Ο έχων ώτα... ακουέτω 

Ας περάσουμε κατευθείαν στη μελέτη μας για την έβδομη και τελευταία εορτή, που είναι η εορτή της σκηνοπηγίας :

«ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γιους Ισραήλ τούτα τα λόγια, Τη 15η ημέρα τού έβδομου αυτού μήνα [θα είναι] η γιορτή των σκηνών επτά ημέρες στον Κύριο. Την πρώτη ημέρα θα είναι άγια συγκέντρωση· δεν θα κάνετε κανένα δουλευτικό έργο. Επτά ημέρες θα προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο· την όγδοη ημέρα θα είναι σε σας άγια συγκέντρωση, και θα προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο· είναι επίσημη σύναξη· δεν θα κάνετε κανένα δουλευτικό έργο. ΑΥΤΕΣ είναι οι γιορτές τού Κυρίου, που θα ανακηρύξετε άγιες συγκεντρώσεις, για να προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο, ολοκαύτωμα, και προσφορά από άλφιτα, θυσία και σπονδές, το διορισμένο για κάθε φορά στην ημέρα του· εκτός από τα σάββατα του Κυρίου, κι εκτός από τα δώρα σας, κι εκτός από όλες τις ευχές σας, κι εκτός από όλες τις αυτοπροαίρετες προσφορές σας, που δίνετε στον Κύριο. Και τη 15η ημέρα τού έβδομου μήνα, αφού συγκεντρώσετε τα γεννήματα της γης, θα γιορτάσετε τη γιορτή τού Κυρίου επτά ημέρες· την πρώτη ημέρα [θα είναι] ανάπαυση, και την όγδοη ημέρα ανάπαυση. Και την πρώτη ημέρα θα πάρετε για τον εαυτό σας καρπό από ένα ωραίο δέντρο, κλαδιά φοινίκων, και κλαδιά δέντρων πυκνών, και ιτιές από χείμαρρο· και θα ευφρανθείτε μπροστά στον Κύριο τον Θεό σας επτά ημέρες. Και θα γιορτάζετε αυτή τη γιορτή στον Κύριο επτά ημέρες τον χρόνο· αιώνιος θεσμός [θα είναι] στις γενεές σας· τον έβδομο μήνα θα τη γιορτάζετε. Επτά ημέρες θα κατοικείτε σε σκηνές· όλοι οι αυτόχθονες Ισραηλίτες θα κατοικούν σε σκηνές· για να γνωρίσουν οι γενεές σας, ότι σε σκηνές έβαλα τους γιους Ισραήλ να κατοικήσουν, όταν τους έβγαλα από τη γη τής Αιγύπτου· εγώ ο Κύριος ο Θεός σας. ΚΑΙ ο Μωυσής φανέρωσε τις γιορτές τού Κυρίου στους γιους Ισραήλ.» (Λευϊτ. 23:33-44 [Φίλος])

Αυτή είναι η έβδομη εορτή τον έβδομο μήνα και θα διαρκούσε επτά ημέρες. Ο αριθμός «επτά» είναι ο βιβλικός αριθμός της πληρότητας. Αυτό είναι το μεγάλο φινάλε του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία. Η κατοίκηση του Θεού μέσα  στο λαό Του.

Η εορτή της σκηνοπηγίας είναι η πιο χαρούμενη και εορταστική από όλες τις εορτές του Ισραήλ. Είναι επίσης η πιο σημαντική και εξέχουσα Εορτή, η οποία μνημονεύεται πιο συχνά στη Γραφή από οποιαδήποτε από τις άλλες εορτές. Η εορτή της σκηνοπηγίας είναι γνωστή με τουλάχιστον δύο ονόματα στη Γραφή. Πιο συχνά αναφέρεται ως «Σουκότ» ή «καλύβες ή σκηνές». Η αγγλική λέξη «Tabernacle» είναι από το Λατινικό tabernaculum  που σημαίνει παράπηγμα ή καλύβα. Απέκτησε αυτό το όνομα από τη βιβλική απαίτηση για όλους τους Ισραηλίτες να κατοικούν σε σκηνές ή σε προσωρινά καταλύματα στη διάρκεια της εορτής. Έπρεπε να είναι μια ετήσια υπενθύμιση της πρόβλεψης του Θεού στη διάρκεια της 40χρονης διαμονής στην έρημο όταν ο Ισραήλ ζούσε σε παρόμοια καταλύματα. Αυτή η τελευταία εορτή του έτους είναι γνωστή στη Γραφή επίσης ως «η εορτή της συγκομιδής» γιατί τηρούνταν όταν όλα τα σπαρτά είχαν θεριστεί και συγκεντρωθεί.

«και τη γιορτή τού θερισμού, των πρωτογεννημάτων των κόπων σου, που έσπειρες στο χωράφι· και τη γιορτή τής συγκομιδής [των καρπών], στο τέλος τού χρόνου, αφού μαζέψεις τους καρπούς σου από το χωράφι.» ( Έξοδος 23:16 [Φίλος])

Η Εορτή εορταζόταν με μεγάλη χαρά. Η χαρά ήταν διττή, επειδή μνημόνευε την παλιά καλοσύνη και πρόβλεψη του Θεού στη διάρκεια της προσωρινής παραμονής τους στην έρημο, και μνημόνευε την τωρινή καλοσύνη και πρόβλεψη του Θεού με την ολοκλήρωση του θερισμού.

Η διάθεση στη γιορτή της Σκηνοπηγίας (Σουκότ)  ήταν χαρωπή και ήταν ώρα γιορτής. Να θυμάστε την σειρά: μετάνοια στην Εορτή των Σαλπίγγων(Ρος Χοσάνα), συγχώρεση και εξιλέωση στην  Ημέρα της Εξιλέωσης (Γιομ Κιπούρ) και τώρα είναι καιρός για αγαλλίαση και  χαρά στη διάρκεια της γιορτής της Σκηνοπηγίας(Σουκότ).

«και θα ευφρανθείς στη γιορτή σου, εσύ, και ο γιος σου, και η θυγατέρα σου, και ο δούλος σου, και η δούλη σου, και ο Λευίτης, και ο ξένος, και ο ορφανός, και η χήρα, που [είναι] μέσα στις πύλες σου. Επτά ημέρες θα γιορτάζεις στον Κύριο τον Θεό σου, στον τόπο που ο Κύριος θα εκλέξει· επειδή, ο Κύριος ο Θεός σου θα σε ευλογεί σε όλα τα γεννήματά σου, και σε όλα τα έργα των χεριών σου· και οπωσδήποτε θα ευφρανθείς.» (Δευτ. 16:14-15 [Φίλος])

Όλοι, συμπεριλαμβανομένων των Εθνικών (ξένοι) διατάζονταν να αγαλλιαστούν στη διάρκεια της γιορτής της Σκηνοπηγίας (Σουκότ).

Η Εορτή της Σκηνοπηγίας πέφτει το φθινόπωρο του έτους. Στο Εβραϊκό ημερολόγιο, συμβαίνει τη 15η ημέρα του Τισρί, τον έβδομο μήνα (συνήθως τέλη Σεπτεμβρίου με μέσα Οκτωβρίου), μόνο 5 ημέρες μετά την επίσημη Ημέρα της Εξιλέωσης. Η εορτή της σκηνοπηγίας διαρκεί επτά ημέρες. Την πρώτη ημέρα και την επόμενη οι σκηνές (η όγδοη ημέρα , γνωστή και ως Σεμινι Ατζερέτ) θεωρούνται ιερές συνάξεις, ή Σάββατα. (Λευϊτ.23:36,39). Ως τέτοιες, δεν επιτρέπεται κανενός είδους εργασία αυτές τις ημέρες (Λευϊτ.23:36,39).

Τρία τμήματα της γραφής υπογραμμίζουν τη βιβλική τήρηση της Εορτής της σκηνοπηγίας. Ο λαός έπρεπε να μένει σε καλύβες ή παράγκες και να αγαλλιάται μπροστά στον Κύριο (Γιάχβε) με κλαδιά. (Λευιτ. 23:33-43). Έπρεπε να γίνονταν πολλές καθημερινές, θυσιαστικές προσφορές (Αριθμ.29:12-39). Σε ένα σαββατικό έτος, ο Νόμος έπρεπε να διαβάζεται δημόσια στη διάρκεια της σκηνοπηγίας. (Δευτερ.31:10-11).

Εξαιτίας της χαράς που σχετίζεται με την Εορτή της Σκηνοπηγίας, αυτή έγινε η πιο εξέχουσα από τις αργίες του Ισραήλ. Αναφερόταν απλά ως «η αργία» από τους αρχαίους ραβίνους. Η σπουδαιότητα της Εορτής της Σκηνοπηγίας φαίνεται επίσης από την ένταξή της ως μια από τις προσκυνητικές εορτές, το Πάσχα και η Πεντηκοστή όντας οι άλλες δύο. Τρεις φορές το χρόνο, όλοι οι Εβραίοι άνδρες υπήρχε απαίτηση από το Θεό να παρουσιάζονται ενώπιον Του στο Ναό. Αυτές ήταν γνωστές ως προσκυνητικές εορτές λόγω της υποχρεωτικής προσκύνησης στην Ιερουσαλήμ. Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας, ο λαός έφερνε τα δέκατα και τις προσφορές του στο Ναό, γιατί δεν έπρεπε να εμφανιστούν μπροστά στον Κύριο με άδεια χέρια.

Περισσότερη σπουδαιότητα φαίνεται στον μεγάλο αριθμό των απαιτούμενων θυσιών στη διάρκεια της εβδομάδας της εορτής. Κάθε μέρα ένας (1) τράγος, δεκατέσσερα (14) αρνιά, δύο (2) κριάρια και ένας αριθμός ταύρων (δεκατρείς (13) την πρώτη ημέρα μειούμενος κατά ένα κάθε μέρα) προσφέρονταν στο Ναό. Καθεμιά από τις θυσίες προσφερόταν με τις κατάλληλες προσφορές γευμάτων (αλεύρι και λάδι) και προσφορές ποτών (κρασί). Και οι εικοσιτέσσερις (24) διαιρέσεις των ιερέων συμμετείχαν στα θυσιαστικά καθήκοντα στη διάρκεια της εβδομάδας. Τις ημέρες του Ναού η εορτή της σκηνοπηγίας αντιμετωπιζόταν με μεγάλο δέος, επειδή ήταν στην εορτή της σκηνοπηγίας που ο Σολομών αφιέρωσε το νεόκτιστο ναό στον Κύριο (Γιάχβε). Και σε εκείνη την αρχαία τήρηση της Σκηνοπηγίας, η δόξα του Κυρίου (Γιάχβε) κατέβηκε από τον Ουρανό για να ανάψει τη φωτιά στο θυσιαστήριο και να γεμίσει τα Άγια των Αγίων.

Η εορτή της σκηνοπηγίας λαμβάνει χώρα στην αλλαγή εποχών του Ισραήλ και σημαίνει την έναρξη της χειμερινής βροχερής εποχής. Αυτές οι αναζωογονητικές βροχές φέρνουν υγρασία για την καλλιέργεια του εδάφους και το φύτρωμα νέων σπαρτών. Εάν για κάποιο λόγο η εξέλιξη του καιρού είναι τέτοια που λείπουν κάποιες βδομάδες βροχόπτωσης, μια τρομερή έλλειψη νερού μπορεί γρήγορα να εμφανιστεί για τα σπαρτά του επόμενου έτους. Επειδή η Εορτή της Σκηνοπηγίας τηρείται σε αυτή τη σπουδαία συγκυρία, με την προσμονή της βροχής στο κατακόρυφο, τα δύο συνδέθηκαν αχώριστα. Ακόμη και σήμερα, οι προσευχές για βροχή παραμένουν ένα σημαντικό μέρος της τήρησης της Σκηνοπηγίας.

Η λειτουργία της Εορτής της Σκηνοπηγίας

Τις ημέρες του Ναού, οι Εβραίοι προσκυνητές συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ για την Εορτή της Σκηνοπηγίας. Έρχονταν από κάθε χωριό μέσα στο έθνος και από πολλές ξένες χώρες, πιο συχνά σε μεγάλα καραβάνια για προστασία. Ήταν ένα χαρούμενο ταξίδι με πολλή υμνωδία και γέλια σ’ όλο το δρόμο. Αφού έφθαναν στην Ιερουσαλήμ, οι προσκυνητές ασχολούνταν με ζήλο στο να χτίσουν καλύβες για τη γιορτή. Μέχρι το απόγευμα της 14ης Τισρί, χιλιάδες χιλιάδων φυλλωδών παραγκών γέμιζαν τους δρόμους και διασπείρονταν στους γύρω λόφους και αγρούς. Όλες ήταν προσεκτικά τοποθετημένες μέσα σε απόσταση ταξιδιού Σαββάτου (λίγο περισσότερο από μισό μίλι) του Ναού. Το δειλινό, ο ήχος του σοφάρ (κέρατο κριού) από το Ναό ανακοίνωνε τον ερχομό της αργίας. Μια αίσθηση αυξανόμενου ενθουσιασμού έπεφτε πάνω στην πόλη καθώς ερχόταν το σκοτάδι. Χιλιάδες κατασκηνωτικές φωτιές που λαμπύριζαν γέμιζαν το γύρω περιβάλλον.

Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας, η έντονη προσμονή για βροχή αντανακλούσε στις λειτουργίες του Ναού. Κάθε πρωί της Σκηνοπηγίας μια σπονδή νερού (θυσιαστικό χύσιμο νερού) προσφερόταν στον Κύριο (Γιάχβε) σαν μια οπτική προσευχή για βροχή. Σύντομα μετά την αυγή κάθε πρωί, ενώ ετοιμάζονταν οι πολλές θυσίες, ο Αρχιερέας συνοδευόταν από μια χαρούμενη πομπή μουσικής και λατρευτών μέχρι κάτω στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο Αρχιερέας μετέφερε μια χρυσή στάμνα ικανή να κρατήσει λίγο περισσότερο από ένα τέταρτο νερού. Βύθιζε προσεκτικά τη στάμνα στην κολυμβήθρα και την έφερνε πίσω στο όρος του Ναού.

Την ίδια ώρα, μια άλλη πομπή κατέβαινε σε μια κοντινή τοποθεσία νότια της Ιερουσαλήμ, γνωστή ως Μότζα,  όπου φύτρωναν ιτιές του ρυακιού σε μεγάλη αφθονία. Μάζευαν τις μακριές, λεπτές ιτιές και τις έφερναν πίσω στο Ναό. Στο Ναό, οι ιτιές τοποθετούνταν στις πλευρές του θυσιαστηρίου έτσι ώστε οι κορυφές τους να σχηματίζουν ένα στέγαστρο γερμένων κλαδιών πάνω από το θυσιαστήριο. Εν τω μεταξύ ο αρχιερέας με το νερό από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ είχε φθάσει στη νότια πύλη του Ναού. Ήταν γνωστή ως η ΠΥΛΗ του ΝΕΡΟΥ εξαιτίας αυτής της τελετής. Καθώς έμπαινε μέσα, τρεις ήχοι ασημένιων σαλπίγγων ηχούσαν έξω από το Ναό, και οι ιερείς με μια φωνή επαναλάμβαναν τα λόγια του Ησαΐα.

