Τελευταίες Ημέρες

Ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται. Μία παραλαμβάνεται, και μία αφήνεται  (Μέρος 1ο)

 

Συγγραφέας : Βασίλειος Ζαφείρογλου

23/06/2024

 

 

«Τότε, δύο θα είναι στο χωράφι· ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται.  Δύο [γυναίκες] θα αλέθουν στον μύλο· μία παραλαμβάνεται, και μία αφήνεται.»

 

Το παραπάνω μέρος  της Αγίας Γραφής  είναι ένα από τα πιο γνωστά εδάφια  στον σύγχρονο χριστιανικό κόσμο. Γενιές και γενιές πιστών γαλουχήθηκαν  με την προσμονή ότι τα συγκεκριμένα λόγια προφητεύουν «την αρπαγή των πιστών» από αυτόν τον κόσμο και την επισύναξη τους στον Κύριο Ιησού στις ημέρες μας.

Είναι όμως αυτό το πραγματικό νόημα των λόγων του Ιησού;   

 

«Και καθώς [ήσαν] οι ημέρες τού Νώε, έτσι θα είναι και η παρουσία τού Υιού τού ανθρώπου. Επειδή, όπως στις ημέρες πριν από τον κατακλυσμό έτρωγαν και έπιναν, νυμφεύονταν και νύμφευαν, ως την ημέρα κατά την οποία ο Νώε μπήκε μέσα στην κιβωτό· και δεν κατάλαβαν, μέχρις ότου ήρθε ο κατακλυσμός, και τους σήκωσε όλους· έτσι θα είναι και η παρουσία τού Υιού τού ανθρώπου· τότε, δύο θα είναι στο χωράφι· ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται. Δύο [γυναίκες] θα αλέθουν στον μύλο· μία παραλαμβάνεται, και μία αφήνεται.» (Ματθ. 24:37-41 [Φίλος])

 

«μοίως καθς γένετο ν τας μέραις Λώτ· σθιον, πινον, γόραζον, πώλουν, φύτευον, κοδόμουν· δ μέρ ξλθεν Λτ π Σοδόμων, βρεξεν πρ κα θεον π’ ορανο κα πώλεσεν πάντας. κατ τ ατ σται μέρ υἱὸς το νθρώπου ποκαλύπτεται. ν κείν τ μέρ ς σται π το δώματος κα τ σκεύη ατο ν τ οκί, μ καταβάτω ραι ατά, κα ν γρ μοίως μ πιστρεψάτω ες τ πίσω. μνημονεύετε τς γυναικς Λώτ. ς ἐὰν ζητήσ τν ψυχν ατο περιποιήσασθαι πολέσει ατήν, ς δ’ ν πολέσ ζογονήσει ατήν. λέγω μν,  τ α ύ τ ῃ   τ   ν υ κ τ ὶ   σονται δύο π κλίνης μις, ες παραλημφθήσεται κα τερος φεθήσεται· σονται δύο λήθουσαι π τ ατό, μία παραλημφθήσεται δ τέρα φεθήσεται.» (Λουκ. 17:28-35 [SBLGNT])

 

Ο Ιησούς συνέδεσε παραβολικά τα γεγονότα που θα συνέβαιναν πριν την  Δεύτερη Παρουσία Του με τα γεγονότα που συνέβησαν πριν τον κατακλυσμό του Νώε.

Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η παρουσία του Κυρίου Ιησού θα ερχόταν όπως ήρθε ο κατακλυσμός του Νώε καθώς και η λύτρωση του Λωτ από την αμαρτωλή συμπεριφορά των κατοίκων των Σοδόμων και των Γομόρρων. Παραβολικά θα ήταν νύκτα όταν θα ερχόταν ο Ιησούς για δεύτερη φορά . Η νύκτα αυτή ξεκίνησε με τον  πειρασμό της θλίψης από τον διωγμό που ήρθε εναντίον των μαθητών του Ιησού αρχικά στη γη του Ισραήλ και μετά σε όλη την Ρωμαϊκή Οικουμένη. Ο Κύριος φύλαξε από αυτόν τον πειρασμό όλους όσους αποφάσισαν να πεθάνουν για χάρη της πίστης τους στον Ιησού.  

«Επειδή, φύλαξες τον λόγο τής υπομονής μου, και εγώ θα σε φυλάξω από την ώρα τού πειρασμού, που πρόκειται νάρθει επάνω σε ολόκληρη την οικουμένη, για να δοκιμάσει αυτούς που κατοικούν επάνω στη γη.» (Αποκ. 3:10 [Φίλος])

«Κι αυτοί τον νίκησαν με το αίμα τού Αρνίου, και με τον λόγο τής μαρτυρίας τους· και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου.» (Αποκ. 12:11 [Φίλος])

 

«Διότι ως η αστραπή η αστράπτουσα εκ της υπ' ουρανόν λάμπει εις την υπ' ουρανόν, ούτω θέλει είσθαι και ο Υιός του ανθρώπου εν τη ημέρα αυτού. Πρώτον όμως πρέπει αυτός να πάθη πολλά και να καταφρονηθή από της γενεάς ταύτης. Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ' ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας. Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λώτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ' ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ' ουρανού και απώλεσεν άπαντας. Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ' ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή. Κατ' εκείνην την ημέραν όστις ευρεθή επί του δώματος και τα σκεύη αυτού εν τη οικία, ας μη καταβή διά να λάβη αυτά, και όστις εν τω αγρώ ομοίως ας μη επιστρέψη εις τα οπίσω. Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ. Όστις ζητήση να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση αυτήν, θέλει διαφυλάξει αυτήν. Σας λέγω,  Ε ν   τ η   ν υ κ τ ί   εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιας κλίνης, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται· δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει ομού, η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται· δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται. Και αποκριθέντες λέγουσι προς αυτόν· Που, Κύριε; Ο δε είπε προς αυτούς· Όπου είναι το σώμα, εκεί θέλουσι συναχθή οι αετοί.» (Λουκ. 17:24-37 [Βάμβας])

 

 Ο Ιησούς Χριστός και οι Απόστολοι Του έπαθαν πολλά από τη γενεά εκείνη που παρέδωσε τον Ιησού στους Ρωμαίους αλλά εδίωξαν οι ίδιοι πολύ σκληρά και τους μαθητές του Ιησού.

 

Στην Παλαιά Διαθήκη όταν ο Κύριος ήθελε να κρίνει την ασέβεια ενός ατόμου αλλά και κάθε λαού που δεν υπάκουε στο λόγο Του, έστελνε εναντίον τους ένα βασιλιά με τον λαό του σαν ένα δυνατό ποτάμι που έφερνε κατακλυσμό κακών γεγονότων.

«Και ο Κύριος μου μίλησε ακόμα, λέγοντας: Επειδή, ο λαός αυτός απέβαλε τα νερά τού Σιλωάμ, που έρρεαν ήσυχα, και χαίρεται στον Ρεσίν και στον γιο τού Ρεμαλία, γι' αυτό, δες, ο Κύριος ανεβάζει εναντίον τους τα νερά τού ποταμού, τα δυνατά και τα πολλά, τον βασιλιά τής Ασσυρίας, και ολόκληρη τη δόξα του· και θα υπερβεί όλα τα αυλάκια του, και θα πλημμυρίσει όλες τις όχθες του· και θα περάσει διαμέσου τού Ιούδα, θα πλημμυρίσει, και θα ξεχειλίσει, θα φτάσει μέχρι τον λαιμό· και το άπλωμα των πτερύγων του, θα γεμίσει το πλάτος τής γης σου, Εμμανουήλ.» (Ησ. 8:5-8 [Φίλος])

 

Κατόπιν ο Κύριος μέσω του προφήτη Ναούμ δείχνει με προφητεία την εκδίκηση Του και την  οργή Του που θα έφερνε ενάντια στη Νινευή την πρωτεύουσα της Ασσυριακής αυτοκρατορίας. Η συντέλεια που θα ερχόταν θα ήταν σαν μια πλημμύρα που κατάκλυζε και θα έφερνε την πτώση και την καταστροφή σε όσους θα απειθούσαν στις εντολές του Κυρίου.

 «… Επιτιμά την θάλασσαν και ξηραίνει αυτήν και καταξηραίνει πάντας τους ποταμούς· μαραίνεται η Βασάν και ο Κάρμηλος και το άνθος του Λιβάνου μαραίνεται. Τα όρη σείονται απ' αυτού και οι λόφοι διαλύονται, η δε γη τρέμει από της παρουσίας αυτού, ναι, η οικουμένη, και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή. Τις δύναται να ανθέξη ενώπιον της αγανακτήσεως αυτού; και τις δύναται να σταθή εις την έξαψιν της οργής αυτού; ο θυμός αυτού εκχέεται ως πυρ και οι βράχοι συντρίβονται έμπροσθεν αυτού. Ο Κύριος είναι αγαθός, οχύρωμα εν ημέρα θλίψεως, και γνωρίζει τους ελπίζοντας επ' αυτόν. Πλην με πλημμύραν κατακλύζουσαν θέλει κάμει συντέλειαν του τόπου αυτής, και σκότος θέλει καταδιώξει τους εχθρούς αυτού. Τι βουλεύεσθε κατά του Κυρίου; αυτός θέλει κάμει συντέλειαν· θλίψις δεν θέλει επέλθει εκ δευτέρου.» (Ναούμ 1:1-9 [Βάμβας])

 

Ο Ησαΐας περιγράφει κι αυτός την πτώση και καταστροφή της Ασσυρίας ως εξής.

