Embedded Files
Κύριος ο Θεός ημών Κύριος Εις έστιν
Κύριος ο Θεός ημών Κύριος Εις έστιν
Συγγραφή: Ευάγγελος Δημ. Κεπενές (25/11/2016) Βιβλικές παραπομπές από: Βάμβας, WH, LXXA
«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστιν» (Δευτ. 6:4)
«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστιν» (Δευτ. 6:4)
Η έννοια του «Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστιν», είναι αντίθετη με την έννοια του δυάς ή δυαδικός έστιν, τριάς ή τριαδικός έστιν, και λοιπά.
Εις, επίθετο αρσενικού γένους, αριθμητικό απόλυτο. Αρχική – ριζική: ένας.
Δυάς, αριθμητικό ουσιαστικό, θηλυκού γένους. Αρχική - ριζική: δύο (= σύνολο δύο ομοίων μονάδων).
Δυαδικός, επίθετο αρσενικού γένους. Αρχική - ριζική: δύο (= σύνολο δύο ομοίων μονάδων).
Τριάς, αριθμητικό ουσιαστικό θηλυκού γένους. Αρχική - ριζική: τρεις (= σύνολο τριών ομοίων μονάδων).
Τριαδικός, επίθετο αρσενικού γένους που αναφέρεται στην τριάδα. Αρχική - ριζική: τρεις (= σύνολο τριών ομοίων μονάδων).
Για να καταλάβουμε την σημασία του «Κύριος ο Θεός ημών Κύριος Εις έστιν» που το πνεύμα του Θεού «Πνεύμα ο Θεός» είπε στον λαό Ισραήλ μέσω του Μωυσή, πρέπει να γνωρίζουμε τις λατρευτικές συνήθειες και δοξασίες, εκείνης της εποχής, που οι άνθρωποι επινόησαν για να εξηγήσουν κυρίως τις δυνάμεις της φύσης.
Η άσκηση της λατρείας στους επινοημένους θεούς εκτελούνταν πάντοτε από τα ιερατεία τα οποία και ενίσχυαν την εκάστοτε εξουσία. Οι θεοκρατικές εξουσίες λειτουργούσαν πάντοτε ως χειραγωγός και ως μέσον υποταγής των λαών και οι αυτοκράτορες μονάρχες, αποτελούσαν τον σύνδεσμο μεταξύ ουρανού και γης με αποτέλεσμα την αποθέωση τους, αφού θεωρούντο υιοί θεών. Σε αυτό συνέβαλε η αμάθεια και ο φόβος των λαών προς το άγνωστο και μυστικό το οποίο καλλιεργούσαν συστηματικά τα ιερατεία.
Η αίγλη η ισχύς και η οικονομική ευρωστία μιας αυτοκρατορίας θεωρείτο ως το αποτέλεσμα της λατρείας του λαού στους θεούς προστάτες της, τους οποίους οι εξουσίες μπορούσαν να αναβαθμίσουν, να τροποποιήσουν και να συγχωνεύσουν με άλλους (θεοκρασία) εάν ήταν συμφέρον.
Τα παρακάτω αποσπάσματα μας δίνουν μια εικόνα του τι επικρατούσε στους αρχαίους λαούς. (Τα έντονα γράμματα δικά μας).
Μεσοποταμιακή μυθολογία
«Μυθολογία της Μεσοποταμίας ονομάζεται η μυθολογία των λαών - Σουμέριοι, Ακκάδιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, -που έζησαν στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας. Φαίνεται ότι η πρώτη φάση της θρησκείας της Μεσοποταμίας ήταν φυσιοκρατική - η λατρεία δηλαδή των δυνάμεων της ζωής. Ο άνθρωπος μετέφρασε αυτές τις δυνάμεις της ζωής με τη μορφή πνευμάτων των της ευφορίας και της γονιμότητας που εκπροσωπείται από ένα ζευγάρι, όπως και η ζωή των ανθρώπων. Δημιούργησε επίσης θεούς - πνεύματα για όλα τα πράγματα τα απαραίτητα για τη ζωή των ανθρώπων όπως πνεύματα των δημητριακών, του δάσους, των αμπελιών, των πηγών κ.α.. Οι θνητοί θεοί τους πέθαιναν και ξαναγεννιούνταν όπως και οι εποχές την παραγωγική δύναμη των οποίων εκπροσωπούσαν.
Η μεσοποταμιακή θρησκεία δεν έχει μία και μοναδική προέλευση αλλά ανταποκρίνεται στη ίδια τη σύσταση της χώρας. Οι πιο αρχαίες χώρες της Σουμέρ ( κοιλάδα Σεναάρ), που είχαν την αυτονομία τους την εποχή της συγκρότησης τους, προσάρτησαν η μια μετά την άλλη τις γειτονικές πολιτείες που η κάθε μια είχε τον τοπικό της κλήρο που είχε ήδη διαμορφώσει μια παράδοση. Το ιερατείο κάθε πόλης είχε θεσπίσει τη δική του θεωρία για τη γενεαλογία των θεών του όπως και διαφορετικό θεό προστάτη από των άλλων πόλεων. Καθώς σιγά - σιγά οι πολιτείες ενοποιούνταν σε όλο και μεγαλύτερους οικισμούς το πάνθεο της μιας βρέθηκε κοντά με το πάνθεο της άλλης.
Οι θεοί του Σουμέρ έπειτα ήρθαν σε επαφή με τους θεούς της σημιτικής εισβολής - Ακκάδες - και ανακατεύτηκαν. Έτσι διπλασιάστηκε και ο κατάλογος των θεών. Υπήρχαν διπλές ονομασίες και μπερδεμένες γενεαλογίες που ωστόσο αντιπροσώπευαν την αναταραχή που υπήρξε και στη ζωή των δύο λαών. Καθώς περνούσαν τα χρόνια θα πρέπει να γίνονταν διακριτικές επεξεργασίες αλλά η μεγάλη μεταρρύθμιση ήρθε στα χρόνια της πρώτης δυναστείας της Βαβυλώνας. Το ιερατείο και η ηγεσία αποφάσισε να ενώσει και επίσημα τις δυο αντιλήψεις προτάσσοντας τον Μαρδούκ (έναν ασήμαντο μέχρι τότε Θεό) σαν το νέο επίσημο, μεγάλο θεό του κράτους και της Βαβυλώνας. Με μεγάλη μαεστρία ο κλήρος δεν μείωσε ούτε τον αριθμό ούτε την αξία των προγενέστερων θεών απλά διάλεξε έναν και τον ανέβασε πάνω από τους άλλους χωρίς όμως να καταργήσει τους παλιούς. Τότε γράφτηκε και το ποίημα της Δημιουργίας που "εξηγεί" την υπεροχή του Μαρδούκ και γενικά προτείνει μια άλλη γενεαλογία και μυθολογία, τη νέα και κοινή λίγο πολύ για όλους».
Άνου
«Στη σουμεριακή μυθολογία, κι αργότερα στους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους, ο Άνου ή Αν ήταν θεός του ουρανού και των αστερισμών, άρχοντας των θεών, των πνευμάτων και των δαιμόνων. Ο Άνου θεωρείτο ότι είχε την εξουσία να δικάσει όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα. Ήταν πατέρας των Ανουνάκι. Στην τέχνη απεικονίζεται συνήθως ως τσακάλι. Βασικό σύμβολο του Άνου είναι το στέμμα με κέρατα.
Ο Άνου ήταν ο γηραιότερος θεός στο πάνθεον της σουμεριακής μυθολογίας, ενώ αποτελούσε Τριάδα μαζί με τον Ενλίλ, θεό του ουρανού, και τον Ένκι, θεό των υδάτων. Ο Άνου συσχετίζεται συχνά με την πόλη Ουρούκ, την αντίστοιχη βιβλική Ερέχ και κατά συνέπεια, πιστεύεται ότι αποτελούσε το αρχικό κέντρο λατρείας του. Η θεότητα Ινάννα - Ιστάρ, που επίσης λατρευόταν στην Ουρούκ, πολλές φορές θεωρούνταν σύντροφός του γι' αυτό το λόγο».
Ελληνικές τριαδικές θεότητες
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την τρισυπόστατη θεά Εκάτη που αναφέρεται από την ελληνική μυθολογία ως βασίλισσα του ουρανού, της γης και της θάλασσας, προστάτης της δικαιοσύνης, του στρατού, των κυνηγών, των ψαράδων, των κοπαδιών με τη συνέργεια του εραστή της Ερμή, και των νεογέννητων, εξ ου και η προσωνυμία της κουροτρόφος. Στα αρχαία αγάλματα απεικονιζόταν με τρία πρόσωπα και στα αγγεία κρατώντας δύο πυρσούς, προς τιμή της εόρταζαν τα Εκάτεια σε τρίστρατα εκτός πόλεων.
Άλλες αντιλήψεις εκτός των ανωτέρω ήταν ότι οι αδελφοί θεοί Δίας η Ζευς, Πλούτων και Ποσειδώνας είχαν διανείμει τις βασιλείες, ο μεν Δίας ήταν θεός του ουρανού, ο Πλούτων του κάτω κόσμου και ο Ποσειδώνας των Υδάτων. [Ιουστίνου λόγος παραινετικός προς Έλληνες (730)]
Από τα παραπάνω προκύπτουν τα εξής:
1) Ο πολυθεϊσμός προέκυψε από την ανάγκη να ερμηνεύσουν οι άνθρωποι τα φυσικά φαινόμενα, τον έρωτα, τη σοφία, τις τέχνες, το κάλλος κ.α., επινοώντας θεούς διαφόρων ειδικοτήτων και αρμοδιοτήτων, δότες αγαθών ή κακών, που δήθεν προστάτευαν αυτούς, τις πόλεις τους, τις οικογένειες τους, τα κοπάδια τους, τα καράβια τους, το στρατό τους, τα επαγγέλματά τους κ.λ.π.. (Βλ. σήμερα)
2) Τα ιερατεία εξασκούσαν πάντοτε εξουσία στην εξουσία αφού οι αυτοκράτορες μονάρχες, στήριζαν την διαιώνιση του οίκου τους, από τις ευλογίες και τους χρησμούς - οιωνούς των ψευδοπροφητών των.
3) Οι εξουσίες χωρίς την στήριξη του ιερατείου δεν μπορούσαν να γίνουν σεβαστές από τον λαό. (Βλ. σήμερα)
4) Οι θεοί συμμορφώνονταν πάντοτε με τις σύγχρονες ανάγκες και τις πολιτικές της εξουσίας. (Βλ. σήμερα)
5) Οι επινοήσεις τριαδικών θεών ήταν καθαρά γέννημα του πολυθεϊσμού, υπονοώντας συγκυβερνήσεις ιεραρχικά δομημένες τριών ομοίων μονάδων (τριών θεών), κατά τον τρόπο πού συγκυβερνούσαν άνθρωποι βασιλείς.
6) Βιβλικές πόλεις όπως Ερέχ (Ουρούκ), Νινευή, Βαβυλών και άλλες, ήταν κέντρα λατρείας τριαδικών φανταστικών θεών.
Ο δίσκος του ήλιου και ο φάσεις του
Ο φυσικός ήλιος και οι τρείς φάσεις του, ανατολή, μεσουράνημα και δύση ήταν αφορμή για τριαδικές θεότητες όπως μας πληροφορεί η New International Encyclopedia.
«Η τριάδα έγινε ο πιο διαδεδομένος στον κόσμο αριθμός της θεότητας ... Η λατρεία του ηλίου είναι μια από τις αρχαιότερες μορφές θρησκείας και ο αρχαίος άνθρωπος κάποιες φορές διέκρινε μεταξύ του ανατέλλοντος, του μεσουρανούντος και του δύοντος ήλιου. Οι Αιγύπτιοι για παράδειγμα διαχώριζαν τον ήλιακό θεό σε τρεις θεότητες: Τον Ώρο - ο ανατέλλων ήλιος, τον Ρα - ο μεσουρανών ήλιος και τον Όσιρι - ο δύων ήλιος». (Αιγυπτιακές θεότητες)
Άλλη τριαδική, αστρική θεότητα της ανατολής, ήταν η Σελήνη, ο Ήλιος και ο Εωσφόρος [= Έως (αυγή)+φέρω, ο φέρων την αυγή, ο Αυγερινός, η Αφροδίτη ως άστρο της αυγής].
Ο λόγος λοιπόν του Κυρίου Θεού στον Ισραήλ «άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστιν» έγινε για να ανατρέψει αυτή την νοοτροπία των πολυθεϊστών, που είχαν και οι Ισραηλίτες καταγόμενοι από την Χαλδαία, οι οποίοι ακόμα και στην περίοδο της διακονίας του Ιεζεκιήλ προσκυνούσαν τον ήλιο. (Βλέπε. Ιεζ. 8:15)
Και ο Ιωσίας βασιλιάς του Ιούδα «αφήρεσε τους ίππους, τους οποίους οι βασιλείς του Ιούδα έστησαν εις τον ήλιον, κατά την είσοδον του οίκου του Κυρίου, πλησίον του οικήματος του Νάθαν-μελέχ του ευνούχου, το οποίον ήτο εν Φαρουρείμ, και κατέκαυσεν εν πυρί τας αμάξας του ηλίου». (Β΄ Βασ. 23:11)
Ακούστε Ισραηλίτες ο δικός σας Κύριος Θεός (σε αντίθεση με τους άλλους λαούς) είναι εις Κύριος (όχι τριάς -τριαδικός, ή δυαδικός).
Αξίζει να προσέξουμε την προσευχή του βασιλιά του Ιούδα Εζεκία όταν προσεύχεται για να ελευθερωθούν από τους Ασσύριους.
«Και νυν Κύριε ο Θεός ημών σώσον ημάς εκ χειρός αυτού και γνώσονται πάσαι αι βασιλείαι της γης ότι συ Κύριος ο Θεός μόνος (Δεν είσαι μαζί με άλλους - δηλαδή δεν είσαι δυαδικός ή τριαδικός)». (Δ΄ Βασ. 19:19)
Συμφωνία με την Καινή Διαθήκη
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός απαντώντας σε ερώτηση ενός εκ των γραμματέων επιβεβαιώνει:
«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών εις Κύριος έστιν (όχι τριάς - τριαδικός, ή δυαδικός)». (Μάρκ. 12:29)
Και ο γραμματεύς απαντώντας συμμαρτυρεί: «Καλώς Διδάσκαλε επ’ αληθείας είπες ότι εις έστιν και ουκ έστιν άλλος πλην αυτού». (Μάρκ. 12:32)
Και αλλού είπε: «Και πατέρα μη καλέσητε υμών επί της γης, εις γαρ έστιν υμών ο Πατήρ ο ουράνιος». (Ματθ. 23:9)
Και ο Παύλος: «Εις Θεός και πατήρ πάντων, ο επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν». (Εφεσ. 4:6)
Ο Ιάκωβος επίσης έγραψε: «Συ πιστεύεις ότι εις έστιν ο θεός; καλώς ποιείς (όχι τριάς - τριαδικός, ή δυαδικός) και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίσσουσιν». (Ιάκ. 2:19)
Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι Κύριος ο Θεός δεν είναι τριαδικός ή δυαδικός, αλλά ΕΙΣ, πράττει πολύ σωστά, άλλωστε σύμφωνα με τον Ιάκωβο, το ίδιο πίστευαν και τα δαιμόνια και για αυτό το λόγο έφριτταν (έτρεμαν από φόβο). Εάν υποθετικά ο Θεός ήταν τριαδικός ή δυαδικός, τότε τα δαιμόνια δεν θα έφριτταν.
Ο πατέρας λοιπόν του ψεύδους είχε κάθε λόγο να απατά επί αιώνες, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, ότι Κύριος ο Θεός είναι ΕΙΣ και όχι τριάς - τριαδικός ή δυάς - δυαδικός.
Αντιλήψεις περί τριαδικότητας του Θεού εκτός των ανωτέρω
(Ι) Καββαλίστικες σκέψεις
«Η Αλήθεια είναι εκεί που οι Καμπαλιστές μιλούν για τα πέπλα του Απόλυτου. Η Αλήθεια ονομάστηκε με διάφορους τρόπους: άλλοι την είπαν Θεό γενικά, άλλοι Πατέρα – Θεό, Απόλυτο, Ανεκδήλωτο, Αρνητική Ύπαρξη και άλλοι ακόμη πιο αόριστα «ανώτερη δύναμη». Η ποικιλία των ονομάτων και επιθέτων υποδηλώνει το γεγονός ότι η ολότητα του Θεού παραμένει ακατανόητη από την ανθρώπινη διάνοια. Αυτή η γνώση – παραδοχή είναι πανάρχαιη. Οι αρχαίοι λαοί είχαν συνειδητοποιήσει πως, πίσω από εκείνον που ονόμαζαν πατέρα – Θεό βρισκόταν «κάτι», στο οποίο ο κεντρικός τους Θεός παρέμενε υπόλογος. Πιθανώς ένας ακόμη ανώτερος Θεός, ακατάληπτος ακόμη και από τον ύψιστο Θεό τους, πόσο μάλλον από τους ίδιους. Για αυτό τον αναφέρουν ή τον υπονοούν αλλά δεν ασχολούνται μαζί του, δεν προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν γιατί μια τέτοια ερμηνεία θα ήταν αυθαίρετη. Η Καμπαλιστική προσέγγιση δεν ξεφεύγει από αυτό. Παραδέχεται την άγνοιά της και μιλάει για τρία πέπλα τα οποία δίνουν μια νύξη για ΤΟ Θεό αλλά στην ουσία, όπως όλα τα πέπλα, τον αποκρύπτουν. Τα πέπλα αυτά είναι η Αρνητικότητα, το Απεριόριστο και το Απεριόριστο Φως.
Τα τρία αυτά συμβολικά πέπλα δεν ξεχωρίζουν και δεν διακρίνονται το ένα από το άλλο. Σαν Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι «Τριάδα ομοούσιος και αχώριστος» και ο ανώτατος μυημένος αυτού του ηλιακού συστήματος ακόμη (αλλά και άλλοι μεγαλύτεροι από αυτόν) δεν μπορεί να εισχωρήσει στα μυστικά τους».
(ΙΙ) Ερμής ο τρισμέγιστος
Μία θεότητα στον κόσμο υπάρχει
Ο Ερμής αναφέρεται ως ένας παντογνώστης στα χρόνια της βασιλείας του Σώστρου. Γράφει σχετικά ο Ιωάννης Μαλάλας (7ος - 8ος αιών):
«Ερμής ο Τρισμέγιστος ο Αιγύπτιος, ανήρ φοβερός εν σοφία ος έφρασε τρεις μεγίστας υποστάσεις είναι το του αρρήτου και δημιουργού όνομα, μίαν δε θεότητα είπε».
Δηλαδή:
Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ο Αιγύπτιος, άνδρας με φοβερή σοφία. Ο οποίος είπε πως του ακατάληπτου και δημιουργού το όνομα έχει τρεις υποστάσεις σε μια ενιαία θεότητα», δίδοντας έτσι το τριαδικό της υπόστασης του Θεού, που κατόπιν ενσωματώθηκε στην Ορθοδοξία.
(ΙΙΙ) Αγία Τριάδα
«Ο τριαδικός Θεός περιγράφεται ως Τρισυπόστατη Μονάδα η οποία φανερώνεται με ενέργειες και έργα στην κτίση και την ιστορία. Έχει μεν τρία πρόσωπα, αλλά αυτά τα τρία πρόσωπα δεν αποτελούν τρεις χωριστούς Θεούς, αλλιώς ο Χριστιανισμός δεν θα ήταν μονοθεϊστική αλλά τριθεϊστική θρησκεία. Κατά το δόγμα, ο λόγος που ο τριαδικός Θεός είναι ένας, αν και με τρεις υποστάσεις, είναι η απουσία χώρου και χρόνου. Ο χώρος και ο χρόνος διαφοροποιούν τις ανθρώπινες υποστάσεις μεταξύ τους, ώστε τα διαφορετικά πρόσωπα να αποτελούν διαφορετικούς ανθρώπους. Επειδή όμως ο χώρος και ο χρόνος είναι κτιστοί (δημιουργήματα του Θεού), ο Θεός δεν υπόκειται σε αυτούς. Έτσι έχουμε το μυστήριο (ακατάληπτο για τους ανθρώπους) της Τρισυπόστατης Μονάδας».
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η αποδοχή του Τριαδικού δόγματος (Τρισυπόστατη Μονάδα) προϋποθέτει και την αποδοχή της άγνοιας, του ακατάληπτου και ακατανόητου, του μυστηρίου και την θέσπιση νέων μαθηματικών και γραμματικών κανόνων. Εάν κάποιος έχει κατά νου ή βλέπει τρία πέπλα, τρεις αγγέλους η τρία πλοία στη σειρά, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός είναι τριάς - τριαδικός. Επίσης η αιτιολόγηση ότι ο Θεός είναι τριαδικός, διότι δεν υπόκειται σε χώρο και χρόνο, αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να είναι και τετραδικός, πενταδικός, εξαδικός κ.λ.π..
Τι το άχυρον προς τον σίτον; (Ιερ. 23:28)
Η Αγία γραφή ωφέλιμος προς παιδεία
«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν». (Β΄ Τιμ. 3:16)
Οι λόγοι του Κυρίου είναι απλοί, καθαροί, νοητοί, φωτίζουν και σοφίζουν τον άνθρωπο και είναι ασύμφωνοι με αυτές τις ανθρώπινες τριαδικές, πολυθεϊστικές αντιλήψεις. (Βλ. Ματθ. 15:9)
«Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος ΕΙΣ έστιν». (Μάρκ. 12:29)
«Λύχνος τοις πόσι μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου». (Ψαλμ. 119:105)
«Ο νόμος του Κυρίου άμωμος επιστρέφων ψυχάς, η μαρτυρία του Κυρίου πιστή σοφίζουσα νήπια, τα δικαιώματα του Κυρίου ευθέα ευφραίνοντα καρδίαν». (Ψαλμ. 19:7)
«Οδήγησον με επί την αλήθειαν σου και δίδαξον με ότι συ ει ο Θεός ο σωτήρ μου». (Ψαλμ. 24:5 O')
«Οίδαμεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήκει (ήλθε) και δέδωκεν ημίν διάνοιαν (νοητική ικανότητα) ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν και εσμέν εν τω αληθινώ εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ, ούτος ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος». (Α΄Ιωάν. 5:20)
Οι απόστολοι δεν κήρυξαν τριαδικό θεό, ούτε χωμάτινο Ιησού, αλλά κήρυξαν δια Πνεύματος Αγίου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος.
Η προφητεία του Ησαΐα για τον Υιό
«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ου η αρχή εγενήθη επί του ώμου αυτού και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός , εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». (Ησ. 9:6 κατά Ο΄ εκδ. αποσ. διακονίας)
Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν
Το «ημίν» είναι δοτική προσωπική χαριστική και φανερώνει το πρόσωπον που ωφελείται,το πρόσωπο για χάρη του οποίου γίνεται αυτό που δηλώνει η πρόταση.
To «εγεννήθη» είναι παθητικός χρόνος, που σημαίνει ότι το παιδίον (Ιησούς) δεν γεννήθηκε από μας, αλλά από τον Θεό που είναι Πνεύμα, για μας.
Ομοίως και το «υιός και εδόθη ημίν». Δεν γέννησε χοϊκός άνθρωπος τον Σωτήρα για να τον δώσει να σωθεί ο κόσμος, αυτό το έκανε ο Θεός που είναι Πνεύμα, διαφορετικά ο Σωτήρας θα ήταν χοϊκός άνθρωπος, μη δυνάμενος να σώζει και όχι ο επουράνιος Κύριος Ιησούς χριστός. (Α΄Κορ. 15:47)
«Ούτως γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον υιόν τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 3:16)
Μονογενής = ο γεννηθείς μόνος// άνευ άλλων//μη έχων αδελφούς ή αδελφές. [Λεξικά: Σκαρλάτου Βυζαντίου αρχαία και Ομηρικό Πανταντζίδου]
Ο ποιηθείς χοϊκός Αδάμ, αποκαλείται επίσης υιός Θεού, εάν λοιπόν ο γεννηθείς υιός του Θεού Ιησούς, είχε την χοϊκή φύση του Αδάμ, δεν θα ήτο ο μονογενής του Πατρός πλήρης χάριτος και αληθείας, εξάλλου «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα». (Γέν. 1:27, Λουκ. 3:38, Ησ. 1:2, Ιωάν. 1:14, Ιωάν. 3:6)
«Ούτως είναι και γεγραμμένον· Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού». (Ι Κορ. 15:45-47)
Ο μονογενής υιός του Θεού
Ως μονογενής υιός του Θεού, ορίζεται αυτός που γεννήθηκε δια Πνεύματος αγίου μέσα στην κοιλιά της Μαρίας, ετέχθη από αυτήν «που έστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;» και του εδόθη το όνομα Ιησούς με εντολή αγγέλου του Κυρίου. Ο αποσταλθείς εις τον κόσμο μονογενής του Πατρός, Ιησούς, δεν είχε αδελφούς ή αδελφές γεννημένους από το άγιο Πνεύμα όπως αυτός, όμως «όσοι έλαβον αυτόν εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες ουχί εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ΄εκ Θεού εγεννήθησαν». (Ιωάν. 1:12, Ματθ. 2:2)
«Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού». (Ιωάν. 3:18)
Ομομήτριοι αλλά όχι ομοπάτριοι με τον Ιησού ήταν ο Ιάκωβος, ο Ιωσής, ο Σίμων, ο Ιούδας και οι αδελφές αυτού.
«Δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; (καθώς ενομίζετο [Λουκ. 3:23]) η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ' ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα; Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ». (Ματθ. 13:55-57, βλ. και Ματθ. 12:47-50)
Η γέννηση του Ιησού
«Και είπεν ο άγγελος αυτή, Μη φοβού Μαριάμ εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ και ιδού συλλήμψη (θα συλλάβεις) εν γαστρί και τέξη υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν …………. είπεν δε Μαριάμ προς τον άγγελον, Πως έσται τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή , Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι, διο και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού (Λουκ. 1:30-35)».
Δεν της είπε ότι το άγιο που θα γεννηθεί από σένα θα κληθεί υιός Θεού, αλλά της είπε, το άγιο που θα γεννηθεί μέσα σου θα κληθεί υιός Θεού. Το ίδιο επιβεβαιώνει άγγελος Κυρίου στον Ιωσήφ τον άνδρα αυτής κατ’ όναρ:
«Ιωσήφ υιός Δαυίδ μη φοβηθής παραλαβείν την γυναίκα σου το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ πνεύματος έστιν αγίου (Ματθ. 1:18-20)».
Αυτός ήταν και ο λόγος που ονομάστηκε μονογενής υιός Θεού, διότι το άγιο που γεννήθηκε μέσα στη κοιλιά της Μαρίας ήταν εκ Πνεύματος αγίου, όχι εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ή δυνάμεως ανδρός ή γυναικός. (Βλ. Ιωάν. 1:13)
Συνεχίζοντας ο άγγελος λέει στον Ιωσήφ:
«Τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν (= ο Θεός είναι σωτηρία), αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Ο Ιωσήφ πίστεψε στον λόγο αυτού και «εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιησούν». (Ματθ. 1:25, Λουκ. 2:21)
Η χοϊκή Μαρία δεν συνέλαβε κατά το έθος των ανθρώπων, «έγνω δε Αδάμ την γυναίκα αυτού και συλλαβούσα έτεκεν υιόν και επωνόμασεν το όνομα αυτού Σηθ (Γέν. 4:25)», ούτε συνέλαβε γονιμοποιημένο ωάριο (έμβρυο) για να τέξει ημίθεο κατά το έθος των Ολύμπιων, ούτε γονιμοποίησε μόνη της όπως η Ήρα τον Ήφαιστο που γεννήθηκε με παρθενογένεση και ο πατέρας του ήταν η έρις και η φιλονικία σύμφωνα με τις αρχαίες μυθικές δοξασίες, ούτε έτεκε χοϊκό υιό, αλλά συνέλαβε θαυματουργικά και έτεκε τον επουράνιο Ιησού που τον γέννησε ο Πατέρας του, το αιώνιο άγιο Πνεύμα, μέσα της και ο οποίος είναι η αρχή της νέας, πνευματικής κτίσεως.
«Και ότε επλήσθησαν ημέραι οκτώ του περιτεμείν αυτόν και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το κληθέν υπό του αγγέλου προ του συλλημφθήναι αυτόν εν τη κοιλία». (Λουκ. 2:21)
«Και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας (της μίας, της πνευματικής) όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα». (Κολ. 1:18)
«Και προς τον άγγελο της εκκλησίας στη Λαοδίκεια γράψε. Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού (της νέας, της πνευματικής)». (Αποκ. 3:14)
«Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». (ΙΙ Κορ. 5:17)
«Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις». (Γαλ. 6:15)
Ο Εμμανουήλ
«Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος : Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ ο έστιν μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο Θεός». (Ματθ. 1:23)
Η εκκλησία του Θεού «ην περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου» τον πρώτο αιώνα αναγνώριζε τον Ιησού ως τον αληθινό ένα Θεό και κάλεσε το όνομα αυτού «Εμμανουήλ», δηλαδή «Μεθ’ ημών ο Θεός». (Πρ. 20:28, Α΄ Ιωάν. 5:20, Ησ. 7:14, 8:8)
Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ιουδαίοι ήθελαν να τον φονεύσουν διότι νόμιζαν τον Ιησού υιό του Ιωσήφ και της Μαρίας και δεν πίστευαν ότι ήταν ο μονογενής του Αγίου Πνεύματος.
«Δια τούτο ουν μάλλον εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι ότι ου μόνον έλυεν το σάββατον, αλλά και πατέρα ίδιον έλεγεν τον Θεόν ίσον εαυτόν ποιών τω Θεώ». (Ιωάν. 5:18)
«Απεκρίθησαν προς αυτόν οι Ιουδαίοι, λέγοντες· Περί καλού έργου δεν σε λιθοβολούμεν, αλλά περί βλασφημίας, και διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν». (Ιωάν. 10:33)
Οι αντικείμενοι Ιουδαίοι δεν πίστευαν στην διδαχή των αποστόλων
Η διδαχή
«Τούτο φρονείτε εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή (εικόνα) Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλά εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». (Φιλιπ. 2:5-8)
Εδώ δεν μιλάει για προϋπάρχοντα Υιό, αλλά για τον μονογενή του Πατρός (του Αγίου Πνεύματος), τον τεχθέντα από την Μαρία, που του δόθηκε το όνομα Ιησούς, και που όταν γράφει ο Παύλος τις επιστολές ήταν ήδη αναστημένος.
«Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν (τον μονογενή Ιησού - τον υιό του ανθρώπου) με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί, διά να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα». (Ρωμ. 8:3-4)
«Εξεύρομεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήλθε και έδωκεν εις ημάς νόησιν, διά να γνωρίζωμεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ, εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος». (Ι Ιωάν. 5:20)
Ο Ιησούς ήταν επουράνιος άνθρωπος, εξ ουρανού, εικόνα του θεού του αοράτου, και όχι εκ της γης χοϊκός
Τι μαρτυρεί ο τεχθείς από την Μαρία Ιησούς για τον εαυτό του.
«Εγώ γαρ εκ του θεού εξήλθον και ήκω (έχω έλθει, είμαι εδώ), ουδέ γαρ απ’ εμαυτού ελήλυθα, αλλ’ εκείνος με απέστειλεν». (Ιωάν. 8:42)
«Και ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς ο υιός του ανθρώπου». (Ιωάν. 3:13)
«Καταβέβηκα από του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν αλλά το θέλημα του πέμψαντος με». (Ιωάν. 6:38)
«Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς, εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου ζήσει εις τον αιώνα και ο άρτος δε ον εγώ δώσω η σαρξ μου έστιν υπέρ της του κόσμου ζωής». (Ιωάν. 6:51)
«Ο άρτος δε ον εγώ δώσω η σαρξ μου έστιν». Η σάρκα του Ιησού ήταν εκ του ουρανού (και το μάνα στην έρημο ήταν εξ ουρανού) και όταν ο Παύλος απόστολος του Ιησού έγραψε για το μυστήριον της ευσεβείας «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» δεν διαφώνησε με τον Ιησού ούτε κήρυξε χοϊκό Σωτήρα.
Σαρξ = σάρκα//σώμα//κορμί//ο άνθρωπος (Λεξ. Σταματάκου)
«Υμείς εκ των κάτω εστέ (επίγεια σώματα) εγώ εκ των άνω ειμί (επουράνιο σώμα) υμείς εκ τούτου του κόσμου εστέ (χοϊκοί), εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου (επουράνιος)». (Ιωάν. 8:23)
Ουδέποτε ένας χοϊκός άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυρισθεί για τον εαυτό του παρόμοιες μαρτυρίες.
Ενέργειες του επουράνιου Ιησού που ήταν αδύνατον να εκτελεσθούν από χοϊκό άνθρωπο
· «Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς». (Ματθ. 7:29)
· «Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν (ψυχή) αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματθ. 20:28)
· «Ος εάν ζητήση την ψυχήν αυτού περιποιήσασθαι απολέσει αυτήν, ος δ’ αν απολέσει ζωογονήσει αυτήν». (Λουκ. 17:33 WH)
· «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν (ψυχή) αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν (ψυχή) αυτού ένεκεν εμού, ούτος θέλει σώσει αυτήν». (Λουκ. 9:24)
· «Και ιδών την πίστιν αυτών, είπε προς αυτόν· Άνθρωπε, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου». (Λουκ. 5:20)
· «Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». (Ιωάν. 10:17-18)
· «Καθώς έδωκας εις αυτόν εξουσίαν πάσης σαρκός, διά να δώση ζωήν αιώνιον εις πάντας όσους έδωκας εις αυτόν». (Ιωάν. 17:2)
· Εν δε τω μεταξύ οι μαθηταί παρεκάλουν αυτόν λέγοντες· Ραββί, φάγε. Ο δε είπε προς αυτούς. Εγώ έχω φαγητόν να φάγω, το οποίον σεις δεν εξεύρετε». (Ιωάν. 4:31-32)
· «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος, το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ, το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 4:14)
· Και μεθ' ημέρας εξ παραλαμβάνει Ιησούς τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναβιβάζει αυτούς εις όρος υψηλόν κατ' ιδίαν· και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγειναν λευκά ως το φως». (Ματθ. 17:1-2)
· «Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν και έλεγον προς αλλήλους· Τις λοιπόν είναι ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν;» (Μάρκ. 4:41)
Ο Ιησούς δεν ήταν άγγελος αλλά μονογενής υιός του Πατρός
«Διότι προς τίνα των αγγέλων είπε ποτε· Υιός μου είσαι συ, Εγώ σήμερον σε εγέννησα; και πάλιν· Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός;». (Εβρ. 1:5)
«Ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ είμαι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, διότι πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα». (Λουκ. 24:39)
Το σώμα του Ιησού, του μονογενούς Υιού του Θεού ήταν ιδιαίτερο, ξεχωριστό, και μοναδικό. Ήταν ομοίωμα του χοϊκού ανθρώπου.
«Αλλά εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος». (Φιλιπ. 2:7, Ρωμ. 8:3)
Το αίμα του ανθρώπου Ιησού
Το σώμα του Ιησού παρήγαγε ιδιαίτερο Θεϊκό αίμα που χύθηκε στο σταυρό για να εξιλεώνει τον αμαρτωλό χοϊκό άνθρωπο.
«Τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού». (Ρωμ. 3:25)
«Διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού». (Εφ. 1:7)
«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος». (Πράξ. 20:28)
«Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;» (Εβρ. 9:14)
Τι είπαν και τι έγραψαν οι άγιοι απόστολοι
«Ότι εν αυτώ (τον Ιησού Χριστό) κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς και εστέ εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος έστιν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας». (Κολ. 2:9-10)
«Διότι εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα και δι' αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι' αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς». (Κολ. 1:19-20)
«Ου πάσα σαρξ η αυτή σαρξ αλλά άλλη μεν ανθρώπων, άλλη δε σαρξ κτηνών, άλλη δε ιχθύων και σώματα επουράνια και σώματα επίγεια, αλλά ετέρα μεν η των επουρανίων δόξα, ετέρα δε η των επιγείων». (Α΄Κορ. 15:39-40)
Οι απόστολοι δεν απεστάλησαν να κηρύξουν τον Όμηρο η τον μεσοπλατωνισμό, ούτε ημίθεο (Υιό θεού και θνητής) τέτοιοι θεοί υπήρχαν πολλοί στο πάνθεο των Ελλήνων και λοιπών λαών, αλλά κήρυξαν Ιησού Χριστό Θεό Ζώντα και Αληθινό, σωτήρα του κόσμου. (Α΄Ιωάν. 5:20, Ρωμ. 9:5, Τιτ. 2:13, Αποκ. 1:8)
Περισσότερες μαρτυρίες για τον Ιησού
(α) Ο πρόδρομος Ιωάννης
Ο πρόδρομος Ιωάννης μαρτύρησε και είπε για τον Ιησού ότι είναι υπεράνω πάντων διότι είχε έρθει από τον ουρανό.
«Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι. Ο άνωθεν ερχόμενος επάνω πάντων έστιν. Ο ων εκ της γης εκ της γης έστιν και εκ της γης λαλεί. Ο εκ του ουρανού ερχόμενος επάνω πάντων εστί Ο εώρακεν και ήκουσεν τούτο μαρτυρεί, και την μαρτυρίαν αυτού ουδείς λαμβάνει. Ο λαβών αυτού την μαρτυρίαν εσφράγισεν ότι ο Θεός αληθής έστιν». (Ιωάν. 3:30-33)
Και ο Ιησούς μαρτύρησε και είπε για τον Ιωάννη ότι μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν υπήρξε μεγαλύτερος του Ιωάννη.
«Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλήτερος αυτού». (Ματθ. 11-11)
Εάν ο Ιησούς ήταν χοϊκός άνθρωπος κατά την αντίληψη των διαφωνούντων Ιουδαίων δεν θα έλεγε ότι ο Ιωάννης ήταν ο μεγαλύτερος μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών, αλλά θα έλεγε ότι Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών.
(β) Ο απόστολος Παύλος περί αναστάσεως νεκρών
«Ούτως και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη, σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει, σπείρεται σώμα ψυχικόν εγείρεται σώμα πνευματικόν. Ει έστιν σώμα ψυχικόν, έστιν και πνευματικόν, ούτως και γέγραπται: Εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν, ο έσχατος Αδάμ εις Πνεύμα ζωοποιούν, αλλ’ ου πρώτον το πνευματικόν αλλά το ψυχικόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. Οίος ο χοϊκός τοιούτοι και οι χοίκοί, και οίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου». (Α΄Κορ. 15:42-49)
Η διάκριση μεταξύ του χοϊκού και του επουρανίου είναι κατάδηλη, ο χοϊκός άνθρωπος σπέρνεται με ανθρώπινο σπέρμα και γεννιέται σώμα ψυχικό «εν φθορά, εν ατιμία, εν ασθενεία» και ενώ ζει επί της γης, είναι πνευματικά νεκρός εξ’ αιτίας της αμαρτίας. Ο δε πρώτος χοϊκός Αδάμ, «έστι τύπος του μέλλοντος» δηλαδή τύπος του επουράνιου ανθρώπου Ιησού. (Ρωμ. 5:14)
Ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς Χριστός «εγένετο εις πνεύμα ζωοποιούν» με σκοπό να αναγεννήσει, ζωοποιήσει, αναστήσει, και να δώσει στον πνευματικά νεκρό άνθρωπο «ζωή κι’ αυτή εν αφθονία». (Ιωάν. 10:10)
«Ο δε Ιησούς λέγει αυτώ, ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς». (Ματθ. 8:22)
Οι απόστολοι κήρυτταν «Εν τω Ιησού την ανάστασιν την εκ νεκρών». (Πράξ.4:2)
«Και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασιν συνεζωοποίησεν τω Χριστώ, χάριτι έστε σεσωσμένοι και συνήγειρεν και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού». (Εφ. 2:5-6)
«Συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτισμώ, εν ω και συνηγέρθητε …………… Και υμάς νεκρούς όντας τοις παραπτώμασιν και τη ακροβυστία της σαρκός υμών, συνεζωοποίησεν υμάς συν αυτώ χαρισάμενος ημίν πάντα τα παραπτώματα». (Κολ. 2:13)
«Διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται». (Λουκ. 15:24)
«Αλλά παραστήσατε εαυτούς τω Θεώ ωσεί εκ νεκρών ζώντας και τα μέλη υμών όπλα δικαιοσύνης τω Θεώ». (Ρωμ. 6:13)
Το έργο αυτό της σωτηρίας - άφεση αμαρτιών και ανάσταση του πνευματικά νεκρού χοϊκού ανθρώπου - θα ήταν αδύνατον να γίνει εάν ο Ιησούς είχε και αυτός ανθρώπινη χοϊκή - φθαρτή φύση.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο λόγος της ζωής που έγινε σαρξ, αυτός είναι η αλήθεια και η ζωή και ο σπόρος ο άφθαρτος που δίνει αιώνια ζωή.
Ο Ιάκωβος πληροφορεί τους ιουδαιοχριστιανούς: «Βουληθείς (ο Θεός) απεκύησεν ημάς λόγω αληθείας εις το είναι ημάς απαρχήν τινά των κτισμάτων αυτού» (Αποκυώ = φέρω νεογνόν, γεννώ). (Ιάκ. 1:18)
Και ο Πέτρος επίσης στην πρώτη επιστολή προς Εβραίους: «Αναγεγεννημένοι ουκ εκ σποράς φθαρτής αλλά αφθάρτου δια λόγου ζώντος Θεού και μένοντος». (Αναγεννάω = γεννώ εκ νέου ξαναγεννώ). (Ι Πέτρ. 1:23)
Η διδαχή της πρώτης εκκλησίας περί του Λόγου της ζωής
«Εμοί τω ελαχιστοτέρω πάντων αγίων εδόθη η χάρις αύτη τοις έθνεσιν ευαγγελίσασθαι το ανεξιχνίαστον πλούτος του Χριστού και φωτίσαι τις η οικονομία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ τω τα πάντα κτίσαντι». (Εφεσ. 3:8-9)
«Εν αρχή ην ο λόγος, και ο λόγος ην προς (όχι παρά) τον Θεόν και Θεός ην ο λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι΄αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν, εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων». (Ιωάν. 1:1-4)
«Ο ην απ΄ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν περί του λόγου της ζωής. Και η ζωή εφανερώθη, και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν την ζωήν την αιώνιον ήτις ην προς τον Πατέρα και εφανερώθη ημίν». (Α΄Ιωάν. 1:1-2)
Σύγκρινε: «Και ο λόγος έγεινε σαρξ», «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί», «και η ζωή εφανερώθη». [Ιωάν. 1:14, Ι Τιμ. 3:16, Ι Ιωάν. 1:2]
Ο Ιουδαίος συγγραφέας δεν έγραψε για έτερο προϋπάρχοντα θεό λόγο αλλά, έγραψε για τον λόγο που είναι η αιώνια ζωή, η ζωή του αιώνιου Πατέρα, του Θεού που φανερώθηκε.
Απευθυνόμενος ο Ιησούς, ο υιός του Θεού, στους Ιουδαίους είπε: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ». (Ιωάν. 5:26)
Και αλλού: «Είπε προς αυτήν ο Ιησούς· Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;». (Ιωάν. 11:25-26)
Ούτε ακύρωσε ο Ιουδαίος συγγραφέας τις γραφές που έλεγαν ότι:
«Οίδαμεν ….. ότι ουδείς Θεός έτερος ειμί εις». (Α΄ Κορ. 8:4 TRa)
«Εις τον αιώνα Κύριε ο λόγος σου διαμένει εν τω ουρανώ». (Ψαλμ. 119:89)
«Και είπεν ο Θεός προς τον Μωϋσήν, Εγώ είμαι ο Ων· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ο Ων με απέστειλε προς εσάς». (Εξ. 3:14)
«Εγώ κύριος ο Θεός τούτο μου έστιν το όνομα την δόξαν μου ετέρω ου δώσω ουδέ τας αρετάς μου τοις γλυπτοίς». (Ησ. 42:8, 48:11)
«Ούτως λέγει ο Θεός ο βασιλεύς του Ισραήλ ο ρυσάμενος αυτόν Θεός Σαβαώθ εγώ πρώτος και εγώ μετά ταύτα πλην εμού ουκ έστιν Θεός». (Ησ. 44:6)
«Ούτως λέγει Κύριος ο λυτρούμενος σε και ο πλάσσων σε εκ κοιλίας εγώ Κύριος ο συντελών πάντα, εξέτεινα τον ουρανόν μόνος και εστερέωσα την γην τις έτερος …. ». (Ησ. 44:24)
«Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα, διά να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ' εμέ Εγώ, εγώ είμαι ο Κύριος· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει». (Ησ. 43:10-11)
«Άκουε μου Ιακώβ και Ισραήλ ον εγώ καλώ, εγώ είμι πρώτος και εγώ είμι εις τον αιώνα». (Ησ. 48:12)
«Και νυν ουκ έγνως ει μη ήκουσας Θεός αιώνιος ο Θεός ο κατασκευάσας τα άκρα της γης ου πεινάσει ουδέ κοπιάσει ουδέ έστιν εξεύρεσις της φρονήσεως αυτού». (Ησ. 40:28)
Η θεοπνευστία των γραφών και η φιλοσοφία των ανθρώπων
Οι απόστολοι δεν ήταν διδάσκαλοι αίρεσης «αρνούμενοι τον μόνον Δεσπότη και Κύριο Ιησού Χριστό» και γνώριζαν τις γραφές που έλεγαν:
«Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;». (Α΄ Κορ. 1:20)
«Διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ. Επειδή είναι γεγραμμένον· Όστις συλλαμβάνει τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών». (Α΄ Κορ. 3:19)
«Επειδή είναι γεγραμμένον· Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών». (Α΄Κορ. 1:19)
«Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». (Α΄ Κορ. 1:21)
Οι συγγραφείς των επιστολών της Καινής Διαθήκης δεν ήταν σύμφωνοι με τους πολυθεϊστές εθνικούς, οι οποίοι κατά την ελληνική θεολογική σκέψη πίστευαν σε ιεραρχική ένωση μελών θεών όπου ο ύπατος θεός δεν δημιουργεί, αλλά γεννάει τον θεό λόγο ο οποίος είναι και η αιτία της δημιουργίας. Ούτε έγραψαν ποτέ: Αδελφοί όπως ο θεός Δίας γέννησε τον υιό του Ερμή και τον απέστελλε σε δύσκολες και κρίσιμες αποστολές, κάνοντας τον μεσάζοντα μεταξύ των θεών και των ανθρώπων, έτσι και ο δικός μας, ο ένας θεός. Αυτά τα μυθεύματα τα πίστευαν οι ειδωλολάτρες που νόμιζαν ότι ο Βαρνάβας και ο Παύλος ήταν θεοί.
«Οι δε όχλοι, ιδόντες τούτο το οποίον έκαμεν ο Παύλος, ύψωσαν την φωνήν αυτών, λέγοντες Λυκαονιστί· Οι θεοί ομοιωθέντες με ανθρώπους κατέβησαν προς ημάς. Και ωνόμαζον τον μεν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ήτο ο αρχηγός του λόγου». (Πράξ. 14:11-12)
Ούτε έκαναν φιλοσοφική ανάλυση δεχόμενοι τις σοφιστείες περί του «Λόγου» του μεσοπλατωνισμού, ώστε να διαδώσουν τα έσχατα Πλατωνικά ρεύματα αναμειγμένα με την διδαχή του Ιησού. Αυτό επετεύχθη από τον φανατικό ελληνιστή, Ιουδαίο φιλόσοφο Φίλωνα -από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου που η βιβλιοθήκη της έλκυε όλες τις φιλοσοφικές τάσεις- ο οποίος θεωρούσε ότι ο Λόγος είναι η «ιδέα των ιδεών», «ο πρωτότοκος γιος του άκτιστου Πατέρα» και «δεύτερος, κατώτερος θεός», και από τους λεγόμενους απολογητές που υιοθέτησαν τον φιλώνειο Λόγο του μεσοπλατωνισμού. O μεσοπλατωνισμός με τον Πλωτίνο εξελίχθηκε σε νεοπλατωνισμό και με τους φιλόσοφους πατέρες μετεξελίχθηκε σε «πατερική» θεολογία.
Οι απολογητές συμβίβασαν τη συγκρητιστική ελληνική θεολογία με τον χριστιανισμό διδάσκοντας όπως ο Ιουστίνος ότι:
«ότι ο λόγος εστί και λέγεται Θεός και Κύριος έτερος, υπό τον ποιητήν των όλων». (Ιουστίνου Διάλ. 56,4)
«η δε πρώτη δύναμις μετά τον Πατέρα πάντων και δεσπότην Θεόν και υιός ο λόγος εστίν ος τίνα τρόπον σαρκοποιηθείς άνθρωπος γέγονεν ..... ». (Ιουστίνου Απολ. Α΄32,10)
«άθεοι μεν ουν ουκ έσμεν, τον δημιουργόν τούδε του παντός σεβόμενοι, ανενδεή αιμάτων και σπονδών και θυμιαμάτων, ως εδιδάχθημεν…….Ιησούν Χριστόν, τον σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου …… εν δευτέρα χώρα έχοντες, πνεύμα τε προφητικόν εν τρίτη τάξει ότι μετά λόγου τιμώμεν αποδείξωμεν». (Ιουστίνου Απολ. Α΄13:1-3)
Τελικά η μίξη αυτή της ανθρώπινης επίγειας σοφίας με την άνωθεν σοφία του Θεού, γέννησε θεολογικές μάχες και τις μεγάλες αιρέσεις στο 20, 3ο και 4ο αιώνα.
Οι διαμορφωτές του νέου χριστιανισμού Βυζαντινού τύπου, ετρώθησαν και αυτοί με τον φιλώνειο έρωτα προς τον Πλάτωνα, βλάπτοντας την βασική ιδέα της βίβλου ότι ο Θεός είναι αγάπη, και είναι Ένας, με θλιβερό αποτέλεσμα τον εξελληνισμό του μονοθεϊστικού πρώιμου χριστιανισμού, την κρατικοποίηση και προστασία του από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, την ένοπλη επιβολή του, την ανακάλυψη της ακατάληπτης τρισυπόστατης μονάδας με επικράτηση της οντολογικής ισότητας μεταξύ Πατρός και Υιού, και την εισαγωγή νέων θεολογικών όρων, ανύπαρκτων στα ιερά βιβλικά κείμενα όπως: ομοούσιος – αδιαίρετος – αχώριστος - δύο φύσεις - πρώτο, δεύτερο, τρίτο πρόσωπο - αγία τριάς ελέησον ημάς – μεγαλόχαρη – αειπάρθενος – συνάναρχος – συναΐδιος – ενσάρκωση (ενσαρκώνω = δίδω υλική υπόσταση εις τινά|| μετενσαρκώνω|| μετεμψυχώνω [Λεξ. Σταματάκου]) κ.ά.
Ο λόγος σαρξ εγένετο
«Και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού δόξαν ως μονογενούς παρά του πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». (Ιωάν. 1:14)
σ.σ. Δεν λέει ότι ο λόγος έλαβε σάρκα όπως υποστήριζαν οι απολογητές φιλόσοφοι επηρεασμένοι από την «ελληνική σκέψη» η οποία υιοθετούσε την θεωρεία της μετενσάρκωσης, συνώνυμο της ενσάρκωσης , αλλά λέει «ο λόγος σαρξ εγένετο».
Η γραμματική λέει ότι το κατηγορούμενο (σαρξ) μέσω του συνδετικού ρήματος (εγένετο) αποδίδει στο υποκείμενο (ο λόγος) μια ιδιότητα.
Δηλαδή η σαρξ / άνθρωπος Ιησούς, έγινε ιδιότητα - γνώρισμα του λόγου της ζωής, «εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή». Η βιολογική συμμετοχή της Μαρίας απουσιάζει, αλλιώς θα έλεγε (ο λόγος σαρξ εγένετο υπό της Μαρίας).
Το σώμα του Ιησού ήταν ο ναός του Θεού, όταν οι Ιουδαίοι ζήτησαν σημείον ο Ιησούς είπε: «Λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν» οι Ιουδαίοι νόμιζαν ότι τους λέει για τον ναό του Σολομώντα, «εκείνος δε έλεγεν περί του ναού του σώματος αυτού». (Ιωάν. 2:19-21)
Το επουράνιο σώμα του Ιησού είναι η αληθινή σκηνή
«Χριστός δε παραγενόμενος (ελθών) αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής (ο ναός του σώματος αυτού) ου χειροποιήτου τουτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως ( της χοϊκής)». (Εβρ. 9-11)
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός πληρούσε με την παρουσία του το εσωτερικό της σκηνής του μαρτυρίου και μέσα από εκεί, ανάμεσα από τα δύο χερουβείμ επάνω στο ιλαστήριο μιλούσε στον Μωϋσή εις επήκοον του λαού. (Εξ. 25:22)
Στην Καινή Διαθήκη, η σκηνή η αληθινή, είναι ο ναός του σώματος του Υιού του Θεού «ου χειροποιήτου τουτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως», όπου κατοίκησε όλο το πλήρωμα της θεότητος και μέσα από αυτό το σώμα μιλούσε και ενεργούσε ο ένας Θεός Πατέρας. (Βλ. και Αποκ. 21:22)
«Έχοντες ουν αδελφοί παρρησίαν εις την είσοδον των αγίων εν τω αίματι του Ιησού ην ενεκαίνησεν (καθιέρωσεν) ημίν οδόν πρόσφατον (νέα) και ζώσαν δια του καταπετάσματος τουτ’ έστιν της σαρκός αυτού και ιερέα μέγαν έχοντες επί τον οίκον του Θεού, προσερχώμεθα μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως …… ». (Εβρ. 10:19-22)
Σε αυτήν την περικοπή βλέπουμε την εξέχουσα πνευματική λειτουργία της ουράνιας σάρκας του Ιησού, που μας επιτρέπει να εισερχόμεθα εν πνεύματι αγίω στα αληθινά άγια στον ουρανό.
Και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού
«Και οφθήσεται η δόξα Κυρίου και όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού ότι Κύριος ελάλησεν». (Ησαΐας 40:5)
«Ο ην απ’ αρχής, ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν περί του λόγου της ζωής και η ζωή εφανερώθη ………». (Α΄Ιωάν. 1:1)
«Ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί». (Α΄Τιμ. 3:16)
Εφανερώθη = έκανε ορατό τον εαυτόν του.
Εν = πρόθεσις, σαρκί = δοτική. Εδώ έχουμε δοτική του οργάνου η μέσου (τρόπου), δια τίνος, με τι, π.χ εν πυρί πίπρημι = πυρπολώ (καίω) δια πυρός (Λεξ. Σταματάκου).
Μας λέει με ποιόν τρόπο εφανερώθη. Ο Θεός λοιπόν εφανέρωσε τον εαυτόν του με σάρκα - σώμα (ουράνιο). (Ιωάν. 6: 51)
Δόξαν ως μονογενούς παρά του πατρός
Ο μονογενής υιός είναι «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού (του Πατρός)». (Εβρ. 1:3)
Απαύγασμα = ακτινοβολία
Χαρακτήρ = αποτύπωμα, σφραγίς
Ο μονογενής υιός λοιπόν ήταν η ακτινοβολία της δόξης του Πατρός και το αποτύπωμα της υποστάσεως αυτού (μία υπόσταση), ήταν η ζωντανή εικόνα (απεικόνισμα - αποτύπωμα) του Πατρός του αοράτου, ο εαυτός του Θεού που είναι Πνεύμα, «ο υιός της αγάπης του», «ο αρχηγός της ζωής», τον οποίον ο Πατήρ μας παρήγγειλε να τον λέμε Ιησού (Σωτήρα). «Τούτον γαρ ο Πατήρ εσφράγισεν ο Θεός». (Ιωάν. 5:27, Κολ. 1:13, Πράξ. 3:15)
Όποιος έβλεπε το σώμα του Ιησού έβλεπε τον Πατέρα
«Λέγει αυτώ Φίλιππος Κύριε δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν, λέγει αυτώ ο Ιησούς, τοσούτω χρόνω μεθ’ υμών είμι και ουκ εγνωκάς με Φίλιππε; Ο εωρακώς εμέ εώρακεν τον πατέρα πως συ λέγεις, δείξον ημίν τον πατέρα; Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί έστιν». (Ιωάν. 14:8-10)
«Σας είπον λοιπόν ότι θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίαις υμών· διότι εάν δεν πιστεύσητε ότι εγώ είμαι, θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίαις υμών». (Ιωάν. 8:24)
«Ιωάννης ταις επτά εκκλησίαις ταις εν τη Ασία, χάρις υμίν και ειρήνη από ο ων και ο ην και ο ερχόμενος και από των επτά πνευμάτων α ενώπιον του θρόνου αυτού». (Αποκ. 1:4)
«Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ». (Αποκ. 1:8)
Το πλήρωμα του Ιησού
Το πλήρωμα του Υιού ήταν ο Πατέρας του ο ουράνιος. «Ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». (Κολ. 2:9)
«Ότι εκ του πληρώματος αυτού (του Υιού) ημείς πάντες ελάβομεν και χάριν αντί χάριτος». (Ιωάν. 1:16)
«Ως ότι Θεός ην εν Χριστώ κόσμον καταλλάσσων εαυτώ». (Β΄Κορ. 5:19)
Άφεση αμαρτιών, σωτηρία,θεραπεία, παρηγοριά, ελευθέρωση από πάθη, χάρη, έλεος, αγάπη, πίστη, Πνεύμα άγιο όλα τα έδωσε και τα δίνει ο ένας Θεός, ο Πατέρας, το πλήρωμα του Ιησού, ο οποίος ήταν και είναι το σώμα αυτού. (Βλ. και Κολοσ. 1:19-22)
Οι απόστολοι αυτά διδάχτηκαν από τον Κύριο «Ο δε Κύριος είναι το πνεύμα και όπου είναι το πνεύμα του Κυρίου εκεί ελευθερία». (Β΄Κορ. 3:17)
Μαρτυρίες του Ιησού και των αποστόλων
«Ο εωρακώς εμέ εώρακεν τον πατέρα». (Ιωάν. 14:9)
«Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί έστιν». (Ιωάν. 14:10)
«Τα ρήματα α εγώ λέγω υμίν απ’ εμαυτού ου λαλώ, ο δε πατήρ εν εμοί μένων ποεί τα έργα αυτού». (Ιωάν. 14:10)
«Εγώ προς τον πατέρα πορεύομαι, και ότι αν αιτήσετε εν τω ονόματι μου τούτο ποιήσω ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ, Εάν τι αιτήσετε με εν τω ονόματι μου εγώ ποιήσω». (Ιωάν. 14:13-14)
«Ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται κι’ εγώ εργάζομαι, δια τούτο ουν μάλλον εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι ότι ου μόνον έλυεν το σάββατον, αλλά και πατέρα ίδιον έλεγεν τον Θεόν ίσον εαυτόν ποιών τω Θεώ». (Ιωάν. 5:17-18)
«Αμήν αμήν λέγω υμίν, ου δύναται ο υιός ποιείν αφ’ εαυτού ουδέν εάν μη τι βλέπη τον πατέρα ποιούντα, α γαρ αν εκείνος ποιή, ταύτα και ο υιός ομοίως ποεί». (Ιωάν. 5:19)
«Ώσπερ γαρ ο πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτως και ο υιός ους θέλει ζωοποιεί. Ουδέ γαρ ο πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκεν τω υιώ, ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα. Ο μη τιμών τον υιόν ου τιμά τον πατέρα τον πέμψαντα αυτόν». (Ιωάν. 5:21-23)
«Ωσπερ γαρ ο πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως και τω υιώ έδωκεν ζωήν έχει εν εαυτώ». (Ιωάν. 5:26)
«Ου δύναμαι εγώ ποιείν απ’ εμαυτού ουδέν καθώς ακούω κρίνω και η κρίσις η εμή δικαία εστίν ότι ου ζητώ το θέλημα το εμόν αλλά το θέλημα του πέμψαντος με». (Ιωάν. 5:30)
«Ου Μωϋσής δέδωκεν υμίν τον άρτον εκ του ουρανού, αλλ’ ο πατήρ μου δίδωσιν υμίν τον άρτον εκ του ουρανού τον αληθινόν …… Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής , ο ερχόμενος προς εμέ ου μη πεινάση και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήσει πώποτε». (Ιωάν. 6:31-34)
«Παν ο δίδωσιν μοι ο πατήρ προς εμέ ήξει και τον ερχόμενον προς εμέ ου μη εκβάλω έξω». (Ιωάν. 6:37)
«Έλεγον ουν αυτώ, που έστιν ο πατήρ σου; Απεκρίθη Ιησούς, ούτε εμέ οίδατε ούτε τον πατέρα μου, ει εμέ ήδειτε και τον πατέρα μου αν ήδειτε». (Ιωάν. 8:19)
«Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου, και ουδείς γινώσκει τις έστιν ο υιός ει μη ο πατήρ, και τις έστιν ο πατήρ ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι». (Λουκ. 10:22)
«Και έλεγεν αυτοίς ,υμείς εκ των κάτω εστέ, εγώ εκ των άνω ειμί, υμείς εκ τούτου του κόσμου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ εκ του κόσμου τούτου. Είπον ουν υμίν ότι αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών, εάν γαρ μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμί, αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών. Έλεγον ουν αυτώ, Συ τις ει; Είπεν αυτοίς, ο Ιησούς , Την αρχήν ότι και λαλώ υμίν,πολλά έχω περί υμών λαλείν και κρίνειν, αλλά ο πέμψας με αληθής έστιν, κι’ εγώ α ήκουσα παρ’ αυτού ταύτα λαλώ εις τον κόσμον. Ουκ έγνωσαν ότι τον πατέρα αυτοίς έλεγεν». (Ιωάν. 8:23-27)
Οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να δεχτούν αυτά που τους έλεγε ο Ιησούς, ήσαν αναπαυμένοι στην θρησκεία τους, στην βιολογική τους καταγωγή, στα ήθη και έθιμα τους, στις γιορτές, στον ναό τους και στην λατρεία σύμφωνα με τις παραδόσεις τους και «Ουκ έγνωσαν ότι τον πατέρα αυτοίς έλεγεν».
«Οσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού, οι ουκ εξ’ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν». (Ιωάν. 1:13)
Για όσους έλαβον αυτόν οι γνήσιοι υπηρέτες του Χριστού και οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού έγραψαν:
«Ότι ο Θεός ο ειπών, εκ σκότους φως λάμψει, ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού». (Β΄Κορ. 4:6)
«Οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει (ήλθε) και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος. Τεκνία φυλάξετε εαυτά από των ειδώλω». (Α΄Ιωάν. 5:20-21)
Αμήν
Το μυστήριο της Ευσεβείας
Συγγραφέας : Βασίλειος Αναστ. Ζαφείρογλου
Μαρτιος 2018
Ο απόστολος Παύλος σαν απόστολος των Εθνών έλαβε από τον Θεό την διακονία να συμμεριστεί την επίγνωση του μυστηρίου που ο Θεός του εμπιστεύθηκε.
"Και σ' αυτόν ο οποίος μπορεί να σας στηρίξει σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, ύστερα από αποκάλυψη του μυστηρίου, το οποίο από αιώνιους χρόνους είχε μεν παραμείνει σε σιγή, όμως, τώρα φανερώθηκε διαμέσου προφητικών γραφών, με επιταγή τού αιώνιου Θεού, και γνωρίστηκε σε όλα τα έθνη, για υπακοή πίστης· στον μόνον σοφό Θεό, ας είναι η δόξα διαμέσου τού Ιησού Χριστού στους αιώνες. Αμήν." Ρωμαίους 16:25-27 - Φίλος
«Ο ΠΑΥΛΟΣ, δούλος τού Θεού, απόστολος δε του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με την πίστη των εκλεκτών τού Θεού, και την επίγνωση της αλήθειας, που είναι σύμφωνα με την ευσέβεια· με ελπίδα τής αιώνιας ζωής, την οποία ο αψευδής Θεός υποσχέθηκε προαιώνια, φανέρωσε δε τον λόγο του σε καθορισμένους καιρούς, διαμέσου τού κηρύγματος, που μου εμπιστεύθηκε, σύμφωνα με την επιταγή τού Σωτήρα μας Θεού·» Τίτος 1:1-3 - Φίλος
Την πίστη αυτή που «άπαξ» παραδόθηκε στους αγίους δεν αρκεί μόνο να την προσεγγίζουμε ως γνώση αλλά να αξιωνόμαστε από τον Θεό να βιώνουμε αυτήν την επίγνωση της αλήθειας σύμφωνα με την ευσέβεια, όπως αυτή εκδηλώθηκε μέσα από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Για να διδαχθούμε αυτή την πίστη της αληθείας και της επίγνωσης “της κατ’ ευσέβειαν” είναι απαραίτητο να ρέει μέσα μας το χρίσμα του Πνεύματος του Πατέρα. (Σε καμιά περίπτωση δεν υπονοούμε ότι έχουμε φθάσει στην τέλεια αποκατάσταση του χρίσματος του Πνεύματος του Θεού όσον αφορά στην θεοδίδακτη εξήγηση των γραφών).
Σαφέστατα στην πρώτη εκκλησία και όπου διακονούσαν οι απόστολοι γινόταν αγώνας για να διατηρηθεί η ροή του Λόγου του Θεού, που καθάριζε και ξεδιψούσε τις ψυχές των προορισμένων για τη βασιλεία του Θεού παιδιών του Θεού.
Ο απόστολος Παύλος σαν απόστολος των Εθνών έλαβε από τον Θεό την διακονία να συμμεριστεί την επίγνωση του μυστηρίου που ο Θεός του εμπιστεύθηκε.
"Και σ' αυτόν ο οποίος μπορεί να σας στηρίξει σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, ύστερα από αποκάλυψη του μυστηρίου, το οποίο από αιώνιους χρόνους είχε μεν παραμείνει σε σιγή, όμως, τώρα φανερώθηκε διαμέσου προφητικών γραφών, με επιταγή τού αιώνιου Θεού, και γνωρίστηκε σε όλα τα έθνη, για υπακοή πίστης· στον μόνον σοφό Θεό, ας είναι η δόξα διαμέσου τού Ιησού Χριστού στους αιώνες. Αμήν." Ρωμαίους 16:25-27 - Φίλος
"Ο ΠΑΥΛΟΣ, δούλος τού Θεού, απόστολος δε του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με την πίστη των εκλεκτών τού Θεού, και την επίγνωση της αλήθειας, που είναι σύμφωνα με την ευσέβεια· με ελπίδα τής αιώνιας ζωής, την οποία ο αψευδής Θεός υποσχέθηκε προαιώνια, φανέρωσε δε τον λόγο του σε καθορισμένους καιρούς, διαμέσου τού κηρύγματος, που μου εμπιστεύθηκε, σύμφωνα με την επιταγή τού Σωτήρα μας Θεού·" Τίτος 1:1-3 - Φίλος
Την πίστη αυτή που «άπαξ» παραδόθηκε στους αγίους δεν αρκεί μόνο να την προσεγγίζουμε ως γνώση αλλά να αξιωνόμαστε από τον Θεό να βιώνουμε αυτήν την επίγνωση της αλήθειας σύμφωνα με την ευσέβεια, όπως αυτή εκδηλώθηκε μέσα από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Για να διδαχθούμε αυτή την πίστη της αληθείας και της επίγνωσης “της κατ’ ευσέβειαν” είναι απαραίτητο να ρέει μέσα μας το χρίσμα του Πνεύματος του Πατέρα. (Σε καμιά περίπτωση δεν υπονοούμε ότι έχουμε φθάσει στην τέλεια αποκατάσταση του χρίσματος του Πνεύματος του Θεού όσον αφορά στην θεοδίδακτη εξήγηση των γραφών).
Σαφέστατα στην πρώτη εκκλησία και όπου διακονούσαν οι απόστολοι γινόταν αγώνας για να διατηρηθεί η ροή του Λόγου του Θεού, που καθάριζε και ξεδιψούσε τις ψυχές των προορισμένων για τη βασιλεία του Θεού παιδιών του Θεού.
“ΤΕΛΟΣ, αδελφοί, προσεύχεστε για μας, για να τρέχει ο λόγος τού Κυρίου και να δοξάζεται, καθώς και σε σας, και για να ελευθερωθούμε από τους παράλογους και πονηρούς ανθρώπους· επειδή, η πίστη δεν υπάρχει σε όλους.” Θεσσαλονικείς Β' 3:1-2 - Φίλος (βλέπε επίσης Α΄ Θεσσαλονικείς 4:2-3)
Είναι σημαντικό να επιστρέψουμε στην ελευθερία στην οποία μας έφερε ο Θεός όταν μας χάρισε το Πνεύμα Του το Άγιο.
"Στην ελευθερία, λοιπόν, με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, να μένετε σταθεροί, και μη υποβληθείτε ξανά σε ζυγό δουλείας." Γαλάτες 5:1 - Φίλος
Δυστυχώς πολλές φορές είτε μόνοι μας είτε εξαιτίας άλλων ανθρώπων οδηγηθήκαμε σε δουλεία αφού δεχθήκαμε να μπει στη ζωή μας η ζύμη των γραμματέων και Φαρισαίων που πείθοντας μας με λόγους ανθρώπινης σοφίας για τις δοξασίες τους ήθελαν να έχουν καύχηση στη σάρκα μας.
"Τρέχατε καλά· ποιος σας εμπόδισε στο να μη πείθεστε στην αλήθεια; Αυτή η ισχυρογνωμοσύνη δεν είναι από εκείνον που σας καλεί. Λίγη ζύμη κάνει ολόκληρο το φύραμα ένζυμο." Γαλάτες 5:7-9 - Φίλος
"Λέγω λοιπόν, Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Διότι η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε. Αλλ' εάν οδηγήσθε υπό του Πνεύματος, δεν είσθε υπό νόμον." Γαλάτες 5:16-18 - Βάμβας
Μόνον εάν εξασφαλίσουμε την οδηγία του Πνεύματος του Θεού καθώς αυτή μας οδηγεί στις γραφές και στην απομάκρυνση κάθε ζύμης, που ο πονηρός εναπόθεσε με πονηρές μεθοδείες μέσα στα διάφορα ανθροποσύστατα δόγματα και ανθρωποσύστατες εκκλησίες στις οποίες είχαμε ή έχουμε ενταχτεί, τότε μόνο θα περπατήσουμε στις εντολές Του που δεν είναι βαριές και θα απολαύσουμε ζωή αιώνιο. Σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουμε να καταδικαστούμε από την ανυπακοή μας.
“Αυτός που έρχεται από επάνω, είναι υπεράνω όλων· αυτός που είναι από τη γη, από τη γη είναι, και από τη γη μιλάει· αυτός που έρχεται από τον ουρανό, είναι υπεράνω όλων. Και εκείνο που είδε και άκουσε, αυτό δίνει ως μαρτυρία· και κανένας δεν δέχεται τη μαρτυρία του. Όποιος δεχθεί τη μαρτυρία του, επισφράγισε ότι ο Θεός είναι αληθής. Δεδομένου ότι, εκείνος, που ο Θεός τον απέστειλε, μιλάει τα λόγια του Θεού· επειδή, ο Θεός δεν του δίνει το Πνεύμα με μέτρο. Ο Πατέρας αγαπάει τον Υιό, και όλα τα έδωσε στο χέρι του. Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή· όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή τού Θεού μένει επάνω του.” Ιωάννης 3:31-36 – Φίλος
Ακόμη και αυτός ο Νόμος ήταν πνευματικός για όσο καιρό το Πνεύμα του Θεού τον είχε διατάξει. Από την στιγμή όμως που το Πνεύμα του Θεού έδειξε μια νέα οδό για την είσοδο μας στην παρουσία του Θεού, καλούμαστε να υπακούσουμε και να απομακρυνθούμε από τις θυσίες και τις λατρευτικές διατάξεις και κάθε εντολή και έργο σάρκας, που δεν μπορούν να καθαρίσουν την συνείδηση του πιστού από τις αμαρτίες και τα νεκρά έργα.
«ΕΧΟΝΤΑΣ, λοιπόν, αδελφοί, την παρρησία να μπούμε μέσα στα άγια, διαμέσου τού αίματος του Ιησού, μέσα από έναν νέο και ζωντανό δρόμο, τον οποίο καθιέρωσε σε μας διαμέσου τού καταπετάσματος, δηλαδή, της σάρκας του, και έχοντας μεγάλο ιερέα για τον οίκο τού Θεού, ας πλησιάζουμε με αληθινή καρδιά, με πληροφορία πίστης, έχοντας τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση,» Εβραίους 10:19-22 - Φίλος
"Επειδή, ο Μωυσής είπε στους πατέρες ότι: «Ο Κύριος ο Θεός σας θα σηκώσει σε σας προφήτην από τους αδελφούς σας, σαν κι εμένα· αυτόν θα ακούτε σύμφωνα με όλα όσα θα μιλήσει σε σας. Και κάθε ψυχή, που δεν θα ακούσει εκείνον τον προφήτη, θα εξολοθρευτεί από τον λαό". Πράξεις 3:22-23 - Φίλος
"Ο Ιησούς, λοιπόν, έλεγε στους Ιουδαίους, που είχαν πιστέψει σ' αυτόν: Αν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο, είστε αληθινά μαθητές μου· και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει." Ιωάννης 8:31-32 - Φίλος
Πρέπει να εξετάζουμε με φόβο Θεού εάν αυτό που θεωρούμε ως δόγμα μας έχει την συμμαρτυρία των λόγων του Ιησού, όπως αυτοί είναι γραμμένοι στο Ευαγγέλιό Του. Τότε θα γίνουμε υπάκουοι δούλοι και θα μαρτυρήσουμε για τη αλήθεια του Θεού. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας και της διαφθοράς θα σταθούμε σαν άνδρες για να υπερασπιστούμε την ουράνια προέλευση των λόγων του Ιησού και θα ομολογήσουμε ότι κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης και ότι ο μόνος αληθινός είναι ο Κύριος μας και Θεός μας.Όπως ο πατέρας της πίστης Αβραάμ πίστεψε στα λόγια του Θεού και λογίσθηκε σ’ αυτόν σαν δικαιοσύνη, έτσι και εμείς πιστεύοντας στη μαρτυρία των λόγων του Ιησού θα λογισθεί σε μας για δικαιοσύνη.
"Αυτός που έρχεται από επάνω, είναι υπεράνω όλων· αυτός που είναι από τη γη, από τη γη είναι, και από τη γη μιλάει· αυτός που έρχεται από τον ουρανό, είναι υπεράνω όλων. Και εκείνο που είδε και άκουσε, αυτό δίνει ως μαρτυρία· και κανένας δεν δέχεται τη μαρτυρία του. Όποιος δεχθεί τη μαρτυρία του, επισφράγισε ότι ο Θεός είναι αληθής. Δεδομένου ότι, εκείνος, που ο Θεός τον απέστειλε, μιλάει τα λόγια τού Θεού· επειδή, ο Θεός δεν του δίνει το Πνεύμα με μέτρο. Ο Πατέρας αγαπάει τον Υιό, και όλα τα έδωσε στο χέρι του. Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή· όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή τού Θεού μένει επάνω του." Ιωάννης 3:31-36 - Φίλος
"Ο Ιησούς αποκρίθηκε και τους είπε: Και αν εγώ δίνω μαρτυρία για τον εαυτό μου, η μαρτυρία μου είναι αληθινή· επειδή, ξέρω από πού ήρθα, και πού πηγαίνω· εσείς, όμως, δεν ξέρετε από πού έρχομαι και πού πηγαίνω." Ιωάννης 8:14-14 - Φίλος
«Εγώ είμαι που δίνω μαρτυρία για τον εαυτό μου, και ο Πατέρας, που με απέστειλε, δίνει μαρτυρία για μένα.
Του έλεγαν, λοιπόν: Πού είναι ο Πατέρας σου; Ο Ιησούς αποκρίθηκε: Ούτε εμένα ξέρετε ούτε τον Πατέρα μου· αν ξέρατε εμένα, θα ξέρατε και τον Πατέρα μου.» Ιωάννης 8:18-19 - Φίλος
Δυστυχώς πολλές φορές οι πιστοί δεχόμενοι την μαρτυρία και τις παραδόσεις των ανθρώπων ως δόγμα τους δεν αναζήτησαν να δουν αν αυτή η μαρτυρία συμπίπτει με την μαρτυρία του Ιησού για την αλήθεια. Έτσι σιγά - σιγά απομακρύνθηκαν από τα καθαρά και ζωντανά νερά του Λόγου του Θεού και έτρεξαν στα στάσιμα και βαλτώδη νερά της γήινης και ανθρώπινης αυθεντίας.
Είναι θαυμαστό να αντιληφθούμε τα λόγια του αποστόλου Ιωάννη στην Α’ Επιστολή του όπου προσπαθεί να προφυλάξει το λαό του Θεού από διδασκαλίες που δεν διαπνέονται από την ευσέβεια της ζωής του Ιησού Χριστού.
«Ταύτα σας έγραψα περί εκείνων, οίτινες σας πλανώσι. Και το χρίσμα, το οποίον υμείς ελάβετε απ' αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος· και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ.» Ιωάννου Α' 2:26-29 - Βάμβας
«Πλην εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν· μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήσω τον Χριστόν και να ευρεθώ εν αυτώ μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην την εκ του νόμου, αλλά την διά πίστεως του Χριστού, την δικαιοσύνην την εκ Θεού διά της πίστεως,….» Φιλιππησίους 3:7-9 - Βάμβας
«Όστις λαλεί αφ' εαυτού, ζητεί την δόξαν την ιδικήν αυτού, όστις όμως ζητεί την δόξαν του πέμψαντος αυτόν, ούτος είναι αληθής, και αδικία εν αυτώ δεν υπάρχει.» Ιωάννης 7:18-18 - Βάμβας
«Ο Ιησούς αποκρίθηκε: Δεν είναι δώδεκα οι ώρες τής ημέρας; Αν κάποιος περπατάει κατά την ημέρα, δεν σκοντάφτει, επειδή βλέπει το φως τούτου τού κόσμου· αν, όμως, κάποιος περπατάει κατά τη νύχτα, σκοντάφτει, επειδή το φως δεν είναι μέσα του.» Ιωάννης 11:9-10 - Φίλος
“Σεις όμως δεν εμάθετε ούτω τον Χριστόν, επειδή αυτόν ηκούσατε και εις αυτόν εδιδάχθητε, καθώς είναι η αλήθεια εν τω Ιησού· να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας, και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.” Εφεσίους 4:20-24 - Βάμβας
Είναι πολύ σοβαρό να αντιληφθούμε την σημασία της φράσης «εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας»
Η έγκριτη εγκυκλοπαίδεια Britannica Larousse γράφει για την ετυμολογία της λέξης «όσιος»
Όσιος: [ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολογίας. Το επίθετο όσιος χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα πράγματα σε σχέση με τους θεούς και τα όσα αυτοί επιβάλλουν στους ανθρώπους. Η ακριβής σημασία του επιθέτου μπορεί να γίνει ευκολότερα κατανοητή με την αντιδιαστολή του προς τα επίθετα δίκαιος και ιερός. Το επίθετο όσιος αναφέρεται στους κανόνες που έχουν ορίσει οι θεοί για την ανθρώπινη κοινωνία, δηλ. στους θείους νόμους. Επομένως η λέξη έχει έντονα θρησκευτικό περιεχόμενο, δηλώνει τον σύμφωνο προς τον θείο νόμο, τη θέληση των θεών, και διαφέρει από τη λέξη δίκαιος, που χρησιμοποιείται για τους ανθρώπινους νόμους, τους κανόνες που έχουν ορίσει οι ίδιοι οι άνθρωποι για την κοινωνία τους. Το όσιος δηλώνει επίσης όσα επιτρέπουν οι θεοί στους ανθρώπους δηλ. εκείνα που ανήκουν σε ένα χώρο μη ιερό. Με αυτή τη σημασία το επίθετο όσιος αντιδιαστέλλεται προς το ιερός, το οποίο περιλαμβάνει αυτά που αρμόζουν, ανήκουν και επιτρέπονται μόνο στους θεούς. Ως χαρακτηρισμός ανθρώπου η λέξη όσιος έχει τη σημασία «ευσεβής, ενάρετος, αγνός» με εντονότερα ηθική χροιά από το ευσεβής, που περιορίζεται στον σεβασμό προς τους θεούς κα τους θεσμούς. Στη χριστιανική εποχή η λέξη έλαβε τη σημασία «άγιος».
Οσιότητα : η συμπεριφορά σύμφωνα με το θείο νόμο, ευσέβεια, αγιότητα.
Για να ντυθούμε το νέο άνθρωπο σύμφωνα με την δικαιοσύνη και την οσιότητα της αλήθειας πρέπει να περιπατήσουμε ακριβώς στα βήματα Εκείνου που είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και είναι ο μόνος Όσιος που περιπάτησε στη γη.
«Επειδή, δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη ούτε θα αφήσεις τον όσιό σου να δει φθορά.» Πράξεις 2:27 - Φίλος
«Επειδή, τέτοιου είδους αρχιερέας έπρεπε σε μας: Όσιος, άκακος, αμόλυντος, ξεχωρισμένος από τους αμαρτωλούς, και ο οποίος έγινε ψηλότερος από τους ουρανούς·» Εβραίους 7:26 - Φίλος
«Ποιος δεν θα σε φοβηθεί, Κύριε, και δεν θα δοξάσει το όνομά σου; Επειδή, είσαι ο μόνος όσιος· αφού, όλα τα έθνη θα ‘ρθουν και θα προσκυνήσουν μπροστά σου· επειδή, οι κρίσεις σου έγιναν φανερές." Αποκάλυψις 15:4 – Φίλος
«Και άκουσα τον άγγελο των νερών, να λέει: Είσαι δίκαιος, Κύριε, ο Ων και ο Ην και ο Όσιος, επειδή τα έκρινες αυτά·» Αποκάλυψις 16:5-5 - Φίλος
Αυτός ο άγιος φόβος για την τήρηση του Λόγου του Θεού στη ζωή μας θα μας αποτρέψει από οποιαδήποτε αλλαγή η παρερμηνεία της Γραφής. Έτσι δεν θα προσπαθούμε να καθαρίσουμε τις ψυχές μας με ανθρώπινα δόγματα και διατάξεις αλλά θα καθαριστούμε από την θαυμαστή αιώνια δύναμη του Λόγου Του. Δυστυχώς όμως και ο πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος στο να εκτελέσει το θέλημα του Θεού προσκόπτει στην αδυναμία της σάρκας μας να πράξει το θέλημα του Θεού.
"Επειδή, ξέρουμε καλά ότι ο νόμος είναι πνευματικός· εγώ, όμως, είμαι σαρκικός, πουλημένος κάτω από την εξουσία τής αμαρτίας. Επειδή, δεν γνωρίζω εκείνο που κάνω· για τον λόγο ότι, εκείνο που θέλω, δεν το κάνω, αλλά εκείνο που μισώ, αυτό κάνω. Και αν εκείνο που δεν θέλω, αυτό κάνω, συμφωνώ με τον νόμο, ότι είναι καλός. Όμως, τώρα δεν το κάνω αυτό πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό· επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω· επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω· αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω. Και αν εγώ κάνω εκείνο που δεν θέλω, δεν το εργάζομαι πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. Βρίσκω, λοιπόν, τούτον τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό. Επειδή, βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο τού Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο· όμως, βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου. Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;» Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας. Άρα, λοιπόν, εγώ ο ίδιος με τον νου μεν δουλεύω στον νόμο του Θεού· με τη σάρκα, όμως, στον νόμο της αμαρτίας." Ρωμαίους 7:14-25 - Φίλος
Στα παραπάνω λόγια του Παύλου φαίνεται καθαρά ότι η σάρκα μας ενώ δημιουργήθηκε από τον Θεό μας για να υπακούει στο θέλημα Του, για όσο χρόνο έμενε κάτω από την χάρη Του ο πρώτος Αδάμ, από την στιγμή που αμάρτησαν εισήλθε η δύναμη της αμαρτίας σε όλους τους ανθρώπους και κατά συνέπεια ο μισθός της αμαρτίας, που είναι ο πνευματικός θάνατος.