«Και θα αντλήσετε νερό με ευφροσύνη από τις πηγές τής σωτηρίας.» (Ησαΐας. 12:3 [Φίλος])

Ο αρχιερέας προχωρούσε αργά τότε στο πέτρινο θυσιαστήριο στην Εσωτερική Αυλή του Ναού και ανέβαινε την δεξιά πλευρά της αναβαθμίδας(ράμπας). Στην κορυφή, γύριζε στα αριστερά όπου υπήρχαν δύο ασημένιες λεκάνες που στράγγιζαν στη βάση του θυσιαστηρίου. Μία εξυπηρετούσε για τις κανονικές προσφορές ποτού (σπονδές οίνου) και μία για σπονδές νερού στη διάρκεια αυτής της Εορτής. Καθώς ο αρχιερέας σήκωνε την χρυσή στάμνα για να χύσει την προσφορά του νερού, ο λαός φώναζε, «σήκωσε το χέρι σου». Σε απάντηση ο αρχιερέας σήκωνε το χέρι του ψηλότερα και έχυνε, αφήνοντας το λαό να πιστοποιήσει την πράξη του. Αυτή η παράδοση προέκυψε γύρω στο 95 π.Χ. σε απάντηση μιας εξέγερσης τις ημέρες του Αλεξάνδρου Ιανναίου, βασιλιά-ιερέα εγγονού του Σίμωνος του Μακκαβαίου.

Καθώς ο αρχιερέας έχυνε την προσφορά του νερού ενώπιον του Κυρίου (Γιάχβε), μια προσφορά οίνου χυνόταν ταυτόχρονο μέσα στην άλλη λεκάνη. Τρεις ήχοι ασημένιων σαλπίγγων ακολουθούσαν αμέσως την έκχυση και σηματοδοτούσαν την έναρξη της μουσικής του Ναού. Ο λαός άκουγε καθώς μια χορωδία Λευιτών έψαλλε το Χαλέλ (δηλ. τους ψαλμούς δοξολογίας 113-118). Την κατάλληλη στιγμή, το πλήθος κουνούσε τα κλαδιά τους από φοίνικες προς το θυσιαστήριο και ενωνόταν σε ψαλμωδία.

«Ω, Κύριε! Κάνε σωτηρία, παρακαλώ· ω, Κύριε! Ευόδωσε, παρακαλώ.» (Ψαλμοί 118:25 [Φίλος])

Την ίδια ώρα οι ιερείς, με κλαδιά φοινίκων στο χέρι, παρελαύναν μια φορά προς το θυσιαστήριο.

Ο Ψαλμός 118 θεωρείται μεσσιανικός Ψαλμός, και σαν τέτοιος, έδινε στην εορτή μια μεσσιανική έμφαση. Γι’ αυτό ο Ιησούς χαιρετιόταν από τα πλήθη που φώναζαν «Ωσαννά» (Σώσε τώρα στα Εβραϊκά) και κουνούσαν κλαδιά φοινίκων στη θριαμβευτική είσοδό Του στην Ιερουσαλήμ. (Λουκάς 19:38, Ιωάννης 12:13). Τον έβλεπαν ως τον Μεσσία Βασιλιά που έρχεται για να σώσει.

Αυτή η ίδια εικόνα βρίσκεται στην Αποκάλυψη 7:9-10, όπου οι λυτρωμένοι άγιοι λατρεύουν, με κλαδιά φοινίκων στα χέρια γύρω από το θρόνο του Θεού και του Αρνίου.

Αυτό το έθιμο να μεταφέρουν κλαδιά και να ψάλλουν Ψαλμούς στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας έχει αρχαία προέλευση. Φθάνει τουλάχιστον μέχρι την εποχή των Μακκαβαίων, γύρω στα 165 χρόνια πριν το Χριστό. Η τελετή της άντλησης νερού είναι επίσης από την αρχαιότητα. Αν και υπάρχει διαφωνία στο αν ο Ησαΐας υπαινισσόταν την τελετή άντλησης νερού (Ησαΐας 12:3) ή η τελετή προέκυψε από τα λόγια του Ησαΐα, είναι γνωστό ότι η τελετή  γινόταν τουλάχιστον 100 χρόνια πριν από την εποχή του Ιησού.

Η γιορτή της χύσης νερού (σε αντίθεση με την τελετή) γινόταν στη διάρκεια των βραδιών της Εορτής από μια εντυπωσιακή φωτεινή τελετή στο Ναό. Ήταν γνωστή ως αγαλλίαση του οίκου της άντλησης του νερού (Σιμτσέτ Μπετ Χασοάυβα). Καθώς πλησίαζε το δεύτερο βράδυ της σκηνοπηγίας, ο κόσμος συνωστίζονταν στην τεράστια εξωτερική αυλή του Ναού γνωστή και ως η Αυλή των Γυναικών. Σε αυτή την περίπτωση σηκωνόταν ένα εμπόδιο για να χωρίσει τους άντρες από τις γυναίκες. Στο κέντρο της αυλής στεκόταν τέσσερις πανύψηλες λυχνίες (μενορά), κάθε μια με τέσσερις διακλαδώσεις από λυχνίες λαδιού. Τα φυτίλια τους ήταν κατασκευασμένα από φθαρμένα λινά ενδύματα των ιερέων. Κάθε λυχνία (μενορά) είχε τέσσερις ψηλές σκάλες που οδηγούσαν στις λυχνίες, που γεμίζονταν κατά καιρούς από νέους ιερείς που κουβαλούσαν μεγάλες στάμνες με λάδι. Η Εορτή της Σκηνοπηγίας άρχιζε στο μέσον του σεληνιακού μήνα, όταν η σελήνη του θερισμού ήταν πλήρης και ο φθινοπωρινός ουρανός ήταν καθαρός. Το περίγραμμα των γύρω Ιουδαϊκών λόφων ήταν καθαρά ορατό στο απαλό σεληνόφως. Κόντρα σε αυτό το φόντο, το φως της γιορτής του Ναού έκοβε την ανάσα. Όλη τη νύχτα οι πρεσβύτεροι του Συνεδρίου (Σανχεντρίν) έκαναν εντυπωσιακούς λαμπαδηδρομικούς χορούς, ενώ οι σταθερές κίτρινες φλόγες των λυχνιών λαδιού, οι λυχνίες (μενορά), πλημμύριζαν τον Ναό και τους δρόμους της Ιερουσαλήμ με λαμπρό φως.

Αμέσως μετά που η γιορτή ήταν σε εξέλιξη, μια ομάδα Λευιτών συγκεντρωνόταν στην Εσωτερική Αυλή σε αυτό που ήταν γνωστό ως «η Αυλή των Ισραηλιτών». Μετά τον σχηματισμό της, η ομάδα των Λευιτών κινούνταν μέσω της Πύλης του Νικάνωρος για να σταθεί στην κορυφή των 15 αναβαθμών (σκαλοπατιών) που οδηγεί κάτω στην Αυλή των Γυναικών. Ο ήχος των φλάουτων, των σαλπίγγων, των αρπών του Ναού και άλλων έγχορδων οργάνων εντείνονταν καθώς οι Λευίτες έψαλλαν τους 15 ψαλμούς των αναβαθμών(σκαλοπατιών) (Ψαλμοί 120-134). Με κάθε νέο ψαλμό κατέβαιναν στο επόμενο σκαλοπάτι.

Αυτός ο εορτασμός επαναλαμβανόταν κάθε βράδυ από το δεύτερο βράδυ έως το τελευταίο βράδυ ως προανάκρουσμα στην άντληση νερού το επόμενο πρωί. Τίποτα στον αρχαίο Ισραήλ δεν συγκρινόταν με αυτό το λαμπρό εορτασμό. Ήταν τόσο θεαματικός που οι αρχαίοι ραβίνοι έλεγαν «Εκείνος που δεν έχει δει τη χαρά της άντλησης νερού δεν έχει δει ποτέ χαρά σε αυτή τη ζωή». Ο λαμπρός εορτασμός θύμιζε την κάθοδο της δόξας του Κυρίου τις μέρες του Σολομώντος, και ανυπομονούσαν για την επιστροφή της δόξας του Κυρίου (Γιάχβε).

Αυτή η εορτή εξυπηρετούσε επίσης ως ιστορικό αντίγραφο ασφαλείας για τις σημαντικές διδασκαλίες του Ιησού στον Ιωάννη στα κεφάλαια 7-9. Ο Ιωάννης κατέγραψε ότι ήταν την ημέρα μετά την Εορτή της Σκηνοπηγίας (η 8η ημέρα), η οποία θεωρούνταν Σάββατο, όταν ο Ιησούς επέστρεφε από το όρος των Ελαιών, για να διδάξει στο Ναό (Ιωάννης 8:2, 7:2,37). Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας (Σουκότ) λέγεται ότι η Ιερουσαλήμ ήταν το φως του κόσμου. Καθώς οι Φαρισαίοι ήρθαν να τον παγιδέψουν, ο Ιησούς διακήρυξε.

«Ο Ιησούς, λοιπόν, μίλησε πάλι προς αυτούς, λέγοντας: Εγώ είμαι το φως τού κόσμου· όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως τής ζωής.» (Ιωάν. 8:12 [Φίλος])

Οι Φαρισαίοι δεν αμφισβήτησαν το νόημα της δήλωσής Του. Ήξεραν ότι ήταν ένας μεσσιανικός ισχυρισμός, γιατί τον αποκάλεσαν αμέσως ψεύτη. Ήταν εξοικειωμένοι με πολλούς τίτλους στη Γραφή που απέδιδαν το ΦΩΣ στον Μεσσία. Ονομαζόταν «Άστρο του Ιακώβ», «το Φως του Ισραήλ», το «το Φως των εθνών» «η Φωτιά του κλίβανου», «η Καιόμενη Λυχνία» και «ο Ήλιος της δικαιοσύνης».

Σύμφωνα με τους ιδιωματισμούς και τα σύμβολα που γίνονται κατανοητά και εφαρμόζονται από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, το σύμβολο του φωτός μιλούσε για τη μενορά του Ναού. Η Μενορά, που είναι ένα από τα πιο παλιά σύμβολα της Ιουδαϊκής πίστης, είναι μια λυχνία με επτά διακλαδώσεις που χρησιμοποιείται στο Ναό. Λέγεται ότι η μενορά είναι ένα σύμβολο του λαού Ισραήλ και της αποστολής τους να είναι «φως στα έθνη».

Ας κοιτάξουμε στη μενορά στα αρχαία Εβραϊκά. Το πρώτο γράμμα είναι το «μεμ» που απεικονίζει μια σειρά κυμάτων της θάλασσας, η οποία μπορεί να συνιστά ποικίλες δυνητικές ερμηνείες του χάους, της δύναμης, του αίματος, ή απλά νερό ή κύματα. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα επιλέξουμε τη «δύναμη» και ο λόγος θα αποκαλυφθεί στη στιγμή.

Το δεύτερο γράμμα είναι το «νούν», που είναι η εικόνα ενός σπέρματος. Αυτό το γράμμα μπορεί να σημαίνει «είτε συνέχεια, κληρονόμος ή γιός» αφού όλα αυτά έρχονται από σπέρμα ανθρώπου. Ή μπορεί απλά να σημαίνει «σπέρμα». Αλλά θα διαλέξουμε το «Γιος» σε αυτή την περίπτωση.

Το τρίτο γράμμα είναι το «Ρες» που μοιάζει με κεφάλι ανθρώπου. Αυτό το γράμμα μπορεί να σημαίνει «Πρώτο, κορυφή ή αρχή» αφού στον αρχαίο κόσμο ένας άνδρας ήταν ο πρώτος ή η κορυφή του οίκου του. Σ’ αυτή την περίπτωση η έννοια του «πρώτος» μας ταιριάζει καλύτερα.

Το τελευταίο γράμμα είναι το «χέι», που είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σας. Αυτό το γράμμα έχει τις εναλλακτικές έννοιες «κοιτάζω, αποκαλύπτω ή αναπνέω» αλλά μπορεί επίσης να σημαίνει «δοξάζω ή βλέπω» εξαρτάται από πως και που χρησιμοποιείται. Αλλά εδώ θα διαλέξουμε την έννοια  «αποκαλύπτω».

Έτσι η μενορά στα Εβραϊκά ιερογλυφικά σημαίνει: «Ο ισχυρός Γιος αποκαλύφθηκε στην αρχή». Η Μενορά του Ναού είχε επτά κλάδους με επτά φλόγες, και γνωρίζουμε ότι αυτές οι φλόγες έπρεπε να παραμένουν αναμμένες συνέχεια. Αυτή η μενορά  επρόκειτο να εκπροσωπεί τις επτά Εορτές του Κυρίου (Γιάχβε). Έτσι βλέπουμε το συμβολισμό που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό, αφού οι δύο ελεύσεις το Ιησού εκπληρώνουν όλες αυτές τις εορτές στην πληρότητά τους. Έτσι ο Ιησούς αποκαλύφθηκε αρχικά με τον συμβολισμό πίσω από αυτή τη μενορά.

Εάν κοιτάξουμε το όνομα «Γιεσούα»(Ιησούς) με τα Εβραϊκά γράμματα, βλέπουμε ότι αποκαλύπτεται περισσότερο ο συμβολισμός της Μενορά. Προσέξτε πως το όνομα του Κυρίου έχει επτά φλόγες στην κορυφή των γραμμάτων, ακριβώς όπως η Μενορά έπρεπε να έχει πάντα επτά φλόγες να καίνε στην κορυφή της. Τα Εβραϊκά γράμματα είναι κάπως μοναδικά με αυτό τον τρόπο, στο ότι αρκετά από αυτά έχουν αυτή την άνθιση στην κορυφή τους που μοιάζει με φλόγα. Αλλά το όνομα Γιεσούα είναι ένα μία από τις λίγες λέξεις στα Εβραϊκά που θα έβγαζε αυτό το αποτέλεσμα.

Αργότερα εκείνη την ημέρα, ο Μεσσίας ενίσχυσε αυτή την ίδια αλήθεια όταν θεράπευσε τον τυφλό. Καθώς το έκανε, Εκείνος επανέλαβε «όσο είμαι σε αυτόν τον κόσμο, εγώ είμαι το φως του κόσμου» (Ιωάννης 9:9). Οι Φαρισαίοι θύμωσαν πάλι με τον Ιησού. Το θέμα συνέχιζε να είναι η Μεσσιανικότητα Του. (Ιωάννης 9:22). Αυτή τη φορά, όμως, επέλεξαν να βρουν λάθος στο ότι είχε θεραπεύσει τον τυφλό την όγδοη ημέρα, που ήταν Σάββατο. (Ιωάννης 9:14). Αν και δεν υπήρχαν καθόλου Μωσαϊκές Διατάξεις ενάντια στην πράξη της θεραπείας το Σάββατο, οι παραδόσεις των Φαρισαίων την κατέτασσαν ως εργασία, και επομένως, την απαγόρευαν. Περισσότερο από έναν απλό μεσσιανικό ισχυρισμό, ο ισχυρισμός του Γιεσούα(Ιησού) έφερε μια αναφορά στο λαμπρό εορτασμό του Ναού. Ο εορτασμός ήταν ακόμη ζωντανός στα μυαλά τους. Μόλις το είχαν γιορτάσει έξι συνεχόμενες ημέρες. Το φως που ο Γιεσούα (ο Ιηαούς) πρόσφερε δεν θα φώτιζε μόνο τον Ναό, θα φώτιζε όλο τον κόσμο. Εκείνος, ο ‘Ιδιος, ήταν η πηγή:

«Τα πανιά τους δεν θα χρησιμεύσουν για ενδύματα ούτε θα ντυθούν από τα έργα τους· τα έργα τους [είναι] έργα ανομίας, και το έργο τής βίας [είναι] στα χέρια τους.» (Ησ. 59:6 [Φίλος])

Ο δούλος του Κυρίου (Γιάχβε) είναι ο Γιεσούα(ο Ιησούς), Αυτός είναι το φως των εθνών.