«ἰδο τ νομα κυρου δι χρνου ρχεται πολλο καιμενος θυμς μετ δξης τ λγιον τν χειλων ατο τ λγιον ργς πλρες κα ργ το θυμο ς πρ δεται κα τ πνεμα ατο ς δωρ ν φραγγι σρον ξει ως το τραχλου κα διαιρεθσεται το θνη ταρξαι π πλανσει ματαίᾳ κα διξεται ατος πλνησις κα λ μ ψ ε τ α ι   α τ ο ς  κατ πρσωπον ατν μ δι παντς δε μς εφρανεσθαι κα εσπορεεσθαι ες τ γι μου δι παντς σε ορτζοντας κα σε εφραινομνους εσελθεν μετ αλο ες τ ρος το κυρου πρς τν θεν το ισραηλ κα κουστν ποισει θες τν δξαν τς φωνς ατο κα τν θυμν το βραχονος ατο δεξει μετ θυμο κα ργς κα φλογς κατεσθιοσης κεραυνσει βιαως κα ς δωρ κα χλαζα συγκαταφερομνη βίᾳ δι γρ φωνν κυρου ττηθσονται σσριοι τ πληγ ν πατξ ατος κα σται ατ κυκλθεν θεν ν ατ λπς τς βοηθεας φ' ατς πεποθει ατο μετ αλν κα κιθρας πολεμσουσιν ατν κ μεταβολς σ γρ πρ μερν παιτηθσ μ κα σο τοιμσθη βασιλεειν φραγγα βαθεαν ξλα κεμενα πρ κα ξλα πολλ θυμς κυρου ς φραγξ π θεου καιομνη» (Ησ. 30:27-33 [LXXA])

Βλέπουμε στο τέλος αυτών των εδαφίων μια εικόνα της τιμωρίας του Κυρίου. Σαν μια θυσία που γίνεται σε ένα φαράγγι πάνω σε ξύλα και φωτιά, που τελικά φαίνεται σαν να καίγεται το φαράγγι από θειάφι. Η εικόνα αυτή παραπέμπει στην φάραγγα του Τοφέθ, όπου οι Εβραίοι βασιλείς και ο λαός θυσίαζαν τα παιδιά τους για να έχουν την εύνοια των ειδώλων – θεών τους. Σε αυτή την κοιλάδα του Τοφέθ, που ήταν η κοιλάδα των Κέδρων την εποχή του Ιησού και των Αποστόλων πετούσαν οι Ιουδαίοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ τα σκουπίδια τους,  που καίγονταν νύχτα και μέρα. Ήταν αυτή η κοιλάδα όπου το 70 μ.Χ. με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους θα καιγονταν για μεγάλο διάστημα τα πτώματα των φονευθέντων Ιουδαίων.

 

Με τον ίδιο τρόπο καταγράφεται και η καταστροφή της Γάζας των Φιλισταίων από τον Φαραώ της Αιγύπτου.

«Ο λόγος του Κυρίου, ο γενόμενος προς Ιερεμίαν τον προφήτην, κατά των Φιλισταίων, πριν πατάξη την Γάζαν ο Φαραώ. Ούτω λέγει Κύριος· Ιδού, ύδατα αναβαίνουσιν από βορρά, και θέλουσιν είσθαι χείμαρρος πλημμυρών, και θέλουσι πλημμυρήσει την γην και το πλήρωμα αυτής, την πόλιν και τους κατοικούντας εν αυτή· τότε οι άνθρωποι θέλουσιν αναβοήσει και πάντες οι κάτοικοι της γης θέλουσιν ολολύξει. Υπό του κρότου των πατημάτων των όπλων των ρωμαλέων αυτού ίππων, υπό του σεισμού των αμαξών αυτού, υπό του ήχου των τροχών αυτού, οι πατέρες δεν θέλουσι στραφή προς τα τέκνα διά την ατονίαν των χειρών, εξ αιτίας της ημέρας της επερχομένης διά να απολέση πάντας τους Φιλισταίους, να εκκόψη από της Τύρου και της Σιδώνος πάντα εναπολειφθέντα βοηθόν· διότι ο Κύριος θέλει αφανίσει τους Φιλισταίους, το υπόλοιπον της νήσου Καφθόρ.» (Ιερ. 47:1-4 [Βάμβας])

 

 Η έπαρση και η αλαζονεία του Φαραώ καθώς και η προπέτεια του τον έκαναν να αισθάνεται τόσο δυνατός να κυριεύσει και να καταστρέψει τους γύρω λαούς του. Έτσι ο Θεός μέσω του προφήτη Ιερεμία περιγράφει και παρομοιάζει πως ο Φαραώ οραματίζεται τον εαυτό του «σαν ένα ποτάμι που θα σκεπάσει την γη και θα έφερνε την απώλεια σε όλους» Όμως το 605 π.Χ. στην πόλη Χαρκεμίς κοντά στον ποταμό Ευφράτη ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ κατασύντριψε τις δυνάμεις του Φαραώ. 

 

«(26:7) τς οτος ς ποταμς ναβσεται κα ς ποταμο κυμανουσιν δωρ (26:8) δατα αγπτου σε ποταμς ναβσεται κα επεν ναβσομαι κα κατακαλψω γν κα πολ κατοικοντας ν ατ (26:9) πβητε π τος ππους παρασκευσατε τ ρματα ξλθατε ο μαχητα αθιπων κα λβυες καθωπλισμνοι πλοις κα λυδο νβητε ντενατε τξον (26:10) κα μρα κενη κυρίῳ τ θε μν μρα κδικσεως το κδικσαι τος χθρος ατο κα καταφγεται μχαιρα κυρου κα μπλησθσεται κα μεθυσθσεται π το αματος ατν τι θυσα τ κυρίῳ σαβαωθ π γς βορρ π ποταμ εφρτ» (Ιερ. 46:7-10 [LXXA])(Διάβασε και Ιερ. 47:1-4)

«Ο λόγος του Κυρίου ο γενόμενος προς τον Ιερεμίαν τον προφήτην κατά των εθνών. κατά της Αιγύπτου, κατά της δυνάμεως του Φαραώ-νεχαώ βασιλέως της Αιγύπτου, ήτις ήτο παρά τον ποταμόν Ευφράτην εν Χαρκεμίς, την οποίαν επάταξε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εν τω τετάρτω έτει του Ιωακείμ, υιού του Ιωσίου, βασιλέως του Ιούδα.» (Ιερ. 46:1-2 [Βάμβας])

«Θέλει καταισχυνθή η θυγάτηρ της Αιγύπτου· θέλει παραδοθή εις την χείρα του λαού του βορρά. Ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ, λέγει, Ιδού, θέλω τιμωρήσει το πλήθος της Νω και τον Φαραώ και την Αίγυπτον και τους θεούς αυτής και τους βασιλείς αυτής, τον Φαραώ αυτόν και τους επ' αυτόν θαρρούντας· και θέλω παραδώσει αυτούς εις την χείρα των ζητούντων την ψυχήν αυτών και εις την χείρα του Ναβουχοδονόσορ βασιλέως της Βαβυλώνος και εις την χείρα των δούλων αυτού· και μετά ταύτα θέλει κατοικηθή, καθώς εις τας πρότερον ημέρας, λέγει Κύριος.» (Ιερ. 46:24-26 [Βάμβας])

 

 

Η ιδιαίτερη οργή του Θεού όμως στρέφονταν ενάντια στους άρχοντες και το λαό Του Ισραήλ.

 

Πολλές φορές   οι Ισραηλίτες   είδαν  τον Κύριο να τους ελευθερώνει από τους εχθρούς τους με τα θαυμαστά έργα του βραχίονα της δυνάμεως του. Αυτοί όμως σκλήρυναν τον τράχηλο τους και ακολούθησαν και λάτρεψαν ξένους θεούς.

 

«οι άρχοντες Ιούδα έγειναν ως οι μετατοπίζοντες όρια· επ' αυτούς θέλω εκχύσει ως ύδατα την οργήν μου.» (Ωσ. 5:10 [Βάμβας])

«Να, ο Κύριος έχει έναν ισχυρό και δυνατό, [που] σαν θόρυβος από χαλάζι, σαν καταστρεπτικός ανεμοστρόβιλος, σαν κατακλυσμός δυνατών νερών, που πλημμυρίζουν, θα καταρρίψει [τα πάντα] στη γη, με το χέρι [του].» (Ησ. 28:2 [Φίλος])

«Επειδή, ναι, επειδή πλάνησαν τον λαό μου, λέγοντας: Ειρήνη· και δεν υπάρχει ειρήνη· και ο ένας έκτιζε τοίχο, και δες, οι άλλοι τον περιάλειφαν με αμάλαχτο [πηλό]· πες σ' αυτούς, που αλείφουν με αμάλαχτο [πηλό], ότι θα πέσει· θα γίνει βροχή που κατακλύζει· κι εσείς, πέτρες από χαλάζι, θα πέσετε [επάνω του], και θυελλώδης άνεμος θα [τον] σχίσει. Δέστε, όταν πέσει ο τοίχος, δεν θα σας πουν: Πού είναι η αλοιφή με την οποία [τον] αλείψατε; Γι' αυτό, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Οπωσδήποτε θα τον σχίσω μέσα στην οργή μου με θυελλώδη άνεμο· και στον θυμό μου θα γίνει βροχή που κατακλύζει, και μέσα στην οργή [μου] πέτρες από φοβερό χαλάζι, για να [τον] καταστρέψουν. Και θα ανατρέψω τον τοίχο, που αλείψατε με αμάλαχτο [πηλό], και θα τον κατεδαφίσω, και θα αποκαλυφθούν τα θεμέλιά του, και θα πέσει, κι εσείς θα απολεστείτε μαζί μέσα σ' αυτόν· και θα γνωρίσετε ότι εγώ [είμαι] ο Κύριος.» (Ιεζ. 13:10-14 [Φίλος])

«Και θα καλέσω εναντίον του μάχαιρα, ενάντια σε όλα τα βουνά μου, λέει ο Κύριος ο Θεός· η μάχαιρα [κάθε] ανθρώπου θα είναι ενάντια στον αδελφό του. Και θάρθω μαζί του σε κρίση με μεταδοτική αρρώστια και με αίμα· και θα βρέξω επάνω του, και επάνω στα τάγματά του, και επάνω στον πολύ λαό, που [θα είναι] μαζί του, βροχή κατακλυσμού, και πέτρες από χαλάζι, φωτιά και θειάφι.» (Ιεζ. 38:21-22 [Φίλος])

 

Ο Κύριος είχε και έχει πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο ενάντια σε εκείνους που δεν τον αναγνώριζαν σαν τον μόνο Θεό και την μόνη πηγή της Ζωής.

