Γνωρίζοντας τον Ιησού 

«Άκουε  Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστιν» (Δευτ. 6:4)

Η έννοια του «Κύριος  ο Θεός ημών Κύριος  εις  έστιν», είναι αντίθετη με την έννοια του δυάς ή δυαδικός έστιν, τριάς ή τριαδικός έστιν, και λοιπά.

Εις, επίθετο αρσενικού γένους, αριθμητικό απόλυτο. Αρχική – ριζική: ένας.

Δυάς, αριθμητικό ουσιαστικό, θηλυκού γένους. Αρχική - ριζική: δύο  (= σύνολο δύο ομοίων μονάδων).

Δυαδικός, επίθετο αρσενικού γένους. Αρχική - ριζική: δύο (= σύνολο δύο ομοίων μονάδων).

Τριάς, αριθμητικό ουσιαστικό θηλυκού γένους. Αρχική - ριζική: τρεις (= σύνολο τριών ομοίων μονάδων).

Τριαδικός, επίθετο αρσενικού γένους που αναφέρεται στην τριάδα. Αρχική - ριζική: τρεις (= σύνολο τριών ομοίων μονάδων).

Για να καταλάβουμε την σημασία  του «Κύριος ο Θεός ημών Κύριος Εις έστιν» που το πνεύμα του Θεού «Πνεύμα ο Θεός» είπε στον λαό Ισραήλ μέσω του Μωυσή, πρέπει να γνωρίζουμε τις λατρευτικές συνήθειες και δοξασίες, εκείνης της εποχής, που οι άνθρωποι επινόησαν για να εξηγήσουν κυρίως τις δυνάμεις της φύσης.

Η άσκηση της λατρείας στους επινοημένους θεούς εκτελούνταν πάντοτε από τα ιερατεία τα οποία και ενίσχυαν την εκάστοτε εξουσία. Οι θεοκρατικές  εξουσίες λειτουργούσαν πάντοτε ως χειραγωγός και ως μέσον υποταγής των λαών και οι αυτοκράτορες μονάρχες, αποτελούσαν τον σύνδεσμο μεταξύ ουρανού και γης με αποτέλεσμα την αποθέωση τους, αφού θεωρούντο υιοί θεών. Σε αυτό συνέβαλε η αμάθεια και ο φόβος των λαών προς το άγνωστο και μυστικό   το οποίο καλλιεργούσαν συστηματικά τα ιερατεία.

Η αίγλη η ισχύς και η οικονομική ευρωστία μιας αυτοκρατορίας  θεωρείτο ως το αποτέλεσμα της λατρείας του λαού  στους θεούς προστάτες της, τους οποίους οι εξουσίες μπορούσαν  να αναβαθμίσουν, να τροποποιήσουν και να συγχωνεύσουν με άλλους (θεοκρασία) εάν ήταν συμφέρον. 

Τα παρακάτω αποσπάσματα μας δίνουν μια εικόνα του τι επικρατούσε στους αρχαίους λαούς. (Τα έντονα γράμματα δικά μας).

Μεσοποταμιακή μυθολογία

«Μυθολογία της Μεσοποταμίας ονομάζεται η μυθολογία των λαών - Σουμέριοι, Ακκάδιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, -που έζησαν στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας. Φαίνεται ότι η πρώτη φάση της θρησκείας της Μεσοποταμίας ήταν φυσιοκρατική - η λατρεία δηλαδή των δυνάμεων της ζωής. Ο άνθρωπος μετέφρασε αυτές τις δυνάμεις της ζωής με τη μορφή πνευμάτων των της ευφορίας και της γονιμότητας που εκπροσωπείται από ένα ζευγάρι, όπως και η ζωή των ανθρώπων. Δημιούργησε επίσης θεούς - πνεύματα για όλα τα πράγματα τα απαραίτητα για τη ζωή των ανθρώπων όπως πνεύματα των δημητριακών, του δάσους, των αμπελιών, των πηγών κ.α.. Οι θνητοί θεοί τους πέθαιναν και ξαναγεννιούνταν όπως και οι εποχές την παραγωγική δύναμη των οποίων εκπροσωπούσαν.

Η μεσοποταμιακή θρησκεία δεν έχει μία και μοναδική προέλευση αλλά ανταποκρίνεται στη ίδια τη σύσταση της χώρας. Οι πιο αρχαίες χώρες της Σουμέρ ( κοιλάδα Σεναάρ), που είχαν την αυτονομία τους την εποχή της συγκρότησης τους, προσάρτησαν η μια μετά την άλλη τις γειτονικές πολιτείες που η κάθε μια είχε τον τοπικό της κλήρο που είχε ήδη διαμορφώσει μια παράδοση. Το ιερατείο κάθε πόλης είχε θεσπίσει τη δική του θεωρία για τη γενεαλογία των θεών του όπως και διαφορετικό θεό προστάτη από των άλλων πόλεων. Καθώς σιγά - σιγά οι πολιτείες ενοποιούνταν σε όλο και μεγαλύτερους οικισμούς το πάνθεο της μιας βρέθηκε κοντά με το πάνθεο της άλλης.

Οι θεοί του Σουμέρ έπειτα ήρθαν σε επαφή με τους θεούς της σημιτικής εισβολής - Ακκάδες - και ανακατεύτηκαν. Έτσι διπλασιάστηκε και ο κατάλογος των θεών. Υπήρχαν διπλές ονομασίες και μπερδεμένες γενεαλογίες που ωστόσο αντιπροσώπευαν την αναταραχή που υπήρξε και στη ζωή των δύο λαών. Καθώς περνούσαν τα χρόνια θα πρέπει να γίνονταν διακριτικές επεξεργασίες αλλά η μεγάλη μεταρρύθμιση ήρθε στα χρόνια της πρώτης δυναστείας της Βαβυλώνας. Το ιερατείο και η ηγεσία αποφάσισε να ενώσει και επίσημα τις δυο αντιλήψεις προτάσσοντας τον Μαρδούκ (έναν ασήμαντο μέχρι τότε Θεό) σαν το νέο επίσημο, μεγάλο θεό του κράτους και της Βαβυλώνας. Με μεγάλη μαεστρία ο κλήρος δεν μείωσε ούτε τον αριθμό ούτε την αξία των προγενέστερων θεών απλά διάλεξε έναν και τον ανέβασε πάνω από τους άλλους χωρίς όμως να καταργήσει τους παλιούς. Τότε γράφτηκε και το ποίημα της Δημιουργίας που "εξηγεί" την υπεροχή του Μαρδούκ και γενικά προτείνει μια άλλη γενεαλογία και μυθολογία, τη νέα και κοινή λίγο πολύ για όλους».

 Πηγή

Άνου 

«Στη σουμεριακή μυθολογία, κι αργότερα στους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους, ο Άνου ή Αν ήταν θεός του ουρανού και των αστερισμών, άρχοντας των θεών, των πνευμάτων και των δαιμόνων. Ο Άνου θεωρείτο ότι είχε την εξουσία να δικάσει όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα. Ήταν πατέρας των Ανουνάκι. Στην τέχνη απεικονίζεται συνήθως ως τσακάλι. Βασικό σύμβολο του Άνου είναι το στέμμα με κέρατα.

Ο Άνου ήταν ο γηραιότερος θεός στο πάνθεον της σουμεριακής μυθολογίας, ενώ αποτελούσε Τριάδα μαζί με τον Ενλίλ, θεό του ουρανού, και τον Ένκι, θεό των υδάτων. Ο Άνου συσχετίζεται συχνά με την πόλη Ουρούκ, την αντίστοιχη βιβλική Ερέχ και  κατά συνέπεια, πιστεύεται ότι αποτελούσε το αρχικό κέντρο λατρείας του. Η θεότητα Ινάννα - Ιστάρ, που επίσης λατρευόταν στην Ουρούκ, πολλές φορές θεωρούνταν σύντροφός του γι' αυτό το λόγο».

 Πηγή

Ελληνικές τριαδικές θεότητες

 Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την τρισυπόστατη θεά Εκάτη που αναφέρεται από την ελληνική μυθολογία ως βασίλισσα του ουρανού, της γης και της θάλασσας, προστάτης της δικαιοσύνης, του στρατού, των κυνηγών, των ψαράδων, των κοπαδιών με τη συνέργεια του εραστή της Ερμή, και των νεογέννητων, εξ ου και η προσωνυμία της κουροτρόφος. Στα αρχαία αγάλματα απεικονιζόταν με τρία πρόσωπα και στα αγγεία κρατώντας δύο πυρσούς, προς  τιμή της εόρταζαν τα   Εκάτεια σε  τρίστρατα εκτός πόλεων.

 Άλλες αντιλήψεις εκτός των ανωτέρω ήταν ότι οι αδελφοί θεοί Δίας η Ζευς, Πλούτων και Ποσειδώνας είχαν διανείμει τις βασιλείες, ο μεν Δίας ήταν θεός του ουρανού, ο Πλούτων του κάτω κόσμου και ο Ποσειδώνας των Υδάτων. [Ιουστίνου λόγος παραινετικός προς Έλληνες (730)]

Από τα παραπάνω προκύπτουν τα εξής:

1)     Ο πολυθεϊσμός προέκυψε από την ανάγκη να ερμηνεύσουν οι άνθρωποι τα φυσικά φαινόμενα, τον έρωτα, τη σοφία, τις τέχνες, το κάλλος κ.α., επινοώντας θεούς διαφόρων ειδικοτήτων και αρμοδιοτήτων, δότες αγαθών ή κακών, που δήθεν προστάτευαν αυτούς, τις πόλεις τους, τις οικογένειες τους, τα κοπάδια τους, τα καράβια τους, το στρατό τους, τα επαγγέλματά τους κ.λ.π.. (Βλ. σήμερα) 

2)     Τα ιερατεία εξασκούσαν πάντοτε εξουσία στην εξουσία αφού οι αυτοκράτορες μονάρχες, στήριζαν                         την διαιώνιση του οίκου τους, από τις ευλογίες και τους χρησμούς - οιωνούς των ψευδοπροφητών των. 

3)     Οι εξουσίες χωρίς την στήριξη του ιερατείου δεν μπορούσαν να γίνουν σεβαστές από τον λαό. (Βλ. σήμερα)

4)     Οι θεοί συμμορφώνονταν πάντοτε με τις σύγχρονες ανάγκες και τις πολιτικές της εξουσίας. (Βλ. σήμερα)

5)     Οι επινοήσεις τριαδικών θεών ήταν καθαρά γέννημα του πολυθεϊσμού, υπονοώντας  συγκυβερνήσεις  ιεραρχικά δομημένες τριών ομοίων μονάδων (τριών θεών), κατά τον τρόπο πού συγκυβερνούσαν άνθρωποι βασιλείς.

6)     Βιβλικές πόλεις όπως Ερέχ (Ουρούκ), Νινευή, Βαβυλών και άλλες, ήταν κέντρα λατρείας τριαδικών φανταστικών θεών.

Ο δίσκος του ήλιου και ο φάσεις του

 Ο  φυσικός ήλιος και οι τρείς φάσεις του, ανατολή, μεσουράνημα και δύση ήταν αφορμή για τριαδικές θεότητες όπως μας πληροφορεί η New International Encyclopedia.

«Η τριάδα έγινε ο πιο διαδεδομένος στον κόσμο αριθμός της θεότητας ... Η λατρεία του ηλίου είναι μια από τις αρχαιότερες μορφές θρησκείας και ο αρχαίος άνθρωπος κάποιες φορές διέκρινε μεταξύ του ανατέλλοντος, του μεσουρανούντος και του δύοντος ήλιου. Οι Αιγύπτιοι για παράδειγμα διαχώριζαν τον ήλιακό θεό σε τρεις θεότητες: Τον Ώρο - ο ανατέλλων ήλιος, τον Ρα - ο μεσουρανών ήλιος και τον Όσιρι - ο δύων ήλιος». (Αιγυπτιακές θεότητες)

Άλλη τριαδική, αστρική θεότητα της ανατολής, ήταν η Σελήνη, ο Ήλιος και ο Εωσφόρος [= Έως (αυγή)+φέρω, ο φέρων την αυγή, ο Αυγερινός, η Αφροδίτη ως άστρο της αυγής].

Ο λόγος λοιπόν του Κυρίου Θεού στον Ισραήλ «άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστιν» έγινε για να ανατρέψει αυτή την νοοτροπία των πολυθεϊστών, που είχαν και οι Ισραηλίτες καταγόμενοι από την Χαλδαία, οι οποίοι ακόμα και στην περίοδο της διακονίας του Ιεζεκιήλ προσκυνούσαν τον ήλιο. (Βλέπε. Ιεζ. 8:15)

Και ο Ιωσίας βασιλιάς του Ιούδα «αφήρεσε τους ίππους, τους οποίους οι βασιλείς του Ιούδα έστησαν εις τον ήλιον, κατά την είσοδον του οίκου του Κυρίου, πλησίον του οικήματος του Νάθαν-μελέχ του ευνούχου, το οποίον ήτο εν Φαρουρείμ, και κατέκαυσεν εν πυρί τας αμάξας του ηλίου». (Β΄ Βασ. 23:11)

Ακούστε Ισραηλίτες ο δικός σας Κύριος Θεός  (σε αντίθεση με τους άλλους λαούς) είναι εις  Κύριος (όχι τριάς -τριαδικός, ή δυαδικός).

Αξίζει να προσέξουμε την προσευχή του βασιλιά του Ιούδα Εζεκία όταν προσεύχεται για να ελευθερωθούν από τους Ασσύριους.

«Και νυν Κύριε ο Θεός ημών σώσον ημάς εκ χειρός αυτού και γνώσονται πάσαι αι βασιλείαι της γης ότι συ Κύριος ο Θεός μόνος (Δεν είσαι μαζί με άλλους - δηλαδή δεν είσαι δυαδικός ή τριαδικός)». (Δ΄ Βασ. 19:19)

Συμφωνία με την Καινή Διαθήκη

 Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός απαντώντας σε ερώτηση ενός εκ των γραμματέων επιβεβαιώνει:

«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών εις Κύριος έστιν (όχι τριάς - τριαδικός, ή δυαδικός)». (Μάρκ. 12:29)

Και ο γραμματεύς απαντώντας συμμαρτυρεί: «Καλώς Διδάσκαλε επ’ αληθείας είπες ότι εις έστιν και ουκ έστιν άλλος πλην αυτού». (Μάρκ. 12:32)

Και αλλού είπε: «Και πατέρα μη καλέσητε υμών επί της γης, εις γαρ έστιν υμών ο Πατήρ ο ουράνιος». (Ματθ. 23:9)

Και ο Παύλος: «Εις Θεός και πατήρ πάντων, ο επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν». (Εφεσ. 4:6)

Ο Ιάκωβος επίσης έγραψε: «Συ πιστεύεις ότι εις  έστιν ο θεός; καλώς ποιείς (όχι τριάς - τριαδικός, ή δυαδικός) και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίσσουσιν». (Ιάκ. 2:19)

 Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι Κύριος ο Θεός δεν είναι τριαδικός ή δυαδικός, αλλά ΕΙΣ, πράττει πολύ σωστά, άλλωστε σύμφωνα με τον Ιάκωβο,  το ίδιο πίστευαν και τα δαιμόνια και για αυτό το λόγο έφριτταν (έτρεμαν από φόβο). Εάν υποθετικά ο Θεός ήταν τριαδικός ή δυαδικός, τότε τα δαιμόνια δεν θα έφριτταν.

Ο πατέρας λοιπόν του ψεύδους  είχε κάθε λόγο να απατά επί αιώνες, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, ότι Κύριος ο Θεός είναι ΕΙΣ και όχι τριάς - τριαδικός ή δυάς - δυαδικός.

Αντιλήψεις  περί τριαδικότητας του Θεού εκτός των ανωτέρω

(Ι) Καββαλίστικες σκέψεις

«Η Αλήθεια είναι εκεί που οι Καμπαλιστές μιλούν για τα πέπλα του Απόλυτου. Η Αλήθεια ονομάστηκε με διάφορους τρόπους: άλλοι την είπαν Θεό γενικά, άλλοι Πατέρα – Θεό, Απόλυτο, Ανεκδήλωτο, Αρνητική Ύπαρξη και άλλοι ακόμη πιο αόριστα «ανώτερη δύναμη». Η ποικιλία των ονομάτων και επιθέτων υποδηλώνει το γεγονός ότι η ολότητα του Θεού παραμένει ακατανόητη από την ανθρώπινη διάνοια. Αυτή η γνώση – παραδοχή είναι πανάρχαιη. Οι αρχαίοι λαοί είχαν συνειδητοποιήσει πως, πίσω από εκείνον που ονόμαζαν πατέρα – Θεό βρισκόταν «κάτι», στο οποίο ο κεντρικός τους Θεός παρέμενε υπόλογος. Πιθανώς ένας ακόμη ανώτερος Θεός, ακατάληπτος ακόμη και από τον ύψιστο Θεό τους, πόσο μάλλον από τους ίδιους. Για αυτό τον αναφέρουν ή τον υπονοούν αλλά δεν ασχολούνται μαζί του, δεν προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν γιατί μια τέτοια ερμηνεία θα ήταν αυθαίρετη. Η Καμπαλιστική προσέγγιση δεν ξεφεύγει από αυτό. Παραδέχεται την άγνοιά της και μιλάει για τρία πέπλα τα οποία δίνουν μια νύξη για ΤΟ Θεό αλλά στην ουσία, όπως όλα τα πέπλα, τον αποκρύπτουν. Τα πέπλα αυτά είναι η Αρνητικότητα, το Απεριόριστο και το Απεριόριστο Φως.

Τα τρία αυτά συμβολικά πέπλα δεν ξεχωρίζουν και δεν διακρίνονται το ένα από το άλλο. Σαν Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι «Τριάδα ομοούσιος και αχώριστος» και ο ανώτατος μυημένος αυτού του ηλιακού συστήματος ακόμη (αλλά και άλλοι μεγαλύτεροι από αυτόν) δεν μπορεί να εισχωρήσει στα μυστικά τους».

Πηγή

(ΙΙ) Ερμής ο τρισμέγιστος

Μία θεότητα στον κόσμο υπάρχει

Ο Ερμής αναφέρεται ως ένας παντογνώστης στα χρόνια της βασιλείας του Σώστρου. Γράφει σχετικά ο Ιωάννης Μαλάλας (7ος - 8ος αιών):

«Ερμής ο Τρισμέγιστος ο Αιγύπτιος, ανήρ φοβερός εν σοφία ος έφρασε τρεις μεγίστας υποστάσεις είναι το του αρρήτου και δημιουργού όνομα, μίαν δε θεότητα είπε».

Δηλαδή:

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ο Αιγύπτιος, άνδρας με φοβερή σοφία. Ο οποίος είπε πως του ακατάληπτου και δημιουργού το όνομα έχει τρεις υποστάσεις σε μια ενιαία θεότητα», δίδοντας έτσι το τριαδικό της υπόστασης του Θεού, που κατόπιν ενσωματώθηκε στην Ορθοδοξία.

Πηγή

(ΙΙΙ) Αγία Τριάδα

«Ο τριαδικός Θεός περιγράφεται ως Τρισυπόστατη Μονάδα η οποία φανερώνεται με ενέργειες και έργα στην κτίση και την ιστορία. Έχει μεν τρία πρόσωπα, αλλά αυτά τα τρία πρόσωπα δεν αποτελούν τρεις χωριστούς Θεούς, αλλιώς ο Χριστιανισμός δεν θα ήταν μονοθεϊστική αλλά τριθεϊστική θρησκεία. Κατά το δόγμα, ο λόγος που ο τριαδικός Θεός είναι ένας, αν και με τρεις υποστάσεις, είναι η απουσία χώρου και χρόνου. Ο χώρος και ο χρόνος διαφοροποιούν τις ανθρώπινες υποστάσεις μεταξύ τους, ώστε τα διαφορετικά πρόσωπα να αποτελούν διαφορετικούς ανθρώπους. Επειδή όμως ο χώρος και ο χρόνος είναι κτιστοί (δημιουργήματα του Θεού), ο Θεός δεν υπόκειται σε αυτούς. Έτσι έχουμε το μυστήριο (ακατάληπτο για τους ανθρώπους) της Τρισυπόστατης Μονάδας».

Πηγή

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η αποδοχή του Τριαδικού δόγματος  (Τρισυπόστατη Μονάδα) προϋποθέτει και την αποδοχή της άγνοιας, του ακατάληπτου και ακατανόητου, του μυστηρίου και την θέσπιση νέων μαθηματικών και γραμματικών κανόνων. Εάν κάποιος έχει κατά νου ή βλέπει τρία πέπλα, τρεις αγγέλους η τρία πλοία στη σειρά, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός είναι τριάς - τριαδικός. Επίσης η αιτιολόγηση ότι ο Θεός είναι τριαδικός, διότι δεν υπόκειται σε χώρο και χρόνο, αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να είναι και τετραδικός, πενταδικός, εξαδικός κ.λ.π.. 