Την έβδομη και τελευταία ημέρα της εορτής της σκηνοπηγίας, οι τελετές του ναού έφταναν στο αποκορύφωμα. Η προσμονή της βροχής έφτανε στην ετήσια κορύφωση της. Η Ιουδαϊκή παράδοση έλεγε ότι ήταν εκείνη την ημέρα που ο Θεός δήλωνε αν θα υπήρχε βροχή για τα σπαρτά του επόμενου έτους. Συνεπώς, αυτή την τελευταία μέρα της Εορτής, η τελετουργία της έκχυσης νερού στο Ναό έπαιρνε μεγάλη σπουδαιότητα. Το Νερό ήταν η κύρια σκέψη στο μυαλό όλων.

Τις άλλες έξι ημέρες αυτής της Εορτής, οι ασημένιες σάλπιγγες έδιναν τρεις ήχους. Αυτή την ημέρα οι σάλπιγγες έδιναν τρεις αλληλουχίες από επτά ήχους. Τις άλλες έξι ημέρες, οι ιερείς δεν έκαναν παρά μία περιφορά γύρω από το θυσιαστήριο. Εκείνη την ημέρα οι ιερείς έκαναν επτά. Καθώς παρελαύναν γύρω από το θυσιαστήριο, έψαλλαν την επωδό Ωσαννά (Ψαλμός 118:25), και ο λαός κουνούσε κλαδιά φοινίκων. Γι’ αυτούς τους λόγους η μέρα είναι γνωστή ως Ωσαννά Ραμπάχ, ή «το Μεγάλο Ωσαννά». Οι σκέψεις για βροχή για το επόμενο έτος και η μεσσιανική θέρμη ήταν στο υψηλότερο επίπεδο.

Το έτος ήταν γύρω στο 30 μ.Χ. Ήταν η Ωσαννά Ραμπάχ, η τελευταία ημέρα, η μεγάλη ημέρα της Εορτής της Σκηνοπηγίας. Καθώς ο λαός παρακολουθούσε με προσήλωση τους ιερείς να τελούν τις τελετές, μια δυνατή φωνή ξεπήδησε από το πλήθος. Οι ιερείς αγριοκοίταξαν με κατάπληξη και ο λαός βρισκόταν σε μεγάλη έκπληξη να δουν ποιος τόλμησε να διακόψει την τελετή. Είδαν ένα νεαρό Γαλιλαίο γύρω στα 30 τον οποίο πολλοί θεωρούσαν ότι είναι ένας σπουδαίος ραβίνος, ένας προφήτης ή ακόμα και ο Μεσσίας.

«Και κατά τη μεγάλη τελευταία ημέρα τής γιορτής, ο Ιησούς στεκόταν, και έκραξε λέγοντας: Αν κάποιος διψάει, ας έρχεται σε μένα, και ας πίνει· όποιος πιστεύει σε μένα, όπως είπε η γραφή, ποτάμια από ζωντανό νερό θα ρεύσουν από την κοιλιά του.» (Ιωάν. 7:37-38 [Φίλος])

Ο ήχος των λόγων Του προκάλεσε σιωπή, έπειτα έκσταση. Η θρησκευτική ηγεσία ήταν εξοργισμένη, αγανακτισμένη και απειλούμενη. Μερικοί προσπάθησαν να τον σκοτώσουν.

«Μερικοί μάλιστα απ' αυτούς ήθελαν να τον πιάσουν· αλλά κανένας δεν έβαλε επάνω του τα χέρια.» (Ιωάν. 7:44 [Φίλος])

Ο εξουσιαστικός ισχυρισμός γινόταν κατανοητός από όλους, πιστεύτηκε από μερικούς, απορρίφθηκε από άλλους. Ο Ιησούς(Γιεσούα) ισχυριζόταν ότι είναι ο πολυαναμενόμενος και υπεσχημένος Μεσσίας.

Πιστεύω ότι ο Ιησούς (Γιεσούα) ο Χριστός, το ζωντανό νερό, γεννήθηκε σε αυτό τον κόσμο στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας. Θα ήθελα να δώσω σε σάς μερικά γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς(Γιεσούα) γεννήθηκε την πρώτη ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας (Σουκότ).

Πρώτον, καταλαβαίνετε ότι η 25η Δεκεμβρίου δεν είναι η πραγματική ημερομηνία της γέννησης του Ιησού. Η 25η Δεκεμβρίου είναι απλά παράδοση. Η 25η Δεκεμβρίου δεν αναγνωρίστηκε ως ημερομηνία γέννησης του Μεσσία παρά μόνο τον τέταρτο αιώνα όταν ο Κωνσταντίνος εκχριστιάνισε όλες τις ειδωλολατρικές εορτές. Για να καταλάβουμε την ημερομηνία της γέννησης του Ιησού, πρέπει να προσδιορίσουμε σωστά την ημερομηνία της γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στο Λουκάς α:26 δείχνει ότι υπήρχε ακριβώς έξι μήνες διαφορά ανάμεσα στη σύλληψη του Ιωάννη και τη σύλληψη του Ιησού. Εάν οι συλλήψεις τους απείχαν έξι μήνες, τότε και οι γεννήσεις τους θα απέχουν έξι μήνες. Έτσι ας δούμε εάν μπορούμε να ανακαλύψουμε πότε γεννήθηκε ο Ιωάννης. Στο ευαγγέλιο του Λουκά α:5 και α:8 αναφέρει ότι ο πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο Ζαχαρίας ανήκε στην εφημερία του Αβιά και υπηρετούσε στο Ναό όταν έλαβε την είδηση ότι η Ελισάβετ θα έκανε παιδί. Το Α΄ Χρονικών 24:10 λέει ότι η εφημερία του Ζαχαρία, του Αβιά, ήταν η όγδοη εφημερία που υπηρετούσε στο Ναό. Η Μισνάχ (προφορική Τορά) αναφέρει ότι κάθε εφημερία έπρεπε να υπηρετεί δύο φορές σέ ένα έτος (αλλά όχι διαδοχικά), με την πρώτη εφημερία να αρχίζει την πρώτη εβδομάδα του μήνα Νισάν. Κάθε εφημερία υπηρετούσε περίοδο μιας εβδομάδας και όλες οι εφημερίες έπρεπε να υπηρετούν στη διάρκεια των τριών προσκυνητικών Εορτών.

Η ακόλουθη είναι η σειρά των ιερατικών εφημεριών σε σχέση με τις Εορτές:

1η Εβδομάδα του Νισάν, υπηρετεί η 1η ιερατική εφημερία του Ιωϊαρείβ 

2η εβδομάδα του Νισάν, υπηρετεί η 2η ιερατική εφημερία του Ιεδαϊα

3η εβδομάδα του Νισάν, Πάσχα/Εορτή των Αζύμων υπηρετούν όλοι οι ιερείς

4η εβδομάδα του Νισάν, υπηρετεί η 3η ιερατική εφημερία του Χαρίμ

1η εβδομάδα του Ιγυαρ, υπηρετεί η 4η ιερατική εφημερία του Σεωρήμ

2η εβδομάδα του Ιγυάρ, υπηρετεί η 5η ιερατική εφημερία του Μαλχία

3η εβδομάδα του Ιγυάρ, υπηρετεί η 6η ιερατική εφημερία του Μεϊαμίν

4η εβδομάδα του Ιγυάρ, υπηρετεί η 7η ιερατική εφημερία του Ακκώς

1η εβδομάδα του Σιβάν, υπηρετεί η 8η ιερατική εφημερία του Αβιά

2η εβδομάδα του Σιβάν, το Σαβουότ, υπηρετούν όλοι οι ιερείς (συμπεριλαμβανομένης της εφημερίας του Αβιά)

Ο Ζαχαρίας υπηρετεί στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας του Σιβάν και έπειτα του ζητείται να υπηρετήσει την επόμενη εβδομάδα για τη γιορτή της Πεντηκοστής (Σαβουότ). Στη διάρκεια του Σαβουότ, οι ιερείς θα τραβούσαν κλήρους για να δουν ποιος θα είχε την τιμή να μπει μέσα στα Άγια να θυμιάσει στο θυσιαστήριο. Μόνο μια φορά στη διάρκεια της ζωής ενός ιερέα μπορούσε να τραβηχτεί ο κλήρος του για αυτή την τελετή. Τραβήχτηκε ο κλήρος του Ζαχαρία (Λουκάς α:9) και ήταν η ώρα του να προσφέρει το θυμίαμα. Ο Ζαχαρίας θα έμπαινε στα Άγια, θα προσέφερε το θυμίαμα, και ύστερα θα επέστρεφε έξω για να δώσει την ευλογία στους λατρευτές. Καθώς ο Ζαχαρίας προσέφερε το θυμίαμα, προς έκπληξή του, ένας άγγελος του Κυρίου (Γιάχβε) παρουσιάζεται σ’ αυτόν και τον πληροφορεί ότι οι προσευχές του απαντήθηκαν, και ότι η γυναίκα του θα κάνει παιδί. Ο Ζαχαρίας αμφισβήτησε την ανακοίνωση του αγγέλου, και έχασε την ικανότητα να μιλάει. (Λουκάς 1:19-20). Οι λατρευτές άρχισαν να αναρωτιούνται γιατί αργεί τόσο πολύ ο Ζαχαρίας, και όταν εμφανίστηκε για να δώσει την ευλογία, σύντομα αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει. (Λουκάς 1:21-22). Αφού τελείωσε η υπηρεσία του Ζαχαρία, επέστρεψε σπίτι. Και η Ελισάβετ, η γυναίκα του, συνέλαβε. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής συνελήφθη λίγο καιρό μετά τη γιορτή της Πεντηκοστής (Σαβουότ). Εάν ο Ιωάννης είχε συλληφθεί λίγο μετά τη γιορτή της Πεντηκοστής (Σαβουότ), τότε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής θα έπρεπε να είχε γεννηθεί τον μήνα Νισάν.  Θα ήθελα να προτείνω ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε στις 15 Νισάν, την πρώτη ημέρα της Εορτής των Αζύμων και του Πάσχα, βασισμένος σε αυτά τα γεγονότα. Πρώτον, ο Μαλαχίας 4:5-6 δείχνει ότι ο Ηλίας έπρεπε να έρθει πριν από την άφιξη της ημέρας του Κυρίου (Γιάχβε). Στο Ματθαίο 11:11-14, ο Μεσσίας λέει ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο Ηλίας που επρόκειτο να έρθει. Ο Ιωάννης ήρθε σαν πρόδρομος στη διακονία του Χριστού. Ο Ιωάννης προετοίμασε τις καρδιές και τα μυαλά του λαού για τον Χριστό. Ο Ιωάννης ήταν ο Ηλίας που θα ερχόταν όπως προφητεύτηκε από τον Μαλαχία. Πότε περίμενε ο Εβραϊκός λαός τον Ηλία; Κάθε Πάσχα ένα μέρος του δείπνου(Σεντέρ) το έβαζαν για τον Ηλία, και ένα παιδί θα άνοιγε την πόρτα να δει αν έρχεται ο Ηλίας. Εάν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο Ηλίας που θα ερχόταν, και συνελήφθη κάποια στιγμή μετά την Εορτή των Εβδομάδων(Πεντηκοστή) (Σαβουότ), τότε πιστεύω ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε Πάσχα (15 Νισάν).

Να θυμάστε ότι ο Μεσσίας γεννήθηκε έξι μήνες μετά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εάν ο Ιωάννης γεννήθηκε στις 15 Νισάν, τότε ο Μεσσίας θα πρέπει να γεννήθηκε στις 15 Τισρί. Πιστεύω ότι ο Μεσσίας γεννήθηκε την πρώτη ημέρα της Εορτής της Σκηνοπηγίας. Ο Ιωάννης λέει «ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας». Η Ελληνική λέξη που χρησιμοποιείται είναι «σκηνώ» και σημαίνει «καταλαμβάνω (σαν οίκημα) ή διαμένω (όπως ο  Θεός έκανε στη Σκηνή παλιά, ένα σύμβολο προστασίας και κοινωνίας)» Το σουκάχ είναι μια τέλεια εικόνα του Χριστού. Η καλύβα-παράγκα(Το σουκάχ) δεν ήταν μια ελκυστική κατασκευή, ακριβώς όπως δεν υπήρχε τίποτα στον Ιησού που θα μας έλκυε σ’ Αυτόν. (Ησαΐας 53:2). Εάν η ζωή και η διακονία του Χριστού στρεφόταν γύρω από τις Εορτές, τότε ακόμα και η γέννησή Του έπρεπε να είναι σε συνδυασμό με μια εορτή. Η Εορτή της Σκηνοπηγίας ταιριάζει απόλυτα με τη γέννηση του Μεσσία. Ο σωτήρας του κόσμου γεννήθηκε σε μια χαμηλή παράγκα (σουκάχ) την πρώτη ημέρα της εορτής των Εβδομάδων(Πεντηκοστή) (Σουκότ).

Εάν ο Μεσσίας γεννήθηκε στις 15 Τισρί, τότε η περιτομή του θα πρέπει να έγινε την όγδοη ημέρα της Σκηνοπηγίας (Σουκότ). Οι Εβραίοι έχουν μια παράδοση σχετικά με την όγδοη ημέρα που λέγεται «Σιμτσάτ Τορά» και σημαίνει «Χαιρόμενοι στην Τορά» δηλαδή «Χαιρόμενοι στο Λόγο». Ο Λουκάς 2:21-38 λέει ότι την όγδοη ημέρα έφεραν το μωρό Ιησού στο Ναό για να το περιτέμνουν και να το ονομάσουν, και όταν ο Συμεών και η Άννα είδαν τον Σωτήρα του Ισραήλ, χάρηκαν γι’ Αυτόν. Αυτοί οι δύο δίκαιοι άνθρωποι χαίρονταν για το ζωντανό Λόγο του Θεού. Κάθε όψη της γέννησης του Μεσσία, συμπεριλαμβανομένης της περιτομής Του, είναι μια εικόνα σχεδιασμένη για να μας διδάξει περισσότερα γι’ Αυτόν. 

Όπως έχουμε πει προηγουμένως, Η εορτή της Σκηνοπηγίας ονομάζεται «Η εποχή της χαράς μας» και «η εορτή των εθνών». Με αυτό υπόψη μας, προσέξτε τι γράφει ο Λουκάς.

«Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε· επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό·» (Λουκ. 2:10 [Φίλος])

Εδώ η γέννηση του Χριστού ανακοινώνεται σαν ώρα μεγάλης χαράς [Η γιορτή της Σκηνοπηγίας (το Σουκότ) ονομάζεται «η εποχή της χαράς μας»), που θα είναι σε όλο το λαό (Το Σουκότ ονομάζεται «η Εορτή των Εθνών»]. Έτσι μπορούμε να δούμε από αυτό ότι η ορολογία που χρησιμοποίησε ο άγγελος για να ανακοινώσει τη γέννηση του Ιησού(Γιεσούα) ήταν θέματα και μηνύματα που είχαν σχέση με την Εορτή της Σκηνοπηγίας.

Στον Λουκά 2:12, το μωρό Ιησούς(Γιεσούα) τυλίχθηκε με σπάργανα και ξάπλωσε σε μια φάτνη. Τα σπάργανα χρησιμοποιούνταν επίσης σαν φιτίλια για να ανάψουν τις δεκαέξι (16) δεξαμενές λαδιού μέσα στην αυλή των γυναικών στη διάρκεια της γιορτής της Σκηνοπηγίας (του Σουκότ). Έτσι τα σπάργανα σχετίζονται με τη γιορτή της Σκηνοπηγίας (του Σουκότ).

Στη διάρκεια της Εορτής της Σκηνοπηγίας, ο Θεός ζητούσε από όλους τους άρρενες Ιουδαίους να έρθουν στην Ιερουσαλήμ (Δευτερονόμιο 16:16). Γι’ αυτό το λόγο, η πόλη θα ήταν υπερπλήρης από κόσμο.