«Η φωνή τού Κυρίου είναι επάνω στα νερά· ο Θεός τής δόξας βροντάει· ο Κύριος [είναι] επάνω σε πολλά νερά. … Ο Κύριος κάθεται επάνω στον κατακλυσμό· και κάθεται ο Κύριος Βασιλιάς στον αιώνα.» (Ψαλ. 29:3,10 [Φίλος])

«Σύμφωνα με τα έργα [τους], έτσι θα ανταποδώσει οργή στους εναντίους του, ανταπόδοση στους εχθρούς του· θα κάνει ανταπόδοση και στα νησιά. Και θα φοβηθούν το όνομα του Κυρίου από δυσμάς, και τη δόξα του από ανατολάς ηλίου· όταν ο εχθρός θα επέλθει σαν ποταμός, το Πνεύμα τού Κυρίου θα υψώσει εναντίον του σημαία. Και ο Λυτρωτής θάρθει στη Σιών, και προς όσους, από τον Ιακώβ, επιστρέφουν από την παράβαση, λέει ο Κύριος.» (Ησ. 59:18-20 [Φίλος])

«ως ανταποδωσων ανταποδοσιν ονειδος τοις υπεναντιοις και φοβηθησονται οι απο δυσμων το ονομα κυριου και οι απ ανατολων ηλιου το ονομα το ενδοξον ηξει γαρ ως ποταμος βιαιος η οργη παρα κυριου ηξει μετα θυμου και ηξει ενεκεν σιων ο ρυομενος και αποστρεψει ασεβειας απο ιακωβ» (Ησ. 59:18-20 [LXX])

 

Οι περισσότερες ελληνικές αλλά και ξένες μεταφράσεις του παραπάνω κειμένου του Ησαΐα έχουν σαν βάση το κείμενο  Textus receptus του Έρασμου από το Μαζοριτικό κείμενο. Διαβάζοντας αυτή την εκδοχή σε αντιπαραβολή με το κείμενο του Ησαΐα από την μετάφραση των Εβδομήκοντα βλέπουμε τεράστια νοηματική διαφορά.

Στο μεν μαζοριτικό κείμενο φαίνεται ο εχθρός να έρχεται σαν ποταμός και το Πνεύμα του Θεού να υψώνει εναντίον του σημαία.

Αντίθετα στο κείμενο των Εβδομήκοντα φαίνεται η οργή του Κυρίου να έρχεται με θυμό σαν βίαιο ποτάμι εναντίον των εχθρών του θελήματός Του. Συνήθως οι εχθροί του Ισραήλ επιτρεπόταν να έρθουν σαν ποταμός που κατακλύζει εναντίον του λαού Του, όταν ο λαός βρισκόταν σε απείθεια και αποστασία απέναντι  στους προειδοποιητικούς λόγους των προφητών Του.

 

Ο Κύριος ενθάρρυνε πάντοτε τους ταπεινούς και έχοντες φόβο Θεού  Εβραίους  να ετοιμάζονται για την μεγάλη πνευματική έξοδο από τα δεσμά και τη δουλεία του Νόμου στην ελευθερία των τέκνων του Θεού που θα ελάμβανε  χώρα στο τέλος της γενιάς των Αποστόλων. Ο Θεός τους παρότρυνε να μην φοβούνται τις όποιες απειλές και επιβουλές των θνητών ανθρώπινων δυνάμεων και βασιλειών, που θα ήθελαν σαν ποτάμι να τους παρασύρουν και να τους παραλάβουν σε τόπους που δεν ήθελαν.

«ἐξεγερου ξεγερου ιερουσαλημ κα νδυσαι τν σχν το βραχονς σου ξεγερου ς ν ρχ μρας ς γενε αἰῶνος ο σ ε ρημοσα θλασσαν δωρ βσσου πλθος θεσα τ βθη τς θαλσσης δν διαβσεως υομνοις κα λελυτρωμνοις π γρ κυρου ποστραφσονται κα ξουσιν ες σιων μετ' εφροσνης κα γαλλιματος αωνου π γρ τς κεφαλς ατν γαλλασις κα ανεσις κα εφροσνη καταλμψεται ατος πδρα δνη κα λπη κα στεναγμς γ εμι γ εμι παρακαλν σε γνθι τνα ελαβηθεσα φοβθης π νθρπου θνητο κα π υο νθρπου ο σε χρτος ξηρνθησαν κα πελθου θεν τν ποισαντ σε τν ποισαντα τν ορανν κα θεμελισαντα τν γν κα φβου ε πσας τς μρας τ πρσωπον το θυμο το θλβοντς σε ν τρπον γρ βουλεσατο  τ ο ῦ    ρ α   σ ε  κα νν πο θυμς το θλβοντς σε» (Ησ. 51:9-13 [LXXA])

Ο σκοπός του διωγμού των εχθρών του ευαγγελίου του Ιησού και των Αποστόλων ήταν να τους σηκώσουν και να τους παρασύρουν  στην καταστροφή και τον αφανισμό τους. Έτσι βλέπουμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο Διάβολος να διώκει την γυναίκα που έτεξε  «τον άρρενα» και να ρίχνει πίσω από τη γυναίκα «δωρ ς ποταμόν» για να την παρασύρει στην καταστροφή.

 «Κα τε εδεν δράκων τι βλήθη ες τν γν, δίωξεν τν γυνακα τις τεκεν τν ρσενα. κα δόθησαν τ γυναικ α δύο πτέρυγες το ετο το μεγάλου, να πέτηται ες τν ρημον ες τν τόπον ατς, που τρέφεται κε καιρν κα καιρος κα μισυ καιρο π προσώπου το φεως. κα βαλεν φις κ το στόματος ατο πίσω τς γυναικς δωρ ς ποταμόν, να ατν ποταμοφόρητον ποιήσ. κα βοήθησεν γ τ γυναικί, κα νοιξεν γ τ στόμα ατς κα κατέπιεν τν ποταμν ν βαλεν δράκων κ το στόματος ατο· κα ργίσθη δράκων π τ γυναικί, κα πλθεν ποισαι πόλεμον μετ τν λοιπν το σπέρματος ατς, τν τηρούντων τς ντολς το θεο κα χόντων τν μαρτυρίαν ησο· (12:18) κα στάθη π τν μμον τς θαλάσσης.» (Αποκ. 12:13-17 [SBLGNT])

Ο Κύριος θα ερχόταν για δεύτερη φορά για να ελευθερώσει την πνευματική Σιών δηλαδή την εκκλησία του Ιησού Χριστού από τους εχθρούς της. Ταυτόχρονα  θα λάμβαναν αιώνια απολύτρωση εκείνοι από το Ισραήλ αλλά και από τα έθνη που επέστρεφαν μετανοημένοι για τις ασέβειες  και ανομίες τους, που είχαν κάνει στη διάρκεια της Πρώτης Διαθήκης του Νόμου. (Εβραίους 9:15-17)

Είναι αυτή η οργή του Θεού που ήρθε  ενάντια στον αποστάτη λαό Ισραήλ και τη γη της Ιουδαίας  και της Ιερουσαλήμ σαν  κατακλυσμιαίο ποτάμι γεγονότων στα τριάμισι χρόνια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες στη διάρκεια της Ιουδαϊκής εξέγερσης και επανάστασης ενάντια στους Ρωμαίους από τα μέσα του 67 μ.Χ. έως και το φθινόπωρο του 70 μ.Χ..

 

Αξίζει εδώ να  θυμηθούμε πάλι τον παραβολικό λόγο του Θεού για την καταστροφή  της πρωτεύουσας των Ασσυρίων, της Νινευή. Ο Θεός θα έστελνε τους Βαβυλώνιους σαν ένα ποτάμι  να πάρει και να σηκώσει με σκληρό τρόπο τους κατοίκους της.

«τ πνεμα ατο ς δωρ ν φραγγι σρον ξει ως το τραχλου κα διαιρεθσεται το θνη ταρξαι π πλανσει ματαίᾳ κα διξεται ατος πλνησις κα λ μ ψ ε τ α ι   α τ ο ς  κατ πρσωπον ατν»

 

Με τον ίδιο τρόπο θα παραλάμβανε τους ασεβείς και απειθείς Ιουδαίους, το ποτάμι των ρωμαϊκών λεγεώνων,  που δεν υπάκουσαν στα λόγια του Ιησού και των Αποστόλων Του για την επικείμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ.

