Ο έχων ώτα... ακουέτω 

Ας περάσουμε κατευθείαν στη μελέτη μας για την έβδομη και τελευταία εορτή, που είναι η εορτή της σκηνοπηγίας :

«ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γιους Ισραήλ τούτα τα λόγια, Τη 15η ημέρα τού έβδομου αυτού μήνα [θα είναι] η γιορτή των σκηνών επτά ημέρες στον Κύριο. Την πρώτη ημέρα θα είναι άγια συγκέντρωση· δεν θα κάνετε κανένα δουλευτικό έργο. Επτά ημέρες θα προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο· την όγδοη ημέρα θα είναι σε σας άγια συγκέντρωση, και θα προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο· είναι επίσημη σύναξη· δεν θα κάνετε κανένα δουλευτικό έργο. ΑΥΤΕΣ είναι οι γιορτές τού Κυρίου, που θα ανακηρύξετε άγιες συγκεντρώσεις, για να προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο, ολοκαύτωμα, και προσφορά από άλφιτα, θυσία και σπονδές, το διορισμένο για κάθε φορά στην ημέρα του· εκτός από τα σάββατα του Κυρίου, κι εκτός από τα δώρα σας, κι εκτός από όλες τις ευχές σας, κι εκτός από όλες τις αυτοπροαίρετες προσφορές σας, που δίνετε στον Κύριο. Και τη 15η ημέρα τού έβδομου μήνα, αφού συγκεντρώσετε τα γεννήματα της γης, θα γιορτάσετε τη γιορτή τού Κυρίου επτά ημέρες· την πρώτη ημέρα [θα είναι] ανάπαυση, και την όγδοη ημέρα ανάπαυση. Και την πρώτη ημέρα θα πάρετε για τον εαυτό σας καρπό από ένα ωραίο δέντρο, κλαδιά φοινίκων, και κλαδιά δέντρων πυκνών, και ιτιές από χείμαρρο· και θα ευφρανθείτε μπροστά στον Κύριο τον Θεό σας επτά ημέρες. Και θα γιορτάζετε αυτή τη γιορτή στον Κύριο επτά ημέρες τον χρόνο· αιώνιος θεσμός [θα είναι] στις γενεές σας· τον έβδομο μήνα θα τη γιορτάζετε. Επτά ημέρες θα κατοικείτε σε σκηνές· όλοι οι αυτόχθονες Ισραηλίτες θα κατοικούν σε σκηνές· για να γνωρίσουν οι γενεές σας, ότι σε σκηνές έβαλα τους γιους Ισραήλ να κατοικήσουν, όταν τους έβγαλα από τη γη τής Αιγύπτου· εγώ ο Κύριος ο Θεός σας. ΚΑΙ ο Μωυσής φανέρωσε τις γιορτές τού Κυρίου στους γιους Ισραήλ.» (Λευϊτ. 23:33-44 [Φίλος])

Αυτή είναι η έβδομη εορτή τον έβδομο μήνα και θα διαρκούσε επτά ημέρες. Ο αριθμός «επτά» είναι ο βιβλικός αριθμός της πληρότητας. Αυτό είναι το μεγάλο φινάλε του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία. Η κατοίκηση του Θεού μέσα  στο λαό Του.

Η εορτή της σκηνοπηγίας είναι η πιο χαρούμενη και εορταστική από όλες τις εορτές του Ισραήλ. Είναι επίσης η πιο σημαντική και εξέχουσα Εορτή, η οποία μνημονεύεται πιο συχνά στη Γραφή από οποιαδήποτε από τις άλλες εορτές. Η εορτή της σκηνοπηγίας είναι γνωστή με τουλάχιστον δύο ονόματα στη Γραφή. Πιο συχνά αναφέρεται ως «Σουκότ» ή «καλύβες ή σκηνές». Η αγγλική λέξη «Tabernacle» είναι από το Λατινικό tabernaculum  που σημαίνει παράπηγμα ή καλύβα. Απέκτησε αυτό το όνομα από τη βιβλική απαίτηση για όλους τους Ισραηλίτες να κατοικούν σε σκηνές ή σε προσωρινά καταλύματα στη διάρκεια της εορτής. Έπρεπε να είναι μια ετήσια υπενθύμιση της πρόβλεψης του Θεού στη διάρκεια της 40χρονης διαμονής στην έρημο όταν ο Ισραήλ ζούσε σε παρόμοια καταλύματα. Αυτή η τελευταία εορτή του έτους είναι γνωστή στη Γραφή επίσης ως «η εορτή της συγκομιδής» γιατί τηρούνταν όταν όλα τα σπαρτά είχαν θεριστεί και συγκεντρωθεί.

«και τη γιορτή τού θερισμού, των πρωτογεννημάτων των κόπων σου, που έσπειρες στο χωράφι· και τη γιορτή τής συγκομιδής [των καρπών], στο τέλος τού χρόνου, αφού μαζέψεις τους καρπούς σου από το χωράφι.» ( Έξοδος 23:16 [Φίλος])

Η Εορτή εορταζόταν με μεγάλη χαρά. Η χαρά ήταν διττή, επειδή μνημόνευε την παλιά καλοσύνη και πρόβλεψη του Θεού στη διάρκεια της προσωρινής παραμονής τους στην έρημο, και μνημόνευε την τωρινή καλοσύνη και πρόβλεψη του Θεού με την ολοκλήρωση του θερισμού.

Η διάθεση στη γιορτή της Σκηνοπηγίας (Σουκότ)  ήταν χαρωπή και ήταν ώρα γιορτής. Να θυμάστε την σειρά: μετάνοια στην Εορτή των Σαλπίγγων(Ρος Χοσάνα), συγχώρεση και εξιλέωση στην  Ημέρα της Εξιλέωσης (Γιομ Κιπούρ) και τώρα είναι καιρός για αγαλλίαση και  χαρά στη διάρκεια της γιορτής της Σκηνοπηγίας(Σουκότ).

«και θα ευφρανθείς στη γιορτή σου, εσύ, και ο γιος σου, και η θυγατέρα σου, και ο δούλος σου, και η δούλη σου, και ο Λευίτης, και ο ξένος, και ο ορφανός, και η χήρα, που [είναι] μέσα στις πύλες σου. Επτά ημέρες θα γιορτάζεις στον Κύριο τον Θεό σου, στον τόπο που ο Κύριος θα εκλέξει· επειδή, ο Κύριος ο Θεός σου θα σε ευλογεί σε όλα τα γεννήματά σου, και σε όλα τα έργα των χεριών σου· και οπωσδήποτε θα ευφρανθείς.» (Δευτ. 16:14-15 [Φίλος])

Όλοι, συμπεριλαμβανομένων των Εθνικών (ξένοι) διατάζονταν να αγαλλιαστούν στη διάρκεια της γιορτής της Σκηνοπηγίας (Σουκότ).

Η Εορτή της Σκηνοπηγίας πέφτει το φθινόπωρο του έτους. Στο Εβραϊκό ημερολόγιο, συμβαίνει τη 15η ημέρα του Τισρί, τον έβδομο μήνα (συνήθως τέλη Σεπτεμβρίου με μέσα Οκτωβρίου), μόνο 5 ημέρες μετά την επίσημη Ημέρα της Εξιλέωσης. Η εορτή της σκηνοπηγίας διαρκεί επτά ημέρες. Την πρώτη ημέρα και την επόμενη οι σκηνές (η όγδοη ημέρα , γνωστή και ως Σεμινι Ατζερέτ) θεωρούνται ιερές συνάξεις, ή Σάββατα. (Λευϊτ.23:36,39). Ως τέτοιες, δεν επιτρέπεται κανενός είδους εργασία αυτές τις ημέρες (Λευϊτ.23:36,39).

Τρία τμήματα της γραφής υπογραμμίζουν τη βιβλική τήρηση της Εορτής της σκηνοπηγίας. Ο λαός έπρεπε να μένει σε καλύβες ή παράγκες και να αγαλλιάται μπροστά στον Κύριο (Γιάχβε) με κλαδιά. (Λευιτ. 23:33-43). Έπρεπε να γίνονταν πολλές καθημερινές, θυσιαστικές προσφορές (Αριθμ.29:12-39). Σε ένα σαββατικό έτος, ο Νόμος έπρεπε να διαβάζεται δημόσια στη διάρκεια της σκηνοπηγίας. (Δευτερ.31:10-11).

Εξαιτίας της χαράς που σχετίζεται με την Εορτή της Σκηνοπηγίας, αυτή έγινε η πιο εξέχουσα από τις αργίες του Ισραήλ. Αναφερόταν απλά ως «η αργία» από τους αρχαίους ραβίνους. Η σπουδαιότητα της Εορτής της Σκηνοπηγίας φαίνεται επίσης από την ένταξή της ως μια από τις προσκυνητικές εορτές, το Πάσχα και η Πεντηκοστή όντας οι άλλες δύο. Τρεις φορές το χρόνο, όλοι οι Εβραίοι άνδρες υπήρχε απαίτηση από το Θεό να παρουσιάζονται ενώπιον Του στο Ναό. Αυτές ήταν γνωστές ως προσκυνητικές εορτές λόγω της υποχρεωτικής προσκύνησης στην Ιερουσαλήμ. Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας, ο λαός έφερνε τα δέκατα και τις προσφορές του στο Ναό, γιατί δεν έπρεπε να εμφανιστούν μπροστά στον Κύριο με άδεια χέρια.

Περισσότερη σπουδαιότητα φαίνεται στον μεγάλο αριθμό των απαιτούμενων θυσιών στη διάρκεια της εβδομάδας της εορτής. Κάθε μέρα ένας (1) τράγος, δεκατέσσερα (14) αρνιά, δύο (2) κριάρια και ένας αριθμός ταύρων (δεκατρείς (13) την πρώτη ημέρα μειούμενος κατά ένα κάθε μέρα) προσφέρονταν στο Ναό. Καθεμιά από τις θυσίες προσφερόταν με τις κατάλληλες προσφορές γευμάτων (αλεύρι και λάδι) και προσφορές ποτών (κρασί). Και οι εικοσιτέσσερις (24) διαιρέσεις των ιερέων συμμετείχαν στα θυσιαστικά καθήκοντα στη διάρκεια της εβδομάδας. Τις ημέρες του Ναού η εορτή της σκηνοπηγίας αντιμετωπιζόταν με μεγάλο δέος, επειδή ήταν στην εορτή της σκηνοπηγίας που ο Σολομών αφιέρωσε το νεόκτιστο ναό στον Κύριο (Γιάχβε). Και σε εκείνη την αρχαία τήρηση της Σκηνοπηγίας, η δόξα του Κυρίου (Γιάχβε) κατέβηκε από τον Ουρανό για να ανάψει τη φωτιά στο θυσιαστήριο και να γεμίσει τα Άγια των Αγίων.

Η εορτή της σκηνοπηγίας λαμβάνει χώρα στην αλλαγή εποχών του Ισραήλ και σημαίνει την έναρξη της χειμερινής βροχερής εποχής. Αυτές οι αναζωογονητικές βροχές φέρνουν υγρασία για την καλλιέργεια του εδάφους και το φύτρωμα νέων σπαρτών. Εάν για κάποιο λόγο η εξέλιξη του καιρού είναι τέτοια που λείπουν κάποιες βδομάδες βροχόπτωσης, μια τρομερή έλλειψη νερού μπορεί γρήγορα να εμφανιστεί για τα σπαρτά του επόμενου έτους. Επειδή η Εορτή της Σκηνοπηγίας τηρείται σε αυτή τη σπουδαία συγκυρία, με την προσμονή της βροχής στο κατακόρυφο, τα δύο συνδέθηκαν αχώριστα. Ακόμη και σήμερα, οι προσευχές για βροχή παραμένουν ένα σημαντικό μέρος της τήρησης της Σκηνοπηγίας.

Η λειτουργία της Εορτής της Σκηνοπηγίας

Τις ημέρες του Ναού, οι Εβραίοι προσκυνητές συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ για την Εορτή της Σκηνοπηγίας. Έρχονταν από κάθε χωριό μέσα στο έθνος και από πολλές ξένες χώρες, πιο συχνά σε μεγάλα καραβάνια για προστασία. Ήταν ένα χαρούμενο ταξίδι με πολλή υμνωδία και γέλια σ’ όλο το δρόμο. Αφού έφθαναν στην Ιερουσαλήμ, οι προσκυνητές ασχολούνταν με ζήλο στο να χτίσουν καλύβες για τη γιορτή. Μέχρι το απόγευμα της 14ης Τισρί, χιλιάδες χιλιάδων φυλλωδών παραγκών γέμιζαν τους δρόμους και διασπείρονταν στους γύρω λόφους και αγρούς. Όλες ήταν προσεκτικά τοποθετημένες μέσα σε απόσταση ταξιδιού Σαββάτου (λίγο περισσότερο από μισό μίλι) του Ναού. Το δειλινό, ο ήχος του σοφάρ (κέρατο κριού) από το Ναό ανακοίνωνε τον ερχομό της αργίας. Μια αίσθηση αυξανόμενου ενθουσιασμού έπεφτε πάνω στην πόλη καθώς ερχόταν το σκοτάδι. Χιλιάδες κατασκηνωτικές φωτιές που λαμπύριζαν γέμιζαν το γύρω περιβάλλον.

Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας, η έντονη προσμονή για βροχή αντανακλούσε στις λειτουργίες του Ναού. Κάθε πρωί της Σκηνοπηγίας μια σπονδή νερού (θυσιαστικό χύσιμο νερού) προσφερόταν στον Κύριο (Γιάχβε) σαν μια οπτική προσευχή για βροχή. Σύντομα μετά την αυγή κάθε πρωί, ενώ ετοιμάζονταν οι πολλές θυσίες, ο Αρχιερέας συνοδευόταν από μια χαρούμενη πομπή μουσικής και λατρευτών μέχρι κάτω στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο Αρχιερέας μετέφερε μια χρυσή στάμνα ικανή να κρατήσει λίγο περισσότερο από ένα τέταρτο νερού. Βύθιζε προσεκτικά τη στάμνα στην κολυμβήθρα και την έφερνε πίσω στο όρος του Ναού.

Την ίδια ώρα, μια άλλη πομπή κατέβαινε σε μια κοντινή τοποθεσία νότια της Ιερουσαλήμ, γνωστή ως Μότζα,  όπου φύτρωναν ιτιές του ρυακιού σε μεγάλη αφθονία. Μάζευαν τις μακριές, λεπτές ιτιές και τις έφερναν πίσω στο Ναό. Στο Ναό, οι ιτιές τοποθετούνταν στις πλευρές του θυσιαστηρίου έτσι ώστε οι κορυφές τους να σχηματίζουν ένα στέγαστρο γερμένων κλαδιών πάνω από το θυσιαστήριο. Εν τω μεταξύ ο αρχιερέας με το νερό από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ είχε φθάσει στη νότια πύλη του Ναού. Ήταν γνωστή ως η ΠΥΛΗ του ΝΕΡΟΥ εξαιτίας αυτής της τελετής. Καθώς έμπαινε μέσα, τρεις ήχοι ασημένιων σαλπίγγων ηχούσαν έξω από το Ναό, και οι ιερείς με μια φωνή επαναλάμβαναν τα λόγια του Ησαΐα.

«Και θα αντλήσετε νερό με ευφροσύνη από τις πηγές τής σωτηρίας.» (Ησαΐας. 12:3 [Φίλος])

Ο αρχιερέας προχωρούσε αργά τότε στο πέτρινο θυσιαστήριο στην Εσωτερική Αυλή του Ναού και ανέβαινε την δεξιά πλευρά της αναβαθμίδας(ράμπας). Στην κορυφή, γύριζε στα αριστερά όπου υπήρχαν δύο ασημένιες λεκάνες που στράγγιζαν στη βάση του θυσιαστηρίου. Μία εξυπηρετούσε για τις κανονικές προσφορές ποτού (σπονδές οίνου) και μία για σπονδές νερού στη διάρκεια αυτής της Εορτής. Καθώς ο αρχιερέας σήκωνε την χρυσή στάμνα για να χύσει την προσφορά του νερού, ο λαός φώναζε, «σήκωσε το χέρι σου». Σε απάντηση ο αρχιερέας σήκωνε το χέρι του ψηλότερα και έχυνε, αφήνοντας το λαό να πιστοποιήσει την πράξη του. Αυτή η παράδοση προέκυψε γύρω στο 95 π.Χ. σε απάντηση μιας εξέγερσης τις ημέρες του Αλεξάνδρου Ιανναίου, βασιλιά-ιερέα εγγονού του Σίμωνος του Μακκαβαίου.

Καθώς ο αρχιερέας έχυνε την προσφορά του νερού ενώπιον του Κυρίου (Γιάχβε), μια προσφορά οίνου χυνόταν ταυτόχρονο μέσα στην άλλη λεκάνη. Τρεις ήχοι ασημένιων σαλπίγγων ακολουθούσαν αμέσως την έκχυση και σηματοδοτούσαν την έναρξη της μουσικής του Ναού. Ο λαός άκουγε καθώς μια χορωδία Λευιτών έψαλλε το Χαλέλ (δηλ. τους ψαλμούς δοξολογίας 113-118). Την κατάλληλη στιγμή, το πλήθος κουνούσε τα κλαδιά τους από φοίνικες προς το θυσιαστήριο και ενωνόταν σε ψαλμωδία.

«Ω, Κύριε! Κάνε σωτηρία, παρακαλώ· ω, Κύριε! Ευόδωσε, παρακαλώ.» (Ψαλμοί 118:25 [Φίλος])

Την ίδια ώρα οι ιερείς, με κλαδιά φοινίκων στο χέρι, παρελαύναν μια φορά προς το θυσιαστήριο.

Ο Ψαλμός 118 θεωρείται μεσσιανικός Ψαλμός, και σαν τέτοιος, έδινε στην εορτή μια μεσσιανική έμφαση. Γι’ αυτό ο Ιησούς χαιρετιόταν από τα πλήθη που φώναζαν «Ωσαννά» (Σώσε τώρα στα Εβραϊκά) και κουνούσαν κλαδιά φοινίκων στη θριαμβευτική είσοδό Του στην Ιερουσαλήμ. (Λουκάς 19:38, Ιωάννης 12:13). Τον έβλεπαν ως τον Μεσσία Βασιλιά που έρχεται για να σώσει.

Αυτή η ίδια εικόνα βρίσκεται στην Αποκάλυψη 7:9-10, όπου οι λυτρωμένοι άγιοι λατρεύουν, με κλαδιά φοινίκων στα χέρια γύρω από το θρόνο του Θεού και του Αρνίου.

Αυτό το έθιμο να μεταφέρουν κλαδιά και να ψάλλουν Ψαλμούς στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας έχει αρχαία προέλευση. Φθάνει τουλάχιστον μέχρι την εποχή των Μακκαβαίων, γύρω στα 165 χρόνια πριν το Χριστό. Η τελετή της άντλησης νερού είναι επίσης από την αρχαιότητα. Αν και υπάρχει διαφωνία στο αν ο Ησαΐας υπαινισσόταν την τελετή άντλησης νερού (Ησαΐας 12:3) ή η τελετή προέκυψε από τα λόγια του Ησαΐα, είναι γνωστό ότι η τελετή  γινόταν τουλάχιστον 100 χρόνια πριν από την εποχή του Ιησού.

Η γιορτή της χύσης νερού (σε αντίθεση με την τελετή) γινόταν στη διάρκεια των βραδιών της Εορτής από μια εντυπωσιακή φωτεινή τελετή στο Ναό. Ήταν γνωστή ως αγαλλίαση του οίκου της άντλησης του νερού (Σιμτσέτ Μπετ Χασοάυβα). Καθώς πλησίαζε το δεύτερο βράδυ της σκηνοπηγίας, ο κόσμος συνωστίζονταν στην τεράστια εξωτερική αυλή του Ναού γνωστή και ως η Αυλή των Γυναικών. Σε αυτή την περίπτωση σηκωνόταν ένα εμπόδιο για να χωρίσει τους άντρες από τις γυναίκες. Στο κέντρο της αυλής στεκόταν τέσσερις πανύψηλες λυχνίες (μενορά), κάθε μια με τέσσερις διακλαδώσεις από λυχνίες λαδιού. Τα φυτίλια τους ήταν κατασκευασμένα από φθαρμένα λινά ενδύματα των ιερέων. Κάθε λυχνία (μενορά) είχε τέσσερις ψηλές σκάλες που οδηγούσαν στις λυχνίες, που γεμίζονταν κατά καιρούς από νέους ιερείς που κουβαλούσαν μεγάλες στάμνες με λάδι. Η Εορτή της Σκηνοπηγίας άρχιζε στο μέσον του σεληνιακού μήνα, όταν η σελήνη του θερισμού ήταν πλήρης και ο φθινοπωρινός ουρανός ήταν καθαρός. Το περίγραμμα των γύρω Ιουδαϊκών λόφων ήταν καθαρά ορατό στο απαλό σεληνόφως. Κόντρα σε αυτό το φόντο, το φως της γιορτής του Ναού έκοβε την ανάσα. Όλη τη νύχτα οι πρεσβύτεροι του Συνεδρίου (Σανχεντρίν) έκαναν εντυπωσιακούς λαμπαδηδρομικούς χορούς, ενώ οι σταθερές κίτρινες φλόγες των λυχνιών λαδιού, οι λυχνίες (μενορά), πλημμύριζαν τον Ναό και τους δρόμους της Ιερουσαλήμ με λαμπρό φως.

Αμέσως μετά που η γιορτή ήταν σε εξέλιξη, μια ομάδα Λευιτών συγκεντρωνόταν στην Εσωτερική Αυλή σε αυτό που ήταν γνωστό ως «η Αυλή των Ισραηλιτών». Μετά τον σχηματισμό της, η ομάδα των Λευιτών κινούνταν μέσω της Πύλης του Νικάνωρος για να σταθεί στην κορυφή των 15 αναβαθμών (σκαλοπατιών) που οδηγεί κάτω στην Αυλή των Γυναικών. Ο ήχος των φλάουτων, των σαλπίγγων, των αρπών του Ναού και άλλων έγχορδων οργάνων εντείνονταν καθώς οι Λευίτες έψαλλαν τους 15 ψαλμούς των αναβαθμών(σκαλοπατιών) (Ψαλμοί 120-134). Με κάθε νέο ψαλμό κατέβαιναν στο επόμενο σκαλοπάτι.

Αυτός ο εορτασμός επαναλαμβανόταν κάθε βράδυ από το δεύτερο βράδυ έως το τελευταίο βράδυ ως προανάκρουσμα στην άντληση νερού το επόμενο πρωί. Τίποτα στον αρχαίο Ισραήλ δεν συγκρινόταν με αυτό το λαμπρό εορτασμό. Ήταν τόσο θεαματικός που οι αρχαίοι ραβίνοι έλεγαν «Εκείνος που δεν έχει δει τη χαρά της άντλησης νερού δεν έχει δει ποτέ χαρά σε αυτή τη ζωή». Ο λαμπρός εορτασμός θύμιζε την κάθοδο της δόξας του Κυρίου τις μέρες του Σολομώντος, και ανυπομονούσαν για την επιστροφή της δόξας του Κυρίου (Γιάχβε).

Αυτή η εορτή εξυπηρετούσε επίσης ως ιστορικό αντίγραφο ασφαλείας για τις σημαντικές διδασκαλίες του Ιησού στον Ιωάννη στα κεφάλαια 7-9. Ο Ιωάννης κατέγραψε ότι ήταν την ημέρα μετά την Εορτή της Σκηνοπηγίας (η 8η ημέρα), η οποία θεωρούνταν Σάββατο, όταν ο Ιησούς επέστρεφε από το όρος των Ελαιών, για να διδάξει στο Ναό (Ιωάννης 8:2, 7:2,37). Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας (Σουκότ) λέγεται ότι η Ιερουσαλήμ ήταν το φως του κόσμου. Καθώς οι Φαρισαίοι ήρθαν να τον παγιδέψουν, ο Ιησούς διακήρυξε.

«Ο Ιησούς, λοιπόν, μίλησε πάλι προς αυτούς, λέγοντας: Εγώ είμαι το φως τού κόσμου· όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως τής ζωής.» (Ιωάν. 8:12 [Φίλος])

Οι Φαρισαίοι δεν αμφισβήτησαν το νόημα της δήλωσής Του. Ήξεραν ότι ήταν ένας μεσσιανικός ισχυρισμός, γιατί τον αποκάλεσαν αμέσως ψεύτη. Ήταν εξοικειωμένοι με πολλούς τίτλους στη Γραφή που απέδιδαν το ΦΩΣ στον Μεσσία. Ονομαζόταν «Άστρο του Ιακώβ», «το Φως του Ισραήλ», το «το Φως των εθνών» «η Φωτιά του κλίβανου», «η Καιόμενη Λυχνία» και «ο Ήλιος της δικαιοσύνης».

Σύμφωνα με τους ιδιωματισμούς και τα σύμβολα που γίνονται κατανοητά και εφαρμόζονται από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, το σύμβολο του φωτός μιλούσε για τη μενορά του Ναού. Η Μενορά, που είναι ένα από τα πιο παλιά σύμβολα της Ιουδαϊκής πίστης, είναι μια λυχνία με επτά διακλαδώσεις που χρησιμοποιείται στο Ναό. Λέγεται ότι η μενορά είναι ένα σύμβολο του λαού Ισραήλ και της αποστολής τους να είναι «φως στα έθνη».

Ας κοιτάξουμε στη μενορά στα αρχαία Εβραϊκά. Το πρώτο γράμμα είναι το «μεμ» που απεικονίζει μια σειρά κυμάτων της θάλασσας, η οποία μπορεί να συνιστά ποικίλες δυνητικές ερμηνείες του χάους, της δύναμης, του αίματος, ή απλά νερό ή κύματα. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα επιλέξουμε τη «δύναμη» και ο λόγος θα αποκαλυφθεί στη στιγμή.

Το δεύτερο γράμμα είναι το «νούν», που είναι η εικόνα ενός σπέρματος. Αυτό το γράμμα μπορεί να σημαίνει «είτε συνέχεια, κληρονόμος ή γιός» αφού όλα αυτά έρχονται από σπέρμα ανθρώπου. Ή μπορεί απλά να σημαίνει «σπέρμα». Αλλά θα διαλέξουμε το «Γιος» σε αυτή την περίπτωση.

Το τρίτο γράμμα είναι το «Ρες» που μοιάζει με κεφάλι ανθρώπου. Αυτό το γράμμα μπορεί να σημαίνει «Πρώτο, κορυφή ή αρχή» αφού στον αρχαίο κόσμο ένας άνδρας ήταν ο πρώτος ή η κορυφή του οίκου του. Σ’ αυτή την περίπτωση η έννοια του «πρώτος» μας ταιριάζει καλύτερα.

Το τελευταίο γράμμα είναι το «χέι», που είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σας. Αυτό το γράμμα έχει τις εναλλακτικές έννοιες «κοιτάζω, αποκαλύπτω ή αναπνέω» αλλά μπορεί επίσης να σημαίνει «δοξάζω ή βλέπω» εξαρτάται από πως και που χρησιμοποιείται. Αλλά εδώ θα διαλέξουμε την έννοια  «αποκαλύπτω».

Έτσι η μενορά στα Εβραϊκά ιερογλυφικά σημαίνει: «Ο ισχυρός Γιος αποκαλύφθηκε στην αρχή». Η Μενορά του Ναού είχε επτά κλάδους με επτά φλόγες, και γνωρίζουμε ότι αυτές οι φλόγες έπρεπε να παραμένουν αναμμένες συνέχεια. Αυτή η μενορά  επρόκειτο να εκπροσωπεί τις επτά Εορτές του Κυρίου (Γιάχβε). Έτσι βλέπουμε το συμβολισμό που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό, αφού οι δύο ελεύσεις το Ιησού εκπληρώνουν όλες αυτές τις εορτές στην πληρότητά τους. Έτσι ο Ιησούς αποκαλύφθηκε αρχικά με τον συμβολισμό πίσω από αυτή τη μενορά.