Το αντίτυπο

Ήταν στη διάρκεια αυτής της Φθινοπωρινής Εορτής που δείχνει την έναρξη της κατασκευής της Σκηνής του Θεού, το αγιαστήριο στην έρημο (Έξοδος 25:8-9). Στην ‘Εξοδο 25:9, η λέξη «σκηνή» είναι η λέξη μισκάν στα Εβραϊκά. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μωυσής ανέβηκε πάλι στο όρος Σινά για σαράντα (40) ημέρες και νύχτες για να παραλάβει το δεύτερο δίπτυχο των πλακών και να κατέβει στη Γιομ Κιπούρ, μεταφέροντας τες σαν ένα σημάδι της συγχώρησης του Θεού στον Ισραήλ για την αμαρτία του μόσχου και σαν σύμβολο αιώνιας συνθήκης ανάμεσα στον Θεό και τον Ισραήλ (Έξοδος 24:12-18, 34:1-2, 27-28). Την επόμενη ημέρα ο Μωυσής επανέθεσε τις οδηγίες του Θεού για το κτίσιμο του μισκάν -κατοικητήριο. Γιατί κτίστηκε το μισκάν;

«Και ας κάνουν σε μένα ένα αγιαστήριο, για να κατοικώ μεταξύ τους.» (Έξοδ. 25:8 [Φίλος])

Για να στερεώσει τη σχέση ανάμεσα στον Κύριο (Γιάχβε) και τον Ισραήλ, ο Θεός θα κατοικούσε ανάμεσα στον λαό. Επομένως το μισκάν, η σκηνή στην έρημο, σχεδιάστηκε να κτιστεί από τον Θεό γι’ Αυτόν έτσι ώστε να μπορεί να κατοικεί με το λαό Του. Πνευματικά μιλώντας, αυτή η φυσική σκηνή δόθηκε από τον Θεό για να μας διδάξει και να μας οδηγήσει ότι Εκείνος επιθυμεί να ζει και να κατοικεί με τον λαό Του.

Το σουκάχ, η παράγκα, συμβολίζει την ανάγκη του ανθρώπου να εξαρτάται από τον Θεό για την προμήθεια του σε τροφή, νερό, και καταφύγιο. Αυτό είναι αλήθεια επίσης και σε πνευματικό επίπεδο. Με αυτό υπόψη, ας κοιτάξουμε τα συμφραζόμενα με τα οποία η λέξη σκηνή χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη.

Ο Ιησούς(Γιεσούα) σκήνωσε (σουκότ) ανάμεσά μας (Ιωάννης α:14). Ο απόστολος Παύλος μας είπε ότι η Παλαιά Διαθήκη ήταν μια σκηνή.

«Ξέρουμε, βέβαια, ότι, αν η επίγεια οικία τού σκηνώματός μας χαλάσει, έχουμε από τον Θεό οικοδομή, οικία αχειροποίητη, αιώνια, στους ουρανούς.» (2Κορ. 5:1 [Φίλος])

Η λέξη σκήνωμα σημαίνει «μια καλύβα ή προσωρινή διαμονή». Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ερμηνεύουν αυτό το κείμενο σχετικά με την αλλαγή που συμβαίνει στο βιολογικό μας σώμα στον θάνατο. Εάν το διαβάσετε αυτό μεμονωμένα, είναι εύκολο να δείτε πως θα μπορούσατε να το καταλάβετε, αλλά εάν το κρατήσετε με τα συμφραζόμενα, θα δείτε ότι το θέμα είναι η Διαθήκη.

«Έχουμε» είναι ενεστώτας οριστική κλίση, που σημαίνει ότι έχουμε ήδη ένα σπίτι όχι χειροποίητο. Έτσι υπάρχουν δύο σπίτια την ίδια στιγμή, η γήϊνη σκηνή και ένα αιώνιο σπίτι αχειροποίητο. Η Παλαιά Διαθήκη είναι οι προσωρινές παράγκες. Η Καινή Διαθήκη είναι η αιώνια παρουσία.

Η Γραφή μιλάει για μια ουράνια σκηνή (Εβραίους 8:1-2, Αποκάλυψη 13:6, 15:5). Αυτή η ουράνια σκηνή φαίνεται να έρχεται στη γη (Αποκάλυψη 21:1-3). Ο Ιησούς(Γιεσούα) ήταν η αληθινή σκηνή του Θεού. (Εβραίους 9:11)

Έτσι, η παράγκα, ή Σουκάχ, ήταν ένα προσωρινό καταφύγιο. Ιστορικά, ήταν για να θυμίζει στο λαό την έξοδό τους από την Αίγυπτο όπως περιγράφεται στο Λευιτικό 23:42-43. Προφητικά, η Σουκάχ δείχνει προς την επιστροφή του Χριστού, όταν ο Κύριος (Γιάχβε) θα κατοικούσε με το λαό Του σε προσωπική σχέση.

Μια από τις πιο εξέχουσες αλήθειες της Εορτής της Σκηνοπηγίας περιλαμβάνει τις εποχιακές βροχές στον Ισραήλ. Ο Χριστός είναι η βροχή που κατέβηκε από τον Ουρανό καθώς επίσης και το ζωντανό νερό και η πηγή των ζώντων υδάτων που μίλησε ο Ιωάννης 4:4-6,10-14, 20-24 και η Αποκάλυψη 21:6 και 22:1-5,17. Ο Χριστός επιθυμεί να πιούμε το νερό που Αυτός δίνει, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την αιώνια ζωή (Ιωάννης 4:14) έτσι ώστε να μπορέσουμε να γεμίσουμε (Ματθαίος 5:6).

Η εκπλήρωση αυτής της Εορτής τον έβδομο μήνα γίνεται στον ερχομό του Χριστού στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Αυτή είναι ώρα μεγάλης χαράς για όλους τους πιστούς.

Η Εορτή της Σκηνοπηγίας ήταν για να γιορτάσει και να μνημονεύσει :

1) το τέλος της περιπλάνησης του λαού Ισραήλ στην έρημο

2) ήταν επίσης ένας εορτασμός της κληρονομίας τους και της εισόδου τους στη Χαναάν, τη γη της επαγγελίας.

Η αντιτυπική εκπλήρωση ήρθε στο τέλος της 40χρονης μεταβατικής περιόδου (30μΧ. - 70μΧ.) όταν τελείωσε η Παλαιά Διαθήκη και εκπληρώθηκε πλήρως η Καινή Διαθήκη, και η κληρονομία του Νέου Ουρανού και της Νέας Γης έφθασε, όπου εμείς «σκηνώνουμε εκεί με τον Θεό». Οι Σκηνές μιλούν για τον τελικό θερισμό, καθώς και για την τελική ανάπαυση. Θυμηθείτε ότι ήταν μια επταήμερη εορτή με ένα Σάββατο την όγδοη ημέρα. Γιατί ήταν αυτό το Σάββατο στο τέλος της Εορτής; Εικονίζει την ΑΝΑΠΑΥΣΗ. Ο Ιησούς(Γιεσούα) Χριστός είναι η Ανάπαυσή μας. Εκείνος εκπλήρωσε τον τύπο της Παλαιάς Διαθήκης. Εμείς, ως πιστοί, αναπαυόμαστε πλήρως και τελείως σε Αυτόν.

Είπα νωρίτερα σε αυτό το μήνυμα ότι η Εορτή της Σκηνοπηγίας είναι επίσης γνωστή στη Γραφή σαν «η Εορτή της Συγκομιδής», επειδή τηρείται αφού έχουν θεριστεί και μαζευτεί τα σπαρτά και οι καρποί των δέντρων.

«Και θα αποστείλει τούς αγγέλους του με δυνατή φωνή σάλπιγγας· και θα συγκεντρώσει τούς εκλεκτούς του από τους τέσσερις ανέμους, από τις άκρες των ουρανών μέχρι τις [άλλες] άκρες τους.» (Ματθ. 24:31 [Φίλος])

Αυτός ο θερισμός είναι η Ημέρα της Συγκομιδής, όταν ο Θεός μαζεύει το λαό Του στον εαυτό Του και καίει τους ανόμους όπως το άχυρο και τις καλαμιές.

«Επειδή, δέστε, έρχεται ημέρα, η οποία θα καίει σαν κλίβανος· και όλοι οι υπερήφανοι, και όλοι αυτοί που πράττουν ασέβεια, θα είναι άχυρο· και η ημέρα που έρχεται θα τους κατακάψει, λέει ο Κύριος των δυνάμεων, ώστε δεν θα τους αφήσει ρίζα και κλαδί. Σε σας, όμως, που φοβάστε το όνομά μου, θα ανατείλει ο ήλιος τής δικαιοσύνης, με θεραπεία στις φτερούγες του· και θα βγείτε, και θα σκιρτήσετε σαν μοσχάρια τής φάτνης.» (Μαλ. 4:1-2, [Φίλος])

Οι δίκαιοι επίσης ανάμεσα στους Εθνικούς, επισυνάχθηκαν στον Γιάχβε. Εκείνη την ημέρα, τα Έθνη θα προσευχόντουσαν στην Ουράνια Ιερουσαλήμ.

«Και κάθε ένας που θα εναπομείνει από όλα τα έθνη, που ήρθαν ενάντια στην Ιερουσαλήμ, θα ανεβαίνει κάθε χρόνο για να προσκυνάει τον Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων, και να γιορτάζει τη γιορτή τής σκηνοπηγίας. Και όσοι από τις οικογένειες της γης δεν ανέβουν στην Ιερουσαλήμ, για να προσκυνήσουν τον Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων, σ' αυτούς δεν θα υπάρχει βροχή.» (Ζαχ. 14:16-17 [Φίλος])

Ο Κύριος (Γιάχβε) όχι μόνο μάζεψε το λαό Του, αλλά άρχισε να σκηνώνει ανάμεσά τους.

«ΚΑΙ είδα έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη· επειδή, ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και εγώ ο Ιωάννης είδα την άγια πόλη, την καινούργια Ιερουσαλήμ, που κατέβαινε από τον Θεό, από τον ουρανό, ετοιμασμένη σαν νύφη στολισμένη για τον άνδρα της. Και άκουσα μια δυνατή φωνή από τον ουρανό, που έλεγε: Δέστε, η σκηνή τού Θεού μαζί με τους ανθρώπους, και θα σκηνώσει μαζί τους, κι αυτοί θα είναι λαοί του, κι αυτός ο Θεός θα είναι μαζί τους Θεός τους.» (Αποκ. 21:1-3 [Φίλος])

Ο αιώνας που ζούμε τώρα είναι ο αιώνας της Καινής Διαθήκης. Είμαστε στη Νέα Ιερουσαλήμ. Ζούμε στην παρουσία του Κυρίου (Γιάχβε). Έχουμε πρόσβαση στο θρόνο του Θεού. Όπως οι σωσμένοι των εθνών, περπατούμε στο φως αυτής της άγιας πόλης. Είμαστε το φως του κόσμου σήμερα, μια πόλη που βρίσκεται σε λόφο.

«Και τα έθνη όσων σώζονται θα περπατούν μέσα στο φως της· και οι βασιλιάδες τής γης φέρνουν τη δόξα και την τιμή τους σ' αυτή.» (Αποκ. 21:24 [Φίλος])

«Και οι πυλώνες της δεν θα κλειστούν την ημέρα· επειδή, νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί. Και σ' αυτή θα φέρνουν τη δόξα και την τιμή των εθνών.» (Αποκ. 21:25-26 [Φίλος])

Τι σημαίνει αυτό; Κοιτάξτε

«Και οι πύλες σου θα είναι πάντοτε ανοιχτές· δεν θα κλειστούν, ημέρα και νύχτα, για να οδηγούν μέσα σε σένα τις δυνάμεις των εθνών, και να φέρνονται μέσα οι βασιλιάδες τους.» (Ησ. 60:11 [Φίλος])

Εδώ βλέπουμε το λόγο που αυτές οι πύλες δεν κλείνουν ποτέ. Ότι οι άνδρες μπορούν να φέρουν μέσα σε αυτήν τον πλούτο των Εθνών και τους βασιλείς τους σε πομπή. Αυτή είναι μια αναφορά στη δύναμη του Ευαγγελίου. Το επόμενο εδάφιο μας λέει ότι μόνο οι εκλεκτοί εισέρχονται:

«Και μέσα σ' αυτή δεν θα μπει τίποτε που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψέμα· αλλά, μονάχα οι γραμμένοι μέσα στο βιβλίο τής ζωής τού Αρνίου.» (Αποκ. 21:27 [Φίλος])

Η Σωτηρία είναι πάντοτε διαθέσιμη, οι πύλες είναι πάντα ανοικτές σε αυτή την πόλη. Κοιτάξτε στο κεφάλαιο κβ.

«Και μου έδειξε έναν καθαρό ποταμό με νερό τής ζωής, λαμπερόν σαν κρύσταλλο, που έβγαινε από τον θρόνο τού Θεού και του Αρνίου. Στο μέσον τής πλατείας της, και του ποταμού, από εδώ και από εκεί, [ήταν] το δέντρο τής ζωής, που φέρνει δώδεκα καρπούς, κάνοντας κάθε έναν μήνα τον καρπό του· και τα φύλλα τού δέντρου [είναι] για θεραπεία των εθνών.» (Αποκ. 22:1-2 [Φίλος])

Εδώ ο ποταμός της ζωής ρέει μπροστά από το Ναό προς τα έθνη του κόσμου. Το δέντρο της ζωής είναι εκεί για τη θεραπεία των εθνών. Ο ποταμός της ζωής έχει προειπωθεί στην Παλαιά Διαθήκη στον Ιεζεκιήλ 47. Αυτός ο ποταμός πηγάζει από τη Νέα Ιερουσαλήμ στην Αποκάλυψη 22:1-2, που είναι η εκκλησία. Πρέπει να ενεργήσουμε ώστε να πάμε το νερό της ζωής στα έθνη. Ποιο είναι το νερό της ζωής;

«Και το Πνεύμα και η νύφη λένε: Έλα, και όποιος ακούει, ας πει: Έλα· και όποιος διψάει, ας έρθει· και όποιος θέλει, ας παίρνει δωρεάν το νερό τής ζωής.» (Αποκ. 22:17 [Φίλος])

Αυτή είναι κλήση για σωτηρία! Εάν ο Νέος Ουρανός και η Νέα Γη είναι η αιώνια κατάσταση όπως διδάσκει η θεωρία των οικονομιών, γιατί η πρόσκληση για σωτηρία ισχύει ακόμη; Ο νέος ουρανός και η νέα γη είναι η Καινή Διαθήκη, η Εκκλησία. Και από την Εκκλησία πηγάζει το ύδωρ της ζωής για τη θεραπεία των Εθνών.

Τώρα ζούμε στον Νέο Ουρανό και στη Νέα Γη. Είμαστε η Νέα Ιερουσαλήμ, που είναι το σώμα του Χριστού. Ο Ιησούς και ο Πατέρας Του είναι ανάμεσά μας, και δεν χρειαζόμαστε καθόλου Ναό. Δεν χρειαζόμαστε καμιά από τις τελετουργίες και τις τελετές του παλιού ουρανού και της παλιάς γης. Είμαστε στην παρουσία του Θεού τώρα και για πάντα.

Ο Σπέρτζον έλεγε: «Μετανιώσατε ποτέ για την απουσία του θυμιάματος, ή της δαμάλεως, ή οποιασδήποτε από τις θυσίες και τις τελετές των Ιουδαίων; Μαραζώσατε ποτέ για την εορτή της σκηνοπηγίας, ή την αφιέρωση; Όχι, επειδή, αν και αυτά ήταν σαν παλιός ουρανός και παλιά γη για τους Εβραίους πιστούς, έχουν περάσει, και τώρα ζούμε στο νέο ουρανό και τη νέα γη, όσον αφορά την οικονομία της θείας διδαχής. Η ουσία έρχεται, η σκιά έχει φύγει. Και δεν την θυμόμαστε.