«Και όταν δείτε την Ιερουσαλήμ περικυκλωμένη από στρατόπεδα, τ ό τ ε   γνωρίστε ότι πλησίασε η ερήμωσή της. Τότε, αυτοί [που είναι] στην Ιουδαία, ας φεύγουν στα βουνά· και εκείνοι που είναι μέσα σ' αυτή, ας αναχωρούν έξω· και εκείνοι που είναι στα χωράφια, ας μη μπαίνουν μέσα σ' αυτή. Επειδή, αυτές είναι ημέρες εκδίκησης, για να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα. Και αλλοίμονο σ' εκείνες που εγκυμονούν και σ' εκείνες που θηλάζουν κατά τις ημέρες εκείνες· επειδή, θα είναι μεγάλη στενοχώρια επάνω στη γη, και οργή ενάντια σε τούτο τον λαό. Και θα πέσουν με στόμα μάχαιρας, και θα φερθούν αιχμάλωτοι, σε όλα τα έθνη· και η Ιερουσαλήμ θα είναι πατούμενη από τα έθνη, μέχρις ότου εκπληρωθούν οι καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:20-24 [Φίλος])

 

Ο Ιησούς Χριστός θέλοντας να δείξει την αξία και σημασία της υπακοής παρομοίασε εκείνους που θα τα άκουγαν και θα εκτελούσαν στα λόγια του Ευαγγελίου Του σαν σοφούς ανθρώπους που θα έκτιζαν πάνω στην Πέτρα, που δεν ήταν και δεν είναι άλλος από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Η βροχή, οι ποταμοί και οι άνεμοι των διωγμών και των ψευδοδιδασκαλιών δεν θα μπορούσαν να τους παραλάβουν και  να τους σηκώσουν με τα ορμητικά νερά τους και να τους οδηγήσουν στην απώλεια. Αντίθετα η πτώση και καταστροφή θα ήταν μεγάλη για την οικία που δεν ήταν κτισμένη πάνω στα λόγια του Ιησού.

Καθένας λοιπόν που ακούει τούτους τους λόγους μου και τους εφαρμόζει θα ομοιωθεί με φρόνιμο άνθρωπο, ο οποίος οικοδόμησε την οικία του πάνω στο βράχο. Και κατέβηκε η βροχή και ήρθαν οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και έπεσαν πάνω στην οικία εκείνη, αλλά δεν έπεσε, γιατί είχε θεμελιωθεί πάνω στο βράχο. Και καθένας που ακούει τους λόγους μου τούτους και δεν τους εφαρμόζει θα ομοιωθεί με άνθρωπο μωρό, ο οποίος οικοδόμησε την οικία του πάνω στην άμμο. Και κατέβηκε η βροχή και ήρθαν οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και χτύπησαν πάνω στην οικία εκείνη· και έπεσε, και η πτώση της ήταν μεγάλη».] (Ματθ. 7:24-27 [Μεταγλώττιση])

 

Όπως στον κατακλυσμό του Νώε οι αμαρτωλοί και αμετανόητοι παραλήφθηκαν και απωλέστηκαν από τα νερά του κατακλυσμού με τον αντίστοιχο τρόπο οι αποστάτες Ισραηλίτες και Ιουδαίοι της γενιάς των Αποστόλων του Ιησού παραλήφθηκαν και απωλέστηκαν από τα κατακλυσμιαία νερά του Ρωμαϊκού στρατού.

«Διότι ως η αστραπή η αστράπτουσα εκ της υπ' ουρανόν λάμπει εις την υπ' ουρανόν, ούτω θέλει είσθαι και ο Υιός του ανθρώπου εν τη ημέρα αυτού. Πρώτον όμως πρέπει αυτός να πάθη πολλά και να καταφρονηθή από της γενεάς ταύτης(Ο Ιησούς και οι μαθητές Του καταφρονήθηκαν από εκείνη τη γενιά που σταύρωσε τον Ιησού και δίωξε σκληρά του μαθητές Του). Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ' ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.» (Λουκ. 17:24-27 [Βάμβας])

 

Οι ασεβείς και ειδωλολάτρες των ημερών της γενεάς του Νώε πιστοί στις παραδόσεις τους απολάμβαναν τα κοινά τραπέζια των θρησκευτικών εορτών «τρώγοντες» και «πίνοντες». Την ίδια στιγμή επάνω σε αυτές  τις θρησκευτικές συνάξεις επιβεβαίωναν τους κοινούς στόχους και σκοπούς κλείνοντας συμφωνίες γάμου για την διαιώνιση του λαού τους. Πάνω σε αυτόν τον θρησκευτικό παροξυσμό και την ευφορία ήρθε ο κατακλυσμός «και τους πήρε και τους σήκωσε» κατά τη λαϊκή ρήση όλους όσους δεν μετανόησαν από τη δίψυχη και παραπαίουσα μεταξύ δύο φρονημάτων καρδιά τους.

 

Παραλήφθηκαν και παρασύρθηκαν όχι για απόλαυση σωτηρίας αλλά για απώλεια.

«ς γρ σαν ν τας μέραις τας πρ το κατακλυσμο τρώγοντες κα πίνοντες, γαμοντες κα γαμίζοντες, χρι ς μέρας εσλθεν Νε ες τν κιβωτόν, κα οκ γνωσαν ως λθεν κατακλυσμς κα ρεν παντας (τους πήρε και τους σήκωσε όλους), οτως σται κα παρουσία το υο το νθρώπου. τότε δύο σονται ν τ γρ, ες παραλαμβάνεται κα ες φίεται· δύο λήθουσαι ν τ μύλ, μία παραλαμβάνεται κα μία φίεται.» (Ματθ. 24:38-41 [SBLGNT])

 

Οι προειδοποιήσεις των προφητών αλλά και του ίδιου του Ιησού, που γίνονταν με παραβολικό λόγο αφορούσαν την καταστροφή και την απώλεια των ασεβών και απειθούντων Εβραίων αλλά και των Εθνικών στο τέλος του αιώνα της Παλαιάς Διαθήκης, που έλαβε χώρα το 70 μ.Χ. όταν ήρθε η οργή του Θεού με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τα ρωμαϊκά στρατεύματα.

Είναι τραγικό λοιπόν εκείνες οι προφητείες που αφορούσαν την καταστροφή και την απώλεια των αποστατών αρχόντων εκείνου του «αιώνα»  που σταύρωσαν τον Κύριο της δόξης, να εκλαμβάνονται από τους χριστιανούς των ημερών μας σαν δυνατά σημάδια της αρπαγής των πιστών σαν νύφη του Χριστού στον ουρανό.


Ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται. Μία παραλαμβάνεται, και μία αφήνεται  (Μέρος 2o)

Συγγραφέας : Βασίλειος Ζαφείρογλου

26/06/2024

 

 

«Τότε δύο σονται ν τ γρ, ες παραλαμβάνεται κα ες φίεται»

 

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ιησού εκείνη τη χρονική περίοδο – ημέρα «τότε δύο σονται ν τ γρ, ες παραλαμβάνεται κα ες φίεται».

Παρακάτω θα εξετάσουμε διεξοδικά εάν πράγματι τα λόγια του παραπάνω εδαφίου σημαίνουν ότι ο  ες  που παραλαμβάνεται , παραλαμβάνεται για ευλογία κοντά στο Θεό ή τελικά  σημαίνει ότι παραλαμβάνεται για όλεθρο και απώλεια.

 

Παραβολικά o Ιησούς ήταν  ο επίτροπος του αμπελώνα που θα ερχόταν για δεύτερη φορά στο σούρουπο, στο τέλος της δωδεκάωρης ημερήσιας εργασίας των εργατών του αμπελώνα. Η δωδεκάωρη αυτή ημέρα  ήταν σαραντάχρονη κλήση του λαού του Θεού, του Ισραήλ, για την είσοδο της αιώνιας βασιλείας του Θεού. Σαν τίμιος κύριος και σύμφωνος με το Νόμο θα απέδιδε το μεροκάματο του κάθε εργάτη με το τελείωμα της ημέρας.

«Διότι η βασιλεία των ουρανών είναι ομοία με άνθρωπον οικοδεσπότην, όστις εξήλθεν άμα τω πρωΐ διά να μισθώση εργάτας διά τον αμπελώνα αυτού. Αφού δε συνεφώνησε μετά των εργατών προς εν δηνάριον την ημέραν, απέστειλεν αυτούς εις τον αμπελώνα αυτού.» (Ματθ. 20:1-2 [Βάμβας])

«Αφού δε έγεινεν εσπέρα, λέγει ο κύριος του αμπελώνος προς τον επίτροπον αυτού· Κάλεσον τους εργάτας και απόδος εις αυτούς τον μισθόν, αρχίσας από των εσχάτων έως των πρώτων.» (Ματθ. 20:8 [Βάμβας])

Όποιοι δεν ήθελαν να ενστερνιστούν  και να ακολουθήσουν τα λόγια του Ιησού που ήταν πνεύμα και ζωή, για εργασία μέσα στον πνευματικό αγρό του Κυρίου, ο νους τους παρέμεινε μόνο στα επίγεια και φθαρτά στοιχεία των γήινων ευλογιών, που είχε σαν αποτέλεσμα η τήρηση των εντολών της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι μη βλέποντας το έλεος και τη χάρη,  όπως φανερώθηκε από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, έμειναν προσκολλημένοι στη σκληρότητα  του γράμματος του Νόμου. Η αθέτηση των βασικών αρχών που απαιτούσε η δικαιοσύνη του Θεού για σεβασμό του μισθού του εργαζομένου και η υποστήριξη για την χήρα, τον ορφανό και τον ξένο οδήγησε στο σκοτάδι που τελικά έφερε την οργή του Θεού πάνω στο λαό Ισραήλ. 


Ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται. Μία παραλαμβάνεται, και μία αφήνεται  (Μέρος 2o)

Συγγραφέας : Βασίλειος Ζαφείρογλου

26/06/2024

 

 

«Τότε δύο σονται ν τ γρ, ες παραλαμβάνεται κα ες φίεται»

 

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ιησού εκείνη τη χρονική περίοδο – ημέρα «τότε δύο σονται ν τ γρ, ες παραλαμβάνεται κα ες φίεται».

Παρακάτω θα εξετάσουμε διεξοδικά εάν πράγματι τα λόγια του παραπάνω εδαφίου σημαίνουν ότι ο  ες  που παραλαμβάνεται , παραλαμβάνεται για ευλογία κοντά στο Θεό ή τελικά  σημαίνει ότι παραλαμβάνεται για όλεθρο και απώλεια.

 

Παραβολικά o Ιησούς ήταν  ο επίτροπος του αμπελώνα που θα ερχόταν για δεύτερη φορά στο σούρουπο, στο τέλος της δωδεκάωρης ημερήσιας εργασίας των εργατών του αμπελώνα. Η δωδεκάωρη αυτή ημέρα  ήταν σαραντάχρονη κλήση του λαού του Θεού, του Ισραήλ, για την είσοδο της αιώνιας βασιλείας του Θεού. Σαν τίμιος κύριος και σύμφωνος με το Νόμο θα απέδιδε το μεροκάματο του κάθε εργάτη με το τελείωμα της ημέρας.

«Διότι η βασιλεία των ουρανών είναι ομοία με άνθρωπον οικοδεσπότην, όστις εξήλθεν άμα τω πρωΐ διά να μισθώση εργάτας διά τον αμπελώνα αυτού. Αφού δε συνεφώνησε μετά των εργατών προς εν δηνάριον την ημέραν, απέστειλεν αυτούς εις τον αμπελώνα αυτού.» (Ματθ. 20:1-2 [Βάμβας])

«Αφού δε έγεινεν εσπέρα, λέγει ο κύριος του αμπελώνος προς τον επίτροπον αυτού· Κάλεσον τους εργάτας και απόδος εις αυτούς τον μισθόν, αρχίσας από των εσχάτων έως των πρώτων.» (Ματθ. 20:8 [Βάμβας])

Όποιοι δεν ήθελαν να ενστερνιστούν  και να ακολουθήσουν τα λόγια του Ιησού που ήταν πνεύμα και ζωή, για εργασία μέσα στον πνευματικό αγρό του Κυρίου, ο νους τους παρέμεινε μόνο στα επίγεια και φθαρτά στοιχεία των γήινων ευλογιών, που είχε σαν αποτέλεσμα η τήρηση των εντολών της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι μη βλέποντας το έλεος και τη χάρη,  όπως φανερώθηκε από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, έμειναν προσκολλημένοι στη σκληρότητα  του γράμματος του Νόμου. Η αθέτηση των βασικών αρχών που απαιτούσε η δικαιοσύνη του Θεού για σεβασμό του μισθού του εργαζομένου και η υποστήριξη για την χήρα, τον ορφανό και τον ξένο οδήγησε στο σκοτάδι που τελικά έφερε την οργή του Θεού πάνω στο λαό Ισραήλ. 

«οκ παδικσεις μισθν πνητος κα νδεος κ τν δελφν σου κ τν προσηλτων τν ν τας πλεσν σου αθημερν ποδσεις τν μισθν ατο οκ πιδσεται λιος π' ατ τι πνης στν κα ν ατ χει τν λπδα κα ο καταβοσεται κατ σο πρς κριον κα σται ν σο μαρτα» (Δευτ. 24:14-15 [LXXA])

«οκ δικσεις τν πλησον κα οχ ρπσεις κα ο μ κοιμηθσεται μισθς το μισθωτο παρ σο ως πρω» (Λευ. 19:13 [LXXA])

«Ουαί εις τον οικοδομούντα τον οίκον αυτού ουχί εν δικαιοσύνη και τα υπερώα αυτού ουχί εν ευθύτητι, τον μεταχειριζόμενον την εργασίαν του πλησίον αυτού αμισθί και μη αποδίδοντα εις αυτόν τον μισθόν του κόπου αυτού,» (Ιερ. 22:13 [Βάμβας])

«κοσατε δ τατα ο γομενοι οκου ιακωβ κα ο κατλοιποι οκου ισραηλ ο βδελυσσμενοι κρμα κα πντα τ ρθ διαστρφοντες ο οκοδομοντες σιων ν αμασιν κα ιερουσαλημ ν δικαις» (Μιχ. 3:9-10 [LXXA])

«Και θέλω πλησιάσει προς εσάς διά κρίσιν· και θέλω είσθαι μάρτυς σπεύδων εναντίον των μάγων και εναντίον των μοιχευόντων και εναντίον των επιόρκων και εναντίον των αποστερούντων τον μισθόν του μισθωτού, των καταδυναστευόντων την χήραν και τον ορφανόν, και των αδικούντων τον ξένον και των μη φοβουμένων με, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων.» (Μαλ. 3:5 [Βάμβας])

«Ιδού, ο μισθός των εργατών των θερισάντων τα χωράφια σας, τον οποίον εστερήθησαν από σας, κράζει, και αι κραυγαί των θερισάντων εισήλθον εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ. Ετρυφήσατε επί της γης και εσπαταλήσατε, εθρέψατε τας καρδίας σας ως εν ημέρα σφαγής.» (Ιακ. 5:4-5 [Βάμβας])

Οι Ιουδαίοι καθώς δεν δέχτηκαν το Χριστό μέσα στον οποίο καταργείται το κάλυμμα  του γράμματος και της υποκρισίας παρέμειναν κάτω από τον έχοντα το κράτος του θανάτου, που ήταν ο Διάβολος. (Εβραίους β:14-15)

Αντίθετα όσων τα μάτια άνοιξαν και απελευθερώθηκαν από την πνευματική τύφλωση της αυτοδικαίωσης και αναγνώρισαν τον Ιησού σαν Κύριο τους, δέχτηκαν το κάλεσμα Του και έγιναν εργάτες του πνευματικού αγρού του Θεού. Πολλοί από αυτούς έγιναν μάρτυρες της πρώιμης βροχής  και ίσως κάποιοι από αυτούς θα έβλεπαν για άλλη μια φορά προς το τέλος της γενιάς τους μαζί με τους νέους μαθητές την όψιμη βροχή των ευλογιών του Πνεύματος  του Αγίου που θα έπεφτε στο τέλος των εσχάτων ημερών του αιώνα του Νόμου.

Έτσι βλέπουμε στον Ιάκωβο, που έστειλε την επιστολή του στις  δώδεκα φυλές των διεσπαρμένων  Ισραηλιτών της γενιάς του, να τους παροτρύνει και να τους ενθαρρύνει να μακροθυμήσουν και να υπομείνουν όλα όσα συμβαίνουν εναντίον τους, γιατί είχε πλησιάσει πολύ η επικείμενη παρουσία του Κυρίου.

«Ἰάκωβος θεο κα κυρίου ησο Χριστο δολος τας δώδεκα φυλας τας ν τ διασπορ χαίρειν.» (Ιακ. 1:1 [SBLGNT])

«Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου. Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης και μακροθυμεί δι' αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώϊμον και όψιμον· μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας, διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε. Μη στενάζετε κατ' αλλήλων, αδελφοί, διά να μη κατακριθήτε· ιδού, ο κριτής ίσταται έμπροσθεν των θυρών. Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Κυρίου. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος και οικτίρμων.» (Ιακ. 5:7-11 [Βάμβας])

 

Στο τέλος αυτών των ημερών της διακονίας της Πρώτης Εκκλησίας ο Θεός έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να εγερθούν από τον πνευματικό ύπνο και με την υπομονή τους και την αποφασιστικότητα τους  να σταθούν μέσα στους διωγμούς και τελικά να κερδίσουν την αιώνια ζωή. Η διάκριση και κατανόηση όλων των σημείων που ο Ιησούς είχε προειπεί τους έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθούν την εγγύτητα του τέλους του Παλαιού αιώνα, που θα τους οδηγούσε στην ημέρα της Βασιλείας του θεού.  

 

«Κα τοτο εδότες τν καιρόν, τι ρα δη μς ξ πνου γερθναι, νν γρ γγύτερον μν σωτηρία τε πιστεύσαμεν. νξ προέκοψεν, δ μέρα γγικεν. ποβαλώμεθα ον τ ργα το σκότους, νδυσώμεθα δ τ πλα το φωτός. ς ν μέρ εσχημόνως περιπατήσωμεν, μ κώμοις κα μέθαις, μ κοίταις κα σελγείαις, μ ριδι κα ζήλ, λλ νδύσασθε τν κύριον ησον Χριστόν, κα τς σαρκς πρόνοιαν μ ποιεσθε ες πιθυμίας.» (Ρωμ. 13:11-14 [SBLGNT])

 

Δυστυχώς όμως όσοι από εκείνη τη γενεά την πονηρή και μοιχαλίδα δεν έκριναν τους εαυτούς τους άξιους της αιώνιας ζωής δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τα σημεία που ελάμβαναν χώρα εκείνες τις ημέρες και έμειναν μέσα στο σκοτάδι. Δεν μπόρεσαν να γίνουν καλοί εργάτες στον αγρό του Θεού.