Τι το άχυρον προς τον σίτον; (Ιερ. 23:28)

Η Αγία γραφή ωφέλιμος προς παιδεία

«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν». (Β΄ Τιμ. 3:16)

Οι λόγοι του Κυρίου είναι απλοί, καθαροί, νοητοί, φωτίζουν και σοφίζουν τον άνθρωπο και είναι ασύμφωνοι με αυτές τις ανθρώπινες τριαδικές, πολυθεϊστικές αντιλήψεις. (Βλ. Ματθ. 15:9)

«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος ΕΙΣ έστιν». (Μάρκ. 12:29)

«Λύχνος τοις πόσι μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου». (Ψαλμ. 119:105)

«Ο νόμος του Κυρίου άμωμος επιστρέφων ψυχάς, η μαρτυρία του Κυρίου  πιστή σοφίζουσα νήπια, τα δικαιώματα του Κυρίου ευθέα ευφραίνοντα καρδίαν». (Ψαλμ. 19:7)

«Οδήγησον με επί την αλήθειαν σου και δίδαξον με ότι συ ει ο Θεός ο σωτήρ μου». (Ψαλμ. 24:5 O')

«Οίδαμεν δε ότι ο Υιός  του Θεού ήκει (ήλθε) και δέδωκεν ημίν διάνοιαν (νοητική ικανότητα) ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν και εσμέν εν τω αληθινώ εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ, ούτος ο αληθινός Θεός  και ζωή αιώνιος». (Α΄Ιωάν. 5:20)

Οι απόστολοι δεν κήρυξαν τριαδικό θεό, ούτε χωμάτινο Ιησού, αλλά κήρυξαν δια Πνεύματος Αγίου ότι ο  Ιησούς Χριστός είναι ο Αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος.

Η προφητεία του Ησαΐα για τον Υιό

«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ου η αρχή εγενήθη επί του ώμου αυτού και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός , εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». (Ησ. 9:6 κατά Ο΄ εκδ. αποσ. διακονίας)

Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν

Το «ημίν» είναι δοτική προσωπική χαριστική και φανερώνει το πρόσωπον που ωφελείται,το πρόσωπο για χάρη του οποίου γίνεται αυτό που δηλώνει η πρόταση.

To «εγεννήθη» είναι παθητικός χρόνος, που σημαίνει ότι το παιδίον (Ιησούς) δεν γεννήθηκε από μας, αλλά από τον Θεό που είναι Πνεύμα, για μας.

Ομοίως και το «υιός και εδόθη ημίν». Δεν γέννησε χοϊκός  άνθρωπος τον Σωτήρα για να τον δώσει να σωθεί ο κόσμος, αυτό το έκανε ο Θεός που είναι Πνεύμα, διαφορετικά ο Σωτήρας  θα ήταν χοϊκός άνθρωπος, μη δυνάμενος να σώζει και όχι ο επουράνιος Κύριος Ιησούς χριστός. (Α΄Κορ. 15:47)

«Ούτως γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον υιόν τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 3:16)

Μονογενής = ο γεννηθείς μόνος// άνευ άλλων//μη έχων αδελφούς ή αδελφές. [Λεξικά: Σκαρλάτου Βυζαντίου αρχαία και Ομηρικό Πανταντζίδου]

Ο ποιηθείς χοϊκός Αδάμ, αποκαλείται επίσης υιός Θεού, εάν λοιπόν ο γεννηθείς υιός του Θεού Ιησούς, είχε την χοϊκή φύση του Αδάμ, δεν θα ήτο ο μονογενής του Πατρός πλήρης χάριτος και αληθείας, εξάλλου «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα». (Γέν. 1:27, Λουκ. 3:38, Ησ. 1:2, Ιωάν. 1:14, Ιωάν. 3:6)

«Ούτως είναι και γεγραμμένον· Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού». (Ι Κορ. 15:45-47)

Ο μονογενής υιός του Θεού

Ως μονογενής υιός του Θεού, ορίζεται αυτός που γεννήθηκε δια Πνεύματος αγίου μέσα στην κοιλιά της Μαρίας, ετέχθη από αυτήν «που έστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;» και του εδόθη το όνομα Ιησούς με εντολή αγγέλου του Κυρίου. Ο αποσταλθείς εις τον κόσμο μονογενής του Πατρός, Ιησούς, δεν είχε αδελφούς ή αδελφές γεννημένους από το άγιο Πνεύμα όπως αυτός, όμως «όσοι έλαβον αυτόν εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες ουχί εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ΄εκ Θεού εγεννήθησαν». (Ιωάν. 1:12, Ματθ. 2:2)   

«Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού». (Ιωάν. 3:18)

Ομομήτριοι αλλά όχι ομοπάτριοι με τον Ιησού ήταν ο Ιάκωβος, ο Ιωσής, ο Σίμων, ο Ιούδας και οι αδελφές αυτού.

«Δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; (καθώς ενομίζετο [Λουκ. 3:23]) η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ' ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;  Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ». (Ματθ. 13:55-57, βλ. και Ματθ. 12:47-50)

Η γέννηση του Ιησού     

«Και είπεν ο άγγελος αυτή, Μη φοβού Μαριάμ εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ και ιδού συλλήμψη (θα συλλάβεις) εν γαστρί και τέξη υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν …………. είπεν δε Μαριάμ προς τον άγγελον, Πως έσται τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή , Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι, διο και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού (Λουκ. 1:30-35)».

Δεν της είπε ότι το άγιο που θα γεννηθεί από σένα θα κληθεί υιός Θεού, αλλά της είπε, το άγιο που θα γεννηθεί μέσα σου θα κληθεί υιός Θεού. Το ίδιο επιβεβαιώνει άγγελος Κυρίου στον Ιωσήφ τον άνδρα αυτής κατ’ όναρ:

«Ιωσήφ υιός Δαυίδ μη φοβηθής παραλαβείν την γυναίκα σου το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ πνεύματος έστιν αγίου (Ματθ. 1:18-20)».

Αυτός ήταν και ο λόγος που ονομάστηκε μονογενής υιός Θεού, διότι το άγιο που γεννήθηκε μέσα στη κοιλιά της Μαρίας ήταν εκ Πνεύματος αγίου, όχι εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ή δυνάμεως ανδρός ή γυναικός. (Βλ. Ιωάν. 1:13)

Συνεχίζοντας ο άγγελος λέει στον Ιωσήφ: 

«Τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν (= ο Θεός είναι σωτηρία), αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Ο Ιωσήφ πίστεψε στον λόγο αυτού και «εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιησούν». (Ματθ. 1:25, Λουκ. 2:21)

Η χοϊκή Μαρία δεν συνέλαβε κατά το έθος των ανθρώπων, «έγνω δε Αδάμ την γυναίκα αυτού και συλλαβούσα έτεκεν υιόν και επωνόμασεν το όνομα αυτού Σηθ (Γέν. 4:25)», ούτε συνέλαβε  γονιμοποιημένο ωάριο (έμβρυο) για να τέξει ημίθεο κατά το έθος των Ολύμπιων, ούτε γονιμοποίησε μόνη της όπως η Ήρα τον Ήφαιστο που γεννήθηκε με παρθενογένεση και ο πατέρας του ήταν η έρις και η φιλονικία σύμφωνα με τις αρχαίες μυθικές δοξασίες, ούτε έτεκε χοϊκό υιό, αλλά συνέλαβε θαυματουργικά και έτεκε τον επουράνιο Ιησού που τον γέννησε ο Πατέρας του, το αιώνιο άγιο Πνεύμα, μέσα της  και ο οποίος είναι η αρχή της νέας, πνευματικής κτίσεως.

«Και ότε επλήσθησαν ημέραι οκτώ του περιτεμείν αυτόν και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το κληθέν υπό του αγγέλου προ του συλλημφθήναι αυτόν εν τη κοιλία». (Λουκ. 2:21)

«Και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας (της μίας, της πνευματικής) όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα». (Κολ. 1:18)

«Και προς τον άγγελο της εκκλησίας στη Λαοδίκεια γράψε. Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού (της νέας, της πνευματικής)». (Αποκ. 3:14)

«Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». (ΙΙ Κορ. 5:17)

«Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις». (Γαλ. 6:15)

Ο Εμμανουήλ

«Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος : Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ ο έστιν μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός». (Ματθ. 1:23)

Η εκκλησία του Θεού «ην περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου» τον πρώτο αιώνα αναγνώριζε τον Ιησού ως τον αληθινό ένα Θεό και κάλεσε το όνομα αυτού «Εμμανουήλ», δηλαδή «Μεθ’ ημών ο Θεός». (Πρ. 20:28, Α΄ Ιωάν. 5:20, Ησ. 7:14, 8:8) 

Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ιουδαίοι ήθελαν να τον φονεύσουν διότι νόμιζαν τον Ιησού υιό του Ιωσήφ και της Μαρίας και δεν πίστευαν ότι ήταν ο μονογενής του Αγίου Πνεύματος.

«Δια τούτο ουν μάλλον εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι ότι ου μόνον έλυεν το σάββατον, αλλά και πατέρα ίδιον έλεγεν τον Θεόν ίσον εαυτόν ποιών τω Θεώ». (Ιωάν. 5:18)

«Απεκρίθησαν προς αυτόν οι Ιουδαίοι, λέγοντες· Περί καλού έργου δεν σε λιθοβολούμεν, αλλά περί βλασφημίας, και διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν». (Ιωάν. 10:33)

Οι αντικείμενοι Ιουδαίοι δεν πίστευαν στην διδαχή των αποστόλων

Η διδαχή

«Τούτο φρονείτε εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή (εικόνα)  Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλά εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». (Φιλιπ. 2:5-8)

 Εδώ δεν μιλάει για προϋπάρχοντα Υιό, αλλά για τον μονογενή του Πατρός (του Αγίου Πνεύματος), τον τεχθέντα από την Μαρία, που του δόθηκε το όνομα Ιησούς, και που όταν γράφει ο Παύλος τις επιστολές ήταν ήδη αναστημένος.

«Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν (τον μονογενή Ιησού - τον υιό του ανθρώπου) με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί, διά να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα». (Ρωμ. 8:3-4)

«Εξεύρομεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήλθε και έδωκεν εις ημάς νόησιν, διά να γνωρίζωμεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ, εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος». (Ι Ιωάν. 5:20)

 Ο Ιησούς ήταν επουράνιος άνθρωπος, εξ ουρανού, εικόνα του θεού του αοράτου, και όχι  εκ της γης χοϊκός

Τι μαρτυρεί ο τεχθείς από την Μαρία Ιησούς για τον εαυτό του.

«Εγώ γαρ εκ του θεού εξήλθον και ήκω (έχω έλθει, είμαι εδώ), ουδέ γαρ απ’ εμαυτού ελήλυθα, αλλ’ εκείνος με απέστειλεν». (Ιωάν. 8:42)

«Και ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς ο υιός του ανθρώπου». (Ιωάν. 3:13)

«Καταβέβηκα από του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν αλλά το θέλημα του πέμψαντος με». (Ιωάν. 6:38)

«Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς, εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου ζήσει εις τον αιώνα και ο άρτος δε ον εγώ δώσω η σαρξ μου έστιν υπέρ της του κόσμου ζωής». (Ιωάν. 6:51)

«Ο άρτος δε ον εγώ δώσω η σαρξ μου έστιν». Η σάρκα του Ιησού ήταν εκ του ουρανού (και το μάνα στην έρημο ήταν εξ ουρανού) και όταν ο Παύλος απόστολος του Ιησού έγραψε για το μυστήριον της ευσεβείας «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» δεν διαφώνησε με τον Ιησού ούτε κήρυξε χοϊκό Σωτήρα.

Σαρξ = σάρκα//σώμα//κορμί//ο άνθρωπος (Λεξ. Σταματάκου)

«Υμείς εκ των κάτω εστέ (επίγεια σώματα) εγώ εκ των άνω ειμί (επουράνιο σώμα) υμείς εκ τούτου του κόσμου εστέ (χοϊκοί), εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου (επουράνιος)». (Ιωάν. 8:23)

Ουδέποτε ένας χοϊκός άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυρισθεί για τον εαυτό του παρόμοιες μαρτυρίες.

Ενέργειες του επουράνιου Ιησού που ήταν αδύνατον να εκτελεσθούν από χοϊκό άνθρωπο

·    «Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς». (Ματθ. 7:29)

·    «Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν (ψυχή) αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματθ. 20:28)

·    «Ος εάν ζητήση την ψυχήν αυτού περιποιήσασθαι απολέσει αυτήν, ος δ’ αν απολέσει ζωογονήσει αυτήν». (Λουκ. 17:33 WH)

·    «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν (ψυχή) αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν (ψυχή) αυτού ένεκεν εμού, ούτος θέλει σώσει αυτήν». (Λουκ. 9:24)

·    «Και ιδών την πίστιν αυτών, είπε προς αυτόν· Άνθρωπε, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου». (Λουκ. 5:20)

·    «Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». (Ιωάν. 10:17-18)

·    «Καθώς έδωκας εις αυτόν εξουσίαν πάσης σαρκός, διά να δώση ζωήν αιώνιον εις πάντας όσους έδωκας εις αυτόν». (Ιωάν. 17:2)

·    Εν δε τω μεταξύ οι μαθηταί παρεκάλουν αυτόν λέγοντες· Ραββί, φάγε. Ο δε είπε προς αυτούς. Εγώ έχω φαγητόν να φάγω, το οποίον σεις δεν εξεύρετε». (Ιωάν. 4:31-32)

·    «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος, το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ, το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 4:14)

·    Και μεθ' ημέρας εξ παραλαμβάνει Ιησούς τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναβιβάζει αυτούς εις όρος υψηλόν κατ' ιδίαν· και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγειναν λευκά ως το φως». (Ματθ. 17:1-2)

      ·      «Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν και έλεγον προς αλλήλους· Τις λοιπόν είναι ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν;» (Μάρκ. 4:41)

Ο Ιησούς δεν ήταν άγγελος αλλά μονογενής υιός του Πατρός

«Διότι προς τίνα των αγγέλων είπε ποτε· Υιός μου είσαι συ, Εγώ σήμερον σε εγέννησα; και πάλιν· Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός;». (Εβρ. 1:5)

«Ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ είμαι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, διότι πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα». (Λουκ. 24:39)

Το σώμα του Ιησού, του μονογενούς Υιού του Θεού ήταν ιδιαίτερο, ξεχωριστό, και μοναδικό. Ήταν ομοίωμα του χοϊκού ανθρώπου.

«Αλλά εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος». (Φιλιπ. 2:7, Ρωμ. 8:3)

Το αίμα του ανθρώπου Ιησού

Το σώμα του Ιησού παρήγαγε ιδιαίτερο Θεϊκό αίμα που χύθηκε στο σταυρό για να εξιλεώνει τον αμαρτωλό χοϊκό άνθρωπο.

«Τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού». (Ρωμ. 3:25)

«Διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού». (Εφ. 1:7)

«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος». (Πράξ. 20:28)

«Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;» (Εβρ. 9:14)

Τι είπαν και τι έγραψαν οι άγιοι απόστολοι

«Ότι εν αυτώ (τον Ιησού Χριστό) κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς και εστέ εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος έστιν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας». (Κολ. 2:9-10)

«Διότι εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα και δι' αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι' αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς». (Κολ. 1:19-20)

«Ου πάσα σαρξ η αυτή σαρξ αλλά άλλη μεν ανθρώπων, άλλη δε σαρξ κτηνών, άλλη δε ιχθύων και σώματα επουράνια και σώματα επίγεια, αλλά ετέρα μεν η των επουρανίων δόξα, ετέρα δε η των επιγείων». (Α΄Κορ. 15:39-40)

Οι απόστολοι δεν απεστάλησαν να κηρύξουν τον Όμηρο η τον μεσοπλατωνισμό, ούτε ημίθεο  (Υιό θεού και θνητής) τέτοιοι θεοί υπήρχαν πολλοί στο πάνθεο των Ελλήνων και λοιπών λαών, αλλά κήρυξαν Ιησού Χριστό Θεό Ζώντα και Αληθινό, σωτήρα του κόσμου. (Α΄Ιωάν. 5:20, Ρωμ. 9:5, Τιτ. 2:13, Αποκ. 1:8)

 Περισσότερες μαρτυρίες για τον Ιησού

(α) Ο πρόδρομος Ιωάννης

Ο πρόδρομος Ιωάννης μαρτύρησε και είπε για τον Ιησού ότι είναι υπεράνω πάντων διότι είχε έρθει από τον ουρανό.

«Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι. Ο άνωθεν ερχόμενος επάνω πάντων έστιν. Ο ων εκ της γης εκ της γης έστιν και εκ της γης λαλεί. Ο εκ του ουρανού ερχόμενος επάνω πάντων εστί Ο εώρακεν και ήκουσεν τούτο μαρτυρεί, και την μαρτυρίαν αυτού ουδείς λαμβάνει. Ο λαβών αυτού την μαρτυρίαν εσφράγισεν ότι ο Θεός αληθής έστιν». (Ιωάν. 3:30-33)

Και ο Ιησούς μαρτύρησε και είπε για τον Ιωάννη ότι μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν υπήρξε μεγαλύτερος του Ιωάννη.

«Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλήτερος αυτού». (Ματθ. 11-11)

Εάν ο Ιησούς ήταν χοϊκός άνθρωπος κατά την αντίληψη των διαφωνούντων Ιουδαίων δεν θα έλεγε ότι ο Ιωάννης ήταν ο μεγαλύτερος μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών, αλλά θα έλεγε ότι Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών.

(β) Ο απόστολος Παύλος  περί αναστάσεως νεκρών

«Ούτως και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη, σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται  εν δυνάμει, σπείρεται σώμα ψυχικόν εγείρεται σώμα πνευματικόν. Ει έστιν σώμα ψυχικόν, έστιν και πνευματικόν, ούτως και γέγραπται: Εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν, ο έσχατος Αδάμ εις Πνεύμα ζωοποιούν, αλλ’ ου πρώτον το πνευματικόν αλλά το ψυχικόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οίος ο χοϊκός τοιούτοι και οι χοίκοί, και οίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου». (Α΄Κορ. 15:42-49)  

Η διάκριση μεταξύ του χοϊκού και του επουρανίου είναι κατάδηλη, ο χοϊκός άνθρωπος σπέρνεται με ανθρώπινο σπέρμα και γεννιέται σώμα ψυχικό «εν φθορά, εν ατιμία, εν ασθενεία» και ενώ ζει επί της γης, είναι πνευματικά νεκρός  εξ’ αιτίας της αμαρτίας. Ο δε πρώτος  χοϊκός Αδάμ, «έστι τύπος του μέλλοντος» δηλαδή τύπος του επουράνιου ανθρώπου Ιησού. (Ρωμ. 5:14)

Ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς Χριστός  «εγένετο εις πνεύμα ζωοποιούν» με σκοπό να αναγεννήσει, ζωοποιήσει, αναστήσει, και να δώσει  στον πνευματικά νεκρό άνθρωπο  «ζωή κι’ αυτή εν αφθονία». (Ιωάν. 10:10) 

«Ο δε Ιησούς λέγει αυτώ, ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς». (Ματθ. 8:22)

Οι απόστολοι κήρυτταν «Εν τω Ιησού την ανάστασιν την εκ νεκρών». (Πράξ.4:2)

«Και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασιν συνεζωοποίησεν τω Χριστώ, χάριτι έστε σεσωσμένοι και συνήγειρεν και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού». (Εφ. 2:5-6)

«Συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτισμώ, εν ω και συνηγέρθητε …………… Και υμάς νεκρούς όντας τοις παραπτώμασιν και τη ακροβυστία της σαρκός υμών, συνεζωοποίησεν υμάς συν αυτώ χαρισάμενος ημίν πάντα τα παραπτώματα». (Κολ. 2:13)

«Διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται». (Λουκ. 15:24)

«Αλλά παραστήσατε εαυτούς τω Θεώ ωσεί εκ νεκρών ζώντας και τα μέλη υμών όπλα δικαιοσύνης τω Θεώ». (Ρωμ. 6:13)

Το έργο αυτό της σωτηρίας - άφεση αμαρτιών και ανάσταση του πνευματικά νεκρού χοϊκού ανθρώπου - θα ήταν αδύνατον να γίνει εάν ο Ιησούς είχε και αυτός ανθρώπινη χοϊκή - φθαρτή φύση.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο λόγος της ζωής που έγινε σαρξ, αυτός είναι η αλήθεια και η ζωή και ο σπόρος ο άφθαρτος που δίνει αιώνια ζωή.

Ο Ιάκωβος πληροφορεί τους ιουδαιοχριστιανούς: «Βουληθείς (ο Θεός) απεκύησεν ημάς λόγω αληθείας  εις το είναι ημάς απαρχήν τινά των κτισμάτων αυτού» (Αποκυώ = φέρω νεογνόν, γεννώ). (Ιάκ. 1:18)

Και ο Πέτρος επίσης στην πρώτη επιστολή προς Εβραίους: «Αναγεγεννημένοι ουκ εκ σποράς φθαρτής αλλά αφθάρτου δια λόγου ζώντος Θεού και μένοντος».  (Αναγεννάω = γεννώ εκ νέου ξαναγεννώ). (Ι Πέτρ. 1:23)

Η διδαχή της πρώτης εκκλησίας περί του Λόγου της ζωής

«Εμοί τω ελαχιστοτέρω πάντων αγίων εδόθη η χάρις αύτη τοις έθνεσιν ευαγγελίσασθαι το ανεξιχνίαστον πλούτος του Χριστού και φωτίσαι τις η οικονομία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ τω τα πάντα κτίσαντι». (Εφεσ. 3:8-9)

«Εν αρχή ην ο λόγος, και ο λόγος ην προς (όχι παρά) τον Θεόν και Θεός ην ο λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι΄αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν, εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων». (Ιωάν. 1:1-4)

«Ο ην απ΄ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν περί του λόγου της ζωής. Και η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν την ζωήν την αιώνιον ήτις ην προς τον Πατέρα και εφανερώθη ημίν». (Α΄Ιωάν. 1:1-2) 

Σύγκρινε: «Και ο λόγος έγεινε σαρξ», «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «και η ζωή εφανερώθη». [Ιωάν. 1:14, Ι Τιμ. 3:16, Ι Ιωάν. 1:2] 

Ο Ιουδαίος συγγραφέας δεν έγραψε για έτερο προϋπάρχοντα θεό λόγο αλλά, έγραψε για τον λόγο που είναι η αιώνια ζωή, η ζωή του αιώνιου Πατέρα, του Θεού που φανερώθηκε. 

