν θα δει θάνατο; Ποιος θα λυτρώσει την ψυχή του από το χέρι τού άδη; (Διάψαλμα).» Γιατί να ρωτούσε ο Ψαλμωδός μια ερώτηση σαν κι αυτή, που να αφορά το φυσικό θάνατο, εάν πίστευε ότι ο Ενώχ δεν είδε φυσικό θάνατο; Το γεγονός είναι, ότι ο Ψαλμωδός πίστευε ότι ο Ενώχ ήταν στον τάφο και γι’ αυτό κάνει αυτήν την ερώτηση.
Έτσι λοιπόν τι σημαίνει η φράση «για να μη δει θάνατο»; Προσέξτε ότι δεν είναι σε χρόνο Ενεστώτα, ότι αυτός «δεν είδε θάνατο», αλλά ότι «για να μη δει θάνατο»
Ιωάννης 8:51 - Φίλος
«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν κάποιος φυλάξει τον λόγο μου, δεν θα δει θάνατο στον αιώνα.»(Δέστε επίσης Ιωάννης ια:26).
Αυτή η φράση πρέπει να εννοεί "το δεύτερο θάνατο" δεδομένου ότι όλοι οι απόστολοι τήρησαν τα λόγια του Ιησού και όμως πέθαναν τον πρώτο θάνατο.
Βασισμένοι στο Εβραίους 9:27 «Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση·» και
Εβραίους ια:13 «Με πίστη πέθαναν όλοι αυτοί, χωρίς να πάρουν τις υποσχέσεις» πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Ενώχ πέθανε τον πρώτο θάνατο. Το να πιστεύουμε ότι ο Ενώχ δεν πέθανε είναι σαν να αρνούμαστε τον κύριο ισχυρισμό πολλών άλλων εδαφίων. Για παράδειγμα Ρωμαίους 5:12 «και με τον τρόπο αυτό ο θάνατος πέρασε μέσα σε όλους τούς ανθρώπους, για τον λόγο ότι όλοι αμάρτησαν·» και Ρωμαίους 5:14 «… ο θάνατος βασίλευσε από τον Αδάμ μέχρι τον Μωυσή κι επάνω σε όλους όσους δεν αμάρτησαν…».
Πρέπει να πιστέψουμε ότι ο Ενώχ δεν αμάρτησε; Πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν είχε καθαριστεί ακόμα από την αμαρτία με το αίμα του Ιησού θα μπορούσε να μπει στον ουρανό και να κατοικήσει στην παρουσία του Θεού;
Η μετάθεση του Ενώχ
Όμως τι γίνεται με την μετάθεσή του στην Εβραίους ια:5; Σημαίνει αυτό ότι εκείνος δεν πέθανε; Αυτό είναι που συμπεραίνουν απρόσεκτα οι περισσότεροι άνθρωποι χωρίς απόδειξη. Η Γραφή δεν λέει ότι ο Ενώχ πήγε στον ουρανό όταν μετετέθη. Αντίθετα, λέει «δεν βρέθηκε». Σύμφωνα με το Ελληνικό Λεξικό, «μεταθέτω» σημαίνει «βάζω ή τοποθετώ σε ένα άλλο μέρος, μεταφέρω». Πουθενά στη Γραφή η μετάθεση δεν σημαίνει ότι κάποιος καθίσταται αθάνατος.
Η ίδια ελληνική λέξη αποδίδεται με το «μετακομίστηκαν» στις Πράξεις ζ:16, όπου το σώμα του Ιακώβ «μετατέθηκε» ή «μετακομίστηκε» στη Συχέμ, όπου ετάφη! Η Γραφή λέει ότι ο Ιακώβ “μετετέθη” στο μέρος της ταφής. Ο Θεός πήρε τον Ενώχ, ο οποίος ήταν προφήτης στις ημέρες του, για να τον προστατέψει όπως έκανε πολλές φορές στη ζωή του Ηλία ή και τον έθαψε κάπου έτσι ώστε να μην βρίσκεται, ακριβώς όπως έκανε με το σώμα του Μωυσή στο Δευτερονόμιο λδ:6. Κανένας δεν γνωρίζει που βρίσκεται ο τάφος του Μωυσή ή του Ενώχ. Ο Θεός τους έκρυψε για λόγους γνωστούς μόνο σε Εκείνον.
Προσέξτε μια ακόμη απόδειξη του ότι «μεταθέτω» δεν σημαίνει καθιστώ αθάνατο. Ο Παύλος έγραψε ότι ο Πατήρ «μας ελευθέρωσε από τη εξουσία του σκότους, και μας μετέθεσε στην βασιλεία του αγαπητού αυτού υιού» (Κολοσσαείς α:13) Ο απόστολος Παύλος λέει ότι ήδη μετατέθηκε, μολονότι ήταν ακόμα φυσικά ζωντανός. Αν και ήταν κάποτε μέρος του σκότους αυτού του κόσμου, μετατέθηκε, έφυγε από το σκότος, μέσα στο φως της βασιλείας του Θεού ενώ ήταν φυσικά ζωντανός.
Στην ηλικία των 65 σύμφωνα με το μαζοριτικό κείμενο και σε ηλικία 165 ετών σύμφωνα με το κείμενο των Εβδομήκοντα (Ο΄) , ο Ενώχ απέκτησε ένα γιο με το όνομα Μαθουσάλα. Όμως πόσο καιρό περπάτησε ο Ενώχ με τον Θεό;
«και ο Ενώχ περπάτησε μαζί με τον Θεό, αφού γέννησε τον Μαθουσάλα, 300 χρόνια, και γέννησε γιους και θυγατέρες·»(Μαζοριτικό κείμενο)Γένεσις 5:22 - Φίλος
Διαφορετικά το κείμενο των Εβδομήκοντα (Ο΄) καταγράφει ότι "ο Ενώχ περπάτησε μαζί με τον Θεό, αφού γέννησε τον Μαθουσάλα, 200 χρόνια, και γέννησε γιους και θυγατέρες" Έτσι ο Ενώχ ακολούθησε τις οδούς του Θεού για τριακόσια χρόνια ή διακόσια χρόνια ανάλογα με τις διαφορετικές εκδοχές του κειμένου. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η εκδοχή των των Εβδομήκοντα (Ο΄) είναι πιο πιστή δεδομένου ότι μελετώντας τις προηγούμενες γενεαλογίες του πέμπτου κεφαλαίου της Γένεσης βρίσκουμε οι άντρες "να γεννούν¨ σε μεγαλύτερη των εκατό ετών ηλικία.
Προσέξτε ότι η Γραφή δεν αναφέρει ότι ο Ενώχ περπατά ακόμη με το Θεό. Λέει ότι ο Ενώχ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ με τον Θεό για διακόσια χρόνια, και ούτε ένα χρόνο παραπάνω. Γιατί; Επειδή «όλες οι μέρες του Ενώχ ήταν τριακόσια εξήντα πέντε χρόνια» (Γένεση ε:23). Ο Παύλος λέει στους Κολοσσαείς α:10 «για να περπατήσετε αντάξια στον Κύριο,». Ο Ενώχ περπάτησε με το Θεό και ευαρέστησε το Θεό. Αυτό είναι που εννοεί η Γραφή όταν λέει στη Γένεση ε:22,24 "ο Ενώχ περπάτησε μαζί με τον Θεό".
Α’ Κορινθίους ιε:20-23 λέει ότι όλοι πεθαίνουν και όλοι θα αναστηθούν αλλά ο Χριστός πρέπει να είναι η απαρχή. Ο Ενώχ δεν θα μπορούσε να είχε προηγηθεί από τον Ιησού Χριστό, ειδικά εάν αυτός ήταν ακόμα σάρκα και αίμα όπως λέει στα εδάφια 49-52.
Η Μεταμόρφωση
Τα μόνα κείμενα που απομένουν που προβληματίζουν τους ανθρώπους είναι εκείνα που σχετίζονται με τις εμφανίσεις του Μωυσή και του Ηλία στο όρος της μεταμόρφωσης με τον Ιησού. (Ματθαίος ιζ:1-9, Μάρκος θ:2-10, Λουκάς θ:28-36). Μετά την Μεταμόρφωση, ο Ιησούς είπε, ενώ έφευγαν από το όρος, «μην πείτε το όραμα σε κανέναν» (Ματθαίος ιζ:9). Ο Ιησούς ονομάζει την μεταμόρφωση όραμα! Ένα όραμα δεν είναι μια υλική πραγματικότητα, αλλά μια υπερφυσική εικόνα που μπορείς να την παρατηρήσεις με τα μάτια και ενώ βρίσκεσαι σε πνευματική έκσταση. Η ίδια Ελληνική λέξη για το «όραμα» χρησιμοποιήθηκε για το όραμα του Πέτρου με τα ακάθαρτα ζώα που καθαρίστηκαν (Πράξεις ι:3,17,19 ια:5). Δεν ήταν πραγματικοί αλλά μια υπερφυσική εικόνα. Στην περίπτωση της Μεταμόρφωσης ήταν ένα προφητικό όραμα που θα λάμβανε χώρα στο μέλλον. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης είδαν τον Υιό του Ανθρώπου δοξασμένο μέσα στη Βασιλεία Του μέσω μιας προφητικής όρασης. Παρακάτω είναι μερικά άλλα παραδείγματα:
"Και στον Παύλο φάνηκε κατά τη νύχτα ένα όραμα: Ένας άνδρας Μακεδόνας στεκόταν όρθιος, παρακαλώντας τον και λέγοντας: Διάβα στη Μακεδονία, και βοήθησέ μας.» Αυτό είναι κάτι επίσης που έπρεπε να συμβεί στο μέλλον." (Πράξεις 16:9 - Φίλος)
«Και ο Κύριος, διαμέσου οράματος, τη νύχτα, είπε στον Παύλο: Μη φοβάσαι, αλλά μίλα και μη σιωπήσεις· επειδή, εγώ είμαι μαζί σου, και κανένας δεν θα βάλει χέρι επάνω σου για να σε κακοποιήσει· δεδομένου ότι, έχω πολύ λαό μέσα σ' αυτή την πόλη.»Πράξεις 18:9-10 - Φίλος
Ο Ιησούς λέει στον Παύλο ότι, στο κοντινό μέλλον, κανένας δεν θα του έκανε κακό.
Τα οράματα δεν θα πρέπει να ερμηνεύονται σαν κυριολεξία. Για παράδειγμα κοιτάξτε στη Γένεση λζ:5-10. Όταν ο Ιωσήφ ονειρεύτηκε ότι «σηκώθηκε το δικό του δεμάτι, και στάθηκε όρθιο», και «τα δεμάτια των αδελφών του, αφού περιστράφηκαν, προσκύνησαν το δικό του» (εδάφιο 7), ή όταν ο Ιωσήφ ονειρεύτηκε ότι "ο ήλιος, και το φεγγάρι, και 11 αστέρια" προσκύνησαν τον Ιωσήφ (εδάφιο 9), είναι αυτό κυριολεκτικό; Όχι. Αυτό είναι ένα προφητικό όνειρο για κάτι που θα συνέβαινε στο μέλλον' όταν ο πατέρας, η μητέρα και τα αδέλφια του Ιωσήφ θα τον προσκυνούσαν σαν βασιλιά.
Ο προφήτης Ησαΐας είδε σε όραμα τον Κύριο Ιησού σαν Βασιλιά της Δόξας .
"Κατά το έτος εν ω απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς, είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, και το κράσπεδον αυτού εγέμισε τον ναόν. Άνωθεν [(Κύκλω στους Εβδομήκοντα (Ο΄)] αυτού ίσταντο Σεραφείμ ανά εξ πτέρυγας έχοντα έκαστον με τας δύο εκάλυπτε το πρόσωπον αυτού και με τας δύο εκάλυπτε τους πόδας αυτού και με τας δύο επέτα. Και έκραζε το εν προς το άλλο και έλεγεν, Άγιος, άγιος, άγιος ο Κύριος των δυνάμεων πάσα η γη είναι πλήρης της δόξης αυτού."(Ησ. 6:1-3 [Βάμβας])
"Αλλ' ενώ έκαμε τόσα θαύματα έμπροσθεν αυτών, δεν επίστευον εις αυτόν· διά να πληρωθή ο λόγος του προφήτου Ησαΐου, τον οποίον είπε· Κύριε, τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών; και ο βραχίων του Κυρίου εις τίνα απεκαλύφθη;
Διά τούτο δεν ηδύναντο να πιστεύωσι διότι πάλιν είπεν ο Ησαΐας·
Ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτών και εσκλήρυνε την καρδίαν αυτών, διά να μη ίδωσι με τους οφθαλμούς και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς. Ταύτα είπεν ο Ησαΐας, ότε είδε την δόξαν αυτού και ελάλησε περί αυτού."(Ιωάν. 12:37-41 [Βάμβας])
Και ο Μωϋσής και ο Ηλίας ήταν ακόμη στους τάφους τους, αλλά στο όραμα και οι αυτοί και ο Ιησούς έγιναν ορατοί με τη δόξα της Ανάστασης, και γεγονός στο οποίο ο Μωυσής και ο Ηλίας δεν είχαν επιτύχει ακόμα μέχρι εκείνη τη στιγμή.(Εβραίους ια:39)
Το όραμα δόθηκε στους μαθητές αφότου είχε μιλήσει ο Ιησούς για τη δόξα της αθανασίας στην επερχόμενη βασιλεία.
Μωυσής
Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Μωυσής πέθανε και ετάφη (Δευτερονόμιο λδ:5-6). Επομένως, για αυτόν το να έχει πάει στον ουρανό ενώ ο Ιησούς ήταν ακόμα στη σάρκα, ο Μωυσής έπρεπε να αναστηθεί από τους νεκρούς, να λάβει αιώνια ζωή, και να «ενδυθεί αθανασία».(Α΄ Κορινθίους ιε:53) Αλλά η Γραφή είναι σαφής στο ότι ο Ιησούς έπρεπε να ήταν ο πρώτος που θα ανασταινόταν σε αιώνια ζωή. Α΄ Κορινθίους ιε:20 «Αλλά, τώρα, ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς· έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί.»
Ο Απόστολος Παύλος είπε ότι ο Ιησούς έπρεπε να είναι «η απαρχή των κεκοιμημένων» και «για να γίνει σε όλα αυτός πρώτος»(Κολοσσαείς α:18). Εάν κάποιος προηγούνταν του Ιησού, τότε δεν θα ήταν ο Ιησούς ο πρωτότοκος των νεκρών. Αφού κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Ενώχ και ο Ηλίας δεν πέθαναν, αλλά ότι ο Μωυσής πράγματι πέθανε, τότε αυτό θα σήμαινε ότι ο Μωυσής είχε την υπεροχή έναντι του Ιησού Επομένως, αφού ο Ιησούς έπρεπε να είναι ο πρώτος που ανασταίνεται σε αιώνια ζωή και ο πρώτος που ανεβαίνει στον ουρανό και στέκεται ενώπιον του Θεού, ο Μωυσής πιθανόν δεν θα μπορούσε να ήταν στον ουρανό, ενώ ο Ιησούς ήταν στη γη.
Στην Εβραίους ια:23-28 μιλάει για το ότι ο Μωυσής έζησε με πίστη. Τώρα διαβάστε τα εδάφια 39-40, τα οποία λένε ότι ο Μωυσής δεν έλαβε την επαγγελία της ανάστασης σε αιώνια ζωή και τελειότητα. Αυτό θα έπρεπε να τακτοποιήσει όλους τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου. Τι μπορούμε να πούμε σχετικά με τον Μιχαήλ και τον Σατανά που φιλονικούσαν για το σώμα του Μωυσή; Στον Ιούδα.9 δεν λέει ότι ο Μιχαήλ νίκησε στη φιλονικία και μετά πήρε τον Μωυσή στον ουρανό. Αφού δεν υπάρχει καμιά αναφορά για ουρανό εδώ, ούτε σε όλο το βιβλίο του Ιούδα, δεν θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι «μεταφέρθηκε» εκεί.
www.themelios-lithos.gr
info@themelios-lithos.gr
Τι έγραψε πραγματικά ο Ματθαίος για το βάπτισμα στο Ματθαίο 28:19;
Τι έγραψε πραγματικά ο Ματθαίος,
"βαφτίζοντας τους στο όνομα του Πατέρα, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος,"
ή
"πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς ΕΝ ΤΩ ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΟΥ";
Αυτό το άρθρο είναι βασισμένο σε μια δημοσίευση που γράφτηκε αρχικά το 1961 και με τον τίτλο :
"Συλλογή στοιχείων Υπέρ και Κατά της Παραδοσιακής διατύπωσης
της φράσης που αφορά το βάπτισμα στο Ματθαίο 28:19 ".
Ο συντάκτης ήταν ένας εργάτης του ευαγγελίου, πιθανόν Διαμαρτυρόμενος. Υπέγραφε την εργασία του απλά ως Α. Ploughman. Έζησε στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Ο συντάκτης δεν είχε αντιμετωπίσει τίποτα που να εξετάζει την αυθεντικότητα του Ματθαίου 28:19, κατά τη διάρκεια των 50 ετών της βιβλικής του μελέτης εκτός από σπάνια και εξαντλημένα άρθρα, βιβλία και εγκυκλοπαίδειες . Δεν θα είχα λάβει υπόψη μου ποτέ αυτές τις πληροφορίες εάν δεν συνέβαινε ένας στενός μου φίλος να είναι αρκετά ενθουσιασμένος με τη σημασία των συμπερασμάτων που είχαν εξαχθεί. Σε αυτό το άρθρο, μόνο οι ασφαλείς ιστορικές αναφορές έχουν διατηρηθεί όπως γράφονται στην έρευνα του Ploughman.
Τι έγραψε πραγματικά ο Ματθαίος,
"βαφτίζοντας τους στο όνομα του Πατέρα, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος,"
ή
"πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς ΕΝ ΤΩ ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΟΥ";
Αυτό το άρθρο είναι βασισμένο σε μια δημοσίευση που γράφτηκε αρχικά το 1961 και με τον τίτλο :
"Συλλογή στοιχείων Υπέρ και Κατά της Παραδοσιακής διατύπωσης της φράσης που αφορά το βάπτισμα στο Ματθαίο 28:19 ".
Ο συντάκτης ήταν ένας εργάτης του ευαγγελίου, πιθανόν Διαμαρτυρόμενος. Υπέγραφε την εργασία του απλά ως Α. Ploughman. Έζησε στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Ο συντάκτης δεν είχε αντιμετωπίσει τίποτα που να εξετάζει την αυθεντικότητα του Ματθαίου 28:19, κατά τη διάρκεια των 50 ετών της βιβλικής του μελέτης εκτός από σπάνια και εξαντλημένα άρθρα, βιβλία και εγκυκλοπαίδειες . Δεν θα είχα λάβει υπόψη μου ποτέ αυτές τις πληροφορίες εάν δεν συνέβαινε ένας στενός μου φίλος να είναι αρκετά ενθουσιασμένος με τη σημασία των συμπερασμάτων που είχαν εξαχθεί. Σε αυτό το άρθρο, μόνο οι ασφαλείς ιστορικές αναφορές έχουν διατηρηθεί όπως γράφονται στην έρευνα του Ploughman.