Οι παλιοί ουρανοί και γη του Ιουδαϊσμού έχουν περάσει, και εμείς τώρα ζούμε στους νέους ουρανούς και στη νέα γη της Καινής Διαθήκης. Είθε να μας βοηθήσει ο Θεός να καταλάβουμε πλήρως και να εκτιμήσουμε τη θέση μας στο Νέο Ουρανό και Γη, όπου κατοικεί η δικαιοσύνη και όπου ο ο Κύριος κατοικεί με τον λαό Του.

Μετά την καταστροφή του Ναού το 70 μ.Χ., η τήρηση αυτής της Εορτής, όπως και των άλλων εορτών, τροποποιήθηκε άρδην. Χωρίς Ναό και θυσιαστικό σύστημα αυτές οι Εορτές δεν μπορούσαν πια να τηρούνται, πράγμα που κάνει σαφές ότι αυτές οι Εορτές τελείωσαν με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την επιστροφή του Χριστού το 70 μ.Χ. Δεν υπάρχουν πια απεικονίσεις, οι απεικονίσεις τελείωσαν, επειδή έφθασε το αντίτυπο. Οι προφητείες που αυτές απεικόνιζαν έχουν εκπληρωθεί.

Έτσι καθώς ο σύγχρονος Ισραήλ περνάει μέσα από τις κινήσεις της απεικόνισης αυτής της Εορτής, έχουν χάσει την πραγματικότητα δύο χιλιάδες χρόνια. Δεν θυσιάζουν πια στο Σουκότ, δεν θυσιάζονται πια κατσίκες, αρνιά, κριοί ή ταύροι όπως περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη(Τορά). Επειδή δεν υπάρχει πια Ναός, ούτε ιερατείο, γιατί όλα εκπληρώθηκαν το 70 μ.Χ. όταν ο Ιησούς(Γιεσούα) επέστρεψε με κρίση στην Ιερουσαλήμ, ανέστησε τους αγίους Του και κατοίκησε μέσα στην εκκλησία Του.

Το παρόν άρθρο είναι μετάφραση

Από άρθρο του David Curtis

Μετάφραση – Επιμέλεια : Αλέκα και Βασίλης Ζαφείρογλου

Ιησούς Χριστός η διαθήκη «του γένους» του Θεού

Αβραάμ ο πατέρας της πίστης για όλα τα έθνη

Ο Θεός της αγάπης και του ελέους, ο μόνος που έχει αθανασία, είχε ένα θαυμάσιο σχέδιο να φέρει όλους τους ανθρώπους κοντά Του και να γνωρίσουν το πρόσωπό Του, που είναι η αιώνια ζωή. Για την εκπλήρωση αυτού του σχεδίου ο Θεός εξέλεξε τον Αβραάμ ο οποίος αποδείχθηκε πιστός και φίλος του Θεού και ο Θεός έκανε διαθήκη μαζί του, ότι θα είναι ο βιολογικός πατέρας του σαρκικού έθνους Ισραήλ, οι οποίοι έτσι καταγράφηκαν ως «υιοί του γένους του Αβραάμ». (Πράξ 13:26)

«Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα και θέλω σε ευλογήσει και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν.» [Γέν. 12:1-2, 7, Πράξ. κεφ. 7]

Μετά από λίγα χρόνια ο Θεός επισκέφτηκε πάλι τον Αβραάμ και του υπόσχεται διαθήκην αιώνιον «αναμέσον εμού και σου, και του σπέρματός σου (που είναι ο Χριστός)».

«Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός.» (Γαλ. 3:16)

Έτσι τον κατέστησε πατέρα πλήθους εθνών δια της πίστεως, θέτοντας την γνωστή εις τον αρχαίο κόσμο περιτομή, ως σημείο της Διαθήκης .

«Εγώ, ιδού, η διαθήκη μου είναι προς σε και θέλεις γείνει πατήρ πλήθους εθνών και δεν θέλει καλείσθαι πλέον το όνομά σου Άβραμ αλλά το όνομά σου θέλει είσθαι Αβραάμ διότι πατέρα πλήθους εθνών σε κατέστησα […] Και θέλετε περιτέμνει την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και θέλει είσθαι εις σημείον της διαθήκης μεταξύ εμού και υμών.» (Γέν. 17:4, 11)

Προς επιβεβαίωση της υπόσχεσης ο Θεός αναγγέλλει στον εκατονταετή και «νενεκρωμένο» Αβραάμ (Εβρ. 11:12) ότι η ενενήντα ετών γυναίκα του Σάρρα, η οποία ήταν στείρα και δεν τεκνοποιούσε, θα γεννήσει υιό, τον Ισαάκ.

«Αλλά την διαθήκην μου θέλω στήσει προς τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ.» (Γέν. 17:21)

Ο Ισαάκ, ο οποίος καταγράφηκε ως τέκνο επαγγελίας «ημείς δε, αδελφοί, καθώς ο Ισαάκ επαγγελίας τέκνα είμεθα» (Γαλ. 4:28), γέννησε τον Ιακώβ και ο Ιακώβ γέννησε δώδεκα γιους από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ.

Ο Ιακώβ στην Αίγυπτο και η ένδοξη απελευθέρωση του Ισραήλ από «τα δεσμά της δουλείας».

Με ένα θαυμάσιο σχέδιο ο Θεός έφερε τα παιδιά του Ιακώβ στην Αίγυπτο, ώστε να αναγνωρίσουν την αμαρτία τους που είχαν διαπράξει εναντίον του αγνού και ταπεινού αδελφού τους Ιωσήφ. Εκεί στην Αίγυπτο ευλογήθηκαν και αυξήθηκαν σε ένα λαό, όσο οι Φαραώ θυμόντουσαν και εκτιμούσαν την προσφορά και το καλό που είχε κάνει ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο. Όταν όμως πήρε την εξουσία ένας Φαραώ που δεν εκτιμούσε πια αυτό το έργο του Ιωσήφ, άρχισε η κακουχία και το μαρτύριο και  βρέθηκαν  κάτω «από δεσμά δουλείας» όπως προ είπε ο Θεός στον Αβραάμ.

«Και είπεν ο Κύριος προς τον Άβραμ, Έξευρε βεβαίως ότι το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλώσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς, τετρακόσια έτη·» (Γεν. 15:13)

Η αδυναμία, ο πόνος και η θλίψη οδήγησε το βιολογικό γένος του Αβραάμ να κράξουν σε Αυτόν που είχε δώσει θαυμάσιες επαγγελίες στον προπάτορά τους.

Ο Κύριος τους άκουσε, και οδηγώντας τα παιδιά του Ιακώβ με «κραταιά χείρα» και κάνοντας σημεία και τέρατα, τα έβγαλε από τα δεσμά της δουλείας της Αιγύπτου και του Φαραώ εκπληρώνοντας και πάλι τον προλαληθέντα λόγο Του. Έτσι γεννήθηκε το δωδεκάφυλο έθνος, που θα γινόταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των λαών από όπου θα περνούσαν για όσους δεν τους αντιμετώπιζαν φιλικά.

«διά τούτο ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ, Εγώ είμαι ο Κύριος· και θέλω σας εκβάλει υποκάτωθεν των φορτίων των Αιγυπτίων και θέλω σας ελευθερώσει από της δουλείας αυτών και θέλω σας λυτρώσει με βραχίονα εξηπλωμένον και με κρίσεις μεγάλας·» (Έξ. 6:6)

Με έναν ένδοξο και θαυμαστό τρόπο, 1600 χρόνια περίπου αργότερα, ο Κύριος θα απελευθέρωνε το «γένος Του», τον πνευματικό Ισραήλ, από τα δεσμά του Νόμου των Γραμματέων και των Φαρισαίων της εποχής του Ιησού και των Αποστόλων.

Ισραήλ το Βασίλειο Ιεράτευμα, το Άγιο Έθνος του Θεού

Ο Θεός έβγαλε τον Ισραήλ από την Αίγυπτο, απλώνοντας τις πτέρυγες της αγάπης Του και της προστασίας Του, πάνω του.

«Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού και σας έφερα προς εμαυτόν· τώρα λοιπόν εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γή· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί (ο Μωυσής) προς τους υιούς Ισραήλ.» (Έξ. 19:3-6). (Δες Ιεζεκιήλ ις:2-8)

Ο λαός Ισραήλ πήρε την πιο θαυμαστή υπόσχεση - διαθήκη από τον  Θεό, ότι  θα ήταν «ο εκλεκτός από πάντων των λαών» και «σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» με την προϋπόθεση ότι θα υπάκουαν στην φωνή Του και θα φύλαγαν την Διαθήκη Του.

Οι λεπτομέρειες των προϋποθέσεων που περιγράφονται στο Δευτερονόμιο (10:12-22) ήταν:

α) ο λαός να φοβάται τον μόνο Θεό και να απομακρύνεται από την ειδωλολατρεία,

β) να αγαπά και να λατρεύει τον Κύριο και Θεό τους «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του»

γ) να φυλάνε τις εντολές του Κυρίου και τα δικαιώματα Του που τους διέταζε 

δ) να υπερασπίζονται και να αποδίδουν δικαιοσύνη με πραότητα και ταπείνωση χωρίς προσωποληψία στον αλλογενή προσήλυτο, στην χήρα και στον ορφανό και τέλος να αγαπούν τους προσήλυτους.

Η ανυπακοή του Ισραήλ στις εντολές του Θεού Του και οι συνέπειες της

Παρ’ όλες τις ευλογίες και τις ευεργεσίες που έβλεπε ο Ισραήλ από τον Θεό του, γρήγορα απομακρύνθηκε από το θέλημά Του, ακολουθώντας τις επιθυμίες της καρδιάς του, γεγονός που προ είπε ο Θεός στον Μωυσή.

«Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ιδού, συ θέλεις κοιμηθή μετά των πατέρων σου· και σηκωθείς ο λαός ούτος θέλει πορνεύσει κατόπιν των ξένων θεών της γης, εις την οποίαν αυτός εισέρχεται, και θέλει με εγκαταλείψει και παραβή την διαθήκην μου, την οποίαν έκαμον προς αυτούς· τότε θέλει εξαφθή ο θυμός μου εναντίον αυτών την ημέραν εκείνην, και θέλω εγκαταλείψει αυτούς και θέλω κρύψει το πρόσωπόν μου απ' αυτών, και θέλουσιν εξαναλωθή· και θέλουσιν ευρεί αυτούς πολλά κακά και θλίψεις· ώστε θέλουσιν ειπεί την ημέραν εκείνην, δεν εύρον ημάς τα κακά ταύτα, επειδή ο Θεός ημών δεν είναι εν μέσω ημών;» (Δευτ. 31:16-17)

Τα κακά και οι θλίψεις θα τους εύρισκαν στις έσχατες ημέρες της βασιλείας τους

«επειδή εξεύρω ότι μετά τον θάνατόν μου εξάπαντος θέλετε διαφθαρή και εκκλίνει από της οδού, την οποίαν προσέταξα εις εσάς· και θέλουσι σας ευρεί τα κακά εις τας εσχάτας ημέρας, επειδή θέλετε πράξει κακά ενώπιον του Κυρίου, ώστε να παροργίσητε αυτόν με τα έργα των χειρών σας.» (Δευτ. 31:29)

Μάλιστα όταν ο Ιακώβ ευλόγησε τα δώδεκα παιδιά Του είπε:

«ἐκάλεσεν δὲ ιακωβ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν συνάχθητε ἵνα ἀναγγείλω ὑμῖν τί ἀπαντήσει ὑμῖν ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν.» (Γέν. 49:1 Ο΄)

Η πιστότητα, της υπόσχεσης του Θεού στον Αβραάμ, για το σπέρμα της επαγγελίας, τον Χριστό

«και εν τω σπέρματί σου (όστις είναι ο Χριστός) θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γέν. 22:17-18)

«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γέν. 49:10)

Ο Θεός του Ισραήλ γεμάτος έλεος και χάρη έδωσε μέσω του προφήτη Ησαΐα ίσως την σπουδαιότερη παρηγορητική υπόσχεση που θα έφερνε ελπίδα στον κάθε ειλικρινή Ιουδαίο, Ισραηλίτη αλλά ακόμα και εθνικό. Το υπεσχεμένο «σπέρμα» του Αβραάμ, ο Χριστός, θα ανόρθωνε «τις κεχαυνωμένες χείρες του λαού Του και τα παραλυμένα γόνατα» όλων εκείνων που είχαν υποστεί την αδικία και ανομία των ίδιων των αρχόντων τους αλλά και την παιδεία και την σκληρότητα  των κατακτητών λαών.

«Ενισχύσατε τας κεχαυνωμένας χείρας· και στερεώσατε τα παραλελυμένα γόνατα. Είπατε προς τους πεφοβισμένους την καρδίαν, Ισχύσατε, μη φοβείσθε· ιδού, ο Θεός σας θέλει ελθεί μετ' εκδικήσεως, ο Θεός μετά ανταποδόσεως· αυτός θέλει ελθεί και θέλει σας σώσει.

Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει· διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα και ρεύματα εν τη ερημία.» (Ησ. 35:3-6)

Η Αγία Οδός

Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος και οδός και θέλει ονομασθή, Οδός αγία· ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι' αυτής αλλά θέλει είσθαι δι' αυτούς ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι.

Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί και θηρίον αρπακτικόν δεν θέλει αναβή εκεί· δεν θέλει ευρεθή εκεί· αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί.

Και οι λελυτρωμένοι του Κυρίου θέλουσιν επιστρέψει και ελθεί εν αλαλαγμώ εις την Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη δε και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.» (Ησ. 35:8-10, Εβρ. 12:12-14)

Αυτή η Λεωφόρος και  η Οδός που θα ονομαζόταν, η Οδός η αγία· θα οδηγούσε στην αληθινή γη της επαγγελίας. Ο ακάθαρτος δεν θα μπορούσε χωρίς πίστη να περάσει μέσα από αυτή για να φθάσει να δει το πρόσωπο του Θεού, γιατί αυτή η Οδός δεν ήταν και δεν  είναι άλλη από το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Ο Ένας και Μόνος αληθινός Θεός είναι  ο Μόνος που ήταν και είναι Αθάνατος όντας ο ίδιος η Αιώνια Ζωή που κατοικούσε το φως το απρόσιτο.

«παραγγέλλω σοι ἐνώπιον τοῦ θεοῦ τοῦ ζῳογονοῦντος τὰ πάντα καὶ Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ μαρτυρήσαντος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν,

τηρῆσαί σε τὴν ἐντολὴν ἄσπιλον ἀνεπίλημπτον μέχρι τῆς ἐπιφανείας τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,

ἣν καιροῖς ἰδίοις δείξει ὁ μακάριος καὶ μόνος δυνάστης, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων,

ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν.» (1Τιμ. 6:13-16 [SBLGNT])

Κανένας άνθρωπος δεν είχε αιώνια ζωή  μέσα του πριν την Ανάσταση του Ιησού. Μετά τον θάνατο τους παρέμειναν  νεκροί αφού κανένας τους δεν είχε λάβει μέσα του τη ζωή, που ήταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Θα παρέμειναν έτσι στον Θάνατο και τον Άδη μέχρι την ημέρα που ο Θεός θα έδειχνε το έλεος Του πάνω τους και θα τους ζωογονούσε χαρίζοντας τους Αιώνια Ζωή.