Απευθυνόμενος ο Ιησούς, ο υιός του Θεού, στους Ιουδαίους είπε: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ». (Ιωάν. 5:26)

Και αλλού: «Είπε προς αυτήν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη,  θέλει ζήσει και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;».  (Ιωάν. 11:25-26)

Ούτε ακύρωσε ο Ιουδαίος συγγραφέας τις γραφές που έλεγαν ότι:

«Οίδαμεν ….. ότι ουδείς Θεός έτερος ειμί εις». (Α΄ Κορ. 8:4 TRa)

«Εις τον αιώνα Κύριε ο λόγος σου διαμένει εν τω ουρανώ». (Ψαλμ. 119:89)

«Και είπεν ο Θεός προς τον Μωϋσήν, Εγώ είμαι ο Ων· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ο Ων με απέστειλε προς εσάς». (Εξ. 3:14)

«Εγώ κύριος ο Θεός τούτο μου έστιν το όνομα την δόξαν μου ετέρω ου δώσω ουδέ τας αρετάς μου τοις γλυπτοίς». (Ησ. 42:8, 48:11)

«Ούτως λέγει ο Θεός ο βασιλεύς του Ισραήλ ο ρυσάμενος αυτόν Θεός Σαβαώθ εγώ πρώτος και εγώ μετά ταύτα πλην εμού ουκ έστιν Θεός». (Ησ. 44:6)

«Ούτως λέγει Κύριος ο λυτρούμενος σε και ο πλάσσων σε εκ κοιλίας εγώ Κύριος ο συντελών πάντα, εξέτεινα τον ουρανόν μόνος και εστερέωσα την γην τις έτερος …. ». (Ησ. 44:24)

«Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα, διά να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ' εμέ  Εγώ, εγώ είμαι ο Κύριος· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει». (Ησ. 43:10-11)

«Άκουε μου Ιακώβ και Ισραήλ ον εγώ καλώ, εγώ είμι πρώτος και εγώ είμι εις τον αιώνα». (Ησ. 48:12)

«Και νυν ουκ έγνως ει μη ήκουσας Θεός αιώνιος ο Θεός ο κατασκευάσας τα άκρα της γης ου πεινάσει ουδέ κοπιάσει ουδέ έστιν εξεύρεσις της φρονήσεως αυτού». (Ησ. 40:28)

Η θεοπνευστία των γραφών και η φιλοσοφία των ανθρώπων

Οι απόστολοι δεν ήταν διδάσκαλοι αίρεσης «αρνούμενοι τον μόνον Δεσπότη και Κύριο Ιησού Χριστό» και γνώριζαν τις γραφές που έλεγαν:

«Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;». (Α΄ Κορ. 1:20)

«Διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ. Επειδή είναι γεγραμμένον· Όστις συλλαμβάνει τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών». (Α΄ Κορ. 3:19)

«Επειδή είναι γεγραμμένον· Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών». (Α΄Κορ. 1:19)

«Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». (Α΄ Κορ. 1:21)

Οι συγγραφείς των επιστολών της Καινής Διαθήκης δεν ήταν σύμφωνοι με τους πολυθεϊστές εθνικούς, οι οποίοι κατά την ελληνική θεολογική σκέψη πίστευαν σε ιεραρχική ένωση μελών θεών όπου ο ύπατος θεός δεν δημιουργεί, αλλά γεννάει τον θεό λόγο ο οποίος είναι και η αιτία της δημιουργίας. Ούτε έγραψαν ποτέ: Αδελφοί όπως ο θεός Δίας γέννησε τον υιό του Ερμή και τον απέστελλε σε δύσκολες και κρίσιμες  αποστολές, κάνοντας τον μεσάζοντα μεταξύ των θεών και των ανθρώπων, έτσι και ο δικός μας, ο ένας θεός. Αυτά τα μυθεύματα τα πίστευαν οι ειδωλολάτρες που νόμιζαν ότι ο Βαρνάβας και ο Παύλος ήταν θεοί.

«Οι δε όχλοι, ιδόντες τούτο το οποίον έκαμεν ο Παύλος, ύψωσαν την φωνήν αυτών, λέγοντες Λυκαονιστί·  Οι θεοί ομοιωθέντες με ανθρώπους κατέβησαν προς ημάς. Και ωνόμαζον τον μεν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ήτο ο αρχηγός του λόγου». (Πράξ. 14:11-12)

Ούτε έκαναν φιλοσοφική ανάλυση δεχόμενοι τις σοφιστείες περί του «Λόγου» του μεσοπλατωνισμού, ώστε να διαδώσουν τα έσχατα Πλατωνικά ρεύματα αναμειγμένα με την διδαχή του Ιησού. Αυτό επετεύχθη από τον φανατικό ελληνιστή, Ιουδαίο φιλόσοφο Φίλωνα  -από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου που η βιβλιοθήκη της έλκυε όλες τις φιλοσοφικές τάσεις-  ο οποίος θεωρούσε ότι ο Λόγος είναι η «ιδέα των ιδεών», «ο πρωτότοκος γιος του άκτιστου Πατέρα» και «δεύτερος, κατώτερος  θεός», και από τους λεγόμενους απολογητές που υιοθέτησαν τον φιλώνειο Λόγο του μεσοπλατωνισμού. O μεσοπλατωνισμός με τον Πλωτίνο εξελίχθηκε σε νεοπλατωνισμό και με τους φιλόσοφους πατέρες μετεξελίχθηκε σε «πατερική» θεολογία. 

Οι απολογητές συμβίβασαν τη συγκρητιστική ελληνική θεολογία με τον χριστιανισμό διδάσκοντας όπως ο Ιουστίνος ότι:

«ότι ο λόγος εστί και λέγεται Θεός και Κύριος έτερος, υπό τον ποιητήν των όλων». (Ιουστίνου  Διάλ. 56,4)

«η δε πρώτη δύναμις μετά τον Πατέρα πάντων και δεσπότην Θεόν και υιός ο λόγος εστίν ος τίνα τρόπον σαρκοποιηθείς άνθρωπος γέγονεν ..... ». (Ιουστίνου Απολ. Α΄32,10)

«άθεοι μεν ουν ουκ έσμεν, τον δημιουργόν τούδε  του παντός σεβόμενοι, ανενδεή αιμάτων και σπονδών και θυμιαμάτων, ως εδιδάχθημεν…….Ιησούν Χριστόν, τον σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου …… εν δευτέρα χώρα έχοντες, πνεύμα τε προφητικόν εν τρίτη τάξει ότι μετά λόγου τιμώμεν αποδείξωμεν». (Ιουστίνου Απολ. Α΄13:1-3)

Τελικά η μίξη αυτή της ανθρώπινης επίγειας σοφίας με την άνωθεν σοφία του Θεού, γέννησε θεολογικές μάχες και τις μεγάλες αιρέσεις στο 20, 3ο και 4ο αιώνα. 

Οι διαμορφωτές του νέου χριστιανισμού Βυζαντινού τύπου, ετρώθησαν και αυτοί με τον φιλώνειο έρωτα προς τον Πλάτωνα, βλάπτοντας την βασική ιδέα της βίβλου ότι ο Θεός είναι αγάπη, και είναι Ένας, με θλιβερό αποτέλεσμα τον εξελληνισμό του μονοθεϊστικού πρώιμου χριστιανισμού, την κρατικοποίηση και προστασία του από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, την ένοπλη επιβολή του, την ανακάλυψη της ακατάληπτης τρισυπόστατης μονάδας με επικράτηση της οντολογικής ισότητας μεταξύ Πατρός και Υιού,  και την εισαγωγή νέων θεολογικών όρων, ανύπαρκτων στα ιερά βιβλικά κείμενα όπως: ομοούσιος – αδιαίρετος – αχώριστος - δύο φύσεις - πρώτο, δεύτερο, τρίτο πρόσωπο - αγία τριάς ελέησον ημάς – μεγαλόχαρη – αειπάρθενος – συνάναρχος – συναΐδιος – ενσάρκωση (ενσαρκώνω = δίδω υλική υπόσταση εις τινά|| μετενσαρκώνω|| μετεμψυχώνω [Λεξ. Σταματάκου]) κ.ά.

Ο λόγος σαρξ εγένετο

«Και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού δόξαν ως μονογενούς παρά του πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». (Ιωάν. 1:14)

σ.σ. Δεν λέει ότι ο λόγος έλαβε σάρκα όπως υποστήριζαν οι απολογητές φιλόσοφοι επηρεασμένοι από την «ελληνική σκέψη» η οποία υιοθετούσε την θεωρεία της  μετενσάρκωσης, συνώνυμο της ενσάρκωσης , αλλά λέει «ο λόγος σαρξ εγένετο».

Η γραμματική λέει ότι το κατηγορούμενο (σαρξ) μέσω του συνδετικού ρήματος (εγένετο) αποδίδει στο υποκείμενο (ο λόγος) μια ιδιότητα.

Δηλαδή η σαρξ  / άνθρωπος Ιησούς, έγινε ιδιότητα - γνώρισμα του λόγου της ζωής, «εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή». Η βιολογική συμμετοχή της Μαρίας απουσιάζει, αλλιώς θα έλεγε (ο λόγος σαρξ εγένετο υπό της Μαρίας).

 Το σώμα του Ιησού ήταν ο ναός του Θεού, όταν οι Ιουδαίοι ζήτησαν σημείον ο Ιησούς είπε: «Λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν» οι Ιουδαίοι νόμιζαν ότι τους λέει για τον ναό του Σολομώντα, «εκείνος δε έλεγεν περί του ναού του σώματος αυτού». (Ιωάν. 2:19-21)

Το επουράνιο σώμα του Ιησού είναι η αληθινή σκηνή

«Χριστός δε παραγενόμενος (ελθών) αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής (ο ναός του σώματος αυτού) ου χειροποιήτου τουτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως ( της χοϊκής)». (Εβρ. 9-11)

Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός πληρούσε με την παρουσία του το εσωτερικό της σκηνής του μαρτυρίου και μέσα από εκεί, ανάμεσα από τα δύο χερουβείμ επάνω στο ιλαστήριο μιλούσε στον Μωϋσή εις επήκοον του λαού. (Εξ. 25:22)

Στην Καινή Διαθήκη, η σκηνή η αληθινή, είναι ο ναός του σώματος του Υιού του Θεού «ου χειροποιήτου τουτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως», όπου κατοίκησε όλο το πλήρωμα της θεότητος και μέσα από αυτό το σώμα μιλούσε και ενεργούσε ο ένας Θεός Πατέρας.  (Βλ. και Αποκ. 21:22)

«Έχοντες ουν αδελφοί παρρησίαν εις την είσοδον των αγίων εν τω αίματι του Ιησού ην ενεκαίνησεν (καθιέρωσεν) ημίν οδόν πρόσφατον (νέα) και ζώσαν δια του καταπετάσματος τουτ’ έστιν της σαρκός αυτού και ιερέα μέγαν έχοντες  επί τον οίκον του Θεού, προσερχώμεθα μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως …… ». (Εβρ. 10:19-22)

Σε αυτήν την περικοπή βλέπουμε την εξέχουσα πνευματική λειτουργία της ουράνιας σάρκας του Ιησού, που μας επιτρέπει να εισερχόμεθα εν πνεύματι αγίω στα αληθινά άγια στον ουρανό.

Και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού 

«Και οφθήσεται η δόξα Κυρίου και όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού ότι Κύριος ελάλησεν». (Ησαΐας 40:5)

«Ο ην απ’ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν περί του λόγου της ζωής και η ζωή εφανερώθη ………». (Α΄Ιωάν. 1:1)

«Ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί». (Α΄Τιμ. 3:16)

Εφανερώθη = έκανε ορατό τον εαυτόν του.

Εν = πρόθεσις,  σαρκί = δοτική. Εδώ έχουμε δοτική του οργάνου η μέσου  (τρόπου), δια τίνος, με τι, π.χ εν πυρί πίπρημι = πυρπολώ (καίω) δια πυρός (Λεξ. Σταματάκου).

Μας λέει με ποιόν τρόπο εφανερώθη. Ο Θεός λοιπόν εφανέρωσε τον εαυτόν του με σάρκα - σώμα (ουράνιο). (Ιωάν. 6: 51)

Δόξαν ως μονογενούς παρά του πατρός

Ο μονογενής υιός είναι «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού (του Πατρός)». (Εβρ. 1:3)

Απαύγασμα = ακτινοβολία

Χαρακτήρ = αποτύπωμα, σφραγίς

Ο μονογενής υιός λοιπόν ήταν η ακτινοβολία της δόξης του Πατρός και το  αποτύπωμα της υποστάσεως αυτού (μία υπόσταση), ήταν η  ζωντανή εικόνα (απεικόνισμα - αποτύπωμα) του Πατρός του αοράτου, ο εαυτός του Θεού που είναι Πνεύμα, «ο υιός της αγάπης του», «ο αρχηγός της ζωής», τον οποίον ο Πατήρ μας παρήγγειλε να τον λέμε Ιησού (Σωτήρα). «Τούτον γαρ ο Πατήρ εσφράγισεν ο Θεός». (Ιωάν. 5:27, Κολ. 1:13, Πράξ. 3:15)

Όποιος έβλεπε το σώμα του Ιησού έβλεπε τον Πατέρα

«Λέγει αυτώ Φίλιππος Κύριε δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν, λέγει αυτώ ο Ιησούς, τοσούτω χρόνω μεθ’ υμών είμι και ουκ εγνωκάς  με Φίλιππε; Ο εωρακώς εμέ εώρακεν τον πατέρα πως συ λέγεις, δείξον ημίν τον πατέρα; Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί έστιν». (Ιωάν. 14:8-10)

«Σας είπον λοιπόν ότι θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίαις υμών· διότι εάν δεν πιστεύσητε ότι εγώ είμαι, θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίαις υμών». (Ιωάν. 8:24)

«Ιωάννης ταις επτά εκκλησίαις ταις εν τη Ασία, χάρις υμίν και ειρήνη από ο ων και ο ην και ο ερχόμενος και από των επτά πνευμάτων α ενώπιον του θρόνου αυτού».  (Αποκ. 1:4)

«Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ». (Αποκ. 1:8)

Το πλήρωμα του Ιησού

Το πλήρωμα του Υιού ήταν ο Πατέρας του ο ουράνιος. «Ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». (Κολ. 2:9)

«Ότι εκ του πληρώματος αυτού (του Υιού) ημείς πάντες ελάβομεν και χάριν αντί χάριτος». (Ιωάν. 1:16)

«Ως ότι Θεός ην εν Χριστώ κόσμον καταλλάσσων εαυτώ». (Β΄Κορ. 5:19)

 Άφεση αμαρτιών, σωτηρία,θεραπεία, παρηγοριά, ελευθέρωση από πάθη, χάρη, έλεος, αγάπη, πίστη, Πνεύμα άγιο όλα τα έδωσε και τα δίνει ο ένας Θεός, ο Πατέρας, το πλήρωμα του Ιησού, ο οποίος ήταν και είναι το σώμα αυτού. (Βλ. και Κολοσ. 1:19-22)

Οι απόστολοι αυτά διδάχτηκαν από τον Κύριο «Ο δε Κύριος είναι το πνεύμα και όπου είναι το πνεύμα του Κυρίου εκεί ελευθερία». (Β΄Κορ. 3:17)

Μαρτυρίες του Ιησού και των αποστόλων

«Ο εωρακώς  εμέ εώρακεν τον πατέρα». (Ιωάν. 14:9)

«Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί έστιν». (Ιωάν. 14:10)

«Τα ρήματα α εγώ λέγω υμίν απ’ εμαυτού ου λαλώ, ο δε πατήρ εν εμοί μένων ποεί τα έργα αυτού». (Ιωάν. 14:10)

«Εγώ προς τον πατέρα πορεύομαι, και ότι αν αιτήσετε εν τω ονόματι μου τούτο ποιήσω ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ, Εάν τι αιτήσετε με εν τω ονόματι μου εγώ ποιήσω». (Ιωάν. 14:13-14)

«Ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται κι’ εγώ εργάζομαι, δια τούτο ουν μάλλον εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι ότι ου μόνον έλυεν το σάββατον, αλλά και πατέρα ίδιον έλεγεν τον Θεόν ίσον εαυτόν ποιών τω Θεώ». (Ιωάν. 5:17-18)

«Αμήν αμήν λέγω υμίν, ου δύναται ο υιός ποιείν αφ’ εαυτού ουδέν εάν μη τι βλέπη τον πατέρα ποιούντα, α γαρ αν εκείνος ποιή, ταύτα και ο υιός ομοίως ποεί». (Ιωάν. 5:19)

«Ώσπερ γαρ ο πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτως και ο υιός ους θέλει ζωοποιεί. Ουδέ γαρ ο πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκεν τω υιώ, ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα. Ο μη τιμών τον υιόν ου τιμά τον πατέρα τον πέμψαντα αυτόν». (Ιωάν. 5:21-23)

«Ωσπερ γαρ ο πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως και τω υιώ έδωκεν ζωήν έχει εν εαυτώ». (Ιωάν. 5:26)

«Ου δύναμαι εγώ ποιείν απ’ εμαυτού ουδέν καθώς ακούω κρίνω και η κρίσις η εμή δικαία εστίν ότι ου ζητώ το θέλημα το εμόν αλλά το θέλημα του πέμψαντος με». (Ιωάν. 5:30)

«Ου Μωϋσής δέδωκεν υμίν τον άρτον εκ του ουρανού, αλλ’ ο πατήρ μου δίδωσιν υμίν τον άρτον εκ του ουρανού τον αληθινόν …… Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής , ο ερχόμενος προς εμέ ου μη πεινάση και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήσει πώποτε». (Ιωάν. 6:31-34)

«Παν ο δίδωσιν μοι ο πατήρ προς εμέ ήξει και τον ερχόμενον προς εμέ ου μη εκβάλω έξω». (Ιωάν. 6:37)

«Έλεγον ουν αυτώ, που έστιν ο πατήρ σου; Απεκρίθη Ιησούς, ούτε εμέ οίδατε ούτε τον πατέρα μου, ει εμέ ήδειτε και τον πατέρα μου αν ήδειτε». (Ιωάν. 8:19)

«Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου, και ουδείς γινώσκει τις έστιν ο υιός ει μη ο πατήρ, και τις έστιν ο πατήρ ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι». (Λουκ. 10:22)

«Και έλεγεν αυτοίς ,υμείς εκ των κάτω εστέ, εγώ εκ των άνω ειμί, υμείς εκ τούτου του κόσμου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ εκ του κόσμου τούτου. Είπον ουν υμίν ότι αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών, εάν γαρ μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμί, αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών. Έλεγον ουν αυτώ, Συ τις ει; Είπεν αυτοίς, ο Ιησούς , Την αρχήν ότι και λαλώ υμίν,πολλά έχω περί υμών λαλείν και κρίνειν, αλλά ο πέμψας με αληθής έστιν, κι’ εγώ α ήκουσα παρ’ αυτού ταύτα λαλώ εις τον κόσμον. Ουκ έγνωσαν ότι τον πατέρα αυτοίς έλεγεν». (Ιωάν. 8:23-27)

Οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να δεχτούν αυτά που τους έλεγε ο Ιησούς, ήσαν αναπαυμένοι στην θρησκεία τους, στην βιολογική τους καταγωγή, στα ήθη και έθιμα τους, στις γιορτές, στον ναό τους και στην λατρεία σύμφωνα με τις παραδόσεις τους και «Ουκ έγνωσαν ότι τον πατέρα αυτοίς έλεγεν».

«Οσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού, οι ουκ εξ’ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν». (Ιωάν. 1:13)

Για όσους έλαβον αυτόν οι γνήσιοι υπηρέτες του Χριστού και οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού έγραψαν:

«Ότι ο Θεός ο ειπών, εκ σκότους φως λάμψει, ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού». (Β΄Κορ. 4:6)

«Οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει (ήλθε) και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος. Τεκνία φυλάξετε εαυτά από των ειδώλω». (Α΄Ιωάν. 5:20-21)

              Αμήν

Η Αγία γραφή μιλάει μόνο για  μία Θεϊκή Οντότητα.

Η Αγία γραφή μιλάει μόνο για  μία Θεϊκή Οντότητα και για τη μορφή Της, δηλαδή την εικόνα του αόρατου Θεού που είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.