Η εξέταση της αυθεντικότητας του Ματθαίου 28:19 δεν είναι ένα θέμα που εύκολα μπορεί ή δεν μπορεί να εξηγηθεί μέσα στο πλαίσιο των καθιερωμένων δογματικών απόψεων. Μάλλον, είναι θέμα ανακάλυψης των ίδιων των σκέψεων του Θεού μας, ενθυμούμενοι ότι οι αλήθειες Του, και όχι οι παραδόσεις μας, είναι αιώνιες.
Οι πληροφορίες που παρουσιάζονται είναι εξαιρετικά σχετικές με την πίστη μας. Η ποσότητα των πληροφοριών που υποστηρίζουν τα συμπεράσματα που παρουσιάζονται μπορεί να φανούν συντριπτικά, αλλά για το σοβαρό αναζητητή της αλήθειας, η αναζήτηση αξίζει την προσπάθεια.
Ελπίζω ότι θα επιτρέψετε τα γεγονότα, που περιλαμβάνονται σε αυτό το άρθρο, να σας εμπλέξουν στην έρευνα. Εάν ανακαλύψετε ότι δεν έχετε βαφτιστεί στο όνομα του αληθινού Θεού, και έχετε δεχτεί εσκεμμένα ένα υποκατάστατο, πώς ο Θεός θα αποκρινόταν;
Εντούτοις, πρέπει να αναφερθεί ότι δεν έχουμε κανένα γνωστό χειρόγραφο που γράφτηκε στον πρώτο, το δεύτερο ή ακόμα και τον τρίτο αιώνα. Υπάρχει ένα χάσμα πάνω από τριακόσια έτη ανάμεσα στο χρόνο που ο Ματθαίος έγραψε το ευαγγέλιο του και στα μεταγενέστερα αντίγραφα των χειρογράφων. (Διάρκεσε επίσης πάνω από τριακόσια έτη για την καθολική εκκλησία για να εξελιχθεί σε αυτό που οι "πρώτοι εκκλησιαστικοί πατέρες " το ήθελαν να γίνει.)
Ούτε ένα πρώιμο χειρόγραφο δεν είναι απαλλαγμένο από λάθη κειμένου. Μερικά έχουν μοναδικά λάθη’ άλλα χειρόγραφα αντιγράφηκαν εκτενώς και έχουν τα ίδια λάθη. Πάλι, ο στόχος μας είναι να εξετάσουμε όλα τα στοιχεία και να καθορίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ποιες ήταν οι αρχικές γνήσιες λέξεις. Κανoνίσαμε έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να κρίνει ποια φράση γράφτηκε από τον Ματθαίο: "Εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος " ή '' εν τω ονόματι μου (εις το όνομά μου )";
Δευτερονόμιον 4:2 - Φίλος (2)
"Δεν θα προσθέσετε στον λόγο που εγώ σας προστάζω
ούτε θα αφαιρέσετε απ' αυτόν
για να τηρείτε τις εντολές τού Κυρίου του Θεού σας,
που εγώ σας προστάζω."
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Η σημασία αυτού του θέματος παρουσιάζεται στο τελευταίο κεφάλαιο αυτού του τεύχους. Για περισσότερο από πενήντα χρόνια σαν σπουδαστής της Βίβλου, και ένας ερευνητής στον τομέα της Βιβλικής γνώσης, δεν έχω δει ή δεν έχω ακούσει τίποτα που να εξετάζει αυτό το ζήτημα της αυθεντικότητας του κειμένου του Ματθαίου 28:19, εκτός από σπάνια και εξαντλημένα άρθρα, βιβλία και εγκυκλοπαίδειες (απρόσιτες στους περισσότερους ανθρώπους).
Αυτή η συλλογή ενδιαφέρεται για το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ των Γραφών, και όχι για οποιαδήποτε διδασκαλία που προκύπτει σαν συνέπεια (αν και η πτυχή της διδασκαλίας θα προκύψει αναγκαστικά όταν εξετάζουμε την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ως προς τη γνησιότητα του κειμένου).
Η διδασκαλία είναι βασισμένη στο κείμενο των γραφών: αυτή η συλλογή των Μαρτυριών έχει σχέση με το κείμενο.
1η Ιανουαρίου 1962
Συγγραφέας Α. Ploughman,
Μπέρμιγχαμ, Αγγλία
Αρχικά δημοσιευμένο το 1962
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
(Παροιμίες 30:5)
"Κάθε λόγος του Θεού είναι καθαρός"
Επομένως κάθε πλαστή γραφή είναι ανίερη!
Ο Δαβίδ έγραψε:
Ψαλμοί 119:104 - Φίλος
«Από τις εντολές σου έγινα συνετός γι' αυτό, μίσησα κάθε δρόμο ψεύδους.»
Σημειώστε τη δύναμη της λέξης "γι΄ αυτό"! Εάν όπως ο Δαβίδ, αγαπήσουμε το Λόγο του Θεού, όπως αυτός έχει δοθεί, θα μισήσουμε την παραποιημένη γραφή (βλ. επίσης Ιερεμίας 15:19 , Ιεζεκιήλ 22:26, 44:23).
Πολλοί αντιμετώπισαν δυσκολία σχετικά με τη φρασεολογία του Ματθαίου 28:19, και έχουν γράψει σε εκδότες και περιοδικά. Οι περισσότεροι από τους εκδότες περιτύλιξαν τη δυσκολία με λέξεις, φράσεις, ιδέες, εκθέσεις και παραινέσεις, από τις οποίες όλες είναι καλές στην κατάλληλη τους θέση, αλλά όχι όταν συγκαλύπτουν για να αποκρύψουν μακριά τη δυσκολία.
Μια λαμπερή εξαίρεση στο γενικό κανόνα ήταν αυτή του Δρ. Thomas.
Μια επιστολή από τον J.R. Lithgow σε αυτό το θέμα που χρονολογείται την 28η Μαϊου 1855, (δημοσιεύθηκε στο "ΤΗΕ HERALD," Οκτώβριος 1855) παρέμεινε αναπάντητο για πολύ καιρό. Κάνουμε καλά να μην βιαστούμε για την πιθανή "εξήγηση."
Είναι τώρα γνωστό, και χωρίς τη παραμικρή αβεβαιότητα, ότι οι στίχοι στην Α΄ Ιωάννου 5:7-8 στο αρχαίο κείμενο και την αγγλική μετάφραση του βασιλιά Ιακώβου (King James Version) περιέχουν το πλαστό κείμενο:
"Μέχρι τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα το κείμενο «των τριών μαρτύρων» του Α΄ Ιωάννου 5:7-8 μοιράστηκε με το Ματθαίος 28:19 το ανίερο έργο να προμηθεύσει βιβλική μαρτυρία για τη Τριάδα. ...( οι πλαστές λέξεις) εγκαταλείπονται τώρα από όλες τις εκκλησιαστικές αρχές εκτός από τον Πάπα της Ρώμης. Σαν συνέπεια ολόκληρο το βάρος της παρουσίασης αποδείξεων για την Τριάδα έρχεται καθυστερημένα να στηριχτεί στο Ματθαίος 28:19 (F.C. Conybeare)."
Αλλά είναι το όνομα-φράση στο Ματθαίος 28:19 παρόμοια πλαστή, ή είναι γνήσια;
Ας αφήσουμε τον αναγνώστη να κρίνει ύστερα από την εξέταση των στοιχείων.
2.) Στην κριτική του κειμένου γενικά Οι Μαρτυρίες που παρουσιάζονται εδώ θα είναι τεσσάρων ειδών:
1) Γραπτά αρχαία χειρόγραφα
2) Εκδόσεις
3) Αναφορές
4) Εσωτερικές μαρτυρίες
Τα περισσότερα βοηθήματα της Αγίας Γραφής περιέχουν μια συνοπτική εξήγηση των μεθόδων της κριτικής των κειμένων. Παραδείγματος χάριν, το SWETE, στις "Ενισχύσεις στο σπουδαστή" στη Βίβλο Variorum λέει: "Το κείμενο της Καινής διαθήκης στηρίζεται επάνω στη συνδυασμένη μαρτυρία των ρευμάτων των αποδεικτικών στοιχείων, διασωζόμενων γραπτών χειρογράφων, των γνησίων ελληνικών, αρχαίων εκδόσεων, και των "πατερικών" αναφορών, δηλ. παραπομπές που παρατίθενται σε μια σειρά αρχαίων χριστιανών συγγραφέων γνωστή ως "Πατέρες."
Σχετικά με το αρχαία γραπτά χειρόγραφα: "Τα πρωτότυπα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης χάθηκαν πιθανώς μετά από μερικά έτη αφότου γράφτηκαν. Κανένας χριστιανός συγγραφέας των πρώτων χρόνων δεν προσφεύγει σ' αυτά σαν να είναι ήδη υπάρχοντα, ......οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να αντιληφθούν την σπουδαιότητά τους για τους μεταγενέστερους."
Σχετικά με τις μεταφράσεις: “Eπόμενα σε σημασία στα γραπτά πρωτότυπα χειρόγραφο, κανάλια για τη μετάδοση του κειμένου της ελληνικής διαθήκης, πρέπει να τοποθετηθούν οι αρχαίες μεταφράσεις-ερμηνείες, οι οποίες έγιναν από τα ελληνικά χειρόγραφα, στις περισσότερες περιπτώσεις παλαιότερα από οποιαδήποτε έχουμε τώρα. Οι αρχαίες Λατινικές και Συριακές μεταφράσεις ανήκουν στο δεύτερο αιώνα, και μας φέρνουν πίσω στη διάρκεια της ζωής μερικών από τους άμεσους διαδόχους των Αποστόλων."
Σχετικά με τα «Πατερικά» γραπτά:
"Τόσο εκτενείς είναι οι αναφορές της Καινής Διαθήκης στους Έλληνες και Λατίνους χριστιανούς συγγραφείς των πρώτων πέντε αιώνων που θα ήταν δυνατό, σε περίπτωση που όλα τα γραπτά πρωτότυπα χειρόγραφα του Κανόνα έχουν χαθεί, να ανακτηθεί σχεδόν το σύνολο του κειμένου από αυτήν την πηγή μόνο... παραμένει ένας μεγάλος αριθμός περιπτώσεων στον οποίο η «πατερική αυθεντικότητα» συντελεί ουσιαστικά για να στρέψει την ζυγαριά υπέρ ενός διαφιλονικούμενου αναγνώσματος, ή εναντίον του.»
Όσον αφορά το Ματθαίος 28:19 : «H Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας και της Ηθικής λέει: είναι το κεντρικό κομμάτι της απόδειξης για την παραδοσιακή (τριαδική) άποψη. Εάν ήταν αδιαφιλονίκητο, αυτό φυσικά θα ήταν αποφασιστικό, αλλά η αξιοπιστία του αμφισβητείται βάσει της κριτικής του κειμένου, της λογοτεχνικής κριτικής και της ιστορικής κριτικής." (Σημείωση του συντάκτη: η παρουσία της λέξης * βαπτίζοντες * στο Ματθαίος 28:19 επίσης αμφισβητείται, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε τώρα για αυτό το σημείο, γιατί πολλά άλλα χωρία υποστηρίζουν την αλήθεια σχετικά με το βάπτισμα).
Εάν το όνομα-φράση του Ματθαίου κη:19 είναι γνήσια ή πλαστή μπορεί να αποφασιστεί μόνο από τη μαρτυρία των αρχαίων πρωτότυπων χειρόγραφων, των μεταφράσεων, των πατρολογικών γραπτών, και από αυτό που θεωρείται ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ. Ας εξετάσουμε λοιπόν τη μαρτυρία ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ. 3.)
Μαρτυρία από το αρχαία γραπτά χειρόγραφα για το τριαδικό όνομα:
Τα δύο πιό αρχαιότερα γραπτά χειρόγραφα, που έχουν σωθεί [Σιναϊτικός(Sinaiticus) και Βατικανός(Vaticanus) κώδικας], που γράφτηκαν τον 4ο αιώνα, και τα δύο περιλαμβάνουν το τέλος του Ματθαίου καθώς επίσης περιέχουν και το τριαδικό όνομα. "Σε όλα τα υπάρχοντα αρχαία γραπτά χειρόγραφα ... το κείμενο βρίσκεται στην παραδοσιακή (Τριαδική) μορφή ...αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι τα καλύτερα χειρόγραφα, και η Αρχαία Αφρικάνικη Λατινική και η Αρχαία Συριακή έκδοση είναι ελλατωματική σ΄ αυτό το σημείο»(Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας και της Ηθικής).
Ενάντια στο τριαδικό όνομα: Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στο αρχαία γραπτά χειρόγραφα που να έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα. ΑΛΛΑ Πρέπει να αναφερθεί ότι δεν έχουμε κανένα χειρόγραφο που να γράφτηκε στον πρώτο, τον δεύτερο, ή τον τρίτο αιώνα. Υπάρχει ένα χάσμα τριών ολόκληρων αιώνων μεταξύ του χειρογράφου του Ματθαίου και των πιο πρώιμων αρχαίων γραπτών αντιγράφων που περιέχουν το τριαδικό όνομα . Πρέπει να αναφερθεί ότι ούτε ένα πρώιμο χειρόγραφο δεν είναι απαλλαγμένο από κάποιο λάθος κειμένου. Μερικά παρουσιάζουν παράδοξα λάθη, και άλλα που αντιγράφτηκαν εκτεταμένα και παρουσιάζουν τα ίδια λάθη.
Ο κριτικός κειμένου στοχεύει να αναπαραγάγει από μια εξέταση όλων των στοιχείων ποιες ήταν πιθανώς οι πρωτότυπες λέξεις. Αλλά από τα γεγονότα που καταγράφονται, είναι δυνατόν όλα τα υπάρχοντα χειρόγραφα να έχουν από κοινού ένα ή περισσότερα λάθη κειμένου. Αυτό το γεγονός πρέπει να αναγνωριστεί, παρά τους όποιους δισταγμούς.
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι όλες οι Γραφές από την Γένεση μέχρι το Μαλαχία δεν κάνουν αναφορά σε ένα Τριαδικό Θεό, και ότι από τον Μάρκο μέχρι την Αποκάλυψη επίσης δεν βρίσκουμε καμία μαρτυρία για την Τριάδα, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την πιθανότητα ότι όλα τα υπάρχοντα χειρόγραφα μπορεί να έχουν ένα ή περισσότερα κοινά λάθη κειμένου.
Ένα άλλο γεγονός που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι ότι κατά τη διάρκεια εκείνου του χρονικού χάσματος των τριακοσίων ετών ευδοκίμησε η ψευδοδιδασκαλία και αναπτύχθηκε στη διάρκεια της μεγάλης αποστασίας.
Επιπλέον "Τα Ελληνικά Χειρόγραφα του κειμένου της Καινής Διαθήκης» τροποποιούνταν συχνά από τους γραφείς, οι οποίοι έβαζαν μέσα σε αυτά τα αναγνώσματα που ήταν γνωστά σε αυτούς, και τα οποία θεωρούσαν ότι είναι τα σωστά αναγνώσματα ( Δρ C. R. Gregory, ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς κειμένου)." Αλλά αυτή η άποψη εξετάζεται σε ένα επόμενο κεφάλαιο. Ένας άλλος συγγραφέας είπε : "Βαδίζουμε ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός όταν προτείνουμε να δώσουμε βαρύτητα στα χειρόγραφα, όχι σύμφωνα με την χρονολογία τους, αλλά σύμφωνα με την χρονολογία του κειμένου που περιέχουν.
Στον Tregelles πρέπει να αποδοθεί η τιμή της εισαγωγής αυτής της μεθόδου διαδικασίας, την οποία αυτός κατάλληλα ονόμασε "συγκριτική κριτική." Είναι μια αληθινά επιστημονική μέθοδος, και μας οδηγεί για πρώτη φορά σε ασφαλή αποτελέσματα. ..Αλλά μια μικρή εξέταση θα μας πείσει ότι σαν ένα εργαλείο κριτικής, αυτή η μέθοδος είναι κάθε άλλο παρά τέλεια. Θα μας εφοδιάσει με ένα κείμενο που είναι ευαπόδεικτα αρχαίο, και αυτό, σαν ένα βήμα προς το αληθινό κείμενο, είναι ένα πολύ σημαντικό κέρδος. Είναι κάτι σημαντικό να προσεγγίζεις ένα κείμενο που είναι σίγουρα του τρίτου ή του δεύτερου αιώνα. Αλλά το ΜΟΝΟ που μπορεί να υποτεθεί είναι ότι ήταν ένα ιδιόχειρο κείμενο. Εάν αποδείξουμε ότι ένα κείμενο είναι αρχαιότερο από τον τέταρτο αιώνα, που υπήρχε στον τρίτο αιώνα ή καλύτερα ακόμα στο δεύτερο αιώνα , δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ακόμα ότι δεν έχει παραποιηθεί. Τόσο μακριά από αυτό, εντούτοις, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι τα πολύ χονδροειδή λάθη που έχουν παραμορφώσει ακόμη το κείμενο είχαν εισαχθεί ήδη στο δεύτερο αιώνα. ... Εάν η λύδια λίθος μας αποκαλύπτει μόνο κείμενα που είναι αρχαία, δεν μπορούμε να ελπίζουμε να εξασφαλίσουμε για το αποτέλεσμά μας τίποτα άλλο παρά ένα αρχαίο κείμενο. Αυτό που επιθυμούμε εντούτοις, δεν είναι απλά ένα αρχαίο αλλά ένα γνήσιο κείμενο." Φυσικά, όταν μιλά για τα "χονδροειδή λάθη" ο συγγραφέας δεν μιλά για τα λάθη της διδασκαλίας, αλλά, σαν κριτικός κειμένου, των λαθών στο ίδιο το κείμενο. Το θέμα της αλλοίωσης του κειμένου των Γραφών ταυτόχρονα με τη αλλοίωση της διδασκαλίας στις αποστατημένες εκκλησίες εξετάζεται σε ένα επόμενο κεφάλαιο.
Πριν φθάσουμε σε οποιαδήποτε συμπέρασμα, αφήνουμε τον αναγνώστη να εξετάσει τα στοιχεία των εκδόσεων, καθώς μερικές από αυτές είναι πρωιμότερες από οποιαδήποτε από τα πρωτότυπα αρχαία χειρόγραφα. Αλλά πρώτα δείτε τι συνέβη στα αρχαία πρωτότυπα χειρόγραφα. 4.)