Η αιτία της αδυναμίας που έχει η σάρκα μας να πράξει το θέλημα του Θεού ήταν η παρακοή των πρωτοπλάστων. Μάλιστα αυτή η αδυναμία εμφανίζεται από τη στιγμή που η Εύα με αλαζονεία υποτίμησε την άγια εντολή του Θεού και προτίμησε να στρέψει τα μάτια της πάνω “στο δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού”.
Η επιθυμία της και μόνο για ότι ήταν αρεστό στα μάτια της θεωρήθηκε από το Θεό ανυπακοή με αποτέλεσμα η αμαρτία να εισέλθει μέσα της δίνοντας παράλληλα τόπο στον διάβολο.
Το επόμενο βήμα της ήταν η εκτέλεση της αμαρτίας που είχε ως αποτέλεσμα τον πνευματικό θάνατο της Εύας και του Αδάμ.
«Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση· και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε· και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε.Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί· και αφού έρραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα.» Γένεσις 3:6-7 - Φίλος
Ο ίδιος ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός θέλοντας να μας δείξει ότι ο προάγγελος της αμαρτίας μέσα στη ζωή μας είναι η επιθυμία είπε:
«Εγώ, όμως, σας λέω, ότι καθένας που κοιτάζει μια γυναίκα για να την επιθυμήσει, διέπραξε ήδη μοιχεία μέσα στην καρδιά του.»Ματθαίος 5:28-28 - Φίλος
«αλλά, οι μέριμνες αυτού τού αιώνα, και η απάτη τού πλούτου, και οι επιθυμίες των άλλων πραγμάτων, αφού μπουν μέσα τους, συμπνίγουν τον λόγο, και γίνεται άκαρπος.» Μάρκος 4:19-19 - Φίλος
Και οι άλλοι απόστολοι και μαθητές κάνουν σαφές μέσα από τις επιστολές τους ότι η αιτία της πνευματικής μας αποτυχίας είναι οι σαρκικές μας επιθυμίες.
«Τι θα πούμε, λοιπόν; Ο νόμος είναι αμαρτία; Μη γένοιτο· αλλά, δεν γνώρισα την αμαρτία, παρά διαμέσου τού νόμου· επειδή, και την επιθυμία δεν θα τη γνώριζα, αν ο νόμος δεν έλεγε: «Μη επιθυμήσεις». Και η αμαρτία, παίρνοντας αφορμή διαμέσου τής εντολής, γέννησε μέσα μου κάθε επιθυμία· επειδή, χωρίς τον νόμο, η αμαρτία είναι νεκρή.» Ρωμαίους 7:7-8 - Φίλος
«Όσοι, βέβαια, θέλουν να πλουτίζουν, πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα, και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια. Επειδή, ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποία μερικοί, καθώς την ορέχθηκαν, αποπλανήθηκαν από την πίστη και πέρασαν τον εαυτό τους μέσα από πολλές οδύνες.» Τιμόθεος Α' 6:9-10 - Φίλος
«Επειδή, θάρθει καιρός, όταν δεν θα υποφέρουν την υγιαίνουσα διδασκαλία· αλλά, θα συγκεντρώσουν στον εαυτό τους έναν σωρό δασκάλους, σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, για να γαργαλίζονται στην ακοή·» Τιμόθεος Β' 4:3-3 - Φίλος
«Επειδή, φανερώθηκε η σωτήρια χάρη τού Θεού προς όλους τούς ανθρώπους, η οποία μάς διδάσκει να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα,» Τίτος 2:11-12 - Φίλος
«Επειδή, ήμασταν κάποτε κι εμείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, καθώς ήμασταν δούλοι σε διάφορες επιθυμίες και ηδονές, ζώντας μέσα σε κακία και φθόνο, μισητοί και μισώντας ο ένας τον άλλον. Όταν, όμως, φανερώθηκε η αγαθότητα και η φιλανθρωπία τού Σωτήρα μας Θεού,» Τίτος 3:3-4 - Φίλος
«Αγαπητοί, σας παρακαλώ, ως ξένους και παρεπίδημους, να απέχετε από τις σαρκικές επιθυμίες, οι οποίες αντιμάχονται ενάντια στην ψυχή·» Πέτρου Α' 2:11-11 - Φίλος
«Καθώς η θεία δύναμή του χάρισε σε μας όλα τα απαραίτητα προς ζωή και ευσέβεια, διαμέσου τής επίγνωσης εκείνου που μας κάλεσε με τη δόξα του και την αρετή· διαμέσου των οποίων δωρήθηκαν σε μας οι πιο μεγάλες και πολύτιμες υποσχέσεις, ώστε διαμέσου αυτών να γίνετε κοινωνοί θείας φύσης, έχοντας αποφύγει τη διαφθορά, που υπάρχει μέσα στον κόσμο, διαμέσου τής επιθυμίας.» Πέτρου Β' 1:3-4 - Φίλος
«γνωρίζοντας πρώτα τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θάρθουν εμπαίκτες, που θα περπατούν σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες·» Πέτρου Β' 3:3-3 - Φίλος
«Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι· επειδή, ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν. Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται. Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία· και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο.» Ιακώβου 1:13-15 - Φίλος
«επειδή, κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο: Η επιθυμία τής σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονεία τού βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα.» Ιωάννου Α' 2:16-17 - Φίλος
«Αυτοί είναι γογγυστές, μεμψίμοιροι, που περπατούν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους· και το στόμα τους μιλάει υπερήφανα, και κολακεύουν πρόσωπα για χάρη ωφέλειας. Αλλά, εσείς, αγαπητοί, θυμηθείτε τα λόγια που από πριν έχουν ειπωθεί από τους αποστόλους τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ότι, σας έλεγαν πως, «στον έσχατο καιρό θα ΄ρθουν εμπαίκτες, οι οποίοι θα περπατούν σύμφωνα με τις ασεβείς επιθυμίες τους». Ιούδα 1:16-18 - Φίλος
Όλα τα παραπάνω εδάφια έρχονται να μας φωτίσουν και να καταλάβουμε ότι οι επιθυμίες του κόσμου είναι εκείνες που φθείρουν τον άνθρωπο και τελικά κατευθύνουν τα μέλη της σάρκας σε έργα του σκότους και όχι στα άγια έργα που προετοίμασε ο Θεός για εμάς (Εφεσίους 2:10). Οι επιθυμίες μας είναι αυτές που έφεραν τον θάνατο στη ζωή μας και θα οδηγήσουν πολλούς ανθρώπους στην απώλεια εάν δεν απεκδυθούν την σάρκα με τις επιθυμίες της.
Έτσι ο Παύλος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι :
«Επειδή, εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη σάρκα, φρονούν αυτά που ζητάει η σάρκα· ενώ, εκείνοι που ζουν σύμφωνα με το Πνεύμα, αυτά που ζητάει το Πνεύμα. Για τον λόγο ότι, το φρόνημα της σάρκας είναι θάνατος· ενώ, το φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Επειδή, το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό· για τον λόγο ότι, στον νόμο τού Θεού δεν υποτάσσεται, αλλά ούτε μπορεί. Όσοι, όμως, είναι τής σάρκας δεν μπορούν να αρέσουν στον Θεό.» Ρωμαίους 8:6-8 - Φίλος
Το φρόνημα της σάρκας δεν είναι άλλο από τις σαρκικές επιθυμίες. Το φρόνημα του ανθρώπου ταυτίζεται με τη θέληση του και με βάση ποιος είναι ο θησαυρός της καρδιάς του και ποιον κύριο θέλει να δουλεύει τον Κύριο Ιησού Χριστό ή τον Διάβολο; Έτσι καμία σάρκα δεν θα μπορούσε να σταθεί μπροστά στο Θεό για να εξιλεώσει την οργή του Θεού ενάντια στην αμαρτία των ανθρώπων.
Η μόνη λύση για τη σωτηρία του ανθρώπου μπορούσε να προέλθει μόνο από τον Θεό. Έπρεπε να παρουσιαστεί ένας νέος άνθρωπος, ένας νέος Αδάμ, όπου μέσα του δεν θα υπήρχε καμιά επιθυμία του κόσμου αλλά η επιθυμία του να είναι στραμμένη μόνο στο θέλημα και στη δόξα του Πατέρα. Ο μόνος που υπήρχε και υπάρχει στον ουρανό και στον οποίο δεν υπάρχει κοσμική επιθυμία και ταυτόχρονα δεν πειράζεται από κακό είναι μόνο Ένας, ο Θεός.
«Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι· επειδή, ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν. Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται. Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία· και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο.» Ιακώβου 1:13-15 - Φίλος
Έπρεπε λοιπόν σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, αυτός ο Θεός μας να έρθει με σάρκα όπου μέσα της δεν υπήρχε πειρασμός ή επιθυμία γήινη. Ήταν απαραίτητη προϋπόθεση ο Θεός να φέρει στον κόσμο μία νέα σάρκα που η προέλευσή της να είναι ουράνια και μάλιστα να προέρχεται από τον Θεό στον οποίο δεν υπάρχει επιθυμία γήινη.
“Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας τής σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα· για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη τού νόμου, σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα.” Ρωμαίους 8:3-4 - Φίλος
“Για τον λόγο ότι, το φρόνημα της σάρκας είναι θάνατος· ενώ, το φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Επειδή, το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό· για τον λόγο ότι, στον νόμο τού Θεού δεν υποτάσσεται, αλλά ούτε μπορεί.” Ρωμαίους 8:6-7 - Φίλος
Είναι ξεκάθαρο ότι τα ευαγγέλια διακηρύττουν ότι ο Ιησούς «εξήλθε» από τον Πατέρα και κατά συνέπεια είναι αδύνατον να υπήρχαν μέσα του σαρκικές επιθυμίες, όπως κάποιοι ισχυρίζονται.
«αλλά κένωσε τον εαυτό του και πήρε τη μορφή δούλου, αποκτώντας την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου. Και όταν πια πήρε την εξωτερική μορφή του ανθρώπου, ταπεινώθηκε αυτόβουλα υποτασσόμενος ως το σημείο να δεχθεί ακόμα και να πεθάνει, και μάλιστα να πεθάνει στο σταυρό!» Φιλιππησίους 2:7-8 - Λόγος
«αλλά εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου θανάτου δε σταυρού» Φιλιππησίους 2:7-8 - Αρχαίο
Είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε ότι ο Θεός ήρθε «με ομοίωμα ανθρώπου» έχοντας την ίδια εξωτερική εμφάνιση με τον χοϊκό άνθρωπο αλλά πρέπει να δώσουμε σημασία ότι αυτός που φανερώθηκε με σάρκα δεν είναι άλλος από τον Ένα Ζωντανό Αληθινό Θεό. Εδώ πρέπει να κάνουμε μια πολύ σοβαρή ερώτηση πριν προχωρήσουμε.
Είναι δυνατόν ο Λόγος του Θεού, που είναι ο χαρακτήρας της υπόστασης Του, και όπως ο Ιωάννης διατυπώνει :
«Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος»
να έγινε φθαρτή σάρκα χωμάτινης προέλευσης και κατασκευής όπου μέσα της κατοικούσαν γήινες επιθυμίες που φθείρουν;
Σύμφωνα λοιπόν με τον λόγο του Θεού έπρεπε να έρθει κάποιος από τον ουρανό «με ομοίωμα σάρκας αμαρτωλής» όπου μέσα του δεν θα υπήρχε η δύναμη της αμαρτίας με αποτέλεσμα να έχει την δύναμη να υποταχθεί στον Νόμο και να είναι ευάρεστος στον Θεό.
Και μάλιστα αυτή η σάρκα δεν θα μπορούσε να αμαρτήσει γιατί σύμφωνα με το Λόγο του Θεού :
«Γνωρίζουμε ότι καθένας που έχει γεννηθεί από τον Θεό δεν αμαρτάνει· αλλ' αυτός που γεννήθηκε από τον Θεό διαφυλάττει τον εαυτό του, και ο πονηρός δεν τον αγγίζει.» Ιωάννου Α' 5:18 - Φίλος
Εβραίους 1:1-3 - Φίλος
“Ο ΘΕΟΣ, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ' αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου τού Υιού, τον οποίο έθεσε κληρονόμο των πάντων, διαμέσου τού οποίου έκανε και τους αιώνες· αυτός, που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας της υπόστασής του, και βαστάζει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθισε στα δεξιά της μεγαλοσύνης στα υψηλά·”
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΥΠΕΤΑΓΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟ
Η Γραφή μαρτυρεί αυτήν την αλήθεια όταν λέει :
«Και κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου.» Ιωάννης 3:13
(Συγκρίνετε αυτό το εδάφιο κάθε άλλης έκδοσης της Καινής Διαθήκης με εκείνη του αρχαίου κειμένου UBS)
«όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο· για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα.» Γαλάτες 4:4-6 - Φίλος
Από το παραπάνω εδάφιο φαίνεται ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, αν και γεννήθηκε από γυναίκα στάθηκε με παρρησία κάτω από το Νόμο του Θεού και κινούμενος από αγάπη προς τον Θεό εκτελούσε όλες τις εντολές Του. Καθώς η αμαρτία δια του Νόμου δεν μπορούσε να λάβει αφορμή από κάποια επιθυμία ή παράβαση μέσα στη σάρκα του Ιησού, δεν κατάφερε να φθείρει και να φέρει τον θάνατο μέσα στην σάρκα του Ιησού, αφού ήταν ο Άνθρωπος που κατέβηκε από τον ουρανό.(Ρωμαίους 7:7-13)
«Δεν θα μιλήσω πολλά πλέον μαζί σας· επειδή, έρχεται ο άρχοντας τούτου τού κόσμου, και δεν έχει τίποτε μέσα σε μένα. Αλλά, για να γνωρίσει ο κόσμος ότι αγαπάω τον Πατέρα και, όπως με πρόσταξε ο Πατέρας, έτσι κάνω. Σηκωθείτε, ας αναχωρήσουμε από εδώ.» Ιωάννης 14:30-31 - Φίλος
«Μη αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που υπάρχουν μέσα στον κόσμο. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη τού Πατέρα δεν υπάρχει μέσα σ' αυτόν· επειδή, κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο: Η επιθυμία τής σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονεία τού βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα.» Ιωάννου Α' 2:15-17 - Φίλος
Ο Κύριος όντας ο Μόνος Άνθρωπος που «εξήλθε» από τον Πατέρα, αντί να νικηθεί από την αμαρτία, νίκησε τον κόσμο της αμαρτίας.
«Επειδή, αυτή είναι η αγάπη τού Θεού, στο να τηρούμε τις εντολές του· και οι εντολές του δεν είναι βαριές. Επειδή, κάθε τι που γεννήθηκε από τον Θεό, νικάει τον κόσμο, και η νίκη που νίκησε τον κόσμο είναι τούτη: Η πίστη μας.» Ιωάννου Α' 5:3-4 - Φίλος
Ο Ιησούς Χριστός καθώς δεν ήταν ένας χοϊκός άνθρωπος «δελεαζόμενος και παρασυρόμενος» από τις γήινες επιθυμίες δεν έδωσε τόπο στην αμαρτία ώστε να ξεσηκώσει την αμαρτία και αφού εκτελεσθεί να παραδώσει την εξουσία του σώματος σε εκείνον που έχει το κράτος του θανάτου, τον Διάβολο.(Ιωάννης 7:34-38, Ρωμαίους 6:19-23, Ιακώβου 2:10-11)
Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να πληρώσει για τις αμαρτίες άλλου ανθρώπου και να αντικαταστήσει αυτόν στη θέση της τιμωρίας.
“κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό ούτε να δώσει στον Θεό λύτρο γι' αυτόν·” Ψαλμοί 49:7 - Φίλος
Ο Θεός μας όμως είναι Πνεύμα. Είναι Άγιος και δεν υπάρχει προσωποληψία από μέρους Του απέναντι στην αμαρτία . Μπροστά στην αγιότητά Του δεν μπορεί να σταθεί κανείς από τους αμαρτωλούς γιατί είναι «πυρ καταναλίσκον». Τον Θεό δεν τον είδε κανείς ποτέ.
Αυτός ο Μεγάλος Θεός που είναι Αγάπη, γεμάτος από έλεος και ευσπλαχνία για τα αδύναμα και πεσμένα πλάσματα Του μη βλέποντας να υπάρχει άλλος που να μπορούσε να τα σώσει από την σκλαβιά της σκληρής εξουσίας του Σατανά, ήρθε ο Ίδιος με συγκαλυμμένο τρόπο και φανερώθηκε με σάρκα και έδωσε τον Εαυτό Του για εμάς.
«Ναι, εξέλιπε η αλήθεια· κι αυτός που ξεκλίνει από το κακό, γίνεται θήραμα. Και ο Κύριος είδε, και δυσαρεστήθηκε ότι δεν υπήρχε κρίση· και είδε ότι δεν υπήρχε άνθρωπος, και θαύμασε ότι δεν υπήρχε εκείνος που μεσιτεύει· γι' αυτό, ο βραχίονάς του ενέργησε σ' αυτόν σωτηρία· και η δικαιοσύνη του, αυτή τον βάσταξε. Και ντύθηκε δικαιοσύνη σαν θώρακα, και έβαλε την περικεφαλαία τής σωτηρίας ολόγυρα επάνω στο κεφάλι του· και φόρεσε τα ενδύματα της εκδίκησης σαν ιμάτιο, και ντύθηκε ολόγυρα τον ζήλο σαν επανωφόρι.» Ησαΐας 59:15-17 - Φίλος (Διάβασε επίσης Ησαΐας μα:28, Ησαΐας 63:5)
Αυτός ο Ένας και Μόνος Αληθινός Θεός είναι που ορκίστηκε στον Εαυτό Του και έβαλε παρακαταθήκη για την επιτυχία του σωτηριακού Του σχεδίου τον ίδιο Του τον Εαυτό.
«Επειδή, ο Θεός, δίνοντας υπόσχεση στον Αβραάμ, μια που δεν είχε να ορκιστεί σε κανέναν μεγαλύτερόν του, ορκίστηκε στον εαυτό του, λέγοντας: «Οπωσδήποτε, ευλογώντας θα σε ευλογήσω, και πληθύνοντας θα σε πληθύνω». Εβραίους 6:13-14 - Φίλος
Αφού λοιπόν καμιά ανθρώπινη θυσία δεν θα μπορούσε να εξιλεώσει την οργή Του ο Θεός έστειλε τον Υιό Του .
«Γι' αυτό, μπαίνοντας μέσα στον κόσμο, λέει: «Θυσία και προσφορά δεν θέλησες, αλλά μου ετοίμασες ένα σώμα. Σε ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ευαρεστήθηκες. Τότε, είπα: Δες, έρχομαι, (στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα), για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Αφού πιο πάνω είπε, ότι: «Θυσία και προσφορά, και ολοκαυτώματα, και προσφορές περί αμαρτίας, δεν θέλησες, ούτε ευαρεστήθηκες σ' αυτές»· (που προσφέρονται σύμφωνα με τον νόμο)· τότε είπε: «Δες, έρχομαι, για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Αναιρεί το πρώτο, για να συστήσει το δεύτερο. Με το οποίο θέλημα είμαστε αγιασμένοι διαμέσου τής προσφοράς τού σώματος του Ιησού Χριστού, που έγινε μια φορά για πάντα.» Εβραίους 10:5-10 - Φίλος
"Ο Ιησούς λέει σ' αυτούς: Το δικό μου φαγητό είναι να πράττω το θέλημα εκείνου που με απέστειλε, και να τελειώσω το έργο του." Ιωάννης 4:34-34 - Φίλος
«Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου. Καθώς ακούω, κρίνω· και η δική μου κρίση είναι δίκαιη· επειδή, δεν ζητάω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε.» Ιωάννης 5:30-30 - Φίλος
“επειδή, κατέβηκα από τον ουρανό, όχι για να κάνω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα εκείνου που με απέστειλε. Και το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε, είναι τούτο: Κάθε τι που μου έδωσε, να μη απολέσω τίποτε απ' αυτό, αλλά να το αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα. Και το θέλημα εκείνου που με απέστειλε είναι τούτο: Καθένας που βλέπει τον Υιό και πιστεύει σ' αυτόν, να έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα.” Ιωάννης 6:38-40 - Φίλος
Ο Υιός δεν είναι ένας άλλος θεός ή ένα άλλο πρόσωπο μέσα στην Θεότητα αλλά είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου και ο χαρακτήρας της υπόστασης του Θεού. Είναι ο Λόγος του Θεού που έγινε σάρκα δηλαδή σώμα. Είναι το σώμα του Θεού μέσα στο οποίο κατοίκησε όλο το πλήρωμα της Θεότητας(δηλ. το Άγιο Πνεύμα του Θεού) και μέσα στο οποίο έτρεχε το ίδιο το Αίμα του Θεού.
«Προσέχετε, λοιπόν, στον εαυτό σας, και σε ολόκληρο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σάς έβαλε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία τού Θεού, που απέκτησε με το ίδιο του το αίμα.» Πράξεις 20:28-28 - Φίλος
«….. προσέχετε εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Θεού ην περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου..» Πράξεις 20:28-28 - Αρχαίο
«Ξέρουμε, όμως, ότι ο Υιός τού Θεού ήρθε, και μας έδωσε νόηση για να γνωρίζουμε τον αληθινό· και είμαστε σε ενότητα με τον αληθινό, με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό· αυτός είναι ο αληθινός Θεός, και η αιώνια ζωή.» Ιωάννου Α' 5:20-20 - Φίλος
Ο Υιός σύμφωνα με τον Ιωάννη δεν είναι κάποιο άλλο πρόσωπο αλλά η ορατή εικόνα του Ενός και Μόνου Αληθινού Θεού. Με λίγα λόγια ο Ιησούς είναι ο Ένας και Μόνος Αληθινός Θεός.
Γιατί ο Θεός Υιός που είναι το δεύτερο πρόσωπο της Τριάδας(σύμφωνα με τους Τριαδικούς χριστιανούς) μπορεί να γίνει άνθρωπος, ενώ το πρώτο πρόσωπο ο Θεός Πατέρας δεν μπορούσε να έλθει με μορφή ανθρώπου;
Ο απόστολος Παύλος όμως δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι Αυτός ο Ίδιος ο Μόνος και Αληθινός Θεός ήρθε με σαρκική μορφή για να μας συνδιαλλάξει και να μας αποκαταστήσει με τον Εαυτό Του.
«Τα πάντα, όμως, είναι από τον Θεό, που μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, και έδωσε σε μας τη διακονία τής συμφιλίωσης· δηλαδή, ότι ο Θεός ήταν που συμφιλίωνε τον κόσμο με τον εαυτό του, διαμέσου τού Χριστού, μη λογαριάζοντας σ' αυτούς τα πταίσματά τους· και εμπιστεύθηκε σε μας τον λόγο τής συμφιλίωσης.» Κορινθίους Β' 5:18-19 - Φίλος
«Κι εσάς, που ήσασταν κάποτε απαλλοτριωμένοι, και εχθροί στη διάνοια με τα πονηρά έργα· τώρα, όμως, σας συμφιλίωσε προς τον εαυτό του, διαμέσου τού σώματος της σάρκας του, διαμέσου τού θανάτου, για να σας παραστήσει μπροστά του αγίους και χωρίς ψεγάδι και χωρίς κατηγορία·» Κολοσσαείς 1:21-22 - Φίλος
Το παραπάνω εδάφιο διατρανώνει ότι ο Ίδιος ο Θεός μας συμφιλίωσε με τον Εαυτό Του διαμέσου του θανάτου του σώματος της σάρκας Του. Και έρχεται και πάλι να αποσαφηνίσει ο Λόγος του Θεού ποιος θα μας παραστήσει ενώπιον ποιου.
«οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής ίνα αυτήν αγιάση καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι ίνα παραστήση αυτός εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν μη έχουσαν σπίλον η ρυτίδα η τι των τοιούτων αλλ’ ίνα ή αγία και άμωμος» Εφεσίους 5:25-27 - Αρχαίο
Τα δύο παραπάνω εδάφια έρχονται σε πλήρη αρμονία καθώς μαζί με όλο το σύνολο του Λόγου του Θεού να μας φανερώσουν ότι η λέξη «αυτός» αναφέρεται στην ανθρώπινη μορφή του Ενός και Μόνου Αληθινού Θεού που είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός και η λέξη «εαυτώ» αναφέρεται στον Έναν Θεό και Πατέρα μας που είναι το Μόνο Άγιο Πνεύμα. Αυτός ο Θεός είναι «ο Ανήρ» της Εκκλησίας ενώπιον του οποίου θα παρασταθούμε.
«Και κατά την ημέρα εκείνη, λέει ο Κύριος, θα με αποκαλέσεις: Ο άνδρας μου· και δεν θα με αποκαλέσεις πλέον: Ο Βάαλ μου· επειδή, θα αφαιρέσω τα ονόματα των Βααλείμ από το στόμα της, και δεν θα αναφέρονται πλέον τα ονόματά τους. Και κατά την ημέρα εκείνη θα κάνω διαθήκη υπέρ αυτών προς τα θηρία τού χωραφιού, και προς τα πουλιά τού ουρανού, και τα ερπετά τής γης· και τόξο, και ρομφαία, και πόλεμο θα συντρίψω από τη γη, και θα τους κατοικίσω με ασφάλεια. Και θα σε μνηστευθώ στον εαυτό μου στον αιώνα· και θα σε μνηστευθώ στον εαυτό μου με δικαιοσύνη, και με κρίση, και με έλεος, και με οικτιρμούς· και θα σε μνηστευθώ στον εαυτό μου με πίστη· και θα γνωρίσεις τον Κύριο. Και κατά την ημέρα εκείνη, θα απαντήσω, λέει ο Κύριος, θα απαντήσω στους ουρανούς, κι αυτοί θα απαντήσουν στη γη· και η γη θα απαντήσει προς το σιτάρι, και το κρασί, και το λάδι· κι αυτά θα απαντήσουν προς τον Ιεζραέλ. Και θα τη σπείρω για τον εαυτό μου επάνω στη γη· και θα ελεήσω την όχι ελεημένη· και θα πω προς τον όχι λαό μου: Είσαι λαός μου· κι αυτοί θα πουν: Είσαι Θεός μου.» Ωσηέ 2:16-23 - Φίλος
«Και τώρα, τεκνία, μένετε εν αυτώ, ίνα όταν φανερωθή, έχωμεν παρρησίαν και μη αισχυνθώμεν απ' αυτού εν τη παρουσία αυτού. Εάν εξεύρητε ότι είναι δίκαιος, γνωρίζετε ότι πας ο πράττων την δικαιοσύνην εξ αυτού εγεννήθη.» Ιωάννου Α' 2:28 Βάμβας
Γνωρίζουμε όλοι οι πιστοί έχουν ένα ουράνιο και μόνο ουράνιο Πατέρα.
«Επειδή, κι αυτός που αγιάζει κι αυτοί που αγιάζονται είναι όλοι από Έναν· για την οποία αιτία δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς,» Εβραίους 2:11-11 - Φίλος
Ο Ιωάννης συνεχίζοντας στην Α’ Επιστολή του γράφει:
«Δέστε τι είδους αγάπη έδωσε σε μας ο Πατέρας, ώστε να ονομαστούμε παιδιά τού Θεού. Γι' αυτό ο κόσμος δεν μας γνωρίζει, επειδή δεν γνώρισε Αυτόν. Αγαπητοί, τώρα είμαστε παιδιά τού Θεού· κι ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε· γνωρίζουμε, όμως, ότι, όταν φανερωθεί, θα είμαστε όμοιοι μ' Αυτόν· επειδή θα τον δούμε καθώς είναι. Και καθένας που έχει αυτή την ελπίδα επάνω σ' Αυτόν, αγνίζει τον εαυτό του, όπως Εκείνος είναι αγνός. Καθένας που πράττει την αμαρτία, πράττει και την ανομία· επειδή, η αμαρτία είναι η ανομία. Και γνωρίζετε ότι εκείνος φανερώθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες μας· και σ' αυτόν αμαρτία δεν υπάρχει.Καθένας ο οποίος μένει σ' αυτόν, δεν αμαρτάνει· καθένας που αμαρτάνει δεν τον είδε ούτε τον γνώρισε.» Ιωάννου Α' 3:1-6 - Φίλος
Τα παραπάνω εδάφια δείχνουν ότι "Αυτός που φανερώθηκε με σάρκα" δεν είναι άλλος από τον Ένα και Μοναδικό Θεό, που είναι ο ουράνιος Πατέρας μας.
«Επειδή, φανερώθηκε η σωτήρια χάρη τού Θεού προς όλους τούς ανθρώπους, η οποία μάς διδάσκει να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα, προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού· ο οποίος έδωσε τον Εαυτό Του για χάρη μας, για να μας λυτρώσει από κάθε ανομία, και να μας καθαρίσει για τον εαυτό του λαόν εκλεκτό, ζηλωτήν καλών έργων. Αυτά να λες, και να προτρέπεις, και να ελέγχεις με κάθε εξουσία· ας μη σε περιφρονεί κανένας.» Τίτος 2:11-15 - Φίλος
Ένας είναι ο μεγάλος Θεός και Σωτήρας και δεν υπάρχει άλλος από τον ουράνιο Πατέρα μας. Αυτόν είδε η γενιά της Πρώτης Εκκλησίας των αποστόλων στην Δεύτερη Παρουσία Του σε όλη Του τη δόξα καθώς είναι και όχι πια σαν τον «πράο και ταπεινό» δούλο, που ήρθε να υπηρετήσει τον αμαρτωλό κόσμο.
Είναι αδιαπραγμάτευτο μέσα στις Γραφές ότι ο Θεός είναι Ένας.
«Ένα σώμα και ένα Πνεύμα, όπως και προσκληθήκατε με μία ελπίδα τής πρόσκλησής σας· ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα· ένας Θεός και Πατέρας όλων, αυτός που είναι επάνω απ' όλους, και διαμέσου όλων, και μέσα σε όλους εσάς.» Εφεσίους 4:4-6 - Φίλος
Τα παραπάνω εδάφια μας οδηγούν στην κατανόηση του μυστηρίου της ευσεβείας. Μας αποκαλύπτουν με θαυμαστό τρόπο ότι Αυτός που φανερώθηκε με σάρκα στη γη για να σηκώσει τις αμαρτίες μας δεν είναι άλλος από τον Θεό και Πατέρα μας.
“Αν κάποιος θέλει να κάνει το θέλημά του, θα γνωρίσει για τη διδασκαλία, αν είναι από τον Θεό ή αν εγώ μιλάω από τον εαυτό μου. Όποιος μιλάει από τον εαυτό του, ζητάει τη δική του δόξα· όποιος, όμως, ζητάει τη δόξα εκείνου που τον απέστειλε, αυτός είναι αληθινός, και αδικία δεν υπάρχει σ' αυτόν.” Ιωάννης 7:17-18 - Φίλος
Είναι πολύ σημαντικό να γίνουμε μέτοχοι αυτού που αρχικά γνώρισαν οι Απόστολοι, γιατί τότε θα γίνουμε μέτοχοι και της χαράς τους.
Ο απόστολος Ιωάννης γράφει:
«Εκείνο που ήταν από την αρχή, εκείνο που ακούσαμε, εκείνο που είδαμε με τα μάτια μας, εκείνο που τη θέα του κοιτάξαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν, για τον Λόγο τής ζωής, (και η ζωή φανερώθηκε, και είδαμε και δίνουμε μαρτυρία και εξαγγέλλουμε σε σας την αιώνια ζωή, που ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σε μας·) εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία είναι μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό. Κι αυτά τα γράφουμε σε σας, ώστε η χαρά σας να είναι πλήρης.» Ιωάννου Α' 1:1-4 - Φίλος
Ο Ιωάννης όμως μας δίνει να καταλάβουμε ποιος είναι «Αυτός που ήταν από την αρχή» και ότι Αυτόν που άκουσαν, είδαν με τα μάτια τους, και ψηλάφησαν με τα χέρια τους δεν ήταν άλλος από την ορατή εικόνα του αοράτου Θεού, που είναι το σώμα του μόνου και αληθινού Θεού. Με λίγα λόγια είδαν τον Θεό και Πατέρα Τους σαν Γιό Ανθρώπου.
Αυτή η αποκάλυψη της ταυτότητας «Εκείνου που είναι από την αρχή» είναι τόσο μεγάλης αξίας που ο Ιωάννης συνεχίζει να γράφει:
«Γράφω σε σας, παιδάκια, επειδή συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σας, για χάρη τού ονόματός του.
Γράφω σε σας, πατέρες, επειδή γνωρίσατε εκείνον που υπήρχε εξαρχής.
Γράφω σε σας, νεαροί, επειδή νικήσατε τον πονηρό· γράφω σε σας, παιδάκια, επειδή γνωρίσατε τον πατέρα.
Έγραψα σε σας, πατέρες, επειδή γνωρίσατε εκείνον που υπήρχε εξαρχής· έγραψα σε σας, νεαροί, επειδή είστε δυνατοί και ο λόγος τού Θεού μένει μέσα σας και νικήσατε τον πονηρό.» Ιωάννου Α' 2:12-14 - Φίλος
«αλλά, αν καθυστερήσω, για να ξέρεις πώς πρέπει να πολιτεύεσαι στον οίκο τού Θεού, που είναι η εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας. Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο· ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα.» Τιμόθεος Α' 3:15-16 - Φίλος
Ο ζωντανός Θεός είναι Ένας και Μοναδικός . Αυτός ο Αιώνιος , Άπειρος και Πανάγαθος Θεός ήρθε ανάμεσα μας σαν «Υιός ανθρώπου». Δεν ήρθε από τον ουρανό κάποιο άλλο πρόσωπο, γιατί δεν υπάρχει στον ουρανό άλλος Θεός εκτός από τον Θεό Πατέρα.
Σημείωση: Σάρκα και αίμα δεν μπορεί να δει τον Θεό εκτός εάν ντυθούμε την ομοιότητα της σάρκας και του αίματος του Ιησού. Κανείς δεν μπορεί να δει τον Θεό εκτός από τον Υιό Του(Ιωάννης α:18). Για να μπορέσουμε να δούμε τον Θεό και Πατέρα μας μπορούμε μόνο όταν έχουμε ντυθεί τον Ιησού Χριστό καθώς βαπτιζόμαστε στο όνομα του Ιησού Χριστού. Συνεπώς ντυμένοι την σάρκα και το αίμα του Υιού Του γινόμαστε άξιοι να δούμε τον Θεό Πατέρα.
«Επειδή, μέσα σ' αυτόν κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά· και μέσα σ' αυτόν είστε πλήρεις, αυτός που είναι η κεφαλή κάθε αρχής και εξουσίας· στον οποίο περιτμηθήκατε, με αχειροποίητη περιτομή, όταν ξεντυθήκατε το σώμα των αμαρτιών της σάρκας διαμέσου τής περιτομής τού Χριστού, καθόσον συνθαφτήκατε μαζί του στο βάπτισμα· με τον οποίο και συναναστηθήκατε διαμέσου τής πίστης τής ενέργειας του Θεού, ο οποίος τον ανέστησε από τους νεκρούς. Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί στα αμαρτήματα και στην ακροβυστία τής σάρκας σας, σας ζωοποίησε μαζί του, καθώς σας συγχώρεσε όλα τα πταίσματα,» Κολοσσαείς 2:9-13 - Φίλος
«Αλλά, ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη φροντίζετε για τη σάρκα, στο να εκτελείτε τις επιθυμίες της.» Ρωμαίους 13:14 – Φίλος
«Ή αγνοείτε ότι, όσοι βαπτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό, βαπτιστήκαμε στον θάνατό του; Συνταφήκαμε, λοιπόν, μαζί του διαμέσου τού βαπτίσματος στον θάνατο, ώστε, καθώς ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς με τη δόξα τού Πατέρα, έτσι κι εμείς να περπατήσουμε σε μια νέα ζωή. Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης· γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα τής αμαρτίας, ώστε να μη είμαστε πλέον δούλοι τής αμαρτίας. Επειδή, εκείνος που πέθανε, έχει ελευθερωθεί από την αμαρτία.» Ρωμαίους 6:3-7 - Φίλος
«Δεδομένου ότι, όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό.» Γαλάτες 3:27-27 - Φίλος
Για να μπορούμε να ευαρεστήσουμε με τη ζωή μας τον Πατέρα πρέπει να εγκατασταθεί μέσα μας το φρόνημα του ανθρώπου Ιησού Χριστού.
«ΑΝ, λοιπόν, υπάρχει κάποια παρηγορία εν Χριστώ ή κάποια παραίνεση αγάπης ή κάποια κοινωνία τού Πνεύματος ή κάποια σπλάχνα και οικτιρμοί, κάντε πλήρη τη χαρά μου, να φρονείτε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είστε ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη κάνοντας τίποτε από αντιζηλία ή κενοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη, θεωρώντας ο ένας τον άλλον ότι υπερέχει από τον εαυτό του. Κάθε ένας μη αποβλέπετε στα δικά του, αλλά κάθε ένας ας αποβλέπει και σ' εκείνα που είναι των άλλων. Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό· ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό· αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους· και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού.Γι' αυτό, και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο· ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα τού Πατέρα Θεού.» Φιλιππησίους 2:1-11 - Φίλος
Είναι απαραίτητο να τρέξουμε στην πηγή από όπου τρέχει το νερό της Αλήθειας, ο χρισμένος Λόγος του Θεού.. Αυτή η Πέτρα μέσα από την οποία ρέει ο αιώνιος Λόγος του Θεού είναι το σώμα του Ανθρώπου Ιησού Χριστού. Γιατί σύμφωνα με την γραφή μέσα σ΄ Αυτόν κατοικεί όλο το πλήρωμα της Θεότητας .
«Επειδή, μέσα σ' αυτόν κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά· και μέσα σ' αυτόν είστε πλήρεις, αυτός που είναι η κεφαλή κάθε αρχής και εξουσίας·» Κολοσσαείς 2:9-9 - Φίλος
Εάν εκζητήσουμε αυτό το χρίσμα του Πνεύματος του Θεού στη ζωή μας, θα παραμείνουμε στην ΑΛΗΘΕΙΑ, όπου δεν υπάρχει ψεύδος και θα είμαστε «διδακτοί του Πνεύματος του Θεού» για κάθε ζήτημα .
Ένας πιστός και αληθινός δούλος του Θεού θέλει να κάνει ακριβώς ότι του λέει ο Κύριος. Δεν μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από τις εντολές Του. Στον Μωϋσή διατάχθηκε να κάνει ακριβώς την Σκηνή του μαρτυρίου κατά τον τύπο τον οποίο του φανερώθηκε.
Μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής βλέπουμε ανθρώπους να μην κάνουν μερικές φορές ακριβώς αυτό που τους διέταξε ο Κύριος και οι συνέπειες ήταν τραγικές. Ο άνθρωπος του Θεού, ο Μωυσής, πιθανόν κάτω από την πίεση του λαού δεν υπάκουσε στον Κύριο και αντί να μιλήσει στην πέτρα την κτύπησε σύμφωνα με τον γνώριμο σε αυτόν τρόπο. Η παρακοή στέρησε στον Μωϋσή την είσοδο του στη Γη της Επαγγελίας. Οι δύο γιοι του Ααρών κατακεραυνώθηκαν όταν θέλησαν να θυμιάσουν με ξένο πυρ, παρακούοντας την εντολή του Θεού να θυμιάζουν μόνο με πυρ που προέρχεται από το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος.
Δυστυχώς πολλοί λίγο μετά την αναχώρηση του Παύλου και των άλλων απόστολων δεν κράτησαν τους λόγους του Ιησού στην καρδιά τους και στον νου τους αλλά ματαιώθηκαν μέσα στους δικούς τους διαλογισμούς και νομίζοντας ότι είναι σοφοί μωράθηκαν . Έτσι δεν στάθηκαν στα λόγια των ευαγγελίων αλλά προσπάθησαν να δώσουν εξηγήσεις σύμφωνα με τις φιλοσοφίες των ανθρώπων και σύμφωνα με τα στοιχεία του κόσμου.
Οι κατηγορίες που έφερναν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι εναντίον του Ιησού ήταν οι εξής :
«Οι Ιουδαίοι αποκρίθηκαν σ' αυτόν, λέγοντας: Για καλό έργο δεν σε λιθοβολούμε, αλλά για βλασφημία, και επειδή εσύ, ενώ είσαι άνθρωπος, κάνεις τον εαυτό σου Θεό.» Ιωάννης 10:33-33 - Φίλος
«Γι' αυτό, λοιπόν, οι Ιουδαίοι ζητούσαν περισσότερο να τον θανατώσουν, επειδή, όχι μόνον παρέβαινε το σάββατο, αλλά και δικό του πατέρα έλεγε τον Θεό, κάνοντας τον εαυτό του ίσον με τον Θεό.» Ιωάννης 5:18-18 - Φίλος
Οι Ιουδαίοι γνωρίζοντας τις Γραφές καταλάβαιναν ότι αυτός που έλεγε ότι είναι γεννημένος από τον Θεό και ονομάζει τον Θεό, Πατέρα Του δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο Θεός. Γνώριζαν ότι ο Μεσσίας δεν θα είναι άλλος από τον Θεό με μορφή ανθρώπου.
«ΜΑΚΑΡΙΟΙ οι άμωμοι στον δρόμο τους· αυτοί που περπατούν στον νόμο τού Κυρίου.
Μακάριοι όσοι φυλάττουν τα μαρτύριά του, αυτοί που τον εκζητούν με όλη την καρδιά· αυτοί σίγουρα δεν πράττουν ανομία· περπατούν στους δρόμους του.
Εσύ πρόσταξες να τηρούνται οι εντολές σου ακριβώς.
Είθε έτσι να κατευθύνονται οι δρόμοι μου, ώστε να φυλάττω τα προστάγματά σου!
Τότε, δεν θα ντροπιαστώ, όταν επιβλέπω σε όλα τα προστάγματά σου.
Θα σε δοξολογώ με ευθύτητα καρδιάς, όταν μάθω τις κρίσεις της δικαιοσύνης σου.
Θα φυλάττω τα διατάγματά σου· μη με εγκαταλείπεις ολοκληρωτικά.
Με ποιον τρόπο θα καθαρίζει ο νέος τον δρόμο του; Τηρώντας τα λόγια σου.
Από όλη την καρδιά μου σε εκζήτησα· μη με αφήσεις να αποπλανηθώ από τα προστάγματά σου.
Στην καρδιά μου φύλαξα τα λόγια σου, για να μη αμαρτάνω σε σένα.» Ψαλμοί 119:1-11 - Φίλος
«Καθώς η θεία δύναμή του χάρισε σε μας όλα τα απαραίτητα προς ζωή και ευσέβεια, διαμέσου της επίγνωσης εκείνου που μας κάλεσε με τη δόξα του και την αρετή· διαμέσου των οποίων δωρήθηκαν σε μας οι πιο μεγάλες και πολύτιμες υποσχέσεις, ώστε διαμέσου αυτών να γίνετε κοινωνοί θείας φύσης, έχοντας αποφύγει τη διαφθορά, που υπάρχει μέσα στον κόσμο, διαμέσου τής επιθυμίας.» Πέτρου Β' 1:3-4 - Φίλος
Όμως οι αποκαλούμενοι «αποστολικοί πατέρες» και ιδιαίτερα «οι Απολογητές» θέλοντας να κερδίσουν την εύνοια των σοφών εθνικών προσπάθησαν να εξηγήσουν «το μυστήριο της Ευσεβείας του Θεού» χρησιμοποιώντας την εθνική φιλοσοφία περί θεών.
Έτσι εμφανίζονται πλανεμένες απόψεις όπως :
α) Ο Υπέρτατος Αγαθός Θεός δεν είναι δυνατόν να έρθει σε κοινωνία με τα φθαρτά γήινα πλάσματα Του.
β) Ο Υιός είναι ένα άλλο πρόσωπο μέσα στη θεότητα. Καθώς δεν μπορεί ο Θεός Πατέρας να παρουσιαστεί και να συνδιαλλαγεί ο Ίδιος με τους ανθρώπους στέλνει τον Γιο Του να γίνει άνθρωπος.
γ) Ο Υιός δεν είναι ο Θεός αλλά ένα κτίσμα του Θεού.
δ) Ο Υιός δεν ήταν αληθινός άνθρωπος αλλά ένα φαινόμενο – πρόσωπο που ήταν η εμφάνιση κάποιου αρχαγγέλου.
Αγνοώντας έτσι τον αναμφισβήτητο μονοθεϊσμό των Εβραίων και επηρεασμένοι από την Πλατωνική φιλοσοφία παίρνουν στην Εκκλησία του Θεού την «ζύμη» της κοσμικής φιλοσοφίας.
Οι Εβραίοι καυχιόταν και τόνιζαν σωστά τον μονοθεϊσμό τους χωρίς και αυτοί να μπορούν να καταλάβουν ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.
«Εσείς κάνετε τα έργα τού πατέρα σας. Του είπαν, λοιπόν: Εμείς δεν γεννηθήκαμε από πορνεία· έναν πατέρα έχουμε, τον Θεό.» Ιωάννης 8:41-41 - Φίλος
Είναι ανοησία να διατείνονται πολλοί Χριστιανοί, ότι οι Εβραίοι δεν είχαν πλήρη αποκάλυψη για τον Θεό τους. Είναι να βλασφημία να λέμε ότι ο Μωυσής δεν είχε την αποκάλυψη για τη Τριάδα.
Ο Ιησούς είπε πολύ καθαρά στους μαθητές Του :
«Σας είπα, λοιπόν, ότι θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας· επειδή, αν δεν πιστέψετε ότι εγώ είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας. Του έλεγαν, λοιπόν: Εσύ ποιος είσαι; Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Ό,τι σας λέω εξαρχής. Πολλά έχω να λέω και να κρίνω για σας· αλλά, αυτός που με απέστειλε είναι αληθής· και εγώ, όσα άκουσα απ' αυτόν, αυτά λέω στον κόσμο. Δεν κατάλαβαν ότι τους έλεγε για τον Πατέρα. Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε προς αυτούς: Όταν υψώσετε τον Υιό τού ανθρώπου, τότε θα γνωρίσετε ότι Εγώ Είμαι, και από τον εαυτό μου δεν κάνω τίποτε, αλλά καθώς με δίδαξε ο Πατέρας μου, αυτά μιλάω. Και εκείνος που με απέστειλε είναι μαζί μου· ο Πατέρας δεν με άφησε μόνον· επειδή, εγώ κάνω πάντοτε τα αρεστά σ' αυτόν.» Ιωάννης 8:24-29 - Φίλος
Ο Απόστολος των εθνών, Παύλος, όντας ένας πιστός τηρητής των Ιουδαϊκών παραδόσεων και διώκτης της «Αιρέσεως των Ναζωραίων» μετά από την επιστροφή Του στον Κύριο καθώς τον συνάντησε στον δρόμο για την Δαμασκό αναγνώρισε ότι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός τον οποίο εδίωκε δεν ήταν άλλος από τον Ένα Θεό που λάτρευαν οι πατέρες του Ισραήλ και ο οποίος είχε φανερωθεί μέσω του Μωϋσή στο Φαραώ με το όνομα “Εγώ Eίμαι αυτός που Είμαι”.
Έχοντας έτσι πάρει την αποκάλυψη από τον Θεό για τον Γιο Του μας φανερώνει ότι αυτός που φανερώθηκε σαν “Υιός του ανθρώπου” δεν είναι άλλος από τον Ένα και Μόνο Ζωντανό Θεό που φανερώθηκε με σάρκα.
«αλλά, αν καθυστερήσω, για να ξέρεις πώς πρέπει να πολιτεύεσαι στον οίκο τού Θεού, που είναι η εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας. Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο· ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα.» Τιμόθεος Α' 3:15-16 - Φίλος
Ο Ιωάννης τόσο στο ευαγγέλιό του όσο και στις επιστολές του μας φανερώνει ότι η ορατή εικόνα του Θεού δηλαδή ο Υιός δεν είναι άλλος από τον Ένα και Μόνο αληθινό Θεό.
«Λέγει προς αυτόν ο Φίλιππος· Κύριε, δείξον εις ημάς τον Πατέρα και αρκεί εις ημάς. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πως συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα; Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί και ο Πατήρ είναι εν εμοί; τους λόγους, τους οποίους εγώ λαλώ προς υμάς, απ' εμαυτού δεν λαλώ· αλλ' ο Πατήρ ο μένων εν εμοί αυτός εκτελεί τα έργα.» Ιωάννης 14:8-10 - Βάμβας
«Εξεύρομεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήλθε και έδωκεν εις ημάς νόησιν, διά να γνωρίζωμεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ, εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος.» Ιωάννου Α' 5:20-20 - Βάμβας
Στο ανθρώπινο μυαλό φαίνεται παράξενο πως ο Θεός μπορεί να έρθει με σάρκα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να φρονούμε κάτι περισσότερο από ότι είναι γραμμένο. Με τη σάρκα Του ο Θεός τώρα, όμως, μας συμφιλίωσε προς τον Εαυτό του, διαμέσου τού σώματος της σάρκας Του, διαμέσου τού θανάτου. Καμιά χωμάτινη ανθρώπινη σάρκα δεν θα μπορούσε να θυσιαστεί και να γίνει ευπρόσδεκτη σαν θυσία μπροστά στο Θεό. Η προσφορά ανθρώπινης σάρκας και αίματος ήταν βδέλυγμα για τον Θεό.
«ότι εμοιχεύοντο, και είναι αίμα εν ταις χερσίν αυτών, και εμοιχεύοντο μετά των ειδώλων αυτών, και ότι διεβίβαζον χάριν αυτών τα τέκνα αυτών, τα οποία εγέννησαν εις εμέ, διά του πυρός εις κατανάλωσιν. Έπραξαν έτι τούτο εις εμέ· εμίαναν τα άγιά μου εν τη αυτή ημέρα και εβεβήλωσαν τα σάββατά μου. Διότι ότε έσφαξαν τα τέκνα αυτών εις τα είδωλα αυτών, τότε εισήρχοντο την αυτήν ημέραν εις τα άγιά μου, διά να βεβηλώνωσιν αυτά· και ιδού, ούτως έπραττον εν μέσω του οίκου μου.» Ιεζεκιήλ 23:37-39 - Βάμβας
«μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημέν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών, και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί·» Εφεσίους 2:3-3 - Βάμβας
Καμιάς ανθρώπινης χοϊκής σάρκας ο θάνατος δεν μπορεί να γίνει θυσία ευπρόσδεκτη ενώπιον του Θεού. Αν οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης μπορούσαν να εκπληρώσουν κατά πάντα το θέλημα του Θεού τότε θα μπορούσε να προσφερθεί κάποιος απ’ αυτούς για την εξιλέωση του ανθρωπίνου γένους.
Αλλά ο Λόγος του Θεού μας λέγει:
«Όπως είναι γραμμένο, ότι: «Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας· δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση· δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητάει τον Θεό. Όλοι παρεξέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν· δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό· δεν υπάρχει ούτε ένας». Ρωμαίους 3:10-12 - Φίλος
Πουθενά μέσα στη Βίβλο δεν γίνεται νύξη ότι ανθρώπινο χοϊκό αίμα μπορεί να μας αποκαταστήσει ενώπιον του Θεού. Αντίθετα ο αρχιερέας εισερχόταν μια φορά τον χρόνο στα Άγια με «ξένο αίμα» όπως αναφέρεται στην προς Εβραίους επιστολή.
«Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται όλα σύμφωνα με τον νόμο, και χωρίς χύση αίματος δεν γίνεται άφεση. Ήταν, λοιπόν, ανάγκη οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζονται μ' αυτά· όμως, αυτά τα επουράνια με θυσίες ανώτερες από ό,τι αυτές.
Επειδή, ο Χριστός δεν μπήκε μέσα σε χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλά στον ίδιο τον ουρανό, για να εμφανιστεί τώρα μπροστά στον Θεό για χάρη μας· ούτε για να προσφέρει πολλές φορές τον εαυτό του, όπως ο αρχιερέας μπαίνει μέσα στα άγια κάθε χρόνο με ξένο αίμα·» Εβραίους 9:22-25 - Φίλος
Βασίλειος Ζαφείρογλου
Μαρτιος 2018
Ο Ιησούς Χριστός ο Γιός του Θεού
Ο Ιησούς Χριστός ο Γιός του Θεού
Συγγραφή: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (25/02/2018)
Στα πρώτα εδάφια του α’ κεφαλαίου των Ρωμαίων, ο Παύλος κηρύττει την γνώση του σχετικά με το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. (Ρωμαίους α:1-4). Σύμφωνα με τον Παύλο, οι Ρωμαίοι ζούσαν αυτό το ευαγγέλιο «δια πίστεως» (Ρωμαίους α:8). Η αληθινή γνώση του ευαγγελίου, όπως πιστεύει ο Παύλος, «είναι δύναμη Θεού προς σωτηρία εις πάντα τον πιστεύοντα». Μόνο με το αληθινό Ευαγγέλιο αποκαλύπτεται η δικαιοσύνη του Θεού τότε ή τώρα. Γι’ αυτό ο Παύλος επισημαίνει ότι «ο δίκαιος θα ζήσει εκ πίστεως».
Αντιθέτως, η ψευδής γνώση του Ευαγγελίου οδηγεί τον άνθρωπο να ζήσει όχι δια πίστεως, αλλά δια όψεως. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, αν και είχαν τα κλειδιά της γνώσης της βασιλείας του Θεού, κρατούσαν την αλήθεια εν αδικία. Γι’ αυτό η οργή του Θεού θα αποκαλυπτόταν εναντίον τους πολύ σύντομα.
"Γιατί δεν ντρέπομαι το ευαγγέλιο, επειδή είναι δύναμη Θεού για σωτηρία σε καθέναν που πιστεύει, στον Ιουδαίο πρώτα και επίσης στον Έλληνα. Γιατί δικαιοσύνη Θεού μέσα σ’ αυτό αποκαλύπτεται από πίστη σε πίστη καθώς είναι γραμμένο: Ο δίκαιος, όμως, θα ζήσει από την πίστη. Γιατί αποκαλύπτεται οργή Θεού από τον ουρανό πάνω σε κάθε ασέβεια και αδικία των ανθρώπων, που καταπνίγουν την αλήθεια με αδικία. Γιατί ό,τι είναι γνωστό για το Θεό είναι φανερό σ’ αυτούς. Επειδή ο Θεός τούς το φανέρωσε. Επειδή τα αόρατα χαρακτηριστικά του από την αρχή της κτίσης του κόσμου κατανοούνται και διαβλέπονται μέσω των δημιουργημάτων, όπως και η αιώνια δύναμή του και η θεία ιδιότητά του, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Γιατί, ενώ γνώρισαν το Θεό, ως Θεό δεν τον δόξασαν ή δεν τον ευχαρίστησαν, αλλά απατήθηκαν με τους μάταιους διαλογισμούς τους και σκοτείνιασε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ ισχυρίζονταν πως είναι σοφοί, έγιναν μωροί,
και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού με ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου και πτηνών και τετραπόδων και ερπετών."(Ρωμ. 1:16-23 [Μεταγλώττιση])
Προσέξτε το εδάφιο:
"Και οι όχλοι, όταν είδαν αυτό που έκανε ο Παύλος, ύψωσαν τη φωνή τους στα λυκαονικά, λέγοντας: «Οι θεοί ομοιώθηκαν με ανθρώπους και κατέβηκαν προς εμάς».
Και καλούσαν το Βαρνάβα Δία, ενώ τον Παύλο Ερμή, επειδή αυτός ήταν που ηγούνταν στο λόγο. Και ο ιερέας του ναού του Δία, που ήταν μπροστά στην πόλη, έφερε ταύρους και στεφάνια στις πύλες και μαζί με τα πλήθη ήθελε να κάνει θυσία. Όταν το άκουσαν τότε οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, ξέσχισαν τα ρούχα τους και πήδηξαν έξω στο πλήθος, κράζοντας και λέγοντας: «Άντρες, τι κάνετε αυτά; Και εμείς είμαστε ομοιοπαθείς μ’ εσάς άνθρωποι, που σας ευαγγελίζουμε από τούτα τα μάταια να επιστρέφετε στο ζωντανό Θεό, ο οποίος έκανε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτά."(Πράξ. 14:11-15 [Μεταγλώττιση])
Μετά το θαύμα οι Λυκάονες νόμισαν ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας ήταν θεοί. Αλλά ο Παύλος και ο Βαρνάβας απέρριψαν αυτόν τον ισχυρισμό γιατί όπως είπαν, ήταν της ίδιας φύσης με αυτούς, δηλαδή γήινοι. Γι’ αυτό και απέρριψαν τη λατρεία που προσφέρθηκε από τους Λυκάονες.
Οι Εβραίοι αν και είχαν δει όλα αυτά τα μεγάλα θαύματα του Ιησού, δεν είχαν την ίδια σκέψη.
Ο Ιησούς δεχόταν λατρεία από τους ανθρώπους, επειδή δεν ήταν ένας γήινος άνθρωπος όπως ο Παύλος και ο Βαρνάβας αλλά ήταν ο Θεός που κατέβηκε από τον ουρανό φανερωμένος με σάρκα. Οι Εβραίοι δεν το δέχθηκαν αυτό, γιατί έβλεπαν έναν άνθρωπο σαν κι αυτούς μπροστά τους.
Όταν ο Ναβουχοδονόσορ είδε ένα όνειρο, και θορυβήθηκε το πνεύμα του, και ο ύπνος έφυγε από αυτόν, κάλεσε τους Χαλδαίους να του εξηγήσουν το όνειρο. Ενώ καθυστερούσαν να απαντήσουν τους είπε:
"και το πράγμα που ζητάει ο βασιλιάς είναι μεγάλο, και δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να το φανερώσει μπροστά στον βασιλιά, εκτός από τους θεούς, των οποίων η κατοικία δεν είναι μαζί με σάρκα."(Δαν. 2:11 [Φίλος ])
"Αλλά, στ' αλήθεια, θα κατοικήσει ο Θεός μαζί με τον άνθρωπο επάνω στη γη; Να, ο ουρανός, και ο ουρανός των ουρανών, δεν είναι ικανοί να σε χωρέσουν· πόσο λιγότερο αυτός ο οίκος που οικοδόμησα;"(2 Χρον. 6:18 [Φίλος ])
Οι άνθρωποι στα χρόνια πριν τον Ερχομό του Ιησού Χριστού ήξεραν ότι ο Θεός δεν είχε έρθει να κατοικήσει ανάμεσά τους. Καταλάβαιναν ότι δεν είχαν αποκατασταθεί οι προϋποθέσεις για την εξιλέωση της Θείας Δικαιοσύνης.
Ο Ιησούς ήρθε να μας αποκαλύψει ποιος είναι ο Ένας και Μόνος αληθινός Θεός.
"Ξέρουμε όμως ότι ο Υιός του Θεού έχει έρθει και μας έχει δώσει διάνοια, για να γνωρίζουμε τον Αληθινό· και είμαστε μέσα στον Αληθινό, μέσα στον Υιό του τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνια. Παιδάκια, φυλάξτε τους εαυτούς σας από τα είδωλα." (1Ιωάν. 5:20-21 [Μεταγλώττιση])
Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο:
"αλλά, αν καθυστερήσω, για να ξέρεις πώς πρέπει να πολιτεύεσαι στον οίκο τού Θεού, που είναι η εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας.
Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο· ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα. "(1Τιμ. 3:15-16 [Φίλος])
Σύμφωνα με τα παραπάνω εδάφια ο Θεός μας φανερώθηκε πάνω στη γη με σάρκα. Η σάρκα Του ήταν ο Ιησούς Χριστός.
Εάν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε σαν ένας φθαρτός άνθρωπος, τότε σύμφωνα με τον Παύλο και τον Ιωάννη, αυτό είναι ειδωλολατρία.
Ο Παύλος διακήρυξε για την σάρκα του Θεού, που ήταν ο Ιησούς Χριστός:
"Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας τής σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα·"(Ρωμ. 8:3 [Φίλος ])
"ο οποίος, ενώ υπήρχε με μορφή Θεού, δε θεώρησε αρπαγμό το να είναι ίσα με το Θεό,
αλλά τον εαυτό του κένωσε, καθώς έλαβε μορφή δούλου, όταν έγινε με ομοίωμα ανθρώπων. Και αφού βρέθηκε στο σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του και έγινε υπάκουος μέχρι το θάνατο, θάνατο μάλιστα σταυρικό."(Φιλ. 2:6 [Μεταγλώττιση])
Αυτά τα εδάφια δεν σημαίνουν ότι ο Ιησούς Χριστός είχε το ίδιο φθαρτό σώμα όπως όλοι μας, αλλά ότι το Σώμα Του έμοιαζε με εκείνο του ανθρώπινου όντος.
Ο Ιησούς είναι η εικόνα του αοράτου Θεού. Ο Ιωάννης είπε γι’ Αυτόν ότι:
"Και ο Λόγος σάρκα έγινε και κατασκήνωσε ανάμεσά μας, και είδαμε με θαυμασμό τη δόξα του, δόξα όπως ενός μονογενούς από τον Πατέρα, πλήρης από χάρη και αλήθεια."(Ιωάν. 1:14 [Μεταγλώττιση])
"Εγώ είμαι ο Κύριος· αυτό είναι το όνομά μου· και δεν θα δώσω τη δόξα μου σε άλλον ούτε την αίνεσή μου στα γλυπτά."(Ησ. 42:8 [Φίλος ])
Τα παραπάνω εδάφια δείχνουν πολύ καθαρά ότι ο Θεός δεν άλλαξε τη δόξα του άφθαρτου Θεού με ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου. Ο ίδιος ό άφθαρτος Λόγος Του έγινε σάρκα.
Δυστυχώς οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Θεός τους, επειδή νόμιζαν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας φθαρτός άνθρωπος σαν κι αυτούς.
"Αλλά ο Ιησούς έλαβε το λόγο και τους είπε: «Ο Πατέρας μου ως τώρα εργάζεται· κι εγώ εργάζομαι». Γι’ αυτό, λοιπόν, ακόμη περισσότερο ζητούσαν οι Ιουδαίοι να τον σκοτώσουν, επειδή όχι μόνο κατέλυε το Σάββατο, αλλά και Πατέρα δικό του έλεγε το Θεό, ίσο κάνοντας τον εαυτό του με το Θεό."(Ιωάν. 5:17-18 [Μεταγλώττιση])
Μπορεί ένας χοϊκός άνθρωπος να σώσει ένα άλλο άνθρωπο; Μπορεί να του δώσει αιώνια ζωή;
Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να δώσει λύτρα για τον αδερφό του. Η θυσία ενός ανθρώπινου όντος ήταν βδέλυγμα για το Θεό.
"Και δεν θα αφήσεις κάποιον από το σπέρμα σου να περάσει μέσα από τη φωτιά στον Μολόχ, και δεν θα βεβηλώσεις το όνομα του Θεού σου. Εγώ είμαι ο Κύριος."(Λευϊτικό 18:21 [Φίλος ])
(Διάβασε : 2 Βασ. 17:17; 2 Βασ. 23:10)
"Και στους γιους Ισραήλ θα πεις: Όποιος από τους γιους Ισραήλ ή από τους ξένους, που παροικούν στον Ισραήλ, δώσει από το σπέρμα του στον Μολόχ, θα θανατωθεί, οπωσδήποτε· ο λαός τού τόπου θα τον λιθοβολήσει με πέτρες."(Λευϊτικό 20:2 [Φίλος ])
"πρόσεχε τον εαυτό σου, μήπως παγιδευτείς και τους ακολουθήσεις, αφού εξολοθρευτούν από μπροστά σου· και μήπως εξετάσεις για τους θεούς τους, λέγοντας: Πώς λάτρευαν αυτά τα έθνη τους θεούς τους; Έτσι θα κάνω κι εγώ.
Δεν θα κάνεις έτσι στον Κύριο τον Θεό σου· επειδή, κάθε βδέλυγμα που ο Κύριος μισεί, έκαναν εκείνοι στους θεούς τους· επειδή, και τους γιους τους και τις θυγατέρες τους καίνε μέσα σε φωτιά στους θεούς τους."(Δευτ. 12:30-31 [Φίλος ])
"Δεν θα βρεθεί σε σένα κανένας, που να διαπερνάει τον γιο του ή τη θυγατέρα του μέσα από τη φωτιά ή που να ασκεί μαντεία ή να είναι προγνώστης των καιρών ή οιωνοσκόπος ή μάγος"(Δευτ. 18:10 [Φίλος ])
"κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό ούτε να δώσει στον Θεό λύτρο γι' αυτόν· μια και, είναι πολύτιμη η απολύτρωση της ψυχής τους, και ανεύρετη για πάντα,
ώστε να ζει αιώνια, για να μη δει φθορά."(Ψαλ. 49:7-9 [Φίλος ])
Η σάρκα του Ιησού Χριστού ήταν η αποδεκτή πνευματική θυσία για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Αμνός του Θεού.
"αφού ξέρετε ότι δε λυτρωθήκατε με φθαρτά λύτρα, με άργυρο ή με χρυσάφι, από το μάταιο πατροπαράδοτο τρόπο της ζωής σας, αλλά με το τίμιο αίμα του Χριστού, σαν αμνού άμωμου και άσπιλου. Ο οποίος είχε αφενός προγνωριστεί πριν από τη δημιουργία του κόσμου, αφετέρου φανερώθηκε κατά το τέλος των χρόνων για σας,"(1Πέτ. 1:18-20 [Μεταγλώττιση])
Αυτό το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού, που είναι το αίμα του Θεού, δεν μπορεί να είναι από το χώμα της γης ή στον Ιησού Χριστό το ανθρώπινο αίμα να αναμιγνύεται με το θείο.
"Προσέχετε τους εαυτούς σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Θεού, την οποία απόχτησε με το αίμα το δικό Tου."(Πράξ. 20:28 [Μεταγλώττιση])
Ο Θεός έδωσε μια πολύ σημαντική εντολή:
"Θα τηρείτε τα δικαιώματά μου· δεν θα κάνεις τα κτήνη σου να βατεύονται με ετεροειδή· στον αγρό σου δεν θα σπείρεις ετεροειδή σπέρματα· ούτε θα βάλεις επάνω σου σύμμικτο ένδυμα από ετεροειδή κλωστή."(Λευϊτικό 19:19 [Φίλος ])
Ο Ιησούς είναι ο Αγρός του Θεού. Ο Ιησούς είναι ο Νέος Ισραήλ. Ο Ιησούς είναι η Νέα Άμπελος του Θεού. Ο Ιησούς είναι ο Ναός του Θεού. Αυτός ο Ναός δεν έγινε από ουράνια και γήινα υλικά μαζί αλλά μόνο με ουράνια. Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να έχει δύο φύσεις (χωμάτινη και ουράνια) στο σώμα Του. Το σπέρμα του Θεού είναι πνευματικό και είναι βδέλυγμα να το αναμιγνύουμε με το χωμάτινο σπέρμα της Μαρίας. Η Μαρία ήταν το σκεύος του Θεού όπου ο Θεός γέννησε το Γιό Του.
"Είπε τότε η Μαριάμ προς τον άγγελο: «Πώς θα γίνει αυτό, αφού δε γνωρίζω άντρα;»
Και αποκρίθηκε ο άγγελος και της είπε: «Πνεύμα Άγιο θα έρθει πάνω σου και δύναμη Υψίστου θα σε επισκιάσει· γι’ αυτό και το άγιο που θα γεννηθεί θα κληθεί Υιός Θεού …»"(Λουκ. 1:34-35 [Μεταγλώττιση])
Πολλές μεταφράσεις άλλαξαν την σημασία των κυριοτέρων χειρογράφων του κριτικού κειμένου, αφού χρησιμοποίησαν ως βάση τους το TEXTUS RECEPTUS, προσθέτοντας την φράση «εκ σου». (Βάμβας κ.ά.)
"Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού."(Λουκ. 1:35 [Βάμβας])
Ο Ματθαίος αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα (Πατέρας) σαν τον γεννήτορα του Ιησού Χριστού.
"Ενώ λοιπόν σκεφτόταν αυτά, ιδού, άγγελος ΚΥΡΙΟΥ φάνηκε σ’ αυτόν στο όνειρό του, λέγοντας: «Ιωσήφ, γιε του Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαρία τη γυναίκα σου. Γιατί αυτό που μέσα της γεννήθηκε είναι από Πνεύμα Άγιο. Και θα γεννήσει γιο, και θα καλέσεις το όνομά του Ιησού, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους»."(Ματθ. 1:20-21 [Μεταγλώττιση])
Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού ήταν λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου
"Σ’ εσάς λοιπόν που πιστεύετε δίνεται η τιμή, αλλά σ’ εκείνους που απιστούν, ο λίθος που αποδοκίμασαν οι οικοδόμοι, αυτός έγινε ακρογωνιαίος λίθος και λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου. Αυτοί σκοντάφτουν, επειδή απειθούν στο λόγο· σ’ αυτό και διορίστηκαν."(1Πέτ. 2:7-8 [Μεταγλώττιση])
Πολλοί άνθρωποι ακολούθησαν το κήρυγμα του Ιησού πολύ σύντομα, και πολλοί από αυτούς έγιναν μαθητές Του. Οι Ιουδαίοι νόμιζαν ότι ο Ιησούς ήταν ο γιός του Ιωσήφ και της Μαριάμ, με άλλα λόγια απόγονος φθαρτών ανθρώπων. Επίσης πολλοί από τους μαθητές Του, αν και ο Ιησούς τους είπε ότι ήταν ο Άρτος της Ζωής που κατέβηκε από τον ουρανό, (Ιωάν. ς/6:48-51) τον άφησαν και ακολούθησαν τις σαρκικές τους σκέψεις. Ο λόγος που τους έκανε να φύγουν μακριά από τον Ιησού ήταν τα λόγια του Ιησού όταν τους είπε ότι έπρεπε να φάνε τη σάρκα Του και να πιούν το αίμα Του. (Ιωάννης ς/6:52-56,60-61,64-65,66-71)
Το φοβερό θέαμα που ανέβηκε στο νου τους ήταν ότι θα έπρεπε να φάνε το χωμάτινο σώμα και αίμα του Κυρίου τους, του γιου του Ιωσήφ και της Μαριάμ. Έτσι απέρριψαν αμέσως αυτού του είδους την προσφορά.
Οι Ιουδαίοι γνώριζαν ότι ο Χριστός μένει στον αιώνα,
"Τότε του αποκρίθηκε το πλήθος: «Εμείς ακούσαμε από το νόμο ότι ο Χριστός μένει στον αιώνα. Τότε, πώς εσύ λες ότι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου; Ποιος είναι αυτός ο Υιός του ανθρώπου;»"(Ιωάν. 12:34 [Μεταγλώττιση])
"Εκείνος, επειδή μένει στον αιώνα, έχει αμεταβίβαστη την ιεροσύνη."(Εβρ. 7:24 [Μεταγλώττιση])
(Διαβάστε επίσης : 2 Σαμουήλ 7:16, 1 Χρονικών 22:10, Ψαλμοί 45:6, Ψαλμοί 89:36, Ψαλμοί 110:4, Ησαΐας 9:6, Ιερεμίας 23:6, Ιεζεκιήλ 37:26; Δανιήλ 2:44, Δανιήλ 7:14, Δανιήλ 7:27, Μιχαίας 4:7, Εβραίους 1:8;)
Έτσι ήταν αδύνατον γι’ αυτούς να καταλάβουν πώς μπορούσαν να φάνε τη σάρκα Του και να πιουν το αίμα Του και ακόμα να μένει στον αιώνα.
Σε πολλές περιπτώσεις ο Ιησούς Χριστός εξηγούσε τη διαφορά της δικής τους προέλευσης και της δικής Του. Εάν μπορούσαν να αναγνωρίσουν την προέλευση του Ιησού Χριστού τότε θα μπορούσαν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν ο Υιός του Ανθρώπου να υψωθεί και παρ’ όλα αυτά να μένει στον αιώνα.
"Επίσης τους έλεγε: «Εσείς είστε από τα κάτω, εγώ είμαι από τα πάνω. Εσείς είστε από τούτο τον κόσμο, εγώ δεν είμαι από τούτο τον κόσμο.
Σας είπα, λοιπόν, ότι θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας. Γιατί, αν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας»."(Ιωάν. 8:23-24 [Μεταγλώττιση])
"Ο Ιησούς, λοιπόν, τους είπε: «Όταν υψώσετε τον Υιό του ανθρώπου, τότε θα γνωρίσετε ότι Εγώ Είμαι, και ότι από τον εαυτό μου δεν κάνω τίποτα, αλλά καθώς με δίδαξε ο Πατέρας, αυτά λέω."(Ιωάν. 8:28 [Μεταγλώττιση])
"Κι εγώ, όταν υψωθώ από τη γη, όλους θα ελκύσω προς τον εαυτό μου».
Αυτό λοιπόν το έλεγε, δίνοντας σημάδι με ποιο θάνατο έμελλε να πεθάνει."(Ιωάν. 12:32-33 [Μεταγλώττιση])
"Αποκρίθηκε ο Ιησούς και τους είπε: «Γκρεμίστε το ναό τούτο και μέσα σε τρεις ημέρες θα τον εγείρω». Είπαν λοιπόν οι Ιουδαίοι: «Σε σαράντα έξι χρόνια οικοδομήθηκε ο ναός αυτός, κι εσύ θα τον εγείρεις μέσα σε τρεις ημέρες;»
Εκείνος όμως έλεγε για το ναό του σώματός του. Όταν λοιπόν εγέρθηκε από τους νεκρούς, θυμήθηκαν οι μαθητές του ότι αυτό έλεγε, και πίστεψαν στη Γραφή και στο λόγο που είπε ο Ιησούς."(Ιωάν. 2:19-22 [Μεταγλώττιση])
Ο Ιησούς είπε: «χαλάσατε τούτον τον ναό, και σε τρεις ημέρες θα τον εγείρω».
Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Ιησούς θα ανάσταινε το σώμα Του.
Η Γραφή σε πολλά εδάφια δηλώνει ότι ο Πατέρας ανέστησε το σώμα του Γιου Του.
Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς σαν Πνεύμα είναι ο Πατέρας και σαν σάρκα είναι ο Γιος.
(Διαβάστε Εφεσίους α:16-23, Ρωμαίους η:10-11, Β΄ Κορινθίους ιγ:4)
Ο Πατέρας (o Θεός-Το Πνεύμα) και ο Γιός (o Άνθρωπος-η σάρκα) είναι Ένας στο Ένα και Μοναδικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού
"Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα."(Ιωάν. 10:30 [Μεταγλώττιση])
Το Πνεύμα (ο Θεός) δεν μπορεί να πεθάνει αλλά η σάρκα του ανθρώπου Ιησού Χριστού αν και άφθαρτη έγινε υπήκοος θανάτου, για να ελευθερώσει την ανθρωπότητα από την εξουσία της φθοράς του θανάτου.
Γνωρίζουμε ότι το Πνεύμα που είναι ο Πατέρας δεν μπορεί να πεθάνει. Ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο ότι:
"καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου*"(Ιωάν. 3:13 [WH])
Πολλές ελληνικές αλλά και ξένες μεταφράσεις έχουν χρησιμοποιήσει σαν βασικό χειρόγραφο το TEXTUS RECEPTUS του Έρασμους, όπου έχει γίνει προσθήκη της φράσης «ο ων εν τω ουρανώ». Αυτή η φράση δεν υπάρχει στα κυριότερα χειρόγραφα p66, p75, ', B, L, Wsupp και άλλα.(THE GREEK NEW TESTAMENT, Kurt Aland, Matthew Black κ.α. 3th Edition, UNITED BIBLE SOCIETIES)
Ένα ερώτημα εγείρεται από αυτά τα λόγια του Ιησού. Ποιος ήταν στον ουρανό;
Υπάρχει μόνο ένας Θεός στον ουρανό.
"Έτσι λέει ο Κύριος, ο Βασιλιάς τού Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του, ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός από μένα Θεός δεν υπάρχει."(Ησ. 44:6 [Φίλος ])
"Άκουσέ με, Ιακώβ, και Ισραήλ, τον οποίο εγώ κάλεσα· εγώ είμαι ο ίδιος· εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος."(Ησ. 48:12 [Φίλος ])
Ο Θεός σαν Πνεύμα δεν μπορούσε να κατέβει και να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι’ αυτό ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας. Αυτή η σάρκα που κατέβηκε από τον ουρανό είναι ο Ιησούς.
Η σάρκα του Ιησού ήταν η εικόνα και η μορφή του Θεού. Γι’ αυτό αυτή η σάρκα δεν μπορούσε ποτέ να είναι από το χώμα της γης.
"Εσείς είστε μάρτυρές μου, λέει ο Κύριος, και ο δούλος μου, που έκλεξα, για να μάθετε και να πιστέψετε σε μένα, και να εννοήσετε ότι εγώ ο ίδιος είμαι· πριν από μένα άλλος Θεός δεν υπήρξε ούτε ύστερα από μένα θα υπάρχει. Εγώ, εγώ είμαι ο Κύριος· και εκτός από μένα άλλος σωτήρας δεν υπάρχει."(Ησ. 43:10-11 [Φίλος ])
"γενεσθε μοι μαρτυρες καγω μαρτυς λεγει κυριος ο θεος και ο παις ον εξελεξαμην ινα γνωτε και πιστευσητε και συνητε οτι εγω ειμι εμπροσθεν μου ουκ εγενετο αλλος θεος και μετ εμε ουκ εσται εγω ο θεος και ουκ εστιν παρεξ εμου σωζων ανηγγειλα και εσωσα ωνειδισα και ουκ ην εν υμιν αλλοτριος υμεις εμοι μαρτυρες καγω μαρτυς λεγει κυριος ο θεος ετι απ αρχης και ουκ εστιν ο εκ των χειρων μου εξαιρουμενος ποιησω και τις αποστρεψει αυτο."(Ησ. 43:10-13 [LXX])
Τι γίνεται με «το σπέρμα της γυναικός»;
"και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της· αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του."(Γέν. 3:15 [Φίλος ])
Πολλοί Χριστιανοί χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να αποδείξουν ότι ο Ιησούς ήταν ένας γήινος απόγονος της Εύας και κατ’ επέκταση της Μαρίας.
Το παραπάνω εδάφιο λέει ότι «και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της »
Μπορούμε να πάρουμε αυτό το χωρίο κυριολεκτικά ή έχει ένα πνευματικό νόημα;
Εγείρεται μια ερώτησε από αυτή τη φράση. Υπήρχε έχθρα ανάμεσα στο φίδι και την Εύα;
Το συγκεκριμένο εδάφιο μιλάει για μια έχθρα ανάμεσα στο φίδι και τη γυναίκα. Όλοι γνωρίζουν ότι το φίδι συμβολίζει τον διάβολο ο οποίος δεν έχει έχθρα μόνο με τη γυναίκα αλλά με ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Έτσι εδώ «η γυναίκα» είναι επίσης ένα πνευματικό σύμβολο εκείνων που κάνουν το θέλημα του Θεού.
Όσο για την έχθρα ανάμεσα στο σπέρμα του φιδιού/διαβόλου και στο σπέρμα της γυναίκας πώς μπορούμε να πούμε ότι ο διάβολος έχει σπέρμα; Ή ακόμα περισσότερο πως μπορούμε ότι η γυναίκα θα μπορούσε να έχει σπέρμα;
Γνωρίζουμε από το Λόγο του Θεού ότι τα ουράνια πνευματικά όντα, οι άγγελοι, καλοί ή κακοί, δεν μπορούν να γεννήσουν τέκνα.
"Και είπε σ’ αυτούς ο Ιησούς: «Οι γιοι του αιώνα τούτου νυμφεύονται και παντρεύονται,
αλλά εκείνοι που θα καταξιωθούν να επιτύχουν [να ζήσουν] σ’ εκείνον τον αιώνα και στην ανάσταση που [είναι] από [τους] νεκρούς ούτε νυμφεύονται ούτε παντρεύονται.
Γιατί ούτε να πεθάνουν πια δύνανται, επειδή είναι ίσοι με αγγέλους και είναι γιοι [του] Θεού, αφού είναι γιοι της ανάστασης."(Λουκ. 20:34 [Μεταγλώττιση])
Ο διάβολος ήταν ένας κακός άγγελος, ένα πνευματικό όν. Είναι αδύνατο να έχει κυριολεκτικό σπέρμα.
Όταν συγκρίνουμε πράγματα, η σύγκριση πρέπει να γίνεται σε όμοια πράγματα.
Το σπέρμα του όφεως (διάβολος) είναι τα κακά πνευματικά παιδιά που είναι πάντοτε σε πόλεμο με τα παιδιά του Θεού.
"Εσείς είστε από τον πατέρα [σας], το Διάβολο, και τις επιθυμίες του πατέρα σας θέλετε να κάνετε. Εκείνος ήταν ανθρωποκτόνος από [την] αρχή και δεν έχει σταθεί στην αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει αλήθεια μέσα του. Όταν λαλεί το ψεύδος, από τα δικά [του] λαλεί, γιατί είναι ψεύτης και ο πατέρας του [ψεύδους]." (Ιωάν. 8:44 [Μεταγλώττιση])
"Εκείνος αποκρίθηκε και είπε: «Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο είναι ο Υιός του ανθρώπου, και ο αγρός είναι ο κόσμος, και ο καλός σπόρος, αυτοί είναι οι γιοι της βασιλείας. Ενώ τα ζιζάνια είναι οι γιοι του Πονηρού, και ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο Διάβολος, και ο θερισμός είναι [η] συντέλεια [του] αιώνα και οι θεριστές είναι άγγελοι."(Ματθ. 13:37-39 [Μεταγλώττιση])
"και είπε: «Ω, πλήρη από κάθε δόλο και από κάθε ραδιουργία, γιε διαβόλου, εχθρέ κάθε δικαιοσύνης, δε θα πάψεις να διαστρέφεις τις οδούς του ΚΥΡΙΟΥ τις ευθείες;"(Πράξ. 13:10 [Μεταγλώττιση])
"Και επειδή είδε πολλούς από τους Φαρισαίους και [τους] Σαδδουκαίους να έρχονται για το βάφτισμά του, τους είπε: «Γεννήματα εχιδνών, ποιος σας υπέδειξε, για να ξεφύγετε από τη μελλοντική οργή; Κάντε λοιπόν καρπό άξιο της μετάνοιας και μη νομίσετε [ότι μπορείτε] να λέτε μέσα σας: “Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ”. Γιατί σας λέω ότι δύναται ο Θεός από τους λίθους τούτους να εγείρει τέκνα στον Αβραάμ."(Ματθ. 3:7-9 [Μεταγλώττιση])
"Γεννήματα εχιδνών, πώς δύναστε να μιλάτε καλά, ενώ είστε κακοί; Γιατί το στόμα μιλά από το περίσσευμα της καρδιάς. Ο αγαθός άνθρωπος βγάζει αγαθά από τον αγαθό θησαυρό [του], και ο κακός άνθρωπος βγάζει κακά από τον κακό θησαυρό [του]."(Ματθ. 12:34 [Μεταγλώττιση])
"Ώστε μαρτυρείτε για [τους] εαυτούς σας ότι είστε γιοι εκείνων που φόνευσαν τους προφήτες.
Και εσείς συμπληρώστε το μέτρο [της ανομίας ]των πατέρων σας.
Φίδια, γεννήματα εχιδνών, πώς θα αποφύγετε την κρίση της γέεννας;"(Ματθ. 23:31-33 [Μεταγλώττιση])
"Εκείνος που κάνει την αμαρτία είναι από το Διάβολο, γιατί από [την] αρχή ο Διάβολος αμαρτάνει. Γι’ αυτό φανερώθηκε ο Υιός του Θεού, για να διαλύσει τα έργα του διαβόλου.