Εάν κοιτάξουμε το όνομα «Γιεσούα»(Ιησούς) με τα Εβραϊκά γράμματα, βλέπουμε ότι αποκαλύπτεται περισσότερο ο συμβολισμός της Μενορά. Προσέξτε πως το όνομα του Κυρίου έχει επτά φλόγες στην κορυφή των γραμμάτων, ακριβώς όπως η Μενορά έπρεπε να έχει πάντα επτά φλόγες να καίνε στην κορυφή της. Τα Εβραϊκά γράμματα είναι κάπως μοναδικά με αυτό τον τρόπο, στο ότι αρκετά από αυτά έχουν αυτή την άνθιση στην κορυφή τους που μοιάζει με φλόγα. Αλλά το όνομα Γιεσούα είναι ένα μία από τις λίγες λέξεις στα Εβραϊκά που θα έβγαζε αυτό το αποτέλεσμα.

Αργότερα εκείνη την ημέρα, ο Μεσσίας ενίσχυσε αυτή την ίδια αλήθεια όταν θεράπευσε τον τυφλό. Καθώς το έκανε, Εκείνος επανέλαβε «όσο είμαι σε αυτόν τον κόσμο, εγώ είμαι το φως του κόσμου» (Ιωάννης 9:9). Οι Φαρισαίοι θύμωσαν πάλι με τον Ιησού. Το θέμα συνέχιζε να είναι η Μεσσιανικότητα Του. (Ιωάννης 9:22). Αυτή τη φορά, όμως, επέλεξαν να βρουν λάθος στο ότι είχε θεραπεύσει τον τυφλό την όγδοη ημέρα, που ήταν Σάββατο. (Ιωάννης 9:14). Αν και δεν υπήρχαν καθόλου Μωσαϊκές Διατάξεις ενάντια στην πράξη της θεραπείας το Σάββατο, οι παραδόσεις των Φαρισαίων την κατέτασσαν ως εργασία, και επομένως, την απαγόρευαν. Περισσότερο από έναν απλό μεσσιανικό ισχυρισμό, ο ισχυρισμός του Γιεσούα(Ιησού) έφερε μια αναφορά στο λαμπρό εορτασμό του Ναού. Ο εορτασμός ήταν ακόμη ζωντανός στα μυαλά τους. Μόλις το είχαν γιορτάσει έξι συνεχόμενες ημέρες. Το φως που ο Γιεσούα (ο Ιηαούς) πρόσφερε δεν θα φώτιζε μόνο τον Ναό, θα φώτιζε όλο τον κόσμο. Εκείνος, ο ‘Ιδιος, ήταν η πηγή:

«Τα πανιά τους δεν θα χρησιμεύσουν για ενδύματα ούτε θα ντυθούν από τα έργα τους· τα έργα τους [είναι] έργα ανομίας, και το έργο τής βίας [είναι] στα χέρια τους.» (Ησ. 59:6 [Φίλος])

Ο δούλος του Κυρίου (Γιάχβε) είναι ο Γιεσούα(ο Ιησούς), Αυτός είναι το φως των εθνών.

Την έβδομη και τελευταία ημέρα της εορτής της σκηνοπηγίας, οι τελετές του ναού έφταναν στο αποκορύφωμα. Η προσμονή της βροχής έφτανε στην ετήσια κορύφωση της. Η Ιουδαϊκή παράδοση έλεγε ότι ήταν εκείνη την ημέρα που ο Θεός δήλωνε αν θα υπήρχε βροχή για τα σπαρτά του επόμενου έτους. Συνεπώς, αυτή την τελευταία μέρα της Εορτής, η τελετουργία της έκχυσης νερού στο Ναό έπαιρνε μεγάλη σπουδαιότητα. Το Νερό ήταν η κύρια σκέψη στο μυαλό όλων.

Τις άλλες έξι ημέρες αυτής της Εορτής, οι ασημένιες σάλπιγγες έδιναν τρεις ήχους. Αυτή την ημέρα οι σάλπιγγες έδιναν τρεις αλληλουχίες από επτά ήχους. Τις άλλες έξι ημέρες, οι ιερείς δεν έκαναν παρά μία περιφορά γύρω από το θυσιαστήριο. Εκείνη την ημέρα οι ιερείς έκαναν επτά. Καθώς παρελαύναν γύρω από το θυσιαστήριο, έψαλλαν την επωδό Ωσαννά (Ψαλμός 118:25), και ο λαός κουνούσε κλαδιά φοινίκων. Γι’ αυτούς τους λόγους η μέρα είναι γνωστή ως Ωσαννά Ραμπάχ, ή «το Μεγάλο Ωσαννά». Οι σκέψεις για βροχή για το επόμενο έτος και η μεσσιανική θέρμη ήταν στο υψηλότερο επίπεδο.

Το έτος ήταν γύρω στο 30 μ.Χ. Ήταν η Ωσαννά Ραμπάχ, η τελευταία ημέρα, η μεγάλη ημέρα της Εορτής της Σκηνοπηγίας. Καθώς ο λαός παρακολουθούσε με προσήλωση τους ιερείς να τελούν τις τελετές, μια δυνατή φωνή ξεπήδησε από το πλήθος. Οι ιερείς αγριοκοίταξαν με κατάπληξη και ο λαός βρισκόταν σε μεγάλη έκπληξη να δουν ποιος τόλμησε να διακόψει την τελετή. Είδαν ένα νεαρό Γαλιλαίο γύρω στα 30 τον οποίο πολλοί θεωρούσαν ότι είναι ένας σπουδαίος ραβίνος, ένας προφήτης ή ακόμα και ο Μεσσίας.

«Και κατά τη μεγάλη τελευταία ημέρα τής γιορτής, ο Ιησούς στεκόταν, και έκραξε λέγοντας: Αν κάποιος διψάει, ας έρχεται σε μένα, και ας πίνει· όποιος πιστεύει σε μένα, όπως είπε η γραφή, ποτάμια από ζωντανό νερό θα ρεύσουν από την κοιλιά του.» (Ιωάν. 7:37-38 [Φίλος])

Ο ήχος των λόγων Του προκάλεσε σιωπή, έπειτα έκσταση. Η θρησκευτική ηγεσία ήταν εξοργισμένη, αγανακτισμένη και απειλούμενη. Μερικοί προσπάθησαν να τον σκοτώσουν.

«Μερικοί μάλιστα απ' αυτούς ήθελαν να τον πιάσουν· αλλά κανένας δεν έβαλε επάνω του τα χέρια.» (Ιωάν. 7:44 [Φίλος])

Ο εξουσιαστικός ισχυρισμός γινόταν κατανοητός από όλους, πιστεύτηκε από μερικούς, απορρίφθηκε από άλλους. Ο Ιησούς(Γιεσούα) ισχυριζόταν ότι είναι ο πολυαναμενόμενος και υπεσχημένος Μεσσίας.

Πιστεύω ότι ο Ιησούς (Γιεσούα) ο Χριστός, το ζωντανό νερό, γεννήθηκε σε αυτό τον κόσμο στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας. Θα ήθελα να δώσω σε σάς μερικά γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς(Γιεσούα) γεννήθηκε την πρώτη ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας (Σουκότ).

Πρώτον, καταλαβαίνετε ότι η 25η Δεκεμβρίου δεν είναι η πραγματική ημερομηνία της γέννησης του Ιησού. Η 25η Δεκεμβρίου είναι απλά παράδοση. Η 25η Δεκεμβρίου δεν αναγνωρίστηκε ως ημερομηνία γέννησης του Μεσσία παρά μόνο τον τέταρτο αιώνα όταν ο Κωνσταντίνος εκχριστιάνισε όλες τις ειδωλολατρικές εορτές. Για να καταλάβουμε την ημερομηνία της γέννησης του Ιησού, πρέπει να προσδιορίσουμε σωστά την ημερομηνία της γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στο Λουκάς α:26 δείχνει ότι υπήρχε ακριβώς έξι μήνες διαφορά ανάμεσα στη σύλληψη του Ιωάννη και τη σύλληψη του Ιησού. Εάν οι συλλήψεις τους απείχαν έξι μήνες, τότε και οι γεννήσεις τους θα απέχουν έξι μήνες. Έτσι ας δούμε εάν μπορούμε να ανακαλύψουμε πότε γεννήθηκε ο Ιωάννης. Στο ευαγγέλιο του Λουκά α:5 και α:8 αναφέρει ότι ο πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο Ζαχαρίας ανήκε στην εφημερία του Αβιά και υπηρετούσε στο Ναό όταν έλαβε την είδηση ότι η Ελισάβετ θα έκανε παιδί. Το Α΄ Χρονικών 24:10 λέει ότι η εφημερία του Ζαχαρία, του Αβιά, ήταν η όγδοη εφημερία που υπηρετούσε στο Ναό. Η Μισνάχ (προφορική Τορά) αναφέρει ότι κάθε εφημερία έπρεπε να υπηρετεί δύο φορές σέ ένα έτος (αλλά όχι διαδοχικά), με την πρώτη εφημερία να αρχίζει την πρώτη εβδομάδα του μήνα Νισάν. Κάθε εφημερία υπηρετούσε περίοδο μιας εβδομάδας και όλες οι εφημερίες έπρεπε να υπηρετούν στη διάρκεια των τριών προσκυνητικών Εορτών.

Η ακόλουθη είναι η σειρά των ιερατικών εφημεριών σε σχέση με τις Εορτές:

1η Εβδομάδα του Νισάν, υπηρετεί η 1η ιερατική εφημερία του Ιωϊαρείβ 

2η εβδομάδα του Νισάν, υπηρετεί η 2η ιερατική εφημερία του Ιεδαϊα

3η εβδομάδα του Νισάν, Πάσχα/Εορτή των Αζύμων υπηρετούν όλοι οι ιερείς

4η εβδομάδα του Νισάν, υπηρετεί η 3η ιερατική εφημερία του Χαρίμ

1η εβδομάδα του Ιγυαρ, υπηρετεί η 4η ιερατική εφημερία του Σεωρήμ

2η εβδομάδα του Ιγυάρ, υπηρετεί η 5η ιερατική εφημερία του Μαλχία

3η εβδομάδα του Ιγυάρ, υπηρετεί η 6η ιερατική εφημερία του Μεϊαμίν

4η εβδομάδα του Ιγυάρ, υπηρετεί η 7η ιερατική εφημερία του Ακκώς

1η εβδομάδα του Σιβάν, υπηρετεί η 8η ιερατική εφημερία του Αβιά

2η εβδομάδα του Σιβάν, το Σαβουότ, υπηρετούν όλοι οι ιερείς (συμπεριλαμβανομένης της εφημερίας του Αβιά)

Ο Ζαχαρίας υπηρετεί στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας του Σιβάν και έπειτα του ζητείται να υπηρετήσει την επόμενη εβδομάδα για τη γιορτή της Πεντηκοστής (Σαβουότ). Στη διάρκεια του Σαβουότ, οι ιερείς θα τραβούσαν κλήρους για να δουν ποιος θα είχε την τιμή να μπει μέσα στα Άγια να θυμιάσει στο θυσιαστήριο. Μόνο μια φορά στη διάρκεια της ζωής ενός ιερέα μπορούσε να τραβηχτεί ο κλήρος του για αυτή την τελετή. Τραβήχτηκε ο κλήρος του Ζαχαρία (Λουκάς α:9) και ήταν η ώρα του να προσφέρει το θυμίαμα. Ο Ζαχαρίας θα έμπαινε στα Άγια, θα προσέφερε το θυμίαμα, και ύστερα θα επέστρεφε έξω για να δώσει την ευλογία στους λατρευτές. Καθώς ο Ζαχαρίας προσέφερε το θυμίαμα, προς έκπληξή του, ένας άγγελος του Κυρίου (Γιάχβε) παρουσιάζεται σ’ αυτόν και τον πληροφορεί ότι οι προσευχές του απαντήθηκαν, και ότι η γυναίκα του θα κάνει παιδί. Ο Ζαχαρίας αμφισβήτησε την ανακοίνωση του αγγέλου, και έχασε την ικανότητα να μιλάει. (Λουκάς 1:19-20). Οι λατρευτές άρχισαν να αναρωτιούνται γιατί αργεί τόσο πολύ ο Ζαχαρίας, και όταν εμφανίστηκε για να δώσει την ευλογία, σύντομα αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει. (Λουκάς 1:21-22). Αφού τελείωσε η υπηρεσία του Ζαχαρία, επέστρεψε σπίτι. Και η Ελισάβετ, η γυναίκα του, συνέλαβε. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής συνελήφθη λίγο καιρό μετά τη γιορτή της Πεντηκοστής (Σαβουότ). Εάν ο Ιωάννης είχε συλληφθεί λίγο μετά τη γιορτή της Πεντηκοστής (Σαβουότ), τότε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής θα έπρεπε να είχε γεννηθεί τον μήνα Νισάν.  Θα ήθελα να προτείνω ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε στις 15 Νισάν, την πρώτη ημέρα της Εορτής των Αζύμων και του Πάσχα, βασισμένος σε αυτά τα γεγονότα. Πρώτον, ο Μαλαχίας 4:5-6 δείχνει ότι ο Ηλίας έπρεπε να έρθει πριν από την άφιξη της ημέρας του Κυρίου (Γιάχβε). Στο Ματθαίο 11:11-14, ο Μεσσίας λέει ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο Ηλίας που επρόκειτο να έρθει. Ο Ιωάννης ήρθε σαν πρόδρομος στη διακονία του Χριστού. Ο Ιωάννης προετοίμασε τις καρδιές και τα μυαλά του λαού για τον Χριστό. Ο Ιωάννης ήταν ο Ηλίας που θα ερχόταν όπως προφητεύτηκε από τον Μαλαχία. Πότε περίμενε ο Εβραϊκός λαός τον Ηλία; Κάθε Πάσχα ένα μέρος του δείπνου(Σεντέρ) το έβαζαν για τον Ηλία, και ένα παιδί θα άνοιγε την πόρτα να δει αν έρχεται ο Ηλίας. Εάν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο Ηλίας που θα ερχόταν, και συνελήφθη κάποια στιγμή μετά την Εορτή των Εβδομάδων(Πεντηκοστή) (Σαβουότ), τότε πιστεύω ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε Πάσχα (15 Νισάν).

Να θυμάστε ότι ο Μεσσίας γεννήθηκε έξι μήνες μετά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εάν ο Ιωάννης γεννήθηκε στις 15 Νισάν, τότε ο Μεσσίας θα πρέπει να γεννήθηκε στις 15 Τισρί. Πιστεύω ότι ο Μεσσίας γεννήθηκε την πρώτη ημέρα της Εορτής της Σκηνοπηγίας. Ο Ιωάννης λέει «ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας». Η Ελληνική λέξη που χρησιμοποιείται είναι «σκηνώ» και σημαίνει «καταλαμβάνω (σαν οίκημα) ή διαμένω (όπως ο  Θεός έκανε στη Σκηνή παλιά, ένα σύμβολο προστασίας και κοινωνίας)» Το σουκάχ είναι μια τέλεια εικόνα του Χριστού. Η καλύβα-παράγκα(Το σουκάχ) δεν ήταν μια ελκυστική κατασκευή, ακριβώς όπως δεν υπήρχε τίποτα στον Ιησού που θα μας έλκυε σ’ Αυτόν. (Ησαΐας 53:2). Εάν η ζωή και η διακονία του Χριστού στρεφόταν γύρω από τις Εορτές, τότε ακόμα και η γέννησή Του έπρεπε να είναι σε συνδυασμό με μια εορτή. Η Εορτή της Σκηνοπηγίας ταιριάζει απόλυτα με τη γέννηση του Μεσσία. Ο σωτήρας του κόσμου γεννήθηκε σε μια χαμηλή παράγκα (σουκάχ) την πρώτη ημέρα της εορτής των Εβδομάδων(Πεντηκοστή) (Σουκότ).

Εάν ο Μεσσίας γεννήθηκε στις 15 Τισρί, τότε η περιτομή του θα πρέπει να έγινε την όγδοη ημέρα της Σκηνοπηγίας (Σουκότ). Οι Εβραίοι έχουν μια παράδοση σχετικά με την όγδοη ημέρα που λέγεται «Σιμτσάτ Τορά» και σημαίνει «Χαιρόμενοι στην Τορά» δηλαδή «Χαιρόμενοι στο Λόγο». Ο Λουκάς 2:21-38 λέει ότι την όγδοη ημέρα έφεραν το μωρό Ιησού στο Ναό για να το περιτέμνουν και να το ονομάσουν, και όταν ο Συμεών και η Άννα είδαν τον Σωτήρα του Ισραήλ, χάρηκαν γι’ Αυτόν. Αυτοί οι δύο δίκαιοι άνθρωποι χαίρονταν για το ζωντανό Λόγο του Θεού. Κάθε όψη της γέννησης του Μεσσία, συμπεριλαμβανομένης της περιτομής Του, είναι μια εικόνα σχεδιασμένη για να μας διδάξει περισσότερα γι’ Αυτόν. 

Όπως έχουμε πει προηγουμένως, Η εορτή της Σκηνοπηγίας ονομάζεται «Η εποχή της χαράς μας» και «η εορτή των εθνών». Με αυτό υπόψη μας, προσέξτε τι γράφει ο Λουκάς.

«Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε· επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό·» (Λουκ. 2:10 [Φίλος])

Εδώ η γέννηση του Χριστού ανακοινώνεται σαν ώρα μεγάλης χαράς [Η γιορτή της Σκηνοπηγίας (το Σουκότ) ονομάζεται «η εποχή της χαράς μας»), που θα είναι σε όλο το λαό (Το Σουκότ ονομάζεται «η Εορτή των Εθνών»]. Έτσι μπορούμε να δούμε από αυτό ότι η ορολογία που χρησιμοποίησε ο άγγελος για να ανακοινώσει τη γέννηση του Ιησού(Γιεσούα) ήταν θέματα και μηνύματα που είχαν σχέση με την Εορτή της Σκηνοπηγίας.

Στον Λουκά 2:12, το μωρό Ιησούς(Γιεσούα) τυλίχθηκε με σπάργανα και ξάπλωσε σε μια φάτνη. Τα σπάργανα χρησιμοποιούνταν επίσης σαν φιτίλια για να ανάψουν τις δεκαέξι (16) δεξαμενές λαδιού μέσα στην αυλή των γυναικών στη διάρκεια της γιορτής της Σκηνοπηγίας (του Σουκότ). Έτσι τα σπάργανα σχετίζονται με τη γιορτή της Σκηνοπηγίας (του Σουκότ).

Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας, ο Θεός ζητούσε από όλους τους άρρενες Ιουδαίους να έρθουν στην Ιερουσαλήμ (Δευτερονόμιο 16:16). Γι’ αυτό το λόγο, η πόλη θα ήταν υπερπλήρης από κόσμο.

Το αντίτυπο

Ήταν στη διάρκεια αυτής της Φθινοπωρινής Εορτής που δείχνει την έναρξη της κατασκευής της Σκηνής του Θεού, το αγιαστήριο στην έρημο (Έξοδος 25:8-9). Στην ‘Εξοδο 25:9, η λέξη «σκηνή» είναι η λέξη μισκάν στα Εβραϊκά. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μωυσής ανέβηκε πάλι στο όρος Σινά για σαράντα (40) ημέρες και νύχτες για να παραλάβει το δεύτερο δίπτυχο των πλακών και να κατέβει στη Γιομ Κιπούρ, μεταφέροντας τες σαν ένα σημάδι της συγχώρησης του Θεού στον Ισραήλ για την αμαρτία του μόσχου και σαν σύμβολο αιώνιας συνθήκης ανάμεσα στον Θεό και τον Ισραήλ (Έξοδος 24:12-18, 34:1-2, 27-28). Την επόμενη ημέρα ο Μωυσής επανέθεσε τις οδηγίες του Θεού για το κτίσιμο του μισκάν -κατοικητήριο. Γιατί κτίστηκε το μισκάν;

«Και ας κάνουν σε μένα ένα αγιαστήριο, για να κατοικώ μεταξύ τους.» (Έξοδ. 25:8 [Φίλος])

Για να στερεώσει τη σχέση ανάμεσα στον Κύριο (Γιάχβε) και τον Ισραήλ, ο Θεός θα κατοικούσε ανάμεσα στον λαό. Επομένως το μισκάν, η σκηνή στην έρημο, σχεδιάστηκε να κτιστεί από τον Θεό γι’ Αυτόν έτσι ώστε να μπορεί να κατοικεί με το λαό Του. Πνευματικά μιλώντας, αυτή η φυσική σκηνή δόθηκε από τον Θεό για να μας διδάξει και να μας οδηγήσει ότι Εκείνος επιθυμεί να ζει και να κατοικεί με τον λαό Του.

Το σουκάχ, η παράγκα, συμβολίζει την ανάγκη του ανθρώπου να εξαρτάται από τον Θεό για την προμήθεια του σε τροφή, νερό, και καταφύγιο. Αυτό είναι αλήθεια επίσης και σε πνευματικό επίπεδο. Με αυτό υπόψη, ας κοιτάξουμε τα συμφραζόμενα με τα οποία η λέξη σκηνή χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη.

Ο Ιησούς(Γιεσούα) σκήνωσε (σουκότ) ανάμεσά μας (Ιωάννης α:14). Ο απόστολος Παύλος μας είπε ότι η Παλαιά Διαθήκη ήταν μια σκηνή.

«Ξέρουμε, βέβαια, ότι, αν η επίγεια οικία τού σκηνώματός μας χαλάσει, έχουμε από τον Θεό οικοδομή, οικία αχειροποίητη, αιώνια, στους ουρανούς.» (2Κορ. 5:1 [Φίλος])

Η λέξη σκήνωμα σημαίνει «μια καλύβα ή προσωρινή διαμονή». Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ερμηνεύουν αυτό το κείμενο σχετικά με την αλλαγή που συμβαίνει στο βιολογικό μας σώμα στον θάνατο. Εάν το διαβάσετε αυτό μεμονωμένα, είναι εύκολο να δείτε πως θα μπορούσατε να το καταλάβετε, αλλά εάν το κρατήσετε με τα συμφραζόμενα, θα δείτε ότι το θέμα είναι η Διαθήκη.

«Έχουμε» είναι ενεστώτας οριστική κλίση, που σημαίνει ότι έχουμε ήδη ένα σπίτι όχι χειροποίητο. Έτσι υπάρχουν δύο σπίτια την ίδια στιγμή, η γήϊνη σκηνή και ένα αιώνιο σπίτι αχειροποίητο. Η Παλαιά Διαθήκη είναι οι προσωρινές παράγκες. Η Καινή Διαθήκη είναι η αιώνια παρουσία.

Η Γραφή μιλάει για μια ουράνια σκηνή (Εβραίους 8:1-2, Αποκάλυψη 13:6, 15:5). Αυτή η ουράνια σκηνή φαίνεται να έρχεται στη γη (Αποκάλυψη 21:1-3). Ο Ιησούς(Γιεσούα) ήταν η αληθινή σκηνή του Θεού. (Εβραίους 9:11)

Έτσι, η παράγκα, ή Σουκάχ, ήταν ένα προσωρινό καταφύγιο. Ιστορικά, ήταν για να θυμίζει στο λαό την έξοδό τους από την Αίγυπτο όπως περιγράφεται στο Λευιτικό 23:42-43. Προφητικά, η Σουκάχ δείχνει προς την επιστροφή του Χριστού, όταν ο Κύριος (Γιάχβε) θα κατοικούσε με το λαό Του σε προσωπική σχέση.

Μια από τις πιο εξέχουσες αλήθειες της Εορτής της Σκηνοπηγίας περιλαμβάνει τις εποχιακές βροχές στον Ισραήλ. Ο Χριστός είναι η βροχή που κατέβηκε από τον Ουρανό καθώς επίσης και το ζωντανό νερό και η πηγή των ζώντων υδάτων που μίλησε ο Ιωάννης 4:4-6,10-14, 20-24 και η Αποκάλυψη 21:6 και 22:1-5,17. Ο Χριστός επιθυμεί να πιούμε το νερό που Αυτός δίνει, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την αιώνια ζωή (Ιωάννης 4:14) έτσι ώστε να μπορέσουμε να γεμίσουμε (Ματθαίος 5:6).

Η εκπλήρωση αυτής της Εορτής τον έβδομο μήνα γίνεται στον ερχομό του Χριστού στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Αυτή είναι ώρα μεγάλης χαράς για όλους τους πιστούς.

Η Εορτή της Σκηνοπηγίας ήταν για να γιορτάσει και να μνημονεύσει :

1) το τέλος της περιπλάνησης του λαού Ισραήλ στην έρημο

2) ήταν επίσης ένας εορτασμός της κληρονομίας τους και της εισόδου τους στη Χαναάν, τη γη της επαγγελίας.

Η αντιτυπική εκπλήρωση ήρθε στο τέλος της 40χρονης μεταβατικής περιόδου (30μΧ. - 70μΧ.) όταν τελείωσε η Παλαιά Διαθήκη και εκπληρώθηκε πλήρως η Καινή Διαθήκη, και η κληρονομία του Νέου Ουρανού και της Νέας Γης έφθασε, όπου εμείς «σκηνώνουμε εκεί με τον Θεό». Οι Σκηνές μιλούν για τον τελικό θερισμό, καθώς και για την τελική ανάπαυση. Θυμηθείτε ότι ήταν μια επταήμερη εορτή με ένα Σάββατο την όγδοη ημέρα. Γιατί ήταν αυτό το Σάββατο στο τέλος της Εορτής; Εικονίζει την ΑΝΑΠΑΥΣΗ. Ο Ιησούς(Γιεσούα) Χριστός είναι η Ανάπαυσή μας. Εκείνος εκπλήρωσε τον τύπο της Παλαιάς Διαθήκης. Εμείς, ως πιστοί, αναπαυόμαστε πλήρως και τελείως σε Αυτόν.

Είπα νωρίτερα σε αυτό το μήνυμα ότι η Εορτή της Σκηνοπηγίας είναι επίσης γνωστή στη Γραφή σαν «η Εορτή της Συγκομιδής», επειδή τηρείται αφού έχουν θεριστεί και μαζευτεί τα σπαρτά και οι καρποί των δέντρων.

«Και θα αποστείλει τούς αγγέλους του με δυνατή φωνή σάλπιγγας· και θα συγκεντρώσει τούς εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, από τις άκρες των ουρανών μέχρι τις [άλλες] άκρες τους.» (Ματθ. 24:31 [Φίλος])

Αυτός ο θερισμός είναι η Ημέρα της Συγκομιδής, όταν ο Θεός μαζεύει το λαό Του στον εαυτό Του και καίει τους ανόμους όπως το άχυρο και τις καλαμιές.

«Επειδή, δέστε, έρχεται ημέρα, η οποία θα καίει σαν κλίβανος· και όλοι οι υπερήφανοι, και όλοι αυτοί που πράττουν ασέβεια, θα είναι άχυρο· και η ημέρα που έρχεται θα τους κατακάψει, λέει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θα τους αφήσει ρίζα και κλαδί. Σε σας, όμως, που φοβάστε το όνομά μου, θα ανατείλει ο ήλιος τής δικαιοσύνης, με θεραπεία στις φτερούγες του· και θα βγείτε, και θα σκιρτήσετε σαν μοσχάρια τής φάτνης.» (Μαλ. 4:1-2, [Φίλος])

Οι δίκαιοι επίσης ανάμεσα στους Εθνικούς, επισυνάχθηκαν στον Γιάχβε. Εκείνη την ημέρα, τα Έθνη θα προσευχόντουσαν στην Ουράνια Ιερουσαλήμ.