Τι συνέβη στα πιo πρώιμα αρχαία πρωτότυπα χειρόγραφα; Γιατί δεν έχουμε κανένα αντίγραφο των Γραφών γραμμένο νωρίτερα από τον 5ο αιώνα (εκτός από τα δύο που γράφτηκαν τον 4ο αιώνα);
Η ακόλουθη αναφορά θα δώσει την απάντηση: "ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. διέταξε να καούν όλα τα ιερά βιβλία ... αλλά επέζησαν αρκετά για να μεταδοθεί το κείμενο (Swete σε Variorum "Aids")" "Ένας από τους λόγους για τους οποίους κανένα από τα πρώιμα αρχαία πρωτότυπα χειρόγραφα. δεν έχει ανακαλυφθεί είναι ότι, όταν βρίσκονταν, καίγονταν από τους διώκτες των Χριστιανών: Ο Ευσέβιος γράφει: "Είδα με τα ίδια μου τα μάτια οι οίκοι της προσευχής να γκρεμίζονται και να ισοπεδώνονται εκ θεμελίων, και οι Θεόπνευστες και Iερές Γραφές να παραδίνονται στην πυρά στην υπαίθρια αγορά (η Α.Ε. VIII 2.)."
" Ανάμεσα σε τέτοιες αντιλήψεις δεν θα μπορούσε να αποτύχει να μάθει ποια βιβλία οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι είναι πιο πολύτιμα κι απ' τις ζωές τους (Δρ Westcott: Γενική έρευνα για την Ιστορία του Κανόνα της Καινής Διαθήκης., σελ. 383). " 5.)
Μαρτυρίες των εκδόσεων για το τρισυπόστατο όνομα: Όλες οι υπάρχουσες εκδόσεις που περιέχουν το τέλος του Ματθαίου περιέχουν το τριαδικό όνομα. ΑΛΛΑ "Σε όλες τις υπάρχουσες εκδόσεις το κείμενο βρίσκεται στην παραδοσιακή (τριαδική) μορφή, αν και πρέπει να αναφερθεί ότι η Αφρικανική αρχαία Λατινική και η αρχαία Συριακή έκδοση είναι ελαττωματικές σε αυτό το σημείο"(Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας και της Ηθικής).
«Πάλι... στους μόνους κώδικες που θα ήταν ακόμα και πιθανό να διατηρηθεί μια παλαιότερη γραφή, δηλαδή τον Σιναϊτικό Συριακό και το αρχαιότερο Λατινικό Χειρόγραφο, οι σελίδες που περιείχαν το τέλος του Ματθαίου έχουν εξαφανιστεί.» (F.C. Conybeare)
Έτσι ώστε δεν έχουμε κανένα χειρόγραφο νωρίτερα από τον 4ο αιώνα, και στην περίπτωση αυτών των δύο προηγούμενων εκδόσεων η τελευταία σελίδα του Ματθαίου έχει καταστραφεί; Σε αυτές τις περιστάσεις πρέπει να στραφούμε στις πρώιμες αναφορές, που χαρακτηρίζονται "Πατερικά Κείμενα" και να εξετάσουμε τα στοιχεία τους, για να δούμε πώς ανέφεραν το Ματθαίος 28:19, και αυτό θα προχωρήσουμε να κάνουμε 6.)
Μαρτυρία των πρώιμων συγγραφέων "Κατά τη διάρκεια της μελέτης μου ήμουν σε θέση να τεκμηριώσω αυτές τις αμφιβολίες της αυθεντικότητας του κειμένου του Ματθαίου 28:19 με την προσκόμιση των πατερικών μαρτυριών ενάντια σε αυτό, που βαρύνουν τόσο, που στο μέλλον οι πιο συντηρητικοί των θεολόγων θα αποφύγουν εντελώς να στηρίξουν σ' αυτό οποιοδήποτε δογματικό κατασκεύασμα, ενώ οι πιο ενήμεροι θα το απορρίψουν εντελώς τόσο όσο έχουν κάνει και με το παρεμφερές-πλαστό κείμενό «των τριών μαρτύρων» του Α΄ Ιωάννου 5:7-8»(F.C. Conybeare στο περιοδικό Hibbert).
Πόσο ισχύει αυτό; Ποια είναι τα γεγονότα; Ενώ δεν υπάρχει κανένα χειρόγραφο των τριών πρώτων αιώνων, έχουμε τα γραπτά τουλάχιστον δύο ανθρώπων που πραγματικά κατείχαν, ή είχαν πρόσβαση στα αρχαία πρωτότυπα χειρόγραφα. πολύ νωρίτερα από τα μεταγενέστερα που υπάρχουν σήμερα. Και υπήρξαν άλλοι που ανέφεραν το χωρίο του Ματθαίου 28:19 σε εκείνους τους πρόωρους καιρούς.
Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι;
Πότε έγραψαν;
Είχαν πρόσβαση σε πολύ πρώιμα αρχαία πρωτότυπα χειρόγραφα.;
Ήταν αξιόπιστοι και ακριβείς;
Πώς ανέφεραν το Ματθαίος 28:19;
Αυτές είναι οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν.
Προτείνεται να τεθεί εμπρός η μαρτυρία από τους παρακάτω, είτε από απευθείας αναφορά από τα γραπτά τους, είτε έμμεσα μέσω των γραπτών των συγχρόνων τους, δηλαδή του Ευσέβιου της Καισαρείας,
του άγνωστου συγγραφέα του «Επαναβαπτίσματος» (De Rebaptismate),
του Ωριγένη, του Κλήμεντα της Αλεξάνδρειας,
του Ιουστίνου του μάρτυρα,
του Μακεδόνιου,
του Ευνόμιου
και του Αφραάτη.
ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ μια ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ .
Ας δηλωθεί με έμφαση, ότι εάν η υπό εξέταση ερώτηση ήταν θεολογική, η μαρτυρία αυτών των "πατέρων" δεν θα ήταν καμίας οποιασδήποτε αξίας. Η διδασκαλία μας πρέπει να αποκτάται από τον καθαρό Λόγο του Θεού μόνο, και όχι από οποιαδήποτε άλλη πηγή. Αυτοί οι αποκαλούμενοι "πατέρες" έζησαν σε μια εποχή θεολογικού σκοταδιού, και όταν έχουμε το φως της Γραφής είναι ανόητο να ερευνούμε ανάμεσα στο αμυδρό φωτισμένο με κεριά σκοτάδι των θεολόγων.
Το ενδιαφέρον μας είναι να ανακαλύψουμε τι έγραψε ο Ματθαίος στο τέλος του βιβλίου του. Προτού ασχοληθούμε με τους άλλους συγγραφείς, ας εξετάσουμε τον Ευσέβιο ως προς την ακεραιότητα και την αξιοπιστία του ως μάρτυρα, βλέποντας ότι σε αυτήν την έρευνα είναι ένας μάρτυρας κλειδί. Υπήρξαν διάφορα άτομα με το όνομα Ευσέβιος. Αυτός για τον οποίο ενδιαφερόμαστε είναι γνωστός ως Ευσέβιος Παμφυλίας, ή Ευσέβιος Καισαρείας. Γεννήθηκε περίπου το 270 μ.Χ. και πέθανε περίπου το 340 μ.Χ. . Έζησε σε περιόδους του άκρατου πνευματικού σκοταδιού, ήταν τριαδικός, και αργότερα στη ζωή του βοήθησε στην προετοιμασία της Συνόδου της Νικαίας.
Παρακάτω ακολουθεί η άποψη των ιστορικών και άλλων όσο αφορά αυτόν.
"Ο Ευσέβιος Καισαρείας, στο οποίο χρωστάμε τη διατήρηση τόσων πολλών σύγχρονων έργων της αρχαιότητας, πολλά από τα οποία θα έπρεπε να είχαν χαθεί αν αυτός δεν τα συγκέντρωνε και δεν τα εξέδιδε. " (Robert Roberts, Good Company, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 10).
"Ο Ευσέβιος, ο μεγαλύτερος Έλληνας εκκλησιαστικός δάσκαλος και ο πιο πολυμαθής θεολόγος του καιρού του... εργάστηκε ακούραστα για την αποδοχή του αγνού Λόγου της Καινής Διαθήκης όπως παραδόθηκε από τους αποστόλους. Ο Ευσέβιος... στηρίζεται μόνο επάνω στα αρχαία χειρόγραφα, και πάντα ανοιχτά ομολογεί την αλήθεια όταν δεν μπορεί να βρει ικανοποιητική μαρτυρία"(Ε. Κ. στο Christadelphian Monatshefte, Αύγουστος 1923, Fraternal Visitor, Ιούνιος 1924).
"Ο Ευσέβιος ο Παμφυλίας, επίσκοπος της Καισάρειας στην Παλαιστίνη, ένας άνθρωπος αξιοθαύμαστης γνώσης και πολυμάθειας, και που έχει αποκτήσει την αθάνατη φήμη για τις εργασίες του πάνω στην εκκλησιαστική ιστορία, και σε άλλους κλάδους της θεολογικής γνώσης." Κεφάλαιο 2, 9... μέχρι περίπου 40 ετών ανέπτυξε μεγάλη φιλία με το μάρτυρα Πάμφυλο, ένα πολυμαθή και αφιερωμένο άνθρωπο από την Καισάρεια, και ιδρυτή μιας εκτενούς βιβλιοθήκης εκεί, από την οποία ο Ευσέβιος άντλησε το απέραντο υπόβαθρο της γνώσης του. Ο Ευσέβιος ήταν αμερόληπτος ιστορικός, και είχε πρόσβαση στις καλύτερες πηγές για τη σύνθεση και σύνταξη μιας σωστής ιστορίας, όσο το επέτρεπε η ηλικία του " ( Δρ Westcott, General Survey of the History of the Canon of the New Testament, page).
" Ο Ευσέβιος, στον οποίου τον ζήλο οφείλουμε το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που είναι γνωστά για την ιστορία της Καινής Διαθήκης" ( Peake's Bible Commentary, 1929,page 596).
"Ο σημαντικότερος συγγραφέας στο πρώτο τέταρτο του τέταρτου αιώνα ήταν ο Ευσέβιος από τη Καισάρεια .Ο Ευσέβιος ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπος άνθρωπος ή ανεξάρτητος στις κρίσεις του. Αλλά διαβάστηκε ευρέως στην ελληνική χριστιανική λογοτεχνία του δεύτερου και τρίτου αιώνα, ο όγκος της οποίας έχει τώρα ανεπανόρθωτα χαθεί, και οι επόμενες γενιές οφείλουν ένα βαθύ χρέος στην ειλικρινή του, εάν και κάπως μπερδεμένη, και κατά καιρούς με όχι λίγη προκατάληψη, πολυμάθεια του"(Dictionary of Christian Biography and Literature).
"Μερικές εκατοντάδες έργα, αρκετά από αυτά πολύ μεγάλα, αναφέρονται είτε άμεσα είτε έμμεσα ότι διαβάστηκαν (από τον Ευσέβιο). Σε πολλές περιπτώσεις θα διάβαζε μια ολόκληρη πραγματεία χάριν μιας ή δύο ιστορικών παρατηρήσεων, και πρέπει να είχε ψάξει πολλές άλλες χωρίς να έχει βρει τίποτα που να εξυπηρετεί το σκοπό του...
Είναι δευτερεύουσας η ζωτικής σημασίας η ερώτηση για την ειλικρίνεια του Ευσέβιου. Κατάστρεφε το υλικό του ή όχι; Ο σαρκασμός του Γίββωνα [Decline and Fall (Η παρακμή και η πτώση) κεφ. 16] είναι ευρέως γνωστός ... Τα χωρία στα οποία αναφέρεται ο Γίββωνας δεν επιβεβαιώνουν την κατηγορία του... Ο Ευσέβιος ικανοποιείται με το να καταδικάζει αυτές τις αμαρτίες ... με γενικούς όρους χωρίς να επεισέρχεται σε λεπτομέρειες ...αλλά δεν αμφιβάλλει για την τιμιότητά του.(Mosheim, στην σημείωση του εκδότη) «Ο Ευσέβιος ήταν αμερόληπτος ιστορικός, και είχε πρόσβαση στις καλύτερες πηγές για τη σύνθεση και σύνταξη μιας σωστής ιστορίας, όσο το επέτρεπε η ηλικία του.»(Mosheim)
"Από τις «πατερικές μαρτυρίες» για το κείμενο της Καινής Διαθήκης όπως παρουσιάζεται στα ελληνικό χειρόγραφα, περίπου από το 300-340, κανένα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο του Ευσεβίου Καισαρείας, γιατί αυτός διατηρούσε τη μεγαλύτερη χριστιανική βιβλιοθήκη εκείνης της εποχής, αυτή που συγκεκριμένα ο Ωριγένης και ο Πάμφιλος είχαν συλλέξει. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι από αυτήν την μοναδική συλλογή χειρογράφων στην Καισάρεια προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος της επιζώσας λογοτεχνίας της περιόδου ενάντια στην Σύνοδο της Νίκαιας. . Στη βιβλιοθήκη του, ο Ευσέβιος πρέπει να χρησιμοποιούσε συνήθως κώδικες των Ευαγγελίων παλαιότερους κατά διακόσια έτη από τους μεταγενέστερους με κεφαλαία γράμματα (uncials) που έχουμε τώρα στις βιβλιοθήκες μας "(F.C. Conybeare στο The Hibbert Journal, Οκτώβριος 1902).
Αυτά όσον αφορά για την τιμιότητα, τη ικανότητα, και την ευκαιρία του Ευσέβιου ως μάρτυρα για το κείμενο της Καινής Διαθήκης. Τώρα είμαστε έτοιμοι να εξετάσουμε τη μαρτυρία του για το κείμενο του Ματθαίου 28:19.
Η Μαρτυρία του Ευσέβιου.
Έχοντας παρουσιάσει τον πρώτο μάρτυρα, είναι χρόνος να εξακριβώσουμε τι έγραψε σχετικά με το χωρίο του Ματθαίου 28:19. Σύμφωνα με το Ludwig Knupfer συντάκτη του Christadelphian Monatshefte, ο Ευσέβιος, μεταξύ των πολλών άλλων γραφών του, σύνταξε μια συλλογή των αλλοιωμένων και παραφθαρμένων κειμένων της Αγίας Γραφής και : "η σοβαρότερη από όλες τις παραποιήσεις που καταγγέλθηκε από αυτόν, είναι χωρίς αμφιβολία το παραδοσιακό ανάγνωσμα του Ματθαίου 28:19.." Το υλικό που είχε ως πηγή χάθηκε, όπως αργότερα έγραψε : ....διαμέσου των γεγονότων του πολέμου έχασα όλα τα αρχεία μου και άλλο υλικό που είχε σχέση με το περιοδικό. Η επίμονη έρευνα έχει αποτύχει να επισημάνει τη σύνταξη που αναφέρεται, και ο Knupfer, ο συντάκτης, έχει αφήσει την τελευταία καναδική διεύθυνσή του χωρίς ένα ίχνος. Αλλά σοβαρές πηγές αναφέρουν μια εργασία που τιτλοφορείται «ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ στα ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ή ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ σε ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ» και μια άλλη εργασία για τα «ΠΕΡΙΈΧΟΜΕΝΑ ΤΜΗΜΑΤΑ των ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ».
Σύμφωνα με τον F.C. Conybeare, " Ο Ευσέβιος αναφέρει αυτό το κείμενο επανειλημμένα στις εργασίες του που γράφτηκαν μεταξύ 300 και 336, δηλαδή στα μακροσκελή σχόλιά του στους Ψαλμούς, στον Ησαΐα, το Demonstratio Evangelica, στα «Θεοφάνεια» του... στη διάσημη του «Ιστορία της Εκκλησίας» και στον πανηγυρικό του λόγο για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Μετά από μια μετριοπαθή αναζήτηση σε αυτές τις εργασίες του Ευσέβιου, έχω βρει δεκαοχτώ παραπομπές του Ματθαίου 28:19, και πάντα στην ακόλουθη μορφή:
Ματθαίος 28:19 - Αρχαίο « πορευθεντες ουν μαθητευσατε παντα τα εθνη εν τω ονοματι μου, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην"
H έρευνα του Ploughman ανακάλυψε όλα αυτά τα χωρία εκτός από ένα που είναι σε μια σειρά που δημοσιεύθηκε από τον Mai σε ένα γερμανικό περιοδικό, το Zeitschrift fur die neutestamentliche Wissenschaft(Το Περιοδικό για την Επιστήμη της Καινής Διαθήκης), που εκδόθηκε από τον Erwin Preuschen στo Ντάρμσταντ στα 1901, και ο Ευσέβιος δεν ικανοποιείται μόνο να αναφέρει το εδάφιο σ' αυτήν την μορφή, αλλά το σχολιάζει περισσότερο από μία φορά με τέτοιο τρόπο ώστε να δείξει πόσο μεγάλη σημασία δίνει στη φράση "εν τω ονοματί μου." Έτσι στο Demonstratio Evangelica έγραψε τα παρακάτω (col. 240, σελ. 136): "Γιατί δεν τους διάταξε « να μαθητεύσουν πάντα τα έθνη» απλά και χωρίς όρους, αλλά με την αναγκαία προσθήκη "στο όνομά του".
Γιατί τόσο μεγάλο ήταν το πλεονέκτημα που συνδέθηκε με το Όνομά Του που ο απόστολος λέει, «ο Θεός έδωσε (απένειμε) σε αυτόν το υπερπάν όνομα, που στο όνομα του Ιησού θα κλίνει κάθε γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων». Ήταν σωστό επομένως ότι έπρεπε να υπογραμμίσει το πλεονέκτημα της δύναμης που κατοικεί στο Όνομά Του αλλά που κρύβεται από τους πολλούς, και επομένως να πει στους αποστόλους του, «υπάγετε και μαθητεύσατε πάντα τα έθνη στο Όνομά Μου.»
Ο Conybeare προχωρά: (στο περιοδικό Hibbert, 1902, σελ.105): "είναι εμφανές ότι αυτό ήταν το κείμενο που βρέθηκε από τον Ευσέβιο σε πολύ αρχαίους κώδικες που είχαν συλλεχθεί πενήντα έως και εκατόν πενήντα χρόνια πριν από τη γέννησή του από τους μεγάλους προκατόχους του(σημ. μετ. :δηλ. τον Πάμφυλο και τον Ωριγένη). Δεν είχε ακούσει ποτέ καμιά άλλη μορφή κειμένου, και δεν ήξερε τίποτα άλλο έως ώτου επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη και παρευρέθηκε στη Σύνοδο της Νίκαιας.Τότε σε δύο αμφιλεγόμενα έργα που γράφτηκαν στα βαθειά γηρατειά του, και με τον τίτλο, το ένα, "Κατά του Μαρκέλλου της Αγκύρας" και το άλλο "Για τη Θεολογία της Εκκλησίας," χρησιμοποίησε το γνωστό ανάγνωσμα. Ένα άλλο γραπτό του το περιέχει επίσης, δηλαδή μια επιστολή γραμμένη, αφού τελείωσε η Σύνοδος της Νίκαιας, προς στην μητρόπολή του την Καισάρεια."