«Και καθώς ήρθαν κοντά του οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, πειράζοντάς τον, ζήτησαν να τους δείξει ένα σημείο από τον ουρανό. Και εκείνος, αποκρινόμενος σ' αυτούς, είπε: Όταν γίνει βράδυ, λέτε: Καλός ο καιρός· επειδή, ο ουρανός κοκκινίζει. Και το πρωί: Σήμερα είναι χειμώνας· επειδή, ο ουρανός κοκκινίζει σκοτεινιάζοντας. Υποκριτές, το μεν πρόσωπο του ουρανού ξέρετε να [το] διακρίνετε, τα σημεία των καιρών, όμως, δεν μπορείτε; Γενεά πονηρή και μοιχαλίδα ζητάει σημείο· όμως, σημείο δεν θα δοθεί σ' αυτήν, παρά μονάχα το σημείο τού προφήτη Ιωνά. Και αφήνοντάς τους αναχώρησε.» (Ματθ. 16:1-4 [Φίλος])

 

Η πνευματική αυτή νύκτα είχε σαν αποτέλεσμα τον  πειρασμό της θλίψης από τον διωγμό που ήρθε εναντίον των μαθητών του Ιησού αρχικά στη γη του Ισραήλ και μετά σε όλη την Ρωμαϊκή Οικουμένη. Ο Κύριος φύλαξε από αυτόν τον πειρασμό όλους όσους αποφάσισαν να πεθάνουν για χάρη της πίστης τους στον Ιησού. 

«Επειδή, φύλαξες τον λόγο τής υπομονής μου, και εγώ θα σε φυλάξω από την ώρα τού πειρασμού, που πρόκειται νάρθει επάνω σε ολόκληρη την οικουμένη, για να δοκιμάσει αυτούς που κατοικούν επάνω στη γη.» (Αποκ. 3:10 [Φίλος])

«Κι αυτοί τον νίκησαν με το αίμα τού Αρνίου, και με τον λόγο τής μαρτυρίας τους· και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου.» (Αποκ. 12:11 [Φίλος])

 

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι στα χρόνια του αιώνα της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι και τις ημέρες της γενιάς των Αποστόλων του Ιησού οι εργαζόμενοι στους αγρούς ήταν ελεύθεροι Εβραίοι αλλά κυρίως δούλοι εθνικοί και Ισραηλίτες. Εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων αρκετοί Ισραηλίτες  είχαν γίνει δούλοι στους συμπατριώτες τους που τους  όφειλαν κάποια ποσά ή είχαν δανειστεί και δεν μπορούσαν να τα επιστρέψουν. Αυτοί οι Εβραίοι δούλοι περίμεναν τα έτη της αφέσεως ή το Ιωβηλαίο έτος κάθε 49 χρόνια για να απελευθερωθούν και να αποκτήσουν τις χαμένες περιουσίες τους.

Ο Ιησούς Χριστός στο κήρυγμα που έκανε στη συναγωγή της Ναζαρέτ προσδιόρισε την έναρξη του Ιωβηλαίου έτους της απελευθέρωσης και της επιστροφής όλων εκείνων που είχαν χάσει λόγω χρεών και δανείων.

«Και ήρθε στη Ναζαρέτ, όπου είχε ανατραφεί· και, κατά τη συνήθειά του, μπήκε μέσα στη συναγωγή κατά την ημέρα τού σαββάτου, και σηκώθηκε να διαβάσει. Και του δόθηκε το βιβλίο τού προφήτη Ησαϊα· και ανοίγοντας το βιβλίο βρήκε το μέρος, όπου ήταν γραμμένο: «Πνεύμα Κυρίου [είναι] επάνω μου· γι' αυτό με έχρισε· με έστειλε για να φέρνω τα χαρμόσυνα νέα στους φτωχούς, για να γιατρέψω τούς συντριμμένους στην καρδιά, για να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και ανάβλεψη στους τυφλούς, να αποστείλω τούς [ψυχικά] τσακισμένους σε ελευθερία, για να κηρύξω ευπρόσδεκτο χρόνο τού Κυρίου». Και αφού έκλεισε το βιβλίο, το έδωσε στον υπηρέτη, και κάθησε· και τα μάτια όλων εκείνων που [βρίσκονταν] στη συναγωγή ήσαν στραμμένα επάνω του. Και άρχισε να τους λέει ότι: Σήμερα εκπληρώθηκε στα αυτιά σας αυτή η γραφή.» (Λουκ. 4:16-21 [Φίλος])

 

Το παρακάτω χωρίο του λόγου του Θεού δείχνει ποια θα έπρεπε να ήταν η στάση και συμπεριφορά του δούλου που εργαζόταν στον αγρό απέναντι στον κύριο του και οικοδεσπότη του.

«Και ο Κύριος είπε: Εάν είχατε πίστη σαν έναν κόκκο σιναπιού, θα λέγατε σε τούτη τη συκαμινιά: Ξεριζώσου και φυτέψου στη θάλασσα· και θα σας υπάκουε. Και ποιος από σας έχοντας έναν δούλο που οργώνει ή ποιμαίνει, αμέσως μόλις έρθει από το χωράφι, θα του πει: Πήγαινε, κάθησε να φας; Και δεν θα του πει: Ετοίμασε τι θα δειπνήσω, και αφού περιζωστείς, να με υπηρετείς, μέχρις ότου φάω και πιω, και ύστερα απ' αυτά θα φας και θα πιεις κι εσύ; Μήπως γνωρίζει χάρη σ' εκείνον τον δούλο, επειδή έκανε όλα όσα διατάχθηκαν σ' αυτόν; Δεν μου φαίνεται. Έτσι κι εσείς, όταν κάνετε όλα όσα σάς έχουν διαταχθεί, να λέτε: Είμαστε αχρείοι δούλοι· επειδή, κάναμε ό,τι χρωστούσαμε να κάνουμε.» (Λουκ. 17:6-10 [Φίλος])

 

Η δουλεία όμως για την οποία μιλούσε ο Ιησούς αφορούσε την πνευματική δουλεία. Αυτοί που ζούσαν κάτω από τη δουλεία του Νόμου είχαν καύχηση στην καταγωγή τους και την τήρηση των τύπων του Νόμου και δεν αναγνώριζαν την αχρειότητα και ελεεινότητα των πράξεων τους. Έτσι συνέχιζαν  να είναι κάτω από την κατάρα του Νόμου, που τελικά θα έφερνε την οργή του Θεού πάνω τους. Αντίθετα όσοι τηρούσαν τις εντολές και διατάξεις του Νόμου και έβλεπαν ότι δεν μπορούν να δικαιωθούν με την τήρηση τους αλλά πρόσμεναν το έλεος του Θεού. Αυτοί θα διέφευγαν την οργή του Θεού και θα παρέμειναν σώοι μπροστά στο Θεό.

Τα λόγια του Ιησού δεν ήταν λόγια γνώσης του Νόμου με τα οποία κανείς δεν μπόρεσε να δει το Θεό ακόμα κι αυτός ο Μωυσής αλλά λόγια χάρης και αλήθειας, που χάριζαν ελευθερία και αιώνια ζωή σε όποιον πίστευε σε αυτά και εμπιστευόταν στον Θεό.

Ο Μωυσής κατάφερε με τη δύναμη του κραταιού βραχίονα  του Θεού να οδηγήσει το λαό Ισραήλ στην ελευθερία από τη δουλεία του Φαραώ . Με ανάλογο τρόπο αλλά ένδοξα ο Ιησούς οδήγησε το λαό Του έξω από τη δουλεία του θανάτου, ώστε να πετύχουν να δουν το πρόσωπο του Θεού, που είναι η ζωή.

«μν μν λέγω μν τι τν λόγον μου κούων κα πιστεύων τ πέμψαντί με χει ζων αώνιον, κα ες κρίσιν οκ ρχεται λλ μεταβέβηκεν κ το θανάτου ες τν ζωήν. μν μν λέγω μν τι ρχεται ρα κα νν στιν τε ο νεκρο κούσουσιν τς φωνς το υο το θεο κα ο κούσαντες ζήσουσιν.» (Ιωάν. 5:24-25 [SBLGNT])

 

Ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Γιος και κληρονόμος του Οίκου του Θεού. Όποιος θα άκουγε τα λόγια Του και θα τα τηρούσε θα έπαυε να είναι δούλος και θα γινόταν συγκληρονόμος του Ιησού.

[Ενώ αυτός μιλούσε αυτά, πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν. Ο Ιησούς, λοιπόν, έλεγε προς τους Ιουδαίους που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν: «Αν εσείς μείνετε στο λόγο το δικό μου, είστε αληθινά μαθητές μου, και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει».] (Ιωάν. 8:30-32 [Μεταγλώττιση])

 

Μάλιστα ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του κάτι που ήταν πολύ ριζοσπαστικό και επαναστατικό για τη σχέση του κυρίου με τους εργάτες και τους δούλους του.