«Και κάθε ένας που θα εναπομείνει από όλα τα έθνη, που ήρθαν ενάντια στην Ιερουσαλήμ, θα ανεβαίνει κάθε χρόνο για να προσκυνάει τον Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων, και να γιορτάζει τη γιορτή τής σκηνοπηγίας. Και όσοι από τις οικογένειες της γης δεν ανέβουν στην Ιερουσαλήμ, για να προσκυνήσουν τον Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων, σ' αυτούς δεν θα υπάρχει βροχή.» (Ζαχ. 14:16-17 [Φίλος])

Ο Κύριος (Γιάχβε) όχι μόνο μάζεψε το λαό Του, αλλά άρχισε να σκηνώνει ανάμεσά τους.

«ΚΑΙ είδα έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη· επειδή, ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και εγώ ο Ιωάννης είδα την άγια πόλη, την καινούργια Ιερουσαλήμ, που κατέβαινε από τον Θεό, από τον ουρανό, ετοιμασμένη σαν νύφη στολισμένη για τον άνδρα της. Και άκουσα μια δυνατή φωνή από τον ουρανό, που έλεγε: Δέστε, η σκηνή τού Θεού μαζί με τους ανθρώπους, και θα σκηνώσει μαζί τους, κι αυτοί θα είναι λαοί του, κι αυτός ο Θεός θα είναι μαζί τους Θεός τους.» (Αποκ. 21:1-3 [Φίλος])

Ο αιώνας που ζούμε τώρα είναι ο αιώνας της Καινής Διαθήκης. Είμαστε στη Νέα Ιερουσαλήμ. Ζούμε στην παρουσία του Κυρίου (Γιάχβε). Έχουμε πρόσβαση στο θρόνο του Θεού. Όπως οι σωσμένοι των εθνών, περπατούμε στο φως αυτής της άγιας πόλης. Είμαστε το φως του κόσμου σήμερα, μια πόλη που βρίσκεται σε λόφο.

«Και τα έθνη όσων σώζονται θα περπατούν μέσα στο φως της· και οι βασιλιάδες τής γης φέρνουν τη δόξα και την τιμή τους σ' αυτή.» (Αποκ. 21:24 [Φίλος])

«Και οι πυλώνες της δεν θα κλειστούν την ημέρα· επειδή, νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί. Και σ' αυτή θα φέρνουν τη δόξα και την τιμή των εθνών.» (Αποκ. 21:25-26 [Φίλος])

Τι σημαίνει αυτό; Κοιτάξτε

«Και οι πύλες σου θα είναι πάντοτε ανοιχτές· δεν θα κλειστούν, ημέρα και νύχτα, για να οδηγούν μέσα σε σένα τις δυνάμεις των εθνών, και να φέρνονται μέσα οι βασιλιάδες τους.» (Ησ. 60:11 [Φίλος])

Εδώ βλέπουμε το λόγο που αυτές οι πύλες δεν κλείνουν ποτέ. Ότι οι άνδρες μπορούν να φέρουν μέσα σε αυτήν τον πλούτο των Εθνών και τους βασιλείς τους σε πομπή. Αυτή είναι μια αναφορά στη δύναμη του Ευαγγελίου. Το επόμενο εδάφιο μας λέει ότι μόνο οι εκλεκτοί εισέρχονται:

«Και μέσα σ' αυτή δεν θα μπει τίποτε που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψέμα· αλλά, μονάχα οι γραμμένοι μέσα στο βιβλίο τής ζωής τού Αρνίου.» (Αποκ. 21:27 [Φίλος])

Η Σωτηρία είναι πάντοτε διαθέσιμη, οι πύλες είναι πάντα ανοικτές σε αυτή την πόλη. Κοιτάξτε στο κεφάλαιο κβ.

«Και μου έδειξε έναν καθαρό ποταμό με νερό τής ζωής, λαμπερόν σαν κρύσταλλο, που έβγαινε από τον θρόνο τού Θεού και του Αρνίου. Στο μέσον τής πλατείας της, και του ποταμού, από εδώ και από εκεί, [ήταν] το δέντρο τής ζωής, που φέρνει δώδεκα καρπούς, κάνοντας κάθε έναν μήνα τον καρπό του· και τα φύλλα τού δέντρου [είναι] για θεραπεία των εθνών.» (Αποκ. 22:1-2 [Φίλος])

Εδώ ο ποταμός της ζωής ρέει μπροστά από το Ναό προς τα έθνη του κόσμου. Το δέντρο της ζωής είναι εκεί για τη θεραπεία των εθνών. Ο ποταμός της ζωής έχει προειπωθεί στην Παλαιά Διαθήκη στον Ιεζεκιήλ 47. Αυτός ο ποταμός πηγάζει από τη Νέα Ιερουσαλήμ στην Αποκάλυψη 22:1-2, που είναι η εκκλησία. Πρέπει να ενεργήσουμε ώστε να πάμε το νερό της ζωής στα έθνη. Ποιο είναι το νερό της ζωής;

«Και το Πνεύμα και η νύφη λένε: Έλα, και όποιος ακούει, ας πει: Έλα· και όποιος διψάει, ας έρθει· και όποιος θέλει, ας παίρνει δωρεάν το νερό τής ζωής.» (Αποκ. 22:17 [Φίλος])

Αυτή είναι κλήση για σωτηρία! Εάν ο Νέος Ουρανός και η Νέα Γη είναι η αιώνια κατάσταση όπως διδάσκει η θεωρία των οικονομιών, γιατί η πρόσκληση για σωτηρία ισχύει ακόμη; Ο νέος ουρανός και η νέα γη είναι η Καινή Διαθήκη, η Εκκλησία. Και από την Εκκλησία πηγάζει το ύδωρ της ζωής για τη θεραπεία των Εθνών.

Τώρα ζούμε στον Νέο Ουρανό και στη Νέα Γη. Είμαστε η Νέα Ιερουσαλήμ, που είναι το σώμα του Χριστού. Ο Ιησούς και ο Πατέρας Του είναι ανάμεσά μας, και δεν χρειαζόμαστε καθόλου Ναό. Δεν χρειαζόμαστε καμιά από τις τελετουργίες και τις τελετές του παλιού ουρανού και της παλιάς γης. Είμαστε στην παρουσία του Θεού τώρα και για πάντα.

Ο Σπέρτζον έλεγε: «Μετανιώσατε ποτέ για την απουσία του θυμιάματος, ή της δαμάλεως, ή οποιασδήποτε από τις θυσίες και τις τελετές των Ιουδαίων; Μαραζώσατε ποτέ για την εορτή της σκηνοπηγίας, ή την αφιέρωση; Όχι, επειδή, αν και αυτά ήταν σαν παλιός ουρανός και παλιά γη για τους Εβραίους πιστούς, έχουν περάσει, και τώρα ζούμε στο νέο ουρανό και τη νέα γη, όσον αφορά την οικονομία της θείας διδαχής. Η ουσία έρχεται, η σκιά έχει φύγει. Και δεν την θυμόμαστε.

Οι παλιοί ουρανοί και γη του Ιουδαϊσμού έχουν περάσει, και εμείς τώρα ζούμε στους νέους ουρανούς και στη νέα γη της Καινής Διαθήκης. Είθε να μας βοηθήσει ο Θεός να καταλάβουμε πλήρως και να εκτιμήσουμε τη θέση μας στο Νέο Ουρανό και Γη, όπου κατοικεί η δικαιοσύνη και όπου ο ο Κύριος κατοικεί με τον λαό Του.

Μετά την καταστροφή του Ναού το 70 μ.Χ., η τήρηση αυτής της Εορτής, όπως και των άλλων εορτών, τροποποιήθηκε άρδην. Χωρίς Ναό και θυσιαστικό σύστημα αυτές οι Εορτές δεν μπορούσαν πια να τηρούνται, πράγμα που κάνει σαφές ότι αυτές οι Εορτές τελείωσαν με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την επιστροφή του Χριστού το 70 μ.Χ. Δεν υπάρχουν πια απεικονίσεις, οι απεικονίσεις τελείωσαν, επειδή έφθασε το αντίτυπο. Οι προφητείες που αυτές απεικόνιζαν έχουν εκπληρωθεί.

Έτσι καθώς ο σύγχρονος Ισραήλ περνάει μέσα από τις κινήσεις της απεικόνισης αυτής της Εορτής, έχουν χάσει την πραγματικότητα δύο χιλιάδες χρόνια. Δεν θυσιάζουν πια στο Σουκότ, δεν θυσιάζονται πια κατσίκες, αρνιά, κριοί ή ταύροι όπως περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη(Τορά). Επειδή δεν υπάρχει πια Ναός, ούτε ιερατείο, γιατί όλα εκπληρώθηκαν το 70 μ.Χ. όταν ο Ιησούς(Γιεσούα) επέστρεψε με κρίση στην Ιερουσαλήμ, ανέστησε τους αγίους Του και κατοίκησε μέσα στην εκκλησία Του.

Το παρόν άρθρο είναι μετάφραση

Από άρθρο του David Curtis

Μετάφραση – Επιμέλεια : Αλέκα και Βασίλης Ζαφείρογλου

Ιησούς Χριστός η διαθήκη «του γένους» του Θεού

Αβραάμ ο πατέρας της πίστης για όλα τα έθνη

Ο Θεός της αγάπης και του ελέους, ο μόνος που έχει αθανασία, είχε ένα θαυμάσιο σχέδιο να φέρει όλους τους ανθρώπους κοντά Του και να γνωρίσουν το πρόσωπό Του, που είναι η αιώνια ζωή. Για την εκπλήρωση αυτού του σχεδίου ο Θεός εξέλεξε τον Αβραάμ ο οποίος αποδείχθηκε πιστός και φίλος του Θεού και ο Θεός έκανε διαθήκη μαζί του, ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας του σαρκικού έθνους Ισραήλ, οι οποίοι έτσι καταγράφηκαν ως «υιοί του γένους του Αβραάμ». (Πράξ 13:26)

«Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα και θέλω σε ευλογήσει και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν.» [Γέν. 12:1-2, 7, Πράξ. κεφ. 7]

Μετά από λίγα χρόνια ο Θεός επισκέφτηκε πάλι τον Αβραάμ και του υπόσχεται διαθήκην αιώνιον «αναμέσον εμού και σου, και του σπέρματός σου (που είναι ο Χριστός)».

«Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός.» (Γαλ. 3:16)

Έτσι τον κατέστησε πατέρα πλήθους εθνών δια της πίστεως, θέτοντας την γνωστή εις τον αρχαίο κόσμο περιτομή, ως σημείο της Διαθήκης .

«Εγώ, ιδού, η διαθήκη μου είναι προς σε και θέλεις γείνει πατήρ πλήθους εθνών και δεν θέλει καλείσθαι πλέον το όνομά σου Άβραμ αλλά το όνομά σου θέλει είσθαι Αβραάμ διότι πατέρα πλήθους εθνών σε κατέστησα […] Και θέλετε περιτέμνει την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και θέλει είσθαι εις σημείον της διαθήκης μεταξύ εμού και υμών.» (Γέν. 17:4, 11)

Προς επιβεβαίωση της υπόσχεσης ο Θεός αναγγέλλει στον εκατονταετή και «νενεκρωμένο» Αβραάμ (Εβρ. 11:12) ότι η ενενήντα ετών γυναίκα του Σάρρα, η οποία ήταν στείρα και δεν τεκνοποιούσε, θα γεννήσει υιό, τον Ισαάκ.

«Αλλά την διαθήκην μου θέλω στήσει προς τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ.» (Γέν. 17:21)

Ο Ισαάκ, ο οποίος καταγράφηκε ως τέκνο επαγγελίας «ημείς δε, αδελφοί, καθώς ο Ισαάκ επαγγελίας τέκνα είμεθα» (Γαλ. 4:28), γέννησε τον Ιακώβ και ο Ιακώβ γέννησε δώδεκα γιους από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ.

Ο Ιακώβ στην Αίγυπτο και η ένδοξη απελευθέρωση του Ισραήλ από «τα δεσμά της δουλείας».

Με ένα θαυμάσιο σχέδιο ο Θεός έφερε τα παιδιά του Ιακώβ στην Αίγυπτο, ώστε να αναγνωρίσουν την αμαρτία τους που είχαν διαπράξει εναντίον του αγνού και ταπεινού αδελφού τους Ιωσήφ. Εκεί στην Αίγυπτο ευλογήθηκαν και αυξήθηκαν σε ένα λαό, όσο οι Φαραώ θυμόντουσαν και εκτιμούσαν την προσφορά και το καλό που είχε κάνει ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο. Όταν όμως πήρε την εξουσία ένας Φαραώ που δεν εκτιμούσε πια αυτό το έργο του Ιωσήφ, άρχισε η κακουχία και το μαρτύριο και  βρέθηκαν  κάτω «από δεσμά δουλείας» όπως προ είπε ο Θεός στον Αβραάμ.

«Και είπεν ο Κύριος προς τον Άβραμ, Έξευρε βεβαίως ότι το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλώσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς, τετρακόσια έτη·» (Γεν. 15:13)

Η αδυναμία, ο πόνος και η θλίψη οδήγησε το βιολογικό γένος του Αβραάμ να κράξουν σε Αυτόν που είχε δώσει θαυμάσιες επαγγελίες στον προπάτορά τους.

Ο Κύριος τους άκουσε, και οδηγώντας τα παιδιά του Ιακώβ με «κραταιά χείρα» και κάνοντας σημεία και τέρατα, τα έβγαλε από τα δεσμά της δουλείας της Αιγύπτου και του Φαραώ εκπληρώνοντας και πάλι τον προλαληθέντα λόγο Του. Έτσι γεννήθηκε το δωδεκάφυλο έθνος, που θα γινόταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των λαών από όπου θα περνούσαν για όσους δεν τους αντιμετώπιζαν φιλικά.

«διά τούτο ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ, Εγώ είμαι ο Κύριος· και θέλω σας εκβάλει υποκάτωθεν των φορτίων των Αιγυπτίων και θέλω σας ελευθερώσει από της δουλείας αυτών και θέλω σας λυτρώσει με βραχίονα εξηπλωμένον και με κρίσεις μεγάλας·» (Έξ. 6:6)

Με έναν ένδοξο και θαυμαστό τρόπο, 1600 χρόνια περίπου αργότερα, ο Κύριος θα απελευθέρωνε το «γένος Του», τον πνευματικό Ισραήλ, από τα δεσμά του Νόμου των Γραμματέων και των Φαρισαίων της εποχής του Ιησού και των Αποστόλων.

Ισραήλ το Βασίλειο Ιεράτευμα, το Άγιο Έθνος του Θεού

Ο Θεός έβγαλε τον Ισραήλ από την Αίγυπτο, απλώνοντας τις πτέρυγες της αγάπης Του και της προστασίας Του, πάνω του.

«Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού και σας έφερα προς εμαυτόν· τώρα λοιπόν εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γή· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί (ο Μωυσής) προς τους υιούς Ισραήλ.» (Έξ. 19:3-6). (Δες Ιεζεκιήλ ις:2-8)

Ο λαός Ισραήλ πήρε την πιο θαυμαστή υπόσχεση - διαθήκη από τον  Θεό, ότι  θα ήταν «ο εκλεκτός από πάντων των λαών» και «σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» με την προϋπόθεση ότι θα υπάκουαν στην φωνή Του και θα φύλαγαν την Διαθήκη Του.

Οι λεπτομέρειες των προϋποθέσεων που περιγράφονται στο Δευτερονόμιο (10:12-22) ήταν:

α) ο λαός να φοβάται τον μόνο Θεό και να απομακρύνεται από την ειδωλολατρεία,

β) να αγαπά και να λατρεύει τον Κύριο και Θεό τους «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του»

γ) να φυλάνε τις εντολές του Κυρίου και τα δικαιώματα Του που τους διέταζε 

δ) να υπερασπίζονται και να αποδίδουν δικαιοσύνη με πραότητα και ταπείνωση χωρίς προσωποληψία στον αλλογενή προσήλυτο, στην χήρα και στον ορφανό και τέλος να αγαπούν τους προσήλυτους.

Η ανυπακοή του Ισραήλ στις εντολές του Θεού Του και οι συνέπειες της

Παρ’ όλες τις ευλογίες και τις ευεργεσίες που έβλεπε ο Ισραήλ από τον Θεό του, γρήγορα απομακρύνθηκε από το θέλημά Του, ακολουθώντας τις επιθυμίες της καρδιάς του, γεγονός που προ είπε ο Θεός στον Μωυσή.

«Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ιδού, συ θέλεις κοιμηθή μετά των πατέρων σου· και σηκωθείς ο λαός ούτος θέλει πορνεύσει κατόπιν των ξένων θεών της γης, εις την οποίαν αυτός εισέρχεται, και θέλει με εγκαταλείψει και παραβή την διαθήκην μου, την οποίαν έκαμον προς αυτούς· τότε θέλει εξαφθή ο θυμός μου εναντίον αυτών την ημέραν εκείνην, και θέλω εγκαταλείψει αυτούς και θέλω κρύψει το πρόσωπόν μου απ' αυτών, και θέλουσιν εξαναλωθή· και θέλουσιν ευρεί αυτούς πολλά κακά και θλίψεις· ώστε θέλουσιν ειπεί την ημέραν εκείνην, δεν εύρον ημάς τα κακά ταύτα, επειδή ο Θεός ημών δεν είναι εν μέσω ημών;» (Δευτ. 31:16-17)

Τα κακά και οι θλίψεις θα τους εύρισκαν στις έσχατες ημέρες της βασιλείας τους

«επειδή εξεύρω ότι μετά τον θάνατόν μου εξάπαντος θέλετε διαφθαρή και εκκλίνει από της οδού, την οποίαν προσέταξα εις εσάς· και θέλουσι σας ευρεί τα κακά εις τας εσχάτας ημέρας, επειδή θέλετε πράξει κακά ενώπιον του Κυρίου, ώστε να παροργίσητε αυτόν με τα έργα των χειρών σας.» (Δευτ. 31:29)

Μάλιστα όταν ο Ιακώβ ευλόγησε τα δώδεκα παιδιά Του είπε:

«ἐκάλεσεν δὲ ιακωβ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν συνάχθητε ἵνα ἀναγγείλω ὑμῖν τί ἀπαντήσει ὑμῖν ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν.» (Γέν. 49:1 Ο΄)

Η πιστότητα, της υπόσχεσης του Θεού στον Αβραάμ, για το σπέρμα της επαγγελίας, τον Χριστό

«και εν τω σπέρματί σου (όστις είναι ο Χριστός) θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γέν. 22:17-18)

«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γέν. 49:10)

Ο Θεός του Ισραήλ γεμάτος έλεος και χάρη έδωσε μέσω του προφήτη Ησαΐα ίσως την σπουδαιότερη παρηγορητική υπόσχεση που θα έφερνε ελπίδα στον κάθε ειλικρινή Ιουδαίο, Ισραηλίτη αλλά ακόμα και εθνικό. Το υπεσχεμένο «σπέρμα» του Αβραάμ, ο Χριστός, θα ανόρθωνε «τις κεχαυνωμένες χείρες του λαού Του και τα παραλυμένα γόνατα» όλων εκείνων που είχαν υποστεί την αδικία και ανομία των ίδιων των αρχόντων τους αλλά και την παιδεία και την σκληρότητα  των κατακτητών λαών.

«Ενισχύσατε τας κεχαυνωμένας χείρας· και στερεώσατε τα παραλελυμένα γόνατα. Είπατε προς τους πεφοβισμένους την καρδίαν, Ισχύσατε, μη φοβείσθε· ιδού, ο Θεός σας θέλει ελθεί μετ' εκδικήσεως, ο Θεός μετά ανταποδόσεως· αυτός θέλει ελθεί και θέλει σας σώσει.

Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει· διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα και ρεύματα εν τη ερημία.» (Ησ. 35:3-6)

Η Αγία Οδός

Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος και οδός και θέλει ονομασθή, Οδός αγία· ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι' αυτής αλλά θέλει είσθαι δι' αυτούς ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι.

Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί και θηρίον αρπακτικόν δεν θέλει αναβή εκεί· δεν θέλει ευρεθή εκεί· αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί.

Και οι λελυτρωμένοι του Κυρίου θέλουσιν επιστρέψει και ελθεί εν αλαλαγμώ εις την Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη δε και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.» (Ησ. 35:8-10, Εβρ. 12:12-14)

Αυτή η Λεωφόρος και  η Οδός που θα ονομαζόταν, η Οδός η αγία· θα οδηγούσε στην αληθινή γη της επαγγελίας. Ο ακάθαρτος δεν θα μπορούσε χωρίς πίστη να περάσει μέσα από αυτή για να φθάσει να δει το πρόσωπο του Θεού, γιατί αυτή η Οδός δεν ήταν και δεν  είναι άλλη από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Ο Ένας και Μόνος αληθινός Θεός είναι  ο Μόνος που ήταν και είναι Αθάνατος όντας ο ίδιος η Αιώνια Ζωή που κατοικούσε το φως το απρόσιτο.

«παραγγέλλω σοι ἐνώπιον τοῦ θεοῦ τοῦ ζῳογονοῦντος τὰ πάντα καὶ Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ μαρτυρήσαντος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν,

τηρῆσαί σε τὴν ἐντολὴν ἄσπιλον ἀνεπίλημπτον μέχρι τῆς ἐπιφανείας τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,

ἣν καιροῖς ἰδίοις δείξει ὁ μακάριος καὶ μόνος δυνάστης, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων,

ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν.» (1Τιμ. 6:13-16 [SBLGNT])

Κανένας άνθρωπος δεν είχε αιώνια ζωή  μέσα του πριν την Ανάσταση του Ιησού. Μετά τον θάνατο τους παρέμειναν  νεκροί αφού κανένας τους δεν είχε λάβει μέσα του τη ζωή, που ήταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Θα παρέμειναν έτσι στον Θάνατο και τον Άδη μέχρι την ημέρα που ο Θεός θα έδειχνε το έλεος Του πάνω τους και θα τους ζωογονούσε χαρίζοντας τους Αιώνια Ζωή.

Θάνατος, η απώλεια της ζωής, η απουσία του προσώπου του Θεού

«μὴ διηγήσεταί τις ἐν τάφῳ τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπωλείᾳ μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένῃ (=λησμονημένη).» (Ψαλμ. 87:11-12, Ο΄)

Ο Θάνατος και ο Άδης εξουσίαζαν πάνω στον άνθρωπο από τη στιγμή που έπαυε η ζωή του. Έτσι οδηγούνταν στον τάφο,  στην απώλεια και στη γη της λήθης δηλαδή στη γη της λησμονιάς. Μη ρέοντας πια το αίμα στις φλέβες του άρχιζε η σήψη και η αποσύνθεση του φυσικού ανθρώπου. Την ίδια στιγμή ο άνθρωπος οδηγούνταν και βυθίζονταν στην  λησμονιά και την τέλεια απουσία του προσώπου του Θεού.

Η λύπη και ο στεναγμός ήταν τα συναισθήματα που ένιωθε κάθε ειλικρινής άνθρωπος καθώς έφευγε από αυτή τη ζωή και δεν είχε καταφέρει να βρει και να πάρει την μαρτυρία μέσα του, ότι η ζωή του θα συνεχιζόταν μετά τον θάνατο ελεύθερη από κάθε φόβο και τρόμο ανθρώπινο.

Οι ειλικρινείς άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης ήξεραν ότι δεν μπορούσαν με  τα τυπικά έργα του Νόμου να φτάσουν στο τέλειο και να δουν το πρόσωπο του Θεού.  Κανείς άνθρωπος δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον Άδη και τον Θάνατο ώστε να πάει στον ουρανό πριν τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.  Αυτό σημαίνει πως κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να δει το πρόσωπο του Θεού μετά τον θάνατο του στην διάρκεια των χρόνων της Παλαιάς Διαθήκης , έτσι ώστε να έχει την αιώνια ζωή. Ακόμη και ο Ενώχ, ο Μωυσής και ο Ηλίας δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα δεσμά του Θανάτου και του Άδη ώστε να δουν το πρόσωπο του Θεού μετά το θάνατό τους. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την κατάσταση στην οποία περιήλθαν οι τρεις αυτοί σπουδαίοι άντρες του Θεού ανατρέξτε στον σύνδεσμο : Ηλίας, Ενώχ και Μωϋσής

Έλπιζαν όμως ότι ο Θεός μετά το θάνατο τους και σε βάθος χρόνου, θα έδειχνε το έλεός Του και θα τους χάριζε την Αιώνια Ζωή καθώς θα έβλεπαν το Πρόσωπό του Αθάνατου.

Το ίδιο έλπιζε και «ο ανήρ o κατά την καρδία του Θεού» προφητάνακτας Δαβίδ. Γι’ αυτό έκραζε μέσα από τα βάθη του είναι του προς τον Θεό να τον θυμηθεί και να μην τον εγκαταλείψει σ’ αυτό το βασίλειο του σκότους, της λήθης και της σιωπής που λέγεται Άδης, αλλά να τον ελευθερώσει.

«Έως πότε, Κύριε; θέλεις κρύπτεσθαι διαπαντός; θέλει καίεσθαι ως πυρ η οργή σου; Μνήσθητι πόσον βραχύς είναι ο καιρός μου, εν τίνι ματαιότητι εποίησας πάντας τους υιούς των ανθρώπων. Τις άνθρωπος θέλει ζήσει και δεν θέλει ιδεί θάνατον; τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του άδου;  Που είναι τα ελέη σου τα αρχαία, Κύριε, τα οποία ώμοσας προς τον Δαβίδ εν τη αληθεία σου;» (Ψαλ. 89:46-52)

«Ας έλθη ενώπιόν σου η προσευχή μου· κλίνον το ωτίον σου εις την κραυγήν μου· Διότι ενεπλήσθη κακών η ψυχή μου, και η ζωή μου πλησιάζει εις τον άδην. Συγκατηριθμήθην μετά των καταβαινόντων εις τον λάκκον· έγεινα ως άνθρωπος μη έχων δύναμιν· εγκαταλελειμμένος μεταξύ των νεκρών, ως οι πεφονευμένοι, κοιτώμενοι εν τω τάφω, τους οποίους δεν ενθυμείσαι πλέον, και οίτινες απεκόπησαν από της χειρός σου. Μ' έβαλες εις τον κατώτατον λάκκον, εις το σκότος, εις τα βάθη […]. Μήπως εις τους νεκρούς θέλεις κάμει θαυμάσια; ή οι τεθνεώτες θέλουσι σηκωθή και θέλουσι σε αινέσει;  Μήπως εν τω τάφω θέλουσι διηγείσθαι το έλεός σου ή την αλήθειάν σου εν τη φθορά; Μήπως θέλουσι γνωρισθή εν τω σκότει τα θαυμάσιά σου και η δικαιοσύνη σου εν τω τόπω της λήθης. Αλλ' εγώ προς σε, Κύριε, έκραξα· και το πρωΐ η προσευχή μου θέλει σε προφθάσει […]». (Ψαλ. 88:2-16)

«Άκουσον, Κύριε, της φωνής μου, όταν κράζω· και ελέησόν με και εισάκουσόν μου. Ζητήσατε το πρόσωπόν μου, είπε περί σου η καρδία μου. Το πρόσωπόν σου, Κύριε, θέλω ζητήσει.» (Ψαλμ. 27:7-9)

Και πάλι: «Επίφανον το πρόσωπον σου επί τον δούλον σου· σώσον με εν τω ελέει σου.» (Ψαλμ. 31:16)

Ο Δαβίδ όμως σαν προφήτης του Θεού είχε λάβει την υπόσχεση του Θεού μέσα στην καρδιά του.