Στην Κριτική του Κειμένου της Καινής Διαθήκης ο Conybeare γράφει: "Είναι σαφές, επομένως, ότι το αρχαίο ελληνικό χειρόγραφο που ο Ευσέβιος κληρονόμησε από τον προκάτοχό του, Πάμφυλο, στην Καισάρεια στην Παλαιστίνη, κατά κάποιο τρόπο διατήρησε τουλάχιστον την αρχική ανάγνωση, στην οποία δεν υπήρξε καμία αναφορά είτε του βαπτίσματος είτε του Πατέρα, του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος. Έχει υποτεθεί από το Δρ. Davidson, το Δρ. Martineau, τον κοσμήτορα του Westminister, και από τον καθηγητή Harnack (για να αναφέρουμε μερικά ονόματα από τα πολλά) ότι εδώ το αναφερόμενο κείμενο δεν θα μπορούσε να περιέχει τα ίδια τα λόγια του Ιησού, μέχρι ότου κανείς άλλος εκτός από τον Δρ. Burgon, που κράτησε την ανακάλυψη για τον εαυτό του, ανακάλυψε τη Ευσεβιανή μορφή του γνωστού χωρίου,."
Φυσικά μια αντίδραση εγέρθηκε από το Δρ. Chase, επίσκοπο του Ely, "ο οποίος υποστηρίζει ότι ο Ευσέβιος βρήκε το Textus Receptus (παραδοσιακό κείμενο) στα χειρόγραφά του, αλλά αντικατέστησε τον συντομώτερο τύπο στα έργα του από φόβο μήπως εκχυδαϊστεί και κοινολογηθεί ο ιερός τριαδικός τύπος." Είναι ενδιαφέρον να βρίσκουμε έναν σύγχρονο Επίσκοπο που να αναβιώνει το ίδιο το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε 150 έτη πριν, για να υποστηρίξει το παραχαραγμένο χωρίο της Α΄ Ιωάννου κεφ. ε:7-8.
Σύμφωνα με τον Porson (σε μια εισαγωγή στις επιστολές του): "Ο Bengel... παραδέχτηκε ότι οι λέξεις (οι τρεις μάρτυρες) δεν υπάρχουν σε κανένα γνήσιο αρχαίο ελληνικό χειρόγραφο... σίγουρα, τότε, το εδάφιο είναι πλαστό! Σημ.:αυτός ο μορφωμένος άνθρωπος βρίσκει έναν τρόπο διαφυγής. Το χωρίο ήταν τόσο θείο και μυστήριο στη φύση του, που η μυστική πειθαρχία της εκκλησίας το απέσυρε από τα δημόσια βιβλία, μέχρις ότου χάθηκε βαθμιαία. Κάτω από ποιά ανάγκη μαρτυρίας - απόδειξης πρέπει ένας κριτικός να εργαστεί, ο οποίος προσφεύγει σε ένα τέτοιο επιχείρημα "!
Ο Conybeare συνεχίζει, αντικρούοντας τα επιχειρήματα του επισκόπου του Ely: "Είναι ικανοποιητική απάντηση να επισημάνουμε εκείνο το επιχείρημα του Ευσέβιου, όταν παραθέτει το κείμενο, αναμιγνύει τη φράση "στο όνομά μου." Γιατί, ρωτάει, "σε ποιου όνομα;" και απαντάει ότι ήταν το όνομα που ειπώθηκε από τον Παύλο στην επιστολή του στους Φιλιππησίους β:10."
Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας και της Ηθικής αναφέρει: "Τα γεγονότα είναι, εν περιλήψει, ότι ο Ευσέβιος αναφέρει το Ματθαίος κη:19, είκοσι μία (21) φορές, είτε παραλείποντας τα πάντα μεταξύ των λέξεων "τα έθνη" και "διδάσκοντες», ή με τη μορφή "μαθητεύσατε πάντα τα έθνη εν τω ονοματί μου»," η τελευταία μορφή είναι όντας η πιο συχνή." Τώρα ας εξετάσουμε τους άλλους πρώιμους συγγραφείς που αναφέρουν το Ματθαίος κη:19.
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΛΛΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Ο συγγραφέας του « DE REBAPTISMATE» "Ο ανώνυμος συντάκτης του «de Rebaptismate» στον τρίτο αιώνα τόσο κατάλαβε αυτά, και επέμενε "στη δύναμη του ονόματος του Ιησού που το επικαλέσθηκε επάνω σε ένα άτομο κατά το βάπτισμα " (De Rebaptismate 6.7 Smith's Dictionary of the Bible, Vol. i, p. 352).
Ωριγένης : "Στα έργα του Ωριγένη όπως διατηρούνται στα ελληνικά, το πρώτο μέρος του εδαφίου παρατίθεται τρεις φορές, αλλά η παράθεσή του σταματά πάντα απότομα στις λέξεις "τα έθνη"' και αυτό από μόνο του συστήνει ότι το κείμενό του έχει λογοκριθεί, και οι λέξεις που ακολουθούσαν, "εν τω ονόματι," διαγράφτηκαν " (Conybeare)
Κλήμης Αλεξανδρείας : " Στις σελίδες του Κλήμεντα της Αλεξάνδρειας ένα κείμενο κάπως παρόμοιο με το Ματθαίος 28:19 παρατίθεται μία φορά' αλλά από έναν γνωστικό αιρετικό που ονομαζόταν Θεόδοτος, και όχι από το κανονικό κείμενο, ως εξής: "Και στους αποστόλους δίνει την εντολή. Πορευθείτε και κηρύξτε και βαφτίστε εκείνους που πιστεύουν στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος " (Excerpta, cap. 76, ed. Sylb. p. 987; Conybeare).
Ιουστίνος ο Μάρτυρας : "Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας αναφέρει ένα λόγο του Χριστού ως απόδειξη της ανάγκης της αναγέννησης, αλλά επιστρέφει πίσω στη χρήση του Ησαΐα και της αποστολικής παράδοσης για να δικαιολογήσει την πρακτική του βαπτίσματος και της χρήσης του τριαδικού τύπου. Αυτό βεβαίως φανερώνει ότι ο Ιουστίνος δεν ήξερε το παραδοσιακό κείμενο του Ματθαίου 28:19" (Ency. Rel. and Ethics, p 380) " Στον Ιουστίνο το Μάρτυρα, που έγραψε μεταξύ 130 και 140 μ.Χ., υπάρχει ένα χωρίο που έχει θεωρηθεί ως παραπομπή ή ηχώ του Ματθαίου 28:19 από τους διάφορους μελετητές, π.χ. ο Resch στο «Ausser canonische Parallelstellen», που βλέπει σ' αυτό μια συντόμευση του συνηθισμένου κειμένου. Το χωρίο είναι μέσα στο Διάλογο του Ιουστίνου με τον Τρύφωνα 39, σελ. 258: "Ο Θεός δεν επέβαλε ακόμα ούτε επιβάλλει την κρίση, όπως ξέροντας για μερικούς που ακόμα και σήμερα γίνονται μαθητές στο όνομα του Χριστού, και εγκαταλείπουν το λανθασμένο μονοπάτι, οι οποίοι επίσης λαμβάνουν χαρίσματα ο καθένας σαν να αξίζουν, όντας φωτισμένοι από το όνομα αυτού του Χριστού. " Η αντίρρηση έως τώρα σε αυτά τα λόγια που αναγνωρίζονται ως παραπομπή του κειμένου μας ήταν ότι αγνοούσαν τον τύπο "βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος."
Αλλά η ανακάλυψη της μορφής του κειμένου του Ευσέβιου αφαιρεί αυτήν την δυσκολία και ο Ιουστίνος φαίνεται να είχε το ίδιο κείμενο από το έτος 140, το οποίο ο Ευσέβιος κανονικά βρήκε στα χειρόγραφά του από 300-340 "[Conybeare (Hibbert περιοδικό σελ. 106].
Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το κείμενο δεν ήταν αρκετά σταθερό όταν έγραφε ο Τερτυλλιανός, νωρίς στον τρίτο αιώνα. Στο μέσο εκείνου του αιώνα ο Κυπριανός θα μπορούσε να επιμένει στη χρήση του τριπλού τύπου ότι είναι ουσιαστικό ακόμη και στο βάπτισμα των ορθοδόξων. Ο πάπας Στέφανος του απάντησε ότι ακόμη και τα βαπτίσματα των αιρετικών ήταν έγκυρα, εάν είχαν επικαλεστεί το όνομα του Ιησού μόνο (Η παρούσα απόφαση δεν εμπόδισε τους πάπες του έβδομου αιώνα από τον αφορισμό ολόκληρης της κελτικής εκκλησίας, επειδή παρέμεινε πιστή στην αρχική χρήση της επίκλησης του Ονόματος του Ιησού).
Στο τελευταίο μισό του τέταρτου αιώνα, το εδάφιο « εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» χρησιμοποιήθηκε ως κραυγή μάχης από τους ορθοδόξους ενάντια στους υποστηρικτές του Μακεδόνιου, οι οποίοι ονομάστηκαν «πνευματομάχοι» ή «μαχητές ενάντια στο 'Αγιο Πνεύμα», επειδή αρνήθηκαν να περιλάβουν το 'Αγιο Πνεύμα ως ισότιμο σε μια Τριάδα προσώπων, ομοούσιο και συναιώνιο με τον πατέρα και το γιο. Επίσης αποφασιστικά αρνήθηκαν ότι οποιοδήποτε κείμενο στην Καινή Διαθήκη ενέκρινε έναν τέτοιο συντονισμό του πνεύματος με τον πατέρα και το γιο.
Από όπου συμπεραίνουμε ότι τα κείμενά τους συμφωνούσανν με αυτά του Ευσεβίου. - Conybeare (Hibbert Journal) Exceptions are found which perhaps point to an old practice dying out. Cyprian (Ep. 73) and the 'Apostolic Canons' (no. 50) combat the shorter formula, thereby attesting to its use in certain quarters. The ordinance of the Apostolic Canon therefore runs: 'If any bishop or presbyter fulfill not three baptisms of one initiation, but one baptism which is given (as) into the death of the Lord, let him be deposed.' "This was the formula of the followers of Eunomius (Socr. 5:24), 'for they baptized not into the Trinity, but into the death of Christ.' They accordingly used single immersion only. - Encyclopedia Biblia (Article on «Baptism») There is one other witness whose testimony we must consider. He is Aphraates...who wrote between 337 and 345. He cites our text in a formal manner, as follows: 'Make disciples of all the nations, and they shall believe in me'. The last words appear to be a gloss on the Eusebian reading 'in my name'. But in any case, they preclude the textus receptus with its injunction to baptize in the triune name. Were the writing of Aphraates an isolated fact, we might regard it as a loose citation, but in the presence of the Eusebian and Justinian texts this is impossible. - Conybeare
Μακεδόνιος : "Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το κείμενο δεν ήταν αρκετά καθορισμένο όταν ο Τερτυλλιανός έγραφε στις αρχές του τρίτου αιώνα. Στα μέσα εκείνου του αιώνα ο Κυπριανός μπορούσε να επιμένει στη χρήση του τριπλού τύπου σαν αναγκαίου στο βάπτισμα ακόμη και των ορθόδοξων. Ο πάπας Στέφανος του απάντησε ότι τα βαπτίσματα ακόμη και των αιρετικών ήταν έγκυρα, εάν επικαλούνταν μόνο το όνομα του Ιησού "(εντούτοις, αυτή η απόφαση δεν εμπόδισε τους πάπες του έβδομου αιώνα από το να αφορίσουν ολόκληρη την κελτική εκκλησία για την προσκόλλησή της στην παλαιά χρήση της επίκλησης του ονόματος του Ιησού). Στο τελευταίο μισό του τέταρτου αιώνα το κείμενο "εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος" χρησιμοποιήθηκε ως κραυγή μάχης από τους ορθόδοξους ενάντια στους υποστηρικτές του Μακεδόνιου, οι οποίοι ονομάστηκαν πνευματομάχοι ή μαχητές εναντίον του αγίου πνεύματος, γιατί αρνήθηκαν να περιλάβουν το Πνεύμα σε μια Τριάδα προσώπων σαν ισότιμο, ομοούσιο και συνάναρχο με τον Πατέρα και τον Υιό. Επίσης αποφασιστικά αρνήθηκαν ότι οποιοδήποτε κείμενο της Καινής Διαθήκης. ενέκρινε έναν τέτοιο συντονισμό του Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό. Από όπου συμπεραίνουμε ότι τα κείμενά τους συμφωνούσαν με εκείνα του Ευσέβιου "-- F.C. Conybeare (περιοδικό Hibbert, σελίδα 107).
Ευνόμιος : "Βρίσκονται εξαιρέσεις που ίσως δείχνουν μια παλαιά πρακτική που εξαφανίζεται. Ο Κυπριανός (Ep.73) και οι ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΚΑΝΌΝΕΣ (αριθ. 50) μάχονται τον συντομώτερο τύπο, δείχνοντας καθαρά με αυτό τη χρήση του σε ορισμένες περιόδους.
Η διαταγή του Αποστολικού κανόνα 50 επιτάσσει: "Εάν οποιοδήποτε επίσκοπος ή πρεσβύτερος δεν πραγματοποιεί τα τρία βαπτίσματα της μύησης, αλλά ένα βάπτισμα που γίνεται στο θάνατο του Κυρίου, ας καθαιρείται."
Αυτός ήταν ο τύπος των οπαδών του Ευνομίου (Σωκρ. 5.24) "γιατί δεν βαφτίζονται στην Τριάδα, αλλά στο θάνατο του Χριστού.' Αυτοί ενεργώντας ανάλογα χρησιμοποιούσαν μια ενιαία βύθιση μόνο " Ency. Biblica (Art. Baptism).
Αφραάτης : " Υπάρχει ένας άλλος μάρτυρας του οποίου την μαρτυρία πρέπει να εξετάσουμε. Ο Αφραάτης είναι ο Σύριος πατέρας που έγραψε μεταξύ 337 και 345. Αναφέρει το χωρίο που εξετάζουμε με αξιοσημείωτο τρόπο ως εξής: "Κάνετε μαθητές από όλα τα έθνη, και θα πιστέψουν σε με.' " Οι τελευταίες λέξεις εμφανίζονται να είναι μια ερμηνεία στην ανάγνωση του Ευσεβίου "εν τω ονόματί μου." Αλλά εν πάση περιπτώσει αποκλείουν το textus receptus με την εντολή του να βαφτίσουν στο τρισυπόστατο όνομα. Ήταν η ανάγνωση του Αφραάτη ένα μεμονωμένο γεγονός, ας την θεωρήσουμε ως μια κατά προσέγγιση παράθεση, αλλά στην παρουσία του κειμένου του Ευσέβιου και του Ιουστίνου αυτό είναι αδύνατο." --Conybeare (THJ) page 107
Πώς τα βιβλικά MSS άλλαξαν όταν άρχισε η Μεγάλη Αποστασία;
Οι ακόλουθες αναφορές θα δείξουν την ευκολία με την οποία οι γραφείς άλλαξαν ελεύθερα τα Πρωτότυπα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης, έτσι αντίθετα από τους γραφείς των Γραφών της Παλαιάς Διαθήκης που αντέγραψαν τις ιερές γραφές με σεβασμό και αυστηρή ακρίβεια. Αυτές οι αναφορές θα δείξουν επίσης την πρόωρη έναρξη της πρακτικής της τριπλής βύθισης τον καιρό που το δόγμα της τριάδας διαμορφωνόταν.
Θα δείξουν επίσης πώς τα γραπτά της Καινής Διαθήκης αλλάχθηκαν έτσι ώστε να προσαρμοστούν στην παραδοσιακή πρακτική. CONYBEARE "
Στην περίπτωση που τώρα εξετάζεται (Ματθαίος 28:19), πρόκειται να παρατηρηθεί ότι δεν έχει διατηρηθεί σε μας ως αληθινό ανάγνωσμα ένα ενιαίο και μοναδικό χειρόγραφο ή μια αρχαία έκδοση. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς ο Δρ. C. R. Gregory, ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς κειμένου, μας υπενθυμίζει, "τα ελληνικά πρωτότυπα γραπτά χειρόγραφα του κειμένου της Καινής Διαθήκης συχνά αλλαζόταν από τους γραφείς, οι οποίοι έβαζαν σ' αυτά τα αναγνώσματα που ήταν σ' αυτούς γνωστά" και οι οποίοι το διατηρούσαν σαν το σωστό ανάγνωσμα». Canon and Text of the N.T., 1907, page 424." "
Αυτά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Τα ελληνικά κείμενά μας, όχι μόνο των Ευαγγελίων, αλλά επίσης και των Επιστολών, έχουν αναθεωρηθεί και παραποιηθεί με προσθήκες από τους ορθόδοξους αντιγραφείς. Μπορούμε να επισημάνουμε τις παραφθορές τους στο κείμενο σε μερικές περιπτώσεις, με την βοήθεια των πατερικών παραπομπών και των αρχαίων εκδόσεων. Αλλά πρέπει να παραμένουν πολλά χωρία που δεν έχουν διορθωθεί κατ' αυτό τον τρόπο, αλλά που δεν μπορούμε σήμερα να εκθέσουμε την απάτη.
Ήταν απαραίτητο να δώσουμε έμφαση σ' αυτό το σημείο, επειδή οι Δρ. Westcott και Hort συνήθιζαν να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει καμία μαρτυρία απλά και μόνο για τις δογματικές αλλαγές που έχουν γίνει στο κείμενο της Καινής Διαθήκης.
Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο της αλήθειας, και τόσο διακεκριμένοι μελετητές όπως ο Alfred Loisy, J. Wellhausen, Eberhard Nestle, Adolph Harnack, για να αναφέρουμε μόνο τέσσερα ονόματα, δεν διστάζουν να αναγνωρίσουν το γεγονός " [Ενώ αυτό είναι εντελώς αληθές, εντούτοις " Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους μπορούμε να αισθανθούμε βέβαιοι για τη γενική αξιοπιστία των μεταφράσεών μας." Peter Watkins, 'Bridging the Gap' στο The Christadelphian, January 1962, pp. 4-8.] ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ (1924, p. 148).