Θάνατος, η απώλεια της ζωής, η απουσία του προσώπου του Θεού

«μὴ διηγήσεταί τις ἐν τάφῳ τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπωλείᾳ μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένῃ (=λησμονημένη).» (Ψαλμ. 87:11-12, Ο΄)

Ο Θάνατος και ο Άδης εξουσίαζαν πάνω στον άνθρωπο από τη στιγμή που έπαυε η ζωή του. Έτσι οδηγούνταν στον τάφο,  στην απώλεια και στη γη της λήθης δηλαδή στη γη της λησμονιάς. Μη ρέοντας πια το αίμα στις φλέβες του άρχιζε η σήψη και η αποσύνθεση του φυσικού ανθρώπου. Την ίδια στιγμή ο άνθρωπος οδηγούνταν και βυθίζονταν στην  λησμονιά και την τέλεια απουσία του προσώπου του Θεού.

Η λύπη και ο στεναγμός ήταν τα συναισθήματα που ένιωθε κάθε ειλικρινής άνθρωπος καθώς έφευγε από αυτή τη ζωή και δεν είχε καταφέρει να βρει και να πάρει την μαρτυρία μέσα του, ότι η ζωή του θα συνεχιζόταν μετά τον θάνατο ελεύθερη από κάθε φόβο και τρόμο ανθρώπινο.

Οι ειλικρινείς άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης ήξεραν ότι δεν μπορούσαν με  τα τυπικά έργα του Νόμου να φτάσουν στο τέλειο και να δουν το πρόσωπο του Θεού.  Κανείς άνθρωπος δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον Άδη και τον Θάνατο ώστε να πάει στον ουρανό πριν τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.  Αυτό σημαίνει πως κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να δει το πρόσωπο του Θεού μετά τον θάνατο του στην διάρκεια των χρόνων της Παλαιάς Διαθήκης , έτσι ώστε να έχει την αιώνια ζωή. Ακόμη και ο Ενώχ, ο Μωυσής και ο Ηλίας δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα δεσμά του Θανάτου και του Άδη ώστε να δουν το πρόσωπο του Θεού μετά το θάνατό τους. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την κατάσταση στην οποία περιήλθαν οι τρεις αυτοί σπουδαίοι άντρες του Θεού ανατρέξτε στον σύνδεσμο : Ηλίας, Ενώχ και Μωϋσής

Έλπιζαν όμως ότι ο Θεός μετά το θάνατο τους και σε βάθος χρόνου, θα έδειχνε το έλεός Του και θα τους χάριζε την Αιώνια Ζωή καθώς θα έβλεπαν το Πρόσωπό του Αθάνατου.

Το ίδιο έλπιζε και «ο ανήρ o κατά την καρδία του Θεού» προφητάνακτας Δαβίδ. Γι’ αυτό έκραζε μέσα από τα βάθη του είναι του προς τον Θεό να τον θυμηθεί και να μην τον εγκαταλείψει σ’ αυτό το βασίλειο του σκότους, της λήθης και της σιωπής που λέγεται Άδης, αλλά να τον ελευθερώσει.

«Έως πότε, Κύριε; θέλεις κρύπτεσθαι διαπαντός; θέλει καίεσθαι ως πυρ η οργή σου; Μνήσθητι πόσον βραχύς είναι ο καιρός μου, εν τίνι ματαιότητι εποίησας πάντας τους υιούς των ανθρώπων. Τις άνθρωπος θέλει ζήσει και δεν θέλει ιδεί θάνατον; τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του άδου;  Που είναι τα ελέη σου τα αρχαία, Κύριε, τα οποία ώμοσας προς τον Δαβίδ εν τη αληθεία σου;» (Ψαλ. 89:46-52)

«Ας έλθη ενώπιόν σου η προσευχή μου· κλίνον το ωτίον σου εις την κραυγήν μου· Διότι ενεπλήσθη κακών η ψυχή μου, και η ζωή μου πλησιάζει εις τον άδην. Συγκατηριθμήθην μετά των καταβαινόντων εις τον λάκκον· έγεινα ως άνθρωπος μη έχων δύναμιν· εγκαταλελειμμένος μεταξύ των νεκρών, ως οι πεφονευμένοι, κοιτώμενοι εν τω τάφω, τους οποίους δεν ενθυμείσαι πλέον, και οίτινες απεκόπησαν από της χειρός σου. Μ' έβαλες εις τον κατώτατον λάκκον, εις το σκότος, εις τα βάθη […]. Μήπως εις τους νεκρούς θέλεις κάμει θαυμάσια; ή οι τεθνεώτες θέλουσι σηκωθή και θέλουσι σε αινέσει;  Μήπως εν τω τάφω θέλουσι διηγείσθαι το έλεός σου ή την αλήθειάν σου εν τη φθορά; Μήπως θέλουσι γνωρισθή εν τω σκότει τα θαυμάσιά σου και η δικαιοσύνη σου εν τω τόπω της λήθης. Αλλ' εγώ προς σε, Κύριε, έκραξα· και το πρωΐ η προσευχή μου θέλει σε προφθάσει […]». (Ψαλ. 88:2-16)

«Άκουσον, Κύριε, της φωνής μου, όταν κράζω· και ελέησόν με και εισάκουσόν μου. Ζητήσατε το πρόσωπόν μου, είπε περί σου η καρδία μου. Το πρόσωπόν σου, Κύριε, θέλω ζητήσει.» (Ψαλμ. 27:7-9)

Και πάλι: «Επίφανον το πρόσωπον σου επί τον δούλον σου· σώσον με εν τω ελέει σου.» (Ψαλμ. 31:16)

Ο Δαβίδ όμως σαν προφήτης του Θεού είχε λάβει την υπόσχεση του Θεού μέσα στην καρδιά του.

«Τα ελέη του Κυρίου εις τον αιώνα θέλω ψάλλει· διά του στόματός μου θέλω αναγγέλλει την αλήθειάν σου εις γενεάν και γενεάν. Διότι είπα, το έλεός σου θέλει θεμελιωθή εις τον αιώνα· εν τοις ουρανοίς θέλεις στερεώσει την αλήθειάν σου. Έκαμα διαθήκην μετά του εκλεκτού μου· ώμοσα προς Δαβίδ τον δούλον μου· Διαπαντός θέλω στερεώσει το σπέρμα σου, και θέλω οικοδομήσει τον θρόνον σου εις γενεάν και γενεάν.» (Ψαλ. 89:1-4)

«Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη (όσια, Ο΄) του Δαβίδ τα πιστά.» (Ησ. 55:3)

Ο Θεός σαν πιστός Πατέρας (η ρίζα του Ιεσσαί και του Δαβίδ) ήταν αυτός που θα εκπλήρωνε την υπόσχεση Του. Γι’ αυτό φανερώθηκε ο Ίδιος με ουράνια σάρκα (Ιωάν. 6:48-50, Α΄Τιμ. γ:15-16)) σαν Γιος του Ανθρώπου, σαν απόγονος του Δαβίδ από την φυλή του Ιούδα (το γένος του Δαβίδ). Όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς ο Ιησούς κάθισε στο θρόνο του Θεού σαν ο νέος Δαβίδ και ο Πατέρας ενός νέου γένους, πνευματικών ανθρώπων από άφθαρτο σπέρμα, που θα ζούσαν στον μέλλοντα ατελεύτητο αιώνα της χάρης και του ελέους του Θεού και θα απολάμβαναν το δώρο της Αιώνιας Ζωής. (Ησ. 11:1, 10, Αποκ. 5:5, 22:16)

Έτσι ο Κύριος μέσω του Ησαΐα καλεί τους απογόνους του Ιακώβ να στρέψουν την προσοχή τους και να κλίνουν τα αυτιά τους σ΄ Αυτόν για να λάβουν «τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά» που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η ένδοξη Ανάσταση του Ιησού. (Ματθ. 22:41-46, Πράξ. 13:32-37)

Ο Παύλος βεβαιώνει την εκπλήρωση της υπόσχεσης, ευαγγελιζόμενος την Ανάσταση του Ιησού.

«Και ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν, ως είναι γεγραμμένον και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα. Ότι δε ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, μη μέλλοντα πλέον να υποστρέψη εις την διαφθοράν, λέγει ούτως, ότι θέλω σας δώσει τα ελέη (όσια) του Δαβίδ τα πιστά.» (Πράξ. 13:32)

Ιησούς Χριστός η Διαθήκη του «γένους του Θεού» με σκοπό τον φωτισμό των Εθνών

«Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά. Ιδού, έδωκα αυτόν μαρτύριον εις τους λαούς, άρχοντα και προστάττοντα εις τους λαούς. Ιδού, θέλεις καλέσει έθνος, το οποίον δεν εγνώριζες· και έθνη, τα οποία δεν σε εγνώριζον, θέλουσι τρέξει προς σε, διά Κύριον τον Θεόν σου και διά τον Άγιον του Ισραήλ· διότι σε εδόξασε.» (Ησ. 55:3-7)

«Εγώ ο Κύριος σε εκάλεσα εν δικαιοσύνη, και θέλω κρατεί την χείρα σου και θέλω σε φυλάττει και θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών· «ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους εις φως Εθνών» (ο΄)  διά να ανοίξης τους οφθαλμούς των τυφλών, να εκβάλης τους δεσμίους εκ των δεσμών, τους καθημένους εν σκότει εκ του οίκου της φυλακής.» (Ησ. 42:6-7)

Οι διάφορες μεταφράσεις όμως έδωσαν μια κατεύθυνση που πιθανόν θα άλλαζε το θαυμαστό νόημα αυτής της προφητείας. Έτσι η ελληνική μετάφραση του νεόφυτου Βάμβα διατυπώνεται σαν «Εγώ ο Κύριος […] θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών·»

Προσέχοντας  όμως πως διατυπώνεται η ίδια φράση στην μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) διαπιστώνουμε μια αλλαγή. Αντί της φράσης «θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών·» συναντούμε την φράση «ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους εις φως Εθνών».

“ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ἐκάλεσά σε ἐν δικαιοσύνῃ καὶ κρατήσω τῆς χειρός σου καὶ ἐνισχύσω σε καὶ ἔδωκά σε εἰς διαθήκην γένους εις φως Εθνών ἀνοῖξαι ὀφθαλμοὺς τυφλῶν ἐξαγαγεῖν ἐκ δεσμῶν δεδεμένους καὶ ἐξ οἴκου φυλακῆς καθημένους ἐν σκότει» (Ησ. 42:6-7, Ο΄)

Έτσι η μετάφραση των Εβδομήκοντα  (Ο΄) μας εισάγει την άποψη του Θεού, ότι ο Θεός θα έδινε τον Ιησού Χριστό «εἰς διαθήκην γένους» και στη συνέχεια αυτή η διαθήκη με το συγκεκριμένο «γένος» θα είχε σαν αποτέλεσμα να φθάσει το φως του  Θεού στα έθνη. Μάλιστα αυτό «το γένος» που θα γνώριζε το πρόσωπο Εκείνου που θα ήταν «το Φως» θα διακήρυττε με τη σειρά του όχι απλά «την αίνεση για το Θεό», όπως η μετάφραση του Μασοριτικού κειμένου (Βάμβας) διατυπώνει αλλά θα εξήγγειλαν «τις αρετές του Θεού» όπως οι Εβδομήκοντα (Ο΄) μετέφρασαν πολύ σωστά. Ο Θεός μάλιστα διακηρύττει ότι δεν μπορούν να γνωριστούν οι αρετές του Θεού και οι μελλοντικές ευλογίες για το ευλογημένο Του «γένος» σε ανθρώπους που θα παραδίνονταν στα γλυπτά και γενικότερα σε είδωλα κατασκευασμένα από την ανθρώπινη φαντασία και φιλοσοφία και σε ανθρώπινες παραδόσεις.

«ἐγὼ Kύριος ὁ Θεός τοῦτό μού ἐστιν τὸ ὄνομα τὴν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω οὐδὲ τὰς ἀρετάς μου τοῖς γλυπτοῖς τὰ ἀπ' ἀρχῆς ἰδοὺ ἥκασιν καὶ καινὰ ἃ ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ πρὸ τοῦ ἀνατεῖλαι ἐδηλώθη ὑμῖν.” (Ησ. 42:8-9, Ο΄)

Η διήγηση των μεγαλείων του Θεού από την αναγεννημένη γενιά των Αποστόλων και των μαθητών του Ιησού.

Σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή θα έπρεπε τα τέκνα καθώς και τα τέκνα των τέκνων να διηγούνται όλα τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός με τους πατέρες τους, ώστε να θυμούνται τη δόξα του Θεού και να τον μεγαλύνουν για την αγαθότητα Του προς τον λαό Του. Γι’ αυτό το λόγο θα έπρεπε οι Ισραηλίτες και κατά κύριο λόγο οι Ιουδαίοι να αποκτούν παιδιά, ώστε να διαιωνίζονται από τη μια γενιά στην άλλη η γνώση των θαυμάσιων του Θεού και να υψώνεται το όνομα του Θεού. Με ανάλογο τρόπο τα τέκνα της Βασιλείας του Ιησού Χριστού θα ήταν χαρούμενα και θα διέδιδαν τα μεγαλεία και τη δόξα του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού αποδίδοντας έτσι τη δόξα στον Μόνο Θεό και Πατέρα τους που ακούει στο όνομα Ιησούς Χριστός.

«ὅπως διηγήσησθε εἰς τὰ ὦτα τῶν τέκνων ὑμῶν καὶ τοῖς τέκνοις τῶν τέκνων ὑμῶν ὅσα ἐμπέπαιχα τοῖς αἰγυπτίοις καὶ τὰ σημεῖά μου ἃ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ κύριος» (Έξ. 10:2, Ο΄)

«Και έστησε μαρτύριον εν τω Ιακώβ και νόμον έθεσεν εν τω Ισραήλ, τα οποία προσέταξεν εις τους πατέρας ημών, να κάμνωσιν αυτά γνωστά εις τα τέκνα αυτών· διά να γνωρίζη αυτά η γενεά η επερχομένη, οι υιοί οι μέλλοντες να γεννηθώσι· και αυτοί, όταν αναστηθώσι, να διηγώνται εις τα τέκνα αυτών· διά να θέσωσιν επί τον Θεόν την ελπίδα αυτών, και να μη λησμονώσι τα έργα του Θεού, αλλά να φυλάττωσι τας εντολάς αυτού· και να μη γείνωσιν, ως οι πατέρες αυτών, γενεά διεστραμμένη και απειθής· γενεά, ήτις δεν εφύλαξεν ευθείαν την καρδίαν αυτής, και δεν εστάθη πιστόν μετά του Θεού το πνεύμα αυτής·» (Ψαλ. 78:3-8, Ο΄)

Αποκορύφωμα των σημείων και τεραστίων της αγάπης και της δύναμης του Θεού για τον λαό Του, ήταν τα τριάμισι χρόνια της διακονίας του Ιησού Χριστού και μετέπειτα τα σαράντα περίπου χρόνια της «διακονίας  του Πνεύματος […] της δικαιοσύνης» των Αποστόλων Του. Σκοπός όλων αυτών των ενεργειών και των θαυμάτων με αποκορύφωμα την Ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, ήταν η επιβεβαίωση ότι ο Ιησούς ήταν ο Αρχηγός της Ζωής και Τελειωτής της Πίστης, που θα ζωοποιούσε όσους από το λαό υπάκουαν σε Αυτόν. Η μεγαλειώδης Δεύτερη Έξοδος από την Παλαιά Διαθήκη της «Διακονίας του θανάτου […] της κατάκρισης» θα οδηγούσε στην ένδοξη Ανάσταση και την κληρονομιά της Αιώνιας Ζωής μέσα στον Ιησού Χριστό.

Έτσι βλέπουμε τον Πέτρο όταν έφερε τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού στον οίκο του Κορνήλιου να διηγείται τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός μέσω του Ιησού.