«Τα ελέη του Κυρίου εις τον αιώνα θέλω ψάλλει· διά του στόματός μου θέλω αναγγέλλει την αλήθειάν σου εις γενεάν και γενεάν. Διότι είπα, το έλεός σου θέλει θεμελιωθή εις τον αιώνα· εν τοις ουρανοίς θέλεις στερεώσει την αλήθειάν σου. Έκαμα διαθήκην μετά του εκλεκτού μου· ώμοσα προς Δαβίδ τον δούλον μου· Διαπαντός θέλω στερεώσει το σπέρμα σου, και θέλω οικοδομήσει τον θρόνον σου εις γενεάν και γενεάν.» (Ψαλ. 89:1-4)

«Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη (όσια, Ο΄) του Δαβίδ τα πιστά.» (Ησ. 55:3)

Ο Θεός σαν πιστός Πατέρας (η ρίζα του Ιεσσαί και του Δαβίδ) ήταν αυτός που θα εκπλήρωνε την υπόσχεση Του. Γι’ αυτό φανερώθηκε ο Ίδιος με ουράνια σάρκα (Ιωάν. 6:48-50, Α΄Τιμ. γ:15-16)) σαν Γιος του Ανθρώπου, σαν απόγονος του Δαβίδ από την φυλή του Ιούδα (το γένος του Δαβίδ). Όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς ο Ιησούς κάθισε στο θρόνο του Θεού σαν ο νέος Δαβίδ και ο Πατέρας ενός νέου γένους, πνευματικών ανθρώπων από άφθαρτο σπέρμα, που θα ζούσαν στον μέλλοντα ατελεύτητο αιώνα της χάρης και του ελέους του Θεού και θα απολάμβαναν το δώρο της Αιώνιας Ζωής. (Ησ. 11:1, 10, Αποκ. 5:5, 22:16)

Έτσι ο Κύριος μέσω του Ησαΐα καλεί τους απογόνους του Ιακώβ να στρέψουν την προσοχή τους και να κλίνουν τα αυτιά τους σ΄ Αυτόν για να λάβουν «τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά» που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η ένδοξη Ανάσταση του Ιησού. (Ματθ. 22:41-46, Πράξ. 13:32-37)

Ο Παύλος βεβαιώνει την εκπλήρωση της υπόσχεσης, ευαγγελιζόμενος την Ανάσταση του Ιησού.

«Και ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν, ως είναι γεγραμμένον και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα. Ότι δε ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, μη μέλλοντα πλέον να υποστρέψη εις την διαφθοράν, λέγει ούτως, ότι θέλω σας δώσει τα ελέη (όσια) του Δαβίδ τα πιστά.» (Πράξ. 13:32)

Ιησούς Χριστός η Διαθήκη του «γένους του Θεού» με σκοπό τον φωτισμό των Εθνών

«Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά. Ιδού, έδωκα αυτόν μαρτύριον εις τους λαούς, άρχοντα και προστάττοντα εις τους λαούς. Ιδού, θέλεις καλέσει έθνος, το οποίον δεν εγνώριζες· και έθνη, τα οποία δεν σε εγνώριζον, θέλουσι τρέξει προς σε, διά Κύριον τον Θεόν σου και διά τον Άγιον του Ισραήλ· διότι σε εδόξασε.» (Ησ. 55:3-7)

«Εγώ ο Κύριος σε εκάλεσα εν δικαιοσύνη, και θέλω κρατεί την χείρα σου και θέλω σε φυλάττει και θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών· «ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους εις φως Εθνών» (ο΄)  διά να ανοίξης τους οφθαλμούς των τυφλών, να εκβάλης τους δεσμίους εκ των δεσμών, τους καθημένους εν σκότει εκ του οίκου της φυλακής.» (Ησ. 42:6-7)

Οι διάφορες μεταφράσεις όμως έδωσαν μια κατεύθυνση που πιθανόν θα άλλαζε το θαυμαστό νόημα αυτής της προφητείας. Έτσι η ελληνική μετάφραση του νεόφυτου Βάμβα διατυπώνεται σαν «Εγώ ο Κύριος […] θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών·»

Προσέχοντας  όμως πως διατυπώνεται η ίδια φράση στην μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) διαπιστώνουμε μια αλλαγή. Αντί της φράσης «θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών·» συναντούμε την φράση «ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους εις φως Εθνών».

“ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ἐκάλεσά σε ἐν δικαιοσύνῃ καὶ κρατήσω τῆς χειρός σου καὶ ἐνισχύσω σε καὶ ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους εις φως Εθνών ἀνοῖξαι ὀφθαλμοὺς τυφλῶν ἐξαγαγεῖν ἐκ δεσμῶν δεδεμένους καὶ ἐξ οἴκου φυλακῆς καθημένους ἐν σκότει» (Ησ. 42:6-7, Ο΄)

Έτσι η μετάφραση των Εβδομήκοντα  (Ο΄) μας εισάγει την άποψη του Θεού, ότι ο Θεός θα έδινε τον Ιησού Χριστό «εἰς διαθήκην γένους» και στη συνέχεια αυτή η διαθήκη με το συγκεκριμένο «γένος» θα είχε σαν αποτέλεσμα να φθάσει το φως του  Θεού στα έθνη. Μάλιστα αυτό «το γένος» που θα γνώριζε το πρόσωπο Εκείνου που θα ήταν «το Φως» θα διακήρυττε με τη σειρά του όχι απλά «την αίνεση για το Θεό», όπως η μετάφραση του Μασοριτικού κειμένου (Βάμβας) διατυπώνει αλλά θα εξήγγειλαν «τις αρετές του Θεού» όπως οι Εβδομήκοντα (Ο΄) μετέφρασαν πολύ σωστά. Ο Θεός μάλιστα διακηρύττει ότι δεν μπορούν να γνωριστούν οι αρετές του Θεού και οι μελλοντικές ευλογίες για το ευλογημένο Του «γένος» σε ανθρώπους που θα παραδίνονταν στα γλυπτά και γενικότερα σε είδωλα κατασκευασμένα από την ανθρώπινη φαντασία και φιλοσοφία και σε ανθρώπινες παραδόσεις.

«ἐγὼ Kύριος ὁ Θεός τοῦτό μού ἐστιν τὸ ὄνομα τὴν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω οὐδὲ τὰς ἀρετάς μου τοῖς γλυπτοῖς τὰ ἀπ' ἀρχῆς ἰδοὺ ἥκασιν καὶ καινὰ ἃ ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ πρὸ τοῦ ἀνατεῖλαι ἐδηλώθη ὑμῖν.” (Ησ. 42:8-9, Ο΄)

Η διήγηση των μεγαλείων του Θεού από την αναγεννημένη γενιά των Αποστόλων και των μαθητών του Ιησού.

Σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή θα έπρεπε τα τέκνα καθώς και τα τέκνα των τέκνων να διηγούνται όλα τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός με τους πατέρες τους, ώστε να θυμούνται τη δόξα του Θεού και να τον μεγαλύνουν για την αγαθότητα Του προς τον λαό Του. Γι’ αυτό το λόγο θα έπρεπε οι Ισραηλίτες και κατά κύριο λόγο οι Ιουδαίοι να αποκτούν παιδιά, ώστε να διαιωνίζονται από τη μια γενιά στην άλλη η γνώση των θαυμάσιων του Θεού και να υψώνεται το όνομα του Θεού. Με ανάλογο τρόπο τα τέκνα της Βασιλείας του Ιησού Χριστού θα ήταν χαρούμενα και θα διέδιδαν τα μεγαλεία και τη δόξα του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού αποδίδοντας έτσι τη δόξα στον Μόνο Θεό και Πατέρα τους που ακούει στο όνομα Ιησούς Χριστός.

«ὅπως διηγήσησθε εἰς τὰ ὦτα τῶν τέκνων ὑμῶν καὶ τοῖς τέκνοις τῶν τέκνων ὑμῶν ὅσα ἐμπέπαιχα τοῖς αἰγυπτίοις καὶ τὰ σημεῖά μου ἃ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ κύριος» (Έξ. 10:2, Ο΄)

«Και έστησε μαρτύριον εν τω Ιακώβ και νόμον έθεσεν εν τω Ισραήλ, τα οποία προσέταξεν εις τους πατέρας ημών, να κάμνωσιν αυτά γνωστά εις τα τέκνα αυτών· διά να γνωρίζη αυτά η γενεά η επερχομένη, οι υιοί οι μέλλοντες να γεννηθώσι· και αυτοί, όταν αναστηθώσι, να διηγώνται εις τα τέκνα αυτών· διά να θέσωσιν επί τον Θεόν την ελπίδα αυτών, και να μη λησμονώσι τα έργα του Θεού, αλλά να φυλάττωσι τας εντολάς αυτού· και να μη γείνωσιν, ως οι πατέρες αυτών, γενεά διεστραμμένη και απειθής· γενεά, ήτις δεν εφύλαξεν ευθείαν την καρδίαν αυτής, και δεν εστάθη πιστόν μετά του Θεού το πνεύμα αυτής·» (Ψαλ. 78:3-8, Ο΄)

Αποκορύφωμα των σημείων και τεραστίων της αγάπης και της δύναμης του Θεού για τον λαό Του, ήταν τα τριάμισι χρόνια της διακονίας του Ιησού Χριστού και μετέπειτα τα σαράντα περίπου χρόνια της «διακονίας  του Πνεύματος […] της δικαιοσύνης» των Αποστόλων Του. Σκοπός όλων αυτών των ενεργειών και των θαυμάτων με αποκορύφωμα την Ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, ήταν η επιβεβαίωση ότι ο Ιησούς ήταν ο Αρχηγός της Ζωής και Τελειωτής της Πίστης, που θα ζωοποιούσε όσους από το λαό υπάκουαν σε Αυτόν. Η μεγαλειώδης Δεύτερη Έξοδος από την Παλαιά Διαθήκη της «Διακονίας του θανάτου […] της κατάκρισης» θα οδηγούσε στην ένδοξη Ανάσταση και την κληρονομιά της Αιώνιας Ζωής μέσα στον Ιησού Χριστό.

Έτσι βλέπουμε τον Πέτρο όταν έφερε τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού στον οίκο του Κορνήλιου να διηγείται τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός μέσω του Ιησού.

«Επ' αληθείας γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός,

αλλ' εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν. Τον λόγον, τον οποίον απέστειλε προς τους υιούς Ισραήλ ευαγγελιζόμενος ειρήνην διά Ιησού Χριστού· ούτος είναι ο Κύριος πάντων·

τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ' όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα, το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης,

πως ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού·

και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ· τον οποίον εφόνευσαν κρεμάσαντες επί ξύλου.

 Τούτον ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν και έκαμεν αυτόν να εμφανισθή

 ουχί εις πάντα τον λαόν, αλλ' εις μάρτυρας τους προδιωρισμένους υπό του Θεού, εις ημάς, οίτινες συνεφάγομεν και συνεπίομεν μετ' αυτού, αφού ανέστη εκ νεκρών· και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν και να μαρτυρήσωμεν ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών. Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι διά του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» (Πράξ. 10:34-43)

Με τη σειρά του και ο  απόστολος Παύλος όταν βρέθηκε στην Αθήνα κήρυξε ότι ο άνδρας που είχε οριστεί από τον Θεό να είναι το Φως για να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

«Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.» (Πράξ. 17:30-31)

«Ώς καί τινες τῶν καθ’ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασιν· Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν»

Ο απόστολος Παύλος μιλώντας μπροστά σε φιλοσοφούντες Αθηναίους στον Άρειο Πάγο επικαλέστηκε την φράση «Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν» που αποδίδεται κατ’ άλλους  στον Άρατο τον Σολέα από τους Σολούς της Κιλικίας και κατ’ άλλους η πατρότητα των λεγομένων του Άρατου αποδίδεται στον προφήτη Επιμενίδη τον Κρητικό, με σκοπό να τους απομακρύνει από την ειδωλολατρία.

«Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν, καθώς και τινές των ποιητών σας είπον· Διότι και γένος είμεθα τούτου. Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον, κεχαραγμένα διά τέχνης και επινοίας ανθρώπου» (Πράξ. 17:28-30)

Η φράση αυτή είναι διατυπωμένη στο έργο του Άρατου «Φαινόμενα και Διοσημεία» και ο θεός για τον οποίο μιλάει ο Άρατος δεν είναι άλλος από τον Δία, που στην Μυθολογία ήταν ο πατέρας των θεών και των ημίθεων και πλάστης των ανθρώπων. Αποκλείεται ο Παύλος να ήθελε να παρουσιάσει και να ταυτίσει τον Δία με τον Ένα και Μόνο αληθινό Θεό του Ουρανού και της Γης. Ο Δίας απεικονίζονταν από τους αρχαίους Έλληνες με χρυσά ή ασημένια ή λίθινα αγάλματα και ειδώλια, όπως ο εκάστοτε γλύπτης τα απέδιδε.

Πηγή: http://odysseospaide.blogspot.com/2018/08/314.html

Ο απόστολος Παύλος όμως σύντομα δεν μένει στην φράση που αποτελούσε κοινό τόπο για συζήτηση αλλά προχώρησε στην κατάρριψη της λανθασμένης ειδωλολατρικής και φιλοσοφικής άποψης περί Θεού και του γένους Του. Αποδίδει μάλιστα αυτή την γήινη και ανθρώπινη άποψη περί Θεού και του γένους Του στην άγνοια τους.

«Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.»  

Έτσι στην αρχή της διακονίας του Ιησού ο Θεός έδωσε ένα ανώτερο σημάδι στους μαθητές Του Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, στο όρος της Μεταμόρφωσης, για να καταλάβουν την υπεροχή του σκοπού της διακονίας Του, που ήταν ανώτερη από εκείνη του Μωυσή και του Ηλία.

«[…] και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγειναν λευκά ως το φως. Και ιδού, εφάνησαν εις αυτούς Μωϋσής και Ηλίας συλλαλούντες μετ' αυτού […] και νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού, φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.» (Ματθ. 17:3-5)

Στο όραμα που είδαν οι μαθητές στο όρος της Μεταμόρφωσης άκουσαν τον Μωυσή και τον Ηλία να μιλούν για την μεγαλειώδη έξοδο που θα ακολουθούσε την Σταυρική θυσία του Ιησού και την ταφή Του.

«καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο συνελάλουν αὐτῷ, οἵτινες ἦσαν Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας,

οἳ ὀφθέντες ἐν δόξῃ ἔλεγον τὴν ἔξοδον αὐτοῦ ἣν ἤμελλεν πληροῦν ἐν Ἰερουσαλήμ.» (Λουκ. 9:30-31)

Η ένδοξη Ανάσταση Του «κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου». (2 Τιμ. 1:9-10)

Απέδειξε δε ότι ήταν «ο πρωτότοκος» από τους νεκρούς «πρώτος αναστάς εκ νεκρών» που έμελλε «να κηρύξη φως εις τον λαόν και εις τα έθνη» και θα οδηγούσε τα τέκνα του Θεού μακριά από τα δεσμά της διακονίας του γράμματος και του θανάτου.  

Ο Ιησούς ήταν η απαρχή μιας Νέας Κτίσης που δεν θα είχε την ανάγκη «φωτὸς λύχνου καὶ φῶς ἡλίου» γιατί το πρόσωπο του Θεού που είναι Αιώνια Ζωή θα φωτίζει τους πολίτες αυτής της κτίσης.

«καὶ νὺξ οὐκ ἔσται ἔτι, καὶ οὐκ ἔχουσιν χρείαν, ὅτι κύριος ὁ θεὸς φωτίσει ἐπ’ αὐτούς, καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» (Αποκ. 22:5)

«Ο πρώτος άνθρωπος εκ της γης, ο δεύτερος άνθρωπος εξ ουρανού»

Ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς Χριστός, γεννήθηκε εκ πνεύματος Αγίου,

με μόνο σκοπό να κάνει το θέλημα του Θεού. Ο Ιησούς όμως απορρίφθηκε και σταυρώθηκε από τους συμπολίτες Του Ιουδαίους γι’ αυτό και σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα, και τον σαρκικό νου, που σκέφτεται κατά το γράμμα και όχι κατά το Πνεύμα, δεν απέκτησε βιολογικά παιδιά όπως οι άλλοι χοϊκοί άνθρωποι, γιατί δεν ήταν βιολογικός αλλά ο Μόνος άνθρωπος, που είχε γεννηθεί από τον Θεό.  Έτσι δεν θα υπήρχαν βιολογικοί απόγονοι του Ιησού που θα διηγούνταν τα θαυμάσια που έκανε στη γενεά Του. Γι’ αυτό ο Ησαΐας προφητεύει και διερωτάται : «τὴν γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ;».

«Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη, καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείραντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ.» (Πράξ. 8:32-33 [SBLGNT])

Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ υἱοῦ Δαυὶδ υἱοῦ Ἀβραάμ

Άραγε ποιο θα ήταν αυτό το γένος και ποιοι θα ήταν αυτοί οι άνθρωπο που θα μπορούσαν να διηγηθούν τα θαυμάσια, τα τέρατα και τα σημεία  που έκανε ο Ιησούς ώστε η μνήμη Του και η φήμη Του να είναι αιώνια; Ποια θα ήταν τα τέκνα του Ιησού;

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται από τον ευαγγελιστή Ματθαίο στους καταλόγους με τις γενεαλογίες όπου ο Ιησούς παρουσιάζεται ως υιός του Δαβίδ και υιός του Αβραάμ.

«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ χριστοῦ υἱοῦ Δαυὶδ υἱοῦ Ἀβραάμ.» (Ματθ. 1:1)

Ο πρώτος κατάλογος ξεκινά από τον Αβραάμ και φθάνει μέχρι τον Δαβίδ τον γιο του Ιεσσαί αποτελείται από 14 γενιές.

Ο δεύτερος κατάλογος ξεκινά από τον Δαβίδ χωρίς να υπολογίζεται ξανά ο Δαβίδ και φθάνει μέχρι τον Ιεχονία τον γιο του Ιωσία αποτελείται και αυτός από 14 γενιές.

Μετρώντας  τον τρίτο κατάλογο που ξεκινά από τον Ιεχονία χωρίς να υπολογίζεται ξανά ο Ιεχονίας και φθάνει μέχρι τον Ιησού Χριστό τον γιο του Ιωσήφ (όπως ενομίζετο) τον άνδρα της Μαρίας, παρατηρούμε ότι αποτελείται  από 13 γενιές.

Ο Ματθαίος βλέπουμε όμως να υπολογίζει και με ένα διαφορετικό τρόπο και να διατυπώνει ότι:

«Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυὶδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυὶδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.» (Ματθ. 1:17)

Για πρώτη φορά βλέπουμε ότι μετά από τον Ιησού υπάρχει και δέκατη τέταρτη γενιά η οποία δεν ονομάζεται. Άρα ο Ιησούς είναι ο Πατέρας ενός νέου γένους, που δεν έχει τέλος η αύξηση του, όπου εκεί παύει να έχει αξία η τήρηση των γενεαλογιών που τηρούνταν στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Αφού ήρθε ο Ιησούς Χριστός, η φανέρωση με ουράνια σάρκα του Ενός και Μόνου Αληθινού Θεού, έπαψε να έχει αξία η τήρηση οποιασδήποτε γενεαλογίας. Κανένας λαός και κανένα έθνος δεν θα μπορούσε να καυχηθεί για την αξία της καταγωγής των πολιτών του από σάρκα και αίμα όπως γινόταν μέχρι τότε με τους Ισραηλίτες.

Το άφθαρτο σπέρμα του Νέου Γένους του Θεού

Οι απόγονοι του Ιησού που θα ήταν οι πολίτες της Νέας Βασιλείας του Θεού θα ήταν το νέο γένος (η Νέα κτίση) όπου δεν θα ερχόταν πάλι στη ζωή (Παλιγγενεσία) με βιολογικούς κανόνες αλλά με βάση τον παρακάτω θείο Κανόνα.

«επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.

Διότι Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν. Ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς.» (1Πέτ. 1:23-25)

Πράγματι ο Ιησούς Χριστός ήταν «το φως το ερχόμενο» που θα φώτιζε κάθε ειλικρινή Ισραηλίτη και Ιουδαίο. Όσοι δέχτηκαν μέσα  τους τον Ιησού Χριστό και πίστεψαν στο όνομά Του, δόθηκε σε αυτούς εξουσία να γίνουν τέκνα του Θεού.

«ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς ἀλλ’ ἐκ θεοῦ ἐγεννήθησαν.» (Ιωάν. 1:12-13)

Είναι αυτό το γένος των απλών και ταπεινών ανθρώπων που διάλεξε ο Θεός, γιατί η καύχησή τους ήταν μόνο στον Κύριο. Σ’ αυτό το γένος των ανθρώπων ο Θεός θα έδινε την ευθύνη και την διακονία για να εξαγγείλουν τις αρετές Του.

«Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού. Αλλά σεις είσθε εξ αυτού εν Χριστώ Ιησού, όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις· ώστε, καθώς είναι γεγραμμένον, Ο καυχώμενος εν Κυρίω ας καυχάται.» (1 Κορ. 1:27-31)

Είναι αυτοί οι άνθρωποι από το Ισραήλ που με ταπείνωση και αγάπη δέχτηκαν να απορρίψουν κάθε κακία, δόλο, υποκρισία, φθόνο, καταλαλιά που τους είχε οδηγήσει στην διαίρεση και διχόνοια που έτρεφαν αναμεταξύ τους οι δέκα φυλές του Βόρειου Ισραήλ για τις φυλές του Ιούδα και του Βενιαμίν που αποτελούσαν το Νότιο Ισραήλ και το αντίστροφο. Εξαιτίας αυτού του φθόνου και του μίσους που έτρεφαν το ένα έθνος για το άλλο έθνος απομακρύνθηκαν από τις εντολές του Θεού και βυθίστηκαν στην ασέβεια και την ειδωλολατρία.

Τα έθνη στα οποία είχαν διασκορπιστεί τους έβλεπαν σαν δύο έθνη που μάχονταν το ένα το άλλο εξαιτίας έλλειψης ενότητας και  αγάπης. Αυτή η κατάσταση έγινε αιτία βλασφημίας του ονόματος του Θεού τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με κίνδυνο της ζωής τους από τους συμπατριώτες τους και συμπολίτες τους Ιουδαίους καυχιόντουσαν για την χάρη και την αλήθεια που φανερώθηκε ανάμεσα τους από τον Κύριο Ιησού Χριστό.

«Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι' αυτού, επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος.» (1 Πέτ. 2:1-3 )

Η Δεύτερη Έξοδος του λαού του Θεού και η κληρονομιά της γης της επαγγελίας του Θεού

Ο Θεός μέσω του προφήτη δίνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την δεύτερη μεγάλη Έξοδο των διεσπαρμένων δώδεκα φυλών του Ισραήλ μέσα από τα έθνη όπου ήταν σκορπισμένοι. Για να μπορέσουν όμως οι διασκορπισμένοι Ισραηλίτες να συμμετάσχουν σε αυτή την Έξοδο από τον θάνατο της ειδωλολατρίας και αμαρτίας και της δουλείας του γράμματος του Νόμου έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν η ζήλεια και ο φθόνος ανάμεσα στους διεσπαρμένους των δέκα φυλών του Βόρειου Ισραήλ και στους διεσπαρμένους Ιουδαίους.

«Και εν εκείνη τη ημέρα ο Κύριος θέλει βάλει την χείρα αυτού πάλιν δευτέραν φοράν διά να αναλάβη το υπόλοιπον του λαού αυτού, το οποίον θέλει μείνει, από της Ασσυρίας και από της Αιγύπτου και από του Παθρώς και από της Αιθιοπίας και από του Ελάμ και από του Σενναάρ και από του Αιμάθ και από των νήσων της θαλάσσης. Και θέλει υψώσει σημαίαν εις τα έθνη, και θέλει συνάξει τους απερριμμένους του Ισραήλ και συναθροίσει τους διεσκορπισμένους του Ιούδα από των τεσσάρων γωνιών της γης. Και ο φθόνος του Εφραΐμ θέλει αφαιρεθή, και οι εχθρευόμενοι του Ιούδα θέλουσιν αποκοπή· ο Εφραΐμ δεν θέλει φθονεί τον Ιούδαν και ο Ιούδας δεν θέλει θλίβει τον Εφραΐμ.» Ησ. 11:11)

Είναι αυτοί οι διεσπαρμένοι Ισραηλίτες και Ιουδαίοι που ο Θεός τους δείχνει στον Ιεζεκιήλ σαν ξερά κόκκαλα.

«Και είπε προς εμέ, Υιέ ανθρώπου, τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ· ιδού, ούτοι λέγουσι, τα οστά ημών εξηράνθησαν και η ελπίς ημών εχάθη· ημείς ηφανίσθημεν. Διά τούτο προφήτευσον και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ιδού, λαέ μου, εγώ ανοίγω τους τάφους σας και θέλω σας αναβιβάσει εκ των τάφων σας, θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τους τάφους σας και σας αναβιβάσω εκ των τάφων σας. Και θέλω δώσει το πνεύμά μου εις εσάς και θέλετε αναζήσει και θέλω σας θέσει εν τη γη υμών, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ ο Κύριος ελάλησα και εξετέλεσα, λέγει Κύριος.» (Ιεζ. 37:11-14)

«Και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν και φέρει αυτούς εις την γην αυτών.

Και θέλω κάμει αυτούς εν έθνος εν τη γη, επί των ορέων του Ισραήλ· και εις βασιλεύς θέλει είσθαι βασιλεύς επί πάντας αυτούς· και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον δύο έθνη και δεν θέλουσιν είσθαι του λοιπού διηρημένοι πλέον εις δύο βασίλεια· και δεν θέλουσι μιαίνεσθαι πλέον εν τοις ειδώλοις αυτών ουδέ εν τοις βδελύγμασιν αυτών ουδέ εν πάσαις ταις παραβάσεσιν αυτών· αλλά θέλω σώσει αυτούς εκ πασών των κατοικήσεων αυτών, εν αις ημάρτησαν, και θέλω καθαρίσει αυτούς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου και εγώ θέλω είσθαι Θεός αυτών. Και Δαβίδ ο δούλός μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ' αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς εις ποιμήν (ο Χριστός)· και θέλουσι περιπατεί εν ταις κρίσεσί μου και θέλουσι φυλάττει τα διατάγματά μου και εκτελεί αυτά.» (Ιεζ. 37:18 -24)

«Και θέλουσι κατοικεί εν τη γη, την οποίαν έδωκα εις τον δούλον μου τον Ιακώβ, όπου κατώκησαν οι πατέρες σας· και εν αυτή θέλουσι κατοικεί, αυτοί και τα τέκνα αυτών και τα τέκνα των τέκνων αυτών, έως αιώνος· και Δαβίδ ο δούλός μου θέλει είσθαι άρχων αυτών εις τον αιώνα. Και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην ειρήνης· αύτη θέλει είσθαι διαθήκη αιώνιος προς αυτούς· και θέλω στηρίξει αυτούς και πληθύνει αυτούς, και θέλω θέσει το αγιαστήριόν μου εν μέσω αυτών εις τον αιώνα. Και η σκηνή μου θέλει είσθαι εν μέσω αυτών, και θέλω είσθαι Θεός αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.

Και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ ο Κύριος είμαι ο αγιάζων τον Ισραήλ, όταν το αγιαστήριόν μου ήναι εν μέσω αυτών εις τον αιώνα.» (Ιεζ. 37:25-28)

Η προετοιμασία της Νύμφης του Αρνίου

Αυτοί, από τους Ιουδαίους  και τους  Ισραηλίτες του Εφραΐμ, που θα λάβαιναν  τον Χριστό, θα αγιαζόντουσαν «εγώ ο Κύριος ο αγιάζων υμάς» και θα μεταφερόντουσαν από τον θάνατο του Νόμου στην Ζωή του Πνεύματος.  Αυτοί  θα γινόταν ο Νέος Ναός του Θεού, η Νύμφη του Αρνίου, όπου ο Θεός θα κατοικούσε και θα περιπατούσε ανάμεσά τους δηλαδή ο Παράδεισος του Θεού, όπου στη Νέα βασιλεία του Ιησού Χριστού θα εισέρχονταν από τη Νέα Θύρα όσοι από όλα τα έθνη θα σώζονταν εις τους αιώνες των αιώνων.