" Ο Κώδικας B. (Vaticanus) θα ήταν το καλύτερο από τα υπάρχοντα γραπτά χειρόγραφα εάν είχε διατηρηθεί πλήρης, λιγότερο χαλασμένος, (λιγότερο) διορθωμένος, ευκολότερα ευανάγνωστος, και όχι αλλαγμένος από ένα μεταγενέστερο χέρι σε περισσότερα από δύο χιλιάδες σημεία. Ο Ευσέβιος, επομένως, δεν είναι χωρίς αιτία που κατηγορεί τους υποστηρικτές του Αθανάσιου και του νεοανερχόμενου δόγματος της Τριάδας για την πλαστογράφηση της Βίβλου περισσότερο από μία φορά." Fraternal Visitor, στο The Christadelphian Monatshefte, 1924, page 148. WHISTON "
Ξέρουμε βεβαίως για έναν μεγάλο αριθμό παρεμβολών και αλλοιώσεων που επήλθαν στις Γραφές... από τον Αθανάσιο, που σχετίζεται με το δόγμα της Τριάδας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Ενώ δεν έχουμε, από ότι ξέρω, οποιεσδήποτε τέτοιες παρεμβολές και αλλοιώσεις, που να έγιναν σε καμία από αυτές ούτε από τους υποστηρικτές του Ευσέβιου ούτε από τους υποστηρικτές του Αρείου " Second letter to the Bishop of London, 1719, page15. SMITH'S DICTIONARY OF CHRISTIAN ANTIQUITIES [Art. Baptism Sec. 50] "
Ενώ η τριπλή βύθιση ήταν κάθε άλλο παρά καθολική πρακτική, ο Ευνόμιος (circa 360) εμφανίζεται να είναι ο πρώτος που εισήγαγε την απλή βύθιση «εις τον θάνατον του Χριστού» ... Αυτή η πρακτική καταδικάστηκε από τον Αποστολικό Κανόνα. 46 (al 50) προξενώντας ξεπεσμό. Αλλά έρχεται ενώπιον μας πάλι έναν αιώνα αργότερα στην Ισπανία΄ αλλά έπειτα, αρκετά περίεργα, το βρίσκουμε να θεωρείται σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα της ορθοδοξίας σε αντίθεση με την πρακτική των Αρειανών.
Οι παραπάνω διατήρησαν τη χρήση της τριπλής βύθισης, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να εκτεθεί το δόγμα τους σε μια βαθμιαία κλιμάκωση στα τρία πρόσωπα.
"ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΟΞΦΟΡΔΗΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ :
«Στους "Δύο δρόμους" της Διδαχής, περιγράφονται τα κύρια καθήκοντα των υποψηφίων για το βάπτισμα και τη μέθοδο της εφαρμογής του με τριπλή βύθιση ή με έγχυση στο κεφάλι. Αυτή η τριπλή βύθιση βεβαιώνεται επίσης από τον Τερτυλλιανό (Adversus Praxeas 26). ... Η πιο επιμελημένη μορφή της τελετής στη σύγχρονη Δυτική χρήση είναι στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία»[pp. 125-126].
ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΟΥ HASTINGS :
" Στις Ανατολικές Εκκλησίες, η τριπλή βύθιση θεωρείται ως μόνη έγκυρη μορφή βαπτίσματος " [Τομ.1. σ. 243 fn].
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ :
"Η τριπλή βύθιση είναι αδιαφιλονίκητα πολύ αρχαία στην εκκλησία. ... Το αντικείμενό του είναι, φυσικά, να τιμήσει τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας στης οποίας το όνομα γίνεται " [σ. 262].
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ :
" Εάν θεωρηθεί όπως πολλοί κριτικοί πιστεύουν, ότι κανένα γραπτό χειρόγραφο δεν αντιπροσωπεύεται πιστά από τις σχετικά μεταγενέστερες αλλοιώσεις του κειμένου, είναι απαραίτητο να αντιπαραβάλλουμε τη μάζα των μαρτυριών των χειρογράφων με την επιρροή της πρακτικής του βαπτίσματος. Φαίνεται ευκολότερο να πιστέψουμε ότι το παραδοσιακό κείμενο προέκυψε από αυτήν την επιρροή που λειτούργησε πάνω στο κείμενο του Ευσεβίου, παρά ότι το τελευταίο προέκυψε από το προηγούμενο εν αντιθέσει προς αυτό " [Art. Baptism].
CONYBEARE :
"Η αποκλειστική επιβίωση του παραδοσιακού κειμένου (Σημ. μεταφραστή: «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος») σε όλα τα γραπτά χειρόγραφα., και ελληνικά και λατινικά, δεν πρόκειται να προκαλέσει έκπληξη.... Αλλά εν πάση περιπτώσει η μετατροπή (του χωρίου) του Ευσέβιου (Ματθαίος 28:19) σε εκτενέστερο κείμενο μετά τη σύνοδο της Νίκαιας δείχνει ότι εκείνη την περίοδο εισήχθη ως Σχίβωλεθ της Ορθοδοξίας σε όλους τους κώδικες. Δεν έχουμε κανέναν κώδικα παλαιότερο από το έτος 400, εάν είναι όντως τόσο παλαιό΄ και πολύ πριν από εκείνη την εποχή το θέμα της ενσωμάτωσης του Αγίου Πνεύματος με ίσους όρους μέσα στην Τριάδα είχε αποκλειστεί έξω, και ένα τόσο ανεκτίμητο κείμενο στην επικρατούσα πλευρά δεν θα μπορούσε παρά να επιβληθεί σε κάθε κώδικα, ανεξάρτητα από τις κειμενικές συγγένειές του "[ περιοδικό Hibbert ].
ROBERT ROBERTS :
"Ο Αθανάσιος... συνάντησε τον Φλαβιανό, τον συγγραφέα της Δοξολογίας, το οποίο είναι από τότε καθολικό στη χριστιανοσύνη: " Ας είναι η Δόξα στον Πατέρα, και στο Υιό, κ.λ.π. ...." Αυτό συντέθηκε σε αντίθεση στην Αρειανική Δοξολογία: "Δόξα στον πατέρα, δια του Υιού, εν Πνεύματι Αγίω" [ Robert Roberts, Good Company, τομ. ΙΙΙ, σελ. 49].
WHISTON:
"Οι Ευσεβιανοί... μερικές φορές κατονόμαζαν την ίδια στιγμή, τη θέση και το πρόσωπο από το οποίο (οι τύποι της δοξολογίας) εισήχθησαν αρχικά... Έτσι ο Φιλοφλόργιος, ένας συγγραφέας εκείνης της εποχής, μας βεβαιώνει στα ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ του ΦΩΤΙΟΥ ότι περίπου το 348 μ.Χ., ο Φλαβιανός, Πατριάρχης της Αντιοχείας, πήρε ένα πλήθος μοναχών μαζί, και έκανε εκεί την πρώτη χρήση αυτής της δημόσιας δοξολογίας, "Η δόξα ας είναι στον Πατέρα, και στο Υιο, και στο 'Αγιο Πνεύμα." [Second Letter concerning the Primitive Doxologies, 1719,σελ.17].
HAMMOND :
"Υπάρχουν δύο ή τρεις προσθήκες στη Καινή Διαθήκη που έχουν υποτεθεί ότι έχουν την προέλευσή τους στην εκκλησιαστική χρήση. Οι εν λόγω λέξεις, όντας κοινώς γνωστές σε μια ιδιαίτερη σύνδεση, ίσως ήταν σημειωμένες στο περιθώριο κάποιου αντιγράφου, και από εκεί ενσωματώθηκαν από τον επόμενο αντιγραφέα ή η οικειότητα του αντιγραφέα με τις λέξεις μπορεί να οδήγησε στην παρεμβολή τους από αυτόν. Αυτή είναι η πηγή στην οποία ο Δρ. Tregelles προσδιορίζει την εισαγωγή της δοξολογίας στο κλείσιμο της προσευχής του Κυρίου στο έκτο κεφάλαιο του Ματθαίου, το οποίο είναι αναμφισβήτητα μια από τις εγκυρότερες πηγές.. Ίσως επίσης το εδάφιο Πράξεις 8:37, περιέχει την ομολογία της πίστης του βαπτίσματος, που είναι δίχως άλλο από τις καλύτερες πηγές, βρήκε τον δρόμο του στο λατινικό κείμενο σε αυτή την περίπτωση " [Hammond, Textual Criticism Applied to the NT, (1890) p 23.]
Ο αναγνώστης έχοντας ξαναμελετήσει τις μαρτυρίες των αρχαίων γραπτών χειρογράφων, των διαφόρων εκδόσεων και των πατερικών κειμένων, αναμφισβήτητα εξάγει το συμπέρασμα ότι στους πρώτους αιώνες μερικά αντίγραφα του Ματθαίου δεν περιείχαν την τρισυπόστατη μορφή του ονόματος. Στη νόμιμη πρακτική, όπου τα αντίγραφα του ίδιου χαμένου εγγράφου ποικίλλουν, η πηγή που είναι απαραίτητη είναι η καλούμενη "Εσωτερική Μαρτυρία," δηλαδή μια σύγκριση με το υπόλοιπο κειμένο του εγγράφου το οποίο δεν έρχεται σε διαφωνία, προκειμένου να εξακριβωθεί ποιο από τα ποικίλα αναγνώσματα είναι το πιο πιθανό.
Το επόμενο κεφάλαιό μας, επομένως θα εκθέσει μερικές από αυτές τις εσωτερικές μαρτυρίες.
Εσωτερική Μαρτυρία. Αυτή η μέθοδος είναι χρήσιμη στον καθορισμό του πρωτότυπου κειμένου της Γραφής όπου δύο ή περισσότερες αναγνώσεις επιβάλλουν. Για παράδειγμα, πάρτε τη λέξη "κλώμενο" στην Α΄ Κορινθίους ια:24. Οι περισσότερες ελληνικές εκδόσεις περιλαμβάνουν τη λέξη, αλλά τα καλύτερα γραπτά χειρόγραφα στο πρώτο γράψιμό τους (δηλ. πριν αλλαχθεί από ένα μεταγενέστερο χέρι) παραλείπουν τη λέξη. Ποιο είναι σωστό; Τώρα τα ακόλουθα χωρία αρκούν για να προσδιορίσουν το θέμα: Έξοδος 12:46 Αριθμοί 9:12 Ψαλμοί 34:20 Ιωάννης 19:36. Αλλά επιπλέον έχουμε μία χαρακτηριστική αναφορά των ακριβών λέξεων του Ιησού στο Λουκά 22:19 "αυτό είναι το σώμα μου που δίνεται για σας."
Έτσι ώστε η λέξη "κλώμενο" παρουσιάζεται από την εσωτερική μαρτυρία ότι είναι επιπρόσθετη, και πρέπει επομένως να διαγραφεί από το αρχαίο κείμενο και να αποκλειστεί από την παραίνεση και τις προσευχές στην Κλάση του 'Αρτου. Ορισμένα αρχαία ελληνικά γραπτά χειρόγραφα αφήνουν έναν κενό χώρο όπου αυτή η λέξη εμφανίζεται σε άλλα αντίγραφα. Η δομή της πρότασης στα ελληνικά απαιτεί να παρεμβληθεί κάποια λέξη. Προφανώς, κάποιος γραφέας, βλέποντας αυτό το κενό (ειλικρινά αφημένο κενό από κάποιο άλλο αντιγραφέα που απέφυγε να βάλει μια δική του λέξη για να καλύψει το κενό) έκανε μια εικασία και από παραδρομή έγραψε τη λέξη "κλώμενο," αρχίζοντας έτσι ένα λάθος που έχει συνεχιστεί ακριβώς σε μετέπειτα εκδόσεις, και παρέμεινε στις Εκκλησιαστικές συναθροίσεις σε όλη τη χριστιανοσύνη.
Η αναθεωρημένη έκδοση λέει "που είναι για σας." Θα ήταν σωστότερο, εντούτοις να έχει αφεθεί το κενό που βρέθηκε στο αρχικό γραπτό χειρόγραφο Έτσι, διαπιστώνοντας ότι στους τρεις πρώτους αιώνες υπήρξαν αντίγραφα του Ματθαίου που στο 28:19 δεν περιελάμβαναν το τρισυπόστατο-όνομα, και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι άλλα αντίγραφα του Ματθαίου και στην πραγματικότητα, όλα τα μετέπειτα αντίγραφα, περιέλαβαν το τρίπτυχο όνομα, πρέπει να προσφύγουμε στην ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ για να προσδιοριστεί ποια είναι η αληθινή ανάγνωση.
ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή του ΚΕΙΜΕΝΟΥ.
Εξετάζοντας το κείμενο, διαπιστώνουμε ότι η σημερινή Τριαδική διατύπωση στερείται λογικής σύνταξης, δηλαδή η αληθινή κατανόηση του εδαφίου συναντά εμπόδια, αλλά εάν διαβάσουμε ως εξής, ολόκληρο το κείμενο ταιριάζει μαζί και η έννοια της εντολής είναι πλήρης:
"Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία...... υπάγετε λοιπόν... βαπτίζοντες στο όνομά ΜΟΥ, διδάσκοντες αυτούς... όσα έχω διατάξει... Είμαι μαζί σας... "
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή της ΣΥΧΝΟΤΗΤΑΣ.
Χρησιμοποιείται η φράση "στο όνομα του πατρός, του υιού και του αγίου πνεύματος" αλλού στη Γραφή; ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ .
Χρησιμοποίησε ο Ιησούς τη φράση "εν τω ονόματί μου (στο όνομά μου)" σε άλλες περιπτώσεις; ΝΑΙ 17 φορές! Ματθαίος 18:5, 20 24:5 Μάρκος 9:37, 39 ..41 13:6 16:17 Λουκάς 9:48 21:8 Ιωάννης 14:13, 14 ..26; 15:16; 16:23, 24, 26, κ.λ.π..
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή του ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ.
Υπάρχει καμία διδασκαλία ή έννοια στη Γραφή που βασίζεται πάνω στην κατανόηση του τριαδικού ονόματος, ή του βαπτίσματος στο τριαδικό όνομα; Αναμφισβήτητα καμία!
Βασίζεται κανένα επιχείρημα στη Γραφή στο γεγονός του βαπτίσματος στο όνομα του Ιησού; Ναί.
Αυτό είναι το επιχείρημα στην Α΄ Κορινθίους 1:13: "Διεμερίσθηκε ο Χριστός ; Σταυρώθηκε ο Παύλος για σας; Βαφτιστήκατε στο όνομα του Παύλου;"
Αυτά τα λόγια, εάν αναλυθούν προσεκτικά, θα φανεί ότι οι πιστοί οφείλουν να βαφτιστούν στο όνομα Εκείνου που σταυρώθηκε για αυτούς. Ο Πατέρας, μέσα στην θαυμαστή αγάπη Του, μας έδωσε τον αγαπημένο Του Γιο, ο οποίος αναστήθηκε δια του Πνεύματος στην αφθαρσία, αλλά είναι ο ίδιος ο Κύριος που σταυρώθηκε, και στο όνομά ΤΟΥ, επομένως, πρέπει οι πιστοί να βαφτίζονται στο νερό.
Ο Δρ Thomas λέει:
"Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας δρόμος για έναν πιστό όσον αφορά τα πράγματα της βασιλείας του Θεού, και το Όνομα του Ιησού Χριστού, να τον ενδυθεί, ή να επενδυθεί με το Όνομά Του, και αυτό γίνεται με την καταβύθιση στο Όνομά Του. Το βάπτισμα είναι για αυτόν τον συγκεκριμένο σκοπό "[ Αποκαλυφθέν μυστήριο(Revealed Mystery), αρθ. XLIV ].
"Δεν υπάρχει κανένα άλλο όνομα κάτω από τον ουρανό ούτε άλλο όνομα ή ονόματα δοσμένο μεταξύ των ανθρώπων, με το οποίο πρέπει να σωθούμε." Πράξεις 4:12."Οσο για τη σημασία του: το βάπτισμα συνδέεται αχώριστα με το θάνατο του Χριστού είναι το μέσο της ταυτοποίησης του πιστού με το θάνατο του Κυρίου» "[God's Way (Ο τρόπος του Θεού), σ.190 ]. Τώρα ο Πατέρας δεν πέθανε, ούτε το Πνεύμα. Ρωμαίους 6:3-5 - Λόγος « Ή μήπως δεν ξέρετε πως όσοι βαφτιστήκαμε στ' όνομα του Ιησού Χριστού, βαφτιστήκαμε στο θάνατό του; ......" (όχι στον Πατέρα, ούτε στον Υιό ούτε στο 'Αγιο Πνεύμα)
Ο Robert Roberts χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα: "Σύμφωνα με την τριπλή βύθιση, δεν είναι επαρκές να είσαι βαπτισμένος στον Υιό. Έτσι ο Χριστός εκτοπίστηκε από την θέση Του σαν τον δρόμο που ενώνει, την πόρτα της εισόδου, τη νέα και ζώσα οδό. Και έτσι υπάρχουν τρία ονόματα κάτω από τον ουρανό με τα οποία μπορούμε να σωθούμε, σε αντίθεση με την αποστολική διακήρυξη, "διότι δεν υπάρχει άλλο όνομα (άλλο εκτός από το όνομα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου) κάτω από τον ουρανό δοσμένο μεταξύ των ανθρώπων με το οποίο μπορούμε να σωθούμε» [The True Nature of Baptism(Η αληθινή φύση του βαπτίσματος), σελ. 13]. Αυτό, ασφαλώς φυσικά, είναι το ίδιο επιχείρημα με του Παύλου (δείτε παραπάνω), και αν και ο R.R. δεν αποσκοπούσε σε κάτι τέτοιο, το επιχείρημά του είναι εξίσου αποτελεσματικό ενάντια στη χρήση το τρισυπόστατου ονόματος καθώς και εναντίον της πρακτικής της τριπλής βύθισης.
Βαφτιστήκατε στο όνομα του Παύλου, ή το όνομα του Πατέρα, του Γιου, και του Αγίου Πνεύματος, ή σε οποιοδήποτε άλλο όνομα που μετατοπίζει τον Χριστό από τη θέση του σαν την «γέφυρα που συνδέει» σαν το ΜΟΝΟ όνομα για σωτηρία;
Αυτό είναι το επιχείρημα, και επιβεβαιώνει το γνήσιο κείμενο του Ματθαίου 28:19 που περιέχει τη φράση "εν τω ονόματί μου."
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή της ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ.
Υπάρχει κάτι στη Γραφή ανάλογο με το βάπτισμα στο τριαδικό όνομα; Όχι!
Υπάρχει κάτι ανάλογο με το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού; ΝΑΙ!!!
Ο Πατέρας βάφτισε τους μαθητές με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, μια υπόσχεση που ήρθε σύμφωνα με τον Ιησού «εν τω ονόματί Του»(Ιωάννης 14:26)
Υπάρχει ένας λόγος για αυτό. Το Άγιο Πνεύμα είναι η υπόσχεση (Πράξεις 2:33) το οποίο ο Χριστός έλαβε κατά την Ανάληψή Του στον Πατέρα και μόνο εκείνοι που ήταν στο ζωντανό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, το οποίο είναι το Σώμα Του, μόνο εκείνοι θα μπορούσαν να λάβουν τη δωρεά, και μόνο επειδή αυτοί ήταν σε αυτό το ένα Σώμα.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι " η μόνη οδός" και για το βάπτισμα στο νερό και για το βάπτισμα στο πνεύμα" , όπως γίνεται εμφανές από τα ακόλουθα χωρία :
Ιωάννης 16:7 - Λόγος « Εγώ όμως σας τη λέω την αλήθεια, ότι σας συμφέρει να αναχωρήσω εγώ. Γιατί αν δεν αναχωρήσω, δε θα έρθει σε σας ο Παράκλητος. Αν όμως αναχωρήσω, θα τον στείλω σε σας».