«Εσείς είστε φίλοι μου, αν κάνετε όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέω πλέον δούλους, επειδή ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριός του· εσάς, όμως, [σας] αποκάλεσα φίλους, επειδή όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα φανέρωσα. Εσείς δεν διαλέξατε εμένα, αλλά εγώ διάλεξα εσάς, και σας διέταξα, για να πάτε εσείς και να κάνετε καρπό, και ο καρπός σας να μένει· ώστε, ό,τι αν ζητήσετε από τον Πατέρα στο όνομά μου, να σας [το] δώσει. Αυτά σας παραγγέλλω, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον.» (Ιωάν. 15:14-17 [Φίλος])

 

Πολλοί από τους Ιουδαίους που είχαν πιστέψει στον Κύριο όταν άκουσαν τα λόγια του Ιησού σχετικά με την αλήθεια και την ελευθερία μέσα στη βασιλεία του Θεού αντέδρασαν άσχημα, γιατί τα λόγια του Ιησού ανέτρεπαν την ανωτερότητα του ισραηλιτικού έθνους ως προς την καταγωγή εξ αίματος και την καύχηση  σε πρόσωπα που είχαν εξέχουσα θέση για το λαό Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη.

«πεκρίθησαν πρς ατόν· Σπέρμα βραάμ σμεν κα οδεν δεδουλεύκαμεν πώποτε· πς σ λέγεις τι λεύθεροι γενήσεσθε; πεκρίθη ατος ησος· μν μν λέγω μν τι πς ποιν τν μαρτίαν δολός στιν τς μαρτίας· δ δολος ο μένει ν τ οκί ες τν αἰῶνα· υἱὸς μένει ες τν αἰῶνα. ἐὰν ον υἱὸς μς λευθερώσ, ντως λεύθεροι σεσθε.» (Ιωάν. 8:33-36 [SBLGNT])

μν μν λέγω μν, άν τις τν μν λόγον τηρήσ, θάνατον ο μ θεωρήσ ες τν αἰῶνα. επον ατ ο ουδαοι· Νν γνώκαμεν τι δαιμόνιον χεις. βραμ πέθανεν κα ο προφται, κα σ λέγεις· άν τις τν λόγον μου τηρήσ, ο μ γεύσηται θανάτου ες τν αἰῶνα· μ σ μείζων ε το πατρς μν βραάμ, στις πέθανεν; κα ο προφται πέθανον· τίνα σεαυτν ποιες;” (Ιωάν. 8:51-53 [SBLGNT])

 

Ο Θεός γεμάτος έλεος κι αγάπη κάλεσε χωρίς να είναι άξιοι από τα έργα τους όλους τους Ιουδαίους πρώτα και μετά όλους τους Ισραηλίτες και τους Εθνικούς να λάβουν μέρος στο Μεγάλο Του τραπέζι που θα έκανε επάνω στο Όρος της Νέας Ιερουσαλήμ. Όσοι θα συμμετείχαν σε αυτό τραπέζι θα έβλεπαν το Θεό και Πατέρα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και τελικά θα αποκτούσαν αιώνια ζωή. Η κλήση αυτή για το τραπέζι ξεκίνησε από τον ίδιο τον Γιο Του από την αρχή της διακονίας Του γι’ αυτό κι ονομάζεται το τραπέζι αρχικά “ά ρ ι σ τ ο ν”.

ριστον[ Επικ., Αττ.], τό, πρόγευμα, πρωϊνό, κατά την ανατολή του ηλίου, σε Όμηρ., Ηρόδ.· ριστα, δεπνα, δάρπα θ' αρεσθαι τρίτον, σε Αισχύλ.· μεταγεν., το ριστον ήταν το μεσημεριανό φαγητό, το Ρωμ. prandium, σε Θουκ. (πιθ. συγγενές προς το ρι, νωρίς).

https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/search.html?lq=%E1%BC%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD

 

Ένα εδάφιο που δείχνει τη σημασία της λέξης ριστον στα χρόνια της ελληνιστικής περιόδου όπου ομιλούνταν η Κοινή είναι το παρακάτω:

“κα μραι θερισμο πυρν κα δωκεν κριος ν ισραηλ θνατον π πρωθεν ως ρας ρστου κα ρξατο θρασις ν τ λα κα πθανεν κ το λαο π δαν κα ως βηρσαβεε βδομκοντα χιλιδες νδρν” (2Σαμ. 24:15 [LXXA])

 

 

«Και επί του όρους τούτου (η Νέα Ιερουσαλήμ) ο Κύριος των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.  Και εν τω όρει τούτω θέλει αφανίσει το πρόσωπον του περικαλύμματος του περικαλύπτοντος πάντας τους λαούς και το κάλυμμα το καλύπτον επί πάντα τα έθνηΘ έ λ ε ι κ α τ α π ί ε ι τ ο ν θ ά ν α τ ο ν ε ν   ν ί κ η· και Κύριος ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων· και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού αυτού από πάσης της γής· διότι ο Κύριος ελάλησε. Και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν ειπεί, Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Κύριος· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.» (Ησ. 25:6-9 [Βάμβας])

 

Ο Κύριος ετοίμασε μια τόσο μεγάλη ευλογία για το λαό Του αλλά δυστυχώς αρκετοί από αυτούς αρνήθηκαν να τιμήσουν  με την παρουσία τους την τιμή που τους έκανε ο Μέγας Οικοδεσπότης, ο Κύριος της Ζωής να τους καλέσει στην τράπεζα Του. Παρόλα αυτά ο Θεός που από την αρχή ήθελε όλος ο λαός Ισραήλ να σωθεί έδειξε το έλεος Του και την αγάπη Του δίνοντας μια ευκαιρία και σε εκείνους που ήταν χλιαροί πιστοί και είχαν «μολύνει τις στολές τους» με έργα που ήταν εντολές ανθρώπων. Έτσι στη «νύχτα» των σκληρών διωγμών,  που έλαβαν χώρα  εναντίον των χριστιανών από το ιερατείο και τους  Ρωμαίους, ο Κύριος  συνέχισε την κλήση  για το τραπέζι του Κυρίου, που τώρα πια ήταν Δείπνο(βραδινό φαγητό) μιας και πλησίαζε το τέλος των ημερών του Παλαιού αιώνα του Νόμου. 

«σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι δοκιμασμένο από τη φωτιά, για να πλουτήσεις· και ιμάτια λευκά για να ντυθείς, και να μη φανερωθεί η ντροπή τής γύμνιας σου· και να χρίσεις τα μάτια σου με κολλύριο, για να βλέπεις. Εγώ, όσους αγαπάω, [τους] ελέγχω και [τους] περνάω από παιδεία· γίνε, λοιπόν, ζηλωτής και μετανόησε. Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ' αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου. Όποιος νικάει, θα του δώσω να καθήσει μαζί μου στον θρόνο μου, όπως κι εγώ νίκησα, και κάθησα μαζί με τον Πατέρα μου στον θρόνο του. Όποιος έχει αυτί, ας ακούσει τι λέει το Πνεύμα προς τις εκκλησίες.» (Αποκ. 3:18-22 [Φίλος])

«Κα ποκριθες ησος πάλιν επεν ν παραβολας ατος λέγων· μοιώθη βασιλεία τν ορανν νθρώπ βασιλε, στις ποίησεν γάμους τ υἱῷ ατο. κα πέστειλεν τος δούλους ατο καλέσαι τος κεκλημένους ες τος γάμους, κα οκ θελον λθεν. πάλιν πέστειλεν λλους δούλους λέγων· Επατε τος κεκλημένοις· δο   τ ρ ι σ τ ό ν   μ ο υ τοίμακα, ο ταροί μου κα τ σιτιστ τεθυμένα, κα πάντα τοιμα· δετε ες τος γάμους. ο δ μελήσαντες πλθον, ς μν ες τν διον γρόν, ς δ π τν μπορίαν ατο· ο δ λοιπο κρατήσαντες τος δούλους ατο βρισαν κα πέκτειναν. δ βασιλες ργίσθη, κα πέμψας τ στρατεύματα ατο πώλεσεν τος φονες κείνους κα τν πόλιν ατν νέπρησεν. τότε λέγει τος δούλοις ατο· μν γάμος τοιμός στιν, ο δ κεκλημένοι οκ σαν ξιοι·»(Ματθ. 22:1-8 [SBLGNT])

δ επεν ατ· νθρωπός τις ποίει δεπνον μέγα, κα κάλεσεν πολλούς, κα πέστειλεν τν δολον ατο τ ρ το δείπνου επεν τος κεκλημένοις· ρχεσθε, τι δη τοιμά στιν. κα ρξαντο π μις πάντες παραιτεσθαι. πρτος επεν ατ· γρν γόρασα κα χω νάγκην ξελθν δεν ατόν· ρωτ σε, χε με παρτημένον. κα τερος επεν· Ζεύγη βον γόρασα πέντε κα πορεύομαι δοκιμάσαι ατά· ρωτ σε, χε με παρτημένον.” (Λουκ. 14:16-19 [SBLGNT])

 

 Δυστυχώς αυτοί οι προσκεκλημένοι δεν αρνήθηκαν  μόνο να παραβρεθούν στο τραπέζι του Κυρίου τους αλλά όπως και οι προπάτορές τους  στράφηκαν να ετοιμάσουν  άλλο τραπέζι προς τιμήν  των δαιμονίων που ήταν οι ψεύτικοι θεοί.