«Ο Κύριος λοιπόν θέλει παρηγορήσει την Σιών· αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής· και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ και την ερημίαν αυτής ως παράδεισον του Κυρίου· ευφροσύνη και αγαλλίασις θέλει ευρίσκεσθαι εν αυτή, δοξολογία και φωνή αινέσεως.» (Ησ. 51:3)

«Καὶ ναὸν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ, ὁ γὰρ κύριος, ὁ θεός, ὁ παντοκράτωρ, ναὸς αὐτῆς ἐστιν, καὶ τὸ ἀρνίον.

καὶ ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης, ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ, ἡ γὰρ δόξα τοῦ θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ ἀρνίον.

καὶ περιπατήσουσιν τὰ ἔθνη διὰ τοῦ φωτὸς αὐτῆς· καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς φέρουσιν τὴν δόξαν αὐτῶν εἰς αὐτήν·

καὶ οἱ πυλῶνες αὐτῆς οὐ μὴ κλεισθῶσιν ἡμέρας, νὺξ γὰρ οὐκ ἔσται ἐκεῖ,

καὶ οἴσουσιν τὴν δόξαν καὶ τὴν τιμὴν τῶν ἐθνῶν εἰς αὐτήν.

καὶ οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτὴν πᾶν κοινὸν καὶ ποιῶν βδέλυγμα καὶ ψεῦδος, εἰ μὴ οἱ γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου.» (Αποκ. 21:22-27)

Μάλιστα φαίνεται πολύ καθαρά από τις άγιες γραφές ότι ο Κύριος προόριζε  τους αναγεννημένους από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ να αποτελούν το ένα και μόνο έθνος του Ισραήλ και ότι θα τους έδινε την διακονία της πνευματικής ιερατείας, στον επουράνιο Ναό του Θεού, στη Νέα βασιλεία του Ιησού Χριστού. Ήταν αυτό το γένος και το έθνος που έγινε η Νύμφη του Ιησού Χριστού που ξεχώρισε ανάμεσα στα έθνη, αλλά όχι μόνο αυτή, αλλά και το σπέρμα της και τα έκγονα της θα έλαμπαν σαν την Ανατολή του ήλιου και θα ήταν δικαιοσύνη και αγαλλίαμα μπροστά σε όλα τα έθνη. Θα ήταν αυτή η γενιά και το έθνος που «ἐκ δευτέρας κληρονομήσουσιν τὴν γῆν» και όχι όπως γράφουν οι άλλες μετέπειτα μεταφράσεις που βασίζονται στο μασοριτικό κείμενο.

Η πρώτη φορά που κληρονόμησε o κατά σάρκα Ισραήλ επίγεια γη, ήταν όταν  βγήκε από τα δεσμά της Αιγύπτου, ενώ για δεύτερη φορά, θα κληρονομούσε πνευματικές επαγγελίες, όταν θα έβγαινε από τα δεσμά του Μωσαϊκού Νόμου που εφαρμόζονταν στην πόλη, που πνευματικά καλούνταν Σόδομα και Αίγυπτος και όπου και Κύριος μας Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε, δηλαδή της επίγειας Ιερουσαλήμ. (

Ήταν, οι εκλεκτοί του υπολοίπου του Ισραήλ, «το Βασίλειο Ιεράτευμα» «οι λειτουργοί του Θεού» που θα ιερουργούσαν το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, ώστε να γίνει δεκτή η προσφορά των εθνών στον Κύριο, αγιασμένη από την αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.

«Σεις δε ιερείς του Κυρίου θέλετε ονομάζεσθαι· λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει […] και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην αιώνιον. Και το σπέρμα αυτών θέλει φημισθή μεταξύ των εθνών και οι έκγονοι αυτών μεταξύ των λαών· πας ο βλέπων αυτούς θέλει γνωρίζει αυτούς, ότι είναι το σπέρμα, το οποίον ο Κύριος ευλόγησε, «αναγεγεννημένοι ουκ εκ σποράς φθαρτής αλλά αφθάρτου» […] με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης, ως νυμφίον ευπρεπισμένον με μίτραν και ως νύμφην κεκοσμημένην με τα πολύτιμα αυτής καλλωπίσματα. Διότι καθώς η γη αναδίδει το βλάστημα αυτής και καθώς ο κήπος εκφύει τα σπειρόμενα εν αυτώ ούτω Κύριος ο Θεός θέλει κάμει την δικαιοσύνην και την αίνεσιν να βλαστήσωσιν ενώπιον πάντων των εθνών.» (Ησ. 61:11)

Ο απόστολος Παύλος που γνώριζε τις Γραφές έγραψε: «εἰς τὸ εἶναί με λειτουργὸν Χριστοῦ Ἰησοῦ εἰς τὰ ἔθνη, ἱερουργοῦντα τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ, ἵνα γένηται ἡ προσφορὰ τῶν ἐθνῶν εὐπρόσδεκτος, ἡγιασμένη ἐν πνεύματι ἁγίῳ.» (Ρωμ. 15:16)

Μη ενθυμήσθε τα πρότερα και μη συλλογίζεσθε τα παλαιά.

«Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα.» (2 Κορ. 5:17)

Ο άγιος Θεός παρηγόρησε τον λαό Του και μάλιστα τον παρότρυνε να πάψουν να μνημονεύουν και να συλλογίζονται τα όσα έζησαν και υπέφεραν κάτω από τον Νόμο αλλά να απολαύσουν  τα νέα πράγματα και τις ευλογίες που ετοίμασε ο Κύριος  για «τὸ γένος Του» «τὸν ἐκλεκτό λαόν Του»  που απέκτησε με το δικό Του αίμα, ώστε να διηγηθούν τις αρετές Του.

Μετά από τη δεύτερη  πνευματική έξοδο από τα δεσμά του γράμματος και του θανάτου οι πιστοί Εβραίοι είδαν και θυμήθηκαν το έλεος  και την αγάπη του Θεού για το λαό τους αλλά και για κάθε άνθρωπο. Είδαν τις αρετές του Θεού στη ζωή τους τις οποίες θα έπρεπε τώρα να εξαγγείλουν σε κάθε Ισραηλίτη και Εθνικό.

«μὴ μνημονεύετε τὰ πρῶτα καὶ τὰ ἀρχαῖα μὴ συλλογίζεσθε

ἰδοὺ ποιῶ καινὰ ἃ νῦν ἀνατελεῖ καὶ γνώσεσθε αὐτά καὶ ποιήσω ἐν τῇ ἐρήμῳ ὁδὸν καὶ ἐν τῇ ἀνύδρῳ ποταμούς εὐλογήσει με τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ σειρῆνες καὶ θυγατέρες στρουθῶν ὅτι ἔδωκα ἐν τῇ ἐρήμῳ ὕδωρ καὶ ποταμοὺς ἐν τῇ ἀνύδρῳ ποτίσαι τὸ γένος μου τὸ ἐκλεκτόν λαόν μου ὃν περιεποιησάμην τὰς ἀρετάς μου διηγεῖσθαι.» (Ησ. 43:18-21, Ο΄)

«τὸν ἔλεον κυρίου ἐμνήσθην τὰς ἀρετὰς κυρίου ἐν πᾶσιν οἷς ὁ κύριος ἡμῖν ἀνταποδίδωσιν κύριος κριτὴς ἀγαθὸς τῷ οἴκῳ ισραηλ ἐπάγει ἡμῖν κατὰ τὸ ἔλεος αὐτοῦ καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ» (Ησ. 63:7)

«Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς·» (1 Πέτρ. 2:9)

«ἐν ᾧ καὶ ἐκληρώθημεν προορισθέντες κατὰ πρόθεσιν τοῦ τὰ πάντα ἐνεργοῦντος κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ θελήματος αὐτοῦ,

εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς εἰς ἔπαινον δόξης αὐτοῦ τοὺς προηλπικότας ἐν τῷ Χριστῷ·

ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς ἀκούσαντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας ὑμῶν, ἐν ᾧ καὶ πιστεύσαντες ἐσφραγίσθητε τῷ πνεύματι τῆς ἐπαγγελίας τῷ ἁγίῳ,

ὅ ἐστιν ἀρραβὼν τῆς κληρονομίας ἡμῶν, εἰς ἀπολύτρωσιν τῆς περιποιήσεως, εἰς ἔπαινον τῆς δόξης αὐτοῦ.» (Εφεσ. 1:11-14 [SBLGNT])

Η οικοδόμηση του Αιώνιου πνευματικού Οίκου του Θεού

Πρώτα απ’ όλα ο Ιησούς τους φανέρωσε ότι στη δική τους γενιά θα ετοίμαζε και θα οικοδομούσε την Εκκλησία Του, όπου οι Πύλες του Άδη δεν θα μπορούσαν να υπερισχύσουν. Αντίθετα για όσους από το λαό Ισραήλ δεν ήθελαν να εισέλθουν μέσα στο Ζωντανό Ναό του Θεού θα έμενε o οίκος τους έρημος από την Παρουσία του Θεού δηλαδή ο επίγειος Ναός της Ιερουσαλήμ. Στη θέση του θα ερχόταν ο Νέος Πνευματικός Ναός που θα είχε σαν θεμέλιο και ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό και οι πνευματικές πέτρες που θα απάρτιζαν το Νέο Ναό θα ήταν οι επιστρέφοντες από την παράβαση διασκορπισμένοι και παρεπίδημοι Ιουδαίοι και Ισραηλίτες.

«κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς·»(Ματθ. 16:18 [SBLGNT])

«γνωστὸν ἔστω πᾶσιν ὑμῖν καὶ παντὶ τῷ λαῷ Ἰσραὴλ ὅτι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὃν ὁ θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, ἐν τούτῳ οὗτος παρέστηκεν ἐνώπιον ὑμῶν ὑγιής.

οὗτός ἐστιν ὁ λίθος ὁ ἐξουθενηθεὶς ὑφ’ ὑμῶν τῶν οἰκοδόμων, ὁ γενόμενος εἰς κεφαλὴν γωνίας.» (Πράξ. 4:10-11 [SBLGNT])

«Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν,

εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού· πληθυνθείη χάρις και ειρήνη εις εσάς.» (1 Πέτρ. 1:1-2)

«Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον,

και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού· σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.» (1 Πέτρ. 1:3-10)

«Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής,

να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.» (1 Πέτρ. 2:11-12)

Η Μια και Μοναδική αληθινή Νύμφη του Χριστού.

Οι ενωμένοι με το έλεος και την αγάπη Ιουδαίοι και Ισραηλίτες αποτελούσαν το ένα έθνος του πνευματικού Ισραήλ που ο Θεός στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού θα δεχόταν σαν την αγαπημένη Του Νύμφη. Είναι αυτοί που όπως προφήτευσε ο Ωσηέ θα ήταν «οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες» (Ωσ. 1:3-9, Ο΄)

«καὶ σπερῶ αὐτὴν ἐμαυτῷ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐλεήσω τὴν οὐκ-ἠλεημένην καὶ ἐρῶ τῷ οὐ-λαῷ-μου λαός μου εἶ σύ καὶ αὐτὸς ἐρεῖ κύριος ὁ θεός μου εἶ σύ.» (Ωσ. 2:21-23, Ο΄)

“ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος καὶ συναχθήσονται οἱ υἱοὶ ιουδα καὶ οἱ υἱοὶ ισραηλ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ θήσονται ἑαυτοῖς ἀρχὴν μίαν καὶ ἀναβήσονται ἐκ τῆς γῆς ὅτι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ ιεζραελ.» (Ωσ. 1:10-11, Ο΄)

Είναι αυτοί οι επιστρέφοντες από την παράβαση διασκορπισμένοι και παρεπίδημοι Ιουδαίοι και Ισραηλίτες που ενώ ήταν νεκροί ως προς το πνεύμα ο Θεός τους έδωσε ζωή καθώς πίστεψαν στον Ιησού Χριστό και έλαβαν το Άγιο Πνεύμα Του.

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.» (Ιωάν. 5:24-25)

Ο Θεός επέτρεψε στο δωδεκάφυλο Ισραήλ να παραμείνει έρημο χωρίς την παρουσία του Θεού στη ζωή τους. Μέσα σε αυτή την ερημιά και εγκαταλελειμμένοι  ο Θεός μίλησε στις ταπεινωμένες και απογοητευμένες καρδιές τους, όπως έγινε όταν ο λαός Ισραήλ ανακάλυψε την αμαρτία του όταν ήταν εξουθενωμένοι μέσα στην Αίγυπτο και όταν βγήκαν μέσα από αυτή στα χρόνια του Ιησού του Ναυή με την περίπτωση της παράβασης του Αχάν στην κοιλάδα του Αχώρ.

«καὶ ἐξαρῶ τὰ ὀνόματα τῶν βααλιμ ἐκ στόματος αὐτῆς καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν οὐκέτι τὰ ὀνόματα αὐτῶν καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ διαθήκην μετὰ τῶν θηρίων τοῦ ἀγροῦ καὶ μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ μετὰ τῶν ἑρπετῶν τῆς γῆς καὶ τόξον καὶ ῥομφαίαν καὶ πόλεμον συντρίψω ἀπὸ τῆς γῆς καὶ κατοικιῶ σε ἐπ' ἐλπίδι καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ἐν κρίματι καὶ ἐν ἐλέει καὶ ἐν οἰκτιρμοῖς καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν πίστει καὶ ἐπιγνώσῃ τὸν κύριον.» (Ωσ. 2:17-20, Ο΄)

«διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ πλανῶ αὐτὴν καὶ τάξω αὐτὴν εἰς ἔρημον καὶ λαλήσω ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῆς […] καὶ ἔσται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ λέγει Κύριος καλέσει με ὁ ἀνήρ μου καὶ οὐ καλέσει με ἔτι βααλιμ» (Ωσ. 2:14-16, O΄)

Η προσευχή του απόστολου Παύλου όπως και όλων των μαθητών του Ιησού Χριστού ήταν οι πιστοί της εποχής εκείνης  να ενδυναμωθούν στον εσωτερικό άνθρωπο ώστε «να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως» μέσα στις καρδιές τους και «να πληρωθούν με όλον το πλήρωμα του Θεού». Έτσι ο Θεός θα έφτανε το σχέδιο Του στο τέλος καθώς θα ερχόταν η Βασιλεία του Θεού πάνω στη γη. Έτσι αυτό το τέλειο σώμα, ο Ναός του Θεού που μέσα του θα κατοικούσε ο Χριστός, το πλήρωμα του Θεού, που θα έδειχνε «εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού» με την αγαθότητα που έδειξε ο Θεός στη γενιά των αποστόλων εν Χριστώ Ιησού.

«Διά τούτο κάμπτω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εκ του οποίου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται,

διά να δώση εις εσάς κατά τον πλούτον της δόξης αυτού, να κραταιωθήτε εν δυνάμει διά του Πνεύματος αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον,

διά να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών,

ώστε να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος,

και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, διά να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού.

Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν,

εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία διά Ιησού Χριστού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων· αμήν.» (Εφεσ. 3:14-21)

Από εδώ και πέρα οι άνθρωποι θα έβλεπαν ένα ουράνιο τόξο πάνω από το Θρόνο του Θεού που δε είναι άλλο από την ειρήνη που έδωσε ο Θεός σαν Διαθήκη στους ανθρώπους που αποτελούσαν «το γένος Του» με μια αιώνια υπόσχεση ότι δεν θα υπάρχει  φθόνος, έριδα και καταλαλιά μέσα στο Σώμα Του και Αιώνια θα είναι το κατοικητήριο του Θεού.

Δεν θα ερχόταν ξανά οργή πάνω στο λαό του Θεού και δεν θα αποχωριζόταν ο λαός Του ποτέ από το άγιο πρόσωπό Του, που είναι η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ.

Όσοι στους μελλοντικούς αιώνες θα απέβλεπαν με πίστη σε αυτήν την Αιώνια Διαθήκη  του Γάμου του Αρνίου με το γένος του Θεού θα συμμετείχαν στην αύξηση της Βασιλείας του Θεού εις τους αιώνες των αιώνων.

Και τα Έθνη συμμέτοχα των επαγγελιών του Θεού

Ο Κύριος ο Θεός που είναι Αγάπη ενέπνευσε τον Σολομώντα να κάνει αυτή την προσευχή στον Θεό. Οι ξένοι να έχουν  μερίδα μεταξύ των κληρονόμων των φυλών του Ισραήλ για να λατρεύουν τον Μόνο Ένα Θεό του Ισραήλ στα χρόνια «του αιώνα» της Παλαιάς Διαθήκης.

«Ακόμα και τον ξένο, που δεν είναι από τον λαό σου τον Ισραήλ, αλλά έρχεται από μακρινή γη για το μεγάλο σου όνομα, και για το κραταιό σου χέρι, και για τον απλωμένο βραχίονά σου, αν έρθουν και προσευχηθούν σ' αυτόν τον οίκο, τότε, εσύ εισάκουσε από τον ουρανό, από τον τόπο τής κατοίκησής σου, και κάνε σύμφωνα με όλα όσα ο ξένος σε επικαλεστεί, για να γνωρίσουν όλοι οι λαοί τής γης το όνομά σου, και να σε φοβούνται, όπως και ο λαός σου ο Ισραήλ, και να γνωρίσουν ότι το όνομά σου ονομάστηκε επάνω σ' αυτόν τον οίκο, που οικοδόμησα.» (2Χρ. 6:32-33)

Αλλά ο Ησαΐας, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, προφήτευσε για τους ξένους (εθνικούς κατά σάρκα) ότι αν θα τηρούσαν τις εντολές Αγάπης Του στην Καινή Διαθήκη που είναι η εκπλήρωση του Σαββάτου του Κυρίου Θεού θα τους έδινε κληρονομιά στον Ναό Του και ο Θεός θα έδινε ένα αιώνιο όνομα καλύτερο από τους γιους και τις κόρες Του (σαρκικό Ισραήλ).

«Και ο γιος τού αλλογενή, αυτός, που προστίθεται στον Κύριο, ας μη πει, λέγοντας: Ο Κύριος θα με χωρίσει από τον λαό του ολοκληρωτικά· ούτε ο ευνούχος ας λέει: Δες, εγώ [είμαι] δέντρο ξερό.

Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος: Στους ευνούχους, όσοι τηρούν τα σάββατά μου, και διαλέγουν εκείνα που μου αρέσουν, και κρατούν τη διαθήκη μου,

σ' αυτούς, μάλιστα, θα δώσω μέσα στον οίκο μου, και μέσα στα τείχη μου, τόπο και όνομα καλύτερο από τους γιους και τις θυγατέρες· σ' αυτούς θα δώσω αιώνιο όνομα, που δεν θα εκλείψει.

Και για τους γιους τού αλλογενή, που θα προστίθενταν στον Κύριο, για να δουλεύουν σ' αυτόν, και να αγαπούν το όνομα του Κυρίου, για να είναι δούλοι του· όσοι τηρούν το σάββατο, ώστε να μη το βεβηλώσουν, και κρατούν τη διαθήκη μου· θα φέρω κι αυτούς στο άγιο βουνό μου, και θα τους ευφράνω στον οίκο τής προσευχής μου· τα ολοκαυτώματά τους και οι θυσίες τους [θα είναι] δεκτές επάνω στο θυσιαστήριό μου· επειδή, ο οίκος μου θα ονομάζεται: Οίκος προσευχής για όλους τους λαούς.

Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, αυτός που συγκεντρώνει τους διασκορπισμένους τού Ισραήλ: Θα συγκεντρώσω ακόμα σ' αυτόν [και άλλους], εκτός από τους συγκεντρωμένους του.» (Ησ. 56:3-8)

Ο Παύλος κάνει γνωστή την αποκάλυψη της γνώσης του μυστηρίου της ένωσης Εβραίων και Εθνικών μέσα  στον Ναό του Θεού, που λέγεται Ιησούς Χριστός.

«Γι' αυτό, να θυμάστε ότι, εσείς, οι άλλοτε εθνικοί κατά σάρκα, που αποκαλείστε ακροβυστία, απ' αυτούς που αποκαλούνται περιτομή, η οποία γίνεται με το χέρι στη σάρκα· ότι, εκείνο τον καιρό, ήσασταν χωρίς Χριστό, απαλλοτριωμένοι από την πολιτεία τού Ισραήλ, και ξένοι από τις διαθήκες τής υπόσχεσης, μη έχοντας ελπίδα, και ήσασταν στον κόσμο χωρίς Θεό· τώρα, όμως, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, εσείς που άλλοτε ήσασταν μακριά, γίνατε κοντά διαμέσου τού αίματος του Χριστού.

Επειδή, αυτός είναι η ειρήνη μας, ο οποίος έκανε τα δύο [μέρη] ένα, και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού,

καταργώντας την έχθρα επάνω στη σάρκα του, τον νόμο των εντολών, [που είναι] στα διατάγματα, ώστε, στον εαυτό του, να κτίσει τούς δύο σε έναν καινούργιο άνθρωπο, φέρνοντας ειρήνη·

και να συμφιλιώσει και τους δύο σε ένα σώμα προς τον Θεό διαμέσου τού σταυρού, αφού θανάτωσε διαμέσου αυτού την έχθρα.

Και όταν ήρθε, κήρυξε ευαγγέλιο ειρήνης σε σας που ήσασταν μακριά, και σ' αυτούς που [ήσαν] κοντά· επειδή, διαμέσου αυτού έχουμε και οι δύο την είσοδο προς τον Πατέρα με ένα Πνεύμα. Επομένως, λοιπόν, δεν είστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού, που εποικοδομηθήκατε επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, που ακρογωνιαία [πέτρα] είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός·

στον οποίο κάθε οικοδομή, καθώς συναρμολογείται, αυξάνει σε έναν άγιο ναό εν Κυρίω· στον οποίο κι εσείς συνοικοδομείστε σε κατοικητήριο του Θεού διαμέσου τού Πνεύματος.» (Εφεσ. 2:11-22)

Η δόξα ανήκει στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Το έλεος του Θεού και η αποκατάσταση του Ισραήλ φανερώθηκε την Ημέρα της Πεντηκοστής.

Συγγραφέας : Βασίλειος Αναστ. Ζαφείρογλου (17/6/2023)

Ο άγγελος όταν φανερώθηκε στον Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ  έδωσε δύο υποσχέσεις:

«Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν δειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν. ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος κυρίου κατ’ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυίδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαρίαν τὴν γυναῖκά σου, τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματός ἐστιν ἁγίου· τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσιν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ· ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός.» (Ματθ. 1:19-23 [SBLGNT])

α) Ο Ιησούς Χριστός θα ήταν ο Ἐμμανουήλ,  η ορατή εικόνα του Θεού Πατέρα σαν Παράκλητος κοντά στο λαό Του Ισραήλ .

β) Ο Ιησούς Χριστός θα έσωζε το λαό Του από τις αμαρτίες που διέπραξαν κάτω από το Νόμο.

Οι Ιουδαίοι είδαν τον Ιησού να διώχνει τα ζώα από το Ναό και να ανατρέπει τα  τραπέζια των αργυραμοιβών στην αρχή της διακονίας Του. Τότε ρώτησαν τον Ιησού, «Ποιο σημείο δείχνεις σε μας, επειδή κάνεις αυτά;»

«ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν. εἶπαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· Τεσσεράκοντα καὶ ἓξ ἔτεσιν οἰκοδομήθη ὁ ναὸς οὗτος, καὶ σὺ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερεῖς αὐτόν; ἐκεῖνος δὲ ἔλεγεν περὶ τοῦ ναοῦ τοῦ σώματος αὐτοῦ. ὅτε οὖν ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι τοῦτο ἔλεγεν, καὶ ἐπίστευσαν τῇ γραφῇ καὶ τῷ λόγῳ ὃν εἶπεν ὁ Ἰησοῦς.» (Ιωάν. 2:19-22 [SBLGNT])

Είναι σημαντικό να προσέξουμε τι θυμήθηκαν και τι κατάλαβαν οι μαθητές του Ιησού μετά την ανάστασή Του.  Πρώτα θυμήθηκαν ότι είχε πει  «Λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον» και δεύτερον ότι «ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν».

Όταν ο Ιησούς είπε «Λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον» μιλούσε για την απόρριψη και τον σταυρικό θάνατο που θα υπέμεινε και θα υπέφερε  από τους Ιουδαίους. Οι μαθητές δεν μπορούσαν να αντιληφθούν και να πιστέψουν ότι ο Χριστός του Θεού, ο Λόγος του Θεού που έγινε σάρκα, θα μπορούσε να υποφέρει τόσα πάθη και τελικά να θανατωθεί.

Από την άλλη ο Ιησούς άρχισε να υπονοεί για το μεγαλείο της δόξας Του, λέγοντας «ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν». Ούτε καν μπορούσαν να συλλογιστούν και να αντιληφθούν ότι  το σώμα του Ιησού θα ανασταινόταν και μάλιστα αυτός Αυτός ο Ίδιος θα έγειρε αυτό το σώμα.

Αξίζει εδώ να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε:  Άραγε ποιος ήταν πραγματικά ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός; Πως θα μπορούσε κάποιος που είναι άνθρωπος να αναστήσει τον εαυτό Του από τους νεκρούς;

Ο Ιησούς ήταν ο Ποιμένας που μάζεψε τα πρώτα πρόβατα Του κοντά Του.

«Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός· ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων.» (Ιωάν. 10:11 [Φίλος])

«Όπως σας είπα, τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου, και εγώ τα γνωρίζω· και με ακολουθούν. Και εγώ δίνω σ' αυτά αιώνια ζωή· και δεν θα χαθούν στον αιώνα, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου. Ο Πατέρας μου, ο οποίος μου τα έδωσε, είναι μεγαλύτερος από όλους· και κανένας δεν μπορεί να τα αρπάξει από το χέρι τού Πατέρα μου. Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα.» (Ιωάν. 10:27-30 [Φίλος])

Ο Ιησούς σαν Υιός του Ανθρώπου που ήταν ο ορατός Ποιμένας των προβάτων διακήρυττε ότι «κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι Του». Την ίδια στιγμή έδειχνε ότι ο ουράνιος Πατέρας που κατοικούσε μέσα Του ήταν Αυτός που κρατούσε τα πρόβατα στο χέρι Του και ήταν «μεγαλύτερος από όλους· και κανένας δεν μπορούσε να τα αρπάξει από το χέρι Του». Ο Ιησούς Χριστός έδειχνε ότι Αυτός σαν άνθρωπος  ήταν η ορατή εικόνα του Ποιμένα των προβάτων, του Θεού Πατέρα.

Κάθε Εβραίος ή και Σαμαρείτης έχει έναν άλλο άνθρωπο κάτω από τον οποίο κατέφευγε και τον θεωρούσε σαν «πατέρα», επειδή εκείνος ίσως ήταν σπουδαίος στα μάτια του Θεού αλλά και στα μάτια των άλλων ανθρώπων των φυλών του Ισραήλ. Ένα απτό παράδειγμα αυτής της λογικής ήταν η Σαμαρείτισσα.

«Του λέει, λοιπόν, η γυναίκα η Σαμαρείτισσα: Πώς εσύ, ενώ είσαι Ιουδαίος, ζητάς να πιεις από μένα, που είμαι γυναίκα Σαμαρείτισσα; Επειδή, δεν έχουν επικοινωνία οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες.

Ο Ιησούς αποκρίθηκε και της είπε: Αν ήξερες τη δωρεά τού Θεού, και ποιος είναι αυτός που σου λέει: Δος μου να πιω, εσύ θα ζητούσες απ' αυτόν, και θα σου έδινε το ζωντανό νερό. Η γυναίκα λέει σ' αυτόν: Κύριε, ούτε δοχείο άντλησης έχεις, και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού, λοιπόν, έχεις το ζωντανό νερό;

Μήπως εσύ είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας, τον Ιακώβ, που μας έδωσε το πηγάδι, και ήπιε απ' αυτό αυτός, και οι γιοι του, και τα ζωντανά του;

Ο Ιησούς αποκρίθηκε και της είπε: Καθένας που πίνει από τούτο το νερό, θα διψάσει ξανά· όποιος, όμως, πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω, δεν θα διψάσει στον αιώνα· αλλά, το νερό που θα δώσω σ' αυτόν, θα γίνει μέσα του πηγή νερού, που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή.