Ιωάννης 14:26 - Φίλος « Και ο Παράκλητος, το Πνεύμα το 'Αγιο, που ο Πατέρας θα στείλει στο όνομά μου, εκείνος θα σας τα διδάξει όλα, και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα είπα προς εσάς.»
Πράξεις 8:12 - Φίλος « Όταν, όμως, πίστεψαν στον Φίλιππο, που ευαγγελιζόταν τα αναφερόμενα στη βασιλεία τού Θεού, και το όνομα του Ιησού Χριστού, βαπτίζονταν και άνδρες και γυναίκες».
Προσέξτε ότι βαπτίστηκαν ως αποτέλεσμα του κηρύγματος στο όνομα του Ιησού Χριστού, και όχι στους τίτλους «Πατέρα, Υιο και 'Αγιο Πνεύμα».
Επομένως, κατά τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να βαφτιζόμαστε στο όνομα του Ιησού, επειδή η επίκληση του Ονόματός Του είναι καταλυτική για την κατανόηση που μας προετοιμάζει για το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, που δίνεται επίσης στο Όνομά Του.(Πράξεις 2:38-39, 19:1-5, Ιωάννης 3:3-5).
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή της ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ.
Όταν βαφτιζόμαστε, ντυνόμαστε το όνομα του Πατέρα, του Γιου, και του Αγίου Πνεύματος; ΟΧΙ!!!!!
Ντυνόμαστε το όνομα του Ιησού; ΝΑΙ!!!!!
Όταν βαφτιζόμαστε στο όνομα του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με όλες τις καταγραφές βαπτισμάτων που αναφέρονται στη Γραφή, είμαστε απόλυτα κυριολεκτικά βαφτισμένοι «εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού (στο όνομα του Ιησού Χριστού)».
Γαλάτες 3:27 - Φίλος « Δεδομένου ότι, όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό.»
Ο Δρ Thomas έγραψε: " Οι πιστοί στο Ευαγγέλιο του Ιησού κήρυξαν ότι δικαιώνονται με την πίστη διαμέσου του ονόματός ΤΟΥ' αυτή είναι, η πίστη και η κλήση του Αβραάμ που καταλογίζονται σε αυτούς για την μετάνοια και την άφεση των αμαρτιών, καθώς ντυνόμαστε το όνομα του Ιησού Χριστού" [Revealed Mystery(Αποκεκαλλυμένο Μυστήριο), Art. XLIII].
Ο Κύριος είπε, " ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί μου και σεις εν εμοί και εγώ εν υμίν. " (Ιωάννης 14:20.)
Αποκάλυψις 3:12 - Φίλος « Όποιος νικάει, θα τον κάνω στύλο μέσα στον ναό του Θεού μου, και δεν θα βγει πλέον έξω· και θα γράψω επάνω του το όνομα τού Θεού μου, και το όνομα της πόλης τού Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, που κατεβαίνει από τον ουρανό από τον Θεό μου, και το νέο μου όνομα.» [Δες επίσης το εξαιρετικό άρθρο με τίτλο ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΈΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΒΙΒΛΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑΤΙΣΜΟ από τον H.A. WHITTAKER στο περιοδικό CHRISTADELPHIAN του Σεπτεμβρίου του 1959, σελ. 393-4].
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή της ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ.
Βάφτιζαν οι απόστολοι κατόπιν στο τριαδικό όνομα; ΠΟΤΕ!
Βάφτιζαν στο όνομα του Ιησού; ΠΑΝΤΑ! Πράξεις 2:38, 8:16, 10:48, 19:5, 22:16, κ.ά...
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή της ΟΜΟΙΌΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ.
Το βάπτισμα είναι μια ουσιαστική τελετή. Η μόνη άλλη ουσιαστική τελετή της Εκκλησίας είναι αυτή του «της κλάσης του 'Αρτου». Το τελευταίο είναι η Κοινωνία εκείνων που έχουν εφαρμόσει πρακτικά το πρώτο: και σε κανέναν άλλο. Αυτό είναι το Δείπνο του Κυρίου, και όχι της τριάδας! (Το σώμα Μου, Το αίμα Μου) .
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή της ΣΗΜΑΣΙΑΣ.
Μια σημασία που περιλαμβάνεται είναι αυτή της συγχώρεσης των αμαρτιών. Ο Ιωάννης "κήρυξε το βάπτισμα της μετανοίας για την άφεση των αμαρτιών." Ο Ιησούς δεν είχε καμία αμαρτία για να του αφεθεί. Ούτε έπρεπε από κάτι να μετανοήσει. Όταν ένας άνθρωπος έφερνε ένα αρνί στον ιερέα, έβαζε τα χέρια του επάνω στο αρνί, και το αρνί σφαζόταν, και έτσι το άτομο έπαιρνε την άφεση των αμαρτιών του. Χωρίς την επίθεση των χεριών η αμαρτία δεν θα μπορούσε να έχει μεταφερθεί στο αρνί. Αυτή είναι η σημασία του βαπτίσματος του Ιησού από τον Ιωάννη.
Όταν βαφτιστήκαμε (όπως όταν βαφτίστηκαν οι μαθητές του Ιωάννη), οι αμαρτίες μας χάθηκαν, συγχωρέθηκαν, καθαρίσθηκαν, και αναδυθήκαμε αναμάρτητοι. Ο Κύριος μπήκε στο νερό του βαπτίσματος για να πάρει επάνω Του εκείνες ακριβώς τις αμαρτίες. Μπήκε αναμάρτητος και αναδύθηκε φέροντας τις αμαρτίες όλου του κόσμου!
Πώς το ξέρουμε; Αποκαλύφθηκε στον Ιωάννη, ο οποίος αναφώνησε. "Κατά την επόμενη ημέρα, ο Ιωάννης βλέπει τον Ιησού να έρχεται προς αυτόν, και λέει: Δέστε, ο Αμνός τού Θεού, που σηκώνει την αμαρτία τού κόσμου. " (Ιωάννης 1:29).
Ήταν ο ΙΗΣΟΥΣ μόνο (και όχι ο Πατέρας, ο Γιος, και το 'Αγιο πνεύμα) που βαφτίστηκε, και έγινε το Αρνί του Θεού για να σηκώσει τις αμαρτίες μας. Έτσι η σημασία αυτού που περιγράφεται παραπάνω προϋποθέτει τη φράση στο Ματθαίου 28:19 να είναι "εν τω ονόματί μου."
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή των ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ΑΦΗΓΗΣΕΩΝ.
Τώρα συμβαίνει ότι δεν ήταν μόνο ο Ματθαίος που κατέγραψε τα λόγια του Ιησού πριν από την ανάληψή Του. Ας συγκρίνουμε τις παράλληλες αφηγήσεις του Λουκά 24:46-47: που γράφει στο τρίτο πρόσωπο:
Λουκάς 24:46-47 - Φίλος « Και τους είπε: Έτσι είναι γραμμένο, και έτσι έπρεπε να πάθει ο Χριστός, και να αναστηθεί από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα, και να κηρυχθεί ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ(επί τω ονόματί αυτού) μετάνοια και άφεση αμαρτιών σε όλα τα έθνη, ξεκινώντας από την Ιερουσαλήμ.."
Αυτό το χωρίο επομένως αποκαθιστά το σωστό κείμενο του Ματθαίου 28:19"στο Όνομά Μου"(εν τω Ονόματί Μου)
Επιπλέον, τα τελευταία δώδεκα εδάφια του Μάρκου καταγράφουν την τελευταία ομιλία του Ιησού πριν από την ανάληψή Του. Εάν αυτά μπορούν να θεωρηθούν ως εμπνευσμένο γράψιμο του ίδιου του Μάρκου, τότε έχουμε ακόμα μια μαρτυρία στο σωστό κείμενο, καθώς ο Μάρκος, χρησιμοποιεί παρόμοιες λέξεις με το Ματθαίο: " πηγαίνετε ... σε όλο το κόσμο...κηρύξτε .... Κάθε πλάσμα... βαφτίστε..." περιλαμβάνει όχι το τρισυπόστατο όνομα αλλά τη φράση --"στο Όνομά Μου(εν τω ονόματί Μου)"
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή των ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΠΟΜΠΩΝ. Υπάρχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ του Ματθαίου 28:19 και Ρωμαίους 1:4-5 το πρώτο περιέχει την εντολή του Χριστού στους αποστόλους Του, ενώ το τελευταίο είναι η κατανόηση του Παύλου και η αποδοχή της αποστολής του ως αποστόλου.
Ματθαίος 28:18-20 «Δόθηκε σε μένα κάθε εξουσία στον ουρανό και επάνω στη γη. Πηγαίνετε διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας· Σε όλα τα έθνη» Ρωμαίους 1:4-5 «και αποδείχθηκε Υιός τού Θεού με δύναμη, 5 διαμέσου τού οποίου πήραμε χάρη και αποστολή, σε υπακοή πίστης όλων των εθνών, υπέρ τού ονόματός του·» Και ακολουθεί έπειτα στους Ρωμαίους 1:5, όχι το τρισυπόστατο όνομα, αλλά η φράση "ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ."
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΚΙΜΗ είναι αυτή της ΑΡΧΗΣ.
Είναι γραμμένο: "Και κάθε τι, ό,τι αν κάνετε, με λόγο ή με έργο, όλα να τα κάνετε στο όνομα του Κυρίου Ιησού, ευχαριστώντας διαμέσου αυτού τον Θεό και Πατέρα. " (Κολοσσαείς 3:17).
Τώρα εδώ είναι μια αρχή που καθορίζεται, και η περιεκτική λέξη "κάθε τι" βεβαίως περιλαμβάνει το βάπτισμα, το οποίο είναι μια τελετή που περιλαμβάνει και λόγια και έργο.
Τώρα από τις άλλες καταγραφές του Ματθαίου 28:19, το τριαδικό όνομα σαφώς δεν συμφωνεί με την παραπάνω αρχή. Η πιο σύντομη φράση συμφωνεί. Αυτό το στοιχείο της Εσωτερικής Μαρτυρίας, επομένως, αποδεικνύει ποιο από τα δύο διαφορετικά αναγνώσματα είναι το πλαστό.
Ότι αυτό είναι σωστό, αποδεικνύεται και από άλλο εδάφιο. Ήταν ο Παύλος που διατύπωσε την αρχή. Περιελάμβανε, κατά την άποψή του, το βάπτισμα; Το εδάφιο Πράξεις 19:3-5 παρέχει την απάντηση. Το βάπτισμα του Ιωάννη, όπως το βάπτισμα του Ιησού (τότε και τώρα), ήταν ένα βάπτισμα μετανοίας για την άφεση των αμαρτιών. Μάρκος 1:4, Πράξεις 2:38-39. Και ο Ιωάννης κήρυξε επίσης τον ερχομό του Μεσσία που θα βάπτιζε με το Άγιο Πνεύμα. Η διαφορά μεταξύ του βαπτίσματος του Ιωάννη και του βαπτίσματος μετά από την Πεντηκοστή είναι ότι το τελευταίο ήταν στο όνομα του ΙΗΣΟΥ. ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ. Τώρα είναι γραμμένο για τους μαθητές στην Έφεσο ότι αν και ήταν βαφτισμένοι στο βάπτισμα του Ιωάννη, βαφτίστηκαν αργότερα πάλι, παρόντος του Παύλου, αλλά "στο όνομα του Κυρίου Ιησού" (Πράξεις 19:3-5).
Αυτή η δοκιμή μας παρέχει μια διπλά-ισχυρή απόδειξη της αυθεντικότητας της φράσης "στο Ονομά Μου(εν τω Ονόματί Μου)" στο Ματθαίος 28:19. Ο Θεός προγνώρισε ότι η καταγραφή των αποχαιρετιστηρίων λέξεων του Ιησού στους αποστόλους του θα παραβιαζόταν. Αυτός, μέσα στη σοφία Του, παρείχε μια θεραπεία για εκείνους που έχουν "μάτια που βλέπουν " στην παροχή της αρχής που διατυπώνεται από τον Παύλο στην Κολοσσαείς 3:17 και την αναφορά της εφαρμογής αυτής της αρχής από τον Παύλο στις Πράξεις 19:3-5.
Οι Γνώμες άλλων.
Επαρκή στοιχεία έχουν προσκομιστεί για να καταστήσουν ικανό τον αναγνώστη να αποφασίσει εάν ή όχι το τρισυπόστατο-όνομα στο Ματθαίος 28:19 είναι πλαστό. Οι ακόλουθες απόψεις δίνονται μέσω των μέσων ενδιαφέροντος. Αλλά ο αναγνώστης δεν πρέπει να επηρεαστεί από αυτούς. Πρέπει να κάνει την δική του κρίση του πάνω στα στοιχεία προτού να διαβάσει παρακάτω.
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΟΥ HASTINGS.
"Τα συνολικά στοιχεία αυτών των τριών μορφών κριτικής (Κειμενική κριτική, λογοτεχνική κριτική, και ιστορική κριτική) είναι τόσο ξεκάθαρα ενάντια στην άποψη ότι το Ματθαίος 28:19 (στο αρχαίο κείμενο) αντιπροσωπεύει τα ακριβή λόγια του Χριστού " [Art. Baptism: Early Christians].
Ο Δρ. PEAKE " Η εντολή να βαφτίζουν στο τριαδικό όνομα είναι μια πρόσφατη δογματική διόγκωση. Αντί των λέξεων, "βαφτίζοντας τους στο όνομα του Πατέρα, και του Υιου, και του Αγίου Πνεύματος» θα πρέπει πιθανώς να διαβάζουμε απλά -"στο όνομά μου (εν τω ονόματί Μου)" [Bible Commentary, σ. 723] F.
WHITELEY στο «Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ».
"Υπάρχει ο "τρισυπόστατος" τύπος βαπτίσματος, ο όποιος μπορεί να αποδείξει το ίδιο σαθρό στήριγμα όταν ερευνηθεί λεπτομερώς, αλλά ... μπορούμε να το αφήσουμε για ξεχωριστή θεώρηση. Κάθε σκεπτόμενος μελετητής μπορεί λοιπόν να συλλογιστεί, στο μεταξύ, γιατί κάποιος δεν μπορεί να βρει έστω μια και μόνη περίπτωση στις Πράξεις ή τις Επιστολές για τα λόγια που χρησιμοποιήθηκαν σε οποιαδήποτε από τα πολλά βαπτίσματα που καταγράφονται, παρά τη ρητή (φαινομενικά) εντολή του Χριστού στο τέλος του Ευαγγελίου του Ματθαίου" [Η Μαρτυρία (Οκτ. 1959) σ. 351. 'Αρθρο: Πίσω στη Βαβυλώνα (4)].
WILLIAMS R.R.
"Η εντολή να βαπτίζουν στο Ματθαίος 28:19 προτίθεται να δείξει την επιρροή μια αναπτυσσόμενης διδασκαλίας του Θεού που προσεγγίζει τον Τριαδισμό. Το αρχικό βάπτισμα ήταν στο όνομα του Χριστού. Η σχέση αυτής της Τριαδικής αντίληψης με το βάπτισμα δείχνει ότι το ίδιο το βάπτισμα πιστεύεται ότι είναι μια εμπειρία με μια Τριαδική αναφορά" [Theological Workbook of the Bible, p. 29].
DEAN STANLEY.
"Αναμφίβολα ο πιο περιεκτικός τύπος με τον οποίο το βάπτισμα εκτελείται τώρα παντού είναι στο τριαδικό όνομα.... Σύντομα εκτόπισε τον απλούστερο τύπο εκείνου που γινόταν μόνον στο όνομα του Κυρίου Ιησού." [Christian Institutions].
E.K. στο «ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ»
"Η χτυπητή αλλαγή και η παράλογη εσωτερική συνοχή του χωρίου... οδηγεί σε μια υπόθεση σκόπιμης αλλοίωσης για χάρη της Τριάδας. Βεβαίως στους αρχαίους χριστιανικούς χρόνους συχνά αποδίδονταν σε ορισμένες ομάδες μια τάση να αλλοιώνουν το κείμενο της Καινής Διαθήκης. Αυτό αυξάνει την αμφιβολία μας σχεδόν σε μια αποφασιστική βεβαιότητα σχετικά με τη γνησιότητα του (συγκεκριμμένου) χωρίου (σημ. μτφ.: του Ματθαίου 28:19)" 'Αρθρο: Το θέμα της Tριάδας και το Ματθαίος 28:19. 1924, pp. 147-151, παρμένο από το Christadelphian Monatshefte.
DR. ROBERT YOUNG. Στην «Κυριολεκτική Μετάφρασή της Βίβλου»
Ο Δρ. Robert Young τοποθετεί το τρισυπόστατο όνομα του Ματθαίου 28:19 σε παρένθεση, δείχνοντας έτσι ότι αυτές οι λέξεις είναι αμφισβητούμενης αυθεντικότητας.
JAMES MARTINEAU
"Η ίδια περιγραφή που μας λέει ότι τελικά, ότι μετά από την Ανάστασή του, απέστειλε τους μαθητές Του να πάνε και να βαφτίσουν όλα τα έθνη, μαρτυρεί το ίδιο μιλώντας στη γλώσσα των Τριαδικών του επόμενου αιώνα, και μας αναγκάζει να δούμε σε αυτό τον εκκλησιαστικό συγγραφέα, και όχι τον ευαγγελιστή, πολύ λιγότερο τον ίδιο τον Ιδρυτή" [Seat of Authority, 1905, σελ. 568].
BLACK'S BIBLE DICTIONARY
"Ο Τριαδικός τύπος (Ματθαίος 28:19) ήταν μια μετέπειτα προσθήκη από κάποιο σεβάσμιο χριστιανικό νου."
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ
"Η προφανής εξήγηση της σιωπής της Καινής Διαθήκης στο τρισυπόστατο όνομα, και την χρήση ενός άλλου τύπου στις Πράξεις και από τον Παύλο, είναι ότι αυτός ο άλλος τύπος ήταν ο αρχικός, και ότι ο τρισυπόστατος τύπος είναι μια μια μετέπειτα προσθήκη." Ο καθηγητής Harnack απέρριψε το (συγκεκριμμένο) χωρίο σχεδόν περιφρονητικά σαν να μην είναι Λόγος Κυρίου .Καθηγητής Harnack [History of Dogma )German edition. i 68).