Καθένας που είναι γεννημένος από το Θεό δεν κάνει αμαρτία, γιατί σπέρμα Του μέσα σ’ αυτόν μένει· και δε δύναται να αμαρτάνει, γιατί από το Θεό έχει γεννηθεί.»(1Ιωάν. 3:8-9 [Μεταγλώττιση])
Όλα τα παραπάνω εδάφια έχουν να κάνουν με «τον όφι» και το «σπέρμα του
«Το σπέρμα της γυναικός».
Όπως «ο όφις» είναι ο Διάβολος, ο πατέρας των κακών ανθρώπων, με τον ίδιο τρόπο «η γυναίκα» που γεννάει τέκνα για τον Θεό είναι η Άνω Ιερουσαλήμ. Η Άνω Ιερουσαλήμ ταυτιζόταν με το Λόγο του Θεού και όσους άκουγαν και έπρατταν το Λόγο του Θεού.
"Αφετέρου η άνω Ιερουσαλήμ είναι ελεύθερη, που είναι μητέρα μας."(Γαλ. 4:26 [Μεταγλώττιση])
"βουληθεὶς ἀπεκύησεν ἡμᾶς λόγῳ ἀληθείας, εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς ἀπαρχήν τινα τῶν αὐτοῦ κτισμάτων."(Ιακ. 1:18 [SBLGNT])
"ἀναγεγεννημένοι οὐκ ἐκ σπορᾶς φθαρτῆς ἀλλὰ ἀφθάρτου, διὰ λόγου ζῶντος θεοῦ καὶ μένοντος·
διότι πᾶσα σὰρξ ὡς χόρτος, καὶ πᾶσα δόξα αὐτῆς ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος, καὶ τὸ ἄνθος ἐξέπεσεν·
τὸ δὲ ῥῆμα κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα. τοῦτο δέ ἐστιν τὸ ῥῆμα τὸ εὐαγγελισθὲν εἰς ὑμᾶς."(1Πέτ. 1:23-25 [SBLGNT])
"Και έψαλλαν σαν μια καινούργια ωδή μπροστά στον θρόνο, και μπροστά στα τέσσερα ζώα και τους πρεσβύτερους· και κανένας δεν μπορούσε να μάθει την ωδή, παρά μονάχα οι 144.000, που [ήσαν] αγορασμένοι από τη γη. Αυτοί είναι εκείνοι που δεν μολύνθηκαν με γυναίκες· επειδή, είναι παρθένοι· αυτοί είναι που ακολουθούν το Αρνίο όπου [και] αν πάει, αυτοί αγοράστηκαν από τους ανθρώπους, ως απαρχή στον Θεό και στο Αρνίο. Και στο στόμα τους δεν βρέθηκε δόλος· επειδή, είναι χωρίς ψεγάδι μπροστά στον θρόνο τού Θεού."(Αποκ. 14:3-5[Φίλος])
"Κι εκείνος, αποκρινόμενος σ' αυτόν που του το είπε, απάντησε: Ποια είναι η μητέρα μου και ποιοι είναι οι αδελφοί μου; Κι απλώνοντας το χέρι του προς τους μαθητές του, είπε: Δέστε! η μητέρα μου και οι αδελφοί μου· επειδή, όποιος κάνει το θέλημα του Πατέρα μου, που [είναι] στους ουρανούς, αυτός είναι σε μένα αδελφός και αδελφή και μητέρα."(Ματθ. 12:48-50 [Φίλος])
Στη διάρκεια των αιώνων «τα τέκνα της σαρκός» που ήταν και είναι τα τέκνα του κακού μάχονταν «τα τέκνα της υπόσχεσης του Θεού»
"Αλλά αφενός ο [γιος] από τη δούλη έχει γεννηθεί κατά σάρκα, αφετέρου ο [γιος] από την ελεύθερη μέσω υπόσχεσης."(Γαλ. 4:23 [Μεταγλώττιση])
Σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα η Μαριάμ συνέλαβε στην μήτρα της τον πρώτο πνευματικό Άνθρωπο του οποίου η σάρκα και το αίμα ήταν «εξ ουρανού».
Οι γυναίκες δεν μπορούν να παρέχουν σπέρμα σύμφωνα με τις Γραφές, αλλά συλλαμβάνουν σπέρμα από τους συζύγους τους.
"Και την επαύριο η μεγαλύτερη είπε στη νεότερη: Δες, εγώ κοιμήθηκα χθες τη νύχτα με τον πατέρα μας· ας τον ποτίσουμε κρασί και τούτη τη νύχτα, και μπαίνοντας μέσα εσύ, κοιμήσου μαζί του, και ας αναστήσουμε σπέρμα από τον πατέρα μας."(Γέν. 19:34 [Φίλος ])
"Μίλησε στους γιους Ισραήλ, λέγοντας: Αν μια γυναίκα συλλάβει και γεννήσει αρσενικό, τότε θα είναι ακάθαρτη επτά ημέρες· και στις ημέρες τού χωρισμού για τα γυναικεία της, θα είναι ακάθαρτη."(Λευϊτ. 12:2 [Φίλος ])
"Και ευχήθηκε μια ευχή, λέγοντας: Κύριε των δυνάμεων, αν πραγματικά επιβλέψεις στην ταπείνωση της δούλης σου, και με θυμηθείς, και δεν ξεχάσεις τη δούλη σου, αλλά δώσεις στη δούλη σου ένα αρσενικό παιδί, τότε θα το δώσω στον Κύριο για όλες τις ημέρες τής ζωής του, και ξυράφι δεν θα περάσει από το κεφάλι του.(1Σαμ. 1:11 [Φίλος ])
Αξίζει να προσέξουμε πως διατυπώθηκε η προσευχή της Άννας της μητέρας του Σαμουήλ στην μετάφραση των Ο’ (LXX).
"και ηυξατο ευχην κυριω λεγουσα αδωναι κυριε ελωαι σαβαωθ εαν επιβλεπων επιβλεψης επι την ταπεινωσιν της δουλης σου και μνησθης μου και δως τη δουλη σου σπερμα ανδρων και δωσω αυτον ενωπιον σου δοτον εως ημερας θανατου αυτου και οινον και μεθυσμα ου πιεται και σιδηρος ουκ αναβησεται επι την κεφαλην αυτου" (1Σαμ. 1:11 [LXX])
"Και ο Ηλεί ευλόγησε τον Ελκανά και τη γυναίκα του, λέγοντας: Ο Κύριος να αποδώσει σε σένα σπέρμα απ' αυτή τη γυναίκα, αντί για το δάνειο που δάνεισε στον Κύριο! Και αναχώρησαν στον τόπο τους."(1Σαμ. 2:20 [Φίλος ])
"Δάσκαλε, ο Μωυσής έγραψε σε μας, ότι αν ο αδελφός κάποιου πεθάνει, και αφήσει γυναίκα, και δεν αφήσει παιδιά, ο αδελφός του να πάρει τη γυναίκα του, και να αναστήσει σπέρμα στον αδελφό του.
Ήσαν, λοιπόν, επτά αδελφοί· και ο πρώτος πήρε γυναίκα, και πεθαίνοντας δεν άφησε σπέρμα·
και την πήρε ο δεύτερος, και πέθανε, και ούτε αυτός άφησε σπέρμα· και ο τρίτος το ίδιο.
Και αυτή [την] πήραν [και] οι επτά, και δεν άφησαν σπέρμα· τελευταία από όλους πέθανε και η γυναίκα."(Μάρκ. 12:19 -22[Φίλος ])
"Με πίστη και η ίδια η Σάρρα πήρε δύναμη στο να συλλάβει σπέρμα, και παρά τον καιρό τής ηλικίας γέννησε, επειδή στοχάστηκε πιστόν εκείνον που υποσχέθηκε."(Εβρ. 11:11 [Φίλος ])
Από τα παραπάνω εδάφια είναι προφανές ότι η γυναίκα δεν μπορεί να παράγει «σπέρμα» αλλά είναι το σκεύος μέσω του οποίου ανίσταται το «σπέρμα» του ανδρός. Επομένως όταν η γραφή λέει «το σπέρμα της γυναικός» αναφέρεται στον υπεσχημένο «Υιό του Ανθρώπου» χωρίς την ανάμειξη ανδρός.
Εν τούτοις όταν διαβάζουμε τις Άγιες Γραφές φαίνεται από τη γενεαλογία ότι ο πατέρας του Ιησούς Χριστού ήταν ο βασιλιάς Δαβίδ.
"Αφού συμπληρωθούν οι ημέρες σου, και κοιμηθείς μαζί με τους πατέρες σου, θα σηκώσω ύστερα από σένα το σπέρμα σου, που θα βγει από τα σπλάχνα σου, και θα στερεώσω τη βασιλεία του."(2Σαμ. 7:12 [Φίλος ])
"και εσται εαν πληρωθωσιν αι ημεραι σου και κοιμηθηση μετα των πατερων σου και αναστησω το σπερμα σου μετα σε ος εσται εκ της κοιλιας σου και ετοιμασω την βασιλειαν" (2Σαμ. 7:12 [LXX])
"Αυτός μεγαλύνει τις σωτηρίες τού βασιλιά του· και κάνει έλεος στον χρισμένο του, στον Δαβίδ και στο σπέρμα του, μέχρι τον αιώνα."(2Σαμ. 22:51 [Φίλος ])
"και τα αίματά τους θα επιστρέψουν ενάντια στο κεφάλι τού Ιωάβ, και ενάντια στο κεφάλι τού σπέρματός του στον αιώνα· επάνω, όμως, στον Δαβίδ, και επάνω στο σπέρμα του, κι επάνω στην οικογένειά του, κι επάνω στον θρόνο του, θα είναι ειρήνη από τον Κύριο μέχρι τον αιώνα."(1Βασ. 2:33 [Φίλος ])
"Και αφού συμπληρωθούν οι ημέρες σου, για να πας μαζί με τους πατέρες σου, θα σηκώσω μετά από σένα το σπέρμα σου, που θα είναι από τους γιους σου, και θα στερεώσω τη βασιλεία του."(1Χρ. 17:11 [Φίλος ])
Ο Θεός ενήργησε με τη δύναμή Του ώστε η Σάρα και η Ελισάβετ που ήταν στείρες να έχουν παιδιά από τους συζύγους τους. Ο ίδιος Θεός ενήργησε θαυμαστά πάνω στη Μαριάμ για να «αναστήσει» τον δεύτερο Αδάμ, τον νέο Άνθρωπο, χωρίς την ενεργή συμμετοχή εκ μέρους της. Η Μαριάμ ήταν ένα εκλεκτό σκεύος του Θεού, που έφερε τον Γιο του Θεού πάνω στη γη.
Το έθνος του Ισραήλ και η Μαριάμ ήταν η ξηρά γη από την οποία ο Θεός έφερε τον Γιο Του.
"Επειδή, ανέβηκε μπροστά του σαν τρυφερό φυτό, και σαν ρίζα από ξερή γη· δεν έχει είδος ούτε κάλλος· και τον είδαμε, και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να τον επιθυμούμε."(Ησ. 53:2 [Φίλος ])
"Επειδή, ευχόμουν εγώ ο ίδιος να είμαι ανάθεμα από τον Χριστό χάρη των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα· που είναι Ισραηλίτες, των οποίων [είναι] η υιοθεσία, και η δόξα, και οι διαθήκες, και η νομοθεσία, και η λατρεία, και οι υποσχέσεις· των οποίων [είναι] οι πατέρες, και από τους οποίους [γεννήθηκε] ο Χριστός, όσον αφορά τη σάρκα, αυτός που είναι επάνω σε όλους ευλογητός Θεός στους αιώνες. Αμήν."(Ρωμ. 9:3 [Φίλος ])
Αξίζει να σκεφτούμε εδώ ότι σε καμιά περίπτωση δεν υπήρχε ανάμειξη Ισραηλίτη ανδρός στη γέννηση του Ιησού. Παρόλα αυτά ο Ιησούς ήρθε μέσα από την γενεαλογία των πατέρων όσον αφορά την υπόσχεση του Θεού.
Θα επαναλάβουμε για άλλη μια φορά ότι σύμφωνα με το Λόγο του Θεού αλλά και τη χρήση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ο άνδρας «γεννάει» και η γυναίκα «τίκτει».
"και επεσεν αβρααμ επι προσωπον και εγελασεν και ειπεν εν τη διανοια αυτου λεγων ει τω εκατονταετει γενησεται και ει σαρρα ενενηκοντα ετων ουσα τεξεται."(Γέν. 17:17 [LXX])
"δια τουτο δωσει κυριος αυτος υμιν σημειον ιδου η παρθενος εν γαστρι εξει και τεξεται υιον και καλεσεις το ονομα αυτου εμμανουηλ."(Ησ. 7:14 [LXX])
"(5:2) δια τουτο δωσει αυτους εως καιρου τικτουσης τεξεται και οι επιλοιποι των αδελφων αυτων επιστρεψουσιν επι τους υιους ισραηλ"(Μιχ. 5:3 [LXX])
"Και ιδού, θα συλλάβεις στην κοιλιά και θα γεννήσεις γιο και θα καλέσεις το όνομά του Ιησού."(Λουκ. 1:31 [Μεταγλώττιση])
"Και η Μαριάμ είπε στον άγγελο: Πώς θα είναι αυτό, επειδή δεν γνωρίζω άνδρα;"(Λουκ. 1:34 [Φίλος ])
Ο Θεός είχε και έχει τη δύναμη να κάνει μεγάλα θαύματα όπως είπε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής:
"Κάντε, λοιπόν, καρπούς άξιους της μετάνοιας, και μη αρχίσετε να λέτε αναμεταξύ σας: Έχουμε πατέρα τον Αβραάμ· επειδή, σας λέω ότι ο Θεός μπορεί απ' αυτές τις πέτρες να σηκώσει παιδιά στον Αβραάμ."(Λουκ. 3:8 [Φίλος ])
Ο Ιησούς Χριστός, ο Γιός του Δαβίδ
"Επειδή, όσους προγνώρισε, [αυτούς] και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του, για να είναι αυτός πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς·"(Ρωμ. 8:29 [Φίλος ])
"Δεν είπε η γραφή ότι, από το σπέρμα τού Δαβίδ, και από την κωμόπολη Βηθλεέμ, όπου ήταν ο Δαβίδ, έρχεται ο Χριστός;"(Ιωάν. 7:42 [Φίλος ])
[Και όταν ο Θεός τον καθαίρεσε, σήκωσε σ' αυτούς βασιλιά τον Δαβίδ, για τον οποίο και είπε, δίνοντας τη μαρτυρία: «Βρήκα τον Δαβίδ, τον γιο τού Ιεσσαί, άνδρα σύμφωνα με την καρδιά μου, που θα κάνει όλα τα θελήματά μου».](Πράξ. 13:22 [Φίλος ])
"Γιατί, λοιπόν, [δόθηκε] ο νόμος; Προστέθηκε εξαιτίας των παραβάσεων, μέχρις ότου έρθει το σπέρμα, προς το οποίο είχε γίνει η υπόσχεση, που διατάχθηκε από αγγέλους διαμέσου ενός μεσίτη."(Γαλ. 3:19 [Φίλος ])
"Από το σπέρμα του, ο Θεός, σύμφωνα με την επαγγελία, σήκωσε στον Ισραήλ σωτήρα, τον Ιησού."(Πράξ. 13:23 [Φίλος ])
"επειδή, αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου τού λόγου τού ζωντανού Θεού και ο οποίος μένει στον αιώνα.
Επειδή, «κάθε σάρκα [είναι] σαν χορτάρι και κάθε δόξα ανθρώπου σαν άνθος τού χορταριού· ξεράθηκε το χορτάρι, και το άνθος του ξέπεσε·
ο λόγος, όμως, του Κυρίου μένει στον αιώνα». Κι αυτός είναι ο λόγος, που ευαγγελίστηκε σε σας."(1Πέτ. 1:23 [Φίλος ])
"Καθένας που έχει γεννηθεί από τον Θεό, δεν πράττει αμαρτία, για τον λόγο ότι δικό του σπέρμα μένει μέσα σ' αυτόν, και δεν μπορεί να αμαρτάνει, επειδή γεννήθηκε από τον Θεό."(1Ιωάν. 3:9 [Φίλος ])
"Και αυτοί που ζουν με [τη] σάρκα δε δύνανται να αρέσουν στο Θεό.
Εσείς όμως δε ζείτε με [τη] σάρκα αλλά με [το] Πνεύμα, αν βέβαια Πνεύμα Θεού κατοικεί μέσα σας. Αλλά αν κάποιος δεν έχει Πνεύμα Χριστού, αυτός δεν είναι δικός του."(Ρωμ. 8:8 [Μεταγλώττιση])
"Αν λοιπόν εσείς [είστε του] Χριστού, άρα είστε σπέρμα του Αβραάμ, κληρονόμοι σύμφωνα με [την] υπόσχεση."(Γαλ. 3:29 [Μεταγλώττιση])
Ήταν ο Ιησούς ο γιός του Δαβίδ; Ήταν απόγονός του;
Σύμφωνα με τις γραφές, ο Ιησούς θα ήταν «ο γιός του Δαβίδ». Οι Εβραίοι τον περίμεναν σαν τον γνήσιο απόγονο του Βασιλιά Δαβίδ. Κατά την όψη αυτό φαινόταν να είναι αληθινό, αλλά σύμφωνα με την πίστη αυτό ήταν μια υπόσχεση του Θεού στον λαό Του.
Ο Ιησούς, θέλοντας να δείξει στους Φαρισαίους, ότι Εκείνος δεν ήταν ένας γήινος απόγονος του Δαβίδ αλλά ο αληθινός Θεός που κατέβηκε από τον ουρανό και φανερώθηκε με σάρκα σαν «ο Γιος του Ανθρώπου» και "Γιος Θεού", τους είπε:
[Και ενώ οι Φαρισαίοι ήσαν συγκεντρωμένοι, ο Ιησούς τούς ρώτησε, λέγοντας: Ποια γνώμη έχετε για τον Χριστό; Τίνος γιος είναι; Του λένε: Του Δαβίδ. Τους λέει: Πώς, λοιπόν, ο Δαβίδ, διαμέσου τού Πνεύματος, τον αποκαλεί Κύριο, λέγοντας: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθησε από τα δεξιά μου, μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου [ως] υποπόδιο των ποδιών σου»; Αν, λοιπόν, τον αποκαλεί Κύριο, πώς είναι γιος του; Και κανένας δεν μπορούσε να του απαντήσει έναν λόγο· ούτε τόλμησε πλέον κάποιος να τον ρωτήσει από εκείνη την ημέρα.](Ματθ. 22:41 [Φίλος ])
[Και ένας από τους πρεσβυτέρους μού λέει: «Μην κλαις· ιδού, νίκησε ο λέοντας που [είναι] από τη φυλή [του] Ιούδα, [η] ρίζα [του] Δαβίδ, για να ανοίξει το βιβλίο και τις εφτά σφραγίδες του».](Αποκ. 5:5 [Μεταγλώττιση])
«Εγώ, [ο] Ιησούς, έστειλα τον άγγελό μου να μαρτυρήσει σ’ εσάς αυτά για τις εκκλησίες. Εγώ είμαι η ρίζα και ο απόγονος [του] Δαβίδ, ο αστέρας ο λαμπρός, ο πρωινός.»(Αποκ. 22:16 [Μεταγλώττιση])
Γι’ αυτό ο Λουκάς γράφει:
"Κι αυτός ο Ιησούς άρχιζε να είναι περίπου 30 χρόνων, ο οποίος ήταν -καθώς νομιζόταν- γιος τού Ιωσήφ, του Ηλί," (Λουκ. 3:23 [Φίλος ])
Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ο Ιησούς ήταν ο γιός του Ιωσήφ, ο οποίος ήταν απόγονος του Δαβίδ.
Βλέπουμε από όλα αυτά, ότι οι Εβραίοι, αν και είχαν το Γιό του Θεού μπροστά τους, τον πήραν σαν ένα γήινο άνθρωπο όπως αυτοί.
Ο Ιησούς προσπαθούσε συνεχώς να τους πείσει ότι Εκείνος ήταν ο Άνθρωπος που ήρθε από τον ουρανό. (Ιωάννης η:23-24)
Από τα λόγια του Ιησού θα έπρεπε να καταλάβουν ότι Εκείνος δεν ήταν ένας συνηθισμένος φθαρτός άνθρωπος φτιαγμένος από χώμα όπως όλοι τους, αλλά ήταν το ίδιο πρόσωπο «ο Εγώ είμαι» που έστειλε τον Μωυσή στον Φαραώ.
Ο Παύλος προσπάθησε να τους εξηγήσει το μυστήριο της ευσεβείας.
"αλλά, αν καθυστερήσω, για να ξέρεις πώς πρέπει να πολιτεύεσαι στον οίκο τού Θεού, που είναι η εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας. Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο·
ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα."(1Τιμ. 3:15-16 [Φίλος ])
Σύμφωνα με αυτά τα εδάφια ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα. Ο Παύλος λέει γι’ αυτή τη σάρκα:
"Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας τής σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα· για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη τού νόμου, σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα."(Ρωμ. 8:3-4 [Φίλος ])
"ο οποίος, ενώ υπήρχε με μορφή Θεού, δε θεώρησε αρπαγμό το να είναι ίσα με [το] Θεό,
αλλά [τον] εαυτό του κένωσε, καθώς έλαβε μορφή δούλου, όταν έγινε με ομοίωμα ανθρώπων. Και αφού βρέθηκε στο σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε [τον] εαυτό του και έγινε υπάκουος μέχρι [το] θάνατο, θάνατο μάλιστα σταυρικό."(Φιλ. 2:6 [Μεταγλώττιση])
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς ήταν όμοιος με τους ανθρώπους γύρω Του, αλλά μάλλον ότι Εκείνος είχε σάρκα και αίμα που έμοιαζαν με την ανθρώπινη σάρκα και το αίμα. Εάν πούμε ότι αυτή η σάρκα και το αίμα ήταν η ίδια με του πρώτου Αδάμ, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός φανερώθηκε με μια χωμάτινη φθαρτή και αμαρτωλή σάρκα.
Σύμφωνα με τα παραπάνω εδάφια ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, αφού ήρθε σαν ο Γιος του Ανθρώπου, όταν έγινε με ομοίωμα ανθρώπων. Και αφού βρέθηκε στο σχήμα ως άνθρωπος. Ο Λόγος του Θεού έγινε σάρκα και ήρθε με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας.
Πρέπει να προσέξουμε τα λόγια των Αποστόλων και μαθητών Του σχετικά με την φύση του Θεού
Ο Ιάκωβος λέει:
"κάθε αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα, είναι από πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής."(Ιακ. 1:17 [Φίλος ])
Δεν ήταν δυνατόν ο Αιώνιος Θεός που είναι Άφθαρτος, Αθάνατος και Αιώνιος
να ερχόταν με μια φθαρτή, θνητή και προσωρινή σάρκα.
Αυτό θα σήμαινε αλλαγή και αλλοίωση στη δόξα του Θεού.
Σε αυτή την περίπτωση αξίζει να επαναλάβουμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου.
"Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί. Και άλλαξαν τη δόξα τού άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών."(Ρωμ. 1:21-23 [Φίλος ])
Σύμφωνα με τον Παύλο αυτό είναι βλασφημία.
Η θυσία ανθρώπινου όντος ήταν βλασφημία και βδέλυγμα για τον Θεό.
Ο Ιησούς ήταν ο Δεύτερος Άνθρωπος, ο Δεύτερος Αδάμ, μια νέα δημιουργία έξω από την φθαρτή ύλη. Ο Ιησούς πρόσφερε τη σάρκα και το αίμα Του που ήρθαν από τον ουρανό και πέθανε πάνω στο σταυρό για όλο τον κόσμο. (Ιωάννης ς:47-51)
Ο Ιησούς δεν απέκτησε την Ουράνια σάρκα και αίμα Του μετά την Ανάστασή Του ή την Ανάληψή του, αλλά είχε αυτή τη σάρκα και το αίμα από την αρχή όταν συνελήφθη στη μήτρα της Μαριάμ.
Ο Παύλος γνωρίζοντας αυτό το μυστήριο, το συμμερίστηκε με τους Κορινθίους λέγοντας:
"Ο πρώτος άνθρωπος [είναι] από τη γη, χωματένιος· ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος από τον ουρανό. Όπως [ήταν] ο χωματένιος, τέτοιοι [είναι] και οι χωματένιοι· και όπως [είναι] ο επουράνιος τέτοιοι [θα είναι] και οι επουράνιοι. Και καθώς φορέσαμε την εικόνα του χωματένιου, θα φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου. Και λέω τούτο, αδελφοί, ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία τού Θεού ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσία.(1Κορ. 15:47-50 [Φίλος ])
Ο Ιησούς δεν έφερε «την εικόνα του χοϊκού» αλλά ήταν ο πρώτος που κατέβηκε ολοκληρωτικά από τον ουρανό.
Ο Ιησούς είναι ο Ίδιος χθες, σήμερα και εις τους αιώνες. Όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς είπε στους μαθητές Του:
"Και τους είπε: Γιατί είστε ταραγμένοι; Και γιατί ανεβαίνουν συλλογισμοί στις καρδιές σας;
Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι εγώ ο Ίδιος είμαι· ψηλαφήστε με και δείτε· επειδή, ένα πνεύμα δεν έχει σάρκα και κόκαλα, όπως βλέπετε εμένα ότι έχω."(Λουκ. 24:38-39 [Φίλος ])
"Εκείνο που ήταν από την αρχή, εκείνο που ακούσαμε, εκείνο που είδαμε με τα μάτια μας, εκείνο που τη θέα του κοιτάξαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν, για τον Λόγο τής ζωής, (και η ζωή φανερώθηκε, και είδαμε και δίνουμε μαρτυρία και εξαγγέλλουμε σε σας την αιώνια ζωή, που ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σε μας·) εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία [είναι] μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό. Κι αυτά τα γράφουμε σε σας, ώστε η χαρά σας να είναι πλήρης."(1Ιωάν. 1:1-4 [Φίλος ])
Ο Ιωάννης γράφει πολύ καθαρά στο ευαγγέλιό του:
"Αποκρίθηκε ο Ιησούς και τους είπε: Γκρεμίστε τούτο τον ναό, και σε τρεις ημέρες θα τον στήσω όρθιον. Και οι Ιουδαίοι είπαν: Ο ναός αυτός οικοδομήθηκε σε 46 χρόνια, κι εσύ θα τον στήσεις όρθιον σε τρεις ημέρες; Εκείνος, όμως, έλεγε για τον ναό τού σώματός του. Όταν, λοιπόν, αναστήθηκε από τους νεκρούς, οι μαθητές του θυμήθηκαν ότι αυτό τούς το έλεγε· και πίστεψαν στη γραφή, και στον λόγο, που είχε πει ο Ιησούς."(Ιωάν. 2:19-22 [Φίλος ])
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού.
Γι’ αυτό είναι ο δεύτερος Άνθρωπος,
ο Άνθρωπος που κατέβηκε από τον ουρανό.
Η Γραφή λέει ότι:
"Επειδή και αυτός που αγιάζει και εκείνοι που αγιάζονται [προέρχονται] από Έναν όλοι. Γι’ αυτόν [το] λόγο δεν ντρέπεται να τους καλεί αδελφούς, λέγοντας: Θα αναγγείλω το όνομά σου στους αδελφούς μου, στο μέσο εκκλησίας θα σε υμνήσω."(Εβρ. 2:11-12 [Μεταγλώττιση])
Ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι ο μονογενής και πρωτότοκος Γιός του Θεού. Εάν εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα πνευματικά παιδιά του Θεού που γεννηθήκαμε από το άφθαρτο σπέρμα του Θεού που είναι ο Λόγος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός είναι Αυτός ο ίδιος ο Λόγος του Θεού που έγινε σάρκα.
"γιατί έχετε αναγεννηθεί όχι από σπόρο φθαρτό αλλά άφθαρτο, διαμέσου [του] λόγου [του] Θεού που ζει και που μένει."(1Πέτ. 1:23 [Μεταγλώττιση])
"Και ο Λόγος σάρκα έγινε και κατασκήνωσε ανάμεσά μας, και είδαμε [με θαυμασμό] τη δόξα του, δόξα όπως [ενός] μονογενούς από [τον] Πατέρα, πλήρης από χάρη και αλήθεια."(Ιωάν. 1:14 [Μεταγλώττιση])
Ο Θεός έβαλε το σπέρμα Του (τον Λόγο Του) στις καρδιές των παιδιών Του και ένας νέος εσωτερικός άνθρωπος αναπτύχθηκε μέσα τους. Ο ίδιος ο Ιησούς ήταν ο Λόγος που έγινε σάρκα. Η σάρκα των πιστών είδε φθορά, αλλά η σάρκα του Ιησού δεν είδε φθορά.
Ο Ιησούς ήταν το νέο είδος προσώπου που είχε πνευματική φύση. Εκείνος ήταν ο πρώτος πνευματικός Άνθρωπος που συνελήφθη στη μήτρα της Μαριάμ χωρίς τη βοήθεια ανθρώπινου σπέρματος. Σαν πρωτότοκος αδελφός μας Εκείνος είχε την προέλευσή Του από το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα ήταν ο Πατέρας Του.
"Ενώ λοιπόν σκεφτόταν αυτά, ιδού, άγγελος ΚΥΡΙΟΥ φάνηκε σ’ αυτόν στο όνειρό [του], λέγοντας: «Ιωσήφ, γιε[ του] Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις [τη] Μαρία τη γυναίκα σου. Γιατί αυτό που μέσα της γεννήθηκε είναι από Πνεύμα Άγιο."(Ματθ. 1:20 [Μεταγλώττιση])
Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό.
"Και εσάς που ήσασταν κάποτε αποξενωμένοι και εχθροί [του] [Θεού ]με τη διάνοια μέσα στα έργα [σας] τα κακά, τώρα όμως [σας] συμφιλίωσε [μαζί του ]με το σάρκινο σώμα του διαμέσου του θανάτου [του], για να σας παρουσιάσει άγιους και άμωμους και ακατηγόρητους μπροστά του, Αυτόν εμείς αναγγέλλουμε, νουθετώντας κάθε άνθρωπο και διδάσκοντας κάθε άνθρωπο με όλη τη σοφία, για να παρουσιάσουμε κάθε άνθρωπο τέλειο στο Χριστό."(Κολ. 1:21-22, 28 [Μεταγλώττιση])
"Και τα πάντα [είναι] από το Θεό, που μας συμφιλίωσε με [τον] εαυτό του διαμέσου [του] Χριστού και μας έδωσε τη διακονία της συμφιλίωσης: πως δηλαδή [ο] Θεός ήταν μέσα στο Χριστό, συμφιλιώνοντας [τον] κόσμο με [τον] εαυτό του, μη λογαριάζοντας σ’ αυτούς τα παραπτώματά τους, και ανάθεσε σ’ εμάς το λόγο της συμφιλίωσης."(2Κορ. 5:18-19 [Μεταγλώττιση])
Σύμφωνα με τη Γραφή ο Ιησούς ήταν ο Μόνος που είδε τον Θεό. Σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία Του Θεού. Αλλά ο Ιησούς Χριστός είδε τον Πατέρα Του (το Πνεύμα) και κληρονόμησε τα πάντα πριν από τη σταύρωσή Του και την ανάληψή Του. Επειδή Εκείνος ήταν ο Λόγος
"γιατί με αυτόν χτίστηκαν τα πάντα στους ουρανούς και πάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες. Τα πάντα μέσω αυτού και γι’ αυτόν είναι χτισμένα. Και αυτός είναι πριν από όλα και τα πάντα με αυτόν συγκρατιούνται."(Κολ. 1:16-17 [Μεταγλώττιση])
([Το] Θεό ως τώρα κανείς δεν έχει δει ποτέ. [Ο] μονογενής Θεός που είναι στην αγκαλιά μέσα του Πατέρα, εκείνος εξήγησε [αυτόν]).(Ιωάν. 1:18 [Μεταγλώττιση])
"Αγαπητοί, τώρα τέκνα Θεού είμαστε, και ακόμη δε φανερώθηκε τι θα είμαστε [στο μέλλον]. Ξέρουμε ότι όταν φανερωθεί, θα είμαστε όμοιοι με αυτόν, γιατί θα τον δούμε καθώς είναι."(1Ιωάν. 3:2 [Μεταγλώττιση])
Οι πιστοί θα έβλεπαν τον Θεό, όταν Εκείνος θα εμφανιζόταν στον δεύτερο ερχομό Του, επειδή θα γίνονταν σαν κι Αυτόν. Αλλά ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να βλέπει τον Πατέρα Του από την αρχή.
Ο Ιησούς Χριστός είδε τον Πατέρα Του επειδή δεν ήταν ένα άλλο πρόσωπο αλλά το Σώμα (η Σάρκα) όπου κατοίκησε το Πνεύμα του Θεού, και αυτό το σώμα κατέβηκε από τον ουρανό.
Ο Ιησούς Χριστός δεν έγινε Γιός του Θεού μετά την Ανάστασή Του, αλλά ήταν ο Γιός του Θεού από τη γέννησή Του.
Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι ήταν πραγματικά ο Γιος του Θεού, όταν είδαν τον Ιησού αναστημένο.
"Γιατί, όπως ακριβώς ο Πατέρας εγείρει τους νεκρούς και [τους] ζωοποιεί, έτσι και ο Υιός όποιους θέλει ζωοποιεί."(Ιωάν. 5:21 [Μεταγλώττιση])
"Γιατί όπως ακριβώς ο Πατέρας έχει ζωή μέσα στον εαυτό του, έτσι και στον Υιό έδωσε ζωή να έχει μέσα στον εαυτό του."(Ιωάν. 5:26 [Μεταγλώττιση])
[Και ο Ιησούς, αφού πάλι έκραξε με φωνή μεγάλη, άφησε το πνεύμα. Και ιδού, το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε από πάνω ως κάτω στα δύο, και η γη σείστηκε και οι βράχοι σχίστηκαν, και τα μνήματα ανοίχτηκαν και πολλά σώματα κοιμισμένων αγίων εγέρθηκαν και, αφού εξήλθαν από τα μνήματα, μετά την έγερσή του εισήλθαν στην άγια πόλη και εμφανίστηκαν σε πολλούς. Ο εκατόνταρχος τότε και αυτοί που φύλαγαν μαζί του τον Ιησού, όταν είδαν το σεισμό και όσα έγιναν, φοβήθηκαν πάρα πολύ, λέγοντας: «Αλήθεια, Υιός Θεού ήταν αυτός».](Ματθ. 27:50-54 [Μεταγλώττιση])
Επίσης ο Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή θέλοντας να επισημάνει ότι ο Ιησούς ήταν ο ίδιος πριν και μετά την ανάσταση έγραψε:
"Αυτό που ήταν από [την] αρχή, αυτό που έχουμε ακούσει, αυτό που έχουμε δει με τους οφθαλμούς μας, αυτό που είδαμε [με θαυμασμό ]και τα χέρια μας ψηλάφισαν, για το Λόγο της ζωής – και η ζωή φανερώθηκε, και έχουμε δει και μαρτυρούμε και αναγγέλλουμε σ’ εσάς τη ζωή την αιώνια η οποία ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σ’ εμάς – αυτό που έχουμε δει και έχουμε ακούσει αναγγέλλουμε και σ’ εσάς, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας. Και η κοινωνία λοιπόν η δική μας [είναι] μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του Ιησού Χριστό"(1Ιωάν. 1:1-3 [Μεταγλώττιση]).
Ο Λουκάς έγραψε για την ανάσταση του Ιησού Χριστού:
"Ενώ λοιπόν μιλούσαν αυτά, αυτός στάθηκε στο μέσο τους και τους λέει: «Ειρήνη σ’ εσάς».
Πτοήθηκαν τότε και γέμισαν φόβο και νόμιζαν πως βλέπουν πνεύμα.
Και είπε σ’ αυτούς: «Τι είστε ταραγμένοι και γιατί διαλογισμοί ανεβαίνουν στην καρδιά σας;
Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, γιατί εγώ είμαι, [ο] ίδιος, ψηλαφήστε με και δείτε, γιατί πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά καθώς βλέπετε εμένα να έχω».
Και αφού είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και τα πόδια [του]."(Λουκ. 24:36-40 [Μεταγλώττιση])
Ξέρουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχιερέας καθώς επίσης και ο Ναός του Θεού. Το σώμα Του ήταν και είναι ο Ναός του Θεού. Η προέλευση του σώματός Του δεν ήταν ένα χειροποίητο σώμα όπως όλων των ανθρώπων και όχι από αυτή τη γήινη δημιουργία.
"επειδή μέσα σε αυτόν ευδόκησε να κατοικήσει όλο το πλήρωμα"(Κολ. 1:19 [Μεταγλώττιση])
Από την ίδια φύση έγινε και η Νέα Ιερουσαλήμ που είναι η Σκηνή του Θεού πάνω στην γη. Σ΄ αυτήν την Σκηνή που είναι ο Ναός του Θεού έχουμε σήμερα και για πάντα Αρχιερέα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
"[Ο] Χριστός, όμως, όταν παρουσιάστηκε [ως] Αρχιερέας των αγαθών που ήρθαν, διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης Σκηνής [που] δεν [είναι] χειροποίητη, τουτέστι όχι αυτής της κτίσης, ούτε διαμέσου [του] αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διαμέσου [του] δικού Του αίματος, εισήλθε μια φορά για πάντα στα Άγια [των Αγίων] και βρήκε [για μας] αιώνια λύτρωση."(Εβρ. 9:11-12 [Μεταγλώττιση])
"Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν γενομένων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς οὐ χειροποιήτου τοῦτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι' αἵματος τράγων καὶ μόσχων διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ἅγια αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος."(Εβρ. 9:11-12 [κριτικό κείμενο UBS])
Ο Ιησούς Χριστός συνέχισε να είναι ο Ναός του Θεού μετά την ανάληψή Του. Το ένδοξο σώμα του Ιησού τις ημέρες του Παύλου συνέχισε να είναι το κατοικητήριο του Θεού.
"Γιατί μέσα σ’ αυτόν κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά,"(Κολ. 2:9 [Μεταγλώττιση])
"Κι είναι βέβαια ένας ο Θεός κι ένας ο μεσίτης ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός."(1Τιμ. 2:5 [Λόγος])
Όταν ο Παύλος έγραφε αυτή την επιστολή στον Τιμόθεο χρησιμοποίησε Ενεστώτα Χρόνο για να δείξει ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Άνθρωπος τον χρόνο της συγγραφής αυτής της επιστολής. Ο Ιησούς Χριστός ήταν πραγματικός πνευματικός άνθρωπος με πνευματικό σώμα.
Τα σώματα των πιστών θα αλλάζονταν στην Ανάσταση αλλά το Σώμα του Χριστού δεν είχε καμιά ανάγκη αλλαγής γιατί η γραφή λέει:
"Να θυμάστε τους ηγέτες σας που σας κήρυξαν το Λόγο του Θεού. Να εξετάζετε ξανά και ξανά το τελικό αποτέλεσμα της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων και να μιμείστε την πίστη τους.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα και στους αιώνες".(Εβρ. 13:7-8 [Λόγος])
"Κάθε καλή παροχή και κάθε τέλειο δώρο προέρχεται και κατεβαίνει από πάνω, από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει διακύμανση ή εμφάνιση σκιάς εξαιτίας κάποιας αλλαγής στη θέση του!(Ιακ. 1:17 [Λόγος])
"κάθε αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα, είναι από πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής."(Ιακ. 1:17 [Φίλος ])
Ο Ιησούς ήταν ο Άνθρωπος στον οποίο ο Ουράνιος Πατέρας μας, το Πνεύμα κατοίκησε χωρίς μέτρο.
"Αυτός που έρχεται από επάνω, είναι υπεράνω όλων· αυτός που είναι από τη γη, από τη γη είναι, και από τη γη μιλάει· αυτός που έρχεται από τον ουρανό, είναι υπεράνω όλων. Και [εκείνο] που είδε και άκουσε, αυτό δίνει ως μαρτυρία· και κανένας δεν δέχεται τη μαρτυρία του. Όποιος δεχθεί τη μαρτυρία του, επισφράγισε ότι ο Θεός είναι αληθής. Δεδομένου ότι, εκείνος, που ο Θεός τον απέστειλε, μιλάει τα λόγια τού Θεού· επειδή, ο Θεός δεν [του] δίνει το Πνεύμα με μέτρο. Ο Πατέρας αγαπάει τον Υιό, και όλα τα έδωσε στο χέρι του. Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή· όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή τού Θεού μένει επάνω του."(Ιωάν. 3:31-36 [Φίλος ])
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Βραχίονας του Θεού
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Βραχίονας του Θεού. Ο Βραχίονας του Θεού είναι η προέκτασή Του που έρχεται από τον Εαυτό Του. Ο Ιησούς Χριστός είναι η μορφή του Θεού που ντύθηκε όλη τη Δόξα του Πατέρα Του (το Πνεύμα)
"και ειδεν και ουκ ην ανηρ και κατενοησεν και ουκ ην ο αντιλημψομενος και ημυνατο αυτους τω βραχιονι αυτου και τη ελεημοσυνη εστηρισατο και ενεδυσατο δικαιοσυνην ως θωρακα και περιεθετο περικεφαλαιαν σωτηριου επι της κεφαλης και περιεβαλετο ιματιον εκδικησεως και το περιβολαιον ως ανταποδωσων ανταποδοσιν ονειδος τοις υπεναντιοις και φοβηθησονται οι απο δυσμων το ονομα κυριου και οι απ ανατολων ηλιου το ονομα το ενδοξον ηξει γαρ ως ποταμος βιαιος η οργη παρα κυριου ηξει μετα θυμου"(Ησ. 59:16-19 [LXX])
"Ψαλμός. ΨΑΛΤΕ στον Κύριο νέο τραγούδι· επειδή, έκανε θαυμαστά [έργα]· το δεξί του [χέρι], και ο βραχίονάς του ο άγιος, ενέργησαν σ' αυτόν σωτηρία."(Ψαλ. 98:1 [Φίλος ])
"Επειδή, η ημέρα τής εκδίκησης [ήταν] μέσα στην καρδιά μου, και έφτασε η χρονιά των λυτρωμένων μου. Και κοίταξα ολόγυρα και δεν υπήρχε κάποιος να βοηθάει· και θαύμασα ότι δεν υπήρχε κάποιος να υποστηρίζει· γι' αυτό, ο βραχίονάς μου ενέργησε σε μένα σωτηρία· και ο θυμός μου, αυτός με υποστήριξε."(Ησ. 63:4-5 [Φίλος ])
Ο κάθε άνθρωπος του Θεού πριν από τον ερχομό του Ιησού γνώριζε τα πράγματα του Θεού μερικώς. Οι μαθητές αναφώνησαν για τον Ιησού ότι:
"Του λένε οι μαθητές του: Δες, τώρα μιλάς ανοιχτά, και δεν λες καμιά παρομοίωση.
Τώρα γνωρίζουμε ότι ξέρεις τα πάντα, και δεν έχεις ανάγκη να σε ρωτάει κάποιος. Απ' αυτό πιστεύουμε ότι από τον Θεό εξήλθες."(Ιωάν. 16:29-30 [Φίλος ])
Οι μαθητές είχαν αναγνωρίσει από τα λόγια και τα έργα του Ιησού Χριστού ότι Αυτός είναι ο Γιος του Θεού. Γνώριζαν τον Ιησού σαν τον γιο του Παντοδύναμου Θεού, ο οποίος θα έμενε στον αιώνα, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι Αυτός θα παρέδιδε το άφθαρτο και άμωμο σώμα Του στον θάνατο. Μόνο μετά την Σταύρωση Του, την ταφή Του και την ένδοξη Ανάστασή Του μπόρεσαν να καταλάβουν ότι Αυτός είναι πράγματι ο Γιος του Θεού.
"για τον Υιό του, που γεννήθηκε από το σπέρμα τού Δαβίδ κατά τη σάρκα, και αποδείχθηκε Υιός τού Θεού με δύναμη, σύμφωνα με το πνεύμα τής αγιοσύνης, με την ανάσταση από τους νεκρούς, του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας"(Ρωμ. 1:3-4 [Φίλος ]),
Βασίλης Ζαφείρογλου
25-2-2018
Ο Μόνος Αληθινός Θεός φανερώθηκε με σάρκα.
Ο Μόνος Αληθινός Θεός φανερώθηκε με σάρκα.
Συγγραφή: Βασίλης Ζαφείρογλου (26/11/2020)
Συγγραφή: Βασίλης Ζαφείρογλου (26/11/2020)
Βιβλικές παραπομπές από: LXX, SBLGNT, Φίλος, Μεταγλώττιση, Βάμβας
Η Αγία γραφή μιλάει μόνο για μία Θεϊκή Οντότητα.
Η Αγία γραφή μιλάει μόνο για μία Θεϊκή Οντότητα και για τη μορφή Της, δηλαδή την εικόνα του αόρατου Θεού που είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
«Όσο, λοιπόν, για το αν θα τρώει κάποιος ειδωλόθυτα, ξέρουμε ότι το είδωλο [δεν είναι] τίποτε μέσα στον κόσμο, και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος Θεός παρά μονάχα ένας. Επειδή, αν και υπάρχουν οι λεγόμενοι θεοί, είτε στον ουρανό είτε επάνω στη γη· (καθώς και υπάρχουν πολλοί θεοί, και πολλοί κύριοι)· αλλά, σε μας [υπάρχει] ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, από τον οποίο [προέρχονται] τα πάντα, κι εμείς σ' αυτόν· και ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, διαμέσου τού οποίου [έγιναν] τα πάντα, κι εμείς διαμέσου αυτού.» (1Κορ. 8:4-6 [Φίλος])
«φροντίζοντας με ζήλο να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος διαμέσου τού συνδέσμου τής ειρήνης. Ένα σώμα και ένα Πνεύμα, όπως και προσκληθήκατε με μία ελπίδα τής πρόσκλησής σας· ΕΝΑ ΚΥΡΙΟΣ, μία πίστη, ένα βάπτισμα· ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ και ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΛΩΝ, αυτός που είναι επάνω απ' όλους, και διαμέσου όλων, και μέσα σε όλους εσάς.» (Εφ. 4:3-6 [Φίλος])
Η Αγία γραφή μιλάει μόνο για μία Θεϊκή Οντότητα.
Η Αγία γραφή μιλάει μόνο για μία Θεϊκή Οντότητα και για τη μορφή Της, δηλαδή την εικόνα του αόρατου Θεού που είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
«Όσο, λοιπόν, για το αν θα τρώει κάποιος ειδωλόθυτα, ξέρουμε ότι το είδωλο [δεν είναι] τίποτε μέσα στον κόσμο, και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος Θεός παρά μονάχα ένας. Επειδή, αν και υπάρχουν οι λεγόμενοι θεοί, είτε στον ουρανό είτε επάνω στη γη· (καθώς και υπάρχουν πολλοί θεοί, και πολλοί κύριοι)· αλλά, σε μας [υπάρχει] ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, από τον οποίο [προέρχονται] τα πάντα, κι εμείς σ' αυτόν· και ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, διαμέσου τού οποίου [έγιναν] τα πάντα, κι εμείς διαμέσου αυτού.» (1Κορ. 8:4-6 [Φίλος])
«φροντίζοντας με ζήλο να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος διαμέσου τού συνδέσμου τής ειρήνης. Ένα σώμα και ένα Πνεύμα, όπως και προσκληθήκατε με μία ελπίδα τής πρόσκλησής σας· ΕΝΑ ΚΥΡΙΟΣ, μία πίστη, ένα βάπτισμα· ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ και ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΛΩΝ, αυτός που είναι επάνω απ' όλους, και διαμέσου όλων, και μέσα σε όλους εσάς.» (Εφ. 4:3-6 [Φίλος])
Από τα παραπάνω εδάφια φαίνεται πολύ καθαρά ότι υπάρχει Μόνο Ένας Ύψιστος Θεός, ο Πατέρας. Δεν υπάρχει Ένας μεγάλος Θεός και ένας μικρός θεός. Αυτό είναι ειδωλολατρία και έχει τις ρίζες του στο γνωστικισμό.
«(96:9) οτι ΣΥ ΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΥΨΙΣΤΟΣ επι πασαν την γην σφοδρα υπερυψωθης υπερ παντας τους θεους» (Ψαλ. 97:9 [LXX])
«(82:19) και γνωτωσαν ΟΤΙ ΟΝΟΜΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΟΣ ΣΥ ΜΟΝΟΣ ΥΨΙΣΤΟΣ επι πασαν την γην» (Ψαλ. 83:18 [LXX])
Οι πιστοί των ημερών του Παύλου προσδοκούσαν την επιφάνεια αυτού του ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ στις έσχατες ημέρες του αιώνα της Παλαιάς Διαθήκης.
«προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ και ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ· ο οποίος έδωσε τον εαυτό του για χάρη μας, για να μας λυτρώσει από κάθε ανομία, και να μας καθαρίσει για τον εαυτό του λαόν εκλεκτό, ζηλωτήν καλών έργων.» (Τίτ. 2:13-14 [Φίλος])
Τώρα όσον αφορά το μυστήριο της Ευσεβείας θα 'θελα να το δούμε ολόκληρο από το αρχαίο κείμενο για να δούμε τι ακριβώς λέει και εάν αλλάζει το νόημα και με τις δύο εκδοχές με βάση τα αρχαία χειρόγραφα.
«ἐαν δέ βραδύνω, ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ΕΝ ΟΙΚΩ ΘΕΟΥ ἀναστρέφεσθαι, ήτις έστιν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας· καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστίν τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· ΟΣ ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήμφθη ἐν δόξῃ.» (1Τιμ. 3:15-16 [SBLGNT])
Υπάρχει και η άλλη εκδοχή χειρόγραφου που δεν είναι και η πιο έγκυρη όπου αντί για ΟΣ έχει τη λέξη ΘΕΟΣ η οποία όμως δεν απέχει από την αλήθεια.
Παραδεχόμενοι λοιπόν ότι σωστά το κείμενο λέει ΟΣ (δηλαδή Ο ΟΠΟΙΟΣ) που είναι επεξήγηση στα όσα γράφει προηγουμένως ο Παύλος «ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ΕΝ ΟΙΚΩ ΘΕΟΥ ἀναστρέφεσθαι, ήτις έστιν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ». Επομένως το ΟΣ αναφέρεται στον ΘΕΟ ΤΟΝ ΖΩΝΤΑ ή πιο απλά στον ΖΩΝΤΑΝΟ ΘΕΟ. Άρα πολύ σωστά καταλαβαίνουμε ότι Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΜΕ ΣΑΡΚΑ και όχι κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΖΩΝ δηλαδή Ο ΜΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
«ὥσπερ γάρ Ο ΠΑΤΗΡ ΕΧΕΙ ΖΩΗΝ ΕΝ ΕΑΥΤΩ, οὕτως καί ΤΩ ΥΙΩ ΕΔΩΚΕΝ ΖΩΗΝ ΕΧΕΙΝ ΕΝ ΕΑΥΤΩ·» (Ιωάν. 5:26 [SBLGNT])
Στην A¨ επιστολή του Ιωάννη φαίνεται πολύ καθαρά ότι Ο ΘΕΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ο Ίδιος ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΣΑΝ ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ για να σηκώσει τις αμαρτίες μας.
«Δέστε τι είδους αγάπη έδωσε σε μας Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, ώστε να ονομαστούμε παιδιά ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Γι' αυτό ο κόσμος δεν μας γνωρίζει, επειδή δεν γνώρισε ΑΥΤΟΝ.
Αγαπητοί, τώρα είμαστε παιδιά ΤΟΥ ΘΕΟΥ· κι ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε· γνωρίζουμε, όμως, ότι, ΟΤΑΝ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ (ο Πατέρας), θα είμαστε όμοιοι Μ΄ΑΥΤΟΝ· επειδή θα τον δούμε καθώς είναι.
Και καθένας που έχει αυτή την ελπίδα επάνω Σ΄ΑΥΤΟΝ, αγνίζει τον εαυτό του, όπως ΕΚΕΙΝΟΣ είναι αγνός. Καθένας που πράττει την αμαρτία, πράττει και την ανομία· επειδή, η αμαρτία είναι η ανομία.
Και γνωρίζετε ότι ΕΚΕΙΝΟΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ (ο Πατέρας) για να σηκώσει τις αμαρτίες μας· και σ' αυτόν αμαρτία δεν υπάρχει. Καθένας ο οποίος μένει σ' αυτόν, δεν αμαρτάνει· καθένας που αμαρτάνει δεν τον είδε ούτε τον γνώρισε.» (1Ιωάν. 3:1-6 [Φίλος])
«Αυτός που πράττει την αμαρτία είναι από τον διάβολο, επειδή ο διάβολος απαρχής αμαρτάνει. Γι' αυτό φανερώθηκε ο Υιός τού Θεού, για να καταστρέψει τα έργα τού διαβόλου. Καθένας που έχει γεννηθεί από τον Θεό, δεν πράττει αμαρτία, για τον λόγο ότι δικό του σπέρμα μένει μέσα σ' αυτόν, και δεν μπορεί να αμαρτάνει, επειδή γεννήθηκε από τον Θεό.» (1Ιωάν. 3:8-9 [Φίλος])
Το βιβλίο της Αποκάλυψης αποκαλύπτει ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς.
«Καί ὅτε εἶδον αὐτόν, ἔπεσα πρός τούς πόδας αὐτοῦ ὡς νεκρός· καί ἔθηκεν τήν δεξιάν αὐτοῦ ἐπ’ ἐμέ λέγων· Μή φοβοῦ· ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ και Ο ΕΣΧΑΤΟΣ, καί Ο ΖΩΝ— καί ΕΓΕΝΟΜΗΝ ΝΕΚΡΟΣ καί ΙΔΟΥ ΖΩΝ ΕΙΜΙ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων— καί ἔχω τας κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου.» (Αποκ. 1:17-18 [SBLGNT])
Ο ΖΩΝ είναι ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ και ΠΑΤΕΡΑΣ. Ο ΘΕΟΣ όμως είναι ΠΝΕΥΜΑ και ΖΩΗ και ήταν αδύνατο να πεθάνει. Μέσα από την αγάπη Του και την σοφία Του προετοίμασε ότι καλύτερο για την σωτηρία όλου του κόσμου. Ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα σαν Υιός Ανθρώπου και «παραδόθηκε για τα παραπτώματά μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας». (Ρωμ. 4:25)
Στο τέλος του βιβλίου της Αποκάλυψης βλέπουμε ότι στη Νέα Ιερουσαλήμ υπάρχει μόνο ΕΝΑΣ ΝΑΟΣ και ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΘΡΟΝΟΣ. Στο Θρόνο λατρεύεται ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ και μόνο ένα ΟΝΟΜΑ το όνομα του ΙΗΣΟΥ.
«Καί ναόν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ, Ο ΓΑΡ ΚΥΡΙΟΣ, Ο ΘΕΟΣ, Ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ, ναός αὐτῆς ἐστιν, καί ΤΟ ΑΡΝΙΟΝ. καί ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδέ τῆς σελήνης, ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ, Η ΓΑΡ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ἐφώτισεν αὐτήν, καί Ο ΛΥΧΝΟΣ αυτής ΤΟ ΑΡΝΙΟΝ.» (Αποκ. 21:22-23 [SBLGNT])
«καί πᾶν κατάθεμα οὐκ ἔσται ἔτι. καί Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ ἐν αὐτῇ ἔσται, καί ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΑΥΤΟΥ λατρεύσουσιν ΑΥΤΩ, καί ὄψονται ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ, καί ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ(ΙΗΣΟΥΣ) ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν.» (Αποκ. 22:3-4 [SBLGNT])
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το Αρνίο που ήρθε για να μας φανερώσει το Θεό και Πατέρα. Στο θρόνο κάθεται ο Θεός και Πατέρας και το Αρνίο. Όμως βλέπουμε ο Ιωάννης δεν λέει ότι λατρεύουν ΑΥΤΟΥΣ δηλαδή δύο πρόσωπα αλλά «ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΑΥΤΟΥ λατρεύσουσιν ΑΥΤΩ». Επίσης δεν λέει θα δουν τα πρόσωπά τους αλλά «ὄψονται ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ».
Πολύ σωστά λοιπόν ο Παύλος γράφει στους Κορινθίους και στους Κολοσσαείς:
«Αν, όμως, τώρα είναι σκεπασμένο το ευαγγέλιό μας, είναι σκεπασμένο σ' αυτούς που χάνονται· στους οποίους, καθώς είναι άπιστοι, ο θεός τούτου τού κόσμου τύφλωσε τον νου, για να μη λάμψει επάνω σ' αυτούς ο φωτισμός τού ευαγγελίου της δόξας ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, που είναι ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Επειδή, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΗΡΥΤΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, αλλά τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ τους εαυτούς μας δε, δικούς σας δούλους, χάρη ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.
Επειδή, Ο ΘΕΟΣ που είπε να λάμψει φως μέσα από το σκοτάδι, [είναι] που έλαμψε μέσα στις καρδιές μας, για φωτισμό τής γνώσης ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ διαμέσου ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.» (2Κορ. 4:3-6 [Φίλος])
Ο Απόστολος Παύλος ανακήρυξε την ανθρώπινη σοφία εχθρό του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού
«Προσέχετε μήπως υπάρξει κάποιος που σας αρπάξει σαν λάφυρό [του] με τη φιλοσοφία και[ με τη] μάταιη απάτη κατά την παράδοση των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ. Γιατί μέσα σ’ ΑΥΤΟΝ κατοικεί ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΣΩΜΑΤΙΚΑ» (Κολ. 2:8-9 [Μεταγλώττιση])
Σε κανέναν άνθρωπο δεν είχε κατοικήσει ο Θεός και Πατέρας πριν να έρθει ο Ιησούς Χριστός στη γη. Τους προφήτες τους επισκίαζε το Πνεύμα του Θεού και λειτουργούσαν την διακονία τους αλλά δεν κατοικούσε το Πνεύμα του Θεού μέσα τους. Όλοι οι προφήτες κατά μέρος γνώριζαν και κατά μέρος προφήτευαν. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήταν Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ στον ΟΠΟΙΟ ο Θεός δεν έδινε το ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕ ΜΕΤΡΟ αλλά κατοίκησε μέσα στον Ιησού, ενώ ήταν εδώ στη γη με όλο Του ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ. Μάλιστα οι μαθητές διαπίστωσαν ότι ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και όχι κατά μέρος και ότι ΕΙΧΕ ΕΞΕΛΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.
«Αυτός που έρχεται από επάνω είναι πάνω απ’ όλους· εκείνος που είναι από τη γη προέρχεται από τη γη και από τη γη μιλά. Αυτός που έρχεται από τον ουρανό είναι πάνω απ’ όλους. Ό,τι έχει δει και άκουσε, αυτό μαρτυρεί, αλλά τη μαρτυρία του κανείς δεν [τη] δέχεται. Εκείνος που δέχτηκε τη μαρτυρία του επικύρωσε ότι ο Θεός είναι αληθινός. Γιατί ΑΥΤΟΣ που απέστειλε ο Θεός λαλεί τα λόγια του Θεού, επειδή [Ο ΘΕΟΣ] δεν [του] δίνει με μέτρο το Πνεύμα.» (Ιωάν. 3:31-34 [Μεταγλώττιση])
[Κατ’ εκείνη την ημέρα θα ζητήσετε στο όνομά μου, και δε σας λέω ότι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα για σας. Γιατί ο ίδιος ο Πατέρας σάς αγαπά, επειδή εσείς έχετε αγαπήσει εμένα και έχετε πιστέψει ότι εγώ εξήλθα από το Θεό. Εξήλθα από τον Πατέρα και έχω έρθει στον κόσμο· πάλι αφήνω τον κόσμο και πορεύομαι προς τον Πατέρα». Λένε οι μαθητές του: «Δες, τώρα με παρρησία μιλάς και δε λες καμιά παραβολή. Τώρα ξέρουμε ότι ξέρεις [τα] πάντα και δεν έχεις ανάγκη κάποιος να σε ρωτά. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι εξήλθες από [το] Θεό».] (Ιωάν. 16:26-30 [Μεταγλώττιση])
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΑΣΤΟΣ ΚΑΚΩΝ και ΕΓΙΝΕ ΦΑΝΕΡΟΣ ΜΕ ΣΑΡΚΑ
Αυτό είναι το θαυμάσιο και το μεγαλείο , ενώ Ο ΙΗΣΟΥΣ ήταν Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΝΑΣ και ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ φανερώθηκε με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας. Η σάρκα του Ιησού ήταν από τον ουρανό , ήταν ο Λόγος που έγινε σάρκα. Έτσι ο Άπειρος και Άχρονος Θεός ήρθε και μπήκε στο χρόνο και περιορίστηκε στα ανθρώπινα δεδομένα. Ενώ ο Ίδιος ήταν Η ΖΩΗ έπρεπε να φάει, να πιει, να ξεκουραστεί, να κοιμηθεί, να γελάσει, να κλάψει, να νηστέψει όπως όλοι οι άνθρωποι.
Κάθε άνθρωπος φέρνει κληρονομικά μέσα του τη φθορά και τη ροπή προς την αμαρτία και το θάνατο από τη στιγμή που ο Αδάμ με την ανυπακοή του αμάρτησε και έδωσε τόπο στο Διάβολο και το θάνατο.
«Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον·»(Ρωμ. 5:12 [Βάμβας])
Ο Ιησούς ήταν ο Άνθρωπος εξ ουρανού και Πατέρας Του ήταν ο Ίδιος ο Θεός, Επομένως στη σάρκα Του δεν κληρονόμησε τη φθορά και τη ροπή προς την αμαρτία. Ο Διάβολος δεν είχε κανένα τόπο και καμιά εξουσία μέσα στο ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.
«Δεν θα μιλήσω πολλά πλέον μαζί σας· επειδή, έρχεται ο άρχοντας τούτου τού κόσμου, και δεν έχει τίποτε μέσα σε μένα.» (Ιωάν. 14:30 [Φίλος])
Πειράστηκε κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών, όχι όμως από κληρονομικές έμφυτες επιθυμίες και αδυναμίες Του αλλά από τις εξωτερικές ανθρώπινες απιστίες, αμφιβολίες, σκληροκαρδίες και αμαρτίες.
Όπως οι Ισραηλίτες «επείρασαν» το Θεό στην έρημο έτσι οι Ιουδαίοι πείραξαν τον Ιησού, με τη διαφορά ότι τώρα ο Θεός υπέμεινε αυτούς τους πειρασμούς φέρνοντας το Σώμα Του, την εικόνα Του, πάνω στο Σταυρό για χάρη όλων των ανθρώπων.
Ο Θεός όμως είναι «απείραστος κακών» και το πιο σημαντικό σε όσους πιστεύουν ότι ο Λόγος που είναι Θεός έγινε σάρκα θα πρέπει να θυμούνται και να σκέφτονται ότι δεν υπάρχει στο Θεό «αλλοίωση η σκιά μεταβολής» . Δεν μπορεί το Θεϊκό Σώμα και Αίμα να γίνει χωμάτινο σώμα και Αίμα.
«Αλλά πρώτα [έρχεται ]όχι το πνευματικό, αλλά το ψυχικό, έπειτα το πνευματικό. Ο πρώτος άνθρωπος [ήταν] από [τη] γη, χωματένιος, ο δεύτερος άνθρωπος [είναι] από [τον] ουρανό. Όποιος [ήταν] ο χωματένιος, τέτοιοι [είναι] και οι χωματένιοι, και όποιος [είναι] ο επουράνιος, τέτοιοι [θα είναι] και οι επουράνιοι.» (1Κορ. 15:46-48 [Μεταγλώττιση])
«μηδείς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι από θεοῦ πειράζομαι· ὁ γάρ θεός ἀπείραστός ἐστιν κακῶν, πειράζει δέ αὐτός οὐδένα. ἕκαστος δέ πειράζεται ὑπό τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καί δελεαζόμενος· εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δέ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον. μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί.» (Ιακ. 1:13-16 [SBLGNT])
«Πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστιν, καταβαῖνον ἀπό τοῦ πατρός τῶν φώτων, παρ’ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγή ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα.» (Ιακ. 1:17 [SBLGNT])
Δεν αγοραστήκαμε με κοινό ανθρώπινο χοϊκό αίμα αλλά με το ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ της ΑΙΩΝΙΟΥ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.
«προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν ΤΟΥ ΘΕΟΥ , ἣν περιεποιήσατο ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ.» (Πράξ. 20:28 [SBLGNT])
«πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τόν υἱόν τοῦ θεοῦ καταπατήσας, καί ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΚΟΙΝΟΝ ΗΓΗΣΑΜΕΝΟΣ ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καί τό πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας.» (Εβρ. 10:29 [SBLGNT])
Εδώ είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ . Ο Χριστός σαν άνθρωπος εξ ουρανού έγινε ΜΕΣΙΤΗΣ και ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ με το ΑΙΜΑ ΤΟΥ.
Το μυστήριο όμως συνεχίζεται. Για να ισχύει μια Διαθήκη θα πρέπει να προηγηθεί ο θάνατος ΤΟΥ ΔΙΑΘΕΤΗ δηλαδή Αυτού που έκανε την διαθήκη. Ποιός έκανε την πρώτη αλλά και τη Δεύτερη Διαθήκη με το λαό Ισραήλ; Μήπως ο Ίδιος ο Θεός και Πατέρας δεν έκανε και τις δύο Διαθήκες, Παλαιά και Καινή; Άρα έπρεπε να πεθάνει ο Θεός. Ο Θεός όμως είναι ΠΝΕΥΜΑ και δεν μπορεί να πεθάνει γι ' αυτό ετοίμασε ΣΩΜΑ και ΑΙΜΑ, δηλαδή ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ, που ήρθε και πέθανε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου.
«Χριστός δέ παραγενόμενος ἀρχιερεύς τῶν γενομένων ἀγαθῶν διά τῆς μείζονος καί τελειοτέρας σκηνῆς οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδέ δι’ αἵματος τράγων καί μόσχων ΔΙΑ ΔΕ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ, εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τά ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος.» (Εβρ. 9:11-12 [SBLGNT])
«πόσῳ μᾶλλον ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ὃς διά πνεύματος αἰωνίου ἑαυτόν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ θεῷ, καθαριεῖ τήν συνείδησιν ἡμῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων εἰς τό λατρεύειν θεῷ ζῶντι.» (Εβρ. 9:14 [SBLGNT])
«Και γι’ αυτό είναι μεσίτης καινούργιας διαθήκης (δηλαδή Ο ΙΗΣΟΥΣ), αφού έγινε Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ για απολύτρωση των παραβάσεων που αφορούν την πρώτη διαθήκη, ώστε να λάβουν οι καλεσμένοι την υπόσχεση της αιώνιας κληρονομιάς.
Γιατί όπου υπάρχει διαθήκη, για να εκτελεστεί, είναι ανάγκη να αναγγελθεί ο θάνατος του διαθέτη.
Γιατί [μια] διαθήκη [είναι] έγκυρη σε νεκρούς, επειδή ποτέ δεν ισχύει όταν ΖΕΙ Ο ΔΙΑΘΕΤΗΣ. Γι’ αυτό, ούτε η πρώτη [διαθήκη] έχει εγκαινιαστεί χωρίς αίμα.» (Εβρ. 9:15-18 [Μεταγλώττιση])
Η Δόξα του Κυρίου και Θεού φανερώθηκε
«Και η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή και πάσα σαρξ ομού θέλει ιδεί· διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε.» (Ησ. 40: 5)
«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, και ὁ λόγος ἦν πρός τόν θεόν, καί θεός ἦν ὁ λόγος.
οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν θεόν. πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν. ὃ γέγονεν ἐν αὐτῷ ζωή ἦν, καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων· και το φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν.» (Ιωάν. 1:1-5 [SBLGNT])
«Καί ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας·» (Ιωάν. 1:14 [SBLGNT])
«Ξέρουμε όμως ότι Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ έχει έρθει και μας έχει δώσει διάνοια, για να γνωρίζουμε ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ· και είμαστε μέσα ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ, μέσα ΣΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ. ΑΥΤΟΣ είναι Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ και [Η] ΖΩΗ [Η] ΑΙΩΝΙΑ. Παιδάκια, φυλάξτε [τους] εαυτούς σας από τα είδωλα.» (1Ιωάν. 5:20-21 [Μεταγλώττιση])
Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και ειδωλολατρία.
Η αξία της δαβιδικής καταγωγής του Ιωσήφ, του άνδρα της Μαρίας, στην κατανόηση του επουράνιου ανθρώπου Ιησού, Υιού του Θεού
Η αξία της δαβιδικής καταγωγής του Ιωσήφ, του άνδρα της Μαρίας, στην κατανόηση του επουράνιου ανθρώπου Ιησού, Υιού του Θεού
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Νοέμβριος 13, 2020, 16:25)
Πρόλογος
Ο αληθινός Θεός και Κύριος Ιησούς «ο λεγόμενος Χριστός», μας προτρέπει να είμαστε διδακτοί Του. Ο δρόμος της Αλήθειας, και της κατανόησης του Υιού του Θεού «του γενομένου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» είναι μονός και ευθύς, και φωτίζεται από τον λόγο Του, εφ΄ όσον έχουμε επίγνωση, των βιβλικών προσδοκιών του ιουδαϊκού έθνους και τις αντιθέσεις της ιουδαϊκής και της ελληνικής σκέψης. Όμως η επιβεβλημένη εκ των υστέρων «πατερική» τριαδική δογματική, που την ασπάζονται αφελώς σχεδόν όλοι οι φιλόδοξοι ιδρυτές εκκλησιών, χαρτογραφεί παράδρομους, εξ αιτίας της επίδρασης της ελληνικής (Δυτικής) σκέψης στην ιουδαϊκή (Ανατολική) σκέψη με την οποία γράφτηκε η Εβραϊκή Βίβλος που είναι «ο λύχνος που φέγγει σε σκοτεινό τόπο» και μέσω της οποίας αποκαλύπτεται ο Ένας Θεός και φωτίζεται ο «αιώνας της χάριτος» της Νέας Διαθήκης. Το παράδοξο είναι ότι η «πατερική» δογματική έχει επικρατήσει στην παιδεία των πολιτών και στην πίστη των θρησκευόμενων, για τον Θεό, την ζωή, τον θάνατο, την μεταθανάτια ζωή και την πορεία του κόσμου, ως αμιγώς «Χριστιανική» με κρατική υποστήριξη.
Πρόλογος
Ο αληθινός Θεός και Κύριος Ιησούς «ο λεγόμενος Χριστός», μας προτρέπει να είμαστε διδακτοί Του. Ο δρόμος της Αλήθειας, και της κατανόησης του Υιού του Θεού «του γενομένου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» είναι μονός και ευθύς, και φωτίζεται από τον λόγο Του, εφ΄ όσον έχουμε επίγνωση, των βιβλικών προσδοκιών του ιουδαϊκού έθνους και τις αντιθέσεις της ιουδαϊκής και της ελληνικής σκέψης. Όμως η επιβεβλημένη εκ των υστέρων «πατερική» τριαδική δογματική, που την ασπάζονται αφελώς σχεδόν όλοι οι φιλόδοξοι ιδρυτές εκκλησιών, χαρτογραφεί παράδρομους, εξ αιτίας της επίδρασης της ελληνικής (Δυτικής) σκέψης στην ιουδαϊκή (Ανατολική) σκέψη με την οποία γράφτηκε η Εβραϊκή Βίβλος που είναι «ο λύχνος που φέγγει σε σκοτεινό τόπο» και μέσω της οποίας αποκαλύπτεται ο Ένας Θεός και φωτίζεται ο «αιώνας της χάριτος» της Νέας Διαθήκης. Το παράδοξο είναι ότι η «πατερική» δογματική έχει επικρατήσει στην παιδεία των πολιτών και στην πίστη των θρησκευόμενων, για τον Θεό, την ζωή, τον θάνατο, την μεταθανάτια ζωή και την πορεία του κόσμου, ως αμιγώς «Χριστιανική» με κρατική υποστήριξη.
Ο βιβλικός ορισμός της έννοιας «Υιός Θεού»
«Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν (τον Ιησού), εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν.» (Ιωάν. 1:12-13)
Σύμφωνα με τον βιβλικό ορισμό για να γίνεις «Υιός Θεού» δεν εξαρτάται από την εξ αίματος βιολογική καταγωγή σου, ούτε από το θέλημα χοϊκού γεννήτορα, ή άλλης βιολογικής συνέργειας, αλλά πρέπει να λάβεις τον ουράνιο Ιησού, την Ζωή. Λαμβάνοντας τον Ιησού γεννιέται ο Νέος, ο εσωτερικός πνευματικός άνθρωπος, κατ΄ εικόνα και ομοίωση του Αθάνατου Πατέρα με κυρίαρχα χαρακτηριστικά, την αφθαρσία και την αθανασία. Ο Πνευματικός δε άνθρωπος, ο Νέος άνθρωπος, ο γεννημένος από σπόρο άφθαρτο (Α΄ Πέτρ. 1:23) είναι σε αντίθεση, διαφωνία, με τον χοϊκό άνθρωπο, τον Παλαιό θνητό άνθρωπο, που είναι γεννημένος από σπόρο φθαρτό. (Γαλ. 5:16, Α΄ Κορ. 15:42)
Ο άνθρωπος Ιησούς, δεν γεννήθηκε από την φθαρτή φύση της Θνητής Μαριάμ, αλλά γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου, και τεχθείς από την Μαρία, ορίστηκε «Υιός Θεού» άρα επουράνιος και αθάνατος και ο Θεός «έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών». (Πράξ. 17:31)
Ο αθάνατος, επουράνιος Ιησούς, η Ζωή, «γεύτηκε τον θάνατο» όχι εξ αιτίας της δεύτερης χοϊκής Του θνητής φύσεως (που είναι θρησκευτικό φαντασιοκόπημα των «πατέρων») αλλά «γεύτηκε τον θάνατο», αν και ήταν ο Υιός του Θεού, σκόπιμα και θεληματικά «υπέρ παντός ανθρώπου» για να τον νικήσει και να «καταποθή το θνητόν υπό της ζωής». (Β΄ Κορ. 5:4)
«Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου (ζωή μου), διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.» (Ιωάν. 10:17-18)
Ο Δεύτερος άνθρωπος Ιησούς ο «Κύριος εξ ουρανού» ήταν «η εικόνα του Θεού του αοράτου» και όχι η εικόνα του θνητού χοϊκού ανθρώπου. Η επικρατούσα «πατερική» άποψη της γέννησης του Ιησού με συνδυασμένη δράση της θνητής Μαρίας, είναι συμβιβασμένη με τον αρχαίο ελληνικό ορθολογισμό, κατά τον οποίον οι Θνητοί δημιουργούσαν τους Θεούς κατ’ εικόνα τους, παραπέμποντας έτσι στην μυθολογική σύζευξη του Ουρανού και της Γης. Αυτή η πίστη δεν υποστηρίζεται από τον βιβλικό ορισμό για τους Υιούς του Θεού «οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν».
Απόψεις για την καταγωγή του Ιησού
«Και αποκριθείς ο Ιησούς, έλεγε διδάσκων εν τω ιερώ· Πως λέγουσιν οι γραμματείς ότι ο Χριστός είναι υιός του Δαβίδ; ……… Αυτός λοιπόν ο Δαβίδ λέγει αυτόν Κύριον· και πόθεν είναι υιός αυτού;» (Μάρκ. 12:35-37)
Η άποψη ότι ο Ιησούς ήταν βιολογικός απόγονος του Αβραάμ με πατέρα τον δαβιδικής καταγωγής Ιωσήφ (Λουκ. 1:27, Ματθ. 1:16) και μητέρα την κεχαριτωμένη Μαριάμ ήταν διαδεδομένη τόσο την εποχή δράσης των Αποστόλων όσο και μετέπειτα.
Ο Λουκάς καταγράφει αυτή την γνώμη, της βιολογικής καταγωγής του Ιησού, που επικρατούσε τον πρώτο αιώνα, στο γενεαλογικό κατάλογο που παραθέτει στον οποίο, κατά την εβραϊκή συνήθεια, σημασία είχαν οι άνδρες πρόγονοι.
«Και αυτός ην Ιησούς αρχόμενος ωσεί ετών τριάκοντα, ων υιός, ως ενομίζετο Ιωσήφ του Ηλί του Μαθθάτ του Λευί του Μελχί του Ιανναί του Ιωσήφ…..» (Λουκ. 3:23, Nestle-Aland)
Σε άλλη σωζόμενη πηγή τα ονόματα διαφέρουν: «ην δε Ιησούς ως ετών λ΄ αρχόμενος ως ενομίζετο είναι υιός Ιωσήφ του Ιακώβ του Μαθθάν του Ελεάζαρ του Ελιούδ του Ιαχίν του Σαδώκ …» (Σημ. Nestle-Aland)
Με αυτή την άποψη της χοϊκής προέλευσης του Ιησού στοιχιζόντουσαν οι Εβιωνίτες, οι Κηρινθιανοί, οι Καρποκρατιανοί, οι Μηρινθιανοί κ.ά. καθώς και οι σύγχρονοι του Ιησού, αντι-κείμενοι Ιουδαίοι, πιστοί στο γράμμα του Νόμου. Για τους τελευταίους, η βιολογική καταγωγή του «Μεσσία» εξ οίκου Δαυίδ, ικανοποιούσε τις εθνικιστικές προσδοκίες τους για την ύψωση του έθνους τους. Βλέποντας όμως ότι ο Ιησούς τους κήρυττε μία ουράνια βασιλεία «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» και δεν συμμερίζονταν τις ελπίδες τους «απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν», ήθελαν να τον λιθοβολήσουν και να τον σκοτώσουν διότι «Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν». (Ιωάν. 5:18, 10:31)
Ο Λουκάς μας δίνει και άλλη πληροφορία σε μια συνομιλία που είχε ο Ιησούς με την Μαριάμ που επιβεβαίωνε στους Ιουδαίους, την «άποψη» ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν οι βιολογικοί γονείς Του.
«Και ιδόντες αυτόν εξεπλάγησαν, και είπε προς αυτόν η μήτηρ αυτού· Τέκνον, διά τι έπραξας εις ημάς ούτως; ιδού, ο πατήρ σου και εγώ καταλυπούμενοι σε εζητούμεν.» (Λουκ. 2:48)
Ο Ματθαίος επίσης καταγράφει την ίδια μαρτυρία
«Και ελθών εις την πατρίδα αυτού, εδίδασκεν αυτούς εν τη συναγωγή αυτών, ώστε εξεπλήττοντο και έλεγον· Πόθεν εις τούτον η σοφία αύτη και αι δυνάμεις; δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ' ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;» (Ματθ. 13:54-56)
Όμως όπως λέει και η σοφία του λαού «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Ο Ιωσήφ ήξερε ότι δεν ήταν ο βιολογικός πατέρας του Ιησού, αλλά ήταν ο πατέρας Του σύμφωνα με το νομικό καθεστώς των Ιουδαίων της εποχής του, και μπορούσε να τον αποκαλεί γιο του. Επίσης γνώριζε καλώς την επουράνια καταγωγή του «γιου του» διότι είχε ουράνια φανέρωση.
«Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως. Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου.» (Ματθ. 1:20)
Επίσης και η Μαρία γνώριζε, με ουράνια φανέρωση, ότι δεν είχε βιολογική συμμετοχή στην σύλληψη του Ιησού (Λουκ. 2:21) και ότι αυτό που θα γεννιόταν μέσα της θα ήταν εκ Πνεύματος Αγίου και θα έτεκε τον επουράνιο άνθρωπο Ιησού, τον Άγιο Κύριο, τον Υιό του Θεού.
«Εἶπεν δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· πῶς ἔσται τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον (εν σοι, μέσα σου) ἅγιον κληθήσεται υἱὸς θεοῦ.» (Λουκ. 1:34-35)
Το ανδρόγυνο λοιπόν Ιωσήφ και Μαρία, γνωρίζοντας με ουράνια φανέρωση, ότι οι άρχοντες ζητούσαν να απωλέσουν την ψυχή του παιδίου «μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό» και πάλι «τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν (=ζωή) τοῦ παιδίου», απόκρυβαν την επουράνια καταγωγή Του και τις επουράνιες υποσχέσεις που έλαβαν για τον Υιό του Υψίστου, από τον άγγελο Γαβριήλ.
«Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, Βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ (δωδεκάφυλο) εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». (Λουκ. 1:32-33)
Το ότι δεν γνωστοποιούσαν οι «γονείς» του Ιησού την επουράνια καταγωγή Του για τον φόβο των Ιουδαίων, παραδέχεται και ο αναγνωρισμένος ως άγιος, πατέρας και ιεράρχης του Ορθόδοξου μυστικιστικού συστήματος, Ιωάννης της Αντιοχείας ή Χρυσόστομος.
«Τὸ διασωθῆναι τὴν Παρθένον, καὶ ὑποψίας ἀπαλλαγῆναι πονηρᾶς. Εἰ γὰρ τοῦτο ἐξ ἀρχῆς τοῖς ᾿Ιουδαίοις γέγονε κατάδηλον, κἂν κατέλευσαν τὴν Παρθένον κακουργοῦντες τῷ λεγομένῳ, καὶ μοιχείας αὐτὴν ἔκριναν ἄν.» (Υπόμνημα εις τον Ματθαίον, PG 57, 32, 36-40)
Ο ίδιος όμως ο Ιησούς φανέρωνε με θάρρος την επουράνια καταγωγή Του στους Ιουδαίους.
«Εγόγγυζον λοιπόν οι Ιουδαίοι περί αυτού ότι είπεν, Εγώ είμαι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού, και έλεγον· δεν είναι ούτος Ιησούς ο υιός του Ιωσήφ, του οποίου ημείς γνωρίζομεν τον πατέρα και την μητέρα; πως λοιπόν λέγει ούτος ότι εκ του ουρανού κατέβην;» (Ιωάν. 6:41-42)
«Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω· σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 8:23)
Το αυτό κήρυτταν και οι Απόστολοι εξηγώντας στις επιστολές τους ότι «πάσα σαρξ δεν είναι η αυτή σαρξ» και ότι υπάρχουν «σώματα επίγεια και σώματα επουράνια». (Α΄Κορ. 15:40-41)
«Ο πρώτος άνθρωπος ήταν από τη γη, χωματένιος, ο δεύτερος άνθρωπος είναι από τον ουρανό». (Α΄ Κορ. 15:47)
Στην δε επιστολή προς τους ομοεθνείς του Εβραίους, ο Παύλος εμφατικά τονίζει την επουράνια καταγωγή του ορατού σώματος του Ιησού, με σάρκα και οστά, το οποίο ήταν «Ναός του Θεού». (Ιωάν. 2:21)
«Ο Χριστός, όμως, όταν παρουσιάστηκε ως Αρχιερέας των αγαθών που ήρθαν, διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης Σκηνής που δεν είναι χειροποίητη, τουτέστι όχι αυτής της κτίσης …» (Εβρ. 9:11)
«Επειδή έχουμε λοιπόν, αδελφοί, παρρησία για την είσοδό [στα Άγια] των Αγίων με το αίμα Ιησού, [είσοδο ]που εγκαινίασε σ’ εμάς με οδό πρόσφατη και ζωντανή διαμέσου του καταπετάσματος, τουτέστι της σάρκας του …. ». (Εβρ. 10:19-20)
Ο Ιησούς ήταν Υιός του Δαυίδ κατά σάρκα σύμφωνα με το νομικό καθεστώς των Ιουδαίων
«Περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα.» (Ρωμ. 1:3, Ιωάν. 7:49, Πράξ. 2:30, 13:23, Β’΄Τιμ. 2:8, Εβρ. 7:14)
Μελετώντας λοιπόν τις επιστολές, σε πραγματικό χρόνο, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές γράφτηκαν για Χριστιανούς εξ Ιουδαίων οι οποίοι είχαν την γνώση των κειμένων των προφητών και του Νόμου, και ήξεραν ότι ο μεσσιανικός βασιλιάς και λυτρωτής του Ισραήλ επρόκειτο να είναι απόγονος του Δαβίδ, εκ φυλής Ιούδα, που θα ένωνε τα διασκορπισμένα πρόβατα των δώδεκα φυλών κάτω από μία αρχή (Ωσηέ 1:9-11). Με αυτό το προφητικό όραμα μίλησε και ο Ζαχαρίας γεμάτος από Άγιο Πνεύμα γνώστης των εβραϊκών γραφών, αναγγέλλοντας την εκπλήρωση των απ΄ αιώνος λαλημένων, που οδήγησε στην σωτηρία και τους κατά σάρκα εθνικούς.
«Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, διότι επεσκέφθη και έκαμε λύτρωσιν εις τον λαόν αυτού, και ανήγειρεν εις ημάς κέρας σωτηρίας εν τω οίκω Δαβίδ του δούλου αυτού, καθώς ελάλησε διά στόματος των αγίων, των απ' αιώνος προφητών αυτού σωτηρίαν εκ των εχθρών ημών και εκ της χειρός πάντων των μισούντων ημάς, διά να εκπληρώση το έλεος αυτού προς τους πατέρας ημών και να ενθυμηθή την αγίαν διαθήκην αυτού, τον όρκον, τον οποίον ώμοσε προς Αβραάμ τον πατέρα ημών, ότι θέλει δώσει εις ημάς να ελευθερωθώμεν εκ της χειρός των εχθρών ημών και να λατρεύωμεν αυτόν αφόβως εν οσιότητι και δικαιοσύνη ενώπιον αυτού πάσας τας ημέρας της ζωής ημών.» (Λουκ. 1:68-75)
Ο Θεός είχε ορκιστεί στον Αβραάμ το εξής
«Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει Κύριος, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γεν. 22:16-18)
Ο Χριστιανισμός είναι καρπός των ιουδαϊκών βιβλικών αποκαλύψεων και όχι των αρχαίων Μύθων, ο δε επουράνιος Ιησούς γίνεται κατανοητός στο πλαίσιο της ιουδαϊκής βιβλικής παράδοσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εργάστηκαν οι Εβραίοι Απόστολοι και αποδείκνυαν στους ομοεθνείς τους ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, εξ σπέρματος Δαυίδ, που στάλθηκε για να συνάξει τα διασκορπισμένα πρόβατα του δωδεκάφυλου Ισραήλ και να τους εξαγοράσει από την κατάρα του νόμου, γενόμενος αυτός κατάρα υπέρ αυτών «κρεμάμενος επί ξύλου». Ο Ιησούς έπρεπε πρώτα να εκπληρώσει τον Νόμο και τους προφήτες και έτσι θα εκπληρωνόταν και η επαγγελία της ζωής που δόθηκε στον Αβραάμ και στα λοιπά έθνη. (Πράξ.2:30, 9:22, 28:23, Γαλ. 3:13-14)
Για τον ιουδαϊκό κόσμο, η γενεαλογική γραμμή οριζόταν από τους οίκους των πατέρων των, ασχέτως αν αυτοί ήταν οι βιολογικοί ή όχι «Λάβετε το κεφάλαιον πάσης της συναγωγής των υιών Ισραήλ κατά τας συγγενείας αυτών, κατά τους οίκους των πατέρων αυτών (Αριθ. 1:2)». Το νομικό λοιπόν καθεστώς των Ιουδαίων, και η παντρειά του Ιωσήφ με την Μαρία, κάλυπταν πλήρως την εκπλήρωση της καταγωγής του Ιησού «εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα». Λόγω της δαβιδικής καταγωγής του Ιωσήφ, ο επουράνιος Ιησούς είχε πλήρως τα κληρονομικά και τα γενεαλογικά προνόμια ενός φυσικού τέκνου του Ισραήλ εκ σπέρματος Δαυίδ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Ιωσήφ ήταν ο βιολογικός Του πατέρας ή η Μαρία η βιολογική Του μητέρα.
Η καταγωγή της Μαρίας
Η δαβιδική καταγωγή της Μαρίας δεν διασαφηνίζεται στα ευαγγέλια. Ο δε άγγελος Γαβριήλ δεν αναφέρει τον Δαυίδ πατέρα της Μαρίας αλλά πατέρα του Ιησού «θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού».
Απεναντίας το ότι η Μαριάμ ανύπανδρη ακόμη, ήταν συγγενής με την Θυγατέρα του Ααρών Ελισάβετ, την μητέρα του Ιωάννη του βαπτιστή (Λουκ. 1:36), δείχνει την λευιτική καταγωγή της «ενώ είναι φανερό ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών». Επίσης, ότι ο Ηλί (Λουκ. 3:23) ήταν ο πατέρας της Μαρίας είναι ταλμουδική αναφορά (Chagig. 77, 4), άλλωστε την θέση του Ηλί σε άλλα κείμενα την παίρνει ο Ιακώβ. Σύμφωνα δε με το απόκρυφο «Βιβλίο του Ιακώβου» το οποίο η «Ορθοδοξία» θεωρεί σοβαρή πηγή, οι γονείς της ήταν ο Ιωακείμ εκ φυλής Ιούδα και η Άννα.
Είναι λοιπόν φανερό ότι οι πληροφορίες από τα απόκρυφα κείμενα για την δαβιδική καταγωγή της Μαρίας εξυπηρετούσαν το γνωστικό «πατερικό δόγμα» σύμφωνα με το οποίο ο προ-υπάρχων δεύτερος «Θεός Υιός» κατέβηκε στην γη και σαρκώθηκε, έλαβε δηλαδή χοϊκό σώμα, εκ Πνεύματος Αγίου (ο Ουρανός) και Μαρίας της παρθένου (η Γαία) και έτσι απέκτησε δύο φύσεις σε μια υπόσταση (ο Ημίθεος).
Η δαβιδική, εκ φυλής Ιούδα, καταγωγή της Μαριάμ στηρίχτηκε σε εξωβιβλικές πηγές όπως στην γνωστικίζουσα επιστολή του «Ιουστίνου προς Τρύφωνα», όπου ο απολογητής φιλόσοφος Ιουστίνος ταυτίζει τον «Υιό του Θεού» Ιησού, με τον «Αιώνα Ιησού» των Γνωστικών, που κατά τον Βαλεντίνο κατέβηκε στη γη και ντύθηκε με υλικό σώμα (ενσάρκωση), καθώς και με τους ερμητικούς και άλλους αρχαίους Μύθους, που υποστήριζαν δύο φύσεις σε μια υπόσταση.
«….Νώε και Ενώχ και Ιακώβ …. σωθήσονται συν τοις επιγνώσι τον Χριστόν τούτον του θεού υιόν, ος και προ εωσφόρου και σελήνης ήν, και δια της παρθένου ταύτης της από του γένους του Δαυείδ γεννηθήναι σαρκοποιηθείς υπέμεινεν …..» (Ιουστίνου προς Τρύφωνα 45, 43, 100)
Σύμφωνα με την διαρχική δοξασία των Γνωστικών, άλλος ήταν ο «Αιώνας Ιησούς» και άλλος ο άνθρωπος που τον έντυνε, όπως αναφέρεται να λέει ο Ιησούς στον Ιούδα στο ομώνυμο απόκρυφο ευαγγέλιο του «Αλλά εσύ θα τους υπερβείς όλους αυτούς. Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει» (Γνωστικό ευαγγέλιο του Ιούδα εδ. 57).
Επίσης είναι φανερό ότι ο Ιουστίνος ήταν επηρεασμένος, από τις απόψεις του άγνωστου συγγραφέα του απόκρυφου βιβλίου «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου», που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το βιβλίο «Mishnah» της ραβινικής λογοτεχνίας. Το βιβλίο είναι γνωστό και με άλλες ονομασίες όπως «Γέννηση της Μαρίας, Αποκάλυψη Ιακώβου» «Ιστορία» «Εξιστόρηση» «Γέννηση της Μαρίας Μητέρας του Θεού» «Γέννηση του Κυρίου και της κυρίας μας Μαρίας» και «Βιβλίο του Ιακώβου». Πηγή
Αναφορά για την δαβιδική καταγωγή της Μαρίας υπάρχει επίσης στην επιστολή του «Ιγνάτιου προς Εφεσίους 18» και στο «Αναβατικό Ησαΐου» που ανήκει στην απόκρυφη χριστιανική γραμματεία.
Και πράγματι, είδα μια γυναίκα της οικογένειας του Δαβίδ του προφήτη, ονόματι Μαρία και Παρθένος, και ήταν αρραβωνιασμένη με έναν άνδρα ονόματι Ιωσήφ, ξυλουργό, και ήταν από το σπόρο της οικογένειας του Δαβίδ του δικαίου από τη Βηθλεέμ του Ιούδα.» (Το αναβατικό Ησαΐου 11:2)
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι για θεολογικές σκοπιμότητες και για αύξηση της δημοφιλίας οι έμφορτοι θείου πνεύματος «πατέρες», κατέφυγαν στα απόκρυφα κείμενα, για να μπορέσουν με γνωστικά θεολογήματα, εκτός της νομοθετημένης βίας, να δικαιολογήσουν την δογματική τους και να προσηλυτίσουν τον εθνικό κόσμο, για τους οποίους το κήρυγμα του σταυρού ήταν μωρία. (Α΄ Κορ. 1:23)
Ο καθηγητής Ιωάννης Δ. Καραβιδόπουλος ο οποίος έχει προσφέρει πολλά στην έρευνα των απόκρυφων κειμένων αναφέρει «Ένα από τα αρχαιότερα και σημαντικότερα απόκρυφα χριστιανικά κείμενα είναι το Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου, που πραγματεύεται τα σχετικά με τη γέννηση της Θεοτόκου, τη γέννηση του Χριστού και το θάνατο του Ζαχαρία, γεγονός που το ανέδειξε σε ένα από τα πιο δημοφιλή, λαϊκά αναγνώσματα. Αποτέλεσμα αυτής της ευρείας διάδοσής του ήταν ο επηρεασμός της λατρευτικής ζωής της εκκλησίας σε Ανατολή και Δύση.» (Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα. Τόμος α΄ Απόκρυφα Ευαγγέλια, Θεσσαλονίκη 1999, εκδόσεις Πουρναρά)
Συμπέρασμα
Στον αρχαίο κόσμο οι επινοημένοι και δημοφιλείς γιοί θεού με δύο φύσεις «Άνθρωποι-θεοί» που πέθαιναν και ανασταίνονταν (βλέπε: Κρίσνα, Διόνυσος, Μίθρας κ.ά.) ήταν πολιτικά εργαλεία στα χέρια της εξουσίας για ομοιογένεια και ομοδοξία που με την σειρά τους αύξαναν την διάθεση του λαού για αυτοθυσία. Η συνοχή και συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξαρτιόταν από μία Θρησκεία και μία πίστη σε έναν γιό θεού «Άνθρωπο-Θεό» που θα ικανοποιούσε τις παρόμοιες πίστεις των διαφορετικών εθνοτήτων της και θα γινόταν το όραμα των πολιτών του, για μια ανίκητη και αιώνια αυτοκρατορία που προστατεύεται από τον «Άνθρωπο-θεό» της «Το Κράτος των Ρωμαίων ου καταληθήσεται, θα μείνει αλώβητον ανά τους αιώνας, ως πρώτον πιστεύσαν εις τον Δεσπότην Χριστόν» (att. Αρβελέρ, 2009).
Αυτή ήταν και η βασική ιδέα της διαμόρφωσης της γνωστικής «πατερικής δογματικής» για τον ενσαρκωμένο προ-υπάρχοντα δεύτερο θεό υιό, άνθρωπο Ιησού, η οποία με υπόβαθρο την Μυθολογία, «θριάμβευσε» εις βάρος της βιβλικής αλήθειας του «επουράνιου Δεύτερου ανθρώπου Ιησού» που ήταν το σπέρμα της επαγγελίας, και των οικουμενικών επαγγελιών του Θεού που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο Του.
Ο Ιησούς να σας ευλογεί
Κατανοήσατε τον απόστολο και αρχιερέα της ομολογίας μας τον Ιησού
Κατανοήσατε τον απόστολο και αρχιερέα της ομολογίας μας τον Ιησού
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (2019, 13 Ιανουαρίου)
Βιβλικές παραπομπές από: Βάμβας, WH, LXX
Πρόλογος
Οι επινοημένες θρησκείες, παλιές και νέες, είναι κοινωνική αναγκαιότητα λόγω άγνοιας, παράγοντας αντιπαλότητας και η αιτία που έχει χυθεί τόσο αίμα στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός, που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, είναι υπεράνω των θρησκειών.
Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η προτροπή σε ειλικρινή έρευνα, ανεπηρέαστη από ανθρώπινες θρησκευτικές παραδόσεις, των διασωθέντων βιβλικών κειμένων, καθώς και των συσχετισμένων ιστορικών τετελεσμένων, για ακριβέστερη κατανόηση των εκπληρωμένων επαγγελιών του ενός Θεού, που δόθηκαν στους πατέρες του κατά σάρκα Ισραήλ και των απορρεόντων πνευματικών ευλογιών για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Αυτό θα συμβάλει στην ανάδειξη της αλήθειας του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, ο οποίος νίκησε τον θάνατο και μας χάρισε, με προϋποθέσεις, την αθανασία.
Στην αναζήτηση αυτής της αλήθειας, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την γέννηση, την πορεία και το πέρας του Ιουδαϊσμού και να κατανοήσουμε μέσα από τις εβραϊκές Γραφές τους τύπους του, όπως εξηγήθηκαν από τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του. Ομοίως πρέπει να γνωρίζουμε το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό περιβάλλον, του επί την κυριαρχία της ρωμαϊκής βασιλείας, Θεοσύστατου εβραϊκού έθνους, κατά την χρονική περίοδο της ίδρυσης από τον ίδιο τον Θεό του γνήσιου Χριστιανισμού, που είναι η εκπλήρωση / ολοκλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.
Πρόλογος
Οι επινοημένες θρησκείες, παλιές και νέες, είναι κοινωνική αναγκαιότητα λόγω άγνοιας, παράγοντας αντιπαλότητας και η αιτία που έχει χυθεί τόσο αίμα στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός, που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, είναι υπεράνω των θρησκειών.
Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η προτροπή σε ειλικρινή έρευνα, ανεπηρέαστη από ανθρώπινες θρησκευτικές παραδόσεις, των διασωθέντων βιβλικών κειμένων, καθώς και των συσχετισμένων ιστορικών τετελεσμένων, για ακριβέστερη κατανόηση των εκπληρωμένων επαγγελιών του ενός Θεού, που δόθηκαν στους πατέρες του κατά σάρκα Ισραήλ και των απορρεόντων πνευματικών ευλογιών για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Αυτό θα συμβάλει στην ανάδειξη της αλήθειας του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, ο οποίος νίκησε τον θάνατο και μας χάρισε, με προϋποθέσεις, την αθανασία.
Στην αναζήτηση αυτής της αλήθειας, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την γέννηση, την πορεία και το πέρας του Ιουδαϊσμού και να κατανοήσουμε μέσα από τις εβραϊκές Γραφές τους τύπους του, όπως εξηγήθηκαν από τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του. Ομοίως πρέπει να γνωρίζουμε το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό περιβάλλον, του επί την κυριαρχία της ρωμαϊκής βασιλείας, Θεοσύστατου εβραϊκού έθνους, κατά την χρονική περίοδο της ίδρυσης από τον ίδιο τον Θεό του γνήσιου Χριστιανισμού, που είναι η εκπλήρωση / ολοκλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.
Ο χρόνος δράσης του Ιησού και των εκλεγμένων Αποστόλων Του και το έργο το οποίο αυτοί διεκπεραίωσαν είναι ιστορικά γεγονότα μοναδικά και ανεπανάληπτα. Οι γνήσιοι Απόστολοι πέτυχαν στην αποστολή τους, ολοκλήρωσαν το έργο τους, κήρυξαν σε όλα τα έθνη, αρχής γενομένης από τους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ και λοιπούς Ισραηλίτες της διασποράς και το έργο της σωτηρίας του θνητού ανθρώπου ολοκληρώθηκε. Η μετάβαση από το Παλαιό στο Νέο έγινε, ο Μωσαϊκός Νόμος των τύπων και αλληγοριών ολοκληρώθηκε, ήρθε το αληθινό, το πραγματικό, ο θάνατος νικήθηκε, η Ζωή, ο Ιησούς, βασίλευσε και ο βιβλικός Ιουδαϊσμός ολοκλήρωσε τον σκοπό του.
Οι ζώντες εν Χριστώ Ιησού είναι το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου (Ησ. 65:23), ο Νέος πνευματικός Ισραήλ, ο λαός του Θεού, που ακούει και οδηγείται από τον Ζώντα εις τους αιώνες και όχι από θνητούς μέντορες.
«Έστιν γεγραμμένον εν τοις προφήταις: και έσονται πάντες διδακτοί Θεού, πας ο ακούσας παρά του πατρός και μαθών έρχεται προς εμέ». (Ιωάν. 6:45)
Οι επικρατούσες προσδοκίες του σύγχρονου θρησκευτικού κατεστημένου είναι το αποτέλεσμα συσσωρευμένων παρανοήσεων των Γραφών, λόγω επίδρασης της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, των σιβυλλικών χρησμών, της συγκρητιστικής αρχαίας ελληνικής θρησκευτικής σκέψης και των λαϊκών παραδόσεων, που σκοπίμως ή εξ΄ αγνοίας, υποστηρίζονται από τους αυτοπροβαλλόμενους ηγέτες του «χριστεπώνυμου» πλήθους.
«Ταύτα σας έγραψα περί εκείνων οίτινες σας πλανώσι. Και το χρίσμα το οποίον υμείς ελάβετε απ΄αυτού εν υμίν μένει και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκει τις αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος και καθώς σας εδίδαξε θέλετε μένει εν αυτώ». (Α΄ Ιωάν. 2:27)
Ο Νόμος και οι Εβραίοι
Οι Εβραίοι που ήταν υπό τον Νόμο, ήταν υπό δουλεία και υπό κατάρα από τα οποία τους εξαγόρασε ο Χριστός Ιησούς.
«Διότι όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι· επειδή είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας όστις δεν εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου, ώστε να πράξη αυτά». (Γαλ. 3:10)
Οι Εβραίοι της Γαλιλαίας, που έλαβαν εντολές από τον Ιησού, συγγραφείς των επιστολών της Καινής Διαθήκης, έγραψαν στους ομοεθνείς τους, που ήταν κάτω από το νεκρό γράμμα του Νόμου και τώρα είχαν γίνει μέτοχοι επουρανίου κλήσεως, για τον Νέο επουράνιο Αρχιερέα τους «τον αναστημένο εκ νεκρών μέγα ποιμένα των προβάτων εν αίματι Διαθήκης αιωνίου» τον Ιησού Χριστό. (Εβρ. 13:20)
«Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών τον Ιησούν Χριστόν, όστις ήτο πιστός εις τον καταστήσαντα αυτόν καθώς και ο Μωυσής εις όλον τον οίκον αυτού». (Προς Εβραίους 3:1-2)
Τους υπενθύμιζαν να μην επιστρέψουν στον παλαιό τρόπο λατρείας τους, που ξεκίνησε με την επίγεια σκηνή και το «άγιον το κοσμικόν», με τα φτωχά και ασθενή κοσμικά στοιχεία, εις τα οποία ήταν δεδουλωμένοι οι λατρευτές. Διότι τώρα οι εν Χριστώ, ήταν ελεύθεροι να λατρεύουν τον ένα Θεό, στον αληθινό επουράνιο Ναό, εν πνεύματι και αληθεία, όπου ο Ιησούς είχε εισέλθει Πρώτος.
«‘Οπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών (που ήταν υπό το νόμο) πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». (Εβρ. 6:20)
«Ούτως και ημείς, (οι Εβραίοι) ότε ήμεν νήπιοι υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεθα δεδουλωμένοι, ότε δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν». (Γαλ. 4:3-5)
«Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». (Γαλ. 3:13)
«Τώρα δε αφού εγνωρίσατε τον Θεόν, μάλλον δε εγνωρίσθητε υπό του Θεού, πως επιστρέφετε πάλιν εις τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, εις τα οποία πάλιν ως πρότερον θέλετε να δουλεύητε;». (Γαλ. 4:9)
Ο εξιλασμός σύμφωνα με τις ιουδαϊκές Γραφές
«Ότι παρά σοι ο ιλασμός έστιν» (Ψαλμ. 129:4 Ο΄)
Η διαδικασία εξιλασμού την οποίαν εκτέλεσε ο επουράνιος αρχιερέας Ιησούς Χριστός, έγινε σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης.
«Και τούτο θέλει είσθαι εις εσάς νόμιμον αιώνιον, να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των υιών Ισραήλ περί πασών των αμαρτιών αυτών άπαξ του ενιαυτού». (Λευ. 16:34)
«Είχε μεν λοιπόν και η πρώτη σκηνή διατάξεις λατρείας και το άγιον το κοσμικόν ……… Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας, εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς, ουχί χωρίς αίματος, το οποίον προσφέρει υπέρ εαυτού και των εξ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού, και τούτο εδηλοποίει το Πνεύμα το Άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο έτι. Ήτις ήτο τύπος εις τον τότε παρόντα καιρόν, καθ' ον προσεφέροντο δώρα και θυσίαι, αίτινες δεν ηδύναντο να κάμωσι τέλειον κατά την συνείδησιν τον λατρεύοντα, επειδή ήσαν διατεταγμένα μόνον εις βρώματα και πόματα και διαφόρους βαπτισμούς και διατάξεις σαρκικάς, μέχρι καιρού διορθώσεως». (Εβρ. 9:1-10)
Η διαδικασία εξιλέωσης στην επίγεια σκηνή του μαρτυρίου, που ήταν αντίτυπο της αληθινής επουράνιας, ολοκληρώνονταν με την έξοδο του αρχιερέα από τα άγια των αγίων. Ο αρχιερέας φορούσε λινή στολή υπηρεσίας, όταν εισερχόταν στο αγιαστήριο για να κάνει εξιλέωση σ’ αυτό, την οποία στην συνέχεια έπρεπε να εκδυθεί, και αφού έλουζε το σώμα του με νερό «εν τόπω αγίω», φορούσε τα πολυτελή, έγχρωμα, εκ βύσσου ιμάτια του, που περιλαμβάνανε το εφόδ, τον ποδήρη του εφόδ, τον κεντητό χιτώνα, την μήτρα, την ζώνη, το «λογείον των κρίσεων», το οποίο ήταν τετράγωνο, υφαντό, κατά τρόπο που να περιέχει τέσσερεις σειρές, έκαστη με τρεις πολύτιμους λίθους, με τα ονόματα των δώδεκα φυλών του σαρκικού Ισραήλ και το χρυσό πέταλο επί της μίτρας. (Έξ. κεφ. 28)
Σημείωση: Στον Ησαΐα κατά τους Ο', καταγράφεται διάκριση μεταξύ λινού και βύσσου.
«Και αισχύνη λήμψεται τους εργαζομένους το λίνον το σχιστόν και τους εργαζομένους την βύσσον». (19:9)
Πρώτα εξαγνιζότανε το αγιαστήριο, η σκηνή του μαρτυρίου και το θυσιαστήριο
«Ούτω θέλει εισέρχεσθαι ο Ααρών εις το αγιαστήριον, μετά μόσχου εκ βοών διά προσφοράν περί αμαρτίας και κριού διά ολοκαύτωμα. Χιτώνα λινούν ηγιασμένον θέλει ενδύεσθαι, και περισκελή λινά θέλουσιν είσθαι επί της σαρκός αυτού, και ζώνην λινήν θέλει είσθαι εζωσμένος και μίτραν λινήν θέλει φορεί· ταύτα είναι ενδύματα άγια· και θέλει λούει εν ύδατι το σώμα αυτού και θέλει ενδύεσθαι αυτά». (Λευ. 16:3-4)
«Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όταν αυτός (ο αρχιερέας) εισέρχηται να κάμη εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον, εωσού εξέλθη, αφού και (Ο΄) κάμη εξιλέωσιν υπέρ εαυτού και υπέρ του οίκου αυτού και υπέρ πάσης της συναγωγής του Ισραήλ. Τότε θέλει εξέλθει προς το θυσιαστήριον το ενώπιον του Κυρίου και θέλει κάμει εξιλέωσιν περί αυτού …………… Αφού δε τελειώση να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ του αγιαστηρίου και της σκηνής του μαρτυρίου και του θυσιαστηρίου, θέλει φέρει τον τράγον τον ζώντα». (Λευ. 16:17-20)
«Και θέλει εισέλθει ο Ααρών εις την σκηνήν του μαρτυρίου και θέλει εκδυθή την λινήν στολήν, την οποίαν ενεδύθη εισερχόμενος εις το αγιαστήριον, και θέλει αποθέσει αυτήν εκεί· και θέλει λούσει το σώμα αυτού εν ύδατι εν τόπω αγίω και ενδυθή τα ιμάτια (την στολήν Ο΄) αυτού, και θέλει έλθει και προσφέρει το ολοκαύτωμα αυτού και το ολοκαύτωμα του λαού και θέλει κάμει εξιλέωσιν περί εαυτού και περί του λαού». (Λευ. 16:23-24)
Ούτος είναι ο νόμος του ολοκαυτώματος
«Το ολοκαύτωμα θέλει καίεσθαι επί του θυσιαστηρίου όλην την νύκτα έως το πρωΐ, και το πυρ του θυσιαστηρίου θέλει καίεσθαι επ' αυτού. Και θέλει ενδυθή ο ιερεύς χιτώνα λινούν και περισκελή λινά θέλει φορέσει επί την σάρκα αυτού, και θέλει αφαιρέσει την στάκτην του ολοκαυτώματος το οποίον κατέφαγε το πυρ επί του θυσιαστηρίου· και θέλει βάλει αυτήν εις το πλάγιον του θυσιαστηρίου. Και θέλει εκδυθή την στολήν αυτού και ενδυθή άλλην στολήν· και θέλει φέρει την στάκτην έξω του στρατοπέδου εις τόπον καθαρόν.» (Λευ. 6:9-11)
Οι στολές των ιερέων που ιεράτευαν θεωρούντο άγιες και κανείς από τον λαό δεν επιτρεπόταν να τις αγγίξει. Ολοκληρώνοντας την υπηρεσία τους τις άλλαζαν, για να έρθουν σε επαφή με τον λαό.
«Ουκ εισελεύσονται εκεί πάρεξ των ιερέων ουκ εξελεύσονται εκ του αγίου εις την αυλήν την εξωτέραν όπως δια παντός άγιοι ώσιν οι προσάγοντες και μη άπτωνται του στολισμού αυτών εν οις λειτουργούσιν εν αυτοίς διότι άγια έστιν και ενδύσονται ιμάτια έτερα όταν άπτωνται του λαού». (Ιεζ. 42:14 Ο΄)
Ερμηνευτική απόδοση του Ιεζεκιήλ 42:14 κατά τους Ο΄από τον Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα
«Δεν θα εισέρχονται εκεί άλλοι πλην των ιερέων. Οι δε ιερείς δεν θα εξέρχονται από τον άγιον αυτόν τόπον εις την εξωτερικήν αυλήν, δια να μη μολύνωνται, αλλά να είναι πάντοτε αγνοί και καθαροί αυτοί που προσφέρουν τας θυσίας. Επίσης δια να μη εγγίζουν οι λαϊκοί τας στολάς των ιερέων, με τας οποίας λειτουργούν, διότι και αι στολαί είναι άγιαι. Οι ιερείς αυτοί όταν θα έρχωνται εις επαφήν με τον λαόν, θα φορούν άλλα ενδύματα».
Το υπόδειγμα εξιλασμού κατά τον Μωσαϊκό Νόμο προεικόνιζε την αληθινή επουράνια εξιλέωση.
«Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί διά να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα». (Ρωμ. 8:3-4)
Ο επουράνιος λοιπόν Ιησούς με την επουράνια σάρκα του / σώμα του, το οποίο ήταν, ομοίωμα σαρκός αμαρτίας, αποστάλθηκε από τον Θεό, για να υπηρετήσει τον λαό του Ισραήλ και ως αρχιερέας, να κάνει άπαξ και δια παντός εξιλέωση, προσφέροντας τον εαυτό του για θυσία.
«Ο δε αποκριθείς είπε: Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». (Ματ. 15:24)
«Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματ. 20:28)
«Ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». (Εβρ. 9:12)
Και ενώ γεύτηκε τον θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου, θυσιάζοντας τον εαυτό του στο σταυρό, σε τρεις μέρες αναστήθηκε και πριν εισέλθει ως επουράνιος αρχιερέας στην αληθινή επουράνια σκηνή, είπε στην μαθήτρια Του Μαρία την Μαγδαληνή «μη μου άπτου», για να εκπληρώσει το γραμμένο του Νόμου. (Ιεζεκιήλ 42:14 Ο΄)
Και αφού εισήλθε στην αληθινή επουράνια σκηνή, προσφέροντας το δικό του άμωμο, άγιο αίμα, για να κάνει αιώνιο εξιλασμό, στην συνέχεια εξήλθε από τα αληθινά άγια ενδεδυμένος τα ιμάτια της δόξας του Πατρός αυτού / της δόξας Αυτού, όπως είχε υποσχεθεί στους μαθητές του και ολοκλήρωσε την σωτηρία στους προσμένοντας Αυτόν, σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.
«Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξιν αυτού. Αληθώς σας λέγω, είναι τινές των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού». (Ματθ. 16:27-28)
«Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού ……». (Ματθ. 25:31)
«Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις. Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων, αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ' εις αυτόν τον ουρανόν, διά να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών· ουδέ διά να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ' ενιαυτόν με ξένον αίμα· διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου· τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού.
Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις, ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου (ένδοξος) χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». (Εβρ. 9:22-28)
Εάν, υποθετικά, ο Ιησούς δεν είχε εξέλθει από τα επουράνια άγια για να ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού κατά τον Νόμο, σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν ήταν πιστός αρχιερέας, άρα και οι Εβραίοι πιστοί, που είχαν πάψει να θυσιάζουν στον Ναό, διότι είχαν εγκαταλείψει τα φτωχά και ασθενή στοιχεία του κόσμου, εξαπατήθηκαν και δεν σώθηκαν. Ούτε λοιπόν ο αρχιερέας Ιησούς φάνηκε εκ δευτέρου, ο επίγειος Ναός καταστράφηκε, άρα το ζήτημα του εξιλασμού είναι μετέωρο και η ανθρωπότητα είναι σε αναζήτηση Σωτήρα. Εάν όμως ομολογούμε Σωτήρα τον Ιησού Χριστό σημαίνει ότι αυτός έχει ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού και έχει εξέλθει από τα επουράνια άγια.
Ο Ιησούς είναι Ελεήμων και Πιστός Αρχιερεύς
«Όθεν έπρεπε/όφειλε να ομοιωθή κατά πάντα (στους πειρασμούς) με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους». (Εβρ. 2:17-18)
«Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας». (Εβρ. 4:15)
«Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων (σαρκικός Ισραήλ), αλλά και περί όλου του κόσμου (κατά σάρκα εθνικοί)». (Α΄Ιωάν. 2:2)
Οι σαρκικοί λατρευτές των επουρανίων τύπων, πρόσμεναν έξω από την σκηνή του μαρτυρίου, τους θνητούς ιερείς τους μέχρι αυτοί να εκτελέσουν τις ιερατικές υπηρεσίες τους.
«Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όταν αυτός εισέρχηται να κάμη εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον, εωσού εξέλθη, αφού κάμη εξιλέωσιν υπέρ εαυτού και υπέρ του οίκου αυτού και υπέρ πάσης της συναγωγής του Ισραήλ». (Λευ. 16:17)
«Ενώ δε ιεράτευεν αυτός (ο Ζαχαρίας) εν τη τάξει της εφημερίας αυτού ενώπιον του Θεού, κατά το έθος της ιερατείας έπεσεν εις αυτόν ο κλήρος να θυμιάση εισελθών εις τον ναόν του Κυρίου· και παν το πλήθος του λαού προσηύχετο έξω εν τη ώρα του θυμιάματος». (Λουκ. 1:8-10)
«Και ο λαός περιέμενε τον Ζαχαρίαν, και εθαύμαζον ότι εβράδυνεν εν τω ναώ». (Λουκ. 1:21)
Ομοίως και ο Νέος, πνευματικός Ισραήλ, που βίωσε τις έσχατες μέρες του αιώνα του Μωσαϊκού Νόμου, πρόσμενε στην γενεά των Αποστόλων τον αθάνατο επουράνιο Αρχιερέα του, να εξέλθει από την αληθινή επουράνια σκηνή για να ολοκληρωθεί το έργο της απολύτρωσης.
«Οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ». (Α΄Πέτρ. 1:5)
«Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε διά την ημέραν της απολυτρώσεως». (Εφ. 4:30)
«Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς». (Εβρ. 10:23)
«Διότι ημείς διά του Πνεύματος προσδοκώμεν εκ πίστεως την ελπίδα της δικαιώσεως». (Γαλ. 5:5)
«Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν». (Ρωμ. 13:11-12)
«Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν». (Εβρ. 10:25)
«Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». (Φιλιπ. 3:20)
«Προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». (Τιτ. 2:13)
Ο Νόμος επιφέρει οργή
Εκτός από την προεικόνιση της αληθινής ουράνιας εξιλέωσης, που εξετελέσθη, ο Νόμος για την ολοκλήρωσή του απαιτούσε και την εκτέλεση των γραμμένων κρίσεων για τους παραβάτες του Νόμου και φονιάδες των απεσταλμένων Προφητών και Αγίων του Θεού και αυτού του Ιησού, από τους αντικείμενους Ιουδαίους.
«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί ………. Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης; [Γέεννα= επίγεια κοιλάδα του Εννώμ, βαθύ και στενό φαράγγι που βρίσκεται στα N. A. τείχη της Ιερουσαλήμ, που ενώνεται στα νότια της πόλης με την κοιλάδα του Ιωσαφάτ, μετονομασθείσα σε φάραγγα της σφαγής (Ιερ. 7:32-33)].
Διά τούτο ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας και διώξει από πόλεως εις πόλιν, διά να έλθη εφ' υμάς παν αίμα δίκαιον εκχυνόμενον επί της γης από του αίματος Άβελ του δικαίου έως του αίματος Ζαχαρίου υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην (την δική τους γενεά, όχι την δική μας)». (Ματ. 23:29-36)
«Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρετε εδώ και κατασφάξατε έμπροσθέν μου». (Λουκ. 19:27)
Σημείωση: Η οργή του Αρνίου στους αντικείμενους Ιουδαίους, εκτελέσθηκε έμπροσθεν του Ιησού, όταν φάνηκε εκ δευτέρου.
«Και λαβόντες αυτόν εξέβαλον έξω του αμπελώνος και απέκτειναν, όταν ουν έλθη ο Κύριος του αμπελώνος τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις;». (Ματθ. 21:39-40, Μάρκ. 12:9)
«Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού (ρωμαϊκός πολυεθνικός στρατός) απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών κατέκαυσε (την Ιερουσαλήμ)». (Ματθ. 22:7)
Οι συνέπειες της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του Ναού της
Το κατ’ εξοχή σύμβολο του βιβλικού Ιουδαϊσμού, ο Ναός, κάηκε. Οι Ιερείς των τύπων παύτηκαν, οι προσφορές των ζώων έπαψαν, οι πλύσεις και τα βαπτίσματα έπαψαν, οι προφητείες εκπληρώθηκαν, τα παλαιά παρήλθαν, το τέλος πάντων όσων είχαν σχέση με τον Νόμο των τύπων ήλθε, οι γραμμένες κρίσεις εκπληρώθηκαν. Ο σαρκικός Ισραήλ έδωσε την θέση του στον πνευματικό Ισραήλ, ο επίγειος Ναός έδωσε την θέση του στον επουράνιο, οι σαρκικοί λατρευτές έπαυσαν. Ο Θεός είναι Πνεύμα και λατρεύεται από αληθινούς, πνευματικούς, εν Χριστώ λατρευτές, «εν πνεύματι και αληθεία».
Το τέλος του Νόμου (= ολοκλήρωση / εκπλήρωση πάντων όσων αφορούσαν τον νόμο και τις σαρκικές του διατάξεις) είναι ο Χριστός, προς δικαιοσύνη εις πάντα τον πιστεύοντα. (Ρωμ. 3:21-22)
Το τέλος πάντων έφτασε / ήγγικεν
Λίγα χρόνια πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, ο γνήσιος Απόστολος του Ιησού Πέτρος, εβραϊκής καταγωγής, καθώς και οι λοιποί Απόστολοι, έγραψε στους εκ της διασποράς πιστούς Εβραίους, «πάντων δε το τέλος ήγγικεν» (Α΄ Πέτρ. 4:7). Τι τους είπε; Τι κατάλαβαν οι Εβραίοι πιστοί; Μήπως κατάλαβαν ότι έφτασε το τέλος του κόσμου; Μήπως κατάλαβαν ότι θα πέσουν τα φυσικά αστέρια από τον ουρανό στην γη; Μήπως κατάλαβαν ότι θα φύγει ο φυσικός ουρανός [= το στερέωμα που διαχωρίζει τα ύδατα τα κάτω από τα ύδατα τα πάνω (Γέν. 1:6-8)] και η φυσική γη [= η ξηρά όχι η θάλασσα (Γέν. 1:9-10)], διότι παρουσιάστηκε σφάλμα στην δημιουργία και ο Θεός αποφάσισε να τα δημιουργήσει από την αρχή; Όχι βέβαια.
Ουδέποτε ο Ιησούς μίλησε στον σαρκικό λαό του Ισραήλ, για το τέλος της ιστορίας του κόσμου, που ο ίδιος δημιούργησε. Απεναντίας οι Γραφές λένε ότι ο Ιησούς είναι Ιερέας εις τον αιώνα για να μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών πάντοτε, διότι επέτυχε αιώνια λύτρωση για τους αμαρτωλούς και ότι οι πυλώνες της επουράνιας Ιερουσαλήμ δεν θα κλείσουν ποτέ για να εισέρχονται σ΄αυτήν οι λυτρωμένοι εις τους αιώνες των αιώνων. Η Διαθήκη του Σωτήρα ημών Θεού Ιησού είναι ενεργός και δεν έχει ημερομηνία λήξης, δεν είναι παρένθεση στην ιστορία του κόσμου, είναι αιώνιος.
Του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν του οποίου (Ευαγγελίου) εγώ ο Παύλος έγινα υπηρέτης (Κολ. 1:23)
«Ο Κύριος έκαμε γνωστήν την σωτηρίαν αυτού· έμπροσθεν των εθνών απεκάλυψε την δικαιοσύνην αυτού. Ενεθυμήθη το έλεος αυτού και την αλήθειαν αυτού προς τον οίκον του Ισραήλ· πάντα τα πέρατα της γης είδον την σωτηρίαν του Θεού ημών». (Ψαλμ. 98:2-3)
Οι πιστοί, Εβραίοι και Εθνικοί, που ήξεραν ότι το ευαγγέλιο είχε ήδη κηρυχθεί σε όλα τα έθνη, «εις πάσαν την κτίσιν», (Βλ. και Ρωμ. 10:18, 16:26, Κολ. 1:6, 23), κατάλαβαν ότι έρχεται το τέλος του αιώνα του Νόμου και του τυπικού του (= επίγειος Ναός, θυσιαστήριο, αγιαστήριο, ιερείς, στολές, σκεύη, θύματα / ζώα προς θυσία, μεσσιανικές προφητείες, γενεαλογίες, περιτομή, σαρκικός λαός του Θεού). Κατάλαβαν ότι η σωτηρία τους ήταν πλησιεστέρα από τότε που πίστεψαν. Κατάλαβαν ότι ο ερχομός του Σωτήρα Ιησού ήταν πλησίον, ο καιρός εγγύς, η ημέρα πλησιάζουσα. Κατάλαβαν ότι ο καιρός ήταν εγγύς που ο Θεός θα τους ανταπέδιδε άνεση για τις θλίψεις τους, και θλίψεις στους αντικείμενους Ιουδαίους που τους έθλιβαν. (Βλ. Β΄Θεσ. Κεφ. 1)
«Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». (Ματθ. 24:14)
Ο γαρ καιρός εγγύς έστιν
Όλες οι επιστολές μιλούσαν για τον επικείμενο ερχομό του Ιησού Χριστού, στην γενεά της πρώτης εκκλησίας
«Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει». (Εβρ. 10:37)
«Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους. Ο Κύριος είναι πλησίον». (Φιλιπ. 4:5)
«Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου». (Ιακ. 5:7)
«Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας, διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε. Μη στενάζετε κατ' αλλήλων, αδελφοί, διά να μη κατακριθήτε· ιδού, ο κριτής ίσταται έμπροσθεν των θυρών». (Ιάκ. 5:8-9)
«Ο δε Ιησούς είπεν· Εγώ είμαι· και θέλετε ιδεί (μιλούσε στο συνέδριο) τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον μετά των νεφελών του ουρανού». (Μάρκ. 14:62)
«Ιδού, έρχομαι ταχέως. Μακάριος όστις φυλάττει τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου». (Αποκ. 22:7)
«Και τώρα, τεκνία, μένετε εν αυτώ, ίνα όταν φανερωθή, έχωμεν παρρησίαν και μη αισχυνθώμεν απ' αυτού εν τη παρουσία αυτού». (Α΄Ιωάν. 2:28)
«Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού». (Α΄Κορ. 11:26)
Το βιβλίο της Αποκάλυψης που εστάλη στην πρώτη εκκλησία και όχι στον κόσμο, φώναζε για την επικείμενη έλευση Αυτού και την καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ και του Ναού. «Α δει γενέσθαι εν τάχει», «μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας (σε πραγματικό χρόνο) και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα, ο γαρ καιρός εγγύς», «και λέγει μοι μη σφραγίσης τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, ο γαρ καιρός εγγύς έστιν», «έρχομαι ταχύ, κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανό σου».
Περισσότερα για το βιβλίο της Αποκάλυψης εδώ.
Οι ανακρίβειες του Χριστιανικού Σιωνισμού
«Επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν». (Εβρ. 7:19)
Ο ιδεολογικά εθνικιστικός και αντικείμενος στον Χριστό Ιησού, φαρισαϊκός Ιουδαϊσμός και ο καρπός της σύζευξης του ελληνιστικού με το εβραϊκό στοιχείο, διαμόρφωσαν τον ραβινικό Ιουδαϊσμό, του οποίου οι περισσότεροι εκφραστές του, διατηρούν αναλλοίωτη έως σήμερα την αντιβιβλική πίστη, στην ανοικοδόμηση ενός τρίτου ναού, στην γη της Ιερουσαλήμ, ως εκπλήρωση υπόσχεσης του εθνικού τους θεού. Ο Σιωνισμός (= εβραϊκός εθνικισμός) φορέας αυτής της εσφαλμένης εθνικιστικής ιδεολογίας, υποστηρίζεται από τον επίσης αντιβιβλικό «χριστιανικό» Σιωνισμό, κίνηση που υπάρχει κυρίως μεταξύ Ευαγγελικών φονταμενταλιστικών κύκλων και δευτερευόντως μεταξύ των Βαπτιστών των Η.Π.Α.. Η κίνηση αυτή διαδίδει την σύγχρονη «θεωρία των οικονομιών» του Αγγλικανού τριαδικού κληρικού John Nelson Darby (1800-1882), ανατρέποντας έτσι τις θεμελιώδεις βιβλικές αλήθειες ότι «το τέλος του Νόμου είναι ο Χριστός» και ότι «’Ωμοσεν Κύριος και ου μεταμεληθήσεται, Συ ιερεύς εις τον αιώνα». (Εβρ. 7:21)
Προς διάδοση των αντιβιβλικών θέσεων του «χριστιανικού» Σιωνισμού, που εξυπηρετούν μάλλον γεωστρατηγικές πολιτικές, ιδρύθηκαν παγκοσμίως εκκλησίες με κάποιες να αυτοπροσδιορίζονται ως «αποστολικές», για να προσδώσουν αποστολικό κύρος και μεσσιανικό χαρακτήρα, διαμορφώνοντας έτσι κατάλληλα πεδία στους ιδρυτές αυτών, για άσκηση πνευματικής εξουσίας -στους μη έχοντας βιβλικές γνώσεις και σκοπίμως ακατήχητους πιστούς- για κοινωνική προβολή και για νεποτισμό.
Για τους ιδρυτές αυτούς, τα φυσικά φαινόμενα, όπως σεισμοί, πλημμύρες, τσουνάμια, εκρήξεις ηφαιστείων, καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, ακόμα παγκόσμιες οικονομικές ή γεωπολιτικές ανακατατάξεις, πολεμικές επιχειρήσεις, έντονες πολιτικές ή θρησκευτικές προσωπικότητες, έκλυση ηθών, ατυχήματα, κ.ά., είναι αιτίες διαμόρφωσης φοβικών κοινωνιών, που εύκολα χειραγωγούνται και αναζωπύρωσης παραδοσιακών εσχατολογικών φαντασιώσεων, που αγγίζουν το τέλος του κόσμου. Οι φαιδρότητες αυτές επικουρούμενες από ψευδοπροφήτες και κινδυνολόγους, οι οποίοι συνεχώς αναγγέλλουν τις έσχατες ημέρες, επαναλαμβάνονται από γενεά σε γενεά.
Η αυθαίρετη, φανταστική θεωρεία των οικονομιών «Dispensationalism», θεωρεί τον Χριστιανισμό ως παρένθεση και θέτει το σύγχρονο «Ισραήλ» ως ρυθμιστή του θείου σχεδίου για το «τέλος της ιστορίας του κόσμου». Για να εκπληρωθεί η θεωρία του, απαιτείται οπωσδήποτε πίστη σε ένα τριαδικό θεό (τριάς = σύνολο τριών ομοίων πραγμάτων), όπου το κάθε μέλος της τριαδικής θεότητας, αναλαμβάνει δράση σε διαφορετικές χρονικές περιόδους /οικονομίες, (προτείνονται έως επτά). Προϋποθέτει, ότι το τέλος του Χριστού είναι ο Νόμος, την παύση δηλαδή της Νέας Διαθήκης, που αντικατέστησε την Παλαιά για το ασθενές και ανωφελές αυτής και επιστροφή στην Παλαιά -αυτό λέγεται φαντασιοκόπημα- μεμφόμενοι έτσι τον Θεό ως παραβάτη.
«Διότι εάν όσα κατέστρεψα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην δεικνύω εμαυτόν». (Γαλ. 2:18)
Οι δύο κόσμοι
Ο Ιησούς που ήταν ο Χριστός των εβραϊκών Γραφών (Πράξ. 9:22) και στον οποίον πίστεψε πλήθος Ιουδαίων που πρόσμενε την παρηγοριά του Ισραήλ (Λουκ. 2:25), μιλούσε την γλώσσα των Προφητών και ήρθε για να εκπληρώσει τον Νόμο και τους Προφήτες.
«Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν». (Πράξ. 6:7)
«Αλλ' όμως και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, πλην διά τους Φαρισαίους δεν ώμολόγουν, διά να μη γείνωσιν αποσυνάγωγοι». (Ιωάν. 12:42)
Ως Υιός του Πνεύματος (ο Θεός είναι Πνεύμα), ο Ιησούς αντικατέστησε το τυπικό του Ιουδαϊσμού, με το αληθινό, με το επουράνιο. Ήταν επουράνιος, ο αληθινός Θεός, ο αληθινός Ναός, γέννησε τους αληθινούς προσκυνητές, κατήργησε τον θάνατο, και χαρίζει την αθανασία. Έκανε τα πάντα Νέα, εκτέλεσε την οργή του Θεού στους Ιουδαίους παραβάτες του Νόμου, σύμφωνα με τους όρους της Π. Διαθήκης, έκρινε τον Παλαιό κόσμο και εγκαινίασε Νέα οδό ζώσα και αληθινή, δια της οποίας πλησιάζουμε τον ένα Θεό.
Κάθε τι που έχει εκπληρωθεί δεν είναι προσδοκώμενο. Ο Χριστιανισμός δεν είναι ο Ιουδαϊσμός, δεν έχει τύπους, δεν έχει προφητείες που περιμένουν εκπλήρωση. Ο Χριστιανισμός δεν έχει σκιές, είναι φως, είναι η εκπλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.
Ο γνήσιος Χριστιανισμός είναι το Νέο που αντικατέστησε το Παλαιό. Έχουμε λοιπόν δύο κόσμους, τον κόσμο προ Χριστού ο οποίος ήταν υποταγμένος σε αγγέλους και κοσμοκράτορες του σκότους, βασίλευε ο θάνατος παρέα με τον Άδη, ο άνθρωπος ήταν σαρκικός (ο παλαιός άνθρωπος) ανήμπορος να κάνει το θέλημα του Θεού, ο Νόμος ήταν σκιά των μελλόντων αγαθών και παιδαγωγός εις τον Χριστό έως του πληρώματος των καιρών. Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου γεννήθηκε ο Χριστός Ιησούς. Η εποχή λοιπόν του Χριστού ήταν εποχή πλήρωσης των καιρών του παλαιού κόσμου.
«Γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης». (Εφεσ. 1:9-10)
«Και ιδόντες αυτόν προσεκύνησαν αυτόν, τινές δε εδίστασαν. Και προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης». (Ματθ. 28:17-18)
Στον κόσμο μετά Χριστό, έχουμε Βασιλέα ουράνιο τον Ιησού Χριστό, που του εδόθη πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη, ο οποίος έχει τα κλειδιά του Άδου και του Θανάτου και έχει καταργήσει τον έχοντα το κράτος του θανάτου τουτέστιν τον Διάβολο (Εβρ. 2:14). Έχουμε τον Νέο άνθρωπο, τον πνευματικό, τον «κατά Θεό εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας», ο οποίος έχει την χάρη και την δύναμη να πράξει το αγαθό θέλημα του Θεού και να λάβει την αθανασία. Δεν υπάρχουν πλέον οι σκιές του νόμου, η ζωή φανερώθηκε, οι γραφές εκπληρώθηκαν.
«Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω». (Ματθ. 5:17)
Η αποστολική περίοδος
«Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής». (2 Κορ. 5:18-19)
Οι αποστολικοί χρόνοι ήταν περίοδος μετάβασης από το Παλαιό στο Νέο. Οι Απόστολοι είχαν εντολή να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο της μετάβασης, για να γίνουν πάντα τα γραμμένα. Τα σαράντα χρόνια από την ανάσταση του Ιησού έως την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και το πέρας του Ιουδαϊσμού, χαρακτηρίζεται ως αποστολική περίοδος, διότι έδρασαν οι άπαξ απεσταλμένοι έγκριτοι Απόστολοι. Ο Ιησούς δεν απέστειλε άλλους αποστόλους σε αντικατάσταση τους, όπως γινόταν με τους ιερείς, διότι το έργο τους εκπληρώθηκε. Έκτοτε το έργο τους είναι ενεργό, και όλοι οι άνθρωποι καλούνται πλέον να πιστέψουν σ’ αυτό και να λάβουν την δωρεά της αιωνίου ζωής. Τα όσα συνέβησαν στην γενεά των αποστόλων ήταν για την σωτηρία όλων των εις Χριστόν πιστευόντων εις τους αιώνας των αιώνων.
«Εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών». (Εβρ. 7:24-25)
«Διά να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού διά της προς ημάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού». (Εφ. 2:7)
«Εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία διά Ιησού Χριστού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων· αμήν». (Εφ. 3:21)
Η μεταποστολική περίοδος
«Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». (Α΄ Κορ. 1:21)
Από το 70 μ.Χ. και μετά, λόγω έλλειψης αποστόλων, καμία από ανθρώπους ιδρυθείσα εκκλησία δεν μπορεί να λογισθεί ως αποστολική. Η μεταποστολική περίοδος, ήταν περίοδος θρησκευτικών φιλοσοφικών ερίδων, από διάφορες φιλοσοφικές παρατάξεις, εβραϊκές και ελληνικές. Μεσουρανούσε ο Μεσοπλατωνισμός με τις παραλλαγές του, που εξελίχθηκε με τον Πλωτίνο σε Νεοπλατωνισμό με τις παραλλαγές του, επίσης υπήρχε ο Αριστοτελισμός, ο Στωικισμός, ο Επικουρισμός με τις παραλλαγές τους, ο Γνωστικισμός κ.ά..
Η δράση των Απολογητών φιλοσόφων -Ιουδαίων και Ελλήνων οι οποίοι αναγνώριζαν τον Χριστιανισμό ως την ανωτέρα φιλοσοφία και ανέλαβαν να τον εκπροσωπήσουν στον εθνικό κόσμο, απόντων των αποστόλων- πέτυχε την σύνθεση του Χριστιανισμού με την ανθρώπινη φιλοσοφία, τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της.
«Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις (μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών) διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν· διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». (Κολ. 2:8-9)
Οι προσηλυτισμένοι πλέον στο νέο, θρησκευτικό, φιλοσοφικό μίγμα, υιοθέτησαν ιουδαϊκούς μύθους της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, προφητείες του Ελληνισμού (Σιβυλλικοί χρησμοί), πλατωνικές θεολογικές απόψεις, αριστοτελικές απόψεις, γνωστικές απόψεις, οι οποίες είχαν προκύψει από αλληλοεπιδράσεις με περσικές θεολογικές απόψεις, κινεζικές απόψεις, αιγυπτιακές και λοιπές θεολογικές απόψεις και όλο αυτό το βάπτισαν «Χριστιανισμό».
Στην συνέχεια του χρόνου, οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες απαίτησαν την συμμαχία του συνθετικού πλέον Χριστιανισμού με την ρωμαϊκή εξουσία, ενέργεια που του εξασφάλισε την προστασία του ηλιολάτρη, θεϊκού κατά κόσμο, καίσαρα Κωνσταντίνου. Ο πολιτικά διορατικός Κωνσταντίνος, ο οποίος σκανδαλωδώς ανακηρύχτηκε άγιος και ισαπόστολος, από την νέα κοσμοπολιτική θρησκεία των οικουμενικών συνόδων –οι «άγιοι» πατέρες πέτυχαν ανταποδόσεις για αυτό- γνωρίζοντας ότι μια κοινή θρησκεία θα ενώσει τον λαό του, που αποτελείτο από διαφορετικές εθνότητες και πίστεις, ανέλαβε τον συνθετικό Χριστιανισμό υπό την προστασία του και ανακήρυξε τον Ιησού θεό του πολέμου, (εν τούτω νίκα), αποκτώντας έτσι πρόθυμους για τις πολεμικές του επιχειρήσεις.
Η αποδοχή του συνθετικού «Χριστιανισμού» στον εθνικό κόσμο, επετεύχθη με νόμους του ρωμαϊκού κράτους που προέβλεπαν την επιβολή του θανάτου στους μη πειθομένους και έκτοτε το αίμα των απίστων ειδωλολατρών έρευσε άφθονο σε δύση και ανατολή. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος, προχώρησε στην κρατικοποίηση του συνθετικού Χριστιανισμού, πράξη που ισχύει έως και σήμερα. Τα πρωτεία όμως της καθιέρωσης χριστιανικής θρησκευτικής ταυτότητας, τα κατέχει ο ηγεμόνας της Αρμενίας Τιριδάτης Γ΄ο οποίος κατέστησε το 301 μ.Χ. τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αρμενίας, πριν επινοηθεί το δόγμα της «αγίας τριάδος».
Ο θρίαμβος του συνθετικού, επεξεργασμένου Χριστιανισμού
«Ούτως λέγει ο θεός ο βασιλεύς του Ισραήλ ο ρυσάμενος αυτόν Θεός Σαβαώθ εγώ πρώτος και εγώ μετά ταύτα πλην εμού ουκ έστιν Θεός». (Ησ. 44:6)
Το ρωμαϊκό σπαθί και η νομοθετημένη βία των προσήλυτων, εκχριστιάνισε τους εθνικούς και τους αιρετικούς και ο συνθετικός επεξεργασμένος «Χριστιανισμός» των πατέρων θριάμβευσε. Για να είναι δε κατά πάντα σύμφωνοι με τις Γραφές, όπως ισχυρίζονταν οι «άγιοι», με εισηγητή τον Αθανάσιο, έκαναν οντολογική εξίσωση του πατρός και του υιού, ανακηρύσσοντας τον Ιησού συνάναρχο και συναΐδιο με τον πατέρα -διαμορφώνοντας έτσι και την επιλογή του δυαδικού θεού, που είναι πολύ διαδεδομένος στις μέρες μας, για όσους δεν προτιμούν τον τριαδικό - σε πείσμα των πλατωνικών φιλοσόφων, του Ιουδαίου Φίλωνος, του Ιουστίνου και λοιπών εκ γης φωτισθέντων, που πίστευαν ότι ο λόγος είναι δεύτερος κατά τάξη θεός και κατώτερος του πατέρα, πρωτότοκος υιός, αρχάγγελος, κ.ά.. (Φιλώνειος λόγος)
Το φιλοσοφικό τριαδικό δόγμα, είναι η αιχμή του ελληνιστικού Χριστιανισμού, που έθεσε ως σκοπό του την καθολική, βίαιη επικράτηση του και την απόλυτη δογματικότητα του. Η νέα, τυπολογική, σχισματική θρησκεία των πατέρων, παραλλαγή του εθνικού πολυθεϊσμού, προσδοκεί εκ νέου την εκπλήρωση / το τέλος των επαγγελιών του Θεού και επιβλήθηκε με ποταμούς αίματος. Με θεσμική βία έκλεισαν όλες τις φιλοσοφικές σχολές των εθνικών, αναθεματίζοντας τα μαθηματικά, την ιατρική, την αστρονομία, κ.ά. και παραμένει έως σήμερα ο βασικός κορμός του κρατικού «Χριστιανικού» κατεστημένου, θεματοφύλακας λαϊκών παραδόσεων και μυθοπλασιών, αναπαράγοντας συνεχώς νέα σχίσματα.
Είναι λυπηρό άνθρωποι που ισχυρίζονται, ότι είδαν «το φως το αληθινό» και «έλαβαν πνεύμα άγιο», να υποστηρίζουν τον επιβληθέντα συνθετικό Χριστιανισμό του αιμοσταγούς, ηλιολάτρη Κωνσταντίνου και υποστηρικτή του Αρειανισμού και να συστήνουν ως ορθοτομημένες, τις πολλάκις τροποποιηθείσες, αποφάσεις των φιλοσοφικών οικουμενικών συνόδων και το σύμβολο πίστεως της κρατικής «ορθοδοξίας». Αγνοούν εκουσίως ότι αυτό πήρε τέσσερις αιώνες μετά Χριστό για να ολοκληρωθεί, από τους "πατέρες", οι οποίοι ομολογούν την Μαρία ως «Δέσποινα την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν». Επιπλέον είναι λυπηρό οι τοιούτοι να πιστεύουν σε τρισήλιο θεό και παράλληλα να λένε ότι είναι αποστολικοί και ότι έχουν καταστατικό τους το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Αυτά είναι απατηλά, ασύμβατα και τα ασπάζονται οι αφελείς και οι ανιστόρητοι.
«Διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;». (Β΄Κορ. 6:14)
Λοιπές παρανοήσεις των παραφυάδων του συνθετικού κρατικού Χριστιανισμού
Σύντομη ιστορική αναφορά για την κατανόηση του 11ου κεφαλαίου στον Ησαΐα, που επικαλούνται οι χιλιαστές και του 11ου κεφαλαίου προς Ρωμαίους επιστολή που επικαλούνται οι οικονομιαστές.
Ο οίκος Ιακώβ και η διασπορά
Ο οίκος Ιακώβ (12 φυλές) είχε διασπασθεί σε δύο βασίλεια, του Ισραήλ (10 φυλές) και του Ιούδα (2 φυλές). Τελικά τους δύο οίκους τους διέσπειρε στα έθνη με τα οποία και ομοιώθηκαν.
«Και θέλει σε διασπείρει ο Κύριος εις πάντα τα έθνη, απ' άκρου της γης έως άκρου της γής· και θέλετε λατρεύσει εκεί άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισας, συ ουδέ οι πατέρες σου, ξύλα και λίθους». (Δευτ. 28:64)
«Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών». (Ρωμ.2:24)
Η επιστροφή, από την βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, του δίφυλου Ιούδα στην γη της επαγγελίας, έδωσε παράταση στο εβραϊκό έθνος, έως τον ερχομό του Ιησού, του «σπέρματος» της επαγγελίας της ζωής, που εδόθη προς τον Αβραάμ για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Οι λοιπές διεσπαρμένες φυλές αποκόπηκαν από την μητρόπολη Ιερουσαλήμ, ήσαν σε μόνιμη έχθρα με τους επιστρέψαντες Ιουδαίους και αντιμετωπίζονταν από αυτούς ως και οι Εθνικοί. (Έσδρας, Νεεμίας)
Τα πρόβατα
Ο όρος πρόβατο / πρόβατα ταυτοποιεί τους Εβραίους (Ματ. 15:24, 10:16, Ρωμ. 8:36, 1 Πέτρ.2:25, Μαρκ. 14:27, Εβρ. 13:20, Ιωάν. 21:17 κ.α.). Ήταν ο λαός της βοσκής Του.
«Ο Ισραήλ είναι πρόβατον πλανώμενον· λέοντες εκυνήγησαν αυτό· πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας κατέφαγεν αυτόν· και ύστερον ούτος ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατεσύντριψε τα οστά αυτού». (Ιερ. 50:17)
«Παρέδωκας ημάς ως πρόβατα εις βρώσιν και εις τα έθνη διεσκόρπισας ημάς». (Ψαλμ. 44:11)
«Διά τι, Θεέ, απέρριψας ημάς διαπαντός; διά τι καπνίζει η οργή σου εναντίον των προβάτων της βοσκής σου;». (Ψαλμ. 74:1)
Ο Ιησούς, όπως μαρτυρούν οι γραφές, γεννήθηκε υπό Νόμο για να εξαγοράσει τους υπό τον Νόμο (τους Εβραίους) δια να λάβουν την υιοθεσία. Έδρασε στην γη της επαγγελίας και μόνο, «δεν απεστάλην ειμή στα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». Όλες οι συνομιλίες του Ιησού ήταν με τους Εβραίους και αφορούσαν τον Νόμο, την ερμηνεία του και την εκπλήρωσή του. Έκλεξε Εβραίους αποστόλους και οι πρώτοι μαθητές του (η απαρχή) ήταν Εβραίοι. (Επιστολή Ιακώβου, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας 1:1, 18)
«Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα· διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ». (Ματθ. 2;6)
Η πρώτη εντολή στους Εβραίους Αποστόλους ήταν: «Υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». (Ματθ. 10:6)
Ο λόγος αυτός έγινε για να εκπληρωθεί η προφητεία του Ωσηέ και άλλων Προφητών που είχαν πει ότι ο Θεός θα μάζευε πάλι τα διασκορπισμένα του πρόβατα σε μία ποίμνη κάτω από έναν ποιμένα.
«Διότι τάδε λέγει κύριος ἰδοὺ ἐγὼ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἐπισκέψομαι αὐτά ὥσπερ ζητεῖ ὁ ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ ὅταν ᾖ γνόφος καὶ νεφέλη ἐν μέσῳ προβάτων διακεχωρισμένων οὕτως ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἀπελάσω αὐτὰ ἀπὸ παντὸς τόπου οὗ διεσπάρησαν ἐκεῖ ἐν ἡμέρᾳ νεφέλης καὶ γνόφου καὶ ἐξάξω αὐτοὺς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ συνάξω αὐτοὺς ἀπὸ τῶν χωρῶν καὶ εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν αὐτῶν καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐπὶ τὰ ὄρη ισραηλ καὶ ἐν ταῖς φάραγξιν καὶ ἐν πάσῃ κατοικίᾳ τῆς γῆς». (Ιεζ. 34:11-13 Ο΄)
«Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης και εκείνα πρέπει να συνάξω και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου (πιστοί) και θέλει γείνει μία ποίμνη, εις ποιμήν». (Ιωάν. 10:16)
«Καὶ ἰάσεται κύριος τὰς ἁμαρτίας σου καὶ ἐλεήσει σε (Καινή Διαθήκη) καὶ πάλιν συνάξει σε ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν εἰς οὓς διεσκόρπισέν σε κύριος ἐκεῖ ἐὰν ᾖ ἡ διασπορά σου ἀπ' ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἐκεῖθεν συνάξει σε κύριος ὁ θεός σου καὶ ἐκεῖθεν λήμψεταί σε κύριος ὁ θεός σου». (Δευτ. 30:3 Ο΄)
Και δια του Ιερεμίου είπε: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω συντελέσει προς τον οίκον Ισραήλ και προς τον οίκον Ιούδα διαθήκην καινή ………… διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον». (Εβρ. 8:8-13)
Και δια του Ωσηέ είπε: «Καὶ ἦν ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν ισραηλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης ἣ οὐκ ἐκμετρηθήσεται οὐδὲ ἐξαριθμηθήσεται καὶ ἔσται ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος καὶ συναχθήσονται οἱ υἱοὶ ιουδα καὶ οἱ υἱοὶ ισραηλ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ θήσονται ἑαυτοῖς ἀρχὴν μίαν καὶ ἀναβήσονται ἐκ τῆς γῆς ὅτι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ ιεζραέλ». (Ωσ. 1:10-11 Ο΄)
«Και θέλω σπείρει αυτήν δι' εμαυτόν επί της γής· και θέλω ελεήσει την ουκ ηλεημένην· και θέλω ειπεί προς τον ου λαόν μου, Λαός μου είσαι· και αυτοί θέλουσιν ειπεί, Θεός μου είσαι». (Ωσ. 2:23)
Ο Πέτρος που είχε λάβει την εντολή «βόσκε τα αρνία μου» (δηλαδή τους Εβραίους), στην επιστολή του προς τους ελεημένους Εβραίους της διασποράς, επιβεβαιώνει την εκπλήρωση του Ωσηέ κεφ. 1
«Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν, εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού ……………. οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες ………. να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών ……. ». (Α΄ Πέτρ. 1:1-2, 2:10-12)
Ομοίως κάνει και ο Παύλος: «Και διά να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν, ημάς ( τους Εβραίους) τους οποίους εκάλεσεν ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων αλλά και εκ των εθνών; (Εβραίοι της διασποράς). Καθώς και εν τω Ωσηέ λέγει· Θέλω καλέσει λαόν μου τον ου λαόν μου, και ηγαπημένην την ουκ ηγαπημένην· και εν τω τόπω, όπου ερρέθη προς αυτούς, δεν είσθε λαός μου, εκεί θέλουσι καλεσθή υιοί Θεού ζώντος. Ο δε Ησαΐας κράζει υπέρ του Ισραήλ· Αν και ο αριθμός των υιών Ισραήλ ήναι ως η άμμος της θαλάσσης, το υπόλοιπον αυτών θέλει σωθή· διότι θέλει τελειώσει και συντέμει λογαριασμόν μετά δικαιοσύνης, επειδή συντετμημένον λογαριασμόν θέλει κάμει ο Κύριος επί της γης (του Ισραήλ). Και καθώς προείπεν ο Ησαΐας· Εάν ο Κύριος Σαβαώθ δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς σπέρμα (οι πιστοί Εβραίοι), ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει και με τα Γόμορρα ηθέλομεν ομοιωθή. (Ρωμ. 9:23-27)
Οι λύκοι και οι όφεις
Ως λύκοι και όφεις ταυτοποιούνται οι άρχοντες, οι κριτές, οι ψευδοπροφήτες και οι γραμματείς και Φαρισαίοι του Ισραήλ.
«Ο Βενιαμίν θέλει είσθαι λύκος άρπαξ· το πρωΐ θέλει κατατρώγει θήραμα, και το εσπέρας θέλει διαιρεί λάφυρα». (Γεν. 49:27)
«Οι άρχοντες αυτής είναι εν μέσω αυτής ως λύκοι αρπάζοντες το θήραμα, διά να εκχέωσιν αίμα, διά να αφανίζωσι ψυχάς, διά να αισχροκερδήσωσιν αισχροκέρδειαν». (Ιεζ. 22:27)
«Οι άρχοντες αυτής είναι εν αυτή λέοντες ωρυόμενοι· οι κριταί αυτής λύκοι της εσπέρας· δεν αφίνουσιν ουδέν διά το πρωΐ». (Σοφ. 3:3)
«Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες». (Ματθ. 7:15)
Όταν απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους στα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ τους είπε: «Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί». (Ματθ. 10:16)
«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί ............. Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:29-33)
Τα βόδια
Ως βόδια ταυτοποιούνται οι εργάτες της πρώτης εκκλησίας
«Διότι εν τω νόμω του Μωϋσέως είναι γεγραμμένον· Δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος. Μήπως μέλει τον Θεόν περί των βοών; ή δι' ημάς βεβαίως λέγει τούτο; διότι δι' ημάς εγράφη, ότι ο αροτριών με ελπίδα πρέπει να αροτριά, και ο αλωνίζων με ελπίδα να μετέχη της ελπίδος αυτού». (Α΄Κορ. 9:9-10)
Τα θηρία
Τα Θηρία, τετράποδα, ερπετά, πετεινά που έδειξε ο Θεός στον Πέτρο (Πράξ. 11:5) ταυτοποιούν τους κατά σάρκα εθνικούς στους οποίους το πρώτον απεστάλη ο Πέτρος (απεστάλη στον Κορνήλιο) και οι οποίοι ήσαν ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας και απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ. Όσοι όμως εδέχθησαν τον Χριστό έγιναν συγκληρονόμοι και σύσσωμοι και συμμέτοχοι της επαγγελίας της αιωνίου ζωής, και τούτο ήταν το μυστήριο το οποίο ήταν αποσιωπημένο από χρόνων αιωνίων.
«Διά τούτο εγώ ο Παύλος, ο δέσμιος του Ιησού Χριστού υπέρ υμών των εθνικών, επειδή ηκούσατε την οικονομίαν της χάριτος του Θεού της δοθείσης εις εμέ υπέρ υμών, ότι δι' αποκαλύψεως εφανέρωσεν εις εμέ το μυστήριον, καθώς προέγραψα συντόμως, εξ ων δύνασθε αναγινώσκοντες να νοήσητε την εν τω μυστηρίω του Χριστού γνώσιν μου, το οποίον εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη διά Πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ διά του ευαγγελίου». (Εφ. 3:3-6)
«Εις δε τον δυνάμενον να σας στηρίξη κατά το ευαγγέλιόν μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, κατά την αποκάλυψιν του μυστηρίου του σεσιωπημένου μεν από χρόνων αιωνίων, φανερωθέντος δε τώρα διά προφητικών γραφών κατ' επιταγήν του αιωνίου Θεού και γνωρισθέντος εις πάντα τα έθνη προς υπακοήν πίστεως, εις τον μόνον σοφόν Θεόν έστω η δόξα διά Ιησού Χριστού εις τους αιώνας· αμήν». (Ρωμ. 16:27)
Μέσα λοιπόν στην γνήσια αρχέγονη εκκλησία του Θεού, τον πνευματικό Ισραήλ, το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου, βόσκανε μαζί βόδια (= οι εργάτες της πρώτης εκκλησίας), πρόβατα και λύκοι (= πιστοί, ελεημένοι εκ του οίκου Ισραήλ και εκ του οίκου Ιούδα, λαός και άρχοντες, πιστοί απ' όλο τον οίκο Ιακώβ και από τις δώδεκα φυλές ) και θηρία (= πιστοί, ελεημένοι εκ των κατά σάρκα εθνικών). Τούτο όλο φανερώνει την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα και του Ωσηέ καθώς και την εκπλήρωση της επαγγελίας προς τον Αβραάμ ο οποίος ήταν πατέρας πίστεως της ακροβυστίας και της περιτομής.
«Οὕτως ἐκ δευτέρας κληρονομήσουσιν τὴν γῆν καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν ἐγὼ γάρ εἰμι κύριος ὁ ἀγαπῶν δικαιοσύνην καὶ μισῶν ἁρπάγματα ἐξ ἀδικίας καὶ δώσω τὸν μόχθον αὐτῶν δικαίοις καὶ διαθήκην αἰώνιον διαθήσομαι αὐτοῖς καὶ γνωσθήσεται ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὸ σπέρμα αὐτῶν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν πᾶς ὁ ὁρῶν αὐτοὺς ἐπιγνώσεται αὐτούς ὅτι οὗτοί εἰσιν σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ». (Ησ. 61:7-8)
«Έσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων οὐδ' οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν ἀλλ' εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ ιερουσαλημ ἀγαλλίαμα καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ ιερουσαλημ καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ λαῷ μου καὶ οὐκέτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ οὐδὲ φωνὴ κραυγῆς ........................... οἱ δὲ ἐκλεκτοί μου οὐ κοπιάσουσιν εἰς κενὸν οὐδὲ τεκνοποιήσουσιν εἰς κατάραν (Διότι όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι) ὅτι σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ ἐστιν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν μετ' αὐτῶν ἔσονται καὶ ἔσται πρὶν κεκράξαι αὐτοὺς ἐγὼ ἐπακούσομαι αὐτῶν ἔτι λαλούντων αὐτῶν ἐρῶ τί ἐστιν; Τότε λύκοι καὶ ἄρνες βοσκηθήσονται ἅμα καὶ λέων ὡς βοῦς φάγεται ἄχυρα ὄφις δὲ γῆν ὡς ἄρτον οὐκ ἀδικήσουσιν οὐδὲ μὴ λυμανοῦνται ἐπὶ τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ μου λέγει κύριος». (Ησ. 65:17-25)
«Καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς (οίκος Ισραήλ + οίκος Ιούδα) ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ διαθήκην μετὰ τῶν θηρίων τοῦ ἀγροῦ καὶ μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ μετὰ τῶν ἑρπετῶν τῆς γῆς καὶ τόξον καὶ ῥομφαίαν καὶ πόλεμον συντρίψω ἀπὸ τῆς γῆς καὶ κατοικιῶ σε ἐπ' ἐλπίδι καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ἐν κρίματι καὶ ἐν ἐλέει καὶ ἐν οἰκτιρμοῖς». (Ωσ. 2:18-19)
Σημείωση: Διαθέτης και μνηστήρας είναι ο ίδιος ο Θεός
«Μη ενθυμήσθε τα πρότερα και μη συλλογίζεσθε τα παλαιά. Ιδού, εγώ θέλω κάμει νέον πράγμα· τώρα θέλει ανατείλει· δεν θέλετε γνωρίσει αυτό; θέλω βεβαίως κάμει οδόν εν τη ερήμω, ποταμούς εν τη ανύδρω. Τα θηρία του αγρού θέλουσι με δοξάσει, οι θώες και οι στρουθοκάμηλοι· διότι δίδω ύδατα εις την έρημον, ποταμούς εις την άνυδρον, διά να ποτίσω τον λαόν μου, (το γένος μου κατά τους Ο΄) τον εκλεκτόν μου. Ο λαός, τον οποίον έπλασα εις εμαυτόν, θέλει διηγείσθαι την αίνεσίν μου». (Ησ. 43:18-21)
Η επαγγελία της ζωής δόθηκε πριν τον Μωσαϊκό νόμο
«Αδελφοί, κατά άνθρωπον ομιλώ· όμως και ανθρώπου διαθήκην κεκυρωμένην ουδείς αθετεί ή προσθέτει εις αυτήν. Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός. Τούτο δε λέγω· ότι διαθήκην προκεκυρωμένην εις τον Χριστόν υπό του Θεού ο μετά έτη τετρακόσια τριάκοντα γενόμενος νόμος δεν ακυρόνει, ώστε να καταργήση την επαγγελίαν. Διότι εάν η κληρονομία ήναι εκ νόμου, δεν είναι πλέον εξ επαγγελίας· αλλ' εις τον Αβραάμ δι' επαγγελίας εχάρισε ταύτην ο Θεός». (Γαλ. 3:15-18)
«Και ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν, ως είναι γεγραμμένον και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα». (Πράξ. 13:32-33)
Συμπέρασμα
Η επαγγελία της ζωής, η οποία εδόθη στον Αβραάμ, πατέρα του σαρκικού εβραϊκού έθνους και που καθιστούσε τους εν Χριστώ, ουράνιους πολίτες, (πνευματικό Ισραήλ), για να εκπληρωθεί προϋπέθετε την ένωση εν Χριστώ και των δύο οίκων του Ισραήλ, (όλου του οίκου Ιακώβ) και την συμμετοχή των πιστών, εκ των κατά σάρκα εθνικών (πρόβατα + θηρία) και σύμφωνα με τις Γραφές εφ΄όσον οι προϋποθέσεις εκπληρώθηκαν άρα και η επαγγελία εκπληρώθηκε.
Ο Νόμος που έγινε μετά την επαγγελία ήταν ανήμπορος να την καταργήσει η να την ακυρώσει. Η κληρονομιά δεν ήταν εκ του Νόμου αλλά δι΄ επαγγελίας χάρισε αυτήν ο Θεός (πριν το Νόμο), κάθε σκέψη επιστροφής στον Νόμο δεν είναι αληθής. Κάθε εθνικιστική ερμηνεία σωτηρίας απορρίπτεται από τις Γραφές, κάθε ιδιαίτερη διαθήκη με γνώμονα την βιολογική καταγωγή απορρίπτεται, κάθε άλλο σχέδιο σωτηρίας εκτός από την Καινή Διαθήκη απορρίπτεται, κάθε σιωνιστική ιδεολογία είναι ψευδής.
«Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού· επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού· εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι». (Γαλ. 3:26-29)
Ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν προσθήκη στην ιστορία του κόσμου με περιορισμένη διάρκεια ισχύος.
«Διά τι λοιπόν εδόθη ο νόμος; Εξ αιτίας των παραβάσεων προσετέθη, εωσού έλθη το σπέρμα, προς το οποίον έγεινεν η επαγγελία, διαταχθείς δι' αγγέλων διά χειρός μεσίτου». (Γαλ. 3:19)
Επίσης η ολοκλήρωση / τέλος του Νόμου που είναι ο Χριστός δεν υποστηρίζει τον αντινομισμό.
«Τεκνία, ας μη σας πλανά μηδείς· όστις πράττει την δικαιοσύνην είναι δίκαιος, καθώς εκείνος είναι δίκαιος· όστις πράττει την αμαρτίαν είναι εκ του διαβόλου, διότι απ' αρχής ο διάβολος αμαρτάνει. Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου. Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού. Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού». (Α΄Ιωάν. 3:7-10)
Αμήν
Η απιστία του Θωμά και η λύτρωση του.
Η απιστία του Θωμά και η λύτρωση του.
Συγγραφέας : Βασίλειος Αναστασίου Ζαφείρογλου
Ημερομηνία ανάρτησης : 4 - 5 - 2020
Τα λόγια του Ιησού «Γκρεμίστε το ναό τούτο και μέσα σε τρεις ημέρες θα τον εγείρω» θα ηχούσαν στα αυτιά των αποστόλων σαν ένα δύσκολο αίνιγμα σε όλη την συμπόρευση τους με τον Ιησού στα τριάμισι χρόνια της επίγειας διακονίας Του. Ποιος ήταν άραγε ο Ιησούς, που όταν κάποιοι θα γκρέμιζαν το Ναό του Σώματος Του θα μπορούσε ο ίδιος να τον εγείρει (δηλ. να τον αναστήσει) σε τρεις ημέρες;
«Σας είπα, λοιπόν, ότι θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας. Γιατί, αν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας». (Ιωάν. 8:24 Μεταγλώττιση)
Ο Ιησούς λέγοντας τους «Εγώ Είμαι» προκάλεσε σοβαρά ερωτηματικά στους Ιουδαίους. Για τους Ιουδαίους υπήρξε Μόνο Ένας μέσα στις γραφές που μπορούσε να πει «Εγώ Είμαι» και δεν ήταν άλλος από τον Μόνο Αληθινό Θεό που έστειλε τον Μωυσή στον Φαραώ, για να απελευθερώσει τον λαό Του από τα δεσμά της Αιγύπτου. (Έξοδος 3:14-15)
Μόνο που ο Ιησούς τώρα λέει για τον Εαυτό Του ότι «Εγώ Είμαι». Μάλιστα τους λέει : «αν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας».
Τα λόγια του Ιησού «Γκρεμίστε το ναό τούτο και μέσα σε τρεις ημέρες θα τον εγείρω» θα ηχούσαν στα αυτιά των αποστόλων σαν ένα δύσκολο αίνιγμα σε όλη την συμπόρευση τους με τον Ιησού στα τριάμισι χρόνια της επίγειας διακονίας Του. Ποιος ήταν άραγε ο Ιησούς, που όταν κάποιοι θα γκρέμιζαν το Ναό του Σώματος Του θα μπορούσε ο ίδιος να τον εγείρει (δηλ. να τον αναστήσει) σε τρεις ημέρες;
Οι Ιουδαίοι είχαν κατηγορήσει τον Ιησού, όταν θεράπευσε τον παράλυτο άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου.
Και ο Ιησούς απάντησε σ' αυτούς: Ο Πατέρας μου μέχρι τώρα εργάζεται, και εγώ εργάζομαι. Γι' αυτό, λοιπόν, οι Ιουδαίοι ζητούσαν περισσότερο να τον θανατώσουν, επειδή, όχι μόνον παρέβαινε το Σάββατο, αλλά και δικό του πατέρα έλεγε τον Θεό, κάνοντας τον εαυτό του ίσον με τον Θεό. (Ιωάν. 5:17-18 Φίλος)
Ο Λόγος του Θεού και Πατέρα έγινε σάρκα, δηλαδή Υιός όταν ήρθε στο κόσμο μέσα από τη Μαρία. (Ιωάν. 1:1,14, Προς Γαλάτες 4:4-6). Μέσα σ’ Αυτόν κατοίκησε όλο το πλήρωμα του Θεού και Πατέρα. Μέσα από τον Ιησού και δια του Ιησού ενεργούσε ο Μόνος Θεός και Πατέρας.
Σε μια άλλη περίπτωση ο Ιησούς τους είπε: «Ούτε εμένα ξέρετε ούτε τον Πατέρα μου· αν ξέρατε εμένα, θα ξέρατε και τον Πατέρα μου».
«Σας είπα, λοιπόν, ότι θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας. Γιατί, αν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας». (Ιωάν. 8:24 Μεταγλώττιση)
Ο Ιησούς λέγοντας τους «Εγώ Είμαι» προκάλεσε σοβαρά ερωτηματικά στους Ιουδαίους. Για τους Ιουδαίους υπήρξε Μόνο Ένας μέσα στις γραφές που μπορούσε να πει «Εγώ Είμαι» και δεν ήταν άλλος από τον Μόνο Αληθινό Θεό που έστειλε τον Μωυσή στον Φαραώ, για να απελευθερώσει τον λαό Του από τα δεσμά της Αιγύπτου. (Έξοδος 3:14-15)
Μόνο που ο Ιησούς τώρα λέει για τον Εαυτό Του ότι «Εγώ Είμαι». Μάλιστα τους λέει : «αν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας».
Στο σημείο αυτό ο Ιησούς συνδέει την κατανόηση για το ποιος είναι με το σημείο που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή στην έρημο όταν οι Ισραηλίτες είχαν αμαρτήσει.
«Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε προς αυτούς: Όταν υψώσετε τον Υιό τού ανθρώπου, τότε θα γνωρίσετε ότι Εγώ Είμαι, και από τον εαυτό μου δεν κάνω τίποτε, αλλά καθώς με δίδαξε ο Πατέρας μου, αυτά μιλάω.
Και εκείνος που με απέστειλε είναι μαζί μου· ο Πατέρας δεν με άφησε μόνον· επειδή, εγώ κάνω πάντοτε τα αρεστά σ' αυτόν.
Και ενώ μιλούσε αυτά, πολλοί πίστεψαν σ' αυτόν». (Ιωάν. 8:28-30 Φίλος)
Ο Θωμάς και οι άλλοι απόστολοι ίσως να θυμήθηκαν και άλλα λόγια του Ιησού μετά την Ανάστασή Του.