Η γυναίκα λέει σ' αυτόν: Κύριε, δος μου αυτό το νερό, για να μη διψάω ούτε να έρχομαι εδώ να αντλώ. Ο Ιησούς λέει σ' αυτήν: Πήγαινε, κάλεσε τον άνδρα σου κι έλα εδώ. Η γυναίκα απάντησε και είπε: Δεν έχω άνδρα. Ο Ιησούς λέει σ' αυτήν: Σωστά είπες, ότι: Δεν έχω άνδρα· επειδή, πέντε άνδρες πήρες, και [εκείνον] που έχεις τώρα, δεν είναι άνδρας σου· αυτό [που] είπες [είναι] αλήθεια.

Η γυναίκα λέει σ' αυτόν: Κύριε, βλέπω ότι εσύ είσαι προφήτης. Οι πατέρες μας προσκύνησαν σε τούτο το βουνό· κι εσείς λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα είναι ο τόπος, όπου πρέπει να προσκυνούμε. Ο Ιησούς τής λέει: Γυναίκα, πίστεψέ με, ότι, έρχεται ώρα, κατά την οποία ούτε σε τούτο το βουνό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήσετε τον Πατέρα.

Εσείς προσκυνάτε [εκείνο] που δεν ξέρετε· εμείς προσκυνούμε [εκείνο] που ξέρουμε· επειδή, η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους. Όμως, έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με πνεύμα και με αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει [να είναι] εκείνοι που τον προσκυνούν. Ο Θεός [είναι] πνεύμα· και εκείνοι που τον προσκυνούν με πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να [τον] προσκυνούν.

Η γυναίκα λέει σ' αυτόν: Ξέρω ότι έρχεται ο Μεσσίας, αυτός που λέγεται Χριστός· όταν έρθει εκείνος, θα μας [τα] αναγγείλει όλα.

Ο Ιησούς λέει σ' αυτήν: Εγώ είμαι, αυτός που σου μιλάει.»

(Ιωάν. 4:9-26 [Φίλος])

Αυτός ο Ιησούς ήταν ο Παράκλητος, που θα οδηγούσε τα τέκνα του Ισραήλ και μετά όλη την ανθρωπότητα να αποδεχθούν την αγάπη  του Μόνου Θεού και Πατέρα. Αυτός ο Μόνος Θεός που φανερώθηκε στη γη ως άνθρωπος για να υπηρετήσει και να σώσει το ανθρώπινο γένος. ώστε να γίνουν πολίτες μιας Νέας Γης  και Ενός Νέου Έθνους.  Όντας γεννημένοι από τον  Έσχατο Αδάμ, που έγινε Πνεύμα Ζωοποιό, οδηγούνται να γνωρίσουν και να καταλάβουν ότι ο Ίδιος ο Ιησούς  είναι ο Μόνος Αληθινός Θεός και Πατέρας, που θα τους χάριζε αιώνια ζωή και αυτή με αφθονία.

Ο Ιησούς όταν πλησίαζε στο τέλος της διακονίας Του, είπε στους μαθητές Του, ότι σε λίγο θα έφευγε και θα πήγαινε στον Πατέρα.

Τότε οι μαθητές Του λυπήθηκαν που θα τους εγκατέλειπε και ζήτησαν να πάνε και αυτοί μαζί Του.

Πράγματι ο Ιησούς τους παρηγόρησε λέγοντας τους :

 «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε. ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναὶ πολλαί εἰσιν· εἰ δὲ μή, εἶπον ἂν ὑμῖν ὅτι πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν· καὶ ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω τόπον ὑμῖν, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήμψομαι ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ καὶ ὑμεῖς ἦτε. καὶ ὅπου ἐγὼ ὑπάγω οἴδατε τὴν ὁδόν.» (Ιωάν. 14:1-4 [SBLGNT])

Η παρήγορη απάντηση του Ιησού ήταν ότι υπήρχαν «πολλές μονές» στον Οίκο του πατέρα Του. Ο Οίκος του Πατέρα Του ήταν το απρόσιτο φως της αιωνιότητας που ο Μόνο ο Θεός που είχε την Αθανασία μπορούσε να κατοικεί.

«Σου παραγγέλλω μπροστά στο Θεό, που ζωογονεί τα πάντα, και [στο] Χριστό Ιησού, που μαρτύρησε επί Ποντίου Πιλάτου την καλή ομολογία, να τηρήσεις την εντολή άσπιλη [και] ανεπίληπτη μέχρι την επιφάνεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού,

την οποία θα δείξει στους δικούς του [καθορισμένους] καιρούς ο μακάριος και μόνος δυνάστης, ο βασιλιάς αυτών που βασιλεύουν και Κύριος αυτών που κυριαρχούν, ο μόνος που έχει αθανασία, που κατοικεί σε φως απρόσιτο, τον οποίο κανείς από [τους] ανθρώπους δεν είδε ούτε δύναται να [τον] δει. Σε αυτόν [ας είναι ]τιμή και εξουσία αιώνια! Αμήν.» (1Τιμ. 6:13-16 [Μεταγλώττιση])

Αφού θα  τους ετοίμαζε τον τόπο της αιώνιας κατοικίας τους στα επουράνια θα ερχόταν να τους πάρει μαζί Του για να ζήσουν μαζί Του στην αιώνια ζωή του Πατέρα όπου και Αυτός ο Ιησούς κατοικούσε και κατοίκησε μετά την θριαμβευτική Του Ανάσταση..

Όπως στο Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ υπήρχαν πολλές «μονές» δηλαδή καταλύματα για να κατοικούν οι ιερείς του Ναού, έτσι ετοίμασε στα επουράνια «τις μονές» μέσα στο Ναό της νέας Ιερουσαλήμ όπου θα υπηρετούσαν σαν ιερεις οι πιστοί των ημερών του Ιησού και της γενιάς των πρώτων αποστόλων.

Με πολλή ειλικρίνεια αλλά και αφέλεια ο Θωμάς απάντησε:

«λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι;» (Ιωάν. 14:5 [SBLGNT])

Τότε ο Κύριος Ιησούς τους μίλησε με ένα παράξενο αινιγματικό γρίφο :

«λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ.  εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τὸν πατέρα μου ἂν ᾔδειτε· ἀπ’ ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἑωράκατε αὐτόν.» (Ιωάν. 14:6-7 [SBLGNT])

Για πρώτη φορά ο Ιησούς υπαινίσσεται όχι απλά ότι αυτός είναι ο δρόμος προς τον Πατέρα αλλά «αν γνωρίζατε εμένα, θα γνωρίζατε και τον Πατέρα μου· και από τώρα τον γνωρίζετε, και τον είδατε.»

Τότε ο Φίλιππος ζητά κάτι από τον Ιησού.

«Κύριε, δείξε σε μας τον Πατέρα, και μας αρκεί.» «Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Τόσον καιρό είμαι μαζί σας, και δεν με γνώρισες, Φίλιππε; Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα· και πώς εσύ λες: Δείξε σε μας τον Πατέρα;» (Ιωάν. 14:9 [Φίλος])

Με λίγα λόγια ο Ιησούς τους λέει ότι αυτός είναι ο Πατέρας. Κάτι που δεν ήταν και τόσο κατανοητό για εκείνη τη στιγμή από τους αποστόλους.

Επειδή θα έμεναν σε λίγο μόνοι και δεν θα ήταν μαζί τους ο Εμμανουήλ με την αγάπη και τα παρήγορα λόγια Του, τότε τους είπε ο Ιησούς:

«Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου. Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, το Πνεύμα τής αλήθειας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, επειδή δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει· εσείς, όμως, το γνωρίζετε, επειδή μένει μαζί σας, και μέσα σας θα είναι.» (Ιωάν. 14:15-17 [Φίλος])

Μέχρι τώρα ο Ιησούς ήταν ο ορατός Παράκλητός τους που έμενε μαζί τους. Όπως είπαμε ήταν ο Εμμανουήλ. Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς που έμενε μαζί τους θα ήταν ο άλλος Παράκλητος που τώρα δεν θα ήταν ορατά μαζί τους αλλά θα ήταν μέσα τους σαν το Πνεύμα της Αληθείας δηλαδή ως το Άγιο Πνεύμα. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού οι μαθητές γνώριζαν τον άλλο Παράκλητο γιατί έμενε μαζί τους και σε λίγο δεν θα ήταν μαζί τους αλλά μέσα τους.

Οι μαθητές αποκλείεται να γνώριζαν το Άγιο Πνεύμα σαν ένα άλλο πρόσωπο εκτός του Ιησού, γιατί το Πνεύμα το Άγιο δεν είχε δοθεί σε κανέναν άνθρωπο πριν την ημέρα της Πεντηκοστής.

«Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, καθώς είπε η Γραφή, “ποταμοί νερού ζωντανού θα ρεύσουν από την κοιλιά του”.

Και αυτό [το] είπε για το Πνεύμα που έμελλαν να λαβαίνουν εκείνοι που πίστεψαν σ’ αυτόν. Γιατί δεν ήταν [δοσμένο ]ακόμα [το] Πνεύμα, επειδή [ο] Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξαστεί.» (Ιωάν. 7:38-39 [Μεταγλώττιση])

Ο απόστολος Παύλος μας δίνει μια πολλή σπουδαία κατανόηση.

«οὕτως καὶ γέγραπται· Ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος Ἀδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος Ἀδὰμ εἰς πνεῦμα ζῳοποιοῦν.» (1Κορ. 15:45 [SBLGNT])

Όσοι θα γεννιόταν από τον έσχατο Αδάμ θα είχαν αιώνια ζωή μέσα τους όπως και ο Πατέρας τους, που είναι η Ίδια η Ζωή.

Συνεχίζοντας ο Ιησούς και γνωρίζοντας τη θλίψη τους τούς λέει :

«Δεν θα σας αφήσω ορφανούς· έρχομαι σε σας.

Λίγο ακόμα, και ο κόσμος δεν με βλέπει πλέον· εσείς, όμως, με βλέπετε· επειδή, εγώ ζω, κι εσείς θα ζείτε.» (Ιωάν. 14:18-19 [Φίλος])

Η δήλωση του Ιησού είναι αινιγματική αλλά και ξεκάθαρη για όποιον ήθελε και θέλει να καταλάβει.

«Δεν θα σας αφήσω ορφανούς· έρχομαι σε σας.»

Ο αποχωρισμός του Ιησού από τους μαθητές είναι αποχωρισμός του Πατέρα από τα παιδιά Του. Οι μαθητές καθώς ο Ιησούς θα έφευγε για λίγο θα ένιωθαν την μοναξιά και ορφάνια των εγκατελειμμένων παιδιών από τον Πατέρα.. Ξέρουμε πολύ καλά από τα λόγια του Ιησού ότι ο άλλος Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας ήταν μαζί με τους μαθητές. Το Πνεύμα της Αληθείας δεν είναι άλλος από τον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό, τον Ουράνιο Πατέρα μας. Απλά η θεία πρόθεση του Πατέρα για τη σωτηρία και αποκατάσταση του λαού Του, ο Λόγος Του, έγινε σάρκα ερχόμενος ο Ίδιος ο Πατέρας σαν άνθρωπος για να υπηρετήσει και να σώσει κάθε αμαρτωλό.

Πόσο μεγάλη και θαυμαστή Αγάπη!!!!!

Σε λίγο ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα τον έβλεπε. Οι μαθητές του Ιησού την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβαν μέσα τους το Πνεύμα, που ήταν μέσα στην ορατή εικόνα του Θεού μας, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αυτός που κατοίκησε μέσα στον άνθρωπο Ιησού ήταν το πλήρωμα της Θεότητας δηλαδή ο Πατέρας. Αυτό το Πνεύμα που δεν ήταν άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό, τους έδωσε τη δυνατότητα και εξουσία να είναι παιδιά του Θεού και από την άλλη κάθε μέρα αισθάνονταν ότι μέσα τους ήταν ο Πατέρας και δεν τους είχε αφήσει ορφανούς.

«Λίγο ακόμα, και ο κόσμος δεν με βλέπει πλέον· εσείς, όμως, με βλέπετε· επειδή, εγώ ζω, κι εσείς θα ζείτε.» (Ιωάν. 14:18-19 [Φίλος])

«Τότε, την τελευταία ημέρα της εορτής, τη μεγάλη, είχε σταθεί [όρθιος ]ο Ιησούς και φώναξε, λέγοντας: «Αν κάποιος διψά, ας έρχεται προς εμένα και ας πίνει. Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, καθώς είπε η Γραφή, “ποταμοί νερού ζωντανού θα ρεύσουν από την κοιλιά του”. Και αυτό [το] είπε για το Πνεύμα που έμελλαν να λαβαίνουν εκείνοι που πίστεψαν σ’ αυτόν. Γιατί δεν ήταν [δοσμένο ]ακόμα [το] Πνεύμα, επειδή [ο] Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξαστεί.» (Ιωάν. 7:37-39 [Μεταγλώττιση])

Αφού ο έσχατος Αδάμ, αν και πέθανε, αναστήθηκε όντας «ο πρωτότοκος από τους νεκρούς»  και θα ζούσε «εις τους αιώνας των αιώνων» τότε και εκείνοι που θα δέχονταν δια της πίστεως τον Ιησού σαν Πατέρα τους θα ζούσαν αιώνια.

Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη βλέπει σε όραση Εκείνον που για τριάμισι χρόνια ήταν μαζί στη διακονία με τον Ιησού. «Και όταν τον είδα, έπεσα κοντά στα πόδια του σαν νεκρός· και έβαλε επάνω μου το δεξί του χέρι, λέγοντας: Μη φοβάσαι· εγώ είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος, κι αυτός που ζει, και έγινα νεκρός· και δες, είμαι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδιά τού άδη και του θανάτου.» (Αποκ. 1:17-18 [Φίλος])

Δυστυχώς τόσο τις ημέρες του Ιησού  αλλά και στη διάρκεια της γενιάς των πρώτων αποστόλων οι Εβραίοι  δεν μπορούσαν να δουν την σοφία και αγάπη του Θεού Πατέρα, όπως αυτή εκφράστηκε στέλνοντας τον Ιησού Χριστό στον τότε κόσμο του Ιουδαϊσμού της Παλαιστίνης.

«ἀλλὰ ἐπωρώθη τὰ νοήματα αὐτῶν. ἄχρι γὰρ τῆς σήμερον ἡμέρας τὸ αὐτὸ κάλυμμα ἐπὶ τῇ ἀναγνώσει τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει μὴ ἀνακαλυπτόμενον, ὅτι ἐν Χριστῷ καταργεῖται,  ἀλλ’ ἕως σήμερον ἡνίκα ἂν ἀναγινώσκηται Μωϋσῆς κάλυμμα ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῶν κεῖται·

ἡνίκα δὲ ἐὰν ἐπιστρέψῃ πρὸς κύριον, περιαιρεῖται τὸ κάλυμμα. ὁ δὲ κύριος τὸ πνεῦμά ἐστιν· οὗ δὲ τὸ πνεῦμα κυρίου, ἐλευθερία. ἡμεῖς δὲ πάντες ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τὴν δόξαν κυρίου κατοπτριζόμενοι τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπὸ κυρίου πνεύματος.» (2Κορ. 3:14-18 [SBLGNT])

«Στους δικούς του ήρθε(δηλ. τον Εβραϊκό λαό), αλλά οι δικοί του δεν τον παράλαβαν. Όσοι όμως έλαβαν αυτόν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία τέκνα Θεού να γίνουν· σ’ όσους πιστεύουν στ’ όνομά του, που όχι από αίματα, ούτε από σάρκας θέλημα ούτε από θέλημα άντρα, αλλ’ από [το] Θεό γεννήθηκαν.» (Ιωάν. 1:11-13 [Μεταγλώττιση])

«Έτσι κι εμείς, όταν ήμασταν νήπιοι, ήμασταν δουλωμένοι κάτω από τα στοιχεία τού κόσμου(την τήρηση του Νόμου)· όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο· για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα.» (Γαλ. 4:3-6 [Φίλος])

«Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα· και όπου είναι το Πνεύμα τού Κυρίου, εκεί υπάρχει ελευθερία.» (2Κορ. 3:17 [Φίλος])

Την ημέρα της Πεντηκοστής της χρονιάς που αναστήθηκε ο Ιησούς συνέβη κάτι πολύ θαυμαστό. Εκείνη την ημέρα ο Θεός με ένα θαυματουργό τρόπο συγκέντρωσε στην πόλη της Ιερουσαλήμ, Ιουδαίους της Παλαιστίνης  αλλά και Ιουδαίους της διασποράς καθώς και Ισραηλίτες της διασποράς (από τις δέκα αποκομμένες φυλές του Ισραήλ)(Πράξεις 2:5-11).

Μέχρι τότε υπήρχε μεγάλο χώρισμα και μίσος ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους Ισραηλίτες των δέκα φυλών όπου και αν βρίσκονταν στη τότε Ρωμαϊκή Οικουμένη. Εξαιτίας αυτού του μίσους αλλά και της απομάκρυνσης τους από τον Θεό τους, βλασφημιόταν το όνομα του Θεού ανάμεσα στα υπόλοιπα έθνη που ήταν διασκορπισμένοι.

Η αγάπη του Θεού Πατέρα έφερε «τα ξερά κόκκαλα» των διεσπαρμένων απογόνων του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ στην Ιερουσαλήμ. Πρώτα εκχύθηκε η δύναμη εξ ύψους, της επαγγελίας του Πατέρα, πάνω στους μαθητές του Ιησού με ένα μοναδικό και πρωτόγνωρο τρόπο. Εκείνη την ημέρα βαπτίσθηκαν μερικές χιλιάδες Εβραίοι με το Άγιο Πνεύμα.  Έτσι εκπληρώθηκε  η υπόσχεση του Θεού μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ. (Ιεζεκιήλ 36:21-32)

Εκείνη την ημέρα είδαν και κατάλαβαν οι αγγιγμένοι από την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος  διεσπαρμένοι σε όλα τα έθνη της Ρωμαϊκής Οικουμένης την αληθινή εκπλήρωση της όρασης των ξερών οστών του Ιεζεκιήλ.

«Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, αυτά τα κόκαλα είναι ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ· δες, [αυτοί] λένε: Τα κόκαλά μας ξεράθηκαν, και η ελπίδα μας χάθηκε· εμείς αφανιστήκαμε.

Γι' αυτό, προφήτευσε, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δες, λαέ μου, εγώ ανοίγω τούς τάφους σας, και θα σας ανεβάσω από τους τάφους σας, θα σας φέρω στη γη τού Ισραήλ.

Και θα γνωρίσετε ότι εγώ [είμαι] ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τούς τάφους σας, και σας ανεβάσω από τους τάφους σας.

Και θα σας δώσω το πνεύμα μου, και θα αναζήσετε, και θα σας τοποθετήσω στη γη σας· και θα γνωρίσετε, ότι εγώ ο Κύριος μίλησα και εκτέλεσα, λέει ο Κύριος.» (Ιεζ. 37:11-14 [Φίλος])

Αυτοί με τη σειρά τους οι διεσπαρμένοι γεμάτοι από την αγάπη του Θεού αγάπησαν τους Ιουδαίους που μισούσαν αλλά και το αντίστροφο. Τώρα πια ήταν γραμμένος ο βασιλικός νόμος της αγάπης στις καρδιές τους και μπόρεσαν να τηρήσουν με τη δύναμη του Πνεύματος του Αγίου όσα ο Κύριος απαιτούσε στην Παλαιά Διαθήκη.

«Δεν θα κλέβετε ούτε θα λέτε ψέματα ούτε θα απατήσετε κάθε ένας τον πλησίον του. Και δεν θα ορκίζεστε στο όνομά μου ψευδώς, και δεν θα βεβηλώνεις το όνομα του Θεού σου. Εγώ [είμαι] ο Κύριος.

Δεν θα αδικήσεις τον πλησίον σου ούτε θα αρπάξεις· δεν θα διανυκτερεύσει ο μισθός τού μισθωτού σου μαζί σου μέχρι το πρωί.

Δεν θα κακολογήσεις τον κουφό, και μπροστά στον τυφλό δεν θα βάλεις πρόσκομμα, αλλά θα φοβηθείς τον Θεό σου. Εγώ [είμαι] ο Κύριος.

Δεν θα κάνετε αδικία σε κρίση· δεν θα αποβλέψεις σε πρόσωπο φτωχού ούτε θα σεβαστείς πρόσωπο δυνάστη· με δικαιοσύνη θα κρίνεις τον πλησίον σου.

Δεν θα περιφέρεσαι συκοφαντώντας ανάμεσα στον λαό σου· ούτε θα σηκωθείς ενάντια στο αίμα τού πλησίον σου. Εγώ [είμαι] ο Κύριος.

Δεν θα μισήσεις τον αδελφό σου στην καρδιά σου· θα ελέγξεις τον πλησίον σου ανοιχτά, και δεν θα ανεχθείς αμαρτία επάνω του.

Δεν θα εκδικείσαι ούτε θα μνησικακείς ενάντια στους γιους τού λαού σου· αλλά θα αγαπάς τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου. Εγώ [είμαι] ο Κύριος.» (Λευιτ. 19:11-18 [Φίλος])

Αυτή η μεγάλη αλλαγή που έφερε η έκχυση του Αγίου Πνεύματος του Ιησού πάνω τους και μεταξύ τους έγινε φανερή στα έθνη. Έβλεπαν τώρα οι εθνικοί αυτούς τους διεσπαρμένους Ισραηλίτες που πριν ο ένας μισούσε τον άλλο να αγαπιούνται με την ουράνια αγάπη του Ιησού. Παράλληλα είδαν οι εθνικοί μια ακόμα μεγάλη αλλαγή στον τρόπο που τους αντιμετώπιζαν οι Ισραηλίτες. Είδαν εκείνους που πριν έβλεπαν τους εθνικούς σαν «ακάθαρτα ζώα» τώρα να τους πλησιάζουν και να τους δέχονται σαν αδελφούς και αδελφές εν Χριστώ.

«Η τιμή, λοιπόν, είναι σε σας που πιστεύετε· ενώ σ' αυτούς που απειθούν, «η πέτρα που αποδοκίμασαν εκείνοι που οικοδομούν, αυτή έγινε ακρογωνιαία πέτρα», και «πέτρα προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου»·

οι οποίοι προσκόπτουν στον λόγο, καθώς είναι απειθείς· στο οποίο και τοποθετήθηκαν.

Εσείς, όμως, [είστε] «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο», λαός τον οποίο [ο Θεός] απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως·

οι οποίοι άλλοτε δεν [ήσασταν] λαός(οι δέκα διεσπαρμένες φυλές του Ισραήλ), τώρα όμως είστε λαός τού Θεού· οι οποίοι [άλλοτε] δεν είχατε ελεηθεί, τώρα όμως ελεηθήκατε».

Αγαπητοί, [σας] παρακαλώ, ως ξένους και παρεπίδημους, να απέχετε από τις σαρκικές επιθυμίες, οι οποίες αντιμάχονται ενάντια στην ψυχή·

να έχετε καλή τη διαγωγή σας ανάμεσα στα έθνη, ώστε, ενώ σας καταλαλούν σαν κακοποιούς, από τα καλά έργα, όταν [τα] δουν, να δοξάσουν τον Θεό κατά την ημέρα τής επίσκεψης.» (1Πέτ. 2:7-12 [Φίλος])

Την ημέρα της Πεντηκοστής λοιπόν συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός ανάλογο με εκείνο που συνέβη με την άνθιση της ξερής ράβδου του Ααρών. Η θαυματουργή άνθιση της ξερής ράβδου ήταν εκείνο το σημάδι του Θεού που καθιέρωσε τον Ααρών σαν αρχιερέα  μπροστά στα μάτια του λαού του.

Η συκιά που ήταν σύμβολο του λαού Ισραήλ, ξεράθηκε μια για πάντα μετά από την επιτίμηση του Ιησού, γιατί δεν είχε κανένα καρπό παρά μόνο φύλλα.

Παρόλα αυτά με ένα θαυματουργό και ζωοποιό τρόπο ο Θεός μέσα από τον ξερό κατά σάρκα Ισραήλ ανέστησε μια Νέα Συκιά και μια Νέα Αμυγδαλιά  που θα αποτελούσε τη βασιλική ράβδο της ευθύτητας και του ελέους στην ατέρμονη και αιώνια βασιλεία του Ιησού Χριστού.

«Ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν· ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλὸς καὶ τὰ φύλλα ἐκφύῃ, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος· οὕτως καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε πάντα ταῦτα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις.

ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα ταῦτα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσιν.» (Ματθ. 24:32-35 [SBLGNT])

«ΚΑΙ έγινε σε μένα λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: Κι εσύ, γιε ανθρώπου, πάρε για τον εαυτό σου μια ράβδο, και γράψε επάνω σ' αυτή, για τον Ιούδα, και για τους γιους Ισραήλ, των συνακολούθων του· πάρε και μια άλλη ράβδο, και γράψε επάνω σ' αυτή, για τον Ιωσήφ, η ράβδος τού Εφραϊμ, και ολόκληρου του οίκου Ισραήλ, των συνακολούθων του.

Και σύνδεσέ τες στον εαυτό σου μία προς μία, σε μία ράβδο, και θα γίνουν στο χέρι σου μία.

Και όταν οι γιοι τού λαού σου πουν σε σένα, λέγοντας: Δεν θα μας αναγγείλεις τι [σημαίνουν] σε σένα αυτά;

Πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δέστε, εγώ θα πάρω τη ράβδο τού Ιωσήφ, που είναι στο χέρι τού Εφραϊμ, και των φυλών τού Ισραήλ, των συνακολούθων του, και θα βάλω αυτές μαζί μ' αυτή, τη ράβδο τού Ιούδα, και θα τις κάνω μία ράβδο, και θα είναι στο χέρι μου μία.

Και οι ράβδοι, επάνω στις οποίες έγραψες, θα είναι στο χέρι σου, μπροστά τους.

Και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δέστε, εγώ θα πάρω τούς γιους Ισραήλ από το μέσον των εθνών όπου πήγαν, και θα τους συγκεντρώσω από παντού, και θα τους φέρω στη γη τους.

Και θα τους κάνω έθνος μέσα στη γη, επάνω στα βουνά τού Ισραήλ· και βασιλιάς θα είναι επάνω σε όλους αυτούς και δεν θα είναι πλέον δύο έθνη, και δεν θα είναι στο εξής χωρισμένοι σε δύο βασίλεια·

και δεν θα μολύνονται πλέον μέσα στα είδωλά τους ούτε μέσα στα βδελύγματά τους ούτε μέσα σε όλες τις παραβάσεις τους· αλλά, θα τους σώσω από όλες τις κατοικήσεις τους, στις οποίες αμάρτησαν, και θα τους καθαρίσω· και θα είναι λαός μου, και εγώ θα είμαι Θεός τους.

Και ο Δαβίδ ο δούλος μου (ο Ιησούς) [θα είναι] βασιλιάς επάνω τους· και θα είναι επάνω σε όλους αυτούς ένας ποιμένας· και θα περπατούν στις κρίσεις μου, και θα φυλάττουν τα διατάγματά μου, και θα τα εκτελούν.

Και θα κατοικούν στη γη, που είχα δώσει στον δούλο μου τον Ιακώβ, όπου είχαν κατοικήσει οι πατέρες σας· και μέσα σ' αυτή θα κατοικούν αυτοί και τα παιδιά τους, και τα παιδιά των παιδιών τους, μέχρι τον αιώνα· και ο Δαβίδ, ο δούλος μου, [θα είναι] άρχοντάς τους μέχρι τον αιώνα.

Και θα κάνω προς αυτούς διαθήκη ειρήνης· [αυτή] θα είναι διαθήκη αιώνια προς αυτούς· και θα τους στηρίξω, και θα τους πληθύνω, και θα βάλω το αγιαστήριό μου ανάμεσά τους στον αιώνα.