F. WHITELEY στο «Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ»
"Η συνείδηση των κληρικών ενοχλήθηκε πολύ (βλέπε Comp. Bible App. 185) επειδή οι απόστολοι και οι επιστολές ούτε μιά φορά δεν υιοθετούν "το τρισυπόστατο όνομα" του Ματθαίου 28:19. Ακόμη οι Τριαδικοί, γνωρίζοντας ότι η ιδέα της Τριάδας επικρινόταν από την εκκλησία τον 4ο αιώνα, παραδέχονταν (π.χ. Peake) ότι "η εντολή να βαφτίζουν με το τριαδικό όνομα είναι μια μεταγενέστερη δογματική προσθήκη,' αλλά πριν από τα μεταγενέστερα γνωστά σε μας χειρόγραφα. (4ος αιώνας). (Το μόνο αντίστοιχό του, το Α΄ Ιωάννου 5:7 είναι μια αποδεδειγμένη παρεμβολή). Ο Ευσέβιος (. 264-340 μ.Χ.) καταγγέλλει τον τριαδικό τύπο όπως πλαστό, ενώ το πραγματικό γραπτό του Ματθαίου είναι «εν τω ονόματί μου». [Υποσημειώσεις στο άρθρο: Βάπτισμα (5) «Η Μαρτυρία», Αύγουστος, 1958].
Θα έπρεπε να διορθώσουμε το κείμενο του Ματθαίου 28:19;
Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε έναν πιο σοβαρό δοσμένο από το Πνεύμα του Θεού συμβολισμό σε ολόκληρη τη Βίβλο. Η ουσιαστική αξία του βαπτίσματος στο Ματθαίο 28:19 δεν θα μπορούσε να τύχει λιγότερου ενδιαφέροντος από το Θεό από εκείνη που έτυχε η Κιβωτός της Διαθήκης στο αρχαίο Ισραήλ. Ο Ουζά πέθανε όταν την άγγιξε, και κάποιοι θα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι τα κίνητρά του ήταν οτιδήποτε άλλο παρά αξιέπαινα! Κάθε συμβολική ενέργεια που απαιτείται από το Θεό συνδέεται με το πραγματικά αίτιο και το αποτέλεσμα.
Εξετάστε τα ακόλουθα παραδείγματα αιτίας και αποτελέσματος.
Όταν ο Ιησούς έστρεψε τη λόγχη του υπήρξε νίκη (Ιησούς Ναυή 8:18)
Μόνο τρεις νίκες δόθηκαν στον Ιωάς όταν χτύπησε το έδαφος μόνο τρεις φορές (Β΄ Βασιλέων 13:19-25)
Το Αρνί του Πάσχα έπρεπε να είναι χωρίς μώμο(ακριβώς όπως ήταν ο Χριστός), εάν μια οικογένεια επρόκειτο να προστατευθεί από τον εξολοθρευτή άγγελο του θανάτου (Έξοδος 12:5). Κανένα από τα τελετουργικά του Θεού δεν είναι χωρίς αληθινή έννοια και αξία. Όταν ο Θεός μιλά, γίνεταϊ! Ο Χριστός κάλεσε το Λάζαρο, και Λάζαρος αναστήθηκε! Σε θέματα τυπολογικά, όπως το Βάπτισμα και το Πάσχα, τα αντιμετωπίζουμε ως τελετές του Θεού, και όχι ανθρώπινες. Όλες οι ανθρωποσύστατες τελετές, άσχετα με το πόσο καλή πρόθεση έχουν, όταν παρεκλίνουν από το Λόγο του Θεού, δεν είναι τίποτα άλλο από ανώφελες παραδόσεις « που ακυρώνουν έτσι το λόγο του Θεού...» (Μάρκος 7:13 - Λόγος).
Η υπακοή στις εντολές του Θεού όμως, θα φέρει πάντοτε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Όσον αφορά το αρχικό κείμενο του Ματθαίου 28:19, είναι πράγματι σημαντικό να καθοριστεί τι είναι γνήσιο, και τι είναι πλαστό, προκειμένου να υπακούσουμε σωστά στην εντολή του Θεού. Τελικά, αυτή είναι η ουσία του εισαγωγικού μας κειμένου από το Δευτερονόμιο 4:2:
«Δεν θέλετε προσθέσει εις τον λόγον τον οποίον εγώ σας προστάζω, ουδέ θέλετε αφαιρέσει απ' αυτού· διά να φυλάττητε τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, τας οποίας εγώ σας προστάζω».
Όταν είμαστε υπάκουοι στην αληθινή εντολή του Κυρίου μας, μπορούμε να αναμείνουμε μια αιώνια επίδραση. Οι πιστοί διδάσκονταν να χρίουν τους αρρώστους «με το λάδι στο όνομα του Κυρίου». (Ιάκωβος 5:14) Το αποτέλεσμα θα ήταν "ότι μπορείτε να θεραπευθείτε". Όταν δύο ή τρεις συγκεντρώνονται μαζί "στο όνομά Του", το αποτέλεσμα είναι ότι είναι εκεί ανάμεσά τους. Όπως τα στοιχεία μας αποκαλύπτουν, ο Ιησούς μας διέταξε να πάμε και να κάνουμε μαθητές "στο όνομά Του". Κατά συνέπεια, θα ήταν μαζί τους "και δέστε, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Αμήν.. " Καθετί που κάνουμε "στο όνομά Του" άμεσα τον αφορά. Δεν είναι παράξενο ότι ο Παύλος δίνει εντολή τόσο ξεκάθαρα στους οπαδούς των Κολοσσών: Κολοσσαείς 3:17 «Και κάθε τι, ό,τι αν κάνετε, με λόγο ή με έργο, όλα να τα κάνετε στο όνομα του Κυρίου Ιησού, ευχαριστώντας διαμέσου αυτού τον Θεό και Πατέρα. !"
Η διασάφηση του εδαφίου Εβραίους 2:16
Η διασάφηση του εδαφίου Εβραίους 2:16
Συγγραφή: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (2005)
Καθημερινά καθώς μελετάμε τις Γραφές κατανοούμε νέα πράγματα με το φως που ο Ιησούς Χριστός δίνει στους αγαπητούς Του.
Καθημερινά καθώς μελετάμε τις Γραφές κατανοούμε νέα πράγματα με το φως που ο Ιησούς Χριστός δίνει στους αγαπητούς Του.
Η σωστή κατανόηση των μεταφρασμένων βιβλικών κειμένων απαιτεί την σύγκριση τους με το αρχαίο. Ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε το εδάφιο (Εβραίους 2:16) μέσω του αρχαίου ελληνικού κειμένου και άλλων ελληνικών μεταφράσεων καθώς και αγγλικών.
«ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται αλλά σπέρματος Aβραάμ επιλαμβάνεται.» (Εβρ. 2:16, WH)
Το βασικό κλειδί για την εξήγηση αυτού του εδαφίου είναι το ρήμα «επιλαμβάνεται» που είναι Παθητική φωνή του ρήματος «επιλαμβάνομαι», οριστική ενεστώτος, γ΄ πρόσωπο.
Σύμφωνα με το ηλεκτρονικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας «Πύλη» η έννοια της λέξης «επιλαμβάνομαι» είναι ασχολούμαι με κάτι ή φροντίζω για κάτι: ~ ενός θέματος. Tης υποθέσεως αυτής θα επιληφθεί η δικαιοσύνη.
Τις περισσότερες φορές όταν συναντάμε στη Βίβλο τη λέξη «επιλαμβάνομαι» έχει την σημασία «πιάνω κάποιον από το χέρι για να τον βοηθήσω».
Τα ακόλουθα εδάφια αποδεικνύουν τα παραπάνω:
«ευθέως δε ο Ιησούς εκτείνας την χείρα επελάβετο αυτού και λέγει αυτώ ολιγόπιστε εις τι εδίστασας.» (Ματ. 14:31, WH)
Μετάφραση: «Αμέσως τότε ο Ιησούς απλώνοντας το χέρι του τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, τι σε έκανε να διστάσεις;”. (Ματ. 14:31, Λόγος)
«ὁ δὲ Ἰησοῦς ἰδὼν τὸν διαλογισμὸν τῆς καρδίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενος παιδίου ἔστησεν αὐτὸ παρ' ἑαυτῷ.» (Λουκ. 9:47, Greek/Orthodox)
Μετάφραση: «Και ο Ιησούς, καθώς είδε τον συλλογισμό τής καρδιάς τους, έπιασε ένα παιδί, και το έστησε κοντά του·» (Λουκ. 9:47, Φίλος)
«οι δε ησύχασαν και επιλαβόμενος ιάσατο αυτόν και απέλυσεν.» (Λουκ. 14:4, WH)
Mετάφραση: «Κι εκείνοι δεν τόλμησαν να απαντήσουν. Τότε ο Ιησούς, αφού έπιασε τον άρρωστο, τον γιάτρεψε και τον άφησε ελεύθερο να φύγει.» (Λουκ. 14:4, Λόγος)
«Καὶ παρατηρήσαντες ἀπέστειλαν ἐγκαθέτους ὑποκρινομένους ἑαυτοὺς δικαίους εἶναι, ἵνα ἐπιλάβωνται αὐτοῦ λόγου, ὥστε παραδοῦναι αὐτὸν τῇ ἀρχῇ καὶ τῇ ἐξουσίᾳ τοῦ ἡγεμόνος.» (Λουκ. 20:20, WH)
Μετάφραση: «Και αφού παραφύλαξαν, έστειλαν εγκάθετους, που υποκρίνονταν ότι είναι δίκαιοι, με σκοπό να τον πιάσουν από κάποιον λόγο, για να τον παραδώσουν στην αρχή, και στην εξουσία τού ηγεμόνα.» (Λουκ. 20:20, Φίλος)
«Καὶ ὡς ἀπήγαγον αὐτὸν ἐπιλαβόμενοι Σίμωνα τινα Κυρηναῖον ἐρχόμενον ἀπ' ἀγροῦ ἐπέθηκαν αὐτῷ τὸν σταυρὸν φέρειν ὄπισθεν τοῦ Ἰησοῦ.» (Λουκ. 23:26, WH)
Μετάφραση: «Και καθώς τον έφεραν έξω, έπιασαν κάποιον Σίμωνα Κυρηναίο, που ερχόταν από το χωράφι, και έβαλαν επάνω του τον σταυρό, για να τον φέρει πίσω από τον Ιησού.» (Λουκ. 23:26, Φίλος)
«Βαρναβᾶς δὲ ἐπιλαβόμενος αὐτὸν ἤγαγεν πρὸς τοὺς ἀποστόλους καὶ διηγήσατο αὐτοῖς πῶς ἐν τῇ ὁδῷ εἶδεν τὸν κύριον καὶ ὅτι ἐλάλησεν αὐτῷ καὶ πῶς ἐν Δαμασκῷ ἐπαρρησιάσατο ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ.» (Πράξ. 9:27, WH)
Μετάφραση: «Ο Βαρνάβας, όμως, αφού τον πήρε, τον έφερε στους αποστόλους, και τους διηγήθηκε πώς είδε τον Κύριο στον δρόμο, και ότι του μίλησε, και πώς στη Δαμασκό κήρυξε με παρρησία στο όνομα του Ιησού.» (Πράξ. 9:27, Φίλος)
«ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σιλᾶν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας.» (Πράξ. 16:19, WH)
Μετάφραση: «Και όταν οι κύριοί της είδαν ότι βγήκε η ελπίδα τού κέρδους τους, πιάνοντας τον Παύλο και τον Σίλα, τους έσυραν στην αγορά προς τους άρχοντες·» (Πράξ. 16:19, Φίλος)
«ἐπιλαβόμενοι δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τὸν Ἄρειον Πάγον ἤγαγον λέγοντες· δυνάμεθα γνῶναι τίς ἡ καινὴ αὕτη [ἡ] ὑπὸ σοῦ λαλουμένη διδαχή;» (Πάξ. 17:19, WH)
Μετάφραση: «Και πιάνοντάς τον από το χέρι, τον έφεραν στον Άρειο Πάγο, λέγοντας: Μπορούμε να μάθουμε, ποια είναι αυτή η νέα διδασκαλία, που κηρύττεται από σένα;» (Πράξ. 17:19, Φίλος)
«ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως, ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν ἐκλήθης καὶ ὡμολόγησας τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων.
ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοῖς θεμέλιον καλὸν εἰς τὸ μέλλον, ἵνα ἐπιλάβωνται τῆς ὄντως ζωῆς.» (Α΄ Τιμ. 6:12-19. WH)
Μετάφραση: «Αγωνίζου τον καλό αγώνα τής πίστης, κράτα την αιώνια ζωή, στην οποία και προσκλήθηκες, και ομολόγησες την καλή μαρτυρία, μπροστά σε πολλούς μάρτυρες…… θησαυρίζοντας στον εαυτό τους ένα καλό θεμέλιο στο μέλλον, για να απολαύσουν την αιώνια ζωή.» (Α' Τιμ. 6:12,19, Φίλος)
Πολλοί Έλληνες και οι αλλοδαποί μεταφραστές έχουν μεταφράσει στο επίμαχο εδάφιο το ρήμα «επιλαμβάνομαι» σαν «αναλαμβάνω» έχοντας προσθέσει αυθαίρετα και τη λέξη «φύσιν» η οποία δεν υπάρχει στο ελληνικό αρχαίο κείμενο.
Συγκρίνετε τα ακόλουθα χωρία:
«ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται αλλά σπέρματος Aβραάμ επιλαμβάνεται.» (Εβρ. 2:16, WH)
Λανθασμένη μετάφραση Βάμβα: «Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν.»
Σωστή μετάφραση Μεταγλώττιση: «Γιατί, αναμφίβολα, δε βοηθάει αγγέλους, αλλά απογόνους [του] Αβραάμ βοηθάει.»
Από τα παραπάνω εδάφια φαίνεται ότι ο Ιησούς είναι ο Αρχηγός και ο Τελειωτής της πίστης που πήρε και κράτησε από το χέρι το υπόλοιπο του Βιολογικού Ισραήλ, τους εκλεκτούς του Θεού, προκειμένου να τους οδηγήσει έξω από τον κόσμο της διακονίας του γράμματος και του θανάτου, για να τους φέρει στην ελευθερία των τέκνων του Θεού, στη Νέα Ιερουσαλήμ της Βασιλείας των Ουρανών.
Όπως ο Μωυσής άφησε τον πλούτο της Αιγύπτου και πήγε να γίνει ίδιος με τους αδελφούς του, γιατί ο Θεός με το χέρι του ήθελε να δώσει σε αυτούς σωτηρία, έτσι και ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα σαν Υιός του Ανθρώπου για να πιάσει από το χέρι τα παιδιά Του και να τα οδηγήσει στη βασιλεία Του.
“Ενόμιζε δε (ο Μωυσής) ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν· εκείνοι όμως δεν ενόησαν.” Πράξεις 7:25 - Βάμβας
“Τούτον τον Μωϋσήν τον οποίον ηρνήθησαν ειπόντες· Τις σε κατέστησεν άρχοντα και δικαστήν; τούτον ο Θεός απέστειλεν αρχηγόν και λυτρωτήν διά χειρός του αγγέλου του φανέντος εις αυτόν εν τη βάτω. Ούτος εξήγαγεν αυτούς, αφού έκαμε τέρατα και σημεία εν γη Αιγύπτου και εν τη Ερυθρά θαλάσση και εν τη ερήμω τεσσαράκοντα έτη. Ούτος είναι ο Μωϋσής, όστις είπε προς τους υιούς του Ισραήλ· προφήτην εκ των αδελφών σας θέλει σας αναστήσει Κύριος ο Θεός σας, ως εμέ·» ( Πράξ. 7:35-38 )
Η έννοια του «επιλαμβάνομαι» στην Π.Δ.
Ησαΐας 41:8-10 Σὺ δέ, Ισραηλ, παῖς μου Ιακωβ, ὃν ἐξελεξάμην, σπέρμα Αβρααμ, ὃν ἠγάπησα, οὗ ἀντελαβόμην ἀπ᾿ ἄκρων τῆς γῆς καὶ ἐκ τῶν σκοπιῶν αὐτῆς ἐκάλεσά σε.» (Ησ. 41:8-10, Ο΄)
Μετάφραση: «Αλλά συ, Ισραήλ, δούλέ μου, Ιακώβ, εκλεκτέ μου, το σπέρμα Αβραάμ του αγαπητού μου, συ, τον οποίον έλαβον εκ των άκρων της γης και σε εκάλεσα εκ των εσχάτων αυτής και σοι είπα, Συ είσαι ο δούλός μου· εγώ σε εξέλεξα και δεν θέλω σε απορρίψει·»
Ο Θεός για δεύτερη φορά θα οδηγούσε το πιστό υπόλοιπο του λαού Του, το διασκορπισμένο στις τέσσερες γωνίες της γης, για να κληρονομήσει την επαγγελία και να εισέλθει στην πόλη της οποίας τεχνίτης και Δημιουργός ήταν ο Κύριος και πάντες θα γνώριζαν ότι αυτό είναι το ευλογημένο σπέρμα του Θεού.
«οὕτως ἐκ δευτέρας κληρονομήσουσιν τὴν γῆν καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν …… καὶ διαθήκην αἰώνιον διαθήσομαι αὐτοῖς
καὶ γνωσθήσεται ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὸ σπέρμα αὐτῶν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν πᾶς ὁ ὁρῶν αὐτοὺς ἐπιγνώσεται αὐτούς ὅτι οὗτοί εἰσιν σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ» (Ησ. 61:7-9 Ο΄)
«Και κατά την ημέρα εκείνη, προς τη ρίζα του Ιεσσαί, η οποία θα στέκεται σημαία των λαών, σ' αυτόν θα προστρέξουν τα έθνη, και η ανάπαυσή του θα είναι δόξα. Και κατά την ημέρα εκείνη ο Κύριος θα βάλει το χέρι του πάλι, μια δεύτερη φορά, για να αναλάβει το υπόλοιπο του λαού του, που θα μείνει, από την Ασσυρία, και από την Αίγυπτο, και από την Παθρώς, και από την Αιθιοπία, και από το Ελάμ, και από τη Σεναάρ, και από την Αιμάθ, και από τα νησιά της θάλασσας.
Και θα υψώσει σημαία στα έθνη, και θα συγκεντρώσει τούς απορριμμένους τού Ισραήλ, και θα συναθροίσει τούς διασκορπισμένους τού Ιούδα από τις τέσσερις γωνίες τής γης.