Του είπαν τότε οι Ιουδαίοι: «Δεν έχεις ούτε πενήντα χρόνια ζωής κι έχεις δει τον Αβραάμ;». Ο Ιησούς τους απάντησε: «Σας πληροφορώ και μάθετέ το, πως πριν καν υπάρξει ο Αβραάμ Εγώ Είμαι». (Ιωάν. 8:57-58 Λόγος)
Ο Θωμάς όπως και όλοι οι ευσεβείς Εβραίοι γνώριζαν ότι δεν υπήρχε άλλος εκτός από τον Θεό και Πατέρα.
«Γι' αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου.» (Ιωάν. 10:17-18 Φίλος)
Ήταν ο Ίδιος ο Ιησούς που είχε πει «Γκρεμίστε το ναό τούτο και μέσα σε τρεις ημέρες θα τον εγείρω». Τώρα τι ήταν αυτό που άκουγε ο Θωμάς και οι άλλοι απόστολοι «επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά».
Όλοι οι πιστοί Εβραίοι γνώριζαν ότι μόνο ο Θεός και Πατέρας μπορεί «να εγείρει νεκρούς».
«Επειδή, όπως ο Πατέρας ανασταίνει τούς νεκρούς και τους ζωοποιεί, έτσι και ο Υιός όποιους θέλει ζωοποιεί. Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή τού Υιού τού Θεού, και εκείνοι που άκουσαν θα ζήσουν». (Ιωάν. 5:21, 25 Φίλος)
Ο Ιησούς καθώς ήταν η ορατή εικόνα του αοράτου Θεού, ήταν μέσα από Αυτόν που έρχονταν τα ζωοποιά λόγια του Μόνου Θεού και Πατέρα.
Μετά από το Κυριακό Δείπνο ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του:
«…λίγο ακόμα είμαι μαζί σας. … και όπως είπα στους Ιουδαίους, ότι: Όπου πηγαίνω εγώ, εσείς δεν μπορείτε να ‘ρθετε, το λέω τώρα και σε σας». (Ιωάν. 13:33 Φίλος)
Τότε ο παρορμητικός Πέτρος του είπε:
«Κύριε, πού πηγαίνεις;» Του αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Εκεί όπου πηγαίνω δε δύνασαι τώρα να με ακολουθήσεις, θα με ακολουθήσεις όμως ύστερα». (Ιωάν. 13:36-38 Μεταγλώττιση)
Ο Ιησούς είπε ότι θα πήγαινε να ετοιμάσει τόπο για τους μαθητές Του. Ποιος ήταν άραγε αυτός ο τόπος;
Ο Θωμάς θα ήθελε οπωσδήποτε να είναι εκεί που θα πήγαινε ο Ιησούς.
Με αφέλεια αλλά και απόλυτη ειλικρίνεια ο Θωμάς ρώτησε τον Κύριο
«Κύριε, δεν ξέρουμε πού πηγαίνεις· και πώς μπορούμε να ξέρουμε τον δρόμο;» (Ιωάν. 14:5 Φίλος)
Άραγε εμείς ξέρουμε που θα πήγαινε ο Ιησούς, ποιο ήταν το σπίτι του Πατέρα Του και ποιος είναι ο δρόμος για να φτάσουμε ως εκεί;
Την απάντηση την έδωσε ο Ιησούς δείχνοντας προς τα που ήταν πάντα στραμμένη η προσοχή Του.
«Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή· κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού·
αν γνωρίζατε εμένα, θα γνωρίζατε και τον Πατέρα μου· και από τώρα τον γνωρίζετε, και τον είδατε». (Ιωάν. 14:6-7 [Φίλος])
Επομένως ο στόχος και ο σκοπός του Ιησού ήταν ο Πατέρας Του.
Η συζήτηση άναψε και ο Φίλιππος έθεσε πιο δυναμικά το θέμα:
«Λέει σ' αυτόν ο Φίλιππος: Κύριε, δείξε σε μας τον Πατέρα, και μας αρκεί». (Ιωάν. 14:8 Φίλος)
Οι μαθητές μαζί και ο Θωμάς κατάλαβαν ότι εάν ο Ιησούς στρέφει την προσοχή του και αποβλέπει στον Πατέρα άρα και αυτοί θα πρέπει να γνωρίσουν τον Πατέρα.
Αλλά ο Ιησούς απαντώντας στον Φίλιππο έρχεται να επαναλάβει τα λόγια που είπε και παραπάνω.
«Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, και δεν με γνώρισες, Φίλιππε; Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα· και πώς εσύ λες: Δείξε σε μας τον Πατέρα;» (Ιωάν. 14:9 Φίλος)
Εδώ φαίνεται ο Ιησούς να λέει κάτι το πολύ ανατρεπτικό και να παρουσιάζει ότι αυτός είναι ο Θεός και μάλιστα ο Μόνος Θεός, ο Πατέρας όλων των πιστών. Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήταν ένα δεύτερο πρόσωπο μέσα σε μια τριάδα προσώπων στη θεότητα αλλά η ορατή εικόνα του Μόνου Θεού και Πατέρα.
Μάλιστα ο Ιησούς τους λέει ακόμη κάτι σημαντικό :
«Του απαντά ο Ιησούς: “Τόσο χρόνο είμαι μαζί σας και δε με έχεις γνωρίσει, Φίλιππε; Όποιος έχει δει εμένα έχει δει τον Πατέρα.” Πώς εσύ λες: “Δείξε μας τον Πατέρα”;
Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι μέσα σ’ εμένα; Τα λόγια που εγώ σας λέω δε τα μιλώ από τον εαυτό μου, μάλιστα ο Πατέρας που μένει μέσα μου κάνει τα έργα του.
Πιστεύετέ με ότι εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι μέσα σ’ εμένα. Ειδεμή, εξαιτίας αυτών των έργων ας πιστεύετε.
Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, όποιος πιστεύει σ’ εμένα τα έργα που εγώ κάνω κι εκείνος θα κάνει. Και μεγαλύτερα από αυτά θα κάνει, γιατί εγώ πορεύομαι προς τον Πατέρα.
Και ό,τι ζητήσετε στο όνομά μου αυτό θα το κάνω, για να δοξαστεί ο Πατέρας μέσω του Υιού.
Αν κάτι μου ζητήσετε στο όνομά μου, εγώ θα το κάνω». (Ιωάν. 14:9-14 Μεταγλώττιση)
Καθώς ο Ιησούς θα πήγαινε στον πατέρα Του, φαίνεται να συμβαίνει κάτι το παράξενο. Όποιος θα ζητούσε στο εξής οτιδήποτε από τον Θεό στο Όνομα του Ιησού, θα απαντούσε από τον ουρανό ο Ίδιος ο Ιησούς.
Άραγε ποιος ήταν ο Ιησούς;
Μάλιστα ο Ιησούς αντιλαμβάνεται ότι αυτή η απουσία Του θα ήταν δυσαναπλήρωτη για τους μαθητές Του. Έτσι τους λέει:
(Ιωάν. 14:15-16 [Φίλος])
Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου.
Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα,
Μέχρι τώρα ο Παρήγορος και ο Παράκλητος για τους μαθητές ήταν ο Ίδιος ο Ιησούς. Τώρα ποιος θα ήταν αυτός ο άλλος Παράκλητος που θα αντικαθιστούσε την αποχώρηση του Ιησού από τη ζωή του Θωμά και των άλλων μαθητών;
Ας προσέξουμε καλά τα επόμενα λόγια του Ιησού:
«Κι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει άλλον Παράκλητο, για να είναι μαζί σας στον αιώνα:
το Πνεύμα της αλήθειας, που ο κόσμος δε δύναται να το λάβει, γιατί δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει. Εσείς το γνωρίζετε, γιατί μένει κοντά σας και θα είναι μέσα σας». (Ιωάν. 14:16-17 Μεταγλώττιση)
Αλήθεια έβλεπαν και γνώριζαν ο Πέτρος, ο Θωμάς, ο Φίλιππος και οι άλλοι μαθητές τον άλλον Παράκλητο; Έμενε πριν ο άλλος Παράκλητος κοντά τους;
Ήταν πράγματι ο άλλος Παράκλητος κοντά στους μαθητές που τον έβλεπαν και τον γνώριζαν οι μαθητές; Υπήρχε διπλά στους μαθητές άλλος εκτός από τον Ιησού; Είχαν δεχτεί άλλον σαν Μεσσία εκτός από τον Ιησού; Και βέβαια όχι.
Ο Μόνος Παράκλητος ανάμεσα στον Πατέρα και τους μαθητές ήταν ο Ιησούς. Γνωρίζουμε πολύ καλά όσοι στοιχειωδώς έχουμε διαβάσει το Λόγο του Θεού, ότι υπάρχει Μόνο ένας Μεσίτης και Παράκλητος ανάμεσα στο θεό και στους ανθρώπους. (1Τιμ. 2:5 Λόγος, 1Ιωάν. 2:1 Φίλος)
Οι μαθητές δεν είχαν την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος δηλαδή του άλλου Παράκλητου πριν την ημέρα της Πεντηκοστής.
«…..όποιος πιστεύει σε μένα, όπως είπε η γραφή, ποτάμια από ζωντανό νερό θα ρεύσουν από την κοιλιά του. (Αυτό το έλεγε για το Πνεύμα, που επρόκειτο να παίρνουν αυτοί που πιστεύουν σ' αυτόν· επειδή, δεν ήταν ακόμα [δοσμένο το] Άγιο Πνεύμα· για τον λόγο ότι, ο Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξαστεί)». (Ιωάν. 7:37-39 Φίλος)
Ο άλλος παράκλητος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού, που ήταν μέχρι τότε μαζί τους με σωματική μορφή. Αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς θα ήταν που θα ερχόταν της ημέρα της Πεντηκοστής μέσα τους πια σαν το Ζωοποιό και Άγιο Πνεύμα που θα ήταν μαζί τους ΠΑΝΤΟΤΕ.
«Δε θα σας αφήσω ορφανούς, έρχομαι προς εσάς. Ακόμα λίγο χρόνο και ο κόσμος δε θα με βλέπει πια, εσείς όμως θα με βλέπετε, γιατί εγώ ζω κι εσείς θα ζήσετε. Εκείνη την ημέρα εσείς θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα μου και εσείς είστε μέσα μου κι εγώ μέσα σας». (Ιωάν. 14:18-20 Μεταγλώττιση)
Ο Θωμάς και οι άλλοι μαθητές όταν άκουσαν τα λόγια του Ιησού, «Δε θα σας αφήσω ορφανούς, έρχομαι προς εσάς.» βρέθηκαν απέναντι σε ακόμη άλλο ένα αίνιγμα.
Ποιος πραγματικά ήταν ο Ιησούς , όταν έλεγε «Δε θα σας αφήσω ορφανούς»;
Όλοι οι άνθρωποι ξέρουν ότι τα παιδιά ορφανεύουν από Πατέρα.
Ίσως εδώ κρυβόταν η κορύφωση της αποκάλυψης του μεγαλύτερου μυστηρίου όλων των εποχών, που μέχρι τώρα ήταν κρυμμένο.
«Γκρεμίστε το ναό τούτο και μέσα σε τρεις ημέρες θα τον εγείρω»
«Σας είπα, λοιπόν, ότι θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας. Γιατί, αν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας»
«επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά.
Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά.»
«Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα».….Του αποκρίθηκαν οι Ιουδαίοι: «Για καλό έργο δε σε λιθοβολούμε, αλλά για βλαστήμια, και γιατί εσύ, ενώ είσαι άνθρωπος, κάνεις τον εαυτό σου Θεό». (Ιωάν. 10:30-33 Μεταγλώττιση)
Όταν μετά την Ανάστασή Του ο Ιησούς Χριστός φανερώθηκε στους μαθητές Του ο μόνος που έλειπε από την ομήγυρη ήταν ο Θωμάς.
Όλοι ξέρουμε ότι ο Θωμάς ακολουθούσε τον Ιησού. Πίστευε ότι είναι ο Υιός του Ανθρώπου, ο Υιός του Θεού, ο ίδιος ο Χριστός. Όμως όλες του οι ελπίδες και οι προσδοκίες γκρεμίστηκαν, όταν είδε τον Κύριο Του να πεθαίνει πάνω στο Σταυρό. Δεν είχε και άδικο στις σκέψεις που έκανε. Αφού οι Γραφές έλεγαν ότι ο Χριστός μένει στον αιώνα.
«….. και εγώ, όταν υψωθώ από τη γη, θα τους ελκύσω όλους στον εαυτό μου. (Κι αυτό το έλεγε, δείχνοντας με ποιον θάνατο επρόκειτο να πεθάνει). Το πλήθος αποκρίθηκε σ' αυτόν: Εμείς ακούσαμε από τον νόμο, ότι: Ο Χριστός μένει στον αιώνα· και πώς εσύ λες, ότι: Πρέπει να υψωθεί ο Υιός τού ανθρώπου; Ποιος είναι αυτός ο Υιός τού ανθρώπου;» (Ιωάν. 12:30-34 [Φίλος])
Η μόνη λύση στην απογοήτευση του Θωμά ήταν να δει ο ίδιος τον αναστημένο Ιησού.
«…..Αν δεν δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω.» (Ιωάν. 20:24-25 Φίλος)
Μετά από οκτώ ημέρες είδε τον Ιησού.
«Έπειτα, λέει στον Θωμά: Φέρε εδώ το δάχτυλό σου, και δες τα χέρια μου· και φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά μου· και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός. Και ο Θωμάς αποκρίθηκε, και είπε σ' αυτόν: Ο Κύριός μου, και ο Θεός μου.» (Ιωάν. 20:26-29 Φίλος)
Ο Θωμάς εκείνη την ημέρα ελκύστηκε από την αγάπη του Θεού και έμαθε ότι ο Κύριος του Ιησούς Χριστός είναι ο Μόνος Θεός και Πατέρας, που φανερώθηκε ο Ίδιος σαν άνθρωπος και παρέδωσε το Σώμα Του για τη σωτήρια πρώτα των Εβραίων και έπειτα όλου του κόσμου.
Αμήν
Ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα
Ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα
Άρθρο του Αιθίοπα αδελφού Teklemariam Gezahagne
Μετάφραση : Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (24/01/2018)
Ο Γιός του Θεού είναι η ουράνια φύση του Θεού Πατέρα, που έγινε ορατός με σάρκα. Έδωσε τη σάρκα Του να πεθάνει για μας πάνω στο σταυρό, αλλά παρέμενε ζωντανός με το πνεύμα, αφού ο Θεός είναι Πνεύμα και Λόγος. Το Πνεύμα είναι η ζωοποιός δύναμη του Θεού. Το Πνεύμα (Θεός) είναι η ζωή και του αίματος και της σάρκας. Η σάρκα Του και η ψυχή Του (αίμα) ήταν στον τάφο για τρεις ημέρες αλλά ο Πνεύμα Του, ο Θεός Πατέρας, δεν πέθανε, γιατί είναι αθάνατος, αμετάβλητος και Πανταχού Παρών. Αλλά Τον άφησε για τρεις ημέρες στον τάφο για τη σωτηρία των ανθρωπίνων όντων. Υπάρχει μόνο ένα Πνεύμα, ο Θεός Πατέρας. (Εφεσίους δ/4:4-6). (Δες Ψαλμοί ις/16:8-11, Πράξεις β/2:26,27, Α΄/1 Πέτρου γ/3:18).
Ο Γιος είναι η εξωτερική ή φυσική πτυχή του Θεού. Η εσωτερική πτυχή, η ζωή του Χριστού, είναι το Πνεύμα (ο Πατέρας) (Λουκάς κδ/24:39,Α΄/1Τιμοθέου γ/ 3:16, α/1:15-17, β/2:5-7). Εκείνοι που λένε ότι, "ο Γιος, από μόνος Του, χωρίς τον Πατέρα, ήταν ένα ζωντανό, αναπνέον ανθρώπινο ον με τη δική Του γήινη ανθρώπινη θέληση, νου, ψυχή και πνεύμα", δεν έχουν στηρίξει τη διδασκαλία τους σε βιβλικά γεγονότα. Η ιδέα ότι ο Ιησούς ήταν "όμοιος με οποιοδήποτε συνηθισμένο ανθρώπινο ον" δεν είναι βιβλική. Η διδασκαλία του Ιησού σχετικά με το Πνεύμα Του ήταν η εξής, "Καθώς με απέστειλε ο ζωντανός Πατέρας κι εγώ ζω για τον Πατέρα, έτσι και όποιος με τρώει θα ζήσει κι εκείνος για μένα." (Ιωάννης ς΄/6:57). Ο Ιησούς συνέχισε να λέει, "Το Πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίποτα" (Ιωάννης ς΄/6:63). Αυτό δείχνει ότι η σάρκα, χωρίς το Πνεύμα (ο Θεός Πατέρας), δεν μπορεί να δώσει σωτηριακό και θεραπευτικό όφελος. Εντούτοις, όταν ο Θεός Πατέρας φανερώθηκε στη σάρκα του Γιού Του, ο Ιησούς έγινε ο βραχίονας του Θεού, (Ησαΐας νθ/59:16, νγ/ 53:1), η ανάσταση (Φιλιππησίους. γ/3:20,21, Εφεσίους ε/5:30), η θεραπευτική δύναμη (Α΄/1 Πέτρου β/2:24), ο μόνος δρόμος που αγιάζει, δικαιώνει (Εβραίους ι/10:10, Κολοσσαείς α/1:22, Εφεσίους β/2:15), και οδηγεί στα Άγια των Αγίων (Ουρανός) (Εβραίους ι/10:19,20). Ο Ιησούς ο αλάνθαστος δάσκαλος, είπε, "Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα" (Ιωάννης ι΄/10:30). Ο Λόγος που ήταν «προς τον Πατέρα», είναι το ορατό πρόσωπο ή μορφή του Θεού που έγινε σάρκα. Δεν ανύψωσε τον Εαυτό Του, «αλλά κένωσε τον εαυτό του και πήρε τη μορφή δούλου, αποκτώντας την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου. Και όταν πια πήρε την εξωτερική μορφή του ανθρώπου, και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού» (Φιλιππησίους β/2:6-8). Χωρίς να εγκαταλείψει τις θείες ιδιότητές Του. (π.χ. πανταχού παρουσία και αναλλοίωτη σταθερότητα), ο Λόγος του Θεού έγινε σάρκα, και παραμένει για πάντα η σάρκα του Θεού (Ιωάννης γ/3:13). Ο Ιησούς, Χριστός δεν είναι "σάρκα που έγινε από σάρκα" όπως κάποιοι ισχυρίζονται΄ είναι ο Λόγος που έγινε σάρκα (Ιωάννης α/1:14). Σύμφωνα με τα ελληνικά.
Στην προς Φιλιππησίους β/2:5-9, ο απόστολος Παύλος δεν μιλούσε για το Θεό Πατέρα ούτε για το αποκαλούμενο "Θεό Υιό". Γράφοντας στην εκκλησία των Φιλίππων, αποκάλυψε ότι το Λόγος που ήταν μέσα στο Θεό από την αιωνιότητα ήταν υπάκουος να έρθει και να πεθάνει για τη σωτηρία όλων των ανθρωπίνων όντων. Πριν από την φανέρωση Του σε σάρκα, ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα μέσω του Λόγου. Ο Παύλος αποκαλύπτει την προΰπαρξη του Λόγου ως εξής, ο Χριστός «..... ο οποίος είναι εικόνα τού αόρατου Θεού, πρωτότοκος κάθε κτίσης· επειδή, διαμέσου αυτού κτίστηκαν τα πάντα, αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες, τα πάντα κτίστηκαν διαμέσου αυτού και γι' αυτόν· κι αυτός είναι πριν από όλα, και όλα συντηρούνται διαμέσου αυτού·…..» (Κολοσσαείς α/1:15-17, Ιωάννης α/ 1:3, Εβραίους α/1:3). Οι Γραφές μας δίνουν τα πλήρη στοιχεία ότι η εικόνα του Θεού ήταν αιώνια και παντοδύναμη. Ο Παύλος το κατέστησε σαφές, λέγοντας ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν η εικόνα ή η μορφή Θεού. Με άλλα λόγια, το πρόσωπο του Θεού (ή με άλλα λόγια η μορφή του Θεού), δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό. Αυτός πήρε τη μορφή δούλου. Έγινε ο δεύτερος Αδάμ και δοκίμασε το θάνατο στη σάρκα Του αλλά παρέμεινε ζωντανός στο Πνεύμα (Φιλιππησίους β/2:5-7). Ο αόρατος Λόγος του Θεού έγινε ορατός Θεάνθρωπος. Το σάρκινο παρουσιαστικό του Θεού ήταν με τη μορφή του Λόγου, πριν από την φανέρωση Του με σάρκα (Γένεσις γ/3:8, Δευτερονόμιον δ/4:12, Ψαλμοί λγ/33:6). Ο Λόγος ήταν μέσα στο Θεό από την αιωνιότητα (Μιχαίας ε/5:2-4), αλλά όταν ο Λόγος του Θεού έγινε σάρκα στη μήτρα της Μαρίας και γεννήθηκε ως ο Γιος του Θεού, μόνο τότε έγινε ο Θεός Εμμανουήλ, ο Ίδιος ο Θεός μαζί μας, όχι ένα δεύτερο θείο πρόσωπο. Ο Πατέρας δεν έζησε ποτέ έξω από το Λόγο του. Ο Θεός δημιούργησε κάθε τι που δημιουργήθηκε με το Λόγο Του, και ο Λόγος του Θεού είναι η σοφία του Θεού που απέχει πάρα πολύ από την ανθρώπινη γνώση και σοφία (Παροιμίες γ/3:19,20; 8:11-36). Ο Θεός είναι μόνο πνεύμα. Ο Θεάνθρωπος εννοείται Πνεύμα και σάρκα μαζί. (Λουκάς κδ/24:39, Ιωάννης ιβ/12:41-42, Α΄/1 Ιωάννης ε/5:20, Α΄/1 Τιμοθέου γ/3:16). Δεν μπορεί να ειπωθεί Άνθρωπος-Θεός, γιατί κάθε χωμάτινος άνθρωπος από τη γη δεν μπορεί να είναι Θεός.
Πρέπει να ξέρουμε τoν Ιησού Χριστό ως το Πνεύμα του Θεού που έχει σάρκα και αίμα μέσα σε ένα "Θεάνθρωπο" (Ησαΐας ζ/7:12-14, θ/9:6 Ωσηέ β/2:16). Ο Ησαΐας τον περιγράφει ως εξής, «Ο Κύριος θα βγει ως ισχυρός· θα διεγείρει ζήλο ως πολεμιστής· θα φωνάξει, μάλιστα θα βρυχήσει, θα υπερισχύσει ενάντια στους εχθρούς του.» (Ησαΐας μβ/42:13, Α΄/1 Κορινθίους ιε/15:20-26, 55-58, Αποκάλυψη α/ 1:17,18). Όταν επικαλούμαστε το όνομα του Ιησού, δεν κράζουμε μόνο στην σάρκινη πλευρά του Θεού, αλλά μάλλον, επικαλούμαστε και τον Πατέρα (Πνεύμα) και το Γιο (η σάρκα και το αίμα του Θεού). Ο Θεός, ο Πατέρας, έγινε Θεάνθρωπος για να καταστρέψει τον εχθρό της αιώνιας ζωής (δείτε Ησαΐας κε/25:79, μβ/42:13 Αποκάλυψη α/1:17,18, Α΄/1 Κορινθίους ιε/15:47-57). Όταν ο Γιος υπέφερε στη θέση μας, ο Εμμανουήλ(ο Θεός) ήταν "δηλαδή, ότι ο Θεός ήταν που συμφιλίωνε τον κόσμο με τον εαυτό του, διαμέσου τού Χριστού, μη λογαριάζοντας σ' αυτούς τα πταίσματά τους·" (Β΄/2 Κορινθίους ε/5:19). Όταν η σάρκα, ο Γιος, πέθανε, το Πνεύμα, ο Πατέρας, δεν πέθανε.
Στη σκέψη του Θεού, ο Εμμανουήλ δεν εμφανίζεται ότι έχει δύο διαφορετικές φύσεις. Δεν βλέπει τον Υιό του Θεού(Θεό-Υιό) και το Γιό της Μαρίας ενωμένους σε σχέση με τον ίδιο τρόπο που ενώνονται ένας σύζυγος και μία σύζυγος αλλά έχουν ξεχωριστές φύσεις και προσωπικότητες. Όταν ο Θεός έγινε Εμμανουήλ , οι προφητείες του Ησαΐα ζ/7:13,14, θ/9:6; μβ/42:13 και Ωσηέ β/2:16 που λένε, «Και κατά την ημέρα εκείνη, λέει ο Κύριος, θα με αποκαλέσεις: Ο άνδρας μου· και δεν θα με αποκαλέσεις πλέον: Ο Βάαλ μου·» εκπληρώθηκε. Η λέξη «άνδρας» στα εβραϊκά είναι «Ισί» και σημαίνει "ισχυρός άνδρας, ιδιοκτήτης". Ο Ιησούς είπε, δείχνοντας με το δάχτυλό Του τον Εαυτό Του, «Αυτός που πιστεύει σε Μένα, δεν πιστεύει σε Μένα, αλλά σ' Αυτόν που με απέστειλε· κι αυτός που βλέπει Εμένα, βλέπει Αυτόν που με απέστειλε.» (Ιωάννης ιβ/12:44-45). Όταν ο Ιησούς είπε, «Αυτός που με βλέπει, βλέπει Εκείνον που με έστειλε», αποκάλυψε ότι ο Λόγος που έγινε σάρκα(Γιος) ήταν η σαφής εικόνα του Πατέρα, ή η σαφής εικόνα του Θεού, ο Πατέρας. Ο Ιησούς κατέστησε σαφώς κατανοητή την φανέρωση του Πατέρα «εν Υιώ» στην Φιλιππησίους β/2:6-7 και στον Ιωάννη ιδ/14:6-10 όταν είπε, «αν γνωρίζατε εμένα, θα γνωρίζατε και τον Πατέρα μου· και από τώρα τον γνωρίζετε, και τον είδατε.»
Όταν ο Φίλιππος είπε, «Κύριε, δείξε σε μας τον Πατέρα, και μας αρκεί». Ο Ιησούς είπε σ΄ αυτόν, «Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δε με έχεις γνωρίσει; Όποιος έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα. Πώς, λοιπόν, λες εσύ: Δείξε μας τον Πατέρα; Δεν πιστεύεις πως εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα κι ο Πατέρας μέσα σε μένα; Τα λόγια που σας λέω δεν τα λέγω αυθαίρετα, και ο Πατέρας, που μένει μέσα μου, αυτός πραγματοποιεί τα έργα. Να με πιστεύετε που σας λέω πως εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας μέσα σε μένα. Διαφορετικά, πιστέψτε με χάρη στα έργα αυτά. Σας το τονίζω και να είστε βέβαιοι πως εκείνος που πιστεύει σε μένα θα κάνει κι αυτός τα έργα που κάνω εγώ, και μεγαλύτερα απ' αυτά θα κάνει, γιατί εγώ πηγαίνω στον Πατέρα μου κι ό,τι ζητήσετε στ' όνομά μου, θα το κάνω, για να δοξαστεί ο Πατέρας στο πρόσωπο του Γιου. Αν ζητήσετε κάτι στ' όνομά μου, εγώ θα το κάνω» (Ιωάννης ιδ/14:7-11). Κανένας δεν θα μπορούσε να δώσει μια καλύτερη απάντηση σχετικά με την φανέρωση του Πατέρα με ουράνια σάρκα, από τον Ίδιο τον Ιησού. Επομένως, πρέπει να πιστέψουμε το Λόγο του, καταλαβαίνοντας ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός, ο Πατέρας και ο Γιος σε ένα σώμα. Ο Θεός είναι ο Πατέρας του Χριστού, ο οποίος Χριστός είναι η σάρκα και το αίμα Του (Φιλιππησίους β/2:6-7, Α’/1 Ιωάννη 5:20-21).
Η θεολογική διαμάχη που προκάλεσε την 6η Οικουμενική Σύνοδο ήταν ο Μονοθελητισμός, η διδασκαλία ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού υπάρχει μόνο ένα θέλημα.. Ενώ οι υποστηρικτές του μονοθελητισμού αρνήθηκαν τον υπαινιγμό, είναι εμφανές ότι μια τέτοια διδασκαλία αγγίζει τα όρια του μονοφυσιτισμού και θέτει σε κίνδυνο μια πλήρως σωστή διδασκαλία της ανθρωπότητας του Ιησού Χριστού η οποία απορροφήθηκε στο Θεό Υιό για να κάνει την Μαριάμ μητέρα του Θεού. (John. H. Leith; Creeds of the Churches, John Knox Press, 1982. pp. 50-51)
Πολλοί κατ’ ομολογία Χριστιανοί μπερδεύονται, μην έχοντας την αποκάλυψη του Πατρός και του Υιού σαν ένα Θεό σε ένα μοναδικό πρόσωπο με ένα μόνο θέλημα. Δεν βλέπουν ότι ο Πατήρ φανερώθηκε στην ίδια Του τη σάρκα.. Επιπλέον, μπερδεύονται σχετικά με την προέλευση της σάρκας του Χριστού. Ο Ιωάννης έγραψε, «Ποιος είναι ο ψεύτης, παρά αυτός που αρνείται ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Χριστός; Αυτός είναι ο αντίχριστος, αυτός που αρνείται τον Πατέρα και τον Υιό» (Α΄/1 Ιωάννης β/2:22)
Σύμφωνα με αυτό το εδάφιο, οποιοσδήποτε δεν πιστεύει στην φανέρωση του Πατέρα στον Λόγο που έγινε σάρκα (Υιός) είναι και ψεύστης και Αντίχριστος. Αυτό το Βιβλικό χωρίο συνεχίζει λέγοντας «Όποιος αρνείται το Γιο, δεν έχει σχέση ούτε με τον Πατέρα.» (Α΄ Ιωάννου β/2:23). Γιατί αυτό; Επειδή ο Πατέρας φανερώθηκε στο Λόγο που έγινε σάρκα(Υιός) για να είναι μόνο Ένα Πρόσωπο! Μία υπόσταση! (Ιωάννης ς/6:57, γ/3:12,13)
«(και η ζωή φανερώθηκε, και είδαμε και δίνουμε μαρτυρία και εξαγγέλλουμε σε σας την αιώνια ζωή, που ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σε μας·) εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία είναι μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό.»(Ιωάννου Α' α/1:2-3 – Φίλος)
Γιατί πρέπει να έχουμε κοινωνία με τον Πατέρα και με το Γιο Του Ιησού Χριστό; Η Βίβλος μας διδάσκει ότι ο Πατέρας είναι Πνεύμα και Λόγος. Για να λάβουμε από το Πνεύμα Του, πρέπει να έχουμε κοινωνία με Αυτόν μέσω του Χριστού. Επιπλέον, για να σωθούμε, πρέπει να έχουμε κοινωνία με το Γιο του Θεού αποβάλλοντας τον παλαιό άνθρωπο (φυσικός) και φορώντας τη φύση "του Νέου Ανθρώπου" Χριστού Ιησού, μέσω του λουτρού της αναγέννησης (Γαλάτες γ/3:26-28, Τίτος γ/3:5). Η ενέργεια τόσο του βαπτίσματος στο νερό όσο και του βαπτίσματος στο Πνεύμα το Άγιο, στο όνομα του Ιησού Χριστού, είναι η εμπειρία της κοινωνίας με τον Πατέρα και τον Γιο. Δεν μπορούμε να έχουμε την κοινωνία με τον Πατέρα έξω από το Λόγο που έγινε σάρκα και αίμα (ο Γιος Του). Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούμε να έχουμε την κοινωνία με το Γιο έξω από το αιώνιο Πνεύμα του Πατέρα. Η σάρκα, το αίμα, και το Πνεύμα είναι αχώριστα ένα Πρόσωπο. (Δες Α΄/1Ιωάννου ε/5:6-8, Ιωάννης ιβ/12:44,45 ιδ/14:6-10.)
Η Γραφή στην Α΄/1 Ιωάννου ε/5:6-8, 20-21 μας δίνει μια σαφή εικόνα του Θεανθρώπου: «Αυτός είναι εκείνος που ήρθε με νερό και αίμα: ο Ιησούς Χριστός. Όχι με το νερό μόνο, αλλά με το νερό και με το αίμα. Και το Πνεύμα είναι αυτό που μαρτυρεί, γιατί το Πνεύμα είναι η αλήθεια. Γιατί τρεις είναι αυτοί που μαρτυρούν: το Πνεύμα και το νερό και το αίμα. και οι τρεις για το ένα είναι μάρτυρες.» (Δείτε επίσης, Ιωάννης ιθ/19:34, Ζαχαρίας ιβ/12:10 και Ψαλμοί λγ/33:5,6). Το Πνεύμα, ο Λόγος, και το Αίμα είναι πάντα αδιάσπαστα. Εβραίους θ/9:14 και βεβαιώνουν ότι το Αίμα του Χριστού προσφέρθηκε, μέσω του Αιώνιου Πνεύματος (ο Πατέρας), για να εξαγνίσει τις αμαρτίες μας.
Δεν μπορούμε να κάνουμε μια σαφή διάκριση ανάμεσα στον Πατέρα ή το Πνεύμα έξω από Χριστό. Μέσα από την πίστη στο Λόγο του Θεού, αναγνωρίζουμε ότι ο Πατέρας, ο Λόγος, και η Πνοή του Θεού είναι μέσα στο μοναδικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Θεός είναι Ένας, και φανερώνεται, μόνο μέσα από τη σάρκα και το αίμα του μονογενή Γιου του, που είναι ο χαρακτήρας της υπόστασής Του. Οποιοσδήποτε αρνείται την αδιάσπαστη μοναδικότητα της Θεότητας Του, αρνείται επίσης το χαρακτήρα της υπόστασης του προσώπου του Θεού, ότι ο Πατέρας φανερώθηκε στη Ίδια Του τη σάρκα, ένα τέτοιο άτομο είναι πράγματι αντίχριστος (δες Α΄/1Ιωάννου β/2:22, Β΄/2 Κορινθίους δ/4:4). Αναμφισβήτητα, ο Χριστός "Αυτός είναι εικόνα του Θεού του αόρατου, πρωτότοκος όλης της κτίσης, γιατί με αυτόν χτίστηκαν τα πάντα στους ουρανούς και πάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχές είτε εξουσίες. Τα πάντα μέσω αυτού και γι' αυτόν είναι χτισμένα." (Κολοσσαείς α/1:15,16). Ποιος νομίζετε ότι είναι ο Δημιουργός όλων των πραγμάτων; Λαμβάνοντας υπόψη τα προηγούμενα εδάφια, πώς μπορεί κανείς να αμφιβάλει ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Γιος του Θεού, είναι ο Δημιουργός μας; Είναι τίποτα δύσκολο για τον πανίσχυρο Θεό; (Εβραίους α/1:23, Ησαΐας θ/9:6);
Τι σημαίνει η έκφραση, «… απο Θεου Πατρος ημων και Κυρίου Ιησου Χριστου «; (Δείτε Γαλάτες α/1:3) Η λέξη "και" σημαίνει "επίσης, ωσαύτως, προσέτι." Επομένως, το εδάφιο μεταφράζεται κυριολεκτικά, «Χάρη σ' εσάς και ειρήνη από το Θεό Πατέρα μας και επίσης Κύριο μας Ιησού Χριστό» Δεν υπάρχει καμιά δυάδα, τριάδα ή πλειάδα στο αρχαίο ελληνικό κείμενο. Η ίδια εξήγηση ισχύει και για άλλα εδάφια όπου χρησιμοποιείται το «και». (Δείτε Τίτος β/2:13, Α΄/1 Θεσσαλονικείς γ/3:11-13, Φιλήμονα α/1:2,3, Κολοσσαείς α/1:2,3,)
Εκείνοι που μικραίνουν τον Χριστό και διδάσκουν ότι δεν είναι καθόλου διαφορετικός από οποιοδήποτε άλλον συνηθισμένο άνθρωπο, με το δικό Του σώμα, ψυχή, και πνεύμα, αρνούνται τη δύναμη του Θεανθρώπου: Ο Εμμανουήλ, το Aιώνιο Πνεύμα (ο Πατέρας), πρόσφερε τον Χριστό για όλη την ανθρωπότητα. (Δείτε Ησαΐας: θ/9:6, Ιωάννης: α/1:1-14, η/8:24-27 Α΄ Ιωάννου ε/5:20, Β΄ Κορινθίους ε/5:19.)
Ας θυμόμαστε ότι από αιώνος, ο Λόγος του Θεού ήταν η αόρατη εικόνα και τύπος του Θεού. Από πάντοτε, ο Θεός ήταν Λόγος και Πνεύμα (πνοή ζωής) στη φύση Του. Επιπλέον, όποτε ενεργεί ο Θεός, εμφυσεί Πνεύμα και απορρέει Λόγο (Ψαλμοί λγ/33:5,6). Για να συμβεί μια πραγματική φανέρωση του Θεού πρέπει να υπάρχει ένα οντολογικό πρόσωπο της θεότητας και ουράνια σάρκα (ο Λόγος έγινε σάρκα), έτσι ώστε ο Θεός πραγματικά να καταλήξει να είναι Θεάνθρωπος. Εάν ο Θεός απλά κατοικήσει μέσα σε ένα γήινο ανθρώπινο πρόσωπο, η ένωση ανάμεσα σε θεότητα και ανθρωπότητα θα παραλληλιζόταν με μια ένωση μεταξύ συζύγου άρρενος και συζύγου θήλεος.
Για να είναι κάποιος ακριβής σύμφωνα με τη Γραφή, πρέπει να πιστεύει ότι η φανέρωση του Θεού εν Χριστώ είναι ο Θεός Πατέρας που έγινε Εμμανουήλ και ότι το όνομα Του είναι Ιησούς Χριστός. Όταν καταλαβαίνουμε σωστά τη διδασκαλία της φανέρωσης του Θεού, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε δύο πρόσωπα μέσα στον Πατέρα και τον Υιό (Α΄ Ιωάννου ε/5:20-21). Υπάρχει ένας θρόνος στον ουρανό (Αποκάλυψη δ/4:2) και μόνο ένας κάθεται σ’ αυτόν τον ένα θρόνο (Ρωμαίους ιδ/14:10 , Αποκάλυψη δ/4:8,9 γ/3:21). Ο Ιησούς ονομάζεται «Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ, που ήταν, είναι και θα έρθει». Ο Εμμανουήλ θα επέστρεφε να πάρει την εκκλησία Του έξω από αυτόν τον κόσμο. Όταν ο Χριστός θα κατέβαινε από τον ουρανό για να πάρει τους αγίους Του, δεν θα εμφανιζόταν μόνο σαν Υιός, αλλά θα επέστρεφε με όλη την πληρότητά Του γιατί η Γραφή διακηρύσσει «και ο Κύριος θα είναι βασιλιάς πάνω σε όλη τη γη. Και εκείνη την ημέρα θα είναι ένας Κύριος και το όνομά του ένα» (Ζαχαρίας ιδ/14:9).
Η διδασκαλία του Παύλου σχετικά με την αποκάλυψη του Χριστού, κατοχυρώνεται απλά στην προς Κολοσσαείς β/2:8-9 «Προσέχετε μήπως υπάρξει κάποιος που σας αρπάξει σαν λάφυρό του με τη φιλοσοφία και με τη μάταιη απάτη κατά την παράδοση των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και όχι κατά Χριστό. Γιατί μέσα σ' αυτόν (στον Χριστό ή στον Γιό) κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά». Ο Θεός δεν μπορεί να είναι Εμμανουήλ χωρίς τον Χριστό, και ο Χριστός δεν μπορεί να είναι πλήρης χωρίς τον Θεό Πατέρα μέσα Του. (Ψαλμοί λγ/33:4-6; β/2:1-4; Ιωάννης ιβ/12:44,45).
Ο Γιός του Θεού δεν είναι ένας δεύτερος θεός, αλλά λαμβάνοντας υπόψη την φανέρωση του Θεού Πατέρα με σάρκα, ο Ιησούς καλείται ο μόνος αληθινός Θεός. Ο Ιωάννης έγραψε, « Ξέρουμε όμως ότι ο Υιός του Θεού έχει έρθει και μας έχει δώσει διάνοια, για να γνωρίζουμε τον Αληθινό. και είμαστε μέσα στον Αληθινό, μέσα στον Υιό του τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνια. Παιδάκια, φυλάξτε τους εαυτούς σας από τα είδωλα.» (Α΄/1 Ιωάννου ε/ 5:20, 21, Ιωάννης ιζ/17:3). Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε το Λόγο από το Πνεύμα, ακόμη και δεδομένου ότι δεν μπορείτε να χωρίσετε τη σάρκα (ο Γιος του Θεού) από τον Πατέρα. Επομένως, ο Θεός είναι Πνεύμα που έχει επίσης αίμα και σάρκα σε ένα πρόσωπο, χωρίς αλλαγή των μεταδόσιμων και αμετάδοτων ιδιοτήτων Του. Σαν άνθρωπος, είναι πάντα αναμάρτητος από την πλευρά της ουράνιας σάρκας Του. Ένιωθε ότι ένιωθαν οι άνθρωποι. Σαν Θεός Πατέρας, ήρθε με σάρκα συμφιλιώνοντας τον κόσμο προς τον Εαυτό Του (Β’/2 Κορινθίους ε/5:18, 19).
Ας προσευχηθούμε για καλύτερη κατανόηση του μυστηρίου του αδιαίρετου Θεού Πατέρα και του μονογενούς Γιού του Θεού. Ο Θεός, ο Πατέρας και ο Γιος του Θεού είναι της ίδιας υπόστασης ή ουσίας. Ο Θεός ο Πατέρας, που ήταν το αόρατο Πνεύμα, έγινε ορατός μέσα από το Γιο του. Επομένως, ο Γιος. έχει το δικαίωμα να πει, «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε Ένα» (Ιωάννης ι/10:30). Αυτός μπορεί να πει, «Είμαι ο δυνατός Θεός, ο αιώνιος Πατέρας, και ο Γιος του Θεού.» Το εδάφιο Ησαΐας θ/9:6 αποκαλύπτει ότι ο Γιος είναι ένα παιδί, ο δυνατός Θεός, και ο αιώνιος Πατέρας, όλα ταυτόχρονα. Από την πλευρά της Υιότητάς Του, Αυτός είναι σάρκα και αίμα και πέθανε πάνω στο σταυρό. Σαν δυνατός Θεός, Αυτός ανέστησε το Ίδιο Του το σώμα από τους νεκρούς, καταστρέφοντας τις πύλες του Άδη και καταπίνοντας το θάνατο νικηφόρα για πάντα (Ησαΐας κε/25:7-9).
Σαν δυνατός Θεάνθρωπος, ο Ιησούς είπε, «Μη φοβάσαι. εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζωντανός, και έγινα νεκρός, αλλά ιδού, είμαι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων, και έχω τα κλειδιά του θανάτου και του άδη.» (Αποκάλυψη α/1:17,18). Σαν ο Πατέρας που φανερώθηκε στο Γιο, ο Ιησούς είναι σε θέση να πει, «Εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα», λέει Κύριος ο Θεός, «ο Είναι και ο Ήταν και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτορας» (Αποκάλυψη α/1:8).
Ξέρουμε ότι ο Θεός δεν θα μοιραστεί τη δόξα Του με οποιαδήποτε γήινη ύπαρξη ή έναν άλλο Θεό (Ησαΐας μβ/42:8). Ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή λέγοντας, «Προσέχετε στον εαυτό σας, μήπως κάποτε λησμονήσετε τη διαθήκη τού Κυρίου τού Θεού σας, που έκανε σε σας, και κάνετε για τον εαυτό σας είδωλο, εικόνα κάποιου, την οποία ο Κύριος ο Θεός σου απαγόρευσε. Επειδή, ο Κύριος ο Θεός σου είναι φωτιά που κατατρώει, είναι Θεός ζηλότυπος." (Δευτερονόμιο δ/4:23, 24)» «Ενώ ισχυρίζονταν πως είναι σοφοί, έγιναν μωροί, 23 και άλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού με ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου και πτηνών και τετραπόδων και ερπετών» (Ρωμαίους α/1:22,23). Ο Θεός δεν θα αναμίξει την άγια και θεία φύση Του με την αμαρτωλή ανθρωπότητα. Αυτός είπε, «Εξαιτίας μου, εξαιτίας μου, θα το κάνω· επειδή, πώς θα μολυνόταν το όνομά μου; Ναι, δεν θα δώσω τη δόξα μου σε άλλον.» (Ησαΐας μη/48:11). Ο Θεός δεν είναι ο Θεός της χωμάτινης σάρκας (basar ή σάρξ), αλλά ο Θεός των πνευμάτων «εν σαρκί» (Αριθμοί κζ/27:16, Α’/1 Κορινθίους ιε/15:50, Γένεση γ/3:19).
Ο Θεός είδε «ότι δεν υπήρχε άνθρωπος, και θαύμασε ότι δεν υπήρχε εκείνος που μεσιτεύει· γι' αυτό, ο βραχίονάς Του(Ο Λόγος του Θεού, όχι ο βιολογικός γιός του Δαβίδ, αλλά ο Άγιος Γιος του Θεού) ενήργησε σ' Αυτόν σωτηρία· και η δικαιοσύνη Του, αυτή Τον βάσταξε. Και ντύθηκε δικαιοσύνη σαν θώρακα, και έβαλε την περικεφαλαία της σωτηρίας ολόγυρα επάνω στο κεφάλι Του· και φόρεσε τα ενδύματα της εκδίκησης σαν ιμάτιο» (Ησαΐας μθ/59:16, 17). Ο Θεός ήξερε ότι ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να καλύψει τις απαραίτητες απαιτήσεις ούτε θα μπορούσε αυτός να είναι ίσος με το Θεό, έτσι επέλεξε να έρθει μέσω του Λόγου Του (βραχίονας). Επομένως, έκανε το βραχίονά Του σάρκα, ντύθηκε στα ενδύματα της δικαιοσύνης, της σωτηρίας, της εκδίκησης, και του ζήλου, και ήρθε να καταστρέψει την αμαρτία. Με αυτά τα μέσα, απέβαλε από μας τον παλιό άνθρωπο και δημιούργησε ένα νέο άνθρωπο δια μέσου του Χριστού (Ησαΐας νγ/53, Γαλάτες γ/3:8-27, Εφεσίους β/2:15-20, δ/4:22-24, Κολοσσαείς γ/3:9,10, β/2:11-14).
Αφού ο Χριστός είναι ίσος με το Θεό, Αυτός είναι ο αδιαίρετος Λόγος του Θεού που έγινε σάρκα. (Ψαλμοί λγ/33:6; ρλη/138:2). Προφανώς, ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν είναι ο Λόγος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας΄ Αυτός είναι μάλλον το «μέμρα» των εβραϊκών γραφών. Ο Λόγος που ήταν «προς τον Θεό» δεν είναι 5500 ετών, επειδή διαβάσαμε στον Ιωάννη α/1:1, " Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς το Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος ". Ο Χριστός, σαν Λόγος, έζησε άχρονα έτη σαν το αόρατο πρόσωπο του Θεού. Μέχρι τη στιγμή της φανέρωσής Του με σάρκα, ο Λόγος του Θεού, λατρευόταν από την αιωνιότητα. (Ψαλμοί νς/ 56:4,10, ρλη/138:2).
Ο Λουκάς τον αποκαλεί «δύναμη Υψίστου» (Λουκάς α/1:35)
Εμμανουήλ, ο Πανίσχυρος Θεός, ο Αιώνιος Πατέρας (Ησαΐας ζ/ 7:13-14, θ/ 9:6)
· Ο Ησαΐας Τον αποκαλεί «ο βραχίονας του Κυρίου» (Ησαΐας νγ/53:1; νθ/59:16; μ/40:10)
· Ο Θεός Τον αποκαλεί «ο βραχίονάς Μου» (Ησαΐας ξγ/63:5)
· Ο Παύλος τον ονομάζει, «..... ο Χριστός είναι Θεού δύναμη και Θεού σοφία…..» (Α΄/1 Κορινθίους α/1:24)
· Ο Μωυσής και τα παιδιά του Ισραήλ έψελναν γι΄ Αυτόν λέγοντας, «Το δεξί σου χέρι, Κύριε, δοξάστηκε σε δύναμη· το δεξί σου χέρι, Κύριε, σύντριψε τον εχθρό.» (Έξοδος ιε/15:1-6)
· Ψαλμοί ις/16:11 «.....τερπνότητες βρίσκονται στα δεξιά σου, παντοτινά…..»
· Ψαλμοί ιη/ 18:35 «.....και το δεξί σου χέρι με υποστήριξε, και η αγαθότητά σου με μεγάλυνε…..» «.....και δεν τους έσωσε ο βραχίονάς τους· αλλά, το δεξί σου χέρι, και ο βραχίονάς σου, και το φως τού προσώπου σου· επειδή, ευαρεστήθηκες σ' αυτούς.....» έσωσε αυτούς (Ψαλμοί μδ/44:3).,
· Ψαλμοί ριη/118:15-16 «Φωνή αγαλλίασης και σωτηρίας είναι στις σκηνές των δικαίων· το δεξί χέρι τού Κυρίου κάνει κατορθώματα. Το δεξί χέρι τού Κυρίου υψώθηκε· το δεξί χέρι τού Κυρίου κάνει κατορθώματα.»
· Ψαλμοί ρη/108:6 «για να ελευθερώνονται οι αγαπητοί σου· με το δεξί σου χέρι σώσε με, και εισάκουσέ με.»
· Ψαλμοί π/80:15,17 «και το φυτό, που η δεξιά σου φύτεψε, και τον βλαστό, τον οποίο ισχυροποίησες για τον εαυτό σου..….Ας είναι το χέρι σου επάνω στον άνδρα της δεξιάς σου· επάνω στον γιο τού ανθρώπου, που έκανες δυνατόν για τον εαυτό σου»
Ο Χριστός, στον οποίο είναι κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως, είναι το μυστήριο του Θεού ικανό να μας φέρει σ’ Αυτόν, ενωμένοι μαζί σε αγάπη, και σε κάθε πλούτο της πληροφορίας της σύνεσης ώστε να γνωρίσουν το μυστήριο του Θεού και Πατέρα και του Χριστού (Βλέπε Κολοσσαείς 2/β:2,3). Στην Α΄ Κορινθίους α/1:24, βλέπουμε επίσης ότι ο Χριστός είναι η δύναμη του Θεού και η σοφία του Θεού.
Λουκάς κβ/22:69 «Από τώρα ο Υιός τού ανθρώπου θα είναι καθισμένος στα δεξιά της δύναμης του Θεού.»
· Εβραίους α/1:3 «αυτός, που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας της υπόστασής του, και βαστάζει τα πάντα με τον λόγο της δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθισε στα δεξιά της μεγαλοσύνης στα υψηλά·»
Εάν ο Θεός δεν ερχόταν με τον δικό Του Λόγο, τον οποίο ετοίμασε να είναι σάρκα και αίμα, η προφητεία του Ησαΐα κς/26:19 δεν θα εκπληρωνόταν. «Οι νεκροί σου θα ζήσουν, μαζί με το νεκρό μου σώμα θα αναστηθούν. Σηκωθείτε και ψάλλετε εσείς που κατοικείτε στο χώμα. Επειδή, η δρόσος σου είναι σαν τη δρόσο των χόρτων, και η γη θα εκρίψει τους νεκρούς.» Ακριβώς όπως ο Ησαΐας, και ο Δαβίδ προφήτεψε ότι την ημέρα της ανάστασης όλοι οι πιστοί θα αναστηθούν «εγώ όμως με δικαιοσύνη θα δω το πρόσωπό σου. Θα χορτάσω από τη θεωρία σου, όταν εξεγερθώ.» Η σάρκα και το αίμα του φυσικού ανθρώπου δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει ανάσταση και ζωή. Όμως η σάρκα και το αίμα του Χριστού είναι ο Λόγος, η ζωή και ο βραχίονας του Θεού που μπορεί να σώσει το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο (Αποκάλυψη α/1:8, 17-18, Ησαΐας κε/25:7-8)
Ακούστε την προφητεία του Ησαΐα νγ/53:1-3, που λέει: «Ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας; Και ο βραχίονας του Κυρίου σε ποιον αποκαλύφθηκε; Επειδή ανέβηκε μπροστά του σαν τρυφερό φυτό, και σαν ρίζα από ξερή γη. Δεν έχει είδος ούτε κάλλος και τον είδαμε και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να τον επιθυμούμε. Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους. Άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας. Και σαν άνθρωπος από τον οποίον κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε. Και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα» Ο Υιός του Θεού ανέβηκε από ξερή γη: την μήτρα της παρθένου.
Τι είπε για τη γήινη γενεαλογία Του; Ο Υιός του Θεού μίλησε για την γήινη μητέρα Του στο Ματθαίος ιβ:48 «Ποια είναι η μητέρα μου; Και ποια είναι τα αδέλφια μου;» Ο Πατέρας μας διέταξε λέγοντας «Αυτός είναι ο Γιός μου ο αγαπητός στον οποίο ευαρεστούμαι. Αυτόν ακούετε» (Ματθαίος ιζ/17:4,5). «Και απλώνοντας το χέρι Του προς τους μαθητές Του, είπε: να η μητέρα μου και οι αδελφοί μου. Επειδή όποιος κάνει το θέλημα του Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς, αυτός είναι σε μένα αδελφός και αδελφή και μητέρα» (Ματθαίος ιβ/12:49,50, Λουκάς ια/11:27,28, Ιωάννης β/2:3,4 ιθ/19:26, Εβραίους ζ/7:1-3, Μιχαίας ε/5:2-4, Ιερεμίας κγ/23:5,6). Ο Ιησούς ποτέ δεν αναγνώρισε τη Μαριάμ σαν τη βιολογική του μητέρα. Εάν ήταν, θα της έδινε την απαιτούμενη τιμή γιατί Εκείνος ήταν ο εκτελεστής του Νόμου (Έξοδος κ/20:12). Αντίθετα Αυτός ρώτησε, «Ποια είναι η μητέρα Μου;». Ο Ιησούς είπε στη Μαρία, «Τι σχέση έχουμε εγώ κι εσύ γυναίκα;» Στις ημέρες της σάρκας Του , ο Ιησούς ποτέ δεν αποκάλεσε την Μαρία «μητέρα μου».
Μερικοί θεολόγοι παρερμηνεύουν τις προσωπικές ομολογίες ως τμήμα των μεσσιανικών προφητειών στο βιβλίο των Ψαλμών. Σκέφτονται ότι οι προσωπικές ομολογίες του Δαβίδ είναι του Ιησού. Για παράδειγμα, ο Ψαλμός ξθ/69:5-9 δεν μπορεί να είναι η ομολογία του Ιησού Χριστού επειδή ποτέ δεν γνώρισε καμία αμαρτία και δεν μπορεί να ομολογεί την αμαρτία του στο δεύτερο Θεό. Επειδή ο Δαβίδ είπε, «Θεέ, εσύ γνωρίζεις την αφροσύνη μου· και τα πλημμελήματά μου δεν είναι κρυμμένα από σένα.» Οι άνθρωποι υποθέτουν ότι μπορούν να πουν ότι Χριστός είχε τους βιολογικούς αδελφούς και τις αδελφές, αλλά ο Ιησούς ο ίδιος δηλώνει, σχετικά με την προέλευσή Του, ότι Αυτός είναι ο μονογενής Γιος του Θεού, ο ουράνιος Αδάμ, της ίδιας φύσης με τον Πατέρα. Ο Ιησούς είναι αναμάρτητος από τη φύση Του.
Ας κοιτάξουμε προσεκτικά στην αποκάλυψη του Ιωάννη που βρίσκεται στο ευαγγέλιο του Ιωάννη α:14-18, «Και ο Λόγος έγινε σάρκα, και κατοίκησε ανάμεσά μας, (και είδαμε τη δόξα του, δόξας ως μονογενή από τον Πατέρα), γεμάτος χάρη και αλήθεια. Ο Ιωάννης δίνει μαρτυρία γι' αυτόν, και φώναξε, λέγοντας: Αυτός ήταν για τον οποίο είπα: Εκείνος που έρχεται πίσω από μένα είναι ανώτερός μου, επειδή ήταν πριν από μένα. Και όλοι εμείς λάβαμε από το πλήρωμά του, και χάρη επάνω σε χάρη. Επειδή, και ο νόμος δόθηκε διαμέσου τού Μωυσή· η χάρη, όμως, και η αλήθεια έγινε διαμέσου τού Ιησού Χριστού. Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό· ο Μονογενής Υιός, που είναι στην αγκαλιά τού Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε.» Προσέξτε τις φράσεις «ο Λόγος έγινε σάρκα» και «κατοίκησε ανάμεσά μας». Ο Λόγος δεν ήταν μόνο μέσα στη Μαριάμ αλλά κατοίκησε επίσης ανάμεσά μας.. Τώρα προσέξτε: «και είδαμε την δόξα Του». Ποια ήταν η δόξα για την οποία γίνεται λόγος εδώ; Σίγουρα, όχι ανθρώπινη δόξα, αλλά «δόξα όπως ενός μονογενούς από τον Πατέρα, πλήρης από χάρη και αλήθεια.» Κατόπιν παρατηρήστε τις δηλώσεις: «… Πίσω από μένα έρχεται ένας άνδρας, που είναι ανώτερός μου, επειδή ήταν πριν από μένα.» και «….. Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό· ο Μονογενής Υιός, που είναι στην αγκαλιά τού Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε…..» Όλες αυτές οι δηλώσεις δείχνουν την θεϊκή προέλευση του Χριστού, που αποκαλύπτει ότι Αυτός, προήλθε μέσα και από τη φύση του Πατέρα (ουσία) για να μας σώσει από το θάνατο. Η δύναμη της σωτηρίας είναι αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει μόνο από τη φύση του Θεού.
Η λέξη Εμμανουήλ δεν σημαίνει Υιός της γυναικός, αλλά μάλλον σημαίνει «Ο Θεός μαζί μας» σε μια ορατή μορφή. Επομένως η Μαριάμ δεν θα μπορούσε να συνεισφέρει σάρκα και αίμα για να γίνει ο Εμμανουήλ (ο Θεός μαζί μας) Επιπλέον, ο Δαβίδ δεν θα μπορούσε να είναι ο βιολογικός πατέρας του Χριστού, γιατί ο Χριστός δεν είναι από ανθρώπινο σπέρμα. Ο λόγος που ο γήινος άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει την ανθρώπινη ψυχή είναι επειδή « κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό, ούτε να δώσει στο Θεό λύτρα γι’ αυτόν. Επειδή πολύτιμη είναι η απολύτρωση της ψυχής τους και ανεύρετη για πάντα, ώστε να ζει αιώνια για να μη δει φθορά.» Ψαλμοί μθ/49:7-9 .
Πράγματι, ο Χριστός είναι αληθινά ο ουράνιος Αδάμ. Από πού είπε ο Ιησούς ότι προέρχεται; Είπε «Εσείς είστε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω.
Εσείς είστε από τούτο τον κόσμο, εγώ δεν είμαι από τούτο τον κόσμο. Σας είπα, λοιπόν, ότι θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας· επειδή, αν δεν πιστέψετε ότι Εγώ Είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας. Του έλεγαν, λοιπόν: Εσύ ποιος είσαι;Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Ό,τι σας λέω εξαρχής…..» (Ιωάννης η/8:23-30 ). Σημειώνουμε επίσης την ακόλουθη συζήτηση ανάμεσα στον Ιησού και του Ιουδαίους: «Ο Αβραάμ, ο πατέρας σας, είχε αγαλλίαση να δει τη δική μου ημέρα· και είδε, και χάρηκε. Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, είπαν σ' αυτόν: Ακόμα 50 χρόνια δεν έχεις, και είδες τον Αβραάμ; Ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Πριν γίνει ο Αβραάμ Εγώ Είμαι.» (Ιωάννης η/8:56-58).
Στον Ιωάννη ι/10:30, ο Ιησούς είπε "Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα." Βέβαια, δεν είναι το χώμα της γης που είναι ίσο με τον Θεό, αλλά πράγματι, ο Λόγος του Θεού που έγινε σάρκα.. Ο Ιωάννης στο ιγ/13:3 μας λέει ότι ο Ιησούς γνώριζε ότι «από το Θεό εξήλθε και προς το Θεό πηγαίνει»
Στον Ιωάννης ις/16:27-28, ο Ιησούς είπε , «Γιατί ο ίδιος ο Πατέρας σάς αγαπά, επειδή εσείς έχετε αγαπήσει εμένα και έχετε πιστέψει ότι εγώ εξήλθα από το Θεό. Εξήλθα από τον Πατέρα και έχω έρθει στον κόσμο. πάλι αφήνω τον κόσμο και πορεύομαι προς τον Πατέρα» Το εδάφιο 30 αυτού του κεφαλαίου αποκαλύπτει ότι όλοι οι απόστολοι πίστευαν ότι Εκείνος εξήλθε από τον Θεό.
Οι γήινοι αγγελιαφόροι του Θεού στέλνονται για να παραδώσουν το μήνυμα που ήρθε από τον ουρανό, αλλά δεν είναι ίσοι με τον μονογενή Υιό του Θεού εκ φύσεως.
Ο Ιησούς αληθινά κήρυξε τα ακόλουθα:
Α. «...Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό» (Ιωάννης ιζ/17:3; Ησαΐας μγ/43:10-12). «Απέστειλες» σε αυτό το κομμάτι , σημαίνει το ίδιο με το «εξήλθες από το Θεό» ή «εξήλθες από τον πατέρα». Αυτό είναι αλήθεια! Κανένας δεν μπορεί να έχει αιώνια ζωή χωρίς να γνωρίζει Αυτόν.
B. «Εγώ, όμως, τον ξέρω, επειδή απ' αυτόν είμαι, και εκείνος με απέστειλε.» (Ιωάννης ζ/7:29).
Γ. «…. Εγώ είμαι ο άρτος, που κατέβηκε από τον ουρανό·...Όχι ότι κάποιος είδε τον Πατέρα, παρά μονάχα εκείνος που είναι από τον Θεό· αυτός είδε τον Πατέρα. ... Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ' αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα. Και, μάλιστα, ο άρτος τον οποίο εγώ θα δώσω, είναι η σάρκα μου, που εγώ θα δώσω χάρη της ζωής τού κόσμου.» (Ιωάννης ς/6:41,46,51).
Δ. «Επειδή, ο άρτος τού Θεού είναι αυτός που κατεβαίνει από τον ουρανό, και δίνει ζωή στον κόσμο» (Ιωάννης ς/ 6:33).
E. «επειδή, κατέβηκα από τον ουρανό, όχι για να κάνω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα εκείνου που με απέστειλε» (Ιωάννης ς/6:3 8). Αυτό το εδάφιο μιλάει για ένα θέλημα, το θέλημα του Πατέρα μόνο.
ΣΤ. «Αυτός είναι ο άρτος, που κατέβηκε από τον ουρανό· όχι όπως οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα, και πέθαναν· όποιος τρώει τούτον τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα.» (Ιωάννης ς/6:57,58).
Ζ. «Και τώρα δόξασέ με εσύ, Πατέρα, κοντά στον εαυτό σου με τη δόξα που είχα κοντά σου προτού να υπάρχει ο κόσμος» (Ιωάννης ιζ/17:5). Όντας ο Λόγος που έγινε σάρκα, έχει δίκιο να λέει ότι Αυτός ότι «ήταν» πριν να γίνει ο κόσμος.
H. «Και ο Ιησούς είπε: Εγώ για κρίση ήρθα σε τούτο τον κόσμο, για να βλέπουν αυτοί που δεν βλέπουν, και για να γίνουν τυφλοί αυτοί που βλέπουν»(Ιωάννης θ/9:39)
Σύμφωνα με τις παραπάνω γραφές, έχουμε λάβει εντολή από το Θεό Πατέρα να ακούσουμε με προσοχή τα λόγια Του. Για εκείνους που έχουν αυτιά για να ακούνε και μάτια για να βλέπουν, ακούστε και δέστε τι ο Ιησούς διαβεβαίωνε για τον εαυτό Του.. Αυτός δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο. Με άλλα λόγια, δεν συμμετείχε καθόλου από γήινη φύση. Αυτό γίνεται σαφές σε αυτές τις σαφείς δηλώσεις. Προήλθε από τον πατέρα, σαν ο ζωντανός άρτος, και επέστρεψε στον Πατέρα. Ο Ιησούς ρώτησε εκείνους που αμφισβητούσαν την προέλευσή Του λέγοντας, «Αν λοιπόν βλέπατε τον Υιό του ανθρώπου να ανεβαίνει εκεί όπου ήταν πρώτα, θα σκανδαλιζόσασταν» (Ιωάννης ς/6:62). Εάν θέλουμε να ξέρουμε που ήταν προτού να γεννηθεί από τη Μαρία, ο Ιησούς μας έχει δώσει την απάντηση ήδη.
Ο απόστολος Ιωάννης είπε, «Μέσα στον κόσμο ήτανε κι ο κόσμος μέσω αυτού έγινε, αλλά ο κόσμος δεν τον γνώρισε.» (Ιωάννης α/1:10). Επιπλέον, είδαμε νωρίτερα ότι ο Θεός Πατέρας που είναι ο αιώνιος Λόγος και το Πνεύμα, φανερώθηκε στο Λόγο Του που έγινε σάρκα. Έτσι ο Χριστός, ο οποίος είναι η φανέρωση του Θεού Πατέρα, μπορεί δίκαια να διακηρύξει τα παραπάνω λόγια, γιατί είναι ο αιώνιος Λόγος του Θεού, «νταμπάρ»(εβραϊκά.) ή «ο Λόγος του Θεού»(ελληνικά). Ο Παύλος είπε, «Γιατί μέσα σ' αυτόν κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά» (Κολοσσαείς β/2: 9, Ψαλμοί β/2:1-4).
Η Επιβεβαίωση των Προφητών
Η Γραφή διακηρύττει ότι η εκκλησία είναι κτισμένη πάνω στη διδασκαλία των αποστόλων και προφητών. (Εφεσίους β/2:20, γ/3:5,6) . Ο Ιησούς επιβεβαίωσε ότι είναι δεδομένο σε αυτούς να γνωρίζουν τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, αλλά σε άλλους δεν είναι δεδομένο (Ματθαίος ιγ/13:11).
Οι προφήτες συμφωνούν με την μαρτυρία του Χριστού για τον Εαυτό Του (Πράξεις ιε/15:15). Ο απόστολος Παύλος επέπληξε τους Ιουδαίους των ημερών του, αποδεικνύοντας ότι, αυτός είναι ο αληθινός Χριστός. (Πράξεις θ/9:22). Η αναφορά του Λουκά λέει , «Γιατί έντονα έλεγχε πλήρως τους Ιουδαίους, αντικρούοντάς τους δημόσια, αποδεικνύοντας διαμέσου των Γραφών πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός». (Πράξεις ιη/18:28). ,
Ο προφήτης Μιχαίας διακήρυξε, «…..Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, ώστε να είσαι ανάμεσα στις χιλιάδες τού Ιούδα, από σένα θα εξέλθει σε μένα ένας άνδρας για να είναι ηγούμενος στον Ισραήλ· που οι έξοδοί του είναι εξαρχής, από ημέρες αιώνα….» (Μιχαίας ε/5:2-4 , Ζαχαρίας θ/9:9,10 , Ησαίας θ/9:6).
Ποιον έδειχνε ο προφήτης Ησαΐας όταν φώναζε, «…Ετοιμάστε τον δρόμο τού Κυρίου· κάντε ίσια ….. και η δόξα τού Κυρίου θα φανερωθεί…..» (Ησαίας μ/40:3,5). Εδώ ήταν τα καλά νέα για τις πόλεις του Ιούδα: «…..Δέστε, ο Κύριος ο Θεός θάρθει με δύναμη, και ο βραχίονάς του θα εξουσιάζει γι' αυτόν· δέστε, ο μισθός του είναι μαζί του, και η αμοιβή του μπροστά του. Θα βοσκήσει το κοπάδι του σαν βοσκός· θα μαζέψει τα αρνιά με τον βραχίονά του, και θα τα βαστάξει στον κόλπο του· και θα οδηγεί αυτά που θηλάζουν…..» (Ησαΐας μ/40:9-11, Αποκάλυψη κβ/22:12).
Στην διερευνητική ερώτηση του Χριστού στο ευαγγέλιο του Ματθαίου ις/16:13 «Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είναι ο Υιός του ανθρώπου;» οι Μεσσιανικές προφητείες είχαν ήδη δώσει την απάντηση. Είναι γραμμένο «Βέβαια, ο Κύριος ο Θεός δεν θα κάνει τίποτε, χωρίς να αποκαλύψει το απόκρυφό του στους δούλους του τους προφήτες» (Αμώς γ/3:7).
Συγκεκριμένα ο Ησαΐας στο κε/25:9 είχε αλάνθαστα δώσει την ταυτότητα εκείνου που θα έφερνε τη σωτηρία του Κυρίου με αυτούς τους όρους: «Και κατά την ημέρα εκείνη θα πουν: Να, αυτός είναι ο Θεός μας· τον περιμείναμε, και θα μας σώσει· αυτός είναι ο Κύριος· τον περιμείναμε· θα χαρούμε και θα ευφρανθούμε στη σωτηρία του.»
Ο Πέτρος απάντησε με αποκάλυψη, « Αποκρίθηκε λοιπόν ο Σίμωνας Πέτρος και είπε: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζωντανού». Αποκρίθηκε τότε ο Ιησούς και του είπε: «Μακάριος είσαι, Σίμωνα Βαριωνά, γιατί σάρκα και αίμα δεν σου το αποκάλυψε, αλλά ο Πατέρας μου που είναι στους ουρανούς.» (Ματθαίος ις/16:16-17). Επίσης, την ημέρα της Πεντηκοστής, γνώριζε ποιος είναι ο Ιησούς και είπε, «Ας ξέρει, λοιπόν, ο Ισραήλ με βεβαιότητα, ότι, ο Θεός έκανε Κύριο και Χριστό, τούτον τον Ιησού, τον οποίο εσείς σταυρώσατε» (Πράξεις β/2:36). Και αυτό το μήνυμα έφερε κατάνυξη στις καρδιές των ακροατών του. (Πράξεις β/2:37,38).
Στον Ησαΐα νγ/53:7, το χωρίο ερμηνεύθηκε αριστοτεχνικά από τον Φίλιππο για να πείσει τον Αιθίοπα ευνούχο για τον βασανισμένο Χριστό. Αυτό ήταν στην πραγματικότητα, η φανέρωση του Θεού Πατέρα, σαν Θεανθρώπου.
Άλλη μια αποκαλυπτική μεσσιανική προφητεία βρίσκεται στον Ζαχαρία ια/11:11 που λέει: «…..Και ακυρώθηκε κατά την ημέρα εκείνη·»(μιλώντας για την διαθήκη στην οποία ο Κύριος ο Θεός είχε προηγουμένως εισέλθει με το λαό, συμβολισμένη από ένα υλικό στα χέρια του προφήτη) «και έτσι το ταλαιπωρημένο ποίμνιο, που απέβλεπε σε μένα, γνώρισε ότι αυτός ήταν ο λόγος τού Κυρίου.….». Τα παρακάτω εδάφια (12 και 13), δείχνοντας στην προδοσία του Χριστού, είναι εντυπωσιακά ακριβή όταν συγκρίνονται με τις αναφορές αυτού του γεγονότος στα ευαγγέλια. Ο Χριστός ήταν ο Λόγος του Θεού, που έγινε σάρκα. (Ιωάννης α/1:14)
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ονομάστηκε «προφήτης του Υψίστου» για να πάει «….. πριν από το πρόσωπο του Κυρίου, για να ετοιμάσει τούς δρόμους του…..» (Λουκάς α/1:76).
Αυτός ο «Ύψιστος» είναι «Κύριος». Να γιατί ο πρόδρομος, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μαρτυρώντας για τον Ύψιστο, που είναι ο Κύριος, μπορούσε να πει, «…..Αυτός είναι για τον οποίο εγώ είπα: Πίσω από μένα έρχεται ένας άνδρας, που είναι ανώτερός μου, επειδή ήταν πριν από μένα.….» (Ιωάννης α/1:30). Επομένως, ο Λόγος, που υπήρχε στο Θεό και ήταν Θεός, ήταν πράγματι πριν τον Ιωάννη και έγινε σάρκα και γεννήθηκε μετά τον Ιωάννη (Λουκάς κεφάλαιο α/1).
Ιωάννου Α' δ/4:1-3
«Αγαπητοί, μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι από τον Θεό· επειδή, πολλοί ψευδοπροφήτες έχουν βγει στον κόσμο.
Από τούτο γνωρίζεται το Πνεύμα τού Θεού· κάθε πνεύμα που ομολογεί τον Ιησού Χριστό ότι έχει έρθει με σάρκα προέρχεται από τον Θεό·
και κάθε πνεύμα που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, δεν προέρχεται από τον Θεό · κι αυτό είναι το πνεύμα τού αντιχρίστου, που ακούσατε ότι έρχεται, και τώρα βρίσκεται κιόλας μέσα στον κόσμο.»
Ιωάννου Β' α/1:7-11
«Επειδή, πολλοί πλάνοι μπήκαν μέσα στον κόσμο, αυτοί που δεν ομολογούν τον Ιησού Χριστό ότι ήρθε με σάρκα· αυτός είναι ο πλάνος και ο αντίχριστος.
Προσέχετε στον εαυτό σας, για να μη χάσουμε αυτά που εργαστήκαμε, αλλά να απολαύσουμε ολόκληρο τον μισθό.
Καθένας που παραβαίνει και δεν μένει στη διδασκαλία τού Χριστού, δεν έχει τον Θεό· εκείνος που μένει στη διδασκαλία, αυτός έχει και τον Πατέρα και τον Υιό.
Αν κάποιος έρχεται σε σας και δεν φέρνει αυτή τη διδασκαλία, μη τον δέχεστε σε σπίτι, και μη του λέτε το «χαίρε»·
επειδή, εκείνος που λέει σ' αυτόν το «χαίρε», γίνεται κοινωνός στα πονηρά του έργα.»
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική Θρησκεία και ο Φιλοσοφικός Ιησούς
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική Θρησκεία και ο Φιλοσοφικός Ιησούς
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές
Το παρόν είναι μέρος της εργασίας «Μυθολογικά και Ουτοπικά θρησκευτικά ιδεώδη από την ολοκλήρωση της Αποστολικής Διακονίας έως σήμερα» που δημοσιεύτηκε από www.aionios-diathiki.gr τον (Φεβρουάριο 19, 2020 και ώρα 23:59)
«Η φωνή των πατέρων» δεν είναι «η φωνή του Ιησού και των Αποστόλων». Όσοι νομίζουν ότι η «Ορθοδοξία» είναι η συνέχεια του αυθεντικού αποστολικού έργου σφάλλουν, άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι την ιστορία την γράφουν όπως θέλουν οι νικητές και οι πνευματικοί επικυρίαρχοι. Η «Ορθοδοξία» είναι το Ανατολικό μέρος του σχίσματος της χριστιανίζουσας «Καθολικής» αυταρχικής θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου ο αυτοκράτορας της ήταν επίσημα ο «Εν Χριστώ Βασιλεύς των Ρωμαίων», οι υπήκοοι της ήταν «ο Περιούσιος Λαός ή ο Νέος Ισραήλ» και το δόγμα της ήταν «Μία Θρησκεία, Ένας Βασιλιάς, Μία Οικουμένη», τα δε δογματικά εκκλησιαστικά ζητήματα αποτελούσαν κρατικά ζητήματα. Η κρατική «Καθολική Εκκλησία», ως σύμμαχος του πολιτιστικού, στρατιωτικού και θρησκευτικού ιμπεριαλισμού της Αυτοκρατορίας, κέρδισε ειδικά προνόμια που αύξησαν το κύρος της και την περιουσία της σε γη και σε χρήμα.
Όλες οι διδακτορικές διατριβές στην φιλοσοφία και θεολογία, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η σύνδεση της Φιλοσοφίας της ύστερης αρχαιότητος με την θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολής είναι άρρηκτη[61]. Η «Ορθοδοξία» λοιπόν αποκρυσταλλώθηκε δογματικά, με την παρά φύσιν σύζευξη των εκφάνσεων της εκ της γης αρχαίας Φιλοσοφίας - Μυθολογίας και της αποστολικής δια Πνεύματος Αγίου Διδαχής. Αντικατέστησε δε την Χάρη του Κυρίου μας και Θεού μας Ιησού Χριστού, με μία παράδοση μυστικιστικής δογματικής θεολογίας που έχει κορυφή ένα μυθολογικό «τριαδικό θεό», με ανώφελους ιουδαϊκούς τύπους, με το θυμιατό, με το κερί, με το τάμα στον «άγιο», με την δεισιδαιμονία και με την προσκύνηση ειδώλων και λειψάνων. Κατά την ομολογία τους ο «Θρίαμβος» αυτός επετεύχθη διότι οι «πατέρες» απλώς!!!! απεφόρτισαν από το φιλοσοφικό – μεταφυσικό περιεχόμενο, τους φιλοσοφικούς «όρους» της εποχής τους και τους επαναφόρτισαν με θεολογία[62] «όρος που χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα έργα του Πλάτωνα και άλλων φιλοσόφων με αναφορά στη διδασκαλία του Μύθου»[63].
Κατά την ειλικρινή τους ομολογία, οι εκπρόσωποι του Ορθόδοξου μυστικιστικού θρησκευτικού συστήματος, θεωρούν τον «Αρχαίο Ελληνισμό» υπόβαθρό τους, ισχυριζόμενοι ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν προ Χριστού «εν Χριστώ» και ότι η αντιφατική θεολογική φιλοσοφία τους ήταν παιδαγωγός των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμό. Ο Πλάτωνας δε θεωρείτο από τους «πατέρες» πλησιέστερος συγγενής με την θρησκεία τους, διότι σε αντίθεση με τις αντιλήψεις των συμμαθητών του στην Φιλοσοφία-Μυθολογία, πίστευε ότι ο «Θεός» είναι αγαθός και όχι κακός και «δημιούργησε τον καλύτερο (αγαθότερο) δυνατό κόσμο επειδή είναι αγαθός»[64].
Ορθόδοξος Χριστιανισμός.
Η ιδρυθείσα εκκλησία του ζωντανού Θεού, δεν ήταν προσχέδιο μιας ατελούς θρησκείας ή ενός φιλοσοφικού συστήματος, το οποίο παρέδωσε ο Θεός στους «πατέρες - φιλόσοφους» της Ορθοδοξίας, για να το διαμορφώσουν τυπολατρικά, να το αποκρυσταλλώσουν δογματικά και να το εδραιώσουν οικουμενικά με θεσμικό εξαναγκασμό, καταπατώντας το «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν». Η εκκλησία του Θεού ήταν και είναι «ο στύλος και το εδραίωμα (= στερέωμα / βάση) της αληθείας» την οποία απέκτησε ο Κύριος και Θεός για τον εαυτό Του, με το δικό Του τίμιο αίμα, για να εξαγγείλει τις αρετές Του.
Ορθόδοξοι. «Η φωνή των πατέρων» δεν είναι «η φωνή του Ιησού και των Αποστόλων». Όσοι νομίζουν ότι η «Ορθοδοξία» είναι η συνέχεια του αυθεντικού αποστολικού έργου σφάλλουν, άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι την ιστορία την γράφουν όπως θέλουν οι νικητές και οι πνευματικοί επικυρίαρχοι. Η «Ορθοδοξία» είναι το Ανατολικό μέρος του σχίσματος της χριστιανίζουσας «Καθολικής» αυταρχικής θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου ο αυτοκράτορας της ήταν επίσημα ο «Εν Χριστώ Βασιλεύς των Ρωμαίων», οι υπήκοοι της ήταν «ο Περιούσιος Λαός ή ο Νέος Ισραήλ» και το δόγμα της ήταν «Μία Θρησκεία, Ένας Βασιλιάς, Μία Οικουμένη», τα δε δογματικά εκκλησιαστικά ζητήματα αποτελούσαν κρατικά ζητήματα. Η κρατική «Καθολική Εκκλησία», ως σύμμαχος του πολιτιστικού, στρατιωτικού και θρησκευτικού ιμπεριαλισμού της Αυτοκρατορίας, κέρδισε ειδικά προνόμια που αύξησαν το κύρος της και την περιουσία της σε γη και σε χρήμα.
Όλες οι διδακτορικές διατριβές στην φιλοσοφία και θεολογία, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η σύνδεση της Φιλοσοφίας της ύστερης αρχαιότητος με την θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολής είναι άρρηκτη[61]. Η «Ορθοδοξία» λοιπόν αποκρυσταλλώθηκε δογματικά, με την παρά φύσιν σύζευξη των εκφάνσεων της εκ της γης αρχαίας Φιλοσοφίας - Μυθολογίας και της αποστολικής δια Πνεύματος Αγίου Διδαχής. Αντικατέστησε δε την Χάρη του Κυρίου μας και Θεού μας Ιησού Χριστού, με μία παράδοση μυστικιστικής δογματικής θεολογίας που έχει κορυφή ένα μυθολογικό «τριαδικό θεό», με ανώφελους ιουδαϊκούς τύπους, με το θυμιατό, με το κερί, με το τάμα στον «άγιο», με την δεισιδαιμονία και με την προσκύνηση ειδώλων και λειψάνων. Κατά την ομολογία τους ο «Θρίαμβος» αυτός επετεύχθη διότι οι «πατέρες» απλώς!!!! απεφόρτισαν από το φιλοσοφικό – μεταφυσικό περιεχόμενο, τους φιλοσοφικούς «όρους» της εποχής τους και τους επαναφόρτισαν με θεολογία[62] «όρος που χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα έργα του Πλάτωνα και άλλων φιλοσόφων με αναφορά στη διδασκαλία του Μύθου»[63].
Κατά την ειλικρινή τους ομολογία, οι εκπρόσωποι του Ορθόδοξου μυστικιστικού θρησκευτικού συστήματος, θεωρούν τον «Αρχαίο Ελληνισμό» υπόβαθρό τους, ισχυριζόμενοι ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν προ Χριστού «εν Χριστώ» και ότι η αντιφατική θεολογική φιλοσοφία τους ήταν παιδαγωγός των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμό. Ο Πλάτωνας δε θεωρείτο από τους «πατέρες» πλησιέστερος συγγενής με την θρησκεία τους, διότι σε αντίθεση με τις αντιλήψεις των συμμαθητών του στην Φιλοσοφία-Μυθολογία, πίστευε ότι ο «Θεός» είναι αγαθός και όχι κακός και «δημιούργησε τον καλύτερο (αγαθότερο) δυνατό κόσμο επειδή είναι αγαθός»[64].
Το αυτό υπόβαθρο θεωρούν και για το ανεικονικό, μη διαρχικό, Ισλάμ (7ος αι. μ.Χ.) για τον οποίο ο Αλλάχ (Θεός) είναι Καλός και Κακός μαζί. Το Ισλάμ είναι συγκερασμός του ραβινικού καμπαλιστικού Ιουδαϊσμού[65], που πιστεύει ότι οι λόγοι των Ραβίνων είναι λόγος θεού, του Ιουδαιοχριστιανισμού με τις γνωστικές του εκφράσεις, του Ζωροαστρισμού, του Μανιχαϊσμού, του Ερμητισμού και των εθνικών παραδόσεων του αραβικού Παγανισμού. Το Ισλάμ σαφώς και έχει εκλεκτική συγγένεια με την αρχαία ελληνική Φιλοσοφία, αφού οι Βεδουίνοι είχαν κατακτήσει ελληνιστικές περιοχές στην Μέση και Εγγύς Ανατολή, που επηρέαζαν φιλοσοφικά τους αυτόχθονες. Άλλωστε ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναγνωρίζει το Ισλάμ ως μορφή χριστιανικής αιρέσεως συγγενικής του Αρειανισμού[66].