 «μες δ ο γκαταλιπντες με κα πιλανθανμενοι τ ρος τ γιν μου κα τοιμζοντες τ δαμονι τρπεζαν κα πληροντες τ τχ κρασμα γ παραδσω μς ες μχαιραν πντες ν σφαγ πεσεσθε τι κλεσα μς κα οχ πηκοσατε λλησα κα παρηκοσατε κα ποισατε τ πονηρν ναντον μο κα οκ βουλμην ξελξασθε δι τοτο τδε λγει κριος δο ο δουλεοντς μοι φγονται μες δ πεινσετε δο ο δουλεοντς μοι πονται μες δ διψσετε δο ο δουλεοντς μοι εφρανθσονται μες δ ασχυνθσεσθε δο ο δουλεοντς μοι γαλλισονται ν εφροσν μες δ κεκρξεσθε δι τν πνον τς καρδας μν κα π συντριβς πνεματος λολξετε καταλεψετε γρ τ νομα μν ες πλησμονν τος κλεκτος μου μς δ νελε κριος τος δ δουλεουσιν ατ κληθσεται νομα καιν ελογηθσεται π τς γς ελογσουσιν γρ τν θεν τν ληθινν κα ο μνοντες π τς γς μονται τν θεν τν ληθινν πιλσονται γρ τν θλψιν ατν τν πρτην κα οκ ναβσεται ατν π τν καρδαν» (Ησ. 65:11-16 [LXXA])

 

Πολλοί από τους Εβραίους της γενιάς των Αποστόλων παρέμειναν ταλαντευόμενοι ανάμεσα στη χάρη του Ιησού και στην καύχηση τής τήρησης των τύπων και των εντολών του ιερατείου του ναού. Αρκετοί δίγνωμοι άκουσαν τη σάλπιγγα της προτροπής των Αποστόλων τον καιρό της θλίψης και των διωγμών που υπέστησαν από τους συμπατριώτες τους και τους Ρωμαίους και ακολούθησαν τον Κύριο με απόφαση θανάτου. Έχοντας ακούσει και τρέξει πνευματικά στην  Εορτή των Σαλπίγγων  προχώρησαν με βαθιά μετάνοια στην ημέρα της γιορτής της Εξιλέωσης. Έτσι δέχθηκαν τα λόγια του Ιησού και εγκατέλειψαν την Ιερουσαλήμ πηγαίνοντας στον τόπο όπου ο Κύριος τους είχε ετοιμάσει.

 Στο τέλος πανηγυρικά μέσα στη Νέα Ιερουσαλήμ γιόρτασαν την γιορτή της Σκηνοπηγίας απολαμβάνοντας την κοινωνία με τον Ιησού και την αιώνια ζωή.

Ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει τόσο τους μαθητές Του αλλά και όλο το Ισραήλ.

«ταν δ δητε τ βδέλυγμα τς ρημώσεως στηκότα που ο δε, ναγινώσκων νοείτω, τότε ο ν τ ουδαί φευγέτωσαν ες τ ρη, π το δώματος μ καταβάτω μηδ εσελθάτω τι ραι κ τς οκίας ατο, κα ες τν γρν μ πιστρεψάτω ες τ πίσω ραι τ μάτιον ατο.» (Μάρκ. 13:14-16 [SBLGNT])

 

Στην παραπάνω περικοπή που αφορά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από το βδέλυγμα της ερημώσεως δίνεται η προειδοποίηση του Ιησού να μην επιστρέψουν από τους αγρούς πίσω στην πόλη να πάρουν κάτι από τα σπίτια τους.

Οι πιο πολλοί από τους δούλους  που εργαζόντουσαν στο δικό τους αγρό, που εξυπηρετούσε το σύστημα του Νόμου και του άκρατου υλισμού και της πλεονεξίας, δεν άκουσαν την κλήση του Ιησού να πάνε να εργαστούν στον αγρό της Βασιλείας του Θεού που τα στάχυα ήταν έτοιμα για θερισμό. Τόσο οι ίδιοι αλλά και αυτοί που τους ακολουθούσαν θέλησαν να φάνε και να πιούνε στο τραπέζι που στρώνονταν μέσα στην γήινη Ιερουσαλήμ εκείνες τις ημέρες της εξέγερσης των ζηλωτών Ιουδαίων εναντίον των Ρωμαίων.  Δεν γνώριζαν όμως ότι για άλλη μια φορά θα ερχόντουσαν όρνεα πετεινά του ουρανού και τα θηρία του αγρού να πέσουν πάνω σε αυτό το τραπέζι της ψεύτικης και ειδωλολατρικής θυσίας στα δαιμόνια για να κατασπαράξουν και να διασκορπίσουν όλους εκείνους που δεν άκουσαν τις προτροπές του Ιησού και δεν τον δέχτηκαν για Κύριο και βασιλιά τους. Όπως έγινε στις ημέρες του Σεδεκία όταν αποστάτησε από το Θεό του Ισραήλ που δεν υπάκουσε στα λόγια του Ιερεμία και καταστράφηκε από την πολιορκία των Βαβυλωνίων του Ναβουχοδονόσορα έτσι έγινε και στην διεσταμμένη εκείνη γενιά που φόνευσε τον Ιησού και δίωξε τους Αποστόλους Του.

 

«κα σ υἱὲ νθρπου επν τδε λγει κριος επν παντ ρνέῳ πετειν κα πρς πντα τ θηρα το πεδου συνχθητε κα ρχεσθε συνχθητε π πντων τν περικκλ π τν θυσαν μου ν τθυκα μν θυσαν μεγλην π τ ρη ισραηλ κα φγεσθε κρα κα πεσθε αμα κρα γιγντων φγεσθε κα αμα ρχντων τς γς πεσθε κριος κα μσχους κα τργους κα ο μσχοι στεατωμνοι πντες κα φγεσθε σταρ ες πλησμονν κα πεσθε αμα ες μθην π τς θυσας μου ς θυσα μν κα μπλησθσεσθε π τς τραπζης μου ππον κα ναβτην γγαντα κα πντα νδρα πολεμιστν λγει κριος κα δσω τν δξαν μου ν μν κα ψονται πντα τ θνη τν κρσιν μου ν ποησα κα τν χερ μου ν πγαγον π' ατος κα γνσονται οκος ισραηλ τι γ εμι κριος θες ατν π τς μρας τατης κα πκεινα κα γνσονται πντα τ θνη τι δι τς μαρτας ατν χμαλωτεθησαν οκος ισραηλ νθ' ν θτησαν ες μ κα πστρεψα τ πρσωπν μου π' ατν κα παρδωκα ατος ες χερας τν χθρν ατν κα πεσαν πντες μαχαρκατ τς καθαρσας ατν κα κατ τ νομματα ατν ποησα ατος κα πστρεψα τ πρσωπν μου π' ατν» (Ιεζ. 39:17-24 [LXXA])

 

“Διά τούτο λαλώ προς αυτούς διά παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι και ακούοντες δεν ακούουσιν ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ' αυτών η προφητεία του Ησαΐου η λέγουσα· Με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει, και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς και ακούσωσι με τα ώτα και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς. Υμών δε οι οφθαλμοί είναι μακάριοι, διότι βλέπουσι, και τα ώτα σας, διότι ακούουσιν.” (Ματθ. 13:13-16 [Βάμβας])

 

“ΚΑΙ αν ακούσετε με επιμέλεια τις εντολές μου, που εγώ σήμερα σας προστάζω, να αγαπάτε τον Κύριο τον Θεό σας, και να τον λατρεύετε με ολόκληρη την καρδιά σας, και με ολόκληρη την ψυχή σας, τότε θα δώσω τη βροχή τής γης σας στην εποχή της, την πρώιμη, και την όψιμη, για να μαζέψεις το σιτάρι σου, και το κρασί σου, και το λάδι σου· και θα δώσω χορτάρι στα χωράφια σου για τα κτήνη σου, για να τρως και να χορταίνεις. Προσέχετε τον εαυτό σας, μήπως πλανηθεί η καρδιά σας, και παραδρομήσετε, και λατρεύσετε άλλους θεούς, και τους προσκυνήσετε· και η οργή τού Κυρίου εξαφθεί εναντίον σας, και κλείσει τον ουρανό, για να μη βρέξει, και η γη να μη δώσει τους καρπούς της· και εξολοθρευτείτε αμέσως από την αγαθή γη, που ο Κύριος σας δίνει.” (Δευτ. 11:13-17 [Φίλος])

«Αλλ' ούτος ο λαός έχει καρδίαν στασιαστικήν και απειθή· απεστάτησαν και απήλθον. Και δεν είπον εν τη καρδία αυτών, Ας φοβηθώμεν τώρα Κύριον τον Θεόν ημών, όστις δίδει βροχήν πρώϊμον και όψιμον εν τω καιρώ αυτής· φυλάττει δι' ημάς τας διωρισμένας εβδομάδας του θερισμού.» (Ιερ. 5:23-24 [Βάμβας])

«γισει μς μετ δο μρας ν τ μρ τ τρτ ναστησμεθα κα ζησμεθα νπιον ατο κα γνωσμεθα διξομεν το γνναι τν κριον ς ρθρον τοιμον ερσομεν ατν κα ξει ς ετς μν πριμος κα ψιμος τ γ» (Ωσ. 6:2-3 [LXXA])

«θρσει γ χαρε κα εφρανου τι μεγλυνεν κριος το ποισαι θαρσετε κτνη το πεδου τι βεβλστηκεν πεδα τς ρμου τι ξλον νεγκεν τν καρπν ατο μπελος κα συκ δωκαν τν σχν ατν κα τ τκνα σιων χαρετε κα εφρανεσθε π τ κυρίῳ θε μν διτι δωκεν μν τ βρματα ες δικαιοσνην κα βρξει μν ετν πριμον κα ψιμον καθ