Και ο φθόνος τού Εφραΐμ θα αφαιρεθεί, κι αυτοί που εχθρεύονται τον Ιούδα θα αποκοπούν· ο Εφραΐμ δεν θα φθονεί τον Ιούδα, και ο Ιούδας δεν θα θλίβει τον Εφραΐμ.» (Ησ. 11:10-13 [Φίλος])
Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής εξηγεί δια Πνεύματος Αγίου ότι ο Κύριος θα έκανε για Δεύτερη φορά Νέα Διαθήκη με το λαό Του, σύμφωνα με την οποία δεν θα υπήρχε ανάγκη έκαστος να διδάσκει τον πλησίον αυτού και τον αδελφόν αυτού λέγων «Γνώρισον τον Κύριον· διότι πάντες θέλουσι με γνωρίζει από μικρού έως μεγάλου αυτών· διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών, και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Εβρ. 8:11-12)
«Ιδοὺ ἡμέραι ἔρχονται φησὶν κύριος καὶ διαθήσομαι τῷ οἴκῳ Ισραήλ καὶ τῷ οἴκῳ Ιούδα διαθήκην καινήν οὐ κατὰ τὴν διαθήκην ἣν διεθέμην τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ ἐπιλαβομένου μου τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς αἰγύπτου ὅτι αὐτοὶ οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου καὶ ἐγὼ ἠμέλησα αὐτῶν φησὶν κύριος ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη ἣν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ ισραηλ μετὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας φησὶν κύριος διδοὺς δώσω νόμους μου εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν γράψω αὐτούς καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς θεόν καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν.» (Ιερ. 31:31-33)
Μετάφραση: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ και προς τον οίκον Ιούδα διαθήκην νέαν· ουχί κατά την διαθήκην, την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών, καθ' ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός διά να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου· διότι αυτοί παρέβησαν την διαθήκην μου και εγώ απεστράφην αυτούς, λέγει Κύριος· αλλ' αύτη θέλει είσθαι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών· και θέλω είσθαι Θεός αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.» (Ιερ. 31:31-33)
Αυτή η λέξη «επιλαβομένου» στην Εβραΐκή γλώσσα είναι «chazaq» και σημαίνει σύμφωνα με το Strong’s Dictionary
H2388 חזק
châzaq khaw-zak'
Μια πρωτόγονη ρίζα; to fasten upon; hence to seize, bestrong (figuratively courageous, causatively strengthen, cure, help, repair, fortify), obstinate; to bind, restrain, conquer: - aid, amend, X calker, catch, cleave, confirm, be constant, constrain, continue, be of good (take) courage (-ous, -ly), encourage (self), be established, fasten, force, fortify, make hard, harden, help, (lay) hold (fast), lean, maintain, play the man, mend, become (wax) mighty, prevail, be recovered, repair, retain, seize, be (wax) sore, strengten (self), be stout, be (make, shew, wax) strong (-er), be sure, take (hold), be urgent, behave self valiantly, withstand.
«For he does not indeed take hold of angels [by the hand] , but he takes hold of the seed of Abraham. «(Εβρ. 2:16 [Darby])
Συμπέρασμα
Η παραπάνω μελέτη αποδεικνύει ότι η λανθασμένη μετάφραση του Βάμβα: «Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν» οδηγεί πολλούς κήρυκες της βίβλου και αναγνώστες, στην αντιβιβλική πίστη ότι ο Ιησούς είχε χωμάτινη σάρκα σαν κι εμάς και όχι σάρκα και αίμα που γεννήθηκαν από το Θεό. Η σάρκα και το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, ήταν «εκ Πνεύματος Αγίου».
Ο Θεός να σας ευλογεί
Η πολιτικά επιβεβλημένη "Ορθόδοξη" δογματική είναι ενάντια στην ιουδαιοχριστιανική πίστη
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Ιούλιος 22, 2020, 5:60)
Η ανορθόδοξη δογματική της Ρωμαϊκής «ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ» Θρησκείας, η οποία διαφημίζεται από τους οπαδούς της ως ασπίδα προστασίας ενάντια στις παλαιές και στις σύγχρονες Θρησκευτικές – Φιλοσοφικές τάσεις, αποκρυστάλλωσε την δογματική της ενάντια στην ιουδαιοχριστιανική πίστη. Χαρακτηριστική είναι η άποψη που ειπώθηκε για τον Γρηγόριο Νύσσης τον Καππαδόκη, Πατέρα της «Ορθόδοξης Εκκλησίας», ότι «μπόρεσε καλύτερα απ' όλους να μεταφυτεύσει στο εσωτερικό του χριστιανικού κόσμου την πνευματική κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας».
Παραδείγματα απόκλισης από την βιβλική, ιουδαιοχριστιανική πίστη
Ι) Το μυστήριο της «Τρισυπόστατης Μονάδας» (ακατάληπτο για τους ανθρώπους), είναι κληρονομιά «της ιερής Τριάδας του Πυθαγόρα». Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι τα πάντα ορίζονται από τον ιερότατο αριθμό τρία (3), και δίδαξαν την απόκρυφη Διάλυση της Μονάδας σε τριάδα ή τριάδες, εισάγοντας έτσι την θεωρία των τριαδικών Μονάδων. Κατά συνέπεια η «Ορθοδοξία» αυτοχαρακτηρίζεται ως μυστικιστική πολυθεϊστική Θρησκεία με πλήθος από σύμβολα, τύπους, παγανιστικές τελετές και φόβητρα (Κόλαση, Αντίχριστος, Τέλος του Κόσμου), συσκοτίζοντας και τα παράγωγά της, που είναι οι διάφορες «Ομολογίες» που αποδέχονται το μυστικιστικό «ΔΟΓΜΑ» της.
ΙΙ) Το «Σύμβολο της Πίστεως» είναι κληρονομιά / δάνειο, του «Γνωστικισμού» που είναι κράμα, Πλατωνισμού, Ζωροαστρισμού, Καμπαλισμού, Ερμητισμού κ.ά, αρχαίων δοξασιών. Σύμφωνα με αυτό, ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς δεν είναι ο Υιός του Θεού (Γέννημα του Πατέρα), αλλά η ενσάρκωση του προ-υπάρχοντος Θεού Υιού. Και ενώ η «ΠΙΣΤΗ» λέει ότι «Ο Λόγος έγινε σάρκα» η «Ορθοδοξία» λέει ότι «Ο Λόγος πήρε σάρκα» αντιγράφοντας τον γνωστικό Βαλεντίνο, ο οποίος δίδασκε ότι το μέρος του πληρώματος του Θεού «ο Αιώνας Ιησούς», ενσαρκώθηκε, ΝΤΥΘΗΚΕ ΜΕ ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ και έγινε Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ (δηλαδή χοϊκός).
ΙΙΙ) Οι Δύο Φύσεις του Ιησού. Αναπόφευκτα η γνωστικίζουσα άποψη της ενσάρκωσης του προ-υπάρχοντος Δεύτερου θεού Υιού, στο χοϊκό άνθρωπο Ιησού (Γέννημα της Μαρίας) οδήγησε και στην όχι καινοφανή ιδέα των δύο φύσεων του Ιησού, που είναι πνευματική κληρονομιά της Μυθολογίας, την οποία αφελώς ασπάζονται και τα πνευματοληπτικά κινήματα της Πεντηκοστής -που είναι γεννήματα αμερικανικών χριστιανικών σιωνιστικών κέντρων- καθώς και τα λοιπά της Διαμαρτύρησης.
Ήδη στον μυστικιστικό Ερμητισμό («μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων, μαγικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών») συναντάμε την ιδέα των δύο φύσεων του εκπεσόντος στον φυσικό κόσμο αρχέτυπου ανθρώπου. Η «Ορθόδοξη πίστη» των δύο φύσεων του Ιησού είναι αναπαραγωγή της αρχαίας θρησκείας περί της σύζευξης του Ουρανού και της Γαίας και της γέννησης των ΗΜΙΘΕΩΝ.
IV) Η θεολογική, εσχατολογική θεωρία του Κόσμου και του χρόνου (το τέλος της ιστορίας), προσμένει τη ΡΕΒΑΝΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ (Χριστός – Διάβολος). Θέτει δε την Εκκλησία ως εσχατολογικό σημείο και την περίοδο από τη Ανάσταση του Χριστού έως την επ΄ άπειρον αναμενόμενη Παρουσία Του [η οποία ήταν επικείμενη (έρχομαι ταχέως) και εκπληρώθηκε στη γενιά των Αποστόλων][1] ως περίοδο "εσχάτων ημερών" η οποία μπορεί και να διαρκέσει χιλιάδες χρόνια. Η θεολογική αυτή άποψη είναι αντιβιβλική και σε πλήρη αντίθεση με την ιουδαιοχριστιανική εσχατολογία της πρώτης Εκκλησίας η οποία πρόσμενε και βίωσε το τέλος του Νόμου και τις έσχατες ημέρες του Ιουδαϊσμού[2] και το κάψιμο του επίγειου Ναού που ήταν ο τύπος του επουράνιου αληθινού -ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Αυτή η θεολογική εσχατολογική άποψη είναι κληρονομιά της θεωρίας του δυϊστικού Ζωροαστρισμού που πρόσμενε ένα συμπαντικό πόλεμο μεταξύ καλού και κακού και την κρίση και κατάταξη των ανθρώπων σε τόπο αιώνιας τιμωρίας ή ευδαιμονίας. Επίσης είναι παραλλαγή της δοξασίας της «Παλιγγενεσίας» δια της «εκπύρωσης» των Στωϊκών και του Ηράκλειτου. Η θεολογική πίστη στο «Τέλος της ιστορίας του Κόσμου» καταργεί την «Αιωνιότητα του Ευαγγελίου της Σωτηρίας» και το εις το ΔΙΗΝΕΚΕΣ = ΕΠ΄ ΑΠΕΙΡΟΝ αποτέλεσμα του εξιλεωτικού έργου του ΑΡΧΙΕΡΕΑ ΙΗΣΟΥ (Εβρ. 7:1, 10:1, 12,14).
V) Η «Ορθόδοξη» δογματική υιοθέτησε την πλατωνική ανθρωπογνωσία, όπως και οι Γνωστικοί και τα λοιπά φιλοσοφικά αρχαία διαρχικά συστήματα. Η πλατωνική ανθρωπογνωσία διχάζει τον άνθρωπο σε δύο στοιχεία, το αισθητό θνητό σώμα (ο τάφος ή φυλακή της ψυχής) και την νοερά αθάνατη ψυχή (την προ-υπάρχουσα κατά τους Χαλδαίους, τον Πλάτωνα, τον Φίλωνα, τους Γνωστικούς κ.ά.). Κατά συνέπεια ο άνθρωπος, σύμφωνα με τους Γνωστικούς, είναι μέτοχος και των δύο αρχών και της Καλής και της Κακής και εάν αποδράσει από το σώμα που μετέχει της Κακής αρχής, σώζεται. Η ιδέα αυτή αντιτίθεται στην βιβλική αφήγηση, όπου «ψυχή» εννοείται η εκ του ενός Ζωοδότη Θεού προέλευση της ζωής, που υπάρχει σε κάθε ζωντανό κτίσμα, χωρίς την πλατωνίζουσα διάκριση των Γνωστικών. Κατά την εβραϊκή Βίβλο, η «ψυχή» δεν αναφέρεται σε ένα μόνο τμήμα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά σημαίνει τον ολόκληρο άνθρωπο, ως ενιαία ζωντανή υπόσταση «και εγένετο ο (χοϊκός) άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν», που στην πορεία καθυποτάχθηκε από τον εχθρό του ανθρώπου τον θάνατο «εβασίλευσε ο θάνατος» (Γεν. 2:7, Ρωμ. 5:14-17) και του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να φάει από το δένδρο της ζωής. Αντιθέτως στην πλατωνική ανθρωπογνωσία ο θάνατος του σώματος είναι φίλος του ανθρώπου γιατί επιτρέπει στην αθάνατη ψυχή να ελευθερωθεί από την φυλακή της και να επιστρέψει τελικά στην ουράνια κατάστασή της.
Χαρακτηριστικό είναι ένα επιτάφιο επίγραμμα του Ιεροφάντου[3] όπου αναφέρει ότι: «Ωραία πραγματικά απόκρυφη διδασκαλία (μας μεταβιβάσθηκε) από τους Θεούς. Ότι ο θάνατος, όχι μόνο δεν είναι επιζήμιος για τους ανθρώπους, αλλά αντίθετα είναι ωφέλιμο πράγμα». Πηγή
____________________________
[1] Βλέπε: http://www.aionios-diathiki.gr/katanoesate-ton-apostolo-kai-archierea-tes-omologias-mas-ton-iesou-1
[2] Δευτ. 32:20 "καὶ εἶπεν ἀποστρέψω τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν (σαρκικός Ισραήλ) καὶ δείξω τί ἔσται αὐτοῖς ἐπ' ἐσχάτων ὅτι γενεὰ ἐξεστραμμένη ἐστίν υἱοί οἷς οὐκ ἔστιν πίστις ἐν αὐτοῖς"
Γέν. 49:1 "ἐκάλεσεν δὲ ιακωβ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν συνάχθητε ἵνα ἀναγγείλω ὑμῖν τί ἀπαντήσει ὑμῖν ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν"
[3] Ο Ιεροφάντης ήταν ανώτατος θρησκευτικός άρχοντας στην αρχαία Ελλάδα· στη λατρεία των Ελευσινίων μυστηρίων, ήταν ο ιερατικός άρχοντας που ανήκε πάντα στο γένος των Ευμολπιδών. (Βικιλεξικό)
_____________________________
Να προσθέσουμε προς ενημέρωση ότι ο όρος "Θεολογία" ή "Θεολογική άποψη /θεωρία" δεν ορίζει την "Αλήθεια" αλλά το αποτέλεσμα της σύγκλησις του Μύθου και της θείας αποκάλυψης.
ΘΕΟΛΟΓΙΑ
«Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα έργα του Πλάτωνα και άλλων Ελλήνων φιλσόφων με αναφορά στη διδασκαλία του μύθου. Υπήρξαν πολλές μορφές και απόψεις θεολογίας στον προχριστιανικό κόσμο, από την ορφική θεολογία έως την Ελεατική σχολή, τον Δημόκριτο, τους Σοφιστές και τον Αριστοτέλη. Πάντα όμως η θεολογία εξελισσόταν παράλληλα και εντός της φιλοσοφίας στον αρχαιοελληνικό κόσμο και όχι συστηματικά.
Στο Χριστιανισμό και τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες η θεολογία συνίσταται στη χρήση της φιλοσοφικής μεθόδου, προκειμένου το περιεχόμενο της θείας αποκάλυψης να διατυπωθεί με όρους που είναι αποδεκτοί από την ανθρώπινη διάνοια. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ θεολογίας και φιλοσοφίας είναι ότι στη θεολογία η χρήση της φιλοσοφικής μεθόδου στοχεύει εκ των προτέρων στην επίτευξη μιας σύγκλισης της θεωρητικής αλήθειας με τη θεία αποκάλυψη, ενώ στη φιλοσοφία καμία αποκάλυψη δεν είναι δεσμευτική για την έκβαση της θεωρητικής αναζήτησης». (Θεολογία - ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
ΡΩΜΑΪΚΟΣ ΝΟΜΟΣ
Η παρεκλίνουσα της ιουδαιοχριστιανικής πίστης «Ορθόδοξη δογματική» θριάμβευσε δια της πολιτικής επιβολής (= εγκατάσταση καθεστώτος, ιδέας, σχεδίου δια της βίας)
(Ιουστινιάνειος Κώδιξ 1.11.10) «Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμία αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες (νοούνται οι θεϊκές αυτοκρατορικές επικυρώσεις των οικουμενικών αποφάσεων). Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη. Και όσων έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες. Ανακοινώνουμε σε όλους εκείνους που έχουν γίνει Χριστιανοί και ήδη αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες στην πλάνη των Ελλήνων θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασιλεύουσα ή στις επαρχιακές πόλεις τους και να προσέλθουν στις αγιότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους τους, τα τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους και να κατηχηθούν στην αληθινή πίστη των χριστιανών. Έτσι, αφού κατηχηθούν και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη που τους διακατείχε, θα πρέπει να δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα, διαφορετικά δεν θα έχουν κανένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή ακινήτου περιουσίας. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οικογένειές τους στην εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποινές. Απαγορεύουμε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανοσίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμωρηθούν με εξορία. Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή διαπράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνουμε ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου εγκληματίες».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το αριθμητικό μέγεθος του «κατεστημένου χριστιανισμού» είναι αποτέλεσμα προσηλυτισμού και εκφοβισμού δια της πολιτικής επιβολής της συγκριτιστικής «πατερικής σκέψης». Η αποδοχή ή απόρριψη του Δώρου της Αιώνιας ζωής δια της πίστεως και υπακοής στον επουράνιο Υιό του Θεού, Ιησού, εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την αβίαστη θέληση του ανθρώπου και δεν επιτυγχάνεται με πολιτικά ή θρησκευτικά μέσα επιβολής και εκφοβισμούς.
«Ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού». (Ιωάν. 20:31)
Ο Ιησούς να σας ευλογεί
Πίνακας περιεχομένων
Ο μετασχηματισμός του αρχικού χριστιανισμού
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (2018, 8 Οκτωβρίου)
Ο Γνωστικισμός, ο Πατερικός Μυθολογικός Χριστιανισμός και ο Βιβλικός Ιησούς
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές
Βιβλική και Πλατωνική Ανθρωπογνωσία, Δυο Διαφορετικοί Δρόμοι Θεώρησης
Συγγραφή: Μιχάλης Μπατής (Σεπτέμβριος 29, 2018)
Η Παναγία των αρχαίων Ελλήνων
Συγγραφή: Θερμού Μαρία (12 Αυγούστου 2012, 05:45)
Πηγή άρθρου: https://www.tovima.gr/2012/08/12/culture/i-panagia-twn-arxaiwn-ellinwn/#images/
https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2005/12/16/12322241_Athena_Varvakeion.jpg
Ο Αβραάμ πατέρας της πίστεως
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Η γέννηση του βιβλικού ιουδαϊσμού
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Μυθολογικά και Ουτοπικά Θρησκευτικά Ιδεώδη από την Ολοκλήρωση της Αποστολικής Διακονίας έως Σήμερα
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Αθήνα, Φεβρουάριος 19, 2020)
Η ιστορική εξέλιξη του τριαδικού τύπου βαπτίσματος
Από τον αδ. Walter Copes
Ιουδαϊσμός - Χριστιανισμός και η θρησκεία των Οικουμενικών Συνόδων
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Ηλίας, Ενώχ και Μωϋσής
Τι έγραψε πραγματικά ο Ματθαίος για το βάπτισμα στο Ματθαίο 28:19
Συγγραφέας Α. Ploughman, Μπέρμιγχαμ, Αγγλία, Αρχικά δημοσιευμένο το 1962
Η διασάφηση του εδαφίου Εβραίους 2:16
Συγγραφή: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (2005)
Η πολιτικά επιβεβλημένη "Ορθόδοξη" δογματική είναι ενάντια στην ιουδαιοχριστιανική πίστη
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Ιούλιος 22, 2020)
Google Sites
Report abuse