«Επ' αληθείας γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός,

αλλ' εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν. Τον λόγον, τον οποίον απέστειλε προς τους υιούς Ισραήλ ευαγγελιζόμενος ειρήνην διά Ιησού Χριστού· ούτος είναι ο Κύριος πάντων·

τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ' όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα, το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης,

πως ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού·

και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ· τον οποίον εφόνευσαν κρεμάσαντες επί ξύλου.

 Τούτον ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν και έκαμεν αυτόν να εμφανισθή

 ουχί εις πάντα τον λαόν, αλλ' εις μάρτυρας τους προδιωρισμένους υπό του Θεού, εις ημάς, οίτινες συνεφάγομεν και συνεπίομεν μετ' αυτού, αφού ανέστη εκ νεκρών· και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν και να μαρτυρήσωμεν ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών. Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι διά του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» (Πράξ. 10:34-43)

Με τη σειρά του και ο  απόστολος Παύλος όταν βρέθηκε στην Αθήνα κήρυξε ότι ο άνδρας που είχε οριστεί από τον Θεό να είναι το Φως για να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

«Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.» (Πράξ. 17:30-31)

«Ώς καί τινες τῶν καθ’ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασιν· Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν»

Ο απόστολος Παύλος μιλώντας μπροστά σε φιλοσοφούντες Αθηναίους στον Άρειο Πάγο επικαλέστηκε την φράση «Τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν» που αποδίδεται κατ’ άλλους  στον Άρατο τον Σολέα από τους Σολούς της Κιλικίας και κατ’ άλλους η πατρότητα των λεγομένων του Άρατου αποδίδεται στον προφήτη Επιμενίδη τον Κρητικό, με σκοπό να τους απομακρύνει από την ειδωλολατρία.

«Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν, καθώς και τινές των ποιητών σας είπον· Διότι και γένος είμεθα τούτου. Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον, κεχαραγμένα διά τέχνης και επινοίας ανθρώπου» (Πράξ. 17:28-30)

Η φράση αυτή είναι διατυπωμένη στο έργο του Άρατου «Φαινόμενα και Διοσημεία» και ο θεός για τον οποίο μιλάει ο Άρατος δεν είναι άλλος από τον Δία, που στην Μυθολογία ήταν ο πατέρας των θεών και των ημίθεων και πλάστης των ανθρώπων. Αποκλείεται ο Παύλος να ήθελε να παρουσιάσει και να ταυτίσει τον Δία με τον Ένα και Μόνο αληθινό Θεό του Ουρανού και της Γης. Ο Δίας απεικονίζονταν από τους αρχαίους Έλληνες με χρυσά ή ασημένια ή λίθινα αγάλματα και ειδώλια, όπως ο εκάστοτε γλύπτης τα απέδιδε.

Πηγή: http://odysseospaide.blogspot.com/2018/08/314.html

Ο απόστολος Παύλος όμως σύντομα δεν μένει στην φράση που αποτελούσε κοινό τόπο για συζήτηση αλλά προχώρησε στην κατάρριψη της λανθασμένης ειδωλολατρικής και φιλοσοφικής άποψης περί Θεού και του γένους Του. Αποδίδει μάλιστα αυτή την γήινη και ανθρώπινη άποψη περί Θεού και του γένους Του στην άγνοια τους.

«Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.»  

Έτσι στην αρχή της διακονίας του Ιησού ο Θεός έδωσε ένα ανώτερο σημάδι στους μαθητές Του Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, στο όρος της Μεταμόρφωσης, για να καταλάβουν την υπεροχή του σκοπού της διακονίας Του, που ήταν ανώτερη από εκείνη του Μωυσή και του Ηλία.

«[…] και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγειναν λευκά ως το φως. Και ιδού, εφάνησαν εις αυτούς Μωϋσής και Ηλίας συλλαλούντες μετ' αυτού […] και νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού, φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.» (Ματθ. 17:3-5)

Στο όραμα που είδαν οι μαθητές στο όρος της Μεταμόρφωσης άκουσαν τον Μωυσή και τον Ηλία να μιλούν για την μεγαλειώδη έξοδο που θα ακολουθούσε την Σταυρική θυσία του Ιησού και την ταφή Του.

«καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο συνελάλουν αὐτῷ, οἵτινες ἦσαν Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας,

οἳ ὀφθέντες ἐν δόξῃ ἔλεγον τὴν ἔξοδον αὐτοῦ ἣν ἤμελλεν πληροῦν ἐν Ἰερουσαλήμ.» (Λουκ. 9:30-31)

Η ένδοξη Ανάσταση Του «κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου». (2 Τιμ. 1:9-10)

Απέδειξε δε ότι ήταν «ο πρωτότοκος» από τους νεκρούς «πρώτος αναστάς εκ νεκρών» που έμελλε «να κηρύξη φως εις τον λαόν και εις τα έθνη» και θα οδηγούσε τα τέκνα του Θεού μακριά από τα δεσμά της διακονίας του γράμματος και του θανάτου.  

Ο Ιησούς ήταν η απαρχή μιας Νέας Κτίσης που δεν θα είχε την ανάγκη «φωτὸς λύχνου καὶ φῶς ἡλίου» γιατί το πρόσωπο του Θεού που είναι Αιώνια Ζωή θα φωτίζει τους πολίτες αυτής της κτίσης.

«καὶ νὺξ οὐκ ἔσται ἔτι, καὶ οὐκ ἔχουσιν χρείαν, ὅτι κύριος ὁ θεὸς φωτίσει ἐπ’ αὐτούς, καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» (Αποκ. 22:5)

«Ο πρώτος άνθρωπος εκ της γης, ο δεύτερος άνθρωπος εξ ουρανού»

Ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς Χριστός, γεννήθηκε εκ πνεύματος Αγίου,

με μόνο σκοπό να κάνει το θέλημα του Θεού. Ο Ιησούς όμως απορρίφθηκε και σταυρώθηκε από τους συμπολίτες Του Ιουδαίους γι’ αυτό και σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα, και τον σαρκικό νου, που σκέφτεται κατά το γράμμα και όχι κατά το Πνεύμα, δεν απέκτησε βιολογικά παιδιά όπως οι άλλοι χοϊκοί άνθρωποι, γιατί δεν ήταν βιολογικός αλλά ο Μόνος άνθρωπος, που είχε γεννηθεί από τον Θεό.  Έτσι δεν θα υπήρχαν βιολογικοί απόγονοι του Ιησού που θα διηγούνταν τα θαυμάσια που έκανε στη γενεά Του. Γι’ αυτό ο Ησαΐας προφητεύει και διερωτάται : «τὴν γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ;».

«Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη, καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείραντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ.» (Πράξ. 8:32-33 [SBLGNT])

Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ υἱοῦ Δαυὶδ υἱοῦ Ἀβραάμ

Άραγε ποιο θα ήταν αυτό το γένος και ποιοι θα ήταν αυτοί οι άνθρωπο που θα μπορούσαν να διηγηθούν τα θαυμάσια, τα τέρατα και τα σημεία  που έκανε ο Ιησούς ώστε η μνήμη Του και η φήμη Του να είναι αιώνια; Ποια θα ήταν τα τέκνα του Ιησού;

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται από τον ευαγγελιστή Ματθαίο στους καταλόγους με τις γενεαλογίες όπου ο Ιησούς παρουσιάζεται ως υιός του Δαβίδ και υιός του Αβραάμ.

«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ χριστοῦ υἱοῦ Δαυὶδ υἱοῦ Ἀβραάμ.» (Ματθ. 1:1)

Ο πρώτος κατάλογος ξεκινά από τον Αβραάμ και φθάνει μέχρι τον Δαβίδ τον γιο του Ιεσσαί αποτελείται από 14 γενιές.

Ο δεύτερος κατάλογος ξεκινά από τον Δαβίδ χωρίς να υπολογίζεται ξανά ο Δαβίδ και φθάνει μέχρι τον Ιεχονία τον γιο του Ιωσία αποτελείται και αυτός από 14 γενιές.

Μετρώντας  τον τρίτο κατάλογο που ξεκινά από τον Ιεχονία χωρίς να υπολογίζεται ξανά ο Ιεχονίας και φθάνει μέχρι τον Ιησού Χριστό τον γιο του Ιωσήφ (όπως ενομίζετο) τον άνδρα της Μαρίας, παρατηρούμε ότι αποτελείται  από 13 γενιές.

Ο Ματθαίος βλέπουμε όμως να υπολογίζει και με ένα διαφορετικό τρόπο και να διατυπώνει ότι:

«Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυὶδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυὶδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.» (Ματθ. 1:17)

Για πρώτη φορά βλέπουμε ότι μετά από τον Ιησού υπάρχει και δέκατη τέταρτη γενιά η οποία δεν ονομάζεται. Άρα ο Ιησούς είναι ο Πατέρας ενός νέου γένους, που δεν έχει τέλος η αύξηση του, όπου εκεί παύει να έχει αξία η τήρηση των γενεαλογιών που τηρούνταν στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Αφού ήρθε ο Ιησούς Χριστός, η φανέρωση με ουράνια σάρκα του Ενός και Μόνου Αληθινού Θεού, έπαψε να έχει αξία η τήρηση οποιασδήποτε γενεαλογίας. Κανένας λαός και κανένα έθνος δεν θα μπορούσε να καυχηθεί για την αξία της καταγωγής των πολιτών του από σάρκα και αίμα όπως γινόταν μέχρι τότε με τους Ισραηλίτες.

Το άφθαρτο σπέρμα του Νέου Γένους του Θεού

Οι απόγονοι του Ιησού που θα ήταν οι πολίτες της Νέας Βασιλείας του Θεού θα ήταν το νέο γένος (η Νέα κτίση) όπου δεν θα ερχόταν πάλι στη ζωή (Παλιγγενεσία) με βιολογικούς κανόνες αλλά με βάση τον παρακάτω θείο Κανόνα.

«επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.

Διότι Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν. Ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς.» (1Πέτ. 1:23-25)

Πράγματι ο Ιησούς Χριστός ήταν «το φως το ερχόμενο» που θα φώτιζε κάθε ειλικρινή Ισραηλίτη και Ιουδαίο. Όσοι δέχτηκαν μέσα  τους τον Ιησού Χριστό και πίστεψαν στο όνομά Του, δόθηκε σε αυτούς εξουσία να γίνουν τέκνα του Θεού.

«ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς ἀλλ’ ἐκ θεοῦ ἐγεννήθησαν.» (Ιωάν. 1:12-13)

Είναι αυτό το γένος των απλών και ταπεινών ανθρώπων που διάλεξε ο Θεός, γιατί η καύχησή τους ήταν μόνο στον Κύριο. Σ’ αυτό το γένος των ανθρώπων ο Θεός θα έδινε την ευθύνη και την διακονία για να εξαγγείλουν τις αρετές Του.

«Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού. Αλλά σεις είσθε εξ αυτού εν Χριστώ Ιησού, όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις· ώστε, καθώς είναι γεγραμμένον, Ο καυχώμενος εν Κυρίω ας καυχάται.» (1 Κορ. 1:27-31)

Είναι αυτοί οι άνθρωποι από το Ισραήλ που με ταπείνωση και αγάπη δέχτηκαν να απορρίψουν κάθε κακία, δόλο, υποκρισία, φθόνο, καταλαλιά που τους είχε οδηγήσει στην διαίρεση και διχόνοια που έτρεφαν αναμεταξύ τους οι δέκα φυλές του Βόρειου Ισραήλ για τις φυλές του Ιούδα και του Βενιαμίν που αποτελούσαν το Νότιο Ισραήλ και το αντίστροφο. Εξαιτίας αυτού του φθόνου και του μίσους που έτρεφαν το ένα έθνος για το άλλο έθνος απομακρύνθηκαν από τις εντολές του Θεού και βυθίστηκαν στην ασέβεια και την ειδωλολατρία.

Τα έθνη στα οποία είχαν διασκορπιστεί τους έβλεπαν σαν δύο έθνη που μάχονταν το ένα το άλλο εξαιτίας έλλειψης ενότητας και  αγάπης. Αυτή η κατάσταση έγινε αιτία βλασφημίας του ονόματος του Θεού τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με κίνδυνο της ζωής τους από τους συμπατριώτες τους και συμπολίτες τους Ιουδαίους καυχιόντουσαν για την χάρη και την αλήθεια που φανερώθηκε ανάμεσα τους από τον Κύριο Ιησού Χριστό.

«Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι' αυτού, επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος.» (1 Πέτ. 2:1-3 )

Η Δεύτερη Έξοδος του λαού του Θεού και η κληρονομιά της γης της επαγγελίας του Θεού

Ο Θεός μέσω του προφήτη δίνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την δεύτερη μεγάλη Έξοδο των διεσπαρμένων δώδεκα φυλών του Ισραήλ μέσα από τα έθνη όπου ήταν σκορπισμένοι. Για να μπορέσουν όμως οι διασκορπισμένοι Ισραηλίτες να συμμετάσχουν σε αυτή την Έξοδο από τον θάνατο της ειδωλολατρίας και αμαρτίας και της δουλείας του γράμματος του Νόμου έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν η ζήλεια και ο φθόνος ανάμεσα στους διεσπαρμένους των δέκα φυλών του Βόρειου Ισραήλ και στους διεσπαρμένους Ιουδαίους.

«Και εν εκείνη τη ημέρα ο Κύριος θέλει βάλει την χείρα αυτού πάλιν δευτέραν φοράν διά να αναλάβη το υπόλοιπον του λαού αυτού, το οποίον θέλει μείνει, από της Ασσυρίας και από της Αιγύπτου και από του Παθρώς και από της Αιθιοπίας και από του Ελάμ και από του Σενναάρ και από του Αιμάθ και από των νήσων της θαλάσσης. Και θέλει υψώσει σημαίαν εις τα έθνη, και θέλει συνάξει τους απερριμμένους του Ισραήλ και συναθροίσει τους διεσκορπισμένους του Ιούδα από των τεσσάρων γωνιών της γης. Και ο φθόνος του Εφραΐμ θέλει αφαιρεθή, και οι εχθρευόμενοι του Ιούδα θέλουσιν αποκοπή· ο Εφραΐμ δεν θέλει φθονεί τον Ιούδαν και ο Ιούδας δεν θέλει θλίβει τον Εφραΐμ.» Ησ. 11:11)

Είναι αυτοί οι διεσπαρμένοι Ισραηλίτες και Ιουδαίοι που ο Θεός τους δείχνει στον Ιεζεκιήλ σαν ξερά κόκκαλα.

«Και είπε προς εμέ, Υιέ ανθρώπου, τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ· ιδού, ούτοι λέγουσι, τα οστά ημών εξηράνθησαν και η ελπίς ημών εχάθη· ημείς ηφανίσθημεν. Διά τούτο προφήτευσον και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ιδού, λαέ μου, εγώ ανοίγω τους τάφους σας και θέλω σας αναβιβάσει εκ των τάφων σας, θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τους τάφους σας και σας αναβιβάσω εκ των τάφων σας. Και θέλω δώσει το πνεύμά μου εις εσάς και θέλετε αναζήσει και θέλω σας θέσει εν τη γη υμών, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ ο Κύριος ελάλησα και εξετέλεσα, λέγει Κύριος.» (Ιεζ. 37:11-14)

«Και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν και φέρει αυτούς εις την γην αυτών.