Και η σκηνή μου θα είναι ανάμεσά τους· και θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου.

Και τα έθνη θα γνωρίσουν ότι εγώ ο Κύριος [είμαι] αυτός που αγιάζει τον Ισραήλ, όταν το αγιαστήριό μου θα είναι ανάμεσά τους στον αιώνα.» (Ιεζ. 37:15-28 [Φίλος])

Η πλήρης αποκατάσταση του λαού Ισραήλ αλλά και κάθε εθνικού στα μάτια του Θεού έλαβε χώρα από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι και το 70 μ.Χ. που ήρθε το τέλος του Νόμου με την καταστροφή του Ναού της Ιερουσαλήμ. Τότε έγινε η πλήρης μετάβαση από το θάνατο και τον Άδη στην Αιώνια Ζωή του Ιησού. Ο ενωμένος μέσα στον Χριστό λαός του Ισραήλ θα ήταν από εκεί και πέρα η ράβδος του σκήπτρου της βασιλείας Του. Η ένωση των φυλών του αποστατημένου Βόρειου Ισραήλ με τα δεσμά της αγάπης του Ιησού με τις εχθρικές φυλές του Ιούδα και του Βενιαμίν θα λάμπει και θα εμπνέει αιώνια κάθε άνθρωπο που θα επιστρέφει από τη φθορά στην αφθαρσία και από το θάνατο στη ζωή.

Όσο μακριά βρίσκεται ένας άνθρωπος από το Θεό και όσο και αν μισεί ο ένας  άνθρωπος τον άλλο υπάρχει ελπίδα για πλήρη αποκατάσταση. Φτάνει ο καθένας μας να αναγνωρίζει την πτώση του και παράλληλα να πιστεύει στο μεγάλος και άπειρο έλεος του Θεού όπως αυτό φανερώθηκε στους μετανοημένους Ισραηλίτες κατά την επιστροφή από την ασωτία τους και την αποστασία τους..

Αιώνια δόξα στον Κύριο μας Ιησού Χριστό

Όπου είναι το πτώμα, εκεί θα συναχτούν οι αετοί.

Συγγραφέας : Βασίλειος Ζαφείρογλου

Ημερομηνία : 30 Ιουλίου 2023

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα εδάφια της Αγίας γραφής που έχουν σχολιαστεί από πολλούς με ποικίλους τρόπους είναι το παρακάτω εδάφιο.

«Όπου είναι το πτώμα, εκεί θα συναχτούν οι αετοί». (Ματθ. 24:28 [Μεταγλώττιση])

Μάλιστα αυτό το εδάφιο αποτελούσε και αποτελεί  «την Μεγάλη Προσδοκία» πολλών χριστιανών τόσο των περασμένων αιώνων όσο και των ημερών μας.

Έτσι πολλοί σύγχρονοι χριστιανοί θεωρούν ότι ζούμε στις τελευταίες ημέρες, όπου θα συμβεί «η αρπαγή της Εκκλησίας» και οι πιστοί των ημερών αυτών πιστεύουν ότι θα πετάξουν σαν αετοί για να βρεθούν όπου είναι το «πτώμα» ή όπως γράφει ο Λουκάς θα επισυναχθούν όπου είναι «το σώμα».

«καὶ ἀποκριθέντες λέγουσιν αὐτῷ· Ποῦ, κύριε; ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅπου τὸ σῶμα, ἐκεῖ καὶ οἱ ἀετοὶ ἐπισυναχθήσονται.» (Λουκ. 17:37 [SBLGNT])

Οι λέξεις «πτώμα» και «σώμα» όταν αναφέρονται σε νεκρό άτομο ταυτίζονται με τη σορό του νεκρού ατόμου.

Όταν ο Ηρώδης αποκεφάλισε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή οι μαθητές ήρθαν και  πήραν το πτώμα του και το έθαψαν.

«Και ακούσαντες οι μαθηταί αυτού, ήλθον και εσήκωσαν το πτώμα αυτού και έθεσαν αυτό εν μνημείω.» (Μάρκ. 6:29 [Βάμβας])

Με τον ίδιο τρόπο  ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ζήτησε το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Πόντιο Πιλάτο.

«Και όταν έγινε βράδυ, ήρθε ένας πλούσιος άνθρωπος από την Αριμαθαία, με το όνομα Ιωσήφ, που κι αυτός μαθήτευσε στον Ιησού. Αυτός, αφού ήρθε στον Πιλάτο, ζήτησε το σώμα τού Ιησού. Τότε, ο Πιλάτος πρόσταξε να αποδοθεί το σώμα.

Και ο Ιωσήφ, παίρνοντας το σώμα, το τύλιξε με καθαρό σεντόνι,» (Ματθ. 27:57-59 [Φίλος])

Η λέξη πτώμα όμως έχει και την έννοια της πτώσης, του προσκόμματος και της συντριβής. Η «πτώση» έρχεται σαν αποτέλεσμα της ασέβειας, της απείθειας, της ανυπακοής και τελικά της υπερηφάνειας που οδηγεί στην ύβρη και τη βλασφημία. Η μεγαλύτερη ασέβεια που έδειξε ποτέ λαός ήταν όταν οι άρχοντες και ο λαός του Ισραήλ αρνήθηκαν  τον Κύριο τους και Θεό τους που ήρθε σαν Γιος του Ανθρώπου και σαν ο Βασιλιάς τους να τους υπηρετήσει και να τους χαρίσει την αιώνια ζωή.

«προ συντριβης ηγειται υβρις προ δε πτωματος κακοφροσυνη» (Παρ. 16:18 [LXX])

«Προ πάσης συντριβής προηγείται αλαζονεία και υπερηφάνεια. Προ πάσης δε καταστρεπτικής πτώσεως υπάρχει η κακοφροσύνη.» (Παρ. 16:18 [LXX] μετ. Κολιτσάρα)

Μάλιστα ο Κϋριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο Βράχος της Σωτηρίας  που μέσα σ’ Αυτόν βρήκαν ανάπαυση, ζωή  και αγιασμό όσοι κατέφυγαν σ’ Αυτόν και από την άλλη πλευρά έγινε «ο λίθος προσκόμματος» και «η πέτρα σκανδάλου» για όσους τον απέρριψαν από τον οίκο Ισραήλ.

«και εαν επ αυτω πεποιθως ης εσται σοι εις αγιασμα και ουχ ως λιθου προσκομματι συναντησεσθε αυτω ουδε ως πετρας πτωματι ο δε οικος ιακωβ εν παγιδι και εν κοιλασματι εγκαθημενοι εν ιερουσαλημ» (Ησ. 8:14 [LXX])

«Και θα είναι για αγιαστήριο· θα είναι, όμως, για πέτρα προσκόμματος και για βράχο πτώσης στους δύο οίκους Ισραήλ· για παγίδα και για βρόχους στους κατοίκους τής Ιερουσαλήμ.» (Ησ. 8:14 [Φίλος])

«Γι' αυτό, έτσι λέει ο Άγιος του Ισραήλ: Επειδή, καταφρονείτε αυτό τον λόγο, και ελπίζετε στην απάτη και στην πονηρία, και επιστηρίζεστε σ' αυτά· γι' αυτό, αυτή η ανομία θα είναι σε σας σαν ετοιμόρροπο χάλασμα, [σαν] κοιλιά σε έναν ψηλό τοίχο, που ο συντριμμός του(αρχ. πτώμα) έρχεται ξαφνικά, σε μια στιγμή. Και θα το συντρίψει σαν σύντριμμα από πήλινο αγγείο, που κατασυντρίβεται ανελέητα, ώστε να μη βρίσκεται ανάμεσα στα θραύσματά του ένα πήλινο κομμάτι, για να πάρει κάποιος φωτιά από την εστία ή να πάρει νερό από τον λάκκο.» (Ησ. 30:12-14 [Φίλος])

«δια τουτο εσται υμιν η αμαρτια αυτη ως τειχος πιπτον παραχρημα πολεως οχυρας εαλωκυιας ης παραχρημα παρεστιν το πτωμα και το πτωμα αυτης εσται ως συντριμμα αγγειου οστρακινου εκ κεραμιου λεπτα ωστε μη ευρειν εν αυτοις οστρακον εν ω πυρ αρεις και εν ω αποσυριεις υδωρ μικρον» (Ησ. 30:13-14 [LXX])

Ο ιερέας του Ναού γέροντας Συμεών έκανε μια θαυμαστή προφητεία, όταν ο Ιωσήφ και η Μαριάμ πήγαν τον μικρό νεογέννητο Ιησού στο ναό για να περιτμηθεί.

«καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπεν πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον, καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί.» (Λουκ. 2:34-35 [SBLGNT])

Ο Ιησούς θα ήταν η αιτία και η αφορμή για κάθε Ιουδαίο πρώτα και μετά για κάθε Ισραηλίτη αλλά και  για κάθε προσήλυτο να παύσει η κατάρα και η οργή που έφερνε η ανυπακοή στην τήρηση του Νόμου. Δεν θα έπιναν πια από το ποτήρι της οργής του Θεού όσοι με πίστη απέβλεπαν στον Ιησού και θα σταματούσε να τους θανατώνει το δηλητήριο των φιδιών των σαρκικών επιθυμιών και της παράβασης των εντολών του Νόμου.

«εξεγειρου εξεγειρου αναστηθι ιερουσαλημ η πιουσα το ποτηριον του θυμου εκ χειρος κυριου το ποτηριον γαρ της πτωσεως το κονδυ του θυμου εξεπιες και εξεκενωσας και ουκ ην ο παρακαλων σε απο παντων των τεκνων σου ων ετεκες και ουκ ην ο αντιλαμβανομενος της χειρος σου ουδε απο παντων των υιων σου ων υψωσας δυο ταυτα αντικειμενα σοι τις σοι συλλυπηθησεται πτωμα και συντριμμα λιμος και μαχαιρα τις σε παρακαλεσει οι υιοι σου οι απορουμενοι οι καθευδοντες επ ακρου πασης εξοδου ως σευτλιον ημιεφθον οι πληρεις θυμου κυριου εκλελυμενοι δια κυριου του θεου» (Ησ. 51:17-20 [LXX])

«Σήκω επάνω, σήκω επάνω, αναστήσου, Ιερουσαλήμ, που ήπιες από το χέρι τού Κυρίου το ποτήρι τού θυμού του· ήπιες, άδειασες ακόμα και αυτή τη λάσπη τού κρασιού τού ποτηριού τής ζάλης. Από όλους τούς γιους [που] γέννησε, δεν υπάρχει εκείνος που να την οδηγεί· από όλους τούς γιους [που] έθρεψε, δεν υπάρχει εκείνος που να την πιάνει από το χέρι. Αυτά τα δύο ήρθαν επάνω σου· ποιος θα σε συλλυπηθεί; Ερήμωση(πτώμα) και καταστροφή(σύντριμμα), και πείνα και μάχαιρα· με τι να σε παρηγορήσω; Οι γιοι σου νεκρώθηκαν ολοσχερώς· κείτονται στην άκρη όλων των δρόμων, σαν άγριος ταύρος μέσα σε δίχτυα· είναι γεμάτοι από τον θυμό τού Κυρίου, από την επιτίμηση του Θεού σου.» (Ησ. 51:17-20 [Φίλος])

Ο Κύριος παρουσίασε τον Εαυτό Του σαν ένα τεράστιο αετό που θα σκέπαζε το λαό Του κάτω από τις πτέρυγες Του.

Από τις ημέρες που με ένδοξο τρόπο ο Θεός του Ισραήλ  ελευθέρωσε το λαό Του από τα δεσμά της δουλείας της Αιγύπτου και του Φαραώ έδειξε την μεγάλη Του αγάπη και προστασία γι΄ αυτούς που είχε προορίσει να γίνουν «το έθνος άγιο» και «το βασίλειον ιεράτευμα». Αυτή η θαυμαστή αγάπη διατυπώθηκε από τον Θεό με ένα παραβολικό αλλά ταυτόχρονα μεγαλειώδη τρόπο.

«εσείς είδατε όσα έκανα στους Αιγυπτίους, και σας σήκωσα [σαν] επάνω σε φτερούγες αετού, και σας έφερα προς τον εαυτό μου· τώρα, λοιπόν, αν πραγματικά υπακούσετε στη φωνή μου, και φυλάξετε τη διαθήκη μου, θα είστε σε μένα ο εκλεκτός λαός από όλους τους λαούς· επειδή, δική μου [είναι] ολόκληρη η γη· κι εσείς θα είστε σε μένα βασίλειο ιεράτευμα, και έθνος άγιο. Αυτά [είναι] τα λόγια, που θα πεις στους γιους Ισραήλ.» (Έξ. 19:4-6 [Φίλος])

«Επειδή, η μερίδα τού Κυρίου είναι ο λαός του, ο Ιακώβ είναι το μέρος τής κληρονομιάς του. Στην έρημο τον βρήκε, και σε ερημιά φρίκης και ολολυγμού. Τον περιοδήγησε, τον διαπαιδαγώγησε, τον διαφύλαξε σαν την κόρη τού ματιού του. Όπως ο αετός σκεπάζει τη φωλιά του, περιθάλπει τους νεοσσούς του, Καθώς απλώνει τις φτερούγες του, τους παίρνει και τους σηκώνει επάνω στα φτερά του, Έτσι, ο Κύριος, μόνος, τον οδήγησε, και δεν ήταν μαζί του ξένος θεός. Τους ανέβασε επάνω στα έξοχα μέρη τής γης, και έφαγαν τα γεννήματα των χωραφιών. Και τους θήλασε μέλι από την πέτρα, και λάδι από τη σκληρή πέτρα, Βούτυρο βοδιών, και γάλα προβάτων, με πάχος αρνιών, και κριαριών, θρεμμάτων τής Βασάν, και τράγων, Μαζί με το εκλεκτό άνθος τού σιταριού· και ήπιες κρασί, αίμα σταφυλιού. Και ο Ιεσουρούν πάχυνε, και κλώτσησε· πάχυνες, πλάτυνες, υπερλιπάνθηκες. Τότε, λησμόνησε τον Θεό, που τον έπλασε, και καταφρόνησε τον Βράχο τής σωτηρίας του.» (Δευτ. 32:9-15 [Φίλος])

Όταν όμως ο λαός του Θεού απομακρυνόταν από τα διατάγματα Του και τις κρίσεις Του  δεν είχε την προστασία και την κάλυψη των πτερύγων του Θεού.

Τότε ο Κύριος επέτρεπε να έρθουν να τον συνθλίψουν, να τον συντρίψουν και να τον καταστρέψουν το λαό «άγρια»  και «ακάθαρτα» όρνεα όπως αετοί και γύπες. Αυτά τα άγρια  και «ακάθαρτα» όρνεα  ήταν εχθρικά έθνη και λαοί που χρησιμοποιούνταν από τον Θεό σαν όργανα της παιδείας και της οργής Του ενάντια στον απειθή και αποστάτη εβραϊκό λαό.

«Κι αυτά θα τα βδελύττεστε ανάμεσα στα πτηνά· δεν θα τρώγονται· είναι βδελυκτά· ο αετός, και ο γρυπαετός, και ο μαυραετός, και ο γύπας, και ο ίκτινος στο είδος του·»(Λευϊτ. 11:13-14 [Φίλος])

Αυτό λοιπόν που για τους Εβραίους ήταν βδέλυγμα επέτρεπε ο Θεός να έρθει και να προκαλέσει καταστροφή και  ερήμωση.

«Ο Κύριος θα φέρει εναντίον σου ένα έθνος από μακριά, από την άκρη τής γης, σαν με ορμή αετού· έθνος, που δεν θα καταλαβαίνεις τη γλώσσα του· έθνος αγριοπρόσωπο, που δεν θα σεβαστεί το πρόσωπο του γέροντα ούτε θα ελεήσει τον νέο· και θα τρώει τον καρπό των κτηνών σου, και τα γεννήματα της γης σου, μέχρις ότου εξολοθρευτείς· το οποίο δεν θα αφήσει σε σένα σιτάρι, κρασί ή λάδι, τις αγέλες των βοδιών σου ή τα κοπάδια των προβάτων σου, μέχρις ότου σε εξολοθρεύσει. Και θα σε πολιορκήσει σε όλες τις πόλεις σου, μέχρις ότου πέσουν τα ψηλά και οχυρωμένα τείχη σου, στα οποία έλπιζες, σε ολόκληρη τη γη σου· και θα σε πολιορκήσει σε όλες τις πόλεις σου, σε ολόκληρη τη γη σου, που ο Κύριος ο Θεός σου έδωσε σε σένα. Και θα φας τον καρπό τής κοιλιάς σου, τις σάρκες των γιων σου και των θυγατέρων σου, που ο Κύριος ο Θεός σου έδωσε σε σένα, στην πολιορκία, και στη σύνθλιψη, με την οποία θα σε συνθλίψει ο εχθρός σου· ο απαλός άνδρας ανάμεσά σου, και ο υπερβολικά τρυφερός, θα κοιτάξει με πονηρό βλέμμα στον αδελφό του, και στη γυναίκα τού κόρφου του, και στα παιδιά του που εναπέμειναν, όσα θα εναπομείνουν· ώστε να μη δώσει σε κανέναν απ' αυτούς από τις σάρκες των παιδιών του, που θα έτρωγε· επειδή, δεν του έμεινε τίποτε στην πολιορκία, και στη σύνθλιψη, με την οποία ο εχθρός σου θα σε συνθλίψει σε όλες τις πόλεις σου. Η απαλή και τρυφερή γυναίκα ανάμεσά σου, της οποίας το πόδι δεν δοκίμασε να πατήσει επάνω στη γη, λόγω της τρυφερότητας και απαλότητας, θα κοιτάξει με βλέμμα πονηρό στον άνδρα τού κόρφου της, και στον γιο της, και στη θυγατέρα της, και στο βρέφος της, που βγήκε από μέσα από τα πόδια της, και στα παιδιά που γέννησε· επειδή, θα τα φάει κρυφά, εξαιτίας της έλλειψης των πάντων, στην πολιορκία και στη σύνθλιψη, με την οποία ο εχθρός σου θα σε συνθλίψει στις πόλεις σου.» (Δευτ. 28:49-57 [Φίλος])

Ο πιστός Δαβίδ στάθηκε με θάρρος και πίστη μπροστά στον γίγαντα Γολιάθ αψηφώντας τις απειλές και ύβρεις  του γιατί είχε δοσμένη την καρδιά του στον Κύριο.

«Και ο Δαβίδ είπε στον Φιλισταίο: Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ, όμως, έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων τού Ισραήλ, που εσύ εξουθένωσες· αυτή την ημέρα ο Κύριος θα σε παραδώσει στο χέρι μου· και θα σε πατάξω, και θα αφαιρέσω από σένα το κεφάλι σου· και θα παραδώσω τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων αυτή την ημέρα στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τής γης· για να γνωρίσει όλη η γη ότι υπάρχει Θεός στον Ισραήλ·»(1Σαμ. 17:45-46 [Φίλος])

Στα χρόνια του Δαβίδ και του Σολομώντα ο Θεός εξασφάλισε ειρήνη και ασφάλεια για τον Ισραήλ από όλα τα γύρω έθνη.

Κανένας δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα στα παιδιά του Θεού όσο ο λαός Του ήταν υπάκουος και αναγνώριζε την αγαθότητα και τα μεγαλεία που είχε κάνει ανάμεσα τους ο Κύριος.

Κανένα  «όρνεο»  και «πτηνό» δεν τολμούσε να απειλήσει και να κάνει κακό στα μικρά αετόπουλα όσο αυτά απολάμβαναν με πίστη την ασφάλεια «των πτερύγων του αετού του μεγάλου».

Μετά τη σταδιακή απομάκρυνση  από το θέλημα του Θεού του Σολομώντα και των διαδόχων του τόσο στο Βόρειο Ισραήλ όσο και στο βασίλειο του Ιούδα άρχισε να δίνεται η εντολή και η διαταγή του Κυρίου να σηκωθούν αγριοπρόσωπα έθνη να πορευθούν, να υψωθούν και να κυριαρχήσουν στο μεσουράνημα της κάθε ιστορικής περιόδου  του λαού Ισραήλ.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να κινηθεί και να υψωθεί χωρίς την προσταγή του Κυρίου.

 «Ανυψώνεται ο αετός στην προσταγή σου, και κάνει στα ψηλά τη φωλιά του; Κατοικεί επάνω σε βράχο, και διαμένει επάνω σε απότομο βράχο, και επάνω σε άβατους [τόπους]· αναζητάει από εκεί τροφή· τα μάτια του σκοπεύουν από μακρυά·

και τα νεογέννητά του πίνουν αίμα· και όπου πτώματα εκεί [κι] αυτός.» (Ιώβ 39:27-30 [Φίλος])

Βλέπουμε εδώ ότι οι αετοί και τα άλλα όρνεα συγκεντρώνονται εκεί που υπάρχουν τραυματισμένα και αδύναμα ζώα ή κατακρεουργημένα πτώματα μόνο όταν ο Κύριος το διέταζε.

Επομένως δεν υπήρχε αλλά και δεν υπάρχει κάποιο θετικό και ενθαρρυντικό μήνυμα για τους πιστούς των αιώνων που πέρασαν αλλά και για τη γενιά που ζούμε, όταν οι αετοί επισυνάγονται εκεί που είναι το πτώμα. Αντίθετα η επισύναξη όρνεων πάνω στο λαό ήταν ένα γεγονός του θυμού και της οργής του Θεού.

Ο Θεός λόγω της παράβασης των δέκα αποστατημένων φυλών του Ισραήλ έστειλε  εναντίον τους το 721 π.Χ., τους Ασσυρίους. Μετά από περίπου 100 χρόνια άρχισε να συμπληρώνεται και η ασέβεια του Ιούδα και του Βενιαμίν και τότε ήρθε εναντίον ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ο Ναβουχοδονόσορας.  Το 586 π.Χ. κυριεύθηκε η Ιερουσαλήμ και οι κάτοικοι της οδηγήθηκαν σκλάβοι στη Βαβυλώνα.

«Ο Ισραήλ [είναι] ένα πρόβατο, που πλανιέται· λιοντάρια [το] κυνήγησαν· πρώτος τον κατέφαγε ο βασιλιάς τής Ασσυρίας· και ύστερα αυτός ο Ναβουχοδονόσορας, ο βασιλιάς τής Βαβυλώνας, κατασύντριψε τα κόκαλά του.» (Ιερ. 50:17 [Φίλος])

Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας καλείται παραβολικά «ο μεγάλος αετός, ο μεγαλοπτέρυγας, ο μακρύς σε έκταση», καθώς και ο βασιλιάς της Αιγύπτου άλλος μεγάλος αετός, μεγαλοπτέρυγας και με πολλά φτερά καλείται «άλλος μεγάλος αετός, μεγαλοπτέρυγας και με πολλά φτερά» στον οποίο κατέφυγαν οι Ιουδαίοι για να βρουν προστασία απέναντι στο βασιλιά της Βαβυλώνας, τον οποίο όμως ο Κύριος τον είχε υψώσει και τον είχε στείλει ενάντια στον Ιούδα και την Ιερουσαλήμ.

«Γιε ανθρώπου, πρόβαλε ένα αίνιγμα, και χρησιμοποίησε μια παροιμία προς τον οίκο Ισραήλ· και πες: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Ο μεγάλος αετός, ο μεγαλοπτέρυγας, ο μακρύς σε έκταση, που είναι γεμάτος από ποικιλόχρωμα φτερά, ήρθε στον Λίβανο, και πήρε το ψηλότερο κλαδί τού κέδρου· απέκοψε τα άκρα των τρυφερών κλαδιών του, και  τα έφερε σε εμπορική γη· τα έβαλε σε πόλη εμπόρων. Και πήρε από το σπέρμα τής γης, και το έβαλε σε σπόριμο πεδίο· το έφερε κοντά σε πολλά νερά· το έβαλε [σαν] ιτιά. Και βλάστησε, και έγινε πλατιά άμπελος, χαμηλή στο ανάστημα, της οποίας τα κλήματα στρέφονταν προς αυτόν, και οι ρίζες της ήσαν από κάτω του· και έγινε άμπελος, και έκανε κλήματα, και έβγαλε βλαστούς. Υπήρχε και άλλος μεγάλος αετός, μεγαλοπτέρυγας και με πολλά φτερά· και δες, αυτή η άμπελος άπλωσε τις ρίζες της προς αυτόν, και άπλωσε τα κλαδιά της προς αυτόν, για να την ποτίσει, μέσω των αυλακιών τής φύτευσής της. Ήταν φυτεμένη σε καλή γη, κοντά σε πολλά νερά, για να κάνει βλαστούς, και να φέρει καρπό, ώστε να γίνει εξαίρετη άμπελος.» (Ιεζ. 17:2-8 [Φίλος])

«11 Και έγινε σε μένα λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: 12 Πες τώρα στον αποστάτη οίκο: Δεν καταλαβαίνετε τι [υποδηλώνουν] αυτά; Πες: Δέστε, ο βασιλιάς τής Βαβυλώνας ήρθε στην Ιερουσαλήμ, και πήρε τον βασιλιά της, και τους άρχοντές της, και τους έφερε μαζί του στη Βαβυλώνα· 13 και πήρε από το βασιλικό σπέρμα, και έκανε μαζί του συνθήκη, και τον έκανε να ορκιστεί· πήρε και τους δυνατούς τού τόπου, 14 για να ταπεινωθεί το βασίλειο, ώστε να μη ανορθωθεί, για να φυλάττει τη συνθήκη του, ώστε να τη στηρίζει. 15 Όμως, αποστάτησε απ' αυτόν, αποστέλλοντας πρεσβευτές του στην Αίγυπτο, για να του δώσουν άλογα, και πολύ λαό. Θα ευοδωθεί; Θα διασωθεί αυτός που πράττει αυτά; Ή, παραβαίνοντας τη συνθήκη, θα διασωθεί; 16 Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, βέβαια στον τόπο τού βασιλιά, που βασίλευε σ' αυτόν, του οποίου τον όρκο καταφρόνησε, και του οποίου παρέβηκε τη συνθήκη, μαζί του θα πεθάνει στο μέσον τής Βαβυλώνας. 17 Και δεν θα κάνει γι' αυτόν τίποτε στον πόλεμο, ο Φαραώ, με τον δυνατό στρατό του, και με το μεγάλο πλήθος, υψώνοντας προχώματα, και οικοδομώντας προμαχώνες, για να απολέσει πολλές ψυχές. 18 Επειδή, καταφρόνησε τον όρκο, παραβαίνοντας τη συνθήκη· και δέστε, επειδή, όταν έδωσε το χέρι του, έπραξε όλα αυτά, δεν θα διασωθεί.