«Όσο, λοιπόν, για το αν θα τρώει κάποιος ειδωλόθυτα, ξέρουμε ότι το είδωλο [δεν είναι] τίποτε μέσα στον κόσμο, και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος Θεός παρά μονάχα ένας. Επειδή, αν και υπάρχουν οι λεγόμενοι θεοί, είτε στον ουρανό είτε επάνω στη γη· (καθώς και υπάρχουν πολλοί θεοί, και πολλοί κύριοι)·  αλλά, σε μας [υπάρχει] ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, από τον οποίο [προέρχονται] τα πάντα, κι εμείς σ' αυτόν· και ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, διαμέσου τού οποίου [έγιναν] τα πάντα, κι εμείς διαμέσου αυτού.» (1Κορ. 8:4-6 [Φίλος])

«φροντίζοντας με ζήλο να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος διαμέσου τού συνδέσμου τής ειρήνης. Ένα σώμα και ένα Πνεύμα, όπως και προσκληθήκατε με μία ελπίδα τής πρόσκλησής σας· ΕΝΑ ΚΥΡΙΟΣ, μία πίστη, ένα βάπτισμα· ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ και ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΛΩΝ, αυτός που είναι επάνω απ' όλους, και διαμέσου όλων, και μέσα σε όλους εσάς.» (Εφ. 4:3-6 [Φίλος])

Από τα παραπάνω εδάφια φαίνεται πολύ καθαρά ότι υπάρχει Μόνο Ένας Ύψιστος Θεός, ο Πατέρας. Δεν υπάρχει Ένας μεγάλος Θεός και ένας μικρός θεός. Αυτό είναι ειδωλολατρία και έχει τις ρίζες του στο γνωστικισμό.

 «(96:9) οτι ΣΥ ΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΥΨΙΣΤΟΣ επι πασαν την γην σφοδρα υπερυψωθης υπερ παντας τους θεους» (Ψαλ. 97:9 [LXX])

 «(82:19) και γνωτωσαν ΟΤΙ ΟΝΟΜΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΟΣ  ΣΥ ΜΟΝΟΣ ΥΨΙΣΤΟΣ επι πασαν την γην» (Ψαλ. 83:18 [LXX])

Οι πιστοί των ημερών του Παύλου προσδοκούσαν την επιφάνεια αυτού του ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ στις έσχατες ημέρες του αιώνα της Παλαιάς Διαθήκης.               

«προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ και ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ· ο οποίος έδωσε τον εαυτό του για χάρη μας, για να μας λυτρώσει από κάθε ανομία, και να μας καθαρίσει για τον εαυτό του λαόν εκλεκτό, ζηλωτήν καλών έργων.» (Τίτ. 2:13-14 [Φίλος])

Τώρα όσον αφορά το μυστήριο της Ευσεβείας θα 'θελα να το δούμε ολόκληρο από το αρχαίο κείμενο για να δούμε τι ακριβώς λέει και εάν αλλάζει το νόημα και με τις δύο εκδοχές με βάση τα αρχαία χειρόγραφα.

«ἐαν δέ βραδύνω, ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ΕΝ ΟΙΚΩ ΘΕΟΥ ἀναστρέφεσθαι, ήτις έστιν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας· καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστίν τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· ΟΣ ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήμφθη ἐν δόξῃ.» (1Τιμ. 3:15-16 [SBLGNT])

Υπάρχει και η άλλη εκδοχή χειρόγραφου που δεν είναι και η πιο έγκυρη όπου αντί για ΟΣ έχει τη λέξη ΘΕΟΣ  η οποία όμως δεν απέχει από την αλήθεια.

Παραδεχόμενοι  λοιπόν ότι σωστά το κείμενο λέει ΟΣ (δηλαδή Ο ΟΠΟΙΟΣ) που είναι επεξήγηση στα όσα γράφει προηγουμένως ο Παύλος «ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ΕΝ ΟΙΚΩ ΘΕΟΥ ἀναστρέφεσθαι, ήτις έστιν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ». Επομένως το ΟΣ αναφέρεται στον ΘΕΟ ΤΟΝ ΖΩΝΤΑ ή πιο απλά στον ΖΩΝΤΑΝΟ ΘΕΟ. Άρα πολύ σωστά καταλαβαίνουμε ότι Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΜΕ ΣΑΡΚΑ και όχι κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΖΩΝ δηλαδή Ο ΜΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

 «ὥσπερ γάρ Ο ΠΑΤΗΡ ΕΧΕΙ ΖΩΗΝ ΕΝ ΕΑΥΤΩ, οὕτως καί ΤΩ ΥΙΩ ΕΔΩΚΕΝ ΖΩΗΝ ΕΧΕΙΝ ΕΝ ΕΑΥΤΩ·» (Ιωάν. 5:26 [SBLGNT])

Στην A¨ επιστολή του Ιωάννη φαίνεται πολύ καθαρά ότι Ο ΘΕΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ο Ίδιος ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΣΑΝ ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ για να σηκώσει τις αμαρτίες μας.

«Δέστε τι είδους αγάπη έδωσε σε μας Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, ώστε να ονομαστούμε παιδιά ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Γι' αυτό ο κόσμος δεν μας γνωρίζει, επειδή δεν γνώρισε ΑΥΤΟΝ.

Αγαπητοί, τώρα είμαστε παιδιά ΤΟΥ ΘΕΟΥ· κι ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε· γνωρίζουμε, όμως, ότι, ΟΤΑΝ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ (ο Πατέρας), θα είμαστε όμοιοι Μ΄ΑΥΤΟΝ· επειδή θα τον δούμε καθώς είναι.

Και καθένας που έχει αυτή την ελπίδα επάνω Σ΄ΑΥΤΟΝ, αγνίζει τον εαυτό του, όπως ΕΚΕΙΝΟΣ είναι αγνός. Καθένας που πράττει την αμαρτία, πράττει και την ανομία· επειδή, η αμαρτία είναι η ανομία.

Και γνωρίζετε ότι ΕΚΕΙΝΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ (ο Πατέρας) για να σηκώσει τις αμαρτίες μας· και σ' αυτόν αμαρτία δεν υπάρχει. Καθένας ο οποίος μένει σ' αυτόν, δεν αμαρτάνει· καθένας που αμαρτάνει δεν τον είδε ούτε τον γνώρισε.» (1Ιωάν. 3:1-6 [Φίλος])

«Αυτός που πράττει την αμαρτία είναι από τον διάβολο, επειδή ο διάβολος απαρχής αμαρτάνει. Γι' αυτό φανερώθηκε ο Υιός τού Θεού, για να καταστρέψει τα έργα τού διαβόλου. Καθένας που έχει γεννηθεί από τον Θεό, δεν πράττει αμαρτία, για τον λόγο ότι δικό του σπέρμα μένει μέσα σ' αυτόν, και δεν μπορεί να αμαρτάνει, επειδή γεννήθηκε από τον Θεό.» (1Ιωάν. 3:8-9 [Φίλος])

Το βιβλίο της Αποκάλυψης αποκαλύπτει ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς.

«Καί ὅτε εἶδον αὐτόν, ἔπεσα πρός τούς πόδας αὐτοῦ ὡς νεκρός· καί ἔθηκεν τήν δεξιάν αὐτοῦ ἐπ’ ἐμέ λέγων·  Μή φοβοῦ·  ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ και Ο ΕΣΧΑΤΟΣ, καί  Ο ΖΩΝ— καί ΕΓΕΝΟΜΗΝ ΝΕΚΡΟΣ καί ΙΔΟΥ ΖΩΝ ΕΙΜΙ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων— καί ἔχω τας κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου.» (Αποκ. 1:17-18 [SBLGNT])

Ο ΖΩΝ  είναι ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ και ΠΑΤΕΡΑΣ. Ο ΘΕΟΣ όμως είναι ΠΝΕΥΜΑ και ΖΩΗ και ήταν αδύνατο να πεθάνει. Μέσα από την αγάπη Του και την σοφία Του προετοίμασε ότι καλύτερο για την σωτηρία  όλου του κόσμου. Ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα σαν Υιός Ανθρώπου και «παραδόθηκε για τα παραπτώματά μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας». (Ρωμ. 4:25)

Στο τέλος του βιβλίου της Αποκάλυψης βλέπουμε ότι στη Νέα Ιερουσαλήμ υπάρχει μόνο ΕΝΑΣ ΝΑΟΣ και ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΘΡΟΝΟΣ.  Στο Θρόνο λατρεύεται ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ και μόνο ένα ΟΝΟΜΑ το όνομα του ΙΗΣΟΥ.

«Καί ναόν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ, Ο ΓΑΡ ΚΥΡΙΟΣ, Ο ΘΕΟΣ, Ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ, ναός αὐτῆς ἐστιν, καί ΤΟ ΑΡΝΙΟΝ. καί ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδέ τῆς σελήνης, ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ, Η ΓΑΡ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ἐφώτισεν αὐτήν, καί Ο ΛΥΧΝΟΣ αυτής ΤΟ ΑΡΝΙΟΝ.» (Αποκ. 21:22-23 [SBLGNT])

«καί πᾶν κατάθεμα οὐκ ἔσται ἔτι. καί Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ ἐν αὐτῇ ἔσται, καί ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΑΥΤΟΥ  λατρεύσουσιν ΑΥΤΩ, καί ὄψονται ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ, καί ΟΝΟΜΑ  ΑΥΤΟΥ(ΙΗΣΟΥΣ) ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν.» (Αποκ. 22:3-4 [SBLGNT])

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το Αρνίο που ήρθε για να μας φανερώσει το Θεό και Πατέρα. Στο θρόνο κάθεται ο Θεός και Πατέρας και το Αρνίο. Όμως βλέπουμε ο Ιωάννης δεν λέει ότι λατρεύουν ΑΥΤΟΥΣ δηλαδή δύο πρόσωπα αλλά «ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΑΥΤΟΥ λατρεύσουσιν ΑΥΤΩ». Επίσης δεν λέει θα δουν τα πρόσωπά τους αλλά «ὄψονται  ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ».

Πολύ σωστά λοιπόν ο Παύλος γράφει στους Κορινθίους και στους Κολοσσαείς:                                                                 

«Αν, όμως, τώρα είναι σκεπασμένο το ευαγγέλιό μας, είναι σκεπασμένο σ' αυτούς που χάνονται· στους οποίους, καθώς είναι άπιστοι, ο θεός τούτου τού κόσμου τύφλωσε τον νου, για να μη λάμψει επάνω σ' αυτούς ο φωτισμός τού ευαγγελίου της δόξας ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, που είναι ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Επειδή,  ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΗΡΥΤΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, αλλά τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ τους εαυτούς μας  δε, δικούς σας δούλους, χάρη ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.

Επειδή, Ο ΘΕΟΣ που είπε να λάμψει φως μέσα από το σκοτάδι, [είναι] που έλαμψε μέσα στις καρδιές μας, για φωτισμό τής γνώσης ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ διαμέσου ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.» (2Κορ. 4:3-6 [Φίλος])

Ο Απόστολος Παύλος ανακήρυξε την ανθρώπινη σοφία εχθρό του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού

 «Προσέχετε μήπως υπάρξει κάποιος που σας αρπάξει σαν λάφυρό [του] με τη φιλοσοφία και[ με τη] μάταιη απάτη κατά την παράδοση των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ. Γιατί μέσα σ’ ΑΥΤΟΝ κατοικεί ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ  ΣΩΜΑΤΙΚΑ» (Κολ. 2:8-9 [Μεταγλώττιση])

Σε κανέναν άνθρωπο  δεν είχε κατοικήσει ο Θεός και Πατέρας  πριν να έρθει ο Ιησούς Χριστός στη γη. Τους προφήτες τους επισκίαζε το Πνεύμα του Θεού και λειτουργούσαν την διακονία τους αλλά δεν κατοικούσε το Πνεύμα του Θεού μέσα τους.  Όλοι οι προφήτες κατά μέρος γνώριζαν και κατά μέρος προφήτευαν. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήταν Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ στον ΟΠΟΙΟ ο Θεός δεν έδινε το ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕ ΜΕΤΡΟ αλλά κατοίκησε μέσα στον Ιησού, ενώ ήταν εδώ στη γη με όλο Του  ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ. Μάλιστα οι μαθητές διαπίστωσαν ότι ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ  και όχι κατά μέρος και ότι ΕΙΧΕ ΕΞΕΛΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.

 «Αυτός που έρχεται από επάνω είναι πάνω απ’ όλους· εκείνος που είναι από τη γη προέρχεται από τη γη και από τη γη μιλά. Αυτός που έρχεται από τον ουρανό είναι πάνω απ’ όλους. Ό,τι έχει δει και άκουσε, αυτό μαρτυρεί, αλλά τη μαρτυρία του κανείς δεν [τη] δέχεται. Εκείνος που δέχτηκε τη μαρτυρία του επικύρωσε ότι ο Θεός είναι αληθινός. Γιατί ΑΥΤΟΣ που απέστειλε ο Θεός λαλεί τα λόγια του Θεού, επειδή [Ο ΘΕΟΣ] δεν [του] δίνει με μέτρο το Πνεύμα.» (Ιωάν. 3:31-34 [Μεταγλώττιση])

[Κατ’ εκείνη την ημέρα θα ζητήσετε στο όνομά μου, και δε σας λέω ότι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα για σας. Γιατί ο ίδιος ο Πατέρας σάς αγαπά, επειδή εσείς έχετε αγαπήσει εμένα και έχετε πιστέψει ότι εγώ εξήλθα από το Θεό. Εξήλθα από τον Πατέρα και έχω έρθει στον κόσμο· πάλι αφήνω τον κόσμο και πορεύομαι προς τον Πατέρα». Λένε οι μαθητές του: «Δες, τώρα με παρρησία μιλάς και δε λες καμιά παραβολή. Τώρα ξέρουμε ότι ξέρεις [τα] πάντα και δεν έχεις ανάγκη κάποιος να σε ρωτά. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι εξήλθες από [το] Θεό».] (Ιωάν. 16:26-30 [Μεταγλώττιση])

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΑΣΤΟΣ ΚΑΚΩΝ και ΕΓΙΝΕ ΦΑΝΕΡΟΣ ΜΕ ΣΑΡΚΑ

Αυτό είναι το θαυμάσιο και το μεγαλείο , ενώ Ο ΙΗΣΟΥΣ ήταν Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΝΑΣ και ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ φανερώθηκε με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας. Η σάρκα του Ιησού ήταν από τον ουρανό , ήταν ο Λόγος που έγινε σάρκα. Έτσι ο  Άπειρος και Άχρονος Θεός ήρθε και μπήκε στο χρόνο και περιορίστηκε στα ανθρώπινα δεδομένα. Ενώ ο Ίδιος ήταν Η ΖΩΗ έπρεπε να φάει, να πιει, να ξεκουραστεί, να κοιμηθεί, να γελάσει, να κλάψει, να νηστέψει όπως όλοι οι άνθρωποι.

Κάθε άνθρωπος φέρνει κληρονομικά μέσα του τη φθορά και τη ροπή προς την αμαρτία και το θάνατο από τη στιγμή που ο Αδάμ με την ανυπακοή του αμάρτησε και έδωσε τόπο στο Διάβολο και το θάνατο.                                                                                                                      

«Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον·»(Ρωμ. 5:12 [Βάμβας])

Ο Ιησούς ήταν ο Άνθρωπος εξ ουρανού και Πατέρας Του ήταν ο Ίδιος ο Θεός, Επομένως στη σάρκα Του δεν κληρονόμησε τη φθορά και τη ροπή προς την αμαρτία. Ο Διάβολος δεν είχε κανένα τόπο και καμιά εξουσία μέσα στο ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.

«Δεν θα μιλήσω πολλά πλέον μαζί σας· επειδή, έρχεται ο άρχοντας τούτου τού κόσμου, και δεν έχει τίποτε μέσα σε μένα.» (Ιωάν. 14:30 [Φίλος])

Πειράστηκε κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών, όχι όμως από κληρονομικές έμφυτες επιθυμίες και αδυναμίες Του αλλά από τις εξωτερικές ανθρώπινες απιστίες, αμφιβολίες, σκληροκαρδίες και αμαρτίες.

Όπως οι Ισραηλίτες «επείρασαν» το Θεό στην έρημο έτσι οι Ιουδαίοι πείραξαν τον Ιησού, με τη διαφορά ότι τώρα ο Θεός υπέμεινε αυτούς τους  πειρασμούς φέρνοντας το Σώμα Του, την εικόνα Του, πάνω στο Σταυρό για χάρη όλων των ανθρώπων.

Ο Θεός όμως είναι «απείραστος κακών» και το πιο σημαντικό σε όσους πιστεύουν ότι ο Λόγος που είναι Θεός έγινε σάρκα θα πρέπει να θυμούνται και να σκέφτονται ότι δεν υπάρχει στο Θεό «αλλοίωση η σκιά μεταβολής» . Δεν μπορεί το Θεϊκό Σώμα και Αίμα να γίνει χωμάτινο σώμα και Αίμα.

«Αλλά πρώτα [έρχεται ]όχι το πνευματικό, αλλά το ψυχικό, έπειτα το πνευματικό. Ο πρώτος άνθρωπος [ήταν] από [τη] γη, χωματένιος, ο δεύτερος άνθρωπος [είναι] από [τον] ουρανό. Όποιος [ήταν] ο χωματένιος, τέτοιοι [είναι] και οι χωματένιοι, και όποιος [είναι] ο επουράνιος, τέτοιοι [θα είναι] και οι επουράνιοι.» (1Κορ. 15:46-48 [Μεταγλώττιση])

 «μηδείς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι από θεοῦ πειράζομαι· ὁ γάρ θεός ἀπείραστός ἐστιν κακῶν, πειράζει δέ αὐτός οὐδένα. ἕκαστος δέ πειράζεται ὑπό τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καί δελεαζόμενος· εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δέ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον. μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί.» (Ιακ. 1:13-16 [SBLGNT])

«Πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστιν, καταβαῖνον ἀπό τοῦ πατρός τῶν φώτων, παρ’ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγή ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα.» (Ιακ. 1:17 [SBLGNT])

Δεν αγοραστήκαμε με κοινό ανθρώπινο χοϊκό αίμα αλλά με το ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ της ΑΙΩΝΙΟΥ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.

«προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν ΤΟΥ ΘΕΟΥ , ἣν περιεποιήσατο ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ.» (Πράξ. 20:28 [SBLGNT])

 «πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τόν υἱόν τοῦ θεοῦ καταπατήσας, καί ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΚΟΙΝΟΝ ΗΓΗΣΑΜΕΝΟΣ ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καί τό πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας.» (Εβρ. 10:29 [SBLGNT])

Εδώ είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ . Ο Χριστός σαν άνθρωπος εξ ουρανού έγινε ΜΕΣΙΤΗΣ  και ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ με το ΑΙΜΑ ΤΟΥ.

Το μυστήριο όμως συνεχίζεται. Για να ισχύει μια Διαθήκη θα πρέπει να προηγηθεί ο θάνατος  ΤΟΥ ΔΙΑΘΕΤΗ δηλαδή Αυτού που έκανε την διαθήκη. Ποιός έκανε την πρώτη αλλά και τη Δεύτερη Διαθήκη με το λαό Ισραήλ; Μήπως ο Ίδιος ο Θεός και Πατέρας δεν έκανε και τις δύο Διαθήκες, Παλαιά και Καινή; Άρα έπρεπε να πεθάνει ο Θεός. Ο Θεός όμως είναι ΠΝΕΥΜΑ και δεν μπορεί να πεθάνει γι ' αυτό ετοίμασε ΣΩΜΑ και ΑΙΜΑ,  δηλαδή ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ, που ήρθε και πέθανε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου.

«Χριστός δέ παραγενόμενος ἀρχιερεύς τῶν γενομένων ἀγαθῶν διά τῆς μείζονος καί τελειοτέρας σκηνῆς οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδέ δι’ αἵματος τράγων καί μόσχων ΔΙΑ ΔΕ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ, εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τά ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος.» (Εβρ. 9:11-12 [SBLGNT])

«πόσῳ μᾶλλον ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ὃς διά πνεύματος αἰωνίου ἑαυτόν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ θεῷ, καθαριεῖ τήν συνείδησιν ἡμῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων εἰς τό λατρεύειν θεῷ ζῶντι.» (Εβρ. 9:14 [SBLGNT])

«Και γι’ αυτό είναι μεσίτης καινούργιας διαθήκης (δηλαδή Ο ΙΗΣΟΥΣ), αφού έγινε Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ  για απολύτρωση των παραβάσεων που αφορούν την πρώτη διαθήκη, ώστε να λάβουν οι καλεσμένοι την υπόσχεση της αιώνιας κληρονομιάς.

Γιατί όπου υπάρχει διαθήκη, για να εκτελεστεί, είναι ανάγκη να αναγγελθεί ο θάνατος του διαθέτη.

Γιατί [μια] διαθήκη [είναι] έγκυρη σε νεκρούς, επειδή ποτέ δεν ισχύει όταν ΖΕΙ Ο ΔΙΑΘΕΤΗΣ. Γι’ αυτό, ούτε η πρώτη [διαθήκη] έχει εγκαινιαστεί χωρίς αίμα.» (Εβρ. 9:15-18 [Μεταγλώττιση])

Η Δόξα του Κυρίου και Θεού φανερώθηκε

«Και η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή και πάσα σαρξ ομού θέλει ιδεί· διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε.» (Ησ. 40: 5)

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, και ὁ λόγος ἦν πρός τόν θεόν, καί θεός ἦν ὁ λόγος.

οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν θεόν. πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν. ὃ γέγονεν ἐν αὐτῷ ζωή ἦν, καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων· και το φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν.» (Ιωάν. 1:1-5 [SBLGNT])

«Καί ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας·» (Ιωάν. 1:14 [SBLGNT])

«Ξέρουμε όμως ότι Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ  έχει έρθει και μας έχει δώσει διάνοια, για να γνωρίζουμε ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ· και είμαστε μέσα ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ, μέσα ΣΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ. ΑΥΤΟΣ είναι Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ και [Η] ΖΩΗ [Η] ΑΙΩΝΙΑ. Παιδάκια, φυλάξτε [τους] εαυτούς σας από τα είδωλα.» (1Ιωάν. 5:20-21 [Μεταγλώττιση])

 Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και ειδωλολατρία.                      

Πρόλογος

Ο αληθινός Θεός και Κύριος Ιησούς «ο λεγόμενος Χριστός», μας προτρέπει να είμαστε διδακτοί Του. Ο δρόμος της Αλήθειας, και της κατανόησης του Υιού του Θεού «του γενομένου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» είναι μονός και ευθύς, και φωτίζεται από τον λόγο Του, εφ΄ όσον έχουμε επίγνωση, των βιβλικών προσδοκιών του ιουδαϊκού έθνους και τις αντιθέσεις της ιουδαϊκής και της ελληνικής σκέψης. Όμως η επιβεβλημένη εκ των υστέρων «πατερική» τριαδική δογματική, που την ασπάζονται αφελώς σχεδόν όλοι οι φιλόδοξοι ιδρυτές εκκλησιών, χαρτογραφεί παράδρομους, εξ αιτίας της επίδρασης της ελληνικής (Δυτικής) σκέψης στην ιουδαϊκή (Ανατολική) σκέψη με την οποία  γράφτηκε η Εβραϊκή Βίβλος που είναι «ο λύχνος που φέγγει σε σκοτεινό τόπο» και μέσω της οποίας αποκαλύπτεται ο Ένας Θεός και φωτίζεται ο «αιώνας της χάριτος» της Νέας Διαθήκης. Το παράδοξο είναι ότι η «πατερική» δογματική έχει επικρατήσει στην παιδεία των πολιτών και στην πίστη των θρησκευόμενων, για τον Θεό, την ζωή, τον θάνατο, την μεταθανάτια ζωή και την πορεία του κόσμου, ως αμιγώς «Χριστιανική» με κρατική υποστήριξη.

Ο βιβλικός ορισμός της έννοιας «Υιός Θεού»

«Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν (τον Ιησού), εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν.» (Ιωάν. 1:12-13)

Σύμφωνα με τον βιβλικό ορισμό για να γίνεις «Υιός Θεού» δεν εξαρτάται από την εξ αίματος βιολογική καταγωγή σου, ούτε από το θέλημα χοϊκού γεννήτορα, ή άλλης βιολογικής συνέργειας, αλλά πρέπει να λάβεις τον ουράνιο Ιησού, την Ζωή. Λαμβάνοντας τον Ιησού γεννιέται ο Νέος, ο εσωτερικός πνευματικός άνθρωπος, κατ΄ εικόνα και ομοίωση του Αθάνατου Πατέρα με κυρίαρχα χαρακτηριστικά, την αφθαρσία και την αθανασία. Ο Πνευματικός δε άνθρωπος, ο Νέος άνθρωπος, ο γεννημένος από σπόρο άφθαρτο (Α΄ Πέτρ. 1:23) είναι σε αντίθεση, διαφωνία, με τον χοϊκό άνθρωπο, τον Παλαιό θνητό άνθρωπο, που είναι γεννημένος από σπόρο φθαρτό. (Γαλ. 5:16, Α΄ Κορ. 15:42)

Ο άνθρωπος Ιησούς, δεν γεννήθηκε από την φθαρτή φύση της Θνητής Μαριάμ, αλλά γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου, και τεχθείς από την Μαρία, ορίστηκε «Υιός Θεού» άρα επουράνιος και αθάνατος και ο Θεός «έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών». (Πράξ. 17:31) 

Ο αθάνατος, επουράνιος Ιησούς, η Ζωή, «γεύτηκε τον θάνατο» όχι εξ αιτίας της δεύτερης χοϊκής Του θνητής φύσεως (που είναι θρησκευτικό φαντασιοκόπημα των «πατέρων») αλλά «γεύτηκε τον θάνατο», αν και ήταν ο Υιός του Θεού,  σκόπιμα και θεληματικά «υπέρ παντός ανθρώπου» για να τον νικήσει και να  «καταποθή το θνητόν υπό της ζωής». (Β΄ Κορ. 5:4)

«Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου (ζωή μου), διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.» (Ιωάν. 10:17-18)

Ο Δεύτερος άνθρωπος Ιησούς ο «Κύριος εξ ουρανού» ήταν «η εικόνα του Θεού του αοράτου» και όχι η εικόνα του θνητού χοϊκού ανθρώπου. Η επικρατούσα «πατερική» άποψη της γέννησης του Ιησού με συνδυασμένη δράση της θνητής Μαρίας, είναι συμβιβασμένη με τον αρχαίο ελληνικό ορθολογισμό, κατά τον οποίον οι Θνητοί δημιουργούσαν τους Θεούς κατ’ εικόνα τους, παραπέμποντας έτσι στην μυθολογική σύζευξη του Ουρανού και της Γης. Αυτή η πίστη δεν υποστηρίζεται από τον βιβλικό ορισμό για τους Υιούς του Θεού «οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν».

Απόψεις για την καταγωγή του Ιησού

«Και αποκριθείς ο Ιησούς, έλεγε διδάσκων εν τω ιερώ· Πως λέγουσιν οι γραμματείς ότι ο Χριστός είναι υιός του Δαβίδ; ……… Αυτός λοιπόν ο Δαβίδ λέγει αυτόν Κύριον· και πόθεν είναι υιός αυτού;» (Μάρκ. 12:35-37)

Η άποψη ότι ο Ιησούς ήταν βιολογικός απόγονος του Αβραάμ με πατέρα τον δαβιδικής καταγωγής Ιωσήφ (Λουκ. 1:27, Ματθ. 1:16) και μητέρα την κεχαριτωμένη Μαριάμ ήταν διαδεδομένη τόσο την εποχή δράσης των Αποστόλων όσο και μετέπειτα.

Ο Λουκάς καταγράφει αυτή την γνώμη, της βιολογικής καταγωγής του Ιησού, που επικρατούσε τον πρώτο αιώνα, στο γενεαλογικό κατάλογο που παραθέτει  στον οποίο, κατά την εβραϊκή συνήθεια, σημασία είχαν οι άνδρες πρόγονοι.

«Και αυτός ην Ιησούς αρχόμενος ωσεί ετών τριάκοντα, ων υιός, ως ενομίζετο Ιωσήφ του Ηλί του Μαθθάτ του Λευί του Μελχί του Ιανναί του Ιωσήφ…..» (Λουκ. 3:23, Nestle-Aland)

Σε άλλη σωζόμενη πηγή τα ονόματα διαφέρουν: «ην δε Ιησούς ως ετών λ΄ αρχόμενος ως ενομίζετο είναι υιός Ιωσήφ του Ιακώβ του Μαθθάν του Ελεάζαρ του Ελιούδ του Ιαχίν του Σαδώκ …» (Σημ. Nestle-Aland)

Με αυτή την άποψη της χοϊκής προέλευσης του Ιησού στοιχιζόντουσαν οι Εβιωνίτες, οι Κηρινθιανοί, οι Καρποκρατιανοί, οι Μηρινθιανοί κ.ά. καθώς και οι σύγχρονοι του Ιησού, αντι-κείμενοι Ιουδαίοι, πιστοί στο γράμμα του Νόμου.  Για τους τελευταίους, η βιολογική καταγωγή του «Μεσσία» εξ οίκου Δαυίδ, ικανοποιούσε τις εθνικιστικές προσδοκίες τους για την ύψωση του έθνους τους. Βλέποντας όμως ότι ο Ιησούς τους κήρυττε μία ουράνια βασιλεία «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» και δεν συμμερίζονταν τις ελπίδες τους «απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν», ήθελαν να τον λιθοβολήσουν και να τον σκοτώσουν διότι «Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν». (Ιωάν. 5:18, 10:31)

Ο Λουκάς μας δίνει και άλλη πληροφορία σε μια συνομιλία που είχε ο Ιησούς με την Μαριάμ που επιβεβαίωνε στους Ιουδαίους, την «άποψη» ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν οι βιολογικοί γονείς Του.

«Και ιδόντες αυτόν εξεπλάγησαν, και είπε προς αυτόν η μήτηρ αυτού· Τέκνον, διά τι έπραξας εις ημάς ούτως; ιδού, ο πατήρ σου και εγώ καταλυπούμενοι σε εζητούμεν.» (Λουκ. 2:48)

Ο Ματθαίος επίσης καταγράφει την ίδια μαρτυρία

«Και ελθών εις την πατρίδα αυτού, εδίδασκεν αυτούς εν τη συναγωγή αυτών, ώστε εξεπλήττοντο και έλεγον· Πόθεν εις τούτον η σοφία αύτη και αι δυνάμεις; δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ' ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;» (Ματθ. 13:54-56) 

Όμως όπως λέει και η σοφία του λαού «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Ο Ιωσήφ ήξερε ότι δεν ήταν ο βιολογικός πατέρας του Ιησού, αλλά ήταν ο πατέρας Του σύμφωνα με το νομικό καθεστώς των Ιουδαίων της εποχής του, και μπορούσε να τον αποκαλεί γιο του. Επίσης γνώριζε καλώς την επουράνια καταγωγή του «γιου του» διότι είχε ουράνια φανέρωση.

«Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως. Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου.» (Ματθ. 1:20)

Επίσης και η Μαρία γνώριζε, με ουράνια φανέρωση, ότι δεν είχε βιολογική συμμετοχή στην σύλληψη του Ιησού (Λουκ. 2:21) και ότι αυτό που θα γεννιόταν μέσα της θα ήταν εκ Πνεύματος Αγίου και θα έτεκε τον επουράνιο άνθρωπο Ιησού, τον Άγιο Κύριο, τον Υιό του Θεού.

«Εἶπεν δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· πῶς ἔσται τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον (εν σοι, μέσα σου) ἅγιον κληθήσεται υἱὸς θεοῦ.» (Λουκ. 1:34-35)

Το ανδρόγυνο λοιπόν Ιωσήφ και Μαρία, γνωρίζοντας με ουράνια φανέρωση, ότι οι άρχοντες ζητούσαν να απωλέσουν την ψυχή του παιδίου «μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό» και πάλι «τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν (=ζωή) τοῦ παιδίου», απόκρυβαν την επουράνια καταγωγή Του και τις επουράνιες υποσχέσεις που έλαβαν για τον Υιό του Υψίστου, από τον άγγελο Γαβριήλ.

«Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, Βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ (δωδεκάφυλο) εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». (Λουκ. 1:32-33)

Το ότι δεν γνωστοποιούσαν οι «γονείς» του Ιησού την επουράνια καταγωγή Του για τον φόβο των Ιουδαίων, παραδέχεται και ο αναγνωρισμένος ως άγιος, πατέρας και ιεράρχης του Ορθόδοξου μυστικιστικού συστήματος, Ιωάννης της Αντιοχείας ή Χρυσόστομος.

«Τὸ διασωθῆναι τὴν Παρθένον, καὶ ὑποψίας ἀπαλλαγῆναι πονηρᾶς. Εἰ γὰρ τοῦτο ἐξ ἀρχῆς τοῖς ᾿Ιουδαίοις γέγονε κατάδηλον, κἂν κατέλευσαν τὴν Παρθένον κακουργοῦντες τῷ λεγομένῳ, καὶ μοιχείας αὐτὴν ἔκριναν ἄν.» (Υπόμνημα εις τον Ματθαίον, PG 57, 32, 36-40)

Ο ίδιος όμως ο Ιησούς φανέρωνε με θάρρος την επουράνια καταγωγή Του στους Ιουδαίους.

«Εγόγγυζον λοιπόν οι Ιουδαίοι περί αυτού ότι είπεν, Εγώ είμαι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού, και έλεγον· δεν είναι ούτος Ιησούς ο υιός του Ιωσήφ, του οποίου ημείς γνωρίζομεν τον πατέρα και την μητέρα; πως λοιπόν λέγει ούτος ότι εκ του ουρανού κατέβην;» (Ιωάν. 6:41-42)

«Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω· σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 8:23)

Το αυτό κήρυτταν και οι Απόστολοι εξηγώντας στις επιστολές τους ότι «πάσα σαρξ δεν είναι η αυτή σαρξ» και ότι υπάρχουν «σώματα επίγεια και σώματα επουράνια». (Α΄Κορ. 15:40-41)

«Ο πρώτος άνθρωπος ήταν από τη γη, χωματένιος, ο δεύτερος άνθρωπος είναι από τον ουρανό». (Α΄ Κορ. 15:47)

Στην δε επιστολή προς τους ομοεθνείς του Εβραίους, ο Παύλος εμφατικά τονίζει την επουράνια καταγωγή του ορατού σώματος του Ιησού, με σάρκα και οστά, το οποίο ήταν «Ναός του Θεού». (Ιωάν. 2:21)

«Ο  Χριστός, όμως, όταν παρουσιάστηκε ως Αρχιερέας των αγαθών που ήρθαν, διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης Σκηνής που δεν είναι χειροποίητη, τουτέστι όχι αυτής της κτίσης …» (Εβρ. 9:11)

«Επειδή έχουμε λοιπόν, αδελφοί, παρρησία για την είσοδό [στα Άγια] των Αγίων με το αίμα Ιησού, [είσοδο ]που εγκαινίασε σ’ εμάς με οδό πρόσφατη και ζωντανή διαμέσου του καταπετάσματος, τουτέστι της σάρκας του …. ». (Εβρ. 10:19-20)

Ο Ιησούς ήταν Υιός του Δαυίδ κατά σάρκα σύμφωνα με το νομικό καθεστώς των Ιουδαίων

«Περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα.»  (Ρωμ. 1:3, Ιωάν. 7:49, Πράξ. 2:30, 13:23, Β’΄Τιμ. 2:8, Εβρ. 7:14)

Μελετώντας λοιπόν τις επιστολές, σε πραγματικό χρόνο, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές γράφτηκαν για Χριστιανούς εξ Ιουδαίων οι οποίοι είχαν την γνώση των κειμένων των προφητών και του Νόμου, και ήξεραν ότι ο μεσσιανικός βασιλιάς και λυτρωτής του Ισραήλ επρόκειτο να είναι απόγονος του Δαβίδ, εκ φυλής Ιούδα, που θα ένωνε τα διασκορπισμένα πρόβατα των δώδεκα φυλών κάτω από μία αρχή (Ωσηέ 1:9-11). Με αυτό το προφητικό όραμα μίλησε και ο Ζαχαρίας γεμάτος από Άγιο Πνεύμα γνώστης των εβραϊκών γραφών, αναγγέλλοντας την εκπλήρωση των απ΄ αιώνος λαλημένων, που οδήγησε στην σωτηρία και τους κατά σάρκα εθνικούς.

«Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, διότι επεσκέφθη και έκαμε λύτρωσιν εις τον λαόν αυτού, και ανήγειρεν εις ημάς κέρας σωτηρίας εν τω οίκω Δαβίδ του δούλου αυτού, καθώς ελάλησε διά στόματος των αγίων, των απ' αιώνος προφητών αυτού σωτηρίαν εκ των εχθρών ημών και εκ της χειρός πάντων των μισούντων ημάς, διά να εκπληρώση το έλεος αυτού προς τους πατέρας ημών και να ενθυμηθή την αγίαν διαθήκην αυτού, τον όρκον, τον οποίον ώμοσε προς Αβραάμ τον πατέρα ημών, ότι θέλει δώσει εις ημάς να ελευθερωθώμεν εκ της χειρός των εχθρών ημών και να λατρεύωμεν αυτόν αφόβως εν οσιότητι και δικαιοσύνη ενώπιον αυτού πάσας τας ημέρας της ζωής ημών.» (Λουκ. 1:68-75)

Ο Θεός είχε ορκιστεί στον Αβραάμ το εξής

«Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει Κύριος, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γεν. 22:16-18)

Ο Χριστιανισμός είναι καρπός των ιουδαϊκών βιβλικών αποκαλύψεων και όχι των αρχαίων Μύθων, ο δε επουράνιος Ιησούς γίνεται κατανοητός στο πλαίσιο της ιουδαϊκής βιβλικής παράδοσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εργάστηκαν οι Εβραίοι Απόστολοι και αποδείκνυαν στους ομοεθνείς τους ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, εξ σπέρματος Δαυίδ, που στάλθηκε για να συνάξει τα διασκορπισμένα πρόβατα του δωδεκάφυλου Ισραήλ και να τους εξαγοράσει από την κατάρα του νόμου, γενόμενος αυτός κατάρα υπέρ αυτών «κρεμάμενος επί ξύλου». Ο Ιησούς έπρεπε πρώτα να εκπληρώσει τον Νόμο και τους προφήτες και έτσι θα εκπληρωνόταν και η επαγγελία της ζωής που δόθηκε στον Αβραάμ και στα λοιπά έθνη. (Πράξ.2:30, 9:22, 28:23, Γαλ. 3:13-14)

Για τον ιουδαϊκό κόσμο, η γενεαλογική γραμμή οριζόταν από τους οίκους των πατέρων των, ασχέτως αν αυτοί ήταν οι βιολογικοί ή όχι «Λάβετε το κεφάλαιον πάσης της συναγωγής των υιών Ισραήλ κατά τας συγγενείας αυτών, κατά τους οίκους των πατέρων αυτών (Αριθ. 1:2)». Το νομικό λοιπόν καθεστώς των Ιουδαίων, και η παντρειά του Ιωσήφ με την Μαρία, κάλυπταν πλήρως την εκπλήρωση της καταγωγής του Ιησού «εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα». Λόγω της δαβιδικής καταγωγής του Ιωσήφ, ο επουράνιος Ιησούς είχε πλήρως τα κληρονομικά και τα γενεαλογικά προνόμια ενός φυσικού τέκνου του Ισραήλ εκ σπέρματος Δαυίδ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Ιωσήφ ήταν ο βιολογικός Του πατέρας ή η Μαρία η βιολογική Του μητέρα.

Η καταγωγή της Μαρίας

Η δαβιδική καταγωγή της Μαρίας δεν διασαφηνίζεται στα ευαγγέλια. Ο δε άγγελος Γαβριήλ δεν αναφέρει τον Δαυίδ πατέρα της Μαρίας αλλά πατέρα του Ιησού «θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού». 

Απεναντίας το ότι η Μαριάμ ανύπανδρη ακόμη, ήταν συγγενής με την Θυγατέρα του Ααρών Ελισάβετ, την μητέρα του Ιωάννη του βαπτιστή (Λουκ. 1:36), δείχνει την λευιτική καταγωγή της «ενώ είναι φανερό ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών». Επίσης, ότι ο Ηλί (Λουκ. 3:23) ήταν ο πατέρας της Μαρίας είναι ταλμουδική αναφορά (Chagig. 77, 4), άλλωστε την θέση του Ηλί σε άλλα κείμενα την παίρνει ο Ιακώβ. Σύμφωνα δε με το απόκρυφο «Βιβλίο του Ιακώβου» το οποίο η «Ορθοδοξία» θεωρεί σοβαρή πηγή, οι γονείς της ήταν ο Ιωακείμ εκ φυλής Ιούδα και η Άννα. 

Είναι λοιπόν φανερό ότι οι πληροφορίες από τα απόκρυφα  κείμενα για την δαβιδική καταγωγή της Μαρίας εξυπηρετούσαν το γνωστικό «πατερικό δόγμα» σύμφωνα με το οποίο  ο προ-υπάρχων δεύτερος «Θεός Υιός» κατέβηκε στην γη και σαρκώθηκε, έλαβε δηλαδή χοϊκό σώμα, εκ Πνεύματος Αγίου (ο Ουρανός) και Μαρίας της  παρθένου (η Γαία) και έτσι απέκτησε δύο φύσεις σε μια υπόσταση (ο Ημίθεος).

Η δαβιδική, εκ φυλής Ιούδα, καταγωγή της Μαριάμ στηρίχτηκε σε εξωβιβλικές πηγές όπως στην γνωστικίζουσα επιστολή του «Ιουστίνου προς Τρύφωνα», όπου ο απολογητής φιλόσοφος Ιουστίνος ταυτίζει τον «Υιό του Θεού» Ιησού, με τον «Αιώνα Ιησού» των Γνωστικών, που κατά τον Βαλεντίνο κατέβηκε στη γη και ντύθηκε με υλικό σώμα (ενσάρκωση), καθώς και με τους ερμητικούς και άλλους αρχαίους Μύθους, που υποστήριζαν δύο φύσεις σε μια υπόσταση.