Ο φιλοσοφικός Ιησούς
«Εἰ μὲν γὰρ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει ὃν οὐκ ἐκηρύξαμεν, ἢ πνεῦμα ἕτερον λαμβάνετε ὃ οὐκ ἐλάβετε, ἢ εὐαγγέλιον ἕτερον ὃ οὐκ ἐδέξασθε, καλῶς ἀνέχεσθε». (Β΄ Κορ. 11:4)
Η αρχαία ελληνική θρησκευτική Φιλοσοφία δεν ήταν στατική, αλλά ήταν εξελικτική και είχε διαλλακτική σχέση με τις ανατολικές και αφρικανικές διδαχές[67]. Εκζητούσε την αλήθεια, αλλά δεν την βρήκε, διότι την ζητούσε κατά την παράδοση των ανθρώπων και κατά τα στοιχεία του κόσμου τούτου. Οι Πλατωνιστές θεωρούσαν ότι «οι ιδέες είναι τα πραγματικά όντα» και ομοίως με άλλες φιλοσοφικές τάσεις, εξέφραζαν την ενότητα και την πολλότητα ταυτόχρονα «εν πάντα είναι». Μεταχειριζόντουσαν τον όρο «θεός» ως ένα σύνολο ποικίλων οντοτήτων, από τον υπερβατικό κοσμικό Δημιουργό, την Κοσμική Ψυχή και τα μέρη της που ήταν οι ανθρώπινες ψυχές, έως τους Ολύμπιους θεούς και άλλες αστρικές δευτερεύουσες θεότητες, που ήταν ενδιάμεσες δυνάμεις ιεραρχικά δομημένες, μέσω των οποίων ο Πρώτος Θεός δημιούργησε τον αισθητό κόσμο και επικοινωνούσε με αυτόν, γεφυρώνοντας το ιδεατό με το αισθητό. Το αρχαίο αιγυπτιακό - ερμητιστικό απόσπασμα που παρατίθεται, αποτυπώνει τις Θεολογικές – Φιλοσοφικές - Μυθολογικές αντιλήψεις στις οποίες εντρυφούσαν οι Αρχαίοι.
Ιάμβλιχος «περί Αιγυπτίων Μυστηρίων» VIII, 2 – Ancient Fragments of the Phonician, Chaldaean, Egyptian, Typian, Carthaginian, Indian, Persian, and others writers, (By Isaac Preston Cory, ESG. Fellow of Caius Coll. Cambridge – London William Pickering 1832, page 283)
«Προ των όντως όντων και των άλλων αρχών, έστι θεός εις, πρώτος και του πρώτου θεού και βασιλέως, ακίνητος εν μονότητι της εαυτού ενότητος μένων ούτε γαρ νοητόν αυτώ επιπλέκεται, ούτε άλλο τι παράδειγμα δε ίδρυται του αυτοπάτορος, αυτόγονου, και μονοπάτορος θεού του όντος αγαθού. Μειζον γαρ τι και πρώτον, και πηγή των πάντων, και πυθμήν των νοουμένων πρώτων ειδών όντων. Από δε του ενός τούτου, ο αυτάρχης θεός, εαυτόν εξέλαμψε, διό και αυτοπάτωρ και αυτάρχης. Αρχή γαρ ούτος και θεός θεών, μονάς εκ του ενός, προούσιος και αρχή της ουσίας, απ΄αυτού γαρ η ουσιότης και η ουσία, (διό και ουσιοπάτωρ καλείται αυτός γαρ προ όντος όν, των νοητών έστιν αρχή) διό και νοητάρχης προσαγορεύεται. Αύται ουν εισίν αρχαί πρεσβύταται πάντων, ας Ερμής προ αιθερίων και εμπυρίων θεών προστάτει και των επουρανίων»
Μετάφραση:
«Πριν από αυτούς που υπάρχουν πραγματικά, και πριν από τις άλλες εξουσίες υπάρχει Ένας Θεός, προηγούμενος και από τον Πρώτο θεό και βασιλιά, διαμένοντας ακίνητος μέσα στην μοναδικότητα της Ενότητάς Του (Πυθαγόρας). Διότι ούτε κάτι κατανοητό περί αυτού εμπλέκεται, ούτε κάτι άλλο. Παράδειγμα δε κείται του Αυτο-πάτορα, Αυτο-γέννητου και μονοπάτορος Θεού, του πραγματικά Αγαθού (Πλάτων). Διότι (Είναι) Μεγαλύτερος και Πρώτος και πηγή των πάντων και βάση των πρώτων νοούμενων ιδεών -των αρχετύπων- όλων. Από δε του ενός τούτου (του μονοπάτορος), ακτινοβόλησε / εξέλαμψε(ο Δεύτερος) ο βασιλιάς θεός, για αυτό είναι και αυτοπάτωρ και ο μόνος βασιλιάς. Διότι αυτός (ο Δεύτερος) και αρχή είναι, και θεός των άλλων (υποδεέστερων) θεών, Μονάδα και αυτός (ο Δεύτερος) εκ του ενός (του Πρώτου) ο προ πάσης ουσίας υπάρχων θεός και η πρωταρχική αιτία της ουσίας (της ύπαρξης) , διότι από αυτόν είναι η δύναμη της ύπαρξης (της ζωής) και η ύπαρξη (η ζωή) για αυτό και πατήρ της ύπαρξης καλείται διότι αυτός προηγείται κάθε οντότητος και είναι πρωταρχική αιτία των νοητών για αυτό και προσφωνείται αρχηγός του νοητού κόσμου. Αυτές είναι αρχές παλαιότερες όλων αυτών, που ο Ερμής (ο Τρισμέγιστος) τοποθετεί πριν από τους Αιθέριους και εμπύριους επουράνιους θεούς».
Εστιάζοντας στην παραπάνω θεώρηση του Ερμητισμού, ο ελληνιστής Ιουδαίος φιλόσοφος Φίλων, που απέδιδε την ελληνική Φιλοσοφία στην πεντάτευχο και επίδρασε δυναμικά στην διαμόρφωση της «πατερικής σκέψης», κατάταξε τον «Λόγο», ως τον ανώτερο των ενδιάμεσων δυνάμεων, δεύτερο θεό, κατώτερο του Μόνου Θεού (του Πρώτου), αρχάγγελο, πρωτότοκο Υιό Θεού, θέσεις που συγγένευαν με αυτές των αρχαίων και των γνωστικών δοξασιών.
Το «φιλώνειο Λόγο» τον ασπάστηκε ο Ιουστίνος «ότι ο λόγος εστί και λέγεται Θεός και Κύριος έτερος, υπό τον ποιητήν των όλων»[68] και άλλοι φιλόσοφοι Απολογητές και Χριστιανοί διανοούμενοι που ούτως ή άλλως στην εποχή τους ήταν μυημένοι στον Νεοπλατωνισμό, που ήταν σύνθεση Πυθαγορισμού, Πλατωνικού Ιδεαλισμού, Αριστοτελικού Εμπειρισμού, Γνωστικισμού, Ερμητισμού, Μαγείας και Χαλδαϊκής θεολογίας και θεουργίας.
Ως προς την Χαλδαϊκή θεολογία, η ενοποιητική έννοια του «Εν» που χαρακτήριζε τις Βαβυλωνιακές θεότητες, είχε οδηγήσει τους Νεοπλατωνικούς φιλόσοφους Πλωτίνο, Ιάμβλιχο και Πρόκλο να δώσουν έμφαση στους Χαλδαϊκούς χρησμούς που θεωρούνταν ως το απόγειο της γνώσης και της σοφίας, έχοντας τον αριθμό τρία (3) ως βάση του Χαλδαϊκού οντολογικού συστήματος για θεούς και δαίμονες.
Ο ιστορικός – θεολόγος, Κατελής Βίγκλας στο έργο του «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική Θεολογία» αναφέρει για την «Θεολογία των Χαλδαϊκών χρησμών» τα εξής:
«Ο πρώτος θεός των Χαλδαϊκών Χρησμών είναι η Πατρική μονάδα και υποτίθεται ότι βασιλεύει σιωπηρά από την άβυσσο, από όπου δημιούργησε τον κόσμο με την Δύναμη και το Νου. Η Δύναμη ισοδυναμεί συνήθως με τον Υιό, το κεντρικό στοιχείο, ενώ ο Νους με την Εκάτη. Η Εκάτη, είναι η ζωντανή φωτιά, και η ψυχή του κόσμου, αποτελώντας έναν τρίτο θεό, έχοντας μία ενδιάμεση θέση, χωρίζοντας και ενώνοντας τις δύο πρώτες υποστάσεις, καλούμενες επίσης «Άπαξ και Δις επέκεινα» (και ο Διόνυσος ήταν άπαξ επέκεινα). Κάποτε όμως από το περιεχόμενο των αποσπασματικών στίχων των Χαλδαϊκών Χρησμών φαίνεται ότι ο Νους είναι ο δεύτερος δημιουργός θεός και τότε η δύναμη ταυτίζεται με την Εκάτη. Η πρώτη τριάδα αντιστοιχεί στον κόσμο του υπερκόσμιου φωτός και είναι απολύτως νοητή και αιώνια»[69].
Οι ιδέες αυτές συγκρούστηκαν με τους Μοναρχιανούς και άλλες Ιουδαιοχριστιανικές ομάδες πιστές στον βιβλικό Μονοθεϊσμό. Αργότερα οι «πατέρες φιλόσοφοι» με εισηγητή τον Αθανάσιο προβίβασαν τον ενδιάμεσο διακριτό δεύτερο θεό «Λόγο» του Φίλωνα, των Ερμητιστών και λοιπών, κάνοντας οντολογική εξίσωση του Πρώτου Μόνου Θεού Πατέρα και του Δεύτερου Θεού Υιού.
Πατερική «εταιρική διαρχία» και η εξέλιξή της σε «εταιρική τριαρχία»
Οι επικρατούσες διαρχικές ιδέες στην αρχαιότητα ήταν ή ανταγωνιστικές, όπως του Ζωροαστρισμού ή μη ανταγωνιστικές, όπως του Μαρκιωνισμού. Από τις δογματικές φιλοσοφικές ζυμώσεις των «πατέρων» γεννήθηκε μία νέα «εταιρική» διαρχική θεολογία - φιλοσοφία, όπου ο δεύτερος θεός Υιός, είναι «Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού» [δύο (2) Θεοί], γεννητός μεν προ πάντων των αιώνων, αλλά συνάναρχος και συναϊδιος και ομοούσιος και υπερούσιος με τον Πατέρα.
Επειδή όμως «Το της πλατωνικής φιλοσοφίας εξαίρετον αγαθόν» έπρεπε οι «Ορθόδοξοι Χριστιανοί» να λατρεύουν «Ένα Θεό εν Τριάδι» και «Τριάδα εν Μονάδι», χωρίς όμως να συγχέουν τα πρόσωπα (τους θεούς) ούτε και να διαιρούν την ουσία!!!! Άλλωστε τον δρόμο τον είχε δείξει η κοσμοθέαση του Πυθαγόρα με την ιερή τριάδα της δράσης «Πατήρ-Μήτηρ-Υιός» από την οποία εκπορεύτηκε το σύμπαν.
Τα προβλήματα αυτά τα έλυσαν όλα οι «πατέρες», αποφορτίζοντας το φιλοσοφικό-μεταφυσικό περιεχόμενο των «φιλοσοφικών όρων, των Αρχαίων» και επαναφορτίζοντάς Τους με «θεολογικό πατερικό περιεχόμενο» (όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται) και υιοθετώντας στη συνέχεια το «τα πάντα εισίν εν, εν παντί» του Ερμή του Τρισμέγιστου, βρήκαν τη λύση και τώρα σύμφωνα με τον Αθανάσιο:
«Λατρεύομε ένα Θεό εν Τριάδι, και Τριάδα εν Μονάδι· ούτε συγχέομε τα πρόσωπα ούτε διαιρούμε την ουσία. Διότι υπάρχει ένα πρόσωπο του Πατρός, ένα άλλο του Υιού και ένα άλλο του Αγίου Πνεύματος. Αλλά η Θεότης του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι ενιαία: η δόξα ίση, το μεγαλείο συναιώνιο. . . . Ο Πατήρ αιώνιος, ο Υιός αιώνιος και το Άγιο Πνεύμα αιώνιο . . . Ομοίως, ο Πατήρ είναι παντοδύναμος, ο Υιός είναι παντοδύναμος και το Άγιο Πνεύμα είναι παντοδύναμο. Κι εν τούτοις δεν υπάρχουν τρεις παντοδύναμοι, αλλά είς παντοδύναμος. Ομοίως ο Πατήρ είναι Θεός, ο Υιός είναι Θεός και το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν τρεις Θεοί αλλά ένας Θεός. . . . Και σ’ αυτή την Τριάδα κανείς δεν προηγείται ή έπεται του άλλου· κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος του άλλου. Αλλά και τα τρία πρόσωπα είναι συναιώνια συγχρόνως και ομοούσια».
Έτσι λοιπόν αν και δεν υπάρχουν τρεις θεοί, σύμφωνα με τον Αθανάσιο, εν τούτοις σύμφωνα με την μυθολογία και τους «πατέρες», ο δεύτερος συνάναρχος και υπερούσιος θεός, ο Υιός, μπόρεσε και κατέβηκε στην γη και ενσαρκώθηκε (ντύθηκε με υλικό σώμα που το πήρε «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου»).
Η διονυσιακή λατρεία
Αυτά τα θεολογικά – φιλοσοφικά - μυθολογικά θέματα όμως, τα είχαν λύσει προ πολλού, οι λατρευτές του Διόνυσου και τα εξηγούσαν … μέσα από τους ύμνους. (Διόνυσος Τριούχος, Τρίγονος /τρις γεννηθείς)
Πρόκλου – «Ιεροί ύμνοι», Εις Διόνυσον {αποσπάσματα}.
Μονάδα τριούχον = τριαδική μονάδα (Βλέπε: Τρισυπόστατη Μονάδα)
ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΥΔΟΣ Περί μηνών 2-6 «ότι η μονάς εν τριάδι θεωρείται, δυνατόν εκ των υμναρίων λαβείν. Προς γαρ τον άπαξ επέκεινα ο πρόκλος ούτω: μονάδα γαρ σε τριούχον ιδών εσεβάσατο κόσμος».
Μετάφραση: «Ότι η μονάδα παρατηρείται μέσα στην τριάδα είναι δυνατόν να το καταλάβει κανείς από τους μικρούς ύμνους. Διότι λέγει ο (Νεοπλατωνικός) Πρόκλος προς εκείνον (τον Διόνυσο), που είναι εντελώς υπερβατικός (επέκεινα της ουσίας): «Διότι μόλις ο κόσμος είδε εσένα ως τριαδική μονάδα (μονάδα που περιέχει την τριάδα) σε εσεβάστηκε». (Ύμνος εις Διόνυσον, αποσπάσματα)[70]
Οι Ορθόδοξοι, λατρευτές του Φιλοσοφικού Ιησού, έχοντας φιλοσοφική εξάρτηση από την Αρχαία θρησκεία και όχι θεολογική αποκάλυψη, αδυνατούν να εκφέρουν χριστιανικό λόγο ή πραγματεία, που να μην τεκμηριώνεται από την αρχαία ελληνική γραμματεία και τις σκέψεις των αρχαίων φιλοσόφων, των οποίων όμως τις σχολές φρόντισαν να παύσουν, επιβάλλοντας την δογματική απολυτότητά τους με την βοήθεια της θεσμικής θανατικής τιμωρίας στους αλλόθρησκους και αλλόδοξους.
Συνδεδεμένη, η Νέα Θρησκεία, με το άρμα της ρωμαϊκής κρατικής μηχανής, γέννησε το χριστιανικό θρησκευτικό εθνικισμό, με στόχο εθνικούς σκοπούς και το Ρωμαίος ή Χριστιανός απέκτησαν ταυτόσημες έννοιες, με όμοιό του το Ελλάς Ελλήνων Ορθοδόξων. Σήμερα οι εθνικοποιημένες Εκκλησίες, όπως Βοσνιακή Εκκλησία, Εκκλησία της Ελλάδος, Εκκλησία της Ρωσίας, Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Φιλανδίας, Εκκλησία της Δανίας, βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία, κ.ά. διαγιγνώσκουν το «αθεράπευτο» αυτοάνοσο νόσημα του εθνοφυλετισμού. Συνέβη δε ότι είχε συμβεί και με τον εβραϊκό θρησκευτικό εθνικισμό (Σιωνισμός), που δεν διέκρινε την οικουμενικότητα των πνευματικών βιβλικών επαγγελιών. (Γαλ. 3:8-14, 26-28)
Περί Μαριολατρίας
Οι Ορθόδοξοι «θεολόγοι-φιλόσοφοι» φρονώντας τα επίγεια και όχι τα επουράνια (Κολ. 3:1) καθιέρωσαν την λατρεία κειμηλίων, λειψάνων με προτίμηση τις νεκροκεφαλές, καθώς και την Μαριολατρία με πολλές επωνυμίες. Έτσι αυξήθηκαν τα ιερά, κατά συνέπεια και τα εκκλησιαστικά έσοδα, αλλά το κυριότερο είναι, ότι οι προσήλυτοι στην Νέα θρησκεία, μετά το «Εν τούτω νίκα», απέκτησαν αειπάρθενο υπέρμαχο στρατηγό και προστάτιδα στις πολεμικές επιχειρήσεις τους, αντικαθιστώντας την Αθηνά Παλλάδα κόρη του Δία, κατά τον μύθο, που προστάτευε τους Αθηναίους.
Ο Καθολικός ιερέας Άντριου Γκρίλι λέει: «Η Μαρία ως σύμβολο συνδέει άμεσα τη Χριστιανοσύνη με τις αρχαίες θρησκείες των μητέρων - θεών»[71].
Ο Επιφάνιος, στο κατά «Κολλυριδιανών», που ήταν κακόδοξη αίρεση αποτελούμενη από γυναίκες ιέρειες που απένειμαν στη Μαρία ισόθεο τιμή, ως την Βασίλισσα του ουρανού, προσφέροντας καθημερινά την ίδια ώρα ως θυσία κολλυρίδας (αρτοσκευάσματα), αναφέρει το εξής:
«Ναι μην άγιον ην το σώμα της Μαρίας, ου μην θεός, ναι δη παρθένος ην η παρθένος και τετιμημένη αλλ΄ ουκ εις προσκύνησιν υμίν δοθείσα …» ….. «Ουχ ίνα εις το όνομα αυτής προσενέγκωμεν … »[72].
Οι Ορθόδοξοι «φιλόσοφοι», καθιέρωσαν το αρχαίο έθιμο της εικονολατρίας και της περιφοράς των εικόνων, την αγιολατρεία με δυνατότητα επιλογής προσωπικού ή υπαλληλικού ή συντεχνιακού προστάτη και μεσίτη (ενδιάμεσος μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων), καθώς και άλλες παγανιστικές τελετές, που δεν συνάδουν με το μήνυμα του Ευαγγελίου της Σωτηρίας του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού. Βαθιά δε επηρεασμένοι και εξαρτημένοι, από τα γνωστικά και τα αιγυπτιακά ασκητικά κινήματα και τον κοινοβιακό μοναχισμό, με τις διαρχικές αντιλήψεις τους και μιμούμενοι τις πρακτικές τους (αγαμία, αποχή από τροφές, τιμωρία του υλικού σώματος για να αγιάσει η αθάνατη ψυχή) ανήγαγαν την απομόνωση από την κοινωνία σε ιερό εκκλησιαστικό θεσμό. Το δε ζητούμενο της απομόνωσης είναι η ένωση με τον θεό και η υπέρβαση από τον υλικό κόσμο δια της Ησυχίας, με σύντροφο την μελέτη του θανάτου (Ορθόξοξη Ψυχοθεραπεία). Ο ιστορικός Προκόπιος είχε ονομάσει τη ζωή του μοναχού «τέλεια μελέτη του θανάτου»[73].
Οι αθλούμενοι στην «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία», οπαδοί του ησυχαστή φιλόσοφου, λόγιου και μοναχού Γρηγορίου Παλαμά (Παλαμίτες), πιστεύουν ότι δια της ησυχίας και της κατάνυξης και περιβαλλόμενοι από πλήθος χειροποίητων εικόνων «Ορθοδόξων» αγίων, μπορούν με τις ανθρώπινες αισθήσεις και όχι εκστατικά, να δουν την «Αγία Τριάδα» ή αλλιώς την άκτιστη Δόξα (θεοπτία) και τότε μπορούν να γίνουν «θεολόγοι».
«Ιστορικά, ο δυτικός χριστιανισμός έχει την τάση να απορρίπτει τον Παλαμισμό, ιδίως τη διάκριση Ουσίας και Ενεργειών, χαρακτηρίζοντάς τον ως αιρετική εισαγωγή μιας απαράδεκτης διαίρεσης της Τριάδας με τάσεις πολυθεϊσμού. Επιπλέον, η σχετική πρακτική του ησυχασμού που χρησιμοποιούνται για την επιτευχθεί η θέωση χαρακτηρίστηκε ως «μαγεία»[74].
Με δόγμα «Βασιλεία ουρανών έστιν απάθεια ψυχής» και «Βασιλεία θεού έστιν γνώσης της Αγίας Τριάδος» παρουσιάζουν την αρνησικοσμία, και το δόγμα της «Αγίας Τριάδος» ως βιβλικές αλήθειες, αγιοποιώντας και εκθειάζοντας ως χαρισματούχους, στυλίτες/κιονίτες, δενδρίτες, έγκλειστους και άλλους «σαλούς» αρνητές του κόσμου και των αγαθών της ζωής.
Η πορεία της Νέας Θρησκείας
Η αρχομανία και η διεκδίκηση του εκκλησιαστικού θρόνου, οδήγησε μετά από αμοιβαίους αναθεματισμούς, στο σχίσμα των εκκλησιών Ανατολής και Δύσης (1054) και στην συνέχεια στην άλωση και λεηλασία της Κωνσταντινούπολης και την σφαγή ομοθρήσκων από τους Λατίνους «εν Χριστώ» αδελφούς (1250), με την τέταρτη σταυροφορία. Μετά τις σταυροφορικές «υπηρεσίες» του «ιπποτισμού» η χριστιανική Δύση στρέφεται στην Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα και στο κλασσικό πνεύμα και Αναγεννιέται. Το (1517) η μεταρρύθμιση του Λούθηρου, επέφερε σχίσμα στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Δυτικής εκκλησίας και γεννήθηκε ο Προτεσταντισμός, που χωρίστηκε σε Λουθηρανισμό και Καλβινισμό. Στους κόλπους του Προτεσταντισμού ξεφύτρωσαν νέες «εθνικές εκκλησίες» και πολλές σύγχρονες ομολογίες, ανομοιογενείς μεταξύ τους. Επίσης αναπτύχθηκε ο φονταμενταλισμός, ο οποίος απαντάται και σε άλλες Θρησκείες. Ο Προτεσταντισμός εξέθρεψε στους κόλπους του θεωρίες της ελεύθερης βούλησης και διαμόρφωσε την ιδεολογία του καπιταλισμού που οδήγησε στην κατάρρευση του φεουδαρχικού συστήματος[75].
Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος 8ος (1509-1547) εξ αιτίας της πολυτάραχης ερωτικής του ζωής, προκάλεσε την απόσχιση της Αγγλίας από την παπική εξουσία της Ρώμης, η οποία του αρνήθηκε νέο διαζύγιο και έτσι γεννήθηκε η Αγγλικανική εκκλησία. Στους κόλπους της Αγγλικανικής εκκλησίας γεννήθηκε ο πουριτανισμός (ακραία έκφραση του συντηρητισμού) που ήκμασε στα χρόνια της δυναμικής Βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ Α΄ κόρη του Ερρίκου Η΄. Από τους πουριτανούς γεννήθηκε και η πουριτανική Ευαγγελική εκκλησία της Αμερικής.
Το 18ο αιώνα η «Ορθοδοξία» ευρισκόμενη κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, αναζητεί την αναγέννηση της θεολογίας της και του υπόδουλου ελληνικού έθνους, μέσα από το Κολλυβαδικό κίνημα, με πρωτεργάτες Ορθόδοξους μοναχούς και θεολόγους-φιλόσοφους. Η προσπάθεια τελεσφόρησε μέ την αναβίωση της μυστικής και νηπτικής – ησυχαστικής παράδοσης των «πατέρων» (νηπτική θεολογία)[76], σε συνδυασμό πάντα με την εικονολατρία (ζεύξη νοητού και αισθητού). Έτσι η ανατολική υπόδουλη Ορθόδοξη εκκλησία αποσαφήνισε την θεολογική της ταυτότητα θέτοντας τείχος ασφαλείας στο Δυτικό και στο Προτεσταντικό προσηλυτισμό.
Στην περίοδο της Οθωμανοκρατίας, (που ήταν το αποτέλεσμα της ανθενωτικής πολιτικής «καλύτερα το Οθωμανικό σαρίκι, παρά η Παπική τιάρα» με πρωτεργάτη τον μοναχό Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος μετά την άλωση έγινε ο πρώτος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)[77], με στόχο να διατηρηθεί η εθνική συνείδηση, ο υπόδουλος ελληνισμός συσπειρώθηκε κάτω από τον θεσμό της Ορθόδοξης εκκλησίας, η οποία απέκτησε προνόμια από τον Οθωμανό κατακτητή και λειτούργησε ως θεσμός αυτοδιοίκησης των υπόδουλων Ορθόδοξων Ελλήνων. Έτσι ο Ορθόδοξος πατριάρχης έγινε ο πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης του «ρωμαίικου μιλλέτ», του συνόλου δηλαδή των ελληνορθοδόξων της αυτοκρατορίας. Ο πατριάρχης ήταν βοηθούμενος από πλούσιες οικογένειες, τους Φαναριώτες, και κοινοτικούς άρχοντες γνωστούς, ως προεστοί, επίτροποι, δημογέροντες και κοτζαμπάσηδες, οι οποίοι μαζί με τον πατριάρχη απέκτησαν πλούτη και πολιτική δύναμη. Όπως η άρχουσα τάξη των Εβραίων κάτω από την ρωμαϊκή εξουσία ασκούσε φιλο-ρωμαϊκή πολιτική , έτσι και αυτοί ασκούσαν φιλο-0θωμανική πολιτική. Για την εκλογή του Εθνάρχη πλέον πατριάρχη, ο οποίος όριζε τους μητροπολίτες και τους ιερείς και λογοδοτούσε ενώπιον του Σουλτάνου, δινόταν δώρο (πεσκέσι) στον σουλτάνο 500 χρυσά νομίσματα, ποσό που με τον καιρό αυξανόταν.
=======================
Σημειώσεις
[61] «Η παρουσία του νεοπλατωνικού Πρόκλου στην Παράφραση του Γεωργίου Παχυμέρη στο Περί θείων ονομάτων του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου» www.didaktorika.gr
[62] Ιερόθεος Βλάχος «Η Ορθόδοξη νηπτική θεολογία της Εκκλησίας ως μέθοδος θεραπείας» https://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/niptiki1.htm
[63] Θεολογία - Βικιπαίδεια
[64] Τίμαιος 29d – 30c
[65] Ο Μωαμεθανισμός είναι εβραϊκό καμπαλιστικό κατασκεύασμα. Ο Βεδουϊνος Μωάμεθ είχε Εβραία μητέρα και κάποιες από τις γυναίκες του ήταν Εβραίες. Το περιβάλλον του αποτελείτο από Εβραίους μάγους, αστρολόγους και αποκρυφιστές, με επικεφαλής τον μοναχό Εβραίο ξάδελφο της γυναικός του Ουάρακα μπιν Νάουφαλ, που γνώριζε την Π. Δ. και τις εβραϊκές παραδόσεις. (Από το βιβλίο «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα» του Αρχιμ. Χαραλ. Βασιλοπούλου)
Οι Εβραίοι συμφωνούν «Το Ισλάμ είναι πιο κοντά στον Ιουδαϊσμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία». http://redskywarning.blogspot.com
[66] «Ισλάμ μια Χριστιανική Αίρεση» http://www.oodegr.com/oode/islam/xr_airesi1.htm
[67] Κωνσταντίνος Τσοπάνης – Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων: «Ο μυστικισμός στην αρχαία Ελλάδα» https://archive.gr/?p=78
[68] Ιουστίνου Διάλ. 56, 4
[69] Κατελής Βίγκλας «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική θεολογία» https://www.researchgate.net
[70] ΤΡΙΑΣ https://gregoriusworld.blog
[71] The Making of the Popes 1978, ΗΠΑ, 1979, σ. 227
[72] Επιφάνιος, Πανάριον, «Κατά Κολλυριδιανών των τη Μαρία προσφερόντων» σελ. 655, 658
[73] Β. Ν. Τατάκη «Ο Βυζαντινός Μυστικισμός ( Κυριώτερα Ρεύματα )» http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/tatakis/tatakis_ch1.htm
[74] Παλαμισμός - Βικιπαίδεια
[75] Max Weber «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» Μετάφραση Μιχ. Γ. Κυπραίου, Gutenberg, Αθήνα 2006
[76] Ιερόθεος Βλάχος «Η Ορθόδοξη νηπτική θεολογία της Εκκλησίας ως μέθοδος θεραπείας» https://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/niptiki1.htm
[77] Η άλωση του 1453 – Η Μεγάλη Προδοσία των ανθενωτικών. https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2017/05/1453.html
***********************
Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι Eγώ ο ίδιος Eίμαι
Συγγραφή: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (24/03/2018)
Ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός όταν αναστήθηκε φάνηκε στους δύο μαθητές που πήγαιναν προς Εμμαούς. Δυστυχώς δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι αυτός που συμπορευόταν μαζί τους δεν ήταν άλλος από τον αγαπημένο τους Κύριο. Μόνο όταν ευλόγησε και έκοψε τον άρτο ανοίχθηκαν τα μάτια τους, γνώρισαν ότι είναι ο Ιησούς αλλά αμέσως ο Κύριος έγινε άφαντος.
Μήπως και εμάς μας μιλάει ο αναστημένος Κύριος μέσα από τον Λόγο Του αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι θέλει να μας πει, γιατί οι σκέψεις μας είναι μπερδεμένες με το σαρκικό φρόνημα μας, και δεν είμαστε σε θέση να ανάψει την φωτιά της αλήθειας Του μέσα μας.
Ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός όταν αναστήθηκε φάνηκε στους δύο μαθητές που πήγαιναν προς Εμμαούς. Δυστυχώς δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι αυτός που συμπορευόταν μαζί τους δεν ήταν άλλος από τον αγαπημένο τους Κύριο. Μόνο όταν ευλόγησε και έκοψε τον άρτο ανοίχθηκαν τα μάτια τους, γνώρισαν ότι είναι ο Ιησούς αλλά αμέσως ο Κύριος έγινε άφαντος.
«Κι αυτός είπε σ' αυτούς: Ω, ανόητοι και βραδείς στην καρδιά στο να πιστεύετε σε όλα όσα μίλησαν οι προφήτες· δεν έπρεπε ο Χριστός να τα πάθει αυτά, και να μπει μέσα στη δόξα του; Και αφού άρχισε από τον Μωϋσή και από όλους τούς προφήτες, τους εξηγούσε τα γραμμένα για τον εαυτό του σε όλες τις γραφές. Και πλησίασαν στην κωμόπολη, όπου πορεύονταν· κι αυτός προσποιούταν ότι πηγαίνει πιο μακριά. Και τον παρακάλεσαν επίμονα, λέγοντας: Μείνε μαζί μας, επειδή πλησιάζει το βράδυ, και έκλινε η ημέρα. Και μπήκε μέσα για να μείνει μαζί τους. Και όταν κάθισε μαζί τους στο τραπέζι, παίρνοντας το ψωμί, ευλόγησε, και αφού έκοψε, έδινε σ' αυτούς.Και διανοίχτηκαν σ' εκείνους τα μάτια, και τον γνώρισαν· κι αυτός έγινε άφαντος απ' αυτούς». Λουκάς 24:25-31 - Φίλος
Μια ερώτηση εγέρθηκε μέσα στις καρδιές τους :
«Και είπαν αναμεταξύ τους: Δεν καιγόταν μέσα μας η καρδιά μας, όταν μας μιλούσε στον δρόμο, και μας εξηγούσε τις γραφές;» Λουκάς 24:32 - Φίλος
Μήπως και εμάς μας μιλάει ο αναστημένος Κύριος μέσα από τον Λόγο Του αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι θέλει να μας πει, γιατί οι σκέψεις μας είναι μπερδεμένες με το σαρκικό φρόνημα μας, και δεν είμαστε σε θέση να ανάψει την φωτιά της αλήθειας Του μέσα μας.
Πιθανόν η απογοήτευση ήταν εκείνη που είχε απομακρύνει τους δύο μαθητές από την παρέα των μαθητών στην Ιερουσαλήμ που και εκείνοι με τη σειρά τους ήταν κρυμμένοι για τον φόβο των Ιουδαίων.
Όμως τώρα οι δύο μαθητές είναι σίγουροι ότι έχουν δει τον Κύριο και επέστρεψαν αμέσως στην ομήγυρη των μαθητών. Έπρεπε να συμμεριστούν την θαυμαστή φανέρωση που τους έγινε και με τους άλλους μαθητές και συνοδοιπόρους.
«Και αφού σηκώθηκαν την ίδια εκείνη ώρα, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, και βρήκαν τούς έντεκα, και εκείνους που ήσαν μαζί τους, συγκεντρωμένους, οι οποίοι έλεγαν, ότι: Πραγματικά, ο Κύριος αναστήθηκε, και φάνηκε στον Σίμωνα. Κι αυτοί διηγούνταν τα όσα συνέβηκαν καθ' οδόν, και πώς γνωρίστηκε σ' αυτούς ενώ έκοβε το ψωμί». Λουκάς 24:33-35 - Φίλος
Αυτός που μετά την Ανάσταση Του φανερώθηκε σε διάφορους μαθητές, είχε σαν σκοπό να συγκεντρώσει όλους αυτούς που παρέμειναν κοντά στους πειρασμούς Του αλλά τώρα ήταν διασκορπισμένοι.
Πριν το θάνατο Του ήταν Αυτός ο Καλός Βοσκός που με τον γλυκό και άγιο Λόγο Του συγκέντρωνε γύρω Του τα προβατάκια Του. Τα προβατάκια αυτά γνώριζαν την φωνή Του και τον ακολουθούσαν όπου αν πήγαινε. Αλλά ο Κύριος τους είχε πει :
"Τότε, ο Ιησούς τούς λέει: Όλοι εσείς θα σκανδαλιστείτε με μένα αυτή τη νύχτα· επειδή, είναι γραμμένο: «Θα χτυπήσω τον ποιμένα, και τα πρόβατα του ποιμνίου θα διασκορπιστούν»·" Ματθαίος 26:31-31 - Φίλος
Τώρα μετά την Ανάστασή Του ο Καλός Βοσκός έρχεται πάλι να μαζέψει τα πρόβατα Του και να τα ελευθερώσει από τον φόβο και την σύγχυση του διασκορπισμού.
Είναι έτοιμες οι καρδιές τους να ακούσουν τον ίδιο Λόγο που τους καθάριζε και τους αγίαζε και τους έκανε «σαν Έναν άνθρωπο» (Ιωάννης 13:10-11, 15:3-4,7-8, 17:13-15, 16-22)
«Και ενώ μιλούσαν γι' αυτά, ο ίδιος ο Ιησούς στάθηκε στο μέσον τους, και λέει σ' αυτούς: Ειρήνη σ' εσάς. Και εκείνοι, ενώ εκπλάγηκαν και έγιναν έντρομοι, νόμιζαν ότι έβλεπαν πνεύμα. Και τους είπε: Γιατί είστε ταραγμένοι; Και γιατί ανεβαίνουν συλλογισμοί στις καρδιές σας; Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι Εγώ ο ίδιος Είμαι· ψηλαφήστε με και δείτε· επειδή, ένα πνεύμα δεν έχει σάρκα και κόκαλα, όπως βλέπετε εμένα ότι έχω. Και αφού το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και τα πόδια. Και ενώ αυτοί, από τη χαρά, ακόμα απιστούσαν και θαύμαζαν, είπε σ' αυτούς: Έχετε εδώ κάτι φαγώσιμο; Και εκείνοι έδωσαν σ' αυτόν ένα μέρος από ψημένο ψάρι, και ένα μέρος κηρήθρας από μέλι.Και καθώς τα πήρε, έφαγε μπροστά τους». Λουκάς 24:36-43 - Φίλος
Οι μαθητές είχαν γνωρίσει τον Ιησού πριν την Σταύρωση Του και μάλιστα γνώριζαν ότι είναι ο 'Ανθρωπος με σάρκα και αίμα που όμως εξήλθε από τον Πατέρα και ήλθε στον κόσμο. Ένας αληθινός άνθρωπος που η σάρκα Του είχε την προέλευσή της από τον ουρανό.
«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή. Εγώ είμαι ο άρτος τής ζωής. Οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα μέσα στην έρημο και πέθαναν. Αυτός είναι ο άρτος, που κατεβαίνει από τον ουρανό, για να φάει κάποιος απ' αυτόν και να μη πεθάνει. Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ' αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα. Και, μάλιστα, ο άρτος τον οποίο εγώ θα δώσω, είναι η σάρκα μου,που εγώ θα δώσω χάρη τής ζωής τού κόσμου». Ιωάννης 6:47-51 - Φίλος
«Οι Ιουδαίοι μάχονταν, λοιπόν, αναμεταξύ τους, λέγοντας: Πώς μπορεί αυτός να μας δώσει να φάμε τη σάρκα του; Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε σ' αυτούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν δεν φάτε τη σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου, και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή. Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα. Επειδή, η σάρκα μου, αληθινά, είναι τροφή,και το αίμα μου, αληθινά, είναι πόση. Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, μένει σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα μ' αυτόν». Ιωάννης 6:52-56 - Φίλος
Μάχονταν οι Ιουδαίοι αναμεταξύ τους και ανάμεσα τους πολλοί από τους μαθητές, που είχε αποστείλει ο Κύριος, γιατί έκριναν τα πράγματα σύμφωνα με τα φαινόμενα που έβλεπαν και τις ανθρώπινες φήμες που είχαν ακούσει.
«Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, γόγγυζαν γι' αυτόν, επειδή είπε: Εγώ είμαι ο άρτος, που κατέβηκε από τον ουρανό· και έλεγαν: Δεν είναι αυτός ο Ιησούς, ο γιος τού Ιωσήφ, του οποίου εμείς γνωρίζουμε τον πατέρα και τη μητέρα; Πώς, λοιπόν, αυτός λέει ότι, κατέβηκα από τον ουρανό;» Ιωάννης 6:41-42 - Φίλος
Το ανθρώπινο μυαλό τους δεν είχε φωτιστεί από το Πνεύμα του Θεού και έτσι διαλογίζονταν σύμφωνα με το σαρκικό φρόνημα τους. Δεν είχαν ταπεινώσει το πνεύμα τους μπροστά στο Πνεύμα του Θεού.
«αλλά, καθώς είναι γραμμένο: «Εκείνα που μάτι δεν είδε, και αυτί δεν άκουσε, και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι' αυτούς που τον αγαπούν». Σε μας, όμως, ο Θεός τα αποκάλυψε διαμέσου τού Πνεύματός του· δεδομένου ότι, το Πνεύμα ερευνάει τα πάντα, και τα βάθη τού Θεού. Επειδή, ποιος από τους ανθρώπους γνωρίζει αυτά που είναι μέσα στον άνθρωπο, παρά μονάχα το πνεύμα τού ανθρώπου που είναι μέσα του; Έτσι, και εκείνα που είναι μέσα στον Θεό δεν τα γνωρίζει κανένας, παρά μονάχα το Πνεύμα τού Θεού. Εμείς, όμως, δεν λάβαμε το πνεύμα τού κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό. Τα οποία και μιλάμε, όχι με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδαγμένα από το 'Αγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά. Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι σ' αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο. Ενώ μεν ο πνευματικός άνθρωπος ανακρίνει τα πάντα, αυτός όμως δεν ανακρίνεται από κανέναν. Επειδή: «Ποιος γνώρισε τον νου τού Κυρίου, ώστε να τον διδάξει;». Εμείς, όμως, έχουμε νουν Χριστού». Κορινθίους Α' 2:9-16 - Φίλος
Ο Λουκάς παρουσιάζει την γενεαλογία του Ιησού στο ευαγγέλιο του και διατυπώνει παράλληλα και την γνώμη που επικρατούσε ανάμεσα στους περισσοτέρους Εβραίους εκείνων των χρόνων.
«Κι αυτός ο Ιησούς άρχιζε να είναι περίπου 30 χρόνων, ο οποίος ήταν -καθώς νομιζόταν- γιος τού Ιωσήφ, του Ηλί,....» Λουκάς 3:23-23 - Φίλος
Με λίγα λόγια οι περισσότεροι Εβραίοι δεν μπόρεσαν να πληροφορηθούν για την προέλευση του Ιησού από το Πνεύμα του Θεού και ο μόνος σύμβουλος τους ήταν το ανθρώπινό τους πνεύμα. Το πνεύμα του ανθρώπου συμβουλεύεται και τροφοδοτείται από το πνεύμα του κόσμου και κρίνει σύμφωνα με το φαινόμενο. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να μην μπορούν να αντέξουν λόγια σταλμένα από τον ουρανό.
«Ο Ιησούς αποκρίθηκε, λοιπόν, και τους είπε: Μη γογγύζετε αναμεταξύ σας. Κανένας δεν μπορεί νά ‘ρθει σε μένα, αν δεν τον ελκύσει ο Πατέρας που με απέστειλε· και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα. Είναι γραμμένο στους προφήτες: «Και όλοι θα είναι διδακτοί τού Θεού». Καθένας, λοιπόν, που θα ακούσει από τον Πατέρα και θα μάθει, έρχεται σε μένα. Όχι ότι κάποιος είδε τον Πατέρα, παρά μονάχα εκείνος που είναι από τον Θεό· αυτός είδε τον Πατέρα». Ιωάννης 6:43-46 - Φίλος
Οι άνθρωποι δυστυχώς δέχονται με ευκολία την μαρτυρία των ανθρώπων αλλά δεν έχουν αυτιά να ακούσουν τη μαρτυρία του Θεού για τα «άγια πράγματα»
«Αν δεχόμαστε τη μαρτυρία των ανθρώπων, η μαρτυρία τού Θεού είναι μεγαλύτερη· επειδή, αυτή είναι η μαρτυρία τού Θεού, ο οποίος έδωσε μαρτυρία για τον Υιό του. Όποιος πιστεύει στον Υιό τού Θεού, έχει μέσα του τη μαρτυρία· όποιος δεν πιστεύει στον Θεό, έκανε τον Θεό ψεύτη, επειδή δεν πίστεψε στη μαρτυρία, την οποία μαρτυρία ο Θεός έδωσε για τον Υιό του. Και η μαρτυρία είναι τούτη, ότι: Ο Θεός έδωσε σε μας αιώνια ζωή, κι αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό του. Εκείνος που έχει τον Υιό, έχει τη ζωή· εκείνος που δεν έχει τον Υιό τού Θεού, τη ζωή δεν έχει». Ιωάννου Α' 5:9-12 - Φίλος
«καθὼς ἀπέστειλεν με ὁ ζῶν πατὴρ καγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα καὶ ὁ τρώγων με κακεῖνος ζήσει δι' ἐμέ. οὗτος ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐξ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες καὶ ἀπέθανον ὁ τρώγων τούτον τὸν ἄρτον ζήσει εἰς τὸν αἰώνα». Ιωάννης 6:57-58 - Greek/WH
Όταν ο Ιησούς Χριστός βρέθηκε στην έρημο των πειρασμών ο Διάβολος του είπε :
"Και αφού νήστεψε 40 ημέρες, και 40 νύχτες, έπειτα πείνασε. Και αφού ήρθε σ' αυτόν ο πειράζων, είπε: Αν είσαι Υιός τού Θεού, πες αυτές οι πέτρες να γίνουν ψωμιά. Και εκείνος απαντώντας είπε: Είναι γραμμένο: «Μονάχα με ψωμί δεν θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα τού Θεού»." Ματθαίος 4:2-4 - Φίλος
Ο Ιησούς ήταν ο άνθρωπος που κατέβηκε από τον ουρανό. Αυτός ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός δεν ήταν άλλος παρά ο Θεός με μορφή ανθρώπου. Παρ΄ όλα αυτά επειδή «τόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο» ήρθε και έζησε σαν ένας άνθρωπος ανάμεσα μας, αφού όπως κάθε άνθρωπος έτσι παραπλήσια και ο Ιησούς μετέλαβε σάρκα και αίμα.
«ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκεν αἵματος καὶ σαρκός, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχεν τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τουτ' ἔστιν τὸν διάβολον,» Εβραίους 2:14-14 - Greek/WH
Η λέξη « παραπλησίως» σημαίνει «σχεδόν όμοια, που λίγο διαφέρει».
Ο Ιησούς Χριστός μας λέει η Αγία Γραφή ότι είναι ο Λόγος του Θεού που «εγένετο σάρξ»(Ιωάννης 1:14). Ο Λόγος του Θεού είναι «ο χαρακτήρας της υπόστασης του Θεού» που «μένει στον αιώνα».
«αυτός, που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του, και βαστάζει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθισε στα δεξιά τής μεγαλοσύνης στα υψηλά». Εβραίους 1:3-3 - Φίλος
«καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦοὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου*, Καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσεν τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων ἐν αὐτῷ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». Ιωάννης 3:13-15 - Greek/WH
Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι περισσότερες ελληνικές και ξένες μεταφράσεις για ανεξήγητους λόγους έχουν βάλει την προσθήκη - επεξήγηση «ο ων εν τω ουρανώ» που έχουν υιοθετήσει από μετέπειτα χειρόγραφα και που καταστρέφει την σημασία του εδαφίου όπως είναι γράμμενο στο πρωτότυπο αρχαίο ελληνικό χειρόγραφο.
«Και ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν ειμή ο καταβάς εκ του ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου, *ο ων εν τω ουρανώ». Ιωάννης 3:13-13 - Βάμβας
«Και κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου, *αυτός που είναι στον ουρανό». Ιωάννης 3:13-13 - Φίλος
Όταν, μάλιστα, στον ουρανό δεν ανέβηκε κανένας, παρά μόνο αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Γιος του Ανθρώπου, *που διαμένει στον ουρανό; Ιωάννης 3:13-13 - Λόγος
"Αυτός που έρχεται από επάνω, είναι υπεράνω όλων· αυτός που είναι από τη γη, από τη γη είναι, και από τη γη μιλάει· αυτός που έρχεται από τον ουρανό, είναι υπεράνω όλων. Και εκείνο που είδε και άκουσε, αυτό δίνει ως μαρτυρία· και κανένας δεν δέχεται τη μαρτυρία του. Όποιος δεχθεί τη μαρτυρία του, επισφράγισε ότι ο Θεός είναι αληθής". Ιωάννης 3:31-33 - Φίλος
Αυτό που ο ίδιος ο Ιησούς τόνιζε ήταν ότι ο Μ ό ν ο ς που ανέβηκε στον ουρανό ήταν ο Υιός του ανθρώπου που «εξήλθε από τον Πατέρα» και «εκ Πνεύματος Αγίου» γεννήθηκε μέσα στη μήτρα της Μαρίας. Η προσφώνηση «Ο Υιός του Ανθρώπου» αναφέρεται στο ορατό και απτό σώμα του Ιησού, που ξεκάθαρα φαίνεται ότι η προέλευση Του είναι ουράνια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Ιησούς προυπήρχε σαν άνθρωπος στον ουρανό. Αλλά όπως ο Παύλος γράφει:
«Όταν όμως έφτασε ο προκαθορισμένος καιρός, απέστειλε ο Θεός το Γιο του, που ήρθε μέσω γυναίκας και υποτάχθηκε στο νόμο,» Γαλάτες 4:4-4 - Λόγος
"Έλεγαν λοιπόν μερικοί από τους Ιεροσολυμίτες: «Αυτός δεν είναι που θέλουν να τον σκοτώσουν; Κοιτάξτε, όμως, που μιλάει φανερά και δεν του λένε τίποτε. Μήπως αναγνώρισαν πια οι άρχοντες, ότι αυτός είναι πραγματικά ο Χριστός; Αυτόν, όμως, τον ξέρουμε από πού είναι, ενώ την προέλευση του Χριστού, που είναι καθορισμένο να έρθει, δεν την ξέρει κανένας!". Ύψωσε τότε τη φωνή του ο Ιησούς, καθώς δίδασκε στο ναό, και είπε: «Ώστε ξέρετε κι εμένα και την καταγωγή μου; Κι όμως δεν ήρθα από μόνος μου αλλά είναι αληθινός εκείνος που με απέστειλε, τον οποίο εσείς δεν τον ξέρετε. Εγώ όμως τον ξέρω, καθότι προέρχομαι απ' αυτόν κι είναι αυτός που με απέστειλε». Ιωάννης 7:25-29 - Λόγος
«Τώρα είναι η κρίση αυτού τού κόσμου· τώρα ο άρχοντας αυτού τού κόσμου θα ριχτεί έξω· και εγώ, όταν υψωθώ από τη γη, θα τους ελκύσω όλους στον εαυτό μου. .(Κι αυτό το έλεγε, δείχνοντας με ποιον θάνατο επρόκειτο να πεθάνει). Το πλήθος αποκρίθηκε σ' αυτόν: Εμείς ακούσαμε από τον νόμο, ότι: Ο Χριστός μένει στον αιώνα· και πώς εσύ λες, ότι: Πρέπει να υψωθεί ο Υιός τού ανθρώπου; Ποιος είναι αυτός ο Υιός τού ανθρώπου;» Ιωάννης 12:31-34 - Φίλος
«Τους είπε τότε ο Ιησούς: «Όταν θα υψώσετε το Γιο του Ανθρώπου, τότε θα μάθετε ότι Εγώ Είμαι, και ότι από μόνος μου δεν κάνω τίποτε, αλλά τα λέγω αυτά όπως με δίδαξε ο Πατέρας μου. Κι αυτός που με απέστειλε είναι μαζί μου. Δε με εγκατέλειψε μόνο μου ο Πατέρας, γιατί εγώ κάνω πάντοτε όσα είναι αρεστά σ' αυτόν». Όταν τα έλεγε αυτά ο Ιησούς, πίστεψαν πολλοί σ' αυτόν». Ιωάννης 8:28-30 - Λόγος
Μαζεύτηκαν τότε οι Ιουδαίοι γύρω του και του έλεγαν: «Ως πότε θα μας κρατάς σε αμφιβολία; Αν είσαι εσύ ο Χριστός, πες το μας ξεκάθαρα». Ο Ιησούς τους απάντησε: «Σας το είπα αλλά δεν το πιστεύετε. Τα έργα που κάνω στο όνομα του Πατέρα μου, αυτά μαρτυρούν για μένα. Εσείς όμως δεν πιστεύετε, γιατί δεν ανήκετε στα πρόβατα τα δικά μου. Όπως σας είπα, τα δικά μου πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου κι εγώ τα γνωρίζω, και αυτά με ακολουθούνε. Κι εγώ παρέχω σ' αυτά ζωή αιώνια και με κανένα τρόπο δε θα χαθούν ποτέ, και κανένας δε θα τα αρπάξει από τα χέρια μου. Ο Πατέρας μου, που μου τα έδωσε, είναι μεγαλύτερος απ' όλους, και κανένας δεν μπορεί να αρπάξει τίποτε από τα χέρια του Πατέρα μου. Εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα». Ξαναπήραν λοιπόν πέτρες οι Ιουδαίοι για να τον πετροβολήσουν. Ο Ιησούς τους είπε: «Σας έδειξα πολλά καλά έργα, που προέρχονται από τον Πατέρα μου, για ποιο από τα έργα αυτά με πετροβολείτε;». Οι Ιουδαίοι του αποκρίθηκαν: «Για καλό έργο δε σε πετροβολούμε, αλλά για ασέβεια κι επειδή εσύ, ενώ είσαι άνθρωπος, παρουσιάζεις τον εαυτό σου για Θεό!». Ιωάννης 10:24-33 - Λόγος
«Μια φωνή, που λέει: Φώναξε· και είπε: Τι να φωνάξω; Κάθε σάρκα είναι χορτάρι, και κάθε δόξα της σαν άνθος τού χωραφιού. Το χορτάρι ξεράθηκε, το άνθος μαράθηκε· επειδή, έπνευσε επάνω του το πνεύμα τού Κυρίου· χορτάρι στ' αλήθεια είναι ο λαός. Το χορτάρι ξεράθηκε, το άνθος μαράθηκε· ο λόγος, όμως, του Θεού μας μένει στον αιώνα». Ησαΐας 40:6-8 - Φίλος
«Όμως, ο Κύριος διαμένει στον αιώνα· ετοίμασε τον θρόνο του για κρίση.» Ψαλμοί 9:7 - Φίλος
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι κάθε σάρκα είναι χορτάρι που ξεραίνεται αλλά ο Λόγος που «εγένετο σάρξ» είναι άφθαρτος και δεν υπάρχει σ΄ Αυτόν αλλοίωση ή σκιά μεταβολής.
«κάθε αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα, είναι από πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής». Ιακώβου 1:17 - Φίλος
Το δώρο που στάλθηκε από τον ουρανό είναι «ο έσχατος Αδάμ» του οποίου η σάρκα δεν μπορούσε να υποστεί διαφθορά, γιατί σε κάθε τι που εξέρχεται από τον Θεό δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής. Σύμφωνα με τον προφητικό λόγο η σάρκα του Ιησού δεν θα έβλεπε διαφθορά.
«Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν». Πράξεις 2:27
«προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν». Πράξεις 2:31
«Ότι δε ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, μη μέλλοντα πλέον να υποστρέψη εις την διαφθοράν, λέγει ούτως, ότι θέλω σας δώσει τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά. Διά τούτο και εν άλλω ψαλμώ λέγει· Δεν θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Διότι ο μεν Δαβίδ, αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού και είδε διαφθοράν· εκείνος όμως, τον οποίον ο Θεός ανέστησε, δεν είδε διαφθοράν». Πράξεις 13:34-37
Γνωρίζοντας οι μαθητές ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Ζωντανού Θεού και ότι πράγματι εκπληρώθηκε η προφητεία ότι «ο Χριστός μένει στον αιώνα» έπρεπε να δουν τον Κύριο Τους και να διαπιστώσουν ότι δεν άλλαξε τίποτα επάνω Του.
Η μόνη αλλαγή που υπήρχε και θα παρέμενε εις τους αιώνες των αιώνων πάνω στο αναστημένο σώμα του Ιησού είναι τα σημάδια από τα καρφιά και από την λόγχη που τον τρύπησαν.
Ας αναρωτηθούνε όσοι θέλουν να λένε, ότι ο Ιησούς Χριστός είχε φθαρτό σώμα, γιατί μετά την ανάστασή Του συνέχισε να έχει τα σημάδια από τα καρφιά.
Την ίδια στιγμή ο Κύριος γνωρίζοντας τους διαλογισμούς που ταλάνιζαν τους μαθητές Του τους κάλεσε και τους είπε:
«Και ενώ μιλούσαν γι' αυτά, ο ίδιος ο Ιησούς στάθηκε στο μέσον τους, και λέει σ' αυτούς: Ειρήνη σ' εσάς. Και εκείνοι, ενώ εκπλάγηκαν και έγιναν έντρομοι, νόμιζαν ότι έβλεπαν πνεύμα. Και τους είπε: Γιατί είστε ταραγμένοι; Και γιατί ανεβαίνουν συλλογισμοί στις καρδιές σας; Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι εγώ ο ίδιος είμαι· ψηλαφήστε με και δείτε· επειδή, ένα πνεύμα δεν έχει σάρκα και κόκαλα, όπως βλέπετε εμένα ότι έχω. Και αφού το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και τα πόδια». Λουκάς 24:36-40 - Φίλος
Ο Κύριος τους διαβεβαίωσε ότι δεν έγινε καμιά αλλαγή πάνω Του εκτός από τα σημάδια των πληγών Του και μάλιστα τους τονίζει ότι : «Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι εγώ ο ίδιος είμαι· ψηλαφήστε με και δείτε»
Δεν ήταν ένα πνεύμα το σώμα Του αλλά ήταν ένα αληθινό σώμα με σάρκα και οστά. Ένας αληθινός 'Ανθρωπος που ήταν ακριβώς ο Ίδιος τόσο πριν την σταύρωση και την ταφή Του με εκείνον τον 'Ανθρωπο που είδαν οι μαθητές μετά την ανάσταση.
Το σώμα Του δεν είχε υποστεί καμιά διαφθορά, γιατί η προέλευση Του ήταν «εξ ουρανού» και «εκ του Πνεύματος του Αγίου»(Ματθαίος 1:20, Λουκάς 1:35, Ιωάννης ς:47-51, Α΄ Κορινθίους 15:47) Το σώμα του Ιησού δεν ήταν από αυτήν την κτίση.
«Όταν όμως ήρθε ο Χριστός, ο αρχιερέας των μελλοντικών αγαθών που εξασφαλίζονται μέσω της υπέρτερης και τελειότερης σκηνής, η οποία φτιάχτηκε όχι από ανθρώπινα χέρια, δηλαδή μιας σκηνής που δεν ανήκει σ' αυτόν τον κόσμο, μπήκε μια για πάντα στα 'Αγια των Αγίων, όχι στηριζόμενος σε αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά μέσω του δικού του αίματος, και εξασφάλισε αιώνια λύτρωση.» Εβραίους 9:11-12 - Λόγος
Ο Ιησούς ήταν η μόνη σάρκα που είδε τον Θεό, γιατί η σάρκα Του είναι η Αληθινή Σκηνή του Θεού μέσω της οποίας ο Θεός συνδιαλλάχτηκε με τον κόσμο.
«Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας τής σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα». Ρωμαίους 8:3-3 - Φίλος
«Για τον λόγο ότι, το φρόνημα της σάρκας είναι θάνατος· ενώ, το φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Επειδή, το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό· για τον λόγο ότι, στον νόμο τού Θεού δεν υποτάσσεται, αλλά ούτε μπορεί». Ρωμαίους 8:6-7 - Φίλος
Η σάρκα του Ιησού εάν και έμοιαζε εξωτερικά με την δική μας αμαρτωλή σάρκα δεν εκτελούσε τα κελεύσματα του εξωτερικού κόσμου, αλλά όντας «γεννημένη εκ του Θεού» δεν μπορούσε να αμαρτήσει παρά μόνο να εκτελέσει το θέλημα του Θεού (Ησαΐας 55:11, Α΄ Ιωάννου 5:18-19, Εβραίους ζ:26)
«θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε μονογενής θεός ο ων εις τον κολπον του πατρος εκεινος εξηγησατο» Ιωάννης 1:18-18 - Αρχαίο
«Το επιστέγασμα, λοιπόν, των όσων λέμε είναι ότι έχουμε έναν αρχιερέα τέτοιου κύρους, που κάθισε στα δεξιά του θρόνου της Μεγαλοσύνης στους ουρανούς ως λειτουργός στα 'Αγια των Αγίων και στην αληθινή Σκηνή, την οποία έστησε όχι άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Κύριος!». Εβραίους 8:1-2 - Λόγος
Ο Ιησούς είπε :
«Αποκρίθηκε ο Ιησούς και τους είπε: Γκρεμίστε τούτο τον ναό, και σε τρεις ημέρες θα τον στήσω όρθιον. Και οι Ιουδαίοι είπαν: Ο ναός αυτός οικοδομήθηκε σε 46 χρόνια, κι εσύ θα τον στήσεις όρθιον σε τρεις ημέρες; Εκείνος, όμως, έλεγε για τον ναό τού σώματός του. Όταν, λοιπόν, αναστήθηκε από τους νεκρούς, οι μαθητές του θυμήθηκαν ότι αυτό τούς το έλεγε· και πίστεψαν στη γραφή, και στον λόγο που είχε πει ο Ιησούς». Ιωάννης 2:19-22 - Φίλος
Πρώτα από όλα είναι ωφέλιμο για την ψυχή μας να κρατάμε τα λόγια του Κυρίου στις καρδιές μας γιατί τα λόγια του είναι πνεύμα και ζωή.
Ας προσέξουμε τα λόγια του Ιησού πρώτα από κριτικό αρχαίο κείμενο και μετά από τις μεταφράσεις.
"ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν.
εἶπαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· Τεσσεράκοντα καὶ ἓξ ἔτεσιν οἰκοδομήθη ὁ ναὸς οὗτος, καὶ σὺ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερεῖς αὐτόν;
ἐκεῖνος δὲ ἔλεγεν περὶ τοῦ ναοῦ τοῦ σώματος αὐτοῦ.
ὅτε οὖν ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι τοῦτο ἔλεγεν, καὶ ἐπίστευσαν τῇ γραφῇ καὶ τῷ λόγῳ ὃν εἶπεν ὁ Ἰησοῦς". (Ιωάν. 2:19-22 [SBLGNT])
Ο Ιησούς φαίνεται πολύ καθαρά ότι με την δική Του συγκατάβαση και παράδοση δίνει την εντολή στους Ιουδαίους να κάνουν ότι κακό θα βάλει μέσα τους ο Διάβολος. Τους είπε «να λύσουν τον ναό τούτο» εννοώντας ότι θα θανάτωναν το σώμα Του.
Η λέξη «λύω» στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχει την εξής σημασία :
Λύω : α)διαλύω όλον τι εις τα μέρη του β) καταβάλω, κατανικώ, συντρίβω, κατεδαφίζω, καταστρέφω και γ)γενικά τελειώνω... με κάποιον (ή κάτι) , «ξεμπερδεύω», δίδω τέλος εις τι, το ξεκάνω. (Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας του Σταματάκου)
Λύω : λύω τι = διαλύω κάτι ολόκληρο στα συνθετικά του μέρη.(Μεγάλο Λεξικό Ρημάτων Γιώργος Κοντέος )
Ο Νεόφυτος Βάμβας στην ελεύθερη του παράφραση χρησιμοποιεί την λέξη «χαλάσατε».
Πράγματι το σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «λύθηκε» και έμεινε χωρίς ζωή μέσα Του, όταν χύθηκε το αίμα από τις πληγές των καρφιών, τις μαστιγώσεις και το αγκάθινο στεφάνι που τοποθέτησαν επάνω Του και τελικά η επιβεβαίωση ήρθε και με το αίμα που χύθηκε από το τρύπημα της λόγχης στο πλευρό του Ιησού.
Γνωρίζουμε ότι στο αίμα βρίσκεται η ζωή και όταν λυθεί αυτή η κίνηση του αίματος τότε επέρχεται ο θάνατος. Χωρίς το αίμα να κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του Ιησού θα έπρεπε το σώμα Του σιγά σιγά να αποσυντεθεί αν ήταν ένας άνθρωπος χωμάτινος σαν και εμάς. Γιατί σύμφωνα με το λόγο του Θεού :
«με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες· επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις.» Γένεσις 3:19 - Φίλος
Αλλά ο Κύριος είπε πάλι κάποια άλλη φορά:
«Και είπε προς αυτούς· Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω· σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου. Σας είπον λοιπόν ότι θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίαις υμών· διότι εάν δεν πιστεύσητε ότι Εγώ Είμαι, θέλετε αποθάνει εν ταις αμαρτίαις υμών». Ιωάννης 8:23-24 - Βάμβας
Αλληλούια . Αλληλούια . Αλληλούια
Γιατί αφήνουμε την απατηλή καρδιά μας να μας εκτρέπει από το φως και δεν εμπιστευόμαστε το Λόγο Του που λέει:
«Ξέρουμε, όμως, ότι ο Υιός τού Θεού ήρθε, και μας έδωσε νόηση για να γνωρίζουμε τον αληθινό· και είμαστε σε ενότητα με τον αληθινό, με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό· αυτός είναι ο αληθινός Θεός, και η αιώνια ζωή». Ιωάννου Α' 5:20-20 - Φίλος
«Του λέει ο Ιησούς: «Εγώ είμαι ο Δρόμος και η Αλήθεια και η Ζωή. Κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μονάχα περνώντας από μένα. Αν θα είχατε γνωρίσει εμένα, θα είχατε γνωρίσει και τον Πατέρα μου. Έτσι, από τώρα πια, τον γνωρίζετε και τον έχετε δει». Του λέει ο Φίλιππος: «Κύριε, δείξε μας τον Πατέρα, κι αυτό μας φτάνει»! Του λέει ο Ιησούς: «Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δε με έχεις γνωρίσει; Όποιος έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα. Πώς, λοιπόν, λες εσύ: Δείξε μας τον Πατέρα; Δεν πιστεύεις πως εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα κι ο Πατέρας μέσα σε μένα; Τα λόγια που σας λέω δεν τα λέγω αυθαίρετα, και ο Πατέρας, που μένει μέσα μου, αυτός πραγματοποιεί τα έργα. Να με πιστεύετε που σας λέω πως εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας μέσα σε μένα. Διαφορετικά, πιστέψτε με χάρη στα έργα αυτά». Ιωάννης 14:6-11 - Λόγος
Κανείς δεν μπορεί να έχει εξουσία πάνω στην ζωή και στο θάνατο παρά μόνο ο Θεός. Το Πνεύμα του Θεού δεν μπορεί να πεθάνει, γι΄αυτό ο Θεός ετοίμασε ένα Σώμα για το Πνεύμα Του για να συνδιαλλαγεί με εμάς αλλά και ταυτόχρονα να μας απομακρύνει ως 'Ανθρωπος από τη βασιλεία του σκότους και του θανάτου.
Για να εμπιστευτούν όμως οι σκλαβωμένοι αμαρτωλοί και να ακολουθήσουν ένα νέο αρχηγό, όπως ήταν ο Μωϋσής για τους Ισραηλίτες, έπρεπε Αυτός ο Αρχηγός να έχει τα εχέγγυα που θα τους οδηγούσε άφοβα και ατρόμητα έξω από τη βασιλεία της αμαρτίας και του θανάτου.
Έπρεπε οι σκλάβοι να δουν κάποιον που νίκησε την αμαρτία και τον άρχοντα του θανάτου για να πάρουν θάρρος και να ακολουθήσουν Αυτόν που θα τους οδηγούσε στη υποσχεμένη Γη της Επαγγελίας του Πνεύματος.
Η υποσχεμένη Γη της Επαγγελίας του Πνεύματος δεν είναι άλλη από το Σώμα του Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να γίνει ναός του Θεού. Ο Μόνος άνθρωπος(σάρκα) ο οποίος έγινε ο Ναός του Πνεύματος του Θεού είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Για να γίνουμε και εμείς μέτοχοι αυτού του Πνεύματος, έπρεπε να γίνουμε μέτοχοι της Νέας Γης που είναι η σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μετέχοντας στην σάρκα του Ιησού Χριστού γινόμαστε νέα κτίση.
«Αφού, λοιπόν, «τα παιδιά» ήταν άνθρωποι με σάρκα και αίμα, έτσι κι αυτός, για να βρεθεί πλάι πλάι μ' αυτούς, πήρε σάρκα και αίμα παραπλήσια σαν κι αυτούς, ώστε με το θάνατό του να καταργήσει τον κυρίαρχο του θανάτου, δηλαδή το διάβολο, και να ελευθερώσει αυτούς που για όλη τη ζωή τους ήταν καταδικασμένοι να ζουν στη σκλαβιά εξαιτίας του φόβου του θανάτου. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, βέβαια, πως δεν ασχολείται εδώ με αγγέλους, αλλά με τους απογόνους του Αβραάμ. Γι' αυτό και ήταν αναγκαίο να εξομοιωθεί σε όλα με τ' αδέλφια του, ώστε να γίνει σπλαχνικός και πιστός αρχιερέας προς το Θεό για την εξιλέωση των αμαρτιών του λαού. Επειδή λοιπόν ο ίδιος έχει υποφέρει, περνώντας από δοκιμασίες, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που περνούν από δοκιμασίες». Εβραίους 2:14-18 - Λόγος
«Εγώ είμαι ο άρτος τής ζωής. Οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα μέσα στην έρημο και πέθαναν. Αυτός είναι ο άρτος, που κατεβαίνει από τον ουρανό, για να φάει κάποιος απ' αυτόν και να μη πεθάνει. Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ' αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα. Και, μάλιστα, ο άρτος τον οποίο εγώ θα δώσω, είναι η σάρκα μου, που εγώ θα δώσω χάρη τής ζωής τού κόσμου». Ιωάννης 6:48-51 - Φίλος
Αγαπητά μου αδέλφια πρέπει να καταλάβουμε ότι η σάρκα του Ιησού δεν ήταν χοϊκή αλλά επουράνια, όπου καμιά σαρκική επιθυμία δεν είχε θέση μέσα της. Γι΄ αυτό το λόγο ακριβώς ο Ιησούς είπε :
«Δεν θέλω πλέον λαλήσει πολλά μεθ' υμών· διότι έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου· και δεν έχει ουδέν εν εμοί». Ιωάννης 14:30-30 - Βάμβας
Όπως θα δούμε και παρακάτω το μόνο ο Ιησούς στο οποίο μας έμοιασε ήταν στην πείνα, στην δίψα, στον πόνο, στην θλίψη.
Ο Ιησούς δεν πλήρωσε γιατί ήταν υπόδικος, αλλά πέθανε για εμάς. Δεν είχε επάνω του δικαίωμα ο Διάβολος αλλά μόνος του παρέδωσε τον Εαυτό Του γι΄αυτό και είπε :
«Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». Ιωάννης 10:17-18 - Βάμβας
«Αποκρίθηκε ο Ιησούς και τους είπε: Γκρεμίστε τούτο τον ναό, και σε τρεις ημέρες θα το στήσω όρθιο. Και οι Ιουδαίοι είπαν: Ο ναός αυτός οικοδομήθηκε σε 46 χρόνια, κι εσύ θα τον στήσεις όρθιο σε τρεις ημέρες; Εκείνος, όμως, έλεγε για τον ναό τού σώματός του. Όταν, λοιπόν, αναστήθηκε από τους νεκρούς, οι μαθητές του θυμήθηκαν ότι αυτό τούς το έλεγε· και πίστεψαν στη γραφή, και στον λόγο, που είχε πει ο Ιησούς». Ιωάννης 2:19-22 - Φίλος
Δεν είχε λοιπόν κανένα δικαίωμα επάνω στο θάνατο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Διάβολος, όπως συμβαίνει με κάθε άνθρωπο.
Μα ποιος είναι Αυτός που έχει εξουσία να εγείρει το σώμα Του από τους νεκρούς;
Για να εμπιστευθούν Αυτόν τον Απελευθερωτή οι θνητοί σκλάβοι της αμαρτίας έπρεπε να βεβαιωθούν ότι έχει νικήσει την αμαρτία και αφού έχει νικήσει την αμαρτία έχει νικήσει και τον θάνατο. Αλλά κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ουδέποτε.
Ένας μόνο, που δεν μπορούσαν οι άνθρωποι να καταλάβουν ποιος είναι, έζησε κοντά τους, πειράστηκε μαζί τους, και αμφισβητήθηκε. Αλλά Αυτός είπε παρρησία : «Εγώ Είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή».
Και ακόμα είπε:
«Ο Ιησούς, λοιπόν, έλεγε στους Ιουδαίους, που είχαν πιστέψει σ' αυτόν: Αν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο, είστε αληθινά μαθητές μου· και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει. Του αποκρίθηκαν: Σπέρμα τού Αβραάμ είμαστε, και ποτέ δεν γίναμε δούλοι σε κανέναν· πώς εσύ λες ότι: Θα γίνετε ελεύθεροι; Τους αποκρίθηκε ο Ιησούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι: Καθένας που πράττει την αμαρτία, είναι δούλος της αμαρτίας. Και ο δούλος δεν μένει πάντοτε μέσα στο σπίτι· ο γιος μένει πάντοτε. Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι. Ξέρω ότι είστε σπέρμα τού Αβραάμ· αλλά, ζητάτε να με θανατώσετε, επειδή ο δικός μου λόγος δεν χωράει μέσα σας». Ιωάννης 8:31-37 - Φίλος
Τώρα έπρεπε να αποδειχθεί ότι πράγματι Αυτός είναι ο Αληθινός Υιός του Θεού που θα ελευθερώσει τα πλάσματα του Θεού από την αμαρτία και τον θάνατο.
Και αυτή η απόδειξη ήρθε όπως λέει ο Παύλος
«Ο Παύλος, δούλος τού Ιησού Χριστού, καλεσμένος απόστολος, ξεχωρισμένος για το ευαγγέλιο του Θεού, (που προϋποσχέθηκε, διαμέσου των προφητών του, μέσα στις άγιες γραφές), για τον Υιό του, που γεννήθηκε από το σπέρμα τού Δαβίδ κατά τη σάρκα, και αποδείχθηκε Υιός τού Θεού με δύναμη, σύμφωνα με το πνεύμα τής αγιοσύνης, με την ανάσταση από τους νεκρούς, του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας, διαμέσου τού οποίου πήραμε χάρη και αποστολή, σε υπακοή πίστης όλων των εθνών, υπέρ τού ονόματός του· ανάμεσα στα οποία είστε κι εσείς, προσκαλεσμένοι τού Ιησού Χριστού· προς όλους όσους είναι στη Ρώμη, αγαπητούς τού Θεού, προσκαλεσμένους αγίους, χάρη να είναι σε σας και ειρήνη από τον Θεό τον Πατέρα μας, και τον Κύριο Ιησού Χριστό». Ρωμαίους 1:1-7 - Φίλος
Αυτός που έχει το «κράτος του θανάτου», ο Διάβολος, δεν έχει καμιά εξουσία πάνω στο σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, γιατί δεν έπραξε καμιά αμαρτία ώστε να εισέλθει ο θάνατος μέσα σ΄Αυτόν. Θεληματικά παραδόθηκε για μας στον θάνατο, πληρώνοντας για τις δικές μας αμαρτίες. Αλλά Αυτός που κρίνει δίκαια και έχει το δικαίωμα πάνω από κάθε εξουσία είναι ο Πατέρας της Δόξης, το Πνεύμα το Άγιο.
«'Ανδρες Ισραηλίτες, ακούστε τούτα τα λόγια· τον Ιησού τον Ναζωραίο, άνδρα που αποδείχθηκε σε σας από τον Θεό με δυνάμεις και τέρατα και σημεία, τα οποία ο Θεός έκανε ανάμεσά σας διαμέσου αυτού, όπως ξέρετε κι εσείς, τούτον, παίρνοντάς τον, παραδομένον σύμφωνα με την ορισμένη βουλή και πρόγνωση του Θεού, με άνομα χέρια, αφού τον σταυρώσατε, τον θανατώσατε· τον οποίο ο Θεός ανέστησε, λύνοντας τις ωδίνες τού θανάτου, δεδομένου ότι δεν ήταν δυνατόν να κρατιέται απ' αυτόν». Πράξεις 2:22-24 - Φίλος
«Επειδή, ο Δαβίδ λέει γι' αυτόν: «Έβλεπα τον Κύριο μπροστά μου διαρκώς, επειδή είναι από τα δεξιά μου, για να μη σαλευτώ. Γι' αυτό, ευφράνθηκε η καρδιά μου, και αγαλλίασε η γλώσσα μου· ακόμα δε και η σάρκα μου θα αναπαυθεί με ελπίδα. Επειδή, δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη ούτε θα αφήσεις τον όσιό σου να δει φθορά». Πράξεις 2:25-27 - Φίλος
«'Ανδρες αδελφοί, μπορώ να σας πω με παρρησία για τον πατριάρχη Δαβίδ, ότι και πέθανε και θάφτηκε, και το μνήμα του είναι μεταξύ μας μέχρι αυτή την ημέρα. Επειδή, λοιπόν, ήταν προφήτης, και ήξερε ότι ο Θεός ορκίστηκε σ' αυτόν με όρκο, ότι από τον καρπό τής οσφύος του θα σηκώσει κατά σάρκα τον Χριστό, για να τον καθίσει επάνω στον θρόνο του, προβλέποντας μίλησε για την ανάσταση του Χριστού, ότι η ψυχή του δεν εγκαταλείφθηκε στον άδη ούτε η σάρκα του είδε φθορά. Τούτον τον Ιησού ο Θεός τον ανέστησε, για τον οποίο εμείς είμαστε μάρτυρες. Αφού, λοιπόν, υψώθηκε με το δεξί χέρι τού Θεού, και πήρε από τον Πατέρα την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος, το ξέχυσε, αυτό που τώρα εσείς βλέπετε και ακούτε». Πράξεις 2:29-33 - Φίλος
«Τότε, καθώς ο Πέτρος άνοιξε το στόμα, είπε: Γνωρίζω στ' αλήθεια ότι, ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης· αλλά, σε κάθε έθνος όποιος τον φοβάται, και εργάζεται δικαιοσύνη, είναι σ' αυτόν δεκτός. Τον λόγο που έστειλε στους γιους Ισραήλ, ευαγγελιζόμενος ειρήνη διαμέσου τού Ιησού Χριστού· (αυτός είναι ο Κύριος όλων)· εσείς ξέρετε αυτό τον λόγο, που κηρύχθηκε σε ολόκληρη την Ιουδαία, αρχίζοντας από τη Γαλιλαία, ύστερα από το βάπτισμα που κήρυξε ο Ιωάννης· πώς ο Θεός, τον Ιησού, αυτόν από τη Ναζαρέτ, τον έχρισε με Πνεύμα 'Αγιο και με δύναμη, ο οποίος πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο· επειδή, ο Θεός ήταν μαζί του. Κι εμείς είμαστε μάρτυρες όλων όσων έκανε, και στη γη των Ιουδαίων και στην Ιερουσαλήμ· τον οποίο φόνευσαν, αφού τον κρέμασαν επάνω σε ξύλο· τούτον ο Θεός τον ανέστησε την τρίτη ημέρα, και τον έκανε να εμφανιστεί, όχι σε ολόκληρο τον λαό, αλλά σε μάρτυρες, που ήσαν προσδιορισμένοι από τον Θεό, σε μας, που μαζί του φάγαμε και μαζί του ήπιαμε, μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς· και μας παρήγγειλε να κηρύξουμε στον λαό, και να δώσουμε μαρτυρία, ότι αυτός είναι ο ορισμένος από τον Θεό κριτής ζωντανών και νεκρών· σε τούτον όλοι οι προφήτες δίνουν μαρτυρία, ότι διαμέσου τού ονόματός του θα λάβει άφεση αμαρτιών καθένας που πιστεύει σ' αυτόν». Πράξεις 10:34-43 - Φίλος
Αυτός ο Ιησούς Χριστός, που ήταν η μορφή του Θεού πάνω στη γη, είχε έλθει και έζησε και περιπάτησε με τους μαθητές Του, έχοντας κενώσει τον Εαυτό Του από την δόξα Του. Ένιωθε μεγάλη ικανοποίηση να συγκάθεται μαζί με τα πλάσματά Του στο ίδιο τραπέζι. Αν και ο Ίδιος ήταν και είναι η Ζωή έτρωγε και έπινε μαζί τους. Μάλιστα κάποια στιγμή η κακία και επιπολαιότητα του ανθρωπίνου πνεύματος τον αποκάλεσε «φάγο και οινοπότη».
«Ήλθεν ο Υιός του ανθρώπου τρώγων και πίνων, και λέγουσιν· Ιδού, άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών. Και εδικαιώθη η σοφία από των τέκνων αυτής». Ματθαίος 11:19-19 - Βάμβας
Οι μαθητές του Κυρίου είχαν δει επάνω στο Όρος της Μεταμόρφωσης ποιος είναι αυτός ο 'Ανθρωπος που περπατούσε μαζί τους.
«ΚΑΙ ύστερα από έξι ημέρες, ο Ιησούς παίρνει τον Πέτρο, και τον Ιάκωβο, και τον αδελφό του, τον Ιωάννη, και τους ανεβάζει σε ένα ψηλό βουνό, κατ' ιδίαν. Και μεταμορφώθηκε μπροστά τους· και το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο, και τα ιμάτιά του έγιναν άσπρα σαν το φως». Ματθαίος 17:1-2 - Φίλος
«Κι ενώ κατέβαιναν από το βουνό, ο Ιησούς παρήγγειλε σ' αυτούς, λέγοντας: Μη πείτε σε κανέναν το όραμα, μέχρις ότου ο Υιός τού ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Ματθαίος 17:9 - Φίλος
«Επειδή, σας γνωστοποιήσαμε τη δύναμη και παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ότι δεν ακολουθήσαμε σοφιστικούς μύθους, αλλά ότι γίναμε αυτόπτες μάρτυρες της μεγαλειότητας εκείνου. Επειδή, πήρε από τον Πατέρα Θεό τιμή και δόξα, όταν ήρθε σ' αυτόν από τη μεγαλόπρεπη δόξα μια τέτοια φωνή: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο εγώ ευαρεστήθηκα». Κι αυτή τη φωνή την ακούσαμε εμείς, καθώς ήρθε από τον ουρανό, όταν ήμασταν μαζί του στο άγιο βουνό». Πέτρου Β' 1:16-18 - Φίλος
Παρ' όλο που οι μαθητές είχαν καταλάβει ποιος είναι «ο Υιός του 'Ανθρώπου» δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτή την κένωση της δόξας του Θεού που θα βίωνε ο Ιησούς ως άνθρωπος.
Το μεγαλείο του Ανθρώπου Ιησού Χριστού ήταν ότι και πριν και μετά την Ανάστασή Του ήθελε να ζει σαν ένας απλός άνθρωπος δίπλα σ΄ αυτούς για τους οποίους ήρθε να ζήσει, να πεθάνει, να ταφεί και να αναστηθεί.
Δεν άλλαξε τις συνήθειες Του. Όπως έτρωγε και έπινε μαζί τους πριν την 'Αναστάσή Του, έτσι ήθελε να τρωει και να πίνει με τους αγαπημένους Του μαθητές μετά την Ανάστασή Του.
Όμως γεννιέται ένα σπουδαίο ερώτημα. Είχε ανάγκη ο Ιησούς να φάει και να πιει μετά την Ανάστασή Του;
'Αραγε είχε ανάγκη τώρα ο Ιησούς, καθώς ήταν άφθαρτος και αθάνατος, από φαγητό και νερό αφού είχε νικήσει το θάνατο ;
Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Ίδιος Χθές, Σήμερα και στους Αιώνες των Αιώνων.
Ο Κύριος μας που ήταν και είναι η Ζωή και δια του οποίου συντηρούνται τα πάντα μπορούσε να ζήσει και χωρίς την επίγεια τροφή τόσο πριν την Ανάσταση όσο και μετά την Ανάσταση αλλά για να αποδείξει πόσο μας αγαπάει ομοιώθηκε κατά πάντα με εμάς. Ακόμα και μετά την Ανάσταση Του δεν χρησιμοποιεί αυτή την δυνατότητα που πηγάζει από τη μεγαλειότητα Του και συνεχίζει να τρώει κοντά με τους μαθητές Του.
"Και ενώ μιλούσαν γι' αυτά, ο ίδιος ο Ιησούς στάθηκε στο μέσον τους, και λέει σ' αυτούς: Ειρήνη σ' εσάς. Και εκείνοι, ενώ εκπλάγηκαν και έγιναν έντρομοι, νόμιζαν ότι έβλεπαν πνεύμα. Και τους είπε: Γιατί είστε ταραγμένοι; Και γιατί ανεβαίνουν συλλογισμοί στις καρδιές σας; Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι εγώ ο ίδιος είμαι· ψηλαφήστε με και δείτε· επειδή, ένα πνεύμα δεν έχει σάρκα και κόκαλα, όπως βλέπετε εμένα ότι έχω. Και αφού το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και τα πόδια. Και ενώ αυτοί, από τη χαρά, ακόμα απιστούσαν και θαύμαζαν, είπε σ' αυτούς: Έχετε εδώ κάτι φαγώσιμο; Και εκείνοι έδωσαν σ' αυτόν ένα μέρος από ψημένο ψάρι, και ένα μέρος κηρήθρας από μέλι. Και καθώς τα πήρε, έφαγε μπροστά τους". Λουκάς 24:36-43 - Φίλος (Διάβασε ακόμη Ιωάννης 21:5-15)
Κάποιοι άνθρωποι μη θέλοντας να υποταχθούν σε ότι είναι γεγραμμένο δημιουργούν δικές τους διδασκαλίες και μάλιστα επικαλούνται «οράσεις», «προφητείες», «πνευματικές αποκαλύψεις» που όμως δεν έχουν τόπο μέσα στο Λόγο του Θεού.