 19 Γι' αυτό, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Ζω εγώ, τον όρκο μου βέβαια που καταφρόνησε, και τη συνθήκη μου που παρέβηκε, θα τα ανταποδώσω ενάντια στο κεφάλι του. 20 Και θα απλώσω το δίχτυ μου επάνω του, και θα πιαστεί στα βρόχια μου· και θα τον φέρω στη Βαβυλώνα, κι εκεί θα κριθώ μαζί του για την ανομία του, που ανόμησε σε μένα. 21 Και όλοι οι φυγάδες του, με όλα τα τάγματά του, θα πέσουν με μάχαιρα, και εκείνοι που εναπέμειναν, θα διασκορπιστούν σε κάθε άνεμο· και θα γνωρίσετε ότι εγώ μίλησα, ο Κύριος.» (Ιεζ. 17:11-22)

«Κατά τον καιρό εκείνο, θα πουν σ' αυτό τον λαό, και στην Ιερουσαλήμ: Καυστικός άνεμος των ψηλών τόπων τής ερήμου φυσάει προς τη θυγατέρα τού λαού μου, όχι για να ανεμίσει ούτε για να καθαρίσει· άνεμος ισχυρότερος απ' αυτούς θάρθει για μένα· και εγώ, θα φέρω τώρα κρίσεις σ' αυτούς. Δέστε, θα ανέβει σαν σύννεφο, και οι άμαξές του [θα είναι] σαν ανεμοστρόβιλος. Τα άλογά του είναι ελαφρότερα από τους αετούς. Αλλοίμονο σε μας! Επειδή, χαθήκαμε.» (Ιερ. 4:11-13 [Φίλος])

«Ο Κύριος συντέλεσε τον θυμό του, ξέχυσε τη φλόγα τής οργής του, και άναψε φωτιά στη Σιών, που κατέφαγε τα θεμέλιά της. Οι βασιλιάδες τής γης δεν πίστευαν, και όλοι αυτοί που κατοικούσαν  τ η ν   ο ι κ ο υ μ έ ν η, ότι θα έμπαινε εχθρός και πολέμιος στις πύλες τής Ιερουσαλήμ. Αυτό [έγινε] εξαιτίας των αμαρτιών των προφητών της, [και] των ανομιών των ιερέων της, που έχυναν το αίμα των δικαίων στο μέσον της. Περιπλανήθηκαν [σαν] τυφλοί στους δρόμους, μολύνθηκαν στο αίμα, ώστε [οι άνθρωποι] δεν μπορούσαν να αγγίξουν τα ενδύματά τους. Έκραζαν σ' αυτούς: Σταθείτε μακριά, ακάθαρτοι· σταθείτε μακριά, σταθείτε μακριά, μη αγγίξετε· ενώ έφευγαν και περιπλανιόνταν, ανάμεσα στα έθνη λεγόταν: Δεν θα παροικούν πλέον [ανάμεσά μας]. Το πρόσωπο του Κυρίου τούς διασκόρπισε, δεν θα επιβλέπει πλέον επάνω τους· δεν σεβάστηκαν πρόσωπο ιερέα, δεν ελέησαν γέροντες. Ενώ ακόμα υπήρχαμε, τα μάτια μας απέκαμαν, προσμένοντας τη μάταιη βοήθειά μας· χάσκοντας αποβλέψαμε σε έθνος που δεν μπορούσε να σώζει. Παραμονεύουν τα ίχνη μας, για να μη περπατάμε στις πλατείες μας· πλησίασε το τέλος μας, συμπληρώθηκαν οι ημέρες μας, επειδή ήρθε το τέλος μας. Αυτοί που μας καταδιώκουν, έγιναν ελαφρότεροι από τους αετούς τού ουρανού· μας κυνήγησαν επάνω στα βουνά, έστησαν ενέδρα για μας στην έρημο. Η πνοή των μυκτήρων μας, ο χρισμένος τού Κυρίου, πιάστηκε μέσα στις παγίδες τους· κάτω από τη σκιά τού οποίου λέγαμε, θα ζούμε ανάμεσα στα έθνη.» (Θρ. 4:11-20 [Φίλος])

«Δέστε ανάμεσα στα έθνη, και κοιτάξτε με προσοχή, και θαυμάστε σε υπερβολικό βαθμό· επειδή, εγώ θα πράξω ένα έργο στις ημέρες σας, [που] δεν θα το πιστέψετε, αν [κάποιος] σας το διηγηθεί. Επειδή, εγώ ξεσηκώνω τούς Χαλδαίους, το πικρό και ορμητικό έθνος, που θα περάσει το πλάτος τού τόπου, για να κληρονομήσει σπίτια όχι δικά του. Είναι φοβεροί και τρομεροί· η κρίση τους και η εξουσία τους θα προέρχεται απ' αυτούς. Και τα άλογά τους είναι ταχύτερα από παρδάλεις, και αγριότερα από λύκους τής εσπέρας· και οι καβαλάρηδές τους θα διαχυθούν, και οι καβαλάρηδές τους θάρθουν από μακριά· θα πετάξουν σαν αετός, που σπεύδει για βρώση, όλοι θάρθουν για αρπαγή· η όψη των προσώπων τους [είναι σαν] τον ανατολικό άνεμο, και θα συγκεντρώσουν τούς αιχμαλώτους σαν άμμο. Και θα περιπαίζουν τούς βασιλιάδες, και οι άρχοντες θα είναι σ' αυτούς παιχνίδι· θα κοροϊδεύουν κάθε οχύρωμα· επειδή, θα επισωρεύσουν χώμα, και θα το κυριεύσουν. Τότε, το πνεύμα [του] θα αλλοιωθεί, και θα υπερβεί [κάθε όριο], και θα ασεβεί, [αποδίδοντας] αυτή τη δύναμή του στον θεό του.» (Αββ. 1:5-11 [Φίλος])

Η Βαβυλώνα όντας  το πρώτο από τα τέσσερα θηρία της προφητείας του Δανιήλ, που υψώθηκαν μέσα από την θάλασσα των Εθνών, παρομοιάζεται με λεοντάρι που είχε πτέρυγες αετού.

«Το πρώτο [ήταν] σαν λιοντάρι, και είχε φτερούγες αετού· θωρούσα, μέχρι που αποσπάστηκαν οι φτερούγες του, και σηκώθηκε από τη γη, και στάθηκε στα πόδια σαν άνθρωπος, και του δόθηκε καρδιά ανθρώπου.» (Δαν. 7:4 [Φίλος])

Η εχθρικότητα και αλαζονεία των γειτονικών λαών του Ισραήλ.

Πολλές φορές τα έθνη που ζούσαν γύρω από το Ισραήλ και τον Ιούδα αποκτούσαν πλούτο και δύναμη και με υπερήφανο και αλαζονικό τρόπο συμπεριφέρονταν εχθρικά και χαίρονταν όταν το Ισραήλ και ο  Ιούδας υπέφεραν από άλλους κατακτητές. Ο Κύριος όμως πλήρωνε με το ίδιο ή και χειρότερο νόμισμα τη σκληρότητα των γειτόνων.

Ακόμη και όταν τα άλλα έθνη νόμιζαν ότι είναι ισχυρά και στέκονταν ψηλά στο μεσουράνημα της εξουσίας και της κοσμικής κυριαρχίας, ώστε να ίπτανται σαν αετοί που είχαν κτίσει πολύ ψηλά τη φωλιά της βασιλείας τους, ο Κύριος είχε και έχει τη δύναμη να τα γκρεμίσει και η πτώση τους ήταν και είναι παροιμιώδης και παταγώδης.

«Γι' αυτό, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Επειδή, ύψωσες ψηλά τον εαυτό σου, και επειδή σήκωσε την κορυφή του ανάμεσα στα πυκνά κλωνάρια, και η καρδιά του υψώθηκε στο ύψος του, γι' αυτό, τον παρέδωσα στο χέρι τού δυνάστη των εθνών, ο οποίος θα του φερθεί [αντάξια]· τον απέβαλα εξαιτίας τής ασέβειάς του. Και ξένοι, οι τρομερότεροι από τα έθνη, τον έκοψαν, τον εγκατέλειψαν· τα κλαδιά του έπεσαν επάνω στα βουνά και σε όλες τις φάραγγες, και τα κλωνάρια του συντρίφτηκαν από όλα τα ποτάμια τής γης· και όλοι οι λαοί τής γης κατέβηκαν από τη σκιά του, και τον εγκατέλειψαν. Επάνω στο πτώμα του θα κάθονται όλα τα πουλιά τού ουρανού, κι επάνω στα κλαδιά του θα είναι όλα τα ζώα τού χωραφιού· για να μη υψωθεί στο ύψος του κανένα από τα δέντρα των νερών, ούτε να σηκώσουν την κορυφή τους ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά· και από όλα όσα πίνουν νερό, κανένα απ' αυτά να μη στέκεται στο ύψος του· επειδή, όλα παραδόθηκαν στον θάνατο, στα κατώτατα μέρη τής γης, ανάμεσα στους γιους των ανθρώπων, μαζί μ' αυτούς που κατεβαίνουν στον λάκκο.» (Ιεζ. 31:10-14 [Φίλος])

«Γιε ανθρώπου, ανάλαβε θρήνο για τον Φαραώ, τον βασιλιά τής Αιγύπτου, και πες του: Εξομοιώθηκες με σκύμνον λιονταριού [ανάμεσα] στα έθνη, και είσαι σαν δράκοντας στις θάλασσες· και εφόρμησες στους ποταμούς σου, και τάραζες τα νερά με τα πόδια σου, και καταπατούσες τούς ποταμούς τους. Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Γι' αυτό, θα απλώσω επάνω σου το δίχτυ μου με συγκέντρωση πολλών λαών, και θα σε ανασύρουν στη σαγήνη μου. Και θα σε εγκαταλείψω στη γη, και θα σε ρίξω στο πρόσωπο της πεδιάδας, και θα κάνω να καθήσουν επάνω σου όλα τα πουλιά τού ουρανού, και θα χορτάσουν από σένα τα θηρία ολόκληρης της γης. Και θα εκθέσω τις σάρκες σου επάνω στα βουνά, και θα γεμίσω τις κοιλάδες από τους σωρούς [τού πτώματός] σου.» (Ιεζ. 32:2-5 [Φίλος])

«ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ, ω έθνη, για να ακούσετε· και προσέξτε, ω λαοί· ας ακούσει η γη, και το πλήρωμά της· η οικουμένη, και όλα όσα γεννιούνται σ' αυτή. Επειδή, ο θυμός τού Κυρίου [είναι] ενάντια σε όλα τα έθνη, και η φλογερή οργή [του] ενάντια σε όλα τα στρατεύματά τους· τα κατέστρεψε ολοκληρωτικά· τα παρέδωσε σε σφαγή. Και οι φονευμένοι τους θα ριχτούν έξω, και η δυσωδία τους θα ανέβει από τα πτώματά τους· και τα βουνά θα διαλυθούν από το αίμα τους. Και ολόκληρη η στρατιά τού ουρανού θα λιώσει(θα συντριφτούν οι βασιλείς τους και οι άρχοντες τους), και οι ουρανοί θα περιτυλιχθούν σαν βιβλίο, και ολόκληρη η στρατιά τους θα πέσει, όπως πέφτει το φύλλο από την άμπελο, και όπως πέφτουν [τα φύλλα] από τη συκιά. Επειδή, η μάχαιρά μου στον ουρανό μέθυσε· να, επάνω στην Ιδουμαία, κι επάνω στον λαό τής καταστροφής μου θα κατέβει για κρίση.» (Ησ. 34:1-5 [Φίλος])

Η καταστροφή του Εδώμ

«Γι' αυτό, ακούστε τη βουλή τού Κυρίου, που βουλεύθηκε ενάντια στον Εδώμ, και τους λογισμούς του, που έκανε ενάντια στους κατοίκους της Θαιμάν: Τα ελάχιστα του ποιμνίου θα τους παρασύρουν, οπωσδήποτε· η κατοικία τους θα ερημωθεί μαζί τους, εξάπαντος. Από τον ήχο τής άλωσής τους σείστηκε η γη· ο ήχος τής φωνής της ακούστηκε στην Ερυθρά Θάλασσα. Δέστε, θα ανέβει και θα πετάξει σαν αετός, και θα απλώσει τις φτερούγες του ενάντια στη Βοσόρρα· και κατά την ημέρα εκείνη, η καρδιά των ισχυρών τού Εδώμ θα είναι σαν [την] καρδιά [μιας] γυναίκας που κοιλοπονάει.» (Ιερ. 49:20-22 [Φίλος])

«Η υπερηφάνεια της καρδιάς σου σε απάτησε, εσένα που κατοικείς στα κοιλώματα των γκρεμών, του οποίου η κατοικία [είναι] ψηλή· που στην καρδιά σου λες: Ποιος θα με κατεβάσει στη γη;

Αν σταθείς μετέωρος σαν τον αετό, και αν βάλεις τη φωλιά σου ανάμεσα στα αστέρια, και από εκεί θα σε κατεβάσω, λέει ο Κύριος.» (Άβδ. 1:3-4 [Φίλος])

Η υπερηφάνεια και η αλαζονεία οδηγεί ένα λαό στην έπαρση και τον κάνει να θεωρεί πως η κατοικία του είναι πολύ ψηλά. Θεωρεί ότι πετάει ψηλά σαν τον αετό και η θέση του είναι στο μεσουράνημα ανάμεσα στα αστέρια. Ο Θεός όμως είναι αυτός που έχει την εξουσία να ανεβάζει και να κατεβάζει κάποιον από το θρόνο του όσο πολύ ψηλά κι αν βρίσκεται.    

Δυστυχώς τα όρνεα όπως ο αετός  πετούν και οσφρίζονται από μακριά εκεί που κείτονται κορμιά χωρίς ζωή δηλαδή πτώματα.

Όταν οι Εβραίοι  παράβαιναν την τήρηση του Νόμου του Θεού έμεναν χωρίς την καθοδήγηση, τη ζωή και τη μακροημέρευση που χάριζε ο Θεός σε όσους τον υπάκουαν.

«Και αν και με τούτα δεν με υπακούσετε, αλλά πορεύεστε ενάντιοι σε μένα, τότε, εγώ θα πορευτώ ενάντιος σε σας με θυμό, και θα σας παιδεύσω κι εγώ επταπλάσια για τις αμαρτίες σας.

Και θα φάτε τις σάρκες των γιων σας, και τις σάρκες των θυγατέρων σας θα φάτε. Και θα κατεδαφίσω τους ψηλούς σας τόπους, και θα καταστρέψω τα είδωλά σας, και θα ρίξω τα πτώματά σας επάνω στα πτώματα των βδελυρών ειδώλων σας· και θα σας βδελυχθεί η ψυχή μου.

Και θα καταστήσω τις πόλεις σας έρημες, και θα ερημώσω τα αγιαστήριά σας, και δεν θα οσφρανθώ την οσμή των ευωδιών σας·

και εγώ θα ερημώσω ολοκληρωτικά τη γη [σας]· και θα θαυμάσουν σ' αυτό οι εχθροί σας, που κατοικούν σ' αυτή.

Και θα σας διασπείρω ανάμεσα στα έθνη· και θα σύρω από πίσω σας τη μάχαιρα· και η γη σας θα μένει έρημη, και οι πόλεις σας θα είναι έρημες.

Τότε, η γη θα απολαύσει τα σάββατά της, όλο τον καιρό, όσο αυτή θα μείνει έρημη, κι εσείς θα είστε στη γη των εχθρών σας· τότε, η γη θα αναπαυθεί, και θα απολαύσει τα σάββατά της.

Όλο τον καιρό τής ερήμωσής της θα αναπαύεται· επειδή, δεν αναπαυόταν στα σάββατά σας, όταν κατοικούσατε επάνω σ' αυτή.» (Λευϊτ. 26:27-35 [Φίλος])

«Ο Κύριος θα σε κάνει να συντριφτείς μπροστά στους εχθρούς σου· από έναν δρόμο θα βγεις εναντίον τους, και από επτά δρόμους θα φύγεις από μπροστά τους· και θα διασκορπιστείς σε όλα τα βασίλεια της γης. Και  τ ο   π τ ώ μ α  σου  θα είναι τροφή σε όλα τα όρνεα του ουρανού, και στα θηρία τής γης, και δεν θα υπάρχει εκείνος που θα [τα] αποδιώχνει.» (Δευτ. 28:25-26 [Φίλος])

«Ψαλμός τού Ασάφ. ΘΕΕ, έθνη ήρθαν στην κληρονομιά σου· μόλυναν τον ναό σου τον άγιο· έκαναν την Ιερουσαλήμ σωρό [από ερείπια]· έδωσαν τα πτώματα των δούλων σου [για] βρώση στα πουλιά τού ουρανού, τη σάρκα των οσίων σου στα θηρία τής γης. Ξέχυσαν το αίμα τους σαν νερό ολόγυρα από την Ιερουσαλήμ, και δεν υπήρχε αυτός που θάβει.» (Ψαλ. 79:1-3 [Φίλος])

«Δέστε ανάμεσα στα έθνη, και κοιτάξτε με προσοχή, και θαυμάστε σε υπερβολικό βαθμό· επειδή, εγώ θα πράξω ένα έργο στις ημέρες σας, [που] δεν θα το πιστέψετε, αν [κάποιος] σας το διηγηθεί. Επειδή, εγώ ξεσηκώνω τούς Χαλδαίους, το πικρό και ορμητικό έθνος, που θα περάσει το πλάτος τού τόπου, για να κληρονομήσει σπίτια όχι δικά του. Είναι φοβεροί και τρομεροί· η κρίση τους και η εξουσία τους θα προέρχεται απ' αυτούς. Και τα άλογά τους είναι ταχύτερα από παρδάλεις, και αγριότερα από λύκους τής εσπέρας· και οι καβαλάρηδές τους θα διαχυθούν, και οι καβαλάρηδές τους θάρθουν από μακριά· θα πετάξουν σαν αετός, που σπεύδει για βρώση, όλοι θάρθουν για αρπαγή· η όψη των προσώπων τους [είναι σαν] τον ανατολικό άνεμο, και θα συγκεντρώσουν τούς αιχμαλώτους σαν άμμο. Και θα περιπαίζουν τούς βασιλιάδες, και οι άρχοντες θα είναι σ' αυτούς παιχνίδι· θα κοροϊδεύουν κάθε οχύρωμα· επειδή, θα επισωρεύσουν χώμα, και θα το κυριεύσουν. Τότε, το πνεύμα [του] θα αλλοιωθεί, και θα υπερβεί [κάθε όριο], και θα ασεβεί, [αποδίδοντας] αυτή τη δύναμή του στον θεό του.» (Αββ. 1:5-11 [Φίλος])

Η έλλειψη κατανόησης και διαστροφή του προφητικού λόγου διαχρονικά από «κήρυκες» και «προφήτες».

Το τραγικό γεγονός που συμβαίνει στις ημέρες μας ανάμεσα στους άρχοντες και το λαό του χριστιανικού κόσμου είναι με όμοιο με εκείνα που συμβαίναν με τους άρχοντες και το λαό Ισραήλ στη διάρκεια της Παλαιάς Διαθήκης. Όπως τότε έτσι και σήμερα παρατηρείται έλλειψη κατανόησης αλλά και διαστροφή του προφητικού λόγου. Όταν οι προφήτες προέλεγαν συμφορές και καταστροφές  που θα συμβαίναν σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι ψευδοπροφήτες εναντιώνονταν στο λόγο του Θεού και μιλούσαν για «Ειρήνη και ασφάλεια» καθώς και ότι τα λεγόμενα του αληθινού προφήτη θα γινόντουσαν μετά από μακρύ χρονικό διάστημα.

«Ουαί σ' εκείνους που λένε το κακό καλό, και το καλό κακό· αυτοί που βάζουν το σκοτάδι για φως, και το φως για σκοτάδι· αυτοί που βάζουν το πικρό για γλυκό, και το γλυκό για πικρό!

Ουαί σε όσους είναι σοφοί στα μάτια τους, και φρόνιμοι στον εαυτό τους!

Ουαί σε [όσους είναι] δυνατοί για να πίνουν κρασί, και ισχυροί στο να ανακατεύουν σίκερα· οι οποίοι δικαιώνουν τον παράνομο για δώρα, και το δίκιο τού δικαίου το αφαιρούν απ' αυτόν!» (Ησ. 5:20-23 [Φίλος])

«Υιέ ανθρώπου, προφήτευσον επί τους προφήτας του Ισραήλ τους προφητεύοντας και ειπέ προς τους προφητεύοντας εξ ιδίας αυτών καρδίας, Ακούσατε τον λόγον του Κυρίου. Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ουαί εις τους προφήτας τους μωρούς, τους περιπατούντας οπίσω του πνεύματος αυτών, και δεν είδον ουδεμίαν όρασιν. Ισραήλ, οι προφήταί σου είναι ως αι αλώπεκες εν ταις ερήμοις. Δεν ανέβητε εις τας χαλάστρας ουδέ ανεγείρατε τα περιφράγματα υπέρ του οίκου Ισραήλ, διά να σταθή εν τη μάχη την ημέραν του Κυρίου. Είδον ματαιότητας και μαντείας ψευδείς, αίτινες λέγουσιν, Ο Κύριος λέγει· και ο Κύριος δεν απέστειλεν αυτούς· και έκαμον τους ανθρώπους να ελπίζωσιν ότι ο λόγος αυτών ήθελε πληρωθή. Δεν είδετε οράσεις ματαίας και ελαλήσατε μαντείας ψευδείς και λέγετε, Ο Κύριος είπεν, ενώ εγώ δεν ελάλησα; Όθεν ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Επειδή ελαλήσατε ματαιότητας και είδετε ψεύδη, διά τούτο, ιδού, εγώ είμαι εναντίον σας, λέγει Κύριος ο Θεός. Και η χειρ μου θέλει είσθαι επί τους προφήτας τους βλέποντας ματαιότητας και μαντεύοντας ψεύδη· δεν θέλουσιν είσθαι εν τη βουλή του λαού μου και εν τη καταγραφή του οίκου του Ισραήλ δεν θέλουσι καταγραφή ουδέ θέλουσιν εισέλθει εις γην Ισραήλ, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός. Επειδή, ναι, επειδή επλάνησαν τον λαόν μου, λέγοντες, Ειρήνη· και δεν υπάρχει ειρήνη· και ο εις έκτιζε τοίχον και ιδού, οι άλλοι περιήλειφον αυτόν με πηλόν αμάλακτον· ειπέ προς τους αλείφοντας με πηλόν αμάλακτον, ότι θέλει πέσει· θέλει γείνει βροχή κατακλύζουσα· και σεις, λίθοι χαλάζης, θέλετε πέσει κατ' αυτού και άνεμος θυελλώδης θέλει σχίσει αυτόν. Ιδού, όταν ο τοίχος πέση, δεν θέλουσιν ειπεί προς εσάς, Που είναι αλοιφή, με την οποίαν ηλείψατε αυτόν; Διά τούτο, ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· θέλω εξάπαντος σχίσει αυτόν εν τη οργή μου δι' ανέμου θυελλώδους· και εν τω θυμώ μου θέλει γείνει βροχή κατακλύζουσα και εν τη οργή μου λίθοι φοβεράς χαλάζης, διά να καταστρέψωσιν αυτόν. Και θέλω ανατρέψει τον τοίχον, τον οποίον ηλείψατε με πηλόν αμάλακτον και θέλω κατεδαφίσει αυτόν, και θέλουσιν ανακαλυφθή τα θεμέλια αυτού, και θέλει πέσει και σεις θέλετε συναπολεσθή εν μέσω αυτού, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος. Και θέλω συντελέσει τον θυμόν μου επί τον τοίχον και επί τους αλείψαντας αυτόν με πηλόν αμάλακτον, και θέλω ειπεί προς εσάς, Ο τοίχος δεν υπάρχει ουδέ οι αλείψαντες αυτόν, οι προφήται του Ισραήλ, οι προφητεύοντες περί της Ιερουσαλήμ και βλέποντες οράματα ειρήνης περί αυτής, και δεν υπάρχει ειρήνη, λέγει Κύριος ο Θεός.» (Ιεζ. 13:2-16 [Βάμβας])

«Επειδή, δες, θα σε κάνω μικρόν ανάμεσα στα έθνη, ευκαταφρόνητον ανάμεσα στους ανθρώπους. Η τρομερότητά σου σε απάτησε, και η υπερηφάνεια της καρδιάς σου, εσύ που κατοικείς στα κοιλώματα των γκρεμών, εσύ που κατέχεις το ύψος των βουνών· και αν υψώσεις τη φωλιά σου σαν τον αετό, και από εκεί θα σε κατεβάσω, λέει ο Κύριος.» (Ιερ. 49:15-16 [Φίλος])

Οι πιο αυστηρές απαιτήσεις του Κυρίου ιδιαίτερα από τον λαό Του ήταν να  φυλάνε  το έλεος και την ορθή κρίση σε εκδικάσεις υποθέσεων. Να συγχωρούν τα λάθη των αδελφών τους και να επιστρέφουν στους αδελφούς τους τόσο την ελευθερία τους αλλά και τα κτήματά τους που έχαναν λόγω των χρεών τους. Σε αντίθετη περίπτωση θα έβλεπαν τον Κύριο να έρχεται να κάνει κρίση και ανταπόδοση εναντίον των διεστραμμένων  του λαού Του.

«Γι' αυτό, έτσι λέει ο Κύριος: Εσείς δεν με ακούσατε, να κηρύξετε άφεση κάθε ένας στον αδελφό του, και κάθε ένας στον πλησίον του· δέστε, λοιπόν, λέει ο Κύριος, εγώ κηρύττω άφεση εναντίον σας στη μάχαιρα, στη μεταδοτική αρρώστια, και στην πείνα· και θα σας παραδώσω σε διασπορά σε όλα τα βασίλεια της γης. Και θα παραδώσω τούς ανθρώπους, αυτούς που αθέτησαν τη διαθήκη μου, που δεν εκτέλεσαν τα λόγια τής διαθήκης, που είχαν κάνει μπροστά μου, όταν έσχισαν το μοσχάρι στα δύο, και πέρασαν ανάμεσα στα τμήματά του, τους άρχοντες του Ιούδα, και τους άρχοντες της Ιερουσαλήμ, τους ευνούχους, και τους ιερείς, και ολόκληρο τον λαό τού τόπου, που πέρασαν ανάμεσα από τα τμήματα του μοσχαριού·και θα τους παραδώσω στο χέρι των εχθρών τους, και στο χέρι εκείνων που ζητούν την ψυχή τους· και τα πτώματά τους θα είναι για τροφή στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τής γης.» (Ιερ. 34:17-20 [Φίλος])

«Και θα στρώσω τα πτώματα των γιων Ισραήλ μπροστά στα ξόανά τους· και θα διασκορπίσω τα κόκαλά σας γύρω από τα θυσιαστήριά σας.» (Ιεζ. 6:5 [Φίλος])

«Γι' αυτό, ο θυμός τού Κυρίου άναψε ενάντια στον λαό του, και απλώνοντας το χέρι του εναντίον τους, τους πάταξε· και τα βουνά έτρεμαν, και τα πτώματά τους έγιναν σαν κοπριά στο μέσον των δρόμων. Σε όλα αυτά ο θυμός του δεν αποστράφηκε, αλλά το χέρι του [είναι] ακόμα απλωμένο.» (Ησ. 5:25 [Φίλος])

Η ασέβεια του Ισραήλ και η μη τήρηση  Νόμου οδήγησε πολλές φορές σε πτώση και συντριβή.

«Το μάτι, που εμπαίζει τον πατέρα [του], και καταφρονεί να υπακούσει στη μητέρα [του], οι κόρακες της χαράδρας θα το βγάλουν, και θα το φάνε οι νεοσσοί των αετών.» (Παρ. 30:17 [Φίλος])

«Γι' αυτό, να, έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος, κατά τις οποίες δεν θα ονομάζεται πλέον Τοφέθ ούτε φάραγγα του γιου τού Εννόμ, αλλά: Η φάραγγα της σφαγής· επειδή, θα θάβουν στον Τοφέθ, μέχρι να μη υπάρχει τόπος. Και τα πτώματα αυτού του λαού θα είναι τροφή στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τής γης· και δεν θα υπάρχει κάποιος που να τα εκφοβίζει. Και από τις πόλεις τού Ιούδα, και από τους δρόμους τής Ιερουσαλήμ, θα σταματήσω τη φωνή τής χαράς και τη φωνή τής ευφροσύνης, τη φωνή τού νυμφίου, και τη φωνή τής νύφης· επειδή, η γη θα γίνει έρημος.» (Ιερ. 7:32-34 [Φίλος])

«Επειδή, θάνατος ανέβηκε μέσα από τις θυρίδες μας, μπήκε στα παλάτια μας, για να εξολοθρεύσει τα νήπια από τους δρόμους, τους νέους από τις πλατείες. Πες: Έτσι λέει ο Κύριος: Και τα πτώματα των ανθρώπων θα ριχτούν σαν κοπριά επάνω στην επιφάνεια του χωραφιού, και σαν χειρόβολο πίσω από τον θεριστή, και δεν θα υπάρχει αυτός που μαζεύει.» (Ιερ. 9:21-22 [Φίλος])