Και θέλω κάμει αυτούς εν έθνος εν τη γη, επί των ορέων του Ισραήλ· και εις βασιλεύς θέλει είσθαι βασιλεύς επί πάντας αυτούς· και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον δύο έθνη και δεν θέλουσιν είσθαι του λοιπού διηρημένοι πλέον εις δύο βασίλεια· και δεν θέλουσι μιαίνεσθαι πλέον εν τοις ειδώλοις αυτών ουδέ εν τοις βδελύγμασιν αυτών ουδέ εν πάσαις ταις παραβάσεσιν αυτών· αλλά θέλω σώσει αυτούς εκ πασών των κατοικήσεων αυτών, εν αις ημάρτησαν, και θέλω καθαρίσει αυτούς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου και εγώ θέλω είσθαι Θεός αυτών. Και Δαβίδ ο δούλός μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ' αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς εις ποιμήν (ο Χριστός)· και θέλουσι περιπατεί εν ταις κρίσεσί μου και θέλουσι φυλάττει τα διατάγματά μου και εκτελεί αυτά.» (Ιεζ. 37:18 -24)

«Και θέλουσι κατοικεί εν τη γη, την οποίαν έδωκα εις τον δούλον μου τον Ιακώβ, όπου κατώκησαν οι πατέρες σας· και εν αυτή θέλουσι κατοικεί, αυτοί και τα τέκνα αυτών και τα τέκνα των τέκνων αυτών, έως αιώνος· και Δαβίδ ο δούλός μου θέλει είσθαι άρχων αυτών εις τον αιώνα. Και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην ειρήνης· αύτη θέλει είσθαι διαθήκη αιώνιος προς αυτούς· και θέλω στηρίξει αυτούς και πληθύνει αυτούς, και θέλω θέσει το αγιαστήριόν μου εν μέσω αυτών εις τον αιώνα. Και η σκηνή μου θέλει είσθαι εν μέσω αυτών, και θέλω είσθαι Θεός αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.

Και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ ο Κύριος είμαι ο αγιάζων τον Ισραήλ, όταν το αγιαστήριόν μου ήναι εν μέσω αυτών εις τον αιώνα.» (Ιεζ. 37:25-28)

Η προετοιμασία της Νύμφης του Αρνίου

Αυτοί, από τους Ιουδαίους  και τους  Ισραηλίτες του Εφραΐμ, που θα λάβαιναν  τον Χριστό, θα αγιαζόντουσαν «εγώ ο Κύριος ο αγιάζων υμάς» και θα μεταφερόντουσαν από τον θάνατο του Νόμου στην Ζωή του Πνεύματος.  Αυτοί  θα γινόταν ο Νέος Ναός του Θεού, η Νύμφη του Αρνίου, όπου ο Θεός θα κατοικούσε και θα περιπατούσε ανάμεσά τους δηλαδή ο Παράδεισος του Θεού, όπου στη Νέα βασιλεία του Ιησού Χριστού θα εισέρχονταν από τη Νέα Θύρα όσοι από όλα τα έθνη θα σώζονταν εις τους αιώνες των αιώνων.

«Ο Κύριος λοιπόν θέλει παρηγορήσει την Σιών· αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής· και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ και την ερημίαν αυτής ως παράδεισον του Κυρίου· ευφροσύνη και αγαλλίασις θέλει ευρίσκεσθαι εν αυτή, δοξολογία και φωνή αινέσεως.» (Ησ. 51:3)

«Καὶ ναὸν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ, ὁ γὰρ κύριος, ὁ θεός, ὁ παντοκράτωρ, ναὸς αὐτῆς ἐστιν, καὶ τὸ ἀρνίον.

καὶ ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης, ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ, ἡ γὰρ δόξα τοῦ θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ ἀρνίον.

καὶ περιπατήσουσιν τὰ ἔθνη διὰ τοῦ φωτὸς αὐτῆς· καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς φέρουσιν τὴν δόξαν αὐτῶν εἰς αὐτήν·

καὶ οἱ πυλῶνες αὐτῆς οὐ μὴ κλεισθῶσιν ἡμέρας, νὺξ γὰρ οὐκ ἔσται ἐκεῖ,

καὶ οἴσουσιν τὴν δόξαν καὶ τὴν τιμὴν τῶν ἐθνῶν εἰς αὐτήν.

καὶ οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτὴν πᾶν κοινὸν καὶ ποιῶν βδέλυγμα καὶ ψεῦδος, εἰ μὴ οἱ γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου.» (Αποκ. 21:22-27)

Μάλιστα φαίνεται πολύ καθαρά από τις άγιες γραφές ότι ο Κύριος προόριζε  τους αναγεννημένους από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ να αποτελούν το ένα και μόνο έθνος του Ισραήλ και ότι θα τους έδινε την διακονία της πνευματικής ιερατείας, στον επουράνιο Ναό του Θεού, στη Νέα βασιλεία του Ιησού Χριστού. Ήταν αυτό το γένος και το έθνος που έγινε η Νύμφη του Ιησού Χριστού που ξεχώρισε ανάμεσα στα έθνη, αλλά όχι μόνο αυτή, αλλά και το σπέρμα της και τα έκγονα της θα έλαμπαν σαν την Ανατολή του ήλιου και θα ήταν δικαιοσύνη και αγαλλίαμα μπροστά σε όλα τα έθνη. Θα ήταν αυτή η γενιά και το έθνος που «ἐκ δευτέρας κληρονομήσουσιν τὴν γῆν» και όχι όπως γράφουν οι άλλες μετέπειτα μεταφράσεις που βασίζονται στο μασοριτικό κείμενο.

Η πρώτη φορά που κληρονόμησε o κατά σάρκα Ισραήλ επίγεια γη, ήταν όταν  βγήκε από τα δεσμά της Αιγύπτου, ενώ για δεύτερη φορά, θα κληρονομούσε πνευματικές επαγγελίες, όταν θα έβγαινε από τα δεσμά του Μωσαϊκού Νόμου που εφαρμόζονταν στην πόλη, που πνευματικά καλούνταν Σόδομα και Αίγυπτος και όπου και Κύριος μας Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε, δηλαδή της επίγειας Ιερουσαλήμ. (

Ήταν, οι εκλεκτοί του υπολοίπου του Ισραήλ, «το Βασίλειο Ιεράτευμα» «οι λειτουργοί του Θεού» που θα ιερουργούσαν το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, ώστε να γίνει δεκτή η προσφορά των εθνών στον Κύριο, αγιασμένη από την αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.

«Σεις δε ιερείς του Κυρίου θέλετε ονομάζεσθαι· λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει […] και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην αιώνιον. Και το σπέρμα αυτών θέλει φημισθή μεταξύ των εθνών και οι έκγονοι αυτών μεταξύ των λαών· πας ο βλέπων αυτούς θέλει γνωρίζει αυτούς, ότι είναι το σπέρμα, το οποίον ο Κύριος ευλόγησε, «αναγεγεννημένοι ουκ εκ σποράς φθαρτής αλλά αφθάρτου» […] με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης, ως νυμφίον ευπρεπισμένον με μίτραν και ως νύμφην κεκοσμημένην με τα πολύτιμα αυτής καλλωπίσματα. Διότι καθώς η γη αναδίδει το βλάστημα αυτής και καθώς ο κήπος εκφύει τα σπειρόμενα εν αυτώ ούτω Κύριος ο Θεός θέλει κάμει την δικαιοσύνην και την αίνεσιν να βλαστήσωσιν ενώπιον πάντων των εθνών.» (Ησ. 61:11)

Ο απόστολος Παύλος που γνώριζε τις Γραφές έγραψε: «εἰς τὸ εἶναί με λειτουργὸν Χριστοῦ Ἰησοῦ εἰς τὰ ἔθνη, ἱερουργοῦντα τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ, ἵνα γένηται ἡ προσφορὰ τῶν ἐθνῶν εὐπρόσδεκτος, ἡγιασμένη ἐν πνεύματι ἁγίῳ.» (Ρωμ. 15:16)

Μη ενθυμήσθε τα πρότερα και μη συλλογίζεσθε τα παλαιά.

«Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα.» (2 Κορ. 5:17)

Ο άγιος Θεός παρηγόρησε τον λαό Του και μάλιστα τον παρότρυνε να πάψουν να μνημονεύουν και να συλλογίζονται τα όσα έζησαν και υπέφεραν κάτω από τον Νόμο αλλά να απολαύσουν  τα νέα πράγματα και τις ευλογίες που ετοίμασε ο Κύριος  για «τὸ γένος Του» «τὸν ἐκλεκτό λαόν Του»  που απέκτησε με το δικό Του αίμα, ώστε να διηγηθούν τις αρετές Του.

Μετά από τη δεύτερη  πνευματική έξοδο από τα δεσμά του γράμματος και του θανάτου οι πιστοί Εβραίοι είδαν και θυμήθηκαν το έλεος  και την αγάπη του Θεού για το λαό τους αλλά και για κάθε άνθρωπο. Είδαν τις αρετές του Θεού στη ζωή τους τις οποίες θα έπρεπε τώρα να εξαγγείλουν σε κάθε Ισραηλίτη και Εθνικό.

«μὴ μνημονεύετε τὰ πρῶτα καὶ τὰ ἀρχαῖα μὴ συλλογίζεσθε

ἰδοὺ ποιῶ καινὰ ἃ νῦν ἀνατελεῖ καὶ γνώσεσθε αὐτά καὶ ποιήσω ἐν τῇ ἐρήμῳ ὁδὸν καὶ ἐν τῇ ἀνύδρῳ ποταμούς εὐλογήσει με τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ σειρῆνες καὶ θυγατέρες στρουθῶν ὅτι ἔδωκα ἐν τῇ ἐρήμῳ ὕδωρ καὶ ποταμοὺς ἐν τῇ ἀνύδρῳ ποτίσαι τὸ γένος μου τὸ ἐκλεκτόν λαόν μου ὃν περιεποιησάμην τὰς ἀρετάς μου διηγεῖσθαι.» (Ησ. 43:18-21, Ο΄)

«τὸν ἔλεον κυρίου ἐμνήσθην τὰς ἀρετὰς κυρίου ἐν πᾶσιν οἷς ὁ κύριος ἡμῖν ἀνταποδίδωσιν κύριος κριτὴς ἀγαθὸς τῷ οἴκῳ ισραηλ ἐπάγει ἡμῖν κατὰ τὸ ἔλεος αὐτοῦ καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ» (Ησ. 63:7)

«Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς·» (1 Πέτρ. 2:9)

«ἐν ᾧ καὶ ἐκληρώθημεν προορισθέντες κατὰ πρόθεσιν τοῦ τὰ πάντα ἐνεργοῦντος κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ θελήματος αὐτοῦ,

εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς εἰς ἔπαινον δόξης αὐτοῦ τοὺς προηλπικότας ἐν τῷ Χριστῷ·

ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς ἀκούσαντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας ὑμῶν, ἐν ᾧ καὶ πιστεύσαντες ἐσφραγίσθητε τῷ πνεύματι τῆς ἐπαγγελίας τῷ ἁγίῳ,

ὅ ἐστιν ἀρραβὼν τῆς κληρονομίας ἡμῶν, εἰς ἀπολύτρωσιν τῆς περιποιήσεως, εἰς ἔπαινον τῆς δόξης αὐτοῦ.» (Εφεσ. 1:11-14 [SBLGNT])

Η οικοδόμηση του Αιώνιου πνευματικού Οίκου του Θεού

Πρώτα απ’ όλα ο Ιησούς τους φανέρωσε ότι στη δική τους γενιά θα ετοίμαζε και θα οικοδομούσε την Εκκλησία Του, όπου οι Πύλες του Άδη δεν θα μπορούσαν να υπερισχύσουν. Αντίθετα για όσους από το λαό Ισραήλ δεν ήθελαν να εισέλθουν μέσα στο Ζωντανό Ναό του Θεού θα έμενε o οίκος τους έρημος από την Παρουσία του Θεού δηλαδή ο επίγειος Ναός της Ιερουσαλήμ. Στη θέση του θα ερχόταν ο Νέος Πνευματικός Ναός που θα είχε σαν θεμέλιο και ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό και οι πνευματικές πέτρες που θα απάρτιζαν το Νέο Ναό θα ήταν οι επιστρέφοντες από την παράβαση διασκορπισμένοι και παρεπίδημοι Ιουδαίοι και Ισραηλίτες.

«κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς·»(Ματθ. 16:18 [SBLGNT])

«γνωστὸν ἔστω πᾶσιν ὑμῖν καὶ παντὶ τῷ λαῷ Ἰσραὴλ ὅτι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὃν ὁ θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, ἐν τούτῳ οὗτος παρέστηκεν ἐνώπιον ὑμῶν ὑγιής.

οὗτός ἐστιν ὁ λίθος ὁ ἐξουθενηθεὶς ὑφ’ ὑμῶν τῶν οἰκοδόμων, ὁ γενόμενος εἰς κεφαλὴν γωνίας.» (Πράξ. 4:10-11 [SBLGNT])

«Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν,

εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού· πληθυνθείη χάρις και ειρήνη εις εσάς.» (1 Πέτρ. 1:1-2)

«Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον,

και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού· σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.» (1 Πέτρ. 1:3-10)

«Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής,

να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.» (1 Πέτρ. 2:11-12)

Η Μια και Μοναδική αληθινή Νύμφη του Χριστού.

Οι ενωμένοι με το έλεος και την αγάπη Ιουδαίοι και Ισραηλίτες αποτελούσαν το ένα έθνος του πνευματικού Ισραήλ που ο Θεός στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού θα δεχόταν σαν την αγαπημένη Του Νύμφη. Είναι αυτοί που όπως προφήτευσε ο Ωσηέ θα ήταν «οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες» (Ωσ. 1:3-9, Ο΄)

«καὶ σπερῶ αὐτὴν ἐμαυτῷ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐλεήσω τὴν οὐκ-ἠλεημένην καὶ ἐρῶ τῷ οὐ-λαῷ-μου λαός μου εἶ σύ καὶ αὐτὸς ἐρεῖ κύριος ὁ θεός μου εἶ σύ.» (Ωσ. 2:21-23, Ο΄)

“ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος καὶ συναχθήσονται οἱ υἱοὶ ιουδα καὶ οἱ υἱοὶ ισραηλ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ θήσονται ἑαυτοῖς ἀρχὴν μίαν καὶ ἀναβήσονται ἐκ τῆς γῆς ὅτι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ ιεζραελ.» (Ωσ. 1:10-11, Ο΄)

Είναι αυτοί οι επιστρέφοντες από την παράβαση διασκορπισμένοι και παρεπίδημοι Ιουδαίοι και Ισραηλίτες που ενώ ήταν νεκροί ως προς το πνεύμα ο Θεός τους έδωσε ζωή καθώς πίστεψαν στον Ιησού Χριστό και έλαβαν το Άγιο Πνεύμα Του.

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.» (Ιωάν. 5:24-25)

Ο Θεός επέτρεψε στο δωδεκάφυλο Ισραήλ να παραμείνει έρημο χωρίς την παρουσία του Θεού στη ζωή τους. Μέσα σε αυτή την ερημιά και εγκαταλελειμμένοι  ο Θεός μίλησε στις ταπεινωμένες και απογοητευμένες καρδιές τους, όπως έγινε όταν ο λαός Ισραήλ ανακάλυψε την αμαρτία του όταν ήταν εξουθενωμένοι μέσα στην Αίγυπτο και όταν βγήκαν μέσα από αυτή στα χρόνια του Ιησού του Ναυή με την περίπτωση της παράβασης του Αχάν στην κοιλάδα του Αχώρ.

«καὶ ἐξαρῶ τὰ ὀνόματα τῶν βααλιμ ἐκ στόματος αὐτῆς καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν οὐκέτι τὰ ὀνόματα αὐτῶν καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ διαθήκην μετὰ τῶν θηρίων τοῦ ἀγροῦ καὶ μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ ο