«….Νώε και Ενώχ και Ιακώβ …. σωθήσονται συν τοις επιγνώσι τον Χριστόν τούτον του θεού υιόν, ος και προ εωσφόρου και σελήνης ήν, και δια της παρθένου ταύτης της από του γένους του Δαυείδ γεννηθήναι σαρκοποιηθείς υπέμεινεν …..» (Ιουστίνου προς Τρύφωνα 45, 43, 100)

Σύμφωνα με την διαρχική δοξασία των Γνωστικών, άλλος ήταν ο «Αιώνας Ιησούς» και άλλος ο άνθρωπος που τον έντυνε, όπως αναφέρεται να λέει ο Ιησούς στον Ιούδα στο ομώνυμο απόκρυφο ευαγγέλιο του «Αλλά εσύ θα τους υπερβείς όλους αυτούς. Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει» (Γνωστικό ευαγγέλιο του Ιούδα εδ. 57).

Επίσης είναι φανερό ότι ο Ιουστίνος ήταν επηρεασμένος, από τις απόψεις του άγνωστου συγγραφέα του απόκρυφου βιβλίου «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου», που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το βιβλίο «Mishnah» της ραβινικής λογοτεχνίας. Το βιβλίο είναι γνωστό και με άλλες ονομασίες όπως «Γέννηση της Μαρίας, Αποκάλυψη Ιακώβου» «Ιστορία» «Εξιστόρηση» «Γέννηση της Μαρίας Μητέρας του Θεού» «Γέννηση του Κυρίου και της κυρίας μας Μαρίας» και «Βιβλίο του Ιακώβου». Πηγή 

Αναφορά για την δαβιδική καταγωγή της Μαρίας υπάρχει επίσης στην επιστολή του «Ιγνάτιου προς Εφεσίους 18» και στο «Αναβατικό Ησαΐου» που ανήκει στην απόκρυφη χριστιανική γραμματεία.

Και πράγματι, είδα μια γυναίκα της οικογένειας του Δαβίδ του προφήτη, ονόματι Μαρία και Παρθένος, και ήταν αρραβωνιασμένη με έναν άνδρα ονόματι Ιωσήφ, ξυλουργό, και ήταν από το σπόρο της οικογένειας του Δαβίδ του δικαίου από τη Βηθλεέμ του Ιούδα.» (Το αναβατικό Ησαΐου 11:2)

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι για θεολογικές σκοπιμότητες και για αύξηση της δημοφιλίας οι έμφορτοι θείου πνεύματος «πατέρες», κατέφυγαν στα απόκρυφα κείμενα, για να μπορέσουν με γνωστικά θεολογήματα, εκτός της νομοθετημένης βίας, να δικαιολογήσουν την δογματική τους και να προσηλυτίσουν τον εθνικό κόσμο, για τους οποίους το κήρυγμα του σταυρού ήταν μωρία. (Α΄ Κορ. 1:23)

Ο καθηγητής Ιωάννης Δ. Καραβιδόπουλος ο οποίος έχει προσφέρει πολλά στην έρευνα των απόκρυφων κειμένων αναφέρει «Ένα από τα αρχαιότερα και σημαντικότερα απόκρυφα χριστιανικά κείμενα είναι το Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου, που πραγματεύεται τα σχετικά με τη γέννηση της Θεοτόκου, τη γέννηση του Χριστού και το θάνατο του Ζαχαρία, γεγονός που το ανέδειξε σε ένα από τα πιο δημοφιλή, λαϊκά αναγνώσματα. Αποτέλεσμα αυτής της ευρείας διάδοσής του ήταν ο επηρεασμός της λατρευτικής ζωής της εκκλησίας σε Ανατολή και Δύση.» (Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα. Τόμος α΄ Απόκρυφα Ευαγγέλια, Θεσσαλονίκη 1999, εκδόσεις Πουρναρά) 

Συμπέρασμα

Στον αρχαίο κόσμο οι επινοημένοι και δημοφιλείς γιοί θεού με δύο φύσεις «Άνθρωποι-θεοί» που πέθαιναν και ανασταίνονταν (βλέπε: Κρίσνα, Διόνυσος, Μίθρας κ.ά.) ήταν πολιτικά εργαλεία στα χέρια της εξουσίας για ομοιογένεια και ομοδοξία που με την σειρά τους αύξαναν την διάθεση του λαού για αυτοθυσία. Η συνοχή και συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξαρτιόταν από μία Θρησκεία και μία πίστη σε έναν γιό θεού «Άνθρωπο-Θεό» που θα ικανοποιούσε τις παρόμοιες πίστεις των διαφορετικών εθνοτήτων της και θα γινόταν το όραμα των πολιτών του, για μια ανίκητη και αιώνια αυτοκρατορία που προστατεύεται από τον «Άνθρωπο-θεό» της «Το Κράτος των Ρωμαίων ου καταληθήσεται, θα μείνει αλώβητον ανά τους αιώνας, ως πρώτον πιστεύσαν εις τον Δεσπότην Χριστόν» (att. Αρβελέρ, 2009).   

Αυτή ήταν και η βασική ιδέα της διαμόρφωσης της γνωστικής «πατερικής δογματικής» για τον ενσαρκωμένο προ-υπάρχοντα δεύτερο θεό υιό, άνθρωπο Ιησού, η οποία με υπόβαθρο την Μυθολογία, «θριάμβευσε» εις βάρος της βιβλικής αλήθειας του «επουράνιου Δεύτερου ανθρώπου Ιησού» που ήταν το σπέρμα της επαγγελίας, και των οικουμενικών επαγγελιών του Θεού που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο Του.

Ο Ιησούς να σας ευλογεί

Πρόλογος

Οι επινοημένες θρησκείες, παλιές και νέες, είναι κοινωνική αναγκαιότητα λόγω άγνοιας, παράγοντας αντιπαλότητας και η αιτία που έχει χυθεί τόσο αίμα στον κόσμο.  Ο Ιησούς Χριστός, που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, είναι υπεράνω των θρησκειών.

Σκοπός  της παρούσης μελέτης είναι η προτροπή  σε ειλικρινή έρευνα, ανεπηρέαστη από ανθρώπινες θρησκευτικές παραδόσεις, των διασωθέντων βιβλικών κειμένων, καθώς και των συσχετισμένων  ιστορικών τετελεσμένων, για ακριβέστερη κατανόηση των εκπληρωμένων επαγγελιών του ενός Θεού, που δόθηκαν στους πατέρες του κατά σάρκα Ισραήλ και των απορρεόντων πνευματικών ευλογιών για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Αυτό θα συμβάλει στην ανάδειξη της αλήθειας του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, ο οποίος νίκησε τον θάνατο και μας χάρισε, με προϋποθέσεις, την αθανασία.

Στην αναζήτηση αυτής της αλήθειας, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την γέννηση, την πορεία και το πέρας του Ιουδαϊσμού και να κατανοήσουμε μέσα από τις εβραϊκές Γραφές τους τύπους του, όπως εξηγήθηκαν από τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του. Ομοίως πρέπει να γνωρίζουμε το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό περιβάλλον, του επί την κυριαρχία της ρωμαϊκής βασιλείας, Θεοσύστατου εβραϊκού έθνους, κατά την χρονική περίοδο της ίδρυσης  από τον ίδιο τον Θεό του γνήσιου Χριστιανισμού, που είναι η εκπλήρωση / ολοκλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.

Ο χρόνος δράσης του Ιησού και των εκλεγμένων Αποστόλων Του και το έργο το οποίο αυτοί  διεκπεραίωσαν είναι ιστορικά γεγονότα μοναδικά και ανεπανάληπτα. Οι γνήσιοι Απόστολοι πέτυχαν στην αποστολή τους, ολοκλήρωσαν το έργο τους, κήρυξαν σε όλα τα έθνη, αρχής γενομένης από τους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ και λοιπούς Ισραηλίτες της διασποράς και το έργο της σωτηρίας του θνητού ανθρώπου ολοκληρώθηκε. Η μετάβαση από το Παλαιό στο Νέο έγινε, ο Μωσαϊκός Νόμος των τύπων και αλληγοριών ολοκληρώθηκε, ήρθε το αληθινό, το πραγματικό, ο θάνατος νικήθηκε,  η Ζωή, ο Ιησούς, βασίλευσε και ο βιβλικός  Ιουδαϊσμός ολοκλήρωσε τον σκοπό του.

Οι ζώντες εν Χριστώ Ιησού είναι το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου (Ησ. 65:23), ο Νέος πνευματικός Ισραήλ, ο λαός του Θεού, που ακούει και οδηγείται από τον Ζώντα εις τους αιώνες και όχι από θνητούς μέντορες.

«Έστιν γεγραμμένον εν τοις προφήταις: και έσονται πάντες διδακτοί Θεού, πας ο ακούσας παρά του πατρός και μαθών έρχεται προς εμέ». (Ιωάν. 6:45)

 Οι επικρατούσες προσδοκίες του σύγχρονου θρησκευτικού κατεστημένου είναι το αποτέλεσμα συσσωρευμένων παρανοήσεων των Γραφών, λόγω επίδρασης της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, των σιβυλλικών χρησμών, της  συγκρητιστικής αρχαίας ελληνικής θρησκευτικής σκέψης και των λαϊκών παραδόσεων, που σκοπίμως ή εξ΄ αγνοίας, υποστηρίζονται από τους αυτοπροβαλλόμενους  ηγέτες του «χριστεπώνυμου» πλήθους.

«Ταύτα σας έγραψα περί εκείνων οίτινες σας πλανώσι. Και το χρίσμα το οποίον υμείς ελάβετε απ΄αυτού εν υμίν μένει και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκει τις αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος και καθώς σας εδίδαξε θέλετε μένει εν αυτώ». (Α΄ Ιωάν. 2:27)          

Ο Νόμος και οι Εβραίοι

Οι Εβραίοι που ήταν υπό τον Νόμο, ήταν υπό δουλεία και υπό κατάρα από τα οποία τους εξαγόρασε ο Χριστός Ιησούς.

«Διότι όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι· επειδή είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας όστις δεν εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου, ώστε να πράξη αυτά». (Γαλ. 3:10)

Οι Εβραίοι της Γαλιλαίας, που έλαβαν εντολές από τον Ιησού, συγγραφείς των επιστολών της Καινής Διαθήκης, έγραψαν στους ομοεθνείς τους, που ήταν κάτω από το νεκρό γράμμα του Νόμου και τώρα είχαν γίνει μέτοχοι επουρανίου κλήσεως, για τον Νέο επουράνιο Αρχιερέα τους «τον αναστημένο εκ νεκρών μέγα ποιμένα των προβάτων εν αίματι Διαθήκης αιωνίου» τον Ιησού Χριστό. (Εβρ. 13:20)

«Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών τον Ιησούν Χριστόν, όστις ήτο πιστός εις τον καταστήσαντα αυτόν καθώς και ο Μωυσής εις όλον τον οίκον αυτού». (Προς Εβραίους 3:1-2)

Τους υπενθύμιζαν να μην επιστρέψουν στον παλαιό τρόπο λατρείας τους, που ξεκίνησε με την επίγεια σκηνή και το «άγιον το κοσμικόν», με τα φτωχά και ασθενή κοσμικά στοιχεία, εις τα οποία ήταν δεδουλωμένοι οι λατρευτές. Διότι τώρα οι εν Χριστώ, ήταν ελεύθεροι να λατρεύουν τον ένα Θεό, στον αληθινό επουράνιο Ναό, εν πνεύματι και αληθεία, όπου ο Ιησούς είχε εισέλθει Πρώτος.

«‘Οπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών (που ήταν υπό το νόμο) πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». (Εβρ. 6:20)

«Ούτως και ημείς, (οι Εβραίοι) ότε ήμεν νήπιοι υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεθα δεδουλωμένοι, ότε δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν». (Γαλ. 4:3-5)

«Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». (Γαλ. 3:13)

«Τώρα δε αφού εγνωρίσατε τον Θεόν, μάλλον δε εγνωρίσθητε υπό του Θεού, πως επιστρέφετε πάλιν εις τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, εις τα οποία πάλιν ως πρότερον θέλετε να δουλεύητε;». (Γαλ. 4:9)

Ο εξιλασμός σύμφωνα με τις ιουδαϊκές Γραφές

 «Ότι παρά σοι ο ιλασμός έστιν» (Ψαλμ. 129:4 Ο΄)

Η διαδικασία εξιλασμού  την οποίαν εκτέλεσε ο επουράνιος αρχιερέας Ιησούς Χριστός, έγινε σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης.

«Και τούτο θέλει είσθαι εις εσάς νόμιμον αιώνιον, να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των υιών Ισραήλ περί πασών των αμαρτιών αυτών άπαξ του ενιαυτού». (Λευ. 16:34)

«Είχε μεν λοιπόν και η πρώτη σκηνή διατάξεις λατρείας και το άγιον το κοσμικόν ……… Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας, εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς, ουχί χωρίς αίματος, το οποίον προσφέρει υπέρ εαυτού και των εξ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού, και τούτο εδηλοποίει το Πνεύμα το Άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο έτι. Ήτις ήτο τύπος εις τον τότε παρόντα καιρόν, καθ' ον προσεφέροντο δώρα και θυσίαι, αίτινες δεν ηδύναντο να κάμωσι τέλειον κατά την συνείδησιν τον λατρεύοντα, επειδή ήσαν διατεταγμένα μόνον εις βρώματα και πόματα και διαφόρους βαπτισμούς και διατάξεις σαρκικάς, μέχρι καιρού διορθώσεως». (Εβρ. 9:1-10)

Η διαδικασία εξιλέωσης  στην επίγεια σκηνή του μαρτυρίου, που ήταν αντίτυπο της αληθινής επουράνιας, ολοκληρώνονταν με την έξοδο του αρχιερέα από τα άγια των αγίων. Ο αρχιερέας φορούσε λινή στολή υπηρεσίας, όταν εισερχόταν στο αγιαστήριο για να κάνει εξιλέωση σ’ αυτό, την οποία στην συνέχεια έπρεπε να εκδυθεί, και αφού έλουζε το σώμα του με νερό «εν τόπω αγίω», φορούσε τα πολυτελή, έγχρωμα, εκ βύσσου  ιμάτια του, που περιλαμβάνανε το εφόδ, τον ποδήρη του εφόδ, τον κεντητό χιτώνα, την μήτρα, την ζώνη, το «λογείον των κρίσεων», το οποίο ήταν τετράγωνο, υφαντό, κατά τρόπο που να περιέχει τέσσερεις σειρές, έκαστη με τρεις πολύτιμους λίθους, με τα ονόματα των δώδεκα φυλών του σαρκικού Ισραήλ και το χρυσό πέταλο επί της μίτρας. (Έξ. κεφ. 28) 

Σημείωση: Στον Ησαΐα κατά τους Ο', καταγράφεται διάκριση μεταξύ λινού και βύσσου.

«Και αισχύνη λήμψεται τους εργαζομένους το λίνον το σχιστόν και τους εργαζομένους την βύσσον». (19:9)

Πρώτα εξαγνιζότανε το αγιαστήριο, η σκηνή του μαρτυρίου και το θυσιαστήριο

«Ούτω θέλει εισέρχεσθαι ο Ααρών εις το αγιαστήριον, μετά μόσχου εκ βοών διά προσφοράν περί αμαρτίας και κριού διά ολοκαύτωμα. Χιτώνα λινούν ηγιασμένον θέλει ενδύεσθαι, και περισκελή λινά θέλουσιν είσθαι επί της σαρκός αυτού, και ζώνην λινήν θέλει είσθαι εζωσμένος και μίτραν λινήν θέλει φορεί· ταύτα είναι ενδύματα άγια· και θέλει λούει εν ύδατι το σώμα αυτού και θέλει ενδύεσθαι αυτά». (Λευ. 16:3-4)

«Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όταν αυτός (ο αρχιερέας) εισέρχηται να κάμη εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον, εωσού εξέλθη, αφού και (Ο΄) κάμη εξιλέωσιν υπέρ εαυτού και υπέρ του οίκου αυτού και υπέρ πάσης της συναγωγής του Ισραήλ. Τότε θέλει εξέλθει προς το θυσιαστήριον το ενώπιον του Κυρίου και θέλει κάμει εξιλέωσιν περί αυτού …………… Αφού δε τελειώση να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ του αγιαστηρίου και της σκηνής του μαρτυρίου και του θυσιαστηρίου, θέλει φέρει τον τράγον τον ζώντα». (Λευ. 16:17-20)

«Και θέλει εισέλθει ο Ααρών εις την σκηνήν του μαρτυρίου και θέλει εκδυθή την λινήν στολήν, την οποίαν ενεδύθη εισερχόμενος εις το αγιαστήριον, και θέλει αποθέσει αυτήν εκεί· και θέλει λούσει το σώμα αυτού εν ύδατι εν τόπω αγίω και ενδυθή τα ιμάτια (την στολήν Ο΄)  αυτού, και θέλει έλθει και προσφέρει το ολοκαύτωμα αυτού και το ολοκαύτωμα του λαού και θέλει κάμει εξιλέωσιν περί εαυτού και περί του λαού». (Λευ. 16:23-24)

Ούτος είναι ο νόμος του ολοκαυτώματος

«Το ολοκαύτωμα θέλει καίεσθαι επί του θυσιαστηρίου όλην την νύκτα έως το πρωΐ, και το πυρ του θυσιαστηρίου θέλει καίεσθαι επ' αυτού. Και θέλει ενδυθή ο ιερεύς χιτώνα λινούν και περισκελή λινά θέλει φορέσει επί την σάρκα αυτού, και θέλει αφαιρέσει την στάκτην του ολοκαυτώματος το οποίον κατέφαγε το πυρ επί του θυσιαστηρίου· και θέλει βάλει αυτήν εις το πλάγιον του θυσιαστηρίου. Και θέλει εκδυθή την στολήν αυτού και ενδυθή άλλην στολήν· και θέλει φέρει την στάκτην έξω του στρατοπέδου εις τόπον καθαρόν.» (Λευ. 6:9-11)

Οι στολές των ιερέων που ιεράτευαν θεωρούντο άγιες και κανείς από τον λαό δεν επιτρεπόταν να τις αγγίξει. Ολοκληρώνοντας την υπηρεσία τους τις άλλαζαν, για να έρθουν σε επαφή με τον λαό.

«Ουκ εισελεύσονται εκεί πάρεξ των ιερέων ουκ εξελεύσονται εκ του αγίου εις την αυλήν την εξωτέραν όπως δια παντός άγιοι ώσιν οι προσάγοντες και μη άπτωνται του στολισμού αυτών εν οις λειτουργούσιν εν αυτοίς διότι άγια έστιν και ενδύσονται ιμάτια έτερα όταν άπτωνται του λαού». (Ιεζ. 42:14 Ο΄)

Ερμηνευτική απόδοση του Ιεζεκιήλ 42:14 κατά τους Ο΄από τον Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα

«Δεν θα εισέρχονται εκεί άλλοι πλην των ιερέων. Οι δε ιερείς δεν θα εξέρχονται από τον άγιον αυτόν τόπον εις την εξωτερικήν αυλήν, δια να μη μολύνωνται, αλλά να είναι πάντοτε αγνοί και καθαροί αυτοί που προσφέρουν τας θυσίας. Επίσης δια να μη εγγίζουν οι λαϊκοί τας στολάς των ιερέων, με τας οποίας λειτουργούν, διότι και αι στολαί είναι άγιαι. Οι ιερείς αυτοί όταν θα έρχωνται εις επαφήν με τον λαόν, θα φορούν άλλα ενδύματα».

Το υπόδειγμα εξιλασμού κατά τον Μωσαϊκό Νόμο προεικόνιζε την αληθινή επουράνια εξιλέωση.

«Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί διά να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα». (Ρωμ. 8:3-4)

Ο επουράνιος λοιπόν Ιησούς με την επουράνια σάρκα του / σώμα του, το οποίο ήταν, ομοίωμα σαρκός αμαρτίας, αποστάλθηκε από τον Θεό, για να υπηρετήσει τον λαό του Ισραήλ και ως αρχιερέας, να κάνει άπαξ και δια παντός  εξιλέωση, προσφέροντας τον εαυτό του για θυσία.

«Ο δε αποκριθείς είπε: Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». (Ματ. 15:24)

«Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματ. 20:28)

«Ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». (Εβρ. 9:12)

Και ενώ γεύτηκε τον θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου, θυσιάζοντας τον εαυτό του στο σταυρό, σε τρεις μέρες αναστήθηκε και πριν εισέλθει ως επουράνιος αρχιερέας στην αληθινή επουράνια σκηνή, είπε στην μαθήτρια Του Μαρία την Μαγδαληνή «μη μου άπτου», για να εκπληρώσει το γραμμένο του Νόμου. (Ιεζεκιήλ 42:14 Ο΄)

Και αφού εισήλθε στην αληθινή επουράνια σκηνή, προσφέροντας το δικό του άμωμο, άγιο αίμα, για να κάνει αιώνιο εξιλασμό, στην συνέχεια εξήλθε από τα αληθινά άγια ενδεδυμένος τα ιμάτια της δόξας του Πατρός αυτού / της δόξας Αυτού, όπως είχε υποσχεθεί στους μαθητές του και ολοκλήρωσε την σωτηρία στους προσμένοντας Αυτόν, σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.

«Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξιν αυτού. Αληθώς σας λέγω, είναι τινές των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού». (Ματθ. 16:27-28)

«Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού ……». (Ματθ. 25:31)

«Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις. Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων, αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ' εις αυτόν τον ουρανόν, διά να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών· ουδέ διά να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ' ενιαυτόν με ξένον αίμα· διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου· τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού.

Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις, ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου (ένδοξος) χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». (Εβρ. 9:22-28)

Εάν, υποθετικά, ο Ιησούς δεν είχε εξέλθει από τα επουράνια άγια για να ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού κατά τον Νόμο, σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν ήταν πιστός αρχιερέας, άρα και οι Εβραίοι πιστοί, που είχαν πάψει να θυσιάζουν στον Ναό, διότι είχαν εγκαταλείψει τα φτωχά και ασθενή στοιχεία του κόσμου, εξαπατήθηκαν και δεν σώθηκαν. Ούτε λοιπόν ο αρχιερέας Ιησούς φάνηκε εκ δευτέρου, ο επίγειος Ναός καταστράφηκε, άρα το ζήτημα του εξιλασμού είναι μετέωρο και η ανθρωπότητα είναι σε αναζήτηση Σωτήρα. Εάν όμως ομολογούμε Σωτήρα τον Ιησού Χριστό σημαίνει ότι αυτός έχει ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού και έχει εξέλθει από τα επουράνια άγια.

Ο Ιησούς είναι Ελεήμων και Πιστός Αρχιερεύς

«Όθεν έπρεπε/όφειλε να ομοιωθή κατά πάντα (στους πειρασμούς) με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού.  Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους». (Εβρ. 2:17-18)

«Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας». (Εβρ. 4:15)

«Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων (σαρκικός Ισραήλ), αλλά και περί όλου του κόσμου (κατά σάρκα εθνικοί)». (Α΄Ιωάν. 2:2)

Οι σαρκικοί λατρευτές των επουρανίων τύπων, πρόσμεναν έξω από την σκηνή του μαρτυρίου, τους θνητούς ιερείς τους μέχρι αυτοί να εκτελέσουν τις ιερατικές υπηρεσίες τους.

«Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όταν αυτός εισέρχηται να κάμη εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον, εωσού εξέλθη, αφού κάμη εξιλέωσιν υπέρ εαυτού και υπέρ του οίκου αυτού και υπέρ πάσης της συναγωγής του Ισραήλ». (Λευ. 16:17)

«Ενώ δε ιεράτευεν αυτός (ο Ζαχαρίας) εν τη τάξει της εφημερίας αυτού ενώπιον του Θεού, κατά το έθος της ιερατείας έπεσεν εις αυτόν ο κλήρος να θυμιάση εισελθών εις τον ναόν του Κυρίου· και παν το πλήθος του λαού προσηύχετο έξω εν τη ώρα του θυμιάματος». (Λουκ. 1:8-10)

«Και ο λαός περιέμενε τον Ζαχαρίαν, και εθαύμαζον ότι εβράδυνεν εν τω ναώ». (Λουκ. 1:21)

Ομοίως  και ο Νέος, πνευματικός Ισραήλ, που βίωσε τις έσχατες μέρες του αιώνα του Μωσαϊκού Νόμου, πρόσμενε στην γενεά των Αποστόλων  τον αθάνατο επουράνιο Αρχιερέα του, να εξέλθει από την αληθινή επουράνια σκηνή για να ολοκληρωθεί το έργο της απολύτρωσης.

«Οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ». (Α΄Πέτρ. 1:5)

«Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε διά την ημέραν της απολυτρώσεως». (Εφ. 4:30)

«Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς». (Εβρ. 10:23)

«Διότι ημείς διά του Πνεύματος προσδοκώμεν εκ πίστεως την ελπίδα της δικαιώσεως». (Γαλ. 5:5)

«Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν». (Ρωμ. 13:11-12)

 «Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν». (Εβρ. 10:25)

«Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». (Φιλιπ. 3:20)

«Προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». (Τιτ. 2:13)

Ο Νόμος επιφέρει οργή

Εκτός από την προεικόνιση της αληθινής ουράνιας εξιλέωσης, που εξετελέσθη, ο Νόμος για την ολοκλήρωσή του απαιτούσε και την εκτέλεση των γραμμένων κρίσεων για τους παραβάτες του Νόμου και φονιάδες των απεσταλμένων Προφητών και Αγίων του Θεού και  αυτού του Ιησού, από τους αντικείμενους Ιουδαίους.

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί ………. Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης; [Γέεννα= επίγεια κοιλάδα του Εννώμ, βαθύ και στενό φαράγγι που βρίσκεται στα N. A. τείχη της Ιερουσαλήμ, που ενώνεται στα νότια της πόλης με την κοιλάδα του Ιωσαφάτ, μετονομασθείσα σε φάραγγα της σφαγής (Ιερ. 7:32-33)].

Διά τούτο ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας και διώξει από πόλεως εις πόλιν, διά να έλθη εφ' υμάς παν αίμα δίκαιον εκχυνόμενον επί της γης από του αίματος Άβελ του δικαίου έως του αίματος Ζαχαρίου υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην (την δική τους γενεά, όχι την δική μας)». (Ματ. 23:29-36)

 «Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρετε εδώ και     κατασφάξατε έμπροσθέν μου». (Λουκ. 19:27)

Σημείωση: Η οργή του Αρνίου στους αντικείμενους  Ιουδαίους, εκτελέσθηκε έμπροσθεν του Ιησού, όταν φάνηκε εκ δευτέρου.

«Και λαβόντες αυτόν εξέβαλον έξω του αμπελώνος και απέκτειναν, όταν ουν έλθη ο Κύριος του αμπελώνος τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις;». (Ματθ. 21:39-40, Μάρκ. 12:9)

«Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού (ρωμαϊκός πολυεθνικός στρατός)  απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών κατέκαυσε (την Ιερουσαλήμ)». (Ματθ. 22:7)

Οι συνέπειες της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του Ναού της

Το κατ’ εξοχή σύμβολο του βιβλικού Ιουδαϊσμού, ο Ναός, κάηκε. Οι Ιερείς των τύπων παύτηκαν, οι προσφορές των ζώων έπαψαν, οι πλύσεις και τα βαπτίσματα έπαψαν, οι προφητείες εκπληρώθηκαν, τα παλαιά παρήλθαν, το τέλος πάντων όσων είχαν σχέση με τον Νόμο των τύπων ήλθε, οι γραμμένες κρίσεις εκπληρώθηκαν. Ο σαρκικός Ισραήλ έδωσε την θέση του στον πνευματικό Ισραήλ, ο επίγειος Ναός έδωσε την θέση του στον επουράνιο, οι σαρκικοί λατρευτές έπαυσαν. Ο Θεός είναι Πνεύμα και λατρεύεται από αληθινούς, πνευματικούς, εν Χριστώ λατρευτές, «εν πνεύματι και αληθεία».

 Το τέλος  του Νόμου (= ολοκλήρωση / εκπλήρωση πάντων όσων αφορούσαν τον νόμο και τις σαρκικές του διατάξεις) είναι ο Χριστός, προς δικαιοσύνη εις πάντα τον πιστεύοντα. (Ρωμ. 3:21-22)

Το τέλος πάντων έφτασε / ήγγικεν

Λίγα χρόνια πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, ο γνήσιος Απόστολος του Ιησού Πέτρος, εβραϊκής καταγωγής, καθώς και οι λοιποί Απόστολοι, έγραψε στους εκ της διασποράς πιστούς Εβραίους, «πάντων δε το τέλος ήγγικεν» (Α΄ Πέτρ. 4:7). Τι τους είπε; Τι κατάλαβαν οι Εβραίοι πιστοί; Μήπως κατάλαβαν ότι έφτασε το τέλος του κόσμου; Μήπως κατάλαβαν ότι θα πέσουν τα φυσικά αστέρια από τον ουρανό στην γη; Μήπως κατάλαβαν ότι θα φύγει ο φυσικός ουρανός [= το στερέωμα που διαχωρίζει τα ύδατα τα κάτω από τα ύδατα τα πάνω (Γέν. 1:6-8)] και η φυσική γη [= η ξηρά όχι η θάλασσα (Γέν. 1:9-10)], διότι παρουσιάστηκε σφάλμα στην δημιουργία και ο Θεός αποφάσισε να τα δημιουργήσει από την αρχή; Όχι βέβαια.

 Ουδέποτε ο Ιησούς μίλησε στον σαρκικό λαό του Ισραήλ, για το τέλος της ιστορίας του κόσμου, που ο ίδιος δημιούργησε. Απεναντίας οι Γραφές λένε ότι ο Ιησούς είναι Ιερέας εις τον αιώνα για να μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών πάντοτε, διότι επέτυχε αιώνια λύτρωση για τους αμαρτωλούς και ότι οι πυλώνες της επουράνιας Ιερουσαλήμ δεν θα κλείσουν ποτέ για να εισέρχονται σ΄αυτήν οι λυτρωμένοι  εις τους αιώνες των αιώνων. Η Διαθήκη του Σωτήρα ημών Θεού Ιησού είναι ενεργός και δεν έχει ημερομηνία λήξης, δεν είναι παρένθεση στην ιστορία του κόσμου, είναι αιώνιος.

Του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν του οποίου (Ευαγγελίου) εγώ ο Παύλος έγινα υπηρέτης (Κολ. 1:23)

«Ο Κύριος έκαμε γνωστήν την σωτηρίαν αυτού· έμπροσθεν των εθνών απεκάλυψε την δικαιοσύνην αυτού. Ενεθυμήθη το έλεος αυτού και την αλήθειαν αυτού προς τον οίκον του Ισραήλ· πάντα τα πέρατα της γης είδον την σωτηρίαν του Θεού ημών». (Ψαλμ. 98:2-3)

Οι πιστοί, Εβραίοι και Εθνικοί, που ήξεραν ότι το ευαγγέλιο είχε ήδη κηρυχθεί σε όλα τα έθνη, «εις πάσαν την κτίσιν», (Βλ. και Ρωμ. 10:18, 16:26, Κολ. 1:6, 23), κατάλαβαν ότι έρχεται το τέλος του αιώνα του Νόμου και του τυπικού του (= επίγειος Ναός, θυσιαστήριο, αγιαστήριο, ιερείς, στολές, σκεύη, θύματα / ζώα προς θυσία, μεσσιανικές προφητείες, γενεαλογίες, περιτομή, σαρκικός λαός του Θεού).  Κατάλαβαν ότι η σωτηρία τους ήταν πλησιεστέρα από τότε που πίστεψαν. Κατάλαβαν ότι ο ερχομός του Σωτήρα Ιησού ήταν πλησίον, ο καιρός εγγύς, η ημέρα πλησιάζουσα. Κατάλαβαν ότι ο καιρός ήταν εγγύς που ο Θεός θα τους ανταπέδιδε άνεση για τις θλίψεις τους, και θλίψεις στους αντικείμενους Ιουδαίους που τους έθλιβαν. (Βλ. Β΄Θεσ. Κεφ. 1)

«Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». (Ματθ. 24:14)

Ο γαρ καιρός εγγύς έστιν

Όλες οι επιστολές μιλούσαν για τον επικείμενο ερχομό του Ιησού Χριστού, στην γενεά της πρώτης εκκλησίας

«Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει».  (Εβρ. 10:37)

«Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους. Ο Κύριος είναι πλησίον». (Φιλιπ. 4:5)

«Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου». (Ιακ. 5:7)

«Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας, διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε.  Μη στενάζετε κατ' αλλήλων, αδελφοί, διά να μη κατακριθήτε· ιδού, ο κριτής ίσταται έμπροσθεν των θυρών». (Ιάκ. 5:8-9)

«Ο δε Ιησούς είπεν· Εγώ είμαι· και θέλετε ιδεί (μιλούσε στο συνέδριο) τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον μετά των νεφελών του ουρανού». (Μάρκ. 14:62)

«Ιδού, έρχομαι ταχέως. Μακάριος όστις φυλάττει τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου». (Αποκ. 22:7)

«Και τώρα, τεκνία, μένετε εν αυτώ, ίνα όταν φανερωθή, έχωμεν παρρησίαν και μη αισχυνθώμεν απ' αυτού εν τη παρουσία αυτού». (Α΄Ιωάν. 2:28)

«Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού». (Α΄Κορ. 11:26)

Το βιβλίο της Αποκάλυψης που εστάλη στην πρώτη εκκλησία και όχι στον κόσμο, φώναζε για την επικείμενη έλευση Αυτού και την καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ και του Ναού. «Α δει γενέσθαι εν τάχει», «μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας (σε πραγματικό χρόνο) και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα, ο γαρ καιρός εγγύς», «και λέγει μοι μη σφραγίσης τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, ο γαρ καιρός εγγύς έστιν», «έρχομαι ταχύ, κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανό σου».

Περισσότερα για το βιβλίο της  Αποκάλυψης εδώ.

Οι ανακρίβειες του Χριστιανικού Σιωνισμού

«Επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν». (Εβρ. 7:19)

Ο ιδεολογικά εθνικιστικός και αντικείμενος στον Χριστό Ιησού, φαρισαϊκός Ιουδαϊσμός και ο καρπός της σύζευξης του ελληνιστικού με το εβραϊκό στοιχείο, διαμόρφωσαν τον ραβινικό Ιουδαϊσμό, του οποίου οι περισσότεροι εκφραστές του, διατηρούν αναλλοίωτη έως σήμερα την αντιβιβλική πίστη, στην ανοικοδόμηση ενός τρίτου ναού, στην γη της Ιερουσαλήμ, ως εκπλήρωση υπόσχεσης του εθνικού τους θεού. Ο Σιωνισμός  (= εβραϊκός εθνικισμός) φορέας αυτής της εσφαλμένης εθνικιστικής ιδεολογίας,  υποστηρίζεται από τον επίσης αντιβιβλικό  «χριστιανικό» Σιωνισμό, κίνηση που υπάρχει κυρίως μεταξύ Ευαγγελικών φονταμενταλιστικών κύκλων και δευτερευόντως μεταξύ των Βαπτιστών των Η.Π.Α.. Η κίνηση αυτή διαδίδει την σύγχρονη «θεωρία των οικονομιών» του Αγγλικανού τριαδικού  κληρικού John Nelson Darby (1800-1882), ανατρέποντας έτσι τις θεμελιώδεις βιβλικές αλήθειες ότι «το τέλος του Νόμου είναι ο Χριστός» και ότι «’Ωμοσεν Κύριος και ου μεταμεληθήσεται, Συ ιερεύς εις τον αιώνα». (Εβρ. 7:21)

Προς διάδοση των αντιβιβλικών θέσεων του «χριστιανικού» Σιωνισμού, που εξυπηρετούν μάλλον γεωστρατηγικές πολιτικές, ιδρύθηκαν παγκοσμίως εκκλησίες με κάποιες να αυτοπροσδιορίζονται ως «αποστολικές», για να προσδώσουν αποστολικό κύρος και μεσσιανικό χαρακτήρα, διαμορφώνοντας έτσι κατάλληλα πεδία στους ιδρυτές αυτών, για άσκηση πνευματικής εξουσίας  -στους μη έχοντας βιβλικές γνώσεις και σκοπίμως ακατήχητους πιστούς-  για κοινωνική προβολή και για νεποτισμό.

Για τους ιδρυτές αυτούς, τα φυσικά φαινόμενα, όπως σεισμοί, πλημμύρες, τσουνάμια, εκρήξεις ηφαιστείων, καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, ακόμα παγκόσμιες οικονομικές ή γεωπολιτικές ανακατατάξεις, πολεμικές επιχειρήσεις, έντονες πολιτικές ή θρησκευτικές προσωπικότητες, έκλυση ηθών, ατυχήματα, κ.ά., είναι αιτίες διαμόρφωσης φοβικών κοινωνιών, που εύκολα χειραγωγούνται και αναζωπύρωσης παραδοσιακών εσχατολογικών φαντασιώσεων, που αγγίζουν το τέλος του κόσμου. Οι φαιδρότητες αυτές επικουρούμενες από ψευδοπροφήτες και κινδυνολόγους, οι οποίοι συνεχώς αναγγέλλουν τις έσχατες ημέρες, επαναλαμβάνονται από γενεά σε γενεά.

Η αυθαίρετη, φανταστική θεωρεία των οικονομιών «Dispensationalism», θεωρεί τον Χριστιανισμό ως παρένθεση και θέτει το σύγχρονο «Ισραήλ» ως ρυθμιστή του θείου σχεδίου για το «τέλος της ιστορίας του κόσμου». Για να εκπληρωθεί η θεωρία του, απαιτείται  οπωσδήποτε πίστη σε ένα τριαδικό θεό (τριάς = σύνολο τριών ομοίων πραγμάτων), όπου το κάθε μέλος της τριαδικής θεότητας, αναλαμβάνει δράση σε διαφορετικές χρονικές περιόδους /οικονομίες, (προτείνονται έως επτά). Προϋποθέτει, ότι το τέλος του Χριστού είναι ο Νόμος, την παύση δηλαδή της Νέας Διαθήκης, που αντικατέστησε την Παλαιά για το ασθενές και ανωφελές αυτής και επιστροφή στην Παλαιά  -αυτό λέγεται φαντασιοκόπημα-  μεμφόμενοι έτσι τον Θεό ως παραβάτη.

«Διότι εάν όσα κατέστρεψα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην δεικνύω εμαυτόν». (Γαλ. 2:18)

Οι δύο κόσμοι

Ο Ιησούς που ήταν ο Χριστός των εβραϊκών Γραφών (Πράξ. 9:22) και στον οποίον πίστεψε πλήθος Ιουδαίων που πρόσμενε την παρηγοριά του Ισραήλ (Λουκ. 2:25), μιλούσε την γλώσσα των Προφητών και ήρθε για να εκπληρώσει τον Νόμο και τους Προφήτες.

«Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν». (Πράξ. 6:7)

«Αλλ' όμως και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, πλην διά τους Φαρισαίους δεν ώμολόγουν, διά να μη γείνωσιν αποσυνάγωγοι». (Ιωάν. 12:42)

Ως Υιός του Πνεύματος (ο Θεός είναι Πνεύμα), ο Ιησούς αντικατέστησε το τυπικό του Ιουδαϊσμού, με το αληθινό, με το επουράνιο. Ήταν επουράνιος, ο αληθινός Θεός, ο αληθινός Ναός,  γέννησε τους αληθινούς προσκυνητές,  κατήργησε τον θάνατο, και χαρίζει την αθανασία.  Έκανε τα πάντα Νέα, εκτέλεσε την οργή του Θεού στους Ιουδαίους παραβάτες του Νόμου, σύμφωνα με τους όρους της Π. Διαθήκης, έκρινε τον Παλαιό κόσμο και εγκαινίασε Νέα οδό ζώσα και αληθινή, δια της οποίας πλησιάζουμε τον ένα Θεό.

Κάθε τι που έχει εκπληρωθεί δεν είναι προσδοκώμενο.  Ο Χριστιανισμός δεν είναι ο Ιουδαϊσμός, δεν έχει τύπους, δεν έχει προφητείες που περιμένουν εκπλήρωση. Ο Χριστιανισμός δεν έχει σκιές, είναι φως, είναι η εκπλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.

Ο γνήσιος  Χριστιανισμός είναι το Νέο που αντικατέστησε το Παλαιό. Έχουμε λοιπόν δύο κόσμους, τον κόσμο προ Χριστού ο οποίος ήταν υποταγμένος σε αγγέλους και κοσμοκράτορες  του σκότους, βασίλευε ο θάνατος παρέα με τον Άδη, ο άνθρωπος ήταν σαρκικός (ο παλαιός άνθρωπος) ανήμπορος να κάνει το θέλημα του Θεού, ο Νόμος ήταν σκιά των μελλόντων αγαθών και παιδαγωγός εις τον Χριστό έως του πληρώματος των καιρών. Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου γεννήθηκε ο Χριστός Ιησούς. Η εποχή λοιπόν του Χριστού ήταν εποχή πλήρωσης των καιρών του παλαιού κόσμου.

«Γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης». (Εφεσ. 1:9-10)

«Και ιδόντες αυτόν προσεκύνησαν αυτόν, τινές δε εδίστασαν. Και προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης». (Ματθ. 28:17-18)

Στον κόσμο μετά Χριστό, έχουμε Βασιλέα ουράνιο τον Ιησού Χριστό, που του εδόθη πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη, ο οποίος έχει τα κλειδιά του Άδου και του Θανάτου και έχει καταργήσει τον έχοντα το κράτος του θανάτου τουτέστιν τον Διάβολο (Εβρ. 2:14). Έχουμε τον Νέο άνθρωπο, τον πνευματικό, τον «κατά Θεό εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας», ο οποίος έχει την χάρη και την δύναμη να πράξει το αγαθό θέλημα του Θεού και να λάβει την αθανασία. Δεν υπάρχουν πλέον οι σκιές του νόμου, η ζωή φανερώθηκε, οι γραφές εκπληρώθηκαν.

«Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω». (Ματθ. 5:17)

Η αποστολική περίοδος

«Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής». (2 Κορ. 5:18-19)

Οι αποστολικοί χρόνοι ήταν περίοδος μετάβασης από το Παλαιό στο Νέο. Οι Απόστολοι είχαν εντολή να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο της μετάβασης, για να γίνουν πάντα τα γραμμένα. Τα σαράντα χρόνια από την ανάσταση του Ιησού έως την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και το πέρας του Ιουδαϊσμού,  χαρακτηρίζεται ως αποστολική περίοδος, διότι έδρασαν οι άπαξ απεσταλμένοι έγκριτοι Απόστολοι. Ο Ιησούς δεν απέστειλε άλλους αποστόλους σε αντικατάσταση τους, όπως γινόταν με τους ιερείς, διότι το έργο τους εκπληρώθηκε. Έκτοτε το έργο τους είναι ενεργό, και όλοι οι άνθρωποι καλούνται πλέον να πιστέψουν σ’ αυτό και να λάβουν την δωρεά της αιωνίου ζωής. Τα όσα συνέβησαν στην γενεά των αποστόλων ήταν για την σωτηρία όλων των εις Χριστόν πιστευόντων εις τους αιώνας των αιώνων.

«Εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών». (Εβρ. 7:24-25)

«Διά να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού διά της προς ημάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού». (Εφ. 2:7)

«Εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία διά Ιησού Χριστού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων· αμήν». (Εφ. 3:21)

 Η μεταποστολική περίοδος

«Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». (Α΄ Κορ. 1:21)

Από το 70 μ.Χ. και μετά, λόγω έλλειψης αποστόλων, καμία από ανθρώπους ιδρυθείσα εκκλησία  δεν μπορεί να λογισθεί ως αποστολική. Η μεταποστολική περίοδος, ήταν περίοδος θρησκευτικών φιλοσοφικών ερίδων, από διάφορες φιλοσοφικές παρατάξεις, εβραϊκές και ελληνικές. Μεσουρανούσε ο Μεσοπλατωνισμός με τις παραλλαγές του, που εξελίχθηκε με τον Πλωτίνο σε Νεοπλατωνισμό με τις παραλλαγές του, επίσης υπήρχε ο Αριστοτελισμός, ο Στωικισμός, ο Επικουρισμός με τις παραλλαγές τους, ο Γνωστικισμός κ.ά..

Η δράση των Απολογητών φιλοσόφων  -Ιουδαίων και Ελλήνων οι οποίοι αναγνώριζαν τον Χριστιανισμό ως την ανωτέρα φιλοσοφία και ανέλαβαν να τον εκπροσωπήσουν στον εθνικό κόσμο, απόντων των αποστόλων-  πέτυχε την σύνθεση του Χριστιανισμού με την ανθρώπινη φιλοσοφία, τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της.

«Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις (μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών) διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν· διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». (Κολ. 2:8-9)

Οι προσηλυτισμένοι πλέον στο νέο, θρησκευτικό, φιλοσοφικό μίγμα, υιοθέτησαν ιουδαϊκούς μύθους της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, προφητείες του Ελληνισμού (Σιβυλλικοί χρησμοί), πλατωνικές θεολογικές απόψεις, αριστοτελικές απόψεις, γνωστικές απόψεις, οι οποίες είχαν προκύψει από αλληλοεπιδράσεις με περσικές θεολογικές απόψεις, κινεζικές απόψεις, αιγυπτιακές και λοιπές  θεολογικές απόψεις και όλο αυτό το βάπτισαν «Χριστιανισμό». 

Στην συνέχεια του χρόνου, οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες απαίτησαν την συμμαχία του συνθετικού πλέον Χριστιανισμού με την ρωμαϊκή εξουσία, ενέργεια που του εξασφάλισε την προστασία του ηλιολάτρη, θεϊκού κατά κόσμο, καίσαρα Κωνσταντίνου. Ο πολιτικά διορατικός Κωνσταντίνος, ο οποίος σκανδαλωδώς ανακηρύχτηκε άγιος και ισαπόστολος, από την νέα κοσμοπολιτική θρησκεία των οικουμενικών συνόδων –οι «άγιοι» πατέρες πέτυχαν ανταποδόσεις για αυτό-  γνωρίζοντας ότι μια κοινή θρησκεία θα ενώσει τον λαό του, που αποτελείτο από διαφορετικές εθνότητες και πίστεις, ανέλαβε τον συνθετικό Χριστιανισμό υπό την προστασία του και ανακήρυξε τον Ιησού θεό του πολέμου, (εν τούτω νίκα), αποκτώντας έτσι πρόθυμους  για τις πολεμικές του επιχειρήσεις.

 Η αποδοχή του συνθετικού «Χριστιανισμού» στον εθνικό κόσμο, επετεύχθη με νόμους του ρωμαϊκού κράτους που προέβλεπαν την επιβολή του θανάτου στους μη πειθομένους και έκτοτε το αίμα των απίστων ειδωλολατρών έρευσε άφθονο σε δύση και ανατολή. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος, προχώρησε στην κρατικοποίηση του συνθετικού Χριστιανισμού, πράξη που ισχύει έως και σήμερα. Τα πρωτεία όμως της  καθιέρωσης  χριστιανικής θρησκευτικής ταυτότητας, τα κατέχει ο ηγεμόνας της Αρμενίας Τιριδάτης Γ΄ο οποίος κατέστησε το 301 μ.Χ. τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αρμενίας, πριν επινοηθεί το δόγμα της «αγίας τριάδος».

Ο θρίαμβος του συνθετικού, επεξεργασμένου Χριστιανισμού

«Ούτως λέγει ο θεός ο βασιλεύς του Ισραήλ ο ρυσάμενος αυτόν Θεός Σαβαώθ εγώ πρώτος και εγώ μετά ταύτα πλην εμού ουκ έστιν Θεός». (Ησ. 44:6)

Το ρωμαϊκό σπαθί και η νομοθετημένη βία των προσήλυτων, εκχριστιάνισε τους εθνικούς και τους αιρετικούς και ο συνθετικός  επεξεργασμένος «Χριστιανισμός» των πατέρων θριάμβευσε. Για να είναι δε κατά πάντα σύμφωνοι με τις Γραφές, όπως ισχυρίζονταν οι «άγιοι», με εισηγητή τον Αθανάσιο, έκαναν οντολογική εξίσωση του πατρός και του υιού, ανακηρύσσοντας τον Ιησού συνάναρχο και συναΐδιο με τον πατέρα  -διαμορφώνοντας έτσι και την επιλογή του δυαδικού θεού, που είναι πολύ διαδεδομένος στις μέρες μας, για όσους δεν προτιμούν τον τριαδικό -  σε πείσμα των πλατωνικών φιλοσόφων, του Ιουδαίου Φίλωνος, του Ιουστίνου και λοιπών εκ γης φωτισθέντων, που πίστευαν ότι ο λόγος είναι δεύτερος κατά τάξη θεός και κατώτερος του πατέρα, πρωτότοκος υιός, αρχάγγελος, κ.ά.. (Φιλώνειος λόγος)

Το φιλοσοφικό τριαδικό δόγμα, είναι η αιχμή του ελληνιστικού Χριστιανισμού, που έθεσε ως σκοπό του την καθολική, βίαιη επικράτηση του και την απόλυτη δογματικότητα του. Η νέα, τυπολογική, σχισματική θρησκεία των πατέρων, παραλλαγή του εθνικού πολυθεϊσμού, προσδοκεί εκ νέου την εκπλήρωση / το τέλος των επαγγελιών του Θεού και επιβλήθηκε με ποταμούς αίματος. Με θεσμική βία έκλεισαν όλες τις φιλοσοφικές σχολές των εθνικών, αναθεματίζοντας τα μαθηματικά, την ιατρική, την αστρονομία, κ.ά. και παραμένει έως σήμερα ο βασικός κορμός του κρατικού  «Χριστιανικού» κατεστημένου, θεματοφύλακας  λαϊκών παραδόσεων και μυθοπλασιών, αναπαράγοντας συνεχώς νέα σχίσματα.

Είναι λυπηρό άνθρωποι που ισχυρίζονται, ότι είδαν «το φως το αληθινό» και «έλαβαν πνεύμα άγιο», να υποστηρίζουν τον επιβληθέντα συνθετικό Χριστιανισμό του αιμοσταγούς, ηλιολάτρη Κωνσταντίνου και υποστηρικτή του Αρειανισμού και να συστήνουν ως ορθοτομημένες, τις πολλάκις τροποποιηθείσες, αποφάσεις των φιλοσοφικών οικουμενικών συνόδων και το σύμβολο πίστεως της κρατικής «ορθοδοξίας». Αγνοούν εκουσίως ότι αυτό πήρε τέσσερις αιώνες μετά Χριστό για να ολοκληρωθεί, από τους "πατέρες", οι οποίοι ομολογούν την Μαρία ως «Δέσποινα την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν». Επιπλέον είναι λυπηρό οι τοιούτοι να πιστεύουν σε τρισήλιο θεό και παράλληλα να λένε ότι είναι αποστολικοί και ότι έχουν καταστατικό τους το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Αυτά είναι απατηλά, ασύμβατα και τα ασπάζονται οι αφελείς και οι ανιστόρητοι.

«Διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;». (Β΄Κορ. 6:14)

Λοιπές παρανοήσεις των παραφυάδων του συνθετικού κρατικού Χριστιανισμού

Σύντομη ιστορική αναφορά για την κατανόηση του 11ου κεφαλαίου στον Ησαΐα, που επικαλούνται οι  χιλιαστές και του 11ου κεφαλαίου προς Ρωμαίους επιστολή που επικαλούνται οι οικονομιαστές.

Ο οίκος Ιακώβ και η διασπορά

Ο οίκος Ιακώβ (12 φυλές) είχε διασπασθεί σε δύο βασίλεια, του Ισραήλ (10 φυλές)  και του Ιούδα (2 φυλές). Τελικά τους δύο οίκους τους διέσπειρε στα έθνη με τα οποία και ομοιώθηκαν.

«Και θέλει σε διασπείρει ο Κύριος εις πάντα τα έθνη, απ' άκρου της γης έως άκρου της γής· και θέλετε λατρεύσει εκεί άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισας, συ ουδέ οι πατέρες σου, ξύλα και λίθους». (Δευτ. 28:64)

«Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών». (Ρωμ.2:24)

Η επιστροφή, από την βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, του  δίφυλου Ιούδα στην γη της επαγγελίας, έδωσε παράταση στο εβραϊκό έθνος, έως τον ερχομό του Ιησού, του «σπέρματος» της επαγγελίας της ζωής, που εδόθη προς τον Αβραάμ για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Οι λοιπές  διεσπαρμένες φυλές αποκόπηκαν από την μητρόπολη Ιερουσαλήμ, ήσαν σε μόνιμη έχθρα με τους επιστρέψαντες Ιουδαίους και αντιμετωπίζονταν από αυτούς ως και οι Εθνικοί. (Έσδρας, Νεεμίας)

Τα πρόβατα

Ο όρος πρόβατο / πρόβατα ταυτοποιεί τους Εβραίους (Ματ. 15:24, 10:16, Ρωμ. 8:36, 1 Πέτρ.2:25, Μαρκ. 14:27, Εβρ. 13:20, Ιωάν. 21:17 κ.α.). Ήταν ο λαός της βοσκής Του.

«Ο Ισραήλ είναι πρόβατον πλανώμενον· λέοντες εκυνήγησαν αυτό· πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας κατέφαγεν αυτόν· και ύστερον ούτος ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατεσύντριψε τα οστά αυτού». (Ιερ. 50:17)

«Παρέδωκας ημάς ως πρόβατα εις βρώσιν και εις τα έθνη διεσκόρπισας ημάς». (Ψαλμ. 44:11)

«Διά τι, Θεέ, απέρριψας ημάς διαπαντός; διά τι καπνίζει η οργή σου εναντίον των προβάτων της βοσκής σου;». (Ψαλμ. 74:1)

Ο Ιησούς, όπως μαρτυρούν οι γραφές, γεννήθηκε υπό Νόμο για να εξαγοράσει τους υπό τον Νόμο (τους Εβραίους) δια να λάβουν την υιοθεσία. Έδρασε στην γη της επαγγελίας και μόνο, «δεν απεστάλην ειμή στα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». Όλες οι συνομιλίες του Ιησού ήταν με τους Εβραίους και αφορούσαν τον Νόμο, την ερμηνεία του και την εκπλήρωσή του. Έκλεξε Εβραίους αποστόλους και οι πρώτοι μαθητές του (η απαρχή) ήταν Εβραίοι. (Επιστολή Ιακώβου, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας 1:1, 18)

«Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα· διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ». (Ματθ. 2;6)

Η πρώτη εντολή στους Εβραίους Αποστόλους ήταν: «Υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». (Ματθ. 10:6)

Ο λόγος αυτός έγινε για να εκπληρωθεί η προφητεία του Ωσηέ και άλλων Προφητών που είχαν πει ότι ο Θεός θα μάζευε πάλι τα διασκορπισμένα του πρόβατα σε μία ποίμνη κάτω από έναν ποιμένα.

«Διότι τάδε λέγει κύριος ἰδοὺ ἐγὼ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἐπισκέψομαι αὐτά ὥσπερ ζητεῖ ὁ ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ ὅταν ᾖ γνόφος καὶ νεφέλη ἐν μέσῳ προβάτων διακεχωρισμένων οὕτως ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἀπελάσω αὐτὰ ἀπὸ παντὸς τόπου οὗ διεσπάρησαν ἐκεῖ ἐν ἡμέρᾳ νεφέλης καὶ γνόφου καὶ ἐξάξω αὐτοὺς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ συνάξω αὐτοὺς ἀπὸ τῶν χωρῶν καὶ εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν αὐτῶν καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐπὶ τὰ ὄρη ισραηλ καὶ ἐν ταῖς φάραγξιν καὶ ἐν πάσῃ κατοικίᾳ τῆς γῆς». (Ιεζ. 34:11-13 Ο΄)

«Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης και εκείνα πρέπει να συνάξω και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου (πιστοί) και θέλει γείνει μία ποίμνη, εις ποιμήν». (Ιωάν. 10:16)

«Καὶ ἰάσεται κύριος τὰς ἁμαρτίας σου καὶ ἐλεήσει σε (Καινή Διαθήκη) καὶ πάλιν συνάξει σε ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν εἰς οὓς διεσκόρπισέν σε κύριος ἐκεῖ ἐὰν ᾖ ἡ διασπορά σου ἀπ' ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἐκεῖθεν συνάξει σε κύριος ὁ θεός σου καὶ ἐκεῖθεν λήμψεταί σε κύριος ὁ θεός σου». (Δευτ. 30:3 Ο΄)

Και δια του Ιερεμίου είπε: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω συντελέσει  προς τον οίκον Ισραήλ και προς τον οίκον Ιούδα διαθήκην καινή ………… διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον». (Εβρ. 8:8-13)

Και δια του Ωσηέ είπε: «Καὶ ἦν ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν ισραηλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης ἣ οὐκ ἐκμετρηθήσεται οὐδὲ ἐξαριθμηθήσεται καὶ ἔσται ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος καὶ συναχθήσονται οἱ υἱοὶ ιουδα καὶ οἱ υἱοὶ ισραηλ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ θήσονται ἑαυτοῖς ἀρχὴν μίαν καὶ ἀναβήσονται ἐκ τῆς γῆς ὅτι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ ιεζραέλ». (Ωσ. 1:10-11 Ο΄)

«Και θέλω σπείρει αυτήν δι' εμαυτόν επί της γής· και θέλω ελεήσει την ουκ ηλεημένην· και θέλω ειπεί προς τον ου λαόν μου, Λαός μου είσαι· και αυτοί θέλουσιν ειπεί, Θεός μου είσαι». (Ωσ. 2:23)

 Ο Πέτρος που είχε λάβει την εντολή «βόσκε τα αρνία μου» (δηλαδή τους Εβραίους), στην επιστολή του προς τους  ελεημένους Εβραίους της διασποράς, επιβεβαιώνει την εκπλήρωση του Ωσηέ κεφ. 1

«Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν, εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού ……………. οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες ………. να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών ……. ». (Α΄ Πέτρ. 1:1-2, 2:10-12)

Ομοίως κάνει και ο Παύλος: «Και διά να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν, ημάς ( τους Εβραίους) τους οποίους εκάλεσεν ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων αλλά και εκ των εθνών; (Εβραίοι της διασποράς). Καθώς και εν τω Ωσηέ λέγει· Θέλω καλέσει λαόν μου τον ου λαόν μου, και ηγαπημένην την ουκ ηγαπημένην· και εν τω τόπω, όπου ερρέθη προς αυτούς, δεν είσθε λαός μου, εκεί θέλουσι καλεσθή υιοί Θεού ζώντος. Ο δε Ησαΐας κράζει υπέρ του Ισραήλ· Αν και ο αριθμός των υιών Ισραήλ ήναι ως η άμμος της θαλάσσης, το υπόλοιπον αυτών θέλει σωθή· διότι θέλει τελειώσει και συντέμει λογαριασμόν μετά δικαιοσύνης, επειδή συντετμημένον λογαριασμόν θέλει κάμει ο Κύριος επί της γης (του Ισραήλ). Και καθώς προείπεν ο Ησαΐας· Εάν ο Κύριος Σαβαώθ δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς σπέρμα (οι πιστοί Εβραίοι), ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει και με τα Γόμορρα ηθέλομεν ομοιωθή. (Ρωμ. 9:23-27)

Οι λύκοι και οι όφεις

Ως λύκοι και όφεις ταυτοποιούνται οι άρχοντες, οι κριτές, οι ψευδοπροφήτες  και οι γραμματείς και Φαρισαίοι του Ισραήλ.

«Ο Βενιαμίν θέλει είσθαι λύκος άρπαξ· το πρωΐ θέλει κατατρώγει θήραμα, και το εσπέρας θέλει διαιρεί λάφυρα». (Γεν. 49:27)

«Οι άρχοντες αυτής είναι εν μέσω αυτής ως λύκοι αρπάζοντες το θήραμα, διά να εκχέωσιν αίμα, διά να αφανίζωσι ψυχάς, διά να αισχροκερδήσωσιν αισχροκέρδειαν». (Ιεζ. 22:27)

«Οι άρχοντες αυτής είναι εν αυτή λέοντες ωρυόμενοι· οι κριταί αυτής λύκοι της εσπέρας· δεν αφίνουσιν ουδέν διά το πρωΐ». (Σοφ. 3:3)

«Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες». (Ματθ. 7:15)

Όταν απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους στα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ τους είπε: «Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί». (Ματθ. 10:16)

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί .............  Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:29-33)

Τα βόδια

Ως βόδια ταυτοποιούνται οι εργάτες της πρώτης εκκλησίας

«Διότι εν τω νόμω του Μωϋσέως είναι γεγραμμένον· Δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος. Μήπως μέλει τον Θεόν περί των βοών; ή δι' ημάς βεβαίως λέγει τούτο; διότι δι' ημάς εγράφη, ότι ο αροτριών με ελπίδα πρέπει να αροτριά, και ο αλωνίζων με ελπίδα να μετέχη της ελπίδος αυτού». (Α΄Κορ. 9:9-10)

Τα θηρία

Τα Θηρία, τετράποδα, ερπετά, πετεινά  που έδειξε ο Θεός στον Πέτρο (Πράξ. 11:5) ταυτοποιούν τους κατά σάρκα εθνικούς στους οποίους το πρώτον απεστάλη ο Πέτρος (απεστάλη στον Κορνήλιο) και οι οποίοι ήσαν ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας και απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ. Όσοι όμως εδέχθησαν τον Χριστό έγιναν συγκληρονόμοι και σύσσωμοι και συμμέτοχοι της επαγγελίας της αιωνίου ζωής, και τούτο ήταν το μυστήριο το οποίο ήταν αποσιωπημένο από χρόνων αιωνίων.

«Διά τούτο εγώ ο Παύλος, ο δέσμιος του Ιησού Χριστού υπέρ υμών των εθνικών, επειδή ηκούσατε την οικονομίαν της χάριτος του Θεού της δοθείσης εις εμέ υπέρ υμών, ότι δι' αποκαλύψεως εφανέρωσεν εις εμέ το μυστήριον, καθώς προέγραψα συντόμως, εξ ων δύνασθε αναγινώσκοντες να νοήσητε την εν τω μυστηρίω του Χριστού γνώσιν μου, το οποίον εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη διά Πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ διά του ευαγγελίου». (Εφ. 3:3-6)

«Εις δε τον δυνάμενον να σας στηρίξη κατά το ευαγγέλιόν μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, κατά την αποκάλυψιν του μυστηρίου του σεσιωπημένου μεν από χρόνων αιωνίων, φανερωθέντος δε τώρα διά προφητικών γραφών κατ' επιταγήν του αιωνίου Θεού και γνωρισθέντος εις πάντα τα έθνη προς υπακοήν πίστεως, εις τον μόνον σοφόν Θεόν έστω η δόξα διά Ιησού Χριστού εις τους αιώνας· αμήν». (Ρωμ. 16:27)

Μέσα λοιπόν στην γνήσια αρχέγονη εκκλησία του Θεού, τον πνευματικό Ισραήλ, το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου, βόσκανε μαζί βόδια (= οι  εργάτες της πρώτης εκκλησίας), πρόβατα και λύκοι (= πιστοί, ελεημένοι εκ του οίκου Ισραήλ και εκ του οίκου Ιούδα, λαός και άρχοντες, πιστοί απ' όλο τον οίκο Ιακώβ και από τις δώδεκα φυλές ) και θηρία (= πιστοί, ελεημένοι εκ των κατά σάρκα εθνικών). Τούτο όλο φανερώνει την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα και του Ωσηέ καθώς και την εκπλήρωση της επαγγελίας προς τον Αβραάμ ο οποίος ήταν πατέρας πίστεως της ακροβυστίας και της περιτομής.