Έτσι αυτοί οι άνθρωποι δολώνοντας το Λόγο του Θεού ολισθαίνουν και φτάνουν να λένε ότι ο Ιησούς έφαγε και ήπιε μετά την Ανάσταση, γιατί είχε ακόμα το χοϊκό σώμα γιατί ακόμα δεν είχε παρουσιαστεί στον Πατέρα. Γι΄αυτό το Λόγο έτρωγε και έπινε.
«Και λέω τούτο, αδελφοί, ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία τού Θεού ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσία». Κορινθίους Α' 15:50-50 - Φίλος
Αν εμείς κατά την ανάστασή μας θα ντυθούμε την αφθαρσία και την αθανασία και θα καταποθεί το θνητό από το αθάνατο και το φθαρτό από το άφθαρτο, τότε εκείνος που είναι ο άφθαρτος Λόγος του Θεού και είναι η ίδια η Ζωή δεν μπορεί να παρασταθεί μπροστά στο Θεό για εμάς, αφού όπως είπε στους μαθητές Του να προσέξουν ότι δεν άλλαξε καθόλου αλλά ότι είναι ο Ίδιος και μάλιστα συνεχίζει να έχει σάρκα και οστά όπως κάθε άνθρωπος.
Αλλά τώρα πρέπει να καταλάβουν πολύ καθαρά ότι:
«Έτσι, εξάλλου, είναι γραμμένο: "Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ «έγινε σε ψυχή που ζει»· ο έσχατος Αδάμ έγινε σε πνεύμα που ζωοποιεί. Όμως, όχι πρώτα το πνευματικό, αλλά το ζωικό, έπειτα το πνευματικό. Ο πρώτος άνθρωπος είναι από τη γη, χωματένιος· ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος από τον ουρανό. Όπως ήταν ο χωματένιος, τέτοιοι είναι και οι χωματένιοι· και όπως είναι ο επουράνιος τέτοιοι θα είναι και οι επουράνιοι. Και καθώς φορέσαμε την εικόνα του χωματένιου, θα φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου». Κορινθίους Α' 15:45-49 - Φίλος
Ο Κύριος ποτέ δεν ήταν χωματένιος αλλά ήλθε από τον ουρανό καθώς «εξήλθε από του Θεού». Απλά έχοντας «ομοίωμα σάρκας αμαρτίας» έζησε και πειράστηκε κατά πάντα σαν κι εμάς. Το μόνο που δεν είχε επιθυμίες σαν και εμάς, αφού δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο αλλά «εκ του Πατρός». Παρ΄όλα αυτά αυτό το άγιο και άμωμο αρνί παραδόθηκε στο θάνατο για τις δικές μας αμαρτίες. Με το ίδιο σώμα που πέθανε με το ίδιο αναστήθηκε".
"Γράφω σ’ εσάς, παιδάκια, γιατί σας έχουν αφεθεί οι αμαρτίες εξαιτίας του ονόματός του.
Γράφω σ’ εσάς, πατέρες, γιατί έχετε γνωρίσει αυτόν [που είναι] από [την] αρχή.
Γράφω σ’ εσάς, νεαροί, γιατί έχετε νικήσει τον Πονηρό.
Έγραψα σ’ εσάς, παιδιά, γιατί έχετε γνωρίσει τον Πατέρα.
Έγραψα σ’ εσάς, πατέρες, γιατί έχετε γνωρίσει αυτόν [που είναι] από [την] αρχή.
Έγραψα σ’ εσάς, νεαροί, γιατί είστε ισχυροί και ο λόγος του Θεού μένει μέσα σας και έχετε νικήσει τον Πονηρό.
Μην αγαπάτε τον κόσμο μήτε αυτά [που είναι] μέσα στον κόσμο. Αν κάποιος αγαπά τον κόσμο, δεν υπάρχει η αγάπη του Πατέρα μέσα του.
Γιατί καθετί που [είναι] μέσα στον κόσμο, η επιθυμία της σάρκας και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο.
Και ο κόσμος παρέρχεται [καθώς ]και η επιθυμία του, αυτός όμως που κάνει το θέλημα του Θεού μένει στον αιώνα". (1Ιωάν. 2:12-17 [Μεταγλώττιση])
Γνωρίζουμε όλοι οι πιστοί πάρα πολύ καλά από τις Γραφές ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν ήταν από αυτό τον κόσμο αλλά γεννήθηκε από τον Πατέρα .
«Εκείνο που ήταν από την αρχή, εκείνο που ακούσαμε, εκείνο που είδαμε με τα μάτια μας, εκείνο που τη θέα του κοιτάξαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν, για τον Λόγο τής ζωής, (και η ζωή φανερώθηκε, και είδαμε και δίνουμε μαρτυρία και εξαγγέλλουμε σε σας την αιώνια ζωή, που ήταν προς τον Πατέρα και φανερώθηκε σε μας·) εκείνο που είδαμε και ακούσαμε, εξαγγέλλουμε και σε σας, για να έχετε κι εσείς κοινωνία μαζί μας· και η δική μας, μάλιστα, κοινωνία είναι μαζί με τον Πατέρα και μαζί με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό. Κι αυτά τα γράφουμε σε σας, ώστε η χαρά σας να είναι πλήρης». Ιωάννου Α' 1:1-4 - Φίλος
Βασίλειος Ζαφείρογλου
Μάρτιος 2018
Γιατί προσευχόταν ο Ιησούς Χριστός;
Γιατί προσευχόταν ο Ιησούς Χριστός;
Άρθρο του Αιθίοπα αδελφού Mezgebu. Μετάφραση: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (25/02/2018)
Αυτό το θέμα τίθεται ξανά και ξανά από τους ερευνητές της αλήθειας, καθώς επίσης και από τους σκεπτικιστές. Υπάρχει κάτι λάθος με την προσευχή; Όχι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή η προσευχή απευθύνεται στον ύψιστο Θεό. Εάν η προσευχή γίνεται σύμφωνα με το θέλημα του αληθινού Θεού του σύμπαντος, δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτή (βλέπε Α΄ Ιωάννου ε:14). Εάν είναι έτσι, τι το ιδιαίτερο σχετικά με την προσευχή του Ιησού; Η λεπτομέρεια του θέματος θα μας δείξει το κίνητρο.
Το ερώτημα είναι «εάν ο Ιησούς ήταν ο μόνος αληθινός Θεός εν σαρκί, γιατί και σε ποιόν προσευχόταν»;
Για να πάρουμε μια σαφή βιβλική απάντηση σ' αυτή την ερώτηση, υπάρχει μια βασική ερώτηση που θα έπρεπε να προηγείται. Αφού η Γραφή δηλώνει πολύ καθαρά ότι υπάρχει μόνο ένας αληθινός Θεός, όπως στο Δευτερονόμιο ς:4 το ίδιο παρατίθεται και στην Καινή Διαθήκη στον Μάρκο ιβ:28-32 που λέει:
«....Ποια εντολή είναι πρώτη απ' όλες; Και ο Ιησούς απάντησε σ' αυτόν ότι: Πρώτη απ' όλες τις εντολές είναι:
«'Ακου Ισραήλ· ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος...... Και ο γραμματέας είπε σ' αυτόν: Σωστά, Δάσκαλε, αληθινά είπες, ότι υπάρχει ένας Θεός, και δεν υπάρχει άλλος εκτός απ' αυτόν·»
Αυτό το θέμα τίθεται ξανά και ξανά από τους ερευνητές της αλήθειας, καθώς επίσης και από τους σκεπτικιστές. Υπάρχει κάτι λάθος με την προσευχή; Όχι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή η προσευχή απευθύνεται στον ύψιστο Θεό. Εάν η προσευχή γίνεται σύμφωνα με το θέλημα του αληθινού Θεού του σύμπαντος, δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτή (βλέπε Α΄ Ιωάννου ε:14). Εάν είναι έτσι, τι το ιδιαίτερο σχετικά με την προσευχή του Ιησού; Η λεπτομέρεια του θέματος θα μας δείξει το κίνητρο.
Το ερώτημα είναι «εάν ο Ιησούς ήταν ο μόνος αληθινός Θεός εν σαρκί, γιατί και σε ποιόν προσευχόταν»;
Για να πάρουμε μια σαφή βιβλική απάντηση σ' αυτή την ερώτηση, υπάρχει μια βασική ερώτηση που θα έπρεπε να προηγείται. Αφού η Γραφή δηλώνει πολύ καθαρά ότι υπάρχει μόνο ένας αληθινός Θεός, όπως στο Δευτερονόμιο ς:4 το ίδιο παρατίθεται και στην Καινή Διαθήκη στον Μάρκο ιβ:28-32 που λέει:
«....Ποια εντολή είναι πρώτη απ' όλες; Και ο Ιησούς απάντησε σ' αυτόν ότι: Πρώτη απ' όλες τις εντολές είναι:
«'Ακου Ισραήλ· ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος...... Και ο γραμματέας είπε σ' αυτόν: Σωστά, Δάσκαλε, αληθινά είπες, ότι υπάρχει ένας Θεός, και δεν υπάρχει άλλος εκτός απ' αυτόν·»
Και στο Α΄ Τιμ.γ:16 επίσης λέει,
«Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο· ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα......» (δες επίσης Κολ. β:9) και αυτός ο Θεός ήρθε με το σωτήριο όνομα που καλείται Ιησούς (Ματθ.1:21-25). Αυτή η αναντίρρητη αλήθεια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της χριστιανικής πίστης.
Εάν συμφωνούμε με το προηγούμενο ξεκάθαρο δεδομένο της Γραφής, τότε η πιο σπουδαία και μεγαλεπήβολη ερώτηση που θα έπρεπε να ερωτηθεί είναι:
«Ποια ήταν η πρόθεση του Θεού στο να φανερωθεί με σάρκα;»
Αυτή είναι η ερώτηση που πρέπει να ερωτηθεί πριν ρωτήσουμε την ερώτηση που λέει, «Γιατί ο Ιησούς, που ήταν ο Θεός εν σαρκί, προσευχήθηκε;» ή «σε ποιον προσευχόταν;»
Ο λόγος της φανέρωσης του Θεού εν σαρκί εκφράστηκε μέσω των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Για παράδειγμα ο Ησαϊας δηλώνει«Ναι, εξέλιπε η αλήθεια· κι αυτός που ξεκλίνει από το κακό, γίνεται θήραμα. Και ο Κύριος είδε, και δυσαρεστήθηκε ότι δεν υπήρχε κρίση·και είδε ότι δεν υπήρχε άνθρωπος, και θαύμασε ότι δεν υπήρχε εκείνος που μεσιτεύει· γι' αυτό, ο βραχίονάς του ενέργησε σ' αυτόν σωτηρία· και η δικαιοσύνη του, αυτή τον βάσταξε» (Ησα.νθ:15-16).
Σύμφωνα με αυτό το λόγο του Θεού, υπήρχαν πράγματα που απουσίαζαν, γεγονός που δυσαρεστούσε τον Δημιουργό του σύμπαντος δηλαδή, τον άνθρωπο της Αληθείας, που είναι Δίκαιος, ο οποίος μπορεί να είναι σωστός Κριτής και Μεσίτης.
Να γιατί ο Θεός είδε και θαύμασε, επειδή δεν υπήρχε κανείς να παρέμβει ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο που να μπορούσε να μεσολαβήσει για τους χαμένους. Έτσι ήταν απαραίτητη μια ύψιστη θεία λύση. Η ύψιστη Θεία λύση: επισημάνθηκε ήδη ακριβώς δίπλα στη λυπηρή έλλειψη πνευματικών αρετών. Η διέξοδος ήδη αναφέρθηκε στα εδάφια 16 και 17 που λένε: «γι' αυτό, ο βραχίονάς του ενέργησε σ' αυτόν σωτηρία· και η δικαιοσύνη του, αυτή τον βάσταξε».
Καθώς το είδαμε, προφανώς για όλα τα παραπάνω προβλήματα η μόνη λύση ήταν ο ίδιος ο Θεός. Γι' αυτό διακηρύττει στον Ησαΐα ξγ:5 λέγοντας «Και κοίταξα ολόγυρα και δεν υπήρχε κάποιος να βοηθάει· και θαύμασα ότι δεν υπήρχε κάποιος να υποστηρίζει· γι' αυτό, ο βραχίονάς μου ενέργησε σε μένα σωτηρία· και ο θυμός μου, αυτός με υποστήριξε». Με λίγα λόγια «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄ Τιμοθέου γ:16) για να είναι η απαραίτητη αλήθεια, ο δίκαιος κριτής, και ο τέλειος μεσίτης.
Δεν υπήρχε αλήθεια - Εκείνος έγινε η αλήθεια (Ιωάν. Α:14, ιδ:6, ιη:37)
Δεν υπήρχε δικαιοσύνη - Εκείνος έγινε η δικαιοσύνη μας (Ρωμ. γ:21,26)
Δεν υπήρχε Κριτής - Εκείνος έγινε ο δίκαιος Κριτής (Ησαΐας να:5, Ιωάν. ε:27, Ιακ. δ:12, Εβρ. ιβ:23).
Δεν υπήρχε κανείς που θα μπορούσε να Τον ευαρεστήσει έτσι έκανε τον Λόγο Του σάρκα και είπε αυτός είναι ο αγαπημένος μου Γιός (Ψαλ. ιθ:5, Ματθ. γ.17, Ιωάν. γ.29).
Δεν υπήρχε άνθρωπος - ο Θεός έγινε εκείνος ο άνθρωπος (Εξ. ιγ:3, Ιωάν. γ:13, Ιωάν. α:14, Φιλ.β:7,8 Ησα. μβ:13, Α΄ Τιμ. β:5).
Δεν υπήρχε Μεσίτης - Ο ίδιος ο Θεός ήρθε σαν Μεσίτης. Επί τη ευκαιρία τι σημαίνει μεσίτης; Ένας μεσίτης είναι κάποιος που μεσιτεύει. Το να μεσιτεύει κανείς σημαίνει να υπερασπίζεται, να προσεύχεται ή να μιλάει για κάποιον ή να μεσολαβεί σε μια διένεξη. Όταν η Γραφή λέει ότι ο Θεός έγινε μεσίτης αυτό σημαίνει ότι εκείνος έγινε ένας μεσολαβητής. (Γαλ. γ:20).
Να γιατί πράγματι προσευχήθηκε.... Ιερεμίας 50:34 « Όμως, ο Λυτρωτής τους είναι ισχυρός· Κύριος των δυνάμεων είναι το όνομά του· θα δικάσει τη δίκη τους οπωσδήποτε, για να αναπαύσει τη γη, και να ταράξει τους κατοίκους της Βαβυλώνας.». Έτσι ο ίδιος ο Θεός είναι εκείνος που υπερασπίζεται τις υποθέσεις μας.
Έτσι ο ίδιος ο Θεός έγινε μεσίτης ως αρχιερεύς. Ο Ζαχαρίας προφήτευσε στο σχετικό μήνυμα λέγοντας «....Ναι, αυτός θα κτίσει τον ναό τού Κυρίου· κι αυτός θα πάρει τη δόξα, και θα καθίσει, και θα διοικήσει επάνω στον θρόνο του· και θα είναι ιερέας επάνω στον θρόνο του· και ανάμεσα στους δύο αυτούς θα είναι βουλή ειρήνης»(Ζαχ.ς:13).
1. Ο Ιησούς προσευχόταν για να εκπληρώσει πάσα δικαιοσύνη (Ματ. γ.14-15) και για να είναι το τέλειο πρότυπο.
Στον Ματθαίο γ:15 διαβάζουμε ότι ο Ιησούς λέει στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, « 'Αφησε, τώρα· επειδή, έτσι είναι πρέπον σε μας, να εκπληρώσουμε κάθε δικαιοσύνη. Τότε, τον αφήνει.»
Τώρα ποια είναι η διάκριση της βάπτισης του Ιησού από τη βάπτιση των υπόλοιπων ανθρώπων;
Όλοι οι άνθρωποι βαπτίζονταν εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους, (Ματθ. γ:6, Μάρκ. α:5) επειδή εκείνοι ήταν αμαρτωλοί αλλά ο Χριστός είναι άγιος και τέλειος (Λουκ.α:35).
Εκείνος είναι «ο 'Αγιος του Θεού» (Λουκ.δ:34)
«Επειδή, τέτοιου είδους αρχιερέας έπρεπε σε μας: Όσιος, άκακος, αμόλυντος, ξεχωρισμένος από τους αμαρτωλούς, και ο οποίος έγινε ψηλότερος από τους ουρανούς·» (Εβρ.ζ:26).
Αν και ήταν ξεχωριστός από τους αμαρτωλούς, βαπτίστηκε με το ίδιο βάπτισμα που βαπτίζονταν οι άνθρωποι.
Ο απόστολος Παύλος εξήγησε το βάπτισμα του Ιωάννου στους Εφεσίους, «Και ο Παύλος είπε: Ο Ιωάννης μεν βάπτισε βάπτισμα μετάνοιας, λέγοντας στον λαό να πιστέψουν σ' εκείνον που θα ερχόταν ύστερα απ' αυτόν, δηλαδή, στον Ιησού Χριστό.»(Πράξ. ιθ:4).
Καταλάβατε το νόημα εδώ; Ο Χριστός δεν βαπτίστηκε για να πιστέψει στον Χριστό, αφού ήταν ο ίδιος Του εκείνος ο Χριστός, αλλά απλά για να εκπληρώσει πάσα δικαιοσύνη. Παρομοίως δεν προσευχήθηκε για να πάρει βοήθεια από ένα ανώτερο όν επειδή ήταν ο ίδιος Του αυτό το Ον αλλά προσευχήθηκε για να εκπληρώσει πάσα δικαιοσύνη. Εκείνος είναι το πρώτιστο πρότυπο της Χριστιανοσύνης.
2. Ο Ιησούς προσευχόταν γιατί ήρθε ως Αρχιερεύς.
Στους Εβραίους γ:1 λέει «Γι΄ αυτό, άγιοι αδελφοί, μέτοχοι ουράνιας πρόσκλησης, κατανοήστε τον Απόστολο και Αρχιερέα τής ομολογίας μας, τον Ιησού Χριστό·» Ως απόστολος της ομολογίας μας, ο Ιησούς Χριστός προσευχόταν για να μας διδάξει, καθώς ήταν το πρότυπο. Εκτελούσε το καθήκον ενός ιερέα ενώ ήταν στο υψηλότερο αξίωμα της ιεροσύνης. (Ζαχ.ς:13).
3. Εκείνος υπέφερε, προσευχήθηκε, πέθανε ....στη θέση μας.
Αυτό είναι η εκπλήρωση του Ησαϊας νγ. 7-9 «... όσα έκανε ο Κύριος σε μας, και τη μεγάλη αγαθότητα προς τον οίκο Ισραήλ, που έδειξε σ' αυτούς, σύμφωνα με τους οικτιρμούς του, και σύμφωνα με το πλήθος τού ελέους του.
Επειδή, είπε: Βέβαια, αυτοί είναι λαός μου, παιδιά που δεν θα ψευστούν· και υπήρξε ο Σωτήρας τους.
Σε όλες τις θλίψεις τους θλιβόταν, ....».
Ποιος θλιβόταν σε όλες τους τις θλίψεις;
Ο Θεός που είναι ο Λυτρωτής του Ισραήλ.
Ποιος ήταν ο Σωτήρας τους;
Ο Θεός που είναι ο Δημιουργός του Ισραήλ.
Όχι ένα ανθρώπινο δημιούργημα.
Συμπέρασμα :
Ο Ιησούς Χριστός όντας Άγιος και τέλειος (Εβραίους ζ:26), βαπτίστηκε από τα χέρια του Ιωάννη του βαπτιστή (Ματθ. γ:14,15).
Όντας ο Κύριος, βρέθηκε στη μήτρα μίας παρθένου (Λουκάς α:43).
Αν και ήταν ο Κύριος των πάντων, γεννήθηκε από παρθένο και βρέθηκε σε μια φάτνη (Λουκάς β:11)
Ενώ ήταν ο Κύριος και ο Δάσκαλος, έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του.(Ιωάννης ιγ:12-15).
Αν και ήταν ο Κύριος του Δαβίδ, ονομάστηκε ο Γιος του Δαβίδ (Ματθ. κβ:41-46)
Ενώ ήταν ο «Εγώ Είμαι» προτού γεννηθεί ο Αβραάμ, ονομάστηκε γιός του Αβραάμ (Ιωάννης η:58).
Αν και ήταν ο Παντοδύναμος που μπορεί να απαντήσει σε όλες τις προσευχές, όντως προσευχόταν (Ιωάννης ιδ:14)
Ο ίδιος ο Ιησούς, που είναι ο Θεός ο Παντοδύναμος, λέει στο κατά Ιωάννη ιδ:13-14
«Και ό,τι αν ζητήσετε στο όνομά μου, θα το κάνω, για να δοξαστεί ο Πατέρας στον Υιό.
Αν ζητήσετε κάτι στο όνομά μου, Eγώ θα το κάνω.»
Δεν υπάρχει βιβλική απόδειξη ότι ο Θεός έχει τρία πρόσωπα.
Έτσι, αν ακούσετε κάποιον να λέει ότι το Δεύτερο πρόσωπο προσεύχεται στο Πρώτο πρόσωπο, μην το πιστεύετε αυτό καθόλου.
Ο Ιησούς δεν είναι ο Δεύτερος. Αυτός λέει, «Εγώ είμαι ο Πρώτος και ο Έσχατος». (Αποκ. κβ:13, Ησαΐας μα:4, μδ:6).
Επιπλέον, αν κάποιος άλλος αναφέρει ότι ο Ιησούς έχει δύο φύσεις (θεία και ανθρώπινη) και η ανθρώπινη φύση προσεύχεται ή απευθύνεται στη θεία φύση, μην το δέχεσαι αυτό. Μάλλον πίστεψε στο Λόγο του Θεού, που απλά λέει:
(Β'Κορ. 5:18-19 [Μεταγλώττιση])
«Και τα πάντα είναι από το Θεό, που μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του διαμέσου του Χριστού
και μας έδωσε τη διακονία της συμφιλίωσης:
πως δηλαδή ο Θεός ήταν μέσα στο Χριστό,
συμφιλιώνοντας τον κόσμο με τον εαυτό του, ....».
(Ιούδ. 1:25 [Μεταγλώττιση])
"στο μόνο Θεό το σωτήρα μας, ας είναι δόξα, μεγαλοσύνη, κράτος και εξουσία πριν από κάθε αιώνα και τώρα και σε όλους τους αιώνες διαμέσου του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Αμήν."
Η γέννηση του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού
Η γέννηση του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Αρμόδιους για την διδασκαλία του λαού Ισραήλ και ερμηνεία του γραπτού νόμου είχε θέσει ο Θεός τους ιερείς, τους γιούς του Ααρών και για τις μεταξύ τους υποθέσεις και διαφορές τους υπέδειξε να διορίσουν κριτές και εισαγγελείς.
«……διά να διακρίνητε [ο Ααρών και οι γιοί του] μεταξύ αγίου και βεβήλου και μεταξύ ακαθάρτου και καθαρού, και διά να διδάσκητε τους υιούς Ισραήλ πάντα τα διατάγματα, όσα ελάλησε Κύριος προς αυτούς διά χειρός του Μωϋσέως». [Λευ. 10:10-11]
«Κριτάς και γραμματοεισαγωγείς [= εισαγγελείς] καταστήσεις σεαυτώ εν πάσαις ταις πόλεσί σου αις Κύριος ο Θεός σου δίδωσίν σοι κατά φυλάς και κρίνουσιν τον λαόν κρίσιν δικαίαν». [Δευτ. 16:18, Ο΄]
Η ανάμειξη του ιερατικού θεσμού με την πολιτική, αποδυνάμωσε την αρχική του αποστολή και δημιούργησε ρήγμα μεταξύ των ιερέων και των σοφών και γραμματέων οι οποίοι έλεγχαν τις συναγωγές. Τοιουτοτρόπως καλλιεργήθηκε το έδαφος για την ανάδειξη, μέσα από τους λόγιους, της σέχτας των Φαρισαίων [= αυτοί που έχουν χωρισθεί] οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είναι οι νόμιμοι αντιπρόσωποι, ερμηνευτές και θεματοφύλακες του ιουδαϊσμού, αναγνώριζαν εκτός της γραπτής Τορά και την προφορική, δημιουργώντας έτσι το δίπολο, εντάλματα Θεού – εντάλματα ανθρώπων. Αυτοί έδιναν ιδιαίτερη σημασία στους ανθρωποσύστατους τύπους, ανύψωναν το εθνικό φρόνημα και ήσαν δημοφιλείς μεταξύ του απλού λαού. Οι Φαρισαίοι ήταν σε μόνιμη κοινωνική και θρησκευτική αντιπαράθεση με την σέχτα των Σαδδουκαίων που απέρριπταν την προφορική παράδοση, επεδίωκαν σφόδρα τον εξελληνισμό και υπερασπιζόντουσαν τα δικαιώματα και προνόμια της άρχουσας τάξης.
Η Ρωμαϊκή κατάκτηση, η φιλορωμαϊκή πολιτική των Ιουδαίων αρχόντων, και η ελληνιστική τάση των ευπόρων κυρίως Ιουδαίων της Παλαιστίνης και των αποικισθέντων στην Αίγυπτο, ισχυροποίησαν τη θέση των Φαρισαίων δημιουργώντας όμως παρενέργεια στην εβραϊκή αντίληψη, αυτή της υπερίσχυσης των προφορικών παραδόσεων έναντι του γραπτού νόμου του Μωυσή, με αποτέλεσμα την γέννηση άκρατου εθνικισμού . Το γεγονός αυτό προείδε ο προφήτης Ησαΐας και το επιβεβαίωσε και ο Κύριος Ιησούς.
«Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά, η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ’ εμού. Εις μάτην δε με σέβονται διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων». [Ματθ. 15:6-9]
Αρμόδιους για την διδασκαλία του λαού Ισραήλ και ερμηνεία του γραπτού νόμου είχε θέσει ο Θεός τους ιερείς, τους γιούς του Ααρών και για τις μεταξύ τους υποθέσεις και διαφορές τους υπέδειξε να διορίσουν κριτές και εισαγγελείς.
«……διά να διακρίνητε [ο Ααρών και οι γιοί του] μεταξύ αγίου και βεβήλου και μεταξύ ακαθάρτου και καθαρού, και διά να διδάσκητε τους υιούς Ισραήλ πάντα τα διατάγματα, όσα ελάλησε Κύριος προς αυτούς διά χειρός του Μωϋσέως». [Λευ. 10:10-11]
«Κριτάς και γραμματοεισαγωγείς [= εισαγγελείς] καταστήσεις σεαυτώ εν πάσαις ταις πόλεσί σου αις Κύριος ο Θεός σου δίδωσίν σοι κατά φυλάς και κρίνουσιν τον λαόν κρίσιν δικαίαν». [Δευτ. 16:18, Ο΄]
Ο θεσμός της βασιλείας που ζήτησαν οι Εβραίοι από τον τελευταίο κριτή, τον Σαμουήλ, δημιούργησε όπως και σε κάθε βασιλεία, οικογενειοκρατίες. Σε συνδυασμό με την αγνωσία του νόμου λόγω πλημμελούς διδαχής των ιερέων, οι οποίοι ενίοτε παραμελούσαν και την συντήρηση του ναού [ΙΙ Βασ. 12:4], δημιούργησε αντίπαλα πολιτικά και θρησκευτικά ρεύματα, που επέφεραν σχίσματα στον λαό Ισραήλ, αποστασία από τον Θεό, διχοτόμηση της βασιλείας και εμφύλιες πολεμικές συρράξεις. Στις πράξεις των βασιλέων, ξεχωρίζει ο Ιωσαφάτ βασιλιάς του οίκου Ιούδα που επιχειρεί να κάνει το αρεστό εις τον Θεό και στέλνει μαζί με τους Λευίτες και αναρμόδιους άρχοντες στις πόλεις του Ιούδα, για να διδάξουν τον λαό το βιβλίο του νόμου του Κυρίου [ΙΙ Χρ. 17:7-9]. Συνεπώς η εμπλοκή της ελίτ στα θρησκευτικά ζητήματα ήταν σε δράση και η διαφύλαξη των συμφερόντων απαιτούσε την επιβίωση του έθνους, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί σταδιακά εθνικιστική θρησκευτική συνείδηση και πίστη σε ένα Θεό, εθνικό προστάτη, που θα εξασφάλιζε την ευμάρεια και υπεροχή του κράτους έναντι των άλλων. Έτσι επισκιάστηκε η αντίληψη της αγαθής πρόθεσης του Θεού να ευλογήσει όλα τα έθνη, όπως αυτή είχε εξαγγελθεί στον πατριάρχη Αβραάμ.
Αργότερα στην βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και διασπορά, η καταστροφή του οικοδομημένου ναού, του ισχυρότερου θεσμού του ιουδαϊσμού, ανέδειξε έντονα την ανάγκη για την επιβίωση της ιουδαϊκής ταυτότητας και την ανύψωση του εθνικού και θρησκευτικού φρονήματος. Την ανάγκη αυτή την κάλυψαν οι οίκοι προσευχής και μελέτης που εξελίχτηκαν σε συναγωγές, με εκπαιδευτικούς, λόγιους Ιουδαίους, τους μετέπειτα ραβίνους. Οι συναγωγές αντιστάθμιζαν την έλλειψη του ναού και συνεχίστηκαν ως δευτερεύον θρησκευτικός θεσμός και μετά την ανοικοδόμηση του, που έγινε με την υποστήριξη και χορηγία ξένης δύναμης, της Περσίας. [Έσδ. 7:14-15]
Πρωταγωνιστές την περίοδο της ανοικοδόμησης του ναού, που όμως υστερούσε σε ωραιότητα του πρώτου, ήταν ο πολιτικός ηγέτης Ζοροβάβελ και ο ιερέας και γραμματέας Έσδρας, έμπειρος στον γραπτό νόμο του Κυρίου, ο οποίος αποκατάστησε σε μεγάλο βαθμό την γνώση του νόμου, όρισε ιερείς Λευίτες, κριτές και δικαστές, και έτσι το βασίλειο του Ιούδα συνέχισε την επιβίωση του με όσους ο Θεός διέγειρε το πνεύμα να ανεβούν και να οικοδομήσουν τον οίκο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. [Έσδ. 1:5]
Έως την γέννηση του Ιησού το εβραϊκό έθνος συνέχισε την θρησκευτική και πολιτική σχισματική του πορεία. Εκτός από τον ανοικοδομημένο ναό στην Ιερουσαλήμ λειτουργούσε και ναός στη Σαμάρεια, στο όρος Γαριζίν ο οποίος οικοδομήθηκε από τις δέκα φυλές του βασιλείου του Ισραήλ και σύμφωνα με τον Ιώσηπο καταστράφηκε από τον αρχιερέα και βασιλέα των Ιουδαίων Ιωάννη Υρκανό το 128 π.Χ. ο οποίος εγκαινίασε στον Ισραήλ τον θεσμό της διπλής εξουσίας, της πολιτικής και της θρησκευτικής. Επίσης οι αρχαιολόγοι βεβαιώνουν και ιουδαϊκό ναό στο νησί Ελεφαντίνη της Αιγύπτου που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της εκεί εβραϊκής κοινότητας. Με την υποστήριξη του Πτολεμαίου στ΄ κτίστηκε κι άλλος ναός από τον αρχιερέα Ονία στην Λεοντόπολη της Αιγύπτου, όπου αυτός κατέφυγε διωχθείς υπό της οικογένειας των Μακκαβαίων, ο οποίος ναός υπήρξε πνευματικό κέντρο των Ιουδαίων της Αιγύπτου. Η συμμετοχή των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας στην εξέγερση των Ιουδαίων της Παλαιστίνης κατά της κυριαρχίας της Ρώμης επέφερε και την καταστροφή του ναού στην Λεοντόπολη.
Πολιτική διάσπαση των Ιουδαίων
Ο εμφύλιος πόλεμος των Ελλήνων ανάμεσα στους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες οι οποίοι και επικράτησαν στην Παλαιστίνη, μετέτρεψαν λόγω γεωγραφικής θέσης, την γη της Ιουδαίας σε πεδίο μαχών, παρασύροντας σε πολιτικό διχασμό τους Εβραίους, χωρίζοντάς τους σε ελληνίζοντες και εθνικιστές. Η βίαιη πολιτική εξελληνισμού του βασιλιά Αντίοχου Δ΄ του Επιφανούς, της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών (175-164 π.Χ.), έθεσε εκτός νόμου την ιουδαϊκή θρησκεία προκαλώντας εμφύλιο μεταξύ των ιουδαϊκών παρατάξεων με την συμμετοχή και ελληνιστών αρχιερέων. Η επανάσταση των Μακκαβαίων μετά από πολλούς αγώνες χάρισε τελικά την ανεξαρτησία πάλι στους Ιουδαίους, επήλθε ειρήνη ανάμεσα στις παρατάξεις χωρίς όμως να αναχαιτισθεί η διάδοση της ελληνικής σκέψης και η τάση του εξελληνισμού. Οι εχθροπραξίες ανάμεσα στους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες, η επικράτηση του Αντίοχου Δ΄, η βεβήλωση του Ναού της Ιερουσαλήμ και ο θάνατος πολλών Ιουδαίων από τον τελευταίο ο οποίος τους επέβαλε την λατρεία του Δία, αναφέρονται στο ενδέκατο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ.
Η ανάμειξη του ιερατικού θεσμού με την πολιτική, αποδυνάμωσε την αρχική του αποστολή και δημιούργησε ρήγμα μεταξύ των ιερέων και των σοφών και γραμματέων οι οποίοι έλεγχαν τις συναγωγές. Τοιουτοτρόπως καλλιεργήθηκε το έδαφος για την ανάδειξη, μέσα από τους λόγιους, της σέχτας των Φαρισαίων [= αυτοί που έχουν χωρισθεί] οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είναι οι νόμιμοι αντιπρόσωποι, ερμηνευτές και θεματοφύλακες του ιουδαϊσμού, αναγνώριζαν εκτός της γραπτής Τορά και την προφορική, δημιουργώντας έτσι το δίπολο, εντάλματα Θεού – εντάλματα ανθρώπων. Αυτοί έδιναν ιδιαίτερη σημασία στους ανθρωποσύστατους τύπους, ανύψωναν το εθνικό φρόνημα και ήσαν δημοφιλείς μεταξύ του απλού λαού. Οι Φαρισαίοι ήταν σε μόνιμη κοινωνική και θρησκευτική αντιπαράθεση με την σέχτα των Σαδδουκαίων που απέρριπταν την προφορική παράδοση, επεδίωκαν σφόδρα τον εξελληνισμό και υπερασπιζόντουσαν τα δικαιώματα και προνόμια της άρχουσας τάξης.
Η Ρωμαϊκή κατάκτηση, η φιλορωμαϊκή πολιτική των Ιουδαίων αρχόντων, και η ελληνιστική τάση των ευπόρων κυρίως Ιουδαίων της Παλαιστίνης και των αποικισθέντων στην Αίγυπτο, ισχυροποίησαν τη θέση των Φαρισαίων δημιουργώντας όμως παρενέργεια στην εβραϊκή αντίληψη, αυτή της υπερίσχυσης των προφορικών παραδόσεων έναντι του γραπτού νόμου του Μωυσή, με αποτέλεσμα την γέννηση άκρατου εθνικισμού . Το γεγονός αυτό προείδε ο προφήτης Ησαΐας και το επιβεβαίωσε και ο Κύριος Ιησούς.
«Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά, η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ’ εμού. Εις μάτην δε με σέβονται διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων». [Ματθ. 15:6-9]
Καθ’ όλη την διάρκεια της διακονίας του στη γη του Ισραήλ, ο Ιησούς αναφερόταν πάντοτε στο γραπτό νόμο και τους προφήτες και ουδέποτε σε ανθρώπινες παραδόσεις και διδαχές τις οποίες και απέρριπτε.
«Και αρχίσας από Μωϋσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς». [Λουκ.24:27]
Ο απόστολος Παύλος «εκ φυλής Βενιαμίν» ήταν Φαρισαίος, που σπούδασε στα Ιεροσόλυμα «παρά τους πόδας» του επίσης Φαρισαίου Γαμαλιήλ. Ήταν περισσότερο ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων και πριν την μεταστροφή του στο Χριστό μη έχοντας την πνευματική κατανόηση του γραπτού νόμου, εδίωκε και κακοποιούσε την εκκλησία του Θεού.
«Διότι ηκούσατε την ποτέ διαγωγήν μου εν τω Ιουδαϊσμώ ότι καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και εκακοποίουν αυτήν, και προέκοπτον εις τον Ιουδαϊσμόν υπέρ πολλούς συνηλικιώτας εν τω γένει μου περισσότερον ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων». [Γαλ. 1:13-14]
Όταν όμως ήρθε σε επίγνωση κατάλαβε ότι οι γραφές μιλούσαν όχι για ένα σαρκικό αλλά για ένα πνευματικό λαό, που θα παραλάμβανε μια επουράνια κληρονομιά και βασιλεία, που δεν θα ήταν από αυτόν τον κόσμο. Έτσι αυτά που νόμιζε πριν ότι ήταν κέρδη τα θεώρησε όλα σκύβαλα, για να κερδίσει το Χριστό. Έχοντας πια αυτή την κατανόηση συστήνει στην εκκλησία «να μην φρονεί περισσότερο από αυτό που είναι γραμμένο για να μην επαίρεται κάποιος υπέρ του ενός κατά του άλλου». [Φιλ. 3:8, Ι Κορ. 4:6].
Στον Τιμόθεο ο ίδιος απόστολος εξυψώνει την θεοπνευστία των γραφών θέτοντας αναμφισβήτητα τον γραπτό λόγο της εβραϊκής βίβλου υπεράνω κάθε ανθρώπινης παράδοσης και φιλοσοφίας.
«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν». [ΙΙ Τιμ. 3:16-17]
Και πάλι: «Διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα διά της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών». [Ρωμ. 15:4]
Κανένα «γνήσιο τέκνο της πίστης», του αληθινού Ιησού, δεν παρασύρθηκε από τις ανθρώπινες παραδόσεις των Φαρισαίων, που όσοι ήλπιζαν σ’ αυτές, πίστευαν για τον Ιησού ότι ήταν ο Εβραίος που θα αποκαθιστούσε τη βασιλεία στο σαρκικό Ισραήλ κατά το γήινο πρότυπο του Δαυίδ.
«Ο Ιησούς λοιπόν γνωρίσας ότι μέλλουσι να έλθωσι και να αρπάσωσιν αυτόν, διά να κάμωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος». [Ιωάν. 6:15]
Οι ίδιες αντιβιβλικές φαρισαϊκές αντιλήψεις, στάθηκαν εμπόδιο εις το να αναγνωρίσουν τον επουράνιο Ιησού ως τον Έναν αληθινό Θεό και γι’ αυτό ζητούσαν να τον θανατώσουν πιστεύοντας ότι ο Ιησούς ήταν όπως και αυτοί χοϊκός άνθρωπος, που έκανε τον εαυτό του Θεό.
«Διά τούτο λοιπόν μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί μόνον παρέβαινε το σάββατον, αλλά και Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν». [Ιωάν. 5:18]
«Απεκρίθησαν προς αυτόν οι Ιουδαίοι, λέγοντες· Περί καλού έργου δεν σε λιθοβολούμεν, αλλά περί βλασφημίας, και διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν». [Ιωάν. 10:33]
Ο φαρισαϊκός ιουδαϊσμός παρέμεινε στην εθνικιστική, επίγεια θεώρηση, των επαγγελιών του Θεού και μη κατανοώντας τον γραπτό προφητικό λόγο, αρνήθηκε τον τελειωτή της πίστεως Ιησού Χριστό και δίωξε τον αληθινό χριστιανισμό από τη γέννηση του, αποτυγχάνοντας έτσι να πετύχει την πνευματική του ολοκλήρωση και να γίνει δέκτης των επουράνιων αγαθών.
«Πλην δεν θέλετε να έλθητε προς εμέ, διά να έχητε ζωή». [Ιωάν. 5:40]
«Διότι οι κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ και οι άρχοντες αυτών, μη γνωρίσαντες τούτον μηδέ τας ρήσεις [φωνάς] των προφητών, τας αναγινωσκομένας κατά παν σάββατον, επλήρωσαν αυτάς κρίναντες τούτον, και μη ευρόντες μηδεμίαν αιτίαν θανάτου, εζήτησαν παρά του Πιλάτου να θανατωθή». [Πράξ. 13:27-28]
Ο σημερινός ραβινικός ιουδαϊσμός ο οποίος εντρυφά σε συλλογή ανθρώπινων ιουδαϊκών παραδόσεων, συστήνεται ως η ιδεολογική συνέχεια του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού με ποικίλες τάσεις και απογυμνωμένος από τα στοιχεία που νομιμοποιούσαν τον ιουδαϊσμό, δηλαδή τον ναό, τους προφήτες, τους ιερείς, τις θυσίες, τους βαπτισμούς, τις προσφορές και την γενεαλογική ιουδαϊκή γραμμή εξ’ αίματος, συντηρεί την προσδοκία ενός τρίτου χειροποίητου Ναού στην Ιερουσαλήμ, ως το μέσον εκπλήρωσης των εθνικιστικών του ιδεολογιών, αγνοώντας παντελώς ότι:
«Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς». [Πράξ. 17:25]
Ο Ιησούς βασιλεύει!
Ιησούς Χριστός η διαθήκη «του γένους» του Θεού
Ο Θεός της αγάπης και του ελέους είχε ένα θαυμάσιο σχέδιο να φέρει όλους τους ανθρώπους κοντά Του και να γνωρίσουν το πρόσωπό Του, που είναι η αιώνια ζωή. Για την εκπλήρωση αυτού του σχεδίου ο Θεός εξέλεξε τον Αβραάμ ο οποίος αποδείχθηκε πιστός και φίλος του Θεού και ο Θεός έκανε διαθήκη μαζί του. Στη συνέχεια μέσα από τους απόγονούς του Ισαάκ και Ιακώβ έκανε το λαό Ισραήλ τον περιούσιο λαό Του.
«και ἔπεσεν αβραμ ἐπί πρόσωπον αὐτοῦ και ἐλάλησεν αὐτῷ ὁ θεός λέγων
καί ἐγώ ἰδού ἡ διαθήκη μου μετά σοῦ και ἔσῃ πατήρ πλήθους ἐθνῶν
και οὐ κληθήσεται ἔτι το ὄνομά σου αβραμ ἀλλ' ἔσται το ὄνομά σου αβρααμ ὅτι πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε και αὐξανῶ σε σφόδρα σφόδρα και θήσω σε εἰς ἔθνη και βασιλεῖς ἐκ σοῦ ἐξελεύσονταικαι στήσω την διαθήκην μου ἀνά μέσον ἐμοῦ και ἀνά μέσον σοῦ και ἀνα μέσον τοῦ σπέρματός σου μετά σε εἰς γενεάς αὐτῶν εἰς διαθήκην αἰώνιον εἶναί σου θεός και τοῦ σπέρματός σου μετά σέ» (Γέν. 17:3-7 [LXXA])
«εἶπεν δὲ ὁ θεὸς τῷ αβρααμ σαρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς σαρα ἀλλὰ σαρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς
εὐλογήσω δὲ αὐτὴν καὶ δώσω σοι ἐξ αὐτῆς τέκνον καὶ εὐλογήσω αὐτόν καὶ ἔσται εἰς ἔθνη καὶ βασιλεῖς ἐθνῶν ἐξ αὐτοῦ ἔσονται
καὶ ἔπεσεν αβρααμ ἐπὶ πρόσωπον καὶ ἐγέλασεν καὶ εἶπεν ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτοῦ λέγων εἰ τῷ ἑκατονταετεῖ γενήσεται καὶ εἰ σαρρα ἐνενήκοντα ἐτῶν οὖσα τέξεται
εἶπεν δὲ αβρααμ πρὸς τὸν θεόν ισμαηλ οὗτος ζήτω ἐναντίον σου
εἶπεν δὲ ὁ θεὸς τῷ αβρααμ ναί ἰδοὺ σαρρα ἡ γυνή σου τέξεταί σοι υἱόν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ισαακ καὶ στήσω τὴν διαθήκην μου πρὸς αὐτὸν εἰς διαθήκην αἰώνιον καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ μετ' αὐτόν» (Γέν. 17:15 [LXXA])
Ο Ιακώβ απέκτησε δώδεκα γιους από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Με ένα θαυμάσιο σχέδιο ο Θεός έφερε τα παιδιά του Ιακώβ στην Αίγυπτο, ώστε να αναγνωρίσουν την αμαρτία τους που είχαν διαπράξει εναντίον του αγνού και ταπεινού αδελφού τους Ιωσήφ. Εκεί στην Αίγυπτο ευλογήθηκαν και αυξήθηκαν σε ένα λαό όσο οι Φαραώ θυμόντουσαν και εκτιμούσαν την προσφορά και το καλό που είχε κάνει ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο. Όταν όμως πήρε την εξουσία ένας Φαραώ που δεν εκτιμούσε πια αυτό το έργο του Ιωσήφ, άρχισε η κακουχία και το μαρτύριο για το μελλοντικό «γένος του Θεού» και βρέθηκαν κάτω «από δεσμά δουλείας». Η αδυναμία, ο πόνος και η θλίψη οδήγησαν τους απογόνους του Αβραάμ να κράξουν σε Αυτόν που είχε δώσει θαυμάσιες επαγγελίες στον προπάτορά τους.
«καὶ ἐρρέθη πρὸς αβραμ γινώσκων γνώσῃ ὅτι πάροικον ἔσται τὸ σπέρμα σου ἐν γῇ οὐκ ἰδίᾳ καὶ δουλώσουσιν αὐτοὺς καὶ κακώσουσιν αὐτοὺς καὶ ταπεινώσουσιν αὐτοὺς τετρακόσια ἔτη τὸ δὲ ἔθνος ᾧ ἐὰν δουλεύσωσιν κρινῶ ἐγώ μετὰ δὲ ταῦτα ἐξελεύσονται ὧδε μετὰ ἀποσκευῆς πολλῆς
σὺ δὲ ἀπελεύσῃ πρὸς τοὺς πατέρας σου μετ' εἰρήνης ταφεὶς ἐν γήρει καλῷ
τετάρτη δὲ γενεὰ ἀποστραφήσονται ὧδε οὔπω γὰρ ἀναπεπλήρωνται αἱ ἁμαρτίαι τῶν αμορραίων ἕως τοῦ νῦν»(Γέν. 15:13-16 [LXXA])
«ανεστη δε βασιλευς ετερος επ αιγυπτον ος ουκ ηδει τον ιωσηφ
ειπεν δε τω εθνει αυτου ιδου το γενος των υιων ισραηλ μεγα πληθος και ισχυει υπερ ημας
δευτε ουν κατασοφισωμεθα αυτους μηποτε πληθυνθη και ηνικα αν συμβη ημιν πολεμος προστεθησονται και ουτοι προς τους υπεναντιους και εκπολεμησαντες ημας εξελευσονται εκ της γης
και επεστησεν αυτοις επιστατας των εργων ινα κακωσωσιν αυτους εν τοις εργοις και ωκοδομησαν πολεις οχυρας τω φαραω την τε πιθωμ και ραμεσση και ων η εστιν ηλιου πολις
καθοτι δε αυτους εταπεινουν τοσουτω πλειους εγινοντο και ισχυον σφοδρα σφοδρα και εβδελυσσοντο οι αιγυπτιοι απο των υιων ισραηλ
και κατεδυναστευον οι αιγυπτιοι τους υιους ισραηλ βια
και κατωδυνων αυτων την ζωην εν τοις εργοις τοις σκληροις τω πηλω και τη πλινθεια και πασι τοις εργοις τοις εν τοις πεδιοις κατα παντα τα εργα ων κατεδουλουντο αυτους μετα βιας» (Έξ. 1:8-14 [LXX])
Ο Κύριος οδηγώντας τα παιδιά του Ιακώβ με «κραταιά χείρα» και κάνοντας σημεία και τέρατα τα έβγαλε από τα δεσμά της δουλείας της Αιγύπτου και του Φαραώ. Έτσι γεννήθηκε το δωδεκάφυλο έθνος, που θα γινόταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των λαών από όπου θα περνούσαν για όσους δεν τους αντιμετώπιζαν φιλικά.
«διά τούτο ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ, Εγώ είμαι ο Κύριος· και θέλω σας εκβάλει υποκάτωθεν των φορτίων των Αιγυπτίων και θέλω σας ελευθερώσει από της δουλείας αυτών και θέλω σας λυτρώσει με βραχίονα εξηπλωμένον και με κρίσεις μεγάλας·»(Έξ. 6:6 [Βάμβας])
«Και είπεν ο Μωϋσής προς τον λαόν, Έχετε εις την μνήμην σας την ημέραν ταύτην, καθ' ην εξήλθετε εξ Αιγύπτου εξ οίκου δουλείας· διότι ο Κύριος διά χειρός κραταιάς εξήγαγεν υμάς εκείθεν· ουδείς θέλει φάγει ένζυμα.» (Έξ. 13:3 [Βάμβας])
«Και όταν εις το μέλλον σε ερωτήση ο υιός σου, λέγων, Τι είναι τούτο; θέλεις ειπεί προς αυτόν, Διά κραταιάς χειρός εξήγαγεν ημάς ο Κύριος εξ Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας·»(Έξ. 13:14 [Βάμβας])
«Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας.» (Έξ. 20:2 [Βάμβας])(Διάβασε: Έξ. 1:14, 2:23 [Βάμβας])
Με έναν ένδοξο και θαυμαστό τρόπο 1600 χρόνια περίπου αργότερα ο Κύριος θα απελευθέρωνε το «γένος» του πνευματικού Ισραήλ από τα δεσμά του Νόμου των Γραμματέων και Φαρισαίων της εποχής του Ιησού και των Αποστόλων.
Καθώς ο Θεός έβγαλε τον Ισραήλ από την Αίγυπτο «άπλωσε τις πτέρυγες της αγάπης Του και της προστασίας Του» πάνω στον λαό Του.
«Ο δε Μωυσής ανέβη προς τον Θεόν· και εκάλεσεν αυτόν ο Κύριος εκ του όρους, λέγων, Ούτω θέλεις ειπεί προς τον οίκον Ιακώβ, και αναγγείλει προς τους υιούς Ισραήλ.
Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού και σας έφερα προς εμαυτόν·
τώρα λοιπόν εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γή·
και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ.» (Έξ. 19:3-6 [Βάμβας])(Δες Ιεζεκιήλ ις:2-8)
Ο λαός Ισραήλ πήρε την πιο θαυμαστή υπόσχεση - διαθήκη από τον Θεό, ότι θα ήταν «ο εκλεκτός από πάντων των λαών» και «σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον». Αλλά κάθε διαθήκη απαιτεί την τήρηση κάποιων προϋποθέσεων. Ο Θεός του Ισραήλ σαν Πατέρας έδωσε συμβουλές γεμάτες αγάπη για τον λαό Του. Έβαλε όμως και κάποιες προϋποθέσεις που εάν τις τηρούσαν θα βρίσκονταν διαρκώς κάτω από την σκέπη των πτερύγων Του.
«καὶ νῦν ισραηλ τί κύριος ὁ θεός σου αἰτεῖται παρὰ σοῦ ἀλλ' ἢ φοβεῖσθαι κύριον τὸν θεόν σου πορεύεσθαι ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ λατρεύειν κυρίῳ τῷ θεῷ σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου
φυλάσσεσθαι τὰς ἐντολὰς κυρίου τοῦ θεοῦ σου καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον ἵνα εὖ σοι ᾖ
ἰδοὺ κυρίου τοῦ θεοῦ σου ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ οὐρανὸς τοῦ οὐρανοῦ ἡ γῆ καὶ πάντα ὅσα ἐστὶν ἐν αὐτῇ
πλὴν τοὺς πατέρας ὑμῶν προείλατο κύριος ἀγαπᾶν αὐτοὺς καὶ ἐξελέξατο τὸ σπέρμα αὐτῶν μετ' αὐτοὺς ὑμᾶς παρὰ πάντα τὰ ἔθνη κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην
καὶ περιτεμεῖσθε τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν καὶ τὸν τράχηλον ὑμῶν οὐ σκληρυνεῖτε ἔτι
ὁ γὰρ κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν οὗτος θεὸς τῶν θεῶν καὶ κύριος τῶν κυρίων ὁ θεὸς ὁ μέγας καὶ ἰσχυρὸς καὶ ὁ φοβερός ὅστις οὐ θαυμάζει πρόσωπον οὐδ' οὐ μὴ λάβῃ δῶρον
ποιῶν κρίσιν προσηλύτῳ καὶ ὀρφανῷ καὶ χήρᾳ καὶ ἀγαπᾷ τὸν προσήλυτον δοῦναι αὐτῷ ἄρτον καὶ ἱμάτιον
καὶ ἀγαπήσετε τὸν προσήλυτον προσήλυτοι γὰρ ἦτε ἐν γῇ αἰγύπτῳ
κύριον τὸν θεόν σου φοβηθήσῃ καὶ αὐτῷ λατρεύσεις καὶ πρὸς αὐτὸν κολληθήσῃ καὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ὀμῇ
οὗτος καύχημά σου καὶ οὗτος θεός σου ὅστις ἐποίησεν ἐν σοὶ τὰ μεγάλα καὶ τὰ ἔνδοξα ταῦτα ἃ εἴδοσαν οἱ ὀφθαλμοί σου
ἐν ἑβδομήκοντα ψυχαῖς κατέβησαν οἱ πατέρες σου εἰς αἴγυπτον νυνὶ δὲ ἐποίησέν σε κύριος ὁ θεός σου ὡσεὶ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ τῷ πλήθει» (Δευτ. 10:12-22 [LXXA])
Οι προϋποθέσεις αυτές ήταν:
α) ο λαός να φοβάται τον μόνο Θεό και να απομακρύνεται από την ειδωλολατρεία,
β)να αγαπά και να λατρεύει τον Κύριο και Θεό τους «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του»
γ) να φυλάνε τις εντολές του Κυρίου και τα δικαιώματα Του που τους διέταζε και
δ) να υπερασπίζονται και να αποδίδουν δικαιοσύνη με πραότητα και ταπείνωση χωρίς προσωποληψία στον αλλογενή προσήλυτο, στην χήρα και στον ορφανό και τέλος να αγαπούν τους προσήλυτους.
Παρ’ όλες τις ευλογίες και τις ευεργεσίες που έβλεπε ο Ισραήλ από τον Θεό γρήγορα απομακρυνόταν από το θέλημά Του και ακολουθούσαν τις επιθυμίες της καρδιάς τους.
«καὶ εἶπεν κύριος πρὸς μωυσῆν ἰδοὺ σὺ κοιμᾷ μετὰ τῶν πατέρων σου καὶ ἀναστὰς ὁ λαὸς οὗτος ἐκπορνεύσει ὀπίσω θεῶν ἀλλοτρίων τῆς γῆς εἰς ἣν οὗτος εἰσπορεύεται ἐκεῖ εἰς αὐτήν καὶ ἐγκαταλείψουσίν με καὶ διασκεδάσουσιν τὴν διαθήκην μου ἣν διεθέμην αὐτοῖς
καὶ ὀργισθήσομαι θυμῷ εἰς αὐτοὺς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ καὶ καταλείψω αὐτοὺς καὶ ἀποστρέψω τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν καὶ ἔσται κατάβρωμα καὶ εὑρήσουσιν αὐτὸν κακὰ πολλὰ καὶ θλίψεις καὶ ἐρεῖ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ διότι οὐκ ἔστιν κύριος ὁ θεός μου ἐν ἐμοί εὕροσάν με τὰ κακὰ ταῦτα
ἐγὼ δὲ ἀποστροφῇ ἀποστρέψω τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ διὰ πάσας τὰς κακίας ἃς ἐποίησαν ὅτι ἐπέστρεψαν ἐπὶ θεοὺς ἀλλοτρίους» (Δευτ. 31:16-18 [LXXA])
Ο Θεός μάλιστα είχε προειδοποιήσει τον λαό Ισραήλ ότι μετά τον θάνατο του Μωυσή θα απομακρύνονταν από Αυτόν και θα παραβίαζαν την διαθήκη που είχε κάνει μαζί τους και ακόμη τους προειδοποίησε ότι «θέλουσι σας ευρεί τα κακά εις τας εσχάτας ημέρας» .
«επειδή εξεύρω ότι μετά τον θάνατόν μου εξάπαντος θέλετε διαφθαρή και εκκλίνει από της οδού, την οποίαν προσέταξα εις εσάς· και θέλουσι σας ευρεί τα κακά εις τας εσχάτας ημέρας, επειδή θέλετε πράξει κακά ενώπιον του Κυρίου, ώστε να παροργίσητε αυτόν με τα έργα των χειρών σας.
Και ελάλησεν ο Μωϋσής, εις επήκοον πάσης της συναγωγής του Ισραήλ, τους λόγους της ωδής ταύτης έως τέλους·»(Δευτ. 31:29-30 [Βάμβας])
«(43:30) δια τουτο ουτως ειπεν κυριος επι ιωακιμ βασιλεα ιουδα ουκ εσται αυτω καθημενος επι θρονου δαυιδ και το θνησιμαιον αυτου εσται ερριμμενον εν τω καυματι της ημερας και εν τω παγετω της νυκτος
(43:31) και επισκεψομαι επ αυτον και επι το γενος αυτου και επι τους παιδας αυτου και επαξω επ αυτους και επι τους κατοικουντας ιερουσαλημ και επι γην ιουδα παντα τα κακα α ελαλησα προς αυτους και ουκ ηκουσαν»(Ιερ. 36:30-31 [LXX])
Όμως εάν τα κακά που θα ερχόταν επάνω στο λαό Του στις έσχατες ημέρες δηλαδή στο τέλος (έσχατον) των ημερών του Νόμου και η οργή του Θεού ήταν ολοσχερής και καταστροφική, δεν θα εκπληρωνόταν η υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ, στον Ισαάκ και στον Ιακώβ για την ευλογία που θα έρχονταν πάνω σε όλα τα έθνη διαμέσου του σπέρματός του.
«ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού·
και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γέν. 22:17-18 [Βάμβας])
Μάλιστα όταν ο Ιακώβ ευλόγησε τα δώδεκα παιδιά Του είπε:
«ἐκάλεσεν δὲ ιακωβ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν συνάχθητε ἵνα ἀναγγείλω ὑμῖν τί ἀπαντήσει ὑμῖν ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν» (Γέν. 49:1 [LXXA])
«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γέν. 49:10 [Βάμβας])
Ο Θεός του Ισραήλ γεμάτος έλεος και χάρη έδωσε μέσω του προφήτη Ησαΐα ίσως την σπουδαιότερη παρηγορητική υπόσχεση που θα έφερνε ελπίδα στον κάθε ειλικρινή Ιουδαίο, Ισραηλίτη αλλά ακόμα και εθνικό. Το υπεσχεμένο «σπέρμα» του Αβραάμ θα ανόρθωνε «τις κεχαυνωμένες χείρες του λαού Του και τα παραλυμένα γόνατα» όλων εκείνων που είχαν υποστεί από την αδικία και ανομία των ίδιων των αρχόντων τους αλλά και την παιδεία και την σκληρότητα των κατακτητών λαών.
«Ενισχύσατε τας κεχαυνωμένας χείρας· και στερεώσατε τα παραλελυμένα γόνατα.
Είπατε προς τους πεφοβισμένους την καρδίαν, Ισχύσατε, μη φοβείσθε· ιδού, ο Θεός σας θέλει ελθεί μετ' εκδικήσεως, ο Θεός μετά ανταποδόσεως· αυτός θέλει ελθεί και θέλει σας σώσει.
Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει.
Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει· διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα και ρεύματα εν τη ερημία.
Και η ξηρά γη θέλει κατασταθή λίμνη και η διψώσα γη πηγαί ύδατος· εν τη κατοικία των θώων, όπου εκοίτοντο, θέλει είσθαι χλόη μετά καλάμων και σπάρτων.
Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος και οδός και θέλει ονομασθή, Οδός αγία· ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι' αυτής αλλά θέλει είσθαι δι' αυτούς ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι.
Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί και θηρίον αρπακτικόν δεν θέλει αναβή εκεί· δεν θέλει ευρεθή εκεί· αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί.
Και οι λελυτρωμένοι του Κυρίου θέλουσιν επιστρέψει και ελθεί εν αλαλαγμώ εις την Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη δε και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.» (Ησ. 35:3-10 [Βάμβας])(Διάβασε Εβραίους 12:12-14)
Αυτή η λεωφόρος και η οδός που θα ονομαζόταν, Οδός αγία· θα οδηγούσε πίσω στον χαμένο Παράδεισο και την αληθινή γη της επαγγελίας. Ο ακάθαρτος δεν θα μπορούσε χωρίς πίστη να περάσει μέσα από αυτή για να φθάσει να δει το πρόσωπο του Θεού, γιατί αυτή η Οδός δεν ήταν και δεν είναι άλλη από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Η λύπη και ο στεναγμός ήταν τα συναισθήματα που ένιωθε κάθε ειλικρινής άνθρωπος φεύγοντας από αυτή τη ζωή και δεν είχε καταφέρει να βρει και να πάρει την μαρτυρία μέσα του, ότι η ζωή του θα συνεχιζόταν μετά τον θάνατο ελεύθερη από κάθε φόβο και τρόμο ανθρώπινο. Όμως οι ειλικρινείς άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης ήξεραν ότι δεν μπορούσαν με τα έργα του Νόμου να φτάσουν στο τέλειο και να δουν το πρόσωπο του Θεού.
Πίστευαν όμως ότι ο Θεός μετά το θάνατο τους θα έδειχνε το έλεός Του και θα τους χάριζε την αιώνια ζωή καθώς θα έβλεπαν το Πρόσωπό Του.
«Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε διά Λευϊτικής ιερωσύνης· διότι ο λαός επ' αυτής έλαβε τον νόμον· τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέχ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών;» (Εβρ. 7:11 [Βάμβας])
«επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν.» (Εβρ. 7:19 [Βάμβας])
Ακόμη και ο βασιλιάς Δαβίδ που ήταν ένας άνθρωπος που είχε δει μεγάλες γήινες ευλογίες και επιτυχίες με την εκπλήρωση επαγγελιών στη διάρκεια της βασιλείας του έκραζε προς τον Θεό διαρκώς μέσα από τους ψαλμούς του, ώστε μια μέρα να δει το πρόσωπο Του, που είναι η αιώνια ζωή.
(«Ψαλμός του Δαβίδ.» Προς σε, Κύριε, ύψωσα την ψυχήν μου.
Θεέ μου, επί σε ήλπισα· ας μη καταισχυνθώ, ας μη χαρώσιν επ' εμέ οι εχθροί μου.
Βεβαίως πάντες οι προσμένοντές σε δεν θέλουσι καταισχυνθή· ας καταισχυνθώσιν οι μωροί παραβάται.
Δείξον μοι, Κύριε, τας οδούς σου· δίδαξόν με τα βήματά σου.
Οδήγησόν με εν τη αληθεία σου και δίδαξόν με· διότι συ είσαι ο Θεός της σωτηρίας μου· σε προσμένω όλην την ημέραν.
Μνήσθητι, Κύριε, τους οικτιρμούς σου και τα ελέη σου, διότι είναι απ' αιώνος.) (Ψαλ. 25:1-6 [Βάμβας])
Ο Δαβίδ όμως σαν προφήτης του Θεού είχε λάβει την υπόσχεση του Θεού μέσα στην καρδιά του.
(«Μασχίλ του Εθάν του Εζραΐτου.» Τα ελέη του Κυρίου εις τον αιώνα θέλω ψάλλει· διά του στόματός μου θέλω αναγγέλλει την αλήθειάν σου εις γενεάν και γενεάν.
Διότι είπα, το έλεός σου θέλει θεμελιωθή εις τον αιώνα· εν τοις ουρανοίς θέλεις στερεώσει την αλήθειάν σου.
Έκαμα διαθήκην μετά του εκλεκτού μου· ώμοσα προς Δαβίδ τον δούλον μου·
Διαπαντός θέλω στερεώσει το σπέρμα σου, και θέλω οικοδομήσει τον θρόνον σου εις γενεάν και γενεάν. Διάψαλμα.) (Ψαλ. 89:1-4 [Βάμβας])
Μέχρι εκείνη την εποχή φαινόταν ότι οι άνθρωποι της Π.Δ. έβλεπαν να είναι μακριά τους ο Θεός. Η οργή του Θεού έμενε πάνω στον σαρκικό άνθρωπο αν και προσπαθούσε να πλησιάσει Αυτόν με τις θυσίες και τις άλλες τελετουργίες του. Το αποκορύφωμα της εκζήτησης του Δαβίδ ήταν για την ανεκπλήρωτη μέχρι τότε υπέρτατη ευλογία στη ζωή του κάθε ανθρώπου να βρει την Αιώνια Ζωή καθώς θα έβλεπε το πρόσωπο του Θεού.
«Έως πότε, Κύριε; θέλεις κρύπτεσθαι διαπαντός; θέλει καίεσθαι ως πυρ η οργή σου;
Μνήσθητι πόσον βραχύς είναι ο καιρός μου, εν τίνι ματαιότητι εποίησας πάντας τους υιούς των ανθρώπων.
Τις άνθρωπος θέλει ζήσει και δεν θέλει ιδεί θάνατον; τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του άδου; Διάψαλμα.
Που είναι τα ελέη σου τα αρχαία, Κύριε, τα οποία ώμοσας προς τον Δαβίδ εν τη αληθεία σου;
Μνήσθητι, Κύριε, του ονειδισμού των δούλων σου, τον οποίον φέρω εν τω κόλπω μου υπό τοσούτων πολυαρίθμων λαών·
με τον οποίον ωνείδισαν οι εχθροί σου, Κύριε· με τον οποίον ωνείδισαν τα ίχνη του χριστού σου. Ευλογητός Κύριος εις τον αιώνα. Αμήν, και αμήν. » (Ψαλ. 89:46-52 [Βάμβας])
Ο Θεός σαν πιστός Πατέρας (η ρίζα του Ιεσσαί και του Δαβίδ) ήταν αυτός που θα εκπλήρωνε την υπόσχεση Του για τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό φανερώθηκε ο Ίδιος με σάρκα σαν Γιος του Ανθρώπου, σαν απόγονος του Δαβίδ από την φυλή του Ιούδα (το γένος του Δαβίδ). Όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς ο Ιησούς κάθισε στο θρόνο του Θεού σαν ο νέος Δαβίδ και ο Πατέρας ενός νέου γένους ανθρώπων που θα ζούσαν στον μέλλοντα αιώνα της χάρης και του ελέους του Θεού και θα απολάμβαναν Αιώνια Ζωή.(Δες Ησαΐας ια:1, 10, Αποκ. ε:5, κβ:16)
Έτσι ο Κύριος μέσω του Ησαΐα καλεί τους απογόνους του Ιακώβ να στρέψουν την προσοχή τους και να κλίνουν τα αυτιά τους σ΄ Αυτόν για να λάβουν «τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά» που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η ένδοξη Ανάσταση του Ιησού.(Δες Ματθ. 22:41-46 [Βάμβας], Πράξεις ιγ:32-37)
«προσέχετε τοῖς ὠτίοις ὑμῶν καὶ ἐπακολουθήσατε ταῖς ὁδοῖς μου ἐπακούσατέ μου καὶ ζήσεται ἐν ἀγαθοῖς ἡ ψυχὴ ὑμῶν καὶ διαθήσομαι ὑμῖν διαθήκην αἰώνιον τὰ ὅσια δαυιδ τὰ πιστά
ἰδοὺ μαρτύριον ἐν ἔθνεσιν δέδωκα αὐτόν ἄρχοντα καὶ προστάσσοντα ἔθνεσιν
ἔθνη ἃ οὐκ ᾔδεισάν σε ἐπικαλέσονταί σε καὶ λαοί οἳ οὐκ ἐπίστανταί σε ἐπὶ σὲ καταφεύξονται ἕνεκεν τοῦ θεοῦ σου τοῦ ἁγίου ισραηλ ὅτι ἐδόξασέν σε
ζητήσατε τὸν θεὸν καὶ ἐν τῷ εὑρίσκειν αὐτὸν ἐπικαλέσασθε ἡνίκα δ' ἂν ἐγγίζῃ ὑμῖν
ἀπολιπέτω ὁ ἀσεβὴς τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ ἀνὴρ ἄνομος τὰς βουλὰς αὐτοῦ καὶ ἐπιστραφήτω ἐπὶ κύριον καὶ ἐλεηθήσεται ὅτι ἐπὶ πολὺ ἀφήσει τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν» (Ησ. 55:3-7 [LXXA])
«Εγώ ο Κύριος σε εκάλεσα εν δικαιοσύνη, και θέλω κρατεί την χείρα σου και θέλω σε φυλάττει και θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, Φ Ω Σ Τ Ω Ν Ε Θ Ν Ω Ν· διά να ανοίξης τους οφθαλμούς των τυφλών, να εκβάλης τους δεσμίους εκ των δεσμών, τους καθημένους εν σκότει εκ του οίκου της φυλακής.» (Ησ. 42:6-7 [Βάμβας])
Οι διάφορες μεταφράσεις όμως έδωσαν μια κατεύθυνση που πιθανόν θα άλλαζε το θαυμαστό νόημα αυτής της προφητείας. Έτσι η ελληνική μετάφραση του νεόφυτου Βάμβα διατυπώνεται σαν «Εγώ ο Κύριος … θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών·» και «δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά».
«Εγώ είμαι ο Κύριος· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.”» (Ησ. 42:8 [Βάμβας])
Προσέχοντας όμως πως διατυπώνεται η ίδια φράση στην μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) διαπιστώνουμε μια αλλαγή. Αντί της φράσης «θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών·» συναντούμε την φράση «ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους ΕΙΣ ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ».
“ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ἐκάλεσά σε ἐν δικαιοσύνῃ καὶ κρατήσω τῆς χειρός σου καὶ ἐνισχύσω σε καὶ ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους ΕΙΣ ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ
ἀνοῖξαι ὀφθαλμοὺς τυφλῶν ἐξαγαγεῖν ἐκ δεσμῶν δεδεμένους καὶ ἐξ οἴκου φυλακῆς καθημένους ἐν σκότει» (Ησ. 42:6-7 [LXXA])
Έτσι η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) μας εισάγει την άποψη του Θεού, ότι ο Θεός θα έδινε τον Ιησού Χριστό «εἰς διαθήκην γένους» και στη συνέχεια αυτή η διαθήκη με το συγκεκριμένο «γένος» θα είχε σαν αποτέλεσμα να φθάσει το φως του Θεού στα έθνη. Μάλιστα αυτό «το γένος» που θα γνώριζε το πρόσωπο Εκείνου που θα ήταν «το Φως» θα διακήρυττε με τη σειρά του όχι απλά «την αίνεση για το Θεό», όπως η μετάφραση του μαζοριτικού κειμένου διατυπώνει (μετ. Βάμβα) αλλά θα εξήγγειλαν «τις αρετές του Θεού» όπως οι Εβδομήκοντα (Ο΄) μετέφρασαν πολύ σωστά. Ο Θεός μάλιστα διακηρύττει ότι δεν μπορούν να γνωριστούν οι αρετές του Θεού και οι μελλοντικές ευλογίες για το ευλογημένο Του «γένος» σε ανθρώπους που θα παραδίνονταν στα γλυπτά και γενικότερα σε είδωλα κατασκευασμένα από την ανθρώπινη φαντασία και φιλοσοφία.
«ἐγὼ Kύριος ὁ Θεός τοῦτό μού ἐστιν τὸ ὄνομα τὴν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω οὐδὲ τὰς ἀρετάς μου τοῖς γλυπτοῖς
τὰ ἀπ' ἀρχῆς ἰδοὺ ἥκασιν καὶ καινὰ ἃ ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ πρὸ τοῦ ἀνατεῖλαι ἐδηλώθη ὑμῖν” (Ησ. 42:8-9 [LXXA])
Σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή θα έπρεπε τα τέκνα καθώς και τα τέκνα των τέκνων να διηγούνται όλα τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός με τους πατέρες τους, ώστε να θυμούνται τη δόξα του Θεού και να τον μεγαλύνουν για την αγαθότητα Του προς τον λαό Του. Γι’ αυτό το λόγο θα έπρεπε οι Ισραηλίτες και κατά κύριο λόγο οι Ιουδαίοι να αποκτούν παιδιά, ώστε να διαιωνίζονται από τη μια γενιά στην άλλη η γνώση των θαυμάσιων του Θεού και να υψώνεται το όνομα του Θεού. Με ανάλογο τρόπο τα τέκνα της Βασιλείας του Ιησού Χριστού θα ήταν χαρούμενα και θα διέδιδαν τα μεγαλεία και τη δόξα του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού αποδίδοντας έτσι τη δόξα στον Μόνο Θεό και Πατέρα τους που ακούει στο όνομα Ιησούς Χριστός.
«ὅπως διηγήσησθε εἰς τὰ ὦτα τῶν τέκνων ὑμῶν καὶ τοῖς τέκνοις τῶν τέκνων ὑμῶν ὅσα ἐμπέπαιχα τοῖς αἰγυπτίοις καὶ τὰ σημεῖά μου ἃ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ κύριος» (Έξ. 10:2 [LXXA])
«καὶ ἔσῃ ἐκεῖ ἐν αἰνίγματι καὶ παραβολῇ καὶ διηγήματι ἐν πᾶσιν τοῖς ἔθνεσιν εἰς οὓς ἂν ἀπαγάγῃ σε κύριος ἐκεῖ»(Δευτ. 28:37 [LXXA])
«(47:8) ἐν πνεύματι βιαίῳ συντρίψεις πλοῖα θαρσις
(47:9) καθάπερ ἠκούσαμεν οὕτως εἴδομεν ἐν πόλει κυρίου τῶν δυνάμεων ἐν πόλει τοῦ θεοῦ ἡμῶν ὁ θεὸς ἐθεμελίωσεν αὐτὴν εἰς τὸν αἰῶνα διάψαλμα
(47:10) ὑπελάβομεν ὁ θεός τὸ ἔλεός σου ἐν μέσῳ τοῦ ναοῦ σου
(47:11) κατὰ τὸ ὄνομά σου ὁ θεός οὕτως καὶ ἡ αἴνεσίς σου ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς δικαιοσύνης πλήρης ἡ δεξιά σου
(47:12) εὐφρανθήτω τὸ ὄρος σιων ἀγαλλιάσθωσαν αἱ θυγατέρες τῆς ιουδαίας ἕνεκεν τῶν κριμάτων σου κύριε
(47:13) κυκλώσατε σιων καὶ περιλάβετε αὐτήν διηγήσασθε ἐν τοῖς πύργοις αὐτῆς
(47:14) θέσθε τὰς καρδίας ὑμῶν εἰς τὴν δύναμιν αὐτῆς καὶ καταδιέλεσθε τὰς βάρεις αὐτῆς ὅπως ἂν διηγήσησθε εἰς γενεὰν ἑτέραν
(47:15) ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ θεὸς ὁ θεὸς ἡμῶν εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος αὐτὸς ποιμανεῖ ἡμᾶς εἰς τοὺς αἰῶνας»(Ψαλ. 48:7-14 [LXXA])
«(70:17) ἐδίδαξάς με ὁ θεός ἐκ νεότητός μου καὶ μέχρι νῦν ἀπαγγελῶ τὰ θαυμάσιά σου
(70:18) καὶ ἕως γήρους καὶ πρεσβείου ὁ θεός μὴ ἐγκαταλίπῃς με ἕως ἂν ἀπαγγείλω τὸν βραχίονά σου πάσῃ τῇ γενεᾷ τῇ ἐρχομένῃ τὴν δυναστείαν σου καὶ τὴν δικαιοσύνην σου» (Ψαλ. 71:17-18 [LXXA])
«(77:3) ὅσα ἠκούσαμεν καὶ ἔγνωμεν αὐτὰ καὶ οἱ πατέρες ἡμῶν διηγήσαντο ἡμῖν
(77:4) οὐκ ἐκρύβη ἀπὸ τῶν τέκνων αὐτῶν εἰς γενεὰν ἑτέραν ἀπαγγέλλοντες τὰς αἰνέσεις τοῦ κυρίου καὶ τὰς δυναστείας αὐτοῦ καὶ τὰ θαυμάσια αὐτοῦ ἃ ἐποίησεν
(77:5) καὶ ἀνέστησεν μαρτύριον ἐν ιακωβ καὶ νόμον ἔθετο ἐν ισραηλ ὅσα ἐνετείλατο τοῖς πατράσιν ἡμῶν τοῦ γνωρίσαι αὐτὰ τοῖς υἱοῖς αὐτῶν
(77:6) ὅπως ἂν γνῷ γενεὰ ἑτέρα υἱοὶ οἱ τεχθησόμενοι καὶ ἀναστήσονται καὶ ἀπαγγελοῦσιν αὐτὰ τοῖς υἱοῖς αὐτῶν
(77:7) ἵνα θῶνται ἐπὶ τὸν θεὸν τὴν ἐλπίδα αὐτῶν καὶ μὴ ἐπιλάθωνται τῶν ἔργων τοῦ θεοῦ καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ ἐκζητήσουσιν
(77:8) ἵνα μὴ γένωνται ὡς οἱ πατέρες αὐτῶν γενεὰ σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα γενεά ἥτις οὐ κατηύθυνεν τὴν καρδίαν αὐτῆς καὶ οὐκ ἐπιστώθη μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα αὐτῆς»(Ψαλ. 78:3-8 [LXXA])
«(21:27) φάγονται πένητες καὶ ἐμπλησθήσονται καὶ αἰνέσουσιν κύριον οἱ ἐκζητοῦντες αὐτόν ζήσονται αἱ καρδίαι αὐτῶν εἰς αἰῶνα αἰῶνος
(21:28) μνησθήσονται καὶ ἐπιστραφήσονται πρὸς κύριον πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου πᾶσαι αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν
(21:29) ὅτι τοῦ κυρίου ἡ βασιλεία καὶ αὐτὸς δεσπόζει τῶν ἐθνῶν
(21:30) ἔφαγον καὶ προσεκύνησαν πάντες οἱ πίονες τῆς γῆς ἐνώπιον αὐτοῦ προπεσοῦνται πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς τὴν γῆν καὶ ἡ ψυχή μου αὐτῷ ζῇ
(21:31) καὶ τὸ σπέρμα μου δουλεύσει αὐτῷ ἀναγγελήσεται τῷ κυρίῳ γενεὰ ἡ ἐρχομένη
(21:32) καὶ ἀναγγελοῦσιν τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ λαῷ τῷ τεχθησομένῳ ὅτι ἐποίησεν ὁ κύριος»(Ψαλ. 22:26-32 [LXXA])
Αποκορύφωμα των σημείων και τεραστίων της αγάπης και της δύναμης του Θεού για τον λαό Του ήταν τα τριάμισι χρόνια της διακονίας του Ιησού Χριστού και τα μετέπειτα περίπου 40 χρόνια της διακονίας της γενιάς των Αποστόλων του Ιησού. Σκοπός όλων αυτών ενεργειών και των θαυμάτων με αποκορύφωμα την Ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, ήταν η επιβεβαίωση ότι ο Ιησούς ήταν ο Αρχηγός και Τελειωτής της πίστης, που θα οδηγούσε όσους από το λαό υπάκουαν σε Αυτόν. Η μεγαλειώδης Δεύτερη Έξοδος από τον Θάνατο και τον Άδη θα οδηγούσε στην ένδοξη Ανάσταση και την κληρονομιά της Αιώνιας Ζωής μέσα στον Ιησού Χριστό.
Έτσι βλέπουμε τον Πέτρο όταν έφερε τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού στον οίκο του Κορνήλιου να διηγείται τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός μέσω του Ιησού.
«Ἀνοίξας δὲ Πέτρος τὸ στόμα εἶπεν· Ἐπ’ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστιν προσωπολήμπτης ὁ θεός,
ἀλλ’ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστιν. τὸν λόγον ὃν ἀπέστειλεν τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ εὐαγγελιζόμενος εἰρήνην διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ· οὗτός ἐστιν πάντων κύριος.
ὑμεῖς οἴδατε τὸ γενόμενον ῥῆμα καθ’ ὅλης τῆς Ἰουδαίας, ἀρξάμενος ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας μετὰ τὸ βάπτισμα ὃ ἐκήρυξεν Ἰωάννης,
Ἰησοῦν τὸν ἀπὸ Ναζαρέθ, ὡς ἔχρισεν αὐτὸν ὁ θεὸς πνεύματι ἁγίῳ καὶ δυνάμει, ὃς διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τοὺς καταδυναστευομένους ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ θεὸς ἦν μετ’ αὐτοῦ·
καὶ ἡμεῖς μάρτυρες πάντων ὧν ἐποίησεν ἔν τε τῇ χώρᾳ τῶν Ἰουδαίων καὶ Ἰερουσαλήμ· ὃν καὶ ἀνεῖλαν κρεμάσαντες ἐπὶ ξύλου.
τοῦτον ὁ θεὸς ἤγειρεν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καὶ ἔδωκεν αὐτὸν ἐμφανῆ γενέσθαι,
οὐ παντὶ τῷ λαῷ ἀλλὰ μάρτυσι τοῖς προκεχειροτονημένοις ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἡμῖν, οἵτινες συνεφάγομεν καὶ συνεπίομεν αὐτῷ μετὰ τὸ ἀναστῆναι αὐτὸν ἐκ νεκρῶν·
καὶ παρήγγειλεν ἡμῖν κηρύξαι τῷ λαῷ καὶ διαμαρτύρασθαι ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπὸ τοῦ θεοῦ κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν.
τούτῳ πάντες οἱ προφῆται μαρτυροῦσιν, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν λαβεῖν διὰ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ πάντα τὸν πιστεύοντα εἰς αὐτόν.» (Πράξ. 10:34-43 [SBLGNT])
Με τη σειρά του και ο απόστολος Παύλος όταν βρέθηκε στην Αθήνα κήρυξε ότι ο άνδρας που είχε οριστεί από τον Θεό να είναι το Φως για να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Μάλιστα έδωσε ο Θεός ένα πολύ μεγάλο και δυνατό σημείο, ανασταίνοντας Τον από τους νεκρούς, ώστε να τον ακολουθήσει με πίστη ο λαός της Ιουδαίας μέσα στον οποίο γεννήθηκε καθώς και όλος ο οίκος Ισραήλ. Ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός απορρίφθηκε από την γενιά Του υποφέροντας θάνατο σταυρού, τάφηκε και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα.
«τοὺς μὲν οὖν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδὼν ὁ θεὸς τὰ νῦν παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πάντας πανταχοῦ μετανοεῖν, καθότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισεν, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.» (Πράξ. 17:30-31 [SBLGNT])
Ο απόστολος Παύλος μιλώντας μπροστά σε φιλοσοφούντες Αθηναίους στον Άρειο Πάγο επικαλέστηκε την φράση «Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν», θέλοντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους και να ελκύσει την προσοχή τους στα λεγόμενα του. Αυτή η φράση αποδίδεται κατ’ άλλους στον Άρατο τον Σολέα από τους Σολούς της Κιλικίας και κατ’ άλλους την πατρότητα των λεγομένων του Άρατου στον προφήτη Επιμενίδη τον Κρητικό, που έζησε στα αρχαϊκά χρόνια.
«ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ’ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασιν· Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.
γένος οὖν ὑπάρχοντες τοῦ θεοῦ οὐκ ὀφείλομεν νομίζειν χρυσῷ ἢ ἀργύρῳ ἢ λίθῳ, χαράγματι τέχνης καὶ ἐνθυμήσεως ἀνθρώπου, τὸ θεῖον εἶναι ὅμοιον.» (Πράξ. 17:28-29 [SBLGNT])
http://odysseospaide.blogspot.com/2018/08/314.html
Η φράση αυτή είναι διατυπωμένη στο έργο του Άρατου «Φαινόμενα και Διοσημεία» και ο θεός για τον οποίο μιλάει ο Άρατος δεν είναι άλλος από τον Δία. Αποκλείεται ο Παύλος να ήθελε να παρουσιάσει και να ταυτίσει τον Δία με τον Ένα και Μόνο αληθινό Θεό του Ουρανού και της Γης. Ο Δίας απεικονίζονταν από τους αρχαίους Έλληνες με χρυσά ή ασημένια ή λίθινα αγάλματα και ειδώλια, όπως ο εκάστοτε γλύπτης τα απέδιδε. Παράλληλα γνωρίζουμε ότι ο Δίας αποκτούσε παιδιά συχνά από τις σχέσεις με θεές αλλά και με θνητές γυναίκες. Τα παιδιά αυτά ήταν οι γνωστοί ημίθεοι.
Ο απόστολος Παύλος όμως σύντομα δεν μένει στην φράση που αποτελούσε κοινό τόπο για συζήτηση αλλά προχώρησε στην κατάρριψη της λανθασμένης ειδωλολατρικής και φιλοσοφικής άποψης περί Θεού και του γένους Του. Αποδίδει μάλιστα αυτή την γήινη και ανθρώπινη άποψη περί Θεού και του γένους Του στην άγνοια τους.
Ο Θεός του Ισραήλ με ένα θαυμαστό τρόπο οδήγησε στην Έξοδο του λαού Του από την Αίγυπτο, θέτοντας επικεφαλής τον Μωυσή, για να τους οδηγήσει στην γη της Επαγγελίας.
Με παρόμοιο τρόπο όταν οι βασιλείς και μαζί και ο λαός Ισραήλ είχαν απομακρυνθεί από την λατρεία του Μόνου Αληθινού Θεού και είχαν εγκλωβιστεί στην ειδωλολατρεία, ο Κύριος σήκωσε τους προφήτες να ελέγξουν και να διορθώσουν τους άσχημους δρόμους και τις επιλογές που είχε πάρει ο λαός. Στην πιο κρίσιμη και καίρια χρονική περίοδο στάθηκε ο προφήτης Ηλίας για να αποτρέψει το λαό από την διγνωμία και την αποστασία στάθηκε και βροντοφώναξε : « ….. Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Κύριος είναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ' εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον. Και ο λαός δεν απεκρίθη προς αυτόν λόγον.» (1Βασ. 18:21 [Βάμβας])
Ο Κύριος με θαυμαστό σημείο καταντρόπιασε τους προφήτες του Βάαλ και ο λαός μετανιωμένος επέστρεψε στον Θεό του.
Τα πρόσωπα του Μωυσή και του Ηλία αντικατόπτριζαν το Νόμο και τους Προφήτες αντίστοιχα. Παρ’ όλο που και οι δύο άνδρες ήταν δύο πολύ μεγάλες βιβλικές μορφές δεν μπόρεσαν να απαλλάξουν τους συμπατριώτες από το φόβο του θανάτου και να τους αποκαταστήσουν αιώνια μπροστά στο πρόσωπο του Θεού. Ακόμη και αυτοί οι ίδιοι μετά και από τη σπουδαία διακονία τους κατέληξαν στο βασίλειο του σκότους, της λήθης και της σιωπής που λέγεται Άδης.
Στην ίδια κατάσταση περιήλθε ακόμη και «ο αγαπητός κατά την καρδία» προφητάνακτας Δαβίδ. Γι’ αυτό έκραζε μέσα από τα βάθη του είναι του προς τον Θεό να τον θυμηθεί και να μην τον εγκαταλείψει σ’ αυτό το βασίλειο του σκότους, της λήθης και της σιωπής που λέγεται Άδης, αλλά να τον ελευθερώσει από εκεί μέσα.
«Ας έλθη ενώπιόν σου η προσευχή μου· κλίνον το ωτίον σου εις την κραυγήν μου·
Διότι ενεπλήσθη κακών η ψυχή μου, και η ζωή μου πλησιάζει εις τον άδην.
Συγκατηριθμήθην μετά των καταβαινόντων εις τον λάκκον· έγεινα ως άνθρωπος μη έχων δύναμιν·
εγκαταλελειμμένος μεταξύ των νεκρών, ως οι πεφονευμένοι, κοιτώμενοι εν τω τάφω, τους οποίους δεν ενθυμείσαι πλέον, και οίτινες απεκόπησαν από της χειρός σου.
Μ' έβαλες εις τον κατώτατον λάκκον, εις το σκότος, εις τα βάθη.
Επ' εμέ επεστηρίχθη ο θυμός σου, και πάντα τα κύματά σου επέφερες επ' εμέ. Διάψαλμα.
Εμάκρυνας τους γνωστούς μου απ' εμού· με έκαμες βδέλυγμα προς αυτούς· απεκλείσθην και δεν δύναμαι να εξέλθω.
Ο οφθαλμός μου ητόνησεν από της θλίψεως· σε επεκαλέσθην, Κύριε, όλην την ημέραν· ήπλωσα προς σε τας χείρας μου.
Μήπως εις τους νεκρούς θέλεις κάμει θαυμάσια; ή οι τεθνεώτες θέλουσι σηκωθή και θέλουσι σε αινέσει; Διάψαλμα.
Μήπως εν τω τάφω θέλουσι διηγείσθαι το έλεός σου ή την αλήθειάν σου εν τη φθορά;
Μήπως θέλουσι γνωρισθή εν τω σκότει τα θαυμάσιά σου και η δικαιοσύνη σου εν τω τόπω της λήθης.
Αλλ' εγώ προς σε, Κύριε, έκραξα· και το πρωΐ η προσευχή μου θέλει σε προφθάσει.
Διά τι, Κύριε, απορρίπτεις την ψυχήν μου, αποκρύπτεις το πρόσωπόν σου απ' εμού;
Είμαι τεθλιμμένος και ψυχομαχών εκ νεότητος· δοκιμάζω τους φόβους σου και ευρίσκομαι εν αμηχανία.
Επ' εμέ διήλθον αι οργαί σου· οι τρόμοι σου με εφάνισαν.» (Ψαλ. 88:2-16 [Βάμβας])
Έτσι στην αρχή της διακονίας του Ιησού ο Θεός έδωσε ένα ανώτερο σημάδι στους μαθητές Του για να καταλάβουν την υπεροχή του σκοπού της διακονίας Του, που ήταν ανώτερη από εκείνη του Μωυσή και του Ηλία. Μάλιστα άκουσαν την φωνή του Θεού να υψώνει τον Ιησού λέγοντας : «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.»
«Και ιδού, εφάνησαν εις αυτούς Μωϋσής και Ηλίας συλλαλούντες μετ' αυτού.
Αποκριθείς δε ο Πέτρος είπε προς τον Ιησούν· Κύριε, καλόν είναι να ήμεθα εδώ· εάν θέλης, ας κάμωμεν εδώ τρεις σκηνάς, διά σε μίαν και διά τον Μωϋσήν μίαν και μίαν διά τον Ηλίαν.
Ενώ αυτός ελάλει έτι, ιδού, νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού, φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.» (Ματθ. 17:3-5 [Βάμβας])
Ο Θεός θέλοντας να δείξει την μεγάλη διαφορά που θα είχε η διακονία του Ιησού από εκείνη του Μωυσή και του Ηλία έδειξε μια θαυμάσια όραση σε μια μικρή ομάδα μαθητών Του.
«καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο συνελάλουν αὐτῷ, οἵτινες ἦσαν Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας,
οἳ ὀφθέντες ἐν δόξῃ ἔλεγον τὴν ἔξοδον αὐτοῦ ἣν ἤμελλεν πληροῦν ἐν Ἰερουσαλήμ.» (Λουκ. 9:30-31 [SBLGNT])
Η όραση φανέρωνε ότι η δόξα του Ιησού ήταν ασύγκριτη με εκείνη του Μωυσή και του Ηλία. Μάλιστα η φωνή του Θεού μέσα από την όραση έδωσε εντολή στους μαθητές του Ιησού.
«ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· ἀκούετε αὐτοῦ. Καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσαν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα.» (Ματθ. 17:5-6 [SBLGNT])
Στο όραμα που είδαν οι μαθητές στο όρος της Μεταμόρφωσης άκουσαν τον Μωυσή και τον Ηλία να μιλούν για την μεγαλειώδη έξοδο που θα ακολουθούσε την Σταυρική θυσία του Ιησού και την ταφή Του. Η ένδοξη Ανάσταση Του απέδειξε ότι ήταν «ο πρωτότοκος από τους νεκρούς» που θα οδηγούσε τα τέκνα του Θεού μακριά από τα δεσμά της διακονίας του γράμματος και του θανάτου και ότι θα ήταν η απαρχή μιας Νέας Κτίσης που δεν θα είχε την ανάγκη «φωτὸς λύχνου καὶ φῶς ἡλίου» γιατί το πρόσωπο του Θεού που είναι Αιώνια Ζωή θα φωτίζει τους πολίτες αυτής της κτίσης.
«καὶ νὺξ οὐκ ἔσται ἔτι, καὶ οὐκ ἔχουσιν χρείαν, ὅτι κύριος ὁ θεὸς φωτίσει ἐπ’ αὐτούς, καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» (Αποκ. 22:5 [SBLGNT])
«Αξιωθείς όμως της βοηθείας της παρά του Θεού, ίσταμαι έως της ημέρας ταύτης μαρτυρών προς μικρόν τε και μεγάλον, μη λέγων μηδέν εκτός των όσα ελάλησαν οι προφήται και ο Μωϋσής ότι έμελλον να γείνωσιν,
ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη, ότι πρώτος αναστάς εκ νεκρών μέλλει να κηρύξη φως εις τον λαόν και εις τα έθνη.» (Πράξ. 26:22-23 [Βάμβας])
«όστις έσωσεν ημάς και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν και χάριν, την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων,
φανερωθείσαν δε τώρα διά της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου,» (2Τιμ. 1:9-10 [Βάμβας])
«ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.
θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· μονογενὴς θεὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο.» (Ιωάν. 1:17-18 [SBLGNT])
Κανείς μα κανείς άνθρωπος δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον Άδη και τον Θάνατο ώστε να πάει στον ουρανό πριν τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτό σημαίνει πως κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να δει το πρόσωπο του Θεού μετά τον θάνατο του στην διάρκεια των χρόνων της Παλαιάς Διαθήκης , έτσι ώστε να έχει αιώνια ζωή. Ακόμη και ο Ενώχ, ο Μωυσής και ο Ηλίας δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα δεσμά του Θανάτου και του Άδη ώστε να δουν το πρόσωπο του Θεού μετά το θάνατό τους. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την κατάσταση στην οποία περιήλθαν οι τρεις αυτοί σπουδαίοι άντρες του Θεού ανατρέξτε στον σύνδεσμο : Ηλίας, Ενώχ και Μωϋσής
Καθένας που θα μπορούσε να δει το πρόσωπο του Θεού αυτόματα θα σήμαινε ότι θα μεταπηδούσε από το θάνατο στη ζωή. Ο πρώτος που μεταπήδησε από το θάνατο στη ζωή και εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Θεού στον ουρανό ήταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Ο ίδιος ο Ιησούς είπε :
«καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.» (Ιωάν. 3:13 [SBLGNT])
Οι δε μαθητές Του και απόστολοι είπαν:
«καὶ ἡμεῖς ὑμᾶς εὐαγγελιζόμεθα τὴν πρὸς τοὺς πατέρας ἐπαγγελίαν γενομένην
ὅτι ταύτην ὁ θεὸς ἐκπεπλήρωκεν τοῖς τέκνοις ἡμῶν ἀναστήσας Ἰησοῦν, ὡς καὶ ἐν τῷ ψαλμῷ γέγραπται τῷ δευτέρῳ· Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε.
ὅτι δὲ ἀνέστησεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν μηκέτι μέλλοντα ὑποστρέφειν εἰς διαφθοράν, οὕτως εἴρηκεν ὅτι Δώσω ὑμῖν τὰ ὅσια Δαυὶδ τὰ πιστά.
διότι καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· Οὐ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν·
Δαυὶδ μὲν γὰρ ἰδίᾳ γενεᾷ ὑπηρετήσας τῇ τοῦ θεοῦ βουλῇ ἐκοιμήθη καὶ προσετέθη πρὸς τοὺς πατέρας αὐτοῦ καὶ εἶδεν διαφθοράν,
ὃν δὲ ὁ θεὸς ἤγειρεν οὐκ εἶδεν διαφθοράν.
γνωστὸν οὖν ἔστω ὑμῖν, ἄνδρες ἀδελφοί, ὅτι διὰ τούτου ὑμῖν ἄφεσις ἁμαρτιῶν καταγγέλλεται, καὶ ἀπὸ πάντων ὧν οὐκ ἠδυνήθητε ἐν νόμῳ Μωϋσέως δικαιωθῆναι ἐν τούτῳ πᾶς ὁ πιστεύων δικαιοῦται.» (Πράξ. 13:32-39 [SBLGNT])
«ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως,» (Κολ. 1:15 [SBLGNT])
«καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας· ὅς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων,» (Κολ. 1:18 [SBLGNT])
«οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα εἰσῆλθεν ἅγια Χριστός, ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλ’ εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ θεοῦ ὑπὲρ ἡμῶν·»(Εβρ. 9:24 [SBLGNT])
Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο άνθρωπος που ήρθε εξ ουρανού, γεννημένος εκ Πνεύματος Αγίου και ήρθε στον κόσμο με μόνο σκοπό να κάνει το θέλημα του Θεού. Ο Ιησούς όμως απορρίφθηκε και σταυρώθηκε από τους συμπολίτες Του Ιουδαίους γι’ αυτό και σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα και τον σαρκικό νου που σκέφτεται κατά το γράμμα και όχι κατά το Πνεύμα δεν απέκτησε βιολογικά παιδιά όπως οι άλλοι χοϊκοί άνθρωποι, γιατί ήταν ο Μόνος άνθρωπος, που είχε γεννηθεί από τον Θεό. Έτσι δεν θα υπήρχαν βιολογικοί απόγονοι του Ιησού που θα διηγούνταν τα θαυμάσια που έκανε στη γενεά Του. Γι’ αυτό ο Ησαΐας προφητεύει και διερωτάται : «τὴν γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ;»
«ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη τὴν γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον» (Ησ. 53:8 [LXXA])
«ἡ δὲ περιοχὴ τῆς γραφῆς ἣν ἀνεγίνωσκεν ἦν αὕτη· Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη, καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείραντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ.
ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ.» (Πράξ. 8:32-33 [SBLGNT])
Άραγε ποιο θα ήταν αυτό το γένος και ποιοι θα ήταν αυτοί οι άνθρωπο που θα μπορούσαν να διηγηθούν τα θαυμάσια, τα τέρατα και τα σημεία που έκανε ο Ιησούς ώστε η μνήμη Του και η φήμη Του να είναι αιώνια; Ποια θα ήταν τα τέκνα του Ιησού;
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται από τον ευαγγελιστή Ματθαίο στους καταλόγους με τις γενεαλογίες όπου ο Ιησούς παρουσιάζεται ως υιός του Δαβίδ και υιός του Αβραάμ.
«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ χριστοῦ υἱοῦ Δαυὶδ υἱοῦ Ἀβραάμ.» (Ματθ. 1:1 [SBLGNT])
Ο πρώτος κατάλογος ξεκινά από τον Αβραάμ και φθάνει μέχρι τον Δαβίδ τον γιο του Ιεσσαί αποτελείται από 14 γενιές.
«Ἀβραὰμ ἐγέννησεν τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ,
Ἰούδας δὲ ἐγέννησεν τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζάρα ἐκ τῆς Θαμάρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑσρώμ, Ἑσρὼμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀράμ,
Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαλμών,
Σαλμὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Βόες ἐκ τῆς Ῥαχάβ, Βόες δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωβὴδ ἐκ τῆς Ῥούθ, Ἰωβὴδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰεσσαί,
Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησεν τὸν Δαυὶδ τὸν βασιλέα.» (Ματθ. 1:2-6 [SBLGNT])
Ο δεύτερος κατάλογος ξεκινά από τον Δαβίδ χωρίς να υπολογίζεται ξανά ο Δαβίδ και φθάνει μέχρι τον Ιεχονία τον γιο του Ιωσία αποτελείται και αυτός από 14 γενιές.
«Δαυὶδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σολομῶνα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου,
Σολομὼν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ῥοβοάμ, Ῥοβοὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀσάφ,
Ἀσὰφ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ὀζίαν,
Ὀζίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωαθάμ, Ἰωαθὰμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀχάζ, Ἀχὰζ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑζεκίαν,
Ἑζεκίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀμώς, Ἀμὼς δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσίαν,
Ἰωσίας δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος.» (Ματθ. 1:6-11 [SBLGNT])
«Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησεν τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ζοροβαβέλ,
Ζοροβαβὲλ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιακίμ, Ἐλιακὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀζώρ,
Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀχίμ, Ἀχὶμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλιούδ,
Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ,
Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός.» (Ματθ. 1:12-16 [SBLGNT])
Μετρώντας τον τρίτο κατάλογο που ξεκινά από τον Ιεχονία χωρίς να υπολογίζεται ξανά ο Ιεχονίας και φθάνει μέχρι τον Ιησού Χριστό τον γιο του Ιωσήφ (όπως ενομίζετο) τον άνδρα της Μαρίας, παρατηρούμε ότι αποτελείται από 13 γενιές.
Ο Ματθαίος βλέπουμε όμως να υπολογίζει και με ένα διαφορετικό τρόπο και να διατυπώνει ότι:
«Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυὶδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυὶδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.» (Ματθ. 1:17 [SBLGNT])
Για πρώτη φορά βλέπουμε ότι μετά από τον Ιησού υπάρχει και δέκατη τέταρτη γενιά η οποία δεν ονομάζεται. Άρα ο Ιησούς είναι ο Πατέρας ενός νέου γένους, που δεν έχει τέλος η αύξηση του, όπου εκεί παύει να έχει αξία η τήρηση των γενεαλογιών που τηρούνταν στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Αφού ήρθε ο Ιησούς Χριστός η φανέρωση με σάρκα του Ενός και Μόνου Αληθινού Θεού έπαψε να έχει αξία η τήρηση οποιασδήποτε γενεαλογίας. Κανένας λαός και κανένα έθνος δεν θα μπορούσε να καυχηθεί για την αξία της καταγωγής των πολιτών του από σάρκα και αίμα.
Οι απόγονοι του Ιησού που θα ήταν οι πολίτες της Νέας Βασιλείας του Θεού θα ήταν το νέο γένος (Η Νέα κτίση) όπου δεν θα ερχόταν πάλι στη ζωή (Παλιγγενεσία) με βιολογικούς κανόνες αλλά με βάση τον παρακάτω θείο Κανόνα.
«επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.
Διότι Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν.
Ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς.» (1Πέτ. 1:23-25 [Βάμβας])
Πράγματι ο Ιησούς Χριστός ήταν «το φως το ερχόμενο» που θα φώτιζε κάθε ειλικρινή Ισραηλίτη και Ιουδαίο. Όσοι δέχτηκαν μέσα τους τον Ιησού Χριστό και πίστεψαν στο όνομά Του, δόθηκε σε αυτούς εξουσία να γίνουν τέκνα του Θεού.
«ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ,
οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς ἀλλ’ ἐκ θεοῦ ἐγεννήθησαν.» (Ιωάν. 1:12-13 [SBLGNT])
Είναι αυτό το γένος των απλών και ταπεινών ανθρώπων που διάλεξε ο Θεός, γιατί η καύχησή τους ήταν μόνο στον Κύριο. Σ’ αυτό το γένος των ανθρώπων ο Θεός θα έδινε ευθύνη και την διακονία για να εξαγγείλουν τις αρετές Του.
«Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά,
και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.
Αλλά σεις είσθε εξ αυτού εν Χριστώ Ιησού, όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις·
ώστε, καθώς είναι γεγραμμένον, Ο καυχώμενος εν Κυρίω ας καυχάται.» (1Κορ. 1:27-31 [Βάμβας])
Είναι αυτοί οι άνθρωποι από το Ισραήλ που με ταπείνωση και αγάπη δέχτηκαν να απορρίψουν κάθε κακία, δόλο, υποκρισία, φθόνο, καταλαλιά που τους είχε οδηγήσει στην διαίρεση και διχόνοια που έτρεφαν αναμεταξύ τους οι δέκα φυλές του Βόρειου Ισραήλ για τις φυλές του Ιούδα και του Βενιαμίν που αποτελούσαν το Νότιο Ισραήλ και το αντίστροφο. Εξαιτίας αυτού του φθόνου και του μίσους που έτρεφαν το ένα έθνος για το άλλο έθνος απομακρύνθηκαν από τις εντολές του Θεού και βυθίστηκαν στην ασέβεια και την ειδωλολατρεία. Τα έθνη στα οποία είχαν διασκορπιστεί τους έβλεπαν σαν δύο έθνη που μάχονταν το ένα το άλλο εξαιτίας έλλειψης ενότητας και αγάπης. Αυτή η κατάσταση έγινε αιτία βλασφημίας του ονόματος του Θεού τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με κίνδυνο της ζωής τους από τους συμπατριώτες τους και συμπολίτες τους Ιουδαίους καυχιόντουσαν για την χάρη και την αλήθεια που φανερώθηκε ανάμεσα τους από τον Κύριο Ιησού Χριστό.
«Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι' αυτού,
επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος» (1Πέτ. 2:1-3 [Βάμβας])
Ο Θεός μέσω του προφήτη δίνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την δεύτερη μεγάλη Έξοδο των διεσπαρμένων δώδεκα φυλών του Ισραήλ μέσα από τα έθνη όπου ήταν σκορπισμένοι. Για να μπορέσουν όμως οι διασκορπισμένοι Ισραηλίτες να συμμετάσχουν σε αυτή την Έξοδο από τον θάνατο της ειδωλολατρίας και αμαρτίας (Σόδομα) και της δουλείας του γράμματος του Νόμου(Αίγυπτος) έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν η ζήλεια και ο φθόνος ανάμεσα στους διεσπαρμένους των δέκα φυλών του Βόρειου Ισραήλ και στους διεσπαρμένους Ιουδαίους.
«καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἡ ῥίζα τοῦ ιεσσαι καὶ ὁ ἀνιστάμενος ἄρχειν ἐθνῶν ἐπ' αὐτῷ ἔθνη ἐλπιοῦσιν καὶ ἔσται ἡ ἀνάπαυσις αὐτοῦ τιμή
καὶ ἔσται τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ προσθήσει κύριος τοῦ δεῖξαι τὴν χεῖρα αὐτοῦ τοῦ ζηλῶσαι τὸ καταλειφθὲν ὑπόλοιπον τοῦ λαοῦ ὃ ἂν καταλειφθῇ ἀπὸ τῶν ἀσσυρίων καὶ ἀπὸ αἰγύπτου καὶ βαβυλωνίας καὶ αἰθιοπίας καὶ ἀπὸ αιλαμιτῶν καὶ ἀπὸ ἡλίου ἀνατολῶν καὶ ἐξ ἀραβίας
καὶ ἀρεῖ σημεῖον εἰς τὰ ἔθνη καὶ συνάξει τοὺς ἀπολομένους ισραηλ καὶ τοὺς διεσπαρμένους τοῦ ιουδα συνάξει ἐκ τῶν τεσσάρων πτερύγων τῆς γῆς
καὶ ἀφαιρεθήσεται ὁ ζῆλος εφραιμ καὶ οἱ ἐχθροὶ ιουδα ἀπολοῦνται εφραιμ οὐ ζηλώσει ιουδαν καὶ ιουδας οὐ θλίψει εφραιμ
καὶ πετασθήσονται ἐν πλοίοις ἀλλοφύλων θάλασσαν ἅμα προνομεύσουσιν καὶ τοὺς ἀφ' ἡλίου ἀνατολῶν καὶ ιδουμαίαν καὶ ἐπὶ μωαβ πρῶτον τὰς χεῖρας ἐπιβαλοῦσιν οἱ δὲ υἱοὶ αμμων πρῶτοι ὑπακούσονται
καὶ ἐρημώσει κύριος τὴν θάλασσαν αἰγύπτου καὶ ἐπιβαλεῖ τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τὸν ποταμὸν πνεύματι βιαίῳ καὶ πατάξει ἑπτὰ φάραγγας ὥστε διαπορεύεσθαι αὐτὸν ἐν ὑποδήμασιν
καὶ ἔσται δίοδος τῷ καταλειφθέντι μου λαῷ ἐν αἰγύπτῳ καὶ ἔσται τῷ ισραηλ ὡς ἡ ἡμέρα ὅτε ἐξῆλθεν ἐκ γῆς αἰγύπτου»(Ησ. 11:10-16 [LXXA])
Είναι αυτοί οι διεσπαρμένοι Ισραηλίτες και Ιουδαίοι που ο Θεός τους δείχνει στον Ιεζεκιήλ σαν ξερά κόκκαλα.
«καὶ ἐλάλησεν κύριος πρός με λέγων υἱὲ ἀνθρώπου τὰ ὀστᾶ ταῦτα πᾶς οἶκος ισραηλ ἐστίν καὶ αὐτοὶ λέγουσιν ξηρὰ γέγονεν τὰ ὀστᾶ ἡμῶν ἀπόλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν διαπεφωνήκαμεν
διὰ τοῦτο προφήτευσον καὶ εἰπόν τάδε λέγει κύριος ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω ὑμῶν τὰ μνήματα καὶ ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τοῦ ισραηλ
καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι κύριος ἐν τῷ ἀνοῖξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν τοῦ ἀναγαγεῖν με ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου
καὶ δώσω τὸ πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς καὶ ζήσεσθε καὶ θήσομαι ὑμᾶς ἐπὶ τὴν γῆν ὑμῶν καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ κύριος λελάληκα καὶ ποιήσω λέγει κύριος» (Ιεζ. 37:11-14 [LXXA])
«καὶ ἔσται ὅταν λέγωσιν πρὸς σὲ οἱ υἱοὶ τοῦ λαοῦ σου οὐκ ἀναγγελεῖς ἡμῖν τί ἐστιν ταῦτά σοι
καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς τάδε λέγει κύριος ἰδοὺ ἐγὼ λήμψομαι τὴν φυλὴν ιωσηφ τὴν διὰ χειρὸς εφραιμ καὶ τὰς φυλὰς ισραηλ τὰς προσκειμένας πρὸς αὐτὸν καὶ δώσω αὐτοὺς ἐπὶ τὴν φυλὴν ιουδα καὶ ἔσονται εἰς ῥάβδον μίαν ἐν τῇ χειρὶ ιουδα
καὶ ἔσονται αἱ ῥάβδοι ἐφ' αἷς σὺ ἔγραψας ἐπ' αὐταῖς ἐν τῇ χειρί σου ἐνώπιον αὐτῶν
καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς τάδε λέγει κύριος κύριος ἰδοὺ ἐγὼ λαμβάνω πάντα οἶκον ισραηλ ἐκ μέσου τῶν ἐθνῶν οὗ εἰσήλθοσαν ἐκεῖ καὶ συνάξω αὐτοὺς ἀπὸ πάντων τῶν περικύκλῳ αὐτῶν καὶ εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν τοῦ ισραηλ
καὶ δώσω αὐτοὺς εἰς ἔθνος ἓν ἐν τῇ γῇ μου καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν ισραηλ καὶ ἄρχων εἷς ἔσται αὐτῶν καὶ οὐκ ἔσονται ἔτι εἰς δύο ἔθνη οὐδὲ μὴ διαιρεθῶσιν οὐκέτι εἰς δύο βασιλείας
ἵνα μὴ μιαίνωνται ἔτι ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν καὶ ῥύσομαι αὐτοὺς ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν ὧν ἡμάρτοσαν ἐν αὐταῖς καὶ καθαριῶ αὐτούς καὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν καὶ ἐγὼ κύριος ἔσομαι αὐτοῖς εἰς θεόν
καὶ ὁ δοῦλός μου δαυιδ ἄρχων ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ ποιμὴν εἷς ἔσται πάντων ὅτι ἐν τοῖς προστάγμασίν μου πορεύσονται καὶ τὰ κρίματά μου φυλάξονται καὶ ποιήσουσιν αὐτά
καὶ κατοικήσουσιν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῶν ἣν ἐγὼ δέδωκα τῷ δούλῳ μου ιακωβ οὗ κατῴκησαν ἐκεῖ οἱ πατέρες αὐτῶν καὶ κατοικήσουσιν ἐπ' αὐτῆς αὐτοί καὶ δαυιδ ὁ δοῦλός μου ἄρχων αὐτῶν ἔσται εἰς τὸν αἰῶνα
καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς διαθήκην εἰρήνης διαθήκη αἰωνία ἔσται μετ' αὐτῶν καὶ θήσω τὰ ἅγιά μου ἐν μέσῳ αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα
καὶ ἔσται ἡ κατασκήνωσίς μου ἐν αὐτοῖς καὶ ἔσομαι αὐτοῖς θεός καὶ αὐτοί μου ἔσονται λαός
καὶ γνώσονται τὰ ἔθνη ὅτι ἐγώ εἰμι κύριος ὁ ἁγιάζων αὐτοὺς ἐν τῷ εἶναι τὰ ἅγιά μου ἐν μέσῳ αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα» (Ιεζ. 37:18 -28[LXXA])
Αφού ο Κύριος θα αγίαζε δια του Πνεύματος του Αγίου τις καρδιές των πιστών από τους Ιουδαίους και τους Ισραηλίτες του Εφραϊμ, αυτές θα γινόταν ο Νέος Ναός του Θεού, όπου ο Θεός θα κατοικούσε και θα περιπατούσε ανάμεσά τους δηλαδή ο Παράδεισος του Θεού, όπου στη Νέα βασιλεία του Ιησού Χριστού θα εισέρχονταν από τη Νέα Θύρα όσοι από τα έθνη θα σώζονταν.
«ὡς καλοί σου οἱ οἶκοι ιακωβ αἱ σκηναί σου ισραηλ
ὡσεὶ νάπαι σκιάζουσαι καὶ ὡσεὶ παράδεισοι ἐπὶ ποταμῶν καὶ ὡσεὶ σκηναί ἃς ἔπηξεν κύριος ὡσεὶ κέδροι παρ' ὕδατα
ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτοῦ καὶ κυριεύσει ἐθνῶν πολλῶν καὶ ὑψωθήσεται ἢ γωγ βασιλεία αὐτοῦ καὶ αὐξηθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ» (Αρ. 24:5-7 [LXXA])
«ἀκούσατέ μου οἱ διώκοντες τὸ δίκαιον καὶ ζητοῦντες τὸν κύριον ἐμβλέψατε εἰς τὴν στερεὰν πέτραν ἣν ἐλατομήσατε καὶ εἰς τὸν βόθυνον τοῦ λάκκου ὃν ὠρύξατε
ἐμβλέψατε εἰς αβρααμ τὸν πατέρα ὑμῶν καὶ εἰς σαρραν τὴν ὠδίνουσαν ὑμᾶς ὅτι εἷς ἦν καὶ ἐκάλεσα αὐτὸν καὶ εὐλόγησα αὐτὸν καὶ ἠγάπησα αὐτὸν καὶ ἐπλήθυνα αὐτόν
καὶ σὲ νῦν παρακαλέσω σιων καὶ παρεκάλεσα πάντα τὰ ἔρημα αὐτῆς καὶ θήσω τὰ ἔρημα αὐτῆς ὡς παράδεισον κυρίου εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ ἐξομολόγησιν καὶ φωνὴν αἰνέσεως» (Ησ. 51:1-3 [LXXA])
«καλέσαι ἐνιαυτὸν κυρίου δεκτὸν καὶ ἡμέραν ἀνταποδόσεως παρακαλέσαι πάντας τοὺς πενθοῦντας
δοθῆναι τοῖς πενθοῦσιν σιων δόξαν ἀντὶ σποδοῦ ἄλειμμα εὐφροσύνης τοῖς πενθοῦσιν καταστολὴν δόξης ἀντὶ πνεύματος ἀκηδίας καὶ κληθήσονται γενεαὶ δικαιοσύνης φύτευμα κυρίου εἰς δόξαν» (Ησ. 61:2-3 [LXXA])
«Καὶ ναὸν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ, ὁ γὰρ κύριος, ὁ θεός, ὁ παντοκράτωρ, ναὸς αὐτῆς ἐστιν, καὶ τὸ ἀρνίον.
καὶ ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης, ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ, ἡ γὰρ δόξα τοῦ θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ ἀρνίον.
καὶ περιπατήσουσιν τὰ ἔθνη διὰ τοῦ φωτὸς αὐτῆς· καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς φέρουσιν τὴν δόξαν αὐτῶν εἰς αὐτήν·
καὶ οἱ πυλῶνες αὐτῆς οὐ μὴ κλεισθῶσιν ἡμέρας, νὺξ γὰρ οὐκ ἔσται ἐκεῖ,
καὶ οἴσουσιν τὴν δόξαν καὶ τὴν τιμὴν τῶν ἐθνῶν εἰς αὐτήν.
καὶ οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτὴν πᾶν κοινὸν καὶ ποιῶν βδέλυγμα καὶ ψεῦδος, εἰ μὴ οἱ γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου.» (Αποκ. 21:22-27 [SBLGNT])
«Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, ἢ τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;
τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;
τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ἡμεῖς γὰρ ναὸς θεοῦ ἐσμεν ζῶντος· καθὼς εἶπεν ὁ θεὸς ὅτι Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μου λαός.
διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε· κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς·
καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει κύριος παντοκράτωρ.» (2Κορ. 6:14-18 [SBLGNT])
Μάλιστα φαίνεται πολύ καθαρά από τις άγιες γραφές ότι ο Κύριος προόριζε τους αναγεννημένους από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ να αποτελούν το ένα και μόνο έθνος του Ισραήλ και ότι θα τους έδινε την διακονία της πνευματικής ιερατείας στο Ναό του Θεού στη Νέα βασιλεία του Ιησού Χριστού. Ήταν αυτό το γένος και το έθνος που έγινε η Νύμφη του Ιησού Χριστού που ξεχώρισε ανάμεσα στα έθνη αλλά όχι μόνο αυτή αλλά και το σπέρμα της και τα έκγονα της θα έλαμπαν σαν την Ανατολή του ήλιου και θα ήταν δικαιοσύνη και αγαλλίαμα μπροστά σε όλα τα έθνη. Θα ήταν αυτή η γενιά και το έθνος που «ἐκ δευτέρας κληρονομήσουσιν τὴν γῆν» και όχι όπως γράφουν οι άλλες μετέπειτα μεταφράσεις που βασίζονται στο μαζοριτικό κείμενο.
Η πρώτη φορά που κληρονόμησε τη ο λαός του Θεού, ήταν όταν το Ισραήλ βγήκε από την Αίγυπτο, ενώ για δεύτερη φορά ο λαός του Θεού θα έβγαινε από τα δεσμά του Νόμου της πόλης που πνευματικά καλούνταν Σόδομα και Αίγυπτος και όπου και Κύριος μας Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε δηλαδή της γήινης Ιερουσαλήμ. Ήταν αυτό το εκλεκτό σώμα του υπολοίπου του Ισραήλ που θα γινόταν το Βασίλειο Ιεράτευμα που θα ιερουργούσε το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, ώστε να γίνει δεκτή η προσφορά των εθνών στον Κύριου αγιασμένη από την αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.
«καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἡ ῥίζα τοῦ ιεσσαι καὶ ὁ ἀνιστάμενος ἄρχειν ἐθνῶν ἐπ' αὐτῷ ἔθνη ἐλπιοῦσιν καὶ ἔσται ἡ ἀνάπαυσις αὐτοῦ τιμή
καὶ ἔσται τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ προσθήσει κύριος τοῦ δεῖξαι τὴν χεῖρα αὐτοῦ τοῦ ζηλῶσαι τὸ καταλειφθὲν ὑπόλοιπον τοῦ λαοῦ ὃ ἂν καταλειφθῇ ἀπὸ τῶν ἀσσυρίων καὶ ἀπὸ αἰγύπτου καὶ βαβυλωνίας καὶ αἰθιοπίας καὶ ἀπὸ αιλαμιτῶν καὶ ἀπὸ ἡλίου ἀνατολῶν καὶ ἐξ ἀραβίας
καὶ ἀρεῖ σημεῖον εἰς τὰ ἔθνη καὶ συνάξει τοὺς ἀπολομένους ισραηλ καὶ τοὺς διεσπαρμένους τοῦ ιουδα συνάξει ἐκ τῶν τεσσάρων πτερύγων τῆς γῆς
καὶ ἀφαιρεθήσεται ὁ ζῆλος εφραιμ καὶ οἱ ἐχθροὶ ιουδα ἀπολοῦνται εφραιμ οὐ ζηλώσει ιουδαν καὶ ιουδας οὐ θλίψει εφραιμ
καὶ πετασθήσονται ἐν πλοίοις ἀλλοφύλων θάλασσαν ἅμα προνομεύσουσιν καὶ τοὺς ἀφ' ἡλίου ἀνατολῶν καὶ ιδουμαίαν καὶ ἐπὶ μωαβ πρῶτον τὰς χεῖρας ἐπιβαλοῦσιν οἱ δὲ υἱοὶ αμμων πρῶτοι ὑπακούσονται
καὶ ἐρημώσει κύριος τὴν θάλασσαν αἰγύπτου καὶ ἐπιβαλεῖ τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τὸν ποταμὸν πνεύματι βιαίῳ καὶ πατάξει ἑπτὰ φάραγγας ὥστε διαπορεύεσθαι αὐτὸν ἐν ὑποδήμασιν
καὶ ἔσται δίοδος τῷ καταλειφθέντι μου λαῷ ἐν αἰγύπτῳ καὶ ἔσται τῷ ισραηλ ὡς ἡ ἡμέρα ὅτε ἐξῆλθεν ἐκ γῆς αἰγύπτου» (Ησ. 11:10-16 [LXXA])
«ὑμεῖς δὲ ἱερεῖς κυρίου κληθήσεσθε λειτουργοὶ θεοῦ ἰσχὺν ἐθνῶν κατέδεσθε καὶ ἐν τῷ πλούτῳ αὐτῶν θαυμασθήσεσθε
οὕτως ἐκ δευτέρας κληρονομήσουσιν τὴν γῆν καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν
ἐγὼ γάρ εἰμι κύριος ὁ ἀγαπῶν δικαιοσύνην καὶ μισῶν ἁρπάγματα ἐξ ἀδικίας καὶ δώσω τὸν μόχθον αὐτῶν δικαίοις καὶ διαθήκην αἰώνιον διαθήσομαι αὐτοῖς
καὶ γνωσθήσεται ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὸ σπέρμα αὐτῶν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν πᾶς ὁ ὁρῶν αὐτοὺς ἐπιγνώσεται αὐτούς ὅτι οὗτοί εἰσιν σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ
καὶ εὐφροσύνῃ εὐφρανθήσονται ἐπὶ κύριον ἀγαλλιάσθω ἡ ψυχή μου ἐπὶ τῷ κυρίῳ ἐνέδυσεν γάρ με ἱμάτιον σωτηρίου καὶ χιτῶνα εὐφροσύνης ὡς νυμφίῳ περιέθηκέν μοι μίτραν καὶ ὡς νύμφην κατεκόσμησέν με κόσμῳ
καὶ ὡς γῆν αὔξουσαν τὸ ἄνθος αὐτῆς καὶ ὡς κῆπος τὰ σπέρματα αὐτοῦ οὕτως ἀνατελεῖ κύριος δικαιοσύνην καὶ ἀγαλλίαμα ἐναντίον πάντων τῶν ἐθνῶν»(Ησ. 61:6-11 [LXXA])
«Αντί της αισχύνης σας θέλετε έχει διπλάσια· και αντί της εντροπής θέλουσιν έχει αγαλλίασιν εν τη κληρονομία αυτών· όθεν εν τη γη αυτών θέλουσι κληρονομήσει το διπλούν· αιώνιος ευφροσύνη θέλει είσθαι εις αυτούς.» (Ησ. 61:7 [Βάμβας])
«εἰς τὸ εἶναί με λειτουργὸν Χριστοῦ Ἰησοῦ εἰς τὰ ἔθνη, ἱερουργοῦντα τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ, ἵνα γένηται ἡ προσφορὰ τῶν ἐθνῶν εὐπρόσδεκτος, ἡγιασμένη ἐν πνεύματι ἁγίῳ.» (Ρωμ. 15:16 [SBLGNT])
Ο άγιος Θεός παρηγόρησε τον λαό Του και μάλιστα τον παρότρυνε να πάψουν να μνημονεύουν και να συλλογίζονται τα όσα έζησαν και υπέφεραν κάτω από τον Νόμο αλλά να απολαύσουν τα νέα πράγματα και τις ευλογίες που ετοίμασε ο Κύριος για «τὸ γένος Του και τὸν ἐκλεκτό λαόν Του» που απέκτησε , ώστε να διηγηθούν τις αρετές Του.
Μετά από τη δεύτερη πνευματική έξοδο από τα δεσμά του γράμματος και του θανάτου οι πιστοί Εβραίοι είδαν και θυμήθηκαν το έλεος και την αγάπη του Θεού για το λαό τους αλλά και για κάθε άνθρωπο. Είδαν τις αρετές του Θεού στη ζωή τους τις οποίες θα έπρεπε τώρα να εξαγγείλουν σε κάθε Ισραηλίτη και Εθνικό.
«μὴ μνημονεύετε τὰ πρῶτα καὶ τὰ ἀρχαῖα μὴ συλλογίζεσθε
ἰδοὺ ποιῶ καινὰ ἃ νῦν ἀνατελεῖ καὶ γνώσεσθε αὐτά καὶ ποιήσω ἐν τῇ ἐρήμῳ ὁδὸν καὶ ἐν τῇ ἀνύδρῳ ποταμούς
εὐλογήσει με τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ σειρῆνες καὶ θυγατέρες στρουθῶν ὅτι ἔδωκα ἐν τῇ ἐρήμῳ ὕδωρ καὶ ποταμοὺς ἐν τῇ ἀνύδρῳ ποτίσαι τὸ γένος μου τὸ ἐκλεκτόν λαόν μου ὃν περιεποιησάμην τὰς ἀρετάς μου διηγεῖσθαι»(Ησ. 43:18-21 [LXXA])
«τὸν ἔλεον κυρίου ἐμνήσθην τὰς ἀρετὰς κυρίου ἐν πᾶσιν οἷς ὁ κύριος ἡμῖν ἀνταποδίδωσιν κύριος κριτὴς ἀγαθὸς τῷ οἴκῳ ισραηλ ἐπάγει ἡμῖν κατὰ τὸ ἔλεος αὐτοῦ καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ
καὶ εἶπεν οὐχ ὁ λαός μου τέκνα οὐ μὴ ἀθετήσωσιν καὶ ἐγένετο αὐτοῖς εἰς σωτηρίαν ἐκ πάσης θλίψεως οὐ πρέσβυς οὐδὲ ἄγγελος ἀλλ' αὐτὸς κύριος ἔσωσεν αὐτοὺς διὰ τὸ ἀγαπᾶν αὐτοὺς καὶ φείδεσθαι αὐτῶν αὐτὸς ἐλυτρώσατο αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς καὶ ὕψωσεν αὐτοὺς πάσας τὰς ἡμέρας τοῦ αἰῶνος
αὐτοὶ δὲ ἠπείθησαν καὶ παρώξυναν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον αὐτοῦ καὶ ἐστράφη αὐτοῖς εἰς ἔχθραν καὶ αὐτὸς ἐπολέμησεν αὐτούς
καὶ ἐμνήσθη ἡμερῶν αἰωνίων ὁ ἀναβιβάσας ἐκ τῆς γῆς τὸν ποιμένα τῶν προβάτων ποῦ ἐστιν ὁ θεὶς ἐν αὐτοῖς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον
ὁ ἀγαγὼν τῇ δεξιᾷ μωυσῆν ὁ βραχίων τῆς δόξης αὐτοῦ κατίσχυσεν ὕδωρ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ ποιῆσαι αὐτῷ ὄνομα αἰώνιον
ἤγαγεν αὐτοὺς διὰ τῆς ἀβύσσου ὡς ἵππον δι' ἐρήμου καὶ οὐκ ἐκοπίασαν
καὶ ὡς κτήνη διὰ πεδίου κατέβη πνεῦμα παρὰ κυρίου καὶ ὡδήγησεν αὐτούς οὕτως ἤγαγες τὸν λαόν σου ποιῆσαι σεαυτῷ ὄνομα δόξης
ἐπίστρεψον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἰδὲ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ ἁγίου σου καὶ δόξης ποῦ ἐστιν ὁ ζῆλός σου καὶ ἡ ἰσχύς σου ποῦ ἐστιν τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καὶ τῶν οἰκτιρμῶν σου ὅτι ἀνέσχου ἡμῶν
σὺ γὰρ ἡμῶν εἶ πατήρ ὅτι αβρααμ οὐκ ἔγνω ἡμᾶς καὶ ισραηλ οὐκ ἐπέγνω ἡμᾶς ἀλλὰ σύ κύριε πατὴρ ἡμῶν ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπ' ἀρχῆς τὸ ὄνομά σου ἐφ' ἡμᾶς ἐστιν
τί ἐπλάνησας ἡμᾶς κύριε ἀπὸ τῆς ὁδοῦ σου ἐσκλήρυνας ἡμῶν τὰς καρδίας τοῦ μὴ φοβεῖσθαί σε ἐπίστρεψον διὰ τοὺς δούλους σου διὰ τὰς φυλὰς τῆς κληρονομίας σου
ἵνα μικρὸν κληρονομήσωμεν τοῦ ὄρους τοῦ ἁγίου σου οἱ ὑπεναντίοι ἡμῶν κατεπάτησαν τὸ ἁγίασμά σου
ἐγενόμεθα ὡς τὸ ἀπ' ἀρχῆς ὅτε οὐκ ἦρξας ἡμῶν οὐδὲ ἐπεκλήθη τὸ ὄνομά σου ἐφ' ἡμᾶς ἐὰν ἀνοίξῃς τὸν οὐρανόν τρόμος λήμψεται ἀπὸ σοῦ ὄρη καὶ τακήσονται»(Ησ. 63:7-19 [LXXA])
Ο Κύριος Ιησούς είπε στους Γραμματείς και Φαρισαίους τι θα συνέβαινε σε αυτούς και συγκεκριμένα στη δική τους γενιά.
«Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην.
Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σέ· ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε.
Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος.» (Ματθ. 23:36-38 [Βάμβας])
Πρώτα απ’ όλα ο Ιησούς τους φανέρωσε ότι στη δική τους γενιά θα έμενε έρημος από την Παρουσία του Θεού ο κατά σάρκα Οίκος του Ισραήλ όπου υπήρχε ο Οίκος του Θεού δηλαδή ο Ναός της Ιερουσαλήμ. Στη θέση του θα ερχόταν ο Νέος Πνευματικός Ναός που θα είχε σαν θεμέλιο και ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό και οι πνευματικές πέτρες που θα απάρτιζαν το Νέο Ναό θα ήταν οι επιστρέφοντες από την παράβαση διασκορπισμένοι και παρεπίδημοι Ιουδαίοι και Ισραηλίτες.
«Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν,
εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού· πληθυνθείη χάρις και ειρήνη εις εσάς.» (1Πέτ. 1:1-2 [Βάμβας])
«Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον,
και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού·
διά τούτο και περιέχεται εν τη γραφή· Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον, εκλεκτόν, έντιμον, και ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.
Εις εσάς λοιπόν τους πιστεύοντας είναι η τιμή, εις δε τους απειθούντας ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας
και λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου· οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς, εις το οποίον και ήσαν προσδιωρισμένοι·
σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς·
οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.» (1Πέτ. 1:3-10 [Βάμβας])
«Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής,
να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.» (1Πέτ. 2:11-12 [Βάμβας])
Οι ενωμένοι με το έλεος και την αγάπη Ιουδαίοι και Ισραηλίτες αποτελούσαν το ένα έθνος του πνευματικού Ισραήλ που ο Θεός στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού θα δεχόταν σαν την αγαπημένη Του Νύμφη. Είναι αυτοί που όπως προφητεύει ο Ωσηέ θα ήταν «οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες»
«καὶ ἐπορεύθη καὶ ἔλαβεν τὴν γομερ θυγατέρα δεβηλαιμ καὶ συνέλαβεν καὶ ἔτεκεν αὐτῷ υἱόν
καὶ εἶπεν κύριος πρὸς αὐτόν κάλεσον τὸ ὄνομα αὐτοῦ ιεζραελ διότι ἔτι μικρὸν καὶ ἐκδικήσω τὸ αἷμα τοῦ ιεζραελ ἐπὶ τὸν οἶκον ιούδα καὶ καταπαύσω βασιλείαν οἴκου ισραηλ
καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ συντρίψω τὸ τόξον τοῦ ισραηλ ἐν τῇ κοιλάδι τοῦ ιεζραελ
καὶ συνέλαβεν ἔτι καὶ ἔτεκεν θυγατέρα καὶ εἶπεν αὐτῷ κάλεσον τὸ ὄνομα αὐτῆς οὐκ-ἠλεημένη διότι οὐ μὴ προσθήσω ἔτι ἐλεῆσαι τὸν οἶκον τοῦ ισραηλ ἀλλ' ἢ ἀντιτασσόμενος ἀντιτάξομαι αὐτοῖς
τοὺς δὲ υἱοὺς ιουδα ἐλεήσω καὶ σώσω αὐτοὺς ἐν κυρίῳ θεῷ αὐτῶν καὶ οὐ σώσω αὐτοὺς ἐν τόξῳ οὐδὲ ἐν ῥομφαίᾳ οὐδὲ ἐν πολέμῳ οὐδὲ ἐν ἅρμασιν οὐδὲ ἐν ἵπποις οὐδὲ ἐν ἱππεῦσιν
καὶ ἀπεγαλάκτισεν τὴν οὐκ-ἠλεημένην καὶ συνέλαβεν ἔτι καὶ ἔτεκεν υἱόν
καὶ εἶπεν κάλεσον τὸ ὄνομα αὐτοῦ οὐ-λαός-μου διότι ὑμεῖς οὐ λαός μου καὶ ἐγὼ οὔκ εἰμι ὑμῶν» (Ωσ. 1:3-9 [LXXA])
Είναι αυτοί οι επιστρέφοντες από την παράβαση διασκορπισμένοι και παρεπίδημοι Ιουδαίοι και Ισραηλίτες που ενώ ήταν νεκροί ως προς το πνεύμα ο Θεός τους έδωσε ζωή καθώς πίστευσαν στον Ιησού Χριστό και έλαβαν το Άγιο Πνεύμα Του μέσα στις καρδιές τους.
«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.
Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.» (Ιωάν. 5:24-25 [Βάμβας])
«μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημέν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών, και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί·
ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, διά την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς,
και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι·
και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού,
διά να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού διά της προς ημάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού.» (Εφεσ. 2:3-7 [Βάμβας])
Ο Θεός επέτρεψε το δωδεκάφυλο Ισραήλ να παραμείνει έρημο χωρίς την παρουσία του Θεού στη ζωή τους. Μέσα σε αυτή την ερημιά και εγκαταλελειμμένοι ο Θεός μίλησε στις ταπεινωμένες και απογοητευμένες καρδιές τους, όπως έγινε όταν ο λαός Ισραήλ ανακάλυπτε την αμαρτία του Αχώρ στα χρόνια του Ιησού του Ναυή και όταν ήταν εξουθενωμένοι μέσα στην Αίγυπτο και όταν βγήκαν μέσα από αυτή.
«(2:1) καὶ ἦν ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν ισραηλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης ἣ οὐκ ἐκμετρηθήσεται οὐδὲ ἐξαριθμηθήσεται καὶ ἔσται ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος
(2:2) καὶ συναχθήσονται οἱ υἱοὶ ιουδα καὶ οἱ υἱοὶ ισραηλ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ θήσονται ἑαυτοῖς ἀρχὴν μίαν καὶ ἀναβήσονται ἐκ τῆς γῆς ὅτι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ ιεζραελ»(Ωσ. 1:10-11 [LXXA])
«(2:16) διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ πλανῶ αὐτὴν καὶ τάξω αὐτὴν εἰς ἔρημον καὶ λαλήσω ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῆς
(2:17) καὶ δώσω αὐτῇ τὰ κτήματα αὐτῆς ἐκεῖθεν καὶ τὴν κοιλάδα αχωρ διανοῖξαι σύνεσιν αὐτῆς καὶ ταπεινωθήσεται ἐκεῖ κατὰ τὰς ἡμέρας νηπιότητος αὐτῆς καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἀναβάσεως αὐτῆς ἐκ γῆς αἰγύπτου
(2:18) καὶ ἔσται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ λέγει κύριος καλέσει με ὁ ἀνήρ μου καὶ οὐ καλέσει με ἔτι βααλιμ»(Ωσ. 2:14-16 [LXXA])
«(2:19) καὶ ἐξαρῶ τὰ ὀνόματα τῶν βααλιμ ἐκ στόματος αὐτῆς καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν οὐκέτι τὰ ὀνόματα αὐτῶν
(2:20) καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ διαθήκην μετὰ τῶν θηρίων τοῦ ἀγροῦ καὶ μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ μετὰ τῶν ἑρπετῶν τῆς γῆς καὶ τόξον καὶ ῥομφαίαν καὶ πόλεμον συντρίψω ἀπὸ τῆς γῆς καὶ κατοικιῶ σε ἐπ' ἐλπίδι
(2:21) καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ἐν κρίματι καὶ ἐν ἐλέει καὶ ἐν οἰκτιρμοῖς
(2:22) καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν πίστει καὶ ἐπιγνώσῃ τὸν κύριον» (Ωσ. 2:17-20 [LXXA])
«(2:23) καὶ ἔσται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ λέγει κύριος ἐπακούσομαι τῷ οὐρανῷ καὶ ὁ οὐρανὸς ἐπακούσεται τῇ γῇ
(2:24) καὶ ἡ γῆ ἐπακούσεται τὸν σῖτον καὶ τὸν οἶνον καὶ τὸ ἔλαιον καὶ αὐτὰ ἐπακούσεται τῷ ιεζραελ
(2:25) καὶ σπερῶ αὐτὴν ἐμαυτῷ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐλεήσω τὴν οὐκ-ἠλεημένην καὶ ἐρῶ τῷ οὐ-λαῷ-μου λαός μου εἶ σύ καὶ αὐτὸς ἐρεῖ κύριος ὁ θεός μου εἶ σύ» (Ωσ. 2:21-23 [LXXA])
Η προσευχή του απόστολου Παύλου όπως και όλων των μαθητών του Ιησού Χριστού ήταν οι πιστοί της εποχής εκείνης να ενδυναμωθούν στον εσωτερικό άνθρωπο ώστε «να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως» μέσα στις καρδιές τους και «να πληρωθούν με όλον το πλήρωμα του Θεού». Έτσι ο Θεός θα είχε φτάσει το σχέδιο Του στο τέλος καθώς θα ερχόταν η Βασιλεία του Θεού πάνω στη γη. Έτσι αυτό το τέλειο σώμα, ο Ναός του Θεού που μέσα του θα κατοικούσε ο Χριστός, το πλήρωμα του Θεού, θα έδειχνε «εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού» με την αγαθότητα που έδειξε ο Θεός στη γενιά των αποστόλων εν Χριστώ Ιησού.
«Διά τούτο κάμπτω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,
εκ του οποίου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται,
διά να δώση εις εσάς κατά τον πλούτον της δόξης αυτού, να κραταιωθήτε εν δυνάμει διά του Πνεύματος αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον,
διά να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών,
ώστε να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος,
και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, διά να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού.
Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν,
εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία διά Ιησού Χριστού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων· αμήν.» (Εφεσ. 3:14-21 [Βάμβας])
Από εδώ και πέρα οι άνθρωποι θα έβλεπαν ένα ουράνιο τόξο πάνω από το Θρόνο του Θεού που δε είναι άλλο από την ειρήνη που έδωσε ο Θεός σαν Διαθήκη στους ανθρώπους που αποτελούσαν «το γένος Του» με μια αιώνια υπόσχεση ότι δεν θα υπάρχει φθόνος, έριδα και καταλαλιά μέσα στο Σώμα Του και Αιώνια θα είναι το κατοικητήριο του Θεού.
Δεν θα ερχόταν ξανά οργή πάνω στο λαό του Θεού και δεν θα αποχωριζόταν ο λαός Του ποτέ από το άγιο πρόσωπό Του, που είναι η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ.
Όσοι στους μελλοντικούς αιώνες θα απέβλεπαν με πίστη σε Αυτην την Αιώνια Διαθήκη του Γάμου του Αρνίου με το γένος του Θεού θα συμμετείχαν στην αύξηση της Βασιλείας του Θεού εις τους αιώνες των αιώνων.
Ο Κύριος Θεός που είναι Αγάπη ενέπνευσε τον Σολομώντα να κάνει αυτή την προσευχή στον Θεό. Οι ξένοι να έχουν μερίδα μεταξύ των κληρονόμων των φυλών του Ισραήλ για να λατρεύουν τον Μόνο Ένα Θεό του Ισραήλ στα χρόνια «του αιώνα» της Παλαιάς Διαθήκης.
«Ακόμα και τον ξένο, που δεν είναι από τον λαό σου τον Ισραήλ, αλλά έρχεται από μακρινή γη για το μεγάλο σου όνομα, και για το κραταιό σου χέρι, και για τον απλωμένο βραχίονά σου, αν έρθουν και προσευχηθούν σ' αυτόν τον οίκο,
τότε, εσύ εισάκουσε από τον ουρανό, από τον τόπο τής κατοίκησής σου, και κάνε σύμφωνα με όλα όσα ο ξένος σε επικαλεστεί, για να γνωρίσουν όλοι οι λαοί τής γης το όνομά σου, και να σε φοβούνται, όπως και ο λαός σου ο Ισραήλ, και να γνωρίσουν ότι το όνομά σου ονομάστηκε επάνω σ' αυτόν τον οίκο, που οικοδόμησα.» (2Χρ. 6:32-33 [Φίλος])
Αλλά ο Ησαΐας, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, προφήτευσε για τους ξένους (εθνικούς, εθνικούς από τα άλλα έθνη) ότι αν θα τηρούσαν τις εντολές Αγάπης Του στην Καινή Διαθήκη που είναι η εκπλήρωση του Σαββάτου του Κυρίου Θεού θα τους έδινε κληρονομιά στον Ναό Του και ο Θεός θα έδινε ένα αιώνιο όνομα καλύτερο από τους γιους και τις κόρες Του (σαρκικό Ισραήλ).
«Και ο γιος τού αλλογενή, αυτός, που προστίθεται στον Κύριο, ας μη πει, λέγοντας: Ο Κύριος θα με χωρίσει από τον λαό του ολοκληρωτικά· ούτε ο ευνούχος ας λέει: Δες, εγώ [είμαι] δέντρο ξερό.
Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος: Στους ευνούχους, όσοι τηρούν τα σάββατά μου, και διαλέγουν εκείνα που μου αρέσουν, και κρατούν τη διαθήκη μου,
σ' αυτούς, μάλιστα, θα δώσω μέσα στον οίκο μου, και μέσα στα τείχη μου, τόπο και όνομα καλύτερο από τους γιους και τις θυγατέρες· σ' αυτούς θα δώσω αιώνιο όνομα, που δεν θα εκλείψει.
Και για τους γιους τού αλλογενή, που θα προστίθενταν στον Κύριο, για να δουλεύουν σ' αυτόν, και να αγαπούν το όνομα του Κυρίου, για να είναι δούλοι του· όσοι τηρούν το σάββατο, ώστε να μη το βεβηλώσουν, και κρατούν τη διαθήκη μου·
θα φέρω κι αυτούς στο άγιο βουνό μου, και θα τους ευφράνω στον οίκο τής προσευχής μου· τα ολοκαυτώματά τους και οι θυσίες τους [θα είναι] δεκτές επάνω στο θυσιαστήριό μου· επειδή, ο οίκος μου θα ονομάζεται: Οίκος προσευχής για όλους τους λαούς.
Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, αυτός που συγκεντρώνει τους διασκορπισμένους τού Ισραήλ: Θα συγκεντρώσω ακόμα σ' αυτόν [και άλλους], εκτός από τους συγκεντρωμένους του.» (Ησ. 56:3-8 [Φίλος])
Ο Παύλος κάνει γνωστή την αποκάλυψη της γνώσης του μυστηρίου της ένωσης Εβραίων και Εθνικών μέσα στον Ναό του Θεού, που λέγεται Ιησούς Χριστός.
«Γι' αυτό, να θυμάστε ότι, εσείς, οι άλλοτε εθνικοί κατά σάρκα, που αποκαλείστε ακροβυστία, απ' αυτούς που αποκαλούνται περιτομή, η οποία γίνεται με το χέρι στη σάρκα·
ότι, εκείνο τον καιρό, ήσασταν χωρίς Χριστό, απαλλοτριωμένοι από την πολιτεία τού Ισραήλ, και ξένοι από τις διαθήκες τής υπόσχεσης, μη έχοντας ελπίδα, και ήσασταν στον κόσμο χωρίς Θεό·
τώρα, όμως, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, εσείς που άλλοτε ήσασταν μακριά, γίνατε κοντά διαμέσου τού αίματος του Χριστού.
Επειδή, αυτός είναι η ειρήνη μας, ο οποίος έκανε τα δύο [μέρη] ένα, και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού,
καταργώντας την έχθρα επάνω στη σάρκα του, τον νόμο των εντολών, [που είναι] στα διατάγματα, ώστε, στον εαυτό του, να κτίσει τούς δύο σε έναν καινούργιο άνθρωπο, φέρνοντας ειρήνη·
και να συμφιλιώσει και τους δύο σε ένα σώμα προς τον Θεό διαμέσου τού σταυρού, αφού θανάτωσε διαμέσου αυτού την έχθρα.
Και όταν ήρθε, κήρυξε ευαγγέλιο ειρήνης σε σας που ήσασταν μακριά, και σ' αυτούς που [ήσαν] κοντά·
επειδή, διαμέσου αυτού έχουμε και οι δύο την είσοδο προς τον Πατέρα με ένα Πνεύμα.
Επομένως, λοιπόν, δεν είστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού,
που εποικοδομηθήκατε επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, που ακρογωνιαία [πέτρα] είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός·
στον οποίο κάθε οικοδομή, καθώς συναρμολογείται, αυξάνει σε έναν άγιο ναό εν Κυρίω·
στον οποίο κι εσείς συνοικοδομείστε σε κατοικητήριο του Θεού διαμέσου τού Πνεύματος.» (Εφεσ. 2:11-22 [Φίλος])
Η δόξα ανήκει στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Υιός μου είσαι Σύ. Εγώ σήμερον σε εγέννησα
Συγγραφή : Βασίλειος Α. Ζαφείρογλου (23/5/2023)
Ένα από τα πιο γνωστά εδάφια μέσα στο Λόγο του Θεού.
Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής μας προειδοποιεί
«Έτσι και ο Χριστός, δεν δόξασε τον εαυτό του για να γίνει αρχιερέας, αλλά αυτός που του είπε: «ΥΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΕΓΕΝΝΗΣΑ». Όπως και σε άλλο μέρος λέει: «ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΙΕΡΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ».
Ο οποίος κατά τις ημέρες τής σάρκας του, αφού με δυνατή κραυγή και δάκρυα πρόσφερε δεήσεις και ικεσίες προς εκείνον που μπορεί να τον σώζει από τον θάνατο, και εισακούστηκε εξαιτίας τής ευλάβειάς του, παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε.
Και αφού έγινε τέλειος, καταστάθηκε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν, καθώς ονομάστηκε από τον Θεό αρχιερέας σύμφωνα με την τάξη Μελχισεδέκ.
Για τον οποίο έχουμε να πούμε πολλά και δυσερμήνευτα· για τον λόγο ότι, γίνατε νωθροί στο να ακούτε.» (Εβρ. 5:5-14 [Φίλος])
Η προειδοποίηση εστιάζεται γύρω από πολλά και δυσερμήνευτα που υπάρχουν στη σημασία και κατανόηση των φράσεων «ΥΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΕΓΕΝΝΗΣΑ» και «ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΙΕΡΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ» . Μάλιστα αποδίδει αυτή την δυσκολία στην κατανόηση στην αδυναμία να δώσουν προσοχή στα λόγια που άκουγαν από τους χρισμένους δούλους των ημερών εκείνων: «Γίνατε νωθροί στο να ακούτε».
Κάποιοι αβίαστα και επιπόλαια θέλοντας να αποδείξουν ότι ο Ιησούς είναι ένα κτίσμα του Θεού και όχι ο ίδιος ο Μόνος Θεός και Πατέρας που ήρθε με σάρκα, λένε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ που ήρθε και έγινε άνθρωπος. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους όμως απορρίπτει κατηγορηματικά αυτή την δοξασία όταν γράφει:
«τόσο πολύ ανώτερος έγινε από τους αγγέλους, όσο εξοχότερο απ' αυτούς κληρονόμησε όνομα . Επειδή, σε ποιον από τους αγγέλους είπε ποτέ: «Εσύ είσαι Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα;». Και πάλι: «Εγώ θα είμαι σ' αυτόν Πατέρας, κι αυτός θα είναι σε μένα Υιός;» . Και όταν πάλι εισαγάγει τον πρωτότοκο στην οικουμένη, λέει: «Και ας προσκυνήσουν σ' αυτόν όλοι οι άγγελοι του Θεού».» (Εβρ. 1:4-6 [Φίλος])
Κάποιοι άλλοι θέλοντας να στηρίξουν την αντιγραφική διδασκαλία της τριάδας ισχυρίζονται ότι η φράση «Εσύ είσαι Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα;» αναφέρεται στην δήθεν προαιώνια γέννηση ενός δευτέρου προσώπου από το πρώτο πρόσωπο της τριάδας . Αυτή όμως είναι μια άποψη βεβιασμένη και άκριτη από το λόγο του Θεού.
Ο απόστολος Παύλος όμως δίνει μια ερμηνεία σε ότι είχε υποσχεθεί ο Θεός στους πατέρες του Ισραήλ. Η υπόσχεση αυτή είχε να κάνει με «τα ελέη του Θεού» στον Δαβίδ δηλαδή την αιώνια ζωή που θα χάριζε ο Θεός συγχωρώντας όσα λάθη θα έκαναν παρακούοντας τις εντολές της πρώτης Διαθήκης.
«Άνδρες αδελφοί, γιοι τού γένους τού Αβραάμ, και εκείνοι ανάμεσά σας που φοβούνται τον Θεό, σε σας στάλθηκε ο λόγος αυτής τής σωτηρίας. Επειδή, αυτοί που κατοικούν στην Ιερουσαλήμ, και οι άρχοντές τους, αφού δεν γνώρισαν αυτόν μήτε τα λόγια των προφητών, που διαβάζονται κάθε Σάββατο, [τα] εκπλήρωσαν, όταν [τον] κατέκριναν· και ενώ δεν βρήκαν καμιά αιτία θανάτου, ζήτησαν από τον Πιλάτο να θανατωθεί. Και όταν τελείωσαν όλα τα γραμμένα γι' αυτόν, αφού [τον] κατέβασαν από το ξύλο, τον έβαλαν σε μνήμα. Ο Θεός, όμως, τον ανέστησε από τους νεκρούς· ο οποίος, για πολλές ημέρες, φάνηκε σ' αυτούς, που είχαν ανέβει μαζί του από τη Γαλιλαία στην Ιερουσαλήμ, οι οποίοι είναι μάρτυρές του προς τον λαό. Κι εμείς ευαγγελιζόμαστε σε σας την υπόσχεση που έγινε στους Πατέρες, ότι ο Θεός την εκπλήρωσε αυτή σε μας, τα παιδιά τους, ανασταίνοντας τον Ιησού.
Καθώς είναι γραμμένο και στον δεύτερο Ψαλμό: «Υιός μου είσαι εσύ· εγώ σήμερα σε γέννησα». Μάλιστα, ότι τον ανέστησε από τους νεκρούς, χωρίς να πρόκειται πλέον να επιστρέψει στη φθορά, λέει ως εξής, ότι: «Θα σας δώσω τα πιστά ελέη τού Δαβίδ». Γι' αυτό, σε έναν άλλον [Ψαλμό] λέει: «Δεν θα αφήσεις τον όσιό σου να δει φθορά».
Επειδή, ο μεν Δαβίδ, αφού υπηρέτησε τη βουλή τού Θεού μέσα στη γενεά του, κοιμήθηκε, και προστέθηκε στους πατέρες του, και είδε φθορά. Εκείνος, όμως, τον οποίο ο Θεός ανέστησε, δεν είδε φθορά.
Ας είναι, λοιπόν, γνωστό σε σας, άνδρες αδελφοί, ότι διαμέσου αυτού κηρύττεται προς εσάς άφεση αμαρτιών· και από όλα, από όσα δεν μπορέσατε διαμέσου τού νόμου τού Μωυσή να δικαιωθείτε, διαμέσου τούτου, καθένας που πιστεύει, ανακηρύσσεται δίκαιος.
Προσέχετε, λοιπόν, να μη συμβεί σε σας αυτό που ειπώθηκε από τους προφήτες: «Δέστε, καταφρονητές, και θαυμάστε, κι αφανιστείτε· επειδή, εγώ εργάζομαι ένα έργο στις ημέρες σας, έργο που δεν θα πιστέψετε, αν κάποιος το διηγηθεί σε σας». (Πράξ. 13:26-41 [Φίλος])
Από τα παραπάνω εδάφια φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν έχει καμιά σχέση το εδάφιο που προαναφέραμε με την προαιώνια γέννηση του δεύτερου προσώπου «της υποτιθέμενης Αγίας Τριάδας».
Η φράση «Εσύ είσαι Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα;» εξηγείται καθαρά από τον Παύλο ότι αναφέρεται στην Ανάσταση του Ιησού από τους νεκρούς. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο πρώτος και μόνος Άνθρωπος που δεν μπόρεσε να τον κρατήσει ο Άδης και ο Θάνατος. Η σάρκα Του δεν είδε διαφθορά ακόμη και την τρίτη ημέρα της ταφής Του. Έγινε ο πρώτος άνθρωπος μιας νέας κτίσης ανθρώπων που δεν θα γνώριζαν το θάνατο του αποχωρισμού από το πρόσωπο του Θεού.
Πράγματι ο Ιησούς καλείται με διάφορους τίτλους όπως «η απαρχή των κεκοιμημένων», «η αρχή της κτίσεως του Θεού», «ο πρωτότοκος εκ των νεκρών».
«Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων … ἕκαστος δὲ ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι· ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ·» (1Κορ. 15:20 [SBLGNT]) (1Κορ. 15:20-23 [SBLGNT])
«ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, … καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας· ὅς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων,» (Κολ. 1:15,18 [SBLGNT])
«καὶ ἀπὸ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καὶ ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς. Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καὶ λύσαντι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ» (Αποκ. 1:5 [SBLGNT])
«Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ ἐκκλησίας γράψον· Τάδε λέγει ὁ Ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός, ἡ ἀρχὴ τῆς κτίσεως τοῦ θεοῦ·»(Αποκ. 3:14 [SBLGNT])
«καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας· ὅς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων,» (Κολ. 1:18 [SBLGNT])
«Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. καὶ λέγει· Γράψον, ὅτι οὗτοι οἱ λόγοι πιστοὶ καὶ ἀληθινοί εἰσιν. καὶ εἶπέν μοι· Γέγοναν. ἐγὼ τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦ, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. ἐγὼ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν. ὁ νικῶν κληρονομήσει ταῦτα, καὶ ἔσομαι αὐτῷ θεὸς καὶ αὐτὸς ἔσται μοι υἱός.» (Αποκ. 21:5-7 [SBLGNT])
«Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἐστὶν αὐτοῦ. ἐγὼ τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦ, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος.» (Αποκ. 22:12-13 [SBLGNT])
«Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν γενομένων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι’ αἵματος τράγων καὶ μόσχων διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος, εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν θεῷ ζῶντι … Καὶ διὰ τοῦτο διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστίν, ὅπως θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας» (Εβρ. 9:11-12, 14, 15 [SBLGNT])
Ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική Του θυσία, την ταφή Του και την ένδοξη ανάσταση Του απέκτησε «ατελεύτητη ζωή» και με το τίμιο αίμα Του εισήλθε στα επουράνια Άγια των Αγίων και καθιερώθηκε σαν Αρχιερέας για «τους πολλούς» από το Ισραήλ που τον εδέχθηκαν και τους έδωσε εξουσία να γίνουν τέκνα Θεού.
Έτσι ο Ιησούς καθώς απορρίφθηκε από «τους οικοδομούντες» Ιουδαίους έγινε «ο ακρογωνιαίος λίθος» της οικοδομής της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού δηλαδή «η αρχή της κτίσης του Θεού» Στο τέλος «των εσχάτων ημερών» «του γηράσκοντος και παλαιούμενου» Νόμου ο Ιησούς εξήλθε ένδοξα σαν Αρχιερέας «εκ δευτέρου» για να φανερώσει ότι ο Θεός έγινε ίλεως σε όλες τις παραβάσεις επί της πρώτης διαθήκης.
Οι Ισραηλίτες καθώς και οι «προσήλυτοι» Εθνικοί, που δέχτηκαν το ευαγγέλιο της σωτηρίας του Ιησού Χριστού και των Αποστόλων, πρόσμεναν σε εκείνες τις τελευταίες ημέρες της Παλαιάς Βασιλείας της διακονίας του γράμματος και του θανάτου, την αιώνια απολύτρωση και την είσοδο τους στην αιώνια βασιλεία του Ιησού Χριστού.
«Γιατί [ο] Χριστός δεν εισήλθε σε χειροποίητα Άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλά στον ίδιο τον ουρανό, για να εμφανιστεί τώρα στο πρόσωπο του Θεού για χάρη μας(σημ. πρώτα για τους Ισραηλίτες και έπειτα για κάθε άνθρωπο). Ούτε [εισήλθε] για να προσφέρει πολλές φορές [τον] εαυτό του, όπως ακριβώς ο αρχιερέας εισέρχεται στα Άγια [των Αγίων] κάθε έτος με ξένο αίμα, επειδή [θα] έπρεπε αυτός να πάθει πολλές φορές από την αρχή της δημιουργίας [του] κόσμου. Τώρα όμως μια για πάντα έχει φανερωθεί στη συντέλεια των αιώνων, για να εκτοπίσει την αμαρτία με τη θυσία του. Και καθόσον απομένει στους ανθρώπους μια φορά για πάντα να πεθάνουν και μετά από αυτό [έρχεται] κρίση, έτσι [γίνεται ]και [με ]το Χριστό, αφού μια φορά για πάντα προσφέρθηκε, για να φέρει πάνω [του τις] αμαρτίες πολλών, για δεύτερη φορά, χωρίς [να βαστάζει] αμαρτίες, θα φανεί σ’ αυτούς που τον περιμένουν για σωτηρία.» (Εβρ. 9:24-28 [Μεταγλώττιση])
Μετά την καταστροφή του Ναού της Ιερουσαλήμ και αφού εξήλθε μια για πάντα ο Ιησούς από τα Άγια παραμένει για πάντα Αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ για να φέρνει ενώπιον του Θεού κάθε έναν που επιστρέφει από την άγνοια και την άρνηση της αιώνιας Βασιλείας του Ιησού Χριστού.
«Γιατί μαρτυρείται: Εσύ [είσαι] ιερέας στον αιώνα κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Γιατί αφενός γίνεται ακύρωση [της ]προηγούμενης εντολής, εξαιτίας του ασθενικού και ανώφελου [χαρακτήρα] της – επειδή τίποτα δεν τελειοποίησε ο νόμος – αφετέρου [έχουμε μια] πρόσθετη εισαγωγή καλύτερης ελπίδας διαμέσου της οποίας πλησιάζουμε το Θεό. Και [επιπλέον] [η ιεροσύνη του Ιησού ]δεν [έγινε] χωρίς ορκωμοσία. Γιατί αυτοί [οι Λευίτες ]έχουν γίνει ιερείς χωρίς ορκωμοσία. Εκείνος [όμως έγινε] με ορκωμοσία μέσω Εκείνου που έλεγε προς αυτόν: Ορκίστηκε [ο] ΚΥΡΙΟΣ και δε θα μεταμεληθεί: «Εσύ [είσαι] ιερέας στον αιώνα». Κατά τόσο πολύ και καλύτερης διαθήκης έχει γίνει εγγυητής [ο] Ιησούς. Και αυτοί έχουν γίνει ιερείς [σε] περισσότερο [αριθμό], επειδή εμποδίζονται από [το] θάνατο να παραμένουν. Εκείνος, επειδή μένει στον αιώνα, έχει αμεταβίβαστη την ιεροσύνη.
Συνεπώς, δύναται και να σώζει παντελώς εκείνους που προσέρχονται μέσω αυτού στο Θεό, πάντοτε ζώντας, για να μεσιτεύει υπέρ αυτών.» (Εβρ. 7:17-25 [Μεταγλώττιση])
Συνεπώς η φράση «Υιός μου είσαι Σύ. Εγώ σήμερον σε εγέννησα» αναφέρεται ξεκάθαρα στον πρώτο αναστημένο καρπό που εξήλθε από τον Άδη και το Θάνατο. Ο Ιησούς ήταν «η απαρχή», «η αρχή της κτίσης του Θεού» και «ο πρωτότοκος εκ των νεκρών». Μιας νέα γενιά ανθρώπων των ημερών της γενιάς των αποστόλων του Ιησού αποτελούμενη από πιστούς προερχόμενων από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ αποτέλεσε «την ελεημένη» γυναίκα και Νύμφη του Ιησού με την οποία θα καρποφορεί αιώνια και θα αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών της βασιλείας αιώνια.
Η πίστη στο τέλειο και πλήρως εκπληρωμένο σχέδιο – μυστήριο, οδηγούν τους ανθρώπους στην αληθινή δοξολογία και λατρεία του Θεού. Το μυστήριο αποκαλύπτεται πλήρως σε όσους ελευθερώνονται από τα δεσμά της δουλείας του γράμματος του Νόμου και των διδασκαλιών ανθρωποσύστατων ομάδων και εκκλησιών. Οι δήθεν προφητείες που επανειλημμένα συνεχίζουν να αναπαράγουν αυτόκλητοι απόστολοι και προφήτες αποδεικνύονται ψεύτικες. Δυστυχώς δεν στέκονται με θάρρος να ομολογήσουν τις αποτυχημένες ψευδοπροφητείες τους, ώστε να βρουν τόπο μετάνοιας ενώπιον του Θεού.
Τα πάντα έχουν εκπληρωθεί και η Βασιλεία του Θεού δεν θα έρθει ξανά με τρόπο που να παρατηρείται. Ο Ιησούς Χριστός «γεννήθηκε πρώτος από τους νεκρούς» ετοίμασε τόπο και κατοικεί μέσα στην καρδιά του ταπεινού και του συντετριμμένου το πνεύμα.
«Ο παλαιός ουρανός» και «η παλαιά γη» του κατά σάρκα Ισραήλ παρήλθαν και «η Νέα Ιερουσαλήμ» αφού ετοιμάστηκε σαν «Νύμφη του Ιησού» κατέβηκε από τον ουρανό έτοιμη για τον άντρα της. Έτσι κάθισε με τον Κύριο μια για πάντα στο θρόνο του Θεού.
«Και είδα καινούργιο ουρανό και καινούργια γη. Γιατί ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη έφυγαν και η θάλασσα δεν υπάρχει πια.
Και την πόλη, την άγια Ιερουσαλήμ, καινούργια [την] είδα να κατεβαίνει από τον ουρανό, από το Θεό, ετοιμασμένη σαν νύφη κοσμημένη για τον άντρα της.
Και άκουσα φωνή μεγάλη από το θρόνο να λέει: «Ιδού, η σκηνή του Θεού μαζί με τους ανθρώπους και θα κατασκηνώσει μαζί τους, και αυτοί θα είναι λαοί του και [ο] ίδιος ο Θεός μαζί τους θα είναι δικός τους Θεός.
Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τους οφθαλμούς τους, και ο θάνατος δε θα υπάρχει πια ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δε θα υπάρχει πια· γιατί τα πρώτα έφυγαν». (Αποκ. 21:1-4 [Μεταγλώττιση])
Είναι αυτή η Νέα Ιερουσαλήμ που από το 70 μ.Χ. μετά την καταστροφή της γήινης και Παλαιάς Ιερουσαλήμ, είναι η Πόλη της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Κύριος. Είναι αυτή η πνευματική πόλη που φωτίζει από τότε και αιώνια καθέναν που αναγνωρίζει τον Κύριο Ιησού σαν τον Μόνο Θεό και Βασιλιά, που νίκησε όλους τους εχθρούς Του και τους υπέταξε κάτω από τα πόδια Του. Οι πύλες της πόλης του Θεού είναι αιώνια ανοικτές για όσους προσέρχονται με ειλικρίνεια και πίστη στην αγάπη και την αλήθεια του Ιησού.
«Και θα περπατήσουν τα έθνη με το φως της, και οι βασιλιάδες της γης θα φέρουν τη δόξα τους σ’ αυτή. Και οι πύλες της δε θα κλειστούν [την] ημέρα, γιατί νύχτα δε θα υπάρχει εκεί. Και θα φέρνουν τη δόξα και την τιμή των εθνών σ’ αυτή.» (Αποκ. 21:24-26 [Μεταγλώττιση])
Ο Κύριος Ιησούς βασιλεύει.
Ας τον δοξάσουμε γιατί όλα έχουν εκπληρωθεί.
Πίνακας περιεχομένων
Κύριος ο Θεός ημών Κύριος Εις έστιν
Συγγραφή: Ευάγγελος Δημ. Κεπενές (25/11/2016)
Ο Ιησούς Χριστός ο Γιός του Θεού
Συγγραφή: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (25/02/2018)
Ο Μόνος Αληθινός Θεός φανερώθηκε με σάρκα.
Συγγραφή: Βασίλης Ζαφείρογλου (26/11/2020)
Η αξία της δαβιδικής καταγωγής του Ιωσήφ, του άνδρα της Μαρίας, στην κατανόηση του επουράνιου ανθρώπου Ιησού, Υιού του Θεού
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Νοέμβριος 13, 2020, 16:25)
Κατανοήσατε τον απόστολο και αρχιερέα της ομολογίας μας τον Ιησού
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (2019, 13 Ιανουαρίου)
Η απιστία του Θωμά και η λύτρωση του.
Συγγραφέας : Βασίλειος Αναστασίου Ζαφείρογλου, (4 - 5 – 2020)
Ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα
Άρθρο του Αιθίοπα αδελφού Teklemariam Gezahagne
Μετάφραση : Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (24/01/2018)
Το μυστήριο της Ευσεβείας
Συγγραφέας : Βασίλειος Αναστ. Ζαφείρογλου (Μάρτιος 2018)
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική Θρησκεία και ο Φιλοσοφικός Ιησούς
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές
Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι Eγώ ο ίδιος Eίμαι
Συγγραφή: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (24/03/2018)
Γιατί προσευχόταν ο Ιησούς Χριστός;
Άρθρο του Αιθίοπα αδελφού Mezgebu.
Μετάφραση: Ζαφείρογλου Αναστ. Βασίλειος (25/02/2018)
Η γέννηση του φαρισαϊκού ιουδαϊσμού
Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (24/01/2018)
Υιός μου είσαι Σύ. Εγώ σήμερον σε εγέννησα
Συγγραφή : Βασίλειος Α. Ζαφείρογλου (23/5/2023)
Google Sites
